บึงสุ่ยปี้

Ximenqing ดี

วันที่ 21 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00-18.00

หลังจากล่าปีศาจในช่วงเช้าเด็กหนุ่มก็พักและออกล่าต่อ

“เอาล่ะเจ้าหมา วันนี้เราจะล่าปีศาจกันให้หมดป่าเลย ข้าไปหาข้อมูลมาแล้ว เราจะมี ปีศาจปลา และปีศาจหอยอยู่ในป่าแห่งนี้ ข้ามั่นใจได้เลย วันนี้ถ้าเราได้ทั้งปีศาจปลา และปีศาจหอย เจ้าจะได้อิ่มหนำสำราญกับอาหารทะเลแน่” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาและลูบหัวมันเบาๆ

“โฮ๋ง” เจ้าหมาเห่าตอบรับนัยต์ตามันนั้นเปล่งประกายเป็นรูปอาหารทะเลออกมา

การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้น เด็กหนุ่มนั้นตั้งแต่มีเจ้าหมาเข้ามาในชีวิต ฝีมือการแกะรอยเขาก็ทื่อลง วันนี้เขาเลยร่วมมือกับเจ้าหมาในการแกะรอยเพื่อลับคมฝีมือการล่าสัตว์ของเขา

เจ้าหมาใช้จมูกดมกลิ่นและวิ่งตามกลิ่น ส่วนเด็กหนุ่ม มองหาร่องรอบการเดิน รอยเท้า กิ่งไม้หัก โดยส่วนมากพวกปีศาจทะเลนั้นไซร้ รอยเท้าจะแตกต่างจากผู้คนอยู่แล้ว ตีนของมนุษย์ปลานั้นมีพังพืด ตีนของมนุษย์หอยนั้นกว้างเเถมมีรอยหอยเดินผ่านอีก

ใช้เวลาไม่นานเด็กหนุ่มก็เจอมนุษย์หอยอยู่

“เจ้าปีศาจหอย เจ้านั้นก่อกรรมมามาก วันนี้ข้าจักเอาชีวิตเจ้า” เด็กหนุ่มกล่าวพลางชักกระบี่ สะบัดออกด้านข้าง

“หึหึ เจ้าน่ะซิ เจ้าดูเด็กเเละเนื้อนั้นน่าอร่อย หึหึ เจ้าจะต้องมาเป็นสารอาหารให้ข้า เจ้าหอยหลบไปอยู่ในเปลือก มันคิดว่าให้เด็กหนุ่มฟาดฟันกระบี่ใส่มัน จนกระบี่เเตก หลังจากนั้น เด็กหนุ่มที่ไม่มีอาวุธ หรือจะสู้ปีศาจอย่างมันได้

เด็กหนุ่มก็ไม่ได้โง่ ยามที่ปีศาจหุบตัวเข้าเปลือก เขาก็ไม่ได้ฟาดฟัน เขาอาศัยฝีปาก กล่าวเรียกให้มันอ้าหอยแล้วเเทงสวนเข้าไป ทำแบบนี้วนไปก็จัดการปีศาจหอยได้

‘เป็นปีศาจที่น่ารำคาญจัง’ เด็กหนุ่มคิดในใจพลางเช็ดกระบี่ก่อนที่จะเดินไปที่ร่างของเจ้าปีศาจเพื่อดูดซับตบะ

หลังจากนั้น เด็กหนุ่มและเจ้าหมาก็เดินทางต่อเพื่อทำการล่าปีศาจปลา

อนิจจาเหมือนช่วงนี้เขาจะล่าพวกมันมากเกินไปหน่อยพวกมันกลับหลบหายไป

‘ปีศาจปลาพวกนี้มันอยู่ที่ไหนนะ’ เด็กหนุ่มคิดในใจพลางรู้สึกเซ๋งๆ เขาเดินมาได้ซักพักนึงแล้ว แต่ยังไม่เจอพวกปีศาจ

แต่เหมือนฟ้าได้ยินเสียงบ่นของเด็กหนุ่มเด็กหนุ่มได้เจอมนุษย์หลงฝูงอยู่ตัวนึง เขารีบเข้าไปจัดการมนุษย์ปลาตัวนั้น

“อ๊ากก ไอ้เด็กเปรตต” มนุษย์ที่เห็นเด็กหนุ่มก็ร้องลั่นเตรียมวิ่งหนี

แต่เจ้าหมาก็รู้ทันกระโดดไปขัดขาปีศาจจนล้ม

เด็กหนุ่มไม่รอช้า เเทงกระบี่ สวนจนเจ้าปลาหายใจร่อแร่อย่างง่ายดาย

‘ไม่พอ’ เด็กหนุ่มคิดในใจ ก่อนที่จะดูดซับตบะเจ้าปลาจนแห้ง

“เจ้ามาไป เอาอีกตัว” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็เจอมนุษยืปลาอีกตัวครั้งนี้เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาว่า ขอสู้ตัวต่อตัวอย่าเข้ามายุ่งนะ

เจ้าหมาก็พยักหน้ารับ

เด็กหนุ่มจึงพุ่งกระบี่ฟาดไปที่ง้าวขอมนุษย์ปลาเป็นการเตือนก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้น

ครั้งนี้เหมือนมนุษย์ปลาจะไม่พอมือเด็กหนุ่มแล้ว เขาพิชิตมนุษย์ปลาไปด้วยกระบวนท่าที่ไม่เกิน 50 เพลง!

จากนั้นเด็กหนุ่มก็เก็บของมีค่าของพวกปีศาจและเดินกลับเมือง

—----------------------

@Admin ผู้ใช้กระบี - ทุกการต่อสู้ (ประลองต่อสู้ระบบ) และใช้กระบี่เป็นอาวุธหลัก +30 EXP (วันละครั้ง)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=422 ปีศาจหอย เลเวล 10

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=423 ปีศาจหอย เลเวล 14

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): +15 ตบะฝึกฝน

(เอฟเฟค x2 ปกติ)

หอยเป๋าฮื้อ (เลขไบต์หลักสุดท้าย)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=419 ปีศาจปลาเลเวล 5

เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่)

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป)

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=420  ปีศาจปลา เลเวล 8

ดูดซับปราณแท้จากปีศาจปลา: ได้รับปลาตามประเภทของปีศาจ

(+15 ตบะฝึกฝน)

(สูญเสียการดรอปไอเท็มหากเลือกดูดซับ ปีศาจปลาจะคืนร่างเดิม)

(เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนร่างปลาที่เกิดจากตบะ)

(ประเภทปลาเก๋า: เลขไบต์รองท้าย เลขคี่)

(ประเภทปลากระรอก: เลขไบต์รองท้าย เลขคู่)

Ximenqing ดี

วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  14.00-20.00

บ่ายวันนี้เด็กหนุ่มได้กลับมาที่บึงสุ่ยปี้ เนื่องจากปลาที่เขานำไปขายให้ทางวัลหลวงนั้นได้ราคาดีมาเกินไป เขาจึงตัดสินใจกลับมาอีกครั้งเพื่อหาเงิน

เด็กหนุ่มและเจ้าหมาตั้งใจเเกะรอยพวกปีศาจเหมือนเดิม จนมาเจอกับแก็งค์ปีศาจหอย กำลังหยอกล้อ(?) กับชาวบ้านที่กำลังพยายามวิ่งหนีพวกมันอยู่ ซึ่งพวกมันหยอกล้อรุนแรงเชียวล่ะ

“ฮี๊ๆ ล้มไปซะ Tackle!” ปีศาจหอยพุงเข้าชนชาวบ้านจนล้ม

“เจ้าจะพุ่งเข้าชนทื่อๆได้ไง ต้องงับๆแบบนี้” ปีศาจหอยพยายามงับเสื้อชาวบ้าน

‘ไอ้สัส พวกมันเห็นมนุษย์เป็นอะไร’ เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนตบไปที่หลังเจ้าหมาว่าให้รอดูจังหวะซ้ำเติม และเด็กหนุ่มก็พุ่งเข้าไปโดดถีบพวกหอย

“เจ้ารีบหนีไป ปีศาจกังๆ พวกนี้ข้าจะจัดการเอง” เด็กหนุ่มกล่าวกันชาวบ้าน

        “ดะ ได้ขอรับ ท่านระวังตัวด้วยนะ” ชาวบ้านได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งหนีไป

เด็กหนุ่มไม่รอช้า หลังกระโดดถีบก็หยิบกระบี่ขึ้นมา แทงสวนไปที่ฝาหอยที่เปิดอ้าอยู่

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เด็กหนุ่มอาศัยจังวะที่สามารถฟัน และ แทงได้เท่านั้นจึงฟันและแทง ไม่งั้นกระบี่ของเด็กหนุ่มคงแตกหักเพราะเอากระบี่ไปฟาดหิน(เปลือกหอย)

เด็กหนุ่มฟันสลับแทง และ หลบหลีกการพุ่งชน และงับฝาหอยของพวกปีศาจหอยซักพักนึง ทำซ้ำไปเรื่อยๆ จนปีศาจหอยสิ้นใจตาย เด็กหนุ่มก็พุ่งเข้าไปดูดซับตบะจากศพของพวกมัน และโยนหอยทั้งหมดให้เจ้าหมากิน

“เป็นไงเจ้าหมาอาหารทะเลอร่อยไหม” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

        “โฮ่งๆ” เจ้าหมาส่ายหางดุ๊กดิ๊กและยิ้มรับ

        “เอาล่ะเจ้าหมาอย่ามัวแต่กินเรายังมีงานต้องทำต่อ” เด็กหนุ่มตบไปที่หลังของเจ้าหมา

        “โฮ่งๆ” เจ้าหมานั้นค่อนข้างรู้งาน รู้ว่าต้องทำตัวยังไง มันดมกลิ่นในอากาศและตามกลิ่นของพวกมนุษย์ปลาเพื่อนำทางให้เจ้านายนั้นไปล่ามนุษย์ปลา

        เด็กหนุ่มและเจ้าหมาก็มุ่งหน้าเข้าไปลึกเข้าไปชายขอบบึงก็ได้พบกับมนุษย์ปลา

        ครั้งนี้เด็กหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการชักกระบี่เข้าไปรำใส่พวกปีศาจทันที

        เนื่องจากเด็กหนุ่มนั้นได้โอกาสเปิดก่อน ใน 3 กระบี่แรก ก็จัดการปีศาจปลาไปได้ ตัวนึง

        จากนั้น เขาก็สู้ 1 ต่อ 1 กับพวกมนุษย์ปลา โดยพี่เจ้าหมาช่วยเห่า ขัดจังหวะ และกระโจนงับ ทำให้การต่อสู้นั้นเป็นไปอย่างง่ายได้

        หลังจัดการพวกปีศาจปลาเสร็จเด็กหนุ่มก็ทำการดูดซับตบะ และเก็บของมีค่าของพวกมัน

        จากนั้นก็เตรียมเดินทางเข้าป่าไปล่าสัตว์ต่อ

-----------------------

@Admin ผู้ใช้กระบี - ทุกการต่อสู้ (ประลองต่อสู้ระบบ) และใช้กระบี่เป็นอาวุธหลัก +30 EXP (วันละครั้ง)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=430 ปีศาจหอย เลเวล 10

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=431 ปีศาจหอย เลเวล 14

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): +15 ตบะฝึกฝน

(เอฟเฟค x2 ปกติ)

หอยเป๋าฮื้อ (เลขไบต์หลักสุดท้าย)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=425 ปีศาจปลา เลเวล 5

เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่)

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป)

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=426 ปีศาจปลา เลเวล 8

ดูดซับปราณแท้จากปีศาจปลา: ได้รับปลาตามประเภทของปีศาจ

(+15 ตบะฝึกฝน)

(สูญเสียการดรอปไอเท็มหากเลือกดูดซับ ปีศาจปลาจะคืนร่างเดิม)

(เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนร่างปลาที่เกิดจากตบะ)

(ประเภทปลาเก๋า: เลขไบต์รองท้าย เลขคี่)

(ประเภทปลากระรอก: เลขไบต์รองท้าย เลขคู่)

Ximenqing ดี

วันที่ 23 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00

หลังจากที่เด็กหนุ่มประลองกับหญิงสาวคนนึง เขาก็มานั่งทบทวนความผิดพลาด เชิงกระบี่เขาเหนื่อกว่าหญิงสาวผู้นั้นแต่เขาแพ้หญิงสาวคนนั้นที่กำลังกาย

ซึ่งกำลังกายนั้นจะเพิ่มจากช่วงอายุ และการฝึกฝนเท่านั้น ทำให้เด็กหนุ่มก็ได้แต่ก้มหน้าฝึกต่อไป

วันนี้เด็กหนุ่มได้กลับมาที่บึงสุ่ยปี้ อีกครั้งเพื่อทำการล่าเหล่าปีศาจทั้งหลาย ปีศาจทั้งหลาย ข้าซื่อเทียนมาเยือนแล้วพร้อมกันเจ้าหมา เตรียมตัวตายซะเจ้าพวกปีศาจ

เด็กหนุ่มและเจ้าหมาตั้งใจเเกะรอยพวกปีศาจเหมือนเดิม จนมาเจอกับแก็งค์ปีศาจหอย กำลังวางแผนล่ามนุษย์อยู่

‘ไอ้สัส พวกมันเห็นมนุษย์เป็นอะไร’ เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนตบไปที่หลังเจ้าหมาว่าให้รอดูจังหวะซ้ำเติม และเด็กหนุ่มก็พุ่งเข้าไปโดดถีบพวกหอย

เด็กหนุ่มไม่รอช้า หลังกระโดดถีบก็หยิบกระบี่ขึ้นมา แทงสวนไปที่ฝาหอยที่เปิดอ้าอยู่

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เด็กหนุ่มอาศัยจังวะที่สามารถฟัน และ แทงได้เท่านั้นจึงฟันและแทง ไม่งั้นกระบี่ของเด็กหนุ่มคงแตกหักเพราะเอากระบี่ไปฟาดหิน(เปลือกหอย)

เด็กหนุ่มฟันสลับแทง และ หลบหลีกการพุ่งชน และงับฝาหอยของพวกปีศาจหอยซักพักนึง ทำซ้ำไปเรื่อยๆ จนปีศาจหอยสิ้นใจตาย เด็กหนุ่มก็พุ่งเข้าไปดูดซับตบะจากศพของพวกมัน และโยนหอยทั้งหมดให้เจ้าหมากิน

“เป็นไงเจ้าหมาอาหารทะเลอร่อยไหม” เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา

        “โฮ่งๆ” เจ้าหมาส่ายหางดุ๊กดิ๊กและยิ้มรับ

        “เอาล่ะเจ้าหมาอย่ามัวแต่กินเรายังมีงานต้องทำต่อ” เด็กหนุ่มตบไปที่หลังของเจ้าหมา

        “โฮ่งๆ” เจ้าหมานั้นค่อนข้างรู้งาน รู้ว่าต้องทำตัวยังไง มันดมกลิ่นในอากาศและตามกลิ่นของพวกมนุษย์ปลาเพื่อนำทางให้เจ้านายนั้นไปล่ามนุษย์ปลา

        เด็กหนุ่มและเจ้าหมาก็มุ่งหน้าเข้าไปลึกเข้าไปชายขอบบึงก็ได้พบกับมนุษย์ปลาทั้ง

        ครั้งนี้เด็กหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการชักกระบี่เข้าไปรำใส่พวกปีศาจทันที

        เนื่องจากเด็กหนุ่มนั้นได้โอกาสเปิดก่อน ใน 3 กระบี่แรก ก็จัดการปีศาจปลาไปได้อย่างง่ายดาย

        หลังจัดการพวกปีศาจปลาเสร็จเด็กหนุ่มก็ทำการดูดซับตบะ และเก็บของมีค่าของพวกมัน

        จากนั้นก็เตรียมเดินทางเข้าป่าไปล่าสัตว์ต่อ

-----------------------

@Admin ผู้ใช้กระบี - ทุกการต่อสู้ (ประลองต่อสู้ระบบ) และใช้กระบี่เป็นอาวุธหลัก +30 EXP (วันละครั้ง)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=440  ปีศาจหอย เลเวล 10

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=441  ปีศาจหอย เลเวล 14

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): +15 ตบะฝึกฝน

(เอฟเฟค x2 ปกติ)

หอยเป๋าฮื้อ (เลขไบต์หลักสุดท้าย)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=436 ปีศาจปลา เลเวล 8

ดูดซับปราณแท้จากปีศาจปลา: ได้รับปลาตามประเภทของปีศาจ

(+15 ตบะฝึกฝน)

(สูญเสียการดรอปไอเท็มหากเลือกดูดซับ ปีศาจปลาจะคืนร่างเดิม)

(เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนร่างปลาที่เกิดจากตบะ)

(ประเภทปลาเก๋า: เลขไบต์รองท้าย เลขคี่)

(ประเภทปลากระรอก: เลขไบต์รองท้าย เลขคู่)

Ximenqing ดี

วันที่ 24 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  20.30-23.00


หลังจากที่เด็กหนุ่มได้กระบี่ใหม่ เขารู้สึกได้เลยว่าเเม้กระบี่ของเขาจะเย็นเฉียบแต่เขาก็รู้ได้ถึงความร้อนที่ออกมา ร้อนที่จะใช้อาวุธ


'ยินดีที่ได้รู้จักนะ เยวี่ยปิง ข้า ซีเหมินชิง หรือซื่อเทียน ยินดีที่ได้รู้จักและขอให้ท่านเป็นสหายร่วมรบ' เด็กหนุ่มกล่าวทักทายกระบี่ในจิตใจ


'อืม ยินดี เรียกข้าว่าปิงก็ได้' เสียงที่ไพเราะและเย็นชากล่าวตอบ


หลังจากนั้น เด็กหนุ่ม กระบี่ เจ้าหมา ก็ออกเดินทางมาที่บึงสุ่ยปี้


ตอนนี้เนื่องจากมนุษย์ปลาออกอาละวาด และจับกลุ่มทำให้เด็กหนุ่มเจอมนุษย์ปลาอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มพุ่งเข้าไปต่อสู้ด้วยความหุนหันพลันเเล่น ด้วยความที่ได้กระบี่คู่ใจใหม่


'คมมาก' เด็กหนุ่มคิดในใจ เมื่อคมกระบี่ตัดผ่านมนุษย์ปลา ขาดสองท่อน


หลังจากจัดการมนุษย์ปลาทั้ง 2 เด็กหนุ่มก็จัดการเช็ดและขัดกระบี่ จากนั้นก็เก็บของมีค่าและออกล่ามนุษย์ปลาต่อ


ไม่นานก็เจออีก 1 ตัว


เด็กหนุ่มพุ่งเข้าไปฟัน


ิชิ้งงง


กระบี่เดียว ปลาไม่ตาย หันกลับมาฟันสวน เด็กหนุ่มเอาแขนรับด้ามง้าวที่ฟาดมา


อั่ก


'ข้าประมาทไป' จากนั้นเมื่อเด็กหนุ่มคิดได้ก็จัดการออกเพลงกระบี่จัดการมนุษย์ปลาไปอย่างง่ายดาย และดูดซับตบะของมันจนหมดตัว


หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็ทำการ เช็ดกระบี่


'อาปิง ข้าประมาทไปยกโทษให้ข้าด้วยนะ' เด็กหนุ่มกล่าว


'อืม' เสียงเย็นชาตอบ


เด็กหนุ่มรู้ดีเขาต้องรีบทำความคุ้นเคยกับกระบี่ใหม่


เด็กหนุ่มฝึกฝน และรำกระบี่ ออกมาเป็นกระบวนท่าต่างๆ


กระบี่ผ่าใบหลิว


กระบี่ทิ่มแทง


เด็กหนุ่มฝึกจะเวลาพระจันทร์ล้นหัว เขาก็นึกได้และกลับไปพักทีเมือง (เพลิน)





-----------------------
+5 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง สนทนาประจำวัน
+10 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง หัว VIP (รบกวนแอดดูให้หน่อยว่าถูกไหม)


https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=434 ปีศาจปลาเลเวล 25 2 ตัว

้เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่)

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป)

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9)

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=427 ปีศาจปลาเลเวล 30

ดูดซับปราณแท้จากปีศาจปลา: ได้รับปลาตามประเภทของปีศาจ

(+15 ตบะฝึกฝน)

(สูญเสียการดรอปไอเท็มหากเลือกดูดซับ ปีศาจปลาจะคืนร่างเดิม)

(เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนร่างปลาที่เกิดจากตบะ)

(ประเภทปลาเก๋า: เลขไบต์รองท้าย เลขคี่)

(ประเภทปลากระรอก: เลขไบต์รองท้าย เลขคู่)

@Admin  สามารถโรลเพลย์ฝึกฝนกระบี่ประจำวัน +30 EXP (วันละครั้ง)

Ximenqing ดี

วันที่ 26 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.00


หลังจากที่หลับไปตื่นนึง เด็กหนุ่ม หมา ไก่ ก็ออกเดินทางมาที่ยบึงสุ่ยปี้ เพื่อทำการฝึกกระบี่ประจำวัน แล้วออกล่าปีศาจประจำวัน


เขาก็ปล่อยให้เจ้าหมาตามล้่าปีศาจ ใช้เวลาไม่นานเจ้าหมาก็ดมกลิ่นจนเจอ


เด็กหนุ่มอาศัยอาวุธที่ดี กระบี่ที่คม และเพื่อนพ้องที่ดีในการตามล่าปีศาจ จัดการปาดคอฆ่าปีศาจไปอย่างเงียบๆ


หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็ทำการเก็บของมีค่าของพวกปีศาจมาให้หมด


'อาปิง พอมีเวลาเรามาฝึกฝนกันดีกว่า' เด็กหนุ่มกล่าว


'ได้' ปิงกล่าว


เด็กหนุ่มใช้เวลาซักพักฝึกฝนอาปิง หลังจากฝึกเสร็จก็เซ่นสุรานารีเเดงให้ จากนั้นเด็กหนุ่มก็กลับเมืองเตรียมไปเดินเล่นดูที่ร้านค้า




---------------------------------------
@Admin  สามารถโรลเพลย์ฝึกฝนกระบี่ประจำวัน +30 EXP (วันละครั้ง)

@Admin ผู้ใช้กระบี - ทุกการต่อสู้ (ประลองต่อสู้ระบบ) และใช้กระบี่เป็นอาวุธหลัก +30 EXP (วันละครั้ง)

+5 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง สนทนาประจำวัน
+10 ค่าความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง หัว VIP

+25 ความสัมพันธ์ [Soul-01] ปิง สุรานารีแดง

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=489 ปีศาจปลาเลเวล 25 2 ตัว

เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่)

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป)

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9) ( 5 จากนักล่า)

3) ทุกการล่าปีศาจหรือมาร จะได้รับโบนัส +20 ตบะฝึกฝน และ เพิ่มอัตราดรอปเลข 5 เข้าไปในตัวแปรอัตราดรอป

RongXiuying มาร

วันที่ 15 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 17.30 น.

“ก่อนกลับไปเข้าเวรขอสักทีเถิด!”

หลังจากเดินทางออกจากเขาหัวซานซิ่วอิงก็มุ่งหน้ามายังบึงสุ่ยปี้ พอมาถึงก็เดินไปหยุดอยู่หน้าบึงท่าทีของนางเห็นได้ชัดว่ากำลังหาที่ระบายอารมณ์ สาเหตุนั้นไม่ต้องสงสัยว่านางกำลังแดงที่อยากดื่มสุราแต่ดันโดนห้ามไว้เลยหงุดหงิดเป็นพิเศษ

“พวกเจ้าน่ะมีกี่ตนออกมาให้หมด!”

เสียงท้าทายของซิ่วอิงดังกึกก้องไปทั่วบึง ปีศาจปลาที่หลบซ่อนอยู่ใต้น้ำเมื่อได้ยินเข้าก็ยินดีที่จะสนองความต้องการของนาง นาน ๆ ทีจะมีเหยื่อมารนหาที่ตายถึงที่ย่อมเต็มใจที่จะขึ้นจากน้ำเพื่อไปสังหารให้สิ้นซากเสีย

“เจ้ามนุษย์กร่างมาจากไหน เหตุใดมาท้าทายพวกข้าถึงถิ่น”

“ข้าไม่อยากมาต่อปากต่อคำกับพวกเจ้าให้มากความ เข้ามาเลยข้าจะสังหารพวกเจ้าให้หมด!”

“ไปกินรังแตนมาหรือถึงได้หน้าบึ้งตึงเช่นนั้น ได้! พวกข้าจะสนองความต้องการของเจ้า ส่งเจ้าไปปรโลกเอง!”

ศึกง้าวชนง้าวเริ่มขึ้นในทันที วันนี้ซิ่วอิงตั้งใจให้เหล่าปีศาจปลาได้ลิ้มรสของง้าวของเผ่าพันธุ์ตนเองที่พวกมันใช้สังหารผู้คนบริสุทธิ์มากมาย นางกวัดแกว่งมันอย่างชำนาญเพราะเริ่มคุ้นมือการงอกง้าวแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความแม่นยำ เฉือนร่างปีศาจปลาไปทีละตัวแบบที่พวกมันไม่ทันได้ตั้งตัว แม้จะเป็น 8 รุม 1 นางก็ไม่มีความหวั่นเกรงแต่อย่างใดประกอบกับอารมณ์หงุดหงิดเป็นทุนเดิมยิ่งเป็นเชื้อจุดไฟในใจให้ลุกโชน ไม่นานปีศาจปลาทั้งแปดก็โดนซิ่วอิงสังหารเรียบไม่มีเหลือ กลายเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของนางโดยสมบูรณ์ หลังจากทำการกำจัดปีศาจปลาทั้งหมดเรียบร้อยจึงเก็บของที่ได้จากพวกมันเดินทางกลับค่ายพยัคฆ์เพื่อไปเฝ้าเวรต่อตามเวลา

หลักฐานการต่อสู้

ปีศาจปลา 2 ตัว

ปีศาจปลา 2 ตัว

ปีศาจปลา 2 ตัว

ปีศาจปลา 2 ตัว

รวมทั้งหมด 8 ตัว

เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่) 

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป) x 8 ตัว

อัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9) เพิ่มอัตราดรอปเลข 5 (ศาสตร์การล่าสัตว์) x 8 ตัว

ศาสตร์การล่าสัตว์  (มือฉมังแห่งนักล่า)

ทุกการล่าปีศาจหรือมาร จะได้รับโบนัส +20 ตบะฝึกฝน x 8 ตัว 

และ เพิ่มอัตราดรอปเลข 5 เข้าไปในตัวแปรอัตราดรอป

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

LinYa ดี

วันที่ 01 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้ (พบ จางทัง)

สายลมเย็นยามเย็นโบกไล้ผ่านแผ่นน้ำบึงสุ่ยปี้จนเกิดระลอกแสงระยิบระยับ ดวงตะวันที่คล้อยต่ำลงสะท้อนเป็นสีทองอมชมพูอยู่เหนือเส้นขอบของต้นไม้ริมน้ำ กลิ่นหญ้าเปียกแดดยามเย็นปะปนกับกลิ่นกินชื้อน ๆ เมื่ออากาศเริ่มเย็นลงหลังจากแสงแดดยามบ่ายได้อ่อนแรงไปตามกาลเวลาแห่งนี้

หลินหยาเดินเอื่อยตามทางเดินใกล้บึงแห่งนี้ รองเท้าที่สวมกระทบดินเบา ๆ ทุกย่างก้าวของเธอดูอ่อยอิ่งอย่างมาก ไม่ใช่เพราะไร้จุดหมายแต่เพราะวันนี้แน่นท้องจนต้องเดินช้า ไม่รู้ว่าตัวเองกินอะไรไปนักหนาเหมือนกัน ระหว่างดูอุปรากรก็ยัดทั้งขนมทั้งผลไม้..เมื่อครู่ก็อาหารเผ็ดคำเดียวก็แทบตายแล้วสรุปตอนนี้คืออิ่มจุกจนตาจะกลับอยู่ละ …ง่วงจัด แต่ต้องเดินย่อยก่อนที่จะอ้วนตัวกลมเป็นขนเหมือนแมวตัวพอง..

“โอ๊ย..ชีวิต..ท้องจะแตกตายก่อนแล้วมั้งเนี้ย” หลินหยานั้นพึมพำพลางเอามือแตะหน้าท้องตัวเองเบา ๆ แล้วเอียงตัวเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมองรอบทิวทัศน์ตรงหน้าอย่างผ่อนคลายจนกระทั่งพบใครบางคนตรงนี้..หืม?...อะไรน่ะ?...เอ๊ะ?...เหมือนเจอคนรู้จัก

ตรงตลิ่งไม่ไกล ท่ามกลางแสงสีอำพันของเย็นย่ำ มีร่างสูงใหญ่ในชุดผ้าฝ้ายเรียบ ๆ สีกรมกำลังนั่งอยู่บนขอนไม้ริมบึง เขาหันหลังให้กับแสงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน มือข้างหนึ่งถือคันเบ็ดไม้ไผ่เรียบง่ายที่พาดลงน้ำส่วนอีกข้างวางทิ้งตัวไว้อย่างผ่อนคลาย ท่าทางสงบราบเรียบราวกับใช้เวลาช่วงชีวิตที่วุ่นวายทั้งหมดแล้วมาปลดปล่อยมันไว้ตรงนี้ ดวงหน้าของเขาที่หันเฉียงไปด้านข้างเผยให้เห็นกรอบหน้าคมเข้มคุ้เนตา ปลายผมรวบไว้หลวม ๆ เผยต้นคอด้านหลัง ใบหน้าที่เหมือนจะไม่อยากแสดงอารมณ์มากนักกระทั่งยามตัดสินผู้คนในศาลกลับดูสงบอย่างน่าประหลาด

“หืม?...ท่านจางทัง?” หลินหยาพึมพำออกมาเบา ๆ ขณะเพ่งตามองชะลอฝีเท้าที่จะเดินจากไปแล้วเดินเข้าไปหา.. อืมใช่จริง ๆ ด้วย ถิงเว่ย จางทัง..ผู้ที่นั่งตัดสินชะตาคนอย่างเฉียบขาดในศาลไต่สวน กำลังนั่งตกปลาอย่างเงียบสงบริมบึง? งานอดิเรคละมั้งเนี้ย ภาพนั้นดูขัดกับภาพจำในหัวอย่างรุนแรง ราวกับเห็นสิงโตทะมึนที่ควรจะอยู่ท่ามกลางสมรภูมิ กลับนอนอาบแดดอยู่ในสวนหน้าบ้าน

“สวัสดีเจ้าค่ะท่านจางทัง..นี่ท่าน...ตกปลาเป็นด้วยหรือเจ้าคะ?” นางเอ่ยเสียงใส ๆ พลางเอียงคอเล็กน้อยแล้วหรี่ตามองในระยะที่ไม่ใกล้เกินไป เผื่อเขาอยากอยู่ลำพังเพราะตอนนี้อยู่ด้านหลังของเขา ก็ทักทายตามประสาคนรู้จัก ใบหน้าของชายหนุ่มหันมาช้า ๆ ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มจ้องมาที่นางครู่หนึ่ง ก่อนเสียงทุ้มนุ่มนั้นจะเอ่ยตอบ “ข้าไม่จำเป็นต้องเป็นเซียนเบ็ดเสมอไปก็สามารถตกปลาได้ไม่ใช่หรือ?” คำตอบนั้นทั้งเย็น ทั้งเรียบแต่ก็ดูจะไม่ใช่ความเย็นชาที่นางเคยรู้สึกในศาล มันมีอะไรแปลกไป

หลินหยาขมวดคิ้วอย่างหมั่นไส้เล็กน้อย “ท่านนี่...พูดให้คนหมั่นไส้ได้แม้แต่ตอนนั่งตกปลาเลยหรือเจ้าคะ?”

“ข้าไม่ได้เชื้อเชิญให้ใครเดินเข้ามาหาข้าระหว่างข้ากำลังตกปลา” เขาว่าเสียงเรียบก่อนจะหันกลับไปมองผืนน้ำเหมือนเดิม หลินหยาเบะปาก แต่ก็เดินมาใกล้ขึ้นจนถึงระยะที่ไม่ถือว่าเสียมารยาทแล้วนั่งยอง ๆ อยู่ข้างเขา ห่างกันพอสมควร ไม่แทรกตัว ไม่ล้ำอาณาเขตใกล้ตัวอีกฝ่ายมากกว่าที่เคยแม้จะยังรู้สึกคาใจ “ท่านมาที่นี่บ่อยหรือไม่เจ้าคะ?”

“เมื่ออยากเงียบ ข้าก็มาที่นี่” จางทังตอบไปตรง ๆ ดวงตายังไม่ละจากแผ่นน้ำแต่อย่างใด

“แล้ววันนี้ท่านอยากอยู่เงียบ ๆ หรือเจ้าคะ?” หลินหยาถามอีกท่าทางก็เหมือนคนชวนคุยตามปกตินั้นแหละ ส่วนจางทังก็ได้แต่เหมือนออยากถอนหายใจเพราะหากพูดปลาก็น่าจะหนี..ละมั้ง? “…แต่เจ้าเองก็ไม่ได้เงียบ” เขาตอบแผ่วต่ำแต่ไม่ใช่คำตำหนิ มีเพียงแววตาเฉยชาที่หรี่ลงเล็กน้อยเพราะแสงอาทิตย์ หลินหยาหลุดหัวเราะพรืดออกมา “นั่นก็จริง ข้าไม่เคยปฏิเสธเลยว่าข้าพูดเก่ง แต่ไม่ใช่พูดเพราะนะ ข้าพูดเก่งเฉย ๆ”

“ข้ารู้…แผลที่หลังเจ้ายังไม่หาย เจ้าไม่ควรออกมาเดินลุยลมยามเย็นเช่นนี้” จางทังตอบแล้วเอ่ยแสดงความเป็นห่วงต่อหลินหยาตามแบบเดิมที่เขามักจะทำหากเธอยังทำงานอยู่ ส่วนหญิงสาวตอนที่ได้ยินก็ขยับตัวเล็กน้อยพลางพูด “ข้ากำลังพักผ่อนอยู่ไงเจ้าคะ..ท่านหมอห้ามข้าคิดมากหรือเครียด ให้ออกมาดมอากาศบริสุทธิ์บ้างหรือแบบห้ามทำงานหนัก..เอาตรง ๆ พอห้ามทำงานหนักข้าเลยไม่ทำงานเสียเลย ตอนนี้ข้าเลยเบื่อเจ้าค่ะเดินเล่นทั่วเมือง” หลินหยาบอกแบบนั้นพลางทำหน้ายู่เล็กน้อยเพราะนางชอบทำงานมาก ๆ 

“แล้วเจอข้า..เจ้าหายเบื่อหรือยิ่งเครียดกว่าเดิม?” จางทังเอ่ยถามต่อมองตรงไปที่บึงโดยไม่หันมาทางนาง “ท่านถามเช่นนั้น..งึม……ยังไม่แน่ใจเจ้าค่ะ ข้าขอเวลาคิดดูอีกสักครู่” หลินหยาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ดวงตากลับจ้องเสี้ยวหน้าของอีกคน..ก็เหมือนจะต่างจากตรงศาลเหมือนกันนะ ตอนนั้นก็คือโคตรโหด..สมฉายาตุลาการพยัคฆ์เหล็กจริง ๆ  หลินหยาเอียงหน้ามองคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างตน สีหน้าของเขาไม่มีวี่แววว่าอยากพูดหรือเปิดบทสนทนาใหม่อีกสักนิดเดียว แต่ทว่านางก็ยังคงจ้องเขาไม่ละสายตาอย่างคนที่อยากจะพูดบางสิ่งออกมาเสียทีเป็นความคิดที่ติดในหัวมานานแล้ว

“ท่าน..ข้าขอบคุณนะเจ้าคะ” เสียงของนางเหมือนจะเบาลมตามลมเย็นของปลายช่วงวันแต่ก็ชัดเจนพอให้เขาได้ยินเหมือนกัน ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง…มือที่จับคันเบ็ดขยับเล็กน้อย คล้ายเงยหน้าฟัง แต่ไม่ได้หันกลับมา “ข้าขอบคุณที่ช่วยเรื่องคดีของข้าเจ้าค่ะ..” นางพูดต่อ เสียงไม่อ่อนหวานเหมือนในยามปกติแต่กลับหนักแน่นในแบบที่ไม่ต้องพึ่งรอยยิ้ม “…ถึงจะลงเอยแบบนี้ ข้าก็ยังรู้สึกว่า...อย่างน้อยมันก็ยุติธรรมแล้ว สำหรับข้าแล้วสิ่งนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วล่ะเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากนะ”

“อืม..” คำตอบของเขาเบาราวกับเป็นเสียงถอนหายใจมากกว่าคำพูด ริมฝีปากแทบไม่ขยับด้วยซ้ำ ดวงตายังคงทอดมองแผ่นน้ำที่สะท้อนแสงยามเย็นระยิบระยับดั่งเกล็ดปลา

“แต่ข้าคงเข็ดแล้วเจ้าค่ะ...” หลินหยาหลุบตามองเงาของตัวเองที่ทอดยาวบนพื้นหญ้า “…ข้าไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องในศาลอีกเลย ต่อให้เป็นฝ่ายถูกหรือไม่ก็ตาม”

“…เจ้าหวังว่าชีวิตจะสงบหรือ” จางทังเอ่ยถามขึ้นเพราะสำหรับเขาจากที่ประเมินดูคนที่ขออนุญาตเยี่ยมเยือนนางในคุกหลวงแต่ละคนอาจจะเป็นตัวปัญหาสำหรับนางมากกว่า.. จางกงกง…ต้าซือคง..ต้าซือหม่า..หวยหนานหวาง..อะไรที่ดึงดูดคนพวกนั้นไปหานางกันนักนะ?

“โหท่าน..ข้าไม่ได้หวังถึงขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ..ข้าเพียงหวังว่าจะไม่ต้องโดนโบยหรือขังคุกอีกก็พอแล้วเจ้าค่ะ ข้าเข็ด..เจ็บหลังจะตายอยู่แล้ว” นางตอบพลางติดขำ เหมือนอยากจะยกมือแตะหลังตัวเอง ..ต่างจากตอนที่อยู่ในศาลนางไม่แม้แต่ร้องไห้อ่อนวอน แต่กลับนั่งนิ่งให้โดนโบย ใบหน้าเรียบนิ่งมีแต่ความอ่อนล้าราวกับชีวิตริบหรี่แต่ไม่เคยเรียกร้องที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเลยสักนิด..จางทังไม่ตอบ ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรออกมาเช่นเคยเพราะในหัวของเขายังคงมีภาพนั้นติดตาเหลือเกิน

หลินหยามองเขานิ่งขึ้นไปอีกเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทของนางฉายความรู้สึกบางอย่างที่แม้จะอ่อนล้าแต่ก็แน่วแน่เต็มเปี่ยม แสงเย็นยามสนธยาสะท้อนในดวงตาคู่นั้นอย่างเงียบงัน “วันนั้นอ่ะ..ที่ท่านพูดว่าอย่าหลบตาท่านตอนที่อยู่บนแท่นพิพากษา ข้าทำแล้วนะเจ้าคะ..” หลินหยาเอ่ยขึ้นเพราะนางจำได้ตอนเขามาบอกให้นางหนีไปแต่หลินหยาไม่หนี

จางทังที่ได้ยินก็เหมือนจะชะงักนักที่นางจำได้ มือที่จับคันเบ็ดกระตุกนิดหนึ่งตามอารมณ์ ริมฝีปากขยันเล็กน้อยราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายแล้วกลับปล่อยให้ความเงียบกลืนคำถามของเขาออกไปแทน ส่วนหลินหยาก็ระบายยิ้มบาง ๆ ไม่ใช่ยิ้มขบขันหรือประชด หรือหว่านเสน่ห์แบบสตรีทั่วไป แต่เป็นรอยยิ้มจากใจจริงของคนที่มักชอบทำตามสัญญาหรือจำคำพูดใครได้ขึ้นใจ.. “ตอนนั้นน่ะ..ข้าจ้องท่านตลอดเลยนะเจ้าคะ..ตามที่ท่านบอกไว้กับข้าเลยเจ้าค่ะ” ดวงตากลบโตหวานฉ่ำกระพริบเบา ๆ ก่อนที่หลินหยาจะลุกขึ้นช้า ๆ สะบัดฝุ่นเบา ๆ จากชายกระโปรงจากการนั่ง พลางก้าวออกห่างจากคนที่ยังคงตกปลาอยู่ “ข้าจะไม่ลืมสิ่งที่ท่านพูดนะ..ขอบคุณท่านจริง ๆ ที่ยังคงมีความยุติธรรมในใจเสมอมาให้ข้าได้เห็นว่าสิ่งใดควรทำหรือไม่..ข้าหวังว่าการพบกันครั้งหน้าของเราจะไม่ใช่คดีหรือความเครียดอีกนะเจ้าคะ”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของหญิงสาวค่อย ๆ ห่างออกไปทีละก้าว ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบในบรรยากาศยามเย็น และชายหนุ่มผู้ยังคงนั่งอยู่ริมตลิ่ง เงียบงัน ปลายคันเบ็ดนิ่งงันราวไม่เคยมีปลาฮุบเหยื่อ แต่ใครจะรู้ว่าสายตาใต้เรียวคิ้วเข้มของเขาในยามนี้ไม่ได้มองไปที่ปลายเบ็ดอีกแล้ว..แต่ดวงตานั้นมองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ ที่ห่างออกไป…อย่างไม่ละสายตา

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ปลดหัวใจจจเธอออ ขอร้องห้ามเป็นคดีอีกสาธุ ๆ 

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 08 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้

แสงแดดยามสายแผดเผาลงบนผิวน้ำของบึงสุ่ยปี้จนเกิดประกายระยิบ หลินหยาผูกชายเสื้อให้มั่น หยัดกายถือพลั่วไม้ด้ามยาวเดินย่ำหญ้าเตี้ยริมบึงพลางหาที่เหมาะตกปลา ความเงียบสงบราวกับฤดูใบไม้ผลิของเช้าวันนี้ช่างเหมาะแก่การเก็บเกี่ยวสันติสุขใส่หัวใจ… หากแต่ไม่ทันที่นางจะทิ้งตัวลงนั่ง พื้นดินกลับสั่นสะท้านเบา ๆ

ฉ่า......!!

เสียงน้ำกระเซ็นดังมาจากบึงเบื้องหน้า คลื่นกระเพื่อมเป็นวงกว้างก่อนที่เงาตะคุ่มของบางสิ่งจะค่อย ๆ ผุดพ้นผิวน้ำขึ้นมาช้า ๆ เงานั้นขยับก้าวพ้นสายหมอกด้วยแรงกดมหาศาล ร่างที่ปรากฏออกมาเบื้องหน้าคือชายร่างสูงผิวซีดอมฟ้า เส้นผมเปียกแนบข้างกรอบหน้าคล้ายมนุษย์แต่มีครีบปลาที่ยื่นโผล่ขึ้นมาจากหลังและข้อศอก นัยน์ตาสีเหลืองทองปรือต่ำราวสัตว์นักล่าเมื่อเห็นเหยื่อ เขากรีดลิ้นแสยะฟันแหลมพร่า…

ปีศาจปลา!

โคตรโรคจิตตตตต

หลินหยาชะงักทันทีที่เห็นอีกสองตนทะยานขึ้นจากน้ำตามหลัง ร่างของพวกมันเปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยเกล็ดหยาบกร้าน ครีบแหลมที่แขนสั่นไหวเสียงวี้ดว้ายคล้ายกระซิบมรณะ "ไอ้บ้ากร๊ีดดดด!! พวกเจ้าอย่าคิดจะจับคนอย่างข้านะ!" หลินหยาเหวี่ยงพลั่วกระแทกพื้นจนฝุ่นกระจายแล้วก้าวถอยหลังตั้งท่า มือซ้ายหยิบปลอกไม้ที่ใช้เก็บเหยื่อตกปลาโยนออกไปเป็นตัวล่อ ปีศาจตนหนึ่งหลงกลกระโจนตามมันไป

"อุกฮ้าาา!!" ปีศาจอีกตัวแผดเสียงคำราม วิ่งกรูเข้ามาทางเธอด้วยครีบคมตวัดหวดอากาศ

"ก็ได้…แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะเจ้าพวกปลาโง่วววว! ข้าขอทดสอบพลังวิชาพลั่วสะท้านฟ้าซะเลย!" เสียงกรีดร้องแหลมต่ำของนางดังขึ้นพร้อมที่ปลายพลั่วจะสะบัดโค้งฟาดเข้าใส่ต้นขาของมันจนร่างปลิวไปอัดต้นไม้ เสียง กึ่ก ดังสนั่น ก่อนที่หลินหยาจะหมุนตัวก้าวเบา ๆ แล้วฟาดพลั่วกลับไปอีกข้างใส่หน้าของปีศาจอีกตนที่พุ่งเข้ามา

เลือดสีคล้ำสาดกระจายพลันเกิดเสียงแตกหักแล้วเธอก็ไม่หยุด นางย่อตัวแล้วกระโจนตามเข้าไปตอกพลั่วซ้ำลงกลางหลัง!

ปึ้ก! ปึ้ก!

เสียงเนื้อกระแทกปลายไม้แกร่งดังซ้ำไปซ้ำมา หญิงสาวหอบหายใจ แก้มระเรื่อแดงเพราะความร้อนจากการเคลื่อนไหว ทว่าดวงตายังคมแน่วแน่ "ยังมีอีกตัว..." นางกระซิบกับตัวเองก่อนที่เสียงคำรามต่ำจะดังมาจากด้านหลัง ปีศาจปลาตนสุดท้ายมองพวกพ้องมันนอนหมดแรงกับพื้น มันกร้าวเกรี้ยวเสียจนนัยน์ตาแดงกร่ำ ปากขบเขี้ยวกัดฟันก่อนจะกระโจนใส่หลินหยาราวพายุบ้าคลั่ง แต่สาวน้อยกลับหรี่ตามองมันพลั่วในมือขวาเปลี่ยนท่า พรึบบบบ

"ตาเจ้าซ้ายเปิดช้าไปสามลมหายใจ เจ้า...แพ้แล้ว"

ผัวะ!!

ปลายพลั่วเสยเข้าข้างกรามมันเต็มแรง ร่างของปีศาจปลาหมุนคว้างกลางอากาศก่อนจะกระแทกผืนน้ำเสียงดัง ตูม เศษน้ำสาดขึ้นสูง เงียบลงเพียงครู่...ปีศาจปลาทั้งสามนอนแน่นิ่ง หลินหยาถอนหายใจ หยิบชายเสื้อซับเหงื่อบนหน้าผากพลางมองภาพเบื้องหน้าอย่างอ่อนแรง "...ไม่ใช่มื้อเช้าที่ข้าคาดไว้เลย" นางบ่นอุบขณะลากร่างพวกมันขึ้นจากโคลน "แต่อย่างน้อยก็มีวัตถุดิบ เอาไปหมักขาย...ไม่ได้สิ! ข้ายังไม่ได้เปิดร้าน!!"

สุดท้ายหญิงสาวตัดสินใจนั่งเก็บวัตถุดิบที่ขายได้จากตัวพวกมันมานับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะขุดหลุมใหญ่ตรงใต้ต้นหลิว แล้วฝังพวกมันด้วยพลั่วเดียวกับที่ใช้ต่อสู้ "ไปสู่สุขตินะเจ้าพวกลูกปลา...วันหน้าเกิดใหม่ขอให้กินแต่ต้นสาหร่ายห้ามจับหญิงสาวอีกเข้าใจไหม!" และเมื่อฝังพวกมันเรียบร้อย เธอก็วางดอกไม้ป่าลงบนหลุม แล้วกล่าวคำส่งสุดท้ายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินจากไปในยามสายที่แดดเริ่มแผดเผาอีกครั้งหนึ่งอย่างงามสง่า พลั่วคู่ใจพาดบ่าดั่งยอดนักรบหญิงผู้ผ่านศึกสงครามกลางบึงมาแล้วเรียบร้อยล่ะ

[ปักตะไคร้ 1]

[ปักตะไคร้ 2]

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ปีศาจปลาครั้งแรก กรี๊ดดด

รางวัล: 

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่) 

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป) = เมือกปลา 2 ชิ้น x 3 ตัว = 6 ชิ้น

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20 = เกลือ

(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9 หากมีบัพผู้มีบุญเพิ่มอัตราเป็น เลข 9 / 0 / 5)

สรุปรางวัลที่ได้ : เมือกปลา 6 ชิ้น

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้ (พบ โจวจิน) 

ยามโหย่วแสงอาทิตย์อาบขอบท้องฟ้าเป็นสีส้มทอง เงาไม้ยาวทอดตัวลงแนวตลิ่งริมบึงสุ่ยปี้ที่เงียบสงบ ม่านหมอกจางบางปกคลุมผิวน้ำที่นิ่งสนิท ราวกับสวรรค์กำลังกลั้นหายใจ หลินหยาเดินผ่านมาจากศาลาจื่อเถิงฮวา กลิ่นหอมอ่อนของดอกเลาและลมเย็นจากผิวน้ำทำให้นางหยุดฝีเท้าเพียงชั่วขณะเหลียวมองผืนน้ำเบื้องหน้าอย่างไม่คาดคิดว่า…จะพบใครอยู่ที่นี่ ร่างสูงในชุดคลุมดำขลิบแดงยืนอยู่ริมบึงห่างออกไปไม่มาก เส้นผมปล่อยยาวพลิ้วไหวตามลมเบา แผ่นหลังตรงสง่า มือหนึ่งประคองพัดไว้หลังเอว อีกมือดูเหมือนกำลังถือห่อผ้าเล็ก ๆ ซึ่งมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ลอยปะปนกับกลิ่นสมุนไพรแห้ง

ข้างกายเขาคือเจ้าไก่ดำจอมเย่อหยิ่งเฮยจี ที่เวลานี้กำลังยืนเชิดหน้าราวกับกำลังพิสูจน์ตนว่าเป็น “ราชาแห่งสนามล่า” โดยไม่สนว่ารอบตัวไม่มีปีศาจให้ไล่ล่ามาตั้งแต่ฟ้าสางแล้ว หลินหยาหรี่ตานิด ๆ เมื่อเห็นภาพนั้น “หืม...ท่านโจวจิน?” นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะเดินเข้าใกล้ นางไม่ได้แต่งตัวหรูหรา มีเพียงเสื้อลำลองผ้าหยาบแขนยาวสีซีดจากฝุ่นทางและกระเป๋าเจ็ดสมบัติโดนม้วนให้เล็กข้างเอวพองจนดูเหมือนยัดขนมมาเต็มใบ แต่ท่าทางยังคงสง่างามแบบหญิงสาวผู้มีเรื่องให้คิดตลอดเวลา

“สวัสดีเจ้าค่ะท่านโจวจินนี่ออกมาล่าปีศาจอีกหรือเจ้าคะ?” เสียงเรียกพร้อมรอยยิ้มยั่วเย้าเล็ก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง โจวจินหันหน้ากลับมาเล็กน้อย ดวงตาคมใต้ไรผมกระตุกวาบเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยของหญิงสาวในชุดเรียบง่าย แววตาเขาฉายความประหลาดใจแวบเดียว ก่อนจะแปรเป็นรอยยิ้มมุมปาก “แม่นางหลินหยา...” เขาทวนชื่อด้วยน้ำเสียงรื่นหูปนขำ “มิใช่ว่าท่านเพิ่งว่าท่านหมอว่าเขาให้ท่าน...ต้องพัก ห้ามเครียด?”

“ก็ใช่น่ะสิ” หลินหยาเอียงคอ “แต่ข้าไม่ได้เครียด ข้าแค่...เดินเล่น พักผ่อนตามแนวบึงจืด ๆ เงียบ ๆ แล้วบังเอิญมาเจอใครบางคนที่หน้าตาเหมือนพ่อค้าหน้าเลือดที่ข้ารู้จักน่ะเจ้าค่ะ” เฮยจีส่งเสียง “กุ๊ก...” ทันที เหมือนจะประกาศให้โลกรู้ว่า “ใครมันจะหน้าเลือดล่ะ!?” โจวจินหัวเราะเบา ๆ ยกพัดขึ้นแตะปลายคางราวกับไตร่ตรองบางอย่าง “ข้าออกมาตามข่าวว่าแถวนี้มีปีศาจน้ำฝูงหนึ่งวนเวียนอยู่แถวบึงสุ่ยปี้ แต่ดูเหมือน...เจ้าปีศาจจะฉลาดเลือกเพราะรู้ว่าข้าอยู่เลยไม่กล้าโผล่”

“พูดซะเหมือนว่าปีศาจกลัวท่าน” หลินหยาหรี่ตายกคิ้วแหย่กลับ “ข้าไม่ได้ว่าเช่นนั้น...ข้าเพียงพูดว่า ‘มันฉลาด’ เท่านั้น” เขายิ้ม “ไม่ต่างจากบางคนที่รู้ว่าข้าตั้งราคาสูง ก็รีบวิ่งหนีตั้งแต่ยังไม่ทันขอส่วนลด”

หลินหยาเบือนหน้าอย่างกลั้นขำมือไขว้หลังขณะเดินวนรอบเขาเล็กน้อยอย่างสำรวจ “แต่ช่วงนี้ปีศาจมันก็ไม่ค่อยโผล่จริง ๆ ไม่ใช่หรือเจ้าคะ? ถ้าท่านหวังจะได้ของไปขายที่ร้านล่ะก็...ข้าเกรงว่า...ท่านคงต้องแห้วกลับร้านไม่ต่างจากข้าเสียแล้ว”

“หืม?” โจวจินยกคิ้ว “หรือแม่นางก็ออกมาตั้งใจล่าปีศาจเช่นกัน?”

“เปล่าเจ้าค่ะ...ข้าออกมาทำธุระบางอย่างที่ศาลาจื่อเถิงฮวา” โจวจินพยักหน้าเบา ๆ ทว่าดวงตายังมองนางราวกับอ่านบางอย่างอยู่ลึก ๆ “แล้วพบอะไรน่าสนใจหรือไม่?” หลินหยาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วปรายตามองเขา “ก็...เจอพ่อค้าที่ออกมาตามหาของโดยไร้ของให้หา กับไก่หนึ่งตัวที่ยังไม่โดนจับไปทำไก่ย่าง” เจ้าเฮยจีขยับตัวถอยกรุบ ๆ ไปหลังต้นหญ้า ราวกับรู้ว่ากำลังตกเป็นเป้า “ถ้าแบบนั้นข้าก็เรียกว่าน่าสนใจอยู่หรอกนะ...” นางหัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะมองผิวน้ำที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทอง “เพราะบางที...สิ่งที่คาดว่า ‘จะได้’ กับสิ่งที่ ‘ได้พบจริง’...มันต่างกันโดยสิ้นเชิง”

โจวจินยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “แต่นั่นแหละ...ถึงเรียกว่าการลงทุน” ดวงตาของทั้งสองสบกันครู่หนึ่ง ท่ามกลางเสียงลมที่พัดแผ่ว และแสงบ่ายปลายวันที่แต่งขอบท้องฟ้าด้วยสีละมุนระหว่างคนสองคนที่...ต่างก็ไม่ได้มาหาอะไรกันตรงนี้ หลินหยาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ตอนที่อีกคนบอกว่านี้คือการลงทุนเสียงนั้นไม่ดังนัก แต่มีน้ำหนักคล้ายรอยคลื่นเล็กกระทบขอบตลิ่งอย่างสม่ำเสมอ ใบหน้าที่แหงนรับแสงบ่ายเผยรอยยิ้มคล้ายจะล้อเลียน คล้ายจะบ่น

“ข้าได้ยินมาว่า...พวกชาวยุทธ์ที่โรงเตี๊ยมชิงหมิง บ่นกันนักหนาเลยนะเจ้าคะ ว่าช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นปีศาจเท่าไร” นางกล่าวขึ้นอย่างสบาย ๆ ขณะก้มลงหยิบก้อนหินเรียบแบนจากริมบึงขึ้นมาปัดฝุ่น “มันมีน้อยลงมาก บางคนบอกว่าเหมือนพวกมันหลบไปซ่อนที่ไหนกันหมด ข้าไม่แน่ใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ก็แอบคิดว่า...หรือจะเป็นเพราะเรื่องที่เกิดที่ฉีเหลียงซานตอนนี้กันนะ?” นางพูดพลางโยนก้อนหินลงไปในบึง หินกระเด้งสองสามทีบนผิวน้ำก่อนจะจมหายไป เสียงน้ำดัง ปุ๋ง เงียบงันตามหลัง นางไม่ได้หันกลับมามองเขาหากแต่แววตากลับนิ่งลึกเสียจนไม่น่าไว้ใจ

โจวจินยังคงยืนสงบอยู่ที่เดิม มือหยุดเคลื่อนไหวใบหน้าที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าชัดเจน “ข้าก็ได้ยินอยู่เหมือนกัน” เขาเหลือบตามองบึงเบื้องหน้าซึ่งไร้แม้แต่เงาคลื่น แสงสะท้อนสีทองปะทะดวงตาจนลึกเกินอ่าน “มีหลายที่ที่รายงานคล้ายกัน…ปีศาจหายากขึ้น ทว่ากลิ่นอาฆาตในอากาศกลับเข้มขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่เพราะมันสูญพันธุ์หรอกนะ” เขาเสริมราวกับเอ่ยตอบคำถามที่หล่อนยังไม่ได้ถาม “แต่เพราะพวกมัน...เปลี่ยนวิธีอยู่รอดละมั้ง”

หลินหยาเหลือบตาไปทางเขา แววตาวาววับเล็กน้อย “หมายถึง...หลบ? หรือแฝงตัวซ่องสุมกำลัง?”

“อาจจะทั้งสอง” โจวจินตอบเบา ๆ มือจับอาวุธที่เตรียมฆ่าปีศาจหมุนช้า ๆ คล้ายกับใจลอยในความคิดของตน “ฉีเหลียงซานเกิดศึกใหญ่…เส้นทางหลานทางมีปีศาจสุ่มตัว เกิดความผันผวนพอสมควร” หลินหยาฟังเงียบ ๆ สายตาไม่ไหวติง โจวจินยิ้มบางแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้สดใส หากแฝงความคาดการณ์เยือกเย็นเช่นพ่อค้าที่วางหมากต่อไปโดยไม่พูด “ข้าไม่แปลกใจหรอก...หากไม่กี่วันข้างหน้า จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น”

หลินหยายกมือไขว้หลัง หรี่ตานิด ๆ ก่อนเอ่ยเบา ๆ “ท่านฟังดูไม่ตกใจเลยนะเจ้าคะ”

“ข้าจะตกใจทำไม?” เขาเลิกคิ้ว “การเปลี่ยนแปลงมีอยู่เสมอ ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เพียงแต่สิ่งที่มากับมัน...อาจจะแพงขึ้นเท่านั้นเอง”

“พูดอย่างกับทุกอย่างต้องตีราคาได้หมดเลยนะท่านน่ะ”

“ทุกอย่างย่อมมีราคา” โจวจินว่าอย่างนุ่มนวล “แม้แต่เลือด แม้แต่ความสงบ...หรือแม้แต่ความตายของคนบางคน” หลินหยาไม่พูดอะไร เพียงแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือบึงสุ่ยปี้ที่กลายเป็นสีส้มแก่ ก่อนที่แสงสุดท้ายของวันจะจมหายลงขอบน้ำเบื้องหน้าบางที...มันอาจเป็นแค่บทสนทนาทั่วไปแต่บางที...อาจเป็นคำเตือนจากพ่อค้าที่ไม่เคยตั้งราคาสินค้าแค่จากน้ำหนัก

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดหัวใจเพราะสุ่มได้โจวจิน

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน บึงสุ่ยปี้

อีเว้นท์ ภารกิจ “สหายร่วมค้า เหนือความคาดหมาย” - จบภารกิจ

เมื่อตะวันเริ่มคล้อยต่ำกลืนแสงทองลงกับผิวน้ำสะท้อนแสงของบึงสุ่ยปี้ สายลมอ่อนบางพัดผ่านกลีบบัวที่เริ่มหุบตัวตามกาลเวลา โจวจินและหลินหยาจึงมาถึงพร้อมกันอย่างเงียบงัน ดวงตาของทั้งสองทอดมองบรรยากาศรอบด้านที่ดูสงบ...แต่ความสงบนี้เองกลับทำให้ทุกสิ่งแลดูน่าสงสัยเกินกว่าจะปล่อยผ่าน "เงียบกว่าครั้งก่อนอีกนะ" โจวจินกล่าวเสียงต่ำ พลางกวาดสายตาไปรอบบริเวณ น้ำในบึงสะท้อนเงาไม้ที่ไหวเบา ๆ คล้ายจะซ่อนสิ่งใดไว้ภายใต้แสงเงาเหล่านั้น

"อืม...แต่รู้สึกแปลกกว่าปกติ" หลินหยาก้าวไปใกล้ริมบึงเสียงรองเท้าแตะกับดินชื้นดังเบา ๆ แล้วนางก็ชะงัก สายตาหยุดอยู่ตรงรอยจาง ๆ ที่ไม่ควรจะมีอยู่ตรงนั้น "รอยนี้...เมื่อก่อนไม่มีนี่นา" โจวจินเดินตามมาอย่างไวก่อนจะคุกเข่าลงใช้นิ้วแตะคราบดินที่ดูเหมือนถูกขูดเปิดไว้บางส่วน เขาหรี่ตานิด ก่อนเอ่ย "เหมือนมีอะไรฝังอยู่...ช่วยกันหน่อย" ว่าจบเขาก็เริ่มขุดเบา ๆ ใช้มีดสั้นปลายแหลมขูดทรายและดินที่ทับซ้อนอยู่ออก จนกระทั่งพบขอบไม้ที่ขึ้นราเล็กน้อย ทว่ายังคงสภาพสมบูรณ์จนน่าประหลาด

ทั้งสองช่วยกันขุดและยกมันขึ้นจนเผยให้เห็น "แท่นบูชาไม้ดำ" ขนาดเล็กที่สลักอักขระโบราณไว้เต็มไปหมด แม้จะเก่าและผุพังบางส่วน แต่ตรงกลางแท่นยังคงมีเศษเครื่องหอมที่มอดไหม้ และคราบเลือดแห้งเป็นวง...กลิ่นอาฆาตอ่อน ๆ จางออกมาราวกับมันยังมีชีวิต "นี่มัน..." โจวจินพึมพำ ดวงตาคมเป็นประกาย "แท่นบูชาประเภทนี้...มักใช้ในการกักเก็บพลังอาฆาตหรือทำพันธะกับวิญญาณร้าย"

"มิน่าสัจจะเทพถึงว่า..." หลินหยาพูดพลางยกมือเท้าคาง ดวงตาฉายแววครุ่นคิด "เส้นผมบังภูเขา...เราเอาแต่คิดว่าเรื่องนี้ต้องโยงไปถึงพ่อค้าใหญ่ ขุนนาง หรือปีศาจระดับสูง แต่กลับมองข้ามสิ่งง่าย ๆ ที่อยู่ตรงหน้า" เฮยจีสะบัดหางส่ายหัวเล็กน้อย พ่นลมหายใจราวกับจะบอกว่า "พวกเจ้ามันโง่จริง ๆ"

"แปลว่ามีใครบางคนใช้สถานที่แห่งนี้ในการทำพิธี..." โจวจินพยักหน้า "และกลิ่นอาฆาตที่แผ่ออกไปก็รบกวนสมดุลของตลาด ของบางอย่างที่ผิดแปลกราคาที่ผันผวนผิดธรรมชาติทั้งหมดคงเป็นผลพลอยได้จากพิธีนี้โดยไม่ตั้งใจ" หลินหยาเดินวนรอบแท่นช้า ๆ ก่อนหยุด ยกมือขึ้นกอดอก "แล้วจะจัดการยังไงดีล่ะ? ถ้าทำลายตอนนี้มันจะย้อนใส่เรารึเปล่า?"

"เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง" โจวจินคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนหยิบถุงเครื่องรางที่เขาเตรียมไว้ขึ้นมา ด้านในมีเกลือศักดิ์สิทธิ์ ผงธูปปราบวิญญาณ และหยกปัดรังควาน เขาเริ่มโปรยเกลือวนรอบแท่น ขณะพึมพำคาถาขับไล่เบา ๆ ซึ่งแปลกอย่างหนึ่งคือ...เขาท่องคล่องปากราวกับฝึกมานับสิบปี ทั้งที่เขาคือพ่อค้า หาใช่นักพรตแต่อย่างใด หลินหยาเลิกคิ้วมองก่อนถาม "ท่องได้ไหลลื่นเชียวนะ ไม่ใช่ว่าเคยใช้ตอนขายของอยู่ล่ะ?"

โจวจินหัวเราะเสียงเบา "ก็...เอาไว้ไล่พวกลูกค้าที่ชอบต่อราคาไม่หยุดไงล่ะ"

เมื่อคาถาสิ้นสุด แท่นบูชาก็แตกออกเป็นเถ้า เศษอักขระกลายเป็นไอหมอกสีเทาที่สลายไปในอากาศ พร้อมกับเสียงลมที่เงียบลงในชั่วขณะหนึ่ง เฮยจีสะบัดปีกอย่างภาคภูมิ เหมือนจะบอกว่า ‘งานนี้ข้าก็มีส่วนช่วยนะ’ พอเห็นแบบนั้นโจวจินก็โล่งใจขึ้น "เรียบร้อย" โจวจินลุกขึ้นปัดมือ "จบภารกิจ ‘สหายร่วมค้า เหนือความคาดหมาย’ ด้วยดี" หลินหยายกมือแตะเอว ยิ้มระบายโล่งอก "หวังว่าคราวหน้าจะไม่ต้องบู๊กับแท่นบูชาอะไรแบบนี้อีกนะ ข้าขอแค่ค้าขายสงบ ๆ พอ"

โจวจินหันมายิ้ม แล้วส่งเครื่องรางบางอย่างให้ มันคือเครื่องรางหยกนำโชค "ค่าลุยภารกิจนะ เผื่อแม่นางใจดีอยากไปซื้อดอกไม้ไว้เพิ่มที่ร้านตัวเองอีกแล้วอยากได้ราคาดี ๆ" 

"แน่นอน ข้าจะเอาไปซื้อดอกไม้ให้แมวข้างบ้าน" หลินหยาตอบพร้อมหัวเราะ ก่อนทั้งสองจะเดินกลับเข้าฉางอันยามตะวันลับฟ้า ปิดฉากภารกิจที่เริ่มจากเรื่องค้าขาย แต่จบลงด้วยการไขเงื่อนงำแห่งพลังอาฆาตอย่างเหนือความคาดหมาย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: จบสักทีค้าบบบบ

รางวัล: ปลดหัวใจ 2 ดวง  [NPC-13] โจว จิน

ได้รับ "เครื่องรางหยกนำโชค" (ไอเท็มที่ทำให้การเจรจาต่อรองทางการค้าเป็นไปอย่างราบรื่น)