ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาก้าวเข้ามาในร้านอันเล่อจ้วนท่ามกลางกลิ่นเต้าหู้ที่คุ้นเคย เธอเดินถือห่อของแน่นในมือ แสงแดดยามอู่ส่องกระทบใบหน้าทำให้ดวงตาสีดำขลับดูสว่างขึ้น เมื่อมองไปเห็นหรงเล่อนั่งอยู่ในร้าน หลินหยาก็ยิ้มหวานแล้วโบกมือแรง ๆ “หรงเล่อ! ข้ามาส่งของอร่อย” หรงเล่อที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่หันมาเห็นก็ยิ้มกว้างจนตาหยี ลุกขึ้นมาเกือบจะวิ่งมาหา “หยาหยาาา! วันนี้มาทำอะไรแต่กลางวันเลยเหรอ” หลินหยาหัวเราะเล็ก ๆ แล้ววางห่อของลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เธอหยิบขนมสองอย่างออกมาแล้วเลื่อนให้หรงเล่อ “ปกติข้าก็มาเวลานี้แหละหรงเล่อ เอาล่ะ นี่ ขนมหลี่โต้วเกากับขนมคอเป็ด ข้าทำเองเลยนะ เจ้ารีบกินก่อนที่มันจะเย็นซะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดูแบบพี่สาวที่กำลังอวดผลงาน(ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าก็ตาม)

หรงเล่อเบิกตากว้าง “เจ้าทำเองเหรอ?!” นางหยิบขนมขึ้นมาดูแล้วสูดกลิ่นหอมเบา ๆ “หอมจัง…ขอบคุณนะหยาหยา! ข้าจะกินให้หมดเลย!” ขณะที่สองสาวพูดคุยกัน หลิวอันที่อยู่หลังเคาน์เตอร์เพียงเหลือบตามองมาเงียบ ๆ ดวงตาคมเข้มแต่แฝงรอยสนใจ เขาเห็นไก่แช่เหล้าและโค่วโร่วที่หลินหยาวางลงต่อหน้าตัวเอง “นี่…สำหรับข้า?” เขาเอ่ยเสียงทุ้มเรียบ

หลินหยาหันไปมองเขาแล้วยักคิ้วนิด ๆ “ท่านกับหรงเล่อต่างหาก ตั้งสองเมนูจะทานคนเดียวหรือเจ้าคะท่านหลิวอัน ใช่สิ ข้ารู้ว่าท่านไม่ค่อยชอบกินของหวาน ข้าก็เลยทำของคาวมาให้แทน” เธอพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “กินให้อร่อยนะเจ้าคะท่านหลิวอัน ข้าไม่รับคำติหรอกนะ!” 

หรงเล่อหัวเราะคิก “ท่านพ่อ…ข้ากับท่านได้ของอร่อยแบบนี้ต้องดีใจแล้วล่ะ!” หลิวอันเพียงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาลึกซึ้งกว่าเดิมเล็กน้อย ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเพียงนิด “งั้นข้าจะถือว่า…นี่เป็นคำสัญญา ว่าต่อไปเจ้าจะมาส่งอาหารบ่อย ๆ”

หลินหยาหันไปทำหน้ามุ่ยแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “พูดเหมือนจะเรียกข้ามาทำงานที่นี่เลยนะ…จะให้ข้าส่งเต้าหู้หรือไงเจ้าคะ ก็ได้ ๆ ถ้ามีเวลาข้าจะมาส่งของให้อีก” บรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาหารกลับอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด เสียงหัวเราะของหรงเล่อกับหลินหยาผสมกับความเงียบสุขุมของหลิวอัน กลายเป็นช่วงเวลาสบาย ๆ ที่ดูเหมือนธรรมดา แต่สำหรับทั้งสาม…กลับอบอุ่นเกินกว่าจะบรรยาย

“ถ้าร้านให้เจ้าเป็นคนส่งเต้าหู้…เช่นนั้นเต้าหู้ที่เจ้าส่งมาน่ะ…” หลิวอันพูดเสียงเรียบแต่แฝงรอยเย้า ก่อนจะเหลือบตามองหรงเล่อแล้วปรายมาทางหลินหยา “คงเละไม่ต่างจากเวลาหรงเล่อถือเต้าหู้นั่นแหละ”

“ท่านพ่อ!” หรงเล่อร้องเสียงหลง หน้ายู่ใส่ทันที “ข้าไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ!” หลินหยาหันไปหัวเราะพรืดมือเรียวงามรีบยกขึ้นดีดแขนหลิวอันข้างหนึ่งอย่างแรงพอประมาณ “ท่านนี่! กล้าดีอย่างไรมาพูดแบบนั้นกับข้าน่ะเจ้าคะ!” หรงเล่อเองก็ไม่ยอมแพ้ ตีแขนอีกข้างของบิดาไปพร้อมกัน “ซุ่มซ่ามอะไรกัน! ท่านพ่อแย่ที่สุด!” หลิวอันที่ถูกตีแขนทั้งสองข้างไม่ขยับแม้แต่น้อย ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ดวงตาคมกริบกลับมีประกายบางอย่างราวกับกำลังขำในใจ ปากยังคงกล่าวเสียงทุ้ม “โดนตีพร้อมกันสองข้างแบบนี้…พวกเจ้าเหมือนกำลังสมรู้ร่วมคิดกันนะ”

หลินหยากับหรงเล่อหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคัก สองสาวจ้องเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนจะบอกว่า สมแล้วที่โดน! “ก็ดีแล้วนี่เจ้าคะ” หลินหยาพูดพลางยักคิ้ว “จะได้รู้ว่าคนอย่างท่านหลิวอันก็โดนแกล้งได้เหมือนกัน!”

หรงเล่อพยักหน้าหงึก ๆ “ใช่เลย พ่อท่านโดนทีบ้างก็ดีนะ!” 

หลิวอันถอนหายใจเบา ๆ แต่ยกมุมปากขึ้นเพียงน้อย ราวกับจะยอมให้แมวน้อยกับลูกสาวสุดที่รักได้มีชัยในวันนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาพ่อลูก

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]

มอบ ขนมหลี่โต้วเกา (ขนมเกรดม่วง) และ ขนมคอเป็ด (ขนมเกรดน้ำเงิน) ให้ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]

มอบ ไก่แช่เหล้า (อาหารเกรดม่วง) และ โค่วโร่ว (อาหารเกรดม่วง) ให้ [NPC-04] หลิว อัน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาก้าวเข้ามาในร้านด้วยท่าทีหมดแรงราวกับแมวที่โดนฝนสาดจนขนชุ่ม เธอเดินตรงไปยังโต๊ะม้าหินมุมร้านแล้วฟุบลงพาดแขนกับโต๊ะ ถอนหายใจยาวเหยียด ดวงตาคู่หวานที่ปกติสดใสตอนนี้กลับหม่นหมองเหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ หลิวอันที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ปรายตามองมาเพียงแวบเดียวก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ ชายหนุ่มวางบัญชีในมือก่อนก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบยังคงนิ่งสงบเช่นเดิม แต่ในน้ำเสียงกลับมีแววห่วงใยที่เขาไม่ยอมแสดงออกตรง ๆ “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ถึงได้ทำหน้าเหมือนโลกกำลังถล่มแบบนั้น”

หลินหยาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างหมดสภาพ “ข้า…ทำบัญชีร้านของตัวเองมาตั้งแต่เช้าจนหัวแทบระเบิดเจ้าค่ะ ตัวเลขมันวิ่งเต็มหัวไปหมด แถมทำผิดแล้วต้องแก้ใหม่อีกหลายรอบ โชคดีที่ท่านชายไป๋ช่วยตรวจสอบให้…ไม่งั้นข้าคงโยนสมุดบัญชีลงบ่อไปแล้ว ฮืออ ข้าเกลียดมัน”

หลิวอันเลิกคิ้วเพียงน้อย ก่อนจะวางมือบนพนักเก้าอี้ที่เธอนั่ง ก้มตัวลงเล็กน้อย “ตัวเลขทำให้เจ้าพ่ายแพ้ได้ถึงเพียงนี้หรือ” น้ำเสียงเย็นเรียบแต่แฝงการล้อเล็ก ๆ ตามแบบของเขา “อย่ามาล้อข้านะเจ้าคะ!” หลินหยาตีโต๊ะเบา ๆ พลางจ้องตาเขาอย่างเคือง ๆ “ข้าไม่ถนัดเรื่องนี้จริง ๆ นะ!”

หลิวอันมองใบหน้างอน ๆ นั้นแล้วเผลอหัวเราะในลำคอเบา ๆ “พักให้หายเหนื่อยก่อนเถิด” เขากล่าวเรียบ ๆ แล้วเดินไปหยิบน้ำชามาให้วางตรงหน้าหลินหยา “ดื่มซะ จะได้ไม่ตายคาโต๊ะ” หลินหยารับถ้วยชามาดื่มพลางบ่นออดแอด “ขอบคุณนะเจ้าคะ…ท่านนี่ชอบแกล้งข้าจริง ๆ เลย” หลิวอันยืนนิ่ง แต่สายตาที่มองเธอกลับนุ่มลึกกว่าทุกที ราวกับบอกโดยไม่ต้องเอ่ยว่า เจ้าเหนื่อยแค่ไหน ข้าก็เห็นหมดแล้ว

หลิวอันมองหญิงสาวที่ฟุบแก้มลงกับโต๊ะราวกับแมวน้อยหมดแรง ดวงตาคมนิ่งที่มักอ่านใจคนได้ทะลุปรุโปร่งก็สังเกตเห็นได้ทันทีว่าวันนี้นางเหนื่อยจนแม้แต่จะยกนิ้วก็ยังขี้เกียจ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพียงก้าวเดินเงียบ ๆ ไปหยิบเต้าหู้หกชิ้นแล้วจัดใส่หีบเล็กอย่างเรียบร้อย น้ำเต้าหู้สองไหก็ถูกยกตามมาโดยไม่ต้องถามย้ำ “เอ้า” น้ำเสียงเย็นแต่เรียบลึกดังขึ้นข้างหูหลินหยา ก่อนกล่องเต้าหู้และไหถูกวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอ “ของที่เจ้าจะซื้อ”

หลินหยาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ พลางทำแก้มป่องมองเขาอย่างซึม ๆ “ขอบคุณนะเจ้าคะ…ท่านนี่ใจดีขึ้นหรือเพราะสงสารข้า” หลิวอันเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อยก่อนตอบเรียบ ๆ แต่คมจนแทงใจ “อย่าหวังว่าข้าจะใจดีเพราะข้าไม่เคยใจดียกเว้นกับเจ้าและหรงเล่อ…แค่เจ้าเหมือนจะตายคาโต๊ะ ข้าเลยทำให้”

หลินหยากลอกตาเล็กน้อยพร้อมยิ้มอ่อน นางยื่นเงินให้ตามจำนวนแล้วบ่นออด ๆ “จะไปฝากท่านชายไป๋ด้วย หวังว่าเขาจะชอบน้ำเต้าหู้ร้านท่านนะเจ้าคะ” หลิวอันกอดอกมองเธอ ทำเสียงต่ำราวกับพยัคฆ์ที่แฝงตัวในเงา “แล้วตัวเจ้าเล่า…เมื่อไรจะหยุดทำตัวให้เหนื่อยเหมือนจะขาดใจแบบนี้”

หลินหยาเพียงหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่แก้มยังแนบโต๊ะ “ก็ข้าเป็นแบบนี้เองนี้เจ้าคะ ดื้อเงียบแบบที่ท่านบอก” คำตอบนั้นทำให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือมาแตะโต๊ะใกล้แก้มนางแล้วกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “พักให้หายดีเถิด เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือว่า…คนบางคนเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาซื้อของค้าบบบบ ผมจะตายแล้ววว

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 103 เหรียญอู่จู

จำนวน 6 ชิ้น รวม 42 ตำลึงเงิน 618 เหรียญอู่จู

ซื้อ น้ำเต้าหู้ ราคา 5 ตำลึงเงิน 779 เหรียญอู่จู

จำนวน 2 ชิ้น รวม 10 ตำลึงเงิน 1558 เหรียญอู่จู

รวมโอน 52 ตำลึงเงิน 1776 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน (พบ หลิว อัน)

หลินหยาเดินทางมาที่ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนเหมือนทุกวัน วันนี้หลินหยาเดินทางเข้ามาภายในร้านแบบทำหน้าเหมือนเจอผี เธอเห็นหรงเล่อกำลังนั่งในร้านพอดีเลยเดินไปนั่งแหมะตรงข้ามหรงเล่อทันที หรงเล่อที่กำลังคีบขนมเข้าปากชะงัก มองหลินหยาที่นั่งแหมะลงตรงข้ามด้วยใบหน้าเหมือนคนเจอเรื่องสยอง “หยาหยา…เจ้าไปเจออะไรมา ถึงทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้น?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแปลกใจ หลินหยาทิ้งตัวพิงโต๊ะถอนหายใจยาว “เมื่อกี้ไปที่หอดาราเฟยเทียนน่ะสิ…เจอนักดาราศาสตร์คนหนึ่ง ตาเขาหวานจน…โคตรขนลุกเลยหรงเล่อ! มองข้าทีเหมือนจะละลายเป็นน้ำผึ้งให้มันกินยังไงยังงั้น” นางสั่นไหล่ประกอบ สีหน้าเต็มไปด้วยความสยดสยอง

หรงเล่อถึงกับหลุดหัวเราะ “เจ้านี่ก็เกินไป เขาอาจแค่ใจดีหรือมองเฉย ๆ ก็ได้ ทำไมต้องขนลุกขนาดนั้น”

หลินหยามองค้อน “ไม่! เจ้าจะไม่เข้าใจหรอก! สายตามันไม่ได้แค่หวาน แต่มัน…เหมือนจะล่อข้าให้ตกหลุม มันน่ากลัวนะหรงเล่อ!” ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ดังมาจากด้านหลัง ก่อนร่างสูงของหลิวอันจะปรากฏ เขาเดินออกจากด้านในเงียบกริบ ร่างในคราบเถ้าแก่ร้านเต้าหู้แต่สายตาคมราวพยัคฆ์จ้องเหยื่อ หยุดยืนกอดอกพิงเสา “นักดาราศาสตร์…ตาหวาน?” เสียงกดต่ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่กดดันจนบรรยากาศรอบข้างหนาวยะเยือก

หลินหยาสะดุ้งหันขวับไปมอง เห็นสายตาคมนั้นจ้องมาก็รีบยิ้มแห้ง พูดรัว “ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ! น่ากลัวมากเลยให้ตำราข้ามาฟรีด้วย ข้าขนลุกเพราะมัน…มันหวานเกินไป! ข้าไม่ได้ชอบคนตาหวานแบบนั้นสักหน่อย!”

หรงเล่อกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว กระซิบแซว “หยาหยาของข้านี่หน้าแดงเชียว ท่านพ่อถามแค่คำเดียวเองนะ” หลิวอันก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้า สายตายังคมกริแล้ว เอ่ยช้า ๆ “ขนลุก…เพราะตาหวาน หรือเพราะใจเจ้าหวั่นไหว?” น้ำเสียงเรียบสนิทแต่แฝงแรงกดดันทำเอาหลินหยาหน้าแดงจัด รีบส่ายหัวพัลวัน “เพราะขนลุก! ข้าไม่ได้หวั่นไหวกับคนตาหวานอะไรพรรค์นั้นหรอกน่าา!!”

หรงเล่อหลุดหัวเราะลั่น “โอ๊ย ๆ หยาหยาหน้าแดงแล้ววว”

หลิวอันเพียงหรี่ตาเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นจาง ๆ อย่างคนที่พอใจ ก่อนหมุนตัวกลับไปหลังเคาน์เตอร์โต๊ะไม้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้หลินหยาฟาดแขนหรงเล่อที่หัวเราะจนตัวงออยู่ตรงหน้า ส่วนหลินหยาก็ยกมือชี้นิ้วไปทางชั้นวางเต้าหู้ด้วยสีหน้าเอาเรื่องเล็กน้อย “หรงเล่อ…เจ้าพูดมากจังนะ ไปหยิบเต้าหู้ให้ข้าสิ วันนี้เหลือ 8 ชิ้น ข้าจะซื้อทั้งหมด จะเอาไปทำเมนูเต้าหู้” น้ำเสียงของนางเจือความเอาแต่ใจเล็ก ๆ แต่ก็น่ารักจนหรงเล่อต้องทำหน้ายู่

“หยาหยา…ใช้อำนาจกับสหายอย่างข้าแล้วนะ เจ้าคนเผด็จการ” หรงเล่อทำเสียงงอน มือเท้าสะเอวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลอกตาแล้วเดินไปหยิบเต้าหู้อย่างจำใจ “ก็ได้ ๆ เดี๋ยวหรงเล่อคนนี้จะหยิบให้ก็ได้ ตอบแทนที่เจ้าขุนข้าด้วยขนมหวาน อิอิ” ระหว่างที่หรงเล่อเดินไปหยิบ หลินหยาก็หันไปมองทางหลิวอันที่ยืนพิงเคาน์เตอร์เงียบ ๆ เขามองทั้งสองคนด้วยแววตานิ่งขรึมที่อ่านไม่ออก แต่สายตานั้นกลับมีความอบอุ่นแฝงลึกอยู่ในความเย็นชา ราวกับกำลังจับตามองอย่างเงียบงัน

“ท่านหลิวอัน…” หลินหยาหันไปยิ้มบาง ๆ “วันนี้ข้าจะทำเมนูเต้าหู้เยอะเลยเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้กินเองแน่นอนเพราะข้าแพ้ แค่จะทำให้คนอื่นเฉย ๆ” น้ำเสียงที่พูดเหมือนตั้งใจอธิบายให้เขาเข้าใจกลบเกลื่อนความเขินเล็กน้อยที่ยังคงอยู่กับความขนลุกขนพองนิด ๆ 

หลิวอันยกคิ้วเล็กน้อย มุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้มจางที่แทบมองไม่เห็น “หึ…ก็ดีแล้วที่รู้ตัว ไม่งั้นข้าคงต้องจับเจ้ามัดไว้กับเก้าอี้ห้ามทำอะไรเอง” น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกขนลุกเพราะมันทั้งจริงจังและแฝงความห่วงใยที่ไม่พูดตรง ๆ หรงเล่อที่ถือเต้าหู้ 8 ชิ้นเดินกลับมาทำหน้างอ ๆ “นี่ เต้าหู้ของเจ้าหยาหยา 8 ชิ้นเต็ม ขนกลับเองนะ ข้าไม่ช่วยหรอก” วางลงตรงหน้าแล้วทำแก้มป่อง หันไปมองพ่อของตัวเองด้วยสายตาแอบฟ้อง

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปลูบแก้มหรงเล่อแกล้ง ๆ “เด็กดี ขอบใจนะ”

หลิวอันยืนนิ่ง มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ไม่เอ่ยอะไรต่อ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนหัวใจที่เย็นมานานและโดนปฎิเสธรักกลับเริ่มมีไออุ่นแผ่ว ๆ ซึมแทรกเข้ามาอย่างเงียบงัน ขณะนั้นหลินหยาก็กอดเต้าหู้ทั้งหมดไว้แล้วหันไปส่งยิ้มกวน ๆ “ข้าไปก่อนนะท่านชาย ระวังเต้าหู้ของท่านจะหมดเร็วอีกนะเจ้าคะ” 

เขาเพียงหันมามองตอบด้วยสายตาคมกริบ ก่อนพูดสั้น ๆ แต่แฝงความหมายลึก “ไปเถอะ…แล้วอย่าให้ข้าต้องตามไปช่วยอีกก็แล้วกัน” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เดินออกจากร้านพร้อมเต้าหู้ในอ้อมแขน ปล่อยให้ทั้งพ่อและลูกมองตามหลังนางด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป แต่ล้วนมีรอยยิ้มจาง ๆ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ครั้งแรกในชีวิต โคตรซึ้งใจ

ซื้อ เต้าหู้ ราคา 7 ตำลึงเงิน 103 เหรียญอู่จู

จำนวน 8 ชิ้น รวม 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รวมโอน 56 ตำลึงเงิน 824 เหรียญอู่จู

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิวหรงเล่อ]