[ป่าทิศตะวันตก] ป่าไผ่ซีเฟิง

Ximenqing ดี

โจวจินกลับมาที่ป่าอีกครั้งหวังว่าจะเข้าป่าล่าสัตว์

โจวจินเดินอืดอาดกวาดซ้ายขวากวาดตามองไปทั้งป่าก็ไม่เจอสัตว์ป่า หรือปีศาจเลยซักตัว

โจวจินถอนหายใจ คิดว่าอย่างน้อยๆวันนี้มาพักผ่อนรอบกองไฟเฉยๆพอละกัน

เขาจึงก่อกองไฟ ตั้งแคมป์ทำอาหารกินเล่น

เขาเอาเนื้อไก่ที่แล่ออกมาทั้งตัว ชโลมไปด้วยเกลือ พันด้วยสมุนไพร และโยนเข้ากองไฟ ฟู่ๆ

ในขณฯะนั้นเอง เป็นจอมยุทธ์ชุดขาวเดินเข้ามาทางกองไฟ

"เจ้านี่น่าเจ็บแล้วไม่จำ คร่าวนั่นก็ปีศาจปลา ครั้งที่แล้วก็โจร ครั้งนี้ยังมาตั้งแคมป์ในป่าไม่สนอาการบาดเจ็บจริงๆรึ" เเม่นางเว่ยเห็นโจวจินทำตัวชิวไม่สนใจบาดเเผลและ ประสบการณ์ที่ผ่านมาเลยกล่าวเตือน

"น่า แม่นางเว่ย ข้าเดินเข้าป่า หวังจะล่าไก่ซักตัว หรือแม้กระทั่ง หมาป่า หรือโจร ข้าก็ยังไม่เห็นซักคนเลย เลยคิดว่าวันนี้แหละเป็นวันพักผ่อนของข้า" โจวจินกล่าวตอบพลางยักไหล่

"ไหนๆดวงก็เจอกันแล้ว แล้วนี่ก็พึ่งเที่ยงวัน มาทานข้าวกัน ไก่หมักเกลือ กำลังจะเสร็จ และมีชาดอกเบญจมาศด้วยนะ" ชายหนุ่มเอ่ยชวนแม่นางเว่ย

"ยังไงสองคน ช่วยกันเฝ้าระวังก็ดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้ว ไหนๆก็ไหนๆ รบกวนท่านช่วยเล่าเรื่องยุทธจักรให้ข้าฟัง หรือถ้าท่านรู้จักโจวไค่พี่ชายข้าก็เล่าให้่ข้าฟังก็ได้" โจวจินกล่าวถามและชวนต่อ

"เห้อ เจ้านี่ ได้ซิ พี่ชายเจ้าข้าไม่รู้จักหรอก ส่วนยุทธจักรนั้น....." แม่นางเว่ยก็เล่าถึงยุุทธจักรพอสังเขป เรื่องกระบวนท่า โจร และปีศาจต่างๆเเถวฉางอัน

เวลาผ่านไปได้ซักครู่ไก่ก็สุก ชาก็พร้อมคนก็รับประทาน

หลังจากกินเสร็จโจวจินก็กล่าวสอบถามบางอย่างกับเเม่นางเว่ย

"ท่านเคยรู้สึกแปลกๆไหม แบบพละกำลังข้าก็ไม่ได้สูงนัก แต่บางครั้งเวลาข้าฟาดฟันกระบี่ด้วยความตั้งใจ บางครั้งก็เหมือนมีอะไรมาช่วยทำให้กระบี่แรงขึ้น" โจวจินกล่าวถาม

แม่นางเว่ยทำท่าตะลึง ก่อนที่จะบอกให้ชายหนุ่ม ลองฟาดฟัดกระบี่ไปที่ต้นไผ้

โจวจินไม่รอช้าตั้งสมาธิ และฟาดฟันไปที่ต้นไม้ ฉับ ใช่แล้ว เหมือนกระบี่ฟาดฟันได้เกินพลังของเขา

"เจ้า อาจจะมี พรสวรรค์ในการฝึกปราณงั้นเหรอ...." แม่นางเว่ยทำท่าครุ่นคิด

"ห่ะ อะไรนะ ปราณงั้นเหรอครับ" โจวจิน ทำหน้าตะลึง "งั้นตอนนี้ท่านสนใจรับข้าเป็นศิษย์รึยัง

"ไม่ ยังไม่ใช่ตอนนี้เจ้ากับข้ายังไม่รู้จักกันมากพอ และข้าขอแนะนำให้เจ้าลืมสิ่งที่ข้าพูดเมื่อกี้ไปซะข้าขอแนะนำ" แม่นางเว่ยกล่าวปฎิเสธก่อนจะส่ายหน้า

"ขอบคุณสำหรับมื้ออาหาร ขอให้เจ้าโชคดี" แม่นางเว่ยกล่าวคำอาลาก่อนจะเดินจากไป

โจวจินเกาหัวพลางนั่งพักผ่อนที่ดงป่าไพ่ต่อไป

-----------------------------

ความสัมพันธ์

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู + 30 ความสัมพันธ์มอบเกรดส้ม ไก่ขอทาน + ชาเบญขมาศ

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู + 20 จากหัวดี

รวมค่าความสัมพันธ์ 55

@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ลาภลอยเพิ่มโอกาสพบเจอเหตุการณ์ที่น่าสนใจ

Ximenqing ดี

โจวจินเหมือนได้ยินคำสั่งจากฟ้าหลังจากที่เขารักษาตัวจนหายดี เขาจะเริ่มวอร์มฝีมือโดยเริ่มต้นจากการล่าไก่



โจวจินเดินทางไปที่ป่าไผ่และตามล่าหาน้องไก่อย่างเมามันส์


เขาเดินเข้าไปในป่า เเกะรอยตามกลิ่น และใช้กระบี่ถางไม้และหญ้าที่ขวางทาง


เรียกได้ว่า หญ้าขวางสังหารหญ้า ไม้ขวางสังหารไม้


เขาเจอไก่ที่เขาตามหาด้วยความง่ายดายหลังจากนั้นโจวจินก็ตั้งท่าแล้ววิ่งเข้าหาไก่


"ตายซร้าาาา" โจวจินกล่าวพลางวิ่งไล่ล่าไก่


เจ้าไก๋ก็เหมือนรู้ชะตากรรม ถ้าไม่หนีก็ตายหยังเขียด กระโดดหลบกระบี่โจวจินอย่างชิวเฉียด หลบ ซ้่าย ขวา ขึ้น ลง ราวกับไก่ขาแดนซ์ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดโดนโจวจินเชือดไปตามระเบียบ


หลังจากนั้นโจวจินก็แล่เนื้อไก่ออกมาเตรียมส่งออกขายสืบไป

-------------------

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ซี่โครงไก่ (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

Ximenqing ดี

วันที่ 29 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 11.00  น

โจวจินหลังจากล่ามนุษย์ปลาเสร็จแต่กลับไม่ค่อยได้อะไรเลย เขาจึงตัดสินใจกลับมาที่ป่าไผ่ซีเฟิงเจ้าเก่าอีกครั้ง


โดยครั้งนี้เข้าตั้งใจเข้ามาเพื่อล่าไก่ เอาเนื้อไปขายโดยเฉพาะ ไก่เพื่อนรัก มาม่ะ โจวจินมาแล้ว


โจวจินเดินได้ไม่นานก็เจอแก็งค์ไก่อยู่ 5 ตัว เป็นไก่ประหลากที่ดูมีสีดำ ชายหนุ่มคิด นี่มันต้องเป็นไก่หายากแน่ๆเลย


โจวจินไม่รอช้าวิ่งเข้าไปตีไก่ทันที


แก็งค์ไก่เห็นชายหนุ่มก็ร้อง กะต๊ากๆ วิ่งหนี แต่อนิจจา ขาไก่หรือจะสู้ขาคนที่ยาวกว่า โจวจิน วิ่งไล่จับไก่ที่ละตัว ปรากฎเจ้าไก่นั้นรอดไปได้ 1 ตัว ทำให้ชายหนุ่มจับได้แค่ 4 แต่แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว


"เจ้าไก่อย่าได้โกรธเคืองกันเลยนะ ก็เนื้อเจ้ามันอร่อยและเป็นที่ต้องการนี่นา" โจวจินกล่าวกับกัน ก่อนที่จะปลิดชีวิตไก่ทั้ง 4 อย่างรวดเร็ว


หลังจากนั้น เขาก็เเขวนไก่ไว้กับต้นไผ่ เพื่อรีดเลือดให้หมดตัว


เวลาผ่านไปได้ซักพัก โจวจินก็เอาไก่ลงมา มาน้ำร้อนสาดไปที่ไก่เพื่อที่จะลอกขน และชำแหละไก่ที่ ละ ตัว จนครบ 4 ตัว


"เห้่อ เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าหมดแล้วก็ได้เวลากลับ" โจวจินปากเหงื่อและเก็บเนื้อไก่เข้ากระเป๋าที่เก็บของสดรีบขาย


"อาะ ลองดูดีกว่าเเถวนี้จะมีหน่อไม้ไหม" โจวจินใช้เวลาไม่นานตามหาหน่อไม้ ใช้เวลาซักครู่ถ้าไม่เจอก็คงกลับเมืองพร้อมกับเนื้อไก่เตรียมส่งขาย
--------------------------

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อไก่ดำ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้) 4 ตัว

@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ลาภลอยด้วยยย




https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=89 ไก่ดำ เลเวล 9



https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=84 ไก่ดำ เลเวล 9

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=88 ไก่ดำ เลเวล 9

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=87 ไก่ดำ เลเวล 9

Longyue บ้า

.เหม่อ. .เหม่อ.

CHAPTER 17.10 วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันพุธ เวลา 15.30 น.

หลงเยวี่ยเดินเท้านำขบวนพ่อค้าออกจากประตูเมืองหมิงเต๋อ ผ่านป่าไม้เขียวชอุ่มที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ใบไม้ในฤดูร้อนใกล้เปลี่ยนสีแล้วทิวป่าจึงกลายเป็นสีกระดำกระด่างดุจผ้าปักลวดลายงดงาม ความงามของธรรมชาติถึงะช่วยจรรโลงใจคนอย่างแท้จริง

หลงเยวี่ยเดินควงมีดแล่เนื้อประดุจหญิงสาวที่เกิดจากพงไพร กลิ่นอายของผู้ดี (?) ที่มีอยู่เพียงน้อยนิดเลือนหายไปจากร่าง ที่ส้นเท้าเปลือยเปล่าก็เต็มไปด้วยโคลนตม มองอย่างไรก็ห่างจากภาพลักษณ์ของธิดาเหอซีอิงกง หญิงแห่งสกุลตวนมู่ 

พวกพ่อค้ากองคาราวานเหล่านี้ย่อมไม่อาจเชื่อมโยงได้! 

เมื่อสักครู่นางจงใจหลอกพากองคาราวานกลุ่มนี้ไปที่บึงน้ำสุ่ยปี้เพราะต้องการจะเข่นฆ่าเหล่าอสุรกายเหม็นเน่า… ช่างน่าเสียดายที่พวกมันโผล่หัวออกมาเพียงแค่สองตนเท่านั้น หลงเยวี่ยหาได้พอใจไม่ ออกกำลังกายเพียงเล็กน้อยเท่านั้นยังจะนับเป็นอะไรได้อีก ช่างน่าเบื่อหน่าย

เพราะฉะนั้นครานี้หลงเยวี่ยก็หาได้มีแก่ใจจะพาชาวพ่อค้ามุ่งหน้าไปที่เทือกเขาฉินหลิงในคราเดียว นางอาจจะรู้ทางไปแต่ก็จงใจพากลุ่มพ่อค้าวกมาที่ป่าไผ่ซีเฟิง…ถึงแม้ว่าป่าไผ่แห่งนี้จะอยู่ไม่ไกลจากป่าฉินหลิงมากนักก็ตาม ครั้นมองกลับหลังเห็นสีหน้าเลิ่กลั่กประมาณว่า ‘ลื๊อพาอั๊วมาที่นี่ทำไมอาหมวย!’ หญิงสาวก็เลิกคิ้วบางๆ ขึ้นพลางเอ่ยอย่างหน้าไม่อาย

“เทือกเขาฉินหลินน่ะอย่างไรก็ต้องไปให้ถึงอยู่แล้ว— ข้าพาพวกเจ้าแวะที่บึงสุ่ยปี้บ้าง แวะที่ป่าไผ่ซีเฟิงบ้างก็เพราะหวังให้พวกเจ้าหาของป่าได้มากขึ้น จะได้ไม่มาเสียเทียว ลำพังแค่เทือกเขาฉินหลิงจะมีของป่าสักเท่าไหนกันเชียว ข้าคิดแทนพวกเจ้าถึงเพียงนี้ยังกล้ามาตั้งข้อสงสัยกับข้า!”

แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนอยู่บึงล่ะฟ่ะ!! สีหน้านี้พลันปรากฏบนใบหน้าของทุกคน

ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะคนพวกนี้ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือจากบึงสุ่ยปี้เลย

พูดก็พูดเถอะ คนเขากำลังสู้ปีศาจหน้าตาอัปลักษณ์ ใครบ้างมีแก่ใจนั่งตกปลาตกหมึก!

ทว่าเวลานี้สุ้มเสียงของหลงเยวี่ยดุดันเป็นอย่างมาก

คนในขบวนพ่อค้ามองไม่เห็นหน้าของหญิงสาว เมื่อฟังเสียงพูดก็รู้สึกว่านางขุ่นเคืองใจ หัวหน้าพ่อค้าพลันรู้สึกเหงื่อตกกลัวว่านางจะโกรธมากจนทิ้งพวกเขาไว้กลางทาง ตรงนี้ก็ป่าไผ่ซีเฟิงที่ขึ้นชื่อลื่อชาเรื่องมีอสรพิษและพวกหมาป่า ด้านหลังก็มีปีศาจหอยกับปีศาจปลา จะทางไหนก็ไปต่อไม่ได้ เลยยกไม้ยกมือกล่อมให้นางใจเย็นๆ

“แม่นางอวี้ถูคิดเผื่อพวกเราขนาดนี้พวกเราจะกล้าได้ยังไง! เอาละๆ จะไปทางไหนก็แล้วแต่เจ้า พวกข้าไม่ถามให้วุ่นวายแล้ว”

หลงเยวี่ยรู้สึกว่าคำนี้ฟังแล้วใช้ได้ จึงเดินลอยหน้าลอยตาต่อไป ที่สองข้างทางไม่พบสัตว์ร้ายอะไร— พบก็แต่เพียงไก่ป่าตัวสองตัวคุ้ยดินเขี่ยหาอาหารอย่างขะมักเขม้น เมื่อเจอคนก็ตื่นตระหนกโผบินหนี หลงเยวี่ยออกจากวังครั้งนี้เพื่อมาล่าสัตว์โดยเฉพาะ เวลานี้ไม่มีสัตว์สักตัวโผล่มาก็รู้สึกเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง…

“ปักหลักที่ตรงนี้ก่อน พวกเจ้าก็หาของไป”

ส่วนนางจะสำรวจป่ามองหาสัตว์

Longyue บ้า

.เหม่อ. .เหม่อ. ออกศูนย์จาโกด @Admin

CHAPTER 17.11 วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันพุธ เวลา 16.00 น.

หลงเยวี่ยปีนป่ายบนต้นไม้ใหญ่ที่เกิดแซมต้นไผ่ กวาดสายตามองไปจนสุดทาง ขณะเฝ้าระวังภัยที่อาจจะเกิดกับกลุ่มคารวานไปด้วย— อันที่จริงปล่อยให้พวกเขากระจายกันเป็นวงกว้างแบบนี้ก็ถือเป็นเหยื่อล่อที่ดี…อาจเพราะนางวางใจ มั่นใจว่าตนคุ้มกันพวกเขาได้กระมัง ถึงได้กล้าทำเช่นนี้

นั่งรออยู่บนยอดไม้ราวๆ หนึ่งเค่อ หลงเยวี่ยก็เจอไก่ป่าโผบินผ่านหน้าไปอย่างกล้าหาญ

หญิงสาวขว้างกระบี่คู่สลักจันทรา— ปลายกระบี่พุ่งไปยังทิศที่ไก่ป่าโผบินหนีอย่างแม่นยำ ปักฉึก! ลงบนแผงขนสีน้ำตาลอ่อน ไก่พลันตกลงมาดิ้นกระตุกอยู่สองสามครั้งก็แน่นิ่งไป เกิดเสียงหล่นตุบสามสี่ครั้งก่อนไก่จะร่วงลงสู่พื้นดินโดยสวัสดิภาพ ไก่ตัวนี้เป็นเพียงไก่ธรรมดา นางลอบโจมตีทีเผลอถึงได้มาอย่างไม่ยากเย็น

ชายในกองคารวานคนหนึ่งมองเห็นไก่ป่าร่วงลงมาก็ตั้งใจจะตะครุบเอา กลับถูกคมมีดเล่นหนึ่งโฉบผ่านหน้าพร้อมกับเสียงตะโกนจากบนยอดไม้ “นั่นของข้า!” หญิงสาวถลึงตามองอย่างเอาเรื่อง ระหว่างที่คนพวกนี้มุ่งมั่นกับการขุดหน่อไม้ นางก็มุมานะกับการล่าสัตว์ ในเมื่อพวกเขาไม่ถามแบ่งนาง นางไหนเลยจะแบ่งปัน!

พ่อค้าคนดังกล่าวหันมายิ้มแหยะๆ---  “แม่นางอวี้ถู–ทิ้งไว้แบบนี้เดี๋ยวก็โดนหมาป่าจับไปกิน ข้าตั้งใจจะเอาไปห้อยไว้ให้ท่านดีๆ ต่างหาก”

“จริงเหรอ?” หลงเยวี่ยคล้ายไม่อยากเชื่อ เพียงแต่มีเรื่องที่น่าสนใจมากกว่า “เจ้าว่าหมาป่างั้นเหรอ”

“อ่าใช่ๆ ข้าเจอมันอยู่ทางด้านโน้นตัวหนึ่ง”

“อืม” หลงเยวี่ยครางเสียงต่ำ ครุ่นคิดหาความชอบธรรมที่จะล่าเล็กน้อย “หมาป่าเป็นสัตว์ดุร้าย ชอบล่ากันเป็นฝูง หากพวกมันเรียกฝูงมาจะยิ่งยากไปใหญ่ ข้าจะไปดูทางนั้นก่อน ส่วนพวกเจ้า ถ้าสังเกตเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลให้รีบบอกข้าทันที”

หลงเยวี่ยเอ่ยก่อนจะลงจากต้นไม้แล้วรีบรุดไปในทางที่มีหมาป่า สีหน้ากระตือรือร้น

หมาป่าตัวดังกล่าวมีร่างกายกำยำทว่ายังเป็นเพียงหมาเด็กวัยกลัดหนุ่มที่พะวงหน้าพะวงหลังกับการซุ่มจับเหยื่อ มันมีทีท่าคล้ายจะลอบโจมตีเด็กหญิงเพียงคนเดียวในหมู่พ่อค้า เด็กคนนี้แท้จริงมาช่วยมารดาหาของป่าเพื่อไปขาย ท่าทางเอาการเอางานมาก หลงเยวี่ยไม่รอให้มันมีโอกาสโจมตี นางไม่มีทางเดิมพันเงินก้อนใหญ่กับความปลอดภัยของกองคาราวานอย่างเด็ดขาด

ผ้าคลุมหมวกไม้ไผ่ปลิวไสวคราวเมื่อนางตวัดดาบ เผยให้เห็นรอยยิ้มเบิกบานใต้ผ้าคลุม…อยู่ในสถานที่อย่างค่ายทหาร นางถูกฝึกให้รู้จักการพรากชีวิตเสียก่อนคุณค่าของชีวิตเสียอีก หญิงสาวไหนเลยจะมีความปรานีต่อสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้า

อย่างน้อยในตอนสุดท้ายนางก็เรียนรู้ว่า ฆ่าสัตว์ไว้เพื่อกินเนื้อ…. ย่อมจะไม่ปล่อยให้หมาป่าตัวนี้ตายเปล่าโดยเด็ดขาด ดาบตวัดฉับ! ฟันคอหมาป่าจนขาดครึ่ง

ชาวประชาพ่อค้าเห็นนางมุ่งมั่นกับการไล่จับหมาป่า แถมทำเลแถวนี้ก็ดีมีหน่อไม้ชั้นดีขึ้นเต็มไปหมด ก็อาศัยช่วงเวลานี้ ขุกรากถอนโคนป่าไผ่ หาหน่อไม้ไปขายในเมือง ทั้งหน่อนางหวาน หน่อไผ่มีอยู่อย่างละลานตา มองภาพนี้แล้วจะไม่เห็นเป็นขุมทรัพย์ได้อย่างไร!

หลังจากฆ่าหมาป่าสำเร็จ หลงเยวี่ยมองคุมเชิงอยู่ห่างๆ เห็นว่าไม่มีภัยร้ายอะไรก็มองหาสัตว์ป่าเพื่อล่าอีกรอบ ไม่นานก็เห็นไก่ตัวหนึ่งซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ หลงเยวี่ยปากระบี่ไปแทงมัน ร่างนั้นขันกะต๊ากกกกกกก! พลางสยายปีกบินร่อนลง หลงเยวี่ยวิ่งไปคว้าได้อย่างพอดิบพอดี

นางเก็บรวบรวมสัตว์ป่าทั้งสามชิ้นมากองรวมกันไว้ที่ด้านหนึ่ง ควงมีดแล่เนื้อกรีดผ่านร่างกายของสัตว์พวกนั้น พ่อค้าต่างๆ หาหน่อไม้ป่าได้จนพอใจแล้ว ก็มารวมตัวกันอยู่รอบตัวหลงเยวี่ย มองนางแล่เนื้ออย่างตั้งอกตั้งใจ

“เจ้าเป็นลูกสาวพ่อค้าเขียงหมูหรือ?”

หลงเยวี่ยครุ่นคิดสักพัก “ไม่ใช่”

“พรานป่า?”

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกลอกอย่างครุ่นคิด พลันรอยยิ้มหวาดเหยียดกว้าง “ประมาณนั้น— แต่บิดาข้าล่ามนุษย์เป็นส่วนใหญ่” คนที่ได้ฟังถึงกับหน้าซีดเผือด ขณะที่พวกเขาพะงาบๆ อยากจะพูดอะไร หลงเยวี่ยก็เอ่ยต่ออย่างเฉยเมย “เขาเป็นทหารน่ะ” คนรอบด้านพลันทำหน้าถมึงทึงประมาณว่า ‘ทำไมไม่พูดให้ชัดเจนแต่แรกละวะ!’

“เจ้าชำนาญการแล่มาก”

“อ้อ—” หลงเยวี่ยทำตาโต “พวกทหารน่ะ บางทีเสบียงส่งมาถึงล่าช้าไปบ้าง ถ้าไม่รู้จักล่าสัตว์กับเพาะปลูกบ้างเป็นได้หิวตายกันพอดี พ่อข้าเรียนรู้มาเลยสอนข้า”

“แล้วพ่อเจ้า”

“ตายแล้ว ตายที่ระเบียงเหอซี” หลงเยวี่ยตอบอย่างเรียบเรื่อย ไม่ช้านานความสนใจก็สิ้นสุดลง เพราะนางแล่เนื้อเสร็จแล้ว!

แนบหลักฐาน

หมาป่า-ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

ไก่ป่าไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

ซี่โครงไก่ (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

คนแข็งแรง (ไม้)(+5) >-ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) ได้รับค่าประสบการณ์ +30 EXP

(เอ่ออ่า....ไม่รู้ได้ไหม .จิ้มนิ้ว)

Ximenqing ดี

วันที่ 16 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  11.00 น



โจวจินหลังจากที่เขาช่วยเหลือชาวบ้าน ด้วยจิตใจเขาตอนนี้ที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรมก็เหมือนว่าเขานั้นเเข็งแรงขึ้น


ชายหนุ่มตัดสินใจกลับมาสู้ในศึกที่เขาอยากแก้มือมากที่สุด นั่นก็คือการสู้กับหมาป่า.... ใช่ เขาชนะหมาป่าขาวมาแล้ว แต่หมาป่าธรรมดาเนี่ยแหละที่เป็นปมในใจของเขา


ชายหนุ่มตัดสินใจแบกง้าวเข้ามาในป่าเพื่อตามล่าหมาป่า


โจวจินไล่ล่าและแกะรอยน้องหมาอย่างไม่ลดละ และในที่สุดเขาก็เจอหมาป่าทั้ง 2 ตัว......


เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก ตอนนี้เขาก็ได้เจอหมาป่าแล้ว เขาสามารถแก้มือได้ แต่มันมีถึงสองตัว เขาจะสามารถสู้พวกมันได้หรือไม่


ตายเป็นตาย ชายหนุ่มคิดเขาตัดสินใจ ทำเสียงหอน ล่อหมาป่า


"ฮรู๊ววววว" โจวจินหอมล่อให้หมาป่าเข้ามาหา


พอหมาป่ามาสำรวจ ชายหนุ่มก็สวิงเเขนด้วยความแรงฟาดเข้าไปที่หมาป่าเต็มรัก เก็บไป 1 ตัว


เหลืออีก 1 ตัวการต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เนื่องจากหมาป่านั้นฉฮลากมาก กระโดดหลบ ตะปบ กัด


ใช้เวลาซักพัก ชายหนุ่มก็จัดการหมาป่าทั้ง 2 ลงไป


"แฮ่กๆ ข้าก้าวข้ามความกลัวได้แล้ว" ชายหนุ่มบอกกับตัวเองก่อนที่จะเเล่เนื้อสัตว์ และหนังหมาป่าออกมา


หลังจากแล่เสร็จพักเหนื่อยเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินทางกลับเมือง




---------------------------------
https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=153 หมาป่า เลเวล 25

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับผู้มีบุญ: x2 ทรัพยากรที่ดรอป

@Admin ผู้มีบุญ เพิ่มโอกาสพบเจอสิ่งที่น่าสนใจ และ เพิ่มอัตราดรอปของในโรลเจอหลายตัวครับ

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 6.30 น



ชายหนุ่มมีความอยากได้เนื้อสัตว์เป็นอย่างมากในตอนนี้เนื้อจากงานที่เขาได้รับมอบหมายมาจากแม่นางเว่ยนั้นต้องใช้เนื้อสัตว์ในปริมาณที่เยอะมากๆ


เขาตัดสินใจเดินเข้าป่าเพื่อไปหาเนื้อโดยเน้นไปที่สัตว์ป่าที่เป็นอันตรายต่อผู้คน


เดินเข้าป่าไปไม่นานเขาก็ได้เห็นกับฝูงหมาป่าตัวนึงกำลังออกล่าเหยื่อ ด้วยความทะนงตนของเขาในปัจจุบันนี้ ทำให้ตัวของชายหนุ่มนั้น ขาดความยั้งคิดและยั้งทำวิ่งเข้าไปสู้่กับหมา


"ย๊ากกก" โจวจินควงง้าวพุ่งเข้าในดงหมาป่าอย่างห้าวหาญ


แต่อนิจจา มาเฟียไม่กลัว กลัวมาเยอะ


โจวจินตีไปที่หมา 1 แต่หมา 2 3 4 ก็ตะปบ กัดไปที่ชายหนุ่มอย่างรุนแรง หากเผชิญหน้ากันแบบตัวต่อตัว เขาสู้ได้อย่างเเน่นอน แต่หากเป็นทั้งฝูงเยี่ยงนี้ เขานั้นไม่สามารถสู้ได้


โจวจินตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาควรทำ เขาฟาดหมาครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเก็บง้าวเข้าเเหวนแล้ววิ่งป่าราบเผ่นหนีไปในทันที


--------------------------



https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=220 ฝูงหมาขย้่ำคอโจวจิน



โจวจินเผ่นป่าราบกับฝูงหมาอีก 4 ตัว


@Admin ผู้มีบุญขอรับ

Admin ดี

zhoujin ตอบกลับเมื่อ 2024-8-19 12:35
วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 6.30 น

[ความช่วยเหลือ]

ท่านได้รับความช่วยเหลือจาก ราชองครักษ์ จูเฉินซวี่

[ศึกษาลักษณะนิสัยตัวละครใน NPC ประกอบ] ก่อนโรลเพลย์ทุกครั้ง

เขาไม่ได้จัดการพวกหมาป่า แค่สู้ทำให้มันบาดเจ็บและพาคุณหนีเข้าเมือง

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 7.30 น




หลังจากที่ชายหนุ่มวิ่งป่าราบหนีไปซักพักเขาก็ได้สัมผัสถึงเงาสีฟ้าอ่อนวูบเข้ามา


ปัง


"เอ๋ง" เป็นเสียงหมาที่ร้อง


โจวจินเห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบหยิบหินขึ้นขว้างเพื่อนช่วยเหลือผู้ที่มาช่วยเหลือ


หลังจากที่หมาป่าค่อนข้างบาดเจ็บ


ชายหนุ่มสีฟ้าคนนั้น ก็มองไปที่โจวจินและพยักหน้า จากนั้นเขาก็วิ่งนำกลับไปที่เมือง


โจวจินเห็นดังนั้นด้วยความเอาตัวรอด เขารีบวิ่งตามกลับไปทันที


หลังจากนั้นพอโจวจินวิ่งมาถึงระยะปลอดภัยแล้ว ชายหนุ่มก็กล่าวถามชื่อเขาเพื่อหวังจะตอบเเทนบุญคุณ


"ข้า สกุลจู" เขาตอบสั้นๆแบบเรียบๆได้ใจความ


โจวจินคารวะไปทางท่านจู จนเขาลับสายตาไป


--------------------------------


โจวจินกลับถึงเมืองอย่างปลอดภัย พร้อมอาการบาดเจ็บสาหัส

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 15.00 น




หลังจากที่โจวจินได้รับบาดเจ็บจากฝูงหมาป่า เขาก็ไม่เข็ดออกมาตามล่าหมาป่าอีกครา ครั้งนี้เขามาพร้อมกับความระมัดระวังตัว หมาป่าถ้าจับกลุ่มกันเกิน 3 ตัวเขาจะไม่ยุ่ง

ครั้งนี้ชายหนุ่มเจอหมาป่าที่เหมาะๆ กำลังเดินหลงฝูงอยู่ ตัวสองตัว ชายหนุ่มไม่รอช้าวิ่งเข้าไปฟาดฟันด้วยความโลภ

"เอาเนื้อเจ้ามา" โจวจินวิ่งไปฟาด(?) หมาป่า

หลังจากนั้นใช้เวลาไม่นานโจวจินก็จัดการหมาป่าชุดนี้เสร็จ

ชายหนุ่มปาดเหงื่อซักพักหนึ่งก็ที่จะควักมีดล่าสัตว์ออกมาถลกหนังหมาป่าพวกนี้และค่อยๆแล่เนื้อของพวกมันอย่างบรรจง หวังว่าจะได้เนื้อเยอะหน่อย หมาป่าตัวอ้วนพีทั้งสองตัวแบบนี้ข้าคงได้เนื้อเยอะ (พรสวรรค์จากผู้มีบุญ ทรัพยากร*2 โรลเป็นเจอหลายตัว)

โจวจินบรรจงเเล่ตามลายเนื้อ หนัง เขาไม่หวังมากเพราะตอนนี้เขาต้องการเนื้อ ชายหนุ่มโฟกัสการแล่เนื้อเป็นสัดส่วน รีดเลือดด้วยความเร็ว แล้วก็ ปาดเนื้อออกเป็นส่วนๆ น่อง สะโพก สันนอก สันใน เขาบรรจงมาก ไม่นานเขาก็แล่เนื้อจนเสร็จ

โจวจินค่อยๆ ทำความสะอาดเนื้อ แล้วก็เก็บเนื้อเข้ากระเป๋าเล็ก แล้วก็พ่ายมือ เก็บกระเป๋าเนื้อเข้าแหวน

'ต่อไปก็พวกปีศาจปลา และ พวกอาหารทะเล' ชายหนุ่มคิดในใจ


------------------


https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=221 หมาป่าเลเวล 25

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)

หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)

โบนัส: พรสวรรค์ ระดับผู้มีบุญ: x2 ทรัพยากรที่ดรอป (เจอหลายตัว)

@Admin ผู้มีบุญขอรับ