[ห้องเสนอสร้าง NPC ประกอบภายในฉางอัน]

WeijiaLianhua ดี

赵宁菲

	ชื่อทางการ NPC — ชุนเตี๋ย | Shundie | 春蝶 วันเกิด — ราวหลายร้อยปี อาชีพ NPC — เซียนพิทักษ์ถ้ำต๋าจือ ข้อบกพร่องร้ายแรง — แอบหนีไปเดินเล่นรอบถ้ำและรอบนอก โรคประจำตัว — ไม่มี บุคลิกภาพ — “ร่าเริงสดใส รู้ความมั่นใจ” เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงตัวตนของเซียนจื่อผู้นี้ นางผู้เป็นผีเสื้อแห่งวสันต์ย่อมต้องรักในอิสระเช่นนั้นแล้วก็มีบ้างที่จะแวะเข้าโลกมนุษย์ไปเดินเล่นสักคราให้หายอยาก

ชีวประวัติ

“วงจรวัฐจักรแสนโหดร้าย ครั้นโบยบิน เบิกบานและร่วงโรย แลหนโหยช่วงชีวีแสนยืนยาว” เมื่อมีผีเสื้อตัวหนึ่งมีความปรารถนาอย่างแรงกล้า เมื่อมีเซียนผู้อ่อนล้าโอบอ้อมปีกอ่อนจาง ชีวิตแห่งการบำเพ็ญเซียนแสนยากเข็ญของผีเสื้อตัวหนึ่งอยู่คอยอยู่ข้างกายเซียนเฒ่าในถ้ำร้างผู้คนจึงเริ่มต้นขึ้น กาลหนึ่งไร้จิต ก่อเกิดความนึกคิดฝึกฝน มีบ้างทั้งหนักเบาและผ่อนปรน เดินฝึกตนในทางสายกลาง นับว่าโชคชะตาฟ้าลิขิตให้แก่นดวงวิญญาณมีวาสนาเซียนทำให้ผีเสื้อน้อยตัวนั้นได้บำเพ็ญเพียรร่วมสองร้อยปีก่อเกิดแรงจิตสื่อสาร อีกร่วมสามร้อยปีก่อนเกิดกายหยาบและพลังมนตรา เมื่อวสันต์ฤดูคราที่เท่าไหร่ไม่อาจนับได้เวียนมาบรรจบผีเสื้อน้อยในวันวานก็ได้รับนามแห่งตนว่า “ชุนเตี๋ยเซียนจื่อ | เทพธิดาผีเสื้อแห่งวสันต์ฤดู”

ช่วงเวลาของการฝึกปรือและช่วยเหลือเซียนเฒ่าเพื่อทดแทนบุญคุณนั้นผันผ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั้งในจุดที่ดวงจิตแตกดับตามวัฎสงสาร เมื่อนั้นเซียนผีเสื้อน้อยก็ได้รับการฝากฝังให้พิทักษ์ถ้ำนี้สืบไป

LuBairan ดี

บุปผาบรรเลงเพลงแสงจันทร์

{ นางกำนัลชั้นสูง }

ม่านวิฬาร์บุปผาจันทร์ ชื่อทางการ : หลี่ผู่เยว่ — Lǐ Pǔyuè — 李谱月 อาชีพ NPC : นางกำนัลคนสนิทของลู่ไป๋หรั่น วันเดือนปีเกิด : วันที่สิบสาม เดือนแปด โฮ่วหยวนศก ปีที่ 5 ข้อบกพร่องร้ายแรง : ไม่มี โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ อันคำที่ว่าคนประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วนั้นเพราะเขามีความมุมานะมากพอ ’ — หลี่ผู่เยว่ที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในด้านความพยายาม นางเป็นคนฉลาด รอบคอบ ช่างสังเกต หัวไว รู้ผิดชอบชั่วดี เชี่ยวชาญเรื่องจารีตประเพณีรวมไปถึงได้รับการสอนสั่งเล่ห์เหลี่ยมบางส่วนมาจากหัวหน้านางกำนัลและจางกงกงทำให้เก่งกล้าทั้งยังเส้นสายเยอะดูเผิน ๆ แล้วคล้ายวิฬาร์ง่วงหาวหนาวนอนผู้หนึ่งที่แฝงเขี้ยวเล็บไว้ในทุกย่างก้าว

ชีวประวัติโดยสังเขป

ผู้ที่จะสามารถเติมบุปผาบนผ้าดิ้นแพรได้อย่างสมบูรณ์แบบและยืนยาวนี้มีเพียง ‘ หลี่ผู่เยว่ ’ นางกำนัลสาววัยยี่สิบเก้าหนาวที่เรียกได้ว่าเป็นศิษย์เอกของผิงหงเถียนหรือหนี่ว์กวนผิงที่ปลุกปั้นมาตั้งแต่ยังเยาว์ พื้นเพเดิมของผู่เยว่คือธิดาอนุสามของเสนาบดีกรมชลประทานที่สุดท้ายแล้วพลาดท่าให้กับเกมมารยาถูกขับออกจากจวนทั้งแม่และลูก ทำให้นางหลี่ตัดสินใจส่งบุตรสาวเข้าวังไปเป็นนางกำนัลภายใต้การดูแลของญาติห่าง ๆ ส่วนตัวเองก็เดินทางรอนแรมตกระกำลำบากจนสิ้นใจไปในท้ายที่สุด ดังนั้นผู่เยว่จึงไม่มีจุดอ่อน นางไม่มีครอบครัวที่ห่วงหา ไร้ชายชิดสนิทใจเพราะตลอดมาล้วนทุ่มเทอยู่กับการฝึกฝนเพื่อเป็นยอดนางกำนัลจนเผอิญได้ไปรู้จักกับหนุ่มน้อยหน้ามนอย่าง ‘ ขันทีจาง ’ ที่สนทนากันถูกคอ โดยเฉพาะในเวลาเลวร้ายที่อีกฝ่ายถูกทรมาณจากกงกงในรัชสมัยก่อนก็มีหลี่ผู่เยว่คอยเป็นผู้ให้การช่วยเหลืออย่างลับ ๆ จนนับว่าเป็นมิตรภาพที่ดีต่อกัน จวบจนถึงวันที่ฮั่นอู่ตี้ได้ขึ้นครองราชย์ จางห่าวหมิงกลายมาเป็น ‘ จางกงกง ’ ผู้เก่งกล้า แต่ก็ยังไม่ทอดทิ้งนาง ในเวลาต่อมานอกจากที่หลี่ผู่เยว่จะเป็นนางกำนัลระดับสุูงอันดับต้น ๆ ผ่านการฝึกสอนของผิงหงเถียนแล้ว นางยังเป็นผู้ได้รับการสนับสนุนรวมไปถึงได้รับคำแนะนำอย่างลับ ๆ จากจางกงกงอีกด้วย


( เพิ่มเติม : อายุ 29 และยังไม่เคยมีคนรัก , ชำนาญด้านการปรุงเครื่องหอม , เหตุที่ได้รับคัดเลือกให้เป็นนางกำนัลคนสนิทของลู่ไป๋หรั่นนั้นมาจากคำแนะนำของจางกงกงที่เสนอแก่ฝ่าบาท ( ความสัมพันธ์ทั้งสองเป็นมิตรภาพ ไม่ใช่การทวงคุณ จางกงกงเพียงแค่ส่งคนที่ตัวเองรู้ว่ามีความสามารถและวางใจไปอยู่ข้างสนมที่ตนสนับสนุน หาใช่การจับตามอง ) )

LuBairan ดี

จากยอดผาจรดสู่ทราย

{ ต้าหงหลู - ราชทูตเอกแห่งแผ่นดิน }

ยอดราชทูตแห่งแผ่นดิน ชื่อทางการ : จางเชียน — Zhāng Qiān — 张骞 ชื่อรอง : เหลียนเจี๋ย — Liánjié — 连杰 อาชีพ NPC : ต้าหงหลู — รัฐมนตรีกรมการทูต (เจ้ากรมราชทูต) วันเดือนปีเกิด : ยี่สิบแปด เดือนหก เฉียนหยวนศก ปีที่ 2 ข้อบกพร่องร้ายแรง : ไม่มี โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ เคลื่อนผ่านทุกย่อมหญ้า สำราญหนาเหนือต่ำใต้ ’ — จางเชียน ผู้รักในการสำรวจโลกกว้าง ชายสำราญผู้แฝงคมไว้ภายใต้รูปลักษณ์สงบนิ่ง เขาคือจางเชียนผู้ภักดีต่อแผ่นดิน นักการทูตช่างเจรจาผู้มีรอยยิ้มเบาบางประดับอยู่บนหน้า แม้จะกล่าวว่าเขาคือตัวแทนแผ่นดิน ทว่าจางเชียนนั้นมีความจริงใจอยู่มาก เขาซื่อสัตย์สุจริตในแบบที่ควร แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเฉลียวฉลาดด้านเจรจาเช่นอย่างที่ควร

ชีวประวัติโดยสังเขป

อดีตบัณฑิตอนาคตไกลที่ละทิ้งเส้นทางสายกวีหรือขุนนางติดบ้านเปลี่ยนมาเป็นงานที่ต้องเดินทางรอนแรมนับพันลี้ ‘ จางเชียน • ราชทูตเอกผู้ภักดี ’ บุตรชายเพียงคนเดียวของสายตระกูลเก่าแก่ที่สืบทอดความรู้ความสามารถด้านการบริหารจัดการงานราชกิจมาหลายรุ่น ตั้งแต่เด็กเขาคือหนุ่มน้อยอนาคตไกล เช่นเดียวกับญาติรุ่นก่อน ๆ ของเขา ทว่าปณิธานของจางเชียนหาได้อยู่แค่เพียงการเสนอความคิดเห็นให้กับจักรพรรดิในท้องพระโรง เขาไม่โปรดความสุ่มเสี่ยงที่อาจต้องฝ่าฝันใช้ชีวิตเป็นเดิมพันอยู่ในห้องใหญ่ ๆ อันมีนามว่าท้องพระโรง ดังนั้นเมื่อคำนึงถึงความคิดความอ่านที่พอใช้ได้ ตั้งแต่เด็กจางเชียนจึงมีความฝันที่อยากเป็นทูตแห่งราชสำนักคอยเดินทางเสาะหาเจรจาสิ่งแปลกใหม่ ที่แม้ว่าจะเสี่ยง แต่ก็ยังได้ตายอย่างมีเกียรติและมีประสบการณ์ท่องโลกกว้าง แน่นอนว่าทุกคนล้วนเคยคัดค้าน งานนี้อันตรายทั้งยังลำบาก จะให้ส่งลูกชายคนเดียวจากบ้านนาน ๆ โดยไม่มีหลักประกันว่าจะรอดชีวิตก็คงไม่ได้ ๆ ฝ่ายบิดามารดาจึงวางแผนเสนอชื่อเขาเป็นผู้สืบทอดรับตำแหน่งต่อจากตนต่อหน้าฮั่นอู่ตี้หลังครองราชย์ได้หนึ่งปี ทว่าหมากก้าวนี้ของพวกเขากลับไม่อาจต้านความมุ่งมั่นของเด็กชายวัยสิบห้าหนาว ฮั่นอู่ตี้ที่ยามนั้นกำลังกรุยทางจัดระเบียบราชสำนักให้มีคนของเขาก็ได้เรียกหนุ่มน้อยให้มาเข้าพบที่ท้องพระโรง ที่นั้นจางเชียนได้แสดงความต้องการชัดว่าอยากเป็นหนึ่งในราชทูตที่หวงตี้สามารถไว้วางใจได้ ฉะนั้นหลังจากเก็บไว้ศึกษาเลี้ยงดูอีกราว ๆ สองปี ในที่สุดจางเชียนก็ได้เริ่มทำหน้าที่ในฐานะราชทูต ก่อนจะไต่เต้าขึ้นเป็นต้าหงหลูได้สำเร็จด้วยวัยเพียงยี่สิบปี


( เพิ่มเติม : อายุ 24 และยังไม่ได้แต่งงาน , อยู่ไม่ติดที่ เป็นจำพวกชีพจรลงเท้า , หน้าตาดูสงบเสงี่ยมเรียบร้อยบางทีดูโมโหร้ายหยิ่งทะนงนิด ๆ แต่เมื่อสนทนาด้วยจะพบว่าเขาสุภาพและน่ารักมาก , เชี่ยวชาญเรื่องการอ่านแผนที่และเดินทาง , ความอดทนสูงเนื่องจากผ่านร้อนผ่านหนาวมาค่อนข้างเยอะ , นามรองเหลียนเจี๋ยของเขามาจากคำว่า เหลียน (廉) ซื่อสัตย์ สะอาดไร้ราคี และ เจี๋ย (傑) อัจฉริยบุรุษ ผู้มีความปรีชาสามารถ สติปัญญาเหนือคนทั่วไป แปลได้เท่ากับ ยอดคนไร้ราคีมัวหมอง )

Longyue บ้า

ผู้ครอบครองรอยยิ้มแห่งเงินตรา

ชื่อทางการ : โจวจิน— Zhou Jin — 周金 ชื่อรอง : จิน— Jin — 黅 อาชีพ NPC : พ่อค้าหน้าเลือดผู้มากคุณธรรมแห่งฉางอัน วันเดือนปีเกิด : วันที่สองเดือนหนึ่งแห่งรัชศกจงหยวนปีที่ 4 ข้อบกพร่องร้ายแรง : หวาดกลัวกระต่าย โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : 'ฉากหน้ามากคุณธรรม ทว่านักเจรจาค้าขายผู้ใดบ้างยินยอมขาดทุน' นักคำนวณผู้ชำนาญการเปรียบเทียบผลต่างของกำไร ผู้มักจะหาหนทางเพิ่มคุณค่าและมูลค่าสินค้าของตัวเองเสมอ เบื้องหน้าโอนอ่อนผ่อนปรน เบื้องหลังไม่ยอมเสียเปรียบ นิยมในอำนาจของเงินทอง โดยเชื่อปักใจว่าทุนนิยมสามารถพลิกฟ้าคว่ำปฐพี มองเผินๆ คล้ายชายหนุ่มผู้นิ่งสงบที่แผ่รังสีอันตรายเฉกเช่นชาวยุทธ์ ทว่าหากได้ลองเจรจาพาทีจนกลายเป็นมิตรสหายจะพบว่าคนผู้นี้ให้ความสำคัญกับหมู่มิตรมากยิ่งกว่าเงินทอง ดั่งคำโบราณที่ว่า ‘มิตรภาพมีค่ายิ่งกว่าแก้วแหวนเงินทอง’ โปรดอย่าเพิ่งประทับใจ แท้จริงแล้วคนผู้นี้กำลังมองหาเส้นสายเพื่อเพิ่มหนทางทำเงินอยู่ แม้งานหลักจะเป็นพ่อค้าหน้าเลือดทว่างานอดิเรกที่ชายหนุ่มแห่งดินแดนจงหยวนผู้นี้โปรดปรานคือท่องไปทั่วใต้หล้า มองหาสินค้าต้นทุนต่ำเพื่อค้าขาย จึงเป็นที่รู้จักในหมู่จอมยุทธ์และปีศาจน้อยใหญ่รอบฉางอันเป็นอย่างดี มักกระทำการล่าปีศาจโดยมีคุณธรรมนำหน้า และสังหารสัตว์ป่าโดยมีเงินเป็นแรงขับเคลื่อนหลัก

ชีวประวัติโดยสังเขป

บุตรชายคนรองของครอบครัวสกุลโจวแห่งพื้นที่ตอนกลางของต้าฮั่น ผู้มีพี่ชายเป็นบุคคลตัวอย่าง ทว่าเมื่อสองปีก่อนพี่ชายออกจากครอบครัวมาแสวงหาความก้าวหน้าพิสูจน์ตนเอง จากนั้นก็มิได้ติดต่อกลับบ้านเกิดอีกเลย

โจวเอ้อร์หลาง (บุรุษสกุลโจวคนที่สอง) เป็นกังวลเกี่ยวกับความเป็นไปของพี่ชาย ประกอบกับอายุอานามมากพอที่จะต้องรับผิดชอบตนเองแล้ว จึงกราบลาบิดามารดาออกจากพื้นที่บ้านเกิดเพื่อเสาะตามหาข่าวคราวของพี่ชาย และนำความมั่งคั่งร่ำรวยกลับคืนจวนสกุลโจวให้บิดามารดาได้ชื่นใจ

ด้วยความเป็นพ่อค้าขาจรชีพจรลงเท้าในฉางอัน ทำให้ชายหนุ่มผู้นี้มีความสัมพันธ์อันดีกับห้างร้าน ผู้มีอิทธิพล มากมายในฉางอัน ลือกันว่าแม้แต่ฝ่าบาทก็เคยเข้าเฝ้ามาแล้ว

สัตว์เลี้ยงคู่ใจ

เฮยจี┃ Hēi Jī┃黑鸡

เจ้าแห่ง ไก่ดำ ไข่ราชาแห่งหมู่ไก่ดำซึ่งตกอยู่ในมือของโจวจิน เมื่อคราวบุกไปตะลุมบอนรังไก่ที่ถ้ำหมิงเถียนปิง รอบนอกเมืองฉางอัน เฮยจื่อมีความภาคภูมิใจในขนอันเงางามเหนือไก่ทั้งปวงของมันมาก มักจะเชิดหน้าขึงอกอย่างเย่อหยิ่งประหนึ่งว่า ข้าคือราชา! จงสยบแทบอุ้งเท้าข้า! เกิดเป็นไก่แต่มีปากปีจอคือสมญานามที่ไม่เกินจริง ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าโจวจินมันกลับเรียบร้อยอ่อนหวาน ช่างพูดช่างเจรจา ราวกับบริวารที่ต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าดิน แม้คำพูดที่มันมีต่อโจวจินจะฟังดูขี้ประจบประแจงอย่างน่าหมั่นไส้เหลือคณา ทว่าจิตใจของมันกลับภักดีต่อเจ้านายอย่างสุดชีวิต

LuBairan ดี

ดุจดั่งเทวีเยือน

{ สายเลือดแห่งทวยเทพที่หลงเหลือ }

แก้วผลึกผนึกแผ่นฟ้า ชื่อทางการ : จื่อเซวียน ชิงหลี | Zǐxuān Qīnglí | 子轩青璃 อาชีพ NPC : องค์หญิงแห่งหนานเจ้า — ทายาทหนี่วา วันเดือนปีเกิด : วันที่สิบสาม เดือนสี่ จงหยวนศก ปีที่ 3 ข้อบกพร่องร้ายแรง : ไม่เชี่ยวชาญวิธีการควบคุมพลัง โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ ประหนึ่งเทพธิดาลงมาจุติ ชโลมฤทธิ์พราวพร่างตระการตา ’ สาวน้อยผู้ครองเนตรดอกท้ออย่างจื่อเซวียนชิงหลีถึงจะหาได้พิลาสล้ำเช่นนางอัปสร แต่ก็ครองท่วงท่างามสง่าตามฉบับชนชั้นสูง ทั้งที่สิ้นมารดาไปตั้งแต่ยังเยาว์ เนื้อในของสาวน้อยไร้เดียงสาวัยสิบหกปีกเปี่ยมไปด้วยความใสซื่ออ่อนหวานผสานกล้าหาญอย่างลงตัว สมกับที่เป็นองค์หญิงของชนเผ่าซึ่งมีความสำคัญเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้นต้าหลี่ ที่ต่อให้เผชิญหน้ากับความทุกข์ยากนางก็พร้อมที่จะปรับตัวและเรียนรู้ ถึงขนาดที่สมควรกล่าวว่าเป็นผู้มีความสามารถที่กระหายในการพัฒนาไม่น้อยไปกว่าองค์ชายของแผ่นดินใหญ่

ชีวประวัติโดยสังเขป

หลังคำเล่าขานถึงตำนานของทวยเทพที่สูญหายได้ผ่านมาช้านานจนผู้คนเริ่มหลงลืมและเหลือไว้เพียงไม่กี่ตระกูลที่ก้าวออกมาประกาศศักดาว่าครองสายโลหิตของเทพยดาทำให้ทีละน้อย ตลอดทั่วทั้งพื้นที่ราบภาคกลางค่อย ๆ เสียความศรัทธาจนแทบเลือนหาย หากมิใช่ว่าที่แถวบริเวณตะวันตกเฉียงใต้ของแผ่นดิน ภายในแคว้นต้าหลี่ ยังมีชนเผ่าหนานเจ้าที่เรียกได้ว่าเป็นกลุ่มกำลังพลปกครองตนเองผ่านการดูแลควบคุมของสกุลจื่อเซวียนที่สืบเชื้อสายของเจ้าแม่หนี่วาเมื่อครั้งอดีตกาล ป่านนี้ทั่วทั้งใต้หล้าคงยากแลัวที่จะพบเห็นผู้ที่เทิดทูนบูชาเจ้าแม่องค์นี้

ตลอดระยะเวลาหลายร้อยหลายพันปีที่เหล่าทายาทแห่งหนี่วาคงอยู่เพื่อปกปักษ์รักษามวลมนุษย์ให้พ้นจากภัยร้าย ในที่สุดก็มาถึงคราวที่ผู้สืบทอดสายโลหิตจะได้พบกับบททดสอบสำคัญ เมื่อทุกสิ่งอย่างล้วนตกมาอยู่ในมือของ ‘ จื่อเซวียนชิงหลี • องค์หญิงแห่งหนานเจ้า ’ ที่สืบทอดความสามารถพิเศษอันเกี่ยวข้องกับทวยเทพมาจากมารดา .. ทว่าน่าเศร้านักที่อีกฝ่ายด่วนจากไปตั้งแต่ในคราวที่นางยังเยาว์วัยนัก ทำให้ไม่เคยมีผู้ใดสามารถชี้แนะเทพธิดาน้อยให้ดึงศักยภาพที่แท้จริงออกมา

แม้จะกลบฝังความไม่สมบูรณ์นี้เอาไว้ด้วยการอบรมให้นางเป็นยอดสตรีที่กิริยามารยาทชดช้อยงามสง่า ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่เพียงพอต่อการเตรียมพร้อมเพื่อรับมือกับโศกนาฏกรรมแห่งชีวิตที่ซือมิ่งจัดเตรียมเอาไว้ให้นาง ด้วยวัยสิบหกปี ยังไม่ทันได้เจรจาคุยฤกษ์จัดพิธีบรรลุนิติภาวะ ก็มีของขวัญส่งมาถึงหน้าวัง เสียก็แต่ของขวัญนี้ได้ฉีกกระชากทุกภาพจำที่เคยคึกคักของหนานเจ้าให้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ ความโศกเศร้า และกลิ่นอายของความตายอบอวลเต็มไปหมด..

เป็นเพราะเหล่าปีศาจน่าเกลียดน่ากลัวที่ไม่ทราบที่มานั้นได่กระจายกำลังเข้าโจมตีบ้านเมืองอย่างที่ทางการไม่ทันได้ตั้งตัว เหตุการณ์ทั้งหมดรุนแรงป่าเถื่อนและลุกลามอย่างรวดเร็วถึงขนาดใช้เวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์ หัวหน้าของเหล่าปีศาจนั้นก็สามารถขึ้นครองอำนาจวางตัวเป็นต้าหวางโดยที่เลือกจะคุมขังบิดาของนางเอาไว้ในคุกน้ำดำมืด

องค์หญิงน้อยในวัยสิบหกปีโชคดีกว่าคนอื่นนัก นางไม่เหมือนกับสตรีชาวเมืองที่ถูกกระทำย่ำยีจนต้องสิ้นใจ เพราะอย่างน้อยข้างกายของนางก็ยังมีองครักษ์หลวงสือเยี่ยนหมิงที่สามารถพานางหลบหนีออกจากสถานการณ์คับขันเพื่อซ่อนตัว รอวันที่นางจะพบคนคำสุดท้ายของแม่หมอคนสำคัญที่กล่าวกำชับก่อนที่นางจะออกมาจากหนานเจ้า

“ จงรอผู้กล้ามาเยือน.. บัดนี้พลังในกายท่านยังคงหลับใหล
มีเพียงตามหามุกวารีที่หายสาบสูญไปจากหนานเจ้านับพันปีเท่านั้น
จึงจะสามารถปลุกพลังในกายท่าน และนำมันกลับมากอบกู้หนานเจ้าได้สำเร็จ
ทว่าเรื่องนี้ท่านมิอาจทำสำเร็จได้เพียงผู้เดียว เหล่าผู้กล้านั้นจะมาแน่..
กงจู่เพียงแค่ต้องเฝ้ารอ โชคชะตา..จะนำพาพวกเขามาหาท่าน ”


( เพิ่มเติม : อายุ 16 ปี , มักอยู่ติดกับองครักษ์สือเยี่ยนหมิงตลอดเวลา , แม้จะยิ้มแต่หลายครั้งก็ดูเศร้าซึม , ก่อนการโจมตีของปีศาจปลา ชิงหลีไม่เคยสนใจฝึกฝนเรื่องการต่อสู้ ทว่าหลังจากเหตุร้ายในครั้งนี้ตลอดช่วงที่พักบนเขาเทียนซาน นางก็หันมาฝึกวิชาการต่อสู้พื้นฐานจากองครักษ์ประจำตัว )

LuBairan ดี

เขตพยัคฆ์เหนือขุนเขา

{ เหลียงเซี่ยวหวาง - อนุชาในฮั่นจิ่งตี้ }

ผู้รักษาการณ์ชายแดน ชื่อทางการ : หลิว อู่ | Liú Wǔ | 刘武 ชื่อรอง : จินซาน | Jǐnshān | 锦山 อาชีพ NPC : ผู้บัญชาการทัพชายแดน — เหลียงเซี่ยวหวาง วันเดือนปีเกิด : วันที่สามสิบ เดือนหก เชียนหยวนศก ปีที่ 5 ข้อบกพร่องร้ายแรง : ทะเยอทะยานเจ้าแผนการ โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ เด็ดขาดผดุงหล้า หาญกล้าไร้ปราชัย ’ พระอนุชาของอดีตราชันย์ท่านนี้เป็นผู้ทะเยอทะยานเสียยิ่งกว่าใคร ๆ นักรบวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำอย่าง ‘ หลิวอู่ • เหลียงเซี่ยวหวาง ’ เป็นชายเคร่งขรึมเข้มงวด ส่งผลให้รัศมีที่แผ่ออกมาล้วนให้ความรู้สึกแข็งแกร่งดุดัน ทั้งที่ภายในเต็มไปด้วยความลับและแผนการมากมาย หลิวอู่มีแนวคิดแบบชายเป็นใหญ่ค่อนข้างมาก แม้จะไม่ได้ปฏิบัติออกมาอย่างซื่อตรงแต่ก็เห็นได้ชัดผ่านรูปแบบที่เขาเลือกใช้ในการปกครองคน อีกทั้งยังเชื่อในความจำเป็นของการใช้กำลังสยบความวุ่นวาย ทำให้เป็นที่เกรงกลัวของเหล่าทหาร แต่ก็ยังเรียกได้ว่าเบื้องหน้าปกครองอย่างเป็นทำ ทำให้ประชาชนเลื่อมใสศรัทธา

ชีวประวัติโดยสังเขป

บุตรชายของสหายรักของนางหงส์เฒ่า โต้วไท่โฮ่ว ที่สูญสิ้นมารดาจนไปเข้าตาอดีตพระพันปีหลวงจึงได้รับเขาเข้ามาเป็นบุตรบุญธรรม หนึ่งในสายเลือดมังกรผู้เหลือรอดจากวิกฤตการถูกลดอำนาจลงในรัชสมัยของพระอนุชาต่างมารดาอย่างฮั่นจิงตี้ แต่หลังจากอยู่อย่างสงบเสงี่ยมมาตลอดหลายปีหลังการเปลี่ยนผ่านของอำนาจ และโศกนาฏกรรมของวีรชนผู้สละชีพได้กลายมาเป็นสายพานส่งต่อหน้าที่อันยิ่งใหญ่ให้กับ ‘ เหลียงเซี่ยวหวาง • หลิวอู่ ’

เดิมทีภรรยาเอกของหลิวอู่มีความเกี่ยวข้องกับเหอซีอิงกงอย่างลึกซึ้งในฐานะน้องสาว ทว่าในสงครามครั้งสุดท้าย ระหว่างวิกฤตชี้เป็นตายที่ฝั่งเหลียงเซี่ยวหวางเองก็เผชิญหน้ากับศึกหนักภายใน เพื่อที่จะส่งข่าวให้ทัพชายแดนของพี่ชายได้ทราบว่าเบาะแสสำคัญในการออกทัพนั้นเป็นเพียงเรื่องลวง นางจึงลักลอบควบม้าออกจากเมืองเพื่อมุ่งไปส่งข่าวด้วยตนเอง ทว่าพอไปถึงก็ช้าเกินไป.. ทัพของเหอซีอิงกงเคลื่อนตัวออกนอกด่านไปแล้ว ฉะนั้นนางจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปตรวจสอบสถานการณ์โดยที่ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายจะถูกซ่งหนูลอบโจมตีจนสิ้นใจไปอีกคน

หลังการสูญเสียครั้งสำคัญของเหล่าทัพชายแดนรวมไปถึงบุคคลในครอบครัว ผู้รับหน้าที่สำคัญในการควบคุมเหล่าทัพต่อจากเหอซีอิงกงย่อมเป็นเหลียงเซี่ยวหวางที่แต่เดิมก็เป็นทัพรองต้านกำลังซ่งหนู ภายหลังเขาถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นผู้ครองตราบังคับบัญชากองทหารชายแดน และห่างหายไปจากงานสังคมอยู่พักใหญ่จนหลายคนเชื่อว่าเขายังโศกเศร้าจากความสูญเสียของภรรยาและครอบครัวของสหายร่วมรบคนสำคัญ

( เพิ่มเติม : อายุ 45 ปี , มีลูกชายหนึ่งคน , เป็นเสือยิ้มยากหน้าดุขนานแท้ , ตามใจลูกชาย(มาก) , ข้างกายไร้ภรรยารอง และไม่มีวี่แววว่าจะแต่งภรรยาเอกอีกครั้ง , เชี่ยวชาญวิชายุทธ์และกลศึกถึงขนาดที่ได้รับการยอมรับจากเหล่าเชื้อพระวงศ์ว่าสมควรแล้วที่จะเป็นผู้นำทัพ )

LuBairan ดี

ทายาทจอมพยัคฆ์

{ เหลียงซื่อจื่อ - ทายาทเหลียงเซี่ยวหวาง }

พยัคฆ์เหลืองสยบเมฆ ชื่อทางการ : หลิว หู่เหยา | Liú Hǔyáo | 刘虎遥 ชื่อรอง : จวิ้นอวี่ | Jùnyǔ | 骏宇 อาชีพ NPC : เหลียงซื่อจื่อ — ทายาทเหลียงเซี่ยวหวาง วันเดือนปีเกิด : วันที่ยี่สิบเก้า เดือนสอง เฉียนหยวนศก ปีที่ 5 ข้อบกพร่องร้ายแรง : เอาแต่ใจ , ใช้เงินไม่คิดหน้าคิดหลัง โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ ผู้เกิดบนกองทองไหนเลยจะเคยสัมผัสซึ่งความทุกข์ยาก ’ ชายรูปงามผู้ครองยศเหลียงซื่อจื่อแห่งอู๋เว่ยอันเป็นที่หมายปองของหญิงสาวเกือบทั้งนอกด่านอันเนื่องมาจากรูปโฉมหล่อร้ายและคารมขี้เล่นแพรวพราว ที่แน่นอนว่าส่วนนี้.. ย่อมมีไว้สำหรับสตรีเท่านั้น แต่ถึงภาพลักษณ์ภายนอกจะดูใช้งานไม่ค่อยได้ ทว่าลูกของพยัคฆ์อย่างไรก็ยังคงเป็นพยัคฆ์ หู่เหยาได้รับการขนานนามว่านักเฝ้าระวัง ผู้สังเกตการณ์ และผู้วางแผนที่ดีไม่ต่างไปจากบิดา การถูกเลี้ยงมาในแบบที่ได้รับความสนใจ รวมไปถึงถูกตามใจเป็นพิเศษทำให้เขามีความทะนงตน ถือตัว และรู้จักสร้างอำนาจให้ตัวเองจนถือได้เป็นซื่อจื่อผู้มากอำนาจในเขตแคว้นใต้การดูแล

ชีวประวัติโดยสังเขป

ลูกชายเพียงหนึ่งเดียวของเหลียงเซี่ยวหวางและเหลียงหวางเฟยที่สุดท้ายแล้วเสียชีวิตไปในสงครามต้านทัพซ่งหนู โดยในยามเด็ก หู่เหยาถูกคาดหวังเป็นอย่างมากว่าจะต้องเป็นซื่อจื่อที่สมบูรณ์แบบในสายตาของบิดา ทำให้ชีวิตขาดอิสระและจมอยู่กับการร่ำเรียนฝึกฝนตลอดหลายปี

กระทั่งการสูญเสียมารดาได้กลายมาเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ..

หู่เหยาได้รับอิสระ เขากลายมาเป็นแก้วตาดวงใจน้อยที่ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งใดทุกคนก็พร้อมประเคนข้าวของทั้งหมดมาวางแนบไว้ตรงหน้าเขา เพียงเพราะเวทนาที่ข้างกายไร้ซึ่งเงาผู้เป็นแม่ เด็กน้อยในวันนั้นไม่รู้ว่าตัวเองควรเสียใจ หรือสำราญไปกับสิ่งที่ได้รับ เขาเติบโตมาพร้อมความขัดแย้งในใจที่ค่อย ๆ ฝังรากลึก และถูกกลบให้หลบซ่อนไว้ภายใต้ความเย่อหยิ่งถือดีที่ผ่านนอก

( เพิ่มเติม : อายุ 21 ปี , ใช้เงินเพื่อแก้ปมในใจ , ยังไม่ได้แต่งงาน แต่ก็มีข่าวลือว่าเกี่ยวพันกับสาว ๆ อยู่หลายจวน , ถูกตามใจคนค่อนข้างที่จะเสียคน(มาก) , แพ้ทางผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองและมีความเป็นผู้นำ , เป็นผู้ชายที่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ข้าใช้หน้าตาเพื่อหาผลประโยชน์ แล้วเจ้าจะทำไม )

LuBairan ดี

บุปผานิลลณี

{ หลิงหยวนกงจู่ - องค์หญิงใหญ่แห่งราชสำนัก }

สวนแห่งชีวิตอันหรูหรา ชื่อทางการ : หลิว หรูเยี่ยน | Liúu Rúyàn | 刘如艳 อาชีพ NPC : หลิงหยวนกงจู่ — องค์หญิงหลิงหยวน ( 灵苑公主 ) วันเดือนปีเกิด : วันที่สิบแปด เดือนแปด เจี้ยนหยวนศก ปีที่ 4 ข้อบกพร่องร้ายแรง : ความเป็นมาลึกลับ โรคประจำตัว : ไม่มี ลักษณะนิสัย : ‘ อนึ่งนางงามล้ำดั่งนิลกาฬ อนงค์คราญผ่านฟ้าลาลับไป ’ — กล้าหาญเด็ดเดี่ยว | เนื่องจากภูมิหลังที่ยากลำบากถึงจะไม่ชัดเจนจนขัดตาแต่ก็มีความกล้าหาญไม่แพ้ใคร | อ่อนโยนมีเมตตา ลึกลงไปใต้ความเข้มแข็งที่มี ด้วยวัยเพียงไม่กี่ปีที่ยังสดใสอ่อนหวาน ภายใต้การอบรมสั่งสอนทำให้นางซึมซับความอ่อนโยนจากคนรอบตัว | ฉลาดและมีไหวพริบ เด็กที่ต้องขวนขวายหาทางรอดไม่มีใครเป็นคนโง่เขลา ถึงจะไม่ใช่อัจฉริยะฟ้าส่งมาเกิด ทว่านางก็มากไหวพริบช่างเรียนรู้ ยิ่งได้รับโอกาสให้เติบโตในวังหลวงก็ยิ่งทำให้นางมีโอกาสพัฒนาตนเองมากยิ่งขึ้น | รักอิสรภาพด้วยสายเลือด แม้จะได้รับความรักและการดูแลจากในวังหลวง แต่ลึก ๆ แล้ว สายเลือดของผู้พเนจรก็ยังอัดแน่น นางมักสงสัยถึงเรื่องราวในอดีต

ชีวประวัติโดยสังเขป

เจ้าของดวงเนตรกลมโตหวานกระจ่าง ที่สามารถโอ้อวดนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบสวาดที่เป็นประกายสดใสแต่ก็แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้งไม่ธรรมดา ไม่ว่าจะท่วงท่าหรือแววตาล้วนเปี่ยมไปด้วยความไร้เดียงสาแทรกมากับความใคร่รู้ในใต้หล้า เจ้าของฉายากระต่ายน้อยที่มักแอบมองสิ่งต่าง ๆ ด้วยความสนใจ ราวกับกำลังพยายามเข้าใจสิ่งที่อยู่รอบตัว

บุตรสาวของสตรีปริศนาและนักกวีพเนจรที่ด้ายแดงขาดสะบั้นจนไร้ทางหวนคืน แต่กลับมีพยานรักตัวน้อยเหลือทิ้งไว้ให้ชอกช้ำใจคน

ครั้งหนึ่งในยามที่บิดายังเฝ้ารักและถนอม เด็กน้อยที่ชีวิตนี้ไร้วาสนาจะได้พบมารดาถูกตั้งชื่อว่า ‘ หรูเยี่ยน • งามนักดั่งความหรูหรา ’ ทว่าต่อมาเมื่อเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ แทนที่ความรักก็กลายเป็นความชิงชัง ยิ่งเด็กสาวเติบโตมาคล้ายตนเองมากเท่าใด ความอ่อนโยนที่เคยได้รับก็ยิ่งเลือนหายไปถึงขนาดที่ไม่เคยมีคนนอกผู้ใดทราบชื่อของนางด้วยซ้ำ..

ยัยหนูเพิงชานเมือง ยัยตัวปัญหา เด็กที่น่าสงสาร คือคำกล่าวขานถึงตัวตนที่แทบจะเรียกได้ว่าลี้ลับของอู๋เว่ย ด้วยอายุไม่กี่ปี นางต้องอาศัยความพยายามของตัวเองในการขวนขวายหาทรัพย์สินเงินทองมาประเคนมอบให้บิดา ไม่ว่าจะลำบากหรืออันตราย ขอแค่ได้เห็นท่านพ่อคนงามยิ้มแย้มอย่างมีความสุขในเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก็นับเป็นรางวัลอันประเมินค่ามิได้ของเด็กหญิงตัวเล็กที่ปรารถนาความอบอุ่น

แต่แล้วอยู่ ๆ ลมหายใจของเขาก็เลือนหายไป ด้วยความเขลาของเยาว์วัยทำให้นางไม่เข้าใจความสูญเสีย กระทั่งได้พบกับสามีภรรยาคู่หนึ่ง นับจากนั้นชีวิตของนางก็เปลี่ยนไปตลอดกาล..

เพิ่มเติม : ชีวประวัติด้านบนไม่มีใครทราบ - ยกเว้นผู้ที่ได้รับโอกาสปลดสตอรี่พิเศษ , ยังคงหรูเยี่ยนเป็นนามทางการ แต่ก็ยังได้รับพระราชทานนามตำแหน่งจากเสด็จพ่อว่า หลิงหยวน (มีความหมายว่า สวนแห่งดวงวิญญาณ) , ชอบหลบอยู่หลังคนที่เชื่อใจ เป็นลูกกระต่ายตัวเล็กที่รู้จักเอาตัวรอดผู้หนึ่ง , เป็นที่เอ็นดูของเหล่าเชื้อพระวงศ์ แต่ก็เป็นที่น่าสงสัยด้วยเช่นกัน , ยื่นหนึ่งเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับชาติกำเนิดในด้านร้าย ๆ แต่สุดท้ายก็จะมีข่าวลือที่ฟังดูดีโต้กลับเสมอ(?) , วันเกิดจริง ๆ ไม่มีคนทราบ ดังนั้นพ่อแม่คนใหม่จึงเลือกใช้วันที่เจอนางมาเป็นวันเกิดให้แทน

สิ่งที่ทุกท่านทราบเกี่ยวกับตัวตนของนาง : ทั้งที่ดูไม่สมเหตุสมผล แต่ผู้คนก็ยังเชื่อว่าองค์หญิงหลิงหยวนเป็นบุตรสาวของฮั่นอู่ตี้และพระสนมลู่จริง ๆ ถึงขนาดคาดการณ์เป็นตุเป็นตะว่าทั้งสองเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งมาตั้งแต่ก่อนเข้าวัง ซึ่งดูเหมือนนั่นจะเป็นความเชื่อที่ดีในการส่งเสริมเด็กน้อยให้มีชีวิตสงบสุข เพราะไม่ว่าข่าวลือนี้จะเป็นจริงหรือไม่ ยังไงเสียการตัดสินใจรับเด็กสาวเข้าวังก็บ่งบอกความโปรดปรานที่ฝ่าบาทมีต่อพระสนมลู่เป็นอย่างดี )

Mingchunshui -

"จิตวิญญาณและกายนี้ ข้ามอบให้ท่าน ทุกคำบัญชาของท่าน บ่าวผู้นี้จะปฏิบัติตามโดยไม่แม้แต่จะตั้งคำถาม"

ชื่อทางการ NPC : เจียว จ้าน

ชื่อรอง NPC : ต้าลู่

อาชีพ NPC : ผู้ติดตามหมิงชุนสุ่ย

วันเดือนปีเกิด :คิมหันต์ฤดู จงหยวนศก ปีที่ 3 (วันที่ไม่แน่ชัด)

ข้อบกพร่องร้ายแรง : ไม่มี

โรคประจำตัว : ไม่มี

บุคลิกภาพ (Personality) :

 เจียวจ้านเป็นชายหนุ่มที่มีลักษณะนิสัยค่อนข้างใจเย็น ฉลาดหลักแหลมรู้จักสังเกตสภาพอารมณ์ผู้เป็นนาย

 วิเคราะห์ข้อดีข้อเสียและสถานการณ์ต่างๆ โดยรอบได้อย่างเฉียบขาด จงรักพักดีกับตระกูลหมิงเป็นที่สุด 

เป็นอีกหนึ่งผู้ที่สามารถห้ามปรามและเป็นดั่งมือซ้ายขวาของหมิงชุนสุ่ย ยามได้รับมอบหมายงานหรือหน้าที่

ก็จะมุ่งมั่นทำตามคำสั่งให้สำเร็จชนิดถวายหัว ต่อหน้าผู้เป็นนายและคนของตระกูลหมิงเจ้าตัวมักมีใบหน้าที่ประดับรอยยิ้ม

และท่าทีเข้าถึงง่ายไว้เสมอ เว้นแต่ยามต้องไปติดต่อหรือพูดคุยกับบุคคลภายนอกที่มิเกี่ยวข้องกับคนในตระกูล

หากมิมีของตระกูลอยู่ด้วย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยไม่แยแสต่อสิ่งใด 

ทั้งนี้จะกล่าวว่าเจียวจ้านเป็นบุคคลประเภททสองหน้าก็ไม่ผิดนัก

ชีวประวัติโดยสรุป : 

เจียวจ้านเดิมทีเกิดในครอบครัวที่แตกแยก มารดาเสียชีวิตเพราะให้กำเนินตน ส่วนบิดาเป็นบุรุษมักมากในราคะ

พอมารดาของเจียวจ้านตายก็รับสตรีใหม่เข้ามาในบ้านแทบทันที แน่นอนบุตรชายที่มารดาสิ้นใจตายไปย่อมไม่เป็นที่รัก

และที่ต้องการชีวิตในวัยเด็กของเจียวจ้านเรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรกับตกนรกทั้งถูกมารดาเลี้ยงและบิดาทุบตี ใช้งานราวขี้ข้า

สิ่งที่ช่วยให้เด็กน้อยยังมีชีวิตมีแค่เศษอาหารที่คนในบ้านกินเหลือ หากวันใดอาหารมีน้อยตนก็ต้องหิ้วท้องอดอยาก

อาศัยดื่มน้ำในลำธารประทังความหิว สุดท้ายเจียวจ้านในวัยสี่ขวบปีถูกบิดาและมารดาเลี้ยงเอามาขายให้พ่อค้าทาส

เพื่อนำเงินไปปรนเปรอตนเอง

ภายหลังเจียวจ้านถูกคนจากตระกูลหมิงซื้อตัวเพื่อให้มาเป็นเพื่อนเล่นและถูกวางตัวให้เป็นบ่าวติดตามให้กับคุณชายน้อย

ของตระกูล แม้จะกล่าวว่าเป็นเพื่อนเล่นและบ่าวติดตามแต่เจียวจ้านก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากตระกูลหมิงจาก

เด็กน้อยร่างกายผ่ายผอมมีเพียงหนังติดกระดูก กลับมาอ้วนท้วมสุขภาพดี ทั้งยังถูกผู้นำตระกูลส่งให้รำเรียนทั้งศาสตร์บุ๋นและบู๋

เพื่อให้ติดตามดูแลแก้วตาดวงใจของตระกูล แน่นอนบุญคุณนี้ย่อมติดตรึงในใจ

เจียวจ้านจนเจ้าตัวปฏิญาณกับตนในใจจะขอติดตามรับใช้คุณชายและคนของตระกูลหมิงจนกว่าชีวิตจะหาไม่

ไม่คิดคดทรยศเป็นอันขาด

RongXiuying มาร

หรงป๋อเหวิน (荣博文)

ชื่อทางการ NPC : หรง ป๋อเหวิน | Róng Bówén | 荣博文  ชื่อรอง NPC : จางหมิ่น | Zhangmin | 张敏 อาชีพ NPC : ฝูจี๋ลิ่ง | สำนักเครื่องราชอิสริยาภรณ์ วันเดือนปีเกิด : วันที่ 28 ชีเยว่ เฉียนหยวนศก ปีที่ 2 ข้อบกพร่องร้ายแรง : กลัวเลือด เห็นแล้วเข่าอ่อนหน้ามืด , แพ้น้ำตาผู้หญิง โรคประจำตัว : - บุคลิกภาพ (Personality) :  บุรุษผู้มีความฉลาดหลักแหลม ดำรงตำแหน่งฝูจี๋ลิ่งแห่งสำนักเครื่องราชอิสริยาภรณ์ เขาเป็นผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความสามารถรอบด้านตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องการต่อสู้ ค่อนข้างหัวอ่อน สุภาพ ถนัดด้านการเจรจาไกล่เกลี่ย ขี้สงสาร รักความสมบูรณ์แบบงานทุกอย่างที่ทำต้องละเอียดเรียบร้อยไม่มีข้อผิดพลาด หากพบเจอจุดพลาดเพียงเล็กน้อยไล่กลับไปทำใหม่ตั้งแต่ต้น งานอดิเรกคือการหาที่สงบนั่งเป่าขลุ่ยเพียงลำพัง มักจะพกพัดติดตัวตลอดเวลาจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม เกจพลังสายบุ๋นเขียวเต็มหลอด เกจพลังสายบู๊ร่อแร่แดงแจ๋ เข้าขั้นที่หากมีเรื่องกับใครจุดจบคงจะนอนกองบนพื้นโดนรุมกระทืบมากกว่าจะปกป้องตัวเองได้ สนิทกับน้องสาวคนเล็กที่สุดตามใจและออกหน้ารับแทนทุกอย่าง  ชีวประวัติโดยสรุป : บุตรชายคนรองของตระกูลหรง บิดาดำรงตำแหน่งไท่โช่วแห่งเมืองหลินเซียง ตระกูลของเขาล้วนแล้วแต่รับราชการในสายบุ๋นทั้งสิ้น เป็นเหตุให้เขาได้รับการฝึกอบรมด้านวิชาความรู้และความสามารถที่ใช้สำหรับงานสอบเข้ารับราชการอย่างเข้มข้น เมื่ออายุเข้าสิบห้าหนาวก็ได้เข้ารับราชการในระดับท้องถิ่นด้วยคะแนนนำมาเป็นอันดับหนึ่ง สร้างความดีความชอบมากมายจนไต่เต้าได้อย่างรวดเร็วในสายงานราชการ จนนับว่าเป็นบุตรที่บุพการีภาคภูมิใจมากที่สุดในบรรดาลูกทั้งสี่ ทำอะไรก็ได้ดั่งใจไปเสียหมด คำพูดทุกคำจึงมีน้ำหนักมากกว่าลูกคนอื่น อัตราการไกล่เกลี่ยต่อรองกับประมุขของตระกูลอย่างหรงอี้ผู้เป็นบิดาจึงเป็นไปอย่างง่ายดายจนเหมือนลำเอียง เป็นสาเหตุที่ยังคงครองโสดมาได้โดยไม่มีข้อผูกมัดเรื่องการแต่งงานดั่งเช่นพี่น้องของตน จนกระทั่งการคลุมถุงชนได้เกิดขึ้นกับน้องสาวคนเล็กอย่างหรงซิ่วอิงจนเป็นเหตุให้นางลักลอบแอบหนีออกจากจวน ป๋อเหวินเป็นเพียงไม่กี่คนที่แทบจะเดาออกได้ทันทีว่าน้องสาวตัวดีจะหนีไปที่ใด จึงได้แอบตามไปจนพบตัว เมื่อจับได้ว่าน้องสาวแอบไปสมัครทหารอย่างลับ ๆ ซึ่งผิดอุดมการณ์ของตระกูล เขาก็กลายเป็นผู้กุมความลับนี้ไปโดยปริยายเพราะไม่อยากให้นางโดนทำโทษและถูกลากตัวกลับไปแต่งงานอย่างฝืนใจ ประจวบเหมาะกับที่เป็นช่วงรอยต่อของการโยกย้ายตำแหน่ง เขาจึงตัดสินใจออกจากหลินเซียงเดินทางมารับตำแหน่งฝูจี๋ลิ่ง สำนักเครื่องราชอิสริยาภรณ์ในราชสำนัก นอกจากเพื่อความก้าวหน้าของตนเองแล้ว อีกเหตุผลสำคัญคือเพื่อคอยจับตาดูน้องสาวแสนดื้อรั้นอยู่ห่าง ๆ ไม่ให้หลุดรอดสายตาไปก่อเรื่องที่ใดอีก