ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

XueXi ดี

วันที่ 3 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน

แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านผนังกระดาษสีขาวซีดเข้ามาเป็นลำ เสียงนกที่เกาะบนหลังคาไม้ร้องรับกันเบา ๆ ความเงียบงามและสงบของร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนยังคงเป็นเช่นทุกวัน กลิ่นหอมบางของเต้าหู้สดลอยอยู่ในอากาศ คล้ายเป็นกลิ่นประจำร้านที่ติดอยู่ในความทรงจำของผู้ที่มาเยือน

เสวียนเต๋อเช็ดโต๊ะไม้ด้วยผ้าผืนสะอาดเช่นเคย ท่วงท่าของเขายังคงนิ่งเรียบ เยือกเย็นจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศร้าน ทั้งที่เขาเพียงทำกิจวัตรง่าย ๆ แต่กลับมีความละเอียดและเป็นระเบียบในทุกอิริยาบถ เงาของเขายืดยาวไปตามแสงแดด เมื่อเงาอีกเงาหนึ่งทอดเข้ามาในร้าน

“บ่ายดีนะ อาเต๋อ” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เสวี่ยซีเดินเข้ามาในร้าน มือข้างหนึ่งถือห่อผ้าสีฟ้าอ่อนแนบไว้แน่นกับอก เสื้อคลุมเรียบง่ายของเขาเปรอะฝุ่นนิดหน่อยจากการเดินทาง แต่แววตายังสดใสเหมือนเดิม

เสวียนเต๋อเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเพียงเล็กน้อย “มาอีกแล้ว?” น้ำเสียงเรียบเฉย แต่ไม่ถึงกับเย็นชา มีความเคยชินแฝงอยู่ในนั้น

“อืม วันนี้ข้าอยากมาหาท่านเร็วหน่อย” เสวี่ยซีตอบ พลางเดินไปวางห่อผ้าลงบนโต๊ะตรงหน้า “ข้าเห็นร้านขนมออกของใหม่เลยซื้อมาด้วย เขาเรียกว่าขนมบัวหิมะ หอมมากเลยนะ ข้าคิดว่าท่านน่าจะชอบ”

เสวียนเต๋อขยับเข้ามาใกล้ มองห่อผ้าสีนั้นแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ย “บัวหิมะหรือ” เขาคลี่ผ้าออกช้า ๆ เผยให้เห็นขนมทรงกลมขาวนวลละมุนคล้ายหิมะตกบนถาดไม้ กลิ่นหอมของแป้งและถั่วแดงผสานกันอย่างอ่อนโยน

“เจ้าชอบขนมพวกนี้สินะ” เขาพูดเรียบ ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

“ข้าชอบกินของหวานบ้างนิดหน่อย” เสวี่ยซีตอบพลางหัวเราะเบา “แต่วันนี้ไม่ได้ซื้อมาเพื่อตัวเอง ข้าเห็นหน้าท่านเคร่งอยู่ทุกวัน เลยคิดว่าถ้าได้กินของหวานบ้างอาจจะอารมณ์ดีขึ้น”

เสวียนเต๋อเงียบไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกขึ้นน้อยจนแทบมองไม่เห็น เขาหยิบขนมบัวหิมะขึ้นมาหนึ่งลูก มองมันอยู่ในมือแต่ไม่แตะต้อง “ข้าจะเก็บไว้ก่อน ไว้ตอนค่ำค่อยกิน”

“ของแบบนี้ต้องกินตอนมันยังเย็นนุ่มสิ ถึงจะอร่อย”

“ข้าชอบรอ” เสวียนเต๋อตอบเพียงสั้น ๆ แต่สายตาที่มองขนมนั้นกลับแฝงแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก เหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างกับคำว่า ‘รอ’ นั้นเอง

เสวี่ยซีทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ใกล้เคาน์เตอร์ วางคางลงกับแขนที่พาดบนโต๊ะ “ข้าว่าเจ้าคงชอบรอมากไปหน่อยแล้วล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องกิน หรือเรื่องคน”

“เจ้ากำลังจะพูดให้ข้าเป็นพวกช้าเกินไปงั้นสิ?” เสวียนเต๋อถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่ใช่แบบนั้น” เสวี่ยซียิ้ม “บางอย่างถ้ารอนานไปก็อาจไม่มีวันได้ลิ้มรส ข้าแค่พูดเท่านั้นเอง”

เสวียนเต๋อมองเขานิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “เจ้าชอบพูดเป็นคำสอนนัก”

“ก็แค่พูดในสิ่งที่เห็นเท่านั้น” เสวี่ยซีตอบพลางหัวเราะ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ วันนี้มีใครมาร้านหรือยัง?”

“ไม่มี” เสวียนเต๋อตอบตามจริง “ข้าเพิ่งทำเต้าหู้เสร็จตอนเที่ยง กะว่าจะพักสักหน่อยก่อนจะเริ่มขายตอนเย็น”

“อืม งั้นข้ามาได้ถูกเวลาเลยสิ” เสวี่ยซีกวาดตามองรอบร้านที่เงียบสงบ “ตอนที่ไม่มีลูกค้านี่ก็ดีเหมือนกัน ได้คุยกับท่านโดยไม่ต้องรีบ”

“เจ้ามาคุยกับข้าเพื่อสิ่งใด” เสียงทุ้มถามตรง ๆ

เสวี่ยซีขมวดคิ้ว “ถามแบบนั้นหมายความว่าอะไร”

“เจ้ามักเอาของฝากมาให้ ทั้งที่ข้าไม่เคยขอ ไม่เคยตอบแทน ข้าสงสัยว่าเจ้าได้อะไรจากสิ่งนี้” เสวียนเต๋อพูดอย่างใจเย็น ไม่มีความขุ่นเคือง มีเพียงความอยากรู้จริง ๆ

เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มบาง “ข้าไม่ได้อยากได้อะไรจากท่าน แค่คิดว่า...เจ้าอยู่คนเดียวทั้งวัน คงไม่มีใครได้พูดคุยด้วย ข้าเลยมาให้ร้านท่านไม่เงียบจนเกินไป”

คำตอบนั้นเรียบง่าย แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงที่ทำให้เสวียนเต๋อชะงักไปชั่ววินาที เขาไม่พูดอะไรต่อ มือกลับเอื้อมไปหยิบถ้วยชาเทลงอย่างเงียบงัน กลิ่นชาอบอวลในอากาศ

“เจ้าชอบความเงียบหรือเสียงคุยกัน” เขาถามขึ้นอย่างไม่คาดคิด

“ข้าชอบทั้งสองอย่าง” เสวี่ยซีตอบพลางมองถ้วยชาที่วางตรงหน้า “ถ้าอยู่เงียบ ๆ ตลอดเวลา ก็เหมือนหัวใจไม่รู้จะเต้นไปเพื่อใคร แต่ถ้ามีเสียงคุยกันบ้าง มันก็เหมือนหัวใจยังรับรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่”

เสวียนเต๋อชำเลืองมองเขาเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ “บางทีข้าอาจต้องเรียนรู้จากเจ้า”

“เจ้าไม่ต้องเรียนรู้อะไรหรอก แค่มีใครสักคนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็เพียงพอแล้ว” เสวี่ยซีกล่าวเสียงอ่อน

บรรยากาศในร้านเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ความเงียบอึดอัด หากเป็นความเงียบที่อบอุ่นและอ่อนโยน แสงแดดบ่ายส่องเข้ามาอาบบนโต๊ะไม้ เงาของทั้งสองคนทาบทับกันอย่างพอดี ราวกับมีบางอย่างที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยเป็นคำพูด

เสวี่ยซีมองเห็นขนมบัวหิมะที่ยังอยู่บนโต๊ะ เขายิ้ม “อย่าลืมกินนะ ถ้าทิ้งไว้นานมันจะละลายหมด”

“ข้ารู้” เสวียนเต๋อตอบเรียบ ๆ “แต่ข้าอยากเก็บมันไว้นานหน่อย บางสิ่งถ้ารีบเกินไป มันก็หมดไปเร็ว”

“งั้นก็เก็บไว้อย่างที่ท่านว่าก็แล้วกัน” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “แต่วันหน้าอย่าทำหน้าเรียบแบบนี้อีกล่ะ ข้าเริ่มคิดว่าท่านโกรธทุกครั้งที่ข้ามา”

“ข้าไม่ได้โกรธ” เสวียนเต๋อเอ่ยเรียบ ๆ “แค่ไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนเวลาเจ้าพูดมาก”

คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีหัวเราะลั่น “อย่างน้อยท่านก็พูดตรงดีนะ”

เสวียนเต๋อไม่ได้ตอบ แต่สายตาที่ทอดมองกลับอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยปิดท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ครั้งหน้าไม่ต้องหอบอะไรมาอีกก็ได้ แค่เจ้ามาก็พอ”

เสวี่ยซีชะงักไปนิด ดวงตาไหววูบ ก่อนจะยิ้มอย่างจริงใจ “รับทราบขอรับ งั้นคราวหน้าข้าจะเอามาแค่ตัวเอง”

เขาลุกขึ้น ยกมือคารวะเล็กน้อย ก่อนจะก้าวออกจากร้านไป เงาของเขาค่อย ๆ ลับหายหลังประตูไม้ ทิ้งไว้เพียงกล่องขนมบัวหิมะที่ยังไม่ถูกแตะ เสวียนเต๋อมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะละลายหายไปจริง ๆ ตามคำพูดของเสวี่ยซี

เสียงลมอ่อนพัดผ่านกระดาษหน้าต่างอีกครั้ง กลิ่นชาและขนมหวานปะปนอยู่ในอากาศ กลิ่นของความอบอุ่นที่เขาไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองเฝ้ารออยู่ตลอดมา

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 4 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ หลิวอัน

แดดยามบ่ายคล้อยเอน แสงทองสาดลงบนถนนหินกรวดของตลาดตะวันออก เสียงผู้คนเรียกขายของดังระงมเป็นจังหวะคุ้นหู ทว่ามุมเล็ก ๆ หน้าร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนกลับอบอวลด้วยความเงียบสงบ มีเพียงกลิ่นหอมอ่อนของถั่วเหลืองลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ

เสวียนเต๋อนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้ตามเคย ใบหน้าเรียบเฉยดังเช่นทุกวัน แต่แววตาที่ทอดมองออกไปนอกหน้าร้านกลับลึกล้ำและสงบกว่าครั้งไหน ราวกับสายน้ำที่ผ่านพายุมาแล้วจนรู้จักความนิ่งงามของผิวน้ำที่สงบ หลังจากคืนที่เขาเปิดใจยอมเล่าความหลังกับเสวี่ยซี ทุกอย่างก็เหมือนคลี่คลายบางส่วน แม้จะยังมีรอยแผล แต่ก็ไม่ใช่แผลที่หลบซ่อนอีกต่อไป

ประตูไม้ผลักเบา ๆ ส่งเสียงแอ๊ดขึ้น เสวียนเต๋อเงยหน้าขึ้นเห็นร่างคุ้นตาในชุดผ้าฝ้ายเรียบ ๆ ถือถุงผ้าเข้ามา เสวี่ยซีเดินยิ้มมาเหมือนเช่นเคย ดวงตาสุกใสสะท้อนแสงแดดจนเหมือนเด็กหนุ่มที่ไม่มีวันหมดพลังชีวิต

“อาเต๋อ วันนี้ร้านดูเงียบอีกแล้วนะ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง มือหนึ่งถือถุงผ้าสีฟ้าอ่อน “ข้าเอานี่มาฝาก”

เสวียนเต๋อมองของในมืออีกฝ่าย พลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้ายังไม่เบื่ออีกหรือ?” เขาถามเรียบ ๆ แต่แฝงรอยยิ้มบางจนแทบมองไม่เห็น

“เบื่อสิ” เสวี่ยซีตอบอย่างหน้าตาย “แต่ข้าคิดว่าคนอย่างท่านน่าจะเบื่อมากกว่า ข้าเลยมาเป็นเพื่อนเบื่อด้วยกันไง”

คำพูดเรียบง่ายทำให้เสวียนเต๋อหัวเราะในลำคอเบา ๆ ซึ่งเป็นเสียงหัวเราะที่หาได้ยากนักจากชายผู้นี้ “ถ้าเบื่อด้วยกันก็คงดี” เขาพูด ก่อนจะรับถุงไหมฟ้ามาวางไว้ข้างเคาน์เตอร์ “ขอบใจ”

“ไม่ต้องขอบใจขนาดนั้นหรอก” เสวี่ยซียกมือโบก “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านนั่งทำหน้าขรึม ๆ ทั้งวัน มันดูไม่เข้ากับคนที่ยิ่งใหญ่อย่างท่านเลยนะ”

เสวียนเต๋อหยุดมือที่กำลังจัดเรียงถาดเต้าหู้ หันมามองอีกฝ่ายนิ่ง “ข้าขอให้เจ้าลืมคำว่า ‘ยิ่งใหญ่’ นั่นไปเสียเถอะ” เสียงของเขานุ่มแต่หนักแน่น “เหลือแต่เสวียนเต๋อ พ่อค้าธรรมดาคนหนึ่งที่ขายเต้าหู้”

“ข้ารู้” เสวี่ยซีพูดยิ้ม ๆ “แต่ต่อให้ท่านจะเป็นพ่อค้าธรรมดาอย่างไร ความเป็น ‘หลิวอัน’ ก็ยังอยู่ในแววตาท่านอยู่ดีนั่นแหละ”

เสวียนเต๋อหลบสายตาเล็กน้อย “แววตาไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือข้าเลือกจะมองอะไร” เขาว่าช้า ๆ แล้วเริ่มจัดเรียงถาดไม้ต่อ ราวกับจะจบเรื่องสนทนาไว้เท่านั้น

แต่เสวี่ยซีไม่ยอมให้มันจบง่าย ๆ “ถ้าเช่นนั้น วันนี้ท่านอยากมองอะไรล่ะ”

เสวียนเต๋อชะงัก “ถามทำไม?”

“เพราะถ้าท่านยังมองแต่ความหลัง ข้าก็จะเอาไหมฟ้ามาปิดตาท่านไว้เสียเลย จะได้เห็นแต่ของหวานแทน” เขายิ้มกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความขี้เล่นที่แสนจริงใจ

เสวียนเต๋อส่ายหน้า “เจ้าพูดจาเหลวไหลเหมือนเดิม”

“ข้าเรียกว่ามีเหตุผลต่างหาก” เสวี่ยซีตอบทันที “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านหมกตัวอยู่กับความทรงจำเก่าที่มันกัดกินหัวใจ ข้ารู้ดีว่าท่านคงยังคิดถึงเขา แต่การคิดถึงกับการใช้ชีวิตอยู่กับมัน มันไม่เหมือนกันนะ”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในร้านนิ่งลง เสียงผู้คนจากนอกตลาดเหมือนหายไปชั่วขณะ เหลือเพียงกลิ่นเต้าหู้หอมอุ่นปนกลิ่นไหมฟ้าที่ถูกเปิดออกเล็กน้อย เสวียนเต๋อเงียบไปนาน ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “บางทีเจ้าก็พูดเหมือนคนที่เข้าใจข้าเกินไป”

“เพราะข้าก็เคยสูญเสียเหมือนกัน” เสวี่ยซีพูดเรียบ ๆ 

เสวียนเต๋อหันมามองเขานาน ก่อนจะคลี่ยิ้มบางที่แทบไม่ปรากฏ “พูดเหมือนเรื่องง่าย”

“ไม่ง่ายหรอก” เสวี่ยซีหัวเราะ “แต่ก็ไม่ยากเกินไปหากมีขนมอร่อย ๆ ช่วย”

“เจ้ากำลังเปรียบเทียบขนมกับความเจ็บปวดหรือ?”

“ไม่สิ” เสวี่ยซีตอบอย่างหน้าตาย “ข้ากำลังเปรียบว่าความหวานของชีวิต มักจะอยู่ในช่วงเวลาที่เราคิดว่ามันขมที่สุดต่างหาก”

เสวียนเต๋อหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง คราวนี้ยาวนานกว่าเดิม เขาหยิบกล่องไหมฟ้าขึ้นมาดู ก่อนจะวางมันไว้ตรงมุมโต๊ะ “ข้าจะเก็บไว้กินทีหลัง”

“อืม ขืนท่านกินตอนนี้อาจจะติดใจ แล้วจะโทษข้าอีกว่าทำให้เลิกขายเต้าหู้ไม่ได้” เสวี่ยซียักคิ้วขำ ๆ

“เจ้ามันเป็นคนพูดมากจริง ๆ”

“ใช่ ข้ายอมรับ แต่ถ้าข้าไม่พูด ท่านก็คงนั่งเงียบจนกลายเป็นหินไปเสียก่อน”

เสวียนเต๋อหลุบตาลง “บางที ความเงียบก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า”

“งั้นข้าก็จะเป็นเสียงของความเงียบนั่นแหละ” เสวี่ยซีเอ่ยพร้อมยิ้มบาง “ท่านไม่ต้องตอบก็ได้ แค่ข้ายังได้มานั่งตรงนี้คุยด้วยก็พอแล้ว”

เสวียนเต๋อมองใบหน้านั้นอยู่นาน ก่อนจะพูดเพียงเบา ๆ “เจ้ามันช่างดื้อจริง ๆ ซีซี”

“แน่นอน ข้าไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ หรอก” เขาหัวเราะ แล้วมองไปทางหน้าร้านที่แสงแดดเริ่มเอียงอ่อน “ข้าอยากให้ท่านรู้ไว้อย่างหนึ่งนะ หลิวอันหรือเสวียนเต๋อ...ไม่ว่าท่านจะชื่ออะไร ข้าก็ยังเห็นท่านเป็นคนเดิมคนที่นั่งขายเต้าหู้ในร้าน ๆ แห่งนี้ และมีหัวใจที่ยังเต้นอยู่เหมือนทุกคน”

คำพูดนั้นทำให้เสวียนเต๋อเงียบไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะพูดอะไร 

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างไม้ตกกระทบไหมฟ้าที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ กล่องขนมสะท้อนแสงอ่อนจนดูราวกับหิมะในฤดูร้อน เสวียนเต๋อแตะปลายนิ้วลงบนฝากล่อง พลางพูดช้า ๆ

“บางที ข้าอาจจะลองกินมันดูสักวัน”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ข้ารอฟังคำวิจารณ์อยู่นะ อย่าให้ต้องรอข้ามเดือนก็แล้วกัน”

“ข้าจะพยายาม”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

QiZhinglong -

อากาศยามบ่ายคล้อยของนครฉางอานอบอวลด้วยกลิ่นฝุ่นผสมกลิ่นชาและขนมหวานที่ลอยมาจากตรอกใกล้เคียง เสียงผู้คนเริ่มซาลงหลังผ่านช่วงเที่ยงอันพลุกพล่าน เหลือเพียงเสียงเกวียนไม้ที่เคลื่อนช้า ๆ และเสียงแมลงร้องแผ่วเบาใต้ชายคา

บุรุษร่างสูงในชุดคลุมสีอ่อนเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมาย ผมสีขาวเงินสยายปลิวเบา ๆ ตามแรงลม ดวงตาสีทองอมเขียวฉายแววเบื่อหน่ายปนระอาอย่างคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเงินในย่ามเหลือน้อยกว่าที่คิดไว้ เขาเอาไปป์ไม้ขึ้นแตะริมฝีปาก สูดควันเข้าปอดช้า ๆ ก่อนพ่นออกมาเป็นเส้นควันบางที่ละลายหายไปกับอากาศ

“หากมีใครบอกว่าความสุขซื้อไม่ได้... ข้าคงเถียงจนเสียงแหบไปเลยล่ะ” เขาพึมพำพลางหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “เพียงแต่ตอนนี้ ข้าซื้อมันจนเกือบหมดตัวเสียแล้ว”

เสียงท้องร้องเบา ๆ ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับกลุ่มควันขาวบางที่ลอยออกมาจากหน้าร้านหนึ่ง กลิ่นหอมแปลกประหลาดแต่น่ารื่นรมย์ลอยมาแตะจมูก เป็นกลิ่นของถั่วเหลืองบดสดใหม่ที่ถูกต้มจนฟุ้ง กลิ่นที่สะอาดและอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ

“ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน” ป้ายไม้ใหญ่แขวนเด่นอยู่เหนือประตู ตัวอักษรคัดด้วยลายมือสง่างามจนแทบจะมองออกว่าเจ้าของร้านมีรสนิยมเพียงใด

เสียงหัวเราะในลำคอของชิงหลงดังขึ้นเบา ๆ “หึ... ร้านเต้าหู้ที่ใหญ่ขนาดนี้ ข้าคงอดไม่ได้แล้วสินะ”

เขาก้าวเข้าไปในร้าน ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นหินเย็น กลิ่นเต้าหู้สดร้อน ๆ ก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นจนแทบจับได้ด้วยปลายลิ้น ภายในร้านตกแต่งเรียบแต่หรู โต๊ะไม้เรียงรายสะอาดสะอ้าน มีลูกค้าสวมชุดงดงามหลายคนกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสุภาพ แสดงให้เห็นว่านี่คือร้านของชนชั้นสูงอย่างแท้จริง

และที่หลังเคาน์เตอร์นั้น... มีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ หลิว อัน

ชายร่างสูงสง่าในชุดเรียบหรูสีขาวครีม ใบหน้าคมคายสงบเยือกเย็น ดวงตาคมปลาบบ่งบอกถึงอำนาจและประสบการณ์เหนือคนทั่วไป มือข้างหนึ่งกำลังคนถังเต้าหู้ด้วยท่วงท่ามั่นคงจนแทบไม่เหมือนพ่อค้าธรรมดา

“นั่นสินะ... ช่างเป็นภาพที่ไม่ควรละสายตาเลยจริง ๆ” ชิงหลงพึมพำกับตัวเอง พลันยกยิ้มอย่างคนเจอของถูกใจ

เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินเป็นจังหวะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงละมุนแต่แฝงความเจ้าชู้ในคราเดียว

“กลิ่นหอมขนาดนี้ ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่แค่เต้าหู้เท่านั้นที่ทำให้ผู้คนติดใจ...”

หลิวอันเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาสงบ สีหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแม้ได้ยินถ้อยคำที่คนทั่วไปคงตีความว่าเป็นการเกี้ยวพาราสี

“เต้าหู้ของร้านนี้เป็นสูตรเฉพาะ” เขาตอบสั้น ๆ น้ำเสียงสุขุม “หากท่านสนใจ ข้ามีทั้งแบบแข็งและแบบนิ่มให้เลือก”

“อืม...” ชิงหลงพยักหน้า ขยับเข้ามาใกล้เคาน์เตอร์อีกนิด ดวงตาสีทองอมเขียวมองตรงไปยังอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว “ข้าอยากรู้...เจ้ามีแบบ‘หวาน’ไหม?”

หลิวอันชะงักน้อย ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ “หากท่านหมายถึงรสหวานจากเต้าหู้ไม่มี แต่ถ้าเป็นรสหวานจากคนพูด...ก็คงมีแต่ท่านนั่นล่ะ”

ชิงหลงถึงกับหัวเราะเบา ๆ พลางยกมือแตะอก “โอ้...ไม่นึกว่าจะมีคนพูดจาคืนข้าได้ขนาดนี้ ข้าเริ่มอยากซื้อให้หมดร้านแล้วสิ”

“ถ้าท่านมีเงินมากพอ ข้าย่อมไม่ขัด” หลิวอันตอบอย่างไม่ใส่สีหน้า แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากก็หลุดออกมาชั่ววูบ

ชิงหลงยิ่งรู้สึกสนุกเข้าไปใหญ่ “น่าสนใจจริง ๆ เจ้าของร้านที่พูดน้อยแต่คม...ไม่บ่อยนักที่ข้าจะอยากอยู่ฟังใครพูดเรื่องเต้าหู่นาน ๆ เช่นนี้”

“ข้าเพียงพูดความจริง” หลิวอันว่าขณะยกหม้อน้ำเต้าหู้ขึ้นจากเตาไอน้ำร้อน “หากท่านจะซื้อ...ก็ว่ามา ข้ายังมีลูกค้าคนอื่นต้องดูแล”

“โห...รีบไล่กันเสียจริง” เขาหัวเราะ ขณะพยักหน้า “เอาเถิด เช่นนั้นข้าขอน้ำเต้าหู้หนึ่งไห แล้วก็...เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงนั้น”

เขาชี้ไปยังถาดด้านข้างที่มีผักเขียวสดเรียงอยู่ แต่มันไม่ใช่ผักธรรมดาแตงกวาสีเขียวเข้มขัดเงา ทรงเรียวสวยผิดกับแตงกวาทั่วไป ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามราวกับตั้งใจให้สะดุดตา

“อ้อ...แตงกวาหรรษา” หลิวอันกล่าวเสียงเรียบ “ของโปรดของคนมีรสนิยม ข้าเพิ่งได้มาสด ๆ เมื่อเช้านี้”

“แตงกวาหรรษา...” ชิงหลงทวนคำพร้อมรอยยิ้มเจือความขบขัน “ช่างมีชื่อที่เข้ากับเจ้าของร้านจริง ๆ”

ชายผู้ขายเต้าหู้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้โต้กลับอะไร เพียงตักน้ำเต้าหู้ใส่ไหดินเผาแล้วยื่นให้ พร้อมแตงกวาหั่นพอดีคำในจานไม้เล็ก

“ทั้งหมด...12 ตำลึงเงิน 570 เหรียญอู่จู”

“อืม...” ชิงหลงค้นในย่าม เสียงเหรียญกระทบกันเบา ๆ ก่อนจะหยิบออกมาจำนวนพอดี เขายื่นให้พลางยิ้มบาง ๆ “นี่เป็นเงินสุดท้ายของข้าในวันนี้ ข้าหวังว่ารสชาติจะคุ้มค่ากับความจนที่กำลังมาเยือน”

หลิวอันรับเงินด้วยสีหน้าสงบ “หากท่านดื่มแล้วรู้สึกดี ก็ถือว่าคุ้ม”

“ข้าแน่ใจว่าจะรู้สึกมากกว่านั้นแน่...” เขาตอบกลับด้วยแววตาเจ้าชู้ “โดยเฉพาะเมื่อเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น”

คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิวอันอีกครั้ง “ระวังไว้เถิด คุณชาย หากเจ้าจะเกี้ยวพาราสีไปทั่วเช่นนี้ เต้าหู้ข้าคงขายไม่ทันให้เจ้าซื้อปลอบใจ”

เสียงหัวเราะของชิงหลงดังคลอไปกับเสียงไอน้ำเตาเต้าหู้ เขายกไหดินขึ้นพลางดื่มช้า ๆ รสถั่วเหลืองหอมละมุนไหลผ่านลำคอ คลายความเหนื่อยและความว่างเปล่าที่ติดอยู่ในใจได้อย่างน่าประหลาด

“อืม...หอมจริง ๆ สมชื่อร้านอันเล่อจ้วน” เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหมวกคารวะเล็กน้อย “ไว้วันหน้า...ข้าคงได้กลับมาซื้อใหม่อีก—หากข้ามีเงินเหลือถึงตอนนั้นนะ”

หลิวอันเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ประตูร้านนี้เปิดตลอดสำหรับคนที่จ่ายตรงเวลา”

“หึ...วาจาคมเหมือนมีดสับถั่วเลยนะท่านเจ้าของร้าน” ชิงหลงหัวเราะ ก่อนหมุนตัวออกจากร้าน เส้นผมสีเงินสะบัดตามแรงลมขณะเขายกไหน้ำเต้าหู้ขึ้นจิบอีกครั้ง

รสชาติละมุนผสมกลิ่นไหม้อ่อน ๆ จากเตาถ่าน ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว—รอยยิ้มที่ดูจะอ่อนโยนกว่าเดิมเล็กน้อย

“บางที...ชีวิตที่เหลืออยู่ก็คงไม่เลวเท่าไรนัก หากยังมีเต้าหู้ดี ๆ กับคนที่พูดจาน่าสนใจเช่นนั้นอยู่”

เสียงหัวเราะของเขาจางหายไปพร้อมกับแสงแดดยามบ่ายที่ค่อย ๆ เอียงลง เหลือเพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเต้าหู้และเสียงหัวใจที่เริ่มสงบลง ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยัง หอว่านหงเหริน เพื่อเริ่มต้นชีวิตบทใหม่อย่างจริงจังในยามเย็นนั้น

ซื้อ
น้ำเต้าหู้ 1 และ แตงกวาหรรษา 1
+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน