[หอว่านหงเหริน]

Mingchunshui · โพสต์ 2025-9-13 20:20:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mingchunshui เมื่อ 2025-9-13 21:40

เริ่มงานวันแรก คนมันหน้าตาดีจะถ่อมตัวทำไม

“อะแฮ่ม..ห้องพักเจ้าอยู่ด้านหลังหอร่วมกับพวกนายโลมมือใหม่ เนื่องจากเจ้าเป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่ถูกประมูลคืนแรกจะถูกให้อยู่หอในสุด ค่อนข้างเล็กและไม่ค่อยสบายนัก หากอยากอยู่ห้องที่สบายก็ต้องทำผลงาน” หลิวไค่

“...”

“ยิ่งผลงานดี มีคนมาติดพันเจ้าเยอะนอกจากเบี้ยหวัดที่ได้ประจำก็อาจจะมีรางวัลอื่นๆให้เพิ่ม สงสัยตรงไหนหรือไม่”

“ไม่มี ข้าไปห้องพักได้รึยัง”

“แน่นอน เจ้าพาคุณชายน้อยท่านนี้ไปที่ห้องพักด้วย กำชับพวกเด็กๆ อย่าให้ตีกันละ”

“ขอรับเถ้าแก่ คุณชายเชิญามข้าน้อยมา”เสี่ยวเอ้อร์ผายมือเชิญให้หมิงชุนสุ่ยเดินตามไปยังด้านหลังของหอว่านหงเหริน

เพียงไม่นานทั้งสองก็มาหยุดที่ห้องพักห้องหนึ่งที่ขนาดไม่ได้กว้างใหญ่นักออกจากคับแคบไปด้วยซ้ำในสายตาของคุณชายน้อยจากตระกูลของค้าอย่างหมิงชุนสุ่ย แต่จะทำไงได้ตอนนี้เขาเป็นแค่นายโลมที่ไม่มีคนรู้จักนี่

“ห้องนี้เป็นห้องพักของคุณชายนะขอรับ เราจะมีข้าวเช้า กลางวัน เย็นให้ แต่เย็นจะเป็นช่วงหลังจากทำงานเสร็จ” เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นกล่าวอธฺบายเรื่องเวลาทานอาหารอย่างกระชับไม่เวิ่นเว้อซึ่งทำให้หมิงชุนสุ่ยค่อนข้างพอใจ

“อืม ขอบใจ ข้าต้องเริ่มงานตอนไหน”หมิงชุนสุ่ยเงยหน้ามองสำรวจห้องของตนเองว่าต้องทำความสะอาดอะไรเพิ่มหรือไม่

“จะเป็นช่วงค่ำหลังการแสดงของอันดับหนึ่งของหอจบ จะมีคนมาตามคุณชายไปแต่งองค์ทรงเครื่องก่อนจะขึ้นแสดง ถ้าแสดงดีมีคนชอบก็อาจจะได้สินน้ำใจเพิ่มนะขอรับ คนที่มาเยี่ยมเยียนหอว่านหงเหรินเรามีแต่คนกระเป๋าหนักทั้งนั้น”

“กระเป๋าหนักก็ดีสิ เพราะข้าไม่นิยมลดตัวไปแสดงให้คนไม่มีเงินจ่ายมาดูหรอกนะ”

เสี่ยวเอ้อร์ที่ได้ยินคำพูดของหมิงชุนสุ่ยถึงกับหัวเราะแห้งก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ ปล่อยให้หมิงชุนสุ่ยได้จัดการเก็บข้าวของสัมภาระของตัวเองและพักผ่อน

“เตียงรึหิน แข็งขนาดนี้หลังข้าคงปวดไปหมดแน่”หนิงชุนสุ่ยบ่นกับตัวเองพลางหรือหาผ้านวมผ้าปูต่างๆในห้องมาวางปูบนเตียงเพื่อให้เตียงนุ่มขึ้นสักเล็กน้อยก็ยังดี ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังจัดของอยู่ก็นึกถึงเรื่องที่ตนเองลืมไปขึ้นมาได้

“เวรละ ข้าลืมบอกเจียวจ้าน ช่างเหอะ ท่านพ่อท่านแม่คงบอกแล้วละ เห้อ”หมิงชุนสุ่ยล้มตัวลงนอนพักบนเตียงของตนจนเวลาร่วงเลยไปจนมืดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงตะโกนจากด้านนอก

“นี่เจ้าเด็กใหม่ ตื่นรึยัง เจ้าต้องไปแต่งตัวแล้วนะ!!”

“รู้แล้ว!!”หมิงชุนสุ่ยตะโกนบอกออกไปก่อนที่จะเดินลุกขึ้นไปเปิดประตูและพบว่าผู้ที่มาเรียกเป็นสตรีนางหนึ่งซึ่งคงเป็นหนึ่งในนางโลมในหอนี้กระมังดูได้จากชุดสีฟ้าที่สาบเสื้อถูกแหวกออกกว้างจนนมแทบหกออกมาอยู่ร่อมร่อ

“เจ้าคือเด็กใหม่ที่เหนียงเหนียงบอกว่าพึ่งมาวันนี้สินะ เจ้าต้องขึ้นแสดงต่อจากนางโลมอันดับหนึ่งของหอที่ขึ้นแสดงเปิดหอเพราะงั้นต้องรีบแล้ว ตามมาข้าจะพาเจ้าไปแต่งตัว”หญิงสาวในชุดสีฟ้าเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหันหลังเดินนำไปยังห้องแต่งตัว

“เหนียงเหนียงหรือ?”

“อืม เหนียงเหนียงเป็นคนที่คอยจัดการดูแลหอในส่วนของพวกนางโลม นายโลมใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานในส่วนที่ต้องขึ้นเวทีแสดง เจ้าเล่นฉินใช่ไหม ปกติเวลาแสดงต้องเล่นฉินต่อเนื่องราวสองถึงสามเพลง บางครั้งก็ต้องเล่นฉินพร้อมกับพวกนางโลมที่ขึ้นไปร่ายรำ”หญิงสาวกล่าวก่อนจะพาหมิงชุนสุ่ยเข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งมีเหล่านางโลมที่ต้องขึ้นแสดงหลายคนกำลังแต่งหน้าแต่งตาอยู่บางคนก็กำลังฝึกซ้อมการแสดงของตนในค่ำคืนนี้ไปด้วยดูแล้วช่างวุ่นวายไม่น้อย

“เหนียงเหนียงให้ข้ามาเป็นพี่เลี้ยงเจ้า ช่วงที่เจ้ายังใหม่อ้อ ข้าชื่อโอวหย๋า ข้าน่าจะอายุมากกว่าเจ้าเรียกว่าพี่โอวหย๋าก็ได้”

“เข้าใจแล้วพี่โอวหย๋า ข้าเจียวสุ่ย”หมิงชุนสุ่ยแนะนำตัวไปเรียบก่อนที่เขาจะถูกโอวหย๋าดึงตัวไปนั่งที่หน้ากระจกทองเหลืองและช่วยแต่งหน้าทำผมให้ด้วยความชำนาญ

“คืนนี้เป็นการแสดงแรกของเจ้า แต่งให้ออกมาสดใสหน่อยข้าว่าเหมาะส่วนชุดอืม…เหนียงเหนียงเตรียมไว้ให้เจ้าแล้วอยู่ในชั้นวางของด้านบนสุดทางซ้ายสีขาว เจ้าลองไปสวมดูว่าพอดีไหม อย่าลืมว่ารีบหน่อย”

หมิงชุนสุ่ยพยักหน้าก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดซึ่งแยกฝั่งของสตรีและบุรุษเอาไว้ แน่นอนว่านายโลมที่ส่วนแสดงนี้มีน้อยมาเมื่อเทียบกับฝั่งนางโลมห้องว่างสำหรับเปลี่ยนชุดจึงมีเหลืออยู่มากขณะที่ฝั่งนางโลมแทบจะเบียดกันเข้าไปเปลี่ยน และด้วยจำนวนที่ต่างกันมาก ทำให้นายโลมในหอไม่ต้องถูกระรานหรือรับน้องใหม่เท่าไหร่เมื่อเทียบกับฝั่งนางโลม

หมิงชุนสุ่ยเดินไปหยิบชุดที่เตรียมเอาไว้เข้าไปเปลี่ยนก่อนจะเดินกลับออกมา ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวออกมาราวกับทั้งห้องถูกหยุดเวลานางโลมมากมายที่กำลังวิ่งวุ่นพากันหยุดนิ่งพร้อมกับหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว

สิ่งที่ทุกคนในห้องแต่งตัวเห็นคือบุรุษผู้มีใบหน้าที่งดงามและหล่อเหลาในคราเดียว ด้วยหางตาที่ชี้ขึ้นและใบหน้าที่ดูเชยชาที่ถูกแต่งแต้มด้วยฝีมือของโอวหย๋าที่ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจด้านการแต่งหน้าทำให้หมิงชุนสุ่ยในชุดอาภรณ์สีขาวขลิบเงินนั้นดูสูงสง่าราวเทพเซียนที่หยิงทะนงจนผู้คนที่ได้พบไม่อาจละสายตาได้

“มองอะไร”หมิงชุนสุ่ยกล่าวเพียงสั้นๆก่อนจะเดินไปหาพี่โอวหย๋าที่ยืนกอดอกพยักหน้าพึงพอใจกับผลงานของตนอยู่เงียบๆ

“จิจิจิ เจ้าเนี่ยเห็นตอนแรกก็ว่าหน้าตาดีอยู่แล้ว พอมาแต่งหน้าแต่งตัวเช่นนี้ยิ่งดูดี งานเปิดตัวเจ้าวันนี้คงเรียกแขกประจำได้เยอะแน่”โอวหย๋ากล่าวพร้อมกับดันตัวชายหนุ่มให้ออกไปยังที่ด้านหลังเวทีเพื่อรอเวลาขึ้นแสดง

“ท่านไม่ต้องชมข้าหรอกพี่โอวหย๋า ข้ารู้ว่าข้าหน้าตาดีมาตั้งแต่เกิด”หมิงชุนสุ่ยกล่าวโดยไม่แม้แต่จะถ่อมตัวแม้แต่น้อย ชายหนุ่มเดินไปดูฉินที่ตั้งอยู่เพื่อตรวจสอบว่ามันพร้อมสำหรับการแสดงรึไม่

“ถ่อมตัวบ้างก็ดีนะ แต่ข้าก็ยอมรับนะว่าเจ้าหน้าตาดีจริงไม่เถียง ไม่เถียง”

พวกเขาทั้งสองยืนคุยกันไม่นานเสียงปรบมือจากด้านนอกก็ดังขึ้นบ่งบอกวว่าการแสดงเปิดหอของสาวงามอันดับหน่งของหอจบลงแล้ว และต่อไปคือรอบการแสดงเปิดตัวของหมิงชุนสุ่ย

“พยายามเข้าละ ข้าจะรอชม”โอวหย๋ากล่าว

“พี่สาวโอวหย๋า อย่าละสายตาละขอรับเดี๋ยวจะพลาดของดีนะ”หมิงชุนสุ่ยหันไปกล่าวพลางขยิบตาให้พี่เลี้ยงสาวขณะรอให้คนงานนำฉินขึ้นไปเตรียมเวที จนเมื่อแสงไปดับลงหมิงชุนสุ่ยจึงค่อยเดินก้าวขึ้นไปนั่งด้านหลังฉิน นิ้วเรียวเกี่ยวดีดสายเอ็นเป็นจังหวะเชื่องช้า แผ่วเบา แต่ทำนองของมันกลับดังก้องกกกังวาลไปทั่วหอ จังหวะของดนตรีค่อยๆเร็วขึ้นพร้อมกับแสงไฟเหลืองอ่อนที่สาดส่องลงมาเผยให้เห็นบุรุษชุดขาวผู้มีใบหน้าหล่อเหลางดงามกำลังหลับตาพริ้ม ขณะที่นิ้วมือเรียวยาวลากไล้สัมผัสไปตามเส้นสายของฉินกลายเป็นทำนองไพเราะหวานล้ำ

ท่าทีเล่านั้นและเสียงเพลงสะกดสายตาของแขกผู้มาเยี่ยมเยือนหอหว่านหงเหรินได้เป็นอย่างดีจนเถ้าแก่ที่ยืนมองลงมาจากชั้นบนอดพยักหน้าด้วยความพึงพอใจมิได้ เห็นทีวันนี้หอคงได้กำไรงามมากแน่ๆ

หมิงชุนสุ่ยยังคงดีดฉินบรรเลงเพลงต่อไปเรื่อยๆมีทั้งเพลงเร็วและเพลงช้าสลับกันไป จนครบสามเพลงเจ้าตัวจึงหยุดมือลง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นโค้งคำนับให้แขกที่มารับชมและเดินลงจากเวทีไปท่ามกลางเสียงปรบมือที่อื้ออึงไปทั้งหอหว่านหงเหริน

โรลทำงาน 1 วัน 100 ตำลึงเงิน

JiTiandao · โพสต์ 2025-9-13 21:34:26

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย JiTiandao เมื่อ 2025-9-15 16:12

วันที่ 13 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหวาน ปีที่ 11

เวลา 21.00 - 22.00 น

คืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง

จันทร์ครึ่งเสี้ยวทอแสงสีซีดเหนือหออว่านหงเหริน ม่านโปร่งพลิ้วไหวตามแรงลม ภายในหอ เสียงหัวเราะ จากโต๊ะสุราและการร่ายรำของเหล่านางรำงามประดุจเทพธิดายังไม่หยุด แต่ภายนอก มีบางอย่าง เคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน และจริงกว่า

ใต้เสาโคมใกล้ซากเกวียนเก่า

มีชายแก่คนหนึ่งนั่งยองอยู่บนลังไม้ ศีรษะล้าน หนวดเครารุงรัง เสื้อผ้าขาดเป็นริ้ว ปลายเท้าเปลือยเหยียบดินเย็น เขาคือ จี เทียนเต้า ผู้ไม่มีบ้าน ไม่มีสำนัก และไม่มีใครรอเขากลับ แต่ในมือเขา มีเพียง ถ้วยไม้ และเรื่องเล่า คืนนี้ เขาจะขายมัน ไม่ใช่ด้วยเงินทอง แต่ด้วยความตั้งใจของคนที่ยังจำ ใครบางคน ได้ไม่เคยลืม

"มาฟังนิทานไหมเล่า ค่ำนี้ มีไฟรักในหุบเขา มีหยกในอกบุรุษ ใครมีหมั่นโถวแลก ใครมีเหรียญโยนมา"

เสียงตะโกนแหบพร่าของเทียนเต้าทำให้ชาวเมืองบางคนชะลอฝีเท้า บัณฑิตเมา สตรีเจ้าน้ำชา เด็กเร่ขายเทียน และชายหนุ่มผู้รอใครบางคนในหอ ล้วนหันมามอง

“ข้าเล่าให้ฟังฟรีก็ได้ ถ้าใจเจ้าพร้อมจะฟังเรื่องรักของบุรุษกับบุรุษ อย่าเพิ่งเบือนหน้า มันเร่าร้อนยิ่งกว่าซุปแม่นางหยาเสียอีก”

เสียงหัวเราะแว่วขึ้นเบา ๆ แต่ไม่มีใครเดินหนี เขาเริ่มเล่า โดยไม่รอคำอนุญาต

กาลหนึ่ง ณ หุบเขาซูหลิง มีโฉมงามผู้หนึ่ง รูปโฉมผ่องใสดังหยกหิมะ เขามิใช่สตรี มิใช่บุรุษที่แข็งกล้าแต่เป็นสิ่งใดบางอย่างที่คนธรรมดาไม่อาจนิยามได้ ดวงหน้าของเขางามราวเทพเจ้า แต่ดวงตากลับว่างเปล่าเหมือนคนที่รอการเติมเต็ม

“เขาชื่อ เยี่ยนอวิ๋น” เทียนเต้ากล่าวเสียงต่ำ

เยี่ยนอวิ๋น มิได้แสวงหาผู้ใด เขาเพียงรอ โดยไม่รู้ว่ารอตั้งแต่เมื่อไร จนกระทั่งวันหนึ่ง ชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่ง ผู้มีแววตาดุจไฟจากป่ากลางฤดูแล้ง ปรากฏตัวขึ้น

“เขาชื่อ หานอู๋ เป็นชายวัยกำลังแกร่ง กล้ามแน่นดังมัดฟืนที่เพิ่งสับ เสียงเข้มดั่งสายฟ้าฟาดพื้นดิน อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้ากำลังเป็นวัยกัดมัน”

เสียงคนดูหัวเราะ เทียนเต้าหัวเราะด้วย ตบเข่าตัวเองเสียงดัง

ทั้งสองพบกันริมลำธาร อวิ๋นยิ้มก่อน หานอู๋มองไม่วางตา ทั้งคู่ไม่มีใครกล่าวคำทัก แต่สายตาบอกทุกสิ่ง จากนั้นไม่นาน คืนหนึ่งใต้เงาจันทร์หม่น ทั้งสองก็อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

“พวกเขาไม่ได้พูดว่ารัก แต่พูดว่า ร้อนหรือเปล่า พวกเขาไม่ได้จับมือ แต่กอดกันแน่นจนลมหายใจแทบหลอมรวมกัน”

คืนแล้วคืนเล่า ทั้งสองแลกเปลี่ยนความอบอุ่น กอดกันใต้ผืนเสื่อเล็ก ๆ ในกระท่อมร้างแต่โลกภายนอกไม่ได้งดงามเท่าหุบเขาซูหลิง

“ข่าวลือแพร่กระจาย โฉมงามมีสัมพันธ์กับชายหนุ่ม มันไม่เป็นที่ยอมรับในโลกที่เต็มไปด้วยคำว่า เหมาะสม”

ครอบครัวของหานอู๋กดดัน เขาต้องกลับเมือง กลับไปแต่งงานกับหญิงที่ไม่รู้จัก ในคืนสุดท้าย เยี่ยนอวิ๋นไม่ได้ร้องไห้ เขาเพียงกล่าว

"หากเจ้าต้องไป จงไปเถิด แต่หากวันใด เจ้ากัดมันแล้วมันไม่กรอบเหมือนเคย จงกลับมา ข้ายังรออยู่"

นิทานจบลงด้วยความเงียบ ไม่มีคำว่า รักนิรันดร์ ไม่มีคำว่า ตลอดไป มีเพียง การรอ กับ ความเงียบ หลังจากจบบทเล่า ไม่มีเสียงขอเรื่องต่อ ไม่มีเสียงหัวเราะใดอีก เพียงแสงจันทร์ที่รำไร ส่องกระทบเงาชายแก่หัวล้านที่เดินจากไปเงียบ ๆ เขาไม่ได้หันหลังกลับมามอง ชายที่เคยยืนฟังอยู่หลังม่านของหออว่านหงเหริน ยังคงยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร บางสิ่งในคืนเดือนเก้าได้ถูกปล่อยลอยไปกับลม คือ ความคิดถึง หรือ คนเล่า

_________________________

รางวัล: เงินติดตัวจากพ่อแม่ 40 ตำลึงทอง , 1000 อีแปะ , ห่อสัมภาระ 1 ห่อ , กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ, +30 EXP

SuYao · โพสต์ 2025-9-14 17:32:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย SuYao เมื่อ 2025-9-14 17:34

วันที่ 6 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน

แสงแรกของยามเหม่าแตะขอบฟ้าผ่านช่องหน้าต่างกระดาษสา ซูเหยาเดินอย่างเงียบเชียบเข้ามาในห้องพัก มือบางถือตะกร้าสมุนไพรที่เตรียมมาสำหรับผู้ป่วย ดวงตาของนางทอดมองหญิงสาวบนเตียงด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มขยับตัวตื่น แม้สีหน้ายังซีด แต่แววตาก็มีชีวิตชีวากว่าเมื่อวาน ซูเหยาอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มบางขณะเดินเข้าไปใกล้

"เช้านี้อากาศดีมากเจ้าค่ะ อาการของแม่นางก็...ดูดีขึ้นด้วย" นางเอ่ยเสียงนุ่มเบา พยายามไม่ให้รบกวนผู้ป่วยมากเกินไป ทั้งยังแอบสังเกตสีหน้าของแม่นางหนานด้วยว่ามีไข้หรืออ่อนแรงหรือไม่

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาวางตะกร้าสมุนไพรลงบนโต๊ะไม้เคลือบเงา มือบางจัดเรียงเครื่องยาอย่างระมัดระวัง ขณะสายตาเหลือบไปยังร่างบนเตียงที่เพิ่งตื่นในยามเช้า ดวงหน้าอ่อนใสยังซีดจางแต่แววตากลับเปล่งประกายมีชีวิตชีวา

“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะแม่นางหนาน” ซูเหยาเอ่ยเบา ๆ ขณะประคองถ้วยข้าวต้มที่หอว่านหงเหรินจัดไว้ให้ มือนั้นสั่นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวเมื่อส่งถ้วยให้หญิงสาว

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

แซ่บ? ซูเหยาถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ แม่นางหนานหมายถึงอะไรกัน? แซ่บ…แซบ…แสบ! หรือว่าจะเป็นแสบ!

“สะ…แสบหรือเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามเสียงแผ่ว ใบหน้าเปื้อนความกังวลอย่างเห็นได้ชัด “แสบตรงไหนหรือเจ้าคะ? มีบาดแผลเพิ่มหรือเปล่า?” นางรีบตรวจเช็คอย่างรวดเร็ว กิริยาที่สงบเสงี่ยมหายไปสิ้น เหลือเพียงความหวาดหวั่นที่ฉายชัดในดวงตา แม้เพียงเศษเสี้ยวของรอยบาดเจ็บที่เพิ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย นางก็มั่นใจว่าคุณชายห่าวหมิงคงจะเอานางตายอย่างแน่นอน แต่เมื่อไม่มีบาดแผลใดเพิ่ม นางก็คิดว่าคงแค่ฟังผิดกระมัง

หลังจากที่นางถูกเชื้อเชิญให้กินข้าวด้วยกัน ซูเหยารู้สึกเกรงใจไม่น้อย แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจของหญิงสาวตรงหน้า นางก็ไม่อาจปฏิเสธได้ลงคอ ซูเหยาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ข้างเตียงอย่างนุ่มนวล พลางส่งรอยยิ้มบางเบาให้แก่หลินหยาเป็นเชิงว่ารับคำเชิญ นางพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตน

“ขอบพระคุณแม่นางหนานเจ้าค่ะ” นางกล่าวเพียงเท่านั้น แล้วจึงเริ่มลงมือกินอาหารเช้าที่ถูกจัดมาอย่างเรียบร้อยและงดงาม ด้วยท่าทางที่สงบเสงี่ยมไร้ที่ติ

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ยามอู่ของวันนั้นเงียบสงบ แสงแดดอุ่นนวลลอดผ่านหน้าต่างกระดาษสาลงมาบนพื้นห้องอย่างอ่อนโยน กลิ่นยาสมุนไพรยังคงคลอเคลียในอากาศ ซูเหยานั่งสงบอยู่ที่มุมห้อง ผ้าคลุมไหล่บางเบาสีอ่อนแนบแน่นกับเรือนกายขณะนางก้มหน้าจดจ่ออยู่กับการจัดเตรียมยารักษา

วันนี้เป็นวันที่ต้องเปลี่ยนตำรับบำรุงโลหิตและเส้นเอ็นให้แก่แม่นางหนาน นางคัดแยกสมุนไพรทีละชนิดด้วยความระมัดระวัง ใบโสมอ่อน ใบแปะก๊วยแห้ง และรากหวงฉีถูกจัดวางลงในกล่องด้วยความพิถีพิถัน ข้างกายมีตำรายาโบราณเปิดค้างไว้ตรงหน้าวิธีต้มยาเพื่อเร่งฟื้นฟูพละกำลังที่สูญเสียจากอาการบาดเจ็บลึก

ขณะบดสมุนไพรด้วยครกเล็ก ๆ ซูเหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงกระดาษที่ถูกพลิกจากหญิงสาวบนเตียง ตำราขนมหวานเล่มเดิมอยู่ในมือของแม่นางหนาน ความตั้งใจในดวงตาคู่นั้นทำให้นางใจอ่อนโดยไม่รู้ตัว

แม่นางหนานแม้จะยังซีดเซียว แต่แววตานั้นกลับเปล่งประกายอย่างมีชีวิตชีวาเสมอ ซูเหยาคลี่ยิ้มบาง ดวงหน้าอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับไปจัดเตรียมยาต้มในหม้อดินเผา วางไว้เหนือเตาถ่านที่เพิ่งจุดไฟให้ร้อนสม่ำเสมอ กลิ่นสมุนไพรเริ่มฟุ้งขึ้นอย่างแผ่วเบา นางบรรจงปิดฝากล่องยา และจัดเตรียมถ้วยตวงกับตะเกียบเงินไว้ข้างหม้อเพื่อรอเวลาตักยาให้แม่นางหนานดื่มในยามบ่าย

ในใจของซูเหยาเงียบสงบ เฉกเช่นบรรยากาศของห้องพัก หากแต่ซ่อนความตั้งใจแน่วแน่ไว้เต็มเปี่ยม นางตั้งสัตย์สาบานในใจ ตราบใดที่แม่นางหนานยังอยู่ในความดูแลของนาง แม้แต่ลมหายใจก็ต้องไม่ให้พร่อง

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาค่อย ๆ จัดเสื้อคลุมให้กระชับ พลางทอดสายตาไปยังร่างที่พิงหมอนอยู่บนเตียงด้วยความระมัดระวัง ใบหน้าขาวซีดของแม่นางหนานยังคงเปื้อนรอยยิ้มบางแม้จะต้องพักฟื้นอยู่นาน นางเห็นตำราที่หญิงสาวถืออยู่บ่อยครั้ง จึงเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

“แม่นางหนานชอบทำขนมหรือเจ้าคะ?”

เมื่ออีกฝ่ายเปิดเผยภาพวาดของซาลาเปาเกสรเมฆา ซูเหยาอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปมองใกล้ ๆ แล้วพยักหน้าอย่างประทับใจ

“น่ากินนักเจ้าค่ะ ถ้าแม่นางทำสำเร็จ ข้าจะเป็นคนแรกที่ชิมด้วยความยินดีเลยเจ้าค่ะ”

แม้ในใจลึก ๆ ยังรู้สึกว่าเรื่องทำขนมกับหน้าที่หมออยู่กันคนละโลก แต่นางกลับรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่เห็นแม่นางหนานยิ้มได้ด้วยสิ่งเรียบง่าย

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาไม่ได้กล่าวสิ่งใดในทันที มือเรียวของซูเหยาวางตำรายาลงเบา ๆ ก่อนจะหยิบของในตระกร้าบรรจุสมุนไพรแห้ง นางเลือกหยิบถุงผ้าบางที่บรรจุดอกเก๊กฮวยสีอ่อน และแผ่นเปลือกส้มแห้งออกมาทีละอย่าง หยิบอย่างมั่นใจราวกับจำได้ด้วยหัวใจว่า ยาขับลมและปรับระบบธาตุในร่างกาย คือตำรับถัดไปที่แม่นางหนานต้องได้รับ ถัดจากยาที่เพิ่งต้มไป

นางจัดการแบ่งสัดส่วนสมุนไพรลงในถุงผ้าเล็กเพื่อเตรียมชงเป็นน้ำดื่มสมุนไพรในช่วงเย็น กลิ่นหอมอ่อนของดอกเก๊กฮวยเริ่มอบอวลในอากาศ เคล้าไปกับกลิ่นหมึกจากตำราที่หญิงสาวบนเตียงยังอ่านไม่ละสายตา

เมื่อหันกลับมามองแม่นางหนานอีกครั้ง นางเห็นเพียงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า แม้ร่างกายยังอ่อนแอแต่จิตใจนั้นกลับเปี่ยมชีวิตชีวา ซูเหยาหยุดยืนเพียงครู่ ก่อนจะก้มลงเตรียมหม้อเคลือบขนาดเล็กอีกใบหนึ่ง กะปริมาณน้ำแล้วบรรจุสมุนไพรลงไปอย่างละเอียด

“เมื่อจิตใจดี ร่างกายก็จะฟื้นเร็วเจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยเพียงในใจ แต่แววตาอ่อนโยนพลางหยิบผ้าคลุมมาปิดหม้อไว้ รอเวลาเคี่ยวสมุนไพรให้หอมกรุ่นพอเหมาะ

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาที่กำลังประคองให้แม่นางหนานดื่มยาอยู่ข้างเตียงถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูเปิดออก นางรีบวางถ้วยยาลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างรวดเร็ว กิริยาที่เคยสงบเสงี่ยมกลับกลายเป็นความลุกลี้ลุกลนด้วยความประหม่าและความหวาดหวั่นที่แล่นเข้าสู่จิตใจอย่างฉับพลัน นางรีบจัดท่านั่งให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นยืนด้วยอาการที่แข็งทื่อราวกับถูกสาป ดวงใจของนางเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับจะหลุดออกมาจากอก เมื่อได้ยินคำถามนั้น ซูเหยาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง นางรีบก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้สั่นเครือ

“อาการของแม่นางหนานดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ บาดแผลภายนอกเริ่มสมานตัวแล้ว อีกไม่นานคงจะหายดีเป็นปกติเจ้าค่ะ” นางพยายามอธิบายอาการอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ โดยหวังว่าเขาจะพอใจกับคำตอบและจะไม่ถามคำถามอื่นใดอีก

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาพยักหน้ารับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ นางรู้สึกราวกับร่างของตนเพิ่งได้รับอิสรภาพจากพันธนาการที่มองไม่เห็นแม้ในใจจะยังคงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ทว่าเมื่อเห็นว่าแม่นางหนานมีอาการดีขึ้นมากแล้วนางก็รู้สึกยินดีและโล่งใจอย่างที่สุด ซูเหยาค่อย ๆ ถอยออกมาอย่างช้า ๆ และสงบเสงี่ยม แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบ โดยไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองแม้แต่เสี้ยวเดียวจนกว่าประตูไม้จะปิดสนิทลงอีกครั้ง

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาที่ยืนรออยู่หน้าห้องตลอดเวลาจนแทบจะไม่กล้าหายใจ ได้ยินเสียงประตูไม้เลื่อนเปิดออกช้า ๆ หัวใจที่เต้นรัวมาตลอดก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีก ร่างของนางแข็งค้างอยู่ในความมืดสลัวของทางเดินยามเย็น เมื่อท่านชายห่าวหมิงก้าวออกมาจากห้อง ดวงตาคมกริบที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากนั้นปรายมามองนางเพียงชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่หนักแน่นและเรียบง่าย ทว่าเปี่ยมไปด้วยอำนาจจนซูเหยาต้องก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม

ซูเหยาได้ยินคำสั่งก็ก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม นางรู้สึกราวกับว่าตนเองเพิ่งได้รับอิสรภาพจากพันธนาการที่มองไม่เห็น ใบหน้าของนางค่อย ๆ คลายความตึงเครียดลงเล็กน้อย แม้ว่าจะยังคงหวาดระแวงกับความน่ากลัวของบุรุษผู้นี้อยู่ไม่น้อย แต่เมื่อได้เห็นว่าแม่นางหนานมีอาการดีขึ้นมากแล้วนางก็รู้สึกยินดีและโล่งใจอย่างที่สุด ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องอย่างเงียบ ๆ อีกครั้งเพื่อทำหน้าที่ของตนเองต่อ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปเสียงของท่านชายห่าวหมิงก็รั้งนางไว้เสียก่อนด้วยคำพูด

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างสุภาพทันที

“ขอบพระคุณ คุณชายสำหรับความเมตตาเจ้าค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีสิ่งใดเพิ่มเติมเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนหวานอย่างที่สุด พลางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นไม่ให้เขาเห็น

คุณชายห่าวหมิงยังคงยืนนิ่ง ดวงตาคมกริบภายใต้หน้ากากจ้องมองมาที่นางราวกับจะเจาะลึกเข้าไปในจิตใจ ซูเหยารู้สึกราวกับถูกสายตาของอสรพิษเฝ้าระวังทุกความเคลื่อนไหว กลิ่นกฤษณาเข้มข้นที่ติดมากับตัวเขาทำให้บรรยากาศรอบกายยิ่งหนักอึ้งและน่าเกรงขามกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“ชีวิตของคนของข้าไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบง่ายแต่กลับเย็นเยียบราวกับสายลมจากขุมนรก “เจ้ามาดูแลคนป่วยที่หอว่านหงเหริน ทรัพย์สินและสมุนไพรจากโรงหมอของเจ้าไม่น่าจะเพียงพอ หากข้าพบว่าเจ้าขาดสิ่งใด แล้วทำให้การรักษาของนางล่าช้า…เจ้าจะรู้ว่าความลำบากที่แท้จริงเป็นอย่างไร”

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อสบตาเขาอีกครั้ง น้ำเสียงของนางยังคงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความนอบน้อม

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าน้อยมีสมุนไพรที่จำเป็นติดตัวมาอย่างเพียงพอ และคุณชายก็จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้เป็นอย่างดีแล้ว ขอบพระคุณสำหรับความเป็นห่วงเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างรวดเร็วและชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามแสดงให้เขาเห็นว่านางสามารถจัดการทุกอย่างได้โดยไม่ต้องพึ่งพาเขาอีก

คุณชายห่าวหมิงพยักหน้าเล็กน้อย แม้แต่เพียงการเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิดก็ยังดูสง่างามและเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

“ดี…เจ้าควรรู้ว่าข้าไม่ได้ห่วงเจ้า ชีวิตน้อย ๆ ของเจ้าไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับข้า แต่ข้าห่วงคนของข้า” เขาเอ่ยทิ้งท้าย จากนั้นจึงหมุนตัวเดินจากไปอย่างช้า ๆ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกฤษณาที่ยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ และซูเหยาที่ยืนนิ่งแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าประตูห้องราวกับหินสลัก

ทันทีที่เขาลับสายตาไป ซูเหยาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นางรู้ดีว่าบุรุษผู้นี้มีอำนาจล้นฟ้า และคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตของนางได้ในทันที ซูเหยาจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะแสดงความนอบน้อมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นจึงก้าวเข้าไปในห้องอย่างเงียบ ๆ ตามคำสั่งของคุณชายห่าวหมิงเพื่อกลับไปดูแลแม่นางหนานต่อ

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10
(รักษาผู้เล่นนับไหม? ขอแนบไว้ก่อนแล้วกัน)

[NPC-11] จางกงกง
โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม
หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

เลื่อนขั้นพรสวรรค์
หมอป่า (น้ำเงิน) เป็น หมอผู้มากฝีมือ (ม่วง)

เงื่อนไขพัฒนาคลาส:
Level 30 เป็นต้นไป
สเตตัส VIT 40 ขึ้นไป
สเตตัส INT 30 ขึ้นไป
อัปเกรด หมอป่า ถึงระดับ 10 (ใช้หินอัปเกรด)
มีโรลเพลย์รักษาผู้เล่น 1 โรลเพลย์ : 1
มีโรลเพลย์เคยรักษาชาวบ้าน 3 โรลเพลย์ : 1 | 2 | 3

คุณสมบัติพิเศษจำเพาะ
สามารถใช้พลังปราณในการขจัดดีบัฟอาการบาดเจ็บได้วันละ 1 ครั้ง
อัปเกรดสกิลพิเศษติดตัว: จะมีโอกาสได้สมุนไพรล้ำค่า โสมร้อยปี และ บัวหิมะ

LinYa · โพสต์ 2025-9-15 20:04:40

วันที่ 07 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (รักษาวันที่ 5/7)

ยามเช้าสายลมเย็นจากสวนดอกไม้ด้านหลังหอว่านหงเหรินพัดแผ่วเข้ามาในห้องพัก ร่างระหงของหลินหยาที่เมื่อวานยังซบอยู่บนเตียงบัดนี้เริ่มยืนทรงตัวได้อย่างมั่นคง นางขยับก้าวช้า ๆ ไปยังหน้าต่าง มองวิวระเบียงที่ถูกแสงอรุณย้อมเป็นสีทองอ่อน แก้มขาวซีดมีสีเลือดระเรื่อกลับคืนทีละน้อย สะท้อนให้เห็นว่าร่างกายค่อย ๆ ฟื้นตัวจากความบอบช้ำที่เกือบพรากชีวิต

@SuYao

หลินหยาหันมามองด้วยดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนที่ทอประกายสดใสขึ้นกว่าเมื่อวันก่อน ยกมือพนมเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ “ท่านหมอหญิงซูเหยาท่านเก่งนัก ข้าพูดจากใจจริง หากฝึกปรืออีกสักหน่อยท่านต้องกลายเป็นหมอฝีมือทองแน่ ๆ ข้าว่าบางที…อาจจะขึ้นถึงขั้นหมอเทวดาได้เลยนะเจ้าคะ” หลินหยาเอ่ยคำชมที่เอื้อนเอ่ยอย่างจริงใจ

@SuYao

หลินหยาส่ายหน้าช้า ๆ รอยยิ้มละมุนยังประดับบนใบหน้า “ข้าพูดไม่เกินไปเลยเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกได้ทุกครั้งที่ท่านรักษา แผลข้าหายเร็วขึ้นกว่าที่คาดไว้ทุกครั้ง หากไม่มีท่าน ข้าคงยังนอนขยับไม่ได้เช่นเดิม ท่านช่วยข้าไว้มากจริง ๆ ท่านหมอ ข้าจะจำบุญคุณนี้ไม่มีวันลืม จริงสิ ข้าจะอ่านหนังสือ ท่านลองไปเดินเล่นรอบ ๆ หอดีไหมเจ้าคะ? หรืออาจจะแค่เดินเล่นแถวชั้นนี้ก็ได้เผื่อท่านชายมาจะได้ไม่ว่าท่าน” หลินหยาเอ่ยเสนอ

@SuYao

ไม่นานเมื่อถึงยามเซินที่แสงบ่ายเอียงส่องผ่านบานหน้าต่างลายเมฆาเป็นริ้วอ่อน หลินหยานั่งพิงหมอนสูงบนเตียง มือบางค่อย ๆ พลิกหน้าตำราขนมหวานของเสี่ยวจ้าวจื่อ เสียงกระดาษเสียดสีกันเบา ๆ คล้ายจังหวะหัวใจที่กลับมาสงบ เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย อ่านสูตรซาลาเปาเกสรเมฆาด้วยดวงตาที่เริ่มกลับมามีประกายชีวิต แก้มที่เคยซีดเซียวตอนนี้มีสีชมพูระเรื่อบ่งบอกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าที่ผ่านมา

เสียงประตูไม้สลักเปิดขึ้นโดยไร้เสียงเคาะ กลิ่นลมเย็นปนกลิ่นชาอ่อนโชยเข้ามาก่อนร่างสูงใหญ่ในชุดยาวสีครามจะก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ท่านชายห่าวหมิง ผู้ที่หลินหยารู้ดีว่าแท้จริงแล้วคือจางกงกง เขาปรากฏกายท่ามกลางแสงบ่ายที่ทอประกายรอบตัวเขา ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปิดด้วยหน้ากากเผยให้เห็นเพียงดวงตาคมเข้มที่มองมาด้วยแววอันยากจะคาดเดา

“ยังคงไม่ยอมนอนพักสินะ แมวน้อยของข้า” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่หนักแน่นพอจะสะกดให้โลกเงียบลงในทันที เขาก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่รีบร้อน ท่วงท่ามั่นคงจนแม้แต่ลมหายใจก็เหมือนถูกคุมไว้ในอำนาจของเขา

หลินหยาวางตำราลงอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตมองเขาแล้วระบายยิ้มบาง “ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะท่าน แค่นั่งอ่านหนังสือเฉย ๆ มิได้ทำให้เหนื่อยนัก” จางกงกงยกคิ้วเล็กน้อย เดินเข้ามาหยุดข้างเตียงก่อนจะนั่งลงโดยไม่ขออนุญาต สายตาคมกริบกวาดสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของนาง ราวกับต้องยืนยันด้วยตาตนเองว่าแม่นางน้อยปลอดภัยจริง ๆ “ดีขึ้นมากก็จริง แต่สายตาเจ้าดูเพลียอยู่ ข้าไม่ชอบให้เจ้าฝืน” เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแรงกังวลที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ

หลินหยาหลบสายตาเล็กน้อย แก้มขึ้นสีอย่างห้ามไม่ได้ “ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงเจ้าค่ะ…แต่ข้าสบายดีจริง ๆ”

จางกงกงเอื้อมมือหนามาแตะหลังมือบางของนาง ลูบเบา ๆ ราวกับต้องการยืนยันคำพูดของตนเองมากกว่าจะปลอบโยน “แม้เจ้าจะบอกว่าดีขึ้น ข้าก็ต้องเห็นด้วยตาเช่นนี้จึงจะวางใจได้” น้ำเสียงต่ำราวคำสั่งแต่สัมผัสกลับอ่อนโยนเกินกว่าจะขัดขืน

หลินหยาสบตาเขาแล้วระบายยิ้มบางที่มุมปาก “ท่านนี่…ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเจ้าคะ หึงหวงและเอาแต่ใจ”

มุมปากภายใต้หน้ากากของจางกงกงยกขึ้นเพียงนิด “และเจ้าก็ยังดื้อดึงไม่แพ้กัน” เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย ใกล้พอให้ลมหายใจอุ่น ๆ สัมผัสผิวแก้มของหลินหยา “พักผ่อนเถิด เสี่ยวหยา ข้าจะนั่งเฝ้าเจ้าอยู่ตรงนี้” ก่อนจางกงกงเหลือบสายตาคมเข้มไปยังประตูห้องอย่างเงียบงัน รอยแย้มบนริมฝีปากภายใต้หน้ากากแทบไม่ขยับ แต่แววตากลับสะท้อนประกายเย็นเยียบคล้ายกำลังคิดคำนวณบางอย่าง เขาเอ่ยเสียงต่ำช้า “หมอหญิง…หึ เหตุใดถึงปล่อยให้เจ้าต้องอยู่คนเดียวเช่นนี้”

หลินหยาที่เอนพิงหมอนอยู่รีบเอื้อมมือจับแขนเสื้อเขาเบา ๆ “ข้าเป็นคนให้ท่านหมอไปเดินเล่นเองเจ้าค่ะ นางยังอยู่แถวนี้ ไม่ได้หายไปไหน หากท่านเรียก เดี๋ยวท่านหมอก็มา” น้ำเสียงนุ่มแต่แน่วแน่ เธอไม่อยากให้เขาเผลอปล่อยอารมณ์เย็นชาไปกดดันใครอีก

จางกงกงเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าของหลินหยาเต็มตาอีกครั้ง ดวงตาเขายังคงคมกริบราวจะอ่านความจริงในทุกลมหายใจของนาง “เจ้ากล้าสั่งคนที่ต้องดูแลเจ้าออกไปเดินเล่นเองเช่นนี้…เสี่ยวหยา เจ้ากล้าขึ้นทุกวัน” หลินหยายกยิ้มบาง พอเห็นเขาเริ่มคลายคิ้วก็รีบฉวยจังหวะ “ก็เพราะข้ารู้ว่าท่านต้องโผล่มาตอนนี้ ข้าถึงให้ท่านหมอผ่อนคลายนิดหน่อย ท่านหมอซูเหยาน่ะเก่งมากจริง ๆ เจ้าค่ะ แค่ห้าวัน แผลที่ทำให้ข้าเกือบตายแทบหายสนิทแล้ว ร่องรอยแทบไม่เหลือ คาดว่าเจ็ดวันก็สมบูรณ์”

นางพูดพลางยกแขนเรียวที่เคยพันผ้าขึ้นให้เขาดู รอยแผลที่เคยฉกรรจ์บัดนี้เหลือเพียงรอยจาง ๆ “ท่านต้องดีกับคนที่ดีกับข้านะ หากไม่มองในด้านความไว้ใจ ก็จงมองในด้านความสามารถเถิด ท่านหมอหญิงผู้นี้เก่งกาจนัก อาจจะช่วยข้าหรือแม้แต่ท่านในอนาคตได้มากมายก็เป็นได้เจ้าคะ”

จางกงกงมองแขนขาวซีดที่เกือบไร้ร่องรอยแล้วทอดสายตากลับมาที่ใบหน้าของหญิงสาว เสี้ยววินาทีหนึ่งประกายเย็นเยียบในดวงตาเริ่มผ่อนคลายลง เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย เสียงทุ้มต่ำพร่า “เจ้าถนอมคนอื่นเก่งนัก จนข้าลืมว่าตัวเองควรถนอมเจ้าเพียงใด”

มือหนายกขึ้นแตะปลายคางของนางเบา ๆ นิ้วเรียวลูบผิวแก้มราวกับยอมรับคำของนางอย่างเงียบงัน “ก็ดี…หากเจ้าร้องขอ ข้าจะไว้หน้าหมอหญิงผู้นั้น แต่จำไว้ เสี่ยวหยา หากนางทำเจ้าบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะไม่ปล่อยง่าย ๆ” น้ำเสียงท้ายประโยคยังคงแฝงอำนาจดุจเดิม ทว่าอุณหภูมิในดวงตาที่มองนางกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จนหลินหยาต้องหัวเราะคิกเบา ๆ “เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว ท่านชอบพูดขู่แต่ก็ทำตามที่ข้าขอทุกที”

จางกงกงก้มลงใกล้จนปลายจมูกแทบเฉียดแก้มขาว พลางกระซิบเสียงทุ้มแผ่ว “เพราะเจ้า…เป็นคนเดียวที่ทำให้ข้าต้องยอม”

เมื่อชายหนุ่มเยี่ยมหลินหยาในวันนี้เสร็จแล้วจางกงกงก้าวออกมาจากห้องพักอย่างเงียบงัน ประตูไม้ปิดตามหลังด้วยเสียงเบาแทบไร้รอยสะเทือน ชายหนุ่มในคราบท่านชายห่าวหมิงหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอกเพียงครู่ สายตาคมกริบภายใต้หน้ากากครึ่งใบหน้ากวาดมองรอบโถงที่มีเพียงเงาแดดยามบ่ายทอดผ่าน ราวกับตรวจตราความเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว

@SuYao

เมื่อเห็นร่างหมอหญิงซูเหยาเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นยาสมุนไพรอ่อน ๆ เขาเอียงศีรษะเพียงเล็กน้อยเป็นสัญญาณเรียกโดยไม่จำเป็นต้องออกเสียงก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็น “หมอหญิง” ดวงตาใต้หน้ากากสะท้อนประกายดุจคมมีด “อาการของแม่นางหลินเป็นอย่างไรบ้าง บอกทุกอย่างที่เจ้ารู้ อย่าปิดบังแม้เพียงคำเดียว”

@SuYao (เชิญคุยกันจ้าาาา ปลดหัวใจได้ยังงง)

@Watcher

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซาลาเปาเกสรเมฆา (4/6)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

SuYao · โพสต์ 2025-9-15 20:36:08

วันที่ 7 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน (เวลา 07.00 - 8.00 น.)

ยามอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างไม้แกะสลักของหอว่านหงเหริน แสงสีทองอ่อนละมุนอาบไล้ไปทั่วพื้นไม้ที่ขัดเงาจนขึ้นมัน ซูเหยายังคงเดินไปตามโถงทางเดินอย่างแผ่วเบา ห่อผ้าบรรจุอุปกรณ์การแพทย์ของนางถูกโอบกอดไว้ด้วยสองแขนอย่างทะนุถนอม ราวกับว่านางกำลังถือสมบัติล้ำค่าที่สุดเอาไว้ในยามนี้ ภายในหอยามนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบของสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดและจัดเตรียมของใช้สำหรับต้อนรับแขกยามค่ำคืนเท่านั้น

เท้าของนางหยุดลงที่หน้าห้องหนึ่ง ที่ประตูห้องมีหญิงสาวใบหน้างดงามผู้หนึ่งยืนหันหลังอยู่ นางสวมชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่ยังไม่ได้แต่งแต้มด้วยเครื่องประดับใด ๆ บนศีรษะมีเพียงปิ่นไม้เรียบง่ายเสียบอยู่ และซูเหยาก็สังเกตเห็นว่านางกำลังใช้พู่กันวาดอะไรบางอย่างอยู่บนแผ่นกระดาษ

ซูเหยาค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ขึ้นอย่างช้า ๆ พลางเอ่ยเรียกด้วยเสียงนุ่มนวล

“แม่นางไป๋หลิงใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ไป๋หลิงหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่กลมโตและงดงามนั้นคล้ายกับดวงตาของกวางตัวน้อยที่เพิ่งจะตื่นขึ้นจากความฝันยามรุ่งอรุณ

“เจ้าเป็นใคร? มาหาข้าถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือ”

“ข้าแซ่ซู...เป็นหมอที่คุณชายห่าวหมิงให้มาดูแลแม่นางหนานเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเห็นแม่นางมักจะเอามือกุมท้องอยู่บ่อยครั้ง และใบหน้าของท่านก็ดูซีดเซียว ข้าจึงเกรงว่าท่านอาจจะกำลังเจ็บป่วย”

ไป๋หลิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“อาการปวดท้องของข้าเป็นมานานแล้ว คงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร”

ซูเหยาคลี่ห่อผ้าออกบนโต๊ะน้ำชาข้าง ๆ อย่างบรรจง เผยให้เห็นอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ทั้งเข็มเงินขนาดเล็กและใหญ่หลายขนาด ขวดผงสมุนไพร และกระปุกยาสมุนไพร นางหยิบเข็มเงินขนาดเล็กออกมาวางไว้บนผ้าสะอาด แล้วจึงหันไปมองไป๋หลิงด้วยแววตาที่จริงจัง

“หากแม่นางไม่รังเกียจ ข้าขอตรวจชีพจรให้ท่านได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ไป๋หลิงมองอุปกรณ์ที่ดูแปลกตาบนโต๊ะอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมนั่งลงบนเก้าอี้และยื่นข้อมือของตัวเองออกมา ซูเหยาค่อย ๆ วางปลายนิ้วลงบนชีพจรของไป๋หลิงอย่างช้า ๆ สัมผัสถึงการเต้นของชีพจรที่ดูแผ่วเบาและไม่สม่ำเสมอ

“ชีพจรของท่านดูอ่อนแอ...น่าจะเกิดจากความเหนื่อยล้าสะสมเจ้าค่ะ” ซูเหยาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองไป๋หลิง “แม่นางรู้สึกปวดท้องมากที่สุดในช่วงใดของวันเจ้าคะ?”

ไป๋หลิงหลุบตาลงต่ำ

“ส่วนมากจะเป็นตอนกลางคืน...เวลาที่มีงานเลี้ยงใหญ่ ๆ หรือช่วงที่มีแขกมาเยือนเจ้าค่ะ”

ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยและหยิบเข็มเงินขนาดใหญ่ขึ้นมาเล่มหนึ่ง

“ข้าจะทำการฝังเข็มให้ท่านเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวดท้องและปรับสมดุลในร่างกายของท่านนะเจ้าคะ”

นางค่อยๆ นำเข็มเงินปักลงบนจุดฝังเข็มจู๋ซานหลี่ ที่อยู่บริเวณหน้าแข้งของไป๋หลิงอย่างแผ่วเบาและแม่นยำ พร้อมกับใช้นิ้วมือหมุนเข็มเบา ๆ เพื่อกระตุ้นพลังชี่ จากนั้นนางจึงนำเข็มอีกสองเล่มปักลงไปบนจุดซานอินเจียวและกงซุน ซึ่งเป็นจุดสำคัญในการรักษาโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินอาหารและอาการปวดท้องที่เกิดจากความเครียด ไป๋หลิงรู้สึกเพียงแค่ความรู้สึกหน่วง ๆ เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่คิดไว้

หลังจากปักเข็มทิ้งไว้ประมาณหนึ่งก้านธูป ซูเหยาก็ค่อย ๆ ดึงเข็มออกอย่างนุ่มนวล และนำยาเม็ดสีดำสนิทที่ห่อเอาไว้ด้วยกระดาษมาให้ไป๋หลิงหนึ่งห่อ

“ยาเม็ดนี้ทำจากหวงฉินและไป๋เสา มีสรรพคุณช่วยบำรุงเลือดและปรับสมดุลในร่างกายของท่านเจ้าค่ะ ให้ท่านทานวันละสามครั้ง ครั้งละสองเม็ดหลังอาหาร หากทานหมดแล้วก็สามารถมาขอจากข้าได้”

ไป๋หลิงมองไปที่ยาเม็ดสีดำในมือของตัวเอง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมามองซูเหยาด้วยความรู้สึกท่วมท้นในดวงตาที่เคยสงบ

“เจ้า...ช่างไม่เหมือนหมอคนใดที่ข้าเคยเจอเลย”

ซูเหยาเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดกลับลงในห่อผ้าและโค้งคำนับเพื่อขอตัวจากไป ปล่อยให้ไป๋หลิงนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเองในห้องอันเงียบสงัดอีกครั้ง

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

SuYao · โพสต์ 2025-9-16 00:21:53

วันที่ 7 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉินเป็นต้นไป (เวลา 9.00 น. เป็นต้นไป)

เสียงฝีเท้าที่เคยเงียบเชียบของซูเหยาดังขึ้นเล็กน้อยเมื่อนางก้าวผ่านประตูเข้ามาในห้องพัก ใบหน้าของหมอหญิงฝึกหัดยังคงมีร่องรอยของความอ่อนล้าจากการไปดูแลผู้ป่วยรายอื่นในหอว่านหงเหรินตั้งแต่รุ่งสาง นางหอบห่อผ้าบรรจุอุปกรณ์การแพทย์และสมุนไพรเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบแต่ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเห็นร่างระหงของแม่นางหนานที่ยืนอยู่หน้าต่าง

ซูเหยารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจระคนยินดี ภาพที่แม่นางหนานยืนมองวิวอยู่หน้าต่างนั้นเป็นภาพที่นางไม่คิดว่าจะได้เห็นเร็วถึงเพียงนี้ ซูเหยารีบเดินเข้าไปใกล้ด้วยความระมัดระวัง

“แม่นางหนาน!” นางเอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยความห่วงใยและโล่งใจ “ท่านลุกขึ้นเดินได้แล้วหรือเจ้าคะ!?” ใบหน้าของนางพลันคลี่ยิ้มออกมาอย่างสดใส

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาได้ยินคำชมจากปากของคุณหนูหลินก็รู้สึกประหลาดใจระคนดีใจ นางรีบก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความถ่อมตัว

“แม่นางหนานกล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงหมอหญิงฝึกหัดตัวเล็ก ๆ ความสามารถของข้ายังห่างไกลจากคำว่าหมอฝีมือทองหรือหมอเทวดาอย่างที่ท่านกล่าว” ซูเหยาเอ่ยอย่างสุภาพ แม้ในใจจะรู้สึกอบอุ่นและยินดีอย่างยิ่งกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า การได้ยินคำชมที่จริงใจเช่นนี้ถือเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับหมออย่างนาง

ซูเหยาสังเกตเห็นใบหน้าของแม่นางหนานที่มีสีเลือดฝาดกลับมาแล้วอย่างเห็นได้ชัดก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

“แต่ข้าดีใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นท่านฟื้นตัวได้เร็วถึงเพียงนี้ นี่เป็นเรื่องดีอย่างยิ่งเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางเดินเข้าไปใกล้เตียงเพื่อเก็บเครื่องมือและสมุนไพรที่ใช้เมื่อคืน “ท่านควรระมัดระวังในการเคลื่อนไหวในช่วงแรกนี้หน่อยนะเจ้าคะ อย่าเพิ่งหักโหมจนเกินไป” ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยารู้สึกอิ่มเอมใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดจริงใจเหล่านั้นของแม่นางหนาน ใบหน้าของนางพลันขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“แม่นางหนานกล่าวชมข้าเกินไปเจ้าค่ะ หน้าที่ของหมอคือการรักษาผู้ป่วยอยู่แล้ว” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและนอบน้อมอย่างที่สุด

เมื่อได้ยินข้อเสนอของแม่นางหนาน ซูเหยาถึงกับชะงักไปเล็กน้อย นางเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางนึกถึงคำสั่งของคุณชายที่ห้ามไม่ให้นางก้าวออกไปจากเขตหอว่านหงเหริน หากเป็นช่วงก่อนหน้านี้ นางคงจะปฏิเสธในทันที แต่เมื่อเห็นว่าแม่นางหนานมีอาการดีขึ้นมากแล้ว ความหวาดหวั่นในใจก็ลดลงไปบ้าง ซูเหยาจึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างสดใส

“ขอบพระคุณสำหรับข้อเสนอเจ้าค่ะ งั้นข้าคิดว่าข้าจะออกไปเตรียมสมุนไพรสำหรับยาบำรุงที่ท่านต้องดื่มในวันนี้จะดีกว่า” นางกล่าวอย่างสุภาพ พลางเหลือบมองย่ามสมุนไพรที่แทบจะว่างเปล่า “สมุนไพรที่ต้องใช้มีเพียงไม่กี่ชนิด ข้าจะลองไปขอจากห้องครัวของหอ ท่านนอนพักอยู่ตรงนี้เถิดเจ้าค่ะ ข้าจะรีบกลับมา” ซูเหยาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในหน้าที่การงาน ก่อนจะเดินออกไป

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาที่กำลังเดินกลับมาพร้อมกับสมุนไพรสดในย่ามที่เพิ่งไปเอามาใหม่ถึงกับหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคุณชายห่าวหมิงยืนอยู่ตรงระเบียง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจและความหวาดหวั่นที่แล่นเข้าสู่จิตใจอีกครั้ง ซูเหยาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา นางหลบหลังเสาไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่แถวนั้นอย่างรวดเร็วราวกับจะใช้มันเป็นที่กำบังจากบุรุษผู้นี้ นางยืนนิ่งตัวแข็งทื่อราวกับรูปปั้น โดยไม่กล้าแม้แต่จะขยับหรือหายใจแรง ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะได้ยิน

แต่ทว่าความพยายามของนางกลับไร้ผล เมื่อคุณชายห่าวหมิงหันมาทางเสาไม้ที่นางกำลังแอบอยู่ สายตาคมกริบของเขาจ้องตรงมาที่นางราวกับจะเจาะทะลุผ่านทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางกั้นอยู่ ซูเหยารู้สึกราวกับร่างกายของตนเองถูกแช่แข็งอยู่ในอากาศที่เย็นเยียบ นางค่อย ๆ ก้าวออกมาจากหลังเสาด้วยท่าทางที่ประหม่าและไม่มั่นคง ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำเพื่อแสดงความเคารพ นางยืนนิ่งรอคอยคำสั่งจากเขาด้วยใจที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาคุณชายห่าวหมิงด้วยความระมัดระวัง แม้จะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่นางก็ยังไม่สามารถซ่อนอาการสั่นเทิ้มในใจได้เลย เพราะน้ำเสียงและสายตาที่แหลมคมของบุรุษผู้นั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าตนกำลังจะถูกสังหารได้ทุกเมื่อ ซูเหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อสบตาเขา ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและชัดเจน

“คุณชายเจ้าคะ อาการของแม่นางหนานดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เสียงสั่นเครือ “บาดแผลภายนอกสมานตัวจนแทบจะสนิทแล้ว เส้นชีพจรก็เต้นเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็น อาการไข้ก็ลดลงแล้วเจ้าค่ะ”

ซูเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวต่อ

“ข้าน้อยกล้าให้คำยืนยันว่าบาดแผลที่แม่นางหนานได้รับนั้นไม่สาหัสอย่างที่คิด อีกไม่นานคงจะหายดีเป็นปกติแน่นอนเจ้าค่ะ” นางพยายามอธิบายอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยหวังว่าเขาจะพอใจกับคำตอบและไม่คาดคั้นให้นางต้องพูดอะไรไปมากกว่านี้

คุณชายห่าวหมิงจ้องมองซูเหยาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

“รอยแผลเป็น...จะมีรอยแผลเป็นหรือไม่?” น้ำเสียงนั้นต่ำและกดดันยิ่งกว่าครั้งแรกที่เขาเอ่ยปาก ซูเหยาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

“เท่าที่ข้าได้ตรวจดูแล้ว...หากไม่มีอะไรผิดพลาด รอยแผลเป็นจะไม่คงอยู่เจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงยิ่งขึ้น นางพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อพูดความจริงออกไป “ข้าน้อยใช้สมุนไพรบำรุงผิวที่หายาก เพื่อช่วยให้บาดแผลสมานตัวได้เร็วและลดการเกิดรอยแผลเป็นเจ้าค่ะ”

คุณชายห่าวหมิงพยักหน้าช้า ๆ สายตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองมาที่นางราวกับจะค้นหาคำโกหกแม้เพียงเล็กน้อย

“ดี... อย่าให้ข้าต้องพบว่าคำพูดของเจ้าเป็นเพียงลมปาก” เขาเอ่ยทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ ก่อนจะเดินจากไปอย่างสงบ ทิ้งซูเหยาให้ยืนตัวแข็งทื่ออยู่เพียงลำพัง

ทันทีที่ร่างของคุณชายห่าวหมิงลับสายตาไป ซูเหยาถึงกับทรุดตัวลงพิงกำแพง นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกราวกับเพิ่งรอดชีวิตจากการถูกสังหาร มือที่ถือย่ามสมุนไพรถึงกับสั่นเทิ้มจนแทบจะจับสิ่งของไม่ได้ ความหวาดกลัวที่ถูกกดทับมานานพลันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงจนนางต้องหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อตั้งสติได้แล้ว ซูเหยาก็รีบเข้าไปในห้องพักของแม่นางหนานทันที นางเดินตรงไปยังเตาที่ตั้งอยู่มุมห้อง แล้วเริ่มลงมือต้มสมุนไพรบำรุงตามตำราอย่างตั้งอกตั้งใจโดยไม่สนใจความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน นางตวงสมุนไพรแต่ละชนิดอย่างแม่นยำด้วยมือที่เคยสั่นเทิ้ม แต่บัดนี้กลับมั่นคงและเชี่ยวชาญราวกับใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งเหล่านี้มาเนิ่นนาน

หลังจากต้มยาเสร็จ นางจึงเริ่มเตรียมสมุนไพรอีกส่วนหนึ่งสำหรับนำไปประคบบาดแผลของแม่นางหนานโดยเฉพาะ ซูเหยาบรรจงใช้ผ้าแพรเนื้อดีชุบกับน้ำสมุนไพรที่ต้มจนอุ่นได้ที่ แล้วค่อย ๆ บิดหมาด ๆ ก่อนจะนำไปประคบลงบนรอยแผลที่กำลังสมานตัวอย่างแผ่วเบาและระมัดระวังที่สุด ซูเหยาทำทุกอย่างด้วยความใส่ใจและพิถีพิถัน เพราะนางรู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ช่วยให้แม่นางหนานฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากประคบสมุนไพรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซูเหยาก็นั่งลงข้างเตียงของแม่นางหนานอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มบางเบา ดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหลับอย่างสงบด้วยความรู้สึกห่วงใยและยินดี ถึงแม้ว่าคุณชายห่าวหมิงจะน่ากลัวเพียงใด แต่ตราบใดที่แม่นางหนานยังคงปลอดภัย นางก็พร้อมที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้การรักษานี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10
(รักษาผู้เล่นนับไหม? ขอแนบไว้ก่อนแล้วกัน)

[NPC-11] จางกงกง
โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม
หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa · โพสต์ 2025-9-16 07:48:32

วันที่ 08 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (รักษาวันที่ 6/7)

แสงเช้าสีทองอ่อนลอดผ่านม่านผ้าบางเบาเข้ามาในห้องพักชั้นบนสุดของหอว่านหงเหริน กลิ่นยาสมุนไพรจาง ๆ คลอเคล้ากับกลิ่นไม้หอมของโต๊ะเตียง หลินหยาลืมตาตื่นในความเงียบสงบ ร่างบางเริ่มคุ้นกับกลิ่นยาเสียจนรู้สึกอบอุ่นมากกว่าน่ารำคาญ เธอค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นจากฟูกนุ่ม ก้าวเท้าเปล่าเดินทอดไปยังหน้าต่างบานใหญ่ เปิดบานไม้ช้า ๆ ให้สายลมยามอรุณพัดเข้ามา ฟ้าฉางอันยามเช้าเป็นสีครามบางที่ไล่เฉดอ่อนราวกับน้ำหมึกจาง รังสีแรกของอาทิตย์แต้มยอดหลังคาเก่าแก่ให้ทอประกายระยิบระยับ หลินหยายืนพิงกรอบหน้าต่าง สูดลมหายใจลึก พ่นลมหายใจออกเบา ๆ จนความอึดอัดในอกค่อยคลาย เธอมองทิวทัศน์ที่ไกลออกไป พลางยิ้มบางกับความรู้สึกว่าร่างกายของตนแข็งแรงขึ้นกว่าวันแรกมากนัก

@SuYao

“เชิญเลยเจ้าค่ะ” หลินหยาพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แล้วเดินกลับมานั่งที่ขอบเตียงยื่นข้อมือให้โดยไม่ต้องรอคำชักชวน สายตาเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของหมอหญิงอย่างสบายใจ

@SuYao

ท่านหมอหญิงทำการรักษาตรวจบาดแผลอย่างระมัดระวัง ทุกสัมผัสของมือเย็นนุ่มเปี่ยมความละเอียดอ่อน ในสายตาของหลินหยารอยยิ้มของท่านหมอนั้นช่างสงบนิ่งปราศจากเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ยิ่งนานวันหลินหยาก็ยิ่งรู้สึกวางใจ “ท่านหมอเก่งขึ้นทุกครั้งเลยเจ้าค่ะ” หลินหยาพูดพลางยกยิ้มตาโค้ง “ยิ่งได้อยู่ด้วยกันบ่อย ข้ายิ่งเห็นว่าท่านเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เคยมีเค้าความเจ้าเล่ห์ในสายตาเลยสักนิด”

@SuYao

เมื่อการรักษาเสร็จเรียบร้อยหลินหยาจึงกล่าวขอบคุณท่านหมอเสียงใส “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านหมอ” ก่อนจะหยิบตำราหนังสือเล่มหนาปกผ้าไหมซีดที่วางอยู่ข้างหมอนขึ้นมาเปิดอ่านต่อ เป็นตำราขนมหวานของเสี่ยวจ้าวจื่อที่เธอเริ่มศึกษาอย่างจริงจัง หน้าปกเก่าแต่ยังคงมีกลิ่นหมึกอ่อน ๆ ชวนให้ใจสงบ

เสียงพลิกหน้ากระดาษเบา ๆ คลอเคล้ากับกลิ่นยาสมุนไพรในห้อง กลายเป็นบรรยากาศเช้าที่เรียบง่ายและอบอุ่น หลินหยานั่งขัดสมาธิบนเตียง แววตาเป็นประกายสนุกสนานเมื่ออ่านถึงหน้าสุดท้ายของสูตรซาลาเปาเกสรเมฆา เธอเผลอยิ้มกว้างกับความท้าทายที่รออยู่ แม้จะบาดเจ็บ แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง

เมื่อคราวถึงยามเซินเสียงฝีเท้าหนักแน่นก้องขึ้นบนระเบียงไม้ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเลื่อนเปิดอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอ่อนของไม้กฤษณาที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาลอยเข้ามาพร้อมกับสายลมยามเซิน จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงปรากฏตัวขึ้นในชุดคลุมสีเข้มเรียบหรู หน้ากากครึ่งใบหน้าสะท้อนประกายแสงอาทิตย์ยามบ่ายให้ดูคมเย็นอย่างน่าหวั่นเกรง ดวงตาคมกริบกวาดสำรวจทั่วห้องเพียงครู่ก่อนจะหยุดที่ร่างของหญิงสาวบนเตียง

ก่อนที่จางกงกงจะเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแรงกดดัน “หมอหญิงเจ้าออกไปพักก่อน ข้าจะคุยกับนางสักครู่ เสร็จแล้วข้าจะถามอาการอีกที” ถ้อยคำสุภาพแต่เป็นคำสั่งชัดเจน

@SuYao

เมื่อบานประตูเลื่อนปิดลง ความเงียบสงบก็ปกคลุมห้องอีกครั้ง หลินหยาที่นั่งพิงหมอนอยู่ระบายยิ้มบาง สีหน้ายังมีร่องรอยความซีดแต่แววตากลับเป็นประกายอบอุ่น “ท่านมาถึงเร็วกว่าที่คิดนะเจ้าคะ” เสียงของนางนุ่มละมุนปนขี้เล่น

จางกงกงก้าวเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบลงบนร่างนาง ความเย็นจากสายตาคมเข้มลดทอนลงเมื่อเห็นสีหน้าดีขึ้นของหลินหยา “เจ้าดูดีขึ้นมาก” น้ำเสียงแม้ยังทุ้มเรียบ แต่ในนั้นมีประกายโล่งใจที่คนฟังสัมผัสได้ “แต่ข้าก็ยังไม่วางใจนัก” หลินหยายกยิ้มเล็ก พยักหน้าช้า ๆ “ข้าดีขึ้นจริง ๆ เจ้าค่ะ ดูสิ…แผลแทบไม่เจ็บแล้ว” นางยกแขนขึ้นเล็กน้อยให้เขาเห็นเป็นการยืนยัน ก่อนจะเอียงคอมองชายตรงหน้าอย่างหยอกเย้า “ท่านต้องเหนื่อยไม่น้อยที่ตามดูแลข้าทุกวัน”

ดวงตาที่อยู่ใต้หน้ากากฉายประกายสั่นไหวเพียงเสี้ยว จางกงกงโน้มตัวลงเล็กน้อย สายตาทอแววที่มีทั้งห่วงใยและความครอบครอง “ตราบใดที่เจ้ายังไม่หายดี ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าห่างสายตา” เสียงต่ำพร่ากระซิบชัดในห้องเงียบ ราวคำสัญญาที่ไม่ต้องการการโต้แย้งใด ๆ

หลินหยาเพียงยิ้มรับ ใจเต้นแรงแต่ไม่อาจปฏิเสธความอบอุ่นในถ้อยคำของเขาได้ นางยกมือบางขึ้นแตะหลังมือเขาเบา ๆ “ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ…ท่านห่วงข้าเสมอ” ชายหนุ่มมองสัมผัสนั้นอย่างพอใจ ความเย็นชาในดวงตาลดลงจนแทบกลายเป็นความอ่อนโยนที่มีเพียงหลินหยาเท่านั้นจะได้เห็น

เมื่อเยี่ยมเยือนคนป่วยเสร็จจางกงกงจึงเดินทางออกจากห้องขาก้าวออกมาจากภายใน จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงก็เดินตรงไปยังมุมโถงด้านนอกที่หมอหญิงซูเหยายืนรออยู่ ร่างสูงในชุดคลุมสีเข้มทาบเงายาวบนพื้นไม้ แสงบ่ายส่องกระทบหน้ากากครึ่งใบหน้าจนเกิดประกายเย็นเฉียบ “หมอหญิง” น้ำเสียงทุ้มเรียบ แต่แรงกดดันในถ้อยคำกลับหนักแน่นพอจะทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ “แม่นางหลินอาการเป็นอย่างไรแล้ว”

@SuYao

คำตอบนั้นทำให้ดวงตาใต้หน้ากากกระพริบขึ้นเพียงเล็กน้อย เงียบงันเพียงชั่วลมหายใจก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่รอยยิ้มเย็นเฉียบออกมา เป็นรอยยิ้มที่มีทั้งความโล่งใจและประกายซ่อนเร้นบางอย่าง “ดี…เช่นนั้นเจ้าจงดูแลต่อไปจนกว่านางจะลุกขึ้นเดินได้เองทุกก้าว ข้าจะให้รางวัลตอบแทน” แม้ถ้อยคำเป็นคำชม แต่แรงกดดันในน้ำเสียงกลับคล้ายคมมีดยิ่งนัก

จางกงกงปรายตามองประตูห้องที่เพิ่งปิดลงเมื่อครู่ แววตาภายใต้หน้ากากสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ ความตื่นเต้นอันเย็นเยียบคล้ายลมพายุยามราตรี แค่คิดว่าอีกไม่นานหญิงสาวผู้ดื้อรั้นจะกลับมายืนต่อหน้าเขาโดยไร้ข้ออ้างป่วยไข้ หัวใจที่เยือกเย็นมาตลอดก็คล้ายจะเต้นแรงขึ้น ออร่าของอสรพิษผู้รอคอยเวลาลงโทษคนที่บังอาจทำให้เขาห่วงใยเกินควรยังคงกรุ่นอยู่ในอากาศจนหมอหญิงข้างตัวรู้ตัวได้ จนกระทั่งเขากันกลับมาถามซูเหยา "เจ้ามีอะไรอีกไหม?"

@SuYao เอาเลยจ้าฝากด้วยจ้า

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ซาลาเปาเกสรเมฆา (5/6)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

XueXi · โพสต์ 2025-9-16 10:35:02

วันที่ 15 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

หอว่านหงเหรินยามราตรีเต็มไปด้วยแสงโคมไฟสีแดงที่ส่องสะท้อนเงาแดนซ์รำบนม่านแพร เสียงหัวเราะของแขกเหล่านายท่านดังระงมเจือกลิ่นสุราและดอกเหมยคลุ้งไปทั่วโถง เสวี่ยซีในชุดแพรบางสีครามอ่อน เดินก้าวเข้าสู่ห้องรับรองชั้นบนตามเทียบเชิญที่ถูกส่งมา

เสวี่ยซีในฐานะนายโลมมิอาจขัดคำสั่งของเถ้าแก่หลิวไค่ได้ การขายเรือนร่างจึงกลายเป็นความคุ้นชินทั้งที่มันแสนจะปวดลึกในจิตใจ ความสัมพันธ์รักลึกซึ้งที่ควรจะมอบให้คนที่รัก กลับต้องมามอบให้กับผู้มีอำนาจเงินทอง ที่ซื้อตัวและใช้เรือนร่างเขาราวกับเป็นของเล่น

ชายหนุ่มร่างบอบบางผู้นี้มีนัยน์ตาสีอำพันราวกับหยดน้ำผึ้งต้องแสงเพลิง มอบประกายหวานละมุนแต่ก็แฝงความเศร้าลึกซึ้ง รูปโฉมงดงามเหนือชายใด ขนตาเรียวยาวสั่นไหวเหนือแก้มขาวเนียนละเอียด ผิวกายเปล่งประกายคล้ายหยกขาวเมื่อสะท้อนแสงตะเกียง เอวบางคอดกิ่วสะโพกผายอ่อนช้อย ทำให้ร่างบอบบางนี้ยิ่งดูละม้ายดอกโบตั๋นกลางราตรี งดงามเกินกว่าจะเป็นเพียงบุรุษ

เมื่อประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก เสวี่ยซีเห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนรออยู่ด้านใน ภายในห้องอบอวลด้วยกลิ่นกำยานหอมจาง ๆ บุรุษนั้นคือ ‘หลี่หยาง’คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นรักแรกและรักเดียวของเขา คนที่เคยกุมมือเขาเดินผ่านความทุกข์ในวัยเยาว์สิบปีเต็ม ก่อนที่ความจริงอันโหดร้ายจะแฉลบออกมาราวกับคมดาบ

"ซีเอ๋อร์..." หลี่หยางเอ่ยเรียกเสียงอ่อนหวาน ดวงตาคมวาวมีน้ำตาคลอ เขาก้าวเข้ามาใกล้ ราวกับภาพในความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนหวนกลับมา

เสวี่ยซีเบือนหน้าหลบ นัยน์ตาอำพันสั่นไหว "เหตุใดเจ้าจึงเรียกข้าเช่นนั้นเจ้าคือคนที่ทิ้งข้าไป เจ้าคือคนที่โยนเงินปึกใหญ่ให้ข้าแล้วบอกว่าเราไม่เคยรู้จักกัน"

หลี่หยางยื่นมือมาอย่างอ่อนแรง "ข้าผิดไปแล้ว ซีเอ๋อร์ ตอนนั้นข้าโง่ ข้าถูกครอบครัวบีบบังคับให้แต่งกับคุณหนูตระกูลใหญ่ ข้าไม่อาจฝืนได้...แต่ใจของข้ายังเป็นของเจ้าเสมอ"

เสวี่ยซีกัดริมฝีปากแน่น หัวใจที่บอบช้ำจากบาดแผลในอดีตกลับถูกเสียงทุ้มแผ่วออดอ้อนนั้นสั่นคลอน น้ำตาเอ่อคลอจนพร่ามัว เขาพยายามเข้มแข็ง แต่ความทรงจำมากมายกลับไหลทะลักเข้ามา ยามที่ทั้งสองเคยนั่งกินขนมบนเขา ยามที่หลี่หยางเคยห่มผ้าให้อย่างอ่อนโยน

"เจ้า..." เสียงเสวี่ยซีสั่นพร่า "เจ้าเคยสาบานว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งข้า แต่สุดท้ายเจ้ากลับเป็นคนผลักข้าลงเหว"

หลี่หยางกุมมือบางแน่น "ข้าจะชดใช้ทุกสิ่ง ข้าซื้อตัวเจ้ากลับมา ไม่ใช่เพื่อให้เจ้าปรนนิบัติใคร แต่เพื่อให้เจ้าอยู่เคียงข้าดังเดิม เชื่อข้าอีกสักครั้งเถิด ข้าจะเปลี่ยนทุกอย่าง เราจะเริ่มต้นใหม่เพียงเจ้าตอบตกลง"

คำพูดอ่อนหวานราวกับคมมีดแหลมคม กรีดใจเสวี่ยซีให้เลือดไหลไม่หยุด เขาหลับตาแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มอุ่นร้อน ร่างสั่นเทาในอ้อมมือที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พักพิง แต่ก็เป็นอ้อมมือเดียวกันที่ผลักเขาสู่ความมืดมิด

หัวใจของเสวี่ยซีเกือบจะยอมจำนนต่ออดีต เขาอ้าปากจะเอ่ยคำตอบ...

แต่ทันใดนั้น

"พอได้แล้ว"

เสียงทุ้มก้องดังขึ้นจากหน้าประตู เงาร่างสูงใหญ่ในชุดขุนนางสีเข้มก้าวเข้ามา แววตาคมดุเปล่งประกายดั่งเปลวเพลิง—เถียนเฟิง

เขามองภาพตรงหน้าเสวี่ยซีในอ้อมแขนของหลี่หยาง นัยน์ตาสีอำพันพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความลังเลปวดร้าว สายตาของเถียนเฟิงพลันแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดลึกซึ้งที่พยายามกดกลั้นไว้ไม่ให้ระเบิดออกมา

"ซีซี" เถียนเฟิงเอ่ยเสียงแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาหลับตาลงชั่วขณะก่อนจะหันหลัง เดินจากไปโดยไม่เหลียวมอง

"เถียนเฟิง!" เสวี่ยซีสะดุ้ง ร่างบางผลักหลี่หยางออกทันที หัวใจพลันตระหนักว่าแท้จริงแล้ว สิ่งที่เขากำลังจะสูญเสียสำคัญเพียงใด

หลี่หยางคว้าแขนเสวี่ยซีไว้ "อย่าไป ข้าเป็นคนรักเจ้า เจ้าอยู่กับข้าเถิด!"

เสวี่ยซีสะบัดมือออกเต็มแรง น้ำตาร่วงพร่างพรู "รัก? รักของเจ้าคือการทิ้งข้าไปแต่งกับคนอื่น รักของเจ้าคือการผลักก้นเหว ใช่หรือไม่!"

น้ำเสียงแหลมพร่าดังก้องในห้องรับรอง เสวี่ยซีเชิดหน้าทั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้ม "หลี่หยาง ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าไม่ต้องการคำสัญญาและคำหวานของเจ้าอีกแล้ว ข้าขอเลือกคนที่ปกป้องข้าในยามตกต่ำ มิใช่คนที่ทอดทิ้งในยามยากลำบาก"

เขาหันหลัง รีบวิ่งออกจากห้อง ประตูบานเลื่อนกระแทกดังปัง!

โถงใหญ่หอว่านหงเหรินสว่างวาบด้วยแสงโคมไฟ เสียงขลุ่ยและพิณยังดังลอยเคล้า แต่เสวี่ยซีไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว ร่างบอบบางในชุดแพรสีครามวิ่งฝ่าฝูงชนออกไปยังถนนเปียกชื้นด้วยน้ำค้าง ร่างกายสั่นสะท้านทว่าหัวใจกลับเต้นแรงอย่างชัดเจน

"ท่านเถียนเฟิง...รอข้าด้วยเถิด"

เขาวิ่งฝ่าลมหนาวตามเงาสูงใหญ่ที่กำลังจะหายลับไปในความมืด

"ท่านเถียงเฟิง ได้โปรด"

ค่าจ้าง: 100 ตำลึงเงิน - 15 EXP (รายวัน)

SuYao · โพสต์ 2025-9-16 16:08:54

วันที่ 8 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน