[ตลาดตะวันออก]

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.30 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก

โคมไฟแขวนบนไม้ไผ่ที่เรียงรายตลอดถนนสิบลี้ แสงสีส้มอบอุ่นสะท้อนผิวน้ำในอ่างใหญ่ที่ตั้งเรียงรายอยู่ในมุมตลาดด้านหนึ่งซึ่งตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยเสียงหัวเราะ เสียงขานอธิษฐาน และเปลวเทียนจากโคมกระดาษรูปดอกบัวที่กำลังลอยละล่องอยู่บนผิวน้ำ หลินหยาที่อารมณ์ดีจากการจับจ่ายเสร็จ เดินมากับหลิวอันจนถึงจุดที่ผู้คนกำลังลอยโคม เธอหยุดยืนตรงนั้นสีหน้าเป็นประกายเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนเด็กสาวที่เจอสิ่งแปลกใหม่

“โห...โคมลอยน้ำเจ้าค่ะท่าน..ดูสิ ๆ !” นางอุทานเบา ๆ ก่อนจะหันไปสบตาเขาแล้วคว้ามือข้างหนึ่งของชายหนุ่มทันทีโดยไม่รอให้เขาตอบ “ไปดูกันเถอะเจ้าค่ะ! ข้าอยากเห็นใกล้ ๆ” ปลายนิ้วอุ่นของหญิงสาวที่สอดเข้ามาในฝ่ามือหนาเรียกให้หลิวอันชะงักนิดหน่อย เขาเงียบขรึมเฉกเช่นเคย แต่ก็ปล่อยให้เธอจูงไปโดยไม่เอ่ยทักหรือดึงกลับ

“ท่านหลิวอันเจ้าคะ...” หลินหยาพึมพำเบา ๆ ขณะยืนหน้าแผงเขียนคำอธิษฐาน ใกล้ริมรางน้ำ “เขียนด้วยกันนะเจ้าคะ ข้าจะเขียนให้หรงเล่อหนึ่งใบ แล้วเขียนให้ตัวเองด้วยหนึ่งใบ” เธอหันมาเอียงคอมองเขาด้วยสีหน้าอ้อน ๆ ดวงตากลมโตมีแววระยิบระยับเหมือนแมวที่เห็นปลาตากแดด “ทำด้วยกันเถอะนะเจ้าคะ ไม่งั้นข้าจะเขียนคนเดียว มันจะดูเหมือนข้าโหยหาคำขอมากเกินไป..เอาง่าย ๆ ข้าอายอ่ะท่านทำเป็นเพื่อนข้าหน่อยน่าา”

หลิวอันหรี่ตามองเธอเล็กน้อย ไม่ตอบทันที เสี้ยวหน้าของเขาภายใต้แสงเทียนนั้นนิ่งเสียจนคนไม่รู้จักคงคิดว่ากำลังไม่พอใจแต่แล้วเขากลับพูดเสียงเบาราวลมพัดกระซิบ “งั้นข้าจะเขียน...หนึ่งใบให้ตัวเอง...อีกหนึ่งใบให้เจ้า” ตอนที่หลินหยาได้ยินนางเบิกตากว้าง “หา? ท่านจะเขียนให้ข้าด้วยเรอะ!?”

“อืม...แต่จะไม่ให้เจ้าดู” เขาตอบเรียบ ๆ พลางรับแผ่นกระดาษบางจากแผงตรงหน้า มือหนาจับพู่กันอย่างมั่นคงแล้วเริ่มเขียนเงียบ ๆ ในนั้นมีเพียงเสียงกระซิบของสายลมกับกลิ่นหมึกจาง ๆ จากนั้นหลินหยานั่งยอง ๆ อยู่ข้างถังน้ำขนาดใหญ่ หน้าเปื้อนยิ้มบางอย่างมีความหมาย มือเล็กขยุ้มกระดาษคำอธิษฐานที่พึ่งเขียนเสร็จด้วยลายมือแสนจะบิดเบี้ยวอย่างน่าอนาถ ดวงตาเป็นประกายขณะมองมัน แต่หากคนอื่นได้เห็นคงคิดว่ากระดาษแผ่นนั้นผ่านอาการชักกระตุกมาก่อนหนึ่งรอบ

ใบแรกของหรงเล่อนางเขียนว่าขอให้หรงเล่อมีความสุข และใบที่สองเขียนให้ตัวเองก็เขียนว่าขอให้ทุกคนมีความสุข…เพราะหากทุกคนมีความสุขนางก็จะมีความสุขด้วยเหมือนกัน เมื่อเขียนเสร็จ เธอก็เป่า ๆ ให้น้ำหมึกแห้งอย่างคนใจร้อน พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นอ๋องหลิวอันยังถือพู่กันนิ่ง ๆ สีหน้าเรียบเฉยอยู่ตรงโต๊ะใกล้ ๆ หลินหยาก็ลุกพรวดขึ้นแล้วเดินไปใกล้เขาอย่างไม่เกรงใจ "เขียนเสร็จหรือยังเจ้าคะ?" นางโน้มตัวดูเขาเขียนทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เชื้อเชิญอะไรเลย “ของข้าเสร็จแล้วนะเจ้าคะ ถึงแม้ลายมือจะเหมือนไก่เมายาบ้าแบบอ่านไม่ออกไปหน่อยก็เถอะ ฮี่ ๆ ๆ” ถ้อยคำของเธอฟังดูธรรมดา แต่เสียงที่พูดออกมานั้นกลับแฝงความจริงใจลึก ๆ ที่คนฟังสัมผัสได้

หลิวอันเหลือบมองแผ่นกระดาษแสนบิดเบี้ยวในมือของหญิงสาวโดยไม่พูดอะไรเพราะเหมือนจะเขียนอะไรสุข ๆ ?...ความสุขหรือเปล่าอ่านไม่ค่อยออก..ลายมือนางแย่ถึงเพียงนี้เลยหรอเนี้ย? เขาเพียงเลิกคิ้วนิด ๆ เหมือนจะสงสัยว่านั่นเป็นภาษามนุษย์จริงหรือไม่ก่อนจะวางพู่กันลง "ข้าเสร็จแล้ว" เขากล่าวเรียบ ๆ

"งั้นไปลอยกันเถอะเจ้าค่ะ!" หลินหยาฉีกยิ้มสดใสแล้วคว้าข้อมือเขาดึงเบา ๆ อีกครั้ง แม้ไม่ได้ยินเสียงหัวใจใครเต้นแรง…แต่ยามที่แสงไฟจากโคมกระดาษสะท้อนในดวงตาทั้งสองคู่ที่ยืนเคียงกันริมน้ำ มันก็เหมือนมีเสียงกระซิบจากคำอธิษฐานของหญิงสาวคนหนึ่ง...ที่อยากให้ทุกคนมีความสุขรวมถึงคนข้าง ๆ นางด้วย

@Admin 

 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอ่อออ มันก็หวานอยู่คุณพี่ รอต่อค้าบบบ

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.30 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก

‘ขอให้เจ้าคนโง่ตรงหน้าข้า…ไม่เจ็บตัวจากขนมพวกนี้ก็พอ’

แม้จะไม่ได้เอ่ยอธิบายให้ใครฟัง แต่ในใจของเขากลับมั่นคงต่อสิ่งที่เขียนลงไปราวกับตรึงแน่นด้วยเส้นด้ายที่มองไม่เห็น ตัวอักษรบรรจง คม เรียบ และมั่นคงสมเป็นลายมือของผู้ที่ผ่านพ้นมรสุมมานับไม่ถ้วน หลิวอันเขียนเสร็จแล้วไม่กล่าวอันใด ไม่รอ ไม่แสดงแววตาอ่อนโยนใด ๆ ออกมา เขาเพียงแค่พับกระดาษอย่างบรรจง ม้วนเรียบแน่นราวกับจะสั่งเสียอะไรเงียบ ๆ กับชะตาเบื้องบน แล้วสอดเข้าไปในโคมสีงาช้างลายเมฆหมอกก่อนจุดปลายเทียนข้างในอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็ปล่อยให้โคมลอยน้ำเคลื่อนไปตามกระแสเบา ๆ โดยไม่รอใครไม่แม้แต่ให้หลินหยาอ่านแต่อย่างใด..

"เอ๊ะ??" นางขยับมาเห็นพอดีแล้วรีบเดินมาหา "นี้ท่านลอยไปก่อนแล้วเหรอเจ้าคะ? ไม่บอกข้าเลยนะ..อดอ่านเลยว่าท่านอธิฐานสิ่งใดไว้"

หลิวอันไม่ตอบอะไร เขาเพียงเดินนำออกจากฝูงชนที่เริ่มแน่นขนัดมากขึ้นทุกที หลินหยาเลยต้องรีบวางของให้เรียบร้อยถึงจะไม่ทันเห็นข้อความของเขา แต่ก็รู้ดีจากท่าทีของอีกฝ่าย ว่าโคมนั้น...เขียนอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เพื่อใครอื่นแน่นอน สองคนเดินเคียงกันกลับบ้านหลังเล็ก ใต้แสงโคมตะวันตกที่เริ่มริบหรี่ เสียงผู้คนหัวเราะแว่วเบื้องหลังอยู่ไกล ๆ หลินหยาและหลิวอันถือถุงของเต็มมือ เดินกระโดดเหยาะ ๆ ตามหลังชายหนุ่มผู้ไม่เคยเอ่ยคำหวานเลยสักคำ

"เมื่อครู่นี้ข้าเห็นนะว่าโคมท่านสีงาช้าง สวยดีนี่นา เขียนอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?" นางเอ่ยถามเพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเขียนอะไรลงไปกันแน่เพราะนางอ่านไม่ทันเขาลอยโคมลงไปก่อนเสียอย่างงั้น

"เปล่า"

"ไม่จริงอ่ะ ข้าไม่เชื่อ!"

"งั้นเจ้าก็อย่าเชื่อ"

"เอ๊ะ..! ท่านนี้! ใจร้ายจังเลยนะท่านเนี้ย!" เสียงหญิงสาวหัวเราะอย่างงอน ๆ ดังลอยขึ้นในยามค่ำ ท่ามกลางลมอ่อนของต้นเดือนหกที่พัดผ่านกลิ่นหวานของขนมและกลิ่นจาง ๆ ของกระดาษไหมโคมลอยกลางน้ำ ใครเล่าจะรู้...ว่าในโคมหนึ่งซึ่งลอยหายไปแล้วนั้น ซ่อนคำขอเล็ก ๆ จากชายผู้ไม่เคยเอ่ยความห่วงใยออกมาให้ได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอ่ออ หวานเลยคุณพี่

รางวัล: - 

LinYa ดี

วันที่ 06 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก

ปลายวันลมเย็นจากทิศตะวันออกพัดโชยผ่านถนนสิบลี้ทอแสงสีทองเรื่อ ๆ บนปลายชายเสื้อของผู้คนที่เดินสวนกันไปมา เสียงตะโกนเรียกลูกค้าจากแม่ค้าริมทาง เสียงเข็นรถเข็นไม้ที่เสียดสีกับพื้นหิน เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กน้อยวิ่งไล่กันผ่านบันไดร้านซาลาเปา ทั้งหมดนั้นไหลรวมกันกลายเป็นฉางอันยามเย็นที่เต็มไปด้วยชีวิต ท่ามกลางความคึกคักนั้น...มีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเอื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายจริงจัง หลินหยาสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย สีอ่อนกลมกลืนกับแสงแดดเย็น ใบหน้าเธอดูไม่ได้เหนื่อยล้า แต่ก็ไม่สดใสนัก คิ้วเรียวงามขมวดเล็กน้อย ราวกับกำลังแบกเส้นด้ายพันกันยุ่งเหยิงเต็มหัว

“ท่านจางทัง...” เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง พลางยกมือขึ้นกอดอกหลวม ๆ ฝ่ามือกำปลายนิ้วเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว "หายไปแบบนั้น...จะไม่เป็นอะไรจริงหรือ?..ท่านไปแค่ทำงานจริง ๆ ใช่ไหมเนี้ย?" ในหัวเธอยังวนเวียนกับภาพสุดท้ายที่ได้เห็นจางทัง “หรือว่าจางกงกง...” ความคิดพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกรอบ หญิงสาวกัดริมฝีปากเบา ๆ ดวงตาไหววูบ เธอไม่ได้มั่นใจเลยว่าจะไม่มีใครโดนเล่นงานเพราะเธออีก

แล้วภาพหนึ่งก็ลอยมาแทน...ภาพของท่านชายห่าวหมิงในวันนั้น หน้าตาเรียบเฉยในหน้ากากครึ่งหน้าแต่กลับมีรอยจาง ๆ ของบางสิ่งที่ไม่ควรจะอยู่ตรงคอเสื้อ…รอยจูบ..หลินหยากะพริบตาถี่ ๆ พลางหรี่ตาลง รู้สึกเหมือนรสขมบางอย่างไหลย้อนขึ้นมาที่ลำคอ เสียงฝีเท้าของเธอช้าลงไปเล็กน้อย ขณะคิดในใจอย่างอดไม่ได้ “อารมณ์ไหนก็ไม่รู้...ไม่ใช่ว่าหวงเขานะ แต่มันแบบ…” คำพูดนั้นแม้ไม่มีเสียง แต่ก็สื่อถึงความขุ่นเคืองในใจที่แม้เธอเองก็อธิบายไม่ได้นักว่ามาจากตรงไหนกันแน่

“แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องไปหาท่านอ๋องอีก…” หลินหยาพ่นลมหายใจยาว สะบัดหน้าเบา ๆ อย่างคนพยายามเคาะความเครียดออกจากกระโหลก แต่ในอกกลับเริ่มแน่นตึงมากขึ้นเรื่อย ๆ หน้าอกด้านซ้ายเริ่มร้อนวูบ ๆ กลางหน้าผากคล้ายจะตึงและขมับเต้นตุบ ๆ จังหวะลมหายใจผิดเพี้ยนไปโดยไม่รู้ตัวไม่ใช่เพราะอากาศ ไม่ใช่เพราะแสงแดด...พิษในกาย…มันเริ่มกำเริบอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เร็วกว่าที่ควรจะเป็น

“บ้าเอ๊ย...” หลินหยากระซิบ ริมฝีปากซีดเผือดไปเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองไปหยุดพักที่ข้างร้านขนมแห่งหนึ่ง เธอทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เตี้ยที่ตั้งไว้ให้ลูกค้าแต่ตอนนี้ไม่มีใครใช้อยู่ เธอยกมือทาบอก สูดลมหายใจลึกอย่างฝืนฝืน “ใจเย็น ๆ...ไม่เป็นไรหรอก แค่พิษเล่นงานอีกแล้ว” เสียงตลาดตะวันออกยามยามโหย่วยังคงคึกคัก เสียงชั่งตวง เสียงผู้คนต่อรองซื้อขายของจากทุกแผงลอยดังปะปนกันไปเหมือนคลื่นที่ซัดกระหน่ำหูคนไม่หยุด แต่ท่ามกลางเสียงเหล่านั้น กลับมีร่างหนึ่งที่เคลื่อนไหวช้ากว่าทุกคน

หลินหยาผลักตัวเองให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้เตี้ยอย่างฝืน ๆ ลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นปกติได้เพียงครึ่งหนึ่ง เธอไม่อยากเป็นที่สนใจของใครในตลาด จึงพยายามเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างเงียบ ๆ และรวดเร็วที่สุดแม้ปลายเท้าจะเริ่มไม่มีแรงก็ตาม “ไม่เป็นไร...ข้าแค่จะเดินช้า ๆ…อีกนิดเดียว...” เธอบอกตัวเอง ขณะฝ่าฝูงคนที่เริ่มหนาแน่นขึ้นทุกที แสงแดดจากขอบตึกสะท้อนเข้าตาเธอจ้าเกินไป ความร้อนผะผ่าวจากพื้นหินอาบแดดส่งย้อนเข้าร่างที่อ่อนแรง พิษในกายเธอเหมือนคลื่นใต้น้ำที่กำลังตีขึ้นรอบใหม่ โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

จู่ ๆ ภาพตรงหน้าเธอก็สั่นเบลอ เสียงแม่ค้าข้างทางกลายเป็นเสียงห่างไกลที่ฟังไม่ออก ร่างของหลินหยาโอนเอน เธอเอื้อมมือคว้าหาอะไรบางอย่างเพื่อพยุงตัวแต่คว้าไม่ทัน ก่อนที่ร่างจะฟาดกับพื้น กลับมีเสียงสะดุ้งเบา ๆ ดังจากด้านข้าง พร้อมเงาร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ทันควัน

“ระ...ระวัง!”

เสียงนั้นสั่นเครือ แต่จริงใจ แขนของชายหนุ่มโอบเอวเธอไว้แน่น พร้อมกับประคองร่างหล่อนให้นั่งพิงกับแผงขายอาหารแห้งด้านข้าง “ท่าน...ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” 

เสี่ยวจ้าวจื่อ..เด็กหนุ่มในชุดผ้าหยาบเรียบสีกลืนฝุ่นใบหน้าซีดเผือดนิด ๆ จากแรงตกใจ เขากำลังสะดุ้งตัวอยู่ข้างหลินหยาด้วยความลนลานสุดขีด ขณะมือข้างหนึ่งยังจับไหล่เธอไว้แน่นอย่างไม่ทันรู้ตัว มืออีกข้างพยายามเขยิบตะกร้าผักสดที่เขาหิ้วอยู่ให้พ้นจากเท้าเธอ หลินหยาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาสั่นไหวเหมือนคนเพิ่งถูกดึงขึ้นจากน้ำ “ข้า...ไม่เป็นไร...” เสียงเธอเบาแต่ชัดเจน เธอพยายามจะดันตัวเองขึ้น แต่เสี่ยวจ้าวจื่อกลับรีบโบกมือปฏิเสธ “ม...ไม่ต้องรีบลุกนะขอรับ! นั่งพักก่อนเถอะ เดี๋ยว...เดี๋ยวข้าหาน้ำให้”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ข้าแค่...พักสักนิดก็พอ” หลินหยาพูดพลางเอามือแตะหน้าอก สูดหายใจลึกแล้วฝืนยิ้มบาง ๆ ให้เขาแม้ใบหน้าจะซีดจัดก็ตาม เสี่ยวจ้าวจื่อมองเธออย่างลังเลก่อนจะคุกเข่าลงข้าง ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ “คือ...ข้าน้อยชื่อเสี่ยวจ้าวจื่อเป็นคนโรงครัวหลวง...วันนี้ออกมาซื้อของพวกหัวไชเท้าแห้งกับแป้งและวัตถุดิบอื่น ๆ ...บังเอิญเจอแม่นางตรงนี้เข้า...ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านตกใจนะขอรับ!”

“ข้าไม่ได้ตกใจหรอกเจ้าค่ะ…” หลินหยากลั้นหัวเราะออกมานิดหนึ่ง “แค่ข้าหน้ามืดเอง...แต่เจ้าช่วยทันจังหวะเลยล่ะ...ท่านเสี่ยวจ้าวจื่อใช่ไหม? ข้า...ชื่อหลินหยา”

เขาตาเบิกเล็กน้อย “แม่นางหลิน...” น้ำเสียงเขาแฝงความประหลาดใจเล็กน้อยราวกับจะจำชื่อได้จากไหนสักแห่ง ทว่าไม่ทันเอ่ยอะไรต่อ หลินหยาก็เอื้อมมือคว้าชายแขนเสื้อเขาเบา ๆ “ข้าขอนั่งอีกนิดเจ้าค่ะแล้วคงจะไม่เป็นไรจริง ๆ...ขอบใจท่านมากนะ ท่านช่วยข้าไว้แล้ว”

เสี่ยวจ้าวจื่อหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะโดนขอบคุณอย่างง่ายดายจากการทำดีและความอ่อนโยนของเขา “ม...ไม่ต้องขอบคุณหรอกขอรับ ข้า...แค่ทำตามใจตัวเองนิดหน่อย…” เขาก้มหน้าแล้วเสมองไปทางตะกร้าผักของตัวเอง ทำตัวเก้ ๆ กัง ๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ลุกไปไหน ยังคงนั่งคุกเข่าข้างเธออยู่อย่างนั้น เงียบ ๆ ไม่พูดมาก ไม่รบกวน และไม่หนีเหมือนคนที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการแค่ใครสักคนอยู่ตรงนี้กับเธอในตอนที่โลกกำลังโคลงเคลง

เสี่ยวจ้าวจื่อยังคงนั่งคุกเข่าข้างร่างหลินหยาเงียบ ๆ มือข้างหนึ่งประคองตะกร้าของเขาไว้ ส่วนอีกข้างวางอยู่ห่าง ๆ ใกล้ต้นแขนของหญิงสาว ไม่กล้าแตะต้องซ้ำแม้แต่น้อย สีหน้าเขาดูลนลานน้อยลงแต่ยังคงระแวดระวังอย่างเห็นได้ชัดดวงตาซื่อ ๆ คู่หนึ่งสังเกตใบหน้าขาวจัดของหลินหยาเงียบ ๆ เหงื่อผุดตามไรผมบาง ๆ ของเธอ มุมปากซีดจนแทบไม่เหลือสีเลือด เธอดู...อ่อนแรงมากกว่าคนธรรมดาจะควรเป็นในอากาศเย็นสบายเช่นนี้เขามองเธอพลางกลืนน้ำลายเบา ๆ เสียงจอแจของตลาดรายล้อมรอบกายพวกเขา แต่ในหัวของเขากลับดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง…

“ชื่อของนาง...” เขาพึมพำในลำคอ “...เหมือนกับ…” เพียงแวบหนึ่ง ความทรงจำอันจางจืดก็ดันผุดขึ้นมา นางกำนัลปริศนาในคดีวังหลวงเมื่อเดือนก่อน คนที่เคยถูกพูดถึงเงียบ ๆ ในครัวหลวง ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับหลักฐานปลอมในคดีของจงฉางชื่อ...คดีที่พัวพันถึงขันทีใหญ่ที่สุดในวังหลวง…จางกงกง แม้คนในครัวอย่างเขาจะไม่ได้รับรู้อะไรมากนัก แต่เพราะตอนนั้นมีคำสั่งปลดพนักงานระดับล่างในห้องเครื่องบางคนที่เกี่ยวข้องจึงมีเสียงซุบซิบเล็ดลอดมาถึงเขา เสี่ยวจ้าวจื่อกลืนน้ำลายอีกครั้ง แล้วเงยหน้ามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเงียบ ๆ

นาง...จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า?

คนที่มีชื่อเสียงลือกันแผ่วเบาอยู่ในวังว่าเป็นต้นเหตุทำให้นางกำนัลห้องเครื่องถูกปลดเป็นสามัญชนคนที่มีทั้งชื่อว่า ‘อันตราย’ และ ‘น่าสงสาร’ พอ ๆ กันแต่เมื่อมองอีกครั้ง คนตรงหน้ากลับดูไม่มีร่องรอยของอันตรายใด ๆ เลยมีเพียงดวงตาที่มักวูบไหวเหมือนมีความลับบางอย่างอยู่ในนั้น...และความเงียบสงบที่อ่อนแรงเสียจนดูเหมือนจะล้มลงได้ตลอดเวลา “แม่นางหลิน...” เสียงเขาเอ่ยเบา ๆ พลางกัดริมฝีปากลังเล “...ข้าเคย...ได้ยินชื่อท่านมาก่อน”

หลินหยาหรี่ตามองเขาช้า ๆ ลมหายใจเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว แม้ใบหน้าจะยังซีดอยู่ก็ตาม นางเอียงคอน้อย ๆ แสร้งยิ้มนิด ๆ “หืม? ท่านได้ยินชื่อข้าจากไหนรึเจ้าคะ?”

เสี่ยวจ้าวจื่อสะดุ้ง “อะ...ไม่ ไม่ใช่ในทางเสียหายหรอกขอรับ! แค่...ข้าเคยได้ยินว่า มีนางกำนัลคนหนึ่งในวังหลวง เคยเกี่ยวข้องกับคดีใหญ่ แล้ว...แล้วโดนใส่ร้าย...หรืออะไรสักอย่าง…” เขาเบาเสียงลงทุกที แล้วหลบตาอย่างสุภาพ “ข้า...ไม่แน่ใจหรอกขอรับ…”

หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาเธอแปรเปลี่ยนช้า ๆ จากขี้เล่นกลายเป็นเงียบสงบ คำตอบนั้นอยู่ในรอยยิ้มบางที่เธอเผยออกมาโดยไม่ปฏิเสธ และไม่ยืนยัน "โลกในวัง...มันมีแต่คนจำชื่อได้จากเสียงลือเสียงเล่า...แต่คนที่จำได้จากน้ำเสียงจริง ๆ น่ะ...มีไม่กี่คนหรอก" เสี่ยวจ้าวจื่อไม่เข้าใจนัก แต่เขารู้ตัวว่าไม่ควรซักต่อ เขาก้มหน้ารับคำอย่างนอบน้อม แววตาฉายความเคารพโดยไม่รู้ว่าตนควรเรียกเธอว่าอะไรดี

และขณะที่หลินหยาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง เสี่ยวจ้าวจื่อก็เผลอก้าวเข้ามาช่วยประคองทันทีโดยไม่คิดเขาทำเพราะความห่วงใยไม่ใช่ความกลัว เมื่อแน่ใจว่าตัวเองยังยืนไหวหลินหยาจึงค่อย ๆ ปล่อยมือที่ประคองชายเสื้อของเสี่ยวจ้าวจื่อออกอย่างแผ่วเบา แล้วก้าวถอยห่างออกหนึ่งก้าว มองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ อย่างสงบนิ่ง ดวงตากลมหวานของเธอทอดมองชายหนุ่มตรงหน้า เด็กหนุ่มที่ยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่พร้อมตะกร้าเต็มใบในมือ ใบหน้านั้นยังแดงเรื่อไม่หาย ริมฝีปากขยับเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่ทันได้พูด หลินหยาเป็นฝ่ายยื่นของบางอย่างออกไปให้เสียก่อน ขนมกุ้ยฮวาห่อในกระดาษน้ำมันอย่างดี หอมกลิ่นเกสรแห้งจาง ๆ กับน้ำเต้าหู้หนึ่งไหขนาดพอเหมาะ ผูกเชือกปอไว้แน่นหนา เธอยื่นทั้งสองอย่างไปตรงหน้าเขา

เสี่ยวจ้าวจื่อกะพริบตาถี่อย่างตื่นตระหนก “อะ...อ๊ะ! มะ...ไม่ได้นะขอรับ ข้าไม่ได้ทำอะไรขนาดนั้น”

“รับไปเถอะน่า” หลินหยากลั้นหัวเราะเอ่ยเบา ๆ “ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร แค่อยากให้...เพราะท่านน่ะดูผอมมากเลย” เธอหัวเราะเล็กน้อย แล้วเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เสียงเธออ่อนโยนเหมือนสายลมพัดผ่านแสงยามโพล้เพล้ “อย่าลืมกินข้าวกินปลาให้ดี ๆ บ้างล่ะถ้าท่านผอมลงกว่านี้ ข้าจะเข้าใจว่าท่านคือเงาไม้ไม่ใช่คนแล้วจริง ๆ” มือเรียวของเธอยัดไหน้ำเต้าหู้ใส่มือเขาอย่างเบามือ แล้วก้มศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนถอยหลังหนึ่งก้าว

เสี่ยวจ้าวจื่อยืนตะลึง ตะกร้าอยู่ในมือซ้าย ไหน้ำเต้าหู้ในมือขวา ขนมกุ้ยฮวาแนบอกจนแทบหล่นลงมา เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความประหม่าปนซาบซึ้ง จนดูเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ “แม่นางหลิน...” แต่เธอไม่หันกลับมาแล้ว หญิงสาวเดินจากไปด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง แม้ปลายชายเสื้อจะยังสะบัดไหวตามแรงลมเย็นยามเย็น แต่แผ่นหลังนั้นดูมั่นคงขึ้นอย่างแปลกประหลาด เสี่ยวจ้าวจื่อยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น...ถือของทั้งหมดไว้แน่น ไม่ใช่เพราะกลัวหล่น แต่เพราะไม่อยากให้มันหายไป

บางที เขาไม่รู้ว่าหล่อนคือใครจริง ๆ ว่าใช่คนในข่าวลือหรือไม่

บางที เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครั้งหน้าจะมีโอกาสได้พบกันอีกไหม

แต่ในวันนี้นางคือคนที่ยื่นของให้เขาโดยไม่รังเกียจว่ามือเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหัวไชเท้าและฟืนเปียก คนแบบนี้น่ะหรือ? จะเป็นคนในข่าวลือของห้องครัวในตอนนั้น..

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ ขนมกุ้ยฮวา ขนมว่างเกรดม่วง ความสัมพันธ์ +15

มอบ น้ำเต้าหู้ ชาเกรดม่วง ความสัมพันธ์ +10

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

(โอนแล้วจ้าาา)

SuYao ดี

วันที่ 11 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเหม่า (เวลา 05.00 - 07.00 น.)

ยามเหม่าแสงทองยังไม่ทันทาบท้องฟ้า ซูเหยาก็พลิกตัวลุกจากเตียงแต่เช้าตรู่ นางจัดการนวดแป้งอย่างคล่องแคล่ว จนได้เส้นบะหมี่ที่เหนียวนุ่มน่ารับประทาน พร้อมกับต้มน้ำชาชั้นดีกลิ่นหอมกรุ่น เพื่อเตรียมใส่บาตร ณ ตลาดตะวันออกอย่างเช่นที่ทำอยู่เป็นประจำ

ที่มุมประจำของตลาด ซูเหยายืนรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งร่างสูงสง่าของท่านไต้ซือหนุ่ม ปรากฏกายขึ้น ท่านไต้ซือในจีวรสีหม่นก้าวเดินอย่างสงบและสำรวม ทว่าทุกย่างก้าวกลับเต็มเปี่ยมด้วยเมตตา ซูเหยารีบรุดเข้าไปถวายบะหมี่และชาที่เตรียมมาอย่างประณีต ไต้ซือยื่นบาตรรับอาหารพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการตอบรับที่เรียบง่าย แต่กลับเติมเต็มจิตใจของซูเหยาให้เปี่ยมด้วยความสุข

จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นที่ศาลเจ้าร้างก็ผุดขึ้นมาในหัว ท่าทีที่แสนสุภาพของท่านไต้ซือวันนี้ ช่างต่างจากวันที่เทศนาปีศาจยิ่งนัก นางมิเคยเห็นด้านนั้นของท่านไต้ซือมาก่อนทำให้อดที่จะแปลกใจไม่ได้ ไม่คิดว่าปากของท่านจะแซ่บเหมือนพริกทั้งสวนจนทำให้ปีศาจกระอักเลือดเช่นนั้น ท่านไต้ซือน่าจะพอสังเกตได้ถึงความนิ่งไปเล็กน้อยของซูเหยา จึงทักขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ว่า…

“โยมซู มีสิ่งใดรบกวนใจอยู่หรือเปล่า? ดูเหมือนใจของโยมจะลอยไปไกล”

ซูเหยาสะดุ้งเล็กน้อย พลางก้มหน้าหลบสายตาที่เปี่ยมด้วยเมตตาคู่นั้น 

“เอ่อ...เปล่าเจ้าค่ะ ท่านไต้ซือ” นางตอบตะกุกตะกัก “เพียงแต่...ข้าน้อยอดคิดถึงเรื่องเมื่อวันก่อนไม่ได้เจ้าค่ะ”

ไต้ซือคลี่ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย 

“เรื่องที่ศาลเจ้าร้างน่ะหรือ?” ท่านเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “บางครั้ง...ก็ต้องมีวิธีที่แตกต่างกันไปในการชี้แนะสัตว์โลกให้กลับสู่หนทางที่ถูกต้อง อาตมาหวังว่าโยมคงจะไม่ตกใจจนเกินไป”

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นสบตาไต้ซือ นางเห็นประกายบางอย่างในดวงตาของท่าน เป็นประกายที่ทั้งจริงจังและแฝงไว้ด้วยความขบขันเล็กน้อย นางพยักหน้าช้า ๆ 

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่เคยคิดว่าท่านไต้ซือจะมีอีกด้านที่...ดุดันเช่นนั้น”

ไต้ซือหัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มนุ่มนวลนั้นทำให้ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก 

“ชีวิตนี้มีหลายบทบาทให้เราได้เรียนรู้” ท่านกล่าวพลางเลื่อนสายตาไปยังกลุ่มเมฆที่ลอยเอื่อยบนฟ้า “บางครั้งการแสดงออกถึงความเด็ดขาดก็เป็นสิ่งจำเป็น เพื่อขับไล่สิ่งที่ไม่ดีและปกป้องผู้บริสุทธิ์ แต่แท้จริงแล้วใจของอาตมาก็ยังคงมุ่งมั่นในเมตตาธรรมเสมอมา”

“หมายความว่า...ท่านไต้ซือต้องแสดงบทบาทที่แตกต่างกันไปตามสถานการณ์หรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามด้วยความสนใจ

“ถูกต้องแล้วโยมซู” ท่านไต้ซือหันกลับมาสบตานางอีกครั้ง “เหมือนดั่งหยินหยาง ที่แม้จะแตกต่าง แต่ก็เติมเต็มซึ่งกันและกัน ความอ่อนโยนและเข้มแข็ง ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของวิถีแห่งธรรม หากไม่มีความเข้มแข็งปกป้อง ความอ่อนโยนก็อาจถูกทำลายได้ง่ายดาย”

ไต้ซือยิ้มบางๆ แล้วกล่าวต่อ 

“ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนมีความสมดุล โยมเองก็เช่นกัน หากโยมหมั่นฝึกฝน จิตใจให้มั่นคงประดุจภูผา ไม่ว่าจะเผชิญกับพายุโหมกระหน่ำหรือสายลมอ่อนโยนก็จะยังคงตั้งตระหง่านอยู่ได้”

ท่านไต้ซือเว้นจังหวะไปชั่วครู่ แล้วชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ริมทาง 

“ลองดูต้นไม้นั่นสิโยม มันผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย แต่ก็ยังคงหยั่งรากลึก แตกกิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงาแก่มนุษย์และสัตว์ นั่นคือปัญญาแห่งการปรับตัวและความอดทน...ธรรมะไม่ได้อยู่แค่ในตำราหรือในวัดวาอารามเท่านั้นโยมซู” ท่านไต้ซือมองตรงมาที่ซูเหยา ดวงตาเปี่ยมด้วยความเมตตา “มันอยู่ในทุกย่างก้าวที่เราเดิน ทุกคำพูดที่เราเอ่ย และทุกความคิดที่เรามี การใช้ชีวิตด้วยสติคือการปฏิบัติธรรมที่แท้จริง โยมเห็นไหมว่าเส้นบะหมี่ที่โยมทำออกมานั้น เหนียวนุ่มน่ารับประทานเพราะโยมใส่ใจในทุกขั้นตอน ความใส่ใจ นี่แหละคือธรรมะอย่างหนึ่ง”

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ คำสอนของท่านไต้ซือเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ทำให้นางได้คิดตาม ไต้ซือเห็นดังนั้นจึงกล่าวเสริม 

“ไม่ว่าโยมจะทำสิ่งใด ขอให้ทำด้วยใจที่บริสุทธิ์และตั้งมั่น นั่นคือหนทางสู่ความสงบสุขที่แท้จริง”

ซูเหยาพนมมือขึ้นจรดหน้าผาก 

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านไต้ซือ ข้าน้อยจะน้อมรับคำสอนนี้ไปปฏิบัติ" 

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้งใจ ความสงสัยในใจคลี่คลายลง เหลือเพียงความเข้าใจอันลึกซึ้ง ไต้ซือพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินจากไปอย่างสงบและสำรวมเช่นเคย จีวรสีหม่นปลิวไหวไปตามสายลมยามเช้า ซูเหยามองตามร่างสูงสง่าของท่านไต้ซือจนลับสายตาแล้วจึงเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อไปทำอย่างอื่นต่อ

[NPC-21] มอบ บะหมี่ฉีซาน และ ชาหวงซานเหมาเฟิง ไต้ซือจื่อหลิง

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + ชา/สุราเกรดทอง (+15)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 16 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

เสียงจอแจของตลาดตะวันออกในยามโหย่วยังคงครึกครื้นด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เสียงแม่ค้าเร่ขาย ผสานกลิ่นของน้ำมันหอมโชยจากแผงอาหารทอด ขนมร้อน และซุปต้มเดือดกลมกล่อมทำให้บรรยากาศคล้ายอบอวลด้วยกลิ่นของชีวิต แม้จะเป็นยามเย็นที่ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแสดเจือทองแต่ตลาดกลับไม่ลดความคึกคักลงเลยแม้แต่น้อย

หลินหยาซึ่งสวมอาภรณ์เรียบง่ายเดินทอดน่องอย่างอารมณ์ดี วันนี้เธอกะจะหาของกินสักหน่อย เพราะอารมณ์เสียจากหัวหน้าขันทีบางคนที่แกล้งนางทั้งที่นางบอกว่าโกรธเขาแท้ ๆ ตอนนี้ในหัวมีแต่เมนูอาหารอาจเป็นหมั่นโถวไส้เห็ดหอมเจ้าดัง หรือเกี๊ยวหมูผัดซอสเต้าเจี้ยวเจ้าประจำ แต่แล้วในจังหวะที่สายตาของนางกวาดผ่านบรรดาผู้คน กลับต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเงาร่างคุ้นตากำลังยืนก้มหน้าก้มตาคัดเลือกหัวผักกาดอยู่หน้าร้านผักสดเล็ก ๆ คนผู้นั้นรูปร่างผอมบาง ผิวซีดขาวแบบคนอยู่ในร่มเงามานาน ใส่เสื้อผ้าหม่นซีดแบบคนรับใช้วังหลวง แต่สิ่งที่สะดุดใจคือ...ใบหน้าและท่วงท่าที่หลินหยาจำได้ดีใช่แล้ว เด็กหนุ่มผู้เคยช่วยประคองนางตอนพิษกำเริบกลางตลาดตะวันออก

“ท่านเสี่ยวจ้าวจื่อใช่ไหมนะ?” เสียงของหลินหยาเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพแฝงรอยยิ้มหวาน นางเดินเข้าหาเขาช้า ๆ ด้วยท่าทางเป็นมิตรก่อนที่จะก้มทักทายและคำนับอีกคน “ท่านชายเจ้าคะ ท่านจำข้าได้หรือไม่? ข้าหลินหยาเจ้าค่ะ...สตรีที่ท่านเคยช่วยในวันนั้นวันที่ข้าป่วยกลางตลาด”

เสี่ยวจ้าวจื่อที่กำลังตั้งอกตั้งใจตรวจดูหัวผักกาดถึงกับสะดุ้งสุดตัวนิ้วเรียวที่กำลังจับรากผักชะงักไป ก่อนจะหันขวับมาอย่างตกใจเล็กน้อยดวงตาของเขาดูกลัว ๆ เหมือนเด็กรับใช้ที่ทำอะไรผิดแล้วถูกขันทีชั้นผู้ใหญ่จับได้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าสะอาดของหญิงสาวผู้กล่าวทักใบหน้าเล็กของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากความตกใจเป็นความงุนงงแล้วค่อยคลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างประหม่า

“ขะ…ข้า…จ..จำได้ขอรับ” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยหลบสายตานางพูดเสียงเบาแบบคนไม่ถนัดคุยกับสตรีที่งดงามและแต่งกายดีเช่นหลินหยา “วันนั้น…แม่นาง…เกือบหมดสติไป ท่าทางจะเจ็บป่วย ข้าแค่…แค่ช่วยไว้เล็กน้อยเท่านั้นขอรับ” เขาว่าพลางเงอะงะเก็บหัวผักกาดลงในตะกร้าหวายด้วยมือสั่น ๆ สายตาเลิ่กลั่กอย่างไม่กล้าสบตานางตรง ๆ ราวกับการพูดกับนางต่อหน้านั้นยากเย็นกว่าฝึกหั่นหอมแดงให้เท่ากันในมื้อลับใต้แสงตะเกียงเสียอีก

“แม่นางยัง…สบายดีหรือไม่ขอรับ?” เสียงของเขาเบาเหมือนกลัวนางจะโกรธทั้งที่ในใจเขาอบอุ่นอยู่เงียบ ๆ อย่างแปลกประหลาดที่นางกลับจำเขาได้

หลินหยาระบายยิ้มหวาน “ข้าสบายดีแล้วเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกดีมากที่ตอนนั้นท่านช่วยเหลือข้าไว้นะเจ้าคะ” เสี่ยวจ้าวจื่อชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำหวานนวลของหลินหยารอยยิ้มของนางอ่อนโยนราวกับแสงแดดยามเช้าที่สาดผ่านม่านบาง เขาเงยหน้าขึ้นเพียงนิด แก้มซีดขาวพลันระเรื่อขึ้นด้วยสีชมพูเรื่อจาง ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นคล้ายไม่รู้จะตอบเช่นไรดี

“ข้า…ขอบคุณขอรับแม่นาง…” เขาพูดเสียงแผ่วเบาหัวคิ้วกระตุกนิดหนึ่งอย่างไม่แน่ใจในตัวเอง “…แต่ข้า…ข้าเป็นแค่ขันทีฝ่ายแรงงานในโรงครัวหลวงเท่านั้นเอง ดูแลแค่พวกไม้ฟืน ยกหม้อใบใหญ่ ๆ ต้มน้ำเตรียมกองเสบียงตามบัญชา…เป็นขันทีตัวเล็ก ๆ อย่างข้า ไม่ควรได้รับคำชมเช่นนี้หรอกขอรับ” เขาก้มหน้าลงอีกครั้งเสียงพูดของเขาเหมือนเสียงขนนกตกลงบนผืนน้ำแผ่วจนแทบจะกลืนหายไปในความวุ่นวายของตลาด แต่หลินหยากลับตั้งใจฟังจนจับความหมายทุกถ้อยคำได้ชัดเจน นางยิ้มให้เขาอีกครั้งคราวนี้ยิ้มอย่างอบอุ่นมั่นคงกว่าครั้งก่อนพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เปี่ยมด้วยความจริงใจจนจ้าวจื่อถึงกับนิ่งงัน

“แต่ท่านก็คือคนที่ยื่นมือช่วยข้าในตอนที่คนอื่นเดินผ่านไปเฉย ๆ โดยไม่ใส่ใจเลยนะเจ้าคะ” ดวงตาของหลินหยาทอประกายจริงจังในแววตา “ข้าเคยพบขันทีและนางกำนัลในวังไม่น้อย พวกเขาบางคนไม่เคยเหลียวแลคนล้มลงข้างทางด้วยซ้ำ ไม่ใช่ทุกคนจะมีคุณธรรมและความเมตตาพอจะหยุดเดินเพื่อประคองหญิงสาวแปลกหน้าให้พ้นจากความทุกข์ได้เช่นท่านหรอก อย่าถ่อมตัวไปเลยท่านเสี่ยวจ้าวจื่อ…ท่านทำสิ่งที่ข้าจดจำได้ถึงวันนี้ ข้าย่อมขอบคุณท่านจากใจจริงเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงนางอ่อนโยนเกินกว่าจะปล่อยผ่านรอยยิ้มหวานนั้นราวกับช่อดอกเหมยแรกบานกลางหิมะ เสี่ยวจ้าวจื่อแทบยกมือไม่ถูกดวงตาเบิกกว้างนิด ๆ อย่างตกใจ แล้วรีบก้มหน้างุดพร้อมพูดเสียงสั่น ๆ “ขะ…ข้าก็แค่…เห็นว่าท่านดูอ่อนแอ…แล้วท่านก็อยู่ตรงหน้า…เลยแค่ช่วย…” เขาว่าพลางก้มต่ำเสียจนหน้าจะจุ่มตะกร้าผัก “ท่านไม่ต้อง…ไม่ต้องชมข้าขนาดนั้นก็ได้ขอรับ…” ท่าทางนั้นทั้งน่าเอ็นดูทั้งน่าสงสารในคราวเดียวกัน เด็กหนุ่มที่ไม่ชินกับคำชมไม่ชินกับการถูกมองเป็นผู้มีคุณค่า แม้กระทั่งกับความดีเล็ก ๆ ที่เขาทำด้วยสัญชาตญาณอ่อนโยนของตนก็ยังไม่กล้ายอมรับว่าตน ‘มีค่า’ พอจะได้รับมัน

หลินหยามองเขานิ่ง ๆ พลางระบายยิ้มออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้นางไม่พูดอะไรเพิ่ม นางเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นแสดงออกให้รู้ว่า…คำขอบคุณของนางไม่ได้กล่าวออกมาเพียงเพื่อชดใช้ แต่เพราะนาง ‘รู้สึก’ จริง ๆ ว่าผู้ชายตัวเล็กคนนี้…ควรได้รับมัน ก่อนที่หลินหยาจะนึกออกว่ารอบก่อนนนางให้น้ำเต้าหู้กับขนมกุ้ยฮวาให้อีกคนไปนี้? “ท่านชายเช่นนั้นแล้วน้ำเต้าหู้กับขนมกุ้ยฮวาที่ข้าให้ท่านไป ท่านกินมันหรือยังเจ้าคะ? อร่อยหรือไม่?”

เสี่ยวจ้าวจื่อที่ยังคงยืนก้มหน้าอยู่นั้นเมื่อได้ยินคำถามถึงน้ำเต้าหู้กับขนมกุ้ยฮวา ใบหน้าซีดขาวก็ค่อย ๆ ยกขึ้นช้า ๆ ดวงตาโตใสซื่อสบกับหลินหยาราวกับไม่คิดว่านางจะจดจำเรื่องนั้นได้ น้ำเสียงของเขาเบาลงกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ออกมาจากหัวใจจริงแท้ ไม่มีการเสแสร้งหรือถ้อยคำสวยหรูปั้นแต่งแม้แต่น้อย “ขะ…ข้ากินแล้วขอรับ” เขาพยักหน้าเบา ๆ อย่างเขินอายมือบางรีบกุมตะกร้าของสดแน่นขึ้นเล็กน้อยราวกับต้องหาที่พิงจิตใจ “น้ำเต้าหู้…มันหอมมาก…หวานนิด ๆ แต่ไม่เลี่ยนเลย ข้าชอบมากเลยขอรับ” เขาเอ่ยเสียงเบาราบเรียบแต่ซื่อตรงไม่มีจริตแสร้งใด ๆ แล้วเมื่อพูดถึงขนมกุ้ยฮวา เสี่ยวจ้าวจื่อเผลอยิ้มจาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนที่เสียงเขาจะอ่อนลงอีกอย่างระลึกถึงบางอย่าง

“ส่วนขนมนั้น…หอมกลิ่นกุ้ยฮวาเลยขอรับ…เนื้อขนมนุ่มละลายในปากมัน…เหมือนกลิ่นของฤดูใบไม้ร่วงแบบที่ข้าไม่เคยได้ออกไปเจอ” เขาชะงักเล็กน้อยแล้วรีบก้มหน้าต่ำลงอีกครั้งพลางพูดด้วยเสียงอ้อมแอ้ม “ข้าก็เลย…เก็บไว้แค่สองชิ้นสุดท้ายนั้น…ยังไม่กล้ากิน…อยากเก็บไว้ดมกลิ่นดูบ้างน่ะขอรับ มันหอมจนข้า…ข้าไม่อยากให้มันหมดเร็ว…” คำสารภาพนั้นแสนซื่อจนหลินหยาระบายยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาแดงเรื่อไปถึงใบหูเหมือนกับว่าแค่พูดเรื่องนี้ออกมาก็รู้สึกอายจะตายอยู่แล้ว เขาพูดเสร็จพลันรีบเสหน้าไปทางตะกร้าในมือตนราวกับจะมุดหนี

“แต่มันอร่อยจริง ๆ นะขอรับ…ข้าชอบมาก…”

ประโยคนั้นเบาราวกับลมหายใจ แต่ความจริงใจแน่นทึบจนน้ำหนักถ้อยคำลอยขึ้นกลางอากาศ หลินหยาเองก็สัมผัสได้…แม้จะพูดไม่มาก แม้จะอ้อมค้อมตะกุกตะกักแต่ไม่มีคำไหนของเขาที่พูดเพื่อเอาใจ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความหลอกลวงในแววตาทุกถ้อยคำ…ล้วนมาจากใจเด็กหนุ่มผู้ไม่เคยได้รับอะไรอร่อย ๆ แบบนั้นมาก่อนเลยในชีวิต เสี่ยวจ้าวจื่อ...ยังคงไม่รู้ว่าแม้เขาจะเป็นขันทีตัวเล็ก แต่ทุกคำพูดจากใจจริงของเขากลับยิ่งใหญ่กว่าหลายผู้หลายคนที่พูดจาได้สละสลวยเป็นพันเป็นหมื่น

“เช่นนั้นก็แค่เก็บไว้นะเจ้าคะ เพราะจากวันที่พบกันนี้ก็นานแล้ว หากท่านจะกินข้าเกรงว่าท่านจะปวดท้องเอาได้ ยกเว้นท่านเก็บไว้โดยที่ไม่ทำให้มันเน่าเสียไปเสียก่อน หากเป็นเช่นนั้นก็ทานได้เจ้าค่ะ” ก่อนที่หลินหยาจะระบายยิ้มหวานให้กับท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูซื่อจนน่าเอ็นดู แต่นางก็เอ่ยเตือนเรื่องการทานอาหารให้หมดด้วยเช่นกันเพราะความสดใหม่จะคงรสชาติของอาหารไว้

เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตของเขากระพริบไหวในแววสับสนและตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินหลินหยากล่าวเตือนเกี่ยวกับขนมที่เขาเฝ้าเก็บไว้ด้วยความหวงแหน ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างรู้สึกผิด แล้วก็ก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบเบา ๆ “ขอรับ…ข้าจะ…จะกินให้หมดภายในวันนี้ขอรับ…” เสียงของเขาฟังดูละล่ำละลักแต่ก็มีความตั้งใจอ่อนโยนอยู่ในนั้นเต็มเปี่ยม

แต่หลินหยากลับยิ้มกว้างราวกับแม่หนูจอมเจ้าเล่ห์ที่กำลังเห็นลูกแมวตัวน้อยทำอะไรน่าเอ็นดู นางเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเจ็ดสมบัติหยิบไหน้ำเต้าหู้ออกมา แล้วถือมันไว้อย่างระมัดระวัง ราวกับว่าน้ำในนั้นเป็นน้ำทิพย์แห่งสรวงสวรรค์ที่มีค่าเสียยิ่งกว่าทองคำก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยไม่ให้เวลาเขาได้ตั้งตัวนางยื่นไหนั้นให้เด็กหนุ่มตรงหน้า มือขาวเรียวแน่นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เถ้าแก่ร้านเต้าหู้ที่อันเล่อจ้วนนั่นน่ะ ชอบโม้เสียยิ่งกว่าลมหนาวในคืนเหมันต์ บอกว่าสูตรน้ำเต้าหู้นี้เขาคิดเองและมันอร่อยและเอาเข้าจริงท่าทางจากที่ท่านพูดมันคงจะอร่อยจริง ๆ ล่ะนะเจ้าคะ”

เสี่ยวจ้าวจื่อยกมือขึ้นอย่างรีบร้อนเหมือนจะปฏิเสธอย่างเต็มประดา มือบางสั่นเล็กน้อยแต่ยังคงยกขึ้นค้างอย่างไม่แน่ใจ สีหน้าของเขาประหลาดใจจนออกนอกหน้า “ขะ…ข้า...ไม่กล้ารับขอรับ ของดีเช่นนี้...”

หลินหยาแค่นหัวเราะในลำคอพลางก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น นางกระซิบบอกดวงตากลมโตมองเขาอย่างเต็มไปด้วยความจริงใจเจือกลิ่นแสนซน “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเจ้าคะ อย่าปฎิเสธเลย ข้าน่ะเป็นโรคแพ้ถั่วเหลือง...ขั้นรุนแรง หากกินไปมันจะกลายเป็นอาวุธพิษย้อนกลับมาทำร้ายตัวข้าเอง” เสียงนางยังคงอ่อนโยนแต่หนักแน่นในความตั้งใจดี “หากมันจะเสียเปล่าเพราะข้า...ก็น่าเสียดายมากใช่ไหมล่ะเจ้าคะ ท่านเองก็ไม่อยากให้ของอร่อยต้องเสียไปใช่ไหม?”

คำพูดนั้นทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อชะงักนิ่งเหมือนถูกตีตรงใจเขากะพริบตาถี่ ๆ ใบหน้าแดงเรื่อราวกับกาน้ำบนเตาร้อน ๆ มือที่เคยยกขึ้นปฏิเสธค่อย ๆ เอื้อมออกมารับไหน้ำเต้าหู้จากมือของหลินหยาเบา ๆ ระมัดระวังราวกับถือขนนกในฤดูฝน “ขอรับ…ข้า...จะดูแลมันให้ดีขอรับ…” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พลางถอนมือกลับช้า ๆ ดวงตาคู่งามพราวระยับเจืออารมณ์ขันอย่างเป็นกันเอง เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นยังมีร่องรอยของความประหม่าอยู่เต็มเปี่ยม มือเล็กบีบปากไหเบา ๆ ราวกับไม่กล้าถือมันด้วยแรงมากเกินไป แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกมา หลินหยากลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนคล้ายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดเบา ๆ ไปทั่วตลาด

“อย่าดูแลให้ดีเลยเจ้าค่ะ…” นางพูดพลางเอนหน้าขึ้นเล็กน้อยให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับเด็กหนุ่ม “…ช่วยดื่มกินให้อร่อยแทนข้าได้ไหมเจ้าคะ?” ถ้อยคำที่เปล่งออกมานั้นไม่ได้มีเพียงคำขอร้องธรรมดา หากแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกอบอุ่นแบบที่คนจริงใจมีให้กัน เสียงหวานของหลินหยาแม้จะเบาแต่กลับมีพลังบางอย่างที่ทำให้คนฟังรู้สึกว่าตนเอง ‘มีค่า’ อย่างน่าประหลาด 

ริมฝีปากนุ่มขยับยิ้มเล็กน้อยน่ามองจนดูเหมือนกลีบบัวแรกแย้มนางยกมือขึ้นทัดเส้นผมที่ปลิวลงมากระทบแก้มก่อนจะกล่าวต่อ “เพราะข้าน่ะ…กินถั่วเหลืองไม่ได้เลยจริง ๆ แค่กลิ่นก็ยังรู้สึกมึน ๆ แล้วท่านคิดดูสิ หากข้ากินมันนะคงมีใครสักคนต้องได้เห็นแม่สาวซนแบบข้านอนตัวพองชักเป็นปลาโดนเชือดอยู่กลางถนนตลาดตะวันออกแน่ ๆ” ว่าพลางหลินหยาก็หัวเราะเบา ๆ ขำขันกับตัวเองในมุกนั้น ก่อนจะเหลือบตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเว้าวอนนิด ๆ เจือแววขี้เล่นและความจริงใจ

เสี่ยวจ้าวจื่อที่ตอนแรกยังมีสีหน้าประหม่า ตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดเหมือนโดนลมร้อนเป่าใส่ทั้งสองแก้ม เขานิ่งไปครู่ใหญ่ ไม่รู้ว่าควรตอบกลับแบบไหนใบหน้าซื่อตรงนั้นดูเหมือนลูกแมวขี้กลัวที่เพิ่งรู้ว่ามีคนตั้งชื่อให้ตนเป็นทางการแต่แล้วเขาก็ค้อมหัวลงเล็กน้อย รับไหน้ำเต้าหู้ไว้แน่นขึ้น คล้ายรับน้ำหนักของบางสิ่งที่มากกว่าแค่ภาชนะธรรมดา

“…ขะ…ข้าจะดื่มให้หมดในวันนี้…จะไม่ให้เสียเปล่าแน่นอนขอรับ…” เขากล่าวเสียงเบาแต่แน่วแน่ น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย แต่มีความอบอุ่นลึก ๆ

หลินหยายิ้มหวานกว่าเดิมนางกอดอกเอียงหน้ามองอีกฝ่ายเล็กน้อย “ดีมากเจ้าค่ะ ถ้าท่านไม่กินให้หมดภายในวันนี้ ข้าจะถือว่าเจ้าหลอกข้า แล้ววันหลังข้าจะเรียกคืนด้วยการให้ท่านไปหาขนมมาเส้นไหว้ข้าแทนสัก 10 ชนิดแทนเลยนะ” นางแกล้งทำเสียงจริงจังแต่แววตาเต็มไปด้วยความขี้เล่นอย่างไม่ปิดบัง สร้างบรรยากาศให้อบอวลไปด้วยความอบอุ่นไร้พิษภัย เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่เหมือนพายุอ่อนโยนพัดผ่านความซบเซาในชีวิตประจำวันแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ อย่างไร้ข้อโต้แย้ง

เสี่ยวจ้าวจื่อก้มศีรษะลงเล็กน้อย มือยังคงกอดไหเต้าหู้เอาไว้แน่น ดวงตากลมใสนั้นเงยขึ้นมองหญิงสาวผู้เปล่งประกายดั่งแสงแดดยามต้นฤดูร้อน รอยยิ้มบนใบหน้าซื่อตรงของเขาแฝงความอ่อนโยนและแววเสียดายจาง ๆ หลินหยายืนอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มละไม ดวงตาคู่นั้นเปล่งความอบอุ่นราวกับเข้าใจดีว่าการอยู่ใกล้เขานานไปกว่านี้คงจะทำให้เขาลำบากใจจึงเลือกจะไม่รั้งเรานาน "เช่นนั้นข้าจะไม่กวนแล้วเจ้าค่ะ ท่านทำงานของท่านต่อเถิดเจ้าค่ะ" น้ำเสียงอ่อนหวานเจือเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่คล้ายกับเสียงลมปัดปลายหูขณะที่หลินหยาก้าวถอยออกไปช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยตามด้วยถ้อยคำจริงใจ

"หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้งนะเจ้าคะ…ท่านเสี่ยวจ้าวจื่อ" มือขาวนวลเรียวงามยกขึ้นโบกช้า ๆ ปลายนิ้วเรียวสะบัดเบา ๆ อย่างไม่รีบร้อนทว่ากลับทิ้งความรู้สึกอุ่นซ่านไว้ในอกของชายหนุ่มตรงหน้าเสมือนภาพในฝัน

เสี่ยวจ้าวจื่อยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มองร่างของหลินหยาในชุดผ้าบางพริ้วไหวเคลื่อนไปท่ามกลางแสงสีทองของยามโหย่วที่เริ่มคลี่คลุมทั่วตลาดตะวันออก กลิ่นเต้าหู้หอมลอยตามสายลมพัดเบา ๆ เขาเม้มริมฝีปากแน่นเล็กน้อย พยักหน้าช้า ๆ ทั้งที่อีกฝ่ายเดินลับหายไปแล้วราวกับต้องการให้สัญญานั้นคงอยู่ในใจตนเอง

“ขอรับ…ขอให้เราได้พบกันอีกครั้งจริง ๆ…” ถ้อยคำนี้หลินหยาไม่ได้ยินแต่ถูกเก็บไว้ลึกในหัวใจของเด็กหนุ่มแห่งโรงครัวหลวงที่ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางเสียงจอแจของตลาด

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: คุณพี่อย่าไปหึงน้องเขานะไอ้หัวหน้าขันทีตรงนั้นอ่ะ เขาช่วยชีวิตฉันไว้นะเว้ย

เผาค่าคุณธรรม

เชิดชูยกย่อง [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ ใช้ค่าคุณธรรม 1000 หน่วย

จำนวนค่าคุณธรรมที่ใช้: 1000

(ทุก ๆ 1000 ค่าคุณธรรม = 25 ความโปรดปรานต่อ NPC คนนั้น)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

เผาค่าคุณธรรมในการยอย่อง NPC ความโปรดปราน +25 แต้ม

มอบ น้ำเต้าหู้ ชาเกรดม่วง ความสัมพันธ์ +15

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

LinYa ดี

วันที่ 17 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ตลาดตะวันออกในยามโหย่วยามเย็น เริ่มคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่ต่างเร่งฝีเท้าเพื่อจับจ่ายก่อนตะวันจะลับขอบฟ้า เสียงเจรจาซื้อขายจากร้านรวงที่ตั้งเรียงรายสลับกับกลิ่นหอมของอาหารที่กำลังย่างไฟดังแว่วมาตามสายลม แสงตะวันที่ร่วงลงแตะปลายเส้นขอบฟ้าทาบเงาสะท้อนบนแผงผลไม้จนผลท้อสีชมพูอมทองดูสุกสว่างน่าลิ้มลองยิ่งกว่าเคย หลินหยาก้าวเดินมาอย่างไร้จุดหมายในคราแรก ตั้งใจเพียงจะหาอะไรกินตามประสาคนว่างงานถูกห้ามใช้งานหนักจากแผลที่ต้นแขน แต่เพราะความหิวและความขี้เลือกเธอจึงหยุดอยู่หน้าร้านผลไม้เจ้าประจำ สายตาคมหวานกวาดมองผลท้อที่จัดเรียงไว้อย่างงดงาม นางยิ้มน้อย ๆ แล้วคว้าผลที่ดูสดที่สุดขึ้นมาเชยชมกลิ่น กลิ่นหอมหวานปนเปรี้ยวกระตุกความอยากในลำคอ

“ผลไม้ฉ่ำน้ำแบบนี้นี่แหละ…ที่ชีวิตควรคู่จะได้ลิ้ม” นางบ่นพึมพำกับตนเอง แล้วกำลังจะหันไปหาคุณลุงเจ้าของร้าน ก็พลันรู้สึกได้ถึงเงาร่างใครบางคนข้างกาย

“…อ้าว?”

เสียงของหลินหยาดังขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อนางหันไปทางซ้าย พบกับเด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดสีหม่นที่ดูไม่ต่างจากชาววังธรรมดา ทว่าผมเผ้าสะอาดเรียบร้อยใบหน้าอ่อนวัยที่เปื้อนเหงื่อเล็กน้อยบ่งบอกว่าเพิ่งเสร็จจากงานหนัก “ท่านเสี่ยวจ้าวจื่อ?”

เจ้าตัวที่กำลังเลือกผลท้ออยู่ถึงกับสะดุ้งอย่างชัดเจนเมื่อได้ยินเสียงนั้น เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมเล็กแสดงความตกใจวูบหนึ่งก่อนรีบประสานมือคำนับอย่างสุภาพ “แฮ่ะ…แม่นางหลิน ขะ…ขอรับ มิ…มิทราบว่า…ท่านมาเดินที่นี่เช่นกันหรือขอรับ…”

“ใช่สิ ข้าก็เป็นคนนะเจ้าคะ อยู่ฉางอันนะไม่ใช่นกในกรงทองที่จะอยู่แต่ในวัง” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นผลท้อที่ถืออยู่ให้เขา “ท่านเลือกอันนี้หรือยังล่ะ?” เสี่ยวจ้าวจื่อรีบส่ายหน้าแล้วทำท่าจะปฏิเสธ “มะ…ไม่ขอรับ ข้าแค่…ข้าเพียงแค่…เดินผ่านมาเห็นผลไม้ดูดีเลยคิดว่าจะซื้อกลับไปให้ผู้เฒ่าที่ครัววัง…แต่ว่า…” เขาลังเลก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนกลัวถูกดุ

หลินหยาหยุดฟังอย่างสงบ ก่อนจะเอียงหน้า ยิ้มหวานแล้วกล่าวเสียงแผ่ว “ผลท้อมันไม่กัดท่านหรอกนะ…ท่านไม่ต้องกลัวมันนักก็ได้เจ้าค่ะ” คำแซวเบา ๆ ทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เขาพยายามฝืนยิ้มอย่างเก้อเขิน “มะ…ไม่ใช่ขอรับ ข้าแค่ไม่อยากเสียเงินเปล่า หากเลือกผลที่เน่าข้างในก็…”

“เฮ้อ…ท่านนี้นะคนอะไรจริงจังแม้แต่กับผลไม้” หลินหยาหัวเราะเสียงใส แล้วหยิบถุงผ้าของตนออกมา ใส่ผลท้อสามสี่ลูกลงไปพลางกล่าว “งั้นผลนี้…ข้าเลี้ยงเองเจ้าค่ะ ซื้อให้เจ้ากิน เจ้าอย่าปฏิเสธเชียวนะ เพราะข้าเองก็กินหมดไม่ไหวอยู่แล้ว”

“มะ…ไม่ต้องก็ได้ขอรับ…แม่นางหลิน…”

“ท่านก็พูดแบบนี้ทุกที แต่สุดท้ายก็ยอมรับอยู่ดีนี้เจ้าคะ” หลินหยาว่าพลางขยิบตา ก่อนจะยื่นถุงผลไม้ให้กับอีกฝ่ายอย่างไม่รับคำปฏิเสธ ใบหน้าที่ร่าเริงของนางฉายความอ่อนโยนประหลาดบางอย่างราวกับฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านใจหนุ่มน้อย เสี่ยวจ้าวจื่อก้มหน้าลงพลางรับถุงไว้ด้วยสองมือแน่นหนา “…ขะ…ขอบคุณมากนะขอรับ ข้าจะ…ข้าจะจำบุญคุณนี้ไว้อย่างไม่ลืมเลยขอรับ…”

หลินหยาเบ้ปากน้อย ๆ ล้อเล่นอีกคนเสียเลย “โอ้โห…พูดเหมือนข้าจะตายวันตายพรุ่งเลยล่ะ เสี่ยวจ้าวจื่อ…” ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ เคียงกันท่ามกลางเสียงผู้คนที่เริ่มเบาบางลงในยามเย็น แสงตะวันที่เอียงเฉียงทอดเงาทั้งคู่ลงบนพื้นหินของตลาด เงาที่ดูเหมือนจะไม่ต่างจากผู้คนทั่วไป ทว่า…บางครั้ง คนธรรมดาที่สุด กลับเป็นผู้ที่มีบางสิ่งพิเศษที่สุดเก็บงำอยู่ในเงามืดของความเงียบงัน หลินหยายังคงเลือกผลท้อในมืออีกลูกอย่างพิถีพิถัน ก่อนจะเหลือบมองเสี่ยวจ้าวจื่อที่ดูเหมือนจะยังเกร็ง ๆ กับการอยู่ข้างนางในตลาด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยกคิ้วแซวเข้าให้ตามประสาคนช่างพูดติดขี้เล่น

“ว่าแต่…ผู้เฒ่าที่ท่านบอกว่าจะเอาผลไม้ไปให้น่ะ เป็นขันทีหรอเจ้าคะ?” คำถามดูธรรมดา แต่คนที่โดนถามสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยมือที่กำลังจะหยิบผลไม้อยู่ถึงกับค้างไปกลางอากาศ หลินหยาหรี่ตาแล้วเอียงศีรษะอย่างคนจับอารมณ์เก่ง “อื้อ...คงไม่ใช่ ‘จงฉางชื่อ’ หรอกนะ?” พอนางพูดจบ ก็มองหน้าเขาด้วยแววตากรุ้มกริ่มแบบไม่จริงจังนักแต่แฝงอะไรไว้ข้างใน ทว่ากลับพูดต่ออย่างหน้าตาย “ถ้าใช่จริง ข้าก็คงต้องรีบถอนลมหายใจเลยละเจ้าค่ะ…รู้จักนะ เจ้าหัวหน้าขันทีนั่นน่ะ น่ากลัวจะตาย…”

เสี่ยวจ้าวจื่อทำตาโตขึ้นมาทันที สีหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด แม้เจ้าตัวจะพยายามไม่พูดอะไร ทว่าเงียบผิดปกติ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ขะ…ขอรับ ข้าน้อยมิกล้าเอ่ยถึงท่านจางกงกงในทาง…ในทาง…”

“ในทางที่ไม่ดีน่ะหรอ?” หลินหยาเสริมเสียงใสก่อนจะกลอกตาและถอนหายใจเฮือกยาวอย่างล้อเลียน “โอ้ย ใครเขาจะเอาเรื่องกันล่ะเจ้าคะ…เอาเถอะ ข้าก็แค่สงสัยเฉย ๆ” นางหัวเราะนิดหนึ่ง ก่อนจะหยิบผลท้ออีกลูกใส่ถุงตัวเองมืออีกข้างลูบแขนข้างที่ยังเจ็บเบา ๆ “ถึงจะไม่ใช่กำนัลแล้ว แต่เชื่อไหมเจ้าคะ…ข้าก็ยังเจอเขาอยู่เรื่อยนั้นแหละนะ” น้ำเสียงของหลินหยาเปลี่ยนเป็นเรียบลงนิดหนึ่งขณะนางมองผลไม้ในมือแม้ไม่พูดต่อแต่ในหัวของหลินหยากลับเต็มไปด้วยความคิดที่ไม่อาจบอกใครได้

...ถึงจะไม่ใช่กำนัลแล้วก็เถอะ…ยามก่อนนั่น อีตาหัวหน้าขันทีนั่นยังกล้ามาขอให้ข้าจุมพิตมันอีกแน่ะ! ไม่อายฟ้าดินเลยจริง ๆ…เป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า…ข้านี่แหละที่อายแทบตาย…

ดวงตาของหลินหยาเหลือบต่ำลงนิดหนึ่ง ขณะหางตาแลไปทางเสี่ยวจ้าวจื่อที่ยังยืนตัวแข็งทื่ออย่างเงียบ ๆ เสี่ยวจ้าวจื่อรู้ดีว่าแม้เพียงชื่อของจงฉางชื่อจะถูกพูดออกมา หากเป็นในวังหลวงจริง ๆ แม้เพียงลมหายใจก็ยังต้องกลั่นกรองก่อนจะเปล่งเสียง ทว่าสตรีตรงหน้าเขากลับกล้าหัวเราะเอ่ยถึงได้หน้าตาเฉย แม้จะอยู่ในตลาดแต่ก็ราวกับไม่มีเกรงกลัวผู้ใด…หรือบางที...นางอาจเป็นอะไรที่ลึกลับยิ่งกว่าที่เขาคิด

“ขะ...ข้าน้อยจะจำไว้ขอรับ…ว่าท่านไม่ใช่กำนัลอีกแล้ว…”

“อื้อ ดีมาก ท่านเป็นเด็กดี” หลินหยาหัวเราะอีกครั้งแล้วแตะไหล่เขาเบา ๆ อย่างล้อเล่น “อย่าทำหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่ผีในครัววังนะท่านเสี่ยวจ้าวจื่อ” เด็กหนุ่มที่มักจะเก็บตัวเงียบได้แต่หลบสายตานางเล็กน้อยหูแดงแจ๋อย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยกถุงผลไม้ในมือขึ้นเบา ๆ เป็นเชิงขอบคุณแล้วเดินเคียงกันอย่างเงียบ ๆ …และแม้จะเงียบ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับอุ่นขึ้นแปลกประหลาด ราวกับฤดูใบไม้ผลิแอบซุกอยู่ในกลิ่นท้อที่อบอวลระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

แต่ทว่า…เสี่ยวจ้าวจื่อที่กำลังจะเดินเลี่ยงไปอีกทางถึงกับชะงักฝีเท้าไปทันที เมื่อเสียงใสร่าเริงของสตรีข้างกายดังขึ้นด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วทำให้หัวใจเด็กหนุ่มคนหนึ่งต้องสั่นไหวไม่ใช่น้อย

"มาเถอะ วันนี้ข้าว่าง" หลินหยายักไหล่ยิ้มระเรื่อ ดวงตาเรียวยามหรี่ลงนั้นซ่อนความขี้เล่นไว้เต็มเปี่ยมขณะพูดต่ออย่างไม่รีรอ "เห็นถุงท่านหนักตั้งหลายใบเดี๋ยวข้าเดินเป็นเพื่อนเองเจ้าค่ะ แล้วก็ช่วยดูของด้วย"

“เอ๊ะ….มะ...ไม่เป็นไรขอรับ!” เสี่ยวจ้าวจื่อตกใจเผลอพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าขาวจัดขึ้นสีเรื่อเล็กน้อยขณะโบกมือปฏิเสธไปมาลำคอขยับเล็กน้อยอย่างไม่รู้จะหันไปทางไหนดีดีระหว่างหน้าหลินหยาหรือกองขิงสดตรงหน้า "ไม่ต้องเกรงใจสิ หรือคิดว่าข้าจะขัดขว้างหรอ?" หลินหยาว่าอย่างไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ มือหนึ่งหยิบผลท้อขึ้นมาโยกไปมาเล่น อีกมือหนึ่งเอื้อมไปแตะชายเสื้อของอีกคนดึงเบา ๆ “อีกอย่าง ข้ารู้ว่าท่านมาทำไม…ก็ออกมาซื้อวัตถุดิบตามคำสั่งใช่ไหมล่ะเหมือนทุกวันอ่ะที่ท่านเคยบอกข้า?" เธอกระตุกยิ้มอย่างรู้งานเหมือนคนที่อ่านแผนคนตรงหน้าได้ตั้งแต่ก่อนเขาจะเริ่มวางแผนเสียอีก

เสี่ยวจ้าวจื่ออ้ำอึ้ง ก่อนจะค้อมหัวลงอย่างยอมจำนนต่อพลังอ่อนโยนเจือความดื้อรั้นในตัวหญิงสาวตรงหน้า "...ขะ…ขอรับ ข้าน้อย…ต้องซื้อผักกับเครื่องปรุงอีกนิดหน่อย แล้วก็ขิงกับกระเทียมจำนวนมากด้วยขอรับ เพราะว่า...เพราะว่าพ่อครัวหลวงเขาต้องการทำอาหารให้คนสำคัญ...”

"หืม? งั้นยิ่งต้องให้ข้าอยู่ช่วยเลยสิเจ้าคะ!" หลินหยาหัวเราะแผ่ว เบียดไหล่เขาเล็กน้อยอย่างไม่ถือสาอะไรกับท่าทางเกร็ง ๆ ของอีกฝ่ายพลางพูดลอย ๆ “หากจะทำเมนูให้คนสำคัญก็คงจะเครื่องเยอะจะตาย ไหนจะรากเก๋ากี้ ใบตงฮวา ไหนจะซุปกระดูกอีก นี่ท่านต้องซื้อแค่ไหนเนี่ยเจ้าคะ?”

“อะ…อืม ข้าน้อย…จดไว้แล้วขอรับ…” เขาว่าพลางยื่นกระดาษที่จดรายการให้เธอดูอย่างเก้อ ๆ กลัวว่าจะถูกว่าหรือโดนถามจนตอบไม่ถูก หลินหยามองดูลายมือแบบคนที่ไม่ได้เรียนเขียนเต็มรูปแบบนักแล้วหลุดหัวเราะ “ลายมือข้าแย่กว่าท่านอีกแฮะ” เสี่ยวจ้าวจื่อหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าแทบมุดพื้น "เอาน่า ลายมือข้าโคตรห่วยแตกเจ้าค่ะบอกเลย" หลินหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงมองหน้าเขาแล้วเอ่ยพลางยิ้มบาง ๆ "ถึงจะอยู่ในวัง แต่ก็ใช่ว่าต้องอยู่คนเดียวเสมอไปนะ…วันนี้ก็มีข้าอยู่ทั้งคน ยังมีเวลาว่างอีกตั้งเยอะอยากเดินกี่ร้านก็เดินเถอะข้าจะช่วยท่านหิ้วเอง"

เธอว่าแล้วก็ก้าวนำไปทางร้านถัดไปโดยไม่รอคำตอบ เสี่ยวจ้าวจื่อที่ยังคงไม่เชื่อว่าสาวงามผู้นี้จะมาเดินตลาดกับคนอย่างเขาจริง ๆ ได้แต่ยกถุงผลไม้ในมือแน่นขึ้นนิด ก่อนจะรีบจ้ำตามเธอไปเงียบ ๆ อย่างคนที่หัวใจเต้นแรงทั้งกลัว…ทั้งไม่กล้าเชื่อ…และทั้งดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียวราวกับได้สหายร่วมเดินทางคนใหม่

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดหัวใจขันทีอีกสักคนพร้อมนินทาขันทีอีกคนหนึ่งด้วย

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 18 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

เสียงผู้คนจอแจของตลาดตะวันออกในยามโหย่วดังก้องลั่น ถนนสิบลี้ในช่วงยามเลิกงานนั้นเต็มไปด้วยชาวบ้านที่พากันออกมาจับจ่ายซื้อหาของกินของใช้ กลิ่นหอมของเนื้อย่างซีอิ๊ว โจ๊กหมูร้อน ๆ และขนมแป้งทอดน้ำผึ้งลอยตลบอบอวลเคล้ากลิ่นธูปจากศาลเจ้าริมตลาดให้บรรยากาศของถนนยามเย็นดูอบอุ่นและคึกคัก หลินหยาที่เพิ่งรีบเร่งกลับเข้าฉางอันหลังจากพบจางกงกงใบหน้าดูสดใสขึ้นบ้าง แต่ดวงตายังมีร่องรอยของความคิดหนักปะปนมาเล็กน้อยนั่นไม่อาจรอดพ้นสายตาของเพื่อนสนิทอย่างหรงเล่อไปได้

"เจ้าดูแปลก ๆ ไปนะวันนี้..." หรงเล่อที่มาในชุดเรียบง่ายเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่ยังคงไว้ซึ่งอากัปกิริยาเรียบร้อยเหมือนคุณหนูบ่นพึมพลางเดินเคียงไหล่กับหลินหยา ดวงหน้าคมน่ารักของนางขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนพยายามจับผิด

"แปลกอะไรเล่า!" หลินหยารีบตอบแทบจะทันที เสียงสูงขึ้นเล็กน้อยราวกับคนกำลังปกปิดอะไร "ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย เดินมาจากนอกเมืองน่ะ อากาศร้อนใช่ไหมล่ะ ฮ้า… เดี๋ยวข้าพาไปกินบัวลอยงาดำร้านนั้นดีกว่า! เจ้าชอบไม่ใช่เหรอ!" ไม่รอให้อีกฝ่ายสงสัยต่อ หลินหยาก็รีบคว้าข้อมือหรงเล่อแล้วลากให้เดินแทรกฝูงชนเข้าไปยังซุ้มร้านขนมชื่อดังประจำตลาดตะวันออกที่พ่อค้ากำลังยิ้มแย้มตักบัวลอยลงถ้วยร้อน ๆ

หรงเล่อกระพริบตาปริบ ๆ แต่ก็ไม่ได้ขืนแรง กลับปล่อยให้เพื่อนสาวจูงไปแต่โดยดี ก่อนจะหันมายิ้มน้อย ๆ ขำเบา ๆ พลางพูดเสียงเรียบแต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ว่า "หลินหยา…ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนอะไรบางอย่าง...แต่ไม่เป็นไรหรอก หากเจ้าจะเล่าเมื่อไรก็เล่า ข้าไม่เซ้าซี้หรอกนะ" หลินหยาหลุบตาหลบคำหรงเล่อ "ไม่มีอะไรจริง ๆ นี่นา..." ก่อนจะสบตาหรงเล่อแล้วยิ้มแห้ง ๆ แล้วหัวเราะกลบเกลื่อนเร็ว ๆ อย่างกับคนที่เพิ่งวิ่งหนีตีนหมาแล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่แล้วเสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างร้าน “แม่นางหลินหยา?” หลินหยาเงยหน้าขึ้น อ้าว เสี่ยวจ้าวจื่อ? วันนี้ดูแปลกตานิดหน่อย เพราะข้าง ๆ เขามีเด็กหญิงตัวเล็กผมเปียยาวเดินจูงมืออยู่ด้วย หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจนหรงเล่อถึงกับร้องเบา ๆ “ว้าย น่ารักจัง! ใครกันหรือเจ้าหนูน้อยนี้?” เสี่ยวจ้าวจื่อหน้าแดงนิด ๆ ก่อนจะก้มหน้าแล้วตอบอ้อมแอ้ม "นางชื่อหลานขอรับ...เอ๊ย ไม่ใช่ขอรับ! นางชื่อเสี่ยวหลาน...เป็นหลานของคนครัวที่โรงครัวหลวง เขาฝากข้ามาดูแลนางวันนี้เพราะติดงานด่วน ข้าเลยพามาซื้อของด้วยขอรับ"

“อืม~ ท่านดูพี่ชายที่ดีเลยล่ะ” หลินหยาหัวเราะน้อย ๆ หยอก แล้วก้มลงหยิบขนมงามาให้เสี่ยวหลาน เสียงคุยกันเบา ๆ ดังเคล้ากับกลิ่นบัวลอยหวานหอม เสียงโต้ตอบของทั้งสี่คนผสมกับเสียงวุ่นวายของตลาดตะวันออกได้อย่างลงตัว ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามโหย่วที่กำลังอ่อนแสงลงทุกขณะ ราวกับโลกนี้ยังมีมุมอบอุ่นที่ไม่ต้องพูดถึงอดีตหรืออนาคต…แค่ปัจจุบันก็เพียงพอแล้ว

หลินหยายิ้มพลางเหลือบตามองทั้งสองคนที่ยืนเงียบไม่กล้าทักกัน เสี่ยวจ้าวจื่อก้มหน้าตามนิสัย ขณะที่หรงเล่อแม้จะเคยพูดมาก แต่คราวนี้กลับทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ คล้ายไม่รู้จะทักอย่างไรดี หลินหยาเลยตัดสินใจแทรกกลางก่อนที่บรรยากาศจะกลายเป็นเสียงจั๊กจั่นในทุ่งร้าง "อะแฮ่ม! ขอแนะนำให้รู้จักกันหน่อยแล้วกันนะ!" เธอกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส "ท่านคนนี้ชื่อเสี่ยวจ้าวจื่อ เป็นสหายใหม่ของข้า เขานิสัยดีมากนะ สุภาพ อ่อนโยน และนอบน้อมมากเลยล่ะ แถมยังทำอาหารเก่งสุด ๆ อีกต่างหาก" ได้ยินคำชม เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับหน้าแดงจนเหมือนโดนลมร้อนพัดเข้าเต็มแรง เขารีบก้มศีรษะ "ข…ขอรับ ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ"

หลินหยาเหล่ขำก่อนจะหันไปด้านหรงเล่อแล้วพูดต่อ "ส่วนท่านนี้ หรงเล่อ นางเป็นเพื่อนสนิทข้าเอง ข้ารู้จักนางตั้งแต่ยังไม่ทันมีฟันแทบจะครบปาก(?) นางเป็นคนใจดี อ่อนหวาน…แค่ซุ่มซ่ามนิดหน่อยเท่านั้นแหละแต่สนุกมากเลยเวลาอยู่กับนาง" หรงเล่อเบิกตากว้าง "เจ้า! พูดเหมือนข้าเป็นคนเอ๋อ!" เธอประท้วงเบา ๆ แต่ก็หัวเราะไปด้วย "ข้าไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นเสียหน่อย อย่างน้อย…ข้าก็ยังไม่เคยสะดุดบันไดวังต่อหน้าฮ่องเต้สักทีโอ๊ย!" หยุดกลางประโยคเมื่อรู้ว่าหลุดปากพูดอะไรออกไป

หลินหยาหันควับ ดวงตากรุ้มกริ่มราวกับคนจับได้ "หืม? ว่าไงนะเจ้าพูดอะไรเกี่ยวกับฮ่องเต้นะ? หรือว่าเจ้าเคย…"

"ไม่มี ๆๆ!" หรงเล่อรีบโบกมือหน้าซีดแล้วแดงในเวลาเดียวกัน "ข้าแค่เปรียบเปรย ๆ เท่านั้นแหละ!" เสี่ยวจ้าวจื่อมองทั้งสองคนสลับกัน สีหน้าดูไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดอย่างนอบน้อม "พวกท่านดูสนิทกันมากเลยนะขอรับ เหมือนพี่สาวน้องสาวที่แท้จริงเลย"

"แน่นอนสิ ข้าก็แทบจะนับว่านางเป็นพี่สาวได้แล้วนะ!" หลินหยาพูดพลางโยกตัวเบา ๆ มาทางหรงเล่อก่อนจะกระซิบ "แม้ว่าจะไม่ใช่พี่สาวแท้ ๆ แต่ก็เป็นคนที่ข้าไว้ใจมากที่สุดในฉางอันล่ะ" หรงเล่อทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนได้ยิน "พูดแบบนี้ ข้าก็เขินนะหลินหยา…อย่าทำให้น้ำตาข้าจะไหลต่อหน้าคนแปลกหน้าได้ไหม" หลินหยาหัวเราะอย่างสดใสขณะที่เสี่ยวหลานที่ยืนข้างเสี่ยวจ้าวจื่ออยู่ก็ดึงชายเสื้อพี่ชายเบา ๆ กระซิบถามเสียงแผ่วว่า "ท่านพี่…พวกพี่สาวเขาเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยหรือเจ้าคะ?" เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มเขินพลางตอบน้องเบา ๆ “ไม่ใช่ทุกคนหรอก…แต่ข้าคิดว่าพวกนางสองคนนี้น่าจะพิเศษกว่าคนอื่น”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะพูดคุย เสียงขลุ่ยไม้ไผ่ของนักดนตรีเร่จากหัวมุมถนนก็ดังขึ้น สร้างบรรยากาศเย็นย่ำที่แสนอบอุ่นในถนนสิบลี้ ใต้แสงอาทิตย์อัสดงที่เริ่มเจือด้วยส้มอ่อน ๆ ทุกชีวิตในตลาดตะวันออกยังดำเนินไปไม่หยุดยั้ง เช่นเดียวกับโชคชะตาของผู้คนที่เริ่มถักทอเส้นด้ายบาง ๆ เข้าหากันอย่างเงียบงัน…ไม่มีใครรู้ว่าจะนำพาไปสู่สิ่งใดแต่หลินหยากลับยิ้ม พราะอย่างน้อย ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

"อะฮ่า! ไหน ๆ ก็เจอกันแล้วจะให้ปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ก็คงไม่ใช่ข้าแล้วล่ะ!" เสียงใสร่าเริงดังขึ้นพลางที่เจ้าตัวเดินอ้อมไปยังร้านขายผลไม้ข้างทางกวักมือเรียกเด็กน้อยเสี่ยวหลานให้มาหา มือข้างหนึ่งของนางถือถุงน้ำชาอุ่น ๆ สำหรับตัวเอง อีกข้างกลับหอบไหน้ำเต้าหู้มาแบบไม่เกรงใจใคร บรรจงหยิบน้ำเต้าหู้ส่งให้เสี่ยวจ้าวจื่อแก้วไห เสี่ยวหลานอีกไหวหนึ่ง แล้วก็หันไปส่งอีกไหให้หรงเล่อที่เริ่มทำหน้าคุ้น ๆ เหมือนโดนป้อนแบบนี้มาหลายรอบ "นี้ ๆ เอาไป! น้ำเต้าหู้จากร้านอันเล่อจ้วน เจ้าชอบไม่ใช่เหรอ?" หลินหยายิ้มแฉ่งแล้วยัดเยียดให้คนละไหแบบไม่รับคำปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้น “ถือว่าเป็นพิธีกรรมก่อนแยกย้าย เป็นเหมือน…งานเลี้ยงน้ำเต้าหู้! ข้าเรียกอย่างนี้แหละ!” แน่นอนว่าพึ่งตั้งชื่อเมื่อกี้

เสี่ยวจ้าวจื่อมองน้ำเต้าหู้ในมืออย่างซาบซึ้ง "ข…ขอบคุณมากขอรับ" เขากล่าวเสียงเบาแต่แววตาดูตื้นตัน ส่วนเสี่ยวหลานรับแก้วด้วยตาเป็นประกาย “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่สาวคนสวย!” พอรับแล้วก็ดูดอึกอย่างไร้ลังเลจนได้หนวดน้ำเต้าหู้ติดริมฝีปากขาว ๆ มาอย่างน่าเอ็นดู ส่วนหรงเล่อนั้น "เจ้ารู้ไหมว่าในหนึ่งเดือนข้าโดนน้ำเต้าหู้ร้านท่านพ่อข้าป้อนเข้าปากไปเยอะขนาดไหน?" นางถามด้วยสีหน้าปลง ๆ ขณะรับไหมา “ข้ารู้สึกเหมือนกำลังจะกลายเป็นเต้าหู้ไปทั้งตัวแล้วนะหลินหยา…”

"หง่าววว~ งั้นเจ้าก็เป็น ‘จวินจู่หู้’ ไปแล้วกัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ" หลินหยาแซวพร้อมเสียงหัวเราะลั่นจนหรงเล่อหันมาทำตาเขียว "จวินจู่หู้บ้านเจ้าเถอะ!"

“ก็เจ้าเป็นจวินจู่จริง ๆ ไม่ใช่เหรอเล่า?” หลินหยาแกล้งพูดเสียงเบาจนหรงเล่อสะดุ้งเฮือก รีบยกไหน้ำเต้าหู้ขึ้นปิดปาก "ชู่วววววววววว อย่าพูดตรงนี้!"

"ล้อเล่นน่าาา~" หลินหยาหัวเราะกรุ้มกริ่มมือถือน้ำชาอย่างผู้ชนะ แม้จะแยกย้ายในอีกไม่ช้าแต่บรรยากาศยามโพล้เพล้กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งสามยืนล้อมกันราวกับวงสนทนาลับ ๆ แบ่งปันเสียงหัวเราะและรสชาติอุ่นละมุนของน้ำเต้าหู้ ที่แม้จะไม่ใช่เหล้าดองเก่าชั้นดีแต่กลับแฝงกลิ่นไอของมิตรภาพไว้แน่นเหนียว เสี่ยวจ้าวจื่อเองก็ดูผ่อนคลายกว่าทุกที หรงเล่อแม้จะบ่นก็ยิ้มออก ส่วนหลินหยา…ก็ยังเป็นหลินหยาร่าเริงอารมณ์ดี และไม่เคยปล่อยให้บรรยากาศเหงาอยู่ได้นาน "ส่วนข้าดื่มน้ำชาแล้วกัน" นางพูดสบาย ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ "เพราะกินถั่วเหลืองแล้วจะตายเอาน่ะสิ"

"หา?!" หรงเล่อเกือบสำลัก ส่วนเสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้างสุดแรงเกิดเพราะนางกลับพูดเรื่องนี้ออกมาหน้าตาเฉยอีกแล้ว!  "อื้อ ข้าพูดจริงนะ" หลินหยายิ้ม ยักคิ้ว “นี่แหละพลังของการกินน้ำเต้าหู้ที่ต้องใช้ชีวิตแลก~” นางหัวเราะคิก แล้วก็ยกมือปัดก่อนที่จะทำการแยกย้ายกันทั้งสี่คน และในแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอทอดผ่านซุ้มร้านค้า ทั้งสามคนยืนแยกกันด้วยรอยยิ้ม การกินน้ำเต้าหู้ในวันธรรมดา ๆ ที่ใครเลยจะลืม ขณะที่เสียงฝีเท้าของเสี่ยวจ้าวจื่อและเสี่ยวหลานค่อย ๆ จางหายไปในฝูงชนของตลาดตะวันออก หลินหยาก็หันมายิ้มให้หรงเล่อที่เดินเคียงข้าง มือหนึ่งไหวไปมาอย่างไร้แก่นสาร อีกมือยังถือลูกท้อลูกโตที่เพิ่งซื้อมาอย่างอารมณ์ดี 

ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า “เจ้าดูอยากรู้อะไรบางอย่างนะหรงเล่อ…” หรงเล่อเบ้ปากอย่างไม่เก็บอาการ “แน่นอนสิ เขาน่ะใครกัน? หน้าตาออกจะใสซื่อ…ดูเป็นมิตรจนข้ารู้สึกว่าผิดที่ผิดทางไปหน่อยน่ะ” หลินหยาหัวเราะพรืดทันที “ฮ่า ๆ ๆ เจ้าอย่าพูดอย่างนั้นสิ เขาช่วยข้าไว้นะตอนข้าจะเป็นลมที่ตลาดนี่แหละ ข้ายังจำได้เลยว่ากำลังจะหน้ามืดอยู่แล้วแท้ ๆ ก็บังเอิญเจอเขาพอดี…นึกว่าจะเป็นใคร ที่ไหนได้ก็หนุ่มหน้าเด็กนี่แหละท่านเสี่ยวจ้าวจื่อน่ะ”

หรงเล่อเลิกคิ้วขึ้น “เจอที่นี่? แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

“ก็เจอกันบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ น่ะสิ ข้าคิดว่าเขาคงมาซื้อวัตถุดิบให้โรงครัวหลวงทุกวันมั้ง…” หลินหยายักไหล่ ทอดสายตามองร้านขายขนมต้มข้างทางด้วยสายตาเรื่อยเปื่อย “ดูเหมือนเขาจะทำงานเป็นขันทีฝ่ายแรงงานน่ะ คงรับผิดชอบเรื่องฟืน ไม้ งานหนัก ๆ ในโรงครัวอะไรทำนองนั้น”

“ขันที?” หรงเล่อหยุดเดินเล็กน้อย “แล้วเจ้ารู้หรือเปล่าว่าเขา?”

“รู้แล้วล่ะ” หลินหยาเอ่ยตัดบรรยากาศทันทีน้ำเสียงยังคงรื่นเริงแต่แฝงอะไรบางอย่างที่เหมือนรู้ดี “แต่เขาไม่ได้เหมือนขันทีที่เจ้าเคยเห็นหรอกไม่พูดมาก ไม่ยโส ไม่ทะเยอทะยาน ดูเรียบง่ายและอ่อนโยน…ตรงกันข้ามกับบางคนในวังที่ข้ารู้จักอย่างสิ้นเชิง” พอหรงเล่อได้ยินนางก็พยักหน้าแล้ว “อืม…” ครางเบา ๆ ดวงตาหวานแฝงแววคิดลึกเหมือนคิดอยู่ หลินหยาหยุดหน้าร้านขนมขณะหรงเล่อเลือกขนมไปพลาง หลินหยาก็ยื่นมือคว้าขนมมาหนึ่งห่อ ยื่นให้สหายคนงามของนาง “เอ้านี่ ให้คนซุ่มซ่ามอย่างเจ้ากิน จะได้เลิกพูดมากสักพัก ฮะ ๆ ๆ”

“อ่ะลืม ๆ เจ้าไม่ซุ่มซ่ามหรอก ข้าเชื่อ…” หลินหยายิ้มมุมปากดวงตาวิบวับขำขันไปจนสุดสายตาไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าประชดอ่ะ บรรยากาศยามเย็นของตลาดตะวันออกเริ่มคึกคักขึ้นอีกครั้ง แต่สำหรับหลินหยาและหรงเล่อ มันเป็นช่วงเวลาที่เบาสบาย เหมือนสายลมเย็นในยามเย็นที่พัดพาเรื่องราวมากมายให้ล่องลอยผ่านใจ…ก่อนจะละลายหายไปกับเสียงหัวเราะของเพื่อนสองคนในค่ำวันที่แสนธรรมดา

“จะว่าไปหลินหยา เจ้าได้ไปรับไร่ชาที่ข้าประมูลให้หรือยัง? ข้าอุสส่าประมูลให้ถ้าเจ้าไม่รับข้างอนจริง ๆ นะ” หลินหยาเบะปากใส่คำถามนั้นอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดราวกับจะปลดปล่อยทุกความเซ็งที่ค้างคาไว้ในอกให้โล่งออกมา “ยังเลย…ยังไม่ได้รับอะไรสักอย่าง ข้ายังไม่รู้เลยว่าต้องไปกรมโยธาหรือกรมคลังก่อนกันแน่ พอไปถึงทีไรก็ป้ายติดว่า ‘ปิดทำการชั่วคราว’ บ้างล่ะ ‘อยู่ระหว่างซ่อมปรับปรุง’ บ้างล่ะ บางทีก็เงียบจนเหมือนตึกเปล่า ๆ ไม่มีคนอยู่เลย เจ้าคิดดูสิ…จะให้นั่งเฝ้าประตูทั้งวันหรือไงกันเฮอะ…” หรงเล่อฟังแล้วอดหัวเราะพรืดไม่ได้ มือเรียวของนางยังหยิบขนมจากแผงขายร้อน ๆ มาเคี้ยวตุ้ยอย่างอารมณ์ดี “น่าสงสารจริง ๆ เลยเสี่ยวหยา เจ้าโดนสาปหรือเปล่าเนี่ย ไปทีไรก็ปิดทุกที ฮ่า ๆ ๆ”

หลินหยากลอกตาใส่ “ข้าก็ว่าอยู่เหมือนกันนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าไร่ชานั่นข้าต้องเป็นเจ้าของ ข้าคงคิดว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจนฟ้าสั่งห้ามไปเหยียบแถวนั้นแน่ ๆ!” หรงเล่อหัวเราะคิกคัก ดวงตาเป็นประกายระยับเมื่อมองสบเพื่อนสาว “อดทนอีกนิดเถอะ เดี๋ยวพอกรมทั้งสองเปิด เจ้าก็จะได้เป็นเจ้าของไร่ชาเต็มตัวแล้ว…ข้าประมูลมาให้ด้วยเงินเจ้าเชียวนะ ถ้าไม่ได้ไร่นี่ข้าจะเสียหน้าเอา แถมยังแอบท่านพ่อหลิวอันไปต่อรองลับกับคนก่อนหน้าด้วย” หลินหยาทำหน้าสะลึมสะลือ “อย่าพูดถึงชื่อเขาอีกเลย เหมือนข้ายังมีภาพหลอนตอนข้าโดนเข้าดุในร้านเขาอยู่เลย…อื้อหือ รู้สึกผิดชอบชั่วดีระส่ำระสายแบบแปลก ๆ ยังไงไม่รู้สิ”

“งั้นกินน้ำเต้าหู้ข้าให้หมดจะได้เคลียร์กรรม!” หรงเล่อยกถ้วยตัวเองมายื่นให้หลินหยาอย่างแกล้ง ๆ “หรือเจ้าจะให้ข้าทำบุญปล่อยปลาแทน?” หลินหยาหัวเราะร่า ยกน้ำชาของตนขึ้นชนกับถ้วยน้ำเต้าหู้ของหรงเล่ออย่างขำ ๆ “ปล่อยปลาก็อย่าปล่อยข้าเลยนะ ข้าอยากมีบ้านมีไร่ไม่ได้อยากกลับไปว่ายน้ำเล่นในแม่น้ำแห่งจิตวิญญาณระหว่างสองภพ! บอกให้ไปกินถั่วเหลืองอยู่นั้นแหละเจ้านี้” ทั้งคู่หัวเราะให้กันอย่างรู้ใจ ขณะเดินต่อไปในตลาดที่มีทั้งแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ส่องผ่านผ้าแพรสีสด ดอกไม้ เครื่องหอม และเสียงเรียกขายของที่ดังอย่างไม่เป็นระเบียบ แต่กลับทำให้บรรยากาศของช่วงเย็นในฉางอันวันนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นของมิตรภาพที่อบอุ่น…และเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ที่อาจกลบเสียงเหนื่อยล้าไปได้แม้เพียงครู่เดียว

แต่แล้วหลินหยากลับพบว่าหรงเล่อเหมือนจะตัวแข็งนิ่งอึ้งไป…?? หืม? หลินหยากำลังจะอ้าปากถามว่าหรงเล่อเป็นอะไร นางกำลังยื่นมือไปแตะต้นแขนเพื่อนสาว แต่ยังไม่ทันเอ่ยคำ มือของหรงเล่อก็คว้าเธอเข้าไปหลบหลังเสาไม้ทาสีแดงข้างแผงขายขนมอบหอมฉุย กลิ่นน้ำตาลไหม้ลอยคลุ้งในอากาศแต่กลับไม่อาจกลบความประหลาดใจในดวงตาหญิงสาวได้เลยสักนิด “เฮ้ย…จู่ ๆ จะลากข้าหลบทำไมล่ะหรงเล่อ!?” หลินหยากระซิบอย่างงุนงงขณะยืนเบียดแผงผลไม้แห้งจนจมูกแทบชนผลไม้สีเหลืองผลหวานที่น่าอร่อย แต่หรงเล่อกลับชะโงกหน้าไปอีกด้านนิดหนึ่งก่อนจะรีบหดกลับมาพร้อมใบหน้าแดงเรื่อ ดูก็รู้ว่าไม่ได้เพราะความร้อนของยามโหย่วแน่นอน “เขา…เขามาแล้วน่ะ…”

“ใคร?” หลินหยาย่นคิ้วพลางโผล่หน้าออกไปครึ่งจมูกและนั่นเองที่เธอได้เห็นเขา…ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมขนสีขาวคาดทอง เดินผ่านท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ขับเรือนผิวซีดใสให้เรืองรองราวเทพบุตรในหิมะดำ ผมยาวดำน้ำเงินล้อมกรอบใบหน้าคมหวานแปลกตา ดอกลิลลี่สีขาวปักอยู่ข้างขมับขับกับเลนส์แว่นทองข้างเดียวที่สวมอย่างไม่ใส่ใจโลก “เขาคือ ‘เว่ยเจีย มู่หง’ บุรุษหนุ่มผู้ได้รับแต่งตั้งเป็น ‘ซื่อยู่สื่อ’ แห่งสำนักงานราชวินิจฉัย ผู้ถืออำนาจพิเศษในการตีความกฎหมาย กำหนดบทลงโทษ และเจรจาไต่สวนแม้กระทั่งคดีของเชื้อพระวงศ์ระดับสูงน่ะ” หรงเล่ออธิบายแล้วบอกกับหลินหยาส่วนคนฟังก็เบิกตาเล็กน้อยก่อนหันมาหาหรงเล่อ “เจ้ารู้จักเขาเหรอ?”

หรงเล่อที่หน้าแดงจนถึงหูพยักหน้าอย่างแผ่วเบา “ก็…คนที่ข้าไปซื้อไร่ชามานั่นแหละ…เขาเป็นเจ้าของที่แล้วมาก่อนเพราะเป็นคนประมูลได้คนสุดท้าย” หลินหยาเลิกคิ้วสูงตอนที่ได้ยิน “แล้วเจ้าลากข้าหลบทำไมล่ะ? หรือว่า…อย่าบอกนะว่าเจ้า…” หรงเล่อยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากของหลินหยาอย่างร้อนรน “เบา ๆ สิ!”

“อ้าวววววว~” หลินหยาทอดเสียงยาวอย่างคนที่เริ่มจะรู้ทันแล้ ดวงตาเป็นประกายทันที “เจ้าชอบเขาเหรอเนี่ย!?”

“บ้า! ข้าเปล่า!” หรงเล่อรีบบอกพลางกอดอกหน้าแดงแจ๋ “ก็แค่…ข้าซื้อต่อไร่ชาประมูลมาในราคาสูงกว่าราคาตลาดหลายส่วน เขาก็จ้องข้าแบบแปลก ๆ เหมือนจะวิเคราะห์ข้าจนทะลุปรุโปร่งแน่ะ!”

“อ้ออออ…ไม่ใช่กลัวถูกฟ้องเพราะโกหกไม่เก่งตอนเจรจาเหรอ ฮึ ๆ”

“หยาหยา!” หรงเล่อเอ็ดเบา ๆ หน้าขึ้นสีมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก แต่ทว่าเสียงของหลินหยาก็หยุดลงในทันทีเมื่อชายหนุ่มเจ้าของชื่อเว่ยเจีย มู่หงหันสายตามองมาทางที่ทั้งสองหลบอยู่…ชั่วขณะหนึ่งนั้น ดวงตาเรียวใต้กรอบเลนส์ทองสว่างวาบคล้ายจับจ้องทุกอย่างผ่านม่านหมอก เงาสะท้อนของเขาในดวงตาหลินหยาเหมือนกำลังจับใจความจากจิตสำนึกของนางอย่างแผ่วเบาและเจาะจง หลินหยาเย็นวาบตรงแผ่นหลัง นางรีบหลบตาและยกมือแตะหัวใจตัวเองเบา ๆ “เขานี่มัน...แค่สายตาก็ไม่ธรรมดาเลยนะ” หรงเล่อเงียบ…นางไม่พูดอะไรเลย แต่หน้าก็ยังแดงไม่เลิก

เว่ยเจีย มู่หง เดินจากไปอย่างสง่างาม…หากทว่ากลิ่นไอเย็นเยียบและความนิ่งสงบแฝงรังสีอันยากจะหยั่งรู้ยังคงลอยคลุ้งทิ้งไว้ในอากาศราวกับดอกลิลลี่กลางหิมะที่ไม่มีวันหลุดร่วง และหลินหยาที่หันมามองเพื่อนตัวเองก็พูดว่า… “หรงเล่อ เจ้าชอบผู้ชายแบบนี้เหรอ…?” ทันทีที่ถามหรงเล่อเงียบแต่หูแดงยันปลายผมแล้วจ้าตอนนี้ หรงเล่อที่ยืนหน้าแดงตลอดเวลาจนดูเหมือนจะระเบิดออกมาเป็นพวงองุ่นสุกคาตลาดอยู่แล้ว หันขวับมาแทบจะทันทีเมื่อหลินหยาเบิกตาโตแล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของนางแน่นปานจะสั่นไห้ให้สารภาพบาป “เจ้าชอบใช่ไหมล่ะ…! เจ้า…ชอบเขาแน่ ๆ ใช่ม้ายยย~” เสียงยืดยาวอย่างประหลาดใจอย่างแรงแฝงน้ำเสียงปั่นประสาทนั้นทำเอาหรงเล่อเบิกตาอย่างตระหนกปนเขิน อ้าปากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออกเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไงให้ไม่ดูโป๊ะแตก

หลินหยายิ่งเห็นสีหน้าแบบนั้นก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นกอดอก อีกข้างชี้จิ้มปลายจมูกเพื่อนสาว “หรงเล่อ! ข้าไม่เคยเห็นเจ้าทำหน้าแบบนี้มาก่อนเลยนะ เห็นแต่ตอนแอบจิกข้าตอนข้าแกล้งคนอื่น ไหงตอนเจอหนุ่มหล่อใส่แว่นหน้าหวานหล่อราวเทพบุตรถึงได้ลนเป็นไก่ตื่นแบบนี้ ฮะฮะฮะฮ่า~!”

“หยาหยาาา!” หรงเล่อกระซิบเสียงดุแต่หน้ากลับแดงหนักกว่าเดิม “เบา ๆ สิ คนเขาจะได้ยินหมด!” แต่หลินหยากลับยิ่งแกล้งนางเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์แล้วบอก “งั้นเจ้าพูดมาซะดี ๆ ว่าชอบ! พูดมาเลย จะได้บอกเถ้าแก่หน้าเลือดอย่างพ่อเจ้าให้เตรียมงานแต่ง!”

“หยาหยาาาา!” หรงเล่อแทบจะกระโดดใส่เพื่อปิดปากเพื่อนตัวเองในกลางตลาด นางทั้งขำทั้งเขินทั้งกลัวคนจะได้ยินจริง ๆ แถมยังกลัวไอ้เจ้าคนที่ถูกพูดถึงจะยังอยู่แถวนั้นอีก หลินหยาหัวเราะอย่างสะใจสุด ๆ ก่อนจะแกล้งทำหน้าจริงจัง จับไหล่เพื่อนเบา ๆ แล้วพูดว่า “แต่พูดจริงนะถ้าเจ้าชอบเขา ข้าจะสนับสนุนสุดใจเลยให้หอบของขวัญไปให้เองเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าอกหักเมื่อไหร่…เจ้ามีไหล่ข้าซบนะจ๊ะเพื่อนรัก…” หล่อนว่าแล้วก็ยื่นไหล่ให้หรงเล่อซบอย่างจริงจังพร้อมกับทำหน้ากรุ้มกริ่ม

หรงเล่อผลักไหล่หล่อนออกเบา ๆ “บ้าสิ! ข้าไม่ซบหรอก!” แล้วหมุนตัวเดินหนีแต่เสียงหัวเราะคิกคักของหล่อนก็ไล่ตามมาอย่างไม่มีวี่แววจะหยุด หลินหยาก็ยังคงเดินตามพลางฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีราวกับได้ล้วงความลับยิ่งใหญ่ของวังหลังมาเรียบร้อยแล้ว…เพียงแต่ความลับครั้งนี้คือหัวใจเพื่อนสาวคนสำคัญของนางที่กำลังเต้นแรงเพราะผู้ชายแว่นหน้าหวานผู้หนึ่งซื่อยู่สื่อผู้เด็ดขาดแห่งตระกูลเว่ยเจีย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ น้ำเต้าหู้ ชาเกรดม่วง ความสัมพันธ์ +15

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

—--

พบกับ [NPC ตัวประกอบ เว่ยเจีย มู่หง]

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ หลิว หรงเล่อ]

มอบ ขนมไหมฟ้า ขนมว่างเกรดทอง ให้ [NPC ตัวประกอบ หลิว หรงเล่อ]

มอบ น้ำเต้าหู้(ชงชา) น้ำชาเกรดม่วง ให้ [NPC ตัวประกอบ หลิว หรงเล่อ]

(เพิ่มเปอร์เซ็นต์ให้ผมเยอะ ๆ หน่อยสิ นี้รวมทั้งหมด +30 ค่าความสัมพันธ์เลยน๊าา)

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

แดดยามโหย่วยามสายลมแผ่วพัดคลออบอวลไปทั่วถนนสิบลี้แห่งตลาดตะวันออก กลิ่นของผักสด เหล้าหอมและเนื้อย่างอบอวลเคล้ากับเสียงตะโกนเรียกลูกค้าอย่างคึกคักดั่งเคย แต่ในมุมหนึ่งของถนนนั้น หญิงสาวผู้หนึ่งเดินฝ่าฝูงชนมาด้วยท่าทางระวังตัวยิ่งกว่าครั้งใด นางสวมเสื้อแขนยาวบางเบาทับเสื้อในอีกชั้น แม้จะเป็นฤดูร้อนก็ยังคงหาผ้าคลุมมาคลี่ปิดต้นคอไว้หลวม ๆ บางครั้งยังจงใจยกตะกร้าขึ้นสูงระดับไหล่เพื่ออำพรางคอด้านข้างที่มีรอยแดงฝังลึกจนนางแทบอยากขุดหลุมฝังตัวเอง

“บัดซบจริง ๆ...” หลินหยาพึมพำกับตนเองด้วยเสียงแผ่วต่ำ เมื่อแสงแดดสะท้อนรอยแดงนั้นออกมาวูบหนึ่งบนผิวเผือดของเธอแม้จะพยายามหลบเงาแล้วก็ตาม “คอข้าไม่ใช่แผ่นศิลานะเจ้าบ้าสวมหน้ากาก...จะกัดอะไรก็ให้มันรู้จักยั้งมือบ้าง!” นางเบ้ปากพร้อมถอนหายใจหงุดหงิดก่อนจะก้มหน้าเดินเร็วขึ้น เลือกเลี้ยวหลบซอกแผงลอยที่มีผ้าแขวนยาว และหยุดอยู่หน้าร้านผักสดร้านเดิม เจ้าของร้านกำลังพูดคุยเสียงดังกับลูกค้ารายอื่นไม่ทันสังเกตนางนัก

แต่ทว่า…

“แม่นาง...” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง หลินหยาเกือบสะดุ้งถอยหลังเผลอจับคอเสื้อแน่นด้วยความระแวง ก่อนจะหันไปแล้วพบใบหน้าคุ้นเคยของเด็กหนุ่มผิวสะอาดตา ใส่เสื้อผ้าธรรมดาแบบขันทีผู้น้อยแต่เรียบร้อยข้างตัวหิ้วถุงผ้าใบหนึ่ง เสี่ยวจ้าวจื่อนั้นเอง

“อ้าว..ท่านเสี่ยวจ้าวจื่อ...มาทำอะไรที่นี่หรือ? อ้อซื้ออาหารและวัตถุดิบเหมือนเดิมใช่ไหม?” เสียงหลินหยาพยายามปรับให้ราบเรียบแต่อายเล็กน้อยกับความลนลานของตนเมื่อครู่ “ข้ามาซื้อพริกหอมกับรากบัวกลับไปให้คนครัวในห้องครัวหลวงขอรับ” เขาตอบพลางยิ้มอ่อนโยนตามปกติ ก่อนจะชะงักสายตาไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นผ้าคลุมคอของหลินหยาดูไม่เหมาะกับฤดูนัก สายตานั้นไม่ได้ล่วงเกิน แต่มันทำให้หลินหยาร้อนวูบวาบจนต้องเบือนหน้าไปอีกทาง “ข้าแค่...เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะ ก็เลยกันลมนิดเดียว ไม่อยากให้คออักเสบ”

“อืม...เช่นนั้นหรือขอรับ” เขายิ้มให้ ไม่ซักไซ้มากความ “ดูแม่นางยังมีสีหน้าอิดโรยเล็กน้อย...หากไม่ว่าอะไร ข้าช่วยถือของก็ได้นะ”

“ข้า...ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า” หลินหยาบ่นแกมหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ยื่นถุงอาหารที่ดูเหมือนกับว่าจะหนักกว่าถุงอื่นส่งไปให้เขาอย่างหมดท่า “ถ้าท่านจะช่วยละก็...ถือแค่ถุงนี้พอ เดี๋ยวหลังข้าจะเอียง” เสี่ยวจ้าวจื่อรับถุงมาอย่างนุ่มนวลพร้อมพยักหน้า “เข้าใจแล้วขอรับ ว่าแต่แม่นางจะกลับจวนเล็กหรือ? ข้าพอจะว่างเดินไปส่งได้นะขอรับ”

หลินหยาชะงักเล็กน้อย มองรอบกายอย่างลน ๆ ว่ามีใครเห็นไหม ก่อนจะกระแอมแล้วตอบ “ก็ได้...แต่เดินห่างกันหน่อยล่ะ เดี๋ยวจะมีใครคิดว่าท่านคือ…”

“คะ…คนรักแม่นางหรือขอรับ?” เขาพูดแทรกด้วยน้ำเสียงใสซื่อแต่ก็เหมือนจะเก่อเขินนิดหน่อย

“ปะ เปล่า! ข้าหมายถึง...เดี๋ยวคนจะเข้าใจผิด…เอาเถอะ…ท่านเป็นขันทีคงไม่เป็นอะไร…ไม่สิ…เป็นนี้หว่า” หลินหยาแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตาย เอาตรง ๆ เธอก็ค่อนข้างเครียดเหมือนกัน สำหรับหลินหยาแล้วจางกงกงก็เหมือนกับหมาหวงก้างที่ใครจะมายุ่งกับเธอก็ดูจะโดนหางเลขไปเสียหมด แต่อย่างน้อยเสี่ยวจ้าวจื่อเป็นคนของครัวหลวง ถึงจะเป็นขันทีก็เถอะ  เสี่ยวจ้าวจื่อหลุดหัวเราะเสียงเบา นุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ตกกระทบผิวน้ำในบ่ายวันนั้น "ขอรับ เช่นนั้นข้าจะเดินข้างหลัง...ห่างสามก้าวพอดี"

และระหว่างทั้งสองคนเดินลัดเลาะออกจากตลาดตะวันออกนั้น รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่ แม้ไม่เอ่ยคำใด...กลับเต็มไปด้วยความหมายที่มากพอจะบรรเทาร้อนในหัวใจที่ซุกซ่อนใต้ผ้าคลุมนั้นได้บ้าง แม้เพียงชั่วครู่เดียวก็ตาม แดดช่วงท้ายยามโหย่วยังคงอ่อนแสงและเปล่งประกายไล้ผ่านหลังคาเรือนและยอดต้นไม้ริมทาง ระหว่างทางจากตลาดถึงบ้านหลังเล็กของคุณชายอันเล่อนั้นทั้งสองคนเดินเคียงกันไปด้วยจังหวะที่ไม่เร่งรีบ สลับเสียงฝีเท้ากับเสียงลมหายใจเบา ๆ

หลินหยาที่แม้ดูเงียบลงจากอาการกระวนกระวายใจเมื่อตอนอยู่ในตลาด แต่กลับดูผ่อนคลายลงเรื่อย ๆ ระหว่างที่ฟังเสียงของเสี่ยวจ้าวจื่อเอ่ยเรื่องการตุ๋นซุปให้หอมกลมกล่อมแบบที่ไม่ต้องใส่เครื่องปรุงมากมายหรือเทคนิคการผัดให้ผักเขียวสดโดยใช้ไฟแรงช่วงต้นแล้วลดทันที นางก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขาเป็นระยะ "ท่านรู้เรื่องอาหารเยอะจังเลยนะ..." หลินหยาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะยกมือทัดปอยผมที่ปรกใบหน้าดวงตาทอแสงประหลาดแบบที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัว

“เล็กน้อยขอรับอาจารย์ที่สอนวิชาข้าเพียงเล็กน้อยท่านเคยบอกว่า...แม้แต่น้ำซุปก็เหมือนการฝึกใจขอรับ หากใจว้าวุ่นเกินไปน้ำจะขุ่นก่อนเดือด” เขาตอบด้วยรอยยิ้มบางแต่แน่วแน่ “อาหารที่ดีจึงควรมาจากจิตใจที่สงบก่อนจะลงมือทำ...แม่นางลองดูนะขอรับ”

หลินหยาพยักหน้าช้า ๆ ปลายปากแอบระบายยิ้ม “ข้าก็มีเมนูในใจนะเช่นข้าวหน้าปลาเค็ม...เผื่อวันใดอยากประชดใครขึ้นมา”

“แม่นางประชดใครบ่อยหรือขอรับ?” เขาเอียงคอถามอย่างจริงจัง ใบหน้าซื่อตรงจนหลินหยาอดกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่ได้

“นิดหน่อยน่ะ ข้ามีคนที่อยากเอาน้ำซุปเย็น ๆ ราดหน้าเขาอยู่พอสมควรเหมือนกันถ้าไม่นับคนอื่นที่เอาน้ำร้อนราดแหละนะ” นางหัวเราะในลำคอเบา ๆ และนั่นคือช่วงเวลาที่แสนสั้นแต่กลับเต็มไปด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำได้ ในที่สุด เมื่อเดินถึงหน้าประตูบ้านหลังเล็กใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เสียงนกร้องเบา ๆ ข้างเรือนขับกล่อมความเงียบให้ไม่ว่างเปล่าจนเกินไป หลินหยาหยุดก้าวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มจาง ๆ ให้เขา

“ถึงแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่เดินมาส่ง”

เสี่ยวจ้าวจื่อยื่นถุงคืนให้อย่างนุ่มนวลพร้อมก้มศีรษะเล็กน้อย “หากพรุ่งนี้แม่นางจะไปตลาดอีก ข้าก็...คงอยู่แถว ๆ นั้นเช่นกันขอรับ” เขาเอ่ยบอกหลินหยาเช่นนั้นเพราะตนเองก็มาที่นั้นทุกวัน “หึ อย่ามาแกล้งบังเอิญเจอกันนะ” หลินหยาขยิบตาข้างหนึ่งท่าทางน่าหมั่นไส้จนเขาต้องหลุดยิ้ม “เช่นนั้น...แม่นางพักผ่อนให้เพียงพอ ข้าจะกลับแล้วขอรับ” ยังไม่ลืมทิ้งความใจดีที่หลินหยาบอกว่าป่วย แม้มันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตามที

“อืม เดินทางกลับดี ๆ ล่ะ เจอกันรอบหน้านะเสี่ยวจ้าวจื่อ” นางโบกมือเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าประตูไปในที่สุด 

เมื่อประตูบานไม้ปิดลงเสียงฝีเท้าของเสี่ยวจ้าวจื่อจึงค่อย ๆ หายไปจากลานหน้าบ้าน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของฟางแห้งแดดบ่ายและความอุ่นบาง ๆ ที่ยังไม่จางจากฝ่ามือของหญิงสาวที่ถือถุงอาหารเมื่อครู่นั้นบางสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่กลับอิ่มเอมอย่างประหลาดในอก มันคงเป็นมิตรภาพอีกครั้งที่หลินหยาเป็นคนสร้างขึ้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เห่อออออออมาหาความไม่วุ่นวายใจ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

เมื่อแสงแดดคล้อยต่ำลงลูบไล้ปลายหลังคาเรือนอย่างอ้อยอิ่ง ถนนสิบลี้ก็คลาคล่ำด้วยผู้คนที่เริ่มทยอยออกมาจับจ่ายหลังแสงแดดร้อนแรงของกลางวันลาลับ เสียงพ่อค้าแม่ค้าเริ่มโหวกเหวกคึกคัก กลิ่นอาหารทอดในน้ำมันเก่า ๆ ปะปนกับกลิ่นหอมหวานของซาลาเปาไส้งาทอดร้อน ๆ โชยแตะจมูกพลางปลุกความหิวของผู้สัญจรให้กระเพื่อมไหว หญิงสาวผู้สวมชุดสาวใช้เรียบง่ายเดินเบียดไหล่ผู้คนผ่านฝูงชนไปเงียบ ๆ ใบหน้าแดงก่ำของเธอไม่ใช่เพราะอากาศฤดูร้อน แต่เป็นเพราะอีกสิ่งหนึ่งที่ยังตราตรึงในหัวใจ และ...ในผิวเนื้อ

“บ้าบอที่สุด...”

เธอกัดฟันแน่น พึมพำอย่างขัดเคืองตัวเอง ดวงตาคู่งามหรี่ลงราวกับพยายามไล่ภาพความทรงจำอันร้อนฉ่าที่พาดผ่านมาในหัว ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ภาพสายตา เสียงหายใจ และริมฝีปากของบุรุษผู้นั้นก็ยังไม่ยอมจางไปจากสมอง

“จางกงกง...ท่านมันบ้าที่สุดเลย” มือเรียวกำชายแขนเสื้อแน่นอย่างหงุดหงิดในขณะที่ฝีเท้าก็ยังคงก้าวเรื่อยตรงไปยังตลาดตะวันออก ที่นั่นในมุมหนึ่งของแผงร้านขายผักสดที่ปูเสื่อไม้ไผ่รองผักกาดเขียวอ่อนจนเขียวสะดุดตา มีร่างเล็ก ๆ คุ้นเคยกำลังก้มหน้าก้มตาจัดเรียงหัวผักอยู่ในกระบุงข้างคนขาย แม้จะไม่ได้แต่งเครื่องแบบข้าราชการ แต่ท่าทางขยันขันแข็ง อ่อนน้อมถ่อมตน และใบหน้านิ่ง ๆ อย่างเด็กชายที่ไม่กล้าสบตาใครก็ทำให้เธอจำได้ในทันที

"เสี่ยวจ้าวจื่อ?"

เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อถูกเรียกออกมาจากฝูงชน เขาหันขวับทันที มือรีบหยุดการขยับทันใด ใบหน้าเรียวเล็กสะอาดสะอ้านที่เริ่มมีเหงื่อเกาะขึ้นบาง ๆ ปรากฏความตกใจผสมกับดีใจอยู่ในแววตา “แม่นางหลินหยา...เอ่อ...ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรขอรับ...?” เสียงของเขาเบาและนอบน้อม ยังคงแฝงความประหม่าตามนิสัยเดิมที่เธอจำได้ดี เด็กคนนี้ไม่เปลี่ยนเลย

“ข้าแค่ผ่านมาแถวนี้น่ะเจ้าค่ะ...” หลินหยาตอบขณะเดินเข้าไปใกล้ ดวงตายังแดง ๆ อยู่จากความอับอายโกรธเขินเมื่อครู่ และยังพยายามเก็บสีหน้าที่พาให้ใจวูบวาบเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย “เจ้านี่นะ ออกมานอกวังได้แล้วเหรอ?”

เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มเก้อ ๆ ขณะก้มหัวรับ “ขอรับ...วันนี้ขออนุญาตออกมาเอาวัตถุดิบที่ร้านเจ้าประจำให้โรงครัวหลวงน่ะขอรับ ข้าน้อยเลยถือโอกาสช่วยขนผักให้ก่อนจะกลับ...”

“อืม...เจ้านี่ใจดีเกินไปแล้ว” เธอกล่าวพลางก้มมองตะกร้าใส่ผักที่เรียงอยู่ หัวไชเท้า ผักบุ้ง น้ำเต้าสด ล้วนสะอาดหมดจดจนดูแปลกตาสำหรับผักตลาดทั่วไป

เสี่ยวจ้าวจื่อเงียบไปสักพัก ก่อนจะถามขึ้นเบา ๆ เพราะเห็นใบหน้าของหลินหยา “แม่นาง...ข้า...เอ่อ ข้ารู้วิธีทำซุปกระดูกใส...หากว่างข้าจะทำให้ท่านกินดีหรือไม่?” หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อย “หือ? เดี๋ยวนี้กล้าพูดเสนอออกมาด้วยตัวเองแล้วรึ?” แก้มของเสี่ยวจ้าวจื่อขึ้นสีแดงจาง ๆ ขณะยิ้มเขิน ๆ เงยหน้าอย่างกล้าหาญนิดหน่อยแต่ก็ยังหลุบตาอยู่ดี

“...ก็เพราะอยากให้แม่นางหายเหนื่อยจากเรื่องที่ดูเหมือน...ไม่ค่อยดีนักในวันนี้น่ะขอรับ” เสี่ยวจ้าวจื่อที่เพิ่งกล้าพูดออกไปว่าตนอยากให้หลินหยาหายเหนื่อยจากเรื่องที่ดูไม่ค่อยดีนักในวันนี้ ก็กำลังยิ้มเขิน ๆ อย่างภูมิใจเล็กน้อยที่กล้ากล่าวถ้อยคำนั้นออกมาได้เต็มประโยคเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ทันใดนั้นเอง… "อะ…อ๊ะ...!" เขาเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของหลินหยาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ทันที

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างริมฝีปากเผยอราวกับตกใจสุดขีด ใบหน้าขาวจัดเริ่มแดงจัดขึ้นทีละน้อย ไล่จากพวงแก้มทั้งสองข้างจนลามไปถึงใบหู ราวกับเลือดทั้งหมดในร่างพุ่งขึ้นมาที่ศีรษะเพียงจุดเดียว มือข้างหนึ่งของนางรีบยกขึ้นปิดปากตนเองอย่างตื่นตระหนก ดวงตากะพริบถี่ ๆ เหมือนคนพยายามลบความคิดบางอย่างทิ้งไปให้เร็วที่สุด "บะ...บะ...บ้าบอที่สุด!" นางพึมพำเบา ๆ ติด ๆ ขัด ๆ กับตนเองก่อนจะหลุบตาลงต่ำ ท่าทางเหมือนคนกำลังระเบิดจากแรงเขินและความคิดอัปมงคลที่ปะทุขึ้นมาไม่หยุด

"อึก...ออกไปจากหัวข้าเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เสียง ไอ้ริมฝีปากนั่น...ไอ้คนบ้ากาม ไอ้จางกงกงบ้านั่น!!" หลินหยายกมือขึ้นปัดอากาศแรง ๆ เหมือนกำลังไล่หมอกพิษหรือฝูงยุงที่ลอยวนอยู่รอบหัวตัวเองอย่างเสียสติ สายตาวูบไหวไปมา ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะสั่นนิด ๆ เพราะพยายามไม่ให้แสดงอาการชัดเจนเกินไป

เสี่ยวจ้าวจื่อที่มองเห็นอาการทั้งหมดนั้น ใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนสีไปเช่นกัน—แต่เป็นสีหน้าของคนที่เริ่มตื่นตกใจสุดขีด "มะ...แม่นางหลินหยา...!? ท่าน...ท่านไม่สบายหรือเปล่าขอรับ!?" เขารีบวางตะกร้าผักแล้วควักผ้าเช็ดหน้าผืนบางจากแขนเสื้อออกมายื่นให้ทันที แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยจนสั่นงันงกมือที่ยื่นให้ก็สั่นเล็กน้อยเพราะกลัวว่าทำอะไรผิดโดยไม่รู้ตัว "ท่าน...ท่านดูหน้าแดงจัดมากเลยนะขอรับ!? เอ่อ...อย่าบอกนะว่า...เป็นไข้แดด!? หรือว่า...เป็นลมแดด!? หรือ...หรือ...โดนพิษเร่าร้อนของ...พริกฮวาเจียวจากร้านข้างทาง!?"

 

“ไม่ใช่!!!” หลินหยาร้องสวนเสียงสูงพลางแย่งผ้าเช็ดหน้าเขามาเช็ดหน้าตนเองแบบมั่ว ๆ ก่อนจะยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นแล้วกรีดร้องในใจรอบที่ห้าสิบเจ็ดภายในวันเดียว เสี่ยวจ้าวจื่อยิ่งลนลานใหญ่ ตาทำท่าจะปิดลงอยู่แล้วเพราะเขินตาม เขาก้มหัวคำนับเร็ว ๆ หลายที “ขะ...ข้าน้อยขออภัยขอรับ! ข้าน้อยคงพูดอะไรผิดอีกแล้วแน่ ๆ! ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจทำให้ท่านโกรธหรือ...หรือ...หน้าแดงนะขอรับ!”

หลินหยาหันขวับไปมองเขาทันทีด้วยสายตาเหมือนคนที่โดนแทงใจดำสุดแรง "ขะ...ข้าเปล่าหน้าแดงเพราะเจ้านะ!!"

"ข้าน้อยไม่ได้ว่าอย่างนั้นนะขอรับ!" เสี่ยวจ้าวจื่อรีบโบกมือพรืบ ๆ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปเรียบร้อย "ข้าน้อยแค่...แค่ห่วง!" ทั้งสองยืนประจันหน้ากันในท่ามกลางตลาดตะวันออกที่ผู้คนเริ่มมองมาด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสาวใช้หน้าสวยกับเด็กชายผู้น่ารักตรงหัวมุมถนน ท้ายที่สุด เสี่ยวจ้าวจื่อก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ พลางพูดเสียงอ้อมแอ้ม

“ข้าว่า…ข้าต้องไปซื้อผักต่อแล้วล่ะขอรับ…แม่นางหลินหยารีบไปพักก่อนที่จะเป็นลมเถอะขอรับ!” พูดจบก็วิ่งหนีหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว ทิ้งหลินหยาไว้กับความเดือดดาลในหัวใจและหัวที่ยังมีภาพลามกนั่นวนซ้ำไปมาอยู่ไม่หยุด…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: วุ่นวายกว่าเดิมอีกรอบนี้

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 19 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเหม่า (เวลา 05.00 - 07.00 น.)

เช้าตรู่ ณ เมืองฉางอัน แสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดส่องต้องหลังคาอาคารโรงหมอเจิ้งเทียน ขับไล่ความมืดมิดของราตรีกาลให้จางหายไป ซูเหยาในชุดเรียบง่ายสะอาดตา ก้าวออกมาจากโรงหมอเจิ้งเทียน สูดอากาศยามเช้าที่บริสุทธิ์เต็มปอด เสียงจอแจของผู้คนที่เริ่มออกค้าขายและจับจ่ายใช้สอยดังแว่วมาเป็นระยะ นางไม่รอช้า มุ่งหน้าไปยังตลาดตะวันออก ระหว่างทางชาวบ้านที่ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมหุงหาอาหาร และผู้คนที่กำลังเดินทางไปตลาด ต่างทักทายซูเหยาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและให้ความเคารพในฐานะหมอ นางโค้งกลับพร้อมเผยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน

ตลาดตะวันออกในยามเช้าคึกคักไปด้วยผู้คน ซูเหยาเดินเลือกซื้อวัตถุดิบอย่างพิถีพิถัน สายตากวาดมองหาสมุนไพรสดและเครื่องเทศที่จำเป็นสำหรับปรุงยาและเตรียมอาหารในโรงหมอ มือเรียวเลือกหยิบขิงแก่ เห็ดหลินจือสด และพุทราจีนแห้งใส่ตะกร้า

ระหว่างทางที่เดินผ่านแผงขายผัก นางได้ยินเสียงแม่ค้าเจ้าของแผงบ่นเบา ๆ 

"โอ๊ย... ปวดเอวเหลือเกิน สงสัยเมื่อคืนนอนผิดท่า"

ซูเหยาหยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย ยิ้มให้แม่ค้าอย่างเป็นมิตร 

"อาการปวดเอวเกิดได้หลายสาเหตุเจ้าค่ะ อาจเป็นเพราะการยืนนาน หรือการเคลื่อนไหวที่ไม่เหมาะสม ท่านลอง ประคบด้วยผ้าชุบน้ำอุ่นบ่อย ๆ ดูนะเจ้าคะ จะช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดีขึ้น และลองดื่มน้ำขิงต้มอุ่น ๆ เป็นประจำ ก็จะช่วยบรรเทาอาการปวดเมื่อยได้ดีเจ้าค่ะ"

"ขอบคุณท่านหมอหญิงมากเจ้าค่ะ ข้าจะลองทำตามที่ท่านว่าดู" แม่ค้ายิ้มกว้าง

ซูเหยาเดินต่อมายังแผงขายปลา แม่ค้าอีกรายบ่นขึ้นมาว่า 

"ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ข้ารู้สึกไม่สบายตัวเลย ไอแห้ง ๆ มาหลายวันแล้ว"

"อาการไอแห้ง ๆ มักเกิดจากความร้อนภายในร่างกาย หรือปอดแห้งเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบพร้อมรอยยิ้ม “ท่านป้าควรหลีกเลี่ยงอาหารรสจัดและของทอด ดื่มน้ำอุ่นให้มาก ๆ และลอง จิบน้ำมะนาวผสมน้ำอุ่น หรือ อมมะขามป้อมดูนะเจ้าคะ จะช่วยให้ชุ่มคอและลดอาการไอได้ดีเจ้าค่ะ"

“ขอบคุณท่านหมอหญิงมากเจ้าค่ะ”

จากนั้นไม่นานไต้ซือจื่อหลิงในชุดจีวรสีเทา ก็เดินถือบาตรผ่านมายังตลาดตะวันออกอย่างเช่นทุกวัน เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของท่านดังก้าวเข้ามาใกล้ ซูเหยาซึ่งกำลังเลือกซื้อผักอยู่พอดี เมื่อเห็นไต้ซือจื่อหลิงก็รีบวางตะกร้าลง และจัดเตรียมไก่ขอทานและชาเบญจมาศที่ตั้งใจจะใส่บาตรให้ท่าน

"นมัสการเจ้าค่ะไต้ซือ" ซูเหยาเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยความเคารพ

ไต้ซือจื่อหลิงพยักหน้ารับเล็กน้อย ดวงตาเปี่ยมด้วยความเมตตาจ้องมองมาที่ซูเหยา 

"อรุณสวัสดิ์โยมซู วันนี้ดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษนะ"

"เจ้าค่ะ วันนี้อากาศยามเช้าดีนัก ผู้คนก็คึกคัก ทำให้ข้าน้อยรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากเลยเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบพร้อมรอยยิ้ม "ไต้ซือเหน็ดเหนื่อยกับการบิณฑบาตทุกวันหรือไม่เจ้าคะ?"

"การเดินทางคือการฝึกฝน สังขารย่อมต้องรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา แต่ใจที่สงบย่อมช่วยบรรเทาได้" ไต้ซือจื่อหลิงกล่าวพลางส่งรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน 

ซูเหยาค่อย ๆ บรรจงนำอาหารใส่ลงไปในบาตรให้ท่าน จากนั้นก็หยิบชาเบญจมาศที่เตรียมไว้ใส่ตามลงไป 

"ข้าน้อยได้เตรียมชาเบญจมาศไว้ให้ไต้ซือเจ้าค่ะ สรรพคุณของชาเบญจมาศคือช่วยบำรุงสายตา ทำให้จิตใจสงบ และช่วยขับพิษร้อนในร่างกาย เผื่อไว้ดื่มบำรุงธาตุในกายจะได้มีแรงออกบิณฑบาตทุกวันเจ้าค่ะ"

ไต้ซือจื่อหลิงยิ้มรับ 

"ขอให้บุญกุศลนี้จงส่งผลให้โยมมีแต่ความสุข ความเจริญ และมีปัญญาเฉลียวฉลาดในการรักษาผู้คนต่อไป"

"สาธุเจ้าค่ะไต้ซือ" ซูเหยายกมือไหว้อีกครั้ง

"ช่วงนี้โยมเห็นชาวบ้านในเมืองเป็นอย่างไรบ้างโยมซู?" ไต้ซือจื่อหลิงถามด้วยน้ำเสียงเมตตา

"ก็มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไปเจ้าค่ะไต้ซือ" ซูเหยาตอบพลางยิ้ม "ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พบได้บ่อยตามฤดูกาล อย่างอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้บางคนเป็นหวัด ไอ หรือปวดเมื่อยตามตัวเจ้าค่ะ"

"อาตมาก็เห็นเช่นนั้น" ไต้ซือพยักหน้าเห็นด้วย "ระหว่างทางบิณฑบาต อาตมาได้ยินชาวบ้านบ่นเรื่องค่าครองชีพที่สูงขึ้นบ้าง สินค้าบางอย่างก็หายากขึ้น ทำให้พวกเขาต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อปากท้อง"

"จริงเจ้าค่ะไต้ซือ" ซูเหยาเสริม "ที่โรงหมอเจิ้งเทียนเองก็มีผู้ป่วยบางรายที่มาด้วยอาการอ่อนเพลียจากการทำงานหนัก หรือความเครียดจากการแบกรับภาระครอบครัว ข้าน้อยก็ได้แต่ให้คำแนะนำเรื่องการดูแลสุขภาพกายและใจควบคู่กันไปเจ้าค่ะ"

"นั่นสินะ" ไต้ซือจื่อหลิงถอนหายใจแผ่วเบา "ชีวิตของชาวบ้านนั้นไม่ง่ายเลย การรักษากายก็สำคัญ แต่การรักษาใจให้เข้มแข็งยิ่งสำคัญกว่า อาตมาหวังว่าโยมจะช่วยเป็นที่พึ่งทั้งกายและใจให้แก่พวกเขาได้"

ซูเหยารับคำด้วยสีหน้าตั้งใจ 

"ข้าน้อยจะพยายามอย่างเต็มที่เจ้าค่ะ โรงหมอเจิ้งเทียนยินดีต้อนรับผู้คนทุกชนชั้น ทุกข์กายหรือทุกข์ใจก็พร้อมให้ความช่วยเหลือเจ้าค่ะ"

ไต้ซือจื่อหลิงยิ้มอย่างเมตตาอีกครั้ง ก่อนจะยกบาตรขึ้นและก้าวเดินต่อไปอย่างสงบ ซูเหยายืนมองตามหลังท่านจนลับสายตา หัวใจของนางเปี่ยมล้นด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

นางกลับมาสนใจการเลือกซื้อผักและสมุนไพรอีกครั้ง สายตากวาดมองเห็นผักกาดขาวสดกรอบ กะหล่ำปลีเนื้อแน่น และถั่วฝักยาวสีเขียวอ่อน ดูน่ารับประทานยิ่งนัก ขณะที่กำลังเลือกผักอยู่นั้น นางก็ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังพูดคุยกับแม่ค้าแผงข้างๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"ท่านแม่ข้าเวียนหัวเหลือเกิน เมื่อคืนก็หลับไม่สนิท ปวดหัวตุบ ๆ มาทั้งคืนเลย"

ซูเหยาหันไปมอง เห็นเด็กหนุ่มใบหน้าซีดเซียว ดวงตาโรยรา แม่ค้าผู้เป็นมารดาก็กำลังใช้มือลูบหัวลูกชายด้วยความเป็นห่วง

"อากาศช่วงนี้มันร้อนอบอ้าวเหลือเกิน ลูกคงจะเพลียแดดน่ะ" แม่ค้าพูดพร้อมส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางซูเหยา

ซูเหยายิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน 

"อาการเวียนศีรษะ ปวดหัว และนอนไม่หลับนั้น อาจเกิดจากความร้อนสะสมในร่างกายเจ้าค่ะ" นางกล่าวพลางเดินเข้าไปใกล้ "ท่านน้าลองให้ลูกชายดื่มน้ำเก๊กฮวยเย็น ๆ หรือน้ำใบบัวบกก็จะช่วยดับร้อนได้ดีเจ้าค่ะ และควรพักผ่อนให้เพียงพอ หลีกเลี่ยงการออกไปกลางแดดจัด ๆ นะเจ้าคะ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างซึม ๆ ซูเหยาหยิบขิงสดที่ซื้อมาแล้วออกมาจากตะกร้า

"นี่ขิงแก่เจ้าค่ะ" ซูเหยาบอกกับแม่ค้า "ลองเอาไปต้มกับน้ำตาลกรวดให้ลูกชายดื่มอุ่น ๆ ก่อนนอนดูนะเจ้าคะ จะช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดีขึ้น คลายความเมื่อยล้า และช่วยให้หลับสบายขึ้นด้วยเจ้าค่ะ"

แม่ค้าและเด็กหนุ่มยิ้มกว้างด้วยความซาบซึ้งใจ 

"ขอบคุณท่านหมอหญิงมากเจ้าค่ะ ขอบคุณจริง ๆ"

ซูเหยาโค้งรับเล็กน้อยก่อนจะเดินเลือกซื้อของต่อ วันนี้นางได้ทั้งวัตถุดิบคุณภาพดีและยังได้แบ่งปันความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับผู้คนในตลาดอีกด้วย เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงจอแจของตลาดตะวันออกในยามเช้า ยังคงดำเนินไปอย่างคึกคัก แต่ในความคึกคักนั้น กลับแฝงไปด้วยเรื่องราวของผู้คน ความห่วงใย และน้ำใจที่ซูเหยาได้มอบให้ ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของหมอหญิงแห่งเมืองฉางอัน และเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจของนางให้เปี่ยมสุขยิ่งขึ้น

เมื่อได้ของครบถ้วนแล้ว ซูเหยาก็หิ้วตะกร้าที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบสดใหม่กลับโรงหมอเจิ้งเทียนด้วยรอยยิ้มอิ่มเอมใจ แสงแดดยามเช้าสาดส่องแรงขึ้นเล็กน้อย ส่องประกายกระทบใบหน้าของนางดูสดใสราวกับดอกเหมยแรกแย้ม

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

[NPC-21] มอบ ไก่ขอทาน และ ชาเบญจมาศ ให้ ไต้ซือจื่อหลิง

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + ชาหรือสุราก็ได้ (+5)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม