เซียงเฉินเสี่ยวพู้

LinYa ดี

วันที่ 18 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

เช้าวันนั้น… แสงแดดทอดผ่านช่องไม้ไผ่ที่เรียงเป็นบานเกล็ดหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ กระทบกับฝุ่นบางเบาในอากาศที่ลอยละล่องอย่างเกียจคร้าน ไป๋จิ่นหงสวมเสื้อแขนกุดตัวเก่าพร้อมคาดผ้ากันเปื้อน ม้วนแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นต้นแขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจาง ๆ อันบ่งบอกว่าเขาเคยผ่านการจับดาบมาก่อน แม้จะผันตัวมาเป็นคนดูแลร้านค้า แต่ความตื่นรู้ของนักรบยังไม่เคยจางหาย ขณะที่เขากำลังเช็ดชั้นวางข้างประตูด้วยผ้าชุบน้ำกลิ่นใบหอม เจ้าแมวอ้วนชือฟ่านที่เกียจคร้านกลิ้งอยู่บนเสื่อไม้ไผ่พลันตัวแข็งขึง ขนฟูพองราวกับปุยนุ่นถูกราดน้ำร้อน มันส่งเสียงขู่ต่ำในลำคอ แววตาสีอำพันจ้องเขม็งไปยังทิศทางหนึ่งพร้อมกับโก่งหลังเงื้อเล็บ

ไป๋จิ่นหงขมวดคิ้ว มือนั้นหยุดการเช็ดลงทันทีไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เพราะเขารู้ดีว่าชือฟ่านไม่ได้ขู่สุ่มสี่สุ่มห้าโดยไร้เหตุ และแล้ว...เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงทางเข้าร้านเป็นบุรุษ

ชายผู้นั้นรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดจนเกือบซีดเหมือนร่างใต้ทะเลลึก สวมเสื้อผ้าธรรมดาสามัญของชาวเมืองฉางอัน คาดผ้ารัดเอวเรียบร้อย ท่วงท่าไม่มีพิษมีภัย แต่แววตากลับวาววับดั่งเงาเกล็ดปลาเรืองแสงในความมืด เขาไม่ได้ถืออาวุธ มือทั้งสองเปล่าเปลือย แต่สิ่งที่อุ้มมาด้วยนั้นต่างหากที่ทำให้ไป๋จิ่นหงต้องชะงัก ...ลูกสุนัขตัวเล็กหูตกที่น่าจะชื่อเซียนเฉ่า…

เจ้าหมาน้อยคุ้นเคยตัวนั้นหอบหายใจพ่นลิ้น มองไป๋จิ่นหงแล้วกระดิกหางเล็กน้อย ดวงตาชี้ชวนแบบโง่ ๆ ทว่าความไม่ธรรมดากลับอยู่ที่ปีศาจปลาที่อุ้มมันนั่นไม่ใช่ปีศาจสามัญ แต่คือปีศาจปลาที่มีตบะสูงเกินระดับชั้นผิวน้ำ เห็นได้ชัดว่ามันเปลี่ยนร่างกลายเป็นมนุษย์ได้เกือบสมบูรณ์เพราะมีเพียงหูที่แหลมเกินไปทำให้คนที่เคยคลุกคลีกับวงการยุทธภพรู้ว่านั้นไม่ใช่มนุษย์ แต่กระนั้น...กลับไม่มีไอสังหารหรือกลิ่นคาวที่มักติดมากับปีศาจประเภทกินเนื้อเลยแม้แต่น้อย ท่าทางของเขาสุภาพ อ่อนน้อม ถ่อมตนเกินกว่าที่คาดไว้

“ที่นี่...คือร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้หรือไม่ขอรับ?” เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่ไม่เย็นชา มีความเป็นมนุษย์มากกว่าปีศาจปกตินัก

ไป๋จิ่นหงวางผ้าในมือลงช้า ๆ พยักหน้าแล้วเอ่ยเรียบ ๆ พลางเอามือข้างหนึ่งกอดอก อีกข้างลูบหัวชือฟ่านอย่างปลอบโยน “ใช่...ร้านนี้แหละเองขอรับ ท่านมีอะไรหรือ?” ไป่จิ่นหงเริ่มประเมิน ชายผู้นั้นที่อุ้มเซียนเฉ่าตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน แต่งกายเรียบร้อย เสื้อผ้ากลมกลืนกับชาวบ้านทั่วไป แต่สิ่งที่ไม่สามารถซ่อนจากสายตาของไป๋จิ่นหงได้เลยคือ ‘กลิ่น’ กลิ่นอายของปีศาจที่แม้จะถูกควบคุมเอาไว้แต่ยังคงเล็ดรอดมาราวกับหมอกบาง ๆ ยามรุ่งอรุณ

ไป๋จิ่นหงก้าวเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่นว่า "ท่านเป็นปีศาจ?"

ยังไม่ทันที่เขาจะขยับไปมากกว่านั้น เจ้าเซียนเฉ่าก็กระโดดลงจากอ้อมแขนของชายแปลกหน้าแล้วหมุนตัวอย่างขี้เล่น พลางตะโกนขึ้นมาว่า "ท่านไป๋ อันนี้ลูกน้องข้าเอง! รุ่นน้อง ๆ สวี่หลิว สวี่หลิวนี้คือไป๋ซื่อ โอ้ ท่านไป๋ซื่อข้าน่ะเป็นรุ่นพี่ที่ดีน่ะ รู้หรือเปล่า~" คำพูดของเซียนเฉ่าทำให้ชายหนุ่มในชุดชาวบ้านนั้นรีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม พลางกล่าวแนะนำตัวอย่างชัดถ้อยชัดคำ 

"ข้าน้อยสวี่หลิว เป็นปีศาจปลาที่เคยได้รับความเมตตาจากนายหญิงหลินหยาเมื่อช่วงที่ผ่านมา นางช่วยข้าน้อยไว้จากอวนแหของชาวประมงแถบป๋อไห... นับแต่นั้น ข้าก็สาบานจะติดตามรับใช้นาง"

ไป๋จิ่นหงเลิกคิ้วน้อย ๆ แต่ไม่ได้แสดงท่าทีรุกราน เขาเพียงยืนกอดอกนิ่งมองคนตรงหน้าอย่างประเมิน ก่อนที่สวี่หลิวจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ "นายหญิงสั่งให้ข้าน้อยเดินทางมากับท่านเซียนเฉ่าเพื่อกลับฉางอันก่อน เพราะนางมีภารกิจบางประการ ท่านเซียนเฉ่าใจดีสอนข้าน้อยหลายสิ่งระหว่างทางเรื่องมนุษย์ เรื่องกิริยา มารยาท...และแม้แต่เรื่องการสวมเสื้อผ้าให้ถูกฝั่ง"

เมื่อถึงประโยคนั้น เซียนเฉ่าก็หัวเราะเสียงใสแล้วพยักหน้ายอมรับอย่างภาคภูมิ "ข้าคือเจ้าแห่งการให้ความรู้! เจ้ารู้หรือไม่ ตอนแรกน่ะ เขาจะใส่กางเกงกลับด้านด้วยซ้ำ! ฮี่ ๆ ข้าเนี่ยแหละ ต้องสอนเลยนะ~" ไป๋จิ่นหงหลุดหัวเราะนิด ๆ จากจังหวะนั้น ยกมือลูบขนเจ้าแมวอ้วนในอ้อมแขนให้สงบลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็นกว่าเดิม "เช่นนั้นถ้าเป็นคนของนาง ข้าก็ไม่ขัดอะไร... แต่ต่อไปถ้าจะเข้าร้าน ข้าขอให้รายงานตัวก่อน เจ้าเข้าใจใช่หรือไม่ท่านสวี่หลิว"

สวี่หลิวพยักหน้ารับทันทีด้วยความเคารพ "รับทราบขอรับ ข้าน้อยจะไม่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงอีก"

ไป๋จิ่นหงพยักหน้าช้า ๆ แล้วหันไปทางเซียนเฉ่าพลางถามเสียงเรียบ "แล้วพวกเจ้าทั้งสอง...จะมาพักกับข้าด้วยไม่ที่โรงเตี๊ยมน่ะ?" เซียนเฉ่ากระพือหูหางตอบแบบเนียน ๆ "ข้าอยู่ที่นี่กับท่านตั้งนานแล้วนะ! แถมข้ายังช่วยเฝ้าร้านเวลาลูกค้ามาอีกด้วย ไหนจะขู่พวกขโมยอีก ข้าคือสัตว์ประจำร้านนะไป๋ซื่อ~! ส่วนสวี่หลิวนี่...ช่วยแนะนำเขาด้วยนะ เขายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ก่อนจะไปใช้ชีวิตในเมืองได้เอง"

ไป๋จิ่นหงถอนหายใจช้า ๆ ก้มลงหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วแต่แฝงความอบอุ่น "งั้นพวกเจ้าก็อย่าทำร้านเลอะล่ะ ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะให้กวาดหน้าร้านแต่เช้าเลย" เซียนเฉ่าหัวเราะคิกคักทันที เสียงหัวเราะของเซียนเฉ่าดังไล่หลังเมื่อทั้งสามพากันเดินเข้าไปยังด้านในร้าน ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ส่องลอดผ่านไม้ระแนงเหนือประตูเข้าไปสู่ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ที่วันนี้ดูคึกคักกว่าที่เคยเล็กน้อย...ด้วยปีศาจหน้าใหม่ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของร้านประหลาด และมีแต่อะไรประหลาด

“เช่นนั้นท่านไป๋ นายหญิงฝากของสิ่งนี้ให้ท่าน เห็นบอกว่าให้นำมาขายที่ร้านขอรับ ข้าน้อยขอฝากด้วย” เขาเอ่ยก่อนที่สวี่หลิวจะยื่นถุงด้านหลังมาให้ มันดูหนักพอสมควรเหมือนกัน ดูเหมือนว่าด้านในจะเป็นสินค้าชั้นดีที่จะเปิดขายในสัปดาห์นี้ซึ่งมีจำนวนน้อยกว่าเดิมแต่เป็นของดีที่ไม่สามารถหาขายที่ไหนได้ง่าย ๆ ตามตลาดก็ไม่มีขายหรอกนะ 

ไป๋จิ่นหงรับถุงผ้าใบหนึ่งที่มัดด้วยเถาวัลย์แห้งแน่นหนา กลิ่นของทะเลเค็มลอยติดปลายจมูกจาง ๆ แม้จะมาถึงฉางอันแล้วก็ตาม...น้ำหนักของมันไม่ธรรมดา จนเจ้าตัวต้องใช้แขนอีกข้างรองไว้เพื่อไม่ให้ถุงหลุดมือ "ข้าควรเรียกท่านว่าสวี่หลิวสินะ..." เขาวางผ้าชุบน้ำลงบนโต๊ะไม้ใกล้เคาน์เตอร์ สบตาปีศาจปลาหนุ่มซึ่งยังดูเก้อ ๆ กับขนมนุษย์และรองเท้าแบบคนฉางอันที่ไม่คุ้นชิน "เจ้าบอกว่านี่เป็นของที่แม่นางหลินหยาให้เอามาขายสินะ?"

"ใช่ขอรับ..." สวี่หลิวรีบค้อมศีรษะ ยื่นถุงให้อีกครั้งอย่างเต็มที่ "แม่นางสั่งไว้แล้วว่าท่านชายไป๋จะเป็นคนจัดการร้านก่อนที่นางจะกลับมา ขอให้ข้าน้อยศึกษาเรียนรู้จากท่านอย่างดี"

ไป๋จิ่นหงไม่ตอบในทันที เขาใช้มีดพับปลายแหลมตัดเถาวัลย์ที่มัดปากถุงออก ก่อนจะล้วงของในนั้นออกมาวางบนโต๊ะเรียงทีละชิ้น สิ่งของภายในน้อยชิ้นแต่เพียงสัมผัสเล็กน้อยก็บอกได้ว่าไม่ธรรมดาเลยแม้แต่นิด เขาลูบมือเบา ๆ บนถุงเมือกปลาดวงตาคมหรี่ลง "ของแบบนี้...เอามาจากไหนกันแน่?"

"นายหญิงหลินหยากล่าวว่าเป็นของที่ได้จากการเดินทางขอรับ” สวี่หลิวตอบเบา ๆ

ไป๋จิ่นหงพยักหน้า มือวางของกลับเข้าไปในถุงอย่างระมัดระวัง "ของเหล่านี้จะต้องดูแลดี ๆ แล้วล่ะ เพราะบางชิ้นก็มีราคาแพงมาก…แล้วเจ้าล่ะ พร้อมจะเป็นเด็กฝึกงานรึยัง?” สวี่หลิวยืดอกเล็กน้อย ทั้งที่สีหน้ายังไม่แน่ใจเท่าใดนัก "ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถขอรับ"

"ดี งั้นเริ่มจากเช็ดหน้าร้านใหม่ทั้งหมด ยกเว้นตรงชั้นไม้กุหลาบนั้น ของยังไม่เข้าที่ ห้ามขยับเข้าใจไหม? แล้วอย่าลืมให้อาหารเซียนเฉ่าอีกด้วย หมอนั่นเรื่องมากมากกว่าเจ้าแมวอีก" ไป๋จิ่นหงปรายตามองเจ้าหมาที่นอนฟุบหน้าลงบนหมอนอิงกลางร้าน ราวกับได้พักร้อนหลังเดินทางไกล

"เข้าใจขอรับ"

เขาหยิบป้ายเขียนด้วยลายมือออกมาแผ่นหนึ่ง...แล้วเซียงเฉินเสี่ยวพู้ก็กลับมาเปิดอีกครั้ง ท่ามกลางแสงแดดยามซื่ออ่อน ๆ พร้อมกับกลิ่นหอมของชา และเงาสะท้อนของปีศาจปลาผู้กำลังเริ่มต้นบทเรียนแรกในฐานะมนุษย์ฝึกหัดแห่งฉางอัน...

เปิดร้านของใหม่เข้าแล้ว จำนวนจำกัด

ไป๋จิ่นหงในวันนี้ทำงานไม่เหมือนเคย เพราะตั้งแต่ช่วงสายที่สวี่หลิวปรากฏตัวพร้อมเจ้าเซียนเฉ่า ก็เหมือนโลกทั้งใบของร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ต้องพลิกตำราใหม่หมด แม้แต่แมวก็พลิกอารมณ์จนอยากกินแขกประจำตัวใหม่เสียให้ได้

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของสวี่หลิวที่ฝึกเดินเหมือนมนุษย์ยังคงไม่มั่นคงนัก แต่แววตานั้นฉายชัดถึงความตั้งใจ เขาพยายามจดจำวิธีการรับของลูกค้าอย่างสุภาพ จดจ่อแม้แต่กับท่าทางกวาดพื้นที่ไป๋จิ่นหงสอนให้ “ข้าต้องค้อมหลังแค่ไหนจึงดูเหมือนไม่ใช่สัตว์น้ำที่กำลังก้มเก็บปลายหางตนเองอยู่กันนะ…” ปีศาจปลาพึมพำกับตัวเองพลางเหลือบตาดูชือฟ่าน แมวอ้วนที่พองขนแสดงอาการประหนึ่งเผชิญหน้ากับปลาย่างที่ยังมีชีวิตอยู่ “มันจะกินข้ารึไม่ขอรับ?” สวี่หลิวกระซิบถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดขณะกวาดพื้น ซึ่งชือฟ่านก็ตอบให้ด้วยการกระโดดปุเข้ามาใกล้ดุจพายุ 

ก่อนจะโดนไป๋จิ่นหงเอาผ้าปาเบา ๆ ไล่ออกไป "มันไม่กินหรอก...แต่ถ้าหยุดเหล่ตามันไม่ได้ก็อาจโดนกัดได้นะ" ไป๋จิ่นหงพูดทั้งที่ยังเช็ดตู้กระจกแสดงของอยู่

ด้านเซียนเฉ่านั้น... ไม่ต้องพูดถึง พอวางตัวลงบนเบาะไหมลายเมฆที่หลินหยาซื้อเฉพาะกิจ มันก็ไม่ขยับอีกเลย นอกจากกระดิกหูเล็กน้อยเวลามีเสียงกระซิบมากเกินเหตุ เท้าคู่เล็กของเขาไขว้กันอย่างอ่อนช้อยในสไตล์ผู้ดีสูงศักดิ์ ขณะที่มองทุกสิ่งในร้านด้วยแววตาเอือมระอาประหนึ่งครูฝึกที่มองนักเรียนโง่ “ดูไว้สวี่หลิว...อย่าทำตัวทุลักทุเล...ถ้าเหงื่อไหลออกมาจะเหม็นคาวมาก...ไม่ดีต่อภาพลักษณ์” น้ำเสียงนั้นลอยเอื่อยพอ ๆ กับท่านอน เอ่ยคำสอนราวกับอาจารย์สอนวรรณกรรม ไม่ใช่เรื่องมารยาทมนุษย์

ตลอดทั้งวันไป๋จิ่นหงต้องเป็นทั้งครู พี่เลี้ยง คนไล่แมว และกรรมกรเช็ดเหงื่อ เหมือนชีวิตเรียบง่ายของเขาได้เพิ่มอาชีพใหม่ขึ้นมาอีกตำแหน่งคือ ‘ผู้ฝึกสอนปีศาจปลาให้กลายเป็นพนักงานร้าน’

แต่ก็ใช่ว่าจะเลวร้ายเสียทีเดียว อย่างน้อยก็ได้ของคุณภาพมาวางหน้าร้านก่อนเปิดสัปดาห์ใหม่ และได้กล่องเงินหนัก ๆ มาไว้ใช้หมุนเวียนค่าใช้จ่าย ส่วนสวี่หลิว...ถึงจะยังเดินเหมือนปลาเพิ่งขึ้นบก แต่แววตาที่เขาเงยหน้ามาถามว่า “มนุษย์ทักทายกันว่า ‘ขอโทษที่ให้รอนาน’ ในกรณีไหนนะ?” ก็ช่างน่ารักเอาเรื่อง

ไป๋จิ่นหงได้แต่ถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปหาชือฟ่าน "อดใจไว้หน่อยนะ เจ้านี่ไม่ได้กินได้ มันคือลูกน้องใหม่ของเจ้าของร้าน..." แล้วเขาก็พูดต่อในใจว่า หรือบางที...อาจจะเป็นภาระใหม่ของข้ากันแน่…ยินดีต้อนรับสู่สัปดาห์แห่ง การปวดหัว อย่างเป็นทางการ

@Admin 

สินค้าลงร้านค้าสำหรับขายให้ NPC (วันที่ 18 - 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11)

เมือกปลา จำนวน 50 ชิ้น ราคาชิ้นละ 700 เหรียญอู่จู

ผ้ากระสอบ (จากหมู่บ้านลู่ไห) จำนวน 100 ชิ้น ราคาชิ้นละ 644 เหรียญอู่จู

หนังหมาป่าขาว จำนวน 5 ชิ้น ราคาชิ้นละ 1,782 เหรียญอู่จู

ขนนกสีดำ จำนวน 40 ชิ้น ราคาชิ้นละ 625 เหรียญอู่จู

ก้อนทองแดง จำนวน 10 ชิ้น ราคาชิ้นละ 4,000 เหรียญอู่จู

สุราเบญจมาศ จำนวน 5 ชิ้น ราคาชิ้นละ 10,000 เหรียญอู่จู

รวมจำนวนสินค้า 210 ชิ้น (คลังมีจำนวน 300)

(อัพเดทสินค้าในหน้าแรกแล้วเรียบร้อย)

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ค่อย ๆ ส่องผ่านม่านบางหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ บนถนนสิบลี้อันคึกคัก ฝั่งตะวันยังไม่พลุกพล่านนัก ทว่าภายในร้านกลับมีชีวิตชีวาตั้งแต่ประตูยังไม่เปิด ไป๋จิ่นหงในชุดผ้าลินินสีฟ้าอ่อนมัดชายเสื้อขึ้นเล็กน้อยเผยข้อมือเรียวยาว ก้าวเข้าร้านด้วยท่วงท่าละมุนละม่อมตามแบบฉบับพ่อค้า(?)หน้าตาดีขวัญใจหญิงสาวย่านตลาด เขาหอบถุงอาหารแมวในมือซ้าย และกล่องปลากึ่งอบแห้งในมือขวา เหลือบมองไปยังร่างสวี่หลิวที่กำลังพยายามเช็ดกระจกหน้าร้านด้วยท่าทางเหมือนปลาโลมาพยายามเล่นบัลเลต์บนแผ่นน้ำแข็ง

"อย่าเช็ดวนเป็นวงกลมเกินไปท่านสวี่หลิว เดี๋ยวคนจะคิดว่าเราขายกระจกหมุนแทนของของที่ใช้ได้ในชีวิตประจำวันขอรับ" เขาเอ่ยอย่างขำ ๆ ทำเอาสวี่หลิวสะดุ้ง หยุดการขัดถูทันทีแล้วหันมายิ้มเขิน "ขะ…ขอรับ! ข้าจะทำให้เนียนเหมือนมนุษย์ให้ได้ขอรับ!"

แต่แล้วก็มีเสียงขู่เบา ๆ ดังมาจากข้างหลัง เจ้าชือฟ่านแมวอ้วนตัวใหญ่ที่นั่งพองขนอยู่บนโต๊ะขายหยก กลิ่นปลาโชยมาจากร่างของสวี่หลิวเกินจะทนได้ แม้จะเป็นปีศาจระดับล่างแต่กลิ่นของเขาก็คล้ายกับปลาน้ำลึกที่ผ่านการบ่มจนได้รสล้ำ... เป็นความทรมานอย่างยิ่งสำหรับแมวที่มีประสาทรับกลิ่นดีเกินมนุษย์ถึงสิบเท่า "ชือฟ่าน อย่าแม้แต่จะคิดเชียว…" ไป๋จิ่นหงเอ่ยโดยไม่หันกลับไป เสียงของเขานุ่มแต่กดต่ำอย่างมีพลังบังคับ แมวตัวนั้นฮึดฮัดเบา ๆ แล้วหมุนตัวไปนอนฟุบแต่ตายังจับจ้อง ‘เหยื่อ’ อย่างไม่วางตา

อีกมุมหนึ่งของร้าน บนเบาะไหมที่จัดไว้เป็นพิเศษใต้หน้าต่างมีเงาร่างของเซียนเฉ่า เอนกายอย่างสุขสบาย อุ้งเท้าเล็ก ๆ เล่นลูกพีชที่ไป๋จิ่นหงเตรียมไว้ในชาม มันจ้องมองอย่างเชื่องช้า ดวงตาทอแววชมวิวภายนอกร้านแต่ก็ยังเอ่ยเสียงเรียบ "ให้เจ้านั้นทำงานอยู่นั่นแหละ…จะได้ไม่มีเวลามัวแต่ตัวสั่นเพราะแมว..." เซียนเฉ่าหรี่ตา พูดราวกับกำลังจิบชาดอกไม้ท่าทางราวกับองค์ชายเกษียณที่มาตากอากาศในชนบท

บรรยากาศในร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้จึงกลายเป็นภาพของความวุ่นวายแบบสุขุม ปีศาจปลาที่พยายามเป็นมนุษย์, แมวที่หิวปีศาจปลาแต่โดนคุมขังด้วยสายตา, สุนัขติดหรูที่ไม่เคยช่วยงานแม้แต่น้อย, และผู้ดูแลร้านหน้าหล่อที่ต้องเป็นทั้งพ่อบ้านและคนฝึกสัตว์ในเวลาเดียวกัน

หลังจากนั้นระหว่างวันเสียงกระดิ่งหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ดังกรุ๊งกริ๊งทุกครั้งที่ลูกค้าเปิดประตูเข้ามา บ้างก็เข้ามาด้วยความสนใจสินค้าแปลกหายาก บ้างก็เพราะข่าวลือเรื่องสัตว์ประหลาดที่มีนิสัยแปลกเกินสัตว์เลี้ยงธรรมดา เช่น แมวอ้วนจอมเหวี่ยงที่ชื่อ ชือฟ่าน หรือเจ้าหมาน้อยสายพันธุ์ไม่ทราบแน่ชัดอย่าง เซียนเฉ่า ที่เอาแต่นอนกลิ้งอยู่บนเบาะผ้าไหมและร้องเรียกของหวานระดับหรูจากไป๋จิ่นหงอย่างไม่รู้สึกรู้สา สวี่หลิวอยู่ด้านในของร้าน ทำความสะอาด โยกของจัดชั้น ปัดฝุ่น และคอยหลบสายตาชือฟ่านที่บางครั้งกระโดดขึ้นชั้นวางของด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์เท่าไรนัก แม้กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว แต่กลิ่นของปีศาจปลาก็ยังแทรกอยู่ใต้ผิวหนังอย่างจาง ๆ หอมเย้ายวนเกินจะอธิบายสำหรับสัตว์นักล่าอย่างแมว

“อย่ามองข้าแบบนั้นนะขอรับ...ท่านชือฟ่าน...ข้าช่วยเจ้านายท่านจริง ๆ นะ...” สวี่หลิวพึมพำเสียงเบา ขณะจัดกล่องสมุนไพรที่โดนส่งมา ทุกกล่องมีลายมือจาง ๆ ของต้นทาง

ด้านหน้าร้าน ไป๋จิ่นหงยืนตรงเคาน์เตอร์ หน้าตาเรียบเฉยพอดี ๆ ที่ไม่เปิดโอกาสให้ใครแปลความหมายได้ง่าย เขายิ้มเพียงพอ แต่ไม่มากพอจะทำให้หญิงสาวที่ยืนเรียงหน้ากันตรงชั้นหยกแกะสลักรู้สึกว่าตนเองพิเศษ หลายคนหาเรื่องคุย แม้แต่จะซื้อเพียงใบชาแค่ใบเดียวก็ลากยาวไปถึงการถามไถ่เรื่องดอกไม้โปรด สีเสื้อที่ชอบ ไปจนถึงว่ามีผู้ที่สนใจหรือไม่ “สินค้าในกล่องนั้นเป็นของหายากจากฝั่งใต้ขอรับ” ไป๋จิ่นหงตอบเรียบ ๆ ขณะหยิบหยกในกล่องวางบนผ้าไหมอย่างประณีต “ถ้าสนใจรายละเอียด ข้าจะอธิบายให้ฟัง...เรื่องสินค้าเท่านั้น”

หญิงสาวบางคนหัวเราะเขิน บ้างก็กระซิบกับเพื่อน บ้างก็แอบขอซื้อขนมให้ชือฟ่านเพียงเพื่อจะยืนรอต่ออีกสักครู่ บรรยากาศในร้านจึงอบอวลไปด้วยความละมุนผสมเคอะเขินที่อาจทำให้แม้แต่ลูกค้าที่มาเพียงเพื่อซื้อสมุนไพรยังรู้สึกเหมือนได้ชมละครโรแมนติกแบบเบื้องหน้าเบื้องหลังไปด้วย

แต่สำหรับไป๋จิ่นหงที่เป็นศูนย์กลางของสายตาเหล่านั้น...มันคือภารกิจที่ยากพอ ๆ กับการค้าขาย เขาพ่นลมหายใจเบา ๆ หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักจากอีกฝั่งร้าน และคิดในใจว่า… ‘นี่ข้ากำลังเป็นพ่อค้า...หรือเป็นดอกไม้ประจำร้านกันแน่นะ’ ลำบากพิลึกยิ่ง

@Admin 

อื่น ๆ: ดูแลร้านค้า (1/3)

จำนวนลูกค้าที่เข้าร้านวันนี้คือ 91 คน

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

ในยามเช้าของร้านค้าเล็ก ๆ แต่อบอวลไปด้วยกลิ่นไม้หอม ของแปลกเครื่องหอมและขนมแปลกประหลาดที่หากินได้ยากยังคงเปิดร้านอย่างสงบในเช้าวันนั้น… ด้านหน้าร้านมีซุ้มไผ่โปร่งสบายพร้อมเก้าอี้ไม้เตี้ยให้นั่งพัก สูดกลิ่นอบเชยอ่อน ๆ และเสียงใบไม้พลิ้วผ่านเงาแดดจาง ไป่ จิ่นหง ชายหนุ่มผู้งามน่ามองด้วยรอยยิ้มอบอุ่นประจำร้านยังคงเป็นคนเปิดร้านเช่นเคย ท่วงท่าขณะไขกุญแจร้านนั้นคล่องแคล่วแต่ก็เปี่ยมด้วยความใส่ใจ เมื่อเปิดประตูไม้ขึ้น กลิ่นหอมอบอุ่นที่หลงเหลือจากวานก่อนพลันตลบขึ้นมาเบา ๆ เขาหยุดยืนสูดหายใจลึก แล้วเอ่ยคำเบา ๆ กับตัวเอง “อีกวันของความสงบ...หวังว่าจะไม่มีอะไรวุ่นวายเหมือนเมื่อวานอีกนะ”

สวี่หลิว ชายหนุ่มผีศาจปลาที่มาอยู่ด้วยในฐานะลูกน้องประจำร้านเดินมาข้าง ๆ พร้อมหาวเบา ๆ ยังสวมชุดคลุมบางสีซีดของโรงเตี๊ยมอยู่บ้าง เขาขยี้หัวตัวเองอย่างง่วงงุนก่อนจะโค้งให้ไป่จิ่นหงด้วยความเคารพน้อย ๆ “วันนี้มีงานให้ข้ากวาดตรงไหนก่อนหรือไม่ขอรับ ท่านไป่?” สวี่หลิวถามเสียงงัวเงียแต่ก็ยังเหมือนเมาขี้ตาอยู่ในที

ไป่จิ่นหงหัวเราะเบา ๆ ขณะเปิดผ้าม่านหน้าร้าน “เริ่มจากปัดฝุ่นชั้นวางขวดไม้หอมกับถังเก็บของด้านในก่อนนะ แล้วอย่าลืมดูไหเก็บขนมด้วยว่ามดไม่ขึ้น พวกของพิเศษก็ดูแลให้ดี พวกมันดึงดูดเจ้ามดตัวเล็กพวกนั้นดีนัก” เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่มีความเป็นกันเองเต็มเปี่ยม ขณะเดินเข้าไปด้านหลังเพื่อจัดการภารกิจประจำวันอย่างให้อาหารสัตว์ เซียนเฉ่าหมาน้อยติดหรูพันธุ์ปีศาต ขนฟูปุกปุยสีดำทองนั่งรออยู่ที่ขอบเสื่อไม้ไผ่หน้าประตูหลัง เมื่อเห็นไป่จิ่นหงเดินเข้ามา ไป่จิ่นหงหัวเราะ เอื้อมมือหยิบถ้วยอาหารมาจัดการเทเนื้อต้มไม่ปรุงกับข้าวอุ่น ๆ ลงไปในชามก่อนจะลูบหัวเจ้าหมาน้อยเบา ๆ

ชือฟ่านแมวอ้วนหน้าบึ้งผู้ยึดครองหมอนบนเก้าอี้ไม้ตัวในสุดก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สะบัดหางเหมือนจะบอกว่า “สายไปนิดนะวันนี้” ไป่จิ่นหงจึงยื่นชิ้นปลาย่างแห้ง ๆ ที่เหลือจากมื้อเย็นวานให้แมวอ้วนก่อนจะพูดแผ่ว “อย่าเอาแต่กลิ้งบนหมอนล่ะ ข้างนอกมีเด็ก ๆ ชอบแอบมาลูบเจ้า เจ้าก็แกล้งทำหน้าดุจนเด็กแกล้งต่อทุกที” แมวอ้วนไม่ตอบ ได้แต่หันหลังให้แล้วนอนต่อแบบหน้าด้าน ๆ แมวและหมาร้านนี้มันไม่เป็นมิตรเลยบ้าบอให้ตายสิ

้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็กลับไปยังหน้าร้าน หยิบกล่องสินค้าขึ้นมาจัดเรียงใหม่ ข้างในมีทั้งขนมดอกเหมยตากแห้ง แผ่นผลไม้หอมหวานเคลือบน้ำผึ้ง และสินค้าที่เจ้าของร้านเอามาให้ วันนี้ไป่จิ่นหงตั้งใจจะวางขายด้วย เพราะรู้ว่ามีหลายคนก็มองหาของเหล่านี้อยู่แต่ไม่กล้าหาเอง เขาเลยแอบเอามาวางไว้หน้าร้านบอกว่าของหายาก แค่นั้นแหละ…และแล้ว…ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ก็เปิดทำการอีกวันหนึ่งท่ามกลางแสงแดดยามเช้า เสียงลม และกลิ่นหอมจาง ๆ

พร้อมต้อนรับทุกคนที่หลงทาง หรือไม่ก็หลงกลิ่น

@Admin 

อื่น ๆ: ดูแลร้านค้า (2/3)

จำนวนลูกค้าที่เข้าร้านวันนี้คือ 97 คน

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก เซียงเฉินเสี่ยวพู้ (ดูแลร้าน)

ยามใกล้เข้าสู่ต้นยามซวีแสงอาทิตย์เริ่มลับขอบกำแพงเมืองฉางอัน ท้องฟ้าทอสีทองเจือส้มราวกับน้ำชาหวานอุ่น ๆ ในยามค่ำ เสียงระฆังจากวัดเล็กใกล้ประตูเมืองเริ่มกังวานแผ่วเบาในสายลมที่พัดเอื่อยตามถนนสิบลี้ หลินหยาที่เพิ่งจากเสี่ยวจ้าวจื่อมาหมาด ๆ ยังพอมีสีหน้าอิ่มเอมติดอยู่บนใบหน้าขาวเนียนของนาง ทว่าก็ต้องรีบสาวเท้าเร็วขึ้นเพราะรู้ดีว่าอีกไม่นานตลาดตะวันออกจะเริ่มปิดร้านค้าทีละแห่งตามจังหวะเวลา

นางมาถึงหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ อันเป็นร้านของตนที่เปิดขายสินค้านานาชนิด ตั้งแต่วัตถุดิบแปลกหายาก ยันเครื่องหอม สมุนไพร และของสะสมประหลาดจากทั่วสารทิศ บานประตูไม้สีแดงเข้มยังเปิดอ้าอย่างที่ควรจะเป็น กลิ่นหอมจากดอกชะเอมอบแห้งลอยแตะจมูกต้อนรับเจ้าของร้านที่ห่างหายไปนานถึงเดือนหนึ่งเต็ม ๆ

“ท่านชายไป่ท่านอยู่หรือไม่เจ้าคะ ท่านไป่?” หลินหยาเอ่ยถามหลังจากดันบานประตูเข้าไป เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดั่งเสียงแมวเดินสะท้อนตอบมาแทนคำพูด ภายในร้านไป่จิ่นหงบุรุษหน้าตาอ่อนช้อยงดงามราวหยกขาวในฤดูหนาว เขาสวมเสื้อผ้าแบบคนดูแลร้านแต่ก็มีอออร่าของชาวยุทธ์อยู่ในนั้น กำลังจัดเรียงขวดหยกบนชั้นโชว์อยู่เงียบ ๆ ท่าทางสงบนิ่งอย่างที่เคยเป็นประจำ

"แม่นางหลินท่านกลับมาแล้วหรือนั่น" เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่ต้องหันหลังมอง “ร้านยังไม่พัง ยังขายได้ขอรับ ข้าคิดว่าแม่นางคงยิ้มออกบ้างแล้วกระมัง”

หลินหยายิ้ม "ท่านรู้ดีนี่เจ้าคะและจัดการได้ดีข้าเชื่อเช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้ามีของฝากแล้วข้าก็เลยเตรียมค่าตอบแทนมาด้วย" นางเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เล็กที่เคยใช้คำนวณบัญชีอย่างประณีต แล้ววางถุงเงินลงเบา ๆ พร้อมของฝากจากป๋อไหให้เขา “เดือนหกกับเดือนเจ็ด เงินเดือนของท่านคือห้าสิบตำลึงเงิน” นางเอ่ยเรียบ ๆ พลางจัดแยกห่อผ้าเล็ก ๆ ให้ชัดเจน “โบนัส(ใช่แล้วเพราะรู้ภาษาไทยไงล่ะ) พิเศษในเดือนเจ็ดสำหรับการดูแลร้านแทนข้าอีกหนึ่งหมื่นเหรียญอู่จู ส่วนทิป...อีกห้าพัน ข้าได้ยินว่ามีลูกค้ากลับมาซื้อซ้ำเพราะท่านจัดกลิ่นจัดของได้แม่นยำเหมือนจับวางนัก”

ไป่จิ๋นหงเหลือบมองถุงเงินบนเคาน์เตอร์แม้หลินหยาจะพูดแปลก ๆ บางคำแต่ก็เข้าใจได้ แล้วยกคิ้วเล็กน้อย “แม่นางคำนวณถูกเป๊ะยิ่งกว่าข้าคาดเสียอีกนะ น่าประหลาดใจนัก” เขาบอกพลางหัวเราะเล็ก ๆ เพราะรู้ว่าหลินหยาไม่เก่งการคำนวณ  “ใช่สิเจ้าคะ ข้าต้องพัฒนากันบ้างสิ ข้าเป็นเจ้าของร้านนี่เจ้าคะ” นางกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์น้อย ๆ แล้วเดินไปดูที่มุมห้องด้านใน “ว่าแต่...สวี่หลิวล่ะเจ้าคะ เขาอยู่ดีหรือเปล่า?”

ในอีกห้องด้านหลัง สวี่หลิว ปีศาจปลารูปร่างเป็นมนุษย์ ผู้มีผมเริ่มยาวขึ้นเรื่อย ๆ และนัยน์ตาสีเจือฟ้าจาง ๆ ราวสระน้ำในยามรุ่งเช้า กำลังนั่งพับผ้าอยู่บนเบาะหนานุ่ม มีผ้าชุบน้ำเช็ดตัวพาดไหล่อย่างน่าสงสาร ร่างกายของเขายังไม่ชินกับอากาศแห้งในโลกบกนัก

"นายหญิงหลิน..." เสียงนุ่มเอ่ยทักทันทีที่เห็นนางเดินเข้า “ข้าแวะมาดูว่าปลาน้อยในโอ่งยังไม่กลายเป็นปลาตากแห้งหรือเปล่าน่ะ” หลินหยาว่าเสียงติดหัวเราะ ก่อนจะเดินมองเหงื่อบนหน้าผากของเขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “เจ้าเก่งมากเลยนะ เหมือนมนุษย์มากขึ้นแล้ว ท่านไป่เป็นคนดีใช่ไหมล่ะ เจ้าดูเรียนรู้จากเขาเยอะนัก” 

สวี่หลิวพยักหน้าช้า ๆ ยิ้มอย่างซื่อ ๆ ด้วยท่าทีที่ยังเกร็งน้อย ๆ “ขอบคุณที่ไม่ลืมข้าขอรับ ข้าพยายามปรับตัวอยู่…”

“ดีมาก” นางเอ่ยชมเบา ๆ แล้วหันหลังกลับไปมองมุมหนึ่งในร้าน ตรงนั้นเอง มีเจ้าหมาปีศาจขนฟูที่กำลังนอนกลิ้งหงายพุงอยู่บนเบาะผ้าทอลายเมฆ มีผ้าห่มปักทองรองก้น น้ำสะอาดวางอยู่ในชามชั้นดีติดหรูจัด “ส่วนเจ้าน่ะ...” หลินหยากอดอกเดินเข้าไปจ้องมองเจ้าหมาน้อยอย่างเข้มงวด “เจ้าหมาน้อยผู้ติดหรู ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเงินเดือนหรอก ข้ากลับมาเจ้าอ้วนขึ้นอีกนี่...มีข้าวกินก็ดีแล้ว อย่าทำตัวเป็นคุณชายไปมากกว่านี้เลยเซียนเฉ่า!”

เสียงหอนเบา ๆ กับแววตาออดอ้อนถูกส่งกลับมาแทนคำแก้ตัวเพราะมันก็ทำหน้าที่เป็นรุ่นพี่ที่ดีไงล่ะ!! กิน นอน 

“และเจ้าชือฟ่าน...” หลินหยาเหลือบมองแมวสีขาวปรอดที่กำลังนอนขดอยู่บนชั้นบนสุดของชั้นหนังสืออย่างไม่แยแสต่อโลก “เจ้าเป็นแมวธรรมดา ไม่ต้องพูดถึงเงินเดือนใด ๆ ทั้งสิ้น นอกจากนมแพะกับปลาย่างทุกเย็น ข้าก็เลี้ยงไม่ขาดตกบกพร่อง” ตอนที่ไป่จิ่นหงได้เห็นทุกอย่างเขากลั้นยิ้มขณะมองนางจัดการทั้งสัตว์ปีศาจและปีศาจจริงอย่างกับหน่วยควบคุม นางกลับมาทั้งทีบรรยากาศร้านก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตา

ยามเย็นคล้อยแสงลงจนผืนฟ้ากลายเป็นม่วงอมฟ้าเข้มจนดำ หลินหยายืนหน้าร้าน มองฟ้าด้วยรอยยิ้มบาง “...กลับมาฉางอันครั้งนี้ก็สนุกดีนะ” บางทีสำหรับสาวน้อยเจ้าของร้านผู้นี้ การได้กลับมามองสิ่งที่ห่วงใยยังอยู่ครบ ไม่ว่าจะเป็นปีศาจ ปลา หมาป่า แมว หรือคนบางคน นั่นแหละ คือคำตอบของคำว่าสงบสุข

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

บัญชีเงินเดือน (เคลียร์บัญชี จะเริ่มจ่ายใหม่เป็นรอบเดือน 8)

ไป่จิ่นหง

จ่างเงินเดือน 6 ไป่จิ่นหง 50 ตำลึงเงิน

จ่ายเงินเดือน 7 ไป่จิ่นหง 50 ตำลึงเงิน

โบนัสสำหรับการช่วยดูแลร้านในช่วงเดือน 7 = 10,000 เหรียญอู่จู

รางวัลทิปเดือน 7 = 5,000 เหรียญอู่จู

ชือฟ่าน/เซียนเฉ่า

นอนอ้วนอย่างเดียวมีข้าวกินก็ดีแล้วไม่ต้องรับเงินเดือน

รวมโอน 100 ตำลึงเงิน 15,000 เหรียญอู่จู

รางวัล: +50 คุณธรรมจากการให้ทิป

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

แสงแดดกลางวันทอดลงผ่านกิ่งไม้แอปเปิ้ลสีชมพูอมทองและใบเมเปิ้ลแดงที่ไหวระริกช้า ๆ ตามแรงลม “ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้” ที่หลบเร้นอยู่ใต้เงาร่มไม้ดูคล้ายร้านเล็กไร้พิษภัยที่ถูกวาดขึ้นจากความฝัน แต่หากใครก้าวผ่านธรณีเข้ามา จะรู้ทันทีว่านี่คือร้านที่ซ่อนความลี้ลับไว้เต็มทุกตารางนิ้ว ไป่จิ่นหงในอาภรณ์ดำเรียบง่ายเดินมาที่ร้าน มือข้างหนึ่งถือถาดไม้ อีกข้างลูบหัว ชือฟ่าน แมวขาวตาฟ้าอมเทาที่กำลังนั่งนิ่งมองปลาในชาม ราวกับเจ้าของตัวน้อย ๆ ที่กำลังตรวจงาน ข้างเท้า เซียนเฉ่า เจ้าหมาน้อยปีศาจตาใสขนฟูมีเข้มกำลังตบหางกับพื้นกระดานไม้พลางเอ่ยถามเสียงใส ๆ

“เฮ้ ๆ วันนี้ข้าจะได้กินอะไรล่ะ ไป่จิ่นหง อย่าบอกนะปลาอีก…อีกแล้วหรอ!” ผู้ดูแลร้านยิ้มบางที่มุมปาก ส่ายหัวเล็กน้อยพลางวางชามอาหารลงตรงหน้า “หมูต้มฉีก ไม่ปรุงรส”

“โถ่...ข้าอยากกินไก่ทอดกรอบ ๆ มากกว่า!” เซียนเฉ่าเบะปาก ก่อนที่ชือฟ่านจะหันมามองด้วยแววตาเย็นเฉียบราวกับตัดสินทุกสิ่ง จนเจ้าหมาน้อยรีบหุบปากเงียบลงแทบจะทันที ไป่จิ่นหงหัวเราะเสียงเบา วางอีกชามตรงหน้าแมวขาว “ของเจ้าเป็นปลาต้มแล่ก้างออกแล้ว ชือฟ่าน” แมวขาวเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงกินอย่างสง่างามราวกับกำลังชิมอาหารในวังหลวง ต่างจากเซียนเฉ่าที่กระโจนใส่อาหารทันทีจนเสียงดังกร้วม ๆ ทำให้เจ้าของร้านต้องส่ายหน้า ทำไมวันนี้มันสลับหน้าที่กันละเนี้ย หรือว่าเซียนเฉ่าจะเล่นสนุกอีก

เมื่อสัตว์เลี้ยงประจำร้านอิ่มหนำแล้ว ไป่จิ่นหงก็เดินไปเลื่อนประตูไม้บานใหญ่ เปิดร้านรับลูกค้า กลิ่นไม้สนเก่าและกำยานสมุนไพรที่ติดอยู่ตามซอกค่อย ๆ ลอยออกไปตามลม ด้านหน้าชั้นวางเต็มไปด้วยของแปลกประหลาดยันต์เก่า กล่องขนมผลึก ขนนกทองในกรอบแก้ว ไปจนถึงไหสุราเก่าที่มีไออุ่นกรุ่นราวกับมีชีวิต “เฮ้อ...วันนี้ทำงานคนเดียวสินะ สวี่หลิวไปแช่น้ำทั้งวัน ข้าก็ต้องคอยจัดการทุกอย่างเอง” เขาพึมพำกับตัวเอง แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความอารมณ์ดีเช่นทุกครั้ง

เขาก้มจัดเรียงพู่หอมอยู่หน้าชั้นวาง ก่อนจะเอียงศีรษะยิ้มบาง ๆ อย่างที่เขามักทำรอยยิ้มที่ดูเบิกบานราวกับไม่คิดกังวลสิ่งใด แต่ในดวงตากลับนิ่งลึก มองออกไปถึงผู้คนที่เดินผ่านถนนสิบลี้อย่างไม่วางตา ไม่ว่าใครก้าวผ่านเข้ามาในร้านนี้...ไป่จิ่นหงรู้เสมอ ว่ามาด้วยใจจริง หรือมาพร้อมเงามืด และวันนี้...เงาบางอย่างกำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ทีละน้อยหรือเปล่านะ

@Admin 

อื่น ๆ: ดูแลร้านค้า (3/3)

จำนวนลูกค้าที่เข้าร้านวันนี้คือ 89 คน

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ (ทำบัญชีร้าน)

แสงแดดอุ่นยามสายส่องลอดผ่านใบเมเปิ้ลแดงและไม้แอปเปิ้ลสีชมพูอมทองที่โอบล้อมอยู่หน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ ร้านเล็กที่เหมือนจะซ่อนอยู่ในความฝันของใครบางคน แต่กลับดึงดูดให้ผู้คนบนถนนสิบลี้ต้องเหลียวมองทุกครั้งที่ผ่านไปมา หลินหยาผลักประตูไม้เข้ามา กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ และกลิ่นไม้สนเก่าอบอวลในอากาศ ด้านในไป่จิ่นหงกำลังจัดเรียงยันต์บนชั้นวาง เขาหันมาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างทักทาย “อ้าว สวัสดีแม่นางมาถึงแต่เช้าเลยนะขอรับ”

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พลางโบกมือ “สวัสดีเจ้าค่ะ วันนี้ข้ามาทำบัญชีให้ต่างหาก ไม่งั้นรายรับรายจ่ายมันจะเละกันหมด” สวี่หลิวที่นั่งพิงเคาน์เตอร์อยู่เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาที่แม้จะเป็นมนุษย์แต่ยังคงแฝงแววเงียบสงบแบบสิ่งมีชีวิตจากสายน้ำ เขาพยักหน้าสั้น ๆ เป็นเชิงทักทายก่อนก้มลงทำงานที่ไป่จิ่นหงมอบหมายต่อ

หลินหยาจึงเดินอ้อมไปหลังร้าน โต๊ะไม้เตี้ย ๆ ที่ใช้วางสมุดบันทึกและถุงเงินถูกจัดวางไว้เรียบร้อย นางทรุดตัวลงนั่ง หยิบสมุดบัญชีประจำสัปดาห์ออกมา แล้วค่อย ๆ เปิดหน้าเรียงตัวเลขรายรับรายจ่ายอย่างตั้งใจ

ไม่นานก็มีร่างอวบขาวฟูโผล่มาจากข้างเคาน์เตอร์ ชือฟ่าน เจ้าแมวอ้วนประจำร้าน มันกระโดดขึ้นโต๊ะอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะหมุนตัวลงมานอนขดบนตักของหลินหยาเสียอย่างนั้น ขนสีขาวสะอาดของมันตัดกับผ้าฝ้ายอ่อนของนางจนดูราวกับภาพวาด “โอ๊ย…เจ้ามันขี้อ้อนจริง ๆ เลยนะ” หลินหยายิ้มเอามือลูบหัวมันเบา ๆ ในขณะที่มืออีกข้างยังจับปากกาไผ่เขียนตัวเลขต่อไป ข้าง ๆ กันนั้น เซียนเฉ่าเจ้าหมาน้อยปีศาจติดหรู ก็กำลังนอนเหยียดยาวบนเบาะผ้ากำมะหยี่หรูหราที่เจ้าของร้านจัดไว้โดยเฉพาะ มันเหลือบตามองแมวอ้วนที่ครองตักหลินหยาแล้วฮึดฮัดเบา ๆ คล้ายจะบ่นว่า “ทำไมต้องเป็นมัน ไม่ใช่ข้า” แต่สุดท้ายก็ขดตัวต่อเพราะเบาะนุ่มกว่า

บรรยากาศในห้องหลังร้านอบอุ่นสงบ มีเพียงเสียงปากกาขีดเขียนบนสมุด เสียงหายใจพริ้ว ๆ ของเจ้าแมว และเสียงฮึดฮัดแผ่วเบาของหมาน้อยผู้ติดหรู หลินหยานั่งหน้าซีดเล็กน้อยจากอาการปวดประจำเดือน แต่กลับยิ้มสดใสเมื่อเห็นเจ้าสัตว์เลี้ยงทั้งสองรายล้อม 

“แม้จะเจ็บนิด ๆ แต่ก็ยังดี...มีทั้งเงินเข้าร้าน มีทั้งเจ้าเหมียวเจ้าเซียนเฉ่าคอยอยู่ด้วย” ความคิดนั้นทำให้หญิงสาวจรดปากกาอย่างตั้งใจยิ่งกว่าเดิม ราวกับเสียงหัวใจที่บอกว่า ชีวิตธรรมดา ๆ เช่นนี้ก็คือความสุขของนางเช่นกัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ----

บัญชีเช็คสินค้าสำหรับขายให้ NPC (วันที่ 18 - 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11)

เมือกปลา จำนวน 50 ชิ้น ราคาชิ้นละ 800 เหรียญอู่จู

ผ้ากระสอบ (จากหมู่บ้านลู่ไห) จำนวน 100 ชิ้น ราคาชิ้นละ 644 เหรียญอู่จู

หนังหมาป่าขาว จำนวน 5 ชิ้น ราคาชิ้นละ 1,782 เหรียญอู่จู

ขนนกสีดำ จำนวน 40 ชิ้น ราคาชิ้นละ 625 เหรียญอู่จู

ก้อนทองแดง จำนวน 10 ชิ้น ราคาชิ้นละ 4,000 เหรียญอู่จู

สุราเบญจมาศ จำนวน 5 ชิ้น ราคาชิ้นละ 10,000 เหรียญอู่จู

รวมจำนวนสินค้า 210 ชิ้น

มีจำนวนยอดลูกค้าเข้าร้านทั้งหมดในสัปดาห์นี้คือ 91+97+89 = 277 คน 

รางวัล:  -

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ (เติมสต๊อก)

แสงแดดสายส่องลอดใบเมเปิ้ลสีแดงสดกับดอกแอปเปิ้ลชมพูอมทองตรงหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ จนดูเหมือนมีแสงทองปกคลุมตลอดทางเดิน ประตูไม้สนถูกผลักเปิดออกด้วยเสียงเบา ๆ เผยให้เห็นบรรยากาศอบอุ่นที่แสนคุ้นเคย หลินหยาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส “สวัสดีเจ้าค่ะท่านไป่จิ่นหง ไงสวี่หลิว มาถึงกันแล้วรึ มาเช้าจริง ๆ เลยนะ” เสียงทักทายของนางเบิกบานเสมือนดอกท้อผลิบาน ไป่จิ่นหงที่กำลังจัดไหสุราอยู่ตรงชั้นวางหันมายิ้มอารมณ์ดีเช่นเคย “อืม สวัสดีขอรับ แม่นางมานั่งพักก่อนสิ ท่านก็ทำงานหนักไม่ใช่น้อยเลยเหมือนเดิมนะ” ส่วนสวี่หลิวที่กำลังช่วยซ่อมแซมกล่องไม้ตรงมุมร้านก็เงยหน้าขึ้น พยักหน้าสั้น ๆ ดวงตานิ่งสงบราวสายน้ำ

หญิงสาวเอียงคอถาม “พวกท่านกินข้าวกันแล้วหรือยัง?” ไป่จิ่นหงหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบความเป็นห่วงของเจ้าของร้าน “เรียบร้อยแล้วล่ะขอรับ ไม่ต้องห่วง” ได้ยินดังนั้นหลินหยาก็ยิ้มกว้างแล้วบอกตามประสา “วันนี้ข้ามาช่วยทำบัญชี เติมสต๊อกน่ะเจ้าค่ะ” ไป่จิ่นหงโบกมือ “ตามสบายเลยขอรับ ที่นี่เป็นของท่านอยู่แล้ว”

หลินหยาเลยเดินตรงไปยังโต๊ะหลังร้านที่เต็มไปด้วยสมุดบันทึกและถุงเงินเล็ก ๆ วางกองรออยู่ นางทรุดกายนั่งลง ขยับเก้าอี้ไม้ให้ถนัดแล้วเริ่มพลิกสมุดทีละเล่ม สายตากวาดตรวจยอดคงเหลือ สินค้าที่ต้องสั่งเพิ่ม ทั้งที่เป็นอาหาร ของเล็ก ๆ น้อย ๆ พู่หอม และไหสุรา เสียงขีดเขียนของเธอดังเป็นจังหวะเบา ๆ คลอไปกับเสียงแผ่วของสายลมที่ลอดหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศหลังร้านอบอุ่นและสงบอย่างน่าประหลาด

ข้าง ๆ กันนั้น บนพื้นไม้ เซียนเฉ่าเจ้าหมาน้อยปีศาจผู้ติดหรูกำลังนอนแผ่พุงบนเบาะกำมะหยี่ แต่แทนที่จะหลับเฉย ๆ มันกลับยกอุ้งเท้าหน้าปัดไปมาสู้กับชือฟ่านเจ้าแมวอ้วนขนขาวฟูที่ปีนขึ้นมานอนคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง เสียงฟ่อเบา ๆ ดังเป็นพัก ๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงครางพอใจเมื่อทั้งคู่กลิ้งฟัดกันไปมาบนพื้นราวกับเด็ก ๆ เล่นซน 

หลินหยาที่กำลังนับจำนวนไหสุราในสต๊อกอยู่ถึงกับหัวเราะคิกกับตัวเอง “พวกเจ้าสองตัวนี่...สงสัยเล่นกันแทบทั้งวันสินะ” นางส่ายหน้าอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มหน้ากลับมาขีดเขียนตัวเลขลงในช่องบัญชีต่อ ภาพหญิงสาวหน้าตาซีดนิด ๆ จากการเพิ่งพ้นวันที่หนักหน่วงของร่างกาย แต่ยังนั่งทำบัญชีอย่างตั้งใจ ท่ามกลางเสียงสัตว์เลี้ยงสองตัวที่เล่นกันข้าง ๆ และกลิ่นอบอุ่นของร้านไม้เล็ก ๆ แห่งนี้ มันทำให้ เซียงเฉินเสี่ยวพู้ ในยามสาย ดูไม่ต่างอะไรกับบ้านที่มีชีวิต

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ----

สรุปบัญชีการค้าขาย (วันที่ 18 - 24 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11)

ขายสินค้าได้ทั้งสิ้น จำนวน 170,350 เหรียญอู่จู 

แปลงค่าเงินคือ 42 ตำลึงทอง 5 ตำลึงเงิน 350 เหรียญอู่จู

ยอดเงินสะสมของบัญชีร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 42 ตำลึงทอง 5 ตำลึงเงิน 350 เหรียญอู่จู 

(ถอนเงินได้ก็ต่อเมื่อถึง 50 ตำลึงทองเท่านั้น)

สินค้าลงร้านค้าสำหรับขายให้ NPC (วันที่ 25 - 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11)

สินค้าสต๊อกเก่า

ผ้ากระสอบ จำนวน 90 ชิ้น ราคาชิ้นละ 644 เหรียญอู่จู

สินค้าสต๊อกใหม่ (เพิ่ม)

ส่าเหล้า จำนวน 20 ชิ้น ราคาชิ้นละ 230 เหรียญอู่จู

เผือก จำนวน 50 ชิ้น ราคาชิ้นละ 415 เหรียญอู่จู

งา จำนวน 20 ชิ้น ราคาชิ้นละ 285 เหรียญอู่จู

ซี่โครงไก่ จำนวน 40 ชิ้น ราคาชิ้นละ 800 เหรียญอู่จู

ซี่โครงเป็ด จำนวน 10 ชิ้น ราคาชิ้นละ 800 เหรียญอู่จู

ไข่ไก่ จำนวน 9 ชิ้น ราคาชิ้นละ 100 เหรียญอู่จู

เมือกปลา จำนวน 30 ชิ้น ราคาชิ้นละ 800 เหรียญอู่จู

ก้องทองแดง 20 ชิ้น ราคาชิ้นละ 5,000 เหรียญอู่จู

สุราเบญจมาศ 10 ชิ้น ราคาชิ้นละ 10,000 เหรียญอู่จู

หินดาวเคราะห์(ตีบวก) 1 ชิ้น ราคาชิ้นละ 400,000 เหรียญอู่จู

รวมจำนวนสินค้า 300 ชิ้น (คลังมีจำนวน 300)

(อัพเดทสินค้าในหน้าแรกแล้วเรียบร้อย)

(ดูมีสินค้าเยอะเนอะ ความจริงคือ อย่างละ 10 ชิ้น 1 ชิ้นกะมี ขำ ฮืออ อิบ้า จะร้อง)

รางวัล:  -

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

ถนนสิบลี้ในยามสายคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ร้านรวงเปิดกันพรึบพรั่ง กลิ่นอาหารจากแผงลอยลอยตลบคละคลุ้ง เสียงพ่อค้าแม่ค้าขายของแข่งกันเจื้อยแจ้ว แต่ถ้าจะพูดถึงร้านหนึ่งที่ดูเหมือนจะซ่อนอยู่ในเงาร่มไม้และกลีบดอกไม้แต่กลับดึงดูดสายตาได้ทุกครั้งที่เดินผ่าน คงไม่มีใครไม่เอ่ยถึง ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้

ในเช้าวันนี้ ไป่จิ่นหงเปิดประตูไม้เก่า ๆ ของร้านเหมือนเช่นทุกวัน แสงแดดลอดผ่านซี่ไม้เข้ามากระทบชั้นวางของจนฝุ่นละอองในอากาศพร่างพราวราวกับละอองทอง เขาเดินเข้าไปจัดการเก็บกวาด เคลียร์โต๊ะ วางสินค้าให้เป็นระเบียบ ไหสุรากลิ่นหอมจาง ๆ ถูกจัดเรียงเข้ามุม พู่หอมและยันต์ป้องกันวางพับซ้อนในกล่องไม้ ขลุ่ยไม้กับเครื่องประดับเล็ก ๆ ที่เหมือนของเล่นแต่กลับเต็มไปด้วยอาคมถูกวางโชว์อย่างพอเหมาะ แต่ก็มีพวกวัตถุดิบทำอาหารด้วยเช่นเดียวกัน

เขาหยุดมือแวะไปให้อาหารชือฟ่านเจ้าแมวอ้วนประจำร้าน มันกระโดดขึ้นโต๊ะแล้วนั่งกินปลาแล่ก้างที่เจ้าของเตรียมไว้ให้ด้วยท่าทางเอาแต่ใจเต็มที่ ขนสีขาวฟูสะบัดไปมาอย่างภูมิใจราวกับรู้ตัวว่าตนคือเจ้านายที่แท้จริงของร้าน “นี่...กินให้อิ่มแล้วห้ามไปป่วนของบนชั้นอีกล่ะ” ไป่จิ่นหงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งดุแต่แฝงรอยยิ้ม เขาลูบหัวมันทีหนึ่งแล้วหันกลับไปที่เคาน์เตอร์ไม้

ปกติวันธรรมดาร้านจะเงียบ ๆ แต่วันนี้กลับต่างออกไปอย่างชัดเจน พอลมสายพัดพากลิ่นดอกแอปเปิ้ลเข้ามา คนเดินถนนสิบลี้หลายคนก็แห่กันเข้ามาในร้าน บ้างเข้ามาซื้อสุราหายาก บ้างเข้ามาส่องหาของประหลาดที่ร่ำลือว่ามีขายเฉพาะที่นี่เท่านั้น เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วทำให้ร้านไม้ที่เคยเงียบสงัดกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ไป่จิ่นหงที่ปกติทำงานร่วมกับสวี่หลิวและเซียนเฉ่า วันนี้กลับต้องรับมือทุกอย่างคนเดียว เขาก้าวไปก้าวมา จัดของ จดบันทึก รับเงินทอนเงินด้วยท่าทางที่ยังคงยิ้มอารมณ์ดีตามนิสัย แต่แววตาคมกลับกวาดตรวจลูกค้าทุกคนอยู่เงียบ ๆ ไม่มีสิ่งใดหลุดรอดสายตา ใครซื้อจริง ใครมาแค่สอดส่อง เขารับรู้ได้ทั้งหมด

บางคราวมีสตรีหนุ่มสาวหัวเราะคิกคักเข้ามาซื้อพู่หอมพร้อมขอให้เขาแนะนำ เขาก็พูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม บางคนทำท่าอยากต่อราคา เขาเพียงยกยิ้มอารมณ์ดีแต่พูดคำสองคำก็ทำให้คนผู้นั้นยอมจ่ายเต็มราคาอย่างหมดหนทางโต้แย้ง

แม้ในใจจะรู้สึกเหนื่อยเพราะวันนี้คนแน่นกว่าทุกวัน แต่ไป่จิ่นหงกลับไม่บ่นซักคำ เพราะยามเห็นลูกค้าเดินออกจากร้านไปพร้อมรอยยิ้ม นั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจที่สุด “รอยยิ้มมันเปลี่ยนโลกได้” เขาคิดเช่นนั้นเสมอ ชือฟ่านที่นั่งล้างอุ้งเท้าด้วยการเลียตรงมุมห้องก็พลอยทำเสียงร้องเบา ๆ ประหนึ่งบ่นแทนเจ้าของว่า “งานล้นจนไม่มีเวลาลูบหัวข้าแล้วนะ”

ไป่จิ่นหงหัวเราะในลำคอพลางเหลือบตามองมัน “อดใจรอหน่อย วันนี้เจ้านายตัวจริงไม่อยู่ ข้าก็ต้องทำแทนเต็มที่”

ตลอดทั้งวันร้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงซื้อขาย เสียงกุกกักจากข้าวของในร้าน และท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นก็ยังจัดการทุกอย่างได้อย่างเป็นระเบียบ ไม่มีสิ่งใดสะท้อนความเหนื่อยล้าให้ใครเห็น และในยามบ่ายแก่ ๆ ที่ผู้คนยังทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย ไป่จิ่นหงก็อดคิดในใจไม่ได้ “ไม่รู้ว่าแม่นางหลินหยาทำอะไรอยู่ข้างนอกบ้างนะ ถ้านางกลับมาเห็นสภาพวันนี้ คงหัวเราะลั่นแน่ว่าข้าถูกลูกค้ารุมจนแทบไม่ได้นั่งพักเป็นแน่”

@Admin 

อื่น ๆ: ดูแลร้านค้า (1/3)

จำนวนลูกค้าที่เข้าร้านวันนี้คือ 99 คน

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ - ยามซวี เวลา 09.00 - 20.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ 

แสงแดดยามสายทอดลงมาทาบถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันอันคึกคัก กลิ่นขนมและสุราลอยปะปนกับเสียงเจรจาซื้อขายของผู้คนที่สัญจรไปมา ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ร้านเล็กที่ตั้งตัวอยู่เงียบ ๆ ใต้ร่มเงาไม้แอปเปิ้ลสีชมพูอมทองและใบเมเปิ้ลแดงก็เริ่มต้นวันใหม่อีกครั้ง เซียงเฉินเสี่ยวพู้กำลังจะเปิดแล้ว

เสียงประตูไม้ที่คุ้นเคยดังเอี๊ยดเบา ๆ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของ ไป่จิ่นหง จะก้าวเข้ามา เขาสวมชุดเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน แววตาคมคายแต่มีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่เสมอ ข้างกายคือสวี่หลิว ปีศาจปลาที่บัดนี้กลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสะโอดสะอง ผิวขาวนวลคล้ายคนไม่คุ้นแสงแดด ใบหน้าสุภาพสงบดวงตาลึกนิ่งราวสายน้ำเย็นที่ยากจะคาดเดา ทั้งสองทำงานคู่กันราวกับความเคยชินที่สอดประสานลงตัว “วันนี้คงจะคนเยอะนะ” ไป่จิ่นหงเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงรอยยิ้ม พลางดึงประตูเปิดกว้างให้ผู้คนเริ่มมองเห็นชั้นวางของด้านในร้าน

สวี่หลิวพยักหน้าสั้น ๆ ก่อนหยิบผ้าเช็ดสะอาดมาเช็ดเคาน์เตอร์ไม้สนอย่างขยันขันแข็ง จากนั้นเขาก็กวาดสายตาสำรวจตามมุมร้าน หยิบไหสุราที่วางเอียงเล็กน้อยมาจัดเรียงใหม่ให้ตรงแน่วแน่ พร้อมจัดพู่หอมและยันต์ที่กองไว้ให้เข้าที่เข้าทาง ท่วงท่าเรียบง่ายแต่แฝงความตั้งใจเต็มเปี่ยม

ขณะเดียวกัน ไป่จิ่นหงเดินไปยังมุมที่เจ้าสัตว์เลี้ยงสองตัวรออยู่ เซียนเฉ่าหมาน้อยปีศาจที่ติดหรูยังคงนอนเกียจคร้านบนเบาะผ้าไหมปักลายเมฆทอง มองเขาด้วยสายตาทะนงราวกับเจ้าของร้านคือมันเองเสียด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่ไป่จิ่นหงยื่นถ้วยอาหารชั้นเลิศที่เลือกมาอย่างดีออกไป มันก็หันหน้ามาเลียมือเขาอย่างประจบประแจง “เอาแต่ใจเสียจริงเจ้า” ไป่จิ่นหงหัวเราะเบา ๆ พลางลูบหัวมัน ก่อนหันไปหยิบถาดปลาแล่ก้างที่ต้มจนหอมกรุ่นออกมาให้ ชือฟ่านแมวขาวตากลมที่วิ่งมากระโดดขึ้นบนโต๊ะทันทีเมื่อได้กลิ่น ชือฟ่านนั่งลงเรียบร้อย ราวกับรู้มารยาท รอจนไป่จิ่นหงวางถาดตรงหน้าแล้วจึงก้มกินอย่างพอใจ

เมื่อให้อาหารสัตว์เสร็จ เขากลับมาที่เคาน์เตอร์หน้าร้าน นั่งลงพร้อมสมุดบัญชีเล่มเล็กกับกล่องเงินสำหรับทอนเหรียญ วางรอยยิ้มอารมณ์ดีให้ลูกค้าที่เริ่มเดินผ่านไปผ่านมา และไม่ช้าก็มีชายชราเข้ามาซื้อสุราหนึ่งไห เด็กสาวที่อยากได้พู่หอมสำหรับแขวนห้อง และแม้แต่กลุ่มพ่อค้าจากต่างเมืองที่เข้ามาถามถึงสินค้าพิเศษ ทุกคนล้วนพบไป่จิ่นหงต้อนรับด้วยน้ำเสียงสุภาพ อบอุ่น แต่ไม่อ้อมค้อม สวี่หลิวเดินไปเดินมาเงียบ ๆ คอยจัดชั้นวางและเสิร์ฟของให้ตามคำสั่ง ไป่จิ่นหงเพียงเหลือบตามองก็รับรู้ว่าเขาจัดการได้ดี จนบางครั้งอดเอ่ยชมไม่ได้ “เจ้าจัดของได้เป็นระเบียบขึ้นมากแล้วนะ สวี่หลิว”

ชายหนุ่มปีศาจปลาเพียงก้มศีรษะเล็กน้อย เสียงทุ้มต่ำตอบเบา ๆ “เพราะมีท่านชายไป่คอยสอนและเป็นคนที่ไว้ใจได้ ข้าถึงทำได้โดยไม่กังวลขอรับ”

คำพูดเรียบง่ายนั้นทำให้ไป่จิ่นหงหัวเราะในลำคอ ยกถ้วยชาขึ้นจิบพลางทอดสายตามองบรรยากาศในร้านด้วยความพอใจ ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้เล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเงียบเหงาจากการปิดร้านช่วงดึก บัดนี้กลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเสียงหัวเราะ การเดินสวนกันของลูกค้าและกลิ่นอายมิตรภาพอันอบอุ่น

@Admin 

อื่น ๆ: ดูแลร้านค้า (2/3)

จำนวนลูกค้าที่เข้าร้านวันนี้คือ 99 คน

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้

อีเว้นท์ ภารกิจ “เคล็ดลับขนมหวานและความลับขันที: แผนการพิชิตใจจงฉางชื่อ”

เสียงกีบเท้าดัง ตึกตัก ตึกตัก ดังลั่นถนนสิบลี้เมื่อหลินหยาขี่เยวี่ยเหยียนม้าปีศาจทมิฬตัดผ่านผู้คนสายตาหลายคู่จับจ้องด้วยความตกใจและประหลาดใจ บ้างก็หวาดหวั่นเพราะรังสีอำนาจที่ม้าตัวนี้แผ่ออกมาโดยธรรมชาติ แต่หญิงสาวบนหลังม้ากลับยกมือโบกทักคนรู้จักไปทั่วเสียอย่างนั้น สีหน้าเหมือนกำลังพาเพื่อนใหม่มาอวด เมื่อมาถึงหน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ เธอก็กระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว มือกุมบังเหียนพามันเข้ามาหยุดตรงหน้าร้านพร้อมยิ้มกว้าง ส่งเสียงทักทันทีที่เห็นเงาร่างสูงโปร่งของไป่จิ่นหงกำลังเช็ดเคาน์เตอร์อยู่

“ท่านไป่! นี่สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของข้านะเจ้าคะ ประมูลมาได้หมาด ๆ เมื่อวานก่อนนี้เลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ไป่จิ่นหงหันมามองเต็มสองตาแล้วสายตาคมที่มักอ่อนโยนก็เปลี่ยนเป็นแววเหนื่อยใจทันที แถมยังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าแทบจะบอกได้ชัดว่า นี่ท่านไปเอาตัวประหลาดอะไรมาอีกแล้วขอรับ…นี้จะให้ข้าเลี้ยงอีกแล้วใช่ไหม

ม้าปีศาจเยวี่ยเหยียนรับรู้ได้ถึงสายตานั้นจึงสะบัดหัวส่งเสียงฮี้ดเบา ๆ ราวกับไม่พอใจ หลินหยาก็เลยรีบหันไปเกาหูมันพลางหัวเราะแห้ง ๆ “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่าท่านไป่ เยวี่ยเหยียนนี่จะเดินทางไปกับข้าตลอด ข้าพักที่โรงเตี๊ยมชิงหมิงนอกเมืองเลยต้องเดินทางไกลมันก็ต้องอยู่กับข้าสิเจ้าคะ จะได้ไปไหนมาไหนสะดวก” 

ไป่จิ่นหงวางผ้าเช็ดไม้ลงแขนกอดอก มองเธอนิ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงแววเอ็นดู “แล้วเหตุใดท่านไม่พักที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงเสียเลยเล่าขอรับ ใกล้เมืองแถมปลอดภัยกว่าด้วย”

หลินหยาเบ้ปากทันที “แพงจะตายเจ้าค่ะ! ข้าจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายทุกคืนกันเล่า!” พอดีกับที่สวี่หลิวปีศาจปลาที่รูปร่างเป็นมนุษย์เดินออกมาจากด้านในร้านด้วยตะกร้าไม้ในมือ เขาชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาก่อนจะยกคิ้วมองไปที่ไป่จิ่นหงราวกับจะสื่อว่า “เรื่องนี้ข้าอธิบายแทนได้ไหม”

ไป่จิ่นหงหัวเราะเบา ๆ ยกมือชี้ไปทางสวี่หลิว “ก็สวี่หลิวกับข้า พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงนั่นแหละ ห้องคู่ด้วยนะขอรับแต่ไม่แพงหรอก หารค่าห้องกันแล้วมันก็ถูกกว่าที่แม่นางคิดเยอะ”

หลินหยาถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง “หา…อะไรนะ!? ห้องหรูสุด ๆ นั้นน่ะหรอ ของชางลั่งถิง!? เจ้าสองคนนี้…” เธอชี้นิ้วไปมาระหว่างไป่จิ่นหงกับสวี่หลิว ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมานิดหน่อยเพราะตกใจปนงง “พวกเจ้าสองคน…หารค่าห้องนอนกันเนี่ยนะ!?”

ไป่จิ่นหงยักไหล่ด้วยรอยยิ้มขำ ๆ “ก็ใช่น่ะสิขอรับ ไม่อย่างนั้นท่านคิดว่าข้าจะใช้ชีวิตสบาย ๆ ได้ยังไงกันขอรับ?” สวี่หลิวเพียงพยักหน้าเรียบ ๆ แต่ในแววตาดูเหมือนจะหัวเราะเงียบ ๆ อยู่ในใจด้วยเช่นกัน

หลินหยาเม้มปากแน่น ก่อนจะพึมพำเหมือนคนบ่นกับตัวเอง “เชี้ยยยย…แล้วทำไมข้าไม่คิดถึงเรื่องนี้บ้างนะ…หาคนหารค่าห้องงั้นหรอ?…ข้าโง่เองที่ดันทุรังอยู่ห้องโรงเตี๊ยมนอกเมืองปะเนี้ย โอ๊ยยย…” ไป่จิ่นหงแค่หัวเราะในลำคอ มองเธออย่างเอ็นดูเต็มเปี่ยม ภาพหญิงสาวที่ยืนบ่นพึมพำอย่างจริงจังแต่ตลกไปพร้อม ๆ กันนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ไม่เคยขาดเสียงหัวเราะเลยสักวันเดียว “โอ๊ยยย!! เอาเถอะ! เดี๋ยวค่อยคิด! ตอนนี้ข้ามารอสหายน่ะ ขอนั่งหน่อยนะ” หลินหยาเอ่ยแล้วเดินไปนั่งโต๊ะหินอ่อนหน้าร้าน

ไป่จิ่นหงทำเพียงผงกศีรษะรับคำของหลินหยา ก่อนกลับเข้าไปในร้านปล่อยให้หญิงสาวรอเพื่อนอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าร้าน ไม่นานนักก็มีร่างเล็กในชุดขันทีเรียบง่ายเดินกึ่งรีบกึ่งลังเลเข้ามา เสียงฝีเท้าที่คุ้นหูทำให้หลินหยาหันไปเห็นเสี่ยวจ้าวจื่อที่ยกชายเสื้อก้าวมาหา สีหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความยินดีเมื่อเห็นเธอนั่งรออยู่ “มาแล้วหรือขอรับแม่นางหลิน ข้าคิดว่าท่านจะไม่กล้ามาเสียแล้ว” เขาคำนับอย่างนอบน้อม แววตาเต็มไปด้วยความจริงใจและความตื่นเต้นที่ได้พบ หลินหยาที่เห็นท่าทางนั้นถึงกับยิ้มกว้าง นางตบเก้าอี้ไม้ฝั่งตรงข้ามเชื้อเชิญให้เขานั่ง

เสี่ยวจ้าวจื่อวางถาดไม้เล็ก ๆ ที่หอบมาด้วยลงบนโต๊ะ ก่อนจะกล่าวอย่างเก้อเขิน “ที่นี่มีขนมหวานขึ้นชื่อหลายอย่าง ท่านอยากลองอะไรก่อนไหม?” หลินหยาชะงักตอนได้ยินหันคอเข้าไปมองในร้าน หือ…ร้านข้ามีขนมด้วยเรอะ? สายตาเจอกับถาดขนมเรียงรายที่ไป่จิ่นหงเพิ่งจัดลงบนชั้นวาง เธอแทบอยากจะหัวเราะใส่ตัวเอง อ้าวเฮ้ย มีจริง ๆ ด้วยว่ะ… นางเลยหันกลับมามองขันทีหนุ่มที่นั่งตรงข้าม ยิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ

จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มสนทนา หลินหยายกมือเท้าคางเล็กน้อย สีหน้าเปี่ยมด้วยความกังวลจริงจัง “ข้าอยากทำขนมหวานให้สามคนที่สำคัญกับข้า…หนึ่งคือท่านหลิวอัน เขาชอบเต้าหู้มากแต่ข้าแพ้ถั่วเหลืองหากทำก็ชิมไม่ได้คิดสูตรไม่ออกเสียที…อีกคนคือหรงเล่อ สหายสนิทของข้าเจ้าเคยพบนางแล้วนี้ ข้ารู้ว่านางชอบขนมหวานมา คงไม่ยากเกินไป แต่…” หญิงสาวเว้นช่วงเล็กน้อย สายตาไหววูบแล้วหลุบต่ำลง เสียงเบาแต่จริงใจราวกับกำลังสารภาพความลับ “อีกคน…คือ จางกงกง หัวหน้าขันที ข้ากับเขามีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนอย่างที่เจ้ารู้แหละ…แต่ตอนนี้ข้าชัดเจนกับตัวเองแล้วว่าข้ามีใจรักต่อเขาอย่างจริงจัง”

เสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าล้อเลียนหรือเอะอะอะไรออกมา เพียงเม้มปากเหมือนจะกลืนคำพูดทั้งหมดไว้ในลำคอ เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าหลินหยาจะยอมเอ่ยออกมาตรง ๆ แบบนี้ “ท่านอยากให้ข้าช่วยคิดสูตร…และอยากให้ข้าถามว่าท่านจงฉางชื่อชอบของหวานแบบใช่ไหมขอรับ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยเพราะความกลัวจะทำให้เธอลำบาก แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ

สายลมพัดกลีบดอกแอปเปิ้ลสีชมพูอ่อนปลิวผ่านตรงหน้า ราวกับซ่อนความเงียบงันที่เกิดขึ้นระหว่างคำพูดนั้น หลินหยามองหน้าเขา ยิ้มจาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความไว้ใจ “ก็ใช่ เจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่ เสี่ยวจ้าวจื่อ”

ขันทีหนุ่มเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ แม้ในใจจะเต้นรัวเพราะหวาดหวั่น แต่แววตามุ่งมั่นเต็มไปด้วยความกตัญญูและความอยากช่วยเหลือ “ข้าจะลองทำดูขอรับ แม้จะยากสักเพียงใด” เธอระบายยิ้มเมื่ออีกคนพูดเพราะเธอเองก็จะทำด้วยเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะถอนหายใจหนักใจ หลินหยาที่นั่งกอดอกหน้างอเล็กน้อย ทำแก้มป่องคล้ายเด็กสาวที่ถูกขัดใจ “เฮ้อ…ข้าอยากทำให้ทั้งสามคนประทับใจ แต่มันติดอยู่ตรงท่านจางกงกงนี่แหละนะ เจ้าเองก็รู้ เขาไม่เคยบอกอะไรใครดี ๆ เลยสักนิด ไม่ว่าจะเรื่องกินหรือเรื่องเล็กน้อยใด ๆ ถ้าข้าพยายามถาม เขาก็เลี่ยงเสียจนหมดหนทางแล้ว” น้ำเสียงของนางแฝงความน้อยใจและความมุ่งมั่นปนกัน

เสี่ยวจ้าวจื่อที่นั่งฝั่งตรงข้ามก้มหน้าครุ่นคิด เขายกนิ้วเคาะโต๊ะหินเบา ๆ สีหน้าแสดงความตั้งใจจริง ก่อนที่ดวงตาอันอ่อนโยนจะค่อย ๆ สว่างวาบขึ้นด้วยความคิดบางอย่าง “เรื่องสูตรขนมหวาน ไม่ต้องกังวลเลยขอรับแม่นางหลิน” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยยิ้มบาง “ข้ามีตำราลับที่อาจารย์เคยสอนให้ เป็นสูตรจากห้องเครื่องหลวงที่ไม่ได้อยู่ในตำราสาธารณะ ข้าสามารถดัดแปลงให้ท่านทำได้แน่นอน” เขาหยุดไปเล็กน้อย น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น “แต่…เรื่องท่านจางกงกงนี่สิ ข้าว่าเราต้องวางแผนกันหน่อยนะขอรับ” แววตาของเสี่ยวจ้าวจื่อฉายประกายระมัดระวัง เหมือนคนที่รู้ดีว่ากำลังเดินอยู่บนเส้นเชือกบาง ๆ “รายการอาหารของห้องเครื่องหลวงนั้นถือเป็นความลับ ไม่ควรเปิดเผยแก่คนภายนอก และยิ่งเป็นท่านจงฉางชื่อ…เขาอยู่ในตำหนักของจงฉางชื่อเอง การรู้ว่าเขากินอะไรยิ่งยากเข้าไปอีก ขนาดพวกขันทีในวังยังไม่ค่อยกล้าเอ่ยถึง”

หลินหยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนสะท้อนแววว้าวุ่น นางเอียงตัวเท้าคางกับฝ่ามือ “เฮ้อ…นี่ข้าไปตกหลุมรักคนที่เรื่องกินยังหาข้อมูลไม่ได้เลยหรือเนี่ย…” น้ำเสียงเจือบ่นแต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ

เสี่ยวจ้าวจื่อมองนางแล้วพลันรู้สึกทั้งเอ็นดูทั้งเป็นห่วง เขากลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้ เอ่ยเสียงต่ำ “แม่นางหลิน หากท่านจริงจังถึงเพียงนี้ ข้าอาจจะ…ลองเสี่ยงสืบดูเองก็ได้ ข้าว่ายังพอมีวิธีบ้าง เพียงแต่ต้องทำอย่างระมัดระวังมาก เพราะหากถูกจับได้ว่าแอบล้วงความลับห้องเครื่อง ข้าคง…” เขาไม่พูดต่อ เพียงเงียบไว้แต่สีหน้าก็แสดงความกลัวจับใจ หลินหยาชะงักแล้วหันขวับมามอง สายตาแสดงความห่วงใย “อย่าเสี่ยงให้เจ้าเดือดร้อนเลยจ้าวจื่อ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากเพราะเรื่องโง่ ๆ ของข้า”

แต่เสี่ยวจ้าวจื่อกลับส่ายหัวทันที ความซื่อสัตย์และกตัญญูที่ฝังอยู่ในใจทำให้เขาเอ่ยเสียงหนักแน่นกว่าทุกครั้ง “มิใช่เรื่องโง่ขอรับ…หากเป็นสิ่งที่สำคัญต่อท่าน ข้าก็ยินดีเสี่ยง ขอเพียงท่านสัญญาว่าจะไม่ตำหนิหากข้าได้เพียงคำตอบเล็กน้อย”

กลีบดอกแอปเปิ้ลปลิวผ่านสายลมอีกครั้ง หลินหยามองเขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่รอยยิ้มบางจะผุดขึ้นบนใบหน้า นางโน้มตัวเข้ามาใกล้ ตบไหล่เขาเบา ๆ “ใครจะไปตำหนิเจ้ากันล่ะ ข้าไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า เอาเถอะ ถ้าเจ้าจะช่วย ข้าก็จะรอฟังข่าวจากเจ้า…แต่สัญญากับข้าด้วย ว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนเด็ดขาด” 

เสี่ยวจ้าวจื่อยกมือขึ้นคำนับอีกครั้ง น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะทั้งเกรงใจและตื้นตัน “ข้าสัญญาขอรับแม่นางหลิน” ก่อนที่เขาจะคิดได้ เสี่ยวจ้าวจื่อที่ครุ่นคิดอยู่นานพลันล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยออกมา เขาวางมันลงบนโต๊ะหินตรงหน้าหลินหยา ดวงตาเรียบง่ายอ่อนโยนจับจ้องใบหน้าของนาง ก่อนเอ่ยเสียงเบาแฝงความเกรงใจ “แม่นางหลิน ข้าว่า…บางทีเราควรเริ่มจากสิ่งเล็กน้อยก่อนก็ดีนะขอรับ” เขาผลักกระดาษนั้นให้ตรงไปที่นาง “นี่เป็นสูตรขนมถั่วแดงกวนพื้นฐาน ข้าเคยฝึกกับอาจารย์จนจำได้ขึ้นใจ แม้จะเรียบง่ายแต่ถ้าทำได้ดี ก็หวานละมุนพอดีปาก ใครได้ชิมก็มักจะยิ้มออกเสมอ ข้าว่ามันเหมาะจะเป็นก้าวแรกของท่าน”

หลินหยาที่ฟังอยู่เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาเล็กน้อย ก่อนมองลงมาที่กระดาษใบนั้น ลายมือของเสี่ยวจ้าวจื่อแม้จะไม่งดงามนักแต่เรียบชัดเจน มีทั้งส่วนผสมและวิธีการคร่าว ๆ เขียนไว้ครบถ้วน นางเผลอหลุดยิ้มอุ่น ๆ ออกมา พลางพยักหน้าเบา ๆ “เจ้าคิดรอบคอบดีจริง ๆ เสี่ยวจ้าวจื่อ ขอบใจมากนะ ข้าจะลองฝึกทำดู” 

เสี่ยวจ้าวจื่อที่เห็นรอยยิ้มของหลินหยา หัวใจพลันอุ่นวาบขึ้นมา เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อย สีหน้าเก้อเขินเหมือนจะรีบหาทางถอย “เช่นนั้น…ข้าคงต้องขอตัวก่อนขอรับ เดี๋ยวจะหาจังหวะติดต่อท่านอีกที เมื่อได้ข้อมูลเพิ่มเติม หรือเมื่อท่านอยากลองสูตรใหม่ ๆ ข้าจะมาหานะขอรับ” พูดจบเขาก็ยกมือคำนับอย่างนอบน้อม ก่อนรีบลุกขึ้นจากโต๊ะ ก้าวถอยหลังพลางหันตัวไป เสียงฝีเท้าของเขาเบาเสียจนแทบไม่ได้ยินเมื่อหายลับออกจากหน้าร้าน เหลือเพียงหลินหยาที่นั่งมองกระดาษสูตรขนมถั่วแดงกวนในมือ แววตาเป็นประกายด้วยทั้งความตื่นเต้นและความตั้งใจ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เควสบันเทิง ๆ เมื่อเราหัวใจคนรักเต็มแล้ว เราก็ให้คนรักมาโผล่ที่เควสคนอื่น คลั่งรักกกก

รางวัล: สมุดบันทึกสูตรขนมเล็ก ๆ (ไอเทมประกอบฉาก)

และ สูตรขนมถั่วแดงกวน