ร้านบะหมี่สามหาว - สาขาฉางอัน

XueXi ดี

วันที่ 21 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.30 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

ในยามบ่ายแดดอ่อน ลมเย็นพัดพากลิ่นน้ำซุปหอมกรุ่นลอยอ้อยอิ่งไปทั่วถนนสายเล็กแห่งตลาดเก่า ร้านบะหมี่สามหาวซึ่งตั้งอยู่มุมถนนยังคงคึกคักตามเคย เสียงหม้อกระทบกันดังฉ่า ๆ ประกอบกับเสียงตะโกนสั่งบะหมี่ของลูกค้าที่นั่งเบียดเสียดเต็มร้าน

เสวี่ยซีเดินเข้ามาในร้าน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าที่นั่งเต็มเกือบทุกโต๊ะ เหลือเพียงโต๊ะหนึ่งซึ่งมีชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอยู่คนเดียว เขาดูเงียบสงบเหมือนสายน้ำที่ไหลรินในหุบเขา ทว่าหากสังเกตลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น กลับเหมือนมีประกายแหลมคมซ่อนอยู่

“เอ่อ… ขอโทษนะขอรับ ท่านนั่งอยู่คนเดียวหรือไม่” เสวี่ยซีกล่าวเสียงนุ่ม ดวงตากลมโตสีอำพันมองอีกฝ่ายอย่างลังเล

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น แววตาสงบแต่แฝงรอยยิ้มจาง ๆ “นั่งสิ ข้าจะได้ไม่เหงา” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายแต่ฟังดูชวนให้คนรู้สึกอุ่นใจ

เสวี่ยซีจึงนั่งลงตรงข้าม วางมือเรียวไว้บนโต๊ะอย่างเกรงใจ “ขอบคุณ”

ไม่นานนัก เด็กร้านก็ยกถาดบะหมี่มาวางตรงหน้า กลิ่นหอมของน้ำซุปเข้มข้นกับเนื้อวัวตุ๋นจนเปื่อยทำให้เสวี่ยซีเผลอสูดลมหายใจลึก ดวงหน้าเปล่งประกายราวเด็กน้อยที่ได้ของโปรด

เหลียนเจี้ยมองท่าทางนั้นแล้วหัวเราะเบา ๆ “เจ้าดูเหมือนจะชอบบะหมี่ร้านนี้มาก”

“อืม… ใช่ขอรับ ที่นี่อร่อยที่สุดในเมืองเลย” เสวี่ยซียิ้มกว้าง ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีชมพูเพราะความตื่นเต้น “ข้าชอบบะหมี่น้ำกุ้งทะเลที่สุด น้ำซุปหวานหอมเหมือนกลิ่นทะเลในยามรุ่งเช้า”

เหลียนเจี้ยพยักหน้าช้า ๆ “ข้าเองก็ชอบ”

เสวี่ยซีหัวเราะคิก “ข้าชอบคนเยอะ ๆ รู้สึกเหมือนเมืองมีชีวิตชีวาดี”

ระหว่างที่กินบะหมี่ ทั้งสองก็พูดคุยกันไปอย่างไม่เร่งรีบ เหลียนเจี้ยถามเรื่องที่เสวี่ยซีชอบทำในแต่ละวัน เสวี่ยซีตอบด้วยความซื่อตรง ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

เหลียนเจี้ยมองดวงตาใสซื่อของเขาเงียบ ๆ แวบหนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ “เจ้าคงเชื่อคนง่ายสินะ”

เสวี่ยซีหน้าแดงน้อย ๆ “เอ่อ… ข้าไม่เชิงหรอกนะ” แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มขบขันของอีกฝ่าย เขาก็ยอมรับเสียงอ่อย “ก็…อาจจะใช่”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเสียงต่ำ “งั้นเจ้าต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ บนโลกนี้ไม่ได้มีแต่คนดีเสมอไป”

เสวี่ยซีพยักหน้าเงียบ ๆ ดวงตาสีอำพันหม่นลงเล็กน้อย “ข้ารู้แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังอยากเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ยังมีความดีอยู่บ้าง”

คำพูดนั้นทำให้เหลียนเจี้ยชะงักไปชั่วครู่ เขามองคนตรงหน้าที่กำลังใช้ตะเกียบคีบบะหมี่ด้วยท่าทางตั้งใจ ดวงหน้าไร้เดียงสาจนคนมองรู้สึกใจอ่อน

เมื่อกินเสร็จ เสวี่ยซีนำห่อขนมเฉียวกั่วออกมาจากย่ามผ้า ยื่นให้เหลียนเจี้ย “นี่เป็นขนมที่ข้าทำเอง วันนี้เอามาเผื่อว่าจะได้แบ่งให้คนรู้จัก”

เหลียนเจี้ยรับมาด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย “ข้าหรือคนรู้จักของเจ้า”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้เจ้าก็เป็นคนรู้จักของข้าแล้วนี่”

เหลียนเจี้ยยิ้มจาง ๆ แล้วเปิดห่อขนม ชิมคำหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน “หวานกำลังดี ไม่เลี่ยนเลย เจ้าเก่งไม่น้อย”

เสวี่ยซีดีใจจนตาเป็นประกาย “จริงหรือ ข้ากังวลว่าจะหวานไปหน่อย”

“ไม่เลย” เหลียนเจี้ยยกสุรานารีแดงที่เสวี่ยซียื่นให้ขึ้นดมกลิ่น ก่อนดื่มอึกหนึ่ง “สุรานี้ก็ดี เจ้าคงตั้งใจเลือกมาใช่ไหม”

“ใช่ขอรับ ข้าคิดว่าเข้ากับขนมเฉียวกั่วดี” เสวี่ยซียิ้มกว้างอย่างภูมิใจ

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงชั่วครู่ ทั้งสองนั่งฟังเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างไม้เก่า ๆ เหลียนเจี้ยมองเสวี่ยซีที่นั่งตรงข้าม เห็นความใสซื่อจนอดเอื้อมมือแตะศีรษะอีกฝ่ายเบา ๆ ไม่ได้

“ข้าไม่ได้ใจดีกับใครง่าย ๆ หรอกนะ” เขากล่าวเสียงเรียบ

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ ดวงตาโตวาววับ “เอ๊ะ?”

เหลียนเจี้ยยิ้มมุมปาก “แต่เจ้าทำให้ข้าอยากปฏิบัติดีด้วยแปลก ๆ”

เสวี่ยซีหน้าแดงจัด รีบก้มหน้าซ่อนสีหน้าที่ร้อนผ่าว มือกำช้อนขนมแน่นขึ้น “ยินดีที่ได้รู้จักท่าน” เสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ไว้เจอกันอีกนะ”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นอย่างเสียดายเล็กน้อย “ท่านจะมาอีกหรือ”

เหลียนเจี้ยไม่ตอบตรง ๆ เพียงแต่ส่งยิ้มบาง ๆ แล้วก้าวเดินออกไป ทิ้งกลิ่นสุราเจือจางไว้ในอากาศ

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วง (ขนมเฉียวกั่ว)

✎ +25 ความสัมพันธ์ สุรานารีแดง

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

XueXi ดี

วันที่ 22 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.30 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

เสียงพ่อค้าแม่ค้าเจื้อยแจ้วผสานกับกลิ่นเครื่องเทศหอมฉุนที่ลอยอบอวลในอากาศ เสวี่ยซีเดินมาตามถนนสายเล็กอีกครั้ง ชุดเรียบง่ายสะอาดสะอ้านทำให้เขาดูโดดเด่นในหมู่คนพลุกพล่าน ริมฝีปากเขายกยิ้มบางอย่างมีความหวังในใจ

‘หรือว่าจะเจอกันอีกนะ…’

คิดดังนั้นหัวใจดวงน้อยก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อผลักประตูไม้ของร้านบะหมี่สามหาวเข้าไป เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ เหนือบานประตูก็ดังกรุ๊งกริ๊ง กลิ่นน้ำซุปเข้มข้นหอมกรุ่นปะทะจมูกจนอดสูดลมหายใจลึกไม่ได้

ร้านวันนี้ยังคงคึกคัก โต๊ะส่วนใหญ่เต็มไปด้วยลูกค้า เสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะดังระงม แต่ที่โต๊ะมุมเดิมนั้น… เหลียนเจี้ยนั่งอยู่จริง ๆ

เสวี่ยซีหยุดยืนครู่หนึ่ง ดวงตาสีอำพันเป็นประกายราวกับพบของล้ำค่า ก่อนเดินเข้าไปอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ที่นั่งข้างนี้ยังว่างหรือไม่”

เหลียนเจี้ยเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมสงบเช่นเคย แต่คราวนี้แฝงรอยยิ้มที่เห็นได้ชัดกว่าเดิม “ว่างสิ เจ้าจะนั่งตรงนี้ก็ได้”

เสวี่ยซีคลี่ยิ้มกว้างเหมือนดอกบัวแรกแย้ม รีบทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามด้วยท่าทีสุภาพ “ขอบคุณมากขอรับ ข้ากลัวว่าจะไม่ได้กินบะหมี่ที่นี่เสียแล้ว คนเยอะเหลือเกิน”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ “ร้านนี้ขึ้นชื่อ ขนาดข้าเองยังต้องมานั่งรอ”

“จริงหรือ” เสวี่ยซีเบิกตากว้าง “เสียดายแย่เลย ถ้าข้าอดกินคงเศร้าไปทั้งวัน”

“เจ้าชอบบะหมี่ถึงเพียงนั้นหรือ”

เสวี่ยซีพยักหน้าหงึก ดวงหน้าแดงเล็กน้อย “อืม… บะหมี่ร้านนี้ทำให้ข้ารู้สึกเหมือนกลับบ้าน ถึงแม้ข้าจะไม่มีบ้านจริง ๆ ให้กลับแล้วก็ตาม”

คำพูดนั้นทำให้เหลียนเจี้ยชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมวูบไหวราวกับคลื่นน้ำ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนลง “งั้นยิ่งควรมาให้บ่อยหน่อย เจ้าจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ ก่อนยิ้มบาง “ท่านพูดเหมือนห่วงข้าเลยนะขอรับ”

เหลียนเจี้ยยักคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ตอบตรง ๆ เด็กร้านยกชามบะหมี่มาเสิร์ฟพอดี บะหมี่น้ำกุ้งทะเลของเสวี่ยซีส่งกลิ่นหอมหวาน ส่วนของเหลียนเจี้ยเป็นบะหมี่เนื้อวัวตุ๋นที่ซุปขลุกขลิกจนสีเข้ม

เสวี่ยซีตาเป็นประกายเมื่อเห็นบะหมี่ตรงหน้า ใช้ตะเกียบคีบเส้นอย่างระมัดระวัง “กลิ่นหอมจริง ๆ ทุกครั้งที่กินก็อร่อยเหมือนเดิม”

เหลียนเจี้ยใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวคำหนึ่ง ลองชิมแล้วพยักหน้าช้า ๆ “เจ้าว่าบะหมี่น้ำกุ้งทะเลเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงชอบนัก”

“เอ่อ… ก็เพราะน้ำซุปของมันหวาน ไม่ใช่หวานจากน้ำตาล แต่เป็นหวานจากกุ้งกับสาหร่าย รู้สึกเหมือนได้กินรสชาติของทะเลจริง ๆ” เสวี่ยซีพูดพลางตาเป็นประกายเหมือนเด็กบรรยายของเล่นชิ้นโปรด “เส้นบะหมี่ก็นุ่ม ลื่นคอ ไม่เละ ข้าชอบตอนที่ซดน้ำซุปจนหมดชามแล้วท้องอุ่นไปทั้งตัว”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางจริงจังนั้น “เจ้าบรรยายเสียข้าหิวขึ้นมาอีกชามแล้ว”

เสวี่ยซีหัวเราะคิก “งั้นคราวหน้าลองสั่งบะหมี่ฉีซานสิขอรับ เผ็ดร้อนแต่ซุปใส กลิ่นหอมของพริกแห้งทำให้กินแล้วเหงื่อซึม สบายตัวมาก”

เหลียนเจี้ยยกคิ้ว “เจ้าดูรู้ละเอียดนักนะ”

“แต่ที่ชอบที่สุดก็ยังเป็นน้ำกุ้งทะเลอยู่ดี”

ทั้งสองคุยกันไปกินกันไป บรรยากาศค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเหมือนลมเย็นที่พัดผ่านหุบเขา เสวี่ยซีเล่าเรื่องตลกเกี่ยวกับครั้งหนึ่งที่ตนทำเส้นบะหมี่เองแต่เผลอทำให้เละจนกลายเป็นโจ๊ก ส่วนเหลียนเจี้ยก็เล่าประสบการณ์ตอนเดินทางไปเมืองใต้ที่บะหมี่แข็งจนเคี้ยวแทบไม่ออก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นเป็นระยะจนคนโต๊ะข้างหันมามอง

เมื่อกินเสร็จ เสวี่ยซีนำห่อเล็ก ๆ ออกมาจากย่ามผ้า วางไว้ตรงหน้าเหลียนเจี้ย “วันนี้ข้าเอาขนมบัวหิมะมาฝาก ทำเองเมื่อคืน”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้วมองของที่วางตรงหน้า “เจ้าดูตั้งใจไม่น้อยนะ”

เสวี่ยซียิ้มบาง “ข้าอยากให้ท่านลองชิมดู”

เหลียนเจี้ยหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นกัดเบา ๆ ไส้ถั่วแดงหอมละมุนผสานกับแป้งนุ่มเย็น “หวานน้อยนุ่มลิ้น รสชาติสะอาดดี”

เสวี่ยซีโล่งใจยิ้มกว้าง “ข้ากังวลว่าจะหวานไป”

“ไม่เลย” เหลียนเจี้ยตอบเรียบ ๆ แต่ดวงตาแฝงรอยยิ้ม ก่อนหยิบไหสุราเล็กที่เสวี่ยซียื่นให้ “นี่สุราอะไร”

“สุราเบญจมาศ”

เหลียนเจี้ยเปิดไหจิบช้า ๆ กลิ่นหอมละมุนลอยขึ้นแตะจมูก “หอมจริง ๆ ดื่มแล้วรู้สึกโล่งอก เหมือนนั่งชมดอกไม้ร่วงในสวน”

เสวี่ยซีพยักหน้า ดวงตาเป็นประกาย “ใช่เลย ข้าก็รู้สึกแบบนั้น”

เหลียนเจี้ยวางไหลง มองเสวี่ยซีที่นั่งยิ้มอย่างพอใจอยู่ตรงข้ามเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยน “เจ้าทำให้ที่นี่น่านั่งขึ้นเยอะ”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

มีโพสต์ด้านบนด้วยรอตรวจเช่นกัน

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 23 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.30 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

ยามบ่ายคล้อยอีกวัน ลมอ่อนพัดเอากลิ่นดอกไม้ป่ามาเจือปนกับกลิ่นเครื่องเทศจากร้านรวงริมถนน ตลาดเก่ายังคงคึกคักเหมือนเดิม เสียงแม่ค้าเรียกลูกค้าดังระงม เสียงเด็กวิ่งเล่นแว่วอยู่ตามตรอกเล็ก ๆ

เสวี่ยซีก้าวเดินไปตามทางพลางกอดห่อผ้าเล็ก ๆ ไว้แนบอก ข้างในนั้นคือขนมบัวหิมะที่เขาตั้งใจทำเองเมื่อคืน กับไหสุราเบญจมาศที่ซื้อมาใหม่ กลิ่นหอมหวานอ่อน ๆ ของดอกเบญจมาศยังติดอยู่ที่ฝาไห ทุกก้าวที่เดินไปหัวใจของเขาก็เต้นแรงราวกับรู้ว่าจะได้เจอใครอีก

เมื่อผลักบานประตูไม้ของร้านบะหมี่สามหาวเข้าไป เสียงกระดิ่งเล็กดังกรุ๊งกริ๊งต้อนรับเหมือนเมื่อวาน ภายในร้านคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเช่นเคย กลิ่นน้ำซุปเข้มข้นลอยอบอวลจนชวนให้น้ำลายสอ และที่โต๊ะมุมเดิม… เหลียนเจี้ยกำลังนั่งอย่างสงบ มีกลิ่นอายสง่างามปนความลึกลับ

เสวี่ยซีเบิกตาเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไปพลางเอ่ยเสียงใส “วันนี้ข้านั่งด้วยได้หรือไม่”

เหลียนเจี้ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยิ้มบางที่ดูคล้ายไม่ใส่ใจแต่ก็อบอุ่น “เจ้ามาช้าไปก้าวหนึ่ง ข้าเกือบคิดว่าเจ้าจะไม่มาแล้ว”

เสวี่ยซีหน้าแดง รีบยิ้มเจื่อน ๆ พลางนั่งลงตรงข้าม “ข้าไปเลือกสุรานานไปหน่อย”

ไม่นานนัก เด็กร้านก็ยกถ้วยบะหมี่มาวางตรงหน้า ทั้งบะหมี่น้ำกุ้งทะเลของเสวี่ยซี และบะหมี่เนื้อวัวตุ๋นชามใหญ่ของเหลียนเจี้ย กลิ่นหอมฟุ้งลอยขึ้นอบอวล

เสวี่ยซีใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นอย่างระมัดระวัง ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น “ท่านเหลียนเจี้ย… ข้าสงสัยอยู่ว่า ที่จริงแล้วบะหมี่ที่เรากินกันอยู่นี่… มีที่อื่นทำแบบไม่เหมือนของเราไหม”

เหลียนเจี้ยชะงักเล็กน้อย มุมปากยกยิ้ม “เจ้าหมายถึงบะหมี่ต่างแดน?”

“ใช่ขอรับ” เสวี่ยซีพยักหน้า ดวงตาสีอำพันเป็นประกาย “ข้าไม่เคยออกไปไกลนัก ไม่รู้เลยว่าคนต่างถิ่นเขากินบะหมี่แบบไหนกัน”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ หยิบตะเกียบคีบเนื้อวัวเข้าปากเคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “หากเจ้าลงไปทางใต้ เขาจะมีบะหมี่ที่เรียกว่า ‘หมี่น้ำใส’ เส้นเล็กเรียวยาว น้ำซุปใสราวกับน้ำพุเย็น แต่ใส่สมุนไพรหอมฉุน เวลากินรู้สึกโล่งคอ เหงื่อออกเล็กน้อย”

เสวี่ยซีตาโต “จริงหรือขอรับ ซุปใสแต่กลับทำให้เหงื่อออกได้ด้วยหรือ”

“นั่นเพราะเขาใส่พริกไทยและขิงปริมาณมาก พอซดเข้าไป ความร้อนจากสมุนไพรก็แผ่ซ่านออกมา” เหลียนเจี้ยตอบเรียบ ๆ

เสวี่ยซีพยักหน้าแรงเกินไปจนผมปรกหน้าผาก “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ฟังดูน่าสนุก”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้ว “เจ้าว่าการกินบะหมี่เป็นเรื่องสนุก”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ “ก็ใช่น่ะสิขอรับ เวลากินของอร่อยมันทำให้หัวใจข้าเบิกบาน เหมือนตอนฟังดนตรีเพราะ ๆ”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบาในลำคอ จากนั้นจึงเล่าต่อ “ถ้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ เขาจะทำบะหมี่แป้งหนา เคี้ยวเหนียวแน่น ต่างจากเส้นบางของเราที่นี่ เขาใช้กินกับเนื้อแกะย่าง รสเข้ม กลิ่นแรง แต่ทำให้ร่างกายอบอุ่นในฤดูหนาว”

เสวี่ยซีทำตาโตอีกครั้ง “เนื้อแกะย่างใส่ในบะหมี่ ข้าฟังครั้งแรกเลย ข้าคงเคี้ยวไม่ไหวแน่ เส้นหนาแล้วก็ยังเนื้อแกะอีก”

เหลียนเจี้ยยิ้มมุมปาก “เจ้าดูบอบบางก็จริง แต่บางทีอาจทนได้มากกว่าที่คิด”

เสวี่ยซีหน้าแดง รีบก้มหน้าลงซดน้ำซุปแก้เขิน “แล้ว ถ้าไปตะวันออกล่ะขอรับ เขามีบะหมี่แบบไหน”

เหลียนเจี้ยจ้องเขาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ “ตะวันออกนั้น ใส่ปลาเป็นหลัก ซุปทำจากกระดูกปลาเคี่ยวจนขาวข้น เส้นบะหมี่ดูดรสซุปเข้าไป เวลากินราวกับดื่มรสชาติของมหาสมุทร”

เสวี่ยซีเผลออ้าปากค้าง ดวงตาเป็นประกายราวกับเด็กได้ยินนิทาน “ฟังดูดีเหลือเกิน ข้าอยากลองสักครั้งจริง ๆ”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ “เจ้าฟังดูเหมือนนักเดินทางเสียแล้ว ทั้งที่ยังไม่เคยก้าวพ้นตลาดเก่านี้”

“ข้า…” เสวี่ยซีหัวเราะคิกอาย ๆ “ก็แค่จินตนาการตามที่ท่านเล่าเท่านั้นเอง”

ทั้งสองพูดคุยต่อเนื่อง ราวกับบรรยากาศวุ่นวายรอบร้านหายไปเหลือเพียงพวกเขาสองคน เสวี่ยซีถามซักไซ้ด้วยความอยากรู้ ส่วนเหลียนเจี้ยก็ตอบด้วยความอดทนราวกับครูสอนเด็กเล็ก บทสนทนาไหลเรื่อยเป็นสายธาร

เมื่อกินบะหมี่เสร็จ เสวี่ยซีก็รีบล้วงห่อผ้าออกมาจากอก ยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง “ขนมบัวหิมะที่ข้าทำเองเมื่อคืน ข้าอยากให้ท่านลอง”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้วมอง “เจ้าเอามาอีกแล้ว?”

“อืมข้าชอบทำขนมแบ่งให้คนอื่น” เสวี่ยซียิ้มเขิน ๆ “ท่านจะปฏิเสธก็ได้ แต่ข้าจะเสียใจนะ”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ รับห่อขนมมา กัดคำหนึ่งแล้วพยักหน้า “เย็นนุ่ม หวานน้อย กำลังดี”

เสวี่ยซีถอนหายใจโล่งอก ยิ้มกว้างขึ้น “ดีจัง ข้ากลัวว่าจะแข็งไป”

จากนั้นเขายกไหสุราเบญจมาศขึ้นมา วางต่อหน้าอีกฝ่าย “นี่ก็ด้วย สุรานี้หอมอ่อน ๆ เหมือนดอกเบญจมาศในยามใบไม้ร่วง ข้าคิดว่าคงเข้ากับขนมนี้ได้ดี”

เหลียนเจี้ยเปิดไห ลองจิบเบา ๆ แววตาอ่อนโยนขึ้น “เจ้าคิดรอบคอบดีทีเดียว”

เสวี่ยซีหน้าแดง รีบก้มหน้าลงพลางหัวเราะเบา ๆ “ข้าแค่อยากให้ท่านยิ้มเท่านั้นเอง”

เหลียนเจี้ยมองเขาเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “งั้นเจ้าก็ทำสำเร็จแล้ว”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันเป็นประกายวาว หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบทะลุอก แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างใสซื่อไม่ปิดบัง

และในบ่ายวันนั้น ร้านบะหมี่สามหาวยังคงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน แต่สำหรับทั้งสองแล้ว เหมือนเวลาหยุดหมุน เหลือเพียงโต๊ะเล็ก ๆ ที่แบ่งปันเสียงหัวเราะและรสชาติบะหมี่ที่กลายเป็นเรื่องเล่าไม่รู้จบ

ก่อนที่เสวี่ยซีจะขอตัวแยก “ข้าขอตัวก่อน”

“โชคดีล่ะ”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ สุราเบญจมาศ

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

มีโพสต์ด้านบนที่ยังไม่ตรวจด้วยครับ 2 โพสต์

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 24 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ยามฟ้ายังคลุมเงาเทา ดวงจันทร์สลัวคล้อยต่ำ ท้องถนนสายหลักเงียบสงัด มีเพียงเสียงก้าวเท้าที่ก้องกังวานเป็นระยะ เมื่อหมานเฉียนปิดตำราดาราศาสตร์เก็บลงย่าม ก็เอ่ยขึ้นกับเสวี่ยซีที่ยังคงเงยหน้ามองดาวเหนือด้วยดวงตาเป็นประกาย

“การเรียนคืนนี้คงหนักไปบ้าง เจ้าคงยังไม่เคยชิน” เสียงของเขาสงบนิ่ง แต่ไม่แข็งกระด้างนัก

เสวี่ยซีรีบหันกลับมายิ้มกว้าง “มิได้เลย ข้ากลับรู้สึกเหมือนได้เปิดโลกใหม่เสียด้วยซ้ำ”

หมานเฉียนพยักหน้าน้อย ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว “งั้นเราไปกินบะหมี่กันเถอะ ที่ตรอกด้านทิศตะวันออกมีร้านหนึ่ง”

เสวี่ยซีถึงกับตาโต “ร้านบะหมี่ในยามเช่นนี้หรือ”

“ชื่อร้านว่า บะหมี่สามหาว” หมานเฉียนเอ่ยเรียบ ๆ แต่แฝงรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น “ตั้งโดยสามพี่น้องตระกูลหาว แม้ซ่อนอยู่ในตรอกเล็ก แต่ผู้คนแรงงานชาวบ้านต่างนิยมไปกินตั้งแต่เช้ามืด”

เมื่อทั้งสองเดินถึงตรอกนั้น กลิ่นน้ำซุปหอมกรุ่นก็ลอยมาตามลม ความอบอุ่นของควันไอน้ำตัดกับอากาศเย็นย่ำ เสียงตะหลิวกระทบกระทะและเสียงเส้นบะหมี่กระทบหม้อน้ำเดือดดังฉ่า ทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวาแตกต่างจากความเงียบสงัดของหอดาราเฟยเทียน

พวกเขานั่งลงตรงม้านั่งไม้ข้างผนัง เสวี่ยซีเหลือบตามองไปรอบ ๆ เห็นแรงงานสวมเสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แม้ร้านจะแคบ แต่เต็มไปด้วยความคึกคักอย่างอบอุ่น

ไม่นานชามบะหมี่ร้อน ๆ ก็ถูกยกมาวางตรงหน้า ทั้ง บะหมี่ผัดเต้าหู้ ที่มีกลิ่นหอมของกระเทียมเจียว, บะหมี่เนื้อวัว น้ำซุปเข้มข้น, บะหมี่ฉีซาน รสเผ็ดหอมเครื่องเทศ และ บะหมี่น้ำกุ้งทะเล ที่มีมันกุ้งเคลือบเส้นนวล

หมานเฉียนใช้ตะเกียบคีบเส้นช้า ๆ แล้วถามขึ้นเหมือนครูผู้สอบศิษย์ “เจ้าคิดว่าดาราศาสตร์มีความสำคัญต่อชีวิตประจำวันของเราอย่างไร?”

เสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย ก่อนก้มหน้ามองบะหมี่ในชามราวใช้ความคิด เขาตอบอย่างซื่อตรง “ตอนแรกข้าคิดว่าดาราศาสตร์เป็นเพียงวิชาของผู้ทรงภูมิ เป็นเพียงความรู้สูงส่งเกินเอื้อม แต่เมื่อท่านบอกว่ามันใช้บอกฤดูกาล หรือใช้เป็นทิศทางนำทางแล้ว ข้ากลับรู้สึกว่ามันคือสิ่งใกล้ตัวยิ่ง”

เขาช้อนสายตาขึ้นมา ดวงตาอำพันใสสะท้อนแสงตะเกียง “เช่นเดียวกับบะหมี่ถ้วยนี้ หากไม่มีเกษตรกรปลูกข้าวสาลี ไม่มีชาวประมงออกเรือจับกุ้งทะเล ก็มิอาจได้ลิ้มรส ข้าจึงเห็นว่าดาราศาสตร์คือแสงนำที่ทำให้คนทำงานรู้เวลาหว่านเพาะ รู้ฤดูกาล ข้าวปลาอาหารจึงมีพอให้พวกเรากินอยู่ทุกวัน”

หมานเฉียนวางตะเกียบลง คำตอบนั้นทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย ราวกับไม่คาดว่าเสวี่ยซีจะโยงเข้ากับเรื่องง่าย ๆ ตรงหน้า

“เจ้ามองวิชาเชื่อมกับชีวิตประจำวันเช่นนี้ ก็นับว่ามีสายตาที่น่าสนใจ” เขากล่าวเบา ๆ

เสวี่ยซีหัวเราะคิก “บางทีข้าอาจไม่เข้าใจทฤษฎีลึกซึ้งนัก แต่เมื่อท่านสอน ข้าก็อยากรู้ว่ามันสัมพันธ์กับการกินอยู่ของผู้คนอย่างไรเพราะสุดท้ายแล้ว หากความรู้สูงส่งแค่ไหนแต่ทำให้คนธรรมดาอิ่มท้องไม่ได้ ข้าก็ยังไม่เห็นค่ามันเท่าไร”

คำพูดตรงไปตรงมานั้น ทำให้หมานเฉียนหันมามองเขานานกว่าปกติเล็กน้อย แววตาที่ปกติสงบเงียบคล้ายจะวูบไหว แต่เขาไม่กล่าวสิ่งใดเพิ่มเติม เพียงพยักหน้าน้อย ๆ แล้วหันกลับไปตักเส้นบะหมี่เข้าปากอย่างสงบ

เสียงผู้คนในร้านคึกคัก เสียงหัวเราะของแรงงานที่เพิ่งเลิกงานยามดึก ผสานกับกลิ่นน้ำซุปร้อน ๆ ทำให้เสวี่ยซีรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด แม้จะเพิ่งรู้จักหมานเฉียนได้ไม่นาน แต่การนั่งกินบะหมี่ร่วมโต๊ะในยามรุ่งสางเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นมิตรไมตรีที่ดีต่อกัน

ไอเทมเควสปลดหัวใจ ตงฟางซั่ว

พู่กันดาราศาสตร์ (ไอเทมพิเศษ) - พู่กันที่สลักลายกลุ่มดาวสำคัญ ใช้เขียนตำราหรือทำนายดวงชะตา มีพลังเวทมนตร์เล็กน้อย เพิ่มโอกาสสำเร็จในการทำนายดวงชะตา

XueXi ดี

วันที่ 25 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.30 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

ร้านบะหมี่สามหาวก็คึกคักยิ่งกว่าทุกวัน เสียงคนเรียกสั่งอาหารดังขรมปะปนกับเสียงกระทะเหล็กตีกับทัพพี พี่น้องตระกูลหาวทั้งสามต่างง่วนมือไม่หยุด

เสวี่ยซีเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นัยน์ตาสีอำพันเป็นประกาย เห็นโต๊ะว่างเพียงหนึ่งเดียวตรงมุมร้าน และไม่แปลกใจเลยว่าใครนั่งอยู่ก่อนหน้า เหลียนเจี้ยยังคงสงบนิ่งเช่นเคย ราวกับโต๊ะนั้นเป็นที่ประจำของเขา

“เหลียนเจี้ย!” เสวี่ยซีเอ่ยทักพลางยกชายแขนเสื้อขึ้นนิดหน่อย ราวกับจะก้าวมานั่งโดยไม่รอคำเชื้อเชิญ

เหลียนเจี้ยเงยหน้าขึ้น ยกมุมปากเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่เหมือนมีแววหยอกเร้นอยู่ในที “เจ้ามาสายไปครู่หนึ่ง วันนี้มีผู้คนแน่นนัก”

“ข้าไปดูตลาดมานิดหน่อยน่ะสิ” เสวี่ยซีหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม “พอเห็นร้านบะหมี่ทีไร ข้าก็นึกถึงที่เราลงมือทำบะหมี่กันคราวก่อน … ยังจำได้หรือไม่?”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้วเล็กน้อย “จะให้ลืมได้อย่างไร ครัวทั้งห้องกลายเป็นสนามรบไปแล้ว”

เสวี่ยซีหน้าแดงน้อยๆ รีบยกพัดเล็กขึ้นบังแก้ม “ขะ…ข้าไม่ได้ซุ่มซ่ามถึงเพียงนั้นหรอก! อย่างน้อยเส้นบะหมี่ก็ยังพอกินได้มิใช่หรือ?”

“อืม… เส้นเหนียวไปเล็กน้อย น้ำซุปข้นเกินไปบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะแย่” เหลียนเจี้ยเอ่ยเรียบๆ ทว่าดวงตาเต็มไปด้วยรอยขัน

เสวี่ยซีตบโต๊ะเบาๆ พลางโน้มตัวเข้าหา “ข้าเพิ่งเข้าใจเอาวันนั้นเองว่า… การทำบะหมี่ไม่ง่ายเลย เจ้าต้องใช้แรง ใช้ใจ และยังต้องใส่ความอดทนลงไปด้วย ที่ร้านนี้เขาทำบะหมี่ได้ทุกวันไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ข้าว่า…นับถือจริงๆ”

เหลียนเจี้ยพยักหน้า “บะหมี่ไม่ใช่เพียงของกินท้องอิ่ม หากเป็นงานศิลป์เช่นกัน เส้นต้องได้ที่ ซุปต้องลงรสพอดี และทุกอย่างต้องกลมกลืน หากขาดไปสักสิ่งก็ไม่สมบูรณ์”

“ข้าเพิ่งรู้ซึ้งก็เพราะลองทำเองนั่นแหละ” เสวี่ยซีหัวเราะน้อยๆ มือเรียวยกถ้วยชาที่เด็กเสิร์ฟเพิ่งนำมาเสิร์ฟขึ้นจิบ “ตอนแรกคิดว่ามีแค่ใส่แป้ง ใส่น้ำ แล้วก็โยนลงหม้อก็เสร็จ ที่แท้ไม่ใช่เลย”

“เจ้ามักคิดว่าอะไรก็ง่ายดายนัก” เหลียนเจี้ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่ก็เพราะความใสซื่อของเจ้าที่ทำให้ทุกอย่างสดใหม่เสมอ”

คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีเผลอหยุดชะงัก ดวงหน้าแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เขาหัวเราะกลบเกลื่อน “ถ้าเช่นนั้น คราวหน้าข้าจะลองทำเส้นให้เรียวยาวไม่ขาด คราวก่อนดึงจนดีดใส่หน้าเอง… ฮ่าๆ!”

เหลียนเจี้ยยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ “เจ้าคงต้องฝึกอีกมาก”

ไม่นาน บะหมี่ชามร้อนก็ถูกยกมา วางตรงกลางโต๊ะ กลิ่นหอมฉุยอบอวลขึ้น เส้นนุ่มขาวลอยอยู่ในน้ำซุปใส เสวี่ยซีรีบใช้ตะเกียบคีบขึ้น ลองลิ้มรสแล้วเบิกตากว้าง

“อร่อยจริงๆ! เส้นเรียบลื่น ไม่เหนียวเหมือนที่ข้าทำ…” เขาพูดพลางหัวเราะ “ข้าสงสัยว่ากว่าที่บะหมี่จะออกมาเช่นนี้ต้องผ่านการฝึกมานานเท่าใด”

เหลียนเจี้ยตักชิมบ้าง พลางเอ่ย “ประสบการณ์ยาวนานเป็นสิบปี…หรืออาจมากกว่านั้น เช่นเดียวกับชีวิตคน ไม่มีสิ่งใดได้มาง่าย ต้องสั่งสม”

เสวี่ยซีพยักหน้าหงึกหงัก เหมือนเด็กที่เพิ่งเข้าใจบทเรียนใหม่ “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไม่ละความพยายาม ข้าจะฝึกบะหมี่ต่อไป วันหนึ่งข้าจะทำให้ท่านกินบะหมี่ที่อร่อยกว่าในร้านสามหาวนี้ให้ได้!”

เหลียนเจี้ยมองใบหน้าเปี่ยมมุ่งมั่นนั้น พลันยกมุมปากขึ้น “ข้าจะรอดู”

ทั้งสองนั่งกินไปพลางคุยไป เสวี่ยซีเล่าเรื่องซุ่มซ่ามในครัวอย่างขบขัน ทั้งตอนที่แป้งติดผมจนปลิวเต็มบ้าน หรือทำทัพพีหล่นใส่หม้อจนซุปกระเด็น เหลียนเจี้ยฟังแล้วหัวเราะเงียบๆ แต่สายตาที่มองเสวี่ยซีกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

ผู้คนในร้านเริ่มบางลง เสวี่ยซีหยิบห่อผ้าเล็กๆ ออกมาวางตรงหน้าเหลียนเจี้ย “สำหรับท่าน”

เหลียนเจี้ยเลิกคิ้วเล็กน้อย มองห่อผ้าที่มีกลิ่นหอมหวานลอยออกมา “อะไรหรือ?”

“ขนมไหมฟ้า ข้าซื้อจากตลาดตะวันออกมาให้” เสวี่ยซียิ้มกว้าง “ข้ารู้ว่าท่านชอบของหวานเบาๆ แบบนี้ และยังมีน้ำเต้าหู้อีกหนึ่งไห เอาไว้ดื่มแก้ร้อนใน ข้าอยากให้ท่านได้ชิม”

เหลียนเจี้ยรับมา พลางพยักหน้า “เจ้ามักจะคิดถึงคนอื่นเสมอ”

“ก็เพราะข้าอยากเห็นท่านยิ้มไง” เสวี่ยซีตอบเสียงเบา ใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อเอ่ยคำตรงไปตรงมาเช่นนั้น

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบาๆ เก็บของฝากลงถุงผ้า ก่อนลุกขึ้นยืน “งั้นวันนี้ข้าก็ได้ทั้งบะหมี่และของหวาน ครบถ้วนดีนัก”

เสวี่ยซีลุกตาม ดวงตาอำพันยังคงสุกใสด้วยความยินดี ทั้งสองก้าวออกจากร้านบะหมี่สามหาวไปท่ามกลางแสงส่องสว่างทั่วถนนฉางอัน

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-12] จาง เชียน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมไหมฟ้า)

✎ +15 ความสัมพันธ์ น้ำเต้าหู้

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

JiTiandao มาร

วันที่ 29 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 04.00 - 06.00 น.

ยามฟ้ายังไม่สาง เมฆหมอกบางคลี่คลุมเหนือถนนเล็กในฉางอัน ลมเช้าพัดเย็นยะเยือก จี เทียนเต้าเดินโซเซจากตรอกเล็กเข้ามาใกล้ร้านบะหมี่ สามหาว ร้านไม้เล็กสไตล์ดั้งเดิม ตั้งอยู่กลางชุมชนคึกคักแต่เงียบสงัดในยามดึก หลังคากระเบื้องเก่าปลิวสะบัดตามลม มือขรุขระของเขากวาดเศษใบไม้และฝุ่นออกจากหน้าร้าน ก่อนก้าวยาว ๆ เข้าไปด้านใน

เขายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เหมือนผู้พิทักษ์แห่งบะหมี่ แต่รูปร่างซูบผอม ผิวหนังหยาบกร้าน เสื้อผ้าขาดรุ่ย ผมเงาหัวล้านส่องเงาในแสงจันทร์ที่ลอดประตูหน้าต่าง ทำให้ภาพลักษณ์ดูน่ากลัวประหนึ่งคนเพ้อคลั่ง ผู้คนที่เข้ามาใช้บริการในตอนเช้าแรก ๆ ก็ต้องหยุดชะงัก

“ฮ่า…บะหมี่น้ำกุ้งทะเลวันนี้โอชามาก ข้าปรุงเอง!” เขาพูดเสียงดัง พร่าและเพ้อเจ้อ ราวกับโลกนี้มีเพียงเขาและชามบะหมี่

ลูกค้าคนแรกเป็นชายหนุ่มใส่หมวกฟาง เขาชะงักและหันหน้าเบือน

“เอ่อ…ขอโทษนะครับ แต่…กลิ่น…กลิ่นตัวคุณ…มัน…เหม็นเปรี้ยวแรงมากเลยครับ”

จี เทียนเต้าหัวเราะคิกคักพลางโบกมือ

“ฮ่า! ฮ่า! ข้าเองก็ไม่ชอบกลิ่นนี้เหมือนกัน แต่ท่าน…อย่าปล่อยให้กลิ่นบะหมี่โอชาเสียชื่อเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้เลย!”

ลูกค้าทำหน้าเบื่อหน่าย ก้มลงมองชามบะหมี่ที่เพิ่งจัดเสิร์ฟ บะหมี่ผัดเต้าหู้หอมกรุ่นน้ำมันงา เส้นนุ่มเหนียวรสกลมกล่อม บะหมี่เนื้อวัวฉ่ำรสเข้ม บะหมี่ฉีซานรสเผ็ดร้อน บะหมี่น้ำกุ้งทะเลน้ำซุปใสแต่กลมกล่อม ทุกชามล้วนมีสีสันสดใสและกลิ่นหอมชวนลิ้มลอง

“…ก็…ก็โอชะดีนะครับ” ลูกค้ากลืนน้ำลาย พลางเบือนหน้าหนีกลิ่นตัวของเขา

จี เทียนเต้าหัวเราะร่วน ลูบเครารุงรัง

“ฮ่า! นี่แหละชีวิต ข้า…ผู้พิทักษ์บะหมี่สามหาว! โลกอาจทอดทิ้งข้า แต่ชามบะหมี่นี้ไม่เคยทรยศ!”

แม้ลูกค้าจะบ่น แต่รสชาติของบะหมี่กลับกลบกลิ่นตัวและความบ้าคลั่งของเขาได้เพียงชั่วครู่ ร่างซูบผอมผสมกลิ่นตัวแรง ยังคงยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ พูดมาก พร่ำเพ้อ และชี้ชวนผู้คนให้ลิ้มรสโอชารสล้ำ…ราวกับโลกนี้มีเพียงเขาและบะหมี่เท่านั้น

ค่าจ้าง: 180 อีแปะ - 10 EXP (รายวัน)

XueXi ดี

วันที่ 30 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 06.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ฟ้าเพิ่งเริ่มแย้มแสงยามรุ่ง ราตรีค่อย ๆ คลายตัวจากความมืด เงาเรือนและหลังคาลาดเอียงในตรอกเล็ก ๆ ของนครฉางอันชุ่มด้วยหยาดน้ำค้าง เสียงไก่ขันแว่วแทรกมากับเสียงฝีเท้าของผู้คนที่เริ่มออกมาใช้ชีวิต บรรยากาศยังอวลด้วยไอหมอกบางเบา

ท่ามกลางตรอกนั้นมีร้านบะหมี่เล็ก ๆ ที่ขึ้นชื่อร้านบะหมี่สามหาว ตั้งอยู่ในเรือนโบราณครึ้มไม้ไผ่ เสาไม้เก่าแต่สะอาดสะอ้าน โคมแดงเล็ก ๆ แขวนอยู่หน้าร้าน แสงไฟอบอุ่นลอดผ่านม่านไม้ไผ่พลิ้วไหว ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป กลิ่นน้ำซุปเข้มข้นผสานกลิ่นบะหมี่สดใหม่ก็ลอยมาต้อนรับ

เช้าวันนั้นเสวี่ยซีชายหนุ่มร่างบอบบางที่ผิวพรรณขาวเนียนยังดูนวลในแสงสลัว เดินเข้ามาในร้าน เขาชำเลืองไปเห็นหมานเฉียนนั่งอยู่ตรงมุมใกล้หน้าต่าง มือกว้างกุมถ้วยชาไว้ ขณะมองผู้คนในร้านด้วยแววตานิ่งลึก

“ท่านอาจารย์” เสวี่ยซียกยิ้มบาง พลางเดินเข้าไปนั่งตรงข้าม น้ำเสียงอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความยินดีที่ได้พบ

หมานเฉียนเงยหน้าเล็กน้อย ดวงตาคล้ายดาวในราตรียังคงคมกริบ “เจ้าตื่นเช้าดีนัก มาที่นี่ทำไม”

“มากินบะหมี่น่ะสิ!” เสวี่ยซีกะพริบตาใส ดวงตาสีอำพันวาววับเหมือนแสงน้ำผสานดาว

เจ้าของร้านชายวัยกลางคนผู้เป็นหนึ่งในสามพี่น้องตระกูลหาว เดินมาเสิร์ฟชามบะหมี่ เส้นบะหมี่นุ่มเหนียววางอยู่ในน้ำซุปร้อนหอมกรุ่น โรยหน้าด้วยต้นหอมและพริกหั่นบาง ๆ กลิ่นหอมลอยอบอวลไปทั่วโต๊ะ

“บะหมี่เนื้อวัวหนึ่ง บะหมี่ผัดเต้าหู้อีกหนึ่ง” เจ้าของร้านกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

เสวี่ยซีตาเป็นประกาย รีบจับตะเกียบแล้วลองลิ้มรส น้ำซุปหวานกลมกล่อมผสานกลิ่นเครื่องเทศอุ่น ๆ เขาเผลอทำแก้มพองเล็กน้อยเพราะเป่าร้อน ๆ ก่อนจะซดเข้าไป

“อร่อยมากเลย!” เขาเอ่ยเสียงใส ยิ้มตาหยี ราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่

หมานเฉียนเลื่อนสายตามองด้วยแววขบขันที่แอบซ่อนอยู่ใต้ความสุขุม เขาตักบะหมี่อย่างเรียบเฉย แต่ในแววตาแฝงความพอใจที่เห็นศิษย์ตัวน้อยมีความสุขกับสิ่งเล็กน้อยเช่นนี้

ระหว่างนั่งกิน เสียงในร้านคึกคักไปด้วยแรงงานและชาวบ้าน บ้างพูดถึงงานก่อสร้าง บ้างคุยเรื่องราคาธัญพืช แต่ในมุมนั้นบรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงอาจารย์และศิษย์ที่แบ่งปันอาหารยามเช้าอย่างเรียบง่าย

เมื่อบะหมี่หมดชาม เสวี่ยซีก็ลุกขึ้นหยิบห่อเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ กลิ่นหอมหวานคล้ายควันบางลอยฟุ้งออกมา เป็น ขนมไหมฟ้า ที่เขาตั้งใจหอบมา

เขาวางไว้เบื้องหน้าหมานเฉียนอย่างนอบน้อม “ท่านอาจารย์ เก็บไว้กินทีหลังนะขอรับ”

หมานเฉียนเหลือบตามอง แววตาเรียบแต่ลึกซึ้งยากหยั่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย มิได้เอ่ยคำขอบคุณ หากแต่ยกมือรับไว้อย่างสงบเสงี่ยม

เสวี่ยซียกยิ้มสดใส ดวงตาสีอำพันระยิบระยับดุจดาวยามรุ่งอรุณ จากนั้นก็เอ่ยเสียงอ่อน “ข้าคงต้องไปแล้ว ไว้พบกันที่หอดาราเฟยเทียน”

เขาก้าวออกจากร้าน ท่ามกลางแสงเช้าสีทองที่เพิ่งแผ่คลุมตรอกเล็ก ๆ

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 06.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

รุ่งเช้าวันใหม่แสงแรกของอรุณสาดลอดผ่านม่านไม้ไผ่ในตรอกเล็ก ๆ กลิ่นหอมของน้ำซุปเดือดพล่านยังคงลอยอบอวลเช่นทุกวัน ผู้คนแรงงานทยอยเข้ามานั่งเต็มร้าน เสียงตะหลิวกระทบกระทะดังเป็นจังหวะ เสียงน้ำเดือดพล่านจากหม้อใหญ่ประสานกับเสียงพูดคุยของลูกค้า

เสวี่ยซีเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม สดใสเช่นเคย ร่างบอบบางนั่งลงตรงมุมโต๊ะใกล้หน้าต่างที่คุ้นตา และแน่นอน หมานเฉียนก็นั่งอยู่ก่อนแล้วเช่นเมื่อวาน มือยังคงกุมถ้วยชาร้อน ดวงตาลุ่มลึกทอดมองผ่านไอน้ำที่ลอยคลุ้ง

“ท่านอาจารย์ มาที่นี่อีกแล้วรึ”

เสวี่ยซีเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเจือความดีใจเล็ก ๆ

หมานเฉียนเพียงยกคิ้วเล็กน้อย “เจ้าต่างหากที่ยังตามมาที่นี่” น้ำเสียงเรียบ แต่ในหางตากลับซ่อนรอยขบขันไว้เงียบ ๆ

บะหมี่ร้อนสองชามก็ถูกยกมา กลิ่นหอมอบอวลจนเสวี่ยซีตาเป็นประกาย เขาก้มหน้าลงซดน้ำซุปร้อน ๆ พลางเผลอทำแก้มพองเหมือนเมื่อวาน ขณะที่หมานเฉียนกินอย่างสุขุม เรียบง่ายราวกับไม่เคยรีบเร่ง แต่ในความสงบนั้นแฝงความอบอุ่นบางอย่างที่มีเพียงศิษย์ตัวเล็กนั่งตรงข้ามเท่านั้นที่ทำให้เกิดขึ้น

“ข้าไม่เคยเบื่อเลย ไม่ว่าจะเป็นบะหมี่เนื้อหรือบะหมี่ผัด รสชาติดีทุกครั้ง” เสวี่ยซีพูดพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาอำพันใสทอประกายราวกับพูดถึงสิ่งเลอค่า

หมานเฉียนวางตะเกียบลง “หากเจ้ามัวแต่พะวงกับรสอาหารมากกว่าวิชาที่ต้องเรียน ข้าคงต้องตำหนิเจ้าแล้ว”

เสวี่ยซีรีบยกมือโบก “ไม่… ข้าไม่ได้ลืมดาราศาสตร์นะขอรับ ข้าเพียงแต่ชื่นชมเล็กน้อย” แก้มขึ้นสีระเรื่อราวกับเด็กถูกดุ

บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุย แต่โลกของครูกับศิษย์กลับสงบอย่างประหลาด ราวกับเวลาเดินช้าลงในมุมนั้น

เมื่อบะหมี่หมดชามเสวี่ยซีจึงล้วงห่อเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ กลิ่นหอมอุ่นหวานจาง ๆ ของ บัวลอย และ น้ำเต้าหู้ ลอยฟุ้งออกมา เขายื่นไปทางหมานเฉียนด้วยรอยยิ้มซื่อ

“ท่านอาจารย์ เก็บไว้นะขอรับ เอาไว้ท่านจะได้มีของอุ่น ๆ กิน”

หมานเฉียนปรายตามองเล็กน้อย สีหน้ายังคงเรียบ แต่ในแววตาลึกซึ้งมีประกายบางอย่างสะท้อนวาบ ก่อนจะพยักหน้ารับ ห่อเล็กถูกเก็บเงียบ ๆ ลงในแขนเสื้อของเขา ไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม

เสวี่ยซียกยิ้มกว้าง แสงอรุณสาดผ่านใบหน้าอ่อนโยนนั้นจนเหมือนส่องประกายทอง เขาลุกขึ้นโค้งคำนับเบา ๆ

“ข้าไปก่อนนะขอรับ ไว้พบกันใหม่”

หมานเฉียนเพียงพยักหน้า สายตาติดตามร่างเล็กที่ก้าวออกจากร้าน ผ่านม่านไม้ไผ่ที่สะบัดเบา ๆ ไปสู่ตรอกสว่างไสวด้วยแสงเช้า ทิ้งไว้เพียงไออุ่นจากน้ำชาและห่อเล็กที่อยู่ในมือของเขา

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

+15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วง (บัวลอย) + (น้ำเต้าหู้) ชาเกรดม่วง (+10)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 3 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 06.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ยามฟ้าสางในฉางอัน เมฆบางลอยต่ำคลอเคลียยอดหลังคา ขณะที่ตรอกเล็กแถบตะวันออกค่อย ๆ มีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

ร้านบะหมี่สามหาว เปิดไฟสว่างแต่เช้ามืด ควันไอร้อนจากหม้อน้ำซุปพวยพุ่งขึ้นท่ามกลางอากาศเย็น เสียงตะหลิวกระทบกระทะและกลิ่นน้ำซุปเข้มข้นอบอวลจนชวนให้ผู้คนต้องหยุดฝีเท้า

เสวี่ยซีเดินมาด้วยฝีเท้าเบาเช่นเคย แสงตะเกียงหน้าร้านสะท้อนบนดวงหน้าอ่อนโยน เขามองเห็นร่างสูงในชุดเรียบง่ายนั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำ หมานเฉียนมาแล้วเช่นทุกวัน

“ท่านอาจารย์ มาตรู่เสียจริงนะขอรับ” เสวี่ยซีเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาอำพันฉายแววอบอุ่น

หมานเฉียนเหลือบมองเล็กน้อย “เจ้าก็มาทุกวันเช่นกัน มิใช่หรือ”

น้ำเสียงเรียบแต่ไม่เย็นชา กลับแฝงความเคยชินจาง ๆ ที่แม้เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัว

เสวี่ยซีนั่งลงตรงข้าม มือเรียวประสานกันบนโต๊ะ “ที่นี่บะหมี่อร่อยนัก ข้าเลยติดใจ และก็เพราะมีท่านอาจารย์นั่งอยู่ด้วย บะหมี่เลยดูอร่อยขึ้นอีก”

หมานเฉียนวางถ้วยชาลงช้า ๆ มุมปากกระตุกขึ้นน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น “ปากหวานเช่นนี้ ระวังเถิดว่าจะโดนคนอื่นล่อลวงง่าย”

“ข้าไม่ได้โกหกนะขอรับ!” เสวี่ยซีรีบยกมือปฏิเสธ ดวงหน้าแดงน้อย ๆ ราวกับคนถูกจับได้ว่าพูดจากใจจริง

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากโต๊ะข้าง ๆ ที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

เจ้าของร้านยกบะหมี่ร้อน ๆ มาวางตรงหน้า กลิ่นน้ำซุปหอมเข้มแตะจมูก เสวี่ยซีก้มหน้าซดคำแรกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะหลุดยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างพึงพอใจ “ข้ายังชอบบะหมี่เนื้อที่สุดเลย ท่านอาจารย์ว่ารสนี้เข้มข้นกว่าของเมื่อวานไหม”

“เจ้าคงจำได้หมดสินะ ว่าเมื่อวานกินอะไร” หมานเฉียนเอ่ยขณะใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นอย่างเรียบเฉย “นักดาราศาสตร์ที่ดีต้องจดจำได้ทุกสิ่ง แม้แต่สิ่งเล็กน้อยที่คนอื่นมองข้าม”

เสวี่ยซีพยักหน้ารับ “ข้าจะจำไว้ขอรับ” ดวงตาใสคู่นั้นมีประกายจริงจังขึ้นมาในชั่วขณะ แต่ไม่นานนักก็กลับไปเป็นแววอ่อนโยนดังเดิม

ระหว่างที่ทั้งคู่รับประทาน เสียงเจื้อยแจ้วของพ่อค้าแม่ค้าจากตรอกข้างนอกเริ่มดังขึ้น กลิ่นหอมของขนมอบและชาเช้ายามรุ่งลอยปะปนอยู่ในลม เสวี่ยซีมองออกไปยังแสงแรกของวันยิ้มบาง ๆ

“ท่านอาจารย์” เขาเอ่ยเรียกเบา ๆ “ข้ารู้สึกว่าการได้เรียนจากท่าน ไม่ได้มีแต่เรื่องดวงดาวเท่านั้น... ข้ายังได้เรียนรู้วิธีมองโลกอย่างสงบด้วย”

หมานเฉียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ความสงบนั้น เจ้าต้องสร้างเอง ไม่มีผู้ใดสอนให้ได้”

“แต่ข้าคงไม่เข้าใจมันเลย ถ้าไม่ได้มานั่งตรงนี้ทุกเช้า” เสวี่ยซีตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ความเงียบแผ่วเบาเกิดขึ้นเพียงครู่หนึ่ง ก่อนหมานเฉียนหลุบตาลง เหมือนจะปิดบังรอยยิ้มที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อกินเสร็จ เสวี่ยซีจึงหยิบห่อเล็ก ๆ ที่หอมหวานละมุนออกมาจากแขนเสื้อ ขนมบัวหิมะที่เขาตั้งใจซื้อมาก่อนรุ่งสาง “นี่ของเล็กน้อยนะขอรับ ข้าเห็นแล้วคิดว่าท่านอาจารย์คงชอบ”

หมานเฉียนเหลือบมองห่อขาวสะอาดในมือศิษย์คนงาม ก่อนรับไว้อย่างสงบ “เจ้าชอบให้ของข้าเสียจริง”

“ก็ข้าอยากให้ท่านอาจารย์ยิ้มบ้าง” เสวี่ยซีตอบพลางหัวเราะเบา ๆ

หมานเฉียนไม่พูดอะไรต่อ เพียงพยักหน้าแล้วเก็บห่อขนมไว้ในแขนเสื้ออย่างเรียบร้อย ดวงตาใต้เงาแพขนตาทอดมองศิษย์ผู้ใสซื่อที่กำลังยกมือไหว้ลาอย่างเคารพ

“ไว้พบกันใหม่พรุ่งนี้ขอรับ” เสวี่ยซีกล่าวเสียงสดใส

“อย่าสายล่ะ” หมานเฉียนตอบสั้น ๆ แต่แฝงความเอ็นดูบางอย่างในน้ำเสียงที่ยากจะจับต้อง

ร่างบอบบางเดินออกจากร้านผ่านม่านไม้ไผ่ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกลิ่นหอมของชาและบะหมี่ร้อน เหลือเพียงร่างสูงที่ยังนั่งนิ่งอยู่ตรงโต๊ะประจำ

แสงอรุณอาบผ่านผนังไม้ กล่องขนมเล็กในมือสะท้อนเงาอบอุ่นบนโต๊ะ เงานั้นเหมือนจะมีรอยยิ้มแผ่วบางแต้มอยู่ในความเงียบเช้าตรู่ของฉางอัน

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง (ขนมบัวหิมะ)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน