[ลานฝึกกลาง]

ลานฝึก

ลานฝึก

สถานที่สำหรับฝึกซ้อมการต่อสู้ของทหาร มีลักษณะเป็นลานกว้างสามารถจุคนได้เป็นกองทัพ นิยมใช้ในการฝึกฝนการต่อสู้ขั้นพื้นฐานทั้งแบบใช้อาวุธและไม่ใช้อาวุธ ด้านข้างจะมีอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่สามารถหยิบมาใช้เพื่อการฝึกได้ ถือเป็นสถานที่ฝึกปรือฝีมือก่อนที่เหล่าทหารจะได้รับการบรรจุเข้าสังกัดต่าง ๆ ตามความถนัด

RongXiuying มาร

วันที่ 15 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 06.00 น.

ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง ก๊อง!

เสียงฝีเท้าของทหารรุ่นพี่เดินเข้ามาด้านในกระโจมพร้อมตีฆ้องดังลั่น ทำเอาซิ่วอิงที่นอนอยู่ตำแหน่งติดทางเข้าถึงกับหูดับไปชั่วขณะ นางยกมือขึ้นมาปิดหูพยายามที่จะนอนต่อแต่ก็โดนทหารรุ่นพี่กระชากผ้าห่มออกจากตัว

“ตื่นได้แล้วเจ้าทหารใหม่จอมขี้เซา เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกเสีย!”

“เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะรีบไปทันทีเจ้าค่ะ” นางตอบพร้อมลุกขึ้นจากที่นอน

“อาบเอิบอะไรทหารใครเขาอาบน้ำกันใส่เครื่องแบบแล้วรีบไปเข้าแถวได้แล้ว วันนี้มีตรวจการแต่งกาย”

“มะ…ไม่อาบน้ำหรือเจ้าคะ?” นางตาเบิกโพลง

“เจ้าคิดว่าที่นี่คือโรงเตี๊ยมหรือไร ต่อไปนี้คือระบบฝึกจริงเจ้าจะทำตัวอิสระเหมือนช่วงรอผลบรรจุไม่ได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ…”

วันแรกของการเป็นทหารอย่างเป็นทางการคือซิ่วอิงไม่ได้อาบน้ำ ไม่ใช่แค่ตัวนางหากแต่เป็นทั้งกองทุกคนรีบสวมชุดเครื่องแบบที่เบิกมาจากกระโจมยุทโธปกรณ์แล้วทยอยกันออกมาตั้งแถว วันนี้ทหารรุ่นพี่ทำหน้าที่ตรวจเช็คความเรียบร้อยในรอบเช้าและนำทางทุกคนไปยังลานฝึกกลาง เมื่อมาถึงทุกคนก็ยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบไม่นานนักครูฝึกก็เข้ามาในสนาม

“วันนี้พวกเจ้าจะได้รับการฝึกฝนการต่อสู้ด้วยมือเปล่า”

ดูเหมือนว่าวันนี้อาวุธคงจะไม่จำเป็น ซิ่วอิงตั้งใจยืนฟังคำอธิบายของครูฝึกอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนที่เขาจะสั่งให้ทหารทุกคนจับคู่กับคนที่ยืนข้าง ๆ แล้วเริ่มสอนกระบวนท่าการต่อสู้ในแบบต่าง ๆ ซิ่วอิงเริ่มทำตามอย่างตั้งใจแม้จะเก้กังไปบ้างในคราแรกมีบางจังหวะที่พลาดพลั้งหลบไม่ทันจะโดนต่อยปากช้ำเป็นจำ แต่ไม่นานก็ดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มเข้าที่เข้าทางนางเริ่มจับจังหวะได้จนในที่สุดก็สามารถผ่านพ้นการฝึกฝนในวันแรกไปได้แบบบอบช้ำนิดหน่อย

“สิ้นสุดการฝึกแต่เพียงเท่านี้ เลิกแถว!”

ทหารทุกคนขานรับและยืนส่งครูฝึกออกสนามจากนั้นจึงทยอยกันไปพักผ่อน ก่อนที่จะเริ่มฝึกซ้อมกันต่อในรอบบ่าย 

ฝึกซ้อมในกองทัพ

+1 Point และ +10 ตบะฝึกฝน

@@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 16 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 06.00 น.

สัมผัสเปียกแฉะกระทบเข้าเต็มหน้าของซิ่วอิงในยามเช้าจนนางสะดุ้งตื่น เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าทหารรุ่นพี่เอาถึงน้ำมาสาดใส่เพื่อปลุกนาง ตั้งแต่ย้ายเข้ากระโจมมาไม่มีวันใดเลยที่นางจะถูกปลุกขึ้นแบบคนปกติเขาทำกัน หรืออาจเป็นการรับน้องของกองทหารแห่งนี้ก็เป็นได้

“ท่านทำอะไรเนี่ย!”

“ปลุกเจ้าไง ตื่นได้แล้วเจ้าทหารใหม่ขี้เซาไปเปลี่ยนชุดเสียวันนี้ท่านแม่ทัพจะมาดูการฝึก”

“มะ…แม่ทัพหรือ!”

เมื่อทุกคนในกระโจมได้ยินทั้งกระโจมก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายทุกคนวิ่งกันจ้าละหวั่นเพื่อแต่งเครื่องแบบสำหรับการฝึกซ้อมแล้วจัดเก็บที่นอนของตนเองให้เรียบร้อย ซิ่วอิงเองก็ต้องรีบแต่งตัว ตอนนี้คำว่าอายคงใช้ไม่ได้กับค่ายทหาร ทุกคนยุ่งอยู่กับการจัดการตนเองเสียจนไม่ได้สนใจคนรอบข้างทำให้นางอาศัยจังหวะชุลมุนนี้รีบเปลี่ยนเสื้อโดยเร็ว

“ตั้งแถว!” 

ซิ่วอิงและเหล่าทหารใหม่พากันวิ่งออกจากกระโจมไปตั้งแถวจัดระเบียบ จากนั้นก็เคลื่อนพลออกจากกระโจมที่พักไปยังลานฝึกกลาง วันนี้ทหารยามมีมากเป็นพิเศษรายล้อมสนามฝึกเนื่องจากจะมีผู้บังคับบัญชามาเยือน

“วันนี้เราจะมาฝึกการใช้ไม้พลอง เมื่อพวกเจ้าเผชิญหน้ากับศัตรูแม้แต่ลำไผ่เจ้าก็ต้องนำมาใช้เป็นอาวุธได้”

กล่าวจบไม้พลองก็ถูกแจกจ่ายให้กับเหล่าทหาร ก่อนที่ครูฝึกจะเริ่มสอนกระบวนท่าต่าง ๆ ทุกคนพยายามทำตามกวัดแกว่งไม้พลองในมือด้วยท่วงท่าที่แข็งแรง การฝึกดำเนินไปจนถึงยามซื่อ เสียงกลองก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณการมาถึงของท่านแม่ทัพ บุคคลที่ปรากฏกายหาใช่ใครอื่นนอกจากต้าซือหม่าเว่ยชิง เหล่าทหารที่กำลังฝึกหยุดการกระทำของตนและแสดงความเคารพต่อผู้บัญชาการ

“ไม่ต้องมากพิธีพวกเจ้าฝึกต่อไปเถิด”

“เรียนท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้ทำการฝึกฝนกระบวนท่าให้ทหารใหม่มาตั้งแต่ยามเหม่า ท่านอยากจะทดสอบหรือไม่ขอรับ?”

“ก็ดี…เช่นนั้นข้าจะสุ่มเลือกพวกเจ้ามาคนหนึ่ง มาแสดงสิ่งที่พวกเจ้าได้ฝึกฝนในวันนี้ให้ข้าดูหน่อย”

ทหารใหม่แต่ละคนกลืนน้ำลายอึกใหญ่พร้อมก้มหน้าหลบตาไม่อยากถูกเลือกให้ออกมาแสดงฝีมือต่อหน้าท่านแม่ทัพเหตุเพราะกลัวทำได้ไม่ดีแล้วจะถูกลงโทษ

“เจ้าน่ะ” ต้าซือหม่าชี้นิ้วไปที่เป้าหมาย

ซิ่วอิงที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ถูกศอกของคนข้าง ๆ กระทุ้งจนต้องหันไปมอง...

“เจ้าบ้า! ท่านแม่ทัพเรียกไม่ได้ยินหรือ”

“ระ…เรียกข้าหรือ?” 

ซิ่วอิงหันไปมองด้านหน้าแล้วพบว่าท่านแม่ทัพชี้นิ้วมาที่นางจริง จีงรีบเดินออกไปยังลานด้านหน้าท่าทางเก้กังมีพลองถือไว้ในมือด้ามหนึ่ง

“ไหนแสดงสิ่งที่เจ้าได้เรียนรู้วันนี้ให้ดูหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

นางประสานมือทำความเคารพท่านแม่ทัพก่อนจะเริ่มออกกระบวนท่าต่าง ๆ ที่ได้ร่ำเรียนจากครูฝึกในวันนี้ ทุกท่วงท่าดูสวยงามแต่ก็เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง มั่นใจ มั่นคง ลีลาของนางพริ้วไหวอย่างหาตัวจับยาก ซิ่วอิงแสดงสิ่งที่ได้ฝึกมาจนเสร็จสิ้น ใบหน้าของท่านแม่ทัพดูค่อนข้างพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้ก่อนจะกล่าวชื่นชม

“ทหารใหม่ผู้นี้มีแววทีเดียว เจ้ามีนามว่ากระไร?”

แม้จะเคยพบกันถึงสองครั้งแต่เห็นได้ชัดว่าท่านแม่ทัพจำนางไม่ได้ ท่ามกลางเหล่าทหารมากมายเช่นนี้ ไม่แปลกที่ผู้บังคับบัญชาจะไม่สามารถจำคนในกองทัพได้หมด

“ข้าน้อยมีนามว่าหรงซิ่วอิงเจ้าค่ะ”

“หรงซิ่วอิง...ตระกูลหรง?” 

ต้าซือหม่าขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ เดิมทีเขาก็พอจะเคยได้ยินมาบ้างว่าคนตระกูลนี้ล้วนเป็นสายบุ๋นอีกทั้งไม่เป็นวรยุทธ อย่างเช่นฝูจี๋ลิ่งที่เห็นหน้าค่าตาบ่อยในราชสำนัก หรือไท่โช่วแห่งเมืองกุ้ยหลิน เหตุใดจึงมีคนของตระกูลนี้เข้ามาอยู่ในกองทัพของเขาได้

“เจ้าค่ะ” ซิ่วอิงตอบไป แต่ต้าซือหม่าก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อ

“กลับไปเข้าแถวได้”

“รับบัญชาเจ้าค่ะ” 

ซิ่วอิงเดินกลับเข้าแถวเดิม หลังจากนั้นครูฝึกก็เริ่มทำการฝึกทหารต่อโดยมีต้าซือหม่าคอยควบคุมการฝึกไปจนเสร็จสิ้นจึงได้ปล่อยให้เหล่าทหารในกองได้ไปพักผ่อน

ฝึกซ้อมในกองทัพ

+1 Point และ +10 ตบะฝึกฝน

[NPC-10] เว่ย ชิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

@@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 15 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 06.00 - 11.00 น.

ยามเช้าในค่ายพยัคฆ์ เสียงนกส่งเสียงร้องรับเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนส่องผ่านยอดไม้ อากาศสดชื่นท้องฟ้าเปิด มีลมเย็นพัดเบา ๆ ทั่วลานฝึก บรรยากาศดูเหมาะกับการฝึกซ้อมอย่างยิ่ง แถวของทหารใหม่กำลังตั้งลำเตรียมรับคำสั่ง ทันใดนั้นร่างของหญิงสาวในชุดฝึกก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อนท่ามกลางสายตาหลายคู่ “เจ้ามัวโอ้เอ้อะไรอยู่ เกือบไม่ทันแล้วนะ ขืนช้ากว่านี้แถวเราต้องโดนซ่อมเป็นแน่” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากแถวหน้า เป็นเสียงของทหารหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางเอาจริงเอาจัง เขาหันมามองซิ่วอิงพร้อมขมวดคิ้ว “ข้าก็มาแล้วนี่ไง! พวกเจ้านี่บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้” ซิ่วอิงปรายตามองอีกฝ่าย เบะปากเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์นัก “นี่เจ้าแอบไปอาบน้ำมาใช่หรือไม่? น้ำท่าน่ะไม่ต้องอาบบ่อยนักหรอกมันเสียเวลา ข้อเสียของการมีสตรีในกองทัพคือรักสวยรักงามเกินไป” ทหารอีกคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดเย้ย แต่ก็สื่อชัดว่าตั้งใจจะหยอกมากกว่าจะชม ซิ่วอิงหันกลับไปมองคนพูด คิ้วของนางเลิกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ชัดเจน แต่สายตานั้นหรี่ลง “ความสะอาดกับเรื่องรักสวยรักงามมันคนละเรื่องกัน พวกเจ้าไม่รู้หรือไร อย่ามัวพูดพล่ามให้มากความจะเริ่มฝึกแล้ว อีกอย่าง…ข้ามาทันก็ไม่ถือว่าสาย” นางกล่าวก่อนที่จะกวาดสายตามองกลุ่มทหารหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าของนางแสดงชัดว่ามิยอมอ่อนข้อให้ใคร นางขยับกายเข้าแถวอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรต่อ สีหน้าสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านต่อคำพูดของใคร ไม่นานนักเสียงกลองก็ดังขึ้น ตีจังหวะถี่สั้นสองครั้งตามด้วยจังหวะยาวหนึ่งครั้ง เป็นสัญญาณให้เริ่มฝึกซ้อมของวัน ทหารทุกนายขยับตัวทันทีตามระเบียบ ใบหน้าเคร่งขรึมกลับคืนมาอีกครั้ง “แถวขวา! ย่ำเท้า ก้าว!” เสียงคำสั่งเปล่งออกมาดังชัดเจนในลานกว้าง ทหารทั้งแถวเริ่มยกเท้าอย่างพร้อมเพรียง เสียงฝีเท้าตีพื้นแข็ง ๆ ดังก้องเป็นจังหวะ ทุกคนต้องรักษาระยะห่างไม่ให้ขาดหรือชิดเกินไป แม้เพียงครึ่งก้าวก็อาจโดนเรียกตัวออกมาหน้าลานได้ทันที “ให้ตาย พวกเราฝึกแบบนี้มาครึ่งปีแล้วไม่เห็นจะได้ใช้จริงเลย” ทหารที่อยู่ด้านหน้าซิ่วอิงเอ่ยขึ้น “เตรียมพร้อมไว้ก่อนก็ดีมิใช่หรือ? หรือว่าเจ้าพร้อมจะออกรบแล้ว?” ซิ่วอิงกระซิบเบา ๆ ไม่ให้ครูฝึกได้ยิน “รบเริบบ้าอะไร ที่ข้าต้องเข้ากองทัพเนี่ยเพราะพ่อข้าบังคับต่างหาก ใครจะอยากมาตายในสมรภูมิ เจ้าพวกที่เต็มใจมาสมัครคงสมองกลับแล้ว” ทหารคนนั้นหันกลับมาพูดกับซิ่วอิงแบบกระซิบกระซาบเช่นกัน เมื่อได้ยินคำนั้นซิ่วอิงก็ชะงักไปเล็กน้อย เจ้านี่คงจะไม่รู้ว่านางคือหนึ่งในผู้ที่เต็มใจมาสมัครเข้ากองทัพ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าที่นี้ยากลำบากเพียงใด นางไม่ได้ต่อบทสนทนาอื่นใดกับทหารคนหน้าอีกแล้วตั้งใจฝึกซ้อมเดินแถวต่อไป ต่อจากเดินแถวคือการฝึกอาวุธ หอกไม้ถูกแจกจ่ายให้คนละเล่ม ตามด้วยคำสั่งให้ตั้งท่าพร้อมรบ แสงแดดเริ่มแรงขึ้น แต่ออกคำสั่งยิ่งเร็วเท่าไรเสียงตะโกนรับคำสั่งก็ยิ่งหนักแน่นขึ้นเท่านั้น “ตั้งท่าป้องกัน! หมุนซ้าย! แทงขวา!” เสียงคำสั่งตามมาด้วยการเคลื่อนไหวที่แข็งแรงแต่แม่นยำ ปลายหอกเสียดอากาศเป็นเส้นตรง เหงื่อเริ่มไหลซึมตามไรผมของเหล่าทหารแต่ไม่มีใครปริปากบ่น (ขืนปริปากคงได้โดนเข้าจริง ๆ) ระหว่างพักหายใจสั้น ๆ บางคนรีบใช้ชายเสื้อเช็ดหน้าผาก บ้างเพียงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเตรียมพร้อมใหม่อีกครั้ง ครูฝึกเดินตรวจแถว ชี้จุดบกพร่องแต่ไม่ดุด่าโดยไม่จำเป็น หากแต่คำพูดแต่ละคำของเขาหนักแน่นพอจะทำให้ทหารเก็บรายละเอียดนั้นไปฝึกซ้ำในใจ ซิ่วอิงยืนอยู่กลางแถว หอกในมือนางจับมั่น ไม่มีแม้แต่ท่วงท่าหวาดกลัวหรือลังเล บางจังหวะ การเคลื่อนไหวของนางยังคล่องแคล่วกว่าทหารชายบางคนด้วยซ้ำ น้ำหนักมือของนางพอดี การก้าวเท้าแน่นแต่ไม่เกร็ง เป็นที่จับตามองของครูฝึกอยู่เงียบ ๆ โดยไม่ต้องพูดชมให้ใครได้ยิน เมื่อเข้าสู่ช่วงท้ายของการฝึก เป็นเวลาทดสอบกำลังร่างกาย ทหารทุกคนต้องแบกทรายหนักบนหลัง แล้ววิ่งรอบค่ายสองรอบเต็ม แสงแดดส่องแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเหงื่อเปียกโชกแผ่นหลัง แต่ไม่มีใครหยุด วิ่งช้าได้ แต่อย่าหยุด เมื่อหมดเวลาฝึกเสียงกลองตีช้า ๆ ประกาศการสิ้นสุดของการฝึกประจำวัน บางคนทรุดตัวนั่ง บ้างก็นอนหงายมองท้องฟ้า ทว่าทุกคนต่างเงียบ ไม่มีการส่งเสียงดัง ไม่มีใครร้องบ่น เพราะเกรงว่าจะโดนให้ซ่อมอีกรอบ ซิ่วอิงปาดเหงื่อบนใบหน้า น้ำที่เพิ่งแอบไปอาบมาจนโดนเพื่อนร่วมกองตำหนิ บัดนี้ไม่ต่างอะไรจากพวกที่ไม่อาบเลยด้วยซ้ำ เห็นทีว่าคราวหน้านางควรแอบไปอาบน้ำหลังฝึกซ้อมแทนเสียแล้ว...

ฝึกซ้อมในกองทัพ

+1 Point และ +10 ตบะฝึกฝน

@@Admin