กระท่อมร้าง | สุสาน เซี่ยงเส้าหลง

กระท่อมร้าง - สุสานเซี่ยงเส้าหลง

   สุสานที่ฉินสื่อหวงตี้สร้างขึ้นเพื่อสดุดีและให้เกียรติแก่วีรชนผู้นี้ แต่เขาถูกจักรพรรดิฉินสื่อหวงตี้ลบชื่อออกจากทุกตำรา
แต่จักรพรรดิก็ได้สร้างสุสานให้เซี่ยงเส้าหลง วีรบุรุษผู้ช่วยเหลือสมัยตนเป็นตัวประกันอยู่รัฐจ้าว
จนหลบหนีกลับมายังรัฐฉินได้สำเร็จ แม้สุสานจะถูกสร้างแต่ไร้ศพ เพราะเขาหนีรอดไปในวันที่จักรพรรดิฉิน
สร้างสุสานฉินศื่อหวงตี้สำเร็จ เพื่อต้องการปกปิดเรื่องราวเบื้องหลังที่แท้จริงของจักรพรรดิจึงออกโองการ
ล่าตัวเซี่ยงเส้าหลง ทำให้เซี่ยงเส้าหลงและภรรยาหลบหนีไปชายแดนตอนเหนือ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

ไม่มีใครรู้จักว่าเขามาจากไหน ด้วยเซี่ยงเส้าหลงเป็นคนแรกที่มาจากโลกดั้งเดิม 2024
เพียงแต่เขาไม่ได้เกิดใหม่ แต่เกิดอุบัติเหตุในขณะกำลังสำรวจอวกาศ และ โดนหลุมดำดูดมาโผล่ที่นี่
ตลอดเวลามาเขาเข้าใจว่าเขาเกิดอุบัติเหตุมาโผล่ในยุคฉิน จนตายก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ในโลกอื่นแล้ว
และเขากับภรรยาใช้ชีวิตอย่างสงบนอกด่านจนให้กำเนิดบุตรชายนาม เซี่ยงอวี่

สุสานวีรชนแห่งต้าฉิน
[[ เซี่ยง เส้าหลง ]]

[เควสเสริม] ร่วมสู้เคียงข้างจอมยุทธ์กระบี่

[เงื่อนไข]

- Level 30 ขึ้นไป แต่ไม่เกิน 40

- เข้าร่วมได้ 1 คน

- กำหนดสตรอรี่ตามสตรอรี่ตัวละครของตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีใครช้ำกัน -

- เขียนโรลเพลย์ผ่านทางมาบริเวณนี้ ก่อนท่านพบเจอแม่นางจอมยุทธ์ท่านหนึ่งกำลังตกกลางวงล้อมปีศาจ ดูเหมือนรอบกายนาง

จะมีปีศาจหนูนอนตายเกลื่อนมากมาย ตอนนี้หญิงสาวเริ่มมีท่าทีเหนื่อยหอบ เหงื่อชะโลมเต็มใบหน้าบ่งบอกว่าผ่านการต่อสู้นานแล้ว

- สร้างสตอรี่เข้าไปร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่แม่นางกับปีศาจที่เหลือ

คุณต่อสู้ดังนี้

- ปีศาจหนู Level 30 - 1 ตัว

- ปีศาจหนู Level 15 - 2 ตัว

และ ปีศาจหมาป่าสีเงิน Level 40 - 1 ตัว

- เขียนโรลเพลย์ต่อสู้ตามผลตามการต่อสู้

(หากชนะ)

- สร้างสตอรี่ถามไถ่จอมยุทธ์หญิง ทำให้คุณทราบว่านางรับงานคุ้มกันมุกวิญญาณบรรจุจิตวิญญาณหมีเพลิงทมิฬจะไปส่งยังลั่วหยาง แต่นึกไม่ถึงว่าพวกปีศาจหนูจะล่วงรู้ได้และพยายามจะชิงมันไป ก่อนนางจะลุกขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าต้องทรุดลงด้วยพิษบาดแผลที่ไหล่ แผลปริจนเลือดแดงฉานใต้อาภรณ์ที่สวมใส่ก่อนหมดสติไป

- สร้างสตอรี่แก้ปัญหาเบื้องต้นช่วยเหลือหญิงสาว

- สร้างสตอรี่ดูแลหญิงสาวที่หมดสติไม่มีแววจะฟื้นเป็นเวลา 5 วัน (วันละ 1 โรลเพลย์ดูแล แต่โรลอื่นสามารถโรลอิสระได้ในวันนั้น ถ้ายังไม่สคิปวัน)

(ได้รับความสัมพันธ์+5 ต่อวันโรลเพลย์ดูแล)

หมายเหตุ: ย้ายที่พักได้ แบกร่างไปที่ใหม่ แต่ได้แค่วันแรกหลังจากนั้นพักที่นั่นจนฟื้น

(วันที่ 6)

- สร้างสตอรี่โรลเพลย์หญิงสาวฟื้นขึ้นมาในช่วงกลางวัน ก่อนมองรอบตัว

- สร้างสตอรี่นางถามไถ่คุณเมื่อเห็นคุณว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนเธอจะฟังเรื่องราวที่คุณเล่าและขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ

ก่อนเธอจะเดินทางต่อเพื่อไปส่งของ และอำลาคุณ ตอนนี้ร่างกายเธอแข็งแรงขึ้นบ้างแล้วเล็กน้อย

- สร้างสตอรี่โรลเพลย์จบ

รางวัลจบภารกิจ: +40 EXP , +100 พลังใจ , +30 ตบะฝึกฝน , +50 บารมี และ +100 คุณธรรม

และ ได้รับความสัมพันธ์+50 แต้ม

Ximenqing ดี

โจวจินหลังจากที่เขารักษาตัวทำงาน เขาเริ่มรู้สึกคิดถึงบ้าน เลยเดินไปที่ศาลที่เขาให้เงินตาแก่เพื่อเป็นการรำลึกถึงอดีต แต่อนิจจาเขาเดินผิดทาง เขาดันเดินไปทางกระท่อมร้าง ย่านสุสานซะได้

โจวจินเดินไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่คุ้นทางอยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ราวกับเสียงสู้รบ โจวจินไม่รอช้าวิ่งเข้าหาเสียง

เขาก็พบกับ รถม้าที่มีกลุ่มโจรหน้าคุ้นๆกำลัง ล้อมรถม้าอยู่ โดยรถม้านั้นมีศพจอมยุทธ นอนเรียงรายอยู่แถวนั้น โจวจินพยายามนึกก็นึกได้ทันทีว่าโจรกลุ่มนี้แหละที่กระทืบเขาจนต้องเข้าโรงหมอ โจวจินไม่รอช้าพุ่งตัวเข้าไปทันใด

"เจ้าพวกโจรชั่ว ดักปล้นพ่อค้ายังไม่ ยังกล้ามาปล้นใกล้ตัวเมืองแบบนี้ ทำตัวชั่วช้าสามาณย์ ขนาดนี้ไม่เกรงกลัวฟ้าลงฑัณณ์ วันนี้แหละข้าจะลงโทษพวกเจ้าแทนฟ้าเอง" โจวจินพุ่งตัวเข้าไปฟันโจร 1 อย่างรวดเร็ว ครั้งนี้เขาไม่ปราณี ฟาดโจรไปขาดสะพานเล็งทันที

"เหอะ ไอ้หนุ่มใจอ่อนราวกับสตรี คนนั้น ตอนนี้กล้าฆ่าคนแล้วเหรอ" โจรที่เหลือไม่แย่เเสเพื่อนพ้องที่ตายไปเลยซักนิดแต่กลับกล่าวเยอะเย้ยชายหนุ่ม

"ข้าไม่สนใจคำพูดของพวกที่กำลังจะตายหรอกนะ" โจวจินกล่าวสวน

"ท่านที่อยู่ในรถม้า หมอบนะขอรับ อาจจะเสียงดัง และมีอะไรกระเด็นมานิดหน่อย แต่อีกไม่นานก็จบแล้ว" โจวจินกล่าวกับคนที่อยู่ในรถม้าด้วยน้ำเสียงไม่ดังมาก

"อะ อือ" เสียงเล็กๆ กล่าวสวนมา

โจวจินเข้่าใจว่าคนที่อยู่ข้างในนั้นรับทราบแล้ว จึงเข้าไปสู้ตะลุมบอนกับโจรทั้งหลาย

โจวจินสังเกตุได้ว่า โจรเหล่านี่แม้่จะพอมีฝีมือ แต่ทักษะการต่อสู้ร่วมกันนั้น ไม่ค่อยดีเท่าไร บางครั้งก็แทบจะฟันกันเองด้วยซ้ำ โจวจินเลยจัดการหลอกล่อ ไม่ว่จะทั้งคำพูด "ไอ้โจรลูกเต่า" หรือไม่ว่าจะเป็นท่าทาง ชูนิ้วกลางในระหว่างการต่อสู้

ชายหนุ่มค่อยๆ ล่อโจร ฟันทิ้งทีละคน แต่โจรเหล้านี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีฝีมือ ฟันสวนโจวจิน จนชายหนุ่ม ได้รับบาดเจ็บบ้าง

"พวกเจ้าก็เก่งขนาดนี้ทำไม ไม่สมัครเป็นทหาร มาเป็นโจรทำไม หรือจะเป็นจอมยุทธ์แบบข้า เข้าป่าล่าสัตว์ ล่าปีศาจก็ยังได้" โจวจินสู้ไปได้ซักพักจัดการโจรไปได้ 3 คนก็กล่าวถาม

"อาชีพสุจริตจะไปมีความสนุกได้ยั่งไง ปล้น ฆ๋า กดขี่ข่มแหง แสดงอำนาจที่เหนือกว่า นั้นคือสิ่งที่พวกข้าต้องการจะทำ เจ้าล่ะ เก่งขนาดนี้ ทำไมไม่มาเป้นลูกน้องข้า ร่วมปล่น รถม้านั่นเรียกค่าไถ่ ถ้าได้มาก็รวยๆ" โจรกล่าวชวยชายหนุ่ม

"ไม่ล่ะ ข้าไม่ใช่โจร" โจวจินกล่าวปฎิเสธ ก่อนที่จะสู่ต่อ

"สุรากินดีๆไม่ชอบ ชอบสุราจับกรอก"พวกเรารุม

หัวหน้าโจรสั่งลุกน้องและหมารวม แท็คทีมสู้ แล้วก็หยิบธนูขึ้นมา

"หวังว่าเจ้าจะจำได้นะว่าตอนนั้นเจ้าหนีตายยังไง" หัวหน้าโจรยิงธนูสนับสนุนการต่อสู้ของเหล่าลุกน้อง

"เวรเอ้ยต้องรีบจบเกมแล้ว" โจวจินเริ่มเร่งจังหวะเพ่งจิตรวมปราณ ฟาดเข้าไปที่ขาของโจร และตัดคอมันด้วยความรวดเร็ว

:"ที่นี่ก็เหลือแค่หมากับแกแล้วเจ้าโจรร้าย" โจวจินหอบหายใจหลังจากจัดการคนไปได้ 4คนแล้วเขาก็สู้ต่อ

ชายหนุ่มเริ่มเหนื่อยและคิดได้ว่า ถ้าเขาต้องสู้หมาต่อเนื่องกับหัวหน้าโจรเขาน่าจะต้องตายแน่ๆ เขาจึงใช้ตัวช่วยนิดหน่อย เขาปาพริกไทเข้าจมูกหมาก่อนที่จะ อาศัยจังหวะที่น้องหมาดิ้นพล่านปลิดชีวิตมันด้วยความรวดเร็ว แน่นอน ในระหว่างการกระทำนี้เขาก็ต้องคอยหลบลูกธนูที่ยิงสวนมาเรื่อยๆ

"เหลือแค่เราแล้วเจ้าโจร" ชายหนุ่ม สะบัดกระบี่ล้างเลือด

"หึ อยู่ให้โง่ล่ะวะ" หัวหน้าโจรวิ่งหนี

โจวจินเห็นโจรวิ่งหนีไม่รอช้า ปามีดไปปักที่เขาหัวหน้าโจรและรีบวิ่งตามไปปลิดชีวิตโจรคนนั้นด้วยความไว

"เเฮ่กๆ การสู้กับคนหมู่มากนี่มันเหนื่อยชิบ" โจวจินปาดเหงื่อพลางค่อยๆเก็บสินสงครามที่ได้ทั้งหมดจากตัวพวกโจร และใช้เวลา ซักพักเดินไปจัดการแล่หมาป่า พลางคิดว่า คนที่อยู่บนรถม้ารอหน่อยละกัน ถ้าปล่อยไว้ กลับมาอีกที ศพพวกนี้ก็คงหายไป ไม่ก็มีสัตว์ป่ามากินอยู่ดีต้องรีบจัดการ

โจวจิน เก็บของมีค่าของพวกโจร ถลกหนังและ แล่เนื้อหมาป่า และล้างหน้าเสร็จเรียบร้อยจึงเดินกลับมาทางรถม้า

"ปลอดภัยแล้วขอรับ ท่านเจ้าของรถม้า ตัวข้า โจวจิน หรือ เสี่ยวจิน ทำการกำจัดพวกโจรทั้งหมดแล้วขอรับ ให้ข้าไปส่งท่านในตัวเมืองไหม" โจวจินกล่าแนะนำตัวพลางเสนอความช่วยเหลือให้บุคคลในรถม้า

"ดะ ได้ เจ้าเรียกเราว่าคุณหนุหลิวก็ได้ ข้าขอรบกวนด้วย" เป็นหญิงสาวท่าทางขี้อาย และ ขี้กลัว เปิดม่านมากล่าวกับชายหนุ่ม

"อ่ะ ข้าขออภัยที่เสียมารยาท ข้าคิดว่าเจ้าของรถม้าเป็นบุรุษน่ะขอรับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณหนูหลิว" โจวจินถึงจะเห็นงี้แต่ก็ได้การเทรนมารยาท มาจากพี่ซาง และ พี่หมานเรียบร้อยแล้วไม่รอช้าทักทายอย่างมีมารยาท

"ข้าขอเสียมารยาทขับรถม้าขอท่านนะขอรับ" โจวจินกล่าว

"ดะ ได้" คุณหนูหลิวกล่าว

โจวจินกระโดนขึ้นไปควบม้าแล้วก็พาคุณหนูมาส่งในเมือง

"เจ้าพ่อค้าวันนี้มีสินค้าอะไรมาขาย อย่าลืมกฎเดิมนะเว้ย" ทหารยามคนเดิมเห็นหน้่าโจวจินจึงเตรียมกล่าวไถ แต่ในพริบตานั้นเอง มันสังเกตุได้ถึง ตราตระกูลหลิว และ คุณหนูหลิวก็เปิดผ้าม่านมากล่าวว่า

"ข้าพึ่งรู้ว่าทหารยาม สามารถรีดไถตระกูลหลิวได้ ข้าจะบอกท่านพ่อแน่นอน" คุณหนูหลิว ทำหน้านิ่ง และตีหน้าเป็นคุณหญิงกล่าวอัดทหารยามไป

"ขออภัยขอรับ" ทหารรีบกล่าวขออภัย และรีบปล่อยให้รถม้าเข้าตัวเมืองมา

"ขอบคุณท่านมากขอรับ คุณหนูหลิว เจ้าทหารยามคนนี้ชอบรีดไถคนที่เข้าเมืองมา ครั้งล่าสุดก็รีดไถ สุรานารีแดงไป ครั้งนี้ได้ท่านช่วยไว้เลย" โจวจินกล่าวขอบคุณ

"เรื่องเล็กน้อย" หลังจากเข้าตัวเมืองมา เหมือนคุณหนูหลิวจะเปลี่ยนไป ละวางความขี้กลัว ท่าทางดูน่าเกรงขามและน่านับถือ

โจวจินพารถม้าไปยังจุดจอด

"ถึงที่หมายแล้วขอรับข้าขอตัวก่อนนะขอรับ" โจวจินกระโดดลงจากรถม้าและกล่าวลา

"เดี้ยวก่อน เจ้าช่วยตัวข้า ทำให้ข้ารอดชีวิตมาได้ เจ้ารับสิ่งของเล่านี่ไปด้วย" แม่นางหลิว หลังจากที่กลับมาถึงถิ่นของตัวเองก็ใจใหญ่ สั่งคนรับใช้ยกของขวัญมาให้ชายหนุ่ม

"เจ้าไม่ต้องปฎิเสธ ช่วยเหลือข้า ข้าให้ของตอบแทนเล็กน้อยแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไร ชีวิตข้ามีค่ามากกว่าของพวกนี้เยอะ" หญิงสาวโบกมือพลางบำเหน็จของให้ชายหนุ่ม

โจวจินทำหน้าตาดีใจ ในที่สุดการทำความดีของเขาก็ได้รับการตอบแทนแล้ว

หลังจากนั้น ทั้งคุณหนูและโจวจินก็แยกย้ายกัน

------------------------------------------

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=55 โจร 1
https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=70 โจร 2
https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=71 โจร 3

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=72 โจร 4
https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=73 หมา

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=69 หัวหน้าโจร

รางวัลระบบ: +40 EXP , +50 พลังใจ , +20 ตบะฝึกฝน และ +35 คุณธรรม และ +20 ความโหด

รางวัลจากคุณหนู: +25 ตำลึงทอง รับเป็นตำลึงทอง และ ชาจวินซานหยินเจิน 1 ไห

รางวัลแล่หนังหมาป่า: ตามกระทู้ข้อมูลหมาป่า (หากไม่แล่ก็ได้) (ต้องสวมใส่มีดแล่เนื้อ)

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

คุ้ยทรัพย์สินโจรด้วยนะ เผื่อมีของดี

@Admin เปิดใช้พรสวรรค์ลาภลอยเผื่อเจอสิ่งดีๆด้วยครับบ

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบหก อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
กลางยามไห่ ( 22.00 น. )

   ครั้นเดินทางมาแสนนาน การได้นั่ง ๆ นอน ๆ ไปเรื่อย ๆ แม้จะสบายก็จริง ทว่ามันกลับทำให้นางรู้สึกว่าตนเองนั้นยังไม่อาจจะหลับตาลงได้โดยง่าย ราวกับต้องออกมาเดินใต้ท้องนภาพร่างดารานับพัน ณ สวนบุปชาติที่นางมักจะมาเดินเล่นครั้นช่วงอดีตอันไกลโพ้น

   ร่างของสตรีผู้สูงศักดิ์แอบย่องออกมาตอนกลางคืนโดยมีเพียงเฮยเฉวียนที่รับรู้การกระทำของนางจึงเดินตามมาด้วย สมแล้วที่มันเป็นถึงสัตว์อสูรตัวน้อยที่รู้ใจนางพอควรเลย เมื่อหนึ่งสตรีหนึ่งก้อนขนสี่เท้าเดินมาถึงศาลากลางสวนภาพทัศน์ของจื่อเถิงหัวประดับข้างศาลาก็ได้ฤกษ์นั่งมองดูท้องฟ้ายามราตรี

  星垂花坞风微起，
  (xīng chuí huā wù fēng wēi qǐ)
  ดาวพราวต่ำเหนือสวน กลีบไม้ไหวเบาในลมแผ่ว

  露冷罗衣夜未央。
  (lù lěng luó yī yè wèi yāng)
  หยาดน้ำค้างเย็นซึมแทรกแพรบาง ยามราตรียังมิสิ้นสุด

  倚树凝眸遥望处，
  (yǐ shù níng móu yáo wàng chù)
  พิงต้นไม้ทอดตาไกลจรดขอบฟ้า

  应有君心对我光。
  (yīng yǒu jūn xīn duì wǒ guāng)
  ย่อมมีใจของท่าน ส่องตอบดาวดวงเดียวกัน

   คำกลอนที่นางจดจำได้มีนับพัน ทว่าในยามที่ดารากระจ่างตรงหน้านางนึกถงเพียงคำกลอนเดียว ในช่วงเวลาทอดมองราตรีกาลนั้นเองก็มีองครักษ์ไม่คุ้นหน้าที่ไม่อาจทราบได้ว่าสังกัดใต้อำนาจผู้ใด เขาปรากฎเพียงคุกเข่าตรงหน้าและวางจดหมายฉบับน้อยให้แก่นาง

  

หากเจ้าได้รับจดหมายนี้ มาเจอข้าที่สุสานเซี่ยงเส้าหลง

  ด้วยเหตุนี้เองสตรีผู้ที่ควรอยู่ภายในตำหนักเถียนเซี่ยจึงมาอยู่ในสถานที่ที่ไม่อาจจินตนาได้ว่านางใช้หัวคิดอะไรกันถึงกล้าตบเท้าก้าวเข้าในอาณาบริเวณนี้ สุสานเซี่ยงเส้าหลง ในทางการศึกษาประวัติศาตร์ของฉินชื่อหวงตี้ย่อมมีแรงจูงใจในการเข้าไปศึกษา ทว่านี่มันกลางราตรีที่ดวงจันทร์ส่องกลางเศียร และสถานที่แห่งนี้คือสุสาน

   ยามสายลมเสี่ยวสู่พัดโยก ความร้อนที่เคยบ่นเสมอกลับกลายเป็นความหนาวเหน็บจนต้องอุ้มเฮยเฉวียนเพื่อขอไออุ่นแนบอิง จริง ๆ แล้วจะหนาวก็ไม่แปกใจเท่าใดนัก ด้วยความรีบออกมาเลยจึงมีเพียงอาภรณ์ตัวบางตามประสานางที่แอบออกมายามวิกาลบ่อยครั้ง เสื้อคลุมไหล่ทับกายพอไม่ให้ดูเปลือยเปล่าออกมา เรือนผมยาวปล่อยสยาย มีเพียงปิ่นปักง่าย ๆ เพียงเล่มเดียวเท่านั้นราวกับเป็นเสี่ยวกู่เหนียงในห้องหอก็ไม่ปาน

   หากผู้ใดพิจมองยามนี้คงคิดว่านางเป็นดรุณีหนีออกจากจวนแน่แท้

   ต่อให้สถานที่แห่งนี้จะดูน่าหวาดหวั่นสักเพียงใด ทว่ากระดาษจดหมาย หมีก และฝีพู่กันที่ถ่ายทอดข้อความมานั้นเป็นข้อความของเขาจริง ๆ ต่อให้นี่คือการลากนางมาเจอกับอันตราย แต่อย่างน้อยนางย่อมต้องได้รู้ว่าเขายังอยู่สบายดี หากมีสิ่งใดต้องช่วยเหลือย่อมต้องก้าวเข้าถ้ำเสือเพื่อเก็บกู้เหยื่อที่ยังมีลมหายใจ

   “ข้อความนั่น…จะเป็นสารของท่านจริง ๆ หรือไม่กัน…”

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบหก ถึง ยี่สิบเจ็ด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
กลางยามไห่ สู่ ยามเฉิน ( 22.30 น. - 7.00 น. )

   กลางราตรีจันทราฉาย สายลมเสี่ยวสู่โอบกายเป็นระรอก ลมค่ำพัดผ่านเนินหญ้าในสุสานเซี่ยงเส้าหลง เสียงหญ้าเสียดสีกันดังเบา ๆ กลืนไปกับเสียงจักจั่นคิมหันต์ กระท่อมไม้หลังเล็กร้างผู้คนยังคงตั้งตระหง่านอยู่อย่างเงียบงัน มุงหลังคาฟางเก่า ผนังไม้แผ่นผุ พื้นดินด้านในแห้งแล้งแต่ไม่ไร้ร่องรอยชีวิต

   ภายในห้อง—กลิ่นสมุนไพรบดยังอวลคลุ้งอยู่บางเบา เปลวไฟในเตาเล็กมอดลงไปครึ่งหนึ่ง แสงสลัวส่องให้เห็นเงาร่างผู้หนึ่งเอนพิงผนังไม้ ดวงตาเขาปิดลงอย่างระวัง

   หลิวชุ่น กบดาน ณ ที่แห่งนี้เข้าราตรีที่สองแล้ว

   ราตรีก่อนเป็นคืนแรกที่เขาเลือกกบดานในกระท่อมร้างผู้คน—เขาแบกร่างเปื้อนเลือดที่แทบทรุดจากเทือกเขาทางเหนือเข้ามาซ่อนตัว

   รอยแผลฟันลึกด้านสีข้างถูกห้ามโลหิตอย่างลวก ๆ ฉีกอาภรณ์พันแผลไว้เพื่อไม่ให้โลหิตชาดไหลจนหมดกาย

   ยามนี้ แผลแม้เริ่มแห้ง แต่ยังเจ็บทุกครั้งที่ขยับ

   หายใจแรงหน่อยก็เจ็บร้าวถึงกระดูก

   ในยามนี้บุรุษผู้สูงศักดิ์นั่งนิ่งอยู่ใต้แสงเทียน มือขวายังกุมแถบผ้าพันแผลไว้แน่น ร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีเข้มเปื้อนฝุ่น เงาของเขาซ้อนทับกับเงาเสาไม้ในความมืด — ไม่อาจแยกได้ว่าที่อยู่ตรงนี้คือคนหรือเป็นเพียงเงามืดเท่านั้น เบื้องหน้าคือจดหมายอันมีร่องรายตวัดพู่กันค้างไว้ จดหมายที่เขาหมายมั่นจะส่งไปทว่ากลับยังไม่ได้ลงชื่อและไม่รู้ว่าจะส่งไปได้หรือไม่ รอบกายโอบล้อมด้วยความเงียบงัน ทว่าในหัวกลับเต็มไปด้วยเสียงมากมาย...

   เสียงลมหายใจของใครบางคนที่เขาจำได้
   เสียงหัวเราะในค่ำคืนที่ดวงจันทร์เต็มดวงเหนือฉางซาน
   เสียงที่ไม่ควรผูกพัน แต่ก็แทรกซึมเข้าหัวใจเขาแล้วโดยไม่อาจถอน

   ดวงเนตรรัตติกาลพิจมองเทียนที่กำลังจะดับวูบลง เรียวนิ้วแกร่งลูบปิ่นเงินในอกเสื้อเบา ๆ ราวกับกำลังตั้งคำถามกับโชคชะตา

   ใจอยากมีปาฎิหารย์ให้นางผู้นั้นปรากฎตรงหน้า ทว่าคืนนี้...ไม่ควรมีใครมา

   ทว่าโชคชะตา — มักไม่เรียนถามความเห็นผู้ใดก่อนเปลี่ยนเรื่องราวเสมอ เสียงก้าวเท้าของใครบางคนเข้ามาในอาณาบริเวณนี้ การตื่นตัวอย่างระแวดระวังเพิ่มขึ้นสูง มือที่ถือปิ่นงามพลันเก็บเข้าในแขนเสื้อแล้วจับกระบี่แทน

   แอด…

   เมื่อประตูเปิดกว้างช้า ๆ มือที่หมายจะชักกระบี่พลันต้องหยุดชะงักเมื่อภาพตรงหน้าเขาช่างราวกับปาฎิหารย์ที่เพิ่งตัดใจเมื่อครู่ ภาพของสตรีในเสื้อคลุมสีแดงขนสีขาวถือโคมกลมแสงอ่อนระยับขับให้นางส่องสว่างยิ่งกว่าฉางเอ๋อร์เหนือนภา ข้างกายมีสุนัขตัวเล็กสีถ่านอยู่ไม่ห่างกาย พิจมองให้ดีจะแลเห็นว่าใต้เสื้อคลุมหน้านั้นมีเพียงอาภรณ์ตัวบางราวกับว่านางลุกจากตั่งเตียงก็สวมทับเพียงเสื้อคลุมสีชาดและตรงมาทันที

   ภาพตรงหน้านี้..เป็นนางจริง ๆ หรือ

   ทางด้านของสตรีเองก็ชะงักค้างไม่ต่าง ดวงเนตรสีเกาลัดสะท้อนแสงโคมสวยเบิกกว้างขึ้นเมื่อแลเห็นดวงตางดงามอันคุ้นเคยสะท้อนแสงในเงามืด ครั้นเมื่อนางคุ้นชินกับความมืด เห็นว่ากายแกร่งมีร่องรอยอาการบาดเจ็บก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

   “เหลียนฮวา—”

   “จีหยาน—”

   นามอันไร้แซ่ของกันและกันได้ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างชัดเจนต่อหน้าเป็นครั้งแรกได้ ความเป็นห่วงฉายชัดในดวงตาเมล็ดซิ่งหวาน ทว่าดวงตาคมที่สื่อความยินดีนั้น กลับมีความสับสนและกังวลฉายชัดปนออกมาเช่นกัน

   “ไยเจ้า…ถึงมาที่นี่ได้”

   “ก็ท่านส่งจดหมายถึงข้าให้มาหาท่านที่นี่มิใช่หรือ”

   “จดหมาย?” คำพูดของนางทำให้ดวงตาเขาเบิกขึ้นทันที “ข้า...ไม่ได้ส่งจดหมายใดให้เจ้าเลย เหลียนฮวา—ใครกันที่กล้าหยิบลายมือข้าไปใช้...”

   ยังไม่ทันสิ้นคำ เสียงผ้าปลิวเฉือนอากาศดังขึ้นพร้อมเงาดำห้าสายพุ่งออกจากเงาไม้เบื้องหลัง นักฆ่าทมิฬกลุ่มหนึ่งในอาภรณ์สั้นแนบกายถือกระบี่กริชเงินอาวุธครบมือหมายเข้ามาปิดปากเขาและนางให้สิ้น

   หลิวชุ่นกระชากมือเหลียนฮวาดึงเข้ามาในกระท่อมหลังเขา ฝืนอาการเจ็บแล้วชักกระบี่ขึ้นรับอาวุธคมปลาบจากอีกฝ่าย — ขณะเดียวกัน โคมในมือนางร่วงหล่นแตกดังกราว แต่สิ่งที่ตามมาคือเสียงคำรามทุ้มต่ำจนพื้นสั่นไหว

   “เฮยเฉวียน!”

   ลูกสุนัขตัวเล็กที่มากับนางในคราแรก บัดนี้กลายร่างกลับคืนสู่รูปลักษณ์แห่งอสูรสุนัขสามเศียร—เฮยเฉวียนตวัดกรงเล็บเข้าฟาดชายชุดดำกลุ่มที่ยังไม่เข้ามาในกระท่อมอย่างดุดัน เศษผ้าเปื้อนโลหิตปลิวว่อนล้อแสงจันทรายามไห่

   หลิวชุ่นกัดฟันสู้ แม้แผลจะแทบปริ เลือดไหลซึมจนผ้าพันเปียกชุ่มทั้งแถบ เขาต่อสู้จนกระบี่หลุดมือ เว่ยเจียเหลียนฮวาแลเห็นเช่นนั้นก็เตะแท่นไม้ไผ่ดูแข็งแรงให้เขาหยิบใช้ ก่อเกิดเป็นการประสานการต่อสู้ที่ไม่คิดฝันว่าชีวิตนี้จะได้ร่วมสู้เคียงกายบุรุษตรงหน้า

   เมื่อเขาปลิดชีพนักฆ่าคนสุดท้ายจนสิ้นลมแล้วกายแกร่งพลันล้มคุกเข่าด้วยอาการเจ็บที่บาดแผล เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ได้รับการปกป้องเนื่องจากนางไม่ทันจะหยิบสิ่งใดออกจากแหวนดาราจรัสจนไม่อาจร่วมต่อสู้ได้ทั้งสิ้นก็รีบก้าวเข้ามาดูบาดแผลของเขาทันที

   ผ้าพันแผลขาวบัดนี้ชุ่มโชกด้วยโลหิตแดงฉานแผลของเขาปริแยกเสียแล้ว

   “เฮยเฉวียน—โยนศพพวกมันออกไปให้ไกลแล้วรีบกลับร่างซะ”

   เมื่อเสียงสงบลง มีเพียงเศษศพที่ถูกรวบโยนออกนอกกระท่อม เฮยเฉวียนเปลี่ยนร่างกลับเป็นสุนัขตัวเล็กวิ่งกลับเข้ามาหานายหญิงของมัน

   เว่ยเจียเหลียนฮวารีบจัดเตียงเก่า จัดหาใบไม้แห้งรอง ก้มลงล้างแผลใหม่ให้เขาด้วยมือสั่นเล็กน้อย—แต่มั่นคง มือเล็กหยิบอุปกรณ์ทำแผลจากแหวนดาราจรัสมาบดสมุนไพรเพิ่มจากที่พอเห็นว่าเขาเองก็ไปหามาอยู่บ้างแล้ว ความชำนาญนี้ได้มาจากการบาดเจ็บของตนเองและการรักษาอาการบาดเจ็บของเฮยเฉวียน และต้องขอบคุณเมืองจางเค่อที่ทำให้นางยังเหลือสมุนไพรในกายอีกมากมายนัก

   “ข้า…ทำแผลให้ท่านแล้ว ใส่ยาเร่งสมานแผลกับยาบรรเทาปวด ท่านคงรู้สึกดีขึ้นไม่ช้า นอนพักเถิดไม่ต้องห่วงข้า”

   ครั้นได้ยินเสียงหวานเอ่ยอธิบายเช่นนี้ใจเขาพลันปวดหนึบ บุรุษแกร่งหลุดขบขันออกมาราวกับว่าโชคชะตานี้ช่างตลกร้ายแล้วพ่นลมหายใจอย่างเยือกเย็น

   “ข้าคิดว่าตัวเองวางหมากครบแล้ว...กลับลืมว่า เจ้าคือมุกในเงื้อมมือเช่นกัน” เขามองนาง ราวกับจะจารจดภาพนางไว้ทุกลมหายใจ “หากเจ้าบาดเจ็บ...ข้าไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด”

   และทัศนะสุดท้ายที่เขาแลเห็นคือใบหน้าของผู้ที่เขาเฝ้าคะนึงหาอยู่ร่ำไป

   .

   .

   .

   “เฮยเฉวียน”

   เมื่อบุรุษตรงหน้าเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วเสียงหวานก็เอ่ยเรียกขายอสูรรับใช้ของนางเอง เฮยเฉวียนในร่างของสุนัขสีดำตัวน้อยก้าวเข้ามาถูไถตักเล็กอย่างออดอ้อน จำคำของข้าแล้วไปบอกแก่จ้าวหนิงเฟยเสีย

   “ตอนนี้ข้าติดธุระด่วนไม่อาจปลีกตัวกลับทันก่อนรุ่งสางและอาจหายไปสักวันสองวัน ฝากเจ้าช่วยปกปิดแสร้งว่าข้าป่วยกายหลังเดินทางจนไม่อาจออกไปไหนได้ที เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับ ข้าจะไปปรากฎตัวให้เจ้าวางใจเอง”

   “รับทราบขอรับ !”

   สัตว์อสูรแสนน่ารักของนางเห่าออกมารับคำตามที่นางต้องการก่อนที่จะวิ่งออกจากกระท่อมหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงนางที่นั่งข้างเตียงไม้เก่า ๆ ในกระท่อมร้าง แม้ว่าสายลมยามราตรีกาลจะเย็นลงเพียงใด ทว่านางไม่อาจให้เขาที่สูญเสียเลือดต้องหนาวสั่นได้ มือเล็กปลดผ้าคลุมกายออกคลุมห่มกายแกร่ง กอบกุมมือของเขาไว้พร้อมภาวนาให้เขาปลอดภัย

   แสงอรุณลอดผ่านช่องไม้ เสียงน้ำเดือดในหม้อยาตั้งอยู่บนเตาไฟที่เหลียนฮวาจุดไว้ ข้างกายมีถ้วยควันร้อนล่องลอยกลิ่นข้าวต้มร้อน ๆ กำจายปะปนกับกลิ่นสมุนไพร ส่วนอีกด้านหนึ่งมีผ้าสะอาดจัดเตรียมไว้สำหรับเปลี่ยนพันแผลให้เขาโดยไม่ต้องเรียนถามกระไร

   หลิวชุ่นตื่นขึ้นในความเงียบสงบ — มองแผ่นหลังของนางที่กำลังคนยาอยู่ใต้แสงแดดอ่อน เขาลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พบว่าเสื้อคลุมแดงหนาที่เคยอยู่บนตัวนางบัดนี้ได้ห่มกายจนรู้สึกอบอุ่น ครั้นทัศนาสตรีตรงหน้าให้ดีแล้วแลเห็นร่างบางในอาภรณ์น้อยชั้นจนน่าเป็นห่วง นางอยู่ในสภาพนั้นตลอดทั้งคืนเพื่อเสียสละเสื้อคลุมให้เขางั้นหรือ

   ภาพของสตรีผู้เฝ้าฝันอยู่ตรงหน้า ภาพที่นางกำลังคนหม้อยาต่างคนหม้อในครัว ควันที่ลอยคุ้งเสริมให้ทัศนาตรงหน้าราวภาพฝันทำให้เขาก่อเกิดความรู้สึกที่อยากหยุดทุกสิ่งไว้เพียงตรงนี้…

   นางที่เป็นเพียงสตรีคนหนึ่ง และ เขาที่เป็นเพียงบุรุษคนหนึ่ง เราที่เป็นเพียงคู่บุพเพใต้หลังคามุงฟาง ไร้ยศฐา ไร้อำนาจ ไร้หน้าที่ หากเป็นเช่นนี้แล้วทุกสิ่งที่เฝ้าฝันด้วยดวงใจของเขาจะเป็นดังใจต้องการหรือไม่

   หลิวชุ่นลุกขึ้นถือเสื้อคลุมยืนอยู่เบื้องหลัง ก่อนที่จะคลุมเสื้อลงบ่าเล็กและเอื้อมวงแขนโอบเอวบางอย่างแผ่วเบา ราวกลัวว่าถ้ากอดแน่นเกินไป ภาพฝันในมือเขาอาจจางหาย

   “...”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่กำลังต้มยาเพื่อบำรุงกายของเขานั้นจดจ่อจนไม่อาจรู้สึกได้ถึงเสียงขยับกายของผู้บาดเจ็บ หรืออาจเพราะว่าเขาที่เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์จึงขจัดแว่วเสียงสมกับเป็นผู้เร้นกายในเงาบัลลังก์ ครั้นเมื่อรู้สึกตัวอีกทีนางก็ตกอยู่ใต้อ้อมแขนแกร่งเสียแล้ว

   ความเงียบที่มีเพียงเสียงของยาต้มเดือดเบา ๆ ค่อย ๆ รู้สึกถึงเสียงดวงใจในอกที่กำลังเต้นแรงขึ้น แต่ที่น่าประหลาดไปมากกว่านั้นคือเสียงดวงใจของเขาที่เต้นจนรู้สึกได้ผ่านแผ่นหลังบาง และมันกำลังเต้นในจังหวะเดียวกับนางในตอนนี้

   “ข้าเคยคิดว่า...ผู้ที่เติบโตท่ามกลางหมากบนกระดาน ไม่มีสิทธิ์มีความปรารถนาของตนได้เลย”

   แว่วเสียงทุ้มยามตื่นนอนเอ่ยกระซิบข้างใบหูอย่างแผ่วเบา วงแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดราวกับตอบสนองต่อความรู้สึกที่ไม่อาจหักห้ามได้ ความรู้สึกที่เอ่อท้นในสถานที่ที่มีเพียงเขาและนางเท่านั้น

   “—ทว่ายามนี้ ข้อกลับมีความปรารถนาที่ไม่อาจตัดออกไปจากดวงใจได้เลย ข้าอยากมีเจ้าข้างกาย ทั้งยามตื่นและยามหลับ อยากให้เช้าทุกวันมีเจ้าถือน้ำแกงให้ข้าด้วยมือคู่นี้ อยากให้ค่ำคืนทุกคืนมีเจ้านอนเคียงข้างภายใต้หลังคาเดียวกัน”

   เขาคลายวงแขนลง ค่อย ๆ เอื้อมมือหยิบกล่องผ้าเล็กออกจากแขนเสื้อ เผยปิ่นเงินด้ามหนึ่ง แกะลายดอกบัวตูมอย่างประณีต ประดับพลอยสีครามงดงามราวหยาดน้ำค้างยามรุ่งอรุณ

   “ในวันนี้ ข้ามีเพียงปิ่นด้ามนี้”

   “แต่นับจากช่วงเวลานี้ไป...ไม่ว่าหนทางจะลำบากเพียงใด ข้าจะมอบให้เจ้าทุกสิ่ง—ราชโองการ พิธีหมั้นหมาย ขบวนขันหมาก ผ้าหมั้นกล่องทองถึงหอเรือนเจ้า แม้ต้องเสียสละสิ่งใดก็ตาม ข้าก็จะทำเพื่อให้เจ้ากลายเป็น ‘ฟูเหรินของข้า’ โดยมิให้ผู้ใดครหาได้แม้สักคำเดียว”

   เขายื่นปิ่นให้เบื้องหน้า เสียงในลำคอยังคงต่ำ แต่แฝงแรงอธิษฐานยิ่งกว่าทุกคำที่เขาเคยกล่าว

   “ข้า…หวังว่าสักวัน เราจะได้สวมอาภรณ์สีชาด คำนับบิดามารดา — และคำนับฟ้าดิน…ร่วมกัน”

   “ให้ข้าได้ปักปิ่นนี้ให้เจ้าได้หรือไม่ ?”

   ช่วงเวลาตรงหน้าเหมือนช่วงเวลาดั่งฝันที่เฝ้าอธิษฐานมานับแสนนาน ดวงเนตรคู่หวานพิศมองปิ่นสวยในมือเขาลายสลักดอกบัวเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าเจ้าของปิ่นนี้มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้น เมื่อนั้นภาพทัศน์ตรงหน้าพลันพร่าเลือนจนไม่อาจแลเห็นสิ่งใดชัดแจ้ง มีเพียงใบหน้าของบุรุษที่รักเท่านั้นที่ฉายชัดในดวงใจ ครั้นวจีหวานที่เอ่ยออกมาด้วยปณิธานแรงกล้าใจของนางก็ไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไปแล้ว

   พร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลังริน ดวงใจทั้งดวงก็ยอมรับเสียแล้วว่ามีเพียงเขาเท่านั้น

   ศีรษะเล็กพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้าหวานปรากฎรอยยิ้มงามแสนสดใสและจริงใจที่สุดที่ผู้ใดจะได้มอง บัดนี้มันอยู่ตรงหน้าเขา เพียงเขาคนเดียวเท่านั้น หลิวชุ่นไม่รอช้าค่อย ๆ ปักปิ่นเงินงดงามลงเรือนเกษาสีมะเกลืองดงาม ติดป้ายจองว่าสตรีผู้นี้เป็นของเขาผู้เดียวเท่านั้น

   ครั้นความรู้สึกที่เอ่อล้นนี้กลั่นให้ดวงใจสอดประสานจังหวะและภักดี ภาพทัศน์ที่งดงามที่สุดคือภาพของบุรุษผู้หนึ่งก้มลงมอบจุมพิตหวานเบา ๆ ให้แก่สตรีที่มีตัวตนอยู่เต็มดวงใจ

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบเจ็ด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
กลางยามเฉิน ( 8.00 น. )

   จุมพิตหวานจารลึกตรึงในห้วงคำนึง ห้วงเวลายาวนานแม้เพียงพริบตา คู่บุรุษสตรีผู้ผูกรักผูกสัมพันธ์ในชวงเวลาที่รอคอยมาแสนนานค่อย ๆ ผละออกมาอย่างช้า ๆ ลมหายใจที่ถี่กระชั้น ริมฝีปากที่ตอบสนองอย่างไม่ประสา ทำให้ดวงใจของบุรุษเต้นลิงโลดด้วยความคิดที่ไม่ควรนึกถึง

   “เจ้า…”

   “จุมพิตแรก…นี่เป็นจุมพิตแรกของหม่อมฉัน”

   ความงุนงงและสับสนฉายชัดผ่านสีหน้าที่ทั้งความดีใจ และ ความตกตะลึง เขาเริ่มนึกสงสัยในสิ่งที่เขาฝังใจมาตลอด การกระทำของวันนั้นที่เขาไม่รู้เลยว่าไยนางถึงรินจอกสุรายินดีของเขาลงพื้นด้วยสีหน้าบึ้งตึงปานนั้น ความสงสัยระคนงุนงงฉายออกมาผ่านใบหน้าของเขาจนนางสามารถอ่านได้ครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ใบหน้าหล่อเหลายามแสดงความรู้สึกออกมาตามตรงดูน่ารักขึ้นเป็นกอง

   “แล้วคืนนั้นที่เขามานอนกับเจ้า”

   “หม่อมฉันนอนกอดหมอนข้างไม้ไผ่ต่างหาก มิได้เฉียดใกล้ฝ่าบาทแม้เพียงเสี้ยว”

   แม้ความจริงจะนอนดิ้นจนเผลอใกล้ชิดก็ตาม ทว่านางจะบอกไปทำไมให้เสียบรรยากาศ เรื่องที่นางยังคงบริสุทธิ์เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในเวลานี้

   หลิวชุ่นได้ยินเช่นนี้แล้วความรู้สึกปิติยินดีลิงโลดทั่วอกแกร่ง ความจริงต่อให้นางจะผ่านมือผู้เป็นโอรสสวรรค์มาแล้วก็ตาม ด้วยใจรักมั่นเขาไม่มีสิ่งใดตะขิดตะขวงภายในใจเลยแม้แต่น้อย ทว่าเมื่อได้ยินความจริงแท้ของการเยือนตำหนักในครานั้นว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกลับรู้สึกได้ถึงความดีใจและความรุ้สึกขอบคุณฟ้าดินที่ส่งนางมาให้เขา โอษฐ์งามแย้มสรวลอย่างปิติใจออกมาก่อนจะก้มลงจุมพิตเรียวปากงามตรงหน้าเบา ๆ พร้อมกอดนางแนบแน่น

   “ข้าดีใจได้หรือไม่”

   “แล้วแต่พระองค์เลยเพคะหวางเ—”

   “จีหยาน ไหนเมื่อคืนนี้เจ้ายังเรียกข้าเช่นนั้นอยู่เลย”

   วจีหวานถูกปิดกั้นด้วยการประทับจุมพิตเบา ๆ อีกครา คำเอ่ยใด ๆ ต่างถูกกลืนลงคอไปหมดสิ้น ใบหน้าน่ารักของสตรีผู้ที่งดงามที่สุดในสายตาของเขาพลันขึ้นสีชาดระบายทั่วแก้มใส แลดูน่ารักขึ้นยิ่งกว่าเดิม ครั้นหมายจะก้มลงอีกสักคราวราวกับว่าไม่มีวันพอใจแม้จะกี่ครั้งก็ต้องหยุดลงเพราะมือเล็กยกขึ้นมาปิกปากเจ้าคนสลัดลายผู้ถือตัวกลายเป็นพ่อคนหลอกกินเต้าหู้ไปเสียแล้ว

   “ย—หยุดเสียทีเพคะ พระองค์ต้องเสวยอะไรสักหน่อย แถมยังเสวยยาต้มบรรเทาปวดและบำรุงสมานแผล”

   “อยู่ด้วยกันเช่นนี้ไยต้องมากพิธี ตอนนี้ข้าคือจีหยานของเจ้าก็แค่นั้น หากไม่เอ่ยตามสบายข้าไม่กินกระไรทั้งสิ้น”

   “โธ่— ก็ได้เจ้าค่ะ จีหยาน ท่านช่วยเอาแขนออกไปแล้วทานข้าวต้มกับยาต้มก่อนเถิด”

   เมื่อเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ยอมถอยอย่างว่าง่าย เว่ยเจียเหลียนฮวาหันหลังหนีร่างสูงทำทีว่าง่วนอยู่กับการตกยาต้มใส่ถ้วยที่ยังไม่ทันจะเก็บออกจากแหวนดาราจรัสตั้งแต่ตอนเดินทางนับพันลี้

   โฮ่ง โฮ่ง ๆ !!!
   “เจ้านาย ผู้บุกรุ่ง จำนวนมาก !!!”

   เสียงเห่าของเฮยเฉวียนสื่อถึงการรุกรานจากผู้อื่นดังขึ้น ทั้งยังบอกจำนวนมากมายให้แก่ทั้งสองคน หลิวชุ่นไม่รอช้ามือซ้ายคว้ากระบี่มือขวาจับจูงข้อมือเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาพาออกจากกระท่อมร้างเพื่อหลบหนีจากผู้คนเหล่านี้โดยมีเฮยเฉวียนวิ่งตามมาอีกที

   โฮ่ง !
   “ข้างหน้า !”

   ไม่ทันจะเอ่ยถามว่าข้างหน้าที่มันร้องบอกคืออะไรก็มีกลุ่มนักฆ่าชุดดำเช่นเดียวกับเมื่อวานนี้ปรากฎตรงหน้าเป็นคำตอบให้แก่เขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยามเมื่อฟ้าสางตะวันฉายภาพตรงหน้าย่อมแจ่มชัด รอยสักของกลุ่มนักฆ่าระดับสูงในใต้หล้าเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาว่าพวกมันนับร้อยชีวิตตรงหน้ามิใช่นักฆ่าไก่กาในยุทธภพ

   ทางเว่ยเจียเหลียนฮวานั้นแม้มิได้รู้จักเหล่านักฆ่า ทว่าความรู้สึกของนางและการวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ได้ผลลัพธ์ออกมาว่าไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาราคาสองสามตำลึงเงินแน่ที่จะรวบรวมกำลังพลมารุมล้อมราชวงศ์และสตรีในองค์จักรพรรดิได้อุกอาจถึงปานนี้

   ดวงใจน้อย ๆ เต้นระส่ำด้วยความหวาดกลัว นางที่ได้มีความสุขเพียงแค่ชั่วครู่ก็ต้องมาเผชิญเคราะห์อีกแล้วงั้นหรือ แต่ครานี้ความตัดพ้อในดวงจิตนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่น ในเมื่อฟ้าดินจะทำลายด้ายแดงที่นางเรียนผูกมาเนิ่นนานนับปี เช่นนั้นนางก็จะปกป้องด้ายแดงเส้นนี้ตราบนานเท่านานให้จงได้

   “เจ้าวิ่งให้สุดฝีเท้าเลยนะ ทำได้ใช่ไหมเหลียนฮวา”

   “ได้— ได้กระมัง”

   “เช่นนั้นเจ้าจับเฮยเฉวียนแน่น ๆ แทนก็แล้วกัน ข้าจะคุ้มกันหลังอีกที!”

   “ช่าก่อน ท่านว่าอย่างไรน๊าาาาาาาาา!?!”

   ไม่ทันขาดคำร่างสูงก็อุ้มนางขึ้นโยนขึ้นหลังเฮยเฉวียนไปในจังหวะพอดีกันกับที่เฮยเฉวียนแปรเปลี่ยนร่างเป็นร่างอสูรองอาจ พุ่งทำลายล้างเหล่าผู้หมายชีวิตเจ้านายและผู้นี่นายของตนให้ความสำคัญ

   หลิวชุ่นที่จัดการให้เฮยเฉวียนช่วยปกป้องเจ้านายของมันเสร็จสรรพก็ตั้งรับเต็มกำลังได้อย่างเต็มสุดความสามารถ แม้ต้องฝืนสังขารรีดเข้นพลังกายเขาก็ไม่ยอมที่จะจมกองเลือดสีชาดดับลมหายใจ ณ ที่แห่งนี้ ในช่วงเวลาที่เขาได้ตระหนักได้ถึงเป้าหมายของการดำรงชีวิต ความปรารถนาแสนสุขที่ได้ถูกจุดประกายในแววตาของเขาไม่ควรที่จะจบลงภายในพริบตา

   “จีหยาน หน้าผา!”

   ราวกับปิดประตูหน้ากันเสือ แต่หมาป่ากลับเข้ามาทางประตูหลัง ในเมื่อหนทางที่น่าจะรอดที่สุดนั้นมีความเสี่ยงไม่ต่างกันเท่าใดนัก แต่หากให้เขาต้องเลือก แม้ว่าจะเสี่ยงเพียงใดเขาก็ย่อมต้องเลือกทางที่จะรักษาชีวิตนางให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก มือแกร่งกำกระบี่แน่น เร่งกำลังลมปราณในกายเพื่อออกกำลังตวัดฟาดปราณกระบี่เช่นเสี้ยวจันทราเชือดเฉือนนักฆ่าจนเกิดพุโลหิตแดงฉาน ในยามนี้ที่ก่อเกิดระยะห่างในชั่วพริบตาเขาก็ตัดสินใจตะโกนบอกให้เฮยเฉวียนทำตามคำสั่งแม้ว่าจะทำได้แค่หวังให้มันเข้าใจและทำตามก็ตาม

   “เฮยเฉวียน กระโดดลงไป!”

   บัดนั้นร่างของอสูรพลันกระโดดลงผาสูงตามคำสั่งราวกับว่ามันเองก็คิดว่านี่เป็นหนทางที่จะช่วยชีวิตทั้งสองได้ดีที่สุด หลิวชุ่นที่ไห้ยินเสียลมพัดตามแรงกระโดดของอสูรก็รีบหันหลังกระโดดลงไปตาม เมื่อนั้นที่เฮยเฉวียนกระโจนลงไปมือเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ชุ่มเหงื่อพลันทำให้มือของนางหลุดจากขนของเฮยเฉวียนจนกายเล็กลอยในอากาศ

   “เหลียนฮวา!!”

   ดวงตากลมเบิกกว้าง แขนแกร่งยืดเหยียดสุดแขนเพื่อเอื้อมไปคว้ากายเล็กมาโอบก่อนไว้ก่อนที่จะพยายามพลิกกายให้แผ่นหลังปะทะสายลมที่ตีขึ้นเพื่อให้กายของเขาได้ปกป้องสตรีที่รัก แม้อย่างน้อยการตัดสินใจนี้จะมุ่งสู่ความตาย ก็ขอให้เขาได้สิ้นลมหายใจเพียงผู้เดียว

   ณ ห้วงลึกของหุบเหวมีร่างของหนึ่งอสูรหนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษร่วงหล่นใต้ผืนน้ำเร้นลับไร้ผู้ใดค้นพบ

@Admin