ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

XueXi ดี

วันที่ 23 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

ยามสายคล้อยเข้าใกล้บ่าย แสงแดดสีทองส่องลอดระหว่างแผงร้านค้าเรียงรายริมถนนสิบลี้ ผู้คนพลุกพล่านสัญจรไปมา บ้างถือหาบขายผักสด บ้างหอบเครื่องใช้ไม้จิปาถะ เสียงเจรจาซื้อขายดังระงมท่ามกลางกลิ่นหอมจากอาหารที่อบอวลอยู่ในอากาศ ทว่ากลิ่นที่เด่นชัดที่สุดกลับเป็นความหอมละมุนของน้ำเต้าหู้สดใหม่ ที่ลอยออกมาจากร้านเก่าแก่ซึ่งยืนหยัดมาอย่างยาวนาน  “อันเล่อจ้วน”

ป้ายไม้ยังคงความสง่าถูกแขวนอยู่หน้าร้าน เสียงเคาะช้อนตักลงในหม้อดินดังเป็นจังหวะคุ้นหู ราวกับเสียงที่ทุกคนในย่านนี้รู้จักดี

เสวี่ยซีก้าวเข้ามาในร้านด้วยท่วงท่าละมุนละไม ร่างบอบบางสูงโปร่ง ใบหน้างดงามจนผู้พบเห็นเหลียวมอง ดวงตาสีอำพันอ่อนโยนสุกใสเหมือนลูกกวาง ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมุน เขายกมือประสานอย่างสุภาพกับคนงานที่ยืนอยู่หน้าร้าน ก่อนจะก้าวเข้าด้านในอย่างระมัดระวัง

ก้าวเดินของเขายังคงช้าละเอียด คล้ายไม่อยากให้ใครจับสังเกตได้ว่าขายังกะเผลกเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้น ทุกก้าวของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน อบอุ่นราวกับบุปผาที่ผลิบานกลางฤดูใบไม้ผลิ

ภายในร้านไม่ได้มีผู้คนหนาแน่นเท่าช่วงเช้า บรรยากาศเงียบสงบกว่าปกติเล็กน้อย เสียงหม้อดินที่เดือดพรึบพรายดังขึ้นอยู่เบื้องหลังเคาน์เตอร์ไม้ และชายผู้ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือ เสวียนเต๋อ

ร่างสูงในชุดหรูหราเกินกว่าพ่อค้าธรรมดาทั่วไป เขามีดวงตาคมเข้มเรียบนิ่ง ใบหน้าคมสันดูเคร่งขรึมจนยากจะคาดเดาความคิด มือแข็งแรงคอยตักน้ำเต้าหู้จากหม้อใหญ่ลงในภาชนะด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ไม่เร่งรีบ ไม่ช้าเกินไป ทุกจังหวะการกระทำมีความมั่นคงดุจภูผา

เมื่อเสวี่ยซีเดินตรงไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ เขาก็เอ่ยเสียงนุ่มอ่อนหวาน “ท่านเสวียนเต๋อ... วันนี้ข้าขอซื้อน้ำเต้าหู้”

เสวียนเต๋อชะงักมือเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำที่แก้ไขกะทันหันของอีกฝ่าย แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด เพียงเลื่อนสายตาคมมองเขาแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงทุ้มเรียบ “กี่อัน”

เสวี่ยซีขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยรอยยิ้มซื่อ ๆ “แปดอันพอขอรับ ข้าจะเก็บไว้ดื่มกับคนรัก... น้ำเต้าหู้ของท่าน หอมละมุนไม่เหมือนใครจริง ๆ”

ถ้อยคำใสซื่อตรงไปตรงมา ไร้การปรุงแต่ง เสวียนเต๋อไม่ได้ตอบกลับ เพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนหันไปตักน้ำเต้าหู้จากหม้อ กลิ่นหอมหวานละมุนอบอวลทั่วทั้งร้าน

เสวี่ยซีมองตามเงียบ ๆ ดวงตาอำพันเปล่งประกายสะท้อนกับแสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมุนราวกับเด็กที่เฝ้ามองของหวานที่ตนโปรดปราน

เพียงไม่นาน เสวียนเต๋อก็วางถุงผ้าที่บรรจุภาชนะน้ำเต้าหู้เรียงครบห้าอันลงบนเคาน์เตอร์ เขาเอ่ยเสียงเรียบ “48ตำลึงเงิน 6,560เหรียญอู่จู”

เสวี่ยซีรีบล้วงถุงเงินออกมา นับทีละเหรียญด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ ความซื่อใสในดวงตาทำให้คนที่มองอยู่โดยรอบพลันรู้สึกใจอ่อน เมื่อส่งเงินให้ครบถ้วนแล้ว เขาก็ก้มศีรษะเล็กน้อย “นี่ขอรับ จริงสิเกือบลืม ข้าอยากได้เต้าหู้ด้วย! จะเอาไปทำขนม”

“กี่ชิ้นล่ะ”

“หกชิ้นขอรับ”

“36ตำลึงเงิน 1,428เหรียญอู่จู”

เสวียนเต๋อรับเงินไปอย่างเรียบง่าย ไม่พูดคำขอบคุณ ไม่เอ่ยชื่นชมใด ๆ เก็บเข้ากล่องไม้โดยไม่แสดงอารมณ์

เสวี่ยซีไม่ถือสา กลับยิ้มละมุนเหมือนเดิม จากนั้นเขาก็ล้วงมือเข้าไปในห่อผ้าเล็กที่พกติดตัว แล้วหยิบสิ่งของสองชิ้นออกมา — ขนมไหมฟ้า ที่ขาวฟูราวปุยเมฆ และ สุราเบญจมาศ กลิ่นหอมหวานเย็น ที่เพิ่งซื้อมาเมื่อครู่

เขาวางสิ่งเหล่านั้นลงตรงหน้าเสวียนเต๋ออย่างระมัดระวัง ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มใส “นี่เป็นของเล็กน้อยที่ข้าอยากมอบให้ท่านขอรับ ขนมไหมฟ้ากับสุราเบญจมาศ หวังว่าท่านจะชอบ”

เสวียนเต๋อเหลือบตามองสิ่งของตรงหน้า ดวงตาคมยังคงเรียบนิ่ง ไม่เผยความรู้สึก เขายื่นมือไปรับเงียบ ๆ ไม่เอ่ยคำใด

เสวี่ยซียิ้มละมุน เขาก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วโอบถุงน้ำเต้าหู้กับเต้าหู้แนบอก “เช่นนั้น... ข้าขอตัวก่อนขอรับ”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกจากร้าน ก้าวขาเรียวอย่างระมัดระวัง เส้นผมดำเงาสะท้อนแสงแดดยามบ่าย ร่างบอบบางค่อย ๆ ห่างออกไปจากสายตาของผู้คนในร้าน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของสุราเบญจมาศและรอยเงียบขรึมของเสวียนเต๋อที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

น้ำเต้าหู้

6 ตำลึงเงิน 820 เหรียญอู่จู x8

= 48 ตำลึงเงิน 6,560 เหรียญอู่จู

เต้าหู้

6 ตำลึงเงิน 238 เหรียญอู่จู x6

= 36 ตำลึงเงิน 1,428 เหรียญอู่จู

รวมทั้งหมด

84 ตำลึงเงิน 7,988 เหรียญอู่จู

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

มีโพสต์ด้านบนที่ยังไม่ตรวจด้วยครับ

XueXi ดี

วันที่ 25 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 12.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

ย่านถนนสิบลี้ในยามสายใกล้เที่ยง บรรยากาศยังคงคึกคัก ผู้คนเดินพลุกพล่าน แผงลอยขายผักสด ผลไม้ เครื่องเทศ และของใช้ต่างๆ ส่งกลิ่นและเสียงผสมปนเปกันไปทั่วทั้งถนน แต่ในมุมเงียบสงบหนึ่งกลับเป็นร้านเล็กๆ ที่ยังคงยืนหยัดได้อย่างมั่นคงร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

ประตูไม้ของร้านเปิดอ้าเล็กน้อย กลิ่นเต้าหู้สดใหม่ที่เพิ่งกดเสร็จยังคงลอยอบอวลอยู่ภายใน เสียงน้ำเดือดพล่านในหม้อทองแดงดังแผ่วเบา ประกอบกับเสียงไม้พายกระทบน้ำเชื่อม มอบความรู้สึกจริงจังเรียบง่ายแก่ทุกผู้ที่ก้าวเข้ามา

เสวียนเต๋อ เจ้าของร้านยังคงอยู่หลังเคาน์เตอร์เหมือนเดิม ร่างสูงใหญ่ของเขาก้มหน้าก้มตาจัดการก้อนเต้าหู้สีขาวสะอาดเรียงลงถาดอย่างสม่ำเสมอ ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงรอยยิ้มใดๆ แม้แต่สายตาก็คล้ายไม่คิดจะหันไปรับรู้เรื่องราวรอบข้าง

ประตูไม้ส่งเสียงเอี๊ยดเบาๆ ก่อนที่เสียงหวานสดใสจะดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งบางที่ก้าวเข้ามาในร้าน

"ท่านเสวียนเต๋อ ข้ากลับมาแล้ว!"

น้ำเสียงนั้นราวกับแสงแดดอุ่นยามเช้าที่ส่องเข้ามาทะลุม่านหมอก เสวี่ยซีในชุดเรียบง่ายก้าวเข้ามา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกว้างและตาอำพันที่เป็นประกายเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งคิดแผนการเล่นสนุกขึ้นมาได้ ร่างเขายังคงเดินช้าๆ กะเผลกเล็กน้อย แต่ไม่ทำให้ความสดใสที่เปล่งออกมาลดลงแม้แต่น้อย

เขาลากถุงผ้าใบใหญ่เข้ามาด้วย น้ำหนักไม่มากแต่พอให้ดูเกะกะ เสวี่ยซีวางมันลงบนพื้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตบฝุ่นเบาๆ พลางหันไปยิ้มแฉ่งให้ชายหนุ่มหลังเคาน์เตอร์

"วันนี้ข้าจะมาช่วยท่านขายเต้าหู้!"

มือเรียวยกขึ้นประกาศเสียงใสอย่างภาคภูมิ คล้ายประกาศภารกิจอันยิ่งใหญ่ เสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กที่วิ่งเล่นหน้าร้านยังพลอยสะดุดหูไปด้วย

เสวียนเต๋อเงยหน้าขึ้นมองเพียงเสี้ยววินาที สายตาคมนิ่งจ้องมายังเสวี่ยซี แต่ไม่ได้เอ่ยตอบใดๆ ใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉยดุจหิน เหมือนกับว่าเสียงตะโกนเรียกเมื่อครู่เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน

ทว่าเสวี่ยซีหาได้ย่อท้อไม่ ร่างโปร่งบางโน้มตัวลงเปิดปากถุงผ้าออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้น ราวกับกำลังนำสมบัติล้ำค่าออกมาอวดเพื่อนสนิท

"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้มาเปล่าๆ"

ภายในถุงนั้นไม่ใช่ผัก ไม่ใช่ถั่วเหลืองหรือของใช้เกี่ยวกับการทำเต้าหู้ แต่กลับเต็มไปด้วย... หน้ากาก!

หน้ากากลิงสีทองยิ้มกว้าง หน้ากากเสือที่มีลวดลายดุดัน หน้ากากแพนด้าหน้ากลมๆ น่ารัก รวมไปถึงหน้ากากรูปสัตว์และตัวละครแปลกๆ อีกหลายแบบ ทุกชิ้นทำด้วยกระดาษสาและผ้าไหมระบายสีสดใสจนดูมีชีวิตชีวา

เสวี่ยซีหยิบหน้ากากลิงขึ้นมาใส่กับใบหน้าตัวเองทันที ก่อนจะโพสต์ท่าทางเล่นละครโอ่อ่า "ท่านลูกค้าผู้มีเกียรติ วันนี้ท่านอยากได้เต้าหู้รสดีหรือรสดียิ่งกว่ากันเล่า"

เสียงเลียนแบบตลกๆ ของเขาก้องไปทั่วร้าน ขัดกับบรรยากาศเรียบเงียบจนคนที่เดินผ่านหน้าร้านยังต้องเหลียวมองเข้ามา

เสวียนเต๋อยังคงนิ่ง มือหนายังตัดเต้าหู้ต่อไปเหมือนไม่ได้สนใจ ทว่าเสวี่ยซีที่สวมหน้ากากลิงยังเดินเข้ามาใกล้ ยื่นหน้ากากเสือให้

"นี่ๆ ท่านลองใส่สิ ใส่แล้วต้องดูดีแน่ๆ ข้าคิดแล้วนะ วันนี้เราจะขายเต้าหู้... แบบมีสไตล์!"

เสียงใสประกาศกร้าว ราวกับกำลังวางกลยุทธ์ใหม่ให้ร้านเต้าหู้ธรรมดากลายเป็นโรงละครที่มีสีสัน

เสวียนเต๋อเหลือบตามองหน้ากากเสือในมือของเสวี่ยซี แต่ก็ไม่ได้ยกมือมารับ ใบหน้านิ่งราวกับรูปปั้นยังคงเดิม

เสวี่ยซีเห็นดังนั้นก็หัวเราะแผ่วๆ พลางดึงหน้ากากเสือมาทาบที่ใบหน้าของเสวียนเต๋อเองโดยไม่รอคำตอบ "เอ้าๆ แค่ลองหน่อยสิ ข้ารับรองว่าท่านจะดูขรึมขึ้นกว่าเดิมอีก แต่ขรึมแบบมีเสน่ห์ไง เข้าใจไหม"

เสวียนเต๋อเลื่อนสายตาลงมองคนตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยประกายใสซื่อไร้เดียงสา เขาไม่พูด ไม่ขยับ ไม่ปัดออก แต่ก็ไม่ยอมใส่หน้ากากเช่นกัน

เสวี่ยซีรีบยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วเอียงคอมอง "เฮ้ออ ท่านไม่ยอมเล่นกับข้าเลยรึ ไม่เป็นไร ข้าเล่นเองก็ได้!"

แล้วเขาก็หยิบหน้ากากแพนด้ามาใส่ซ้อนทับหน้ากากลิง กลายเป็นภาพตลกประหลาด เขาหัวเราะเสียงใส เดินไปรอบๆ ร้านราวกับกำลังโฆษณาสินค้า

"เต้าหู้ร้อนๆ ขาวสะอาดดุจหิมะ ซื้อไปแล้วรับรองสุขภาพแข็งแรงดุจหมีแพนด้า"

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหัวเราะคิกคัก บ้างก็หยุดยืนดู บ้างก็ชี้ชวนกันเข้ามาในร้านเล็กนี้

เสวียนเต๋อที่นั่งนิ่งกลับต้องขยับสายตามองออกไปนอกหน้าร้าน เห็นว่าลูกค้าเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเพราะเสียงเรียกของเสวี่ยซี

"โธ่เอ๊ย… เห็นไหมเล่า ข้าเก่งใช่หรือไม่" เสวี่ยซีถอดหน้ากากออก พลางยิ้มกว้าง "เต้าหู้เจ้าขายได้มากขึ้นเพราะข้านะ"

เขาวิ่งกลับไปหยิบหน้ากากอื่นๆ มาถือยื่นให้ชายหนุ่มอีกครั้ง "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ท่านช่วยข้าสักนิดเถิดนะ ใส่หน้ากากนี้แล้วช่วยขายเต้าหู้สักคำก็ยังดี"

เสวียนเต๋อเงียบ ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะปฏิเสธหรือไม่ แต่สุดท้ายก็รับหน้ากากมาไว้ในมือโดยไม่เอ่ยคำพูด

เพียงแค่นั้น เสวี่ยซีก็ตาเป็นประกายวิบวับ รอยยิ้มสดใสฉายชัดกว่าเดิม "เยี่ยมที่สุด! แบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าการขายเต้าหู้แบบมีสไตล์!"

เสียงหัวเราะใสๆ ของเขาดังก้องไปทั่วร้าน คล้ายจะทำให้บรรยากาศเงียบขรึมที่ปกคลุมอันเล่อจ้วนคลายลงทีละน้อย

XueXi ดี

วันที่ 26 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 02.00 - 03.00 น.

╰┈➤ พบเจอพนักงานร้าน

เมืองฉางอันยังคงไม่หลับใหลดีนัก แม้ผู้คนบนถนนสายใหญ่จะเบาบางลง แต่ตามตรอกซอยกลับยังคงมีเสียงฝีเท้าของยามเมืองคอยตรวจตรา ไฟตะเกียงตามศาลาหรือเสาไม้ส่องแสงสลัว ลมกลางคืนพัดเอื่อยเย็นยะเยือก ทำให้บรรยากาศเงียบสงบแฝงด้วยความลึกลับ

เสวี่ยซี ก้าวเท้าเดินช้าๆ บนถนนหิน เส้นผมดำยาวพลิ้วตามลม นัยน์ตาอำพันสุกสว่างภายใต้แสงตะเกียงสลัว ร่างบอบบางนั้นเหมือนภาพวาดที่ถูกวางลงบนฉากรัตติกาล เขามีเพียงเป้าหมายหนึ่งเดียวในใจ ตำราพิเคราะห์ดาราแห่งหลิวอัน

ตำราล้ำค่าที่ร่ำลือกันว่าบรรจุศาสตร์พิเคราะห์ฟ้า ดาวฤกษ์ และปรากฏการณ์เหนือสวรรค์ ถูกเก็บรักษาไว้ที่ร้านอันเล่อจ้วน แม้ที่นั่นจะมีชื่อเสียงเรื่องเต้าหู้เป็นหลัก ทว่าก็มีวัตถุหายากและตำราลับสะสมอยู่มากมายเช่นกัน เสวี่ยซีได้ยินเรื่องนี้มานาน และคืนนี้เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะครอบครองหนังสือเล่มนั้นให้ได้

เมื่อถึงด้านหน้าร้านอันเล่อจ้วน บรรยากาศต่างไปจากยามกลางวันโดยสิ้นเชิง ไม่มีเสียงลูกค้า ไม่มีความคึกคัก มีเพียงแสงตะเกียงดวงเล็กห้อยอยู่ตรงป้ายไม้เก่าแก่ที่สลักคำว่า “อันเล่อจ้วน” ตัวอักษรสีดำบนพื้นไม้ขาวซีด สายลมยามค่ำพัดให้ป้ายโยกไหวเบาๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังก้องกลางความเงียบ

เสวี่ยซีผลักประตูไม้เบาๆ เสียงบานพับดังแผ่วประสานกับกลิ่นถั่วอ่อนๆ ที่คละคลุ้งภายในร้าน เขาก้าวเข้าไปก็เห็นเพียงชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะ น่าจะเป็นพนักงานเฝ้าร้าน ใบหน้าสลึมสลือเหมือนเพิ่งสะดุ้งตื่นจากการงีบ

“ท่าน… มาซื้อของดึกดื่นปานนี้หรือขอรับ?” พนักงานเอ่ยเสียงงัวเงีย แต่ยังพยายามรักษามารยาท

เสวี่ยซียกมือประสาน ยิ้มบาง “ขออภัยที่รบกวนในยามวิกาล ข้าได้ยินว่าที่ร้านท่านมีตำราพิเศษเก็บรักษาอยู่หนึ่งเล่ม… ตำราพิเคราะห์ดาราแห่งหลิวอัน ข้าอยากได้เล่มนั้น”

พนักงานชะงักไปเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าเหมือนลังเล ทว่าก็ยังเดินไปยังตู้ไม้ด้านในที่มีกุญแจคล้องไว้ เขาหยิบกุญแจจากเอวไขออกทีละชั้น เผยให้เห็นหีบไม้เล็กซ่อนอยู่ เมื่อเปิดออกก็มีผ้าขาวพันรอบหนังสือเก่าแก่หนึ่งเล่ม

“นี่หรือขอรับที่ท่านหมายตาไว้… หนังสือเล่มนี้มีราคาแพงนัก มิใช่ของที่ขายให้ใครได้ง่ายๆ” น้ำเสียงพนักงานแฝงความระวัง

เสวี่ยซีพยักหน้า นัยน์ตาส่องประกายจริงจัง “ข้ามีเงินพอขอรับ”

เขาเปิดถุงเงินออกมา เหรียญอู่จูจำนวนมากส่องแสงสะท้อนตะเกียง เสียงกระทบกันกรุ๊งกริ๊งดังชัดเจนในความเงียบ พนักงานเบิกตากว้างเล็กน้อย มองอย่างไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มร่างบอบบางท่าทางไร้พิษภัยเช่นนี้จะมีเงินมากมายเช่นนั้น

เสวี่ยซีส่งถุงเงินให้ตรงหน้า น้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น “นี่คือราคาที่ข้าจ่ายได้ แลกกับตำราเล่มนั้น”

พนักงานตรวจนับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้าๆ “หากท่านแน่ใจ เช่นนั้นข้าจะขายให้”

มือเขาส่งตำราเล่มนั้นไปยังเสวี่ยซี หนังสือเล่มหนา หน้าปกเก่าแต่คงความขลัง เส้นลายหมึกจางๆ ยังมองเห็นเป็นภาพกลุ่มดาวเลือนราง เสวี่ยซีรับด้วยสองมือ ราวกับกำลังอุ้มสิ่งล้ำค่าที่ไม่อาจแทนได้

นัยน์ตาอำพันสะท้อนประกายสว่างขึ้นทันตา หัวใจเต้นแรงเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ แต่ในแววตานั้นมีความหมายลึกซึ้งกว่าความเบิกบาน มันคือความฝันที่ได้ก้าวใกล้ขึ้นอีกก้าวหนึ่ง

เขาก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม “ขอบพระคุณท่านมาก ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่สงบสุข”

พนักงานเพียงถอนหายใจเบาๆ เก็บถุงเงินเข้าหีบ แล้วกลับไปนั่งประจำที่ ไม่เอ่ยถ้อยคำใดเพิ่มเติม ทิ้งไว้เพียงเสียงไม้เสียดสีกับพื้นและไฟตะเกียงที่ส่องแสงวูบไหว

เสวี่ยซีก้าวออกจากร้านอันเล่อจ้วนอีกครั้ง คราวนี้ในอ้อมแขนมีตำราพิเคราะห์ดาราแห่งหลิวอันแนบแน่น รอยยิ้มหวานยังคงประดับบนริมฝีปาก ร่างบอบบางเดินไปบนถนนมืดร้าง แต่ในใจเต็มไปด้วยแสงสว่างยิ่งกว่าตะเกียงใดๆ

ซื้อตำราดาราศาสตร์หลิวอัน

มูลค่า: 69 ตำลึงทอง

XueXi ดี

วันที่ 26 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 12.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

เสียงผู้คนเริ่มคึกคักถนนใหญ่ทอดยาวเต็มไปด้วยร้านรวงที่เพิ่งเปิดรับลูกค้า กลิ่นซุปเข้มข้นและกลิ่นแป้งทอดลอยมาตามสายลม เรียกให้น้ำลายไหลไม่รู้ตัว

ร้านอันเล่อจ้วนก็เช่นกันโต๊ะไม้ถูกจัดเรียงเรียบร้อย ก้อนเต้าหู้ขาวสะอาดตั้งเป็นแถว หลังร้านมีหม้อน้ำเต้าหู้ควันกรุ่นโชยออกมา กลิ่นอุ่นหอมละมุนลอยออกไปเรียกลูกค้าให้แวะเวียนเข้ามา

เสวียนเต๋อ เจ้าของร้านหนุ่มสูงใหญ่ สวมผ้ากันเปื้อนเรียบง่าย ยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ไม้ ใบหน้าเคร่งขรึมดังเช่นทุกวัน เขาคอยชั่งตวง ชั่งขาย ส่งถุงเต้าหู้ให้ลูกค้าด้วยท่าทางเรียบเงียบ ไม่พูดพร่ำเกินจำเป็น ราวกับความเงียบคืออาวุธป้องกันตนเอง

ท่ามกลางความวุ่นวายของลูกค้าที่แวะซื้อประปราย เสียงก้าวเท้าเบาๆ ดังขึ้นหน้าร้าน ชายหนุ่มร่างโปร่งบาง ผิวขาวสะอาด ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเดินเข้ามา เขาไม่ใช่ใครอื่นเสวี่ยซี

เพิ่งผ่านยามสามเมื่อคืนไปไม่นาน เสวี่ยซีถึงกับยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อแลกตำราพิเคราะห์ดาราแห่งหลิวอัน แต่เช้านี้กลับปรากฏตัวอีกครั้ง ราวกับไม่มีเรื่องใดหนักหนา

เขายืนพิงเสาไม้หน้าร้าน ดวงตาอำพันหันมองเสวียนเต๋อที่กำลังจัดถาดเต้าหู้ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แล้วอยู่ๆ ก็พึมพำออกมาเสียงแผ่ว… แต่ชัดพอจะได้ยิน

“เฮ้อ… ตำราเล่มนั้นแพงจริงๆ แพงจนข้าแทบหมดเนื้อหมดตัว”

ริมฝีปากเสวี่ยซีเบะน้อยๆ เหมือนเด็กที่งอแง บ่นอุบอิบต่อเนื่อง ราวกับคุยกับตัวเอง แต่ก็จงใจให้คนอีกฝ่ายได้ยิน

“ข้าคิดว่าคงสักสิบยี่สิบตำลึงก็พอ แต่ที่ไหนได้ ต้องควักเกือบหมดถุงเงินเลย ตอนนับเหรียญยังเจ็บใจอยู่เลยนะขอรับ”

เสียงหวานใสปนงอนน้อยๆ ทำให้ลูกค้าหลายคนที่ยืนใกล้เหลียวมองยิ้มขัน เสวียนเต๋อเองแม้จะยังไม่เปล่งเสียง แต่คิ้วเข้มก็เลิกขึ้นนิดหนึ่ง คล้ายจะถามในใจว่า—แล้วเจ้ามาบ่นให้ข้าฟังทำไม?

เสวี่ยซีเหมือนจะไม่สังเกต เขายกมือกอดอก ทำแก้มพองเล็กน้อย พลางมองเสวียนเต๋อที่ยืนเงียบอยู่หลังเคาน์เตอร์ “ท่านรู้หรือไม่ ตำราน่ะมีค่าเพราะความรู้ที่บรรจุอยู่ ข้าเข้าใจ แต่ราคา… ทำไมมันถึงได้โหดร้ายกับกระเป๋าสตางค์ข้าปานนั้นเล่า”

พอพูดจบก็ทำหน้าเหมือนจะหัวเราะเองกับตัวเอง สายตาใสซื่อจับจ้องเจ้าของร้านเงียบขรึม หวังว่าจะได้ยินคำพูดปลอบโยนสักประโยค แต่เสวียนเต๋อเพียงก้มหน้าตักเต้าหู้ต่อไป ไม่พูดอะไรเลย

ทว่าหากสังเกตให้ดี จะเห็นว่ามุมปากของเสวียนเต๋อขยับเล็กน้อย เหมือนพยายามกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่ให้เผยออกมา

เสวี่ยซีไม่ได้ท้อ กลับยิ่งบ่นเสียงอ่อนๆ ต่อไปอย่างน่ารัก

“คืนนี้ข้าคงต้องกินข้าวกับน้ำเปล่าแล้วละขอรับ ไม่เหลือเงินไปซื้อกับข้าวเลย ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเอาเต้าหู้ของท่านมาแทนก็ได้ เอามาจินตนาการว่าเป็นอาหารหรูในวังไง”

เสียงหัวเราะใสกังวานทำให้เด็กที่ยืนรอซื้อหัวเราะตามไปด้วย บรรยากาศหน้าร้านที่เงียบขรึมค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นมีสีสันขึ้น

เสวียนเต๋อวางตะกร้าไม้ลงเงียบๆ เงยตามองเสวี่ยซีเพียงแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไม่ตอบคำถาม ไม่แม้แต่เอ่ยปลอบใจ แต่ในแววตาที่ชำเลืองออกมานั้นมีประกายบางอย่างที่ไม่อาจปิดบังได้

เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มหวานขึ้นมา ราวกับพอใจที่ได้ดึงความสนใจแม้เพียงเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปหยิบถุงผ้าเล็กจากอกเสื้อออกมา วางบนโต๊ะไม้ตรงหน้า

“อ้อ ข้าลืมไปวันนี้ไม่ได้มาซื้ออะไรหรอก เพียงแต่จะเอาของมาฝาก”

เมื่อคลี่ถุงออก ภายในมี ขนมบัวหิมะกลิ่นหอมเย็นละมุน และสุราเบญจมาศหนึ่งไหเล็ก เขาวางไว้อย่างระมัดระวัง “นี่เป็นของเล็กน้อย ข้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสความหวานบ้าง เผื่อจะทำให้ท่านยิ้มออกนะขอรับ”

เขากล่าวจบแล้วก็หัวเราะเบาๆ ไม่รอคำตอบจากเสวียนเต๋อ ก้าวถอยหลังพลางโบกมือน้อยๆ “งั้นข้าขอตัวก่อนล่ะขอรับ ไว้เจอกันใหม่”

ร่างบอบบางหันหลังเดินออกจากร้านไป เส้นผมดำยาวปลิวตามสายลมเช้า ทิ้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไว้ข้างหลัง

เสวียนเต๋อยืนเงียบอยู่ครู่ใหญ่ มองถุงขนมและไหสุราที่ตั้งอยู่บนโต๊ะไม้ ดวงตาคมที่เย็นชามาตลอด แวบหนึ่งกลับสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับไปเงียบเชียบเช่นเดิม

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 27 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

กลางวันแดดอุ่นส่องลงมาเหนือกำแพงเมืองฉางอัน แสงสะท้อนหลังคากระเบื้องสีครามของเรือนร้านรวงละลายเข้ากับเสียงผู้คนที่พลุกพล่านในตลาดตะวันออก ถนนสายยาวทอดออกไปเต็มไปด้วยกลิ่นควันไฟหอมกรุ่นจากอาหาร ทั้งเสียงเจรจาซื้อขายที่แข่งกันดัง เสียงหัวเราะของเด็กน้อยที่วิ่งเล่นกับลูกข่างไม้ และเสียงขลุ่ยไพเราะที่ลอยมาจากหัวมุมถนน

ร้านขายน้ำเต้าหู้ของเสวียนเต๋อยังคงตั้งอยู่อย่างสงบในมุมหนึ่ง แม้จะไม่ใหญ่โตโอ่อ่า แต่กลับดูสะอาดสะอ้านและอบอุ่น ร่มไม้ไผ่ที่ปักบังแดดไหวเบา ๆ ตามแรงลม เสียงไม้แขวนกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งเป็นจังหวะคล้ายจะต้อนรับผู้มาเยือน

เสวียนเต๋อยืนอยู่หลังโต๊ะไม้เล็ก ๆ มือหนากำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่ถ้วยดินเผา กลิ่นหอมของถั่วเหลืองบดสดใหม่ลอยคลุ้งออกมา เขาไม่ได้สวมหน้ากากอีกต่อไป เพียงผูกผ้าเช็ดหน้าสีเรียบไว้ข้างเอว ร่างสูงนั้นดูเหมือนเสาหลักเรียบง่ายในร้าน แต่สายตายังคงสุขุมสงบ ไม่หวือหวา

ร่างบอบบางของเสวี่ยซีก็ปรากฏขึ้นในความวุ่นวายของตลาด ชุดผ้าสีอ่อนพริ้วไหวไปตามก้าวเดิน เขาถือห่อผ้าเล็ก ๆ แนบอกไว้ ดวงตาสีใสวาววับเมื่อเห็นร้านที่คุ้นเคย เขาก้าวเข้ามาอย่างร่าเริง ใบหน้าขาวใสมีรอยยิ้มละมุนจนผู้คนที่เดินผ่านยังเผลอเหลียวมอง

“อา เต๋อ!” เสวี่ยซีเอ่ยเสียงสดใส ดวงตากลมใสมองไปที่อีกฝ่ายตรง ๆ

เสวียนเต๋อเลิกคิ้วเล็กน้อย “มาอีกแล้วหรือ แล้วใครอาเต๋อ”

“ใช่สิ วันนี้ตั้งใจมาหาโดยเฉพาะ ก็ข้าเรียกท่านไงแบบเรียกกระชับๆ ชื่อท่านมันออกเสียงยากอยู่นะ” เสวี่ยซียกห่อผ้าในมือขึ้นพลางอมยิ้ม “ข้าซื้อของมาฝากท่าน”

เสวียนเต๋อมองห่อนั้นครู่หนึ่ง “อะไรอีกเล่า คราวก่อนก็ขนม คราวก่อนหน้านั้นก็สุรา เจ้าจะทำให้ร้านข้าเต็มไปด้วยของกินของดื่มหรือกระไร”

“คราวนี้ไม่เหมือนเดิมหรอกนะ” เสวี่ยซีหัวเราะ ดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะคลี่ห่อผ้าออกอย่างอ้อยอิ่ง ภายในคือขวดสุราสีแดงสด ฝาขวดผูกด้วยเชือกป่านเรียบง่าย “สุรานารีแดง กลั่นมาจากหมู่บ้านทางใต้ ข้าได้มาด้วยความยากลำบากทีเดียว รสชาติเข้ม หอมแรงนัก”

เสวียนเต๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย “ของหายากเช่นนี้ เหตุใดเจ้าถึงเอามาให้ข้า?”

เสวี่ยซีเชิดคางน้อย ๆ ยกยิ้มอ่อนหวาน “เพราะอยากเห็นท่านยกคิ้วทำหน้าสงสัยแบบนี้ยังไงล่ะ”

เสวียนเต๋อสะอึกไปเล็กน้อย สีหน้าขึงขังชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็ส่ายศีรษะเบา ๆ “ปากเจ้านี่ช่างเอาเถิด วางไว้ตรงนั้น ข้าไม่มีเวลามานั่งโต้วาทีเรื่องเหล้า”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ พลางวางขวดสุราบนโต๊ะไม้ เขายื่นหน้าเข้ามาเล็กน้อย เสียงแผ่วกระซิบใกล้หู “ถ้าท่านลองชิมสักหน่อย จะรู้ว่าโลกมันหวานขึ้นนิดหน่อยทีเดียว”

เสวียนเต๋อเลี่ยงสายตาไปจัดถ้วยน้ำเต้าหู้แทน “หวานหรือขม ข้าก็ไม่ใช่พวกหลงใหลรสสุรา”

“แต่บางทีเจ้าคงลืมไปว่า สุราไม่ได้มีไว้แค่ให้เมา” เสวี่ยซีวางคางพิงฝ่ามือ มองอีกฝ่ายด้วยแววตาเล่นหยอก “มันยังมีไว้เพื่อแบ่งปัน ให้คนสองคนได้นั่งหัวเราะด้วยกัน แค่นั้นก็คุ้มแล้ว”

เสียงในร้านเงียบลงชั่วครู่ เหมือนเวลาจะหยุดอยู่กับรอยยิ้มใสซื่อของเสวี่ยซี และความเงียบขรึมของเสวียนเต๋อที่ไม่รู้จะโต้ตอบเช่นไร

สุดท้ายเสวียนเต๋อถอนหายใจเบา ๆ “เจ้าชอบทำให้ทุกเรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่เสมอ”

“เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น ชีวิตก็คงน่าเบื่อเกินไปสิ” เสวี่ยซีหัวเราะคิก พลางหันไปมองผู้คนที่กำลังยืนต่อคิวหน้าร้าน “ดูสิ แม้แต่ลูกค้ายังอมยิ้มตามเลย”

เสวียนเต๋อเหลือบตามอง เห็นจริงดังว่าหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังหัวเราะเบา ๆ พลางหันไปกระซิบกับเพื่อนถึงคำพูดของเสวี่ยซี เสียงซุบซิบเบา ๆ ในคิวกลับทำให้ร้านดูครึกครื้นยิ่งขึ้น

“เอาล่ะ ข้าไม่รบกวนท่านมากแล้ว” เสวี่ยซีกล่าวพลางยืดแขนออกบิดตัวเล็กน้อย “เพียงแค่เอาสุรามาฝาก ก็มากพอแล้ว ขืนอยู่ต่อ ท่านอาจหาว่าข้าชอบก่อกวน”

เสวียนเต๋อมองเขานิ่ง “เจ้าก่อกวนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

เสวี่ยซีหัวเราะเสียงใส “ก่อกวนนิดเดียวเอง น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาจีนเอาไปนะ” วางอาหารที่เตรียมไว้อีกอย่าง

เสวียนเต๋อไม่ได้ตอบ เพียงหันกลับไปตักน้ำเต้าหู้ต่อ

ก่อนจะก้าวออกจากร้าน เสวี่ยซีหันกลับมาอีกครั้ง ดวงตาสุกใสราวเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต “ไว้วันหน้าข้าจะเอาของใหม่มาฝากอีกนะ อา เต๋อ” ร่างบอบบางจึงก้าวออกไปสู่แสงแดดยามเที่ยงที่ส่องประกายบนถนนหิน ตลาดยังคงคึกคักเช่นเดิม

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + หรือ สุราเกรดแดง (+20) /น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาจีน - สุรานารีแดง

อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 29 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

กลางวันแสก ๆ ของฉางอัน แสงแดดส่องลงมาบนถนนหินกรวดในย่านตลาดตะวันออก ผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดสาย ทั้งพ่อค้าแม่ค้าที่ตั้งร้านขายของ ทั้งชาวเมืองที่ออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างคึกคัก เสียงเรียกขายข้าวของแข่งกับเสียงหัวเราะของผู้คน จนบรรยากาศดูมีชีวิตชีวา

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนยังคงรักษาความสงบสุขุมเอาไว้ได้เช่นเดิม ด้านหน้าร้านมีป้ายไม้เรียบง่ายแขวนอยู่ กลิ่นหอมละมุนของน้ำเต้าหู้สดลอยไปตามลมเชิญชวนผู้คนให้เข้ามาแวะเวียน

ภายในร้านเสวียนเต๋อกำลังจัดเรียงเต้าหู้ลงถาดอย่างใจเย็น สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่เร่งรีบ ไม่พูดไม่จา มีเพียงเสียงช้อนกระทบถังไม้ดังแผ่ว ๆ ที่บอกให้รู้ว่ามีคนกำลังทำงานอยู่

ทันใดนั้นเอง เสียงสดใสก็ดังแทรกขึ้นมาเหมือนเคย

“อา เต๋อ! ข้ามาแล้วนะ!”

เสวียนเต๋อชะงักนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นทันที เขารู้ว่าเสียงใสที่เอ่ยทักนั้นเป็นของใคร เพราะไม่ว่าเมื่อไร เสียงนั้นก็มักจะแฝงความร่าเริงจนยากจะสับสนได้

เสวี่ยซีเดินเข้ามาพร้อมห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือ ใบหน้าสดใสยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้แรกแย้ม ดวงตาเป็นประกายใสซื่อ เขารีบวางห่อผ้าลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้าเสวียนเต๋ออย่างระมัดระวัง

“วันนี้ข้าเอาขนมบัวหิมะมาฝากอีกแล้วล่ะ” น้ำเสียงตื่นเต้นดังขึ้น “เจ้าลองชิมดูสิ”

เสวียนเต๋อเพียงเหลือบตามองห่อผ้านั้น แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้ามาที่นี่ทุกวันก็เพื่อเอาของพวกนี้มาให้หรือ”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ก็ใช่น่ะสิ ถ้าข้าไม่ทำอะไรบ้าง ร้านเจ้าก็คงเงียบจนฟังเสียงลมพัดได้เลยล่ะ”

เสวียนเต๋อเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะกลับไปสนใจงานในมืออีกครั้ง “ไม่เงียบหรอก ลูกค้าก็เข้ามาเรื่อย”

“แต่พอข้ามา เสียงหัวเราะมันก็มากขึ้นไม่ใช่หรือ” เสวี่ยซียิ้มกว้าง พลางเอนตัวลงบนโต๊ะไม้เล็ก ๆ “เจ้าอาจจะไม่สังเกต แต่ลูกค้าที่เข้ามาตอนที่ข้าอยู่มักจะมีสีหน้าสดใสขึ้นเสมอนะ”

เสวียนเต๋อไม่ตอบตรง ๆ เพียงปรายตามองเล็กน้อย ริมฝีปากแน่นสนิท แต่ในแววตานั้นกลับมีประกายบางอย่างวูบขึ้น

เสวี่ยซีไม่ใส่ใจการเมินเฉย เขาเริ่มเล่าเรื่องจิปาถะอย่างออกรส ตั้งแต่ข่าวซุบซิบในตลาด ไปจนถึงเรื่องตลกของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นแถวสะพานหิน ทุกคำพูดเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ราวกับจะสาดสีสันเข้าไปในร้านที่เงียบสงัด

“เจ้าไม่รู้หรอก เมื่อเช้าเด็กชายคนนึงวิ่งสะดุดเกือกตัวเองล้มกลิ้งไปตรงร้านผลไม้ คนขายไม่โกรธนะ กลับหัวเราะแล้วหยิบสาลี่ให้กินฟรีหนึ่งลูก ข้าล่ะหัวเราะจนปวดท้องเลย”

เสวียนเต๋อเอ่ยเพียง “อือ” สั้น ๆ ไม่ได้ขยับสีหน้า แต่ดวงตาที่ก้มมองเต้าหู้กลับนิ่งค้างไปเล็กน้อย คล้ายจะเผลอฟังอย่างตั้งใจมากกว่าที่ควร

เสวี่ยซีสังเกตเห็น แต่ไม่พูดออกมา เขาเพียงยิ้มกว้างขึ้นแล้วพูดต่อไม่หยุด

เวลาผ่านไปชั่วครู่ ลูกค้าสองสามคนแวะเข้ามาซื้อเต้าหู้ บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและเสียงพูดคุยอึกทึกขึ้นเล็กน้อย เสวี่ยซีรีบช่วยโบกมือเรียกลูกค้าอย่างกระตือรือร้น

“วันนี้มีขนมบัวหิมะด้วยนะ! ใครซื้อเต้าหู้เยอะ ๆ เดี๋ยวข้าแบ่งให้ชิมฟรี!”

คำพูดนั้นทำให้ลูกค้าหัวเราะคิกคัก แม้เสวียนเต๋อจะไม่ได้พูดห้าม แต่สีหน้าก็แสดงชัดว่าเขาไม่เห็นด้วยนัก กระนั้นเขาก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร สุดท้ายลูกค้าก็ซื้อเต้าหู้เพิ่มอีกสองชิ้นอย่างอารมณ์ดี

หลังจากลูกค้าออกไป เสวียนเต๋อก็พูดเสียงต่ำ “เจ้านี่ทำเกินไปแล้ว”

“ก็ข้าอยากช่วยให้ร้านเจ้าขายดีขึ้นนี่นา” เสวี่ยซีตอบพลางยิ้มทะเล้น “ถึงข้าจะขายไม่เป็น”

เสวียนเต๋อถอนหายใจ แต่ไม่พูดต่อ

เมื่อเวลาล่วงเลยจนใกล้บ่าย เสวี่ยซีก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นเสื้อผ้า “เอาล่ะ วันนี้ข้าไปก่อนดีกว่า”

ก่อนจะออกจากร้าน เขาหันกลับมาวางกล่องขนมบัวหิมะอีกกล่องหนึ่งไว้บนโต๊ะ “นี่ ของฝากสำหรับเจ้าโดยเฉพาะ คราวหน้าข้าจะหาของอย่างอื่นมาอีก”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 29 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

แสงแดดส่องลอดหลังคาผ้าใบที่พ่อค้าแม่ค้าแขวนเรียงราย แสงแดดไม่แรงจัดนัก กลับอบอุ่นกำลังดี เสียงจอแจของผู้คนยังคงก้องกังวานทั้งจากเสียงเรียกลูกค้าและเสียงต่อรองราคาที่ดังก้องไปทั่ว

เสวี่ยซีเดินเข้ามายังร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนตามปกติ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใสเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามาเยือน ร้านเล็ก ๆ ของเสวียนเต๋อยังคงมีบรรยากาศเรียบง่าย เงียบสงบต่างจากร้านอื่นที่พ่อค้าแม่ค้าต่างตะโกนแข่งกันเรียกลูกค้า

พอเห็นร่างสูงเจ้าของร้านยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ร่างโปร่งของเสวี่ยซีก็โบกมือไหว ๆ พร้อมเอ่ยเสียงแจ่มใส

"ข้ามาอีกแล้วนะเสวียนเต๋อ!"

เสวียนเต๋อเหลือบตาขึ้นมอง สีหน้าของเขาเหมือนจะยังคงเรียบเฉย แต่คราวนี้มีประกายบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมแฝงอยู่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบปนแฝงความกวนเล็กน้อย

"เจ้ามาอีกแล้ว วันนี้มีเรื่องตลกอะไรมาเล่าให้ข้าฟังอีกเล่า"

เสวี่ยซีชะงักไปครู่หนึ่ง แปลกใจที่คนเงียบขรึมอย่างเสวียนเต๋อพูดจาเช่นนี้ได้ เขาเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะคิกอย่างอดไม่ได้ "โถ่ อาเต๋อ เจ้าเองก็แอบอยากฟังเรื่องตลกข้าสินะ ถึงได้ทักแบบนี้ ฮ่ะ ๆ"

อีกฝ่ายยกคิ้วเล็กน้อย ท่าทีเหมือนจะปฏิเสธ แต่กลับเลือกเอ่ยต่อแทน

"ข้าเบื่อเรื่องตลกเก่า ๆ แล้ววันนี้ลองอย่างอื่นดีกว่า"

เสวี่ยซีโน้มตัวไปข้างหน้า แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย "อย่างอื่น เจ้าหมายถึงอะไร"

เสวียนเต๋อวางทัพพีลงบนโต๊ะไม้ หันมาสบตาเขาโดยตรง แววตาสงบนิ่ง แต่แฝงรอยขบขันที่แทบจะมองไม่ออก "วันนี้เจ้าลองทำเต้าหู้ให้ข้าชิมหน่อยเป็นไร หากอร่อย ข้าจะยกเต้าหู้ทั้งหมดในร้านให้เจ้าไปเลย"

คำพูดนั้นทำเอาเสวี่ยซีเบิกตากว้าง "หา! ให้ข้าทำเต้าหู้?!" เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ริมฝีปากอ้าพะงาบ ๆ ราวกับไม่อยากเชื่อหู ก่อนจะรีบโบกมือปฏิเสธ "จะให้ทำเต้าหู้เนี่ยนะ"

แต่เสวียนเต๋อไม่แม้แต่จะขยับสีหน้า เพียงยืนกอดอก มุมปากยังคงยกขึ้นน้อย ๆ อย่างผู้ชนะ "หรือว่าไม่กล้า?"

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดเข้าใจกลางความมั่นใจของเสวี่ยซี เขาขมวดคิ้วแน่นแล้วเม้มปาก ก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วตบอกตัวเองหนึ่งที "ใครว่าไม่กล้า ก็ได้ ข้าจะลองทำให้เจ้าชิมดูสักครั้ง"

เขารีบถลกแขนเสื้อขึ้นอย่างฮึกเหิม แม้ว่าภายในใจจะเริ่มหวั่น ๆ ก็ตามที

เสวียนเต๋อเพียงเดินไปด้านหลัง หยิบถังถั่วเหลืองกับผ้าขาวบางออกมาวางตรงหน้า เสียงของเขายังคงราบเรียบ แต่มีแววล้อเลียนแฝงอยู่ "นี่คือวัตถุดิบ… ดูซิว่าคนอย่างเจ้าจะทำได้หรือไม่"

เสวี่ยซีมองถังถั่วเหลืองนั้นอย่างจริงจัง แต่สายตาเขาก็ยังเปล่งประกายสดใสไม่ต่างจากเด็กที่ได้รับของเล่นใหม่ "เอาล่ะ! เจ้าคอยดูเถอะ ข้าจะทำออกมาให้อร่อยจนเจ้าต้องยกนิ้วให้แน่!"

เสียงน้ำเดือดปุด ๆ ดังขึ้นในหม้อทองแดง เสวี่ยซีกำลังตั้งอกตั้งใจบดถั่วเหลืองด้วยแรงทั้งหมดที่มี แก้มแดงก่ำจากความร้อนและความเหน็ดเหนื่อย เหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก แต่ริมฝีปากยังคงยิ้มกว้าง "ทำไมมันยากอย่างนี้นะ" เขาบ่นอุบอิบ แต่ยังคงบดถั่วต่อไปไม่หยุด

เสวียนเต๋อยืนกอดอกมองอยู่ด้านข้าง สีหน้าเหมือนจะเบื่อหน่าย แต่หากมองลึก ๆ จะเห็นว่าแววตาของเขาแฝงรอยขบขันไม่น้อย เขาแกล้งเอ่ยเสียงเรียบ

"เจ้าจะทำออกมาได้กินหรือ ข้าว่ามันคงเละเป็นโจ๊กเสียมากกว่าเต้าหู้"

“โธ่ อย่าดูถูกกันสิ!”

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนในที่สุดเต้าหู้ขาวเนียนก้อนหนึ่งก็ถูกวางลงในชามไม้ กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วร้าน เสวี่ยซีเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หอบหายใจแรงแต่ยังคงยิ้มสดใส

"เสร็จแล้ว ลองชิมดูสิ!"

เสวียนเต๋อรับชามนั้นมาช้า ๆ ใช้ตะเกียบคีบเต้าหู้ชิ้นหนึ่งขึ้นมา ลิ้มชิมอย่างเงียบ ๆ เสวี่ยซีแทบจะกลั้นหายใจ รอคอยคำตัดสินราวกับนักโทษรอฟังคำพิพากษา

เสี้ยววินาทีนั้นมุมปากของเสวียนเต๋อค่อย ๆ โค้งขึ้นอย่างช้า ๆ เป็นรอยยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็น “แต่ข้าว่าเจ้ายังขาดวัตถุดิบพิเศษ”

“วัตถุดิบอะไร ข้าว่าข้าก็ใส่ตามสูตร”

เสวียนเต๋อก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงปกติ "เช่นนั้นตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าเดินตลาด ข้าต้องการซื้อวัตถุดิบบางอย่าง"

XueXi ดี

วันที่ 30 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

ตลาดตะวันออกยามบ่ายคลาคล่ำด้วยผู้คน เสียงฝีเท้า เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเชื้อเชิญดังระงม แต่ท่ามกลางความคึกคักนั้น ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนกลับยังคงเงียบสงบเป็นปกติ กลิ่นถั่วหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้งจากหม้อทองแดงที่กำลังเคี่ยว เสียงน้ำเดือดเบา ๆ 

เสวียนเต๋อเจ้าของร้านหน้านิ่งยังคงทำงานเงียบ ๆ มือใหญ่ตักฟองบนผิวน้ำออกอย่างใจเย็นทุกจังหวะ เขาไม่เคยแสดงท่าทีรีบร้อน ทุกการเคลื่อนไหวเรียบง่ายดั่งสายน้ำไหล

เสียงเรียกสดใสกังวานดังมาจากหน้าร้าน

"อาเต๋อ ข้ามาแล้ว!"

ร่างโปร่งในชุดผ้าเรียบง่ายก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเบิกบาน แววตาเปล่งประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งเจอของเล่นใหม่ เสวี่ยซีหอบถุงผ้าเล็ก ๆ มาด้วย มือหนึ่งแกว่งไปมา อีกมือวางลงบนเคาน์เตอร์ไม้เสียงดัง ก๊อก

เสวียนเต๋อเงยหน้ามองเพียงครู่ ก่อนหันกลับไปสนใจหม้อทองแดงดังเดิม เอ่ยเสียงราบเรียบ "มาอีกแล้วหรือ"

เสวี่ยซียิ้มกว้างราวกับไม่เคยสะทกสะท้านกับความเฉยเมยของอีกฝ่าย เขาขยับเก้าอี้ไม้ตรงมุมร้านมานั่งลงอย่างคุ้นเคย จากนั้นก็เอ่ยเสียงแจ่มใส

"วันนี้ข้ามีของมาฝาก! รับรองว่าเจ้าไม่เคยเบื่อแน่"

เสวียนเต๋อเหลือบตามองถุงผ้านั้นเล็กน้อย แต่ไม่ถามต่อ เพียงตอบสั้น ๆ

"ของอะไร"

เสวี่ยซีหัวเราะคิก หยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาวางตรงหน้า เปิดฝาออกเผยให้เห็นขนมบัวหิมะสีขาวนวล กลิ่นหอมหวานอ่อน ๆ ลอยออกมา เขาเอียงหน้าอย่างภาคภูมิใจ "ขนมบัวหิมะสดใหม่จากตลาด ข้าเห็นแล้วนึกถึงเจ้าเลย"

เสวียนเต๋อนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนขมวดคิ้วน้อย ๆ "ทำไมต้องนึกถึงข้าด้วย"

"ก็เพราะมันขาวสะอาดเหมือนเต้าหู้ของเจ้าสิ!" เสวี่ยซีรีบตอบทันควัน แววตาสดใสวาววับเหมือนประกายไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ความเงียบทั้งร้าน

เสวียนเต๋อชะงักไปนิด ริมฝีปากเหมือนจะขยับเป็นรอยยิ้ม แต่ก็เพียงเสี้ยววินาที ก่อนกลับเป็นสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ "เปรียบเปรยแปลก ๆ"

"ไม่แปลกหรอก ก็เจ้าทำเต้าหู้ได้สะอาดที่สุดในตลาดนี่นา" เสวี่ยซีตอบพร้อมทำตาโตประกอบ แก้มขึ้นสีแดงน้อย ๆ เพราะพูดด้วยความจริงใจเต็มที่

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสวียนเต๋อจะเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ

"วันนี้ไม่ซื้ออะไรหรือ"

เสวี่ยซีส่ายหน้าเร็ว "ไม่ซื้อ! ข้าแค่มาคุยกับเจ้าเฉย ๆ"

เขาเอนตัวพิงเคาน์เตอร์ไม้ มือหนึ่งเท้าคางพลางมองเสวียนเต๋อที่กำลังตักฟองบนหม้อทองแดงต่อ แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เจ้าทำงานแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือ ทั้งวันทั้งคืน มีแต่เต้าหู้ ๆ ข้าแค่เห็นยังจะฝันถึงมันแล้ว"

เสวียนเต๋อไม่เงยหน้าขึ้น เพียงเอ่ยเสียงเรียบ "เป็นงานของข้าจะเบื่อไปทำไม"

"พูดเหมือนคนแก่ นี่เจ้าอายุเท่าไหร่เนี่ย" เสวี่ยซีเถียงทันที "ถ้าเจ้ามีแต่เต้าหู้ ชีวิตเจ้าก็จะจืดชืดเหมือนกินเต้าหู้เปล่า ๆ ทุกวันนั่นแหละ!"

ประโยคนั้นทำเอาเสวียนเต๋อหยุดมือเพียงครู่ หันตามองเขานิ่ง ๆ แววตาเหมือนจะถามว่า แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอะไร แต่แทนที่จะพูดตรง ๆ เขากลับตอบสั้น ๆ "แล้วเจ้าจะทำให้มันมีสีสันหรือ"

เสวี่ยซีเผลอยิ้มกว้าง หัวเราะออกมาเสียงใส "นั่นสินะ คิดแป๊ป"

เสียงหัวเราะของเขาก้องสะท้อนในร้านเงียบ ๆ เสวียนเต๋อไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ปล่อยให้รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นในแววตาโดยที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว

เมื่อบรรยากาศเริ่มผ่อนคลาย เสวี่ยซีก็หยิบขนมบัวหิมะชิ้นหนึ่งใส่จานไม้เล็ก ๆ เลื่อนให้เสวียนเต๋อ "ลองชิมดูสิ จะได้รู้ว่าขนมที่ข้าเลือกมาเป็นยังไง"

เสวียนเต๋อยกตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนใช้ตะเกียบคีบขนมขึ้นมาลองกัดช้า ๆ รสหวานนุ่มละลายในปาก กลิ่นหอมสดชื่นจากแป้งและถั่วกวนตีกับรสเรียบง่ายของเต้าหู้ที่ยังติดปลายลิ้นอยู่ก่อนหน้านี้ ความตัดกันแปลกประหลาดทำให้เขาหยุดนิ่งเล็กน้อย

"เป็นยังไงบ้าง?" เสวี่ยซีรีบถาม ตาโตเป็นประกาย ราวกับเด็กที่รอฟังคำชม

เสวียนเต๋อวางตะเกียบลง ก่อนเอ่ยสั้น ๆ "ไม่เลว"

เพียงสองคำนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เสวี่ยซีหัวเราะอย่างพอใจ เขาตบมือเบา ๆ "ข้ารู้แล้วว่าเจ้าแอบชอบขนมหวานเหมือนกัน คราวหน้าข้าจะหามาให้อีก"

"ไม่จำเป็น" เสียงเรียบตอบกลับมาเหมือนปกติ

แต่เสวี่ยซีไม่สนใจ รอยยิ้มยังคงสดใสเต็มใบหน้า เขาลุกขึ้นยืน สะพายถุงผ้าเล็ก ๆ ไว้ข้างตัว ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

"ไว้ข้าจะมาอีกวันนี้ขอตัวก่อนนะ"

พูดจบเขาก็ยกมือโบกเบา ๆ เดินออกไปจากร้าน เสียงฝีเท้าของเสวี่ยซีค่อย ๆ เลือนหายไปท่ามกลางความจอแจของตลาด 

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

ช่วงบ่ายคล้อย ลมจากทิศเหนือพัดเบา ๆ พาเอาความเย็นระรื่นแผ่วผ่านถนนสายเล็ก เสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินไปมาแผ่วเบา บ้างเป็นชาวบ้านที่กลับจากตลาด บ้างเป็นเด็ก ๆ ที่วิ่งไล่จับกันไปตามตรอกแคบ แต่ทั้งหมดนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ดึงสายตาของเสวี่ยซีไปเลย เพราะเขามีจุดหมายชัดเจนอยู่แล้วร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

เขาสะพายห่อผ้าสีอ่อนแนบกายไว้แน่น ระวังไม่ให้สิ่งที่อยู่ในนั้นเสียรูปไปเสียก่อน เป็นขนมไหมฟ้า เนื้อนุ่มละลายในปาก รสหวานกลมกล่อมที่เขาเพิ่งหอบหิ้วมาจากร้านดังอีกฝากหนึ่งของเมือง หัวใจหนุ่มเต้นระรัวเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่เพราะเขาคิดถึงปฏิกิริยาอันเรียบขรึมของเสวียนเต๋อ คนที่แม้จะนิ่งเงียบ แววตาสงบเย็นอยู่ตลอดเวลา แต่กลับสร้างรอยสะท้อนบางอย่างในใจเขาทุกครั้งที่ได้สบตา

เมื่อก้าวเข้าสู่หน้าร้าน เสวี่ยซีเงยหน้ามองป้ายไม้เรียบง่ายที่เขียนว่า อันเล่อจ้วน ตามเคยภายในร้านเงียบสงบอย่างที่เคยเป็น เงาของแสงแดดยามบ่ายทอดผ่านกระดาษหน้าต่าง ตกกระทบโต๊ะเก้าอี้ไม้เรียงรายอย่างสงบ เสวียนเต๋อยังคงอยู่หลังเคาน์เตอร์ เตรียมของอย่างใจเย็น ท่าทางไม่ต่างจากครั้งก่อน ๆ ใบหน้านิ่งเฉยคุ้นตานั้นหันมามองเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนหันกลับไปจัดเตรียมถาดไม้ต่อ

“วันนี้มาเร็วหน่อยนะ” น้ำเสียงทุ้มนิ่งเอ่ยขึ้น เหมือนจะบอกกล่าวมากกว่าทักทาย

เสวี่ยซียกยิ้มบาง ห่อผ้าในมือถูกวางลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม “ระหว่างทางข้าเจอร้านขนมพอดี เลยคิดว่าจะเอามาแบ่งให้เจ้าลองดู”

เสวียนเต๋อเลิกคิ้วเพียงนิด มองห่อผ้าอย่างไม่รีบร้อน มือใหญ่ค่อย ๆ คลี่ออก เผยให้เห็นไหมฟ้าเรียงซ้อนอย่างประณีต เนื้อขาวราวหิมะ บางเบาจนแทบจะละลายด้วยสายตา เขามองอยู่นาน ก่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ “หืม?”

เสวี่ยซีหัวเราะคิก แก้มแดงเล็กน้อย “ก็อยากให้ท่านได้ลองบ้าง ไม่งั้นคงเบื่อแต่เต้าหู้ของตัวเองเป็นแน่”

คำพูดนั้นเหมือนเล่นลิ้น แต่ไม่มีแววเย้าแหย่จริงจัง เสวียนเต๋อเพียงยกห่อไหมฟ้าขึ้น ลูบเบา ๆ ก่อนวางลงข้าง ๆ “ข้าจะเก็บไว้ก่อน ไว้ถึงตอนเย็นค่อยลิ้มรส”

“เหตุใดไม่ลองเดี๋ยวนี้เล่า” เสวี่ยซีเอียงคอถาม แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ของหวานเช่นนี้…ข้าชอบลิ้มหลังจากที่ทุกสิ่งในวันจบลงแล้ว” เสียงเรียบ ๆ ของเสวียนเต๋อเหมือนคำตอบที่ตัดบท แต่กลับไม่ทำให้เสวี่ยซีผิดหวัง ตรงกันข้ามเขากลับยิ่งพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

ชายหนุ่มบอบบางทิ้งตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ เสียงไม้เสียดสีกันเบา ๆ เขายกสายตาขึ้นมองเสวียนเต๋อที่ยังคงจัดถาดเต้าหู้อย่างไม่หยุดมือ แล้วเอ่ยขึ้น “บางทีเจ้าก็เหมือนคนที่เก็บงำทุกอย่างไว้ ไม่เปิดให้ใครได้รู้ ข้าเลยอยากจะเอาของพวกนี้มาให้ อย่างน้อยก็เป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่ทำให้เจ้ายิ้มได้บ้าง”

เสวียนเต๋อหยุดมือเพียงครู่ สายตาเงียบสงบทอดผ่านมายังเขา แต่ไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม เพียงยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่คิดเก็บมาใส่ใจนัก ทว่ามุมปากกลับยกขึ้นน้อย ๆ ราวกับยอมแพ้ให้กับความจริงใจตรงหน้า

“แล้ววันนี้เดินทางเหนื่อยไหม” เขาถามสั้น ๆ น้ำเสียงฟังดูราบเรียบ แต่ในความนิ่งนั้นแฝงไปด้วยความใส่ใจจาง ๆ

เสวี่ยซียิ้มกว้างขึ้น “ไม่เท่าไรนัก ข้าได้หยุดพักระหว่างทางแล้ว อีกอย่างถ้าเหนื่อยก็ได้พักตรงนี้นั่นแหละ”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสวียนเต๋อจะเปลี่ยนเรื่อง เอ่ยถามถึงรสชาติของอาหารที่เสวี่ยซีเคยลิ้มมาจากร้านต่าง ๆ เขาทั้งสองสนทนากันอย่างเรียบง่าย เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเสวี่ยซีสลับกับเสียงตอบสั้นกระชับของเสวียนเต๋อ แต่ทุกถ้อยคำที่แลกเปลี่ยนกันกลับเต็มไปด้วยน้ำหนักและความหมาย

จนกระทั่งแสงแดดเอียงลง สาดสีส้มเข้มผ่านหน้าต่าง เงาทอดยาวปกคลุมโต๊ะไม้ เสวี่ยซีลุกขึ้น เตรียมตัวกลับ ดวงตาสีอำพันทอดมองไปที่ห่อไหมฟ้ายังคงอยู่บนโต๊ะ “อย่าลืมลิ้มชิมดูนะอาเต๋อ ข้าอยากรู้ว่าท่านจะว่าอย่างไร”

เสวียนเต๋อพยักหน้าเบา ๆ “ข้าจะไม่ลืม”

และเมื่อเสวี่ยซีก้าวออกจากร้านไป เงียบสงบคืนสู่ที่เดิม เสวียนเต๋อยืนนิ่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ สายตาตกลงไปที่ห่อไหมฟ้าที่เขายังไม่ได้แตะต้อง

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 18.00 - 19.00 น.

╰┈➤ พบเจอโจวจิน

เมื่อเงาของตะวันลับขอบฟ้า แสงโคมไฟค่อย ๆ ส่องสว่างทั่วถนนสิบลี้ กลิ่นอาหารจากแผงลอยและร้านรวงต่าง ๆ เริ่มคลุ้งไปในอากาศ บรรยากาศคึกคักยิ่งนัก ผู้คนสัญจรไปมาพร้อมเสียงเจรจาค้าขายและเสียงหัวเราะที่สลับดังขึ้นเป็นช่วง ๆ 

แต่ท่ามกลางร้านค้ามากมายนับไม่ถ้วน ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนกลับมีเอกลักษณ์โดดเด่นไม่เสื่อมคลาย กลิ่นหอมอบอวลของเต้าหู้สูตรลับเฉพาะอบอวลออกมาจากครัวด้านใน ราวกับเชื้อเชิญผู้ที่ผ่านไปมาให้หยุดยืนและลิ้มลอง

โจวจินในชุดผ้าแพรสีน้ำเงินเข้ม วันนี้มิได้อยู่ในร้านหงหยุนหลายของตนเอง แต่กลับมารออยู่หน้าร้านเต้าหู้แห่งนี้ด้วยรอยยิ้มเปี่ยมมิตร เมื่อเห็นร่างอรชรอ่อนหวานของเสวี่ยซีปรากฏตรงหัวมุมถนน เขาก็ยกมือขึ้นโบกเบา ๆ พลางก้าวออกมาต้อนรับ

“คุณชายเสวี่ยซี มาตามสัญญาแล้วสินะ!” น้ำเสียงของโจวจินสดใสร่าเริง เสียงหัวเราะของเขาเหมือนจะกลมกลืนกับแสงไฟยามค่ำที่พลิ้วไหวอยู่เหนือศีรษะ “วันนี้ข้าจะพาท่านชมฉางอันในแบบที่ท่านไม่เคยเห็นมาก่อน!”

เสวี่ยซีเดินเข้ามาช้า ๆ แววตาสีอำพันฉายแสงวาวสะท้อนกับแสงโคมยามค่ำ เขาเอียงคอเล็กน้อย คลี่ยิ้มบาง “ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน ข้ารู้จักเจ้าของร้านอยู่บ้าง เขาเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยชอบพูดจากับใครนัก แต่เวลานี้คงมิได้อยู่ที่นี่ มีลูกน้องดูแลแทน” น้ำเสียงเรียบนิ่งแฝงความสุภาพ

โจวจินหัวเราะเบา ๆ “คนเงียบขรึมก็มักมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ส่วนข้านั้นข้ารู้ตัวดีว่าเป็นพ่อค้าที่พูดมากไปหน่อย แต่ก็นั่นล่ะ หากข้าเงียบเมื่อไร คงไม่มีใครอยากซื้อของจากข้าเป็นแน่”

ทั้งสองก้าวเข้าไปภายในร้าน โต๊ะไม้เรียงราย บางโต๊ะมีนักเดินทางนั่งดื่มสุราพลางลิ้มรสเต้าหู้ทอด เสียงพูดคุยไม่ดังจนหนวกหู บรรยากาศกำลังพอดี ลูกน้องของร้านรีบเข้ามาต้อนรับโจวจินกับเสวี่ยซีด้วยมารยาทเรียบร้อย

โจวจินสั่งการทันที “นำเต้าหู้นมสดรสเลิศที่สุดของร้านมาเสิร์ฟให้คุณชายเสวี่ยซี”

ไม่นานนักจานเต้าหู้นมสดร้อน ๆ ก็ถูกวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมละมุนอบอวลจนชวนให้ผู้คนรอบข้างเหลียวมอง เสวี่ยซีคีบเต้าหู้ขึ้นช้า ๆ ชิมเพียงคำเดียวก็เบิกตากว้างเล็กน้อย ความนุ่มละลายทันทีในปาก รสชาติกลมกล่อมจนยากจะบรรยาย

“อร่อยนัก...” เสียงของเสวี่ยซีเบาราวสายลม แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

โจวจินหัวเราะ พลางเอนกายเล็กน้อย “นี่คือเหตุผลว่าทำไมร้านนี้ถึงไม่มีใครมาโค่นได้ง่าย ๆ ของดีเช่นนี้มีที่เดียวในฉางอัน”

จากนั้น เขาเริ่มเล่าเรื่องตลกให้เสวี่ยซีฟัง น้ำเสียงเจือความคมคายแบบพ่อค้าแต่ก็ไม่ขาดความขี้เล่น

“มีอยู่ครั้งหนึ่ง..” โจวจินยกไหสุราที่เพิ่งเปิดใหม่ขึ้นมา รินใส่ถ้วยของเสวี่ยซี “ท่านขุนนางผู้หนึ่งมาซื้อสุราจากร้านข้า เขาบอกว่าสุราของข้าเป็น ยาอายุวัฒนะ ดื่มแล้วจะกลายเป็นอมตะ!”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ฟังด้วยความสนใจ นัยน์ตาใสซื่อสว่างไสว

โจวจินเล่าต่อพร้อมหัวเราะเสียงดัง “ข้าก็ตอบไปว่า ‘ท่านขุนนาง อย่าเพิ่งรีบเป็นอมตะเลย รอให้ข้าเก็บเงินค่าสุราก่อนเถิด!’”

เสวี่ยซีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นอ่อนหวานราวระฆังเงิน “ท่านพ่อค้าโจว ช่างมีอารมณ์ขันยิ่งนัก”

โจวจินหัวเราะตาม “อารมณ์ขันคือกำไรอย่างหนึ่งของพ่อค้า หากข้าไม่มีมัน คงเจรจากับใครไม่รู้เรื่อง”

เสวี่ยซีส่ายหน้าเบา ๆ แก้มขาวนวลขึ้นสีชมพูเล็กน้อยเพราะหัวเราะ “ข้าว่าท่านนี่สมควรเป็นนักเล่านิทานเสียมากกว่า”

โจวจินยกคิ้ว “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คงไม่มีสุราขายสักไหแล้วล่ะ”

ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน บรรยากาศอบอุ่นเป็นกันเอง

ไม่ทันไรโจวจินก็เล่าต่ออีกมุกหนึ่ง “อีกเรื่องหนึ่ง มีลูกค้าชายหนุ่มคนหนึ่ง ดื่มสุราจากร้านข้าไปเพียงสามจอก กลับไปบ้านแล้วเผลอเรียกภรรยาตนว่า แม่นางสุรา วันรุ่งขึ้นรีบมาหาข้าแล้วพูดว่า ‘เจ้าทำให้ข้าเกือบหย่าขาดจากภรรยา!’ ข้าก็ทำได้เพียงบอกไปว่า ‘หากสุราของข้าทำให้ท่านหลงใหลถึงเพียงนั้น เช่นนั้นคราวหน้าข้าจะลดให้สักหนึ่งตำลึง!’”

เสวี่ยซีหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้หัวเราะนานกว่าครั้งแรก ดวงตาสีอำพันวาวระยับอย่างสดใส

“เจ้านี่..” เสวี่ยซียกมือปิดปากเบา ๆ “เล่าก็เก่ง สุราก็ขายเก่ง ข้าว่าหากมีใครต่อรองกับท่าน คงไม่มีวันชนะได้”

โจวจินยิ้มกว้าง “การค้าขายมิใช่เรื่องเอาเปรียบหรือถูกเอาเปรียบ หากแต่เป็นเรื่องที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างพอใจ ท่านเองก็เช่นกัน วันนี้ได้เต้าหู้ได้หัวเราะ ข้าว่าเท่านี้ก็คุ้มค่ากับเวลาแล้วมิใช่หรือ”

เสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย มองคนตรงหน้าด้วยสายตาใสซื่อราวกับกำลังครุ่นคิด ท้ายที่สุดเขาก็ยิ้มอ่อนโยน หัวเราะเบา ๆ อีกรอบราวกับยอมรับคำพูดนั้นโดยปริยาย