1234567
ตั้งกระทู้ใหม่ กลับไป
เจ้าของ: Watcher

ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน

[คัดลอกลิงก์]
โพสต์ 2025-10-4 22:56:33 | ดูโพสต์ทั้งหมด

วันที่ 3 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ พบเจอหลิวอัน


แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านผนังกระดาษสีขาวซีดเข้ามาเป็นลำ เสียงนกที่เกาะบนหลังคาไม้ร้องรับกันเบา ๆ ความเงียบงามและสงบของร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนยังคงเป็นเช่นทุกวัน กลิ่นหอมบางของเต้าหู้สดลอยอยู่ในอากาศ คล้ายเป็นกลิ่นประจำร้านที่ติดอยู่ในความทรงจำของผู้ที่มาเยือน


เสวียนเต๋อเช็ดโต๊ะไม้ด้วยผ้าผืนสะอาดเช่นเคย ท่วงท่าของเขายังคงนิ่งเรียบ เยือกเย็นจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศร้าน ทั้งที่เขาเพียงทำกิจวัตรง่าย ๆ แต่กลับมีความละเอียดและเป็นระเบียบในทุกอิริยาบถ เงาของเขายืดยาวไปตามแสงแดด เมื่อเงาอีกเงาหนึ่งทอดเข้ามาในร้าน


“บ่ายดีนะ อาเต๋อ” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เสวี่ยซีเดินเข้ามาในร้าน มือข้างหนึ่งถือห่อผ้าสีฟ้าอ่อนแนบไว้แน่นกับอก เสื้อคลุมเรียบง่ายของเขาเปรอะฝุ่นนิดหน่อยจากการเดินทาง แต่แววตายังสดใสเหมือนเดิม


เสวียนเต๋อเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเพียงเล็กน้อย “มาอีกแล้ว?” น้ำเสียงเรียบเฉย แต่ไม่ถึงกับเย็นชา มีความเคยชินแฝงอยู่ในนั้น


“อืม วันนี้ข้าอยากมาหาท่านเร็วหน่อย” เสวี่ยซีตอบ พลางเดินไปวางห่อผ้าลงบนโต๊ะตรงหน้า “ข้าเห็นร้านขนมออกของใหม่เลยซื้อมาด้วย เขาเรียกว่าขนมบัวหิมะ หอมมากเลยนะ ข้าคิดว่าท่านน่าจะชอบ”


เสวียนเต๋อขยับเข้ามาใกล้ มองห่อผ้าสีนั้นแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ย “บัวหิมะหรือ” เขาคลี่ผ้าออกช้า ๆ เผยให้เห็นขนมทรงกลมขาวนวลละมุนคล้ายหิมะตกบนถาดไม้ กลิ่นหอมของแป้งและถั่วแดงผสานกันอย่างอ่อนโยน


“เจ้าชอบขนมพวกนี้สินะ” เขาพูดเรียบ ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย


“ข้าชอบกินของหวานบ้างนิดหน่อย” เสวี่ยซีตอบพลางหัวเราะเบา “แต่วันนี้ไม่ได้ซื้อมาเพื่อตัวเอง ข้าเห็นหน้าท่านเคร่งอยู่ทุกวัน เลยคิดว่าถ้าได้กินของหวานบ้างอาจจะอารมณ์ดีขึ้น”


เสวียนเต๋อเงียบไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกขึ้นน้อยจนแทบมองไม่เห็น เขาหยิบขนมบัวหิมะขึ้นมาหนึ่งลูก มองมันอยู่ในมือแต่ไม่แตะต้อง “ข้าจะเก็บไว้ก่อน ไว้ตอนค่ำค่อยกิน”


“ของแบบนี้ต้องกินตอนมันยังเย็นนุ่มสิ ถึงจะอร่อย”


“ข้าชอบรอ” เสวียนเต๋อตอบเพียงสั้น ๆ แต่สายตาที่มองขนมนั้นกลับแฝงแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก เหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างกับคำว่า ‘รอ’ นั้นเอง


เสวี่ยซีทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ใกล้เคาน์เตอร์ วางคางลงกับแขนที่พาดบนโต๊ะ “ข้าว่าเจ้าคงชอบรอมากไปหน่อยแล้วล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องกิน หรือเรื่องคน”


“เจ้ากำลังจะพูดให้ข้าเป็นพวกช้าเกินไปงั้นสิ?” เสวียนเต๋อถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


“ไม่ใช่แบบนั้น” เสวี่ยซียิ้ม “บางอย่างถ้ารอนานไปก็อาจไม่มีวันได้ลิ้มรส ข้าแค่พูดเท่านั้นเอง”


เสวียนเต๋อมองเขานิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “เจ้าชอบพูดเป็นคำสอนนัก”


“ก็แค่พูดในสิ่งที่เห็นเท่านั้น” เสวี่ยซีตอบพลางหัวเราะ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ วันนี้มีใครมาร้านหรือยัง?”


“ไม่มี” เสวียนเต๋อตอบตามจริง “ข้าเพิ่งทำเต้าหู้เสร็จตอนเที่ยง กะว่าจะพักสักหน่อยก่อนจะเริ่มขายตอนเย็น”


“อืม งั้นข้ามาได้ถูกเวลาเลยสิ” เสวี่ยซีกวาดตามองรอบร้านที่เงียบสงบ “ตอนที่ไม่มีลูกค้านี่ก็ดีเหมือนกัน ได้คุยกับท่านโดยไม่ต้องรีบ”


“เจ้ามาคุยกับข้าเพื่อสิ่งใด” เสียงทุ้มถามตรง ๆ


เสวี่ยซีขมวดคิ้ว “ถามแบบนั้นหมายความว่าอะไร”


“เจ้ามักเอาของฝากมาให้ ทั้งที่ข้าไม่เคยขอ ไม่เคยตอบแทน ข้าสงสัยว่าเจ้าได้อะไรจากสิ่งนี้” เสวียนเต๋อพูดอย่างใจเย็น ไม่มีความขุ่นเคือง มีเพียงความอยากรู้จริง ๆ


เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มบาง “ข้าไม่ได้อยากได้อะไรจากท่าน แค่คิดว่า...เจ้าอยู่คนเดียวทั้งวัน คงไม่มีใครได้พูดคุยด้วย ข้าเลยมาให้ร้านท่านไม่เงียบจนเกินไป”


คำตอบนั้นเรียบง่าย แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงที่ทำให้เสวียนเต๋อชะงักไปชั่ววินาที เขาไม่พูดอะไรต่อ มือกลับเอื้อมไปหยิบถ้วยชาเทลงอย่างเงียบงัน กลิ่นชาอบอวลในอากาศ


“เจ้าชอบความเงียบหรือเสียงคุยกัน” เขาถามขึ้นอย่างไม่คาดคิด


“ข้าชอบทั้งสองอย่าง” เสวี่ยซีตอบพลางมองถ้วยชาที่วางตรงหน้า “ถ้าอยู่เงียบ ๆ ตลอดเวลา ก็เหมือนหัวใจไม่รู้จะเต้นไปเพื่อใคร แต่ถ้ามีเสียงคุยกันบ้าง มันก็เหมือนหัวใจยังรับรู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่”


เสวียนเต๋อชำเลืองมองเขาเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ “บางทีข้าอาจต้องเรียนรู้จากเจ้า”


“เจ้าไม่ต้องเรียนรู้อะไรหรอก แค่มีใครสักคนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็เพียงพอแล้ว” เสวี่ยซีกล่าวเสียงอ่อน


บรรยากาศในร้านเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ความเงียบอึดอัด หากเป็นความเงียบที่อบอุ่นและอ่อนโยน แสงแดดบ่ายส่องเข้ามาอาบบนโต๊ะไม้ เงาของทั้งสองคนทาบทับกันอย่างพอดี ราวกับมีบางอย่างที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยเป็นคำพูด


เสวี่ยซีมองเห็นขนมบัวหิมะที่ยังอยู่บนโต๊ะ เขายิ้ม “อย่าลืมกินนะ ถ้าทิ้งไว้นานมันจะละลายหมด”


“ข้ารู้” เสวียนเต๋อตอบเรียบ ๆ “แต่ข้าอยากเก็บมันไว้นานหน่อย บางสิ่งถ้ารีบเกินไป มันก็หมดไปเร็ว”


“งั้นก็เก็บไว้อย่างที่ท่านว่าก็แล้วกัน” เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “แต่วันหน้าอย่าทำหน้าเรียบแบบนี้อีกล่ะ ข้าเริ่มคิดว่าท่านโกรธทุกครั้งที่ข้ามา”


“ข้าไม่ได้โกรธ” เสวียนเต๋อเอ่ยเรียบ ๆ “แค่ไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนเวลาเจ้าพูดมาก”


คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีหัวเราะลั่น “อย่างน้อยท่านก็พูดตรงดีนะ”


เสวียนเต๋อไม่ได้ตอบ แต่สายตาที่ทอดมองกลับอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยปิดท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ครั้งหน้าไม่ต้องหอบอะไรมาอีกก็ได้ แค่เจ้ามาก็พอ”


เสวี่ยซีชะงักไปนิด ดวงตาไหววูบ ก่อนจะยิ้มอย่างจริงใจ “รับทราบขอรับ งั้นคราวหน้าข้าจะเอามาแค่ตัวเอง”


เขาลุกขึ้น ยกมือคารวะเล็กน้อย ก่อนจะก้าวออกจากร้านไป เงาของเขาค่อย ๆ ลับหายหลังประตูไม้ ทิ้งไว้เพียงกล่องขนมบัวหิมะที่ยังไม่ถูกแตะ เสวียนเต๋อมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะละลายหายไปจริง ๆ ตามคำพูดของเสวี่ยซี


เสียงลมอ่อนพัดผ่านกระดาษหน้าต่างอีกครั้ง กลิ่นชาและขนมหวานปะปนอยู่ในอากาศ กลิ่นของความอบอุ่นที่เขาไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองเฝ้ารออยู่ตลอดมา





✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม


✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม


✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

แสดงความคิดเห็น

หัวใจกับหลิวอันตันแล้ว โปรดเคลียร์อีเว้นท์ปลดหัวใจที่รับตอนนี้ให้เสร็จจึงจะยื่นขอปลดคนใหม่ได้   โพสต์ 2025-10-4 23:42
คุณได้รับความสัมพันธ์กับ [NPC-04] หลิว อัน เพิ่มขึ้น 50 โพสต์ 2025-10-4 23:42
โพสต์ 35708 ไบต์และได้รับ 16 EXP! [VIP]  โพสต์ 2025-10-4 22:56
โพสต์ 35,708 ไบต์และได้รับ [ถูกบล็อค] ความชั่ว +10 ความโหด จาก มีดแล่เนื้อ  โพสต์ 2025-10-4 22:56
โพสต์ 35,708 ไบต์และได้รับ +9 EXP [ถูกบล็อค] ความชั่ว +6 คุณธรรม +6 ความโหด จาก ชุดวสันต์ลีลา  โพสต์ 2025-10-4 22:56
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
ปิ่นปักผมหยกขาว
 มีดสั้นเงาจันทร์
ชุดวสันต์ลีลา
คัมภีร์ดาราศาสตร์ตงฟาง
โดดเด่นมีเอกลักษณ์
พู่กันดาราศาสตร์
แหวนหยกสลักนาม
ยาหยกบูรพา
พู่หยกสลักลายมังกร
กระบี่คู่สลักจันทรา
แหวนดาราจรัส(D)
เกราะทองแดง
อาภรณ์พร่ำพิรุณ (ช)
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x1
x40
x2
x7
x1
x2
x2
x1
x6
x1
x8
x2
x10
x7
x12
x26
x48
x8
x24
x24
x5
x2
x10
x1
x2
x12
x30
x21
x5
x6
x2
x1
x10
x5
x60
x90
x60
x5
x2
x120
x6
x17
x20
x2
x20
x2
x2
x2
x3
x2
x2
x3
โพสต์ 2025-10-7 21:14:20 | ดูโพสต์ทั้งหมด

วันที่ 4 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น.

╰┈➤ หลิวอัน


แดดยามบ่ายคล้อยเอน แสงทองสาดลงบนถนนหินกรวดของตลาดตะวันออก เสียงผู้คนเรียกขายของดังระงมเป็นจังหวะคุ้นหู ทว่ามุมเล็ก ๆ หน้าร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วนกลับอบอวลด้วยความเงียบสงบ มีเพียงกลิ่นหอมอ่อนของถั่วเหลืองลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ


เสวียนเต๋อนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้ตามเคย ใบหน้าเรียบเฉยดังเช่นทุกวัน แต่แววตาที่ทอดมองออกไปนอกหน้าร้านกลับลึกล้ำและสงบกว่าครั้งไหน ราวกับสายน้ำที่ผ่านพายุมาแล้วจนรู้จักความนิ่งงามของผิวน้ำที่สงบ หลังจากคืนที่เขาเปิดใจยอมเล่าความหลังกับเสวี่ยซี ทุกอย่างก็เหมือนคลี่คลายบางส่วน แม้จะยังมีรอยแผล แต่ก็ไม่ใช่แผลที่หลบซ่อนอีกต่อไป


ประตูไม้ผลักเบา ๆ ส่งเสียงแอ๊ดขึ้น เสวียนเต๋อเงยหน้าขึ้นเห็นร่างคุ้นตาในชุดผ้าฝ้ายเรียบ ๆ ถือถุงผ้าเข้ามา เสวี่ยซีเดินยิ้มมาเหมือนเช่นเคย ดวงตาสุกใสสะท้อนแสงแดดจนเหมือนเด็กหนุ่มที่ไม่มีวันหมดพลังชีวิต


“อาเต๋อ วันนี้ร้านดูเงียบอีกแล้วนะ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง มือหนึ่งถือถุงผ้าสีฟ้าอ่อน “ข้าเอานี่มาฝาก”


เสวียนเต๋อมองของในมืออีกฝ่าย พลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้ายังไม่เบื่ออีกหรือ?” เขาถามเรียบ ๆ แต่แฝงรอยยิ้มบางจนแทบมองไม่เห็น


“เบื่อสิ” เสวี่ยซีตอบอย่างหน้าตาย “แต่ข้าคิดว่าคนอย่างท่านน่าจะเบื่อมากกว่า ข้าเลยมาเป็นเพื่อนเบื่อด้วยกันไง”


คำพูดเรียบง่ายทำให้เสวียนเต๋อหัวเราะในลำคอเบา ๆ ซึ่งเป็นเสียงหัวเราะที่หาได้ยากนักจากชายผู้นี้ “ถ้าเบื่อด้วยกันก็คงดี” เขาพูด ก่อนจะรับถุงไหมฟ้ามาวางไว้ข้างเคาน์เตอร์ “ขอบใจ”


“ไม่ต้องขอบใจขนาดนั้นหรอก” เสวี่ยซียกมือโบก “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านนั่งทำหน้าขรึม ๆ ทั้งวัน มันดูไม่เข้ากับคนที่ยิ่งใหญ่อย่างท่านเลยนะ”


เสวียนเต๋อหยุดมือที่กำลังจัดเรียงถาดเต้าหู้ หันมามองอีกฝ่ายนิ่ง “ข้าขอให้เจ้าลืมคำว่า ‘ยิ่งใหญ่’ นั่นไปเสียเถอะ” เสียงของเขานุ่มแต่หนักแน่น “เหลือแต่เสวียนเต๋อ พ่อค้าธรรมดาคนหนึ่งที่ขายเต้าหู้”


“ข้ารู้” เสวี่ยซีพูดยิ้ม ๆ “แต่ต่อให้ท่านจะเป็นพ่อค้าธรรมดาอย่างไร ความเป็น ‘หลิวอัน’ ก็ยังอยู่ในแววตาท่านอยู่ดีนั่นแหละ”


เสวียนเต๋อหลบสายตาเล็กน้อย “แววตาไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือข้าเลือกจะมองอะไร” เขาว่าช้า ๆ แล้วเริ่มจัดเรียงถาดไม้ต่อ ราวกับจะจบเรื่องสนทนาไว้เท่านั้น


แต่เสวี่ยซีไม่ยอมให้มันจบง่าย ๆ “ถ้าเช่นนั้น วันนี้ท่านอยากมองอะไรล่ะ”


เสวียนเต๋อชะงัก “ถามทำไม?”


“เพราะถ้าท่านยังมองแต่ความหลัง ข้าก็จะเอาไหมฟ้ามาปิดตาท่านไว้เสียเลย จะได้เห็นแต่ของหวานแทน” เขายิ้มกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความขี้เล่นที่แสนจริงใจ


เสวียนเต๋อส่ายหน้า “เจ้าพูดจาเหลวไหลเหมือนเดิม”


“ข้าเรียกว่ามีเหตุผลต่างหาก” เสวี่ยซีตอบทันที “ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านหมกตัวอยู่กับความทรงจำเก่าที่มันกัดกินหัวใจ ข้ารู้ดีว่าท่านคงยังคิดถึงเขา แต่การคิดถึงกับการใช้ชีวิตอยู่กับมัน มันไม่เหมือนกันนะ”


คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในร้านนิ่งลง เสียงผู้คนจากนอกตลาดเหมือนหายไปชั่วขณะ เหลือเพียงกลิ่นเต้าหู้หอมอุ่นปนกลิ่นไหมฟ้าที่ถูกเปิดออกเล็กน้อย เสวียนเต๋อเงียบไปนาน ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “บางทีเจ้าก็พูดเหมือนคนที่เข้าใจข้าเกินไป”


“เพราะข้าก็เคยสูญเสียเหมือนกัน” เสวี่ยซีพูดเรียบ ๆ 


เสวียนเต๋อหันมามองเขานาน ก่อนจะคลี่ยิ้มบางที่แทบไม่ปรากฏ “พูดเหมือนเรื่องง่าย”


“ไม่ง่ายหรอก” เสวี่ยซีหัวเราะ “แต่ก็ไม่ยากเกินไปหากมีขนมอร่อย ๆ ช่วย”


“เจ้ากำลังเปรียบเทียบขนมกับความเจ็บปวดหรือ?”


“ไม่สิ” เสวี่ยซีตอบอย่างหน้าตาย “ข้ากำลังเปรียบว่าความหวานของชีวิต มักจะอยู่ในช่วงเวลาที่เราคิดว่ามันขมที่สุดต่างหาก”


เสวียนเต๋อหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง คราวนี้ยาวนานกว่าเดิม เขาหยิบกล่องไหมฟ้าขึ้นมาดู ก่อนจะวางมันไว้ตรงมุมโต๊ะ “ข้าจะเก็บไว้กินทีหลัง”


“อืม ขืนท่านกินตอนนี้อาจจะติดใจ แล้วจะโทษข้าอีกว่าทำให้เลิกขายเต้าหู้ไม่ได้” เสวี่ยซียักคิ้วขำ ๆ


“เจ้ามันเป็นคนพูดมากจริง ๆ”


“ใช่ ข้ายอมรับ แต่ถ้าข้าไม่พูด ท่านก็คงนั่งเงียบจนกลายเป็นหินไปเสียก่อน”


เสวียนเต๋อหลุบตาลง “บางที ความเงียบก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า”


“งั้นข้าก็จะเป็นเสียงของความเงียบนั่นแหละ” เสวี่ยซีเอ่ยพร้อมยิ้มบาง “ท่านไม่ต้องตอบก็ได้ แค่ข้ายังได้มานั่งตรงนี้คุยด้วยก็พอแล้ว”


เสวียนเต๋อมองใบหน้านั้นอยู่นาน ก่อนจะพูดเพียงเบา ๆ “เจ้ามันช่างดื้อจริง ๆ ซีซี”


“แน่นอน ข้าไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ หรอก” เขาหัวเราะ แล้วมองไปทางหน้าร้านที่แสงแดดเริ่มเอียงอ่อน “ข้าอยากให้ท่านรู้ไว้อย่างหนึ่งนะ หลิวอันหรือเสวียนเต๋อ...ไม่ว่าท่านจะชื่ออะไร ข้าก็ยังเห็นท่านเป็นคนเดิมคนที่นั่งขายเต้าหู้ในร้าน ๆ แห่งนี้ และมีหัวใจที่ยังเต้นอยู่เหมือนทุกคน”


คำพูดนั้นทำให้เสวียนเต๋อเงียบไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะพูดอะไร 


แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างไม้ตกกระทบไหมฟ้าที่วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ กล่องขนมสะท้อนแสงอ่อนจนดูราวกับหิมะในฤดูร้อน เสวียนเต๋อแตะปลายนิ้วลงบนฝากล่อง พลางพูดช้า ๆ


“บางที ข้าอาจจะลองกินมันดูสักวัน”


เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ข้ารอฟังคำวิจารณ์อยู่นะ อย่าให้ต้องรอข้ามเดือนก็แล้วกัน”


“ข้าจะพยายาม”



✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม


✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม


✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

แสดงความคิดเห็น

คุณได้รับความสัมพันธ์กับ [NPC-04] หลิว อัน เพิ่มขึ้น 75 โพสต์ 2025-10-8 12:47
โพสต์ 33672 ไบต์และได้รับ 16 EXP! [VIP]  โพสต์ 2025-10-7 21:14
โพสต์ 33,672 ไบต์และได้รับ [ถูกบล็อค] ความชั่ว +10 ความโหด จาก มีดแล่เนื้อ  โพสต์ 2025-10-7 21:14
โพสต์ 33,672 ไบต์และได้รับ +9 EXP [ถูกบล็อค] ความชั่ว +6 คุณธรรม +6 ความโหด จาก ชุดวสันต์ลีลา  โพสต์ 2025-10-7 21:14
โพสต์ 33,672 ไบต์และได้รับ +10 EXP [ถูกบล็อค] ความชั่ว +9 คุณธรรม +9 ความโหด จาก คัมภีร์ดาราศาสตร์ตงฟาง  โพสต์ 2025-10-7 21:14
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
ปิ่นปักผมหยกขาว
 มีดสั้นเงาจันทร์
ชุดวสันต์ลีลา
คัมภีร์ดาราศาสตร์ตงฟาง
โดดเด่นมีเอกลักษณ์
พู่กันดาราศาสตร์
แหวนหยกสลักนาม
ยาหยกบูรพา
พู่หยกสลักลายมังกร
กระบี่คู่สลักจันทรา
แหวนดาราจรัส(D)
เกราะทองแดง
อาภรณ์พร่ำพิรุณ (ช)
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x1
x40
x2
x7
x1
x2
x2
x1
x6
x1
x8
x2
x10
x7
x12
x26
x48
x8
x24
x24
x5
x2
x10
x1
x2
x12
x30
x21
x5
x6
x2
x1
x10
x5
x60
x90
x60
x5
x2
x120
x6
x17
x20
x2
x20
x2
x2
x2
x3
x2
x2
x3

2

กระทู้

21

ตอบกลับ

692

เครดิต

คนสร้างตัว

พลังน้ำใจ
617
ตำลึงทอง
1
ตำลึงเงิน
164
เหรียญอู่จู
7977
STR
0+2
INT
0+0
LUK
0+2
POW
0+0
CHA
15+5
VIT
0+0
คุณธรรม
90
ความชั่ว
0
ความโหด
62
โพสต์ 2025-10-9 21:14:16 | ดูโพสต์ทั้งหมด
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย QiZhinglong เมื่อ 2025-10-9 21:35

อากาศยามบ่ายคล้อยของนครฉางอานอบอวลด้วยกลิ่นฝุ่นผสมกลิ่นชาและขนมหวานที่ลอยมาจากตรอกใกล้เคียง เสียงผู้คนเริ่มซาลงหลังผ่านช่วงเที่ยงอันพลุกพล่าน เหลือเพียงเสียงเกวียนไม้ที่เคลื่อนช้า ๆ และเสียงแมลงร้องแผ่วเบาใต้ชายคา
บุรุษร่างสูงในชุดคลุมสีอ่อนเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมาย ผมสีขาวเงินสยายปลิวเบา ๆ ตามแรงลม ดวงตาสีทองอมเขียวฉายแววเบื่อหน่ายปนระอาอย่างคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเงินในย่ามเหลือน้อยกว่าที่คิดไว้ เขาเอาไปป์ไม้ขึ้นแตะริมฝีปาก สูดควันเข้าปอดช้า ๆ ก่อนพ่นออกมาเป็นเส้นควันบางที่ละลายหายไปกับอากาศ
“หากมีใครบอกว่าความสุขซื้อไม่ได้... ข้าคงเถียงจนเสียงแหบไปเลยล่ะ” เขาพึมพำพลางหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “เพียงแต่ตอนนี้ ข้าซื้อมันจนเกือบหมดตัวเสียแล้ว”
เสียงท้องร้องเบา ๆ ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับกลุ่มควันขาวบางที่ลอยออกมาจากหน้าร้านหนึ่ง กลิ่นหอมแปลกประหลาดแต่น่ารื่นรมย์ลอยมาแตะจมูก เป็นกลิ่นของถั่วเหลืองบดสดใหม่ที่ถูกต้มจนฟุ้ง กลิ่นที่สะอาดและอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
“ร้านเต้าหู้อันเล่อจ้วน” ป้ายไม้ใหญ่แขวนเด่นอยู่เหนือประตู ตัวอักษรคัดด้วยลายมือสง่างามจนแทบจะมองออกว่าเจ้าของร้านมีรสนิยมเพียงใด
เสียงหัวเราะในลำคอของชิงหลงดังขึ้นเบา ๆ “หึ... ร้านเต้าหู้ที่ใหญ่ขนาดนี้ ข้าคงอดไม่ได้แล้วสินะ”
เขาก้าวเข้าไปในร้าน ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นหินเย็น กลิ่นเต้าหู้สดร้อน ๆ ก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นจนแทบจับได้ด้วยปลายลิ้น ภายในร้านตกแต่งเรียบแต่หรู โต๊ะไม้เรียงรายสะอาดสะอ้าน มีลูกค้าสวมชุดงดงามหลายคนกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสุภาพ แสดงให้เห็นว่านี่คือร้านของชนชั้นสูงอย่างแท้จริง
และที่หลังเคาน์เตอร์นั้น... มีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ หลิว อัน
ชายร่างสูงสง่าในชุดเรียบหรูสีขาวครีม ใบหน้าคมคายสงบเยือกเย็น ดวงตาคมปลาบบ่งบอกถึงอำนาจและประสบการณ์เหนือคนทั่วไป มือข้างหนึ่งกำลังคนถังเต้าหู้ด้วยท่วงท่ามั่นคงจนแทบไม่เหมือนพ่อค้าธรรมดา
“นั่นสินะ... ช่างเป็นภาพที่ไม่ควรละสายตาเลยจริง ๆ” ชิงหลงพึมพำกับตัวเอง พลันยกยิ้มอย่างคนเจอของถูกใจ
เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินเป็นจังหวะเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงละมุนแต่แฝงความเจ้าชู้ในคราเดียว
“กลิ่นหอมขนาดนี้ ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่แค่เต้าหู้เท่านั้นที่ทำให้ผู้คนติดใจ...”
หลิวอันเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาสงบ สีหน้าของเขาแทบไม่เปลี่ยนไปเลยแม้ได้ยินถ้อยคำที่คนทั่วไปคงตีความว่าเป็นการเกี้ยวพาราสี
“เต้าหู้ของร้านนี้เป็นสูตรเฉพาะ” เขาตอบสั้น ๆ น้ำเสียงสุขุม “หากท่านสนใจ ข้ามีทั้งแบบแข็งและแบบนิ่มให้เลือก”
“อืม...” ชิงหลงพยักหน้า ขยับเข้ามาใกล้เคาน์เตอร์อีกนิด ดวงตาสีทองอมเขียวมองตรงไปยังอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว “ข้าอยากรู้...เจ้ามีแบบ‘หวาน’ไหม?”
หลิวอันชะงักน้อย ๆ ก่อนตอบเรียบ ๆ “หากท่านหมายถึงรสหวานจากเต้าหู้ไม่มี แต่ถ้าเป็นรสหวานจากคนพูด...ก็คงมีแต่ท่านนั่นล่ะ”
ชิงหลงถึงกับหัวเราะเบา ๆ พลางยกมือแตะอก “โอ้...ไม่นึกว่าจะมีคนพูดจาคืนข้าได้ขนาดนี้ ข้าเริ่มอยากซื้อให้หมดร้านแล้วสิ”
“ถ้าท่านมีเงินมากพอ ข้าย่อมไม่ขัด” หลิวอันตอบอย่างไม่ใส่สีหน้า แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากก็หลุดออกมาชั่ววูบ
ชิงหลงยิ่งรู้สึกสนุกเข้าไปใหญ่ “น่าสนใจจริง ๆ เจ้าของร้านที่พูดน้อยแต่คม...ไม่บ่อยนักที่ข้าจะอยากอยู่ฟังใครพูดเรื่องเต้าหู่นาน ๆ เช่นนี้”
“ข้าเพียงพูดความจริง” หลิวอันว่าขณะยกหม้อน้ำเต้าหู้ขึ้นจากเตาไอน้ำร้อน “หากท่านจะซื้อ...ก็ว่ามา ข้ายังมีลูกค้าคนอื่นต้องดูแล”
“โห...รีบไล่กันเสียจริง” เขาหัวเราะ ขณะพยักหน้า “เอาเถิด เช่นนั้นข้าขอน้ำเต้าหู้หนึ่งไห แล้วก็...เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงนั้น”
เขาชี้ไปยังถาดด้านข้างที่มีผักเขียวสดเรียงอยู่ แต่มันไม่ใช่ผักธรรมดาแตงกวาสีเขียวเข้มขัดเงา ทรงเรียวสวยผิดกับแตงกวาทั่วไป ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามราวกับตั้งใจให้สะดุดตา
“อ้อ...แตงกวาหรรษา” หลิวอันกล่าวเสียงเรียบ “ของโปรดของคนมีรสนิยม ข้าเพิ่งได้มาสด ๆ เมื่อเช้านี้”
“แตงกวาหรรษา...” ชิงหลงทวนคำพร้อมรอยยิ้มเจือความขบขัน “ช่างมีชื่อที่เข้ากับเจ้าของร้านจริง ๆ”
ชายผู้ขายเต้าหู้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้โต้กลับอะไร เพียงตักน้ำเต้าหู้ใส่ไหดินเผาแล้วยื่นให้ พร้อมแตงกวาหั่นพอดีคำในจานไม้เล็ก
“ทั้งหมด...12 ตำลึงเงิน 570 เหรียญอู่จู”
“อืม...” ชิงหลงค้นในย่าม เสียงเหรียญกระทบกันเบา ๆ ก่อนจะหยิบออกมาจำนวนพอดี เขายื่นให้พลางยิ้มบาง ๆ “นี่เป็นเงินสุดท้ายของข้าในวันนี้ ข้าหวังว่ารสชาติจะคุ้มค่ากับความจนที่กำลังมาเยือน”
หลิวอันรับเงินด้วยสีหน้าสงบ “หากท่านดื่มแล้วรู้สึกดี ก็ถือว่าคุ้ม”
“ข้าแน่ใจว่าจะรู้สึกมากกว่านั้นแน่...” เขาตอบกลับด้วยแววตาเจ้าชู้ “โดยเฉพาะเมื่อเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น”
คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิวอันอีกครั้ง “ระวังไว้เถิด คุณชาย หากเจ้าจะเกี้ยวพาราสีไปทั่วเช่นนี้ เต้าหู้ข้าคงขายไม่ทันให้เจ้าซื้อปลอบใจ”
เสียงหัวเราะของชิงหลงดังคลอไปกับเสียงไอน้ำเตาเต้าหู้ เขายกไหดินขึ้นพลางดื่มช้า ๆ รสถั่วเหลืองหอมละมุนไหลผ่านลำคอ คลายความเหนื่อยและความว่างเปล่าที่ติดอยู่ในใจได้อย่างน่าประหลาด
“อืม...หอมจริง ๆ สมชื่อร้านอันเล่อจ้วน” เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหมวกคารวะเล็กน้อย “ไว้วันหน้า...ข้าคงได้กลับมาซื้อใหม่อีก—หากข้ามีเงินเหลือถึงตอนนั้นนะ”
หลิวอันเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ประตูร้านนี้เปิดตลอดสำหรับคนที่จ่ายตรงเวลา”
“หึ...วาจาคมเหมือนมีดสับถั่วเลยนะท่านเจ้าของร้าน” ชิงหลงหัวเราะ ก่อนหมุนตัวออกจากร้าน เส้นผมสีเงินสะบัดตามแรงลมขณะเขายกไหน้ำเต้าหู้ขึ้นจิบอีกครั้ง
รสชาติละมุนผสมกลิ่นไหม้อ่อน ๆ จากเตาถ่าน ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว—รอยยิ้มที่ดูจะอ่อนโยนกว่าเดิมเล็กน้อย
“บางที...ชีวิตที่เหลืออยู่ก็คงไม่เลวเท่าไรนัก หากยังมีเต้าหู้ดี ๆ กับคนที่พูดจาน่าสนใจเช่นนั้นอยู่”
เสียงหัวเราะของเขาจางหายไปพร้อมกับแสงแดดยามบ่ายที่ค่อย ๆ เอียงลง เหลือเพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเต้าหู้และเสียงหัวใจที่เริ่มสงบลง ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยัง หอว่านหงเหริน เพื่อเริ่มต้นชีวิตบทใหม่อย่างจริงจังในยามเย็นนั้น
ซื้อ
น้ำเต้าหู้ 1 และ แตงกวาหรรษา 1
+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

แสดงความคิดเห็น

คุณได้รับความสัมพันธ์กับ [NPC-04] หลิว อัน เพิ่มขึ้น 5 โพสต์ 2025-10-10 08:54
โพสต์ 16908 ไบต์และได้รับ 6 EXP!  โพสต์ 2025-10-9 21:14
โพสต์ 16,908 ไบต์และได้รับ +3 ความชั่ว +5 ความโหด จาก ขลุ่ย  โพสต์ 2025-10-9 21:14
โพสต์ 16,908 ไบต์และได้รับ +6 คุณธรรม จาก พัดคุณชาย  โพสต์ 2025-10-9 21:14
โพสต์ 16,908 ไบต์และได้รับ +3 EXP +10 คุณธรรม +6 ความโหด จาก น่ารัก  โพสต์ 2025-10-9 21:14
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
ขลุ่ย
พัดคุณชาย
น่ารัก
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x10
x10
x1
x1
x1
x60
x34
x1
x30
1234567
ตั้งกระทู้ใหม่ กลับไป
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เข้าสู่ระบบ | ลงทะเบียน

รายละเอียดเครดิต

เว็บไซต์นี้ มีการใช้คุกกี้ 🍪 เพื่อการบริหารเว็บไซต์ และเพิ่มประสิทธิภาพการใช้งานของท่าน (เรียนรู้เพิ่มเติม)

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้