หอดาราเฟยเทียน

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 21.00 - 22.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

เมืองที่แม้จะเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องจากโรงเตี๊ยมและตลาดราตรี แต่เหนือหอดาราเฟยเทียนกลับเงียบสงบ เหนือเพดานกลมเปิดกว้างนั้น ดาวพราวพร่างราวกับโปรยผงเพชร เสวี่ยซีก้าวขึ้นบันไดหินทีละขั้น มือเรียวยกตะเกียงน้ำมันเล็กส่องทาง เงาอ่อนโยนของเขาไหวระริกไปตามฝาผนัง

เมื่อถึงชั้นสูงสุดเสียงสายลมเย็นยามราตรีพัดผ่านผ้าแขวนโบราณที่เขียนลายดาว เสียงคล้ายคัมภีร์กำลังสวดเบา ๆ เสวี่ยซีมองไปรอบห้องและพบร่างสูงใหญ่ของหมานเฉียนยืนเงียบอยู่กลางลานหิน ลำแขนไขว้หลัง ดวงตาคมลึกเฝ้ามองฟ้าเหนือศีรษะ

“อาจารย์” เสวี่ยซีโค้งตัวคารวะ น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเคารพและความยินดี “คืนนี้ข้ามาเพื่อถามเรื่องหนึ่ง ข้าอยากให้ท่านสอนการดูดวงขั้นสูง”

หมานเฉียนหันมามอง แววตาที่ทอดมาลึกจนเสวี่ยซีเผลอหลบเล็กน้อย “เจ้าพึ่งเรียนรู้เพียงเบื้องต้นเรื่องดวงดาวและอักษรบนไม้ไผ่” เขากล่าวช้า ๆ “เหตุใดจึงอยากก้าวไปถึงขั้นสูงแล้วเล่า?”

เสวี่ยซีเม้มริมฝีปาก ใบหน้าอ่อนเยาว์เปื้อนความจริงใจ “ข้าเพิ่งเข้าใจจากวันที่ตลาดว่า อักษรกับดวงดาวแท้จริงคือภาพสะท้อนกัน มันไม่ใช่เพียงการจำตำแหน่งดาวหรืออ่านตัวอักษร แต่คือการมองลึกเข้าไปในใจคนและฟ้าพร้อมกัน ข้าอยากเรียนรู้ให้ลึกกว่านี้ เพื่อจะได้ช่วยเหลือผู้อื่นเหมือนที่ท่านทำ”

หมานเฉียนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ลมเย็นพัดเส้นผมยาวสีเข้มของเสวี่ยซีให้ปลิวไหว ร่างบอบบางยืนท่ามกลางแสงดาวราวกับเป็นภาพวาดที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยนและมุ่งมั่นในคราเดียวกัน

“เจ้ารู้หรือไม่” เสียงทุ้มดังขึ้นในที่สุด “การดูดวงขั้นสูงไม่ใช่เพียงเรื่องตำรา มันคือการรับรู้แรงสะท้อนของฟ้าและใจผู้คน หากใจเจ้าหวั่นไหว เจ้าจะอ่านผิดหากใจเจ้าไม่เที่ยงตรง เจ้าจะพยากรณ์ผิดทาง”

เสวี่ยซีสูดลมหายใจลึก “ข้าอาจยังไม่มั่นคงพอ แต่ข้าสัญญาจะพยายาม ข้าจะตั้งใจศึกษา และจะไม่เอาความรู้นี้ไปหลอกลวงใคร”

หมานเฉียนมองศิษย์หนุ่มนานจนบรรยากาศขึงตึง ราวกับกำลังอ่านความจริงในดวงตานั้นเอง ท้ายที่สุดริมฝีปากเขาก็คลี่ยิ้มบาง “ดี คืนนี้จงลองฟังปัญหาที่แท้จริงข้อหนึ่ง หากเจ้าตอบได้ ข้าจะถือว่าเจ้ามีสิทธิ์ก้าวสู่การเรียนรู้ขั้นสูง”

เสวี่ยซีรีบพยักหน้า ดวงตาเปล่งประกาย “โปรดบอกมาเถิดอาจารย์”

หมานเฉียนแหงนหน้าชี้ไปยังกลุ่มดาวที่ทอแสงใกล้ขอบฟ้าทางทิศตะวันออก “เจ้าลองบอกสิ หากชายผู้หนึ่งเกิดเมื่อกลุ่มดาวนั้นขึ้นสูงตรงศีรษะ แต่ดาวจันทร์กลับดับแสง เขาจะเป็นผู้เช่นไร?”

เสวี่ยซีก้มหน้าครุ่นคิด ความรู้จากตำราหลิวอันผสานเข้ากับสิ่งที่เคยสังเกตบนฟากฟ้า เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนเงยหน้าตอบอย่างมั่นใจ “เขาจะเป็นผู้มีความมุ่งมั่นสูง แต่ต้องเผชิญความโดดเดี่ยว ดาวจันทร์ดับแสงหมายถึงความอบอุ่นจากครอบครัวหรือมิตรสหายมีน้อย หากเขายืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ก็จะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่”

หมานเฉียนยกคิ้วเล็กน้อย “เจ้ามองได้ลึกเกินที่ตำราจะสอนแล้ว”

แต่เขายังถามต่อ “เช่นนั้น หากหญิงสาวผู้หนึ่งเกิดในคืนที่ดาวเหนือถูกหมอกบังมิด แม้เพียงชั่วขณะแต่ดาวหางกลับปรากฏ เจ้าคิดว่าชะตานางจะเป็นเช่นไร?”

เสวี่ยซีขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจ เขาหลับตานึกภาพที่อ่านในตำรา ก่อนตอบช้า ๆ “ดาวเหนือถูกบดบัง หมายถึงทิศทางชีวิตไม่ชัดเจน ส่วนดาวหางคือเหตุการณ์พลิกผัน หากหญิงคนนั้นเติบโตขึ้น นางอาจต้องเผชิญกับโชคชะตาที่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน และต้องพึ่งพาความเข้มแข็งของตนเองเพื่อหาหนทางที่แท้จริง”

คำตอบนั้นทำให้หมานเฉียนยืนนิ่ง ดวงตาลึกล้ำจ้องเสวี่ยซีอย่างพินิจ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ “เจ้ามีแววเข้าใจแก่นแท้ ไม่เพียงแค่ตำรา”

เสวี่ยซีหายใจออกยาวเหมือนยกภูเขาออกจากอก ดวงหน้าเปื้อนรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่อ่อนหวาน

หมานเฉียนเอ่ยเสียงเรียบแต่เปี่ยมด้วยความหมาย “ข้าอนุญาตให้เจ้าศึกษาการดูดวงขั้นสูงต่อไปได้ แต่จำไว้ว่าความรู้เช่นนี้มิใช่ของเล่น หากเจ้าลุ่มหลงอำนาจของมัน เจ้าจะสูญเสียทางเดินของตน”

“ข้าจะจำไว้” เสวี่ยซีตอบหนักแน่น

เวลาล่วงเลยจนเสียงฆ้องยามกลางคืนดังขึ้นบ่งบอก แสงดาวยังคงพราวพร่าง เสวี่ยซีค่อย ๆ เก็บตำราและบันทึกก่อนหันมาก้มหัวต่ออาจารย์

“คืนนี้ข้ารบกวนท่านมากแล้ว ก่อนกลับ ข้ามีของเล็กน้อย…” เขาล้วงห่อผ้าออกมา วางลงบนโต๊ะหินตรงหน้าหมานเฉียน “นี่คือ มี่จือชาเฉา ที่ข้าซื้อมาหวังว่าจะช่วยให้ท่านคลายเหนื่อย”

หมานเฉียนเหลือบมองของฝากนั้น แววตาอ่อนลงเล็กน้อย “เจ้าหนอ ไม่เคยลืมนึกถึงผู้อื่นเลย”

เสวี่ยซีเพียงยิ้มบาง ๆ แววตาสีอำพันเปล่งประกายซื่อสัตย์ ก่อนจะคำนับอีกครั้งแล้วหมุนกายก้าวลงบันไดหิน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ค่อย ๆ จางหายไปท่ามกลางความเงียบสงบของหอดาราเฟยเทียน 

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +15 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดน้ำเงิน (มี่จือชาเฉา)

✎ อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม

✎ โดดเด่นมีเอกลักษณ์

มีโอกาสได้รับความเอ็นดูจาก NPC ความโปรดปรานเพิ่มขึ้น +15 ทุกครั้งที่พบเจอและทำอาหารให้อีกฝ่ายกิน

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามจื่อ เวลา 23.30 - 00.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ยามวิกาลล่วงเข้าสู่ความเงียบงัน เสียงสายลมพัดแผ่วพริ้วผ่านช่องหน้าต่างหอดาราเฟยเทียน สายลมกลางคืนเย็นเยียบแต่ก็อบอุ่นด้วยกลิ่นหอมของสนที่รายรอบภูผา ดวงดาวพร่างพรายเต็มฟากฟ้า ราวกับกำมะหยี่สีดำปักด้วยเพชรนับพันเม็ด

เสวี่ยซีเดินขึ้นบันไดหอสูงด้วยจังหวะก้าวเบา ๆ ร่างบอบบางของเขาถูกโอบล้อมด้วยเงาแสงจันทร์ที่ทอดตัวลงมาจากเพดานเปิดออกสู่ท้องฟ้า ยิ่งเดินเข้าใกล้ ยิ่งเห็นแผ่นหลังสูงใหญ่ของหมานเฉียนยืนอยู่ตรงหน้าแท่นหินสำหรับสังเกตการณ์ เขาเหมือนเงาสลักมั่นคงอยู่ท่ามกลางจักรวาล

“อาจารย์” เสวี่ยซีเอ่ยเสียงเบา ตาสีอำพันฉายแววทั้งเคารพทั้งตื่นเต้น

หมานเฉียนไม่หันมา แต่เสียงเรียบเย็นลึกดังขึ้นกลางความเงียบ “เสวี่ยซี เจ้าได้แสดงให้ข้าเห็นถึงความเข้าใจในพื้นฐานแห่งดวงดาวแล้ว แต่การดูดวงขั้นสูงนั้นมิได้มีเพียงทฤษฎี มันคือการหยั่งรู้ความเป็นไป เชื่อมโยงดวงดาวกับโชคชะตาของผู้คน หากเจ้าปรารถนาจะก้าวสู่ระดับนั้น เจ้าต้องคลี่คลายปริศนาที่ข้าจะมอบให้”

เขายื่นมือออกมากระดาษม้วนโบราณสีหม่นถูกส่งไปยังมือของเสวี่ยซี นิ้วเรียวบางของเสวี่ยซีรับไว้ด้วยความระมัดระวัง ราวกับกลัวจะทำให้สิ่งนั้นชำรุด น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อเอ่ย “ข้าจะพยายามอย่างที่สุด อาจารย์”

คลี่กระดาษออก แสงตะเกียงที่ตั้งรายรอบสะท้อนตัวอักษรจีนโบราณสีหมึกดำที่เขียนเรียงเป็นกลอนกวี

จันทราลับเลือน ดาราเคลื่อนคล้อย

วารีไหลริน สิ้นซึ่งความหมาย

ผู้ใดไขปริศนาแห่งราตรี

จักได้พบหนทางสู่สวรรค์

เสวี่ยซีอ่านข้อความซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดวงตาเป็นประกายแวววาวปนความฉงน เขายกสายตาขึ้นไปยังฟากฟ้าที่จันทร์ครึ่งดวงกำลังซ่อนตัวใต้กลุ่มเมฆ สอดประสานกับดาวนับพันดวงที่กำลังส่องประกายพราวพราย

“จันทราลับเลือน…” เขาพึมพำเสียงเบา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับกำลังครุ่นคิด “บางทีอาจหมายถึงเยว่เหล่า ศาลเจ้าผู้เฒ่าจันทราที่เกี่ยวพันกับด้ายแดงแห่งโชคชะตา ความรักที่คนทั้งปวงสวดภาวนา หากจันทร์เลือนหายไป ความรักนั้นก็ถูกทดสอบ มิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบหากแต่ต้องค้นหาความจริงด้วยใจ”

หมานเฉียนเหลือบมองเล็กน้อย ไม่กล่าวสิ่งใดเพียงยืนนิ่งดุจเงาภูผา

เสวี่ยซีหันสายตาไปยังหมู่ดาวที่เคลื่อนช้า ๆ “ดาราเคลื่อนคล้อยดวงดาวไม่เคยหยุดนิ่ง ทุกครั้งที่มันเคลื่อน มันหมายถึงการเปลี่ยนแปลงของโชคชะตา ไม่ว่าชีวิตใครจะรุ่งโรจน์หรือร่วงโรย ล้วนเกี่ยวโยงกับการเคลื่อนไหวนั้น หากเข้าใจตรงนี้ข้าก็อาจเข้าใจว่าโชคชะตาไม่มีวันตายตัว”

เสียงสายน้ำยังคงดังก้องอยู่ไกล ๆ “วารีไหลริน เวลาไม่เคยหยุดเหมือนสายน้ำที่ไหลไม่ย้อนกลับ หากเรายึดติดในสิ่งใดเกินไป ก็อาจสูญเสียความหมายดั่งวารีที่ไม่หวนคืน ดังนั้นสิ้นซึ่งความหมายอาจมิใช่ความว่างเปล่า หากคือการค้นหาความหมายใหม่จากสิ่งที่ดูไร้ความหมาย”

“สิ้นซึ่งความหมายอาจหมายถึงการหาความหมายใหม่จากสิ่งที่ไร้ความหมาย” ดวงตาสีอำพันสั่นระริก แต่กลับฉายแววสว่างขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อแต่ละคำถูกตีความ น้ำเสียงอ่อนหวานแต่มั่นคง “ผู้ใดไขปริศนาแห่งราตรี… หมายถึงผู้ที่ไม่กลัวความมืดและความไม่รู้ ไม่หวั่นต่อความสับสนของชีวิต หากกล้าสืบค้นความจริงที่ซ่อนอยู่ในความมืด ย่อมจะได้พบแสงสว่าง… หนทางสู่สวรรค์อาจหมายถึงการหลุดพ้นจากความหลงใหลในสิ่งภายนอก และเข้าใจถึงแก่นแท้ของชีวิต”

เขาวางกระดาษม้วนลงบนโต๊ะหิน มือทั้งสองวางทาบอก ราวกับจะให้คำสัตย์สาบาน ดวงตาเงยขึ้นสบกับหมานเฉียนที่ยืนนิ่งมองตนอยู่ “ท่านกำลังสื่อถึงบางสิ่งบางอย่างใช่หรือไม่ และข้าต้องไปเอาสิ่งนั้นมา”

ความเงียบปกคลุมครู่หนึ่ง เสียงลมกลางคืนดังอื้ออึง ราวกับธรรมชาติทั้งปวงกำลังฟังคำตอบของเด็กหนุ่ม

หมานเฉียนหันกายเต็มตัวในที่สุด แววตาคมดั่งเหยี่ยวทอดมองเสวี่ยซีตรง ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มเล็กน้อย “หากข้าบอกเจ้ามันจะเรียกว่าการทดสอบรึ ซีซี”

เสวี่ยซีชะงักไป ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มซื่อ ๆ แต่เต็มไปด้วยความปลื้มใจ “ขอรับ”

“การเรียนรู้ดวงดาวมิใช่เพียงตำรา หากแต่ต้องใช้หัวใจเชื่อมโยงกับฟ้า” หมานเฉียนเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น “เจ้ากำลังเริ่มเข้าใจสิ่งนั้น”

เขาก้มศีรษะลึก แววตาเต็มไปด้วยความศรัทธาและความมุ่งมั่น “ข้ารู้แล้วว่าต้องไปที่ไหนต่อ!” 

XueXi ดี

วันที่ 29 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอิ๋น เวลา 03.00 - 04.00 น.

╰┈➤ พบเจอตงฟางซั่ว

ลมเย็นพัดต้องสายแพรขาวที่ปลิวไสวเหนือแท่นหินใหญ่ของหอดาราเฟยเทียน เสวี่ยซีรีบก้าวขึ้นบันไดด้วยหัวใจเต้นแรง ตำราปกหนังสีดำที่ได้มาจากโรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ยังอยู่ในอ้อมกอดแนบอกแน่น ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่อาจให้หลุดมือไปได้

หมานเฉียนยืนอยู่เบื้องหน้าแท่นสังเกตการณ์ ร่างสูงสง่า ภายใต้เงาดาวนับพัน แสงจันทร์ส่องกระทบทำให้เงาของเขาแลดูดุจเงาแห่งสวรรค์ เมื่อเห็นศิษย์หนุ่มปรากฏตัวพร้อมตำราในอ้อมกอด รอยยิ้มบางก็ปรากฏบนริมฝีปาก

“เจ้าทำได้ดี เสวี่ยซี” หมานเฉียนเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น “เจ้ามิได้เพียงแสวงหาความรู้ หากยังมีความกล้าที่จะก้าวไปตามเบาะแส นั่นแหละคือหัวใจของผู้ใฝ่เรียนรู้”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันทอประกายตื้นตัน “ข้าโชคดีที่ได้รับคำแนะนำ ข้าคงมิอาจหาพบตำราได้หากไร้ผู้ชี้ทาง”

หมานเฉียนส่ายศีรษะเบา ๆ “โชคชะตาเพียงเปิดประตู แต่การก้าวเข้าไปนั้นเป็นเพราะเจ้าเลือกเอง”

เขายกมือไปรับตำรา พลิกเปิดช้า ๆ ตัวอักษรโบราณสีหม่นเรียงรายบนหน้ากระดาษ เส้นหมึกแม้ซีดจางไปตามกาลเวลา แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความลึกล้ำ

“จากนี้ไป ข้าจะสอนวิชาดาราศาสตร์ขั้นสูงแก่เจ้าอย่างเต็มที่” หมานเฉียนเอ่ยพลางปิดตำรา “จงเปิดใจและตั้งสติให้มั่น ทุกคำถามที่ข้าถามมิใช่เพื่อตัดสินเจ้า แต่เพื่อให้เจ้ามองเห็นเส้นทางที่ลึกซึ้งกว่าที่เคยรู้”

เสวี่ยซีพยักหน้าอย่างตั้งใจ ใบหน้าใสซื่อประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “ข้าจะตั้งใจฟังและเรียนรู้ให้ดีที่สุด”

หมานเฉียนก้าวไปยืนกลางแท่นหิน ยกมือชี้ขึ้นสู่ฟากฟ้า “ดวงดาวบนท้องฟ้ามิได้ลอยอยู่โดดเดี่ยว หากแต่สัมพันธ์กับกันและกันดุจโครงข่ายแห่งสวรรค์ ธาตุทั้งห้าก็เช่นกัน พวกมันเคลื่อนไหวเกื้อหนุนและขัดแย้งตามลำดับ เช่น ดาวที่ส่องแสงแรงกล้ามักสัมพันธ์กับไฟ ดาวหม่นมัวสัมพันธ์กับน้ำ เจ้าพอเข้าใจแล้วใช่ไหม”

เสวี่ยซีขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังยิ้มบาง “หากดาวสว่างแรงคือไฟ แล้วดาวที่เปล่งแสงนุ่มนวลอาจสัมพันธ์กับไม้หรือเปล่าขอรับ”

หมานเฉียนหัวเราะเบา ๆ “เจ้ามีใจคิดเชื่อมโยง แต่ยังไม่ถูกนัก ไม้คือการเติบโต ดาวที่เกี่ยวข้องกับไม้คือดาวที่ขึ้นช้า เคลื่อนตามฤดูกาล ราวกับต้นไม้ผลิใบ มิใช่ความสว่างอันแรงกล้า”

เสวี่ยซีหน้าแดงเล็กน้อย รีบโค้งศีรษะ “ข้าพลาดไป”

“ไม่ใช่พลาด” หมานเฉียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “แต่คือก้าวแรกของความเข้าใจ จำไว้นะซีซี ความรู้มิใช่เพียงคำตอบถูกต้อง หากแต่เป็นการเรียนรู้จากความผิดพลาด”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสประกายซาบซึ้ง “ข้าจะจำไว้”

ครู่หนึ่งหมานเฉียนถามต่อ “เช่นนั้นข้าจะถามเจ้าอีก หากมีบุรุษผู้หนึ่งเกิดยามค่ำคืนใต้ดาวจันทร์เสี้ยว ดาวเหนือชี้ตรงไปยังทิศน้ำ เขาจะมีโชคชะตาเช่นใด”

เสวี่ยซีก้มคิดดวงตากลมโตสะท้อนแสงดาว เขาขบเม้มริมฝีปากอย่างน่ารักก่อนตอบช้า ๆ “ข้าว่า… เขาน่าจะเป็นผู้สงบเยือกเย็น มีโชคเกี่ยวกับน้ำ อาจเป็นคนที่เหมาะแก่การเดินทางทางเรือ”

หมานเฉียนยกคิ้วเล็กน้อย “เจ้าตอบได้ดีทีเดียว ใช่แล้ว น้ำบ่งบอกถึงการไหลเวียนและการเดินทาง บุคคลผู้นั้นจะไม่หยุดนิ่งในที่ใด หากแต่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา”

เสวี่ยซีเบิกตากว้างอย่างดีใจ “ข้าตอบถูกแล้วใช่ไหม”

“ถูกแล้ว” หมานเฉียนพยักหน้า “แต่จงอย่าหยุดเพียงเท่านั้น เจ้าต้องมองลึกลงไปอีก จงถามตัวเองว่าหากน้ำเย็นเกินไป ไร้การควบคุมจะก่ออันตรายเช่นไร”

เสวี่ยซีเงียบไป พลางพึมพำเบา ๆ “น้ำเย็นเกินไป ก็จะดับไฟ… ดับไฟแห่งชีวิตของเขาใช่หรือไม่?”

หมานเฉียนยิ้มพอใจ “นั่นแหละคือความเข้าใจ การดูดวงมิใช่เพียงทำนายโชค แต่ยังต้องเตือนผู้คนถึงสิ่งที่ควรระวัง”

บทเรียนดำเนินไปเรื่อย ๆ หมานเฉียนถามอีกหลายคำถาม บ้างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างดาวฤกษ์และธาตุ บ้างเกี่ยวกับการเคลื่อนของกลุ่มดาวในฤดูต่าง ๆ เสวี่ยซีตอบบ้างผิดบ้างถูก แต่ทุกครั้งที่เขาเผลอตอบผิดก็จะก้มหน้าด้วยความเขินอาย และหมานเฉียนก็อธิบายอย่างใจเย็นเสมอ

บางครั้งเสวี่ยซีจะเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ด้วยแววตาใสซื่อ “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ไม่ดุด่า ข้าจะพยายามให้มากขึ้น”

หมานเฉียนหัวเราะเบา ๆ “เจ้ามิใช่เด็กที่ข้าอยากตำหนิ เจ้าเป็นดั่งดวงดาวน้อย ๆ ที่เพิ่งเปล่งประกายหากมีผู้ชี้นำ ย่อมจะส่องสว่างได้ยิ่งใหญ่”

คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีหน้าแดงก่ำ หัวใจอบอุ่นยิ่งนักที่มีอาจารย์ดี ๆ ไม่ดุด่า

ไอเทมเควสปลดหัวใจ ตงฟางซั่ว