[เทือกเขาฉินหลิง]

SuYao ดี

วันที่ 1 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามโหย่ว (เวลา 17.00 - 19.00 น.)

ท่ามกลางขุนเขาฉินหลิงที่ปกคลุมด้วยไอหมอกจาง ๆ ซูเหยาในชุดสตรีชาวบ้านปักลายดอกเหมยเรียบง่ายกำลังก้าวเดินอย่างคล่องแคล่ว มือหนึ่งหิ้วตะกร้าหวายสานอย่างแน่นหนา อีกมือหนึ่งจับชายกระโปรงเพื่อกันมิให้ไปเกี่ยวกับกิ่งไม้หรือหนามแหลม ดวงตาของนางกวาดมองไปรอบกายอย่างระมัดระวัง 

แสงแดดที่เคยสาดส่องลงมาจากหน้าผาหินเริ่มเจือจางลง ยามนี้เหลือเพียงแสงที่ลอดผ่านร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ลงมากระทบผืนป่าเป็นลำเล็ก ๆ อากาศที่เคยเย็นสบายเริ่มหนาวเหน็บขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เสียงนกกาที่เคยส่งเสียงร้องก้องป่าก็เงียบหายไป ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ซูเหยาหยุดยืนนิ่งก่อนจะทอดสายตามองไปรอบกาย นางมองเห็นเพียงต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาจนบดบังทัศนวิสัยไปหมดสิ้น และไม่ปรากฏวี่แววของสัตว์ป่าเลย

ทันใดนั้นสายตาของนางก็หันไปเห็นกลุ่มดอกไม้สีขาวสะอาดตาที่กำลังเบ่งบานอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ราวกับแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด ซูเหยาไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ภาพที่เห็นทำให้นางต้องเบิกตากว้าง ด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจจะเก็บซ่อนเอาไว้ได้ ภายในพุ่มดอกไม้สีขาวเหล่านั้น คือเห็ดหูหนูสีขาวใสราวกับหยกขาวบริสุทธิ์จำนวนมหาศาลที่กำลังเจริญงอกงาม

ซูเหยาเพ่งมองเห็ดหูหนูขาวอย่างพินิจพิจารณาและวิเคราะห์อย่างละเอียด

"เห็ดหูหนูขาว สรรพคุณตามตำราแพทย์สามารถบำรุงปอดและสร้างสารน้ำในร่างกาย เหมาะสำหรับใช้รักษาอาการไอแห้ง คอแห้ง และยังบำรุงกระเพาะอาหารและม้าม นอกจากนี้ยังบำรุงพลังหยินของร่างกาย ทำให้ร่างกายมีความชุ่มชื้นและลดความร้อนภายในได้อย่างดี ต้องเก็บไปเยอะหน่อยแล้ว"

ซูเหยาค่อย ๆ เก็บเห็ดหูหนูขาวอย่างระมัดระวัง จัดเรียงใส่ตะกร้าอย่างเบามือที่สุด ราวกับกลัวว่าสิ่งล้ำค่าในมือจะบุบสลายไปเสียก่อน เพราะเห็ดหูหนูขาวที่ดีที่สุดนั้นควรจะมีสีขาวขุ่นและไม่แข็งหรือเละจนเกินไป หลังจากเก็บเห็ดหูหนูขาวได้จนเกือบเต็มตะกร้า ซูเหยามองไปรอบ ๆ อีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินทางกลับไปยังโรงหมอเจิ้งเทียน

ยามนี้แสงตะวันเริ่มลับขอบฟ้าไปแล้ว อากาศที่เคยหนาวเหน็บยิ่งทวีความหนาวเย็นขึ้นไปอีก ซูเหยาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เพราะถึงแม้จะเป็นผู้ชำนาญเส้นทางในป่าเพียงใด แต่การเดินทางในยามค่ำคืนก็ยังคงเป็นเรื่องที่เสี่ยงเกินไปสำหรับสตรีเช่นนาง

หมอป่า (น้ำเงิน)

เก็บสมุนไพรที่ยังไม่มีในระบบจะได้รับ +15 EXP

ชื่อสมุนไพร : เห็ดหูหนูขาว

รายละเอียดสมุนไพร : ลักษณะคล้ายปะการังสีขาวนวล เนื้อสัมผัสเป็นวุ้นและโปร่งแสง มักพบขึ้นตามลำต้นของต้นไม้ผุพังในป่าเขตร้อน ถือเป็นยาอายุวัฒนะชั้นดีที่ช่วยบำรุงปอดและเพิ่มความชุ่มชื้นให้แก่ร่างกาย จึงเหมาะสำหรับผู้ที่มีอาการไอแห้งหรือคอแห้งบ่อย ๆ นอกจากนี้ยังเชื่อว่ามีสรรพคุณช่วยบำรุงผิวพรรณให้เปล่งปลั่งอ่อนเยาว์และชะลอความแก่ รวมถึงช่วยบำรุงกำลังและเสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้แก่ร่างกายได้อีกด้วย

รูปภาพ :

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 30 เดือน 8  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 19.00 - 20.00 น.

เทือกเขาฉินหลิง หรือที่ผู้คนทั้งหลายในแผ่นดินจงหยวนรู้จักกันในนาม “กำแพงธรรมชาติแห่งใต้หล้า” หาใช่เพียงแนวเขาใหญ่ทอดยาวไม่สิ้นสุด หากแต่เป็นเสมือนเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างเหนือกับใต้มาช้านาน 

สันเขาสูงตระหง่านทอดต่อกันเป็นมังกรนอนขดร้อยลี้ ยอดเขาแต่งแต้มด้วยหิมะขาวโพลนยามเหมันต์ และกลายเป็นป่าดิบเขาเขียวชอุ่มเมื่อย่างเข้าฤดูร้อน ลมหนาวจากแดนเหนือพัดพาไอเย็นผ่านยอดเขา กระทบสายลมชื้นอุ่นจากทิศใต้ เกิดเป็นฟ้าหมอกผันแปรนับพันหลากทุกเช้าเย็น

ที่นี่คืออู่กำเนิดแห่งสายน้ำใหญ่เล็กมากมาย แม่น้ำลั่วเหอที่ไหลคดเคี้ยวก็แตกแขนงจากหุบผาเหล่านี้ ผืนป่าโอบล้อมแนวเขามีทั้งไม้สูงใหญ่ ก่อเกิดเป็นบ้านแห่งสัตว์ป่านานาชนิด พยัคฆ์หมาป่าซ่อนกายในดงทึบ นกป่านานาพันธุ์โผบินระริกอยู่เหนือยอดไม้ เสียงลมพัดลอดผ่านช่องเขา ดังคล้ายขับขานทำนองเก่าแก่ที่ก้องสะท้อนในใจผู้มาเยือน

จี เทียนเต้าเดินโซซัดโซเซเข้ามาสู่อ้อมกอดของเทือกเขา ราวกับวิญญาณเร่ร่อนถูกดึงดูดด้วยพลังลี้ลับ เขายกมือสั่นเท้ากวาดเหงื่อออกจากหน้าผาก สายตาจ้องมองขุนเขาสูงเสียดฟ้า ราวกับกำลังสนทนากับสิ่งที่มองไม่เห็น

“โอ้…ฉินหลิง…เจ้าคือกระดูกสันหลังของสวรรค์หรืออย่างไร? ฮ่าๆๆ ข้าจักฝังตนไว้ ณ ที่นี้ ดีเสียยิ่งกว่าฝังในใจคน…”

เสียงหัวเราะดังก้องกังวานสะท้อนกับผาหิน แล้วพลันแผ่วเบาไปท่ามกลางเสียงนกกา เขาเดินพล่านเหมือนคนเสียสติ มือกวาดโบกไปมา ร่างสั่นสะท้านราวกับขับไล่วิญญาณที่ตามหลอกหลอน แต่สายตากลับมีประกายวาบ ราวกับมองเห็นภาพฝันที่ไม่มีผู้ใดร่วมรับรู้

ท่ามกลางหุบผาที่สูงต่ำซ้อนสลับ เทือกเขาฉินหลิงเผยความยิ่งใหญ่ทั้งงดงามและน่าหวาดหวั่นในคราเดียว มันไม่ใช่เพียงภูผาหิน 

หากคือมหาวิหารแห่งสรรพชีวิต เป็นแดนที่แม้กษัตริย์ผู้ครองบัลลังก์ยังต้องยำเกรง เมื่อก้าวเข้าสู่แดนแห่งนี้ จิตใจผู้คนก็ถูกทดสอบว่ามีความกล้าหรือจะพ่ายแพ้ต่อความเงียบงันอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุม

จี เทียนเต้าโค้งกายกอดเข่า นั่งลงบนโขดหินริมหน้าผา พลางพึมพำถ้อยคำฟังไม่ออก เสียงหัวเราะสลับเสียงสะอื้น 

ร่างผอมแห้งเหมือนกำลังหลอมรวมกับเงาขุนเขาใหญ่ ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อแสวงหาความสงบ หรือเพียงเพื่อจมดิ่งไปกับความบ้าในหัวใจของตนเอง

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 14.00 - 15.00 น.

แสงแดดยามบ่ายกระทบยอดไม้และผาหินสูงชันของ เทือกเขาฉินหลิง ราวกับหลอมละลายทุกสิ่งให้เป็นสีทอง จี เทียนเต้าเดินโซเซขึ้นสู่แนวเขา ผิวหน้าแห้งแตกเพราะเหงื่า

เครารุงรังปลิวไหวตามแรงลม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งคลุ้งกลิ่นเหงื่อและความเปรี้ยว เขาก้าวขึ้นหินแต่ละก้อนด้วยฝีเท้าที่ไม่มั่นคง แต่สายตากลับลุกวาวราวกับเห็นจักรวาลทั้งใบ

เขาหยุดยืนอยู่กลางทางเดินแคบ พลางหัวเราะคิกคักเสียงแหบพร่า

“ข้าจะขึ้นถึงยอดฉินหลิง! แม้ภูเขาจะสูงชัน ข้าก็จะครอบครอง! โลกทั้งใบ…ไม่มีสิทธิ์ขัดข้า ฮ่าๆๆ!”

ใบไม้สั่นสะเทือนตามแรงลม ราวกับตอบสนองต่อเสียงเพ้อของเขา เขาชี้มือไปทางหุบเขาเบื้องล่าง น้ำใสจากลำธารสะท้อนแสงแดดเป็นริ้วเงิน

“เจ้า…ภูเขา…เจ้า…หุบเขา…ทุกสิ่งต้องรับรู้! ข้าเทียนเต้า ผู้ถูกโลกทอดทิ้ง แต่ยิ่งใหญ่เหนือสรรพสิ่ง! ฮ่าๆๆ!”

บางครั้งเขาก้มลงจับหิน กระซิบพูดกับรอยแตกบนผิวหินราวกับสนทนากับเพื่อนเก่า

“เจ้าฟังข้าพูดหรือไม่…หินเก่าแก่ ข้าจะปีน ข้าจะโอบกอดยอดเขา ข้าจะทำให้เจ้าจดจำความบ้าคลั่งของข้า!”

เขาเดินวนขึ้นไปตามทางชัน พลางหัวเราะสะใจ มือทั้งสองแกว่งไปราวกับกำลังขับเคลื่อนลมและภูเขาไปพร้อมกัน เสียงหัวเราะก้องสะท้อนกับหุบเขาและผาหินจนเหมือนภูเขาทั้งลูกกำลังสั่นไหว

“ทุกสิ่งรอบข้า…สัตว์ป่า ลม ฟ้า น้ำ…ต้องฟังข้า! ฮ่าๆๆ! ข้าจะเพ้อคลั่งอยู่ที่นี่ จนโลกทั้งใบจำข้าได้!”

ร่างผอมแห้งของเขาเดินโซเซผ่านต้นไม้สูงและโขดหิน เสียงหัวเราะเพ้อเจ้อของเขาก้องสะท้อนในอากาศ บางครั้งหยุดยืนมองแสงแดดลอดผืนป่า พลางพูดเพ้อกับความสูงและความกว้างของเทือกเขา

“ภูเขาเอ๋ย…ข้าจะครอบครองเจ้า แม้ไม่มีผู้ใดเห็นความยิ่งใหญ่ของข้า แต่ข้าจะรู้ ข้าจะรู้ตัวตนของข้า ฮ่าๆๆ!”

เขาเดินต่อไป พลางหัวเราะ พลางเพ้อเจ้อกับทุกก้อนหิน ทุกต้นไม้ ทุกเงาที่ทอดลงบนทางเดิน เหมือนภูเขาทั้งเทือกฉินหลิงถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งเพ้อคลั่งอยู่บนเวทีแห่งธรรมชาติเพียงคนเดียว

JiTiandao ชั่ว

วันที่ 2 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

เวลา 07.00 - 08.00 น.

แสงอาทิตย์เริ่มสาดลงบน เทือกเขาฉินหลิง หรือที่รู้จักกันในนามเทือกเขาภาคใต้ รอยแยกของภูเขาก่อเป็นสันเขาสูงชันและหุบเขาลึก ป่าไม้แทรกตัวอยู่ตามเนินเขา พลางหมอกอ่อนคลุมนิ่งกลางอากาศ ร่างผอมแห้งของ 

จี เทียนเต้า นอนซุกตัวอยู่บนโขดหินใกล้รอยแยก เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปลิวตามลมเย็น มือหนึ่งรองศีรษะ อีกมือหนึ่งเกาะโขดหินเพื่อพยุงตัว

เขาหลับลึกอยู่กับความเพ้อคลั่งของตนเอง บางครั้งหัวเราะคิกคักในความฝัน พูดพึมพำเสียงแหบพร่า ราวกับกำลังสนทนากับหมอกและรอยแยกของภูเขา

กะทันหัน ร่างผอมแห้งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะ ฉี่แตกขณะหลับ น้ำปัสสาวะซึมเปียกลงบนหินเย็น กลิ่นคละคลุ้งผสมกับไอหมอกและความชื้นจากป่าเขา จี เทียนเต้าไม่สะดุ้งตื่นมากนัก ยังคงหลับตาและเพ้อคลั่งต่อไป มือทั้งสองแกว่งไปมา ราวกับไม่รู้ว่าร่างกายกำลังปลดปล่อย

“ข้า…ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…แม้ทุกสิ่งจะทอดทิ้งข้า…ข้าจะนอนตรงนี้…กลางเทือกเขาฉินหลิง…ข้าจะเพ้อคลั่ง ฮ่าๆๆ!” 

เขาพูดคนเดียวแม้กำลังหลับ เสียงหัวเราะแหบพร่าและพึมพำสะท้อนในรอยแยกของภูเขา

แสงอาทิตย์สาดลงบนร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ยเปียกหมาดจากเหงื่อและน้ำปัสสาวะ ผสมกับหมอกยามเช้า ทำให้กลิ่นและความชื้นรอบตัวกลายเป็นส่วนหนึ่งของความบ้าคลั่งของเขา 

รอยแยกของภูเขาและต้นไม้รอบ ๆ ดูเหมือนโอบกอดชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งไว้ กลายเป็นฉากกลางแจ้งที่ทั้งเงียบสงัดและสับสนปนความเพ้อคลั่ง

ร่างผอมโซเซอยู่บนหิน มือแกว่งอากาศ พลางหัวเราะและพึมพำต่อไป

“ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…ผู้ยิ่งใหญ่เหนือเทือกเขาฉินหลิง…ไม่มีใครเข้าใจข้า…ไม่มีใครหยุดข้า…ข้าจะนอนตรงนี้…ปลดปล่อยทุกสิ่ง ฮ่าๆๆ!”

เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาก้องสะท้อนในหุบเขาและรอยแยกของภูเขา ทำให้เทือกเขาฉินหลิงเช้าแห่งวันนั้นกลายเป็นเวทีสำหรับชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งที่หลับและเพ้อคลั่งพร้อมกับความเปียกชื้นจากร่างกายอย่างสมบูรณ์

SuYao ดี

วันที่ 4 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน (เวลา 08.00 น.)

ยามอรุณเบิกฟ้าเหนือเทือกเขาฉินหลิง อากาศยามเช้ายังคงเย็นเยียบจับใจจนปลายจมูกของซูเหยาแดงปลั่ง นางเร่งฝีก้าวออกจากประตูหลังของโรงหมอเจิ้งเทียน สวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีน้ำตาลอ่อนที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่ายทว่าทนทานต่อการขูดขีดของกิ่งไม้ และสะพายตะกร้าหวายสานขนาดใหญ่ไว้ที่แผ่นหลัง ตะกร้าใบนั้นถูกบุด้วยผ้าแห้งสนิทสำหรับรองรับสมุนไพรที่จะนำกลับไปเติมเต็มชั้นยาที่เริ่มพร่องของโรงหมอ

เส้นทางสู่ป่าลึกของฉินหลิงเป็นทางเดินเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยรากไม้และก้อนหินที่ถูกปกคลุมด้วยตะไคร่ หมอหญิงซูเหยาเดินไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ บรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยความสงบเงียบ มีเพียงเสียงรองเท้าผ้าที่กระทบกับพื้นดิน และเสียงร้องของนกป่าที่ไม่คุ้นหู สมุนไพรที่นางต้องการในวันนี้คือ หวงฉี รากแห่งพลังลมปราณ ซึ่งเป็นยาสามัญประจำโรงหมอที่ต้องใช้มากเป็นพิเศษสำหรับผู้ป่วยที่อ่อนเพลียหรือร่างกายฟื้นตัวช้า

นางเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบเข้าสู่แนวป่าสนที่มีแสงแดดยามเช้าลอดผ่านใบไม้ลงมาเป็นลำริ้วสีทอง แสงอ่อน ๆ นั้นส่องกระทบกับดอกไม้ป่าสีม่วงอ่อนและหญ้าสีเข้มที่ขึ้นหนาแน่น นางกวาดสายตาสำรวจพื้นดินอย่างละเอียด ช้า ๆ จนกระทั่งดวงตาที่คมกริบของนางจับจ้องอยู่ที่กลุ่มพืชล้มลุกเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่งซึ่งแทรกตัวอยู่ใต้ก้อนหินใหญ่ที่มีมอสส์เกาะหนา

“นั่นอย่างไรหวงฉี!” นางพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงพอใจ

ใบของหวงฉีนั้นมีลักษณะเป็นใบประกอบคล้ายขนนก ปลายใบเรียวเล็ก พุ่มไม่สูงนัก แต่สิ่งที่หมอหญิงสนใจที่สุดคือสภาพแวดล้อมรอบข้างของมัน ซึ่งบ่งบอกถึงความสมบูรณ์ของรากใต้ดิน บริเวณนั้นเป็นเนินดินที่มีการระบายน้ำดี ดินเป็นสีน้ำตาลเข้มปนทรายเล็กน้อย ซึ่งเป็นที่ที่รากจะสะสมสารสำคัญได้อย่างเต็มที่

นางค่อย ๆ ถอดตะกร้าลงจากหลังอย่างเบามือ แล้วหยิบจอบขุดขนาดเล็กที่ทำจากเหล็กกล้าชั้นดีและลับคมไว้อย่างดีเยี่ยม ซึ่งเป็นเครื่องมือที่ใช้มาตั้งแต่ครั้งร่ำเรียนวิชาแพทย์ ในสมัยนั้นท่านตาให้ความสำคัญกับอุปกรณ์ในการเก็บสมุนไพรยิ่งกว่าสิ่งใด นางคุกเข่าลงข้างพุ่มหวงฉีอย่างระมัดระวัง ใช้ปลายนิ้วสัมผัสโคนต้นเพื่อประเมินความลึกของราก

การขุดหวงฉีต้องอาศัยความละเอียดอ่อน เพราะหากรากขาด พลังยาจะเสื่อมลงไปเกินกว่าครึ่ง ซูเหยาเริ่มลงมือขุดรอบ ๆ พุ่มในลักษณะวงกว้างห่างจากโคนต้นพอสมควร นางตักดินออกอย่างช้า ๆ ทีละชั้น ราวกับกำลังแกะสลักผลงานอันล้ำค่า ท่าทางของนางสงบนิ่งราวกับกำลังทำสมาธิ มีเพียงเสียงเหล็กที่กรีดดินดังซวบ ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เมื่อชั้นดินถูกขุดลึกลงไปจนถึงระดับที่คาดว่ารากจะแตกตัว นางใช้มือเปลี่ยวกวาดดินทรายที่หลวมออกอย่างเบามือ เผยให้เห็นรากแก้วสีเหลืองอ่อนที่ฝังตัวอยู่ใต้ดิน รากนั้นมีความยาวและหนาได้ขนาดตามตำราที่ว่าไว้ว่าต้องเป็นรากที่เติบโตมาอย่างน้อยสามปี นางพิจารณาผิวรากที่ดูเรียบตึงไม่มีรอยแตกหรือร่องรอยของแมลงเจาะ จากนั้นจึงใช้ปลายจอบที่คมกริบตัดรากในตำแหน่งที่เหมาะสมอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด เพื่อให้ได้รากที่สมบูรณ์ที่สุด

นางบรรจงเขี่ยดินที่เกาะอยู่บนรากออกอย่างเบามือจนรากสะอาดในระดับหนึ่ง แล้วจึงใช้ผ้าสะอาดที่เตรียมไว้ห่อหุ้มรากหวงฉีที่ยังเปียกชื้นเล็กน้อยจากการถูกขุดขึ้นมานั้น เพื่อป้องกันไม่ให้ผิวรากเสียหายและรักษาความชื้นไว้จนกว่าจะถึงโรงหมอ จากนั้นจึงนำไปวางไว้ในตะกร้าหวายที่หลังของนางอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ นางจัดเก็บเครื่องมือให้เข้าที่แล้วกลบดินบริเวณที่ขุดให้เรียบร้อยเท่าที่จะทำได้เพื่อรักษาระบบนิเวศของพืชสมุนไพรนั้นไว้ ซูเหยาลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นดินออกจากเสื้อคลุมแล้วยกตะกร้าหวายขึ้นสะพายหลังอีกครั้ง พลังชี่แห่งความสำเร็จของการเก็บหวงฉีที่ดีที่สุดได้เติมเต็มความสดชื่นให้นางไม่น้อย นางสูดหายใจลึกเอาอากาศบริสุทธิ์ของฉินหลิงเข้าเต็มปอด ก่อนจะหันหลังให้กับร่องรอยของการค้นพบสมุนไพรแล้วก้าวเดินต่อไปตามเส้นทางแคบ ๆ เพื่อค้นหาสมุนไพรชนิดอื่น ๆ ที่รอคอยการเก็บเกี่ยวเพื่อนำไปช่วยเหลือชีวิตผู้คนในโรงหมอเจิ้งเทียนต่อไป

หมอผู้มากฝีมือ (ม่วง)

โรลเพลย์วิเคราะห์สมุนไพรในป่าที่พบเจอ หากสมุนไพรนั้นยังไม่มีในระบบจะได้รับ +15 EXP

ชื่อสมุนไพร - หวงฉี

รายละเอียดสมุนไพร - หวงฉี หรือรากปักคี้ เป็นสมุนไพรจีนโบราณที่โดดเด่นในการบำรุงพลังชี่ ทำให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่าและลดความอ่อนเพลียได้เป็นอย่างดี สรรพคุณหลักคือการเสริมสร้างระบบภูมิคุ้มกันให้แข็งแรง ป้องกันการเจ็บป่วยจากภายนอก นอกจากนี้ยังช่วยขับปัสสาวะ ลดอาการบวมน้ำ และมีส่วนช่วยในการสมานแผลให้หายเร็วขึ้น มักนิยมนำมาต้มทำชาดื่ม หรือนำไปตุ๋นรวมกับเนื้อสัตว์ในเมนูซุปยาจีนเพื่อบำรุงร่างกายให้มีกำลังและฟื้นฟูสุขภาพ

รูปภาพ :

SuYao ดี

วันที่ 4 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ  (เวลา 10.00 น.)

ในห้วงยามที่ดวงตะวันเริ่มไต่ระดับสูงขึ้นเหนือยอดสน อากาศที่เคยเย็นยะเยือกก็คลายความหนาวลง ทิ้งไว้เพียงไอเย็นบริสุทธิ์ของป่าเขา ซูเหยาเร่งฝีก้าวต่อไปตามทางเดินที่ลาดชัน โดยมีรากหวงฉีอันทรงคุณค่านอนสงบอยู่ในตะกร้าหวายบนแผ่นหลังของนาง

ภารกิจต่อไปคือการตามหาฝูหลิง ซึ่งเป็นสมุนไพรอีกชนิดที่สำคัญไม่แพ้กัน ฝูหลิงไม่ได้เติบโตเป็นต้นเหนือพื้นดิน แต่มันเป็นเชื้อราที่ก่อตัวเป็นก้อนแข็งอยู่ใต้ดิน โดยมักพบอยู่ตามบริเวณโคนหรือรากของต้นสนที่ล้มตายหรือถูกตัดโค่นมาเป็นเวลานาน ด้วยเหตุนี้ซูเหยาจึงต้องละจากป่าเบญจพรรณที่อุดมสมบูรณ์ และมุ่งหน้าเข้าสู่เขตป่าสนที่หนาทึบขึ้นไปอีก

เส้นทางที่นางเลือกเดินเริ่มเปลี่ยนจากทางดินปนหินเป็นพื้นดินที่เต็มไปด้วยเข็มสนสีน้ำตาลที่ร่วงหล่นทับถมกันหนาเตอะจนเกิดเสียงดังกรอบแกรบยามก้าวเหยียบ กลิ่นอายของยางสนและสนิมป่าที่คุ้นเคยโชยเข้าจมูก ซูเหยาเงยหน้ามองยอดไม้สนที่สูงเสียดฟ้า สลับกับการสำรวจพื้นดินอย่างละเอียด นางเดินเลียบไปตามซากต้นสนขนาดมหึมาที่ล้มพาดผ่านเนินเขา ลำต้นของมันถูกปกคลุมด้วยมอสส์สีเขียวเข้มและเชื้อราหลายชนิด บ่งบอกถึงการผุพังมายาวนาน

ดวงตาของหมอหญิงจับจ้องไปที่บริเวณโคนรากสนเก่าแก่ที่ถูกตัดโค่น ซึ่งมีตอขนาดใหญ่ฝังลึกอยู่ในพื้นดิน ดินรอบ ๆ โคนนั้นเป็นสีดำเข้ม มีความชื้นกำลังดีและมีเศษซากไม้ที่ผุเปื่อยผสมอยู่มาก เป็นสภาพแวดล้อมที่เชื้อราพอร์เรียชื่นชอบเป็นพิเศษในการก่อตัวเป็นก้อนสะสมอาหาร ซูเหยาชะลอฝีก้าวลง นางคุกเข่าลงข้างตอสน พลางใช้ปลายนิ้วเคาะเบา ๆ ที่พื้นดินรอบตอเพื่อฟังเสียง

เสียงทึบ ๆ ที่ได้ยินในบริเวณกว้างกว่าจุดอื่นทำให้ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความมั่นใจ ว่าใต้ผิวดินนั้นน่าจะมีก้อนเชื้อราฝังตัวอยู่ นางหยิบจอบขุดอันเดิมขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้ขุดอย่างละเอียดอ่อนเช่นการขุดรากหวงฉี

นางเริ่มลงจอบที่พื้นดินห่างจากตอสนประมาณหนึ่งศอก พลิกดินออกมาเป็นแผ่นหนาเพื่อเปิดหน้าดินออกอย่างระมัดระวัง เมื่อขุดลึกลงไปประมาณหนึ่งคืบ ดินสีเข้มก็ถูกแทนที่ด้วยชั้นดินปนซากพืชที่หลวมกว่า และทันใดนั้นเอง ปลายจอบก็กระทบเข้ากับวัตถุแข็งบางอย่างที่ส่งเสียงตึงเบา ๆ ซูเหยาหยุดมือทันที

นางทิ้งจอบแล้วใช้มือเปล่ากวาดดินที่กลบออกอย่างเบามือและละเอียดละออ เผยให้เห็นก้อนวัตถุที่มีรูปร่างไม่แน่นอน คล้ายหัวมันหรือก้อนมันฝรั่งขนาดใหญ่ สีผิวภายนอกเป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ มีร่องรอยแตกเล็กน้อย ซึ่งเป็นลักษณะของฝูหลิงที่แก่ได้ที่

ก้อนฝูหลิงที่พบนั้นมีขนาดใหญ่เท่ากำปั้นบุรุษ บ่งบอกว่ามันดูดซับพลังชี่จากรากสนมาอย่างยาวนาน เมื่อนางพลิกดูอย่างละเอียด นางสังเกตเห็นใยรากสีขาวนวลแทรกซึมอยู่ตามพื้นผิวบางส่วน นางใช้ปลายมีดขนาดเล็กที่เหน็บไว้ที่เอว ค่อย ๆ เลาะก้อนฝูหลิงออกจากรากสนที่มันเกาะอยู่ ไม่ได้ตัด แต่ใช้วิธีแกะออกอย่างช้า ๆ เพื่อให้ได้ก้อนที่สมบูรณ์ที่สุด

เมื่อหลุดออกจากรากแม่แล้ว ซูเหยาใช้มีดปาดเปลือกสีดำด้านนอกออกเล็กน้อย เผยให้เห็นเนื้อในที่มีสีขาวขุ่นอมชมพูเล็กน้อย เนื้อสัมผัสดูแน่นและแห้งตามธรรมชาติ ไม่มีความชื้นเยิ้ม ซึ่งเป็นสัญญาณของฝูหลิงคุณภาพเยี่ยมที่สรรพคุณในการขับชื้นและบำรุงม้ามจะเข้มข้น

ซูเหยาล้างก้อนฝูหลิงที่สะอาดแล้วด้วยน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ที่พกมาจนดินหมดจด จากนั้นจึงนำไปวางแยกกับหวงฉีในตะกร้าหวาย โดยมีผ้าสะอาดรองรับอีกชั้นหนึ่ง การเก็บเกี่ยวในวันนี้ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างงดงาม เพราะได้สมุนไพรคุณภาพสูงทั้งสองชนิด

ซูเหยาลุกขึ้นยืน จัดเก็บเครื่องมือ กลบดินบริเวณที่ขุดอย่างพิถีพิถัน และกล่าวขอบคุณธรรมชาติในใจที่มอบสมุนไพรล้ำค่าเหล่านี้ให้กับนาง แสงตะวันยามสายเริ่มทอดยาวขึ้น อุณหภูมิในป่าอบอุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ร่างกายของนางรู้สึกมีพลังชี่ไหลเวียน

ตะกร้าหวายที่สะพายอยู่บนหลังนั้นหนักอึ้งขึ้นอย่างน่าพอใจ ด้วยน้ำหนักของรากหวงฉีและก้อนฝูหลิงที่อุดมสมบูรณ์ นางมิได้รีบร้อนเดินลงจากเขาอย่างบุ่มบ่าม แต่ก้าวเดินอย่างมั่นคงและระมัดระวัง ใช้สายตาจดจำสภาพแวดล้อมที่พบสมุนไพรคุณภาพสูงเหล่านั้นไว้ในความทรงจำ เผื่อการมาเยือนในครั้งหน้า

เมื่อนางเดินพ้นแนวป่าสน เข้าสู่เส้นทางเดินเดิมที่เต็มไปด้วยรากไม้และก้อนหินอีกครั้ง ซูเหยาก็เดินทางออกจากเทือกเขาเพื่อไปที่เขาหัวซานต่อที่ซึ่งเป็นที่ฝึกบำเพ็ญใหม่ของนาง

หมอผู้มากฝีมือ (ม่วง)

โรลเพลย์วิเคราะห์สมุนไพรในป่าที่พบเจอ หากสมุนไพรนั้นยังไม่มีในระบบจะได้รับ +15 EXP

ชื่อสมุนไพร - ฝูหลิง

รายละเอียดสมุนไพร - ฝูหลิง หรือ โป่งรากสน คือก้อนสะสมอาหารของเห็ดราที่เจริญอยู่ใต้ดินใกล้รากต้นสน เป็นสมุนไพรจีนที่มีรสหวานและจืด ฤทธิ์กลางเข้าสู่เส้นลมปราณหัวใจ ปอด ม้าม และไต สรรพคุณหลัก คือ ขับน้ำและระบายความชื้น (แก้บวมน้ำ ปัสสาวะไม่คล่อง) บำรุงม้าม (แก้ท้องเสีย อ่อนเพลีย) และสงบจิตใจ (ช่วยให้นอนหลับดีขึ้น)  สามารถนำมาประกอบอาหารใช้เป็นส่วนผสมในชาหรืออาหารตุ๋นยาจีนเพื่อบำรุงสุขภาพ

รูปภาพ :

@Watcher