[ตลาดตะวันออก]

RongXiuying มาร

ชีวิตใหม่ที่ฉางอัน

“ซินซิน…ข้ารู้นะ ว่าเจ้าแอบตามข้ามา”

ฝีเท้าของสตรีผู้ซึ่งเดินทางมาถึงฉางอันได้เพียงไม่นานหยุดลง เมื่อสัมผัสได้ว่ามีคนแอบสะกดรอยนางมาหลายวันตั้งแต่ออกจากกุ้ยหลิน ถ้าลางสังหรณ์ไม่ผิดก็คงจะเป็นสาวใช้คนสนิทที่คอยปรนนิบัติซิ่วอิงมาโดยตลอด เหตุที่แอบตามมาคงเพราะห่วงผู้เป็นนาย

“คุณหนูรู้หรือเจ้าคะ?”

“ข้าโตมากับเจ้าทำไมข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าตามข้ามา กลับไปเสียเถิดจากนี้ไปข้าจะดูแลตัวของข้าเอง เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”

“ป่านนี้คนในตระกูลหรงคงจะทราบเรื่องที่คุณหนูหายไปแล้ว กลับไปกับบ่าวเถอะนะเจ้าคะ” ซินซินเดินเข้ามาจับชายกระโปรงของซิ่วอิงและขอร้องให้กลับกุ้ยหลินไปพร้อมกับนาง

“ต่อให้เจ้าขอร้อง ข้าก็ไม่มีทางกลับไปเพื่อแต่งงานกับขุนนางเฒ่านั่นแน่” 

แค่คิดว่าจะต้องเป็นฟูเหรินของคนรุ่นราวคราวพ่อตัวเอง มิหนำซ้ำยังไม่หล่ออีกต่างหาก มีดีแค่เงินทองและอำนาจ ถึงสิ่งเหล่านั้นจะจำเป็นต่อการดำรงชีพแต่ตราบใดที่ยังไม่สิ้นลมลาภ ยศ ชื่อเสียง เงินทองย่อมหาใหม่ได้เสมอ

“หากบ่าวกลับไปคนเดียว แล้วปล่อยคุณหนูไป บ่าวต้องโดนนายท่านโบยแน่ ๆ เลยนะเจ้าคะ”

“งั้นเจ้าก็ไปต้องกลับไป หนีไปซะ ไปที่ไหนก็ได้ เจ้าเป็นอิสระแล้ว”

ซิ่วอิงล้วงเอาถุงเงินออกมาก่อนยื่นไปให้สาวใช้คนสนิทของเธอ เงินจำนวนนี้มากพอที่จะทำให้ตั้งตัวได้ในสักที่ ซินซินน่าจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้โดยไม่ต้องฟังคำสั่งใครอีกต่อไป

“นี่เป็นเงินเก็บของข้า ให้เจ้าเอาไปใช้หาที่อยู่ดี ๆ สร้างเนื้อสร้างตัว รับไว้เสีย”

“คุณหนู บ่าวรับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ นี่เป็นเงินเก็บของคุณหนู หากบ่าวรับไว้คุณหนูจะอยู่อย่างไรล่ะเจ้าคะ”

“เงินทองหาใหม่ได้เสมอ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าคุณหนูของเจ้าฉลาดแค่ไหน ข้าไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องอดตายหรอก” ซิ่วอิงพยายามสร้างความมั่นใจให้กับอีกฝ่าย

“แต่คุณหนูไม่เคยซักผ้าเองด้วยซ้ำ ทำกับข้าวก็ไม่เป็นจะอยู่ได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?”

“ของแบบนี้มันฝึกกันได้ อย่ามาดูถูกกันเชียว” 

“บะ..บ่าวไม่กล้าหรอกเจ้าค่ะ” ซินซินก้มหน้า

“เอาเป็นว่าเจ้ารับเงินข้าไว้นี่คือคำสั่ง!” ซิ่วอิงพูดเสียงเข้มจนทำให้ซินซินถึงกับสะดุ้ง

“ก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะรับไว้” อย่างไรเสียสาวใช้ก็มิอาจขัดคำสั่งของเจ้านายได้อยู่แล้ว

“และนี่จำเป็นคำสั่งครั้งสุดท้ายของข้าในฐานะคุณหนูของเจ้าห้ามขัดเด็ดขาด!…ไปมีชีวิตที่ดีเสีย ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ขอให้เจ้าโชคดี”

“บะ…บ่าว น้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ…” แม้จะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ที่จะทิ้งคุณหนูไว้เพียงลำพัง แต่ซินซินก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง ทำได้เพียงปล่อยคุณหนูไปตามทางที่ต้องการเพียงเท่านั้น

“งั้นไปได้แล้ว”

“ไปไหนเจ้าคะ?” 

“ไปตามทางของเจ้า ข้าจะยืนดูเจ้าตรงนี้จนกว่าเจ้าจะหายไปลับตา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเจ้าจะแอบตามข้ามาอีก” ซิ่วอิงยืนกอดอกแล้วทำท่าบุ้ยปากเป็นเชิงว่าไปได้แล้ว

“เจ้าค่ะ”

ซินซินก้มหัวอำลาคุณหนู ก่อนจะค่อย ๆ หมุนตัวหันหลังเดินทางออกไปจนลับตา โดยมีซิ่วอิงยืนกอดอกมองสาวใช้ของตนที่เดินไปจนหายลับไปกับตา เมื่อแน่ใจว่าซินซินน่าจะไม่สามารถกลับมาตามได้ทันแล้ว นางก็รีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้น ก่อนจะหลบตรงซอกหลืบแล้วล้วงเอาถุงเงินที่เหลือออกมานับ

“พอเอาเงินให้ซินซินไปก็ลืมคิดเรื่องตัวเองไปเสียสนิทเลย ถึงจะบอกว่าหาใหม่ได้แต่ก็ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะทำเช่นไร…ไปตายเอาดาบหน้าก็แล้วกัน”

ซิ่วอิงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินออกจากหลืบ ก่อนอื่นคงต้องเริ่มหาที่พักและหนทางในการสร้างตัวเสียแล้ว…

รางวัล: เงินติดตัวจากพ่อแม่ 40 ตำลึงทอง , 1000 อีแปะ , ห่อสัมภาระ 1 ห่อ , กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ, +30 EXP

RongXiuying มาร

ทูตนักเดินทาง

“แม่นางผู้นั้นน่ะ เจ้าเป็นนักเดินทางใหม่ใช่หรือไม่?”

ขณะที่ซิ่วอิงกำลังเดินสำรวจภายในจตุรัสของเมืองก็มีเสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น นางหันไปตามเสียงเรียกพบกับชายแปลกหน้าผมขาว เนื้อตัวดูแต่งกายสะอาดสะอ้าน ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะเป็นคนที่ท่านพ่อส่งมาเพื่อตามนางกลับ แต่ก็อยากลองถามดูก่อน

“ชะ…ใช่…ท่านเป็นใคร?”

“ข้าชื่อว่าโหรวซางเมิ่ง เป็นทูตผู้ดูแลนักเดินทางใหม่ ข้าไม่เคยเห็นหน้าแม่นางมาก่อนจึงคิดว่าแม่นางอาจเป็นนักเดินทางใหม่”

เขาผู้นี้ดูไม่มีพิษมีภัย บางทีซิ่วอิงควรลองฟังเขาดูก่อนว่าจะมาไม้ไหน

“ข้าชื่อหรงซิ่วอิง ท่านมีธุระอะไรกับข้าหรือ?”

“แม่นางหรงอย่าได้กลัวไป ข้าแค่เพียงเป็นทูตผู้ดูแลนักเดินทางจึงแค่อยากแนะนำอะไรเล็กน้อยเพื่อให้ท่านปรับตัวกับที่นี่ได้เพียงเท่านั้น”

“คำแนะนำงั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว อย่างเช่นมารยาทในการขานชื่อ เราจะไม่ใช้ชื่อทางการในการเรียกขานแต่จะใช้ชื่อรองกันแทน แม่นางอย่าเผลอไปเรียกบุรุษผู้ใดด้วยชื่อทางการตั้งแต่แรกเจอเชียว นั่นใช้สำหรับพิธีการต่าง ๆ และเอกสาร ทางที่ดีหากแม่นางพบเจอใครครั้งแรกให้เรียกด้วยชื่อสกุลจะดีกว่า ส่วนผู้ที่อายุน้อยกว่าท่านก็ใช้ชื่อทางการตามท้ายด้วย เอ๋อห์”

คำแนะนำพวกนี้ไม่ใช่ใครก็รู้มาตั้งแต่เกิดแล้วงั้นหรือ? อาจเป็นเพราะซิ่วอิงได้รับการอบรมเรื่องมารยาททางสังคมมาตั้งแต่ยังเล็กนักทำให้รู้เรื่องพวกนี้ดีอยู่แล้ว แต่นางเลือกที่จะเงียบแล้วฟังต่อไปทำเป็นเหมือนไม่รู้เรื่องราวพวกนี้มาก่อน

“งั้นข้าควรเรียกท่านว่าคุณชายโหรว”

“แม่นางช่างเป็นคนที่หัวไวอะไรเช่นนี้”

“คุณชายชมเกินไปแล้ว”

“รู้เรื่องมารยาทคร่าว ๆ แล้ว มาถึงเรื่องการดำรงชีพ”

นี่คือเรื่องที่ซิ่วอิงสนใจเป็นพิเศษนางจึงตั้งอกตั้งใจฟังเพราะอาจเป็นใบเบิกทางในการใช้ชีวิตของนางต่อจากนี้ต่อไป

“เรื่องการหุงหาอาหาร”

นี่ล่ะ…สิ่งที่อยากรู้…

“ท่านหุงข้าวเป็นหรือไม่?”

ตั้งแต่เกิดมาซิ่วอิงไม่เคยต้องลงมือทำกับข้าวเองด้วยซ้ำ นอกจากการกินข้าวแล้วเรื่องหุงข้าวช่างเป็นอะไรที่ไกลตัว 

“หุงข้าว? ข้าไม่รู้วิธี”

“งั้นข้าจะสอนแม่นางเอง”

“ต้องรบกวนท่านแล้ว”

คุณชายโหรวนำทางไปยังมุมของแผงซึ่งมีเตาและถ่านอยู่ นางมองดูการสาธิตวิธีการหุงข้าวอย่างตั้งใจ ด้วยความเป็นคนหัวไวการจดจำขั้นตอนนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ฝีมือและประสบการณ์ที่สั่งสมต่างหากจึงจะทำให้ข้าวสวยที่ออกมาสมบูรณ์แบบได้ เมื่อการสาธิตจบลงคุณชายโหรวก็ลองให้ซิ่วอิงหุงข้าวด้วยตนเอง

“ทีนี้แม่นางหรงก็ลองทำตามขั้นตอนที่ข้าบอกดู”

“ข้าจะลองดู”

ซิ่วอิงทำการหุงข้าวเลียนแบบขั้นตอนทั้งหมดที่ได้ดูเมื่อครู่ ท่าทางการทำครัวครั้งแรกดูงก ๆ เงิ่น ๆ แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ ข้าวสวยร้อน ๆ ถูกเสิร์ฟเบื้องหน้าคุณชายโหรว หน้าตาก็ดูเป็นข้าวสวยไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรมากนักแต่ถือว่าก้าวหน้าสำหรับคนเพิ่งเคยทำครัวครั้งแรก

“ถึงข้าวจะดูแฉะไปบ้าง แต่ก็ถือว่าท่านหุงข้าวได้ไม่เลว คราวหน้าลดน้ำลงหน่อยท่านก็จะได้ข้าวสวยที่ร่วนฟู”

“ขอบคุณ คุณชายโหรวที่ชี้แนะ”

“นอกจากเรื่องการแนะนำแล้ว ข้ายังมีกระเป๋าที่ใช้ในการเก็บของด้วยนะแม่นาง ข้าขายในราคายุติธรรม”

ที่แท้ที่เรียกมาคือจะขายของงั้นหรือ… ถึงจะสนใจสิ่งของที่ว่านั่นไม่น้อยแต่ตอนนี้ซิ่วอิงไม่มีเงินมากพอจะจับจ่ายใช้สอยมือเติบได้คงต้องขอผ่านไปก่อน

“ตอนนี้ข้ายังไม่สนใจการซื้อของ ไว้โอกาสหน้าถ้าข้าต้องการจะกลับมาหาท่านอีกครั้ง”

“ข้าเข้าใจได้ ถ้าท่านต้องการมันเมื่อไหร่กลับมาหาข้าได้ทุกเมื่อ”

“ขอบคุณคุณชายที่เข้าใจ”

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

RongXiuying มาร

วันที่ 24 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 06.00 น.

“หรงซิ่วอิงเจ้านี่ช่างไร้ความสามารถ แค่ไก่ตัวเดียวยังเอามาทำกับข้าวไม่เป็น แล้วแบบนี้เจ้าจะกินเนื้อมันได้อย่างไร”

ซิ่วอิงเหนื่อยใจกับตัวเองชีวิตที่เกิดมาในตระกูลที่สุขสบายไม่เคยลำบาก งานครัวก็ไม่เคยต้องแตะ งานบ้านงานเรือนก็ไม่เคยต้องทำ พอต้องมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้วเพียงแค่ไก่ดิบยังไม่สามารถทำให้มันเกิดเป็นอาหารจานเด็ดได้ด้วยซ้ำ

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าคงหมดหวังกับประกาศจับเจ้าปีศาจปลาเสียแล้ว”

นางมองดูป้ายกระดองเต่าที่ขึ้นระดับขั้นของนางที่เกินกำหนดสำหรับภารกิจล่าปีศาจปลา นั่นหมายความว่าต่อให้ล่าปีศาจปลาต่อไปก็ไม่สามารถนำไปแลกรางวัลที่โรงเตี๊ยมได้อยู่ดี เรียกได้ว่าตอนนี้ซิ่วอิงจนตรอกสุด ๆ สำหรับหนทางในการเลี้ยงชีพของตัวเอง ว่าแล้วนางก็ล้วงหมั่นโถวในกระเป๋ามากินแม้จะเบื่อรสชาติของมันเต็มทน

“หมั่นโถว ๆ ๆ วัน ๆ ข้าได้กินแต่หมั่นโถว เบื่อจะแย่แป้งจะจุกอกตายอยู่แล้ว มันต้องมีงานสักที่สิที่มีอาหารให้ข้ากิน มีที่พักให้ข้าซุกหัวนอน แถมได้เงินด้วยน่ะ”

สองเท้าเดินเรื่อยเปื่อยอยู่กลางจตุรัสเมืองฉือจิ่งชาน ขณะที่กำลังสิ้นหวังกับหนทางชีวิตคุณหนูตกอับ จู่ ๆ ซิ่วอิงก็สังเกตเห็นฝูงชนที่รายล้อมป้ายประกาศอันหนึ่งอย่างสนอกสนใจ 

ต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ…

“ขอทางข้าหน่อย” นางพยายามแหวกฝูงชนที่มุงดูป้ายอยู่จนในที่สุดก็เข้าไปอยู่ด้านหน้าป้ายได้สำเร็จ 

ประกาศรับสมัครทหารหน้าใหม่เข้าร่วมสามเหล่าทัพ 

สำหรับผู้มีหัวใจห้าวหาญ และร่วมต่อสู้กับเผ่าปีศาจ เสียสละเพื่อปวงประชาจักรวรรดิต้าฮั่นและเผ่ามนุษย์

ตาของนางลุกวาวในทันที…ทหาร…หมายความว่านางจะได้ฝึกฝนศาสตราวุธอย่างที่นางชอบโดยไม่ต้องไปแอบฝึกกับเหล่าจอมยุทธ์พเนจร ถ้าเป็นทหารก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่พักเพราะอย่างไรเสียก็ต้องพักในค่าย แถมมีสวัสดิการอาหารฟรี มีเงินเดือนใช้ มีเครื่องแบบเท่ ๆ ปัญหาทุกอย่างในลิสต์ติ๊กถูกได้ทั้งหมดเมื่อเข้าร่วมกองทัพ นี่มันคืองานที่เกิดมาเพื่อหรงซิ่วอิงชัด ๆ!

“ได้การล่ะ! ข้าจะไปสมัครทหาร!”

“แม่นาง อย่างเจ้าเนี่ยนะจะไปสมัครทหาร ดูจากภายนอกแล้วลูกคุณหนูขนาดนี้ เจ้าคงทนการฝึกได้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำนะ” บุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ซิ่วอิงพูด

“ท่านประเมินข้าต่ำเกินไป เห็นแบบนี้ข้าแข็งแรงนะจะบอกให้”

“คิดให้ดีนี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ พวกเขาจะส่งเจ้าไปสนามรบนะ เป็นสตรีอยู่บ้านปรนนิบัติสามีย่อมดีกว่า”

“ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะต้องกังวล ข้าเชื่อว่าข้าทำได้” ซิ่วอิงยังยืนกราน

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเจ้า ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้ว”

“ไว้ข้าได้เป็นขุนพลเมื่อไหร่ จะแต่งเครื่องแบบมาโชว์ท่านเลย” 

“พูดจาน่าขัน”

ซิ่วอิงได้แต่เบะปากนางไม่อยากใส่ใจกับคำพูดของคนแปลกหน้ามากนัก อย่างไรเสียตอนนี้นางก็ปักธงแล้วว่าจะไปสมัครเข้ากองทัพ ดูจากสิ่งที่นางต้องเตรียมเพื่อสมัครคงมีเพียงอย่างเดียวคือที่อยู่สำหรับใช้เรียกตัวไปทดสอบ วันก่อนก็เห็นแล้วว่าราคาโรงเตี๊ยมในเมืองมันโหดร้ายขนาดไหน นางได้ยินมาว่านอกเมืองยังมีโรงเตี๊ยมอีกที่ หากตั้งอยู่นอกเมืองราคาย่อมถูกกว่า ฉะนั้นนางจะลองไปที่นั่นดู ซิ่วอิงฝ่าฝูงชนเดินออกมาแล้วมุ่งหน้าออกไปนอกเมืองโดยหารู้ไม่ว่ามีบางคนกำลังสะกดรอยตามดูนางอยู่ห่าง ๆ…

Ximenqing ดี

วันที่ 24 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 8.00 น




หลังจากที่ชายหนุ่มใช้เวลาหยุดคิดและพักผ่อนตลอด 1 วันเขารู้สึกอยากกลับมาที่จุดเริ่มต้นของเขาจัตุรัสกลางเมือง


'ทีนี่ซินะที่ทำให้ข้าคิดเปลี่ยนจากพ่อค้า มาเป็นนักยุทธ์' ชายหนุ่มเดินเล่นเเละมองฟ้า


ตัวเขานั้นเเรกเริ่มเดิมทีนั้นเขาไม่ได้มีฝันอะไรเลย


เจตจำนงของเขานั้นดูแล้วไซร์ก็ไม่มีอะไรที่เป็นของเขาเลยการที่เขาตัดสินใจเป็นนักยุทธ์ตอนนั้น นั่นคงเป็นการกระทำจากเจตจำนงค์ของเขากระมั้ง


'แต่งานเลี้ยงย้อมมีวันเลิกรา ข้านั้นเล่นสนุกมามากพอแล้ว' ชายหนุ่มคิดในใจและตัดสินใจจะกลับมาเดินงานสายพ่อค้าเต็มตัว


ตอนจากนี้จะไม่มีแล้วจอมยุทธ์โจว แต่จะเป็น พ่อค้ายุทธ์โจว!


----------------------------------------------------


@Admin Retire ครับ ขอส่งท้าย ผู้มีพรสวรรค์ลาภลอยจะมีเหตุการณ์อะไรไหมนะ

RongXiuying มาร

วันที่ 27 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 10.00 น.

ซิ่วอิงเดินทางกลับเข้ามาในเมืองก่อนมุ่งหน้าสู่จัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่งชาน ตอนนี้นางรู้สึกว่าสัมภาระของตนมีมากขึ้นเสียจนกระเป๋าใส่ไม่พออีกต่อไป สิ่งที่นางจำได้คือมีคุณชายผู้หนึ่งที่นางพบเมื่อครั้งมาถึงนครฉางอันเคยพยายามเสนอขายกระเป๋าให้ บัดนี้มีความจำเป็นต้องใช้แล้วนางจึงมาที่นี่เพื่อตามหาคุณชายผู้นั้น

“คุณชาย…”

ซิ่วอิงหยุดเดินทันทีที่พบว่าคุณชายยังอยู่บริเวณเดิมที่นางได้พบกับเขาครั้งแรก แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะยังคงมีกระเป๋าขายให้อยู่ไหม

“คุณชายโหรวจำข้าได้หรือไม่?”

“โอ้…แม่นางหรงนี่เอง มาหาข้าถึงที่นี่มีเรื่องอันใดให้ข้าช่วยหรือ?”

“ข้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องใช้กระเป๋าของท่านแล้ว”

พอได้ยินว่ามีคนสนใจกระเป๋าจิตวิญญาณนักขายก็เข้าสิงคุณชายโหรวอีกครั้ง เขานำกระเป๋าหลากหลายขนาดมาให้ซิ่วอิงเลือกดูเหมือนว่าจะเตรียมการมาอย่างดีตลอดเลยจนชักไม่แน่ใจว่าอาชีพหลักของเขาคือทูตนักเดินทางหรือคนขายกระเป๋ากันแน่

“แม่นางสนใจขนาดใด ข้ามีทั้งขนาดเล็ก ขนาดกลาง และขนาดใหญ่ เชิญดูก่อนได้” เขากล่าวพร้อมผายมือไปที่บรรดากระเป๋าที่เตรียมมา

“ข้าขอกระเป๋าขนาดใหญ่ 1 ใบเจ้าค่ะ”

“ท่านเลือกได้ดี กระเป๋าใบนี้จุของได้มาก แถมราคายังไม่แพง ข้าขายให้ท่านเพียง 20 ตำลึงทอง!”

ไม่แพงตรงไหน…สำหรับซิ่วอิงแล้ว 20 ตำลึงทองมันโคตรจะแพงเลยนี่นา!

“นี่เงินของข้า” นางยื่นถุงเงินที่บรรจุตำลึงทองไปให้คุณชายโหรวแบบมือสั่น

“ขอบคุณแม่นางที่อุดหนุน นี่กระเป๋าของท่าน” คุณชายโหรวส่งกระเป๋าใบใหญ่สุดให้ซิ่วอิง

“ว่าแต่…ท่านเคยได้ยินเรื่องแหวนดาราจรัสหรือไม่?” อยู่ดี ๆ คุณชายโหรวก็พูดเปิดประเด็น

“มันคืออะไรรึ?” ซิ่วอิงทำหน้าสงสัย นางไม่เคยได้ยินเรื่องแหวนนี้มาก่อน

“มันเป็นแหวนที่จะทำให้ท่านเก็บของได้มากมายในมิติแยก ไม่ว่าจะของเล็กใหญ่เพียงใด ขอแค่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตท่านก็สามารถเก็บของได้มากเท่าที่ต้องการ”

ฟังดูน่าสนใจไม่น้อยแต่แหวนนั่นคงจะหายากและมีราคาสูงเป็นแน่ คนอย่างซิ่วอิงชาตินี้จะมีโอกาสได้สัมผัสของวิเศษเช่นนั้นหรือไม่ก็ไม่รู้

“ขอบคุณ คุณชายโหรวที่ให้ข้อมูล วันนี้ข้าขอตัวก่อน”

“ยินดีเสมอแม่นาง”

เสร็จธุระนางก็นำกระเป๋าใบใหม่เดินทางออกจากบริเวณนั้นไป…

ซื้อกระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง

@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 11 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.30




หลังจากที่เด็กหนุ่มไปหาที่นอนฟรีแถวนั้น ซึ่งมีไว้ให้สำหรับนักเดินทางตามการท่องยุทธจักร เช้านี้เขาก็ได้เดินมาสำรวจที่จัตุรัสกลางเมืองต่อ


เขาเหลือบไปเห็นคนที่ดูมีออร่ามากมายที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด ในขณะนั้นเอง เขาก็เห็นว่ามีชายคนนึงกำลังถูกชายคนนึงสอนเรื่องมารยาทอยู่ ซีเหมิน จึงทำเนียนแอบเข้าไปฟังด้วย


"พวกเจ้าต้องรู้นะ กลางเรียกชื่อคนไม่ว่าจะเป็นชื่อรอง ชื่อหลัก เราต้องเรียกชื่ออะไรก่อน ใช่เราต้องเรียกชื่อสกุลก่อน ถูกๆ" ชายคนนั้นกล่าวสอนผู้คนอย่างไม่ย่อท้อ


'เรื่องพวกนี้มันก็มารยาทพื้นฐานทั่วๆไปมิใช่รึ


"นอกจากนั้นเรื่องฐานะ ถ้าเป็นท่านๆที่ยศใหญ่โตโอกาสที่จะได้เจอย่อมน้อยนัก แต่หากเจอให้เจ้าจงเรียกชื่อตำแหน่งของพวกเขาซะ เรื่องตำแหน่งข้านั้นไม่เชี่ยวชาญเท่าไร พวกเจ้าจงไปถามเองเถอะ" ชายคนนั้นกล่าวเพิ่ม


"เอาล่ะ นี่ข้าวนะ พวกเจ้าลองเอาไปหุงดู เตาไฟอยู่ตรงนั้น" ชายคนนั้นกล่าว


"ข้าขอลองด้วยได้ไหมขอรับ" เป็นซีเหมินเดินเข้ามาต่อคิวเมื่อเห็นเขาเริ่มแจกของฟรี


"ได้่ซิ นี่น่ะมีไว้สำหรับทุกคน" เขายิ้มแล้วกล่าว


"ตัวข้านั้นมีนามว่าซีเหมินชิงขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวเเนะนำนำตัว


"ตัวข้า โหรว ซางเมิ่ง"พี่โหรวกล่าวแนะนำตัว


จากนั้นพวกเขาก็ทำการลองหุงข้าวกันจนสำเร็จหลังจากนั้นพี่โหรวก็ทำในสิ่งที่ควรทำ


"บ่อยครั้งไหมที่พวกเจ้ารู้สึกแบกของได้น้อย นี่ ข้าขอเสนอกระเป๋านักเดินทางรับรองพวกเจ้าจะลืมคืนวันเก่าๆที่เคยแบกขอได้เลย กระเป็๋านั้นเจ้าจะจัดสัดส่วนยังไงก็ได้ แต่กระเป๋าที่ใหญ่ที่สุดนั้น ว่ากันว่าใส่สรรพยุทธ์ได้หลายชิ้นเลย หรือถ้าเจ้าดวงดีได้เเหวนดาราจรัส เจ้าย่อมไม่ต้องกังวลเรื่องการเก็บของเลยล่ะนะ ฮ่ะ ฮะ ฮะ" พี่โหรวกล่าวและหัวเราะ


ป้ายราคากระเป๋า
กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 2 ใบ

กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ

กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ

'นี่มันของจำเป็น' โจวจินคิดในใจ พลางนั่งนับนิ้วคำนวนว่าเขาสามารถแบกของได้เท่าไร

"ข้าเอากระเป๋าเล็ก 2 ใบ กระเป๋ากลาง 1 ใบ กระเป๋าใหญ่ 1 ใบขอรับ" ซีเหมินชิงกล่าวกับพี่โหรว

"โหลูกค้ารายใหญ่ๆ ทั้งหมด 48 ตำลึงทอง เจ้านี่มันของจริง" พี่โหรวยิ้มและยกนิ้วให้ซีเหมินชิง

หลังจากนั้นใช้เวลาไม่นาน ซีเหมินชิงก็ได้กระเป๋าแบบเต็มสูบพร้อมกับเงินที่เสียไป 48 ตำลึงทอง

เด็กหนุ่มกล่าวขอบ คุณก่อนที่จะแยกย้ายไปทำอย่างอื่น เพื่อเพิ่มความเเข็งแรงของเขา 'ทำไมอยู่ข้ายกกระบี่ไม่ขึ้นนะ ข้าจะสติแตกอยู่แล้วกระบี่จ๋าาา'

--------------------------------------------

- 48 ตำลึงทอง

+กระเป๋าเล็ก 2
+กระเป๋ากลาง 1
+กระเป๋าใหญ่ 1

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

@Admin

RongXiuying มาร

วันที่ 2 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 09.00 น.

สายตานับร้อยนับพันที่อยู่โดยรอบจัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่งชานจ้องมาที่กองทหารใหม่เป็นตาเดียวเมื่อพวกเขาวิ่งเข้ามาถึงในเมือง ซิ่วอิงไม่ได้สนใจเรื่องการถูกจับจ้องมากนัก นางแค่คิดว่าวิ่ง ๆ ไปให้มันจบได้ก็พอ ชาวบ้านดูจะตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เห็นเหล่าทหารใหม่ผู้กล้าหาญ บางส่วนก็เป็นครอบครัวของเหล่าทหารที่วิ่งอยู่ มาดักชมการฝึกของลูกหลานตัวเอง

“เห็นบุรุษผู้นั้นไหมนั่นลูกชายของข้าเอง”

“ส่วนคนนั้นเป็นหลานของข้า”

“นั่นสามีของข้า”

แต่ละคนโบกไม้โบกมือให้กับญาติมิตรของตนเอง ซิ่วอิงที่ไม่รู้จักใครสักคนในเมืองนี้พวกที่พอจะรู้จักบ้างแต่ไม่สนิทก็ไม่ได้โผล่มาแถวนี้จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่นางจะทักทายผู้คนเหล่านี้ ในหัวของนางมีแต่น้ำดื่มเย็นชื่นใจเท่านั้นที่เป็นจุดมุ่งหมายเพราะคอแห้งเต็มทน

“อย่าเสียสมาธิวิ่งกันต่อไปไม่ต้องสนใจสิ่งรอบข้าง” เสียงผู้คุมหันมาบอกกับทหารบางคนที่ทำท่าทำทางทักทายผู้ชม 

“สู้ ๆ นะ ขอให้พวกท่านผ่านการคัดเลือก” เสียงผู้ชมยังคงตะโกนมาให้กำลังใจเหล่าทหารใหม่ไม่ขาด

“เร่งฝีเท้าเข้าเรากำลังจะกลับค่ายกันแล้ว”

กลับค่ายงั้นเหรอ…

ซิ่วอิงหูผึ่งในทันที กลับค่ายก็หมายความว่าการวิ่งอันทรหดในครั้งนี้กำลังจะจบลงแล้ว นางรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต พยายามรักษาจังหวะให้คนด้านหลังตามให้ทัน สภาพหน้านางในตอนนี้ไม่อยากจะนึกเลยคงจะหมดสภาพสาวงามเป็นที่เรียบร้อยเพราะคงจะซีดเผือดหน้าดู ถ้าคนในตระกูลมาเห็นนางในสภาพนี้คงได้ขวางขบวนวิ่งแล้วฉุดกระชากลากนางกลับกุ้ยหลินเป็นแน่

“ท่านแม่ ๆ ทำไมพี่สาวคนนั้นถึงวิ่งอยู่ในกลุ่มทหารล่ะเจ้าคะ?” เสียงเด็กน้อยคนหนึ่งสะกิดแม่ของตนเมื่อเห็นซิ่วอิงกำลังจะวิ่งผ่าน

“แม่นางผู้นั้นกำลังฝึกทหาร” ผู้เป็นแม่บอกลูกสาว

“แล้วทำไมหน้าพี่สาวคนนั้นถึงโทรมแบบนั้นล่ะเจ้าคะ?”

“คงเพราะฝึกหนักถ้าเจ้าอยากเป็นทหารเจ้าก็ต้องยอมรับสภาพแบบพี่สาวคนนี้ให้ได้ แต่ถ้าอยากอยู่สวย ๆ ก็จงไปหาสามีรวย ๆ เสีย”

“งั้นข้าขอหาสามีรวยดีกว่าท่านแม่”

“หน้าข้าตอนนี้แย่ขนาดนั้นเลยหรือ?...” ซิ่วอิงพูดกับตัวเอง ว่าจะไม่สนใจคนรอบข้างแล้วนะแต่ดันได้ยินเข้าพอดี นางเอามือคลำ ๆ หน้าตัวเองก่อนจะส่ายหัวแรง ๆ สลัดความคิดบ้า ๆ นี้ไป...นี่ไม่ใช่เวลามาห่วงสวยสิ่งที่ควรห่วงคือทำอย่างไรไม่ให้โดนเด้งออกจากกองทัพเสียมากกว่า!…

รางวัลโรลเพลย์วิ่ง(แนบท้ายโรลทุกโรล): +10 EXP 

@@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 2 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.00 น.

เสร็จสิ้นจากการทดสอบด้วยการที่คุณชายกงจื่อถูกหามออกจากลานประลอง เข้าสู่ช่วงพักเที่ยงซิ่วอิงมีเวลาออกมาทำธุระข้างนอกค่ายประมาณ 1 ชั่วยาม จึงตัดสินใจเดินทางเข้าเมืองเพื่อมาติดต่อซื้อกระเป๋ากับคุณชายโหรว พอเริ่มตั้งตัวได้กระเป๋าก็เริ่มจะไม่พออีกครั้ง นางเดินเข้ามาบริเวณจัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่งชานเพื่อมองหาแผงของคุณชาย

“คาราวะคุณชายโหรว”

“อ้าว แม่นางหรงนี่เอง!...ว่าแต่ไปโดนอะไรมาทำไมแม่นางดูโทรมขนาดนี้” คุณชายโหรวสังเกตเห็นสภาพใบหน้าและรอยฟกช้ำถลอกตามร่างกายบางจุดที่เกิดจากการฝึกทหารอย่างหนักในช่วงที่ผ่านมา

“ช่วงนี้ข้ากำลังวุ่นวายกับการฝึกอะไรบางอย่างอยู่ท่านอย่าใส่ใจเลย”

“แม่นางมาหาข้าถึงที่นี่มีอะไรให้ข้าช่วย”

“ข้าต้องการซื้อกระเป๋าจากคุณชายเพิ่ม”

“แม่นางมาถูกที่แล้ว!”

เหมือนภาพเดจาวูกระเป๋าทุกขนาดถูกวางเรียงให้เลือกอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนว่าใบใหญ่จะหมด เหลือแค่เพียงกระเป๋าขนาดเล็กและขนาดกลาง เท่าที่นางดูก็ถือว่าไม่แย่นัก

“งั้นข้าขอกระเป๋าเล็ก 2 ใบ และ กระเป๋ากลาง 1 ใบ”

“ทั้งหมด 28 ตำลึงทอง”

ซิ่วอิงกลืนน้ำลายกับราคาแต่สุดท้ายก็หยิบเงินจากถุงเงินยื่นไปให้กับคุณชาย ใบหน้าภายนอกของนางดูปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ข้างในคือน้ำตาไหลพรากเสียดายตำลึงทองที่ต้องเสียไป ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่ตายอย่างไรก็หาใหม่ได้ แม้จะยากมากก็ตามที

“ขอบคุณแม่นางที่อุดหนุน”

นางรับเอากระเป๋ามาก่อนจะเดินทางออกจากแผง ยังพอมีเวลาเหลือเลยตั้งใจว่าจะไปแวะดูภารกิจตามโรงเตี๊ยมเสียหน่อยเผื่อมีงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้นางทำในช่วงว่างเว้นจากการฝึกในค่ายบ้าง

ซื้อ

กระเป๋าขนาดเล็ก 2 ใบ = 16 ตำลึงทอง

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ = 12 ตำลึงทอง

รวมเป็น 28 ตำลึงทอง

พรสวรรค์: คนกำยำ

สกิลพิเศษติดตัว: ฝึกฝนยุทธ์ (สกิลที่จะใช้งานเพื่อพัฒนาทักษะของตัวเอง +2 Point)

LV.16 + LV.17 + LV.18 = +6 Point

@@Admin 

Mingchunshui -

กระเป๋าใบใหม่จากมิ(จ)ตรแปลกหน้า

        เสียงพูดคุยของผู้คนตลอดจนเสียงตะโกนเรียกลูกค้าของชาวบ้านชวนให้บรรดากาศของจตุรัสมีสีสันอย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ยามมองออกไปนอกหน้าต่างดูเป็นประกายขณะที่รถม้ายังคงแล่นไปตามถนนก่อนจะหยุดลงในจุดหน้าทางเข้าจตุรัส

        หมิงชุนสุ่ยไม่รอให้เจียวจ้านเป็นผู้เป็นประตู เจ้าตัวผลักบานประตูออกเองก่อนจะก้าวลงมาจากรถม้า ร่มกระดาษที่สตรีเมืองหลวงชอบถือกันถูกยกขึ้นกางเพื่อบนบังแสงแดดไม่ให้เลียผิวโดยมีเจ้าเสี่ยวเปายังคงนั่งนิ่งเกาะอยู่บนบ่าของผู้เป็นนาย ใบหน้างามดุจหยกสลักหันมองซ้ายทีขวาทีด้วยความสนใจแล้วจึงหันไปกล่าวกับเจียวจ้าน

        “เจ้าเอารถม้าไปเก็บข้าจะไปเดินเล่นก่อน เจอกันที่หน้าร้านซาลาเปาหัวมุมนั่นเข้าใจหรือไม่”

        “ขอรับคุณชายข้าจะรีบตามไป”

        หมิงชุนสุ่ยพยักหน้าก่อนสาวเท้าเดินเข้าไปในจตุรัส ดวงตาทั้งสองกวาดมองดูร้านรวงต่างๆที่มาตั้งแผงขายที่มีทั้งของใช้ไปจนอาหารของกินต่างๆ ด้วยความสนใจแต่ก็ไม่ได้หยุดยืนดูที่ร้านใดเป็นพิเศษ จวบจนกระทั่งขาเรียวยาวนั้นก้าวมาหยุดอยู่เบื้องหน้าร้านขายเครื่องดับเล็กๆที่ผู้ขายพรรณนาความวิเศษวิโสของเครื่องประดับที่ตนเองขายเสียดิบดีว่าเดินทางมาไกลจากโพ้นทะเล

        หมิงชุนสุ่ยเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หยุดยืนมองแผงขายเครื่องประดับตรงหน้าเงียบๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองพิจารณาดูเครื่องประดับที่ผู้ชายกล่าวบอกวว่าเป็นอัญมณีเล่อค่าที่หาได้ยาก แต่ในสายตาของชายหนุ่มที่พบเห็นเครื่องประดับมากมายที่กิจการของบิดานับไม่ถ้วนสามารถบอกได้เลยว่าอัญมณีที่พ่อค้าผู้นี้โอ่อวดว่ามีราคาค่างวดหลายร้อยตำลึงเงินนั้นมานั้นก็เพียงแค่เศษแก้วย้อมสีราคาไม่ถึงอีแปะด้วยซ้ำ

        “แจ้งทางการดีไหมนะ”

        “ข้าเห็นด้วยกับเจ้านะเสี่ยวมาวเอ๋อร์”

ฟ่ออออ!!!

เสียงกล่าวที่ด้านข้างเรียกสายตาของหมิงชุนสุ่ยให้หันกลับไปมองเจ้าของเสียงพูดด้วยสายตาไม่เป็นมิครเท่าใดนักขณะที่เจ้าเสี่ยวเปาบนไหล่หันกลับไปแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ด้วยความตกใจ ชายหนุ่มเลิ่กคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าบุรุษแปลกที่มาโผล่อยู่ด้านข้างตัวกลับมีเส้นผมสีขาวดูแปลกตาทั้งการแต่งตัวที่ดูแล้วก็รับรู้ได้ว่าคงมิใช่ชาวบ้านทั่วไป

        “ข้ากับท่านเราสนิทกันหรือจึงเรียกขานข้าเช่นนี้”

        “แน่นอนว่าไม่ ข้าเรียกขานด้วยความเอ็นดูดั่งที่ผู้อาวุโสคนหนึ่งจะกล่าวก็เท่านั้น” บุรุษผมขาวกล่าวด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับไว้ซึ่งรอยยิ้ม

        “หึ”หมิงชุนสุ่นแค่นหัวเราะเบาๆก่อนจะเบนสายตากลับไปมองยังแผงขายของตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะถูกเสียงกล่าวของบุรุษคนเดิมเรียกให้กันกลับไปมอง

        “แต่เราสามารถแนะนำตัวเพื่อทำความรู้จักกันได้มิใช่หรือ ข้าโหรว ซางเมิ่ง”

        “เจียวสุ่ย”หมิงชุนสุ่ยกล่าวตอบออกไปด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ากำลังเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

        “โอ่วว นั่นคงเป็นนามรองของท่านสินะ เจียวที่มีความหมายว่างดงาม น่ารัก อ่อนช้อย เหตุใดหน่อเจ้าของยามช่างดูหยิ่งยโสไม่ต่างจากแมวน้อยบนไหล่ของท่านสักนิด หึหึหึ”

        “...” หมิงชุนสุ่ยขมวดคิ้วแน่นแล้วเลือกก้าวเท้าเดินจากไปเพราะคร้านจะวนใจคนแปลกๆด้านข้างเต็มทีหากแต่การเดินหนีกลับไม่ได้เป็นวิธีที่ดีนักเมื่อชายผมขาวหรือโหรว เซางเมิ่งยังคงเดินตามเขามาด้วยเสียอย่างนั้น

        “ท่านจะตามข้ามาทำไม”

        “มิมีใครสอนมารยาทเจ้าหรือว่าไม่ให้เดินหนีขณะที่ผู้อาวุโสกำลังพูดอยู่”

        “มีแต่ข้าเลือกที่จะใช้มารยาทกับคนที่คิดว่าสมควรเท่านั้น”

        เมี๊ยววว

        เสียงร้องแหลมดังขึ้นคล้ายเจ้าเมี๊ยวเห็นด้วยอย่างยิ่งกับที่ผู้เป็นนายกล่าว

        “เจ้านี่ สมกลับที่ชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือไปทั่วทั้งเมืองจริงๆ”

“....” โหรวชางเมิ่งกล่าวโดยที่ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูกี่ที่ก็ชวนให้หมิงชุนสุ่ยรู้สึกหงุดหงิดอยู่ร่ำไป ไม่เพียงเท่านั้นบุรุษผมขาวน่ารำคาญผู้นี้ยังเร่งฝีเท้าเดินมาหยุดยืนดักที่เบื้องหน้าของเขาอีก

        “ท่านต้องการอะไรกันแน่”หมิงชุนสุ่ยพ่นลมหายใจยาวออกมากล่าวกล่าวถามด้วยความหงุดหงิดเต็มที

        “ข้าหรือ ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้าเลยเสี่ยวมาวเอ๋อร์(เจ้าแมวน้อย) ข้าเพียงมีความรู้เล็กๆน้อยอยากจะสอนเจ้าเอาไว้เผื่อว่าความรู้เล็กน้อยนี้จะมีประโยชน์จากเจ้าในวันหน้า ซึ่งข้าคิดว่ามันต้องมีประโยชน์กับเจ้าแน่ๆ”

        หมิงชุนสุ่ยคิ้วกระตุกนัยน์ตาสีเปลือกไม้มองใบหน้าของโหรวซางเมิ่งนิ่งๆก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก “ว่ามาสิ ท่านมีอะไรจะสอนข้า”

        “เริ่มแรกเจ้าต้องทำตัวให้มีมารยาทเสียก่อน”

        “เฮ้ออ…เช่นนั้นผู้อาวุโสโหรวมีสิ่งใดอยากสั่งสอนผู้น้อยหรือขอรับ”

        “ดีๆ” โหรวซางเมิ่งยกยิ้มกว้างพร้อมกับยื่นถุงผ้าสีน้ำตาลที่ด้านในบรรจุข้าวสาลีจำนวนหนึ่งมาให้

        “ข้าวสาลี ท่านเอามาให้ข้าทำไมจะหลอกขายของหรือ”หมิงชุนสุ่ยหรี่ตามองถุงข้าวสาลีในมือสลับกับโหรวซางเมิ่ง

        “ไม่แน่นอน ข้าไม่ได้จะขายข้าวสาลีนี่ให้เจ้าเพียงจะสอนเจ้าหุงข้าวก็เท่านั้น ตามมา”ว่าจบโหรวซางเมิ่งก็ฉวยโอกาศลากตัวเด็กหนุ่มเดินตรงไปยังเตาเล็กๆเตาหนึ่งที่วางอยู่ข้างกับถุงถ่านหลังแผงขายของที่ไม่มีคน

        “นี่ท่าน ใช้ข้าหุงข้าวหรือ ข้าจะฟ้องท่านพ่อ แล้วก็จะไปแจ้งทางการให้มาจับท่านข้อหาหลอกลวง ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า ไอ้เฒ่าหัวหงอก ปล่อยเซ่!!!”หมิงชุนสุ่ยกล่าวและพยายามจะสบัดแขนออกจากมืออีกฝ่ายแต่ไม่ว่าเขาจะดิ้นเท่าไรก็ไม่อาจหลุดออกจากมือของอีกฝ่ายได้สักนิด

        “จุ๊ๆ เสี่ยวมาวเอ๋อร์เจ้านี่ช่างปากคอเลาะร้ายเสียจริง”โหรวซางเมิ่งกล่าวก่อนจะปล่อยมือจากร่างเด็กหนุ่มที่ดีดดิ้นอยู่พร้อมกับยืนดักทางออกของอีกฝ่ายเอาไว้

        “ถ้าเจ้ายอมเรียนหุงข้าวดีๆข้าจะปล่อยเจ้าไป หรือว่าแค่เรื่องง่ายๆอย่างหุงข้าวนี้เจ้าจะไม่มีปัญญาทำจึงได้โวยวายเช่นนี้หรือ”

        “ว่าไงนะ”

        “ก็ตามที่พูด เรื่องหุงข้าวมันก็เรื่องง่ายแต่ดูแล้วคุณชายน้อยแสนเอาแต่ใจอย่างเจ้าคงทำไมได้ แบบนี้คงไม่ได้ออกไปฟ้องท่านพ่อท่านแม่ตามที่เจ้ากกล่าวแล้ว ว่าอย่างไร จะยอมนั่งหุงข้าวดีๆหรือไม่”

        “เจ้า…เจ้า…ฮึ่ย ก็ได้ ก็แค่หุงข้าวใครก็ทำได้ ชิ”หมิงชุนสุ่ยยกนิ้วชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยความโมโหก่อนสะบัดหน้าหนีแล้วหยิบเอาข้าวสาลีที่ได้มามาเริ่มทำการหุงข้าวโดยมีโหรวซางเมิ่งยืนคุมอยู่ไม่ห่าง

        

        อาศัยเวลาในการร่ำเรียน(บังคับ)ให้หุงข้าวของหมิงชุนสุ่ยก็กินเวลาไปเกือนชั่วยามในที่สุดเขาก็สามารถหุงข้าวออกมาเป็นเม็ดสวยได้ตามที่โหรวซางเมิ่งพอใจเสียที เขารวบเอาเจ้าเสี่ยวเปาขึ้นมาอุ้มเตรียมกำลังจะก้าวขาเดินหนีไปจากตรงนี้ก็ถูกโหรงซางเมิ่งเข้ามาขว้างเอาไว้อีกครั้ง

        “ครานี้อะไรอีกไหนว่าถ้าข้าหุงข้าวสำเร็จจะปล่อยข้าไง ท่านจะผิดคำพูดรึ”

        “ไม่ใช่ๆ ข้าปล่อยเจ้าไปแน่นอน เพียงแต่ข้ามีของเล็กๆน้อยๆมาเสนอขายให้เจ้าแน่นอนว่ามันล้วนมีประโยชน์ ไฮ่ย๋า อย่ามองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นสิข้ามิได้หลอกลวงเจ้าแน่นอนสาบานเลย”

        “ว่ามา”

        “ข้ามีกระเป๋าดีๆมาเสนอขาย เห็นไหมมันเป็นของมีประโยชน์มากนะเวลาเจ้าต้องเดินทางหากไม่มีกระเป๋าห่อผ้าก็เดินทางลำบาก เจ้าคงไม่แบกหีบหนักๆเดินทางไปไหนมาไหนหรอกใช่ไหม ข้าคิดราคาคนกันเองใบเล็ก 8 ตำลึงทอง ใบกลางนี่ 12 ตำลึงทอง ส่วนใหญ่สุดนี่ 20 ตำลึงทอง เป็นไงราคาดีใช่หรือไม่”

        “ท่าน ท่านมันโจรชัดๆ”

        “ข้าก็บอกแล้วไงว่ามิใช่โจร ว่าไงจะซื้อหรือไม่ ถ้าไม่เจ้าก็ต้องอยู่ตรงนี้กับข้าไปเรื่อยๆ ถ้าซื้อเจ้าก็ไปได้เลย”

        “ฮึ่มมม ก็ได้ข้าซื้อ เอามาทั้งหมดนั้นแหละ”

        “เสี่ยวมาวเอ๋อร์ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ”โหรวซางเมิ่งกล่าวพร้อมกับยืนมือไปรับถุงเงินที่เด็กหนุ่มยื่นให้มาตรวจนับก่อนจะยื่นส่งสินค้าของตนและเปิดทางหใ้อีกฝ่ายเดินจากไป

        ทางหมิงชุนสุ่ยคว้ากระเป๋าทั้งหมดมาถือเอาไว้แล้วเดินกระทืบเท้าตึงตังจากไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด ครั้งพบหน้าเจียวจ้านที่ยืนชะเง้อคอรออยู่ก็ไม่คิดพูดพร่ำทำเพลงลากแขนอีกฝ่ายมุ่งหน้าไปยังจุดจอดรถม้าเพื่อเดินทางกลับจวนทันทีท่ามกลางความงุนงงของผู้ติดตามหนุ่ม

++++++++++++++++

กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง - 2 ใบ

กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง -  1 ใบ

กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - 1 ใบ

รวม 48 ตำลึงทอง

เรียนหุ้งข้าว

+50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

@Admin

        

QiZhinglong -

" ถนนแห่งนี้ช่างครื้นเครงถูกใจข้าเสียจริง "

เสียงทุ้มนุ่มได้ดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวเสียอีก ชายร่างสูงใหญ่ได้เดินออกมาจากร้านซาลาเปาพร้อมของกินติดมือออกมา แม้การแต่งตัวของงเขาอาจจะไม่ค่อยน่าเชื่อนักว่าเขามาจากตระกูลอันสูงศักดิ์จากพื้นที่ที่ห่างไกล แต่กระนั้นเขาเองก็เป็นคุณชายจากตระกูลฉี(แม้จะเหลวแหลกและไม่มีใครให้ความหวังแก่เขาก็ตาม) ในครั้งนี้เขาได้ออกมาเที่ยวเล่นอีกตามเคย  ไม่ทันจะได้เอาซาลาเปานั้นเข้าปากสายตาของเขาก็ได้ไปเห็นร้านขายผลไม้เคลือบน้ำตาลอย่างถังหูลู่ แล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าในตอนนี้เขารู้สึกน้ำตาลตกอยู่ไม่น้อย เมื่อคิดได้อย่างงนั้นขาของเขาก็ได้ก้าวไปซื้อโดยทันที

" แม่นาง ข้าขอถังหูลู่เคลือบหวานๆกรอบๆสักสามไม้นะ "

เขาเอ่ยปากออกไปพร้อมยื่นมือและชูสามนิ้วออกไปด้วยความมั่นใจแม้ท่าทีของเขาจะไม่เหมาะสมกับรูปร่างเท่าไหร่นักแต่เขาก็ไม่เคยอายกับสิ่งที่เขาทำเพราะเขาก็สนุกและก็ไม่มีใครที่จะมาถือสาในตัวของเขานัก เสียงเอ่ยบอกราคาได้ดังขึ้นอย่างเบาหวิวเมื่อเทียบกับเสียงของเขาที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งรอบตัวของเขาเขาได้หยิบถุงเงินออกมาจ่ายก่อนที่จะได้เดินออกไปสำรวจ ที่จัตุรัสแห่งนี้ช่างสมกับการเป็นศูนย์รวมไม่ว่าจะเป็นร้านค้ามากมาย โรงเตี๊ยมหรือแม้กระทั่งพระราชวังอันโออ่าก็อยู่ไม่ไกลจากที่แห่งนี้นัก

ไม่นานนักขาก็หยุดอยู่กลางจัตุรัสเมืองฉือจิ่งชานเพราะเขาได้บังเอิญไปพบเขอกับบุรุษผมขาวดูท่าทางอารมณ์ดี ใจดี และหน้าตาดีคอยเฝ้ามองผู้คนที่เดินผ่านไปมา หากเห็นคนที่ดูแล้วน่าจะลำบากเขาจะปล่อยอยู่เฉยอยู่ได้อย่างไรร่างสูงเร่งไปหายังบุรุษแปลกหน้าก่อนจะได้ทักทายอีกฝ่ายอย่างสนิทสนมทั้งที่ยังไม่เคยได้รู้จักกันมาก่อน

" คุณชายตรงนั้นมีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ ดูแล้วคล้ายท่านกำลังตามหาใครสักคนอยู่ "

" ท่านช่างไม่คุ้นหน้าคุ้นตา คนที่ข้าตามหาอาจจะเป็นท่าน "

" ฮ่า ฮ่า ท่านช่างเป็นบุรุษผู้มีอารมณ์ขัน หากเรายังไม่เคยพบหน้าแล้วท่านจะตามหาข้าทำไมเล่า "

บทสนทนาของเขาได้เริ่มต้นขึ้นชิงหลงมีคำถามในหัวของเขาไม่น้อยบางทีสิ่งนี้อาจจะบังเอิญเกินไปสำหรับเขาเพราะในตอนนี้เขายังคงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่หากชายหนุ่มตรงหน้ากำลังหาเขาอยู่จริงๆมันคงเป็นพรมลิขิตที่ทำให้เขาได้เดินมาทักอีกฝ่ายใช่หรือไม่

" ท่านยังไม่รู้จักข้านั้นก็ไม่แปลกนัก ข้ามีนามว่าโหรว ซางเมิ่ง เป็นทูตผู้ดูแลเหล่านักเดินทางใหม่ "

" อย่างนั้นนี่เอง ข้าเจียลี่หลง ยินดีที่รู้จักคุณชายโหรว หากไม่เป็นการเสียมารยาทข้าก็อยากทำความรู้จักท่านให้มากกว่านี้ "

พรมลิขิตอันใดกับเขาไม่ได้ตามหาเพียงแค่เจ้าเขาตามหาทุกคนที่เขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตาต่างหากเล่า บุรุษร่างสูงได้ผงกหัวลงอย่างผิดหวังน้อยๆก่อนที่เขาจะได้แนะนำตัวเองออกไป

" ยินดีๆ ไหนๆก็ไหนๆข้ามีข้าวสาลีอยู่ไม่น้อยหากใช้คนเดียวก็คงไม่หมด เจ้าอยากได้ไหมหละ "

" ข้าต้องขอบคุณ แต่ข้าไม่รู้จะเอาไปทำอะไรนี่สิท่าน "

" ข้าวสาลีนี่มีประโยชน์มากมายกว่าที่ท่านคิดเยอะนะ ลองหุงข้าวดูสิท่าน "

“ท่านหลอกข้าหรือเปล่า หุงข้าวเนี่ยนะ แค่จุดเตาข้ายังไม่เคยทำเลย หากท่านไม่อยากให้ที่นี่คลุ้งไปด้วยกลิ้นไหม้ก็อย่าเลยคุณชายโหรว “

พูดจบเขาก็รีบโบกไม้โบกมือพร้อมส่ายหน้าเบาๆสีหน้าของเขาดูตกใจไม่น้อยพร้อมมองถุงข้าวสาลีในมือของเขาพร้อมสายตาและรอยยิ้มคาดหวังก่อนหน้านี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนกลางจัตุรัสแห่งนี้เพราะเพียงแค่เขาเดินมาหน้าตาของเขาก็เป็นจุดสนใจมากพอแล้ว หากจะได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อผู้หุงข้าวไหม้กลางจัตุรัสคงไม่ดีเท่าไหร่นัก การเดินทางในครั้งนี้เขาไม่ได้รู้จักเส้นทางมากนักหากเกิดสิ่งเดือดร้อนขึ้นมาเขาคงไม่สามารถหาทางจ่านได้ในตอนนี้อย่างแน่นอน แต่แล้วอีกฝ่ายก็คล้ายอ่านใจของเขาได้รอยยิ้มอันมีเล่ห์สนัยได้ปรากฎขึ้น

“นี่ท่านชาย ข้าไม่ได้ให้ท่านทำฟรีๆหรอกนะ ข้ามีรางวัลเล็กๆน้อยๆให้เจ้าด้วย”

พูดจบสายตาของบุรุษตรงหน้าก็ได้เหลือบมองไปยังถุงเงินของตัวเองคล้ายเป็นการบอกใบ้ แต่คุณชายจากตระกูลฉีคิดหรือว่าจะซื้อเขาได้ด้วยเงิน แน่นอนว่าไม่…หากไม่มากพอ ในตอนนี้เขาเองก็เพิ่งใช้จ่ายไปจำนวนหนึ่งด้วย ระหว่างทางเขาก็เห็นเหล่าคนขายสุราอยู่ปลายๆตาหากไม่ได้ลิ้มลองเขาคงจะนอนไม่หลับเป็นแน่ 

ถ้าหากข้าทำสำเร็จ ข้าขอรางวัลมากกว่านั้นได้หรือไม่

เขาพูดพลางผายมือไปทางขบวนคาราวานที่อยู่ไม่ไกลนักที่แห่งนั้นมีสินค้ามากมากจากหลากหลายสถานที่ทั้งที่เคยพบและไม่เคยพบเจอมากก่อน คงมสิ่งมากมายที่เดินทางมาจากแดนไกลพร้อมกับเหล่าพ่อค้าในคาราวานนั้น

“ สุราดีๆสักขวดสำหรับข้าผู้มากความพยาม คงจะทำให้ข้ามีความพยามมากขึ้นเป็นแน่ “

“ แต่ข้าก็ไม่ใช่คนที่กล้าเอาเปรียมท่านขนาดนั้นหรอกท่านไม่ต้องห่วง ท่านดูความพยามของท่านเสียก่อนแล้วค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย “

พูดจบเขาก็ได้เริ่มเดินไปยังมุมของแผงขายใกล้ๆที่แห่งนั้นมีอุปกรณ์มากมายสำหรับการเตรียมอาหารและแน่นอนว่ามันมากเกินไปสำหรับเขา ยังดีที่บุรุษผู้ใจดีได้ตามมาดูเขาหุงข้าวอย่างใกล้ชิด เริ่มแรกเขาได้หยิบเตาถ่านออกมา ก่อนที่จะได้หยิบถ่านออกมา เขาดูคล้ายคนที่ทำเป็นแต่ความจริงหาใช่อย่างนั้นไม่เขาแอบสังเกตจากสายตาของชายแซ่โหรวที่อยู่เยื้องไปทางข้างหลังเขา 

“ ฮ่า ฮ่า หากไม่ลำบากคุณชายโหรว ท่านพอจะอธิบายวิธีหุงข้าวคร่าวๆให้ข้าได้หรือไม่ ”

“ หากท่านต้องการนั่นก็เป็นหน้าที่ของข้าแล้ว ข้าไม่มีทางปล่อยนักเดินทางให้นั่งสงสัยอยู่หน้าเตาอย่างนั้นหรอก

อันดับแรก ท่านต้องซาวทำความสะอาดข้าวสาลีด้วยน้ำสะอาดสักรอบสองรอบ ขั้นต่อไปท่านต้องนำข้าวใส่หม้อตามด้วยใส่น้ำลงไปเยอะๆสักหน่อย จากนั้นก็ตั้งหม้อบนเตาถ่าน อย่าลืมกวนข้าวอยู่ตลอดเวลาหละ เมื่อข้าวเริ่มเป็นตากบตาเขียดก็ถึงเวลาที่ท่านจะยกขึ้นมาเทน้ำทิ้งจนไม่มีน้ำเหลือ แล้วท่านจึงนำไปอุ่นด้วยไฟอ่อนจนสุก

ข้าว่าท่านคงสงสัยในการจุดเตาใช่หรือไม่เรื่องนี้ไม่ยากนักเพียงท่านนำถ่านใส่ในเตาก่อนที่จะนำไม้นี้ไปต่อไฟจากเตาข้างๆเท่านั้นก็เป็นอันเสร็จ “

“ ขอบคุณคุณชายโหรว ”

เขาหันไปพลางนำมือสองข้างมาประกบคาราวะแบบไม่เป็นทางการนักไปทีหนึ่งก่อนที่จะได้สุมถ่านไปยังเตาอย่างระมัดระวังปริมาณถ่านนั้นเพียงดูก็รู้ได้เลยว่ามันมากเกินไปมาก ต่อจากนั้นเขาก็ได้ต่อไฟจากเตาข้างๆตามที่บอกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ก่อนที่เขาจะหันไปทำความสะอาดข้าว เขาเพิ่งรู้ว่าการทำอาหารนั้นก็ไม่ได้ยากเย็นอย่างที่เขาคิด น้ำค่อยๆไหลเข้ามาและถูกเทออกไปอย่างระมัดระวังเพื่อชำระล้างเมล็ดข้าวสาร ก่อนทีเขาจะเติมน้ำใส่หม้อที่มีข้าวสารอยู่ถึงครึ่งหม้อ เมื่อเขาหันกลับไปไฟกองโตได้ปรากฎตรงหน้าเขาในหัวก็มีเพียงความคิดที่ว่า ช่างร้อนแรงอะไรขนาดนี้การทำอาหาร หลังจากนั้นเขาก็ได้นำหม้อไปวางทับกองไฟเขาได้ใช้ไม้ยาวๆคนกวนตรงผิวน้ำบ้างลึกไปยังก้นหม้อบ้างสลับๆกันไปแต่ส่วนใหญ่แล้วเหมือนเขาจะกวนน้ำไปมามากกว่ากวนข้าว ยังดีที่เขายังไม่ได้ทำแผงครัวไหม้ 

เขาได้ตักข้าวจากข้างหม้อขึ้นมาตรวจสอบหลังจากข้าวในหม้อที่เขากวนอยู่นั้นส่งกลิ่นหอมอันน่ารับประทานขึ้นมา เมื่อเขาเห็นข้าวบางส่วนมีสีขุ่นเขาก็ได้เทน้ำออกตากความทรงจำของเขา เขาเทจนน้ำในหม้อเหือดในตอนนี้หากสังเกตุดูดีๆแล้วข้าวที่ติดก้นหม้อนั้นได้เริ่มเปลี่ยนสีขาวเป็นสีอื่นน้อยๆ หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าไฟในเต่ของเขาอ่อนลงไปอย่างมากเขาจึงปิดฝาแล้วน้ำไปอุ่นบนเตาโดยที่ไม่ได้จัดการอะไรกับความร้อนในเตาที่เริ่มจะกลับมาเป็นความร้อนแบบปรกติ

หยาดเหงื่อไหลลงมาจากความร้อนด้านหน้าเตาไฟเขาจึงได้หันกลับไปทางบุรุษหนุ่มผู้มีผมสีขาวคล้ายเขายิ้มอย่างพอใจที่เขาได้ทำตามมันทำให้เขารู้สึกเอ็นดูฝ่ายตรงข้ามอย่างช่วยไม่ได้ อีกฝ่ายได้เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าขนาดต่างๆทำให้เขาสงสัยไม่น้อยแต่หากนั้นเป็นการให้คงจะดี

“ คุณชายเจี่ยงลี่หลง ท่านเคยประสบปัญหาเรื่องแขนจะใหญ่เท่าไหน่ก็ไม่สามารถหอบทุกอย่างได้หรือไม่ ”

“ ก็ไม่นะท่านข้ามีคนใช้มากมายช่วยข้าถือของข้าแทบไม่ต้องถือเองเลย “

 ชายหนุ่มร่างสูงเขาได้เอ่ยตอบไปด้วยใบหน้าอันใสซื่อบริสุทธิ์จากความรู้สึกภายในไม่ใช่ตัวเขาจริงๆแต่ทำให้คู่สนทนานั้นรู้สึกหมั่นไส้ในความไม่รู้นั้นอย่างช่วยไม่ได้ หากบอกว่าคนไม่รู้ไม่ผืดตอนนี้ก็คงว่าอะไรเขาไม่ได้แล้ว ชายผู้มีผมยาวสีอ่อนได้ยกมือขึ้นมาอย่างต้องการจะบอกว่าเดี๋ยวก่อนข้ายังพูดไม่จบ

“ แต่หากท่านต้องผจญภัยคนเดียวโดยไม่มีคนรับใช้แบบนี้การถือของจะทำให้ท่านลำบากได้นะคุณชาย ข้ามีสิ่งดีๆมานำเสนอ อย่างแหวนดาราจรัสที่หายากวงนี้ ข้าแน่ใจว่ารูปร่างของมันสวยงามเหมาะแก่การประดับตกแต่งและเก็บของได้มากมายหากท่านต้องการ ”

“ ชื่อของสิ่งนี้ช่างทำให้ข้าสนใจ สิ่งนี้ใช้การอย่างใดหรือท่าน ”

“ หากเรียกให้เข้าใจอย่างง่าย สิ่งนี้คล้ายกับกระเป๋าซึ่งมีสามขนาดเล็ก กลาง ใหญ่ ราคาก็จะแตกต่างกันไปตามแต่ละขนาด 8 12 และ 20ตำลึงทองตามขนาด ”

“ ราคาไม่ถึงกับแพงนัก ข้าสนใจ ข้าเอาขนาดกลางได้หรือไม่ ”

“ ได้แน่นอน แต่ข้ารู้สึกจะได้กลิ่นแปลกๆ ”

กลิ่นคล้ายของไหม้ได้โชยออกมาตามด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวที่หุงสุกสายตาทั้งสองคู่ได้หันไปตามกลิ่นที่โชยออกมา หม้อที่เคยมีสีเงาบัดนี้สีของมันดำคล้ำจนแทบไม่เห็นสีเดิมของหม้ออีกแล้ว ทั้งนี้ไม่เพียงแต่หม้อเท่านััน กองไฟที่เคยเล็กตอนนี้กลับใหญ่ขึ้นมาทันใดพื้นที่รอบๆของเตาเริ่มที่จะมีไฟติดสีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนทันใด น้ำนั้นถูกสาดไปยังกองไฟรอบๆเตายังโชคดีที่น้ำที่ราดไปนั้นคือน้ำธรรมดาไม่ใช่น้ำมัน เขาทั้งสองค่อยๆเดินเข้าไปดูก่อนที่ยุรุษผู้มาเยบือนจะได้รวบรวมความกล้างเปิดฝาหม้อออกมา ดำทมึน สิ่งนี้คือสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของเขา ก่อนที่เขาจะได้ลองนำไม้มาเขี่ยดูข้าวข้างใน ข้างในนั้นมีข้าวที่ไม่ไหม้อยู่ข้างในทำเอาเขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ ยังมีส่วนที่ดี ถือว่าข้าทำได้ใช่ไหม ข้าหุงเรียบร้อยแล้ว ”

ข้าวที่ถูกหุงได้ถูกตักออกมาหากได้ลองไปสักคำจะได้รู้ว่าข้าวสีขาวที่มีกลิ่นไหม้นั้นเมื่อกัดไปแล้วจะพบความแข็งเป็นไตน้อยๆอยู่ข้างในเหมือนมันยังไม่สุกดีนักแต่ก็ไม่ถึงขั้นกินไม่ได้หากเปรียบเทียบกับข้าวที่ขอบหม้อที่ดำเกรียมเสียจนหากกินเข้าไปคงจะมีโรคภัยถามหาเป็นแน่

รางวัล: เงินติดตัวจากพ่อแม่ 40 ตำลึงทอง , 1000 อีแปะ , ห่อสัมภาระ 1 ห่อ , กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ, +30 EXP

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ

ซื้อ กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ