เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   เช้าวันนี้ มีแต่เรื่องที่ชวนให้นางปวดเศียรเวียนเกล้า หนึ่งคือการที่นางตื่นมาพร้อมกับแลเห็นใบหน้าจางกงกงตั้งแต่ยามเฉินพร้อมกับมามอบถุงไหมสีทองปักดิ้นทองลายมังกรอันบ่งบอกว่าผู้ใดเป็นคนมอบมันให้นาง ภายในถุงไหมนี้ได้บรรจุสองตำลึงทองมาให้ทำเอานางรู้สึกคุ้นเคยกับเหตุการณ์เช่นนี้อย่างน่าประหลาด

   พิสูจน์แล้วว่าสายเลือดมังกรชมชอบการโยนตำลึงใส่สตรี

   สอง เมื่อนางรับถุงเงินนี้มาเรียบร้อยแล้วติดว่าเขาจะสิ้นธุระ ทว่ากลับเอ่ยถึงจดหมายที่เคยส่งมาราวกับต้องการย้ำเตือนให้นางไปเข้ารับการฝึกฝนเตรียมการปรนนิบัติให้แก่หวงตี้เสีย ใบหน้าที่พยายามแย้มยิ้มการค้าพลันแข็งค้าง ขมับสองข้างปวดหนึบทันควัน นางผู้น้อยทำได้เพียงตกปากรับคำอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงเฉไฉเช่นเดิมได้อีกต่อไป นางจึงได้แต่นั่งยกน้ำชาซดอึกใหญ่ กระแทกถ้วยชากับโต๊ะโดยไม่สงวนกิริยา

   เพ่ย ดูดู๋พวกน่าตาย

   หัวน้อย ๆ มากด้วยอารมณ์ค่อย ๆ พยายามสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ตนเองใจเย็น นางถือคติผู้ที่มากด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดมักแพ้พ่ายจึงไม่ต้องการให้ตนเองดูน่าสมเพชเช่นนี้ ไม่นานนักจึงตกกะตอนบางสิ่งได้ เอ่ยสั่งให้สาวใช้ในวันนี้ช่วยตระเตรียม

   “ข้าจะไปปรนนิบัติหวงตี้”

   แม้นแลเหมือนนางดูทะเยอทะยาน ทว่านี่คือหนึ่งในแผนการของผู้เกียจคร้านในวันหน้า

รับ เงิน สอง ตำ ลึง เจ้า ค่ะ

ใครน้า ใครตามมาอ่ะ ฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@Admin 

FuMi ดี

จารึกซ่างกวน
-5-

‘วันที่เจ็ดเดือนเจ็ด รัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ สกุลซ่างกวนอบรมทายาทรู้รักษ์ภักดีสมเป็นแบบอย่าง

บุรุษเปี่ยมสามารถ สตรีมีคุณธรรม ซ่างกวนฝูมี่ ธิดาเจ้ากรมคลังซ่างกวนซีโหลว กิริยาอ่อนน้อม

ชื่อเสียงดีงาม จรรยาบริสุทธิ์ไร้มลทิน แต่งตั้งเป็นเหม่ยเหรินขั้นสี่

รับราชโองการแล้วเร่งกำหนดเข้าวังโดยพลัน จบราชโองการ’

           นับจากวันที่ราชโองการมาถึงจวนซ่างกวนความสงบสุขของฝูมี่ก็หลุดลลอยไปพร้อมด้วยกัน มารดาของนางงัดทุกตำราที่เคยใช้อบรมชาววังมาให้นางท่องเช้าท่องค่ำ หลักสูตรรวบรัดกินเวลาสามวันสามคืนเต็มสูญพลังงานจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ฝูมี่เดิมทีเรียนรุ้รวดเร็ว ยิ่งราตรีใดหวั่นเกรงเงาฝันร้ายจนไม่อาจข่มตาหลับนางจึงใช้ทุกเค่อที่มีไปกับการฝึกฝนตนเอง ‘อย่างลับๆ’ เพื่อไม่ให้คนรอบตัวเกิดความเป็นห่วง

           ความช่ำชองรอบด้านล้วนมาจากกิจกรรมแก้เบื่อฆ่าเวลายามข่มตาลำบาก ไม่ว่าจะเป็นเดินหมากจนฟ้าสาง ฝึกคัดอักษรลอกคัมภีร์หมดเป็นตั้งๆ แล้วแจกจ่ายให้เด็กที่ด้อยโอกาส ฝึกอาชา น้าวศรยิงธนู ปรุงเครื่องหอม ร่ายรำ บรรเลงดนตรี.. หรือแม้แต่ทำเกษตรและศึกษาตำรายาสมุทนไพร

           เคยมีคำกล่าวของเหล่าอาจารย์สำนักสตรีพูดถึงธิดาซ่างกวนคนที่สามว่า ‘เลิศล้ำทั้งเครื่องดีดเครื่องสายไม่ว่าบทเพลงใดขอเพียงรู้จักและบรรเลงได้ อาศัยเวลาไม่นานคุณหนูซ่างกวนก็รุดหน้าไปไกลกว่าผู้อื่น’

           มีเพียงคนในจวนซ่างกวนเท่านั้นที่รู้ว่าระดับความใฝ่รู้หาทำของคุณหนูสาม ‘ไปไกล’ เกินกว่าแค่ร้องรำทำเพลง ยกตัวอย่างในงานเลี้ยงธิดาบ้านอื่นอาจสามารถอวดโอ่อาภรณ์งดงามจากช่างตัดเย็บเลื่องชื่อ ส่วนคุณหนูบ้านพวกเขาสามารถออกแบบตัดเย็บรวมไปถึงปักลวดลายในอาภรณ์ที่สวมใส่ได้ด้วยตนเอง บุตรบ้านอื่นสำแดงบารมีด้วยสวนป่ารวมพันธุ์ไม้หายาก.. ส่วนคุณหนูบ้านพวกเขานั้นเล่าสามารถเพาะกล้วยไม้กระถางออกช่องดงาม จัดแต่งสวนหย่อมลามไปถึงปลูกผักสวนครัวหลังเรือนไว้ทานเอง

           ฟังแล้วมีความสามารถ ฟังแล้วใฝ่ใจในการเรือน ?

           หากให้นางเปิดปากสารภาพจะได้ประโยคเดียว ‘ข้าแค่ว่างจากการนอนไม่หลับเท่านั้น’

           ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเท้าเล็กไม่ก้าวออกธรณีประตูใหญ่ นางทั้งว่างทั้งเบื่อมากจริงๆ

           ด้วยเหตุนี้เมื่อดรุณีผู้ครองศิริต่างภูษาต้องเข้าวังรายการข้าวของที่ตนส่งมอบให้ทางวังว่า ‘จะพกพาไปด้วย’ จึงมีมากกว่าสิบหีบทั้งหมดยื่นให้กรมวังและเหล่าหนี่ว์กวนระดับสูงตรวจสอบว่าไร้พิษภัย มิใช่ของต้องห้ามนำเข้าเขตราชฐาน ตำรับตำรา ยาสมุทนไพรแปรรูปตรวจสอบไปมาใช้เวลาหลายวัน นี่จึงเป็นสาเหตุที่แท้จริงทำให้การเข้าวังของเหม่ยเหรินขั้นสี่ผู้นี้ล่าช้านัก

           แม้เป็นวันสำคัญธิดาขับขานผู้เป็นแก้วตาดวงใจจวนซ่างกวนยามนี้อยู่ในชุดชาววังเรียบง่าย ผมเกล้ารวบทรงเมฆาคล้อยประดับปิ่นหยกเหอเถียนฉลุลายแปดมงคลปล่อยปลายอีกครึ่งหนึ่งทิ้งตัวสยายดุจธารน้ำตกปัก ทรวดทรงองคือ่อนในกระโปรงหรูฉวินแขนเสื้อยาวไร้ลวดลายคลุมทับด้วยเสื้อนอกสีฟ้า ทั้งตัวไร้ประดับจำพวกฝังมณีเลื่อมพราย มีก็เพียงชายกระโปรงเดินลวดลายเถากล้วยไม้ด้วยด้ายเงินแววระยับยามต้องแสง ใบหน้าที่พ้นห้าหากทองคำคือริมฝีปากอิ่มดั่งผลอิงเถายามยิ้มแย้มทำให้ผู้มองผ่อนคลายไปทั้งกาย

           เหล่ากูกู่ที่ออกมารับลอบมองด้วยความสนใจคุณหนูผู้นี้ต่างจากเหล่าสนมที่เข้าวังคนก่อนหน้า ไร้การประโคมแต่งเติม ปกติวันแรกคือวันประกาศศักดาว่าคนผู้นั้นมาจากที่ใด อาภรณ์เรียบง่ายของนางคู่ควรคำว่าสง่างามสมกลิ่นอายชนชั้นผู้สูงศักดิ์อย่างแท้จริง  

           วันที่รถม้าประดับตราตระกูลเคลื่อนถึงประตูวังซ่างซูหนุ่มผู้เป็นพี่ใหญ่กำชับน้องน้อยอีกหลายประโยคทุกสิ่งเตรียมการพร้อมสรรพ ไม่ต้องกังวลเต้ากอจะปกป้องเนางเอง มีทั้งคำที่ฟังไม่เข้าใจอย่าง ‘คอยระวังเจ้านั่นไว้ให้ดี บุรุษนอกจากเกอล้วนมากเล่ห์จ้องเอาเปรียบเจ้า เห็นสัญลักษณ์มังกรที่ไหนจงหลบเลี่ยงให้ไกล’

           ก็คือ.. ให้นางหลบเลี่ยงทั้งบุรุษ หลบเลี่ยงผู้ที่มีสัญลักษณ์มังกร เข้าใจแล้ว!!

           ยามร่ำลาพี่ชายพี่สาวฝูมี่พยายามกลั้นแววสะอื้นกลับลงไปในลำคอ กลัวตนจะถูกลักพาตัวกลับจวนยังไม่พร้อมไปรับคำอบรมของมารดาเป็นเพื่อนซ่างซูซีเหยียน อีกฝั่งหนึ่งเฉียวฮุ่ยถูกรับตัวไปพร้อมนางกำนัลระดับสูงเพื่ออบรมขนบชาววังในส่วนกลาง ฝูมี่ถูกเยี่ยชิงถีกำชับอีกครั้งว่าเข้าวังและมีโอกาสเมื่อใดต้องเข้าเฝ้าองค์ไท่โฮ่วเป็นอย่างแรก..

           ย้ำนางตลอดสามวันจนจะฝันว่าไท่โฮ่วมาเรียกในฝันอยู่แล้ว…

           ชะตายามก้าวขาเข้าราชฐานฝ่ายในเสมือนโลกอีกใบที่แยกจากทุกสิ่งภายนอกโดยสิ้นเชิง ก้าวแรกนางมั่นใจว่าตนเองก้าวเข้ามาพร้อมไฉหนี่ว์และเหล่าเหม่ยเหรินอีกสักคนหนึ่ง ยังพอมีจังหวะส่งรอยยิ้มทักทายผูมิตรแต่ไม่ทราบว่าเมื่อใดกันที่ผู้เชิญพระเสาวนีย์ตำหนักเซวียนเต๋อเข้าล้อมเจ้ากวางน้อย

           สายตาคนรอบข้างต่างจับจ้อง.. คนของตำหนักท่านผู้นั้นมายังวังหน้าได้อย่างไร!!

           “ ท่านคงเป็นคุณหนูซ่างกวน.. ไม่สิ นายหญิงซ่างกวนเหม่ยเหริน บ่าวคือ ‘ถงรั่วหลัน’ ได้รับคำสั่งให้ช่วยแนะนำท่านถึงเรื่องขนบฝ่ายใน โปรดตามมาทางด้านนี้ ” สตรีวัยกลางคนผู้สุขุมสวมแถบบนปกเสื้อมีขีดขั้นเครื่องแบบสีต่างจากนางกำนัลคนอื่นเป็นหนี่ว์กวนระดับสูงอย่างไม่ต้องสงสัย

           “ เข้าวังวันแรกเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่รู้...รบกวนถงกู่กู่แล้ว ” 

           ฝูมี่รับรู้ได้ถึงการจับจ้องของสายตานับสิบรอบกายบ้างประหลาดใจสงสัย บ้างก็ขุ่นข้องระคนริษยาว่านางเป็นใครถึงทำให้คนจากตำหนักเซวียนเต๋อที่ขึ้นตรงแต่เพียงสตรีผู้ทรงศักดิ์ที่สุดในวังเคลื่อนไหวได้เช่นนี้ เสียงพึมพำเริ่มเอิกเริกเหม่ยเหรินหน้ากากทองค่อยดีใจที่ตอนนี้ตนมีเกราะป้องกันบดบังสภาพเหงื่อตกของตนเองอยู่อีกชั้น รีบเดินตามนางกำนัลชั้นสูงผู้นั้นไปโดยพยายามรักษากิริยาแต่ก้าวให้เร็วขึ้น

           ระหว่างทางเหมือนถูกซักประวัติตั้งแต่เกิดยันโตซ้ำใหม่อีกหน ฝูมีให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแม้จะเริ่มงุนงงเหลือเกินว่านี่นางกำนัลหรือเจ้าพนักงานทะเบียนราษฎ์พี่สาวท่านนี้ใช้พรสวรรค์ผิดที่ทางแล้ว เคราะห์ดีว่าหนี่ว์กวนถงคงเป็นคนรู้จักท่านแม่ของนางมาก่อน เพียงเอ่ยนามมารดาออกมาบทสนทนาซักถามจึงหยุดลงสักที

           “ พระสนมขั้นสี่ยังมิได้รับตำแหน่งให้มีเรือนแยก ท่านและเหม่ยเหรินอีกสี่คนจะอยู่ร่วมกันในอู๋ซั่ว.. ด้านนี้คือที่พักของท่านเรือนเมิ่งเหยา ในบรรดาเรือนพักอู๋ซั๋วทั้งหมดที่นี่ฮวงจุ้ยดีเยี่ยมที่สุดแล้ว ”

           “ ช่วงแรกอาจยังรุ้สึกอึดอัดไปสักพักขอให้นายหญิงน้อยโปรดอดทน วันใดวาสนาหนุนส่งลำพังเรือนพักเหม่ยเหรินเล็กๆ แห่งนี้ ย่อมมิอาจกักขังท่านไว้แน่นอน ” ถงกูกูอธิบายด้วยน้ำเสียงสุขุมเห็นฝูมี่เป็นเด็กสาววัยสิบห้าหนาวยังเปี่ยมความเดียงสาอยู่มากก็ให้นึกเอ็นดู ไม่ว่านางจะถามสิ่งใดหรือขอให้ช่วยอธิบายช้าๆ ก็เต็มใจชี้แหนะบอกกล่าวอย่างใจเย็น

           ฝูมี่อยุ่จวนใหญ่เรือนกว้างนับแต่จำความได้ อันที่จริงนางมิใคร่สนว่าตนต้องแบ่งปันพื้นที่อาศัยร่วมกับผู้อื่น ตรงกันข้าม.. ชอบเสียเดียวซ้ำ

           “ แบบนี้ดียิ่ง ผูกมิตรเพื่อนใหม่มีพี่สาวน้องสาวร่วมสนทนาแลกเปลี่ยนงานอดิเรกในยามว่าง แค่คิดก็ไม่เหงาแล้ว ” มือเรียวยกทาบแก้มตนเองยิ้มแย้มออกมาพลางคิดว่าจะสร้างความประทับใจแรกกับเหล่าเพื่อนร่วมเรือนอย่างไรดี

           “ ....นายหญิงน้อยมีมุมมองที่อ่อนโยนนัก ” ถงฏูกูชะงักไปอึดใจ ทว่าก็มิได้กล่าวสิ่งใดต่อ ลึกๆนางทราบดีว่ามิตรภาพของเหล่าสนมวังหลังเป็นคำที่เปี่ยมไปด้วยย่างก้าวสุดอันตรายเพียงใด

            “ เดิมทีท่านผู้นั้นให้พานายหญิงน้อยไปเข้าเฝ้าในทันที ติดที่ว่าเวลาล่วงเลยมามาก ทรงเมตตาเห็นท่านเดินทางมาเหน็ดเหนี่อย จึงเลื่อนการถวายพระพรเป็นวันรุ่งขึ้นแทน”

           “ ฝูมี่ทำให้ท่านผู้นั้นเป็นกังวลสมควรต้องโทษนัก ขแบคุณกูกูที่มาช่วยทถ่ายทอดกระแสรับสั่ง ย่ำรุ่งแล้วจะไปถวายพระพรด้วยตนเองอย่างแน่นอน ” บทสนทนาจบลงทั้งแบบนั้น ระหว่างรอให้เหล่าขันทีจัดแจงห้องพักที่ว่างอยู่เติมเต็มด้วยข้าวของนับสิบหีบที่นางนำติดตัวมา

           กว่าจะได้พักผ่อนเหม่ยเหรินหน้ากากทองคำผู้ลึกลับกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งคนงาม อ่านตำราจบไปสองเล่มห้องพักถึงพร้อมให้ใช้งาน นางเข้าไปเรียงยาสมุมไพรและกระสายยาอีกหลายตัวเก็บเข้าช่องลิ้นชักสั่งทำใหม่ให้แนบไปกับกำแพงเพิ่มพื้นที่ใช้สอย

           ตกดึงสงัดท่ามกลางความเงียบงันเป็นอีกครั้งที่ฝูมี่นอนไม่หลับนำพาร่างเน่งน้อยเดินสำรวจไปรอบเรือนพัก นึกคิดถึงคำของมารดาที่เคยวาดแผนผังฝ่ายในให้นางท่องจำไว้คร่าวๆ ดูเหมือนเรือนพักเหม่ยเหรินที่นางอยู่นั้นจะมีตำแหน่งที่ตั้งไม่ไกลจากอุทยานหลวงมากนัก..

           “ ท่านแม่เคยเล่าว่าอุทยานมีพันธุ์ไม้อายุร้อยปีหายากมาก.. ไปดูสักหน่อยดีไหมนะ.. กลางดึกแล้วคงไม่มีใครทันสังเกตเห็นเราหรอก.. ”

ริมฝีปากกล่าวกับตนเองก่อนคว้าโคมลายกระต่ายชมจันทร์เดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่จดจำได้ในความคิด 

เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

พักผ่อนประจำวัน : +100 ค่าพลังงาน (ได้วันละครั้ง)

เค้าบอกว่าให้แท้กท้าทายระบบ เอาล่ะคุณระบบว่ายังไงคะ ??

@Admin 

LuBairan ดี

ภัยร้ายคืบคลาน

นางล้าเหลือเกิน.. ลู่ไป๋หรั่นยกมือขึ้นคลึงหว่างคิ้วขณะที่ตัวอยู่บนรถม้าโคลงเคลงไปตามท้องถนน เดิมทีอีกฝ่ายกล่าวว่านางสามารถพักในตำหนักผิงหยางได้อีกสักระยะเพื่อขับไล่ฤทธิ์ของสุราให้เจือจางไปจากร่าง ทว่าให้อาศัยในจวนที่ไร้เงาเจ้าของอย่างสบายใจหาใช่สิ่งที่นางคิดว่าควรทำ ยังไงนางก็เป็นถึงเหม่ยเหริน มีหน้ามีตาให้ต้องรักษา รั้งค้างนอกวังมาตั้งหนึ่งคืน สมควรกลับไปพักที่เรือนตนเองได้แล้ว

ทว่าจู่ ๆ นางก็นึกไปถึงภาพจำเก่าก่อนในความทรงจำ ยิ่งนึกย้อนผ่านไปทีละภาพก็ยิ่งวูบโหวงในใจ จวบจนย้อนไปถึงภาพ ๆ หนึ่ง.. ในภาพความทรงจำนี้มีเงาร่างของสตรีผู้หนึ่งแฝงกายในความมืดเดินมาลูบศีรษะนางที่นอนอยู่ คนผู้นั้นนั่งลงข้างเตียงนาง เริ่มฮัมเพลงกล่อมเด็กพื้นบ้านที่ได้ยินจนชินหู ก่อนจะหลั่งน้ำตาลงทีละน้อย.. ทีละน้อย ไป๋หรั่นในฝันร่างกายหนักอึ้ง นางอยากจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้สตรีปริศนาผู้นั้นแต่กลับไม่สามารถทำได้อย่างใจนึก สิ่งนี้สร้างความงุ่นง่านให้กับเจ้าของห้วงฝันจนเปล่งเสียออกมาเป็นเสียงอ้อแอ้ … ‘เสียงเด็ก?’ นางคิด

‘ ข้าทำให้เจ้าตกใจหรือ ? ’

ไป๋หรั่นรู้สึกว่าตนเองขมวดคิ้วเล็กน้อย นางพยายามยื่นสองมือออกไปข้างหน้าเพื่อจะได้ยันตัวลุกขึ้นมองใบหน้าของผู้ที่คล้ายจะโต้ตอบกับนาง แต่ทั้งหมดต้องโทษเจ้าร่างกายที่หนักอึ้งทั้งยังใช้การไม่ได้นี้ เพราะความพยายามของนางล้วนไม่เป็นผล สุดท้ายนงคราญน้อยก็ยอมแพ้และได้แต่เบิกตาจ้องคนปริศนาพร้อมกระแสความคิดที่ไหลผ่านซ้ำไปซ้ำมาว่า ‘อย่าร้องไห้’

ราวกับอีกฝ่ายล่วงรู้ในความคิดนี้ ใบหน้าที่ปกคลุมด้วยเงาดำโน้มเข้ามาเล็กน้อย ‘ทำไมถึงเป็นเช่นนี้.. ทำไมถึงต้องเป็นเช่นนี้ด้วย’

เป็นเช่นไร? แล้วทำไมถึงเป็นไม่ได้? คำถามของนางล้วนไร้เสียง นางเกรงกลัวความโดดเดี่ยวอันไร้ที่สิ้นสุด และฝันนี้ก็ทำให้นางเผชิญหน้ากับมัน ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ อีกต่อไป ไม่มีเสียงฮัมเพลง ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นพร้อมกับรอบด้านที่เริ่มมืดลง นางจมอยู่กับความมืดที่ไร้ซึ่งการตอบรับ มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาของตัวตนที่ไม่แน่ชัดว่าใช่นางจริงหรือไม่

ยามนี้ปลายนิ้วของไป๋หรั่นเริ่มชาไปทีละนิด นางดูคล้ายกับคนที่ไม่อาจรับมือต่อภัยร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา ผู้เปรียบได้ดั่งหยกฝืนใจทำเป็นสงบ แสร้งหลับตาทั้งที่ใจเต้นระส่ำ ในเสี้ยวพริบตานี้เอง จู่ ๆ ก็มีกลุ่มควันสีขาวพุ่งเข้ามา และ—-

“ ลู่เหม่ยเหริน ! ”

เสียงเรียกที่ไม่เบานักทำให้เจ้าของฐานะเหม่ยเหรินภายในรถม้าสะดุ้งเฮือก ‘...ที่แท้ก็แค่ฝันไป’ เนตรหงส์กะพริบปริบครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปรับการมองเห็นที่พร่ามัวให้กลับมาชัดเจน บางทีคงเป็นเพราะฤทธิ์นารีแดงที่ตกค้างทำให้จิตใจไม่สงบก่อเกิดเป็นฝันอันวุ่นวายและไร้ที่มา ทว่าต่อให้นางจะปลอบตัวเองสักแค่ไหน ดวงใบหน้าพิลาสล้ำที่สมควรเปล่งประกายกลับซีดขาวลงทุกที

“ เห็นท่านไม่ตอบนึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่แล้วเสียอีก ข้าน้อยต้องการแจ้งเพียงว่าถึงวังแล้วขอรับ ต่อจากนี้ต้องเป็นท่านเดินเท้าต่อแล้ว ” สารถีหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ดี ผิดกับคนในตัวรถที่ใจวูบโหวงยิ่งนัก

“ ขอบคุณเจ้ามาก จากนี้คงต้องเป็นข้า.. เดินต่อแต่เพียงผู้เดียวแล้ว ”

…

เมิ่งเหยาอู๋ซั่วในวันนี้แปลกตานัก

“ ขอเรียนถามสักเล็กน้อย มิทราบว่าพวกท่านมาทำสิ่งใดกัน? ”

ต่อให้พื้นที่ของอู๋ซั่วแห่งนี้กว้างพอจะมีห้าเรือนย่อยแต่ก็ใช่ว่าจะสามารถรองรับคนได้เป็นจำนวนมาก และที่ผ่านมาก็ไม่มีเหตุให้ต้องรับรองแขกจำนวนมากด้วยเช่นกัน ทว่ายามนี้ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด อยู่ ๆ ที่หน้าเรือนปีกซ้ายลำดับสองภายในเขตเมิ่งเหยาของนางกลับมี ‘แขก’ ที่ไม่ได้รับเชิญจำนวนมากยืนกระจัดกระจายกันไป แขกทุกท่านที่ว่านี้สวมชุดของมือปราบ ทั้งยังมีท่าทางขึงขังทำเอานางกำนัลที่คอยประกบดูแลนางตัวหดฟีบจนแทบมองไม่เห็น

เสียงของนางไม่มีผลต่อพวกเขา เป็นครั้งแรกที่นางออกปากถามสิ่งใดแต่กลับไร้ซึ่งคนตอบ ชวนให้รู้สึกประหลาดอยู่ลึก ๆ แต่กับเหล่านางกำนัลน้อยที่กำลังหน้าซีดเซียวได้ที่เสียงของนางกลับเป็นเหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด โดยไม่ทันได้รู้ตัวหนึ่งในนั้นอยู่ ๆ ก็พูดออกมาว่า

“ นายหญิง.. ”

แค่คำเดียวก็พลิกสถานการณ์ได้ทันที

มือปราบเกือบสิบคนหันขวับกลับมามองที่นาง ส่วนนางกำนัลที่เหลือก็หันไปตาแดงชิ้งใส่แม่สาวตัวดีที่หลุดปากเรียกในตอนที่ไม่สมควรเรียก ทุกการขยับรอบตัวล้วนอยู่ภายใต้การเฝ้ามองของนาง โดยเฉพาะแผ่นหลังกว้างของชายที่ยืนประชันหน้าอยู่กับเหล่านางกำนัล

คนผู้นั้นสวมเครื่องแบบขุนนางก่อนจะทับด้วยเสื้อคลุมอีกชั้น สองมือของเขาไขว่หลัง คาดว่าคงใช้เวลาพิจารณาและเค้นถามนางกำนัลบริเวณนี้อยู่นาน เดิมทีหลังจากได้ยินการเรียกขาน เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมา มองผาด ๆ บรรยากาศของคนผู้นี้คล้ายยามราตรีที่เต็มไปด้วยหมู่เมฆ ภายในชุดเครื่องแบบเรียบง่ายส่งให้เขาสง่างามขึ้นหลายส่วน ทว่าเมื่อพิศมองอย่างละเอียดกลับสัมผัสได้ถึงกระแสลุ่มลึกอันเปี่ยมล้นจนยากพรรณนามาจากดวงตาของเขา.. ชายผู้นี้ครอบครองดวงตาเรียวเช่นใบหลิว ทั้งยังมีสองนัยน์เป็นสีดำขลับส่องประกายคล้ายหยกสีนิลที่ชะโลมด้วยน้ำ

คนเช่นนี้ขอเพียงแย้มยิ้มคงเหมือนดั่งสายลมเย็นฉ่ำน่าหลงใหลที่พันรัดหัวใจไม่จางหาย

“ มิทราบว่าใต้เท้าตรวจการท่านนี้คือผู้ใด..? เมิ่งเหยาอู๋ซั่วหาใช่สถานที่ที่ท่านจะนำคนเข้าออกได้ตามอำเภอใจ ” นางสะบัดความคิดไร้สาระออกจากหัว หลังจากกล่าวจบมือบางก็ยกขึ้นปลดหมวกไผ่ผ้าคลุมลงออกจากศีรษะ เผยให้เห็นดวงหน้างามที่ทำให้ผู้คนลืมหายใจในครั้งแรกที่พบ ลู่ไป๋หรั่นแม้จะมีแววความอ่อนล้าแต่กลับไม่ได้ลดทอนความงามของนางลง กลับกันสมควรพูดได้ว่าดูอ่อนแอบอบบางมากขึ้นหลายขุมแม้ยามนี้จะมีการมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจนักก็ตาม

เหล่ามือปราบที่ติดตามนายมาเพื่อคุมเชิง ‘ คนงามอย่าได้มุ่นคิ้ว พวกข้าใจอ่อนกันหมดแล้ว ! ’

“ … ” ใต้เท้าที่คล้ายจะมีศักดิ์สามารถสั่งการคนทั้งหมดเริ่มที่จะหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ ข้าน้อยทราบขอบเขตดี ไม่ขอรบกวนพระสนมช่วยทบทวนให้เสียเวลา ” เสียงของเขาไม่ดังไม่เบา และไม่ฉายฉัดว่าที่พูดอยู่นี้เป็นการกระทบกระทั่งหรือแค่สื่อสารตรงกับความคิด ใต้เท้าแปลกหน้ากล่าวพร้อมก้าวเท้าเดินฝ่าวงมือปราบอย่างช้า ๆ มาหยุดตรงหน้านาง “ ยามนี้ท่านตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมภายในเขตราชฐาน ขอความร่วมมือลู่เหม่ยเหรินยอมรับการคุมตัวไปยังกรมราชทัณฑ์เพื่อรับการสืบสวนด้วย ”

“ ฆาตกรรมในเขตราชฐาน? ”

เป็นลู่ไป๋หรั่นที่ย้อนถามกลับเสียงสูงด้วยหน้าซีดขาวอย่างเสียท่าทาง อากัปกิริยาเช่นนี้คล้ายไปกระตุกต่อมความสงสัยของผู้มาเชิญให้อีกฝ่ายเข้ารับการคุมตัวด้วยตนเองเป็นอย่างดี “ เช้าตรู่วันนี้มีการพบศพเหม่ยเหรินท่านหนึ่งที่สระน้ำในอุทยานหลวง เบื้องต้นมีการตรวจสอบพบว่าอีกฝ่ายได้รับจดหมายจากท่าน ด้านในระบุสถานที่และเวลานัดหมายตรงกับจุดที่คาดว่าเกิดเหตุฆาตกรรม ลู่เหม่ยเหรินตลอดทั้งเช้าคนในวังหลวงตามหาท่านกันให้วุ่น ทว่าท่านปรากฏตัวเอายามนี้ ไม่ทราบว่าเป็นเพียงหนึ่งในละครตบตา หรือหาได้รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกันแน่ ” คำอธิบายของเขากรีดลึกในห้วงความคิดของผู้ฟังเช่นเดียวกับเสียงเรียบทุ้มที่มีผลคล้ายไม้ตอกตะปูช่วยย้ำเนื้อหาน่าสะเทือนใจนั้นลงในอก

ฉับพลันนางรู้สึกราวกับโลกนี้สั่นไหวอย่างรุนแรง ร่างที่ขาดการพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มมาตลอดทั้งคืนทรุดลงแทบเท้าชายในเครื่องแบบผู้นั้น ระหว่างที่คนรอบกายตกใจ ถึงขนาดมีมือปราบบางคนคิดปรี่เข้ามาช่วยพยุงนาง เจ้าคนหน้าตายที่พกวาจาสั่นฟ้าสะเทือนดินตรงหน้านางกลับชักเท้าถอยหนีไปถึงสองก้าวราวกับรังเกียจเดียดฉันกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน สิ่งนี้สร้างความขุ่นเคืองใจให้นางได้เป็นอย่างมากและในขณะเดียวกันมันก็ทำให้คนรอบข้างต่างไม่กล้าขยับ

“ ใต้เท้า.. ท่าน.. ”

ราวกับมีคนพึ่งรู้ว่าเมื่อครู่ต่อให้ไม่ยินดีอย่างไรก็ไม่สมควรตั้งตัวหนีสตรีประหนึ่งรังเกียจเช่นนี้ คนผู้นั้นที่ยืนอยู่เหนือหัวนางกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะปลดเสื้อคลุมมาพาดไว้บริเวณฝ่ามือแล้วค่อยยื่นมาหมายจะช่วยประคองนางขึ้น ด้านลู่ไป๋หรั่นที่เห็นการกระทำนี้แทงใจอยู่เต็มตาก็ได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่า “ ใต้เท้ามีสิทธิ์ใดมาถามว่าข้าเล่นละครตบตาหรือว่าไม่ทราบเรื่องอย่างแท้จริง มาก็มาแล้ว ทั้งยังยกคนมามากถึงเพียงนี้ ท่านทราบบ้างหรือไม่ว่าหากหลังจากนี้ความจริงที่เผยอยู่ตรงหน้าเป็นข้าบริสุทธิ์ ท่านทำเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากทำลายชื่อเสียงชั่วชีวิตของสตรีนางหนึ่ง ทั้งยังเป็นการทำโดยไม่ทันได้รับข้อยืนยันเลยด้วยซ้ำ ”

“ หลักฐานบ่งชี้ ข้าน้อยทำตามกฏหมายย่อมมีสิทธิ์เข้าคุมตัวผู้ต้องสงสัย แน่นอนว่าหากท่านบริสุทธิ์ ชื่อเสียงย่อมไม่มีทางด่างพร้อย ” เสียงที่ตอบกลับมาคล้ายต้องการจะตอกย้ำว่านางเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ยอมรับความจริง สองตาของนางร้อนผ่าวยากที่จะควบคุม นับเป็นเคราะห์กรรมอันใดของนางถึงได้ตกมาอยู่ในมือชายที่หาได้สนใจไยดีคลื่นลมที่น่ากลัวของความคิดคน อาศัยคำพูดนี้เพียงคำพูดเดียวนางก็บรรลุแล้วว่าเขาเป็นคนเช่นไร

ซื่อตรงดังกำแพง หนักแน่นราวขุนผา สิ่งที่กระทบกระทั้งเข้ามา ล้วนเป็นความโง่เขลาที่เขาไม่ใส่ใจ

“ ไหนเลยจะง่ายปานนั้น.. ” ริมฝีปากสีแดงสดพึมพัมโดยไร้คนเข้าใจ ต่อให้เขาสามารถเอาความจริงมาวางตรงหน้า ต่อให้หลังจากนี้จะพยายามซักล้างตัวตนนางจนขาวสะอาดก็เกรงว่าคงสายเกินไปเสียแล้ว “ โจ่งแจ้งเพียงนี้เชียว .. หลักฐานชี้ตัวข้าอย่างโจ่งแจ้ง แม้แต่ท่านก็ยังคุมตัวข้าอย่างโจ่งแจ้ง ยามนี้หากอยากหาเบื้องลึกเบื้องหลัง เกรงว่าเป็นท่านกวนน้ำจนขุ่นแล้ว ”

“ ... ”

ลู่เหม่ยเหริน ไม่สิ.. ลู่ไป๋หรั่นเค่นหัวเราะเสียงเย็นอยู่เพียงลำพัง กระทั้งมือที่ยืนมายังถูกชักกลับ แต่แล้วอย่างไร หากที่ดำเนินอยู่เป็นเพียงลู่ไป๋หรั่น ธิดาคหบดีแห่งลั่วหยาง คุณหนูเล็กแห่งสกุลลู่ จะให้เปราะบางเช่นใดก็ยังได้แต่ยามนี้ตัวนางอยู่ไกลบ้าน รอบข้างไร้ซึ่งคนสนับสนุน หนทางปกป้องตัวเองมีเพียงทำให้จิตใจแข็งกล้า หยกเย็นไร้ใจฉันใด นางก็สมควรเป็นให้ได้ฉันนั้น ขอเพียงแค่สามารถเป็นได้… ความหนาวเหน็บในวังนี้คงลดลงไม่น้อย

“ ผู้ปราดเปรื่องเช่นท่านคงไม่เข้าใจความลึกล้ำของสตรี.. ช่างเถิด ข้ายินดีให้ความร่วมมือในการคุมตัว ” ร่างน้อยของโฉมงามลุกขึ้นโดยลำพัง นางไม่เสียเวลาปัดแม้กระทั่งฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้า บุปผาหยกดอกนี้หันไปกล่าวอำลานางกำนัลที่มองกันตาละห้อย “ จากนี้หากคนของกรมราชทัณฑ์เดินทางมาขอสิ่งใดก็ให้ความร่วมมือกับพวกเขา แจ้งแก่เหม่ยเหรินท่านอื่น ๆ ในเมิ่งเหยาด้วยว่าเป็นคนแซ่ลู่ทำให้แตกตื่นแล้ว หากกลับมาได้ ยินดีทดแทนแด่พวกนาง ”

ลู่ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด เนตรหงส์ตวัดกลับไปมองผู้ซื่อตรงราวท่อนไม้พร้อมรอยยิ้มยอมรับชะตากรรมที่ดูแล้วยากนักจะอธิบายได้

“ เชิญใต้เท้านำทาง ”

รวมค่าความสัมพันธ์
[NPC-09] จาง ทัง + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
[NPC-09] จาง ทัง + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี

+15 EXP ฟังข่าวลือฆาตรกรรมในวัง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   สุดท้ายแล้ว แผนที่วางไว้เมื่อคืนนี้นางก็ยังไม่ได้เรียนถามอะไรเนื่องด้วยความผิดหวังจากความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่นางก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงจะไปหวังอะไรกับคนเช่นนั้นเช่นกัน เหลียนฮวาตื่นมายามเช้ากับแก้มที่รู้สึกปวดหนึบอยู่บ้าง ทว่าก็กลับชินชาอย่างน่าประหลาด

   เหอะ จะอยู่เรือนหรืออยู่วังก็มีแต่สตรีตัวดีทั้งนั้น

   ร่างบางกวักมือเรียกสาวใช้ให้มาแต่งกายตนเองตามระเบียบ ทว่าการมาของสาวใช้นี้ทำนางประหลาดใจเมื่อในมือมีกระปุกยามาให้พร้อมข้อความจากขันทีน้อยสู่พระสนมเนื่องด้วยนางที่ตื่นเสียสายเชียว

   “มีขันทีมาแจ้งข่าวว่าให้ท่านพักผ่อนในเรือนพร้อมมอบกระปุกยาทาให้เจ้าค่ะ”

   ดวงตากลมเมียงมองกระปุกยานั้นอย่างงุนงง ผู้ที่ทราบว่านางโดนตบเห็นทีก็มีเพียงบุรุษน่าตายบนบัลลังก์เช่นนั้นแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้นอกจากเขาผู้นั้น นางพยักหน้าทำแสร้งแกล้งเข้าใจก่อนที่จะเอนกายพักในเรือนอย่างว่าง่าย

   มิใช่ว่าต้องการพักตามรับสั่ง ทว่าต้องการพักเพื่อสงบสติอารมณ์เสียก่อน เช้านี้ยังต้องมาเจอภาพเจี่ยเจียของนางถูกลากไปทั้งที่ยังไม่ได้ความจริง เช่นนี้แล้วคงต้องเรียนผู้สูงสุดต่อวังหลังแห่งนี้

   “ข้ามหน้าเช่นนี้ ไยต้องนิ่งเฉย ข้าจะไปหาไทโฮ่ว”

+15 exp ฆาตกรรม  คือฟังจากปากคนมาลากแบบนี้ ไม่รู้เรื่องให้มันรู้ไป

ใครน้า ใครตามมาอ่ะ ฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

     สายลมแผ่ว ๆ พัดเอื่อยผ่านหน้าต่างเรือนเมิ่งเหยาปะทะเข้าสตรีผู้เท้าคางนั่งอ่านม้วนนิยายประโลมโลกอย่างนึกสนุกอยู่กลางเรือนใต้ต้นเหมยใหญ่ที่ไร้ดอก แม้นเหงากายนักเมื่อสตรีหยกมิได้อยู่เรือนเช่นนี้ทว่านางก็กระทำเพื่อเจี่ยเจียของนางทุกทางแล้ว นับแต่นี้ไปคือวาสนาและความสามารถของนางจะนำพา ส่วนน้องหญิงคนเล็กอย่างซ่างก่วนฝูมี่ที่พบร่องรอยและได้ยลยินจากสาวใช้ก็ไม่อยู่ตั้งแต่เช้าตรู่ เช่นนั้นแล้วสตรีผู้อยู่เรือนผู้เดียวจึงกระทำได้เพียงปล่อยกายไปกับสิ่งที่นางชมชอบ

   มือซ้ายถือม้วนตำรา มือขวายกจอกชาขึ้นจิบ กลิ่นหอมหมื่นลี้ที่อบอวลสร้างความรื่นรมย์แก่เหม่ยเหรินผู้นี้ไม่น้อย ทว่าความสงบสุขที่นางสรรสร้างอยู่ได้ไม่นานเมื่อยามซื่อมาเยือน ก็มีขันทีน้องเดินมาพร้อมกับอาภรณ์และหมวดไผ่ผ้าคลุม

   “เรียนพระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหริน มีพระราชสานส์จากฝ่าบาทขอรับ”

   ดวงตาสีดำตัดสลับขาวกลมโตดั่งเมล็ดซิ่งจำต้องละสายตาจาดตัวอักษรตรงหน้าเพื่อมารับจดหมายน้อยของผู้ที่ถูกขันทีเรียกขานว่า ‘ฝ่าบาท’

สวมเสีย แล้วมาที่ประตูเวียนอู่

   วงคิ้วเรียวดั่งใบหลิวเลิกขึ้นด้วยความฉงนใจ ไม่อาจเดาใจโอรสสวรรค์ได้เลยแม้เพียงน้อย หากนี่คือราชสานส์เช่นนั้นแล้วก็เป็นดั่งพระราชโองการที่ไม่อาจหักหาญบิดพริ้ว มือเรียวกวักเรียกสาวใช้ข้างกายก่อนจะพยักเพยิดไปทางขันทีให้นางรับอาภรณ์พวกนั้นมาช่วยสวมให้นางเสีย ใช้เวลาอยู่ราวหนึ่งก้านธูปจากเหม่ยเหรินผู้เพลินตากลับไปเป็นคุณจวนเจ้ากรมโยธาธิการเช่นเดิม

   “นำทางไปเสียสิ”

   สิ้นสวีจีที่เอื้อนเอ่ย ขันทีผู้ส่งพระราชสานส์ก็นำทางนางไปประตูเสวียนอู่ทันที

ใครน้า ใครตามมาอ่ะ ฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

     ได้เวลาพัก เสียที หลังจากที่นางถูกดึงตัวไปปลอมกายออกท่องฉางอันเสียทั่วป่า การนั่งบนหลังอาชาปวดบั้นเอวไม่ใช่น้อย ทั้งยังถูกปีศาจจิ้งจอกมาล่อลวงช่างน่าหวาดหวั่นมากมาย สตรีผู้รักเรือนนอนประหยัดพลังกายยิ่งกว่าผู้ใดเมื่อกลับมาถึงเรือนของตนเองแล้วราวกับสติหลุดลอยไปแสนไกล นางหมดแรงจะเอ่ยสิ่งใดอีกแล้ว

   “พระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหรินเจ้าคะ มีจดหมายจากกงกงน้อยผู้หนึ่งฝากให้ท่าน”

   ผู้ใดอีก—

   ได้ยินว่าเป็นจดหมายก็คิ้วขมวดไปเสียแล้ว มือเรียวรับจดหมายมาเปิดอ่านแลเห็นฝีพู่กันแปลกตาไม่คล้ายเคยอ่านจึงตั้งใจจดจ่อกับเนื้อหามากขึ้น

   [ช่างน่าเสียดายนัก ข้าช่างมีตาหามีแววไม่ เดิมทีคิดว่าเจ้าเป็นเพียงลูกสาวคุณหนูตระกูลผู้ดีจะช่วยผลักดัน แต่ดูเหมือนเจ้าจะมีวาสนาไม่น้อย ปัญญาของเจ้าในอนาคตย่อมสามารถช่วยแบ่งเบาภาระให้ฝ่าบาทได้ เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งที่ฝ่าบาทมีสนมผู้ฉลาดปราดเปรื่องอยู่ข้างกาย แต่ข้าขอเตือนเจ้าสักหน่อย อย่าใช้ปัญญาในทางที่ผิด และอวดโอ้จนเกินไป เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า และการช่วยแบ่งเบาฝ่าบาทในการร่วมแบ่งปันความคิดก็เหมือนเจ้าขี่หลังเสือ หากฝ่าบาทยังไม่โปรดปรานเจ้ามากนัก ก็อย่าคิดกระทำการใดวู่วาม ]

   “เหอะ คิดว่าข้าอยากได้ความโปรดปรานจนตัวสั่นอย่างนั้นแหละ”

   เมื่อจับใจความจนสิ้นทุกตัวอักษรก็ยื่นกลับไปให้สาวใช้ที่เป็นเวรวันนี้พร้อมกับเอ่ยบอกให้เอาไปเผาทิ้งเสีย นางไม่อยากจะเห็นมันอีก พลังงานกายที่ต่ำเตี้ย ยังต้องมาอ่านคำเตือนหวังดีไม่ได้ศัพท์อีก ขมับทั้งสองพลันปวดตุบขึ้นมา นางเอ่ยแจ้งให้เตรียมอาบน้ำก่อนจะให้เวลาตนเองพักผ่อนเสียที

พักจ้า  ให้พักเหอะเอาดี

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง อย่าชงผมกับคนอื่นได้ไหม แม่งูเอ๋ย

@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
เปิดดวงใจมังกรทอง

     นางตื่นมา พร้อมกับได้ยลยินข่าวลือเกี่ยวกับตนเองแล้วหัวแทบจะปวดกับทักษะเนื้อข่าวมีสี่ส่วนใส่ความเพิ่มอีกหกส่วนของฝีปากผู้คนในวังโดยแท้ หากจะมีสตรียศเหม่ยเหรินอีกสักคนมาดักตบนางวันละหลายคนคงไม่เกินจริงแล้ว

   เว่ยเจียเหม่ยเหรินออกไปข้างนอกกับหวงตี้ กลับมาท่าทางอ่อนเพลีย ซ้ำยังฝ่าบาทมาส่งจนถึงเรือนพัก เช่นนี้แล้วหมายความว่าอย่างไรได้อีก

   “หมายความว่าข้าหวิดจะโดนปีศาจฉุดอยู่รอมร่อ คงสุนทรีย์มากกระมัง ฝันละเมอเสียจริง”

   ร่างบางบ่นอุบกับสาวใช้ที่มาช่วยเหลืออาบน้ำแต่งองค์ทรงเครื่องเช่นประจำวัน กายบางที่ได้พักเสียบ้างพอมีเรี่ยวมีแรงขึ้นกว่าเมื่อวานพอควร บั้นเอวที่ปวดจากการควบอาชาแทบทั้งวันก็ให้สาวใช้ช่วยนวดคลายปวดตึงไปบ้าง ด้วยองค์ประกอบทั้งภายนอกน่าปวดหัวและภายในช่างปวดตัวเช่นนี้แล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาเจ้าของนามในข่าวลือจึงมายมั่นปั้นมือจะไม่ก้าวขาออกจากตำหนักแม้สักก้าวเดียว !!!

   “พระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหรินเจ้าค่ะ มีขันทีมาหน้าเรือนพัก แจ้งว่าฝ่าบาทมอบถุงตำลึงทองและมีพระราชสาส์นถึงท่าน”

   มารดามันเถิด !!!

   เจ้าของนามที่ถูกเรียกขานหลังได้ยินเช่นนี้ก็นั่งเหม่ออยู่หน้ากระจกพอควรเชียว ได้พักไม่ถึงวันก็กลับมาได้ยินคำว่า ฝ่าบาท อีกแล้ว แล้วนี่กระไร มิใช่ว่าเปลี่ยนเวรแล้วหรอกหรือไรเรียกหานาง มือเล็กถูกยกขึ้นมานวดขมับ ด้วยความเป็นผู้น้อย ทั้งยังเป็นภรรยา ความเป็นอยู่ล้วนขึ้นต่อสามีทรงอำนาจ ไหนเลยนางจะขัดสิ่งใดได้ มืออีกข้างรับถุงตำลึงทองมาใส่หีบที่นางหมายมั่นว่าจะเก็บถุงตำลึงทองดูว่าบุรุษสกุลหลิวน่าตายพวกนี้จะปาใส่นางสักกี่ถุงกันแล้วก็รับกระดาษใบน้อยมาอ่าน

มาพบเจิ้น

   “ตอนนี้ขันทีผู้นั้นยังอยู่ใช่หรือไม่”

   “เจ้าค่ะ”

   “ประเสริฐยิ่ง”

   บิดพริ้วมิได้จึงจำต้องยินยอม พระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหรินในอาภรณ์สีครามลายเหลียนฮวาดั่งนาม ปักดิ้นสีเงินประดับแลงดงาม คลุมทับด้วยไหมโปร่งดูพริ้วไหว เรือนผมเกล้าขึ้นปักปิ่นเพียงสามด้ามพอมิให้โล่งเกินงาม ทั้งหมดนี้คล้ายว่าเป็นอาภรณ์ประจำของนางเสียมากกว่าการตั้งใจแต่งองค์ทรงเครื่องไปปรนนิบัติผู้ใด นางก้าวเดินออกจากตำหนัก เอ่ยปากให้ขันทีน้อยที่โอรสสวรรค์ส่งมานำทางไป 

EVENT 2 HEART of Emperor Hanwudi  1/2

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ยี่สิบสี่ ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

     ว่ากันว่าหากขอสิ่งใดด้วยความมุ่งมั่นปรารถนาอย่างแรงกล้ามักจะเป็นไปดังหวัง เช่นนั้นแล้วในวันธรรมดากลางคิมหันต์ฤดูชื้นฝน เว่ยเจียเหม่ยเหรินที่ยังคงเอนกายเอกขเนกต่อไป ณ ชานเรือนฝั่งของตนเองได้ภาวนาอย่างสุดก้นบึ้งของดวงใจว่าอย่างให้ได้มีเสียงเรียกนางออกไปไหนไกลเรือนอีก มือเรียวหมุนคลายม้วนตำรา ดวงตาไล่อ่านตัวอักษรไปเรื่อย ๆ อย่างสบายอารมณ์ ริมฝีปากเล็กที่กำลังจะอ้าขึ้นเอื้อนเอ่ยขอชาสักจอกพลันต้องหุบเสียสนิทเมื่อได้ยินเสียงดังจากสาวใช้แทน

   “เว่ยเจียเหม่ยเหรินเจ้าคะ มีราชโอการมาเจ้าค่ะ”

   ม้วนตำราพลันตกลงพื้นทันตา ดวงหน้าที่ก้มอ่านวิญญาณม้วนกระดาษค่อย ๆ เงยขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่าในดวงตากลม นางเพิ่งจะร้องขอสุดใจไปไม่ถึงเค่อดีก็มีเสียงเรียกนางอีกแล้วหรือ ทั้งยังมาพร้อมกับราชโองการ

   รอบก่อนพระราชสานส์ รอบนี้พระราชโองการ รอบหน้าไม่มาเป็นตัวเป็นตนตรงหน้าเลยหรือ

   ด้วยไม่อาจให้กงกงผู้มาประกาศเนื้อความรับสั่งนางจึงต้องเร่งผุดลุกขึ้นปัดชายกระโปรงให้เรียบร้อยและเดินไปหน้าเรือนพักทันใด

   “เว่ยเจียเหม่ยเหรินโปรดรับพระราชโองการ”

   ทันทีที่ร่างงามของสตรีในเรือนเจ้าของนามในพระราชโองการปรากฎมายอบกายหน้าเรือน สาวใช้ทั้งเรือนก้มคำนับ กงกงก็เปิดม้วยพระราชโองการและประกาศตามเนื้อความอย่างหนักแน่น เสียงดังฟังชัดประจักษ์แจ้ง

   “จบพระราชโองการ”

   “ขอบพระทัยองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   สิ้นการแถลงพระราชโองการ ทั้งเรือนพักเมิ่งเหยาพลันกู่ก้องร้องขอบพระทัยแด่โอรสสวรรค์ตามระเบียบการปฏิบัติตน มือเรียวของเจ้าของนามในพระราชโองการอันได้รับการอวยยศและพระราชทานตำหนักเดี่ยวก็ยื่นไปรับม้วนพระราชโองการจากกงกง

   “ยินดีด้วยขอรับเว่ยเจียเจี๋ยยวี๋ ฝ่าบาทตรัสเพิ่มมาว่าท่านสามารถเดินทางเข้าพักในตำหนักใหม่ได้ภายในทันที”

   “ขอบใจกงกงมาก ลำบากท่านแล้ว”

   การเอ่ยบอกเช่นนี้มิใช่การบอกให้นางเร่งเก็บของหรือ เมื่อขันทีเฒ่าเดินออกไปสาวใช้ทั้งหลายก็เร่งไปช่วยกันเก็บของ ส่วนพระสนมเจี๋ยยวี๋คนแรกในรัชสมัยฮั่นอู่ตี้ก็ทำเพียงเขย่าม้วนพระราชโองการราวกับเสียสติไปเสียแล้ว…เอวัง

@@Admin 

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

LuBairan ดี

ราชโองการ
วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาเก้านาฬิกาถึงเก้านาฬิกาสามสิบนาที

ในที่สุดนางก็ได้กลับเมิ่งเหยาแล้ว มลทินสังหารชีวิตเลือนหาย โทษทัณฑ์กักบริเวณแตกกระจายที่หลงเหลือไว้มีเพียงความทรงจำ ปัจจุบันไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวหา ไม่มีใครกล้าสบตา เผิน ๆ .. ดูเหมือนไม่กล้าพบหน้าเลยด้วยซ้ำ ไป๋หรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ยามนี้นางนั่งอยู่ในเรือนปีกซ้ายลำดับที่สองของตัวเองภายในเมิ่งเหยาด้วยความรู้สึกประหลาด

“ เจ้าบอกว่าตลอดช่วงที่ข้าเงียบไม่อยู่มัน.. เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ ? ”

“ มีข่าวลือหลายอย่างเชียวเจ้าค่ะ ! ก่อนหน้านี้ที่มีข่าวลือกันว่าฝ่าบาทโปรดปรานเฮ่อถูถึงขนาดไปทรงม้ายิงธนูร่วมกับอีกฝ่ายและจบลงที่นางนักโทษผู้นั้นบาดเจ็บกลับมาจนฝ่าบาทต้องอุ้มไปส่งถึงตำหนัก ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแผนการที่ฝ่าบาทจงใจใช้เพื่อสืบหาหลักฐาน ยิ่งไปกว่านั้นก็ต้องชื่นชมใต้เท้าจางที่สืบข่าวว่องไว จนสุดท้ายก็เป็นผลให้ฝ่าบาทตัดสินใจตั้งศาลเฉพาะกิจขึ้นพิพากษาด้วยตนเอง ”

นางไม่อยู่ราวอาทิตย์ ดูเหมือนว่าฝีปากและความสามารถด้านการเสาะหาข่าวของนางกำนัลน้อยจะพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก เหม่ยเหรินแซ่ลู่คลึงปิ่นหยกในมือไปมา ดูแล้วคล้ายการควงพู่กันตามประสาบัณฑิตที่ชำนาญการ “ ฝ่าบาทปรีชาสามารถ ไหนจะให้ความโปรดปรานโดยเปล่าประโยชน์กับสนมเพียงผู้หนึ่ง ” ประโยคนี้ของไป๋หรั่นทำเอานางกำนัลน้อยใหญ่ลอบมองกันหนแล้วหนเล่าเนื่องจากรู้แจ้งในหนึ่งสิ่งที่ไม่อาจบอกนายตนได้

‘ ฝ่าบาทเองก็โปรดปรานท่านมิใช่น้อย ลู่เหม่ยเหรินมิใช่ว่าเช่นนี้ต้องยิ่งระวังหรือ ! ’

แต่ก็อย่างที่หลายคนทราบโฉมงามพิลาสล้ำเช่นหยกอย่างลู่ไป๋หรั่นชอบการได้ฟังข่าวลือที่เปลี่ยนไปมาตามน้ำใสใจคน ฉะนั้นแล้วแทนที่คนรอบข้างจะหยุดหยิบยกเล่านี้มาพูด ตรงกันข้าม พวกนางเริ่มล้อมวงเข้ามาและซุบซิบกันในระดับที่พอได้ยินแค่ทั่ววง “ เรื่องนี้ก็น่าสนใจไม่น้อยบ่าวได้ยินคนเขาพูดกันว่าซ่างกวนเหม่ยเหรินแสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสารจนได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทให้ไปปรนนิบัติทั้งวันทั้งคืนที่ตำหนักเว่ยหยาง เดิมทีนางต้องมาพักที่เรือนเมิ่งเหยา แต่ดูสิ จนถึงยามนี้แล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาคน ”

จริงอย่างที่พวกนางว่า.. เรื่องนี้น่าสนใจไม่น้อย

“ ประหลาดนัก ฝ่าบาทที่ข้ารู้จักไหนเลยจะเมตตาคนเพียงเพราะแค่อ่อนแอน่าสงสาร เรื่องนี้ตื้นลึกหนาบางดูออกยาก ฟังไว้แต่อย่าส่งต่อมั่วซั่ว อีกอย่างหากคิดตามข่าวลือนี้ให้ดีย่อมต้องพบว่าไม่สมเหตุสมผล ” ปลายด้ามปิ่นหยกเคาะลงกับโต๊ะเบา ๆ เป็นจังหวะกึกก้องแทรกมาพร้อมน้ำเสียงละมุนเรียบชวนให้คนฟังรู้สึกสงบจิตสงบใจคล้ายได้เข้าไปอยู่ในอารามพุทธเสียอย่างนั้น “ หากเป็นความเมตตา โปรดปราน หรืออาจเวทนา ไหนเลยจะต้องกักคนไว้ให้รับใช้ใกล้ชิด อ่อนแอน่าสงสาร..? ทำแบบนี้มิใช่ว่ายึดนางไว้เกี่ยวพันกับคลื่นใต้น้ำที่ซัดแรงหรอกหรือ หากต้องการปกป้องหรือให้เหม่ยเหรินผู้นั้นได้พักอย่างเต็มที่จริงย่อมสมควรส่งนางไปตำหนักเซวียนเต๋อให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย และมีไท่โฮ่วคอยดูแล ไม่ใช่ให้สตรีอ่อนแอน่าสงสารมาคอยดูแลตน ”

ดูเหมือนเหตุผลของนางจะมีน้ำหนักในใจคนฟังอยู่บ้าง ดังนั้นจากที่ตอนแรกเคยพูดอย่างสนุกปากก็กลายมาเป็นเริ่มคิดวิเคราะห์และเผลอระมัดระวังไปโดยไม่รู้ตัว ยังไงซ่างกวนเหม่ยเหรินผู้นั้นก็เป็นบุตรสาวคนใหญ่คนโต มิแน่ว่านางอาจมีความสามารถหรือประโยชน์บางอย่างในสายตาฝ่าบาท!?

“ อืม.. ถ้าอย่างนั้นเหม่ยเหรินท่านลองวิเคราะห์ข่าวลือนี้ให้พวกบ่าวฟังหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ คือว่า ช่วงนี้เว่ยเจียเจี๋ยยวี๋เป็นที่โปรดปรานจนผิดหูผิดตา นางได้ขึ้นเป็นเจี๋ยยวี๋คนแรกของรัชสมัย อีกทั้งฝ่าบาทยังเสด็จไปประทับค้างที่ตำหนักเถียนเซี่ยของนางเป็นคนแรก หรือว่าฝ่าบาททรงตั้งใจอยากให้นางเป็นผู้แรกที่ตั้งครรภ์มังกร ! ”

“ เรื่องนี้ข้ามไปเสียเถิด ” เพราะมันก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว..

เหม่ยเหรินแซ่ลู่ยกมือขึ้นป้องริมฝีปากและกระแอมออกมาเบา ๆ นางใช้ชีวิตวนว่ายตายเกิดอยู่กับเหล่ามนุษย์ที่มากไปด้วยความปรารถนา ก้าวหน้า เติบโต ร่ำรวย มั่นคง บางครั้งอาจเป็นความปรารถนาในการสร้างครอบครัวหรือมีทายาท ส่วนมากที่เป็นแบบนั้นมักจะมีอากัปกิริยาจำเพาะพิเศษที่บ่งบอกให้รู้ภายจิตใต้สำนึกแต่ฮั่นอู่ตี้กลับไม่มีในส่วนนี้ ผสมโรงกับเว่ยเจียเหลียนฮวาที่นางรู้จักไหนเลยจะยอมมอบกายพลีใจ นงคราญหยกชำเลืองตาไปยังกล่องไม้เงาวับที่วาดลายบัวบานสีทองประดับไว้ จดหมายไม่ว่าจะเล็กหรือน้อยของอีกฝ่ายล้วนถูกเก็บอยู่ในนั้นเป็นเครื่องย้ำเตือนใจว่าคนที่ก้าวเข้ามาร่วมเผชิญหน้าเรื่องวุ่นวายนี้ด้วยกันนั้นเป็นคนอย่างไร

“ ถ้าอย่างนั้นนอกจากข่าวลือความร้ายกาจของอดีตเจี๋ยยวี๋อย่างนังองค์หญิงชงหนูผู้นั้นก็เหมือนจะไม่มีอะไรแล้วเจ้าค่ะ… อ้อ ไม่สิ ! ที่ด้านนอกวังมีข่าวลือเรื่องหนึ่ง เห็นว่าชาวยุทธ์ระดับสูงที่หาได้ยากนักสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของปราณสตรีหยก แม้จะยังอยู่ในระดับไม้ แต่ย่อมต้องเป็นปราณสตรีหยกแน่ ยามนี้มีปราณปรากฏขึ้นในฉางอัน ไม่รู้ว่ามีผู้พบเจอหรือยัง? ”

ต้องแบบนี้ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าฟัง ลู่เหม่ยเหรินกำลังจะอ้าปากถามเนื้อหาต่อไปแต่กลับมีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมท่าทางกระหืดกระหอบ

“ ล ลู่เหม่ยเหริน ลู่..เหม่ยเหริน ”

“ โอ้ย นี่เจ้าผลีผลามเข้ามาแบบนี้ได้ยังไงรบกวนนายหญิงหมด ”

คนเป็นนายหญิงที่ว่านั้นชำเลืองตามองดูคนที่แสดงท่าฉุนเฉียวกลับไป ‘ รบกวนข้า? ไม่นะ.. ดูแล้วคงเหมือนรบกวนเวลาสนทนาตามประสาสตรีของพวกเจ้าต่อหน้าข้ามากกว่า ’

“ ข้าน้อยก็หาได้อยากเข้ามาแทรกกะทันหันแต่เรื่องนี้สำคัญยิ่ง สำคัญยิ่งขอรับ !! ” ขันทีเพียงหนึ่งเดียวที่คอยอยู่ช่วยดูแลหมู่ตำหนักแห่งนี้แทบจะหลั่งน้ำตาอยู่กับพื้นเมื่อความพยายามที่รีบมาส่งข่าวสำคัญกลับถูกตอบรับด้วยเสียงเหี้ยมเกรียมของพี่สาวนางกำนัลที่เหมือนจะไม่พอใจในตัวเขานัก

เพราะมีคนร้องว่าเรื่องนี้สำคัญนักนางจึงวางของในมือลงและปัดมือเป็นสัญญาณให้สาว ๆ รอบกายขยับออกจากจุดที่ยืนบังสายตา “ หายใจเข้าลึก ๆ ด้านนอกเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าถึงกระหืดกระหอบถึงเพียงนี้ ” นับว่าเป็นนางเมตตานักที่ไม่ได้ตำหนิเขาเรื่องการไม่เรียนแจ้งก่อนเข้ามาด้านในเพราะอย่างไรใบหน้าที่ดูเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไห้ไม่ออกก็บ่งบอกให้ทราบถึงการตระหนักแล้วในความผิดพลาดของตนเอง

“ มีราชโองการขอรับ !! มีราชโองการส่งมาถึงลู่เหม่ยเหริน ”

เคร้ง

…

“ ด้วยโองการแห่งฟ้า หวงตี้ทรงมีพระบัญชา ลู่เหม่ยเหริน ทุ่มเทอุตสาหะ ปรนนิบัติฝ่าบาทด้วยน้ำใสใจจริง ทั้งยังถือครองรูปโฉมงามล้ำ กิริยาเรียบร้อยบริสุทธิ์ ด้วยเหตุนี้ หวงตี้ทรงเห็นถึงความทุ่มเทและมุมานะของลู่เหม่ยเหริน จึงมีพระกรุณา โปรดเกล้าฯ เลื่อนขั้นลู่เหม่ยเหรินขึ้นสู่ฐานะลู่เจี๋ยยวี๋ และพระราชทานตำหนักตงเฉินให้แก่พระสนม —- ทั้งหมดนี้จึงเรียนมาให้ทราบเป็นอันจบราชโองการ ”

“ หม่อมฉันน้อมรับพระราชโองการ ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอพระองค์มีพระชนมายุยิ่งยืนนานนับหมื่นๆ ปี ”

เหม่ยเหรินหยก.. ไม่สิ เจี๋ยยวี๋หยกขาวที่คุกเข่ารับราชโองการตรงพื้นที่ลานหน้าเรือนค่อย ๆ ลุกขึ้นรับราชโองการฉบับแรกเกี่ยวกับตนด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก รอบด้านหลังจากกู่ร้องขอบพระทัยก็ยังมีผู้ที่เข้ามากล่าวแสดงความยินดีแก่นางไม่ขาดสาย ไม่เว้นแม้แต่ขันทีที่เป็นผู้นำราชโองการมาประกาศ เขาผู้นั้นยืนยิ้มอย่างชื่นชมพร้อมกับกล่าวแนะนำพร้อมส่งต่อข้อความจากฝ่าบาท

“ ขอแสดงความยินดีกับพระสนมที่รอดพ้นจากภัยร้ายจวบจนได้ขึ้นเป็นเจี๋ยยวี๋ เส้นทางในวังที่อันตรายที่สุดท่านยังได้พบแล้ว นับจากนี้อุปสรรคใด ๆ ย่อมขจัดได้ง่ายกว่าเดิมมาก.. อย่างไรก็ตามฝ่าบาทได้ตรัสเพิ่มนอกเหนือจากราชโองการอยู่หนึ่งประโยคโดยมีเนื้อความว่า ‘ ตำหนักตงเฉินได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอแม้จะไร้นาย บัดนี้เมื่อมีนายแล้ว ก็สามารถเข้าพักได้ทุกเมื่อที่ท่านต้องการ ’ พ่ะย่ะค่ะ ”

ราชาศัพท์ที่ถูกยกขึ้นใช้ต่อนางนับเป็นหนึ่งความเปลี่ยนแปลงที่สะกิดดวงใจให้นึกสับสนว่าที่จริงแล้วนี่คือเรื่องเพ้อฝันหรือความจริง ทว่าฝันแล้วอย่างไร จริงแล้วแบบไหน อยู่ ๆ ไปในสักวันก็คงรู้ได้เองว่าสิ่งไหนจริงสิ่งไหนปลอม ท่ามกลางความยินดีของคนมากมายผู้ที่ควรจะสำราญใจที่สุดอย่างลู่เจี๋ยยวี่กลับระบายยิ้มเบาบางและขยับเพียงแค่สองมือที่ม้วนราชโองการขึ้นอย่างเชื่องช้า…

+15 EXP ฟังข่าวลือ Part 1
+15 EXP ฟังข่าวลือ Part 2
+10 EXP ฟังข่าวลือเฮ่อถูแข่งขี่ม้าล่าสัตว์กับหวงตี้
+15 EXP ฟังข่าวลือการพิพากษาคดีเย่เหม่ยเหริน
+5 EXP ฟังข่าวลือปราณสตรีหยก

Longyue บ้า

บางทีผมก็สงสัยว่าผมทำอะไรอยู่ .เหม่อ. .มองพล็อต. .เหม่อ. .เหม่อ.
พาร์ทเวิ้นเว่อใกล้จบแล้วแหละ ไม่มีแรงเวิ้น @Admin

CHAPTER 17.2

วันที่ยี่สิบเจ็ดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันอังคาร ช่วงเวลา 20.00 น.

ตำหนักเมิ่งเหยาคือตำหนักเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เงียบสงบ เมื่อก้าวเข้ามาจะพบกับลานกว้างกึ่งกลางตำนักย่อย อาจเป็นเพราะที่นี่เป็นตำหนักของพระสนมในขั้นเหม่ยเหรินจึงมิได้มีเรือนหลัก มีเพียงแต่เรือนเล็กห้าหลังเรียงรายหันเข้าหากันรอบลานกว้าง แต่ละหลังถูกสร้างอย่างประณีต

ที่ลานกว้างนั้นเห็นจะมีต้นเหมยเขียวชอุ่มยืนต้นอย่างดึงดูดสายตาคลับคล้ายเกิดผิดที่ผิดทางแต่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาวเหมยต้นนี้คงจะเบ่งบานอย่างงดงาม งดงามและเป็นมงคลดุจดั่งชื่อ ‘เมิ่งเหยา’

จือซินคำนับรออยู่ที่หน้าประตู ไม่รอให้นางเอ่ยถาม “บ่าวได้ฟังเรื่องของนายหญิง รู้สึกไม่สบายใจมาก ได้ยินว่าวันนี้ท่านถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว หลังเสร็จงานเลยแวะมาอยู่เป็นเพื่อนท่านที่นี่”

จือซินเอ่ยแล้วก็ยอบกายลงคารวะกูกู่ที่ตามมาด้านหลัง “กูกู่”

จือซินจ่ายเงินไปเล็กน้อยเพื่อให้ได้มาติดตามหลงเยวี่ยในบางครั้งคราว เมื่อพวกนางเดินเข้าไปที่ลานกว้าง นางกำนัลที่รับผิดชอบดูแลตำหนักของหลงเยวี่ยก็เดินเข้ามาประคอง พลางเอ่ยอธิบาย “นายหญิงน้อยทั้งสองแห่งตำหนักเมิ่งเหยาเพิ่งผ่านพ้นเคราะห์กรรม ฝ่ายในจึงให้จัดดอกไม้ประดับตกแต่งเพิ่มเพื่อเป็นสิริมงคลเพคะ”

นางกำนัลประคองหลงเยวี่ยเข้าไปในตำหนักหนึ่งในจำนวนห้าหลังนั้น สายตาประเมินปรากฏขึ้นมาบนดวงหน้า…เครื่องเรือนในตำหนักถูกจัดวางอย่างครบครันพร้อมเพรียง ไม้ที่ใช้ทำก็เป็นไม้ชั้นดี พร้อมด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเครื่องหอมชั้นดี ลองใช้นิ้วปาดดูไม่พบฝุ่นเพียงนิด

เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างดี

เมื่อนางเข้ามานั่งในห้องอุ่นของตำหนักเล็กของตนแล้ว บรรดานางกำนัลที่ถูกจัดเวรยามมารับใช้ในช่วงนี้ก็เดินผ่านประตูเล็กเข้ามาคุกเข่าคำนับนางพลางเอ่ยชื่อเรียกขานของแต่ละคน ตามกฎเกณฑ์ในวังจะมีการรับนางกำนัลและขันทีอยู่เนืองๆ คนที่ถูกรับมาในปีเดียวกันมักจะมีชื่อ ‘รุ่น’ อยู่ด้วย เช่น หญิงที่เข้าวังในฤดูร้อนอย่าง เซี่ยเหม่ยและเซี่ยอิง ที่มีอายุอานามไล่เลี่ยกันเข้าวังมาในช่วงฤดูร้อนจึงอยู่ในรุ่น ‘เซี่ย’ การจดจำชื่อจึงไม่ยากเท่าไรนัก

หากความจริงหลงเยวี่ยก็ไม่คิดจะจดจำเสียด้วยซ้ำ

หลงเยวี่ยเดิมทีก็มิได้ชมชอบพิธีรีตรองสักเท่าไหร่ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยแล้ว นางถอดรองเท้าเอนกายกึ่งนอนฟังเสียง “ถวายบังคม” อย่างเพลิดเพลิน ถ้วยสุราถูกรินไว้ที่ข้างมือให้กลิ่นหอมปลอดโปร่งเข้ากับกลิ่นเครื่องหอมของวันนี้ยิ่งนัก ไม่รู้ว่าเสียงเอ่ยทักทายแนะนำตัวเองจบลงนานเท่าใด หลงเยวี่ยถึงได้ละความสนใจจากจอกสุราเผยรอยยิ้มอ่อนหวาน

“รับใช้ข้าให้ดี— ซื่อสัตย์ให้มาก พวกเจ้าดีต่อข้า ข้าก็จะเมตตาพวกเจ้า” ปลายนิ้วเรียวไล้ลายปักที่ปูทับอยู่ด้านล่าง รอบด้านเงียบสงัดปานไร้ลมหายใจแม้ยามนี้จะมีคนมากมายรวมตัวกันอยู่ในห้อง หลงเยวี่ยเงยขึ้นมองอย่างเย็นชา ประกาศเสียงยั่วเย้าแฝงความเข้มงวด “หากทำให้ข้าผิดหวังก็ระวังหัวบนบ่าเอาไว้ให้ดี!”

บ่าวรอบกายพลันสายตาเกิดประหวั่นหวาดขึ้นมา “กระหม่อม/หม่อมฉันจะรับใช้นายหญิงน้อยอย่างซื่อสัตย์ภักดี”

หลงเยวี่ยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนที่กูกู่ท่านที่ติดตามมาส่งจากตำหนักไท่โฮ่วจะก้าวออกไปด้านหน้ามอบของรางวัลพบหน้าแก่บรรดาบ่าวในตำหนักตามสัญญาณของนายหญิงน้อย นางอยู่รับใช้ในวังมานานประกอบกับหลงเยวี่ยมีนิสัยเรียบง่ายอยู่บ้าง เรื่องนี้จึงทำได้อย่างคล่องมือ

นางกำนัลในตำหนักเล่าให้ฟังว่า นายหญิงสกุลเว่ยเจียที่พำนักในตำหนักเมิ่งเหยาก่อนหน้านี้ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจี๋ยอวี๋และย้ายไปอยู่ที่ตำหนักเถียนเซี่ยแล้ว ซ่างกวนเหม่ยเหรินนั้นถูกหวงตี้ย้ายให้ไปรับใช้ส่วนพระองค์ที่ตำหนักเว่ยหยาง ส่วนอีกคนก็คือลู่เหม่ยเหรินซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังในระยะหลังนี้

เวลานี้ลู่เหม่ยเหรินคงจะค้างที่ตำหนักฝ่าบาท

เมิ่งเหยาเหลือนางเป็นนายหญิงที่ยังมีตัวตนอยู่ผู้เดียว หลงเยวี่ยถอนหายใจแผ่วเบา ค่ำคืนนี้ไหนเลยจะหลับได้ง่ายดายปานนั้น— หลงเยวี่ยไล่คนในตำหนักออกไป กูกู่จากตำหนักของไท่โฮ่วก็กลับไปแล้วเช่นกัน

สุดท้ายก็ทำได้เพียงจับกระบี่ไม้กรีดผ่านอากาศเพื่อให้ใจไม่ฟุ้งซ่าน

วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันพุธ ช่วงเวลา 09.00 น.

หนึ่งราตรีผ่านไปอย่างเงียบงัน

หลงเยวี่ยรับอาหารเช้าแล้วก็นั่งอ่านยุทธวิธีหมากอยู่บนชิงช้าแขวนกลางห้อง พลันได้ยินเสียงวุ่นวายดังจากทางหน้าลาน…. หมู่พระตำหนักเล็กแคบปานนี้ เสียงก้องดังนั้นไหนเลยจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินได้ จือซินสายตาไวรีบเข้ามาประคองนางลงจากชิงช้าแขวน พาไปนั่งที่เตียงอุ่น

“---คุณหนูตามธรรมเนียมแล้ว ท่านควรส่งของสักชิ้นไปแสดงความยินดี”

จือซินเห็นนายเงียบไปในใจก็พะวงนัก “นายหญิง…”

สายตาของหลงเยวี่ยสับสนอย่างที่สุด เดิมทีประสงค์การเข้าวังของนางก็เพียงเพื่อต่ออายุอำนาจของสกุลตวนมู่ สังหารผู้ใดก็ตามที่ทำให้บิดาของนางต้องตาย แต่บัดนี้ความวาดหวังที่อยากพบฝ่าบาทเพียงน้อยนิด กลับก่อกวนจิตใจของนาง

รอยยิ้มดูแคลนปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง “ของรับขวัญนางข้าจะเลือกให้เอง”

จือซินพยักหน้า….จากนั้นจึงเอ่ย “สนมนางในในพระตำหนักต่างๆ มีมากมาย การประกาศพระราชเสาวนีย์อาจไม่ทั่วถึง ไท่โฮ่วจึงมีพระดำริให้ติดแผ่นป้ายประกาศกลางเขตพระราชทานชั้นใน แม้นตำแหน่งของท่านจะไม่ถือว่าน้อยหน้าผู้ใด (ในไทม์ไลน์ตอนนี้มีเจี๋ยอวี๋สองคน) เพียงแต่ในวังหลังหากไร้ซึ่งความโปรดปรานจากฝ่าบาท….”

“จุดจบก็คงเป็นเช่นเฮ่อถูเจี๋ยอวี๋—”

จือซินมีสีหน้าจนใจ “นายหญิงชื่นชมฝ่าบาทมาเนิ่นนาน เพียงแค่ฝ่าบาทยังไม่รับรู้เท่านั้น ท่านอย่านึกเสียใจนักเลยเจ้าค่ะ”