ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

กลางยามเว่ย ลำแสงสีทองของดวงอาทิตย์นั้นเจิดจ้าแต่ไม่ถึงกับแสบตา มันเทกระทบพื้นถนนหินเก่าในฉางอันที่ทอดยาวหน้าร้านอันเล่อจ้วนซึ่งยังคงคึกคักไปด้วยเสียงผู้คนที่แวะเวียนมาซื้อของเอาชนิดที่ว่าหากอยากได้เต้าหู้ก็ต้องใครดีใครได้เสียมากกว่า กลิ่นของเต้าหู้หอมฉุยอบอวลอยู่กลางถนนสายทองแห่งเขตคนมั่งมีของนครฉางอันแห่งนี้…สำหรับเถ้าแก่อันเหล่อ หรือ หลิวอัน มันยังคงเป็นอีกวันที่วุ่นวาย แม้เมื่อวานจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นก็ตาม

เสียงม่านไม้ไผ่ที่ประตูร้านถูกดันตัวขึ้น ร่างของสตรีคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามานั้นคือหลินหยา นางมาในชุดสบาย ๆ แต่จะเห็นจากการเดินว่านางก็ยังคงอ่อนแรงแต่ดีกว่าเมื่อวานที่นางทรุดตัวนั่งเพราะถูกโบยอยู่กลางห้องไต่สวนรวมกับนางกำนัลอีกคนและจางกงกง นางควรจะนอนพักอยู่โรงหมอให้หายดี แต่กลับเดินทางมาที่นี่..เป็นวันที่นางไม่ควรมาหาที่นี่ด้วยซ้ำไปแต่ก็มา

หลินหยาสวมเสื้อผ้าสีอ่อนที่หลวมขึ้นเล็กน้อยกว่าปกติเพื่อไม่ให้กดทับแผลที่หลังซึ่งยังไม่หายดี ร่างผอมบางของเด็กสาวที่เคยกระฉับกระเฉง บัดนี้เดินอย่างช้า ๆ แต่ไม่ใช่เพราะความอ่อนแรงเพียงอย่างเดียว หากแต่ว่านางกำลังะวังไม่ให้ปีกหลังของเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมไปเสียดสีกับบาดแผลภายใต้ผ้าพันแผลรอบร่างกายของนางที่เพิ่งได้รับการทำแผลมาใหม่ ๆ เมื่อเช้านี้โดยโรงหมอขึ้นทะเบียบเพียงแห่งเดียว

หญิงสาวไม่ได้พูดเมื่อเดินเข้ามา แต่นางเพียงเหลือบตามองเถ้าแก่ร้านเพียงแวบหนึ่ง ริมฝีปากของเธอนั้นคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วก่อนที่จะได้ทำอย่างอื่นหลินหยาก็เบือนสายตาไปที่ตู้ไม้ที่วางเต้าหู้เสื้อแล้ว นางหยิบเต้าหู้มา 4 ชิ้น ด้วยท่าทีที่เรียบร้อยเหมือนเคย ไม่แน่ใจว่านางมาซื้อเต้าหู้ หรือหาข้ออ้างมาซื้อเต้าหู้กันแน่ เพราะหลินหยากินถั่วเหลืองไม่ได้

หลิวอันหรือคุณชายอันเล่อยืนมองนางอยู่ตรงหลังโต๊ะเหมือนเคยกลางร้าน ร่างสูงในชุดผ้าฝ้ายหนาทึบนั่งอยู่อย่างเงียบงัน สายตาใต้คิ้วเข้มนั้นทอดมองหญิงสาวที่ควรนอนพักแต่กลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา ริมฝีปากที่ปกติจะเงียบขรึมแต่เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างกับสตรีตรงหน้าที่ดื้อเงียบไม่เคยเปลี่ยน หลังจากนั้นหลินหยาก็ยื่นถาดไม้วางเต้าหู้ 4 ชิ้นลงต่อหน้าของเถ้าแก่ร้าน ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงเบา ๆ แต่กลับดูร่าเริงและหวานหู

“ข้าจะซื้อ…ไม่ต้องลดราคานะเจ้าคะ..ข้าไม่ได้มาขอซื้อฟรีหรอกเจ้าค่ะ” ดวงตาของนางไม่หลบซ่อนแต่ก็ไม่ได้มองเถ้าแก่ร้านเต็มที่ ไม่แน่ใจว่าเกิดจากความไม่รู้จะแสดงตัวอย่างไร หรืออย่างอื่น

ส่วนหลิวอันเขามองถาดแล้วไม่ตอบในทันที เสียงฝีเท้าในร้านตอนนี้สำหรับเขามีเพียงเสียงของนางกับตน สายตานั้นเหลืองมองข้ามหัวของเธอไปมองรอยแดงเล็ก ๆ ตรงหลังคอที่โผล่เหนือเสื้อขึ้นมาเล็กน้อยเพราะนางมีเส้นผมที่สั่นประบ่าจะเห็นบ้างก็ไม่แปลก ดวงตาคมนั้นหรี่ลงนิดเดียวเฉกคนที่กลั้นอารมณ์ได้ดีและเย็นชาพอที่จะไม่แสดงสีหน้า “สี่ชิ้น..ราคารวม 28 ตำลึงเงิน 1516 เหรียญอู่จู”

แต่เมื่อหลินหยาได้ยินว่า 4 ชิ้น 28 ตำลึงเงินก็ถึงกับตาโต “ท่าน..!!..นี่มันราคาขูดรีดขูดเนื้อชัด ๆ …” หลินหยาหน้างอนิดหน่อย ส่วนหลิวอันได้แต่เลิกคิ้วน้อย ๆ แต่ดวงตายังนิ่งเฉยแม้มีแววตาขบขันและดูแยะเย้าหยอกนางแฝงอยู่ก็ตาม “เจ้ามาซื้อหรือหาข้ออ้างมาเยี่ยมคนไม่ใช่หรอ?..ข้าถูกโบยไป 20 ไม้ ขายแค่นี้ยังขาดทุนเลย”

หลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ดวงตากลมโตของนางสบเขากับดวงตาสีเข้มของเขาเหมือนความไม่พอใจจนอยากจะเถียงตรงหน้า แต่เธอก็รู้ตัวว่าอีกฝ่ายก็เจ็บมิใช่น้อยก็ตามแม้เขาจะดูร่างกายกำยำหนังเหนียวเหมือนฟันแทงไม่เข้ามากกว่านางก็ตาม หลินหยาจึงยืนนิ่งแล้วค่อย ๆ ลดเสียงพลางขยับมือจับเส้นผมที่ปรกใบหน้าเพราะมันไม่ได้โดนรวบให้ทัดใบหูตัวเองเฉกเช่นสตรีที่เอียงอาย แต่ความจริงเธอกำลังหาเรื่องเนียนอยู่ต่างหาก

“ข้ารู้เจ้าค่ะ…แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของท่านที่ควรทำนี้..ข้าทำผิด..แล้วท่านก็ต้องมาโดนแทนเนี้ย..” ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงของหลิวอันก็ดังขัดขึ้นทันที

“เจ้าโดนมากกว่าข้า” ไม่ใช่การปะทะแต่เป็นการย้ำข้อเท็ดจริง “ข้าไม่เสียเลือด แต่เจ้าสีย”

หลินหยาขบริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยพลันหวนนึกถึงเสียงที่เนื้อแตก และเสียงร้องห้ามของเขาเมื่อวานนี้ ดวงตาของนางก็วูบขึ้นมากระทันหัน “แล้วเหตุใดท่านถึงต้องทำถึงขนาดนั้นด้วยล่ะเจ้าค่ะ..ท่านก็รู้ดีว่ามันอันตราย..ท่านโดนลงโทษเพราะข้า” หลินหยาเงนหน้าขึ้นมองเขาในที่สุด ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวของนางเหมือนไม่ติดใจเรื่องสถานะ..เหมือนตอนนี้อยู่ร้านเต้าหู้ นางก็ทำให้เขา เป็นเพียงเถ้าแก่ร้านเต้าหู้คนเดิม

หลิวอันมองหลินหยาเล็กน้อย “เจ้าไม่ใช่ตุ๊กตาหุ่นกระบอก ไม่ใช่ของที่ใครอยากจับไปโยนใส่กรงเมื่อไรก็ได้ ข้าไม่ชอบคนที่ทำแบบนั้น เจ้าเองก็ไม่ควรจะเคยชินที่จะถูกทำร้าย ตราบใจที่ข้ายังอยู่และเจ้าไม่ได้ยินยอม ข้าก็จะไม่ให้ใครขังเจ้าอีก ไม่ว่าจะในห้องขัง หอนางโลมหรือตำหนักของขันที” คำพูดของหลิวอันทำเอาหลินหยานั้นนิ่งงัน ริมฝีปากที่เคยยิ้มแห้งไปเมื่อครู่ กลับมองเขาอย่างอึ้งและดวงตาสั่นไหว ราวกับคำพูดเหล่านั้นได้แกะกุญแจที่ล็อคหัวใจนางเอาไว้แน่นหลายชั้นไปทีละล็อค..

หลินหยาเหมือนไม่รู้จะตอบยังไงนางทำเพียงขยับมือวางเหรียญตำลึงและเหรียญอู่จูต่อหน้าอีกฝ่ายเพื่อที่จะไม่ได้เงียบหรือพูดไม่ออก “เอ่อ..งั้น..ข้าซื้อเต้าหู้ละนะ” พูดพลางหยิบเต้าหู้กลับมาเหมือนจะเดินออกจากร้าน

แต่เมื่อตั้งสติและคิดได้นางหยุดเท้าอยู่ตรงหน้าประตูร้านที่กำลังจะเปิดม่านไม้ไผ่ออกไป นางหันหน้ากลับมาทางเขาอีกครั้ง ริมฝีปากโค้งยิ้มบางเบา ทว่าสายตากลับทอดยาวลึกเข้าไปถึงในอกในใจของอีกคนราวกับกำลังทดสอบบางสิ่ง ดวงตาคู่นั้นในยามนี้ไม่มีเงาแห่งความเศร้าหมองเหมือนคราก่อน มีเพียงความอ่อนโยนที่ห่อหุ้มความตั้งใจไว้แน่นหนา

“ท่านชาย..หลังจากที่ท่านทำงานเสร็จแล้ว ท่านพอจะมีเวลาว่างไหมเจ้าคะ?” นางเอ่ยด้วยเสียงเบา เป็นน้ำเสียงของคนที่ไม่ได้มาเพราะอยากจะซื้อของอย่างเดียว ดวงตากลมโตของนางเหลือยมองเขาแบบไม่หลบเลี่ยง “จะว่าอะไรหรือเปล่า..หากหลังร้านปิดแล้ว ข้าจะมาหาอีกน่ะเจ้าค่ะ..หรือจะให้ไปที่บ้านหลังเล็กของท่านก็ได้..” น้ำเสียงของนางยังคงอ่อนโยนเช่นเดิม แต่นัยน์ตานั้นกลับฉายแววแน่วแน่ ไม่ได้หยอกเล่นหรือทำเพียงเพราะต้องการมารยา นางมีความจริงใจอยู่ในทุกคำพูด

“ข้ามีบางอย่างที่อยากถาม..หลายสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ” นางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกสายตาขึ้นใหม่ แล้วพูดอย่างกล้าหาญกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  “อีกอย่างหนึ่ง ข้าแค่อยากรู้ว่าแผ่นหลังของท่าน เป็นแผลหรือไม่..ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า..ข้าเป็นห่วง” ถ้อยคำเรียบง่ายนั้นกลับทำให้บรรยากาศในร้านที่เงียบสงบตึงขึ้นครู่หนึ่งหลิวอันนั่งนิ่งไม่ตอบทันที ดวงตาคมใต้คิ้วหนานั้นหรี่ลงเล็กน้อย พลางจับจ้องใบหน้าเล็ก ๆ ที่แม้จะยังซีดจาง แต่กลับมีแววกระจ่างชัดขึ้นยิ่งกว่าทุกครา

“แต่หากไม่สะดวก ข้าจะไม่รบกวนนะเจ้าคะ” นางรีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบทำตัวเป็นรูปปั้นพระสังขจายอยู่ “ข้ารู้ว่าท่านมักจะไปเดินเล่นที่ตลาดตะวันออกช่วงหัวค่ำ..หากที่นั่นท่านสะดวกกว่า ข้าจะไปแอบเดินหาท่านดู อย่างน้อย...มันก็ไม่ใช่ร้านของท่าน ไม่ใช่ที่ทำงาน...ข้าไม่อยากให้ใครว่าอะไรท่านว่าท่านไม่ทำงาน”

คำพูดสุดท้ายนั้นมีความอ่อนโยนปนอยู่กับความเป็นห่วงที่ปิดไม่มิด แม้จะเป็นคนที่ใจร้อน รั้นดื้อ และเจ็บปวดจนกลายเป็นหนามมาโดยตลอด แต่หลินหยาในตอนนี้กลับกลั่นกรองถ้อยคำทุกอย่างมาแล้ว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 379 เหรียญอู่จู

จำนวน 4 ชิ้น รวม 28 ตำลึงเงิน 1516 เหรียญอู่จู

(โอนเงินแล้วจ้า)

(ขอไปหาเขาเขาให้ไปไหมนะ 555+ จางกงกงกำหมัดไหนบอกปักธงแล้ว)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

หลิวอันนั้นกระพริบตาช้า ๆ ในจังหวะที่หลินหยานั้นยังคงหน้าใสรอคอยคำตอบอยู่ คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันเพียงเล็กน้อยราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับเอ่ยเสียงเจือแววลึกอย่างคนที่คิดรอบคอบทุกถ้อยคำ “หากเจ้าจะมา..ก็ไปหาข้าที่บ้านหลังเล็กได้ทุกเมื่อ หรงเล่อคงดีใจด้วย..ถ้ารู้ว่าเจ้าจะมา” ประโยคนั้นไม่มีคำเชื้อเชิญที่อ่อนหวานหรือวอนขอ ไม่มีคำอธิบายมากความเช่นคนทั่วไปจะทำ หากแต่เป็นคำพูดที่ตรงไหตรงมาที่หลุดออกมาจากคนที่ไม่เคยเชิญใครให้ย่างเท้าเข้าสู่เขตแดนส่วนตัวได้ง่าย ๆ 

หลินหยาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย เธอมองเขาด้วยแววตาคล้ายกับไม่คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ แต่ไม่นานนักเธอก็เหลือบมองดวงตาของเขา ดวงตากลมสวยของนางนั้นระบายยิ้มมีแววสดใสขึ้นเหมือนประกายดาวเล็ฏ ๆ ที่สะท้อนอยู่ในม่านผ้ายามบ่ายแก่ ๆ ใบหน้าของหลินหยาโค้งรอยยิ้มขี้เล่นอย่างคนที่ยินดี

“เช่นนั้น..เดี๋ยวข้าจะไปหาท่านกับหรงเล่อแน่นอนเจ้าค่ะ” นางเอ่ยกลับราบเรียบแต่หนักแน่น แล้วเอียงหน้าหยอกเบา ๆ อย่างคนมีนิสัยแสนจะดื้อรั้นแต่ไม่ก้าวร้าว “แล้วก็จะได้กินข้าวกับแม่นางหรงเล่อด้วยเลย ข้ารู้ว่านางชอบขนมหวานเดี๋ยวข้าจะเอาขนมไปให้ด้วย” คำว่า รู้ นั้นเอ่ยออกมาพร้อมกับประกายตาสำรวจบางอย่างที่แฝงไว้ด้วยความผูกพันที่ไม่เปิดเผยนัก แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกผิวเผินของคนที่ผ่านมาแล้วผ่านไป เธอพูดอย่างคนที่เคยใช้เวลาร่วมกันจนพอจะรับรู้อะไรบางอย่างได้แม้เจ้าตัวจะไม่ยอมรับเองก็ตาม

หลินหยาหันกลับไปมองพลางยกกล่องเต้าหู้ที่พึ่งซื้อขึ้น “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ อย่าเคร่งเครียดนักล่ะเถ้าแก่ ท่านอายุมากแล้ว ข้าจะถือว่าเป็นนางกำนัลที่คอยเตือนสุขภาพท่านก็แล้วกัน” เธอพูดหยอกหล้อตามฉบับตัวเองไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากร้านด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาและท่วงท่าที่ดูสดชื่นขึ้นอย่างประหลาด แม้ร่างกายจะยังไม่หายดีนัก แต่รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

นางเดินออกจากตรอกหลังร้านอันเล่อจ้วน ปล่อยให้แสงแดดยามบ่ายปลายยามเว่ยทาบลงบนเส้นผมที่ปลิวตามลม เส้นผมนั้นแม้จะสั้นลงไม่เหมือนชาวฮั่นแต่กลับทำให้นางดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างน่าประหลาด หญิงสาวเดินทอดน่องไปตามถนนสายเล็ก ๆ ในเขตตลาดเขตพ่อค้ามีเงินของฉางอัน ไม่ได้มีจุดหมายแน่ชัด ปล่อยให้ขาเป็นคนพาใจไป และปล่อยให้ใจเป็นคนเลือกทางเดินแทนสัญชาตญาณการเอาตัวรอด

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

กลางวันแสงแดดแรงนัก กระเบื้องดินเผาบนหลังคาร้านสะท้อนแสงระยิบระยับ เสียงล้อเกวียนบดดินและเสียงผู้คนเจื้อยแจ้วขวักไขว่เป็นปกติของย่านถนนสิบลี้ในยามอู่ แต่หากใครสังเกตจริง ๆ จะเห็นว่ามีร่างหนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่แปลกจากปกติ แม่สาวตัวเล็กตัวน้อยที่เหมือนเด็กสาวแรกรุ่นก็แรกรุ่นจริงแหละไม่ใช่สาวรุ่นแรก ใบหน้าเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ สะอาดไร้เครื่องสำอาง ผิวขาวผ่องจัดมีซีดเล็ก ๆ จากอาการป่วยจนดูโดดเด่นในหมู่คนทั่วไป แต่คราวนี้หลินหยาไม่ได้ระบายยิ้มกว้างอย่างเคย นางเดินช้า ๆ แบบคนที่เหมือนหัวใจหล่นหายไว้ตรงทางแยกไหนสักแห่ง

เมื่อมาถึงหน้าร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน นางก็ยกมือโบกเบา ๆ ให้อ๋องหลิวอันที่วันนี้อยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้เหมือนเช่นทุกวันเพราะต้องทำบัญชีแล้วก็ต้องคอยเก็บเงินด้วย ชุดของเขาก็ยังคงเนียบเหมือนเดิมถึงจะไม่ใช่ชุดแบบหวยหนานอ๋องแบบที่เคยเห็นในศาลก็ตามดูลงตัวและสมฐานะเถ้าแก่แห่งร้านดังอย่างไม่มีใครกล้าวิจารณ์แหละ 

หลิวอันหันมาเห็นร่างของหลินหยาจากระยะไกล สีหน้าที่เดิมเงียบขรึมก็ละจากการทำบัญชีร้านค้าเช่นเคย แล้วพยักหน้าให้นางเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยทักเพราะเห็นแววตาของอีกฝ่ายเงียบงันนักเขารู้ดีว่านางมีเรื่องครุ่นคิด แต่ก็ไม่รู้ว่าคิดเรื่องอะไรอยู่..และรอบนี้น่าจะเดาไม่ถูกด้วยเพราะ..หลินหยาแม่ง..คิดเรื่องเมื่อคืนที่หมายถึงความฝันที่ไม่กล้าบอกเขาแน่นอน หลินหยาเดินฝ่าฝูงชนเบียดเสียดมาหยุดอยู่ตรงท้ายแถวยาวเหยียดของลูกค้าที่กำลังรอซื้อเต้าหู้ ริมฝีปากของนางขบกันเบา ๆ ขณะทอดสายตามองแผ่นเต้าหู้ที่คนข้างหน้าหยิบลุ้นว่ามันจะเหลือมาถึงเธอเท่าไรเนี้ย

‘ข้าเป็นบ้าอะไรอยู่หรือเปล่านะ...’ หญิงสาวคิดในใจ ….ใช่...เมื่อคืนฝันถึงใครบางคน ไม่ใช่แค่ฝันธรรมดา มันคือฝันราวกับความทรงจำที่ไม่ควรจะมี ฝันว่าอยู่ใต้ร่างของชายหนึ่ง โอบกอด ลูบหลัง จูบริมฝีปาก..แล้วก็..อ๊าาาาา เสียงเตียงที่กระแทกฝาผนังแม่งดังก้องในหูอยู่เลย เขินจะตายแล้วโว้ยยยยย แม้จะไม่เห็นหน้า แต่สัมผัสนั้นไม่ใช่เพียงในฝัน มันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ราวกับเคยเกิดขึ้นจริง...หลินหยาเผลอกลืนน้ำลาย ยืนเอามือแตะหน้าผากเบา ๆ เหมือนจะวัดไข้ให้ตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะเหลือบมองไปทางด้านหน้าอีกครั้ง…และบังเอิญสบตากับหลิวอันพอดี

…..เชี้ย…มองทำไม๊!! 

ดวงตาคมเข้มของอ๋องหลิวอันนั้นยังคงเหมือนเดิม ขามองเธอนิ่ง ๆ ไม่แสดงอารมณ์ใด แต่นางกลับต้องเบนตาอย่างลนลาน...ไม่รู้ทำไม อยู่ดี ๆ ขาก็รู้สึกเหมือนอ่อนแรงนิด ๆ เหมือนเธอกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอฝันอะไรอย่างงั้นแหละ ขอร้องงง มันน่าอายยยย เขาจะคิดว่าเธอเป็นโรคจิตไหมวะเนี้ย

เมื่อเห็นว่าบนถาดไม้ที่ตั้งอยู่หน้าร้านยังเหลือเต้าหู้เนื้อนุ่มอยู่เพียงสี่ชิ้น หลินหยาก็รีบขยับตัวเข้าไปทันที ประหนึ่งว่าเต้าหู้เหล่านั้นคือของสำคัญในชีวิตและบางทีในตอนนี้ก็อาจจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะการได้มายืนที่ร้านอันเล่อจ้วนทุกเที่ยงมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เธอเผลอคาดหวังโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็หยิบเต้าหู้ตามจำนวน 4 ชิ้นด้วยกัน รั้งนี้นางคำนวณราคาไว้ในใจอย่างมั่นใจ แล้วจึงหมุนตัวเดินไปยังด้านในตรงที่เถ้าแก่ประจำร้านยืนอยู่หลังโต๊ะ

แต่คราวนี้…ขาที่ก้าวกลับไม่มั่นคงเท่าเมื่อวานอ่ะดิ..ใจที่เคยสงบนิ่งกลับร้อนรุ่มจนรู้สึกเหมือนอากาศกลางวันอันอบอ้าวในฉางอันยังเย็นกว่า

เถ้าแก่หลิวอันเงยหน้าขึ้นจากการตรวจสอบบันทึกการขายและพยักหน้ารับเธอเช่นเคย ใบหน้าคมสันนั้นยังเรียบเฉยไร้รอยยิ้ม ราวกับว่าชีวิตเขาไม่เคยเปลี่ยนจากฤดูหนาวหนึ่งไปสู่อีกฤดูเลย แต่ดวงตา…ดวงตาคู่นั้นกลับมองลึกยิ่งกว่าที่หลินหยาตั้งใจจะเผชิญ หญิงสาวยื่นเหรียญออกไปวางตรงจานไม้บนโต๊ะ น้ำเสียงพยายามให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ข้าวางเงินพอดีเจ้าค่ะ...เท่าเมื่อวานทุกอย่าง ข้าจำแม่น"

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่ายดังเบา แต่ทิ่มแทงเหมือนหินสะกิดใจ หลิวอันยื่นมือรับเงินไปตรวจนับ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ ขณะสายตายังจับจ้องมือนางที่รีบชักกลับไปราวกับกลัวถูกความเย็นในใจเขาแตะต้อง "เจ้าดูไม่เหมือนคนจำแม่น"

"เอ๊ะ?" หลินหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างเผลอไผลก็คือจะโดนบอกว่าโง่หรอ? อีตาหมอนี้เดี๋ยวเถอะแก..สนิทกันทำมาเป็นหลอกด่างั้น ตอนแรกกำลังจะงอนแต่เมื่อดวงตาโตหวานสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนคู่นั้นพลันสบเข้ากับแววตาลึกล้ำของหลิวอันพอดี แล้วเธอก็หันหน้าหลบแทบจะในทันที ราวกับโดนจับได้ว่าแอบคิดเรื่องต้องห้าม

"เมื่อคืนที่ห้อง..กับหรงเล่อหลับไม่สนิทหรืออย่างไร" เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับกรีดลงกลางใจอีกฝ่ายอย่างแนบเนียน พอหลินหยาได้ยินถึงกับแทบกระอักเลือด "...เปล่านะเจ้าคะ แค่...อากาศมันร้อนนิดหน่อย ข้านอนกับหรงเล่อก็ตัวร้อน..." หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม พูดไปก็กัดปากแน่น เธอรู้ว่าคำว่า ตัวร้อน ในบริบทของฝันเมื่อคืนมันไม่ควรถูกเอ่ยออกมา

หลิวอันมองนางครู่หนึ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่ในแววตานั้นมีรอยบางอย่างคล้ายหัวเราะที่ไม่ได้เผยออกจากปาก "หากร้อนนัก คืนหน้ามานอนที่ห้องทำเต้าหู้ข้าแทนก็ได้ เย็นกว่า"

ตอนที่นางได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างนิดหน่อยสะดุ้ง ดวงตาเบิกน้อย ๆ แล้วกะพริบถี่ “ท่านจะฆ่าข้าหรอ?..ให้ข้าไปนอนในห้องทำเต้าหู้เนี้ย..บ้าปะเนี้ย ท่านอย่าพูดล้อเล่นเช่นนี้สิเจ้าคะ..” นางทำหน้าบ่จอยใส่อีกคนแล้วถอนหายใจ..หลิวอันเหมือนจะนิ่งไปเล็กน้อยเพราะหากเป็นสตรีคนอื่นอาจจะคิดลึกกว่านี้แต่สำหรับหลินหยา..ไม่เลยสักนิด..คิดว่าเขาจะลวงไปฆ่าซะงั้น..พลางที่หลินหยาก็หยิบเต้าหู้เก็บเข้ากระเป๋า “ข้าไม่เถียงกับท่านละ..ขอบคุณสำหรับเต้าหู้เจ้าค่ะ..”

"อืม"

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 379 เหรียญอู่จู

จำนวน 4 ชิ้น รวม 28 ตำลึงเงิน 1516 เหรียญอู่จู

(จ่ายแล้วจ้าา ครบจ้าาา)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

ถนนสิบลี้ยามนี้มีแดดอ่อนแตะใบไม้ที่ไหวเอื่อยตามลมกลางวัน บรรยากาศครึกครื้นตามประสายามอู่ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนยังคงมีผู้คนต่อแถวซื้อของแน่นขนัดไม่ต่างจากวันก่อน ๆ กลิ่นเต้าหู้สดใหม่ลอยออกมาจากร้านประหนึ่งมนต์เสน่ห์ที่เรียกลูกค้าต่อแถวแน่นยิ่งกว่าหอขุนนางแจกตำแหน่งหลินหยาในวันนี้แต่งองค์ค่อนข้างดี กิริยานุ่มนวลกว่าทุกวัน อาภรณ์ที่นางเลือกใส่เป็นชุดผ้าไหมบางเบาสีชมพูขาวอ่อนกลัดกระดุมผ้าอย่างเรียบร้อยตรงสันคอ ผมยาวระดับไหล่ถูกรวบไว้หลวม ๆ ด้วยเชือกขาวมีดอกไม้ประดับเส้นผมให้กลิ่นของความเรียบง่ายปนหวานวันนี้แม่นางหลินหยาของเรา..ดูดีผิดปกติจริง ๆ "เฮ้อ...อะไรของเรากันวะเนี้ย.." หญิงสาวถอนใจอย่างปลงตกเมื่อขยับมาถึงแถวหน้า แล้วเห็นกับตาว่าบนถาดไม้ที่มีผ้าขาวคลุมอยู่เหลือเต้าหู้เพียง...หนึ่งชิ้น

นางเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนทำท่าราวกับคนเพิ่งเห็นแผ่นดินถล่มในใจ แล้วบ่นพึมพำให้ตนเองฟังเบา ๆ "อย่าบอกนะ...วันนี้ก็อีกแล้ว...เต้าหู้เจ้ากรรมเอ้ย ข้ากะเวลาดีที่สุดแล้วนะ!" แม้จะบ่นแต่ก็ยังคงหยิบไอ้ชิ้นเดียวที่มีแล้วเท้ายังคงเดินเข้าไปที่โต๊ะคิดเงิน ราวกับกลัวว่าหากช้ากว่านี้อีกเพียงครึ่งลมหายใจ เต้าหู้ชิ้นนั้นอาจจะละลายหายไปกับแดดเสียก็ได้ และใช่แล้ว..คนที่เฝ้ามันก็ยังคงเป็นคนดีคนเดิมอยู่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเถ้าแก่หลิวอันหรือคุณชายอันเล่อ ผู้มีใบหน้าคมดุดันที่ดูไม่เข้ากับภาพพ่อค้าขายเต้าหู้แม้แต่น้อย วันนี้เขาสวมเสื้อผ้าสีเข้มที่มีกลิ่นควันจาง ๆ ติดผ้าชัดเจน

สายตาของเขาเลื่อนขึ้นช้า ๆ เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเดินมาใกล้ ดวงตาคมเข้มนั้นจับจ้องเรือนผมที่ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย แล้วเลื่อนไปยังชุดผ้าไหมราวกับกำลังประเมินว่าแม่นางน้อยวันนี้จะไปพบใครกันแน่ "วันนี้แต่งตัวดีนัก" เสียงเขาต่ำเรียบ ไม่ใช่คำทักทาย แต่เป็นประโยคบอกเล่าที่แฝงความเคลือบแคลงเล็กน้อย

หลินหยายิ้มเจื่อน ยกมือแตะแก้มตัวเองนิด ๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง "เอ๋ จริงหรือเจ้าคะ ข้าแค่...จะไปดูละครที่โรงอุปรากรกับท่านใต้เท้าเถียนเฟิงน่ะเจ้าค่ะ ที่ถนนฉางอันตะวันตกน่ะ" คำว่า ท่านใต้เท้าเถียนเฟิง ทำเอาคิ้วข้างหนึ่งของหลิวอันกระตุกเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ แม้ริมฝีปากเขาจะไม่ขยับยิ้ม แต่กลับมองนางนิ่งขึ้นกว่าเดิม

"อืม...โรงอุปรากร" เขาทวนสั้น ๆ ก่อนยื่นถาดไม้ที่เหลือเพียงเต้าหู้ชิ้นเดียวมาตรงหน้าอย่างไม่พูดอะไรอีก หญิงสาวยื่นเงินพอดีจำนวนเท่าเดิมออกไป ขณะรับเต้าหู้ก็พลันหลุดยิ้ม หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ "ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเจ้าคะ ว่าชะตาข้ากับเต้าหู้ชิ้นสุดท้ายมันจะผูกกันแน่นเสียขนาดนี้"

หลิวอันหรี่ตามองนางเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเบาอย่างเย็นเยียบแต่ติดจะขบขัน "หรือบางที...ข้าต้องสั่งให้คนเก็บไว้ให้เจ้าก่อนที่มันจะหมด"

"หาาา?? ท่านจะเก็บไว้ให้ข้าทำไมอ่ะ...ข้าไม่ใช่ลูกค้าประจำขนาดนั้นสักหน่อย!" นางบอกก่อนที่จะยกมือเหมือนกับประมาณว่า ไม่เอา ๆ ไม่ต้องเผื่อไว้หรอกเพราะว่าอย่างไรเสียมันก็แค่ของที่เธอต้องซื้อไปให้คนอื่นเฉย ๆ นั้นแหละ ก่อนที่จะรับมาแล้วเอ่ยขึ้นต่อ “งั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ แล้วพบกันท่าน ข้าไปละ” เอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง ก่อนที่จะเดินออกจากร้าน ปล่อยทิ้งให้เถ้าแก่ร้านเหลือบมองเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปทำงานของตนเองต่อโดยภายในใจอาจจะมีอะไรบางอย่างแฝงแต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกไปทั้งสิ้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซื้อ เต้าหู้ ราคา 5 ตำลึงเงิน 843 เหรียญอู่จู

จำนวน 1 ชิ้น รวม 5 ตำลึงเงิน 843 เหรียญอู่จู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

ยามอู่แดดส่องร้อนแต่ไม่ถึงกับแผดเผา ผู้คนบนถนนสิบลี้ยังขวักไขว่ตามปกติ ร้านค้าเปิดขายของกลิ่นหอมอบอวล แต่ร้านหนึ่งกลับเด่นกว่าใครเพราะกลิ่นถ่านหอมอ่อน ๆ ปะปนกับกลิ่นถั่วเหลืองคั่วจนกรุ่นลอยออกมาจากหน้าร้านที่ขึ้นป้ายเขียนไว้ว่า อันเล่อจ้วน อย่างเรียบง่าย หลินหยาที่เพิ่งเดินมาถึงในชุดสีชมพูอ่อนปักลายพลับเส้นบางเบา ก้าวเข้าแถวด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน นางยืนเขย่งเท้าส่องมองแผงไม้หน้าเคาน์เตอร์ด้วยแววตาวาววับ แล้วก็…อ๊ะ! เต้าหู้ยังเหลืออยู่ตั้ง 8 ชิ้น!

“เฮ้ย ตายแล้ว! วันนี้มีตั้ง 8 ชิ้นแน่ะ” หญิงสาวอุทานออกมาเบา ๆ ด้วยสีหน้าระรื่น หันควับไปทางเถ้าแก่เจ้าของร้านที่นั่งสงบนิ่งอยู่หลังโต๊ะไม้ พร้อมรอยยิ้มคุ้นตา “ท่านเถ้าแก่เจ้าคะ…ท่านแอบทำเพิ่มใช่ไหม ฮึ่มมม” น้ำเสียงหยอกเย้าแบบที่ไม่ได้ฟังง่าย ๆ จากหลินหยา ทำเอาหลิวอันซึ่งกำลังใช้ถือบัญชีตรวจสอบชะงักเล็กน้อย เขาเหลือบตาขึ้นมามองหญิงสาวแวบหนึ่ง สีหน้าดูเหมือนไม่ยิ้ม แต่หากใครคุ้นเขาก็ดูออกว่าที่หางตามีรอยขำบาง ๆ จางอยู่ “แค่พอดีถั่วเหลืองไม่เสีย” เขาตอบเรียบ ๆ

หลินหยาเลิกคิ้วหัวเราะคิก “อ๋อเหรอเจ้าคะ?..เช่นนั้นบังเอิญถั่วเหลืองไม่เสีย…แล้วทำไมถึงบังเอิญได้ 8 ชิ้นพอดีนะเนี่ย? พอสำหรับการทำขนมเลย” นางแกล้งพูดลากเสียงคล้ายจับผิด มือก็หยิบถาดไม้ใบเล็กแล้วหยิบเต้าหู้เรียงใส่ด้วยความพอใจ “ท่านทำให้ข้าเพิ่มหรือเปล่าเนี้ย” เอ่ยพลางยกถาดมาแนบอกเหมือนของล้ำค่า ยิ้มหวานเสียจนคนแถวนั้นแอบมองแล้วอมยิ้มกันใหญ่

หลิวอันเงียบไปเล็กน้อย สีหน้ายังคงนิ่งเช่นเคย ก่อนที่เขาจะตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าทำเพิ่มเพราะเมื่อวานเจ้าทำหน้าเหมือนแมวอดนอน” พอหลินหยาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะร่าแล้วเบ้ปากใส่ด้วย 

“ฮึ่ย ท่านเห็นด้วยเหรอ!” หลินหยาหน้าแดงขึ้นนิด ๆ ก่อนจะยิ้มแฉ่ง “ข้าไม่ได้อดนอนนะ ก็แค่นอนกับหรงเล่อแล้วหลับสบายไปหน่อย อื้ม... สบายมากจริง ๆ เมื่อคืนน่ะ” พอพูดจบก็เหมือนเพิ่งคิดได้ว่าสื่อความหมายแปลก ๆ เลยหันขวับมาแยกเขี้ยวใส่อีกคนทันที “อ๊ะ! ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะเจ้าคะ! ท่านอย่าคิดลึก!” แต่หลิวอันยกมุมปากขึ้นนิดเดียว ไม่ได้พูดอะไร แต่แววตานั้นชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำใดแน่นอนว่าเขาคิดไปไกลกว่าเธอพูดอีก

หลินหยาที่กำลังเดินเลือกของตรงแผงข้างร้านอันเล่อจ้วน จู่ ๆ ก็ก้มหน้าพึมพำใส่เต้าหู้ในถาดไม้ในมือเบา ๆ พลางช้อนตามองเถ้าแก่ร้านด้วยสีหน้าเหมือนแมวที่เพิ่งโดนจับได้ว่าขโมยกินขนม ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาคือแววตาของนางเปลี่ยนไปแทบจะทันที ราวกับสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นเหยื่อเพราะอยู่ดี ๆ กลิ่นเฉพาะตัวบางอย่างก็โชยออกมาจากร้าน...กลิ่นไม้ไผ่อ่อนกลั้วกลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ กับกลิ่นผลไม้เปรี้ยวอมหวานที่คุ้นจมูก “โอ้ยยยย...ของชอบบบบบ” หลินหยาพูดออกมาพลางถลาตัวเข้าไปตรงแผงด้านข้างที่มีกล่องสุราวางอยู่ดวงตาเป็นประกายวาววับ

“สุราไผ่เขียว...กับสุราซีเฟิ่ง…!!” เสียงพึมพำของหลินหยาราวกับกำลังพบสมบัติโบราณจากเขากลางเมืองฉางอัน ร่างบางที่พึ่งจะพูดว่าต้องพักผ่อนแท้ ๆ วิ่งเข้าไปหาของเหลวแห่งความเมากลิ่นหอมอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย แถมทำท่าจะคว้าเข้าตะกร้าไปทั้งหมดอีกต่างหาก..อืม..ขี้เหล้าจัด..

เสียงทุ้ม ๆ ของหลิวอันดังขึ้นจากด้านในด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ท่านหมอบอกให้พักผ่อนไม่ใช่หรือ?” ส่วนหลินหยาน่ะหรือจะฟัง? 

“ฮึ่ย ท่านก็รู้ว่า...ใจข้ามันไม่ฟังหมออ่ะ!” หลินหยาหันมาตอบเสียงแสบพลางส่งยิ้มแป้นใส่เขาเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าแอบปีนขึ้นไปบนชั้นขนม หลินหยาหอบถาดไม้ที่เต็มไปด้วยเต้าหู้ทั้งแปดชิ้นไว้แน่นอย่างภาคภูมิ กลิ่นหอมอุ่นของเต้าหู้สดใหม่ยังอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ แต่ก่อนที่เถ้าแก่ร้านจะได้เอ่ยทักด้วยเสียงเย็นขรึมประจำตัว หญิงสาวก็ชิงหันกลับไปยิ้มหวานแล้วประกาศกร้าวเสียก่อน “เอานี่เลยเจ้าค่ะ เหมาาาาหมดดดดด” นางลากเสียงยาวอย่างอารมณ์ดี ชี้นิ้วไปที่ตู้ไม้ด้านหลังซึ่งจัดเรียงสุราต่าง ๆ ไว้อย่างสวยงาม “ทั้งเต้าหู้ 8 ชิ้นนี้น่ะนะ แล้วก็...สุราไผ่เขียว 10 ไห! สุราซีเฟิ่งอีก 8 ไห!”

เถ้าแก่หลิวอันเงยหน้าขึ้นมองหลินหยาอย่างช้า ๆ สายตาแน่วนิ่งขณะมองหญิงสาวราวกับจะถาม เจ้าแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่เมาอยู่? หลิวอันเดินเข้ามาใกล้ มองหญิงสาวที่ท่าทางกระดี๊กระด๊าราวกับลืมไปว่าตัวเองเคยเกือบตายจากการแพ้เต้าหู้มาก่อน “คิดจะเปิดศาลเจ้าสุรากับเต้าหู้หรือไง เจ้าจะกินหรือจะขาย??”

หลินหยาที่โดนถามแบบนั้นก็หน้าบูด “เหล้าเอาไว้กิน แต่เต้าหู้เอาไว้ทำเมนูอื่นให้คนอื่นเจ้าค่ะ ท่านก็รู้ว่าข้ากินไม่ได้อ่ะ” ทำหน้ายู่ใส่คนก่อนที่จะเริ่มจ่ายเงินให้เรียบร้อยแล้วค่อยเดินลั้ลล้าจากไป..อืมหรือว่าหรงเล่อจะกลายเป็นสตรีขี้เหล้าเหมือนหลินหยากันนะ..ปวดหัวคูณสองแท้ ๆ ..หลิวอัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 5 ตำลึงเงิน 843 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 40 ตำลึงเงิน 6744 เหรียญอู่จู

ซื้อ สุราซีเฟิ่ง ราคา 5 ตำลึงเงิน 880 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 40 ตำลึงเงิน 7040 เหรียญอู่จู

ซื้อ สุราไผ่เขียว ราคา 5 ตำลึงเงิน 220 เหรียญอู่จู

จำนวน 10 ชิ้น รวม 50 ตำลึงเงิน 2200 เหรียญอู่จู

รวมโอน 130 ตำลึงเงิน 15984 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอัน แต่..ไม่ต้องเพิ่มจ้า ตันแล้ววววววว 

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

บรรยากาศช่วงเที่ยงยังคงอบอวลไปด้วยไอแดดอ่อนและกลิ่นหอมกรุ่นจากร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กของผู้คนและพ่อค้าแม่ขายริมทางนั้น หลินหยาก้าวมาถึงหน้าร้านพร้อมรอยยิ้มสดใส สายตาไล่มองแถวเต้าหู้ที่วางเรียงเป็นตับอยู่หน้าร้านก่อนจะสบตากับเจ้าของร้านผู้ซึ่งยืนอยู่ด้านในอย่างเคย "สวัสดีค่ะ เถ้าแก่อันเล่อวันนี้ยังดูหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ" น้ำเสียงยานคางที่ดูจะตั้งใจแซวมากกว่าชมจริงชัดเจนเสียจนเจ้าของร้านปรายตามองตอบแบบไม่แม้แต่จะยิ้ม

"แต่เจ้ามาช้าเหมือนเดิม เต้าหู้เหลือ 5 ชิ้น" เขาว่าเรียบ ๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปหยิบที่ใส่ให้ตามหน้าที่ ส่วนหลินหยาได้ยินก็หัวเราะคิกเบา ๆ แล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ "5 ชิ้นก็ 5 ชิ้นค่ะ เดี๋ยวข้าจัดการเองเจ้าค่ะ" ว่าแล้วก็เดินไปหยิบเต้าหู้เข้าถาดทีละชิ้นอย่างพอใจ แล้วกวาดสายตาไปเห็นถุงถั่วเหลืองเล็ก ๆ วางอยู่ใกล้กัน "อื้อ...ถั่วเหลืองแฮะ" นางก้มลงไปหยิบแล้วหยิบอีก หยิบจนได้ 8 ถุงยัดใส่ถาดตามหลังเต้าหู้ไปเรียบร้อย หลิวอันที่มองอยู่เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นช้า ๆ

"เจ้าจะเอาไปฆ่าตัวตายหรืออย่างไร...ถึงได้ซื้อถั่วเหลืองไปตั้ง 8 ถุง?" น้ำเสียงของเขานิ่งสนิทแต่สายตาที่ทอดมานั้นแฝงแววประหลาดใจอย่างไม่ปิดบัง

หลินหยาทำตาโตใส่อีกคนที่บอกแบบนั้น “แหม ท่านอย่าพูดจาน่ากลัวสิเจ้าคะ!” แล้วเธอก็ยิ้ม หัวเราะเบา ๆ ขณะเอียงคออย่างซุกซน "ข้าไม่ได้จะฆ่าตัวตายนะ...ข้าจะเอาไปทำขนมให้หรงเล่อกินต่างหาก" คราวนี้แม้แต่หลิวอันยังชะงักมือไปเสี้ยววินาที เขาขมวดคิ้วน้อย ๆ มองหญิงสาวที่กำลังลูบถุงถั่วเหลืองด้วยสายตาทะนุถนอมราวกำลังลูบหัวแมว

“เจ้าจะทำ...ขนมจากถั่วเหลือง?” น้ำเสียงเขานิ่ง แต่หางเสียงแฝงข้อกังขาระดับลึก

“ใช่เจ้าค่ะ ก็ขนมเซาปิ่งมันต้องทำด้วยถั่วเหลืองนี้เจ้าคะ" แต่หลิวอันกลับไม่มีท่าทีไว้วางใจเลยสักนิด นางชอบทำอะไรเสี่ยงเกินไปหลิวอันกอดอกมองหญิงสาวอย่างระวัง “หากเจ้ากินแม้แต่นิดเดียว...”

"ข้าจะไม่กินเจ้าค่ะ!" หลินหยายกนิ้วขึ้นทำท่าสาบานทันทีเพราะอีกคนดูเป็นห่วงมากพอสมควรเลยทีเดียว "ข้ายังอยากตื่นมาแซวท่านอยู่ทุกวัน ข้าไม่โง่พอจะเอาชีวิตไปแลกกับขนมหรอกน่า" เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ “อย่าลืมสวมถุงมือหากต้องบดถั่วด้วย” หลินหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะอมยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้า “อื้อ ข้ารู้ค่ะ ข้าจะระวังให้มาก…เพราะมีคนที่ข้าอยากอยู่ด้วยนาน ๆ เหมือนกันนะเจ้าคะยังไม่อยากตายเร็วเด้อ” หลิวอันเงียบ ไม่เอ่ยตอบรับหรือปฏิเสธ มีเพียงแววตาที่ยากจะอ่านที่มองเธอ

หลินหยาเดินวนดูเต้าหู้ ถั่ว และสุราเสร็จก็ปรายตามาเห็นกล่องเล็ก ๆ กล่องหนึ่งวางอยู่เงียบ ๆ ใต้ผ้าห่อสีแดงหม่น ขนาดไม่ใหญ่นัก พอ ๆ กับกล่องกำยาน แต่กลับประดับลวดลายอักขระแปลกตาราวกับมีตราประทับพลังงานบางอย่างสถิตอยู่ เส้นสายแต่ละเส้นคล้ายคลื่นหมึกที่ดิ้นพล่านในความเงียบ “หืม?” หลินหยาหยุดเท้าเอียงคอมอง สายตาเหมือนแมวที่เจอของเล่นใหม่ นางโน้มตัวเข้าไปใกล้ หยิบกล่องนั้นขึ้นมาหมุนดูอย่างประหลาดใจ “กล่องอะไรน่ะเจ้าคะ?” ถามพลางเหลือบตาขึ้นไปสบตาเจ้าของร้านที่ตอนนี้กอดอกโต๊ะอยู่อย่างสงบนิ่ง

อ๋องหลิวอันปรายตามามอง แล้วเอ่ยเสียงเรียบไม่เร่งเร้า "ของเก่าโบราณกล่องผนึก…ว่ากันว่าใช้ผนึกเศษเสี้ยววิญญาณปีศาจ" ส่วนหลินหยาพอได้ยินแบบนั้นก็เบิกตาโต "หาาาา? จริงปะเนี้ย?" เขาไม่ได้ตอบตรง ๆ เพียงยักไหล่น้อย ๆ หลินหยาจ้องกล่องแน่น ก่อนจะวางมันลงแล้วเหล่มองอีกคน “แล้ว...เท่าไหร่ล่ะเจ้าคะ?”

“36 ตำลึงทอง” หลิวอันตอบเสียงนิ่ง โดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา

หญิงสาวเงียบไปสามวินาทีเต็ม ดวงตาเบิกกว้าง หายใจเข้าแรง ๆ แล้วตะโกนเสียงหลงจนคนในตลาดหันขวับ “สาม-สิบ-หก-ตำ-ลึง-ทอง!? ท่านจะให้ข้ากินข้าวผสมกล่องนี้ไปตลอดปีเลยหรือยังไง!”

หลิวอันถอนหายใจเบา ๆ ท่าทางคล้ายจะชินชากับเสียงโวยวายของอีกฝ่ายเต็มที “ของมีค่าตามความลับที่ซ่อนอยู่ ไม่ใช่แค่ตามขนาดกล่อง” หลินหยาขมวดคิ้วพลางเอามือเท้าเอว “ถ้าเปิดแล้วไม่มีอะไรออกมานะ ข้าจะมาทวงค่าเสียเวลาเป็นเท่าตัวเลยเจ้าค่ะ!”

“ก็แค่กล่องหนึ่ง เจ้าจะเปิดเล่นก็ได้” เขาว่าเรียบ ๆ พลางยื่นกล่องให้อย่างไม่สะทกสะท้าน “ถือซะว่าเสี่ยงทายโชคชะตาเจ้าชอบนี้...” ส่วนหลินหยาได้ยินอย่างงั้นก็เท้าเอวมองอีกคนเล็กน้อยแบบเอาไงกันนี้..อยากขายของหรอหืมอีตาหมอนี้ "อย่าพูดให้ข้ารู้สึกเหมือนกำลังซื้อกาชาในเรือนซ่องได้ไหมคะ!" หลินหยาบ่นพึมพำแต่สุดท้ายก็ควักเงินอย่างช้ำใจ "เอาล่ะ ๆ...ข้าจะลองเล่นกับปีศาจดูสักครั้งเจ้าคะ! แต่ถ้าข้าหายไป พรุ่งนี้อย่าลืมเผาเหล้ามาให้ข้าด้วยล่ะ!" แล้วนางก็รับกล่องปริศนานั้นมาถือไว้แน่น ดวงตาแพรวพราวด้วยทั้งความอยากรู้ ความกลัว และ...ความสนุก

หลินหยาหันกลับมาหลังจากหยิบกล่องไม้ผนึกโบราณใส่ถุงผ้าเสร็จเรียบร้อย มืออีกข้างยังถือตะกร้าเต้าหู้ห้าชิ้นกับถั่วแปดถุงแน่นหนา สีหน้ายังมีร่องรอยความอึนประหลาดจากการเสียเงินสามสิบหกตำลึงทองอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายเมื่อได้สบกับแผ่นหลังสูงสง่าใต้แสงแดดปลายยามอู่ ดวงตากลมใสก็ส่องประกายวิบวับ "ท่านชาย!" นางเรียกออกมาพลางเดินฉับ ๆ ไปหยุดตรงหน้าเจ้าของร้าน พวงแก้มอมชมพูเพราะอากาศร้อนหรือความรู้สึกในใจนั้นก็สุดจะบอกแน่ชัด บุรุษเจ้าของร้านเต้าหู้หันมารับเสียงด้วยคิ้วเรียบขรึมเช่นเคย

"คืนนี้ต้นยามซวี ท่านว่างไหมเจ้าคะ?" หลินหยาถามพลางยื่นหน้าขึ้นนิด ๆ เสียงกระซิบในลมหายใจเหมือนเด็กขอขนมจากผู้ใหญ่ หลิวอันหรี่ตานิดหนึ่งคล้ายกำลังประเมินบางอย่างในน้ำเสียงนาง “มีธุระหรือ?”

“จะไปเดินตลาดตะวันออกน่ะสิเจ้าคะ ข้าอยากซื้อวัตถุดิบทำขนมให้หรงเล่อเจ้าค่ะ นางบ่นอยากกินขนมเป็นเข่งใหญ่ ๆ เลย” พอพูดถึงบุตรสาวของอีกฝ่าย หลินหยาก็ยิ้มละมุนทันทีก่อนจะกระแซะเสียงเบาอย่างแอบอ้อน “...ท่านไปเป็นลูกมือข้าถือของหน่อยสิเจ้าคะ”

เจ้าของร้านเต้าหู้เลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมหรี่ลงอย่างจับผิดก่อนจะตัดพ้อเบา ๆ “แล้วคิดหรือว่าข้าจะถูกหลอกให้เดินแบกของเป็นล่อให้เจ้าตอนซื้อของหรือ?”

"โอ๊ยยท่านนี้ก็…ท่านก็อย่าพูดอย่างกับข้าเป็นคนที่เอาแต่ใช้งานล่อหรือลาสิเจ้าคะ..โหย ไม่เข้าใจจิตใจผู้หญิงเลยเจ้าค่ะ” หลินหยาหัวเราะคิก ก่อนจะขยับมายืนข้างเขาแล้วยื่นมือจับชายแขนเสื้อเขาเบา ๆ “ถือว่าเป็นการช่วยลูกสาวท่านนั่นล่ะเจ้าค่ะ…เพราะนางอยากกินขนมฝีมือข้าจริง ๆ นะ” หลิวอันมองมือเล็กที่จับชายแขนเสื้อเขาด้วยท่าทีเยือกเย็นเช่นเดิม แต่ในดวงตากลับมีแวววูบไหวบางอย่าง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเชื่องช้า

“อืม”

ทันทีที่ได้ยินหลินหยายิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายใสยิ่งกว่าสุราซีเฟิ่งในไห “ตกลงนะ! ห้ามเบี้ยวนะเจ้าคะ!” พลางหมุนตัวเตรียมกลับ แต่ยังไม่วายหันมาแซวอีก “ระหว่างนี้อย่ากินเหล้าเยอะล่ะ เดี๋ยวเดินไม่ตรงเดี๋ยวขนมข้าพังหมด” หลิวอันที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ไม่ตอบโต้อะไรนอกจากยกพัดเล็ก ๆ ขึ้นโบกเบา ๆ เหมือนจะไล่รังสีความตะมุตะมิที่นางพ่นไว้รอบร้านออกจากตัวเองและเมื่อร่างหลินหยาค่อย ๆ ลับหายไปตามทางเดินใต้แสงแดดแรงหลิวอันก็ยืนพิงโต๊ะหน้าร้านอยู่อย่างนั้น สายตาแน่วนิ่งกับทางที่นางหายไป

“เข่งใหญ่งั้นหรือ...ทำไมรู้สึกว่าข้าจะได้เป็นคนกินเสียเอง...”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 511 เหรียญอู่จู

จำนวน 5 ชิ้น รวม 20 ตำลึงเงิน 2555 เหรียญอู่จู

ซื้อ ถั่วเหลือง ราคา 52 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 416 เหรียญอู่จู

ซื้อ กล่องผนึกปริศนา ราคา 36 ตำลึงทอง

จำนวน 1 ชิ้น รวม 36 ตำลึงทอง

รวมโอน 36 ตำลึงทอง 20 ตำลึงเงิน 2971 เหรียญอู่จู

(โอนแระครัช)

รางวัล: ยังไม่ปลดจ้าา 99.99999 เปอร์เซ็นต์อยู่

เดี๋ยวไปปลดเย็นนี้ ขอไปดึงสติเมนตัวเองก่อน

LinYa ดี

วันที่ 05 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

บรรยากาศร้านอันเล่อจ้วนยังคงอบอวลด้วยกลิ่นเต้าหู้หอมกรุ่นและกลิ่นงาคั่วชัดเจน ลอยมากระทบจมูกจนหญิงสาวเจ้าของเรือนผมที่โดนรวบไว้ต้องยกมือขึ้นโบกลมเบา ๆ อย่างขบขันขณะเดินเข้ามาหน้าร้าน ริมฝีปากระบายยิ้มหวานราวไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนนี้ตนถูกชายตรงหน้าสวมบทอุ้มเข้าห้องราวกับเจ้าสาววันแต่งงาน "สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านชายอันเล่อออ" นางทักด้วยน้ำเสียงสดใสราวสายลมเดือนหกทักด้วยชื่อปลอมซะด้วยยยก่อนเอียงคอเล็กน้อยอย่างยั่วเย้า "เมื่อคืนท่านกินขนมของข้าตั้งสิบอย่าง เหตุใดแก้มท่านถึงไม่กลมขึ้นเลยหรือเจ้าคะ?"

หลิวอันเงยหน้าขึ้นจากถาดไม้ไผ่ที่เต้าหู้หมดสีหน้าสงบนิ่งเช่นเคย แต่หางคิ้วกระตุกเล็กน้อยอย่างยากจะจับสังเกต เขากวาดสายตาไปยังหญิงสาวตรงหน้าก่อนขมวดคิ้วมองของในมือตนแล้ววางมันงอย่างช้า ๆ "เจ้ากล้ามาก...เดินเข้ามาในร้านข้า ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่า…"

"อ๊ะ…เลิกบ่นเลย..งเต้าหู้นี่ข้ากินไม่ได้ ข้าแค่มาทักทายต่างหากเจ้าค่ะ" นางยิ้มหวานราวกับไม่มีพิษภัยแม้แต่น้อย ยามที่กล่าวพลางยกสองมือประนมเหนือศีรษะเล็กน้อย "หืม? หรือท่านคิดจะให้ข้ากินแล้วให้ท่านหิ้วข้าไปโรงหมออีกรอบล่ะเจ้าคะ?"

หลิวอันถอนหายใจยาว สายตาคมคายเหลือบมองเต้าหู้ในร้าน "บางทีข้าน่าจะรื้อร้านไปขายกล้วยทอดเสียเลยเถอะจะได้ไม่ต้องระแวงว่าจะมีแมวบ้านใครแอบย่องเข้ามาลอบทำร้ายตัวเองด้วยความเขลา" หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ตอนที่ได้ยิน

"ใจร้ายจังเลยนะเจ้าคะ ข้าอุตส่าห์มาอวยพรให้ร้านท่านขายดีในวันแดดร้อน ๆ อย่างนี้ ไหนล่ะขนมว่างพิเศษของคนไม่กินเต้าหู้ ข้าอยากกินขนมไร้กังวลใส่เกาลัดกับมันม่วงที่ไม่มีถั่วเหลืองเลยแม้แต่นิดข้าได้ยินมาว่าท่านซ่อนไว้ในครัวหลังร้านนะ"

“หมดแล้ว…” หลิวอันตอบหน้าตายเพราะนับวันนางยิ่งซนขึ้นเรื่อย ๆ จนเรื่องเมื่อวานเหมือนมันเป็นเพียงฝัน 

เสียงหัวเราะใสราวกระดิ่งของหลินหยาแว่วขึ้นกลางร้านในยามแดดแรงกลางวัน คนงานที่ช่วยเก็บเต้าหู้ยังหันมาขมวดคิ้วมองเล็กน้อยก่อนรีบหลบตาเมื่อตามสายตาอ๋องหลิวอันที่เยือกเย็นกว่าวันไหน เธอยืนอย่างอารมณ์ดี ร่างบางในชุดเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้านยื่นมือเท้าเอวแล้วพูดเสียงดังฟังชัดว่า "งั้นข้าซื้อเต้าหู้ก็ได้! เหลือแค่ 4 ชิ้นนี่ใช่ไหม เอาหมดเลยเจ้าค่ะ!" พูดพลางหันไปชี้ถังน้ำเต้าหู้ที่เหลือค้างอยู่สองไหบนเคาน์เตอร์ไม้เคลือบน้ำมันมันวับ "เอาน้ำเต้าหู้ด้วยนะเจ้าคะ 2 ไหนั้นเลย!" นางพูดไปยิ้มไป "เอ๊ะ ยังไม่หมด! เอาถั่วเหลืองถุงเล็กอีก 60 ถุงเจ้าค่ะ!"

ก่อนจะหันกลับมาหาหลิวอันที่ยังคงยืนนิ่ง ไม่ได้ตอบรับหรือขัดขืน มีเพียงสายตาที่ตวัดมองนางอย่างเย็นชาและคล้ายจะถามว่า ‘เจ้าลืมอะไรไปรึเปล่า’ สายตาของหลิวอันที่เยือกเย็นก็เปลี่ยนไปทันทีแทบจะเป็นประกายวาบขึ้นมา สีหน้าเรียบนิ่งของเขาคล้ายจะคลายออกเล็กน้อยแต่ริมฝีปากยังคงไม่ขยับ ตากลับมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนจะพูดว่า ‘เจ้าจะหาเรื่องตายหรือ’

“ไม่ได้จะกินเองหรอกน่าาา” หลินหยารีบยกมือโบกไปมาปฏิเสธเสียงสูงก่อนจะหนังสืออนุญาตมาตรงหน้าเขา “ข้าได้ตราแม่ค้ามาเมื่อวานนี้แล้วนะ! ไปลงทะเบียนมาจริง ๆ ไม่ได้โกหก!” เขายื่นตารับมา ดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ยื่นคืนโดยไม่พูดอะไร น้ำเสียงต่ำลึกเอ่ยเพียงเบา ๆ ว่า “ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะกลายเป็นแม่ค้าจริง ๆ”

“ก็อยู่เฉย ๆ มันเบื่ออ่ะ ท่านหมอก็บอกว่าห้ามเครียด ห้ามเหนื่อยมาก ห้ามทำอะไรที่เสี่ยงกับสุขภาพ…” หญิงสาวบ่นยาวรัวเป็นชุด ก่อนเอียงคอยักคิ้วใส่แบบท้าทาย “…แล้วใครจะไปนั่งเฉย ๆ ล่ะเจ้าคะ ข้าเลยสมัครเป็นแม่ค้าเพื่อให้ได้วัตถุดิบมาทำของกินในราคาพิเศษไง!” ยิ่งพูดยิ่งยิ้มกว้าง นัยน์ตากลมโตระยิบระยับจนดูเหมือนเด็กขโมยขนมในตลาด ขณะกอดอกแล้วกวาดสายตามองของในร้านเหมือนกำลังประเมินราคาสินค้า

“สรุปคือ…เจ้าเป็นแม่ค้าเพื่อหาของกินให้ตัวเอง?” น้ำเสียงเรียบนิ่งของหลิวอันเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะเดินไปหยิบกระสอบถั่วเหลืองมาวางที่มุมเคาน์เตอร์ ชั่วครู่หนึ่งปลายนิ้วเขาเคาะลงบนถุงผ้าทีละใบ

หลินหยายิ้มหวาน ยักคิ้วพองามแล้วตอบเสียงใส “แม่นแล้วเจ้าค่ะ” ท่าทางจะเผลอตกลาวขึ้นเรื่อย ๆ แล้วยัยเด็กคนนี้สังคมมอมเมาสุด ๆ หลิวอันหยุดมือตอนได้ยินก่อนเหลือบตามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนหลุบตาลงถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างจำนนต่อโชคชะตา “หึ…” เขาหัวเราะจาง ๆ อย่างคนที่เลิกคิดต่อต้าน แล้วเอ่ยสั้น ๆ ว่า “ก็ไปหยิบถุงมาเถอะ แล้วอย่าทำหกเหมือนคราวที่แล้วก็พอ”

“รับทราบเจ้าค่ะ บัดนาวเลยย!” เธอหันหลังกลับไปหยิบของด้วยท่าทางเริงร่าอย่างผู้ชนะแม้จะพูดไม่รู้เรื่องเพราะใช้คำแปลก ๆ ก็ตามที โดยไม่รู้เลยว่าในยามที่เธอก้มตัว หยิบข้าวของเล็ก ๆ เหล่านั้นใส่ตะกร้า...สายตาเย็นชาของอ๋องผู้สูงศักดิ์กลับอ่อนลงชั่วขณะ ก่อนเขาจะละสายตาอย่างเงียบงัน

ยัยแมวตะกระผู้นั้น...นับวันยิ่งควบคุมไม่อยู่เข้าไปทุกที

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 511 เหรียญอู่จู

จำนวน 4 ชิ้น รวม 16 ตำลึงเงิน 2044 เหรียญอู่จู

ซื้อ น้ำเต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 489 เหรียญอู่จู

จำนวน 2 ชิ้น รวม 8 ตำลึงเงิน 976 เหรียญอู่จู่

ซื้อ ถั่วเหลือง ราคา 52 เหรียญอู่จู

จำนวน 60 ชิ้น รวม 3120 เหรียญอู่จู

รวมโอน 24 ตำลึงเงิน 6131 เหรียญอู่จู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

(ใส่ทำไมรอปลดอีกสามวัน…นั้นสิ…ความเคยชิน) 

LinYa ดี

วันที่ 06 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

กลางยามอู่ แสงแดดร้อนระอุเจือไอน้ำค้างที่ระเหยจากพื้นดินปะทะเข้าผิวอย่างไม่ปรานี หลินหยาเดินเลี้ยวมาจากหัวถนนสิบลี้อีกเช่นเคย สวมผ้าคลุมบาง ๆ บังแดดระหว่างเดิน แก้มขาวจัดขึ้นสีชมพูระเรื่อเพราะความร้อน และในมือมีพัดไม้ไผ่ที่นางใช้พัดหน้าตัวเองอย่างเอื่อยเฉื่อยตามนิสัย "อากาศบ้าอะไรกันนะ ร้อนยิ่งกว่าตอนข้าผัดหมูเปรี้ยวหวานอีก..." นางบ่นพึมพำกับตัวเองพลางเดินเข้าร้านอันเล่อจ้วนด้วยท่าทางชิลเกินเหตุ พอผ่านประตูไม้เข้ามาก็ตรงรี่ไปยังมุมเต้าหู้ มือขาวเนียนหยิบชิ้นเต้าหู้ทีละก้อนอย่างใจเย็น แปะ ๆ ลงตะกร้าสานที่หยิบติดมือมาด้วย

"หนึ่ง สอง...สาม สี่...ห้า ชิ้น" นางพึมพำอย่างตั้งใจเหมือนนับทองคำ แค่จะหันไปหยิบน้ำเต้าหู้ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดอากาศรอบ ๆ ทันที เจ้าของร้านยังคงยืนนิ่งหลังโต๊ะเช่นทุกวัน แขนไขว้หลัง สายตาใต้คิ้วคมกริบทอดมองมาด้วยแววที่ทั้งทรงอำนาจและ…ไม่น่าไว้ใจ

นางเหล่มองกลับไป ก่อนจะสะบัดชายเสื้อเบา ๆ แล้วเดินไปที่ถังน้ำเต้าหู้ เอื้อมมือหยิบไหขึ้นมาทีละใบอย่างไม่สะทกสะท้าน "เอา 7 ไหเจ้าค่ะ" เพียงเท่านั้น เสียงฝ่าเท้าหนักแน่นก็ขยับจากหลังโต๊ะไม้หลิวอันไม่ได้พูดสักคำ แต่สายตาคมเฉียบที่มองลงมานั้นแทงทะลุจนหลินหยาเผลอกลั้นหายใจไปวูบหนึ่ง

"...หึ ท่านนี่...ขี้เป็นห่วงเสียจริงนะเจ้าคะ ท่านหลิวอัน" นางหันไปยิ้มกว้างใส่ เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์แบบแมวตัวโปรดที่รู้ว่ากำลังถูกดุแต่ก็ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แววตาขี้เล่นคู่นั้นสบตาเขาแน่วแน่ "ไม่ได้ซื้อไปกินเองเสียหน่อย ข้าแพ้เต้าหู้นะเจ้าคะ! จะให้กินก็ตายพอดี"

เธอยกมือแตะอกตัวเองทำสีหน้าเวอร์วังจนคนงานด้านหลังแทบจะกลั้นขำไม่ไหว ส่วนหลิวอันยังคงใบหน้าด้านนิ่ง ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำดุ ทว่า…กลับเดินไปหยิบผ้าเย็นจากถังไม้ แล้วเดินเข้ามายื่นใส่มือนางโดยไม่เอ่ยคำใด หลินหยาชะงักไปนิดเพราะเขารู้หรอว่าเธอร้อนอยู่ ก่อนเหลือบตามองเขา “ให้หรอเจ้าคะ?..เห…แบบนี้ข้าก็ต้องกลับมาทุกวันแล้วสิเจ้าคะ…” เสียงกระซิบคล้ายแมวหยอกไก่ก่อนจะหยิบตะกร้าขึ้นช้า ๆ เดินผ่านเขาไปอย่างไม่รีบร้อน

หลิวอันไม่ได้หันตามไป…แต่ปลายนิ้วข้างหนึ่งของเขาขยับแน่นขึ้นขณะยืนเงียบอย่างสงบ นางไม่เปลี่ยนเลย…ยิ่งเจอก็ยิ่งควบคุมไม่ได้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 511 เหรียญอู่จู

จำนวน 5 ชิ้น รวม 20 ตำลึงเงิน 2555 เหรียญอู่จู

ซื้อ น้ำเต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 489 เหรียญอู่จู

จำนวน 7 ชิ้น รวม 28 ตำลึงเงิน 3423 เหรียญอู่จู่

รวมโอน 48 ตำลึงเงิน 5978 เหรียญอู่จู

รางวัล: รออีกสามวันจะไปหาหลิวอันที่จวนสักกะทีเอ่อ ในที่สุดฉันจะได้ไปจวนเขาแล้ว

(ใส่ทำไมรอปลดอีกสองวัน…นั้นสิ…ความเคยชิน) 

LinYa ดี

วันที่ 07 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

เสียงม่านไม้ของร้านอันเล่อจ้วนเปิดออกเบา ๆ ยามอาทิตย์กลางวันส่องลอดชายคาร้านเข้ามากระทบพื้นหินที่ถูกเช็ดจนสะอาดสะอ้าน กลิ่นเต้าหู้ตุ๋นลอยอวลเจือไปกับกลิ่นควันไฟและความอุ่นร้อนของยามอู่ หลิวอันในคราบเถ้าแก่ร้าน ยังคงสวมเสื้อผ้าธรรมดามือกำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่ไหด้วยท่าทีเรียบเฉย ทว่าแววตานั้นกลับมีแววระแวดระวังขึ้นมาครู่หนึ่งเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นเคยดังฉับ ๆ เข้ามาใกล้...เร็วเกินกว่าจะเป็นลูกค้าทั่วไป และก่อนเขาจะได้ตั้งคำถาม...ฝ่ามือเรียวงามของหญิงสาวคนหนึ่งก็ตีเพี้ยะเบา ๆ ลงบนต้นแขนของเขา ไม่แรงพอจะทำให้เจ็บแต่แรงพอให้เถ้าแก่หน้านิ่งถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมานิดหนึ่ง

"ท่านหลิวอัน!" เสียงหวานโพล่งขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะยืนเท้าสะเอวอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น หลินหยาผู้อ่อนหวานเมื่อเช้าไม่มีแม้แต่เงา ตอนนี้มีเพียงหลินหยาในฉบับแมวขนฟูขี้โวยวาย ยืนก่นใส่ผู้ชายที่กล้ามา 'หลอกให้ใช้คำราชาศัพท์' ใส่นางเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน "ท่านเรียกข้าไปที่จวนทำปะอะไรเจ้าคะ..โอ้ย ท่านรู้ไหมว่าข้าต้องไปขุดคำราชาศัพท์อะไรพวกนั้นในหัวออกมาแทบตาย! ยังดีที่ไม่ได้สับสนหลุดเรียกตัวเองว่า 'ข้า' น่ะฮะ!" นางพูดเร็วปรื๋อ ขณะมือชี้นิ้วจิ้มใส่หน้าอกเขาโดยไม่สนใจเลยว่ายังมีลูกค้าหลายคนในร้านที่เหลือบมองมาอย่างตกตะลึง

หลิวอันมองเธอเงียบ ๆ สายตาแนบแน่นดุจอาภรณ์แสงพระอาทิตย์ยามบ่ายที่ทาบผ่านม่านไม้ไผ่ เขาไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่อธิบาย มีเพียงความนิ่งเฉยสงบเย็นตามแบบฉบับบุรุษผู้ควบคุมทุกสรรพสิ่งได้แม้กระทั่งอารมณ์ของตน

“...”

"นี่! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ข้าพูดจริง! ข้าอุตส่าห์พยายามทำตัวให้เรียบร้อยเหมือนแม่นางผู้ดี พอท่านพูด ‘ข้าคือหวยหนานหวาง’ ข้านี่แทบกัดลิ้นตัวเอง" หลินหยาเริ่มโวยต่อ พวงแก้มขึ้นสีเรื่อจาง ๆ ทั้งจากความร้อนและความขัดใจ

หลิวอันกลั้นยิ้มที่เกือบจะผุดขึ้นมาแทบไม่อยู่ ริมฝีปากขยับขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังจะเอื้อนเอ่ย ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปิดปากเบา ๆ แล้วว่าเรียบ ๆ "เช่นนั้นเจ้าจะให้ข้าเรียกเจ้าไปที่จวนในฐานะอะไร...ขโมยขนมในห้องครัวของข้าหรือ?"

“นี้ท่าน..!” นางเบิกตาแล้วจิ้มนิ้วใส่เขาอีกครั้งเสียงเริ่มแหลม “นั่นมันคนละเรื่องเจ้าค่ะ!”

“หืม?” เขาโน้มหน้าเข้ามาเล็กน้อย แสร้งไม่เข้าใจ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ก็เห็นว่าความสามารถของเจ้าเด่นชัดที่สุดคือการลักขนมตอนข้าหันหลังนี่” หลินหยาทำตาค้อนทันทีแต่กลับหันหน้าหนีเสียเฉย กลอกตาเหมือนจะหาอะไรตัดบท “ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว ข้าจะซื้อของ!”

“ถ้าเช่นนั้น...เชิญแม่นางหลินหยาหยิบของได้ตามสบาย” เขาว่าขึ้นเบา ๆ คล้ายเอ็นดู กลับไปเป็นน้ำเสียงแบบในร้านอีกครั้ง ส่วนหลินหยายืนพิงโต๊ะไม้ในร้านอันเล่อจ้วน ใบหน้าเบ้ปากเล็กน้อย ตาคมหวานปรายตามองเจ้าของร้านด้วยแววตาคาดโทษเล็ก ๆ คล้ายแมวที่ถูกลูบขนสวนทาง แล้วพูดขึ้นเสียงใสแต่ฟังดูงอนชัดเจน "เอาเต้าหู้ แค่เต้าหู้ 4 ชิ้น" คำว่า แค่ ถูกเน้นเสียงให้จงใจ เพราะรอบนี้...นางไม่ได้เดินไปหยิบเองเหมือนทุกครั้ง แต่ยืนนิ่งทำแก้มป่องเหมือนจะประกาศกร้าวว่าเถ้าแก่ต้องเป็นคนไปหยิบให้!

หลิวอันซึ่งอยู่หลังโต๊ะนั้นเงยหน้าขึ้นมองช้า ๆ แววตาเยือกสงบ...แต่หางตามีแววระอาน้อย ๆ เจือแฝงเหมือนมองแมวที่ขู่ฟ่อใส่เข็มเย็บผ้า เขาไม่พูดอะไรแม้แต่นิด ร่างสูงหมุนตัวอย่างเงียบงันแล้วเดินไปยังถาดไม้กลม ๆ ที่วางเต้าหู้ไว้ในน้ำเย็น คีบเต้าหู้ขาวนวลออกมาทีละชิ้นอย่างระมัดระวังจนครบสี่ชิ้น แล้ววางลงในกล่องไผ่ขัดอย่างดี จากนั้นจึงเดินกลับมายื่นให้นางอย่างสง่างามราวพ่อค้าไม่รู้จักอารมณ์

หลินหยารับกล่องมาเร็วจี๋ชำระเงินแบบไม่ต่อแม้แต่ครึ่งเหรียญอู่จู ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางประตูร้าน...ทว่าอยู่ ๆ ก็กึ่งหันกึ่งไม่หันกลับมาแล้วพูดเสียงใสลอยออกมาแบบเจตนาชัดเจน "ข้าจะไปฟ้องหรงเล่อ ว่าท่านแกล้งข้า!" จบประโยคนั้นนางก็หมุนตัวแลบลิ้นให้แบบเด็กจอมแสบอย่างเต็มที่ ชายเสื้อสะบัดเบา ๆ ขณะเดินออกจากร้านไปด้วยท่าทีที่ทั้งน่าหมั่นไส้และน่าเอ็นดูในคราเดียวกัน

เถ้าแก่หลิวอันมองตามร่างนั้นไปเงียบ ๆ สายตาไม่ขยับไปทางอื่นแม้แต่น้อย "ง้อหรงเล่อเพียงคนเดียวก็ว่ายากแล้ว..." เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่หางเสียงฟังดูเหนื่อยใจอย่างประหลาด “ยังต้องง้อเจ้าอีกคนหรือ คงต้องตั้งโรงเหล้าหรือโรงทานขนมหวานแลกคำอภัยจากสองคนนั่นเสียแล้วกระมัง” เขาส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่เถ้าแก่เงียบ ๆ อีกครั้ง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 511 เหรียญอู่จู

จำนวน 4 ชิ้น รวม 16 ตำลึงเงิน 2044 เหรียญอู่จู

รวมโอน 16 ตำลึงเงิน 2044 เหรียญอู่จู

รางวัล: เต็มแล้วว รอปลดแถวสอง เอือกกก ยากจุง นอนดีกว่า คร่อก 

LinYa ดี

วันที่ 08 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

เสียงกระดิ่งเล็กหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อลมยามเว่ยพัดเบา ๆ ประตูไม้ของร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนถูกผลักออกพร้อมร่างคุ้นตาในชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลหม่นที่ดูจะเลอะนิด ๆ ตรงชายเสื้อ หลินหยาปรากฏตัวพร้อมกลิ่นแดดจาง ๆ ที่ติดตัวกลับมาจากการเดินทางไกล และ…กลิ่นคาวปลาชัดเจนราวกับเพิ่งขึ้นจากแพริมน้ำ "ท่านชาย สวัสดีเจ้าค่ะ!" หญิงสาวร้องเรียกด้วยเสียงใส ๆ ตามแบบฉบับพร้อมโบกมือปัด ๆ ไปมาเหมือนเด็กที่ลืมไปว่าตัวเองตัวมีกลิ่นคาว

อ๋องหลิวอันที่กำลังยืนเรียงกล่องเต้าหู้อยู่หน้าร้านเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สายตาที่มักสงบนิ่งขยับกะพริบหนึ่งที คล้ายจะคาดการณ์สิ่งผิดปกติบางอย่างได้ทันทีโดยไม่ต้องพูด “…กลิ่นอะไร” น้ำเสียงเขาราบเรียบ แต่ดวงตาคมคู่นั้นกดต่ำลงไปยังรอยเปื้อนบนแขนนาง

"อ๋อ….กลิ่นปลาน่ะเจ้าคะ!" หลินหยายิ้มสดใสราวกับไม่ได้เพิ่งผ่านเรื่องอะไรมา “ข้าไปตกปลานอกเมืองตอนเช้ามาแต่ดันไปตกโดนเขตของปีศาจปลาสามตัวเข้า เจ้าพวกนั้นคิดจะจับข้าลากลงน้ำไปกินเสียให้ได้”

หลิวอันชะงักมือขณะกำลังเรียงขวดน้ำเต้าหู้ ขมวดคิ้วนิดหนึ่งโดยอัตโนมัติ “แล้วเจ้ารอดมาได้อย่างไร”

“ข้าก็…เชือดมันเสียเลยไงล่ะเจ้าคะ!” หญิงสาวพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ พลางทำมือประกอบท่าเหมือนใช้พลั่วฟาดลงบนหัวบางอย่าง "ป้าบเข้าให้! พลั่วสะท้านฟ้าของข้าช่วยชีวิตไว้เต็ม ๆ" อ๋องหลิวอันมองนางนิ่ง ๆ อีกครั้งสีหน้าไม่เปลี่ยนไปมากนักแต่สายตาคมกริบเริ่มแฝงแววหนักแน่นจริงจังกว่าเดิมริมฝีปากขยับเอ่ยช้า ๆ “ต่อไปอย่าลงน้ำคนเดียว หรือเดินทางโดยไร้คนติดตามอีกเข้าใจหรือไม่” หลินหยาเงียบไปนิดหนึ่ง เธอมองเขาแล้วคลี่ยิ้ม “ข้าจะระวัง ท่านเป็นห่วงข้างั้นหรือเจ้าคะ?”

เขาไม่ตอบในทันทีแต่มือกลับหยิบกล่องไม้ที่เรียงไว้ออกมาใส่เต้าหู้ให้นางเงียบ ๆ ก่อนจะส่งให้โดยไม่สบตา "เจ้ามาเอาเต้าหู้อย่างเดียวใช่หรือไม่"

“วันนี้ข้าเอาแค่ห้าชิ้นเจ้าค่ะ น้ำเต้าหู้อีกสี่” เธอพูดเสียงร่าเริงเหมือนเดิมก่อนจะเบนสายตาไปทางกล่องไม้แล้วหยิบของใส่ตะกร้า หลิวอันยื่นมือช่วยเธอวางของอย่างเงียบ ๆ จังหวะที่นิ้วของเขาเฉียดปลายนิ้วของนางโดยไม่ตั้งใจ แต่กลับทำให้หญิงสาวแอบชะงักเล็กน้อยแล้วหันไปมองเขาอีกทีด้วยสายตายียวน “ท่านชาย…ท่านเป็นห่วงข้าจริง ๆ ใช่ไหม” เขาไม่ตอบ เพียงปรายตามามองเล็กน้อยแล้วหันกลับไปจัดตู้ของเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่หลินหยาก็หัวเราะคิกเบา ๆ พลางเดินออกจากร้านอย่างอารมณ์ดีพร้อมเสียงกระซิบที่แอบพูดลอย ๆ ทิ้งท้ายว่า “ท่านหลิวอันเนี่ย…ปากแข็งจริง ๆ เลยนะเนี่ย…” และอ๋องหลิวอัน…ที่ยังคงเรียงกล่องเต้าหู้อยู่เงียบ ๆ นั้น ไม่เอ่ยอะไรกลับไปเลยแม้แต่คำเดียว แต่ปลายนิ้วที่สัมผัสกล่องไม้นั้นกลับหยุดค้างอยู่เล็กน้อย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 511 เหรียญอู่จู

จำนวน 5 ชิ้น รวม 20 ตำลึงเงิน 2555 เหรียญอู่จู

ซื้อ น้ำเต้าหู้ ราคา 4 ตำลึงเงิน 489 เหรียญอู่จู

จำนวน 4 ชิ้น รวม 16 ตำลึงเงิน 1956 เหรียญอู่จู่

รวมโอน 36 ตำลึงเงิน 4511 เหรียญอู่จู

รางวัล: เต็มแล้วว รอปลดแถวสอง เอือกกก ยากจุง นอนดีกว่า คร่อก