[ตลาดตะวันออก]

SuYao ดี

วันที่ 1 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเหม่า (เวลา 05.00 -07.00 น.)

แสงอาทิตย์ยามเช้าทอประกายเรืองรองลอดผ่านม่านหมอกจาง ๆ บนท้องฟ้า เป็นสัญญาณว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ซูเหยาสวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนเรียบง่าย นางถือตะกร้าสานใบเล็กที่บรรจุซิ่งเหรินโต้ฟูสีขาวนวลเนียนและน้ำชาอุ่น ๆ เดินออกมาจากโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างแผ่วเบา

กลิ่นหอมของสมุนไพรและยาจีนลอยอบอวลตามลม แต่ซูเหยาคุ้นชินกับมันเสียแล้ว นางสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าไปเต็มปอดอย่างสดชื่น ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตลาดตะวันออกที่อยู่ไม่ไกลนัก ตลอดสองข้างทางของถนนหินโบราณ ร้านค้าต่าง ๆ เริ่มเปิดประตูเตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ บ้างก็กำลังจุดเตาไฟเพื่อทำอาหารเช้า บ้างก็กวาดหน้าร้านอย่างขยันขันแข็ง เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศที่คึกคักมีชีวิตชีวา

ซูเหยาเดินเรื่อย ๆ จนมาถึงกลางตลาด นางเลือกทำเลที่ร่มรื่นใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อยืนรอหลวงจีนที่จะออกบิณฑบาต นางวางตะกร้าลงบนพื้นแล้วนั่งยอง ๆ ลงรออย่างสงบและสำรวม กลิ่นหอมหวานของดอกท้อที่ปลูกอยู่ข้างทางลอยมาแตะจมูกนางอย่างแผ่วเบา ซูเหยาเหลือบมองไปยังดอกท้อสีชมพูอ่อนที่กำลังผลิบานอย่างงดงามแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข นางนึกถึงเรื่องราวดี ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้

หลังจากที่นางรออยู่ไม่นาน ท่านไต้ซือจื่อหลิงก็เดินอุ้มบาตรมาแต่ไกล ท่านสวมจีวรใหม่เอี่ยมที่ซูเหยาตั้งใจเย็บถวายอย่างประณีต ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันอาจไม่ได้พอดีเป๊ะ แต่เมื่อเห็นท่านสวมแล้วดูพอดีตัว ซูเหยาก็อดรู้สึกปลื้มใจไม่ได้

"นมัสการท่านไต้ซือเจ้าค่ะ" ซูเหยากล่าวเบา ๆ พลางน้อมตัวลงอย่างสำรวม จากนั้นจึงบรรจงวางซิ่งเหรินโต้ฟูและนน้ำชาใส่บาตรด้วยความเคารพ

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ จีวรที่เย็บถวาย สวมใส่สบายดีหรือไม่เจ้าคะ?" ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย

ท่านไต้ซือจื่อหลิงมองมาที่ซูเหยาด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ท่านยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะตอบว่า 

"รู้สึกสบายดีมาก โยมตั้งใจเย็บได้งดงามและประณีตยิ่งนัก"

คำชมของท่านไต้ซือทำให้ซูเหยารู้สึกราวกับได้น้ำทิพย์ชโลมใจ นางรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้มีส่วนทำสิ่งดี ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับผู้ที่มีเมตตาธรรมเช่นท่าน

"ดีใจที่ท่านชอบเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม ท่านไต้ซือจื่อหลิงรับรู้ได้ถึงความสุขใจของหญิงสาวตรงหน้า จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่จริงจังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

"โยมซู...อาตมามีเรื่องหนึ่งอยากจะปรึกษา"

ซูเหยาเงยหน้ามองท่านไต้ซือด้วยความสงสัย 

"เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?"

ท่านไต้ซือจื่อหลิงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตลาดที่เริ่มคึกคัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"ดังที่โยมทราบ ศาสนาพุทธยังไม่เป็นที่รู้จักนักในดินแดนแห่งนี้ วัดวาอารามก็ยังไม่มี อาตมาจึงมีความตั้งใจที่จะสร้างวัดขึ้นมาสักแห่งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแก่พุทธศาสนิกชน แต่การจะสร้างวัดนั้นต้องใช้ทุนทรัพย์มากมายนัก อาตมาจึงอยากขอแรงจิตศรัทธาจากญาติโยมเพื่อร่วมบุญกุศลในครั้งนี้"

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจและน้อมรับฟัง ท่านไต้ซือมองหญิงสาวอย่างพิจารณา 

"อาตมาสังเกตเห็นว่าโยมมีฝีมือในการปรุงยาสมุนไพรและมีความคิดสร้างสรรค์ จึงอยากจะชวนโยมมาร่วมบุญในการสร้างวัดครั้งนี้"

"ร่วมบุญอย่างไรหรือเจ้าคะ?" ซูเหยาถามด้วยความสนใจ

"อาตมามีความคิดที่จะปลุกเสกวัตถุมงคลขึ้นมาเพื่อเป็นของที่ระลึกสำหรับผู้ร่วมทำบุญ รายได้ทั้งหมดจากการบูชาวัตถุมงคลนี้ก็จะนำไปสมทบทุนสร้างวัด เพื่อเป็นที่พำนักแก่ภิกษุสงฆ์และเป็นสถานที่เผยแผ่ธรรมะแก่ผู้คนสืบไป โยมซู...อาตมาอยากให้โยมมาร่วมสร้างบุญครั้งใหญ่นี้ด้วยกัน" ท่านไต้ซือจื่อหลิงกล่าว 

ซูเหยาเงียบไปชั่วขณะ นางนับถือเต๋ามาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่ได้เคร่งครัดนัก แต่ความศรัทธานั้นหยั่งรากลึกในใจ นางรู้สึกเลื่อมใสในตัวท่านไต้ซือจื่อหลิง แต่ไม่แน่ใจว่าการเข้าร่วมสร้างวัดทางพุทธจะเหมาะสมหรือไม่

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ...ขะ...ข้าน้อยนับถือเต๋า" ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและมีความกังวลฉายชัดในแววตา

ท่านไต้ซือจื่อหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่านมองซูเหยาด้วยความเข้าใจ ไม่ได้มีท่าทีตำหนิหรือกดดันแม้แต่น้อย

"ศาสนาพุทธนั้นสอนเรื่องเมตตาธรรมและการช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ได้สอนให้แบ่งแยก หรือจำกัดว่าต้องเป็นพุทธศาสนิกชนเท่านั้นถึงจะทำบุญได้" ท่านไต้ซือกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บุญกุศลนั้นอยู่ที่ใจ ขอเพียงโยมมีจิตที่บริสุทธิ์และปรารถนาจะช่วยเหลือผู้อื่น ก็ถือเป็นบุญอันยิ่งใหญ่แล้ว"

ซูเหยาฟังแล้วรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง แต่ยังคงลังเลใจอยู่ดี การร่วมสร้างวัดเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่นางจะตัดสินใจได้ในทันที

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ ข้าขอเวลาคิดสักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ?"

ท่านไต้ซือพยักหน้าอย่างเห็นใจ ท่านไม่ได้เร่งรัดหรือคะยั้นคะยอ ซูเหยารู้สึกขอบคุณในความเมตตาของท่านอย่างยิ่ง

"ได้สิโยมซู ไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจ หากโยมตกลงใจได้เมื่อไหร่ เชิญมาหาอาตมาได้ที่ศาลเจ้าร้างเถียนฉิงเวย" ท่านไต้ซือกล่าว "จะได้หารือรายละเอียดเรื่องวัตถุมงคลกัน"

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นจึงน้อมตัวลงอีกครั้งเพื่อกล่าวลา

"เช่นนั้นข้าน้อยต้องขอตัวแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านไต้ซือจื่อหลิงรับการไหว้น้อมของซูเหยาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมเมตตา จากนั้นท่านก็เดินจากไปอย่างสงบเพื่อบิณฑบาตต่อ ซูเหยามองตามหลังท่านไปจนลับตา ความคิดเรื่องการร่วมสร้างวัดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซูเหยา นางเข้าใจในความตั้งใจของท่านไต้ซือและรู้สึกนับถือในความมุ่งมั่นของท่าน แต่การตัดสินใจเข้าร่วมนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับหญิงสาวผู้ยึดมั่นในวิถีเต๋า การสร้างวัตถุมงคลทางพุทธสำหรับนางที่ไม่ใช่พุทธศาสนิกชนจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมหรือไม่ และนางควรจะทำอย่างไรดี?

[NPC-21] มอบ ซิ่งเหรินโต้ฟู และ ชาขาวเข็มเงิน ให้ ไต้ซือจื่อหลิง

+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ หลิวอัน)

ยามอาทิตย์คล้อยต่ำลอดผ่านผ้าใบที่ขึงอยู่เหนือแผงลอยในตลาดตะวันออก ผู้คนยังคงขวักไขว่ เสียงแม่ค้าร้องขายของดังคลอกับเสียงเหรียญอู่จูที่กระทบกัน หลินหยาที่สวมผ้าคลุมบางสีม่วงหม่นเดินเท้าเข้ามาในตลาด ร่างของนางดูอ่อนแรงเล็กน้อยเพราะการเดินทางไกล แต่สีหน้าเจือความสบายใจเมื่อได้เห็นฉางอันอีกครั้ง กลิ่นของขนมหมั่นโถวนึ่งจากร้านเจ้าประจำทางซ้ายมือทำให้หลินหยาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกมาเบา ๆ

นางตั้งใจจะตรงไปยังบ้านหลังเล็กของหลิวอันที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก แต่ระหว่างเดินลอดผ่านแผงผลไม้ตรงหัวมุม นัยน์ตากลมกลับพลันเห็นเงาร่างหนึ่งที่คุ้นเคยอย่างจับใจ "ท่านหลิวอัน!" หลินหยาหยุดเท้าแทบจะทันที ปากเอ่ยเสียงดังออกมาโดยไม่ทันคิด นัยน์ตาของนางเบิกเล็กน้อยเหมือนไม่คาดฝันว่าจะเจอเขาตรงนี้

ร่างสูงของบุรุษผู้สงบเยือกเย็นในอาภรณ์เรียบง่ายเฉดน้ำหมึกมืดหันมาทางนางอย่างช้า ๆ สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความแปลกใจนัก เพียงแค่นัยน์ตาคมกริบสบมองหญิงสาวที่ไม่เจอกันเกือบเดือนด้วยสายตาสงบนิ่ง แต่มีบางอย่างในแววตานั้น... เป็นประกายบางเบา ราวกับว่าการพบกันครั้งนี้เขารู้ว่าต้องเกิดขึ้น และเฝ้ารออย่างเงียบงัน

"กลับมาแล้วหรือ" เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่อบอุ่นราวกับกล่าวคำต้อนรับอันแสนลึกซึ้ง หลินหยาเดินเข้าไปหาเขาอย่างไม่ได้คิดมาก นางยิ้มกว้างแล้วเงยหน้ามองเขา "สวัสดีเจ้าค่ะท่านหลิวอัน ข้ากลับมาแล้ว ท่านยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ท่าทางไม่ตกใจเลยที่เจอข้ากระทันหัน" นางว่าพลางมองเขาอย่างหยอกล้อแต่แฝงความโล่งใจที่ได้เจอเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่คิดถึง

หลิวอันสบตานางอย่างนิ่งงันเพียงอึดใจ ก่อนจะกล่าวเรียบ ๆ ว่า "ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมาวันนี้…เร็วขนาดนี้…จึงออกมาเดินดูตลาดเสียหน่อย แต่ก็คาดว่าเร็ว ๆ นี้เจ้าคงโผล่มา"

นางกระพริบตาปริบ ๆ ตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น "ท่านเดาได้หรือเจ้าคะ?" หลิวอันไม่ได้ตอบ เขาเพียงปรายตามองนางเล็กน้อย แล้วยื่นถุงผ้าขนาดเล็กในมือออกมาอย่างเงียบ ๆ

"ของกินเล่นเจ้าชอบจากร้านตรงหัวมุม ข้ารอให้แม่ค้าทอดเสร็จพอดี" หลินหยาอึ้งไปอึดใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง "ท่านหลิวอัน~" น้ำเสียงของนางยานเสียงหวาน แทบจะกลายเป็นคำออดอ้อน ท่าทางประหนึ่งลูกแมวที่ได้รับขนมโปรด

เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างใจเย็น "กลับไปพักเถิดเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวข้าจะนำทางเจ้าเอง"

“อ้อ...แล้วพวกจดหมายที่ข้าฝากไว้ ท่านได้ส่งให้ครบแล้วหรือไม่เจ้าคะ?” หลินหยาเอ่ยถามขณะเดินเคียงข้าง

“อืม หรงเล่อวางแผนจะเผาให้...แต่ข้ากั้นไว้ทัน”

“หา!?” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของหลิวอันหลุดลอดออกมาอย่างหายากนัก เขาเพียงกล่าว “ข้าล้อเล่น” แล้วก้าวเดินต่อไปในยามค่ำที่แสงตะวันหลบหลัง แสงไฟจากโคมกระดาษหน้าร้านอาหารเริ่มส่องแสงละมุนทอดเงายาวบนพื้นหิน หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มประหลาดเอ่ยขึ้นในจังหวะที่สายลมยามค่ำพัดผ่าน เธอยืนนิ่ง พลางจับห่อของกินเล่นไว้แน่นในมือข้างหนึ่ง ก่อนจะหันไปสบตากับบุรุษผู้เดินเคียงข้าง

"ท่านหลิวอัน…" หลินหยาหยุดฝีเท้ากะทันหัน ใบหน้าขึ้นเงาสะท้อนจากโคมไฟที่แกว่งไกวตามลม ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้มบางก่อนเอ่ยเสียงเรียบเหมือนไม่ได้มีอะไรสำคัญในถ้อยคำนั้น "หากข้าบอกว่า ข้าจะออกจากบ้านหลังเล็กของท่าน ท่านจะว่าอะไรข้าหรือไม่เจ้าคะ?" หลิวอันหยุดเดินเช่นกัน แววตาเรียบสงบของเขาเคลื่อนมองหญิงสาวอย่างนิ่งงัน ไม่มีคำตอบหรือคำถาม ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความแปลกใจบนใบหน้าสงบนิ่งนั้น

"ตอนข้ากลับมาถึงฉางอัน ข้าได้รับจดหมายจากร้านค้าว่าได้กำไรดีมากกว่าที่คาดไว้มาก ตอนนี้ข้ามีเงินมากพอจะเช่าโรงเตี๊ยมทั้งเดือนได้ด้วยซ้ำ…หรือหากจะอยู่เป็นปีก็คงไม่เดือดร้อน" หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ แต่ในแววตานั้นกลับมิได้สดใสเช่นน้ำเสียงของนาง หากหลิวอันรู้จักหลินหยาดี ย่อมต้องเห็นความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ภายใต้ถ้อยคำอวดดีนั้น "ท่านจะอนุญาตหรือไม่เจ้าคะ?"

หลินหยาหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง นัยน์ตาดูเหมือนจะไร้พิษภัย ไร้แรงกดดัน แต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยเงาสะท้อนของความจริงบางอย่างที่นางเลือกจะไม่พูดตรง ๆ... เพราะแท้จริงแล้ว นางไม่ต้องการขออนุญาตเขาหรอก แต่นางอยากรู้ว่าเขาจะ รู้สึกอย่างไรต่างหาก กับการที่นางเลือกจะออกจากบ้านของเขา 

หลิวอันมองสบตาหลินหยาเนิ่นนาน ก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างแผ่วเบาแต่นิ่งแน่ว "เจ้ามิได้เป็นนกในกรงที่ข้าขังไว้...จะไปที่ใด ย่อมเป็นสิทธิของเจ้า" เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่บางสิ่งในถ้อยคำนั้นคล้ายกับความว่างเปล่าที่ทอดผ่านกลางใจ หลิวอันไม่เคยห้ามนาง ไม่เคยผูกมัด หากแต่เขาแค่ปกป้องนาง...จากผู้ที่ไม่อาจไว้ใจได้ อย่างจางกงกง "แต่เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าบ้านหลังนั้นไม่ใช่แค่ที่พักพิง...มันคือที่หนึ่งที่เจ้าไม่จำเป็นต้องระวังตัว" คำพูดนั้นไม่ได้ขอให้นางอยู่ ไม่ได้รั้ง แต่มันคือการตอกย้ำว่า ‘ข้าคุ้มครองเจ้าเสมอ’ และเขาเองก็รู้ดีว่าทุกสิ่งในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว 

จางกงกงกลับมา แต่รอบนี้ไม่ได้กลับมาเป็นผู้ร้ายในสายตานาง แต่มันคือความสัมพันธ์ที่เหมือนทั้งสองตัดกันไม่ขาดต่อให้เกลียดกันในครานั้นถึงเพียงใด นั่นหมายความว่าหลินหยากำลังอยู่ในห้วงหรืออุ้มมือของจงฉางชื่อผู้นั้น...ที่เขาอาจไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกอีกต่อไป

หญิงสาวยืนนิ่ง ดวงตาของนางมองเขาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย นางอยากพูดสิ่งที่แท้จริงว่าสาเหตุที่นางต้องออกจากที่พักนั้น ไม่ใช่เพราะอยากอยู่โรงเตี๊ยม ไม่ใช่เพราะอยากอวดดีว่า 'มีเงิน' แต่เพราะไม่อยากให้จางกงกงไม่สบายใจที่นางอยู่ในเขตของคนที่เขาไม่พอใจที่สุดในวัง แต่นางก็พูดไม่ได้...เพราะไม่อยากให้หลิวอันเจ็บแต่ท่านหลิวอันก็ฉลาดเกินกว่าที่หลินหยาจะโกหกได้แนบเนียนเหมือนกันเขารู้ทุกอย่างในตัวหลินหยาทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่าตัวนางเองเสียอีก

"ข้ารู้เจ้าค่ะ..." หลินหยาตอบแผ่ว ๆ "ข้าแค่ไม่อยากรบกวนท่านนานเกินไป หากท่านลำบากใจ ข้าจะอยู่ห่าง...ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจ แต่เพราะไม่อยากให้ท่านต้อง...กลายเป็นเป้าสายตาเพราะข้าอีก"

หลิวอันมองนางเงียบ ๆ ก่อนจะกล่าวเพียงว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้าไม่เคยลำบากใจเพราะเจ้าเลย...หลินหยา" หญิงสาวเบิกตานิดหนึ่ง หัวใจของนางสั่นไหวกับคำพูดเรียบง่ายนั้น นางอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป...แต่กลับกลืนมันลงคอแทน “เจ้าทำในสิ่งที่เจ้าคิดว่าถูกเถิด” เขากล่าวต่อ “แต่ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าโกหกตัวเองมีความสุขกับสิ่งที่เจ้าต้องการและใฝ่หา อย่าให้ผู้ใดมาพรากรอยยิ้มอันสดใสและงดงามของเจ้าอีก” ถ้อยคำของเขานั้นไม่ได้มีความโกรธหากแต่เจ็บ... เจ็บอย่างสุขุม เจ็บอย่างบุรุษที่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบงัน แต่ไม่เคยยอมให้ความจริงถูกปฏิเสธ

ยามซวีคืบคลานช้า ๆ ท่ามกลางกลิ่นอาหารรอบตลาด และแสงโคมที่พลิ้วไหว หลินหยายืนอยู่ตรงนั้น ใจหนึ่งอยากเอ่ยคำขอบคุณ อีกใจหนึ่งอยากจะกอดเขาไว้ แล้วร้องไห้เหมือนครั้งที่ถูกปกป้องในวันที่อ่อนแอที่สุด แต่นางเลือกที่จะยืนนิ่ง และยิ้มที่สะท้อนความขมขื่นบางเบาในใจ "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ..." นางกล่าวเบา ๆ "ข้าจะไปโรงเตี๊ยมแค่ชั่วคราว...หากวันหนึ่งข้าไม่มีที่ให้กลับ...ข้าขอให้บ้านหลังนั้นยังคงอยู่ที่เดิม...ได้หรือไม่เจ้าคะ?" หลิวอันสบตานาง ไม่ตอบ แต่พยักหน้าเล็กน้อย และนั่นคือคำมั่น...คำมั่นที่ไม่มีเสียง ไม่มีคำสาบาน ไม่มีสัญญาผูกพันแต่มั่นคง...ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกหล้า

หลิวอันยืนนิ่งอยู่กลางลานหินเงียบงัน เบื้องหลังเขาคือทางเดินทอดยาวในเมืองหลวงที่เริ่มคึกคักยามหัวค่ำ แต่ในแววตาของชายผู้เงียบขรึมกลับไม่มีแม้แต่น้อยของความวุ่นวายนั้นจะเข้าถึงได้ เขามองหลินหยา ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเงา แม้จะดื้อดึงเหมือนลมตะวันตก แม้จะปั่นป่วนเหมือนฝนฤดูร้อน แต่ก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่เขาเห็นว่า ‘ควรค่าแก่การปกป้อง’

“เจ้ารักเขามากเลยหรือ?” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ต่ำ นิ่ง ไม่บีบบังคับ ไม่ตัดพ้อ ทว่าหนักแน่นราวกับคำถามที่ขุดลึกจากแก่นหัวใจ “มั่นใจแล้วสินะ...เพราะข้าไม่เห็นดวงตากังวลในสายตาเจ้าอีกแล้ว” มือหนาของเขายกขึ้น ลูบศีรษะนางเบา ๆ อย่างที่เคยทำเมื่อนางร้องไห้ หวาดกลัว หรือแม้แต่หลงทาง เขาเคยเป็นเงา เป็นหลังคา เป็นกำแพง และเป็นหญ้าแห้งให้นางนอนหนุนโดยไม่ต้องระวังอะไร แต่ตอนนี้...เขากลับรู้สึกว่าบางทีเขาอาจไม่มีบทบาทในชีวิตนางอีกต่อไป

หลินหยานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แววตาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย ริมฝีปากที่เคยยิ้มกลบเกลื่อนความจริงของหัวใจ ในครั้งนี้กลับเอ่ยด้วยเสียงแผ่วที่สื่อความรู้สึกแท้จริง “เจ้าค่ะ...ข้ารักเขา ข้าขอโทษท่าน…ท่านที่คอยปกป้องข้ามาตลอด...แต่ข้ามันดื้อเอง...” น้ำเสียงนางไม่สั่น ไม่มีน้ำตา ไม่มีโอดครวญ เหมือนกับว่าทุกคำได้ตกผลึกมานานในใจแล้ว เพียงรอวันที่กล้าจะพูดมันออกมา

หลิวอันเงียบไม่ตอบไม่แม้แต่จะละมือออกจากศีรษะนาง เขาแค่พ่นลมหายใจแผ่วเบา ทอดยาวลงในยามราตรีราวกับเก็บกลืนทุกความรู้สึกไว้ในอก "ข้าไม่ได้เสียใจที่เจ้าดื้อ..." เขากล่าวหลังจากนั้นช้า ๆ ราวกับกลั่นมาจากส่วนลึกของหัวใจ "แต่ข้าคงเสียใจ...หากวันหนึ่งเจ้าต้องร้องไห้แล้วข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้" เขาถอนมือออกจากศีรษะของนาง ยืนนิ่งมองร่างเล็กในชุดธรรมดาๆ ที่ไม่หรูหรา ไม่โอ่อ่า แต่กลับสว่างสไวอย่างน่าประหลาด หากวันหนึ่งเขาทำให้เจ้าต้องหลบมาร้องไห้…กลับมาหาข้าเถิดต่อให้เจ้าไม่รักข้าเช่นชายหญิงแต่เมื่อถึงวันนั้นข้าจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น…แต่ข้าจะให้เจ้าหนุนตักเหมือนเคย” เขาไม่ห้ามนาง ไม่จับแขนรั้งไว้ไม่แสดงความอ่อนแอ...เพราะเขาคือหลิวอัน คนที่รักอย่างสงบ คนที่แม้จะไม่ได้อยู่ในหัวใจหลินหยาแบบบุรุษคนหนึ่งแต่ก็พร้อมจะปกป้องนางอย่าง ครอบครัว

เสียงผู้คนในตลาดตะวันออกเริ่มเบาบางลงเมื่อยามค่ำใกล้พ้นไป เงาสะท้อนจากแสงโคมแดงกระพริบระยับลงบนแอ่งน้ำข้างถนน ม่านหมอกเย็นบาง ๆ ปกคลุมเหนือผืนหินชื้น ร่างบางของหลินหยายืนอยู่ตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นสบตาคนที่เคยเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในวันที่ทุกสิ่งพังทลาย “ข้าจะไม่มีทางทิ้งท่าน” เสียงนางมั่นคงและอ่อนหวาน สะท้อนแววตาเด็ดเดี่ยวที่ไม่อาจคลอนคลาย “ข้ารักท่านด้วยใจจริง ข้ามองท่านดั่งครอบครัวคนหนึ่ง...ครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดในฉางอันของข้า เพราะท่านให้ชีวิตใหม่กับข้า ไม่ใช่ใครอื่น”

ดวงตาของนางสั่นระริกเล็กน้อย ขณะย้ำถ้อยคำนั้นด้วยความสัตย์ซื่อ หัวใจของหลินหยาค่อย ๆ คลี่ออกเบื้องหน้าหลิวอัน ผู้ที่เคยยื่นมือมารั้งเธอไว้จากขุมนรกด้วยความเมตตา ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดแม้แต่คำขอบคุณ

“หากไม่ได้ท่าน...ข้าคงสิ้นชื่อเหลือเพียงวิญญาณและเถ้ากระดูก…ข้าคงตายไปแล้วจริง ๆ” นางก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง “ข้าจำได้แม่น ว่าเลือดไหลไม่หยุด ความเจ็บแทบทำให้ข้าขาดใจ แต่ท่านยังอยู่ตรงนั้น...ท่านยังไม่ละสายตา ไม่ละมือจากข้าปกป้องข้า”

หลิวอันยังคงยืนนิ่ง ไม่เอ่ยแทรกหรือหลบตา แม้หัวใจจะคล้ายถูกบีบแน่นในครรลองอกเมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้นจากปากนาง คำที่เขารอรับฟังมาเนิ่นนาน ไม่ใช่เพื่อตอบแทนความรัก...แต่เพื่อยืนยันว่า การอยู่ข้างนางตลอดมานั้นมีความหมาย “ข้าจะอยู่ข้างท่านเสมอ...เพราะข้ารักท่านเพราะข้าอยากให้ท่านมีความสุข” นางยื่นมือมาจับมือเขาไว้เบา ๆ อุณหภูมิปลายนิ้วช่างอบอุ่นนัก “แม้ข้าจะไม่อาจตอบรับความรักแบบบุรุษสตรีของท่านได้...แต่ข้าสาบานได้เลยว่า ความรักที่ข้ามีให้ท่านนั้นจริงแท้ และบริสุทธิ์ยิ่ง”

มือหนาของหลิวอันค่อย ๆ กระชับมือของนางกลับ เสียงของเขายามเอ่ยในตอนนี้ แผ่วเบา แต่มั่นคง “พอแล้ว...เท่านี้ ข้าก็พอแล้ว” เขาไม่ใช่คนที่จะเรียกร้อง ไม่ใช่คนที่จะไขว่คว้าสิ่งที่ไม่ใช่ของตน หลิวอันรู้ดีว่าเส้นทางของหลินหยาได้เลือกแล้ว และเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะฝืนมัน แต่เขาจะยังอยู่ตรงนี้...เสมอ แม้ไม่ใช่คนที่นางรักหรือไม่มีวันได้ยืนเคียงข้าง แต่เขายังคงอยู่ตรงนี้ในฐานะคนที่ไม่เคยทอดทิ้งนางเลย ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม 

และในยามค่ำอันเงียบสงบนั้น...สายลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมของนางปลิวไหวเบา ๆ ขณะที่หลิวอันยกมือแตะไหล่นาง แล้วกล่าวต่อ “มาเถอะ…ข้าจะไปส่งเจ้า อย่าทำให้ข้าเป็นห่วงและอย่าทำให้เขาเป็นห่วงด้วยเช่นกัน”

ยามนั้นลมเย็นยามราตรีพัดผ่านปลายแขนเสื้อเบา ๆ หลินหยายักหน้ายิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน นัยน์ตาที่เคยแฝงด้วยความปวดร้าวกลับมีประกายแห่งชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นนั้น แม้จะเรียบง่าย หากแต่ในสายตาหลิวอันกลับงดงามนัก มันคือรอยยิ้มเดียวกับที่เขาเคยเห็นในวันที่ช่วยนางออกจากขุมนรกแห่งวังหลวง...รอยยิ้มที่เขาไม่มีวันลืม หลิวอันจ้องมองหน้านางเนิ่นนาน ก่อนจะยื่นมือขึ้นลูบศีรษะของนางเบา ๆ คล้ายบิดาผู้เอ็นดูบุตรสาวมากกว่าชายผู้ผิดหวังในรัก มือหนานั้นอบอุ่นและมั่นคงเสมอ ราวกับเป็นผนังอิฐที่นางพิงได้ทุกเมื่อยามเหนื่อยล้า

หลินหยายิ้มพลางเอนหัวเล็กน้อยเข้าหามือเขาด้วยท่าทีสบายใจ นางยังคงเป็นหลินหยาคนเดิม...แม้หัวใจจะมีเจ้าของแล้ว แต่ความรักที่มอบให้เขานั้นไม่เคยลดน้อยลงแม้สักนิด “พรุ่งนี้...ข้าจะไปหาท่านที่จวนนะเจ้าคะ” นางพูดเสียงใส รอยยิ้มสดใสประดับดวงหน้า “ข้าไปหมู่บ้านเรือวาฬที่ป๋อไหมา ได้ของฝากมาเยอะแยะเลย ข้าจะแบ่งเอาไปให้หรงเล่อด้วย!”

แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่หญิงสาวผู้หนึ่งตั้งใจจะนำของฝากมาให้ผู้ใหญ่ที่เธอรัก แต่น้ำเสียงนั้นกลับแฝงด้วยความเอื้ออาทรและความอบอุ่นเสียจนทำให้หลิวอันที่ยืนอยู่นิ่งงันไปชั่วขณะ หรงเล่อ...ลูกชายเพียงหนึ่งเดียวของเขาเองก็คงดีใจไม่น้อยที่ได้พบสตรีผู้นี้อีกครั้ง “อืม...ข้าจะรอ” เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น แต่ในใจคล้ายมีแสงอุ่นเล็ก ๆ ส่องสว่างอยู่ในซอกลึกของหัวใจ

ไม่ใช่เพราะหวังว่านางจะเปลี่ยนใจ ไม่ใช่เพราะยังยึดติดกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ แต่เพราะนางยังคงกลับมาอยู่ในชีวิตเขา...แม้เพียงในฐานะคนในครอบครัว มันก็ดีมากแล้วสำหรับหลิวอัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: สวัสดีค้าบบบ กลับมาหาลุงเต้าหู้แล้วค้าบบบบบบ

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

(อยากปลดแถวสอง อยากได้เขาเป็นพ่อ ฮือๆๆ)

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ หลิว หรูเยี่ยน หลิงหยวนกงจู่)

ยามอู่ ณ ตลาดตะวันออก แสงแดดกลางวันที่ร้อนระอุไม่ได้ทำให้ถนนสิบลี้ลดความคึกคักลงแม้แต่น้อย ผู้คนหลั่งไหลกันมาซื้อขายในตลาดเช่นทุกวัน ร้านค้าแผงลอย ร้านเครื่องหอม ผ้าลายทอง ของหวานหลากชนิด และกลิ่นน้ำหมักยาจีนจากร้านปรุงโอสถคลอเคลียอยู่ในบรรยากาศ หลินหยาซึ่งพึ่งจ่ายค่าเช่าร้านไปถึงกับถอนหายใจเบา ๆ ขณะเดินตรงผ่านตรอกฝั่งตะวันออกของตลาดเพื่อไปดูของล็อตใหม่จากขบวนคหบดีลู่

แต่แล้วทันใดนั้นเอง...

ปัง!

เสียงขนมหล่นกระทบพื้นดังเบา ๆ พร้อมแรงปะทะเล็กน้อยที่ชนเข้าที่หน้าท้องของหลินหยา ร่างบางเซไปครึ่งก้าว หญิงสาวรีบก้มลงโดยไม่ทันสบถหรือว่าอะไร เมื่อพบว่าเป็นร่างเล็กของเด็กหญิงที่ล้มลงกับพื้น เด็กน้อยในชุดผ้าแพรชั้นดีสีอ่อนแซมลายดอกไม้เล็ก ๆ ดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าจะเป็นเด็กชาวบ้าน ผมยาวนุ่มถูกรวบเกล้าอย่างประณีต ประดับเครื่องประดับกลึงแกะสลักละเอียดงดงามจนใครเห็นก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดา ทว่าหน้าผากน้อยกลับแดงเถือกเพราะวิ่งชนเต็มแรง "เจ้าหนู! เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?" หลินหยาเอ่ยอย่างรวดเร็ว นางรีบก้มลงคุกเข่าลงช่วยพยุงร่างเด็กน้อยขึ้น มือหนึ่งแตะไหล่เล็ก อีกมือหนึ่งหยิบขนมที่หล่นลงพื้นด้วยสีหน้าเสียดายเล็ก ๆ แต่นางไม่ได้ใส่ใจนักเมื่อเห็นแววตากลมโตรื้นน้ำเล็ก ๆ ของเด็กตรงหน้า

เด็กน้อยเม้มริมฝีปาก สายตาคล้ายจะมองผ่านหลินหยาไปไกล แต่ก็ฝืนยืนขึ้นด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยวผิดแปลกจากเด็กทั่วไป "ข้า...ขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันมองทาง..." เสียงเล็กเอ่ยเบา ๆ แต่น้ำเสียงกลับหนักแน่นจนหลินหยาต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ นางสังเกตเห็นในทันทีว่าเด็กน้อยคนนี้แม้จะอายุเพียงห้าหกขวบ แต่ภายใต้แววตากลับมีความคิดซับซ้อนและแข็งกล้าอยู่ลึก ๆ

"เจ้าไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหมจ๊ะ?" นางเอื้อมมือแตะข้อมือเล็กแผ่วเบา "มาชนข้าแล้วล้มขนาดนี้ ยังไหวอยู่หรือ?"

เด็กน้อยพยักหน้าช้า ๆ แต่ไม่พูดอะไรอีก ดวงตาหวานของหลินหยาเบิกมองเด็กหญิงตรงหน้าด้วยแววเอ็นดู ในตอนแรกนางมิได้เอะใจเลยสักนิดว่าเด็กคนนี้คือใคร เพราะอีกฝ่ายดูเรียบร้อย เงียบขรึมเกินวัย ไม่มีสาวใช้ ไม่มีขันทีติดตามให้เห็น แม้เครื่องแต่งกายจะดูดีอย่างประหลาด แต่ในตลาดอย่างนี้ใช่ว่าจะไม่มีลูกสาวตระกูลรวยที่หลุดออกมาเดินเล่นบ้าง หญิงสาวจึงเอ่ยถามเบา ๆ พลางย่อตัวลงนั่งพับเพียบกับพื้นหินเรียบเงาให้ระดับสายตาอยู่ต่ำกว่าหรือเท่ากับเด็กหญิงอย่างตั้งใจ

"แล้วมีใครมาด้วยไหมจ๊ะ? หรือเจ้ามากับใคร?"

เด็กหญิงส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่มีเจ้าค่ะ ข้ามาเอง" คำตอบเรียบง่ายสั้น ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นคงในน้ำเสียง จนหลินหยาลอบประเมินในใจว่าหนูน้อยคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ เด็กห้าหกขวบส่วนมากย่อมร้องไห้จ้าแล้วตอนนี้ ไม่ใช่ยืนนิ่งด้วยสายตาอดกลั้นเยี่ยงนี้

หญิงสาวจึงยิ้มบาง ๆ ขึ้น ก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยพูดเสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน "เก่งมากเลยนะ เจ้าหนูน้อยที่ไม่ร้องไห้เลยแม้แต่นิดเดียว" นางเอ่ยชมอย่างจริงใจ สายตาเหลือบมองขนมที่ตกพื้นจนกินไม่ได้แล้วก่อนที่มือหนึ่งหยิบห่อผ้าผูกอย่างเรียบร้อยออกจากถุงผ้าเล็ก ๆ ข้างกาย แล้วคลี่ออกช้า ๆ เผยให้เห็นของกลม ๆ ขนาดพอดีคำ เรียงอย่างเป็นระเบียบในกระดาษรองสีขาวสะอาด "งั้นพี่สาวจะให้ขนมนะ ขอโทษแทนพื้นดินเพราะพื้นเมื่อครู่น่ะ...มันกินขนมของเจ้าไปหมดแล้ว อร่อยเชียวล่ะ" หลินหยากล่าวกลั้วหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นหนึ่งในนั้นให้เด็กน้อย "นี่เรียกว่าขนมคอเป็ด เจ้ารู้จักไหม?"

ขนมรูปทรงกลมรีสีน้ำตาลอ่อนทรงกลวงหน้าตาคล้ายคอเป็ดตัวเล็ก ๆ ถูกโรยงาขาวทั่วรอบนอก เมื่อกัดลงไปจะสัมผัสได้ถึงความนุ่มหนึบของแป้งข้าวเหนียว รสหวานพอดีจากน้ำตาลกรวดชั้นดี และไส้ถั่วตัดเคลือบน้ำตาลกรอบกรุบกรอบด้านในที่ให้รสหวานมันอย่างพอดิบพอดี "ระวังหน่อยนะ ขนมมันหวานมากเลยล่ะ...กินเปล่า ๆ เดี๋ยวติดคอ" นางยิ้มอีกครั้ง แล้วยื่นกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ อีกอันหนึ่งออกมา ก่อนจะเปิดฝาและส่งให้พร้อมคำพูดอ่อนโยน "ดื่มชานี่คู่กันนะ เป็นชาเบญจมาศ ชื่นใจและไม่ขม กินคู่กับขนมแล้วจะพอดีมากเลย"

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองหลินหยานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปรับขนมกับกระบอกชานั้นมาเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณแบบเด็กทั่วไป แต่กลับโค้งศีรษะลงเล็กน้อยอย่างสง่างามจนน่าประหลาด ท่าทีที่ไม่ใช่ของเด็กชาวบ้านเลยสักนิด หลินหยามองอยู่เงียบ ๆ และหัวใจนางพลันอบอุ่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"กินแล้วต้องยิ้มนะจ๊ะ เด็กดีต้องยิ้ม" นางกล่าวยิ้ม ๆ พร้อมแตะปลายนิ้วลงบนจมูกเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้เลยว่า…เด็กหญิงตรงหน้าคือหนึ่งในตระกูลมังกร หลิวหรูเยี่ยน หรือ หลิงหยวนกงจู่นั้นเอง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ล่อลวงเด็กครั้งแรก.... Ho 5555555

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-16] หลิว หรูเยี่ยน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ ขนมคอเป็ด ขนมว่างเกรดน้ำเงิน ความสัมพันธ์ +10

มอบ ชาเบญจมาศ ชาเกรดน้ำเงิน ความสัมพันธ์ +10

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

ชงชา ความสัมพันธ์ +5

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ลมเอื่อยของฉางอันในยามเย็นพัดพาเอากลิ่นเครื่องเทศในยามโหยว่ กลิ่นขนมอบและเสียงจอแจของผู้คนในตลาดตะวันออกมาแต่ไกล ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินสวนกันไปมาอย่างวุ่นวาย ทว่าท่ามกลางความพลุกพล่านนั้น เด็กสาวร่างบางผู้หนึ่งกลับยืนนิ่งราวกับต้นไม้ที่หยัดต้านสายลมในยามเปลี่ยนฤดู… "เสี่ยวจ้าวจื่อจะมาไหมนะ..." นางกระซิบเบา ๆ กับตนเอง ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนฉายแววรอคอยพร้อมความรู้สึกละไมบางอย่างที่แม้จะปิดบังไว้ใต้รอยยิ้มสดใส แต่ก็ไม่อาจหลบซ่อนจากหัวใจตนเองได้

หลินหยายังคงอยู่ในชุดเรียบง่ายอย่างสตรีชาวเมืองทั่วไป ทว่าในมือของนางกลับหอบหิ้วถุงอาหารสองสามห่ออย่างทะนุถนอม สุรานารีแดงที่กลั่นด้วยมือจากสูตรลับของป๋อไหและผลพวงแห่งความความพยายามของนางในการเรียนรู้มันคือสิ่งหนึ่งที่ใช้เวลากว่าหลายคืนจึงสำเร็จ นั่นคือ เป็ดย่างน้ำผึ้งซ่อนกลิ่น ที่นางทำตามตำราลายมือเรียบร้อยของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ไม่ได้พบหน้ากันมาหลายสิบวัน

"เกือบเดือนแล้วด้วยที่ไม่ได้เจอกัน..." หลินหยาพึมพำ ก้มมองห่ออาหารนั้นราวกับพูดกับมันมากกว่าตัวเอง เวลาล่วงเข้าสู่ครึ่งยามโหย่วได้พักใหญ่ แสงแดดเริ่มอ่อนลงจนทอดเงาเอียงยาวที่ริมขอบร้านขายผลไม้แห้ง…ก่อนที่ในที่สุด เสียงฝีเท้าเบา ๆ และเสียงลากลังไม้จะดังขึ้นตามตรอกด้านข้าง

"อ๊ะ!" หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อย

ร่างเล็กในชุดผ้าสีจืด ผิวอ่อนแต่หยาบเพราะงานหนัก มือสองข้างหิ้วถังไม้ใบหนึ่งที่มีผักสดอยู่เต็ม เสียงหอบหายใจของเขาสะท้อนความเร่งรีบในการกลับจากโรงครัวหลวง “...เสี่ยวจ้าวจื่อ!” หลินหยาเรียกชื่อเขาออกมาอย่างอดไม่ไหวแล้วโบกมือให้อย่างสดใสทักทายเขา 

เด็กหนุ่มที่กำลังจะเดินเลยผ่านฝูงชนไปหยุดกึกทันที แววตาในแสงเย็นจับจ้องมาที่นาง ก่อนจะเบิกกว้างนิด ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับไม่รู้จะทำสีหน้าแบบใดในวินาทีนั้น “แม่นางหลิน...”

"ข้ารอเจ้าอยู่เสี่ยวจ้าวจื่อ" หลินหยายิ้มทั้งที่พูดด้วยเสียงใสที่ร่าเริงเหมือนเคย “ตั้งแต่ก่อนเจ้ามาซื้อของที่นี่เสียอีก”

“ข้าขอโทษขอรับ...คือ...ข้าไม่ได้คาดว่าท่านจะมาถึงฉางอันเร็วขนาดนี้ ข้านึกว่าท่านจะกลับอีกนะ…” เสียงของเสี่ยวจ้าวจื่อสั่นเล็กน้อย สองแก้มแดงระเรื่อขึ้นทันทีอย่างไม่ปิดบังเพราะความคิดถึงและตื่นเต้นที่เห็นนางเดินทางกลับมาจากต่างเมืองอย่างปลอดภัย

“เจ้าขอโทษทำไม? ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยข้าแค่จะเอาของฝากมาให้น่ะ” หลินหยาไม่พูดพล่าม มือหนึ่งยื่นห่อผ้าสีงาช้างให้แก่เขา “เป็ดซ่อนกลิ่นที่เจ้าเขียนสูตรไว้จากตำราที่เจ้าให้ข้ามา ข้าทำเองเลยนะ”

“เอ๋…!?” เขารับมันด้วยมือที่ยังมีกลิ่นผักติดอยู่ “ท่านทำเองหรือ?”

“ใช่สิ! แม้คงจะอร่อยจะไม่เท่าของเจ้าก็เถอะข้าต้องเรียนรู้อีกมากนัก แต่ข้าก็ลองหัดจนสำเร็จแล้วนะ อีกอย่าง ข้าเอาสุรามาให้ด้วย...จากป๋อไห” เสี่ยวจ้าวจื่อหลบสายตา รีบเอ่ยขอบคุณเบา ๆ และก้มหน้ามองห่อผ้าราวกับไม่กล้าสบตานางนานนัก หัวใจเขาเต้นระรัวจนแทบจะดังออกมาจากอก

"ข้าคิดถึงเจ้านะ เสี่ยวจ้าวจื่อ หากเจ้าสบายดีก็ดีแล้วล่ะ ทานให้อร่อยนะเข้าใจไหม?" น้ำเสียงนั้นแม้จะเบาราวลมแผ่ว แต่ก็ทำให้แก้มของเด็กหนุ่มระเบิดเป็นสีแดงเรื่อแทบจะทันที เขาเงยหน้าขึ้นสบตานางเพียงแวบเดียวแล้วรีบก้มลงอีกครั้ง “ข้า...ข้าก็เช่นกันขอรับ แม่นางหลิน” เขาพึมพำ ก่อนจะยิ้มจาง ๆ ออกมาจากใจ “ขอบคุณที่ไม่ลืมข้าเลย…” ลมหอบหนึ่งพัดผ่านผ้าคลุมไหล่ของหลินหยาเบา ๆ ขณะที่เงาทั้งสองทอดยาวแนบเคียงกันใต้แสงเย็นของยามโหย่ว บางที...มิตรภาพระหว่างคนสองคนที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ อาจอบอุ่นยิ่งกว่าทุกฤดูในฉางอันก็เป็นได้ (ถ้ามันไม่มีคนหึงโหดอะนะ)

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาหาหนูน้อยขันทีสุดน่ารักและฮิวจาย ยย ย ย

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ เป็ดย่างน้ำผึ้งซ่อนกลิ่น อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30

มอบ สุรานารีแดง สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ท่ามกลางแสงแดดยามโหย่วที่เริ่มอ่อนลง ตลาดตะวันออกยังคงคลาคล่ำด้วยผู้คน พ่อค้าแม่ค้าต่างส่งเสียงเชิญชวนกันขวักไขว่ กลิ่นหอมของขนมร้อนและเสียงเหล็กกระทบกันในร้านตีเหล็กประสานกันจนเป็นบรรยากาศคึกคัก หลินหยาที่เพิ่งก้าวเข้ามาในตลาดยกมือโบกทักเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยของเสี่ยวจ้าวจื่อ เด็กหนุ่มร่างผอมที่อายุยังไม่มากนักเขาสวมชุดเขียวเรียบง่าย ดวงตาสีดำขลับมักหลบเลี่ยงผู้คน แต่กลับฉายแววอ่อนโยนเสมอ “เสี่ยวจ้าวจื่อ!” หลินหยาตะโกนเรียกพร้อมรอยยิ้มสดใส เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นเห็นเธอ ก็แทบสะดุ้ง แต่พอเห็นเป็นหลินหยาก็รีบยกมือคำนับแก้เก้อ

“แม่นางหลิน…ท่านมาเดินตลาดหรือขอรับ?” น้ำเสียงเขายังแฝงความเกรงใจและขี้กลัวดังเดิม

หลินหยาก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาเป็นประกายราวกับมีเรื่องใหญ่โตจะขอร้อง นางโน้มตัวเล็กน้อยพูดเสียงเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เจ้าว่างหรือไม่ ข้ามีเรื่องอยากให้ช่วย…อยากได้สูตรขนมหวานใหม่ ๆ ไว้ทำให้คนสนิท ข้าอยากทำของอร่อยให้เขาทั้งสาม”

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ฟังต่ออย่างตั้งใจ หลินหยาจึงไล่ทีละคนด้วยท่าทางร่าเริงปนจริงจัง “หนึ่งคือผู้มีพระคุณของข้า เขาชอบกินเต้าหู้มากที่สุดเลย อยากทำขนมจากเต้าหู้ให้เขาสักอย่าง สองคือเพื่อนสนิทของข้า…นางชอบของหวานทุกชนิดขอสูตรเด็ดสักอย่างที่ทำให้ยิ้มได้ก็พอ แต่สาม…” หลินหยาหยุดพูดไปชั่วครู่แล้วก้มหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเขินอาย “…คือคนที่ข้าแอบรัก เรียกว่าชอบซึ่ง ๆ หน้าเลยนี้แหละ” 

ประโยคสุดท้ายนั้นทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อตาโต เขาไม่คาดคิดว่าหลินหยาจะพูดอะไรตรงไปตรงมาเช่นนี้ ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีด้วยความเขินแทน นึกไม่ออกว่าจะตอบอย่างไรดี แต่ยิ่งตกใจเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไรเลย…เจ้าไปถามให้หน่อยได้หรือไม่”

เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง รีบกะพริบตาปริบ ๆ “เอ๊ะ? ให้…ให้ข้าไปถามหรือขอรับ? แต่…เขาเป็นใครหรือ” หลินหยายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง แอบทำตาล้อเลียนแต่เสียงพูดจริงจัง “จงฉางชื่อ…เจ้าลองสังเกตดูเถอะ เจ้าเริ่มสนิทกับเขาแล้วไม่ใช่หรือ” เด็กหนุ่มแทบหน้าซีดเมื่อได้ยินชื่อนั้น จางกงกง…ใช่แล้ว ตำแหน่งสูงสุดแห่งขันที! เสี่ยวจ้าวจื่อถึงกับยกมือกุมอก สูดหายใจเบา ๆ รู้สึกเหมือนขาสั่น “แม่นางหลิน…ท่านจะให้ข้าไปสืบความชอบการกินของจงฉางชื่อเชียวหรือ ข้าว่ามัน…”

หลินหยาเอียงคอยิ้มหวานราวกับไม่เห็นว่านั่นคือเรื่องใหญ่โต “ใช่สิ เจ้าเก่งที่สุดแล้วนี่นาเสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าเชื่อเจ้า” น้ำเสียงนั้นทำเอาเด็กหนุ่มนิ่งไปทันที แก้มขึ้นสีเล็กน้อยก่อนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ แม้จะกลัวจนเหงื่อซึมฝ่ามือ แต่ในใจกลับอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยก็เพราะเป็นคำขอของแม่นางหลินหยานี่เอง…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาใช้งาน NPC เสียเลยยยย มาปลดน้องงง

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ยามโหย่วลมเย็นยามอาทิตย์คล้อยต่ำพัดผ่านตรอกซอกซอยของตลาดตะวันออก แสงสีทองอำพันทาบเงาเหนือป้ายผ้าไหมที่โบกสะบัดเหนือแผงลอย กลิ่นเครื่องเทศจากแดนไกลคลุ้งปนกับควันถ่านหอมอวล หลินหยาในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่ายก้าวเดินฝ่าฝูงชนพลุกพล่าน ถุงผ้าสีครีมในอ้อมแขนถูกโอบแนบอกไว้แน่น ภายในนั้นคือล่าจื่อลู่กล่องใหญ่ เนื้อกวางทอดจนกรอบ ผัดเคลือบพริกชวงเจียสีแดงฉาน และอีกหนึ่งไหสุรานารีแดงที่สุกงอมกำลังดี นัยน์ตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของนางเป็นประกายเมื่อเห็นร่างคุ้นเคยอยู่ไม่ไกล เสี่ยวจ้าวจื่อยืนอยู่ตรงมุมตลาด ราวกับเป็นเพียงเงาคนท่ามกลางความวุ่นวาย แต่สำหรับหลินหยา เขาคือสหายที่ทำให้นางรู้สึกเบาสบายใจที่สุด หญิงสาวรีบโบกมือด้วยรอยยิ้มกว้าง

“เสี่ยวจ้าวจื่อ! มานี่สิ!” น้ำเสียงสดใสราวกับระฆังเงินดังแทรกเสียงผู้คน จนขันทีหนุ่มสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนหันมาเห็นรอยยิ้มอบอุ่นนั้น เมื่อเขาเดินมาถึงหลินหยาก็ยื่นถุงผ้าสีครีมให้อีกฝ่ายทันที “อันนี้…สำหรับตอบแทนเจ้าที่ช่วยข้า ทำขนมหวานให้ท่านจางกงกงกับคนอื่น ๆ น่ะ” 

นางคลี่ยิ้มแก้มขึ้นสีระเรื่อทั้งเพราะเหนื่อยจากการเดินทางและความดีใจ “วันนี้เขาใจดีกับข้ามากเลย… ข้าไม่เคยเห็นท่านจางกงกงอารมณ์ดีขนาดนั้นมาก่อนเลยนะ เสี่ยวจ้าวจื่อ เจ้าคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้จริง ๆ ขอบคุณเจ้ามากนะ”

ขันทีหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้รับกล่องและไหสุรา แววตาอ่อนโยนของเขาสั่นไหวเหมือนไม่คิดว่าจะมีใครสักคนยื่นของตอบแทนให้เขาเช่นนี้ หลินหยามองแล้วหัวเราะน้อย ๆ ก่อนเอ่ยต่ออย่างจริงใจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “เจ้าไม่ใช่แค่ช่วยข้าหรอกนะ แต่เจ้าคือคนที่มีฝีมือแท้จริง เสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าไม่เคยพบใครที่ทำขนมหวานได้ทั้งงดงามและจริงใจเหมือนเจ้าเลย… ข้าภูมิใจนักที่ได้มีสหายอย่างเจ้า” 

นางยกสองมือขึ้นพนมเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับเชิดชูยกย่องต่อหน้าเขาอย่างเปิดเผย ใบหน้านวลขาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ฉายออกจากใจจริง “เจ้าคือคนพิเศษที่สุดในตลาดอันวุ่นวายนี้จริง ๆ เสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าดีใจที่เราได้รู้จักกัน” บรรยากาศรอบข้างยังคงเต็มไปด้วยเสียงต่อรองซื้อขายและกลิ่นคาวหวานคละคลุ้ง แต่สำหรับสองคนตรงนี้ โลกกลับดูเงียบสงบ ราวกับคำพูดของหลินหยาคือบทเพลงเดียวที่ดังชัดในหัวใจของเสี่ยวจ้าวจื่อ…

เสี่ยวจ้าวจื่อก้มหน้าลงมองกล่องล่าจื่อลู่กับไหสุราในมือ แววตาสั่นสะท้านอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางสั่นน้อย ๆ เขายกสายตาขึ้นสบหลินหยาด้วยความตื้นตัน “แม่นางหลิน…ข้า…ไม่รู้จะพูดอะไรดีเลยขอรับ ไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับข้า ไม่เคยมีใครชมข้าด้วยน้ำเสียงจริงใจเช่นนี้ ข้ารู้สึก…เหมือนหัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด”

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปแตะไหล่เขาอย่างอ่อนโยน “ก็ดีแล้วนี่ เสี่ยวจ้าวจื่อ เจ้าไม่ควรรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอีกต่อไปนะ เพราะเจ้าไม่ได้ไร้ค่าเลย เจ้าทำให้ข้ามีความสุขทำให้คนอื่นได้ยิ้ม เจ้าเก่งมาก”

เสี่ยวจ้าวจื่อกะพริบตาถี่เหมือนจะกลั้นน้ำตาไม่ให้รินออกมา ก่อนโน้มตัวลงคำนับต่ำ “ขอบคุณแม่นางหลิน… ขอบคุณจริง ๆ ขอรับ หากไม่มีท่าน ข้าคงยังคิดว่าตัวเองเป็นเพียงเงาในวังหลวง…แต่ตอนนี้ ข้ารู้แล้วว่าข้ายังมีความหมายอยู่”

หลินหยายิ้มหวาน ดวงตาสีมะพร้าวอ่อนฉายความเอ็นดู “แน่นอนสิ เจ้าเป็นสหายของข้าแล้วนี่นา ต่อไปหากเหนื่อยหรือถ้าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เจ้าก็ยังมีข้า เข้าใจไหม?” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของทั้งคู่กลมกลืนไปกับความวุ่นวายของตลาด แต่ราวกับสร้างเกาะเล็ก ๆ แห่งความอบอุ่นขึ้นตรงนั้น เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้ารับหนักแน่น “ขอรับ แม่นางหลิน…ข้าจะจำคำท่านไว้”

หลินหยาจึงกอดอกพยักหน้าอย่างภาคภูมิ “ดีมาก เอาล่ะ เจ้ารีบกลับวังไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยว่าเจ้าออกมาซื้อของนาน ส่วนข้าก็ต้องไปจัดการเรื่องร้านของข้าเหมือนกัน”

เสี่ยวจ้าวจื่อหันกลับไปทางตรอกที่จะพาเขากลับสู่เส้นทางวังหลวง แต่ยังหันกลับมาส่งรอยยิ้มเจียมเนื้อเจียมตัวให้ “งั้นข้าลาก่อนแม่นางหลิน แล้วพบกันใหม่ขอรับ ระวังตัวด้วยนะขอรับ”

“อื้ม! ไว้เจอกันใหม่ เสี่ยวจ้าวจื่อ” หลินหยายกมือโบกด้วยรอยยิ้มสดใส ท่ามกลางตลาดตะวันออกที่เต็มไปด้วยความโกลาหล ทั้งสองก้าวแยกออกจากกัน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นอันไม่อาจลบเลือนได้ง่าย ๆ …

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเผาค่าคุณธรรมจ้าาาาา รู้สึกดังเกินไปแระ

เผาค่าคุณธรรม

เชิดชูยกย่อง [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ ใช้ค่าคุณธรรม 4000 หน่วย

จำนวนค่าคุณธรรมที่ใช้: 4000

(ทุก ๆ 1000 ค่าคุณธรรม = 25 ความโปรดปรานต่อ NPC คนนั้น)

สรุป เพิ่มความโปรดปราน +100

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ ล่าจื่อลู่ อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30

มอบ สุรานารีแดง สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20

อาหารปรุง ความสัมพันธ์ +5

LinYa ดี

วันที่ 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก

แสงแดดยามอู่ส่องลอดม่านไม้ไผ่และป้ายผ้าสีสันที่ปลิวไสวตามแรงลมในตลาดตะวันออก เสียงผู้คนเจรจาซื้อขายคึกคัก เสียงหัวเราะของพ่อค้าแม่ค้าแว่วสลับกับเสียงเรียกขายสินค้าหลากชนิด กลิ่นเครื่องเทศอบอวลผสมกลิ่นผลไม้สดใหม่กับกลิ่นน้ำชาที่ต้มอุ่น ๆ ในกาน้ำทองเหลือง หลินหยาก้าวเดินไปอย่างเบิกบาน มือหนึ่งจูงบังเหียนเจ้าม้าดำทมิฬเยวี่ยเหยียนไว้ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นในตรอกเล็ก ๆ ข้างตลาด หญิงสาวเอียงหน้าเหลือบมองม้าหนุ่มที่เดินเคียงข้างด้วยก้าวสง่างาม ขนสีดำมันวาวสะท้อนแสงแดดยิ่งทำให้มันดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน

เยวี่ยเหยียนปรายตาลงมองเจ้านายสาวของมัน เงียบ ๆ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยคำถามราวกับสงสัยว่าเหตุใดหลินหยาจึงดูมีความสุขทุกครั้งที่ออกเดินเช่นนี้ หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พลางยกมือเรียวลูบแผงคอมันด้วยความเอ็นดู 

“การมีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ มันสำคัญนะเยวี่ยเหยียน” เสียงนางอ่อนหวานใสปนซุกซน “ถ้าเรามัวแต่วิ่งไล่หาความสุขที่ยิ่งใหญ่ปลายทางหรือที่มันเกินเอื้อม แล้วระหว่างทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผ่านไปมันจะมีค่าอะไรให้เราจดจำบ้างหรือ?”

หญิงสาวหยุดก้าว หันตัวเข้าหาเจ้าม้า ก้าวเข้าใกล้จนหน้าผากสัมผัสกับหัวใหญ่แข็งแรงของมัน มือบางจับเบา ๆ ที่บังเหียน ก่อนหลับตาลงชั่วครู่ พลังตบะในกายหญิงสาวหลั่งไหลออกมาอย่างนุ่มนวล แปรเปลี่ยนเป็นกระแสไออุ่นโปร่งเบาไหลเข้าสู่ร่างของเยวี่ยเหยียน

ม้าหนุ่มสะบัดหูเบา ๆ ดวงตาสีเลือดนกเป็นประกายระยิบ ความรู้สึกแปลกใหม่แผ่ซ่านไปทั่วกายมัน ประหนึ่งพละกำลังที่ซ่อนเร้นตื่นขึ้น แม้มิได้มากมายมหาศาล แต่ก็ชัดเจนและมั่นคงพอให้หัวใจเต้นแรงขึ้น มันขยับจมูกดุนแขนเสื้อของหลินหยาเบา ๆ ราวกับตอบรับเจ้านายสาว

หลินหยายิ้มหวาน ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเปล่งประกายอ่อนโยน “เห็นไหมล่ะ...อบอุ่นใช่ไหม” นางกระซิบ เสียงนุ่มดุจเพลงขลุ่ยยามเช้า ก่อนจะยกมือเกลี่ยแผงคอมันอย่างถนอม แล้วจูงมันเดินต่อไปท่ามกลางความพลุกพล่านของตลาดตะวันออก ราวกับว่าในโลกที่วุ่นวายนั้น นางและม้าปีศาจคู่ใจได้สร้างความสงบสุขเล็ก ๆ ของตนเองขึ้นมาแล้ว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาถ่ายทอดพลังให้เจ้าแล้ววว

มอบพลังแก่สัตว์อสูร

ใช้ได้เฉพาะคน Level Max เท่านั้น และ EXP ตัน 99

เปิดติดตามสัตว์อสูรและต้องปิดการใช้งานสกิลทั้งหมด

สัตว์อสูรจะได้รับ 99 EXP จากผู้ถ่ายโอน

(-50 ตบะฝึกฝน -99 EXP ในการถ่ายโอนพลังฝีมือแก่สิ่งมีชีวิต) 

สรุปรางวัลที่ได้ : +500 คุณธรรม, +100 พลังใจ

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ ตงฟางซั่ว)

กลางตลาดตะวันออกที่คึกคักไปด้วยเสียงเจรจาซื้อขาย กลิ่นเครื่องเทศจากแดนไกลคลุ้งอบอวล หลินหยาเดินผ่านผู้คนจนมาถึงหน้าศาลาที่ตงฟางซั่วมักใช้เป็นที่ประทับยามรับแขก ผู้คนรอบข้างมองเขาด้วยความเคารพปนเกรงขาม บางคนยกย่องเขาว่าเป็นเสมือนเซียนที่เดินอยู่บนแผ่นดิน หญิงสาวยกมือคารวะพร้อมยิ้มบาง “ท่านซินแส ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครั้งก่อนเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ากับเขาเข้าใจกันดีแล้ว ข้าตัดสินใจเคียงเขาไม่ว่าจะเป็นเช่นไร” น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความสุข ก่อนที่หลินหยาจะขมวดคิ้วคล้ายมีเรื่องกังวลใจต่อ “แต่ครั้งนี้…ข้ามีเรื่องรบกวนอีกครั้งเจ้าค่ะ”

เธอสูดหายใจเข้ายกสายตามองชายหนุ่มในชุดยาวสีอ่อนที่สงบเสงี่ยมแต่แฝงด้วยบารมี “ข้ามีสหายสนิทผู้หนึ่งเขาเป็นถิงเว่ยเจ้าค่ะ เขามีพระคุณกับข้ามากหากมิใช่เขาข้าคงสิ้นชีวิตไปแล้ว แต่…เขาหายตัวไปเมื่อสองเดือนก่อน ครั้งสุดท้ายที่เจอคือยามเซิน ตอนนั้นพวกเรายังกินอาหารด้วยกันอยู่เลย จากนั้นก็หายไปโดยไร้ร่องรอย ข้าไม่รู้ว่าเขาปลอดภัยหรือไม่หรือกำลังเผชิญอันตรายใดอยู่ หากเขาตกทุกข์ได้ยากข้าอยากหาทางช่วยเหลือเขาเจ้าค่ะ”

ตงฟางซั่วพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมลึกที่ดูประหนึ่งอ่านความลับของสวรรค์สะท้อนความเข้าใจ เขาเอื้อมมือเปิดกล่องไม้สลักลายดารา ภายในมีกระดานไม้และตัวอักษรลี้ลับวางเรียงเป็นระเบียบ “ในเมื่อแม่นางอยากรู้ชะตาของสหาย จงเลือกตัวอักษรหนึ่งตัว และกำหนดคำถามให้ชัดเถิด ฟ้าดินย่อมตอบผู้ที่ตั้งใจจริง” สายลมอ่อนพัดพาเอากลิ่นชาจากโรงน้ำชาข้างทางลอยมา เสียงกลองยามเว่ยดังห่าง ๆ คล้ายประทับความศักดิ์สิทธิ์ของวินาทีนี้ 

หลินหยาก้มหน้าลงเขียนตัวอักษรลงบนแผ่นกระดาษทีละเส้น มือบางสั่นเล็กน้อยราวกับสะท้อนความรู้สึกที่ปะปนอยู่ในใจ “ข้า…ถามเรื่องนี้กับเขาคนนั้นแล้ว…เอ่อ คนรัก? ไม่รู้สิข้ากับเขายังไม่มีสถานะชัดเจน แต่เขากลับไม่อยากบอกแถมยังพูดอะไรแปลก ๆ ด้วยเจ้าค่ะ” เสียงนางพร่ำช้า ๆ คล้ายพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะพูดให้ใครฟัง “ต่อให้ข้าเอากระจกแห่งปัญญามาส่องก็ไม่อาจมองเห็นใจเขาได้เลย ความคิดเขาซับซ้อนนัก ข้าคิดว่าเขาคงไม่อยากให้ข้ายุ่งกับเรื่องนี้”

นางเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มผู้สงบเย็นเบื้องหน้า ก่อนขยับพู่กันลากตัวอักษรอย่างมั่นคง “找” แล้ววางลงตรงกลางแผ่นกระดาษ ยื่นไปให้ตงฟางซั่ว “นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการจะถามเจ้าค่ะ” จากนั้นริมฝีปากนางก็ขยับอีกครั้ง น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เด็ดเดี่ยว “คำถามของข้ามีเพียงสาม…ความปลอดภัย มิตรสหาย และภารกิจในชีวิต หากสหายข้าเป็นอะไรไปเพราะคนรัก…ข้าจะลากเขาไปช่วยด้วยให้สนิทกันให้ได้เลย”

ตงฟางซั่วรับแผ่นกระดาษจากมือนาง พลันสายตาคมสงบคล้ายผืนน้ำลึกจับจ้องอักษรตรงหน้า เขาลูบผ่านรอยหมึกชุ่มอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากเอ่ยด้วยเสียงทุ้มนิ่ง “แม้แม่นางใช้กระจกแห่งปัญญา ก็มิอาจส่องเห็นสิ่งที่ฟ้าปิดไว้…บุรุษผู้นั้น แม่นางรู้ดีว่าเขามิใช่คนธรรมดา ความคิดและชะตากรรมของเขาย่อมมิใช่สิ่งที่ผู้ใดอ่านได้ง่ายดาย”

“เช่นนั้นข้าจะทำนายให้”

เหตุแห่งการขอคำพยากรณ์

อื่น ๆ : ข้าเป็นห่วงสหาย เกรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะมีข้าเป็นต้นเหตุ

มอบ ‘อักษรทำนาย’ หนึ่งตัว

找 (zhǎo)

ความรู้สึกเมื่อคิดถึงอักษรนี้ : คิดถึงและห่วงหาสหายที่หายตัวไป ไม่รู้ปลอดภัยหรือเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง

ข้าต้องการถามคำถามเกี่ยวกับ

ความปลอดภัย

มิตรสหาย

ภารกิจในชีวิต

เรื่องราวที่เกี่ยวข้องในช่วงนี้

(อยู่ด้านบนในโรลเพลย์ มีน้อย ไปอ่านซะ)

ต้องการขอคำทำนายในระดับ

ขอรับเป็น Heroes (เผชิญหน้ากับกงล้อแห่งโชคชะตาโดยตรง)

(กอบกู้จางทังกลับมาให้หมอ)

ลงชื่อผู้ขอคำทำนาย

นาม : หนาน หลินหยา

วันเวลาที่กรอก : วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

สถานะปัจจุบัน : แม่ค้าที่มีเจ้าของหัวใจ(?)

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  มากอบกู้จางทังให้หมอ เผื่อได้อ่านโรลสืบสวนสอบสวน

จ่ายค่าทำนาย 30 ตำลึงเงิน

รางวัล: -

LinYa ตอบกลับเมื่อ 2025-9-1 17:23
วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเว่ย เวลา 14. ...

เป็นแค่การทำนายอักษรปกติ จากผลคำทำนายไม่สามารถเปิดเป็นเควสได้

找 (zhǎo)

แยกส่วนซ้าย/ขวาของตัวอักษร
ซ้าย: 扌 (มือ) = 3 ขีด → trigram ที่ 3 = 離 (ไฟ, แสง, คบเพลิง) → “โลกภายนอก/แนวทางที่ต้องส่องให้ชัด”
ขวา: 戈 (ง้าว/หอก) = 4 ขีด → trigram ที่ 4 = 震 (สายฟ้า, การเคลื่อนไหวฉับพลัน) → “ใจภายใน/สัญชาตญาณเร่งด่วน”
รวมเป็น: ไฟเหนือ–雷ล่าง = 卦21 火雷噬嗑 (Biting Through / “กัดฝ่าอุปสรรค”)

เส้นแปร: ขีดรวม 7 ⇒ 7 mod 6 = เส้นที่ 1 เคลื่อนไหว (初爻動)
คำเตือนดั้งเดิมของเส้นนี้ว่า: “履校滅趾，無咎” — มีเครื่องพันธนาการที่เท้า แต่ “ไร้โทษ”

เปลี่ยนเส้นล่างสุดแล้วได้ 卦 ผล: 卦35 火地晋 (Progress / ก้าวหน้า)

สารใจกลางของ 卦
噬嗑 คือภาพ “ฟันกัดสิ่งแข็งให้แตก” — ต้องใช้ทั้ง แสงไฟ (離=คบเพลิง/ความจริง) และ ความกล้าเคลื่อน (震=สายฟ้า/ลงมือ)
เพื่อฝ่า “ชิ้นส่วนที่ติดคอ” เช่น เงื่อนคดี ระเบียบ หรือประตูด่าน

เส้นที่ 1 ขยับ = ช่วงเริ่มต้นถูกยึดเท้า → แปลว่า สหายยัง “ถูกยับยั้ง/ถูกผูกมัด” อยู่ (อาจอยู่ภายใต้กฎ/ข้อจำกัด/การควบคุมตัว)
แต่ยัง “ไม่ถึงกับมีโทษร้ายแรง”
เมื่อกัดผ่านข้อจำกัดแรกได้ จะพลิกเป็น 晋 (ก้าวหน้า) — ทางจะเปิด

น่าสังเกต: “ถิงเว่ย (廷尉)” คือยศที่เกี่ยวกับ ยุติธรรม/โทษทัณฑ์ ซึ่งสอดรับตรง ๆ กับ卦 “噬嗑” ที่ว่าด้วยการตัดสิน–ลงมือ–ชำแหละอุปสรรคทางกฎระเบียบ

คำทำนายตามที่ถาม
1) ความปลอดภัย
สหายมี ข้อจำกัดที่เท้า/การเคลื่อนย้าย — น่าสื่อถึง การถูกกัก/ถูกจองจำชั่วคราว หรือจำเป็นต้องซ่อนตัวภายใต้ระเบียบ
ประโยค “無咎” ชี้ว่า ยังพอปลอดภัยหากทำตามขั้นตอนถูกต้อง (มีทางแก้โดยไม่เกิดโทษเพิ่ม)

เวลา “ยาม 申” (ราว 15:00–17:00) ของวันที่หายคือเบาะแสสำคัญ: ทิศตะวันตก–ธาตุทอง–ด่าน/ประตู/ดุลยพินิจของเจ้าหน้าที่

ข้อปฏิบัติทันที (แบบ噬嗑—“กัดปมแรกให้ขาด”)
ตรวจ บันทึกด่าน/ประตูเมืองฝั่งตะวันตก ของวันนั้น รวมถึง โรงครัว/ร้านอาหาร แถวที่แยกย้าย
(噬=การกิน ฟัน/ปาก → “คนครัว/ร้านอาหาร” คือพยาน)
สืบ ทะเบียนผู้ถูกกัก/รับตัว ในเขตอำนาจที่เกี่ยวกับถิงเว่ย หรือหน่วยที่ทำงานกับระเบียบ/โทษทัณฑ์

คำสำคัญเชิงสถานที่ของ 卦 นี้: “ฟัน/ประตู/โซ่/ปลอกข้อเท้า/ด่าน” — เริ่มจากจุดที่มี “ประตูที่ต้องอนุญาต” ก่อน

2) มิตรสหาย
噬嗑 แนะให้ พูดตรงแต่สุภาพ: รวบรวม “ข้อเท็จจริง” แล้วแจ้ง เป็นชั้น ๆ อย่าเปิดทุกอย่างในคราวเดียว
ใช้ “คนกลางที่ชอบธรรม” (ภาพของ 晋 คือการเข้าเฝ้า “ผู้มีอำนาจที่ยุติธรรม”) — หาผู้ใหญ่/ผู้บังคับบัญชาที่น่าเชื่อถือ ให้ช่วยเปิดทาง
ของสัญลักษณ์: คบเพลิง (離) = ส่องความจริง, ง้าว (戈) = ตัดความคลุมเครือ — รวมกันคือ “ตามหาเขาด้วยทั้งแสงและมีดผ่าปม”

3) ภารกิจในชีวิต
เส้นทางของท่านช่วงนี้คือ “ฟื้นคืนความถูกต้อง” มากกว่า “บุกด้วยอารมณ์”
เลือกบทบาทที่ ตั้งกรอบชัด (紀律/ระเบียบ) แล้วค่อย ๆ กัดปมทีละชั้น → จะเปลี่ยนเป็น 晋: ความก้าวหน้าชัดเจน/ได้รับการยอมรับจากผู้มีอำนาจ

หน้าต่างเวลา & สัญญาณยืนยัน

เส้นที่ 1 = เริ่มขยับเร็ว: หากทำตามขั้นตอนด้านบน จะมีวี่แววข่าว/เบาะแส ภายใน 1 หน่วยรอบสั้น (เชิงสัญลักษณ์ ~ 6–10 วัน)

สัญญาณว่าไปถูกทาง: ได้ยินคำที่สื่อถึง “ประตู–คุก–กุญแจ–เครื่องพันธนาการ–ตั๋วผ่านด่าน” หรือคนกลางชั้นผู้ใหญ่เรียกพบในตอนเช้า (theme ของ “晋”)

พิธีตั้งเจตนา (ปลอดภัย-ทำได้เอง)

เขียน 找 3 ครั้งบนกระดาษขาว เลือกหนึ่งตัววงด้วย วงไฟเล็ก ๆ (สื่อ離) และขีดเส้นตรงแนวฟ้า–ดินใต้ตัวอักษร (สื่อ震)

พับใส่ถุงผ้าเล็ก ๆ ผูกด้ายแดง แขวนไว้ ประตูตะวันตก ของบ้าน/ห้อง 7 คืน

ทุกเย็นจุดเทียน 1 แท่ง หน้า “找” แล้วกล่าวตั้งใจ: “ขอให้ความจริงส่องทาง – ขอให้สิ่งกีดขวางถูกกัดแตก”

(พิธีนี้เป็นเชิงสัญลักษณ์ เพื่อย้ำใจให้ทำสิ่งที่ถูกต้องอย่างมีระเบียบ)

สรุป

找 → 噬嗑 (21) → 晋 (35)

สหาย “ถูกผูกไว้ที่เท้า” มากกว่าถูกทำร้าย—ยังมีทางช่วยโดยเดิน “ทางกฎหมาย/ขั้นตอน”

ใช้คนกลางที่ชอบธรรม รวบรวมหลักฐานจากด่าน/ประตู–ร้านอาหารช่วงยาม 申 เมื่อกัดผ่านปมแรก

จะเกิด “ความก้าวหน้า” เห็นทางชัดเจนขึ้น

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ ตงฟางซั่ว)

หลินหยานิ่งค้างไปพักใหญ่หลังฟังถ้อยคำทำนายอันสลับซับซ้อนของตงฟางซั่ว นัยน์ตาหวานพร่างพรายกลับเหม่อลอยออกไปเหมือนกำลังจ้องดูดาวนับพันที่ไม่เข้าใจสักดวง ใบหน้าสวยใสเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามจนแทบเขียนออกมาบนหน้าผากได้ “อะ…อะไรนะเจ้าคะ…” นางเผลอพึมพำเบา ๆ ก่อนหุบปากแล้วส่งยิ้มฝืน ๆ แบบที่ฝืนยิ่งกว่านางกำนัลหัดยิ้ม “เอ่อ…งั้น…ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ ข้า…จะพยายามเข้าใจ…” เสียงนางสั่นเล็กน้อย แถมยังรีบก้มหัวลงเพื่อปิดบังสีหน้าที่แท้จริง แก้มแดงเรื่อคล้ายทั้งอายทั้งขัดเขิน แต่ความจริงคือในหัวเต็มไปด้วยเสียงตะโกนว่า นี่มันอะไรกันวะ! เขาพูดภาษาเดียวกับข้าหรือเปล่า! ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด!!

ตงฟางซั่วเงยหน้าขึ้นจากตัวอักษรในกระดาษที่วางอยู่ สายตาคมสงบนิ่งมองสตรีเบื้องหน้าเพียงครู่เดียว เขาเห็นชัดทุกอย่างตั้งแต่รอยยิ้มฝืด ๆ ของหลินหยา จนถึงแววตาที่พร่ำบอกว่า หลงทางในคำทำนายแล้วจริง ๆ ริมฝีปากของตงฟางซั่วคลี่ยิ้มบางคล้ายคนที่อยากอธิบายให้ง่ายกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเขาเพียงถอนหายใจในใจเงียบ ๆ 

“บางเรื่อง…ยิ่งอธิบายยิ่งไกลจากคำตอบ” เขาเอ่ยแผ่วราวสายลม ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างสงบราวกับจะบอกเป็นนัยว่า หากแม่นางจะไม่เข้าใจตอนนี้ก็ไม่เป็นไร วันหนึ่งโชคชะตาจะทำให้นางเข้าใจเอง

หลินหยาหันหลังกลับเดินออกไปจากตลาดตะวันออกอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ปล่อยให้ความวุ่นวายของสุถานที่แห่งนี้คงอยู่ ตงฟางซั่วมองตามหลังพลางยกยิ้มบาง ๆ ในใจคิดเพียงว่า สตรีน้อยผู้นี้…ความจริงใจมีเต็มเปี่ยม แต่ชะตากลับจะพาให้ได้เรียนรู้มากกว่าที่นางปรารถนา

 

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  หลินหยา ไม่เข้าใจอะไรเลยเจ้าค่ะ ไม่เข้าใจเลย

รางวัล: -