[ประตูวังทิศเหนือ] ประตูเสวียนอู่

Longyue บ้า

CHAPTER 22.1วันที่สิบเอ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันอาทิตย์ ประมาณ 12.00 น.

หลงเยวี่ยกลับจากตำหนักเหมันต์ได้ไม่ทันไร ก็มีกงกงเข้ามาแจ้งที่ตำหนักเมิ่งเหยาว่า เฮ่อถูเจี๋ยอวี๋ดื่มยาพิษถึงแก่ความตายแล้ว 

นางตายแล้ว…หญิงสาวที่เมื่อครึ่งเดือนก่อนสวมปิ่นระย้างดงาม เป็นที่โปรดปรานอย่างล้นพ้น 

นางตายแล้ว…สตรีที่มีโอกาสขี่ม้าชมทิวทัศน์ในอุทยานเม่าหลิน 

เพียงชั่วเวลาที่เพลี้ยงพล้ำในกลอุบายชิงความโปรดปราน นางก็ตายเสียแล้ว

เสี่ยวโหยวจื่อ กงกงน้องที่หลงเยวี่ยได้พบเจอครั้งเมื่อเข้าวัง ประคองมือของนางเดินไปทางประตูเสวียนอู่ ยืนอยู่บนหอคอยของกำแพงสูง มองขบวนส่งศพของหญิงสกุลเฮ่อถูคล้อยหลังออกจากพระราชวังต้องห้าม เสียงประกาศไปตามท้องถนนดังกระทบโสตอย่างแผ่วเบา

เช้าวันที่ 11 เดือน 8 ร่ำลือกันว่า เฮ่อถูเจียยวี๋ ดื่มยาพิษถึงแก่ความตาย ร่างเฮ่อถูเจียยวี๋ถูกบรรจุโลงและเตรียมขบวนเดินทางส่งพระศพขึ้นเหนือกลับไปยังบ้านเกิดนาง ในเวลา 12.00 น. ณ ประตูเมืองทิศเหนือ เจิ้งเหยา 

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันประหารฉีจินซานแล้ว “หญิงสกุลเฮ่อถูก่อกรรมทำเข็ญ ฝ่าบาทพระราชทานโทษตายอย่างครบสามสิบสองนับว่าเห็นแก่ความหลังเก่าก่อนที่เคยรับใช้มา นายหญิงน้อย นางได้รับกรรมอย่างสาสมแล้ว ท่านอย่าได้มองให้เสียสุขภาพจิตเลยพ่ะย่ะค่ะ”

คำกล่าวของเสี่ยวโหยวจื่อช่างน่าขบขัน

หลงเยวี่ยมุมปากกระตุกน้อยๆ เห็นแก่ความหลังครั้งเก่าก่อนหรือ? เกรงว่าจะเป็นเพราะไม่ใส่พระทัยเลยต่างหาก แม้แต่โทษประหารนี้ก็คงไม่ใช่พระองค์ให้ความเห็นขึ้นมา

“พรุ่งนี้จะประหารฉีจินซานแล้ว เขาเป็นคนของข้า เจ้านำเงินสามร้อยตำลึงเงินนี้ไปเป็นค่าทำศพและจากคนบำรุงดูแลหลุมฝั่งศพสกุลฉี”

“รับคำสั่งนายหญิงน้อย”

หลงเยวี่ยหันหลังก้าวลงจากอาคารสูง นางมิได้รู้สึกเสียใจต่อการจากไปของเฮ่อถูเจี๋ยอวี๋ เย่เหม่ยเหริน หรือแม้แต่ฉีจินซาน เพียงแต่เบื้องหลังกำแพงสีแดงสดที่รุ่งเรืองดุจอาทิตย์เที่ยงวัน ช่างเป็นสถานที่ที่คดเคี้ยวดำมืด

ดวงตาคมกล้ามองไปยังทิศแห่งอำนาจ มุมปากเหยียดรอยยิ้ม ทอดถอนใจเหลือประมาณ

++ ข่าวประกาศ  ++

ร่างของเฮ่อถูกเจี๋นอวี๋บรรจุโลงเตรียมกลับบ้านเกิดทางประตูทิศเหนือ

+10 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวประกาศ @@@Admin 

        

มอบเงินค่าทำศพฉีจินซาน 300 ตำลึงเงิน

Longyue บ้า

CHAPTER 27.2

วันที่สี่เดือนเก้าแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันพุธ ช่วงเวลา 12:00 น.
เควสต์ปลดหัวใจไทเฮา : ประตูเสวียนอู่

เวลานัดหมายสวดมนต์ภาวนาที่ศาลเจ้าสัจจเทพอี๋เหอคือช่วงเที่ยงวันก็จริง ทว่าหลงเยวี่ยยังคงมาคอยท่าก่อนเวลา ไทเฮาเป็นผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบแม้จะมิได้เข้มงวดกวดขันอย่างเก่าก่อนก็ยังรักษาเวลาอย่างยิ่ง นางจึงมิอาจพลั้งเผลอให้เสียการ อากาศวันนี้เย็นสบายมีสายฝนช่วงเปลี่ยนฤดูในตอนเช้าเพียงปรอยๆ ทำให้เวลาเที่ยงวันทั้งปลอดโปร่งและชุ่มฉ่ำ

รออยู่ไม่ถึงหนึ่งเค่อ หลงเยวี่ยก็มองเห็นรถม้าคันหนึ่งเทียมอาชาพ่วงพีสีดำ ขนเป็นประกาย กำลังวังชามากยิ่ง ตัวรถทำจากไม้เนื้อแข็งที่มีกลิ่นหอม แม้นมิได้มีการจัดแต่งลวดลายฉลุอย่างหรูหรา หากว่าฝีมือการช่างปราณีตนั่ง เพียงมองตัวรถก็พอคาดเดาได้ว่าที่ด้านในมีผู้สูงศักดิ์ประทับอยู่ ซึ่งในยามนี้ผู้ที่มีกำหนดการออกนอกวังมีเพียงไทเฮาเท่านั้น

เมื่อรถม้าย่างกีบเท้าใกล้เข้ามา หลงเยวี่ยก็ยอบกายลงคุกเข่ากึ่งพิธีการ เอ่ยเสียงแว่วหวานราวกับนกขมิ้น “ถวายบังคมไทเฮา ขอพระองค์ทรงเกษมสำราญยิ่งยืนนาน”

“ลุกขึ้นเถิด…” เนตรหงส์ซึ่งผ่านกาลเวลามายาวนานปรายมองด้านล่างจากหน้าต่างรถม้า พบหญิงสาวท่วงท่าสะโอดสะองที่ประทินโฉมละเมียดละไม แต่งกายสวยสดปราณีตทุกยาม ตอนนี้นางสวมชุดผ้าต่วนสีเขียวแก่ดูสุขุมเงียบงัน คลับคล้ายมิใช่ธิดาสกุลตวนมู่คนเก่า มุมปากที่มีริ้วรอยประดับรางๆ วาดออกเล็กน้อย ในความเคร่งขรึมของรอยยิ้มแฝงความปราณีอยู่ลึกๆ “...แต่งกายเรียบร้อยนัก มิใคร่เห็นเจ้าแต่งกายเรียบง่าย มองดูแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้”

“ขายหน้าไทเฮาแล้วเพคะ”

“ขึ้นมาเถิด หากชักช้าประเดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์ยาม” หลงเยวี่ยยอบกายรับพระราชเสาวนีย์ ยืนกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งแก่นางกำนัล แล้วขยับร่างขึ้นไปบนรถม้า

ดำเนินเควสต์ปลดหัวใจไทเฮา @@Admin 

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ห้า ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามอิ๋ย ( 03.00 น. )

   เสียงยามย่ำตีสามดังแว่วจากหอสูงป้อมประตูเสวียนอู่ในยามนี้เงียบสงัด ราวกับกลั้นลมหายใจรอคอยชะตากรรมที่คาดหวังให้ทุกอย่างเรียบร้อยดั่งดวงใจปรารถนา

   เหนือประตูเมือง ในซอกหลืบมุมอับสายตาที่แคบยิ่งกว่าลำคอห่าน ฝ่าบาทในอาภรณ์ทหารปลอมตัวซ่อนเงาอยู่แนบข้างกายเว่ยเจียเหลียนฮวา — ทั้งสองใกล้ชิดจนแทบสัมผัสลมหายใจ หากใครมองจากเบื้องล่างยากนักจะสังเกตเห็นพวกเขา สิ่งนี้คือสิ่งที่ทำให้นางข้องใจยิ่งนัก ทว่าเพื่อผลประโยชน์แล้วจำต้องเงียบปากไว้

   “เงียบไว้ เจิ้นจะล่อแมวออกจากรัง...” พระสุรเสียงต่ำประหนึ่งลมราตรี ฝ่าบาททรงก้มลงกระซิบข้างหูเบา ๆ

   ในใจของสตรีผู้เป็นสนมนั้นทำได้เพียงภาวนาอย่าให้บุรุษผู้ที่จะก้าวผ่านประตูเสวียนอู่นี้แลเห็นนางในสภาพนี้เลย คำเอ่ยขออภัยนับร้อยพันคราเอ่ยซ้ำในดวงใจจนสตรีร่างเล็กแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่ว่าชีวิตไม่ยอมให้นางได้พักร้องไห้เลยสักครา

   ณ ลานเบื้องล่าง ปรากฏร่างหลิวชุ่นในอาภรณ์นายทหารขุนนาง เขาก้าวเข้าสู่ลานประตูชั้นใน พร้อมองครักษ์ติดตามสองคน ทั้งหมดเดินผ่านด่านตรวจตามระเบียบของวังหลวง

   ทหารเวรประจำประตูตรวจอาวุธตามธรรมเนียม — ชั่วขณะแรกเหมือนไม่มีสิ่งผิดแผกใดแต่ในจังหวะปลดอาวุธนั้นเอง ใบหน้าของทหารเวรพลันเปลี่ยน

   “ลงมือ!!” เสียงตะโกนสั้นปานฟ้าผ่ากลางแสงจันทร์

   มีดสั้นจากทหารเวรแทงสวนเข้าใส่สีข้างของหลิวชุ่นอย่างฉับพลัน คมกระบี่วาววับอีกสามสายจู่โจมซ้อนจากสองข้างและเบื้องหลัง จากบนป้อม ปรากฏร่าง “ทหาร” อีกสิบกว่าคนกระโจนลงมาราวเหยี่ยวถลาลม — พวกมันคือมือสังหารที่แฝงตัวมาในคราบทหารราชการ น่าขันสิ้นดีนัก

   “หึ...”

   แม้ถูกแทง หลิวชุ่นกลับไม่ถอย เขารับการโจมตีก่อนจะรวบรวมปราณเข้าสู่จุดตันเถียนกลางอก ก่อนตวัดมือขวาชักกระบี่แสงออกจากปลอกผ้าหลังแผ่นหลัง — “ปราณคันฉ่องเทพคาบจันทรา” แผ่ประกายเงินออกจากกระบี่เหมือนสายน้ำสะท้อนแสงจันทร์

   เพียงตวัดหนึ่งเดียว กระแสปราณเรียงกันราวบานคันฉ่องหลายชั้น กวาดกั้นกระบี่สามสายที่พุ่งมาซ้อน พลิกแนวกระบี่ให้เบี่ยงกลับใส่เจ้าของคมเอง

   ฉัวะ!

   เลือดกระเซ็น — มือสังหารข้างหนึ่งถูกคมกระบี่ของตนตัดกลางแขน หวีดร้องลั่น

   หลิวชุ่นฉวยโอกาสนั้นถอยหลังไปสองก้าว โยนกระบี่ขึ้นเหนือศีรษะ ปราณไหลเวียนเข้าสู่ด้ามกระบี่ทันที แสงจากคันฉ่องลอยสูงเหนือหัว ก่อนไล้ลงมาเป็นวงแสงคล้ายกระจกเดือนเพ็ญ

   ผืนฟ้าชั่วขณะสว่างสลัว กายาแท้ของเขาเผยออกจากเงาทหาร เผยชุดมือสังหารจากยุทธภพในชุดคลุมน้ำหมึกแถบขาว

   “ใช่แล้ว” ฝ่าบาททรงพึมพำบนกำแพงเมืองฉางอัน “มันเปิดไพ่ของตนเองแล้ว”

   พระองค์ดีดนิ้วเบา เสียงคล้ายเหรียญกระทบหิน เป็นสัญญาณให้ องครักษ์ลับสิบคน ที่วางซ้อนกำลังไว้ล่วงหน้าเข้าสู่การเคลื่อนไหวทันที องครักษ์เหล่านั้นแต่ละคนแต่งกายธรรมดาแฝงตัวเป็นชาวบ้าน ทว่าเคลื่อนไหวฉับไวราวพยัคฆ์ บุกเข้าห้อมล้อมกลางวงสังหาร ร่วมกับหลิวชุ่นซึ่งกำลังใช้ “กระบี่คันฉ่องจันทรา” แผ่ม่านคุ้มตัวกลางสนาม

   “จับเป็นมัน! อย่าให้มันตายง่าย ๆ!!” เสียงจากคราบมังกรหนุ่มประกาศกร้าวออกไป โองการที่ต้องการรวบตัวการในคราเดียวเพื่อตัดสินโทษและปิดประตูเมืองตีแมวให้ตายสิ้นทั้งเก้าชีวัน

   ทันใดนั้น — เสียงจากบนป้อมด้านเหนือแผดมาอีก

   “หวงตี้อยู่บนนั้น!! จับตัวมันไว้ให้ได้!”

   มือสังหารสองคนแยกตัวพุ่งขึ้นมาทางป้อม เจาะเป้าหมายตรงมายังฝ่าบาทด้วยวิชาตัวเบา ฝ่าบาททรงเบี่ยงพระวรกายหลบในจังหวะพอดี ใช้เพียงปลายเท้าไถลเบา ๆ ไปข้างแผ่นหิน ไม่ตอบโต้กลับแม้ครึ่งกระบวน

   “เว่ยเจีย เจ้า—”

   “ฝ่าบาท ถอยไปเพคะ!”

   หาใช่เพื่อปกป้องเขาในฐานะภรรยาไม่ นางเพียงปกป้องเขาเพื่ออำนาจของมังกรไม่ควรมีผู้ใดกล้ำกลายได้ ในห้วงความคิดของเว่ยเจียเหลียนฮวามีเพียงเพื่อความผาสุกของต้าฮั่นและคงไว้ซึ่งอำนาจที่ต้องสืบทอดต่อไปยังหลานของนาง ร่างบางพุ่งตัวแทรกออกจากมุมหลืบในจังหวะพอดี ร่างกายอ่อนช้อยดั่งสายน้ำปลิวกระชับด้ามกระบี่บางเฉียบจากข้างเอวเพื่อรับแรงปะทะจากระยะประชิด

   นางเริ่มรู้สึกตัวมาสักพักแล้วว่าเรี่ยวแรงของนางต่างจากผู้อื่นแม้ไม่ได้ฝึกตนให้แข็งแกร่งนัก นางจึงหยิบตรงนี้มาใช้เพื่อรับมือกับแรงของนักฆ่าทั้งสองแม้ว่าจะไม่ได้มีวิชากระบี่ใด ๆ ก็ตาม

   หากไม่เป็นนางที่สิ้นชีพ ย่อมเป็นมันที่สิ้นลม

   เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามป้องกันเอาไว้ หมายจะล่อให้พวกมันตกกำแพงป้อมประตูเหนือ บัดนี้นับว่านางคงต้องใช้บุญวาสนาทั้งชีวิตเพื่อมีลมหายไปต่อไปกระมัง

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ห้า ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามอิ๋น ( 04.00 น. )

   เคร้ง !

   เสียงกระบี่ฟาดฟันเสียงดังในยามอิ๋นจนแสบหู เว่ยเจียเหลียนฮวาที่อยู่บนป้อมกำแพงทางเหนือเร่งกำลังกายที่มีทั้งหมดเพื่อต้านทานนักฆ่าในคราบอาภรณ์นายทหารก่อนจะยกเท้าเล็กเตะเข้าเต็มรักเพื่อทำให้พวกมันปลิดปลิวลงไปจากกำแพงสูงนี้เสีย ดวงตาเมล็ดซิ่งมองพื้นที่ด้านล่าง พินิจสิ่งที่ควรกระทำแล้วมีเพียงคำว่าช่วยเหลือเขาเสียเท่านั้นที่ดังโครมครามในอก

   สตรีผู้สามอาภรณ์ของพระสนมถือกระบี่บางเฉียบรีบวิ่งลงจากป้อมกำแพงเมืองเพื่อเข้าสู่สนามไปช่วยเหลือหวางเย่ผู้ที่มีหยาดโลหิตอาบจนจะทั่วท้องแล้ว

   “เหลียนฮวา?”

   เขาที่แลเห็นางเดินมาพร้อมกระบี่ก็เร่งเดินลมปราณเพื่อตวัดปราณกระบี่เป็นวงกว้างให้นักฆ่าทั้งหลายกระเด็นออกไปและวิ่งมาดึงให้นางอยู่ข้างหลังของเขาทันใด

   “ข้ามาช่วยท่านแล้ว อย่างน้อยก็เหลือตัวเป้ง ๆ สักสองคนไว้ทรมานเข้นความจริงเถิด”

   เมื่อจากสิบเหลือเพียงสอง เช่นนั้นแล้วคู่รักผู้ไม่อาจแสดงออกอย่างเปิดเผยต่างใช้ข้ออ้างการช่วยชีวิตในการแสดงความเป็นห่วงซึ่งกันและกันออกมา

   การต่อสู้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่องและลุกไหม้ดั่งเพลิงโหม กระบวนท่าต่างฝ่ายรุกโต้ประหนึ่งเงาจันทร์แทงผ่านม่านเมฆ ทว่าด้วยความชำนาญและกลยุทธ์ของผู้มีฝีมือ บวกกับการบุกกลับขององครักษ์ลับที่ถูกส่งเข้ามาสนับสนุน ในที่สุด เหล่ามือสังหารที่เหลือจำต้องล่าถอย

   แม้จะพยายามต้านไว้ แต่สุดท้ายก็มีบางคนถูกจับกุม ทหารเรือนในวังรีบมัดพวกมันอย่างแน่นหนา ขณะที่องค์หวงตี้ในอาภรณ์สีทมิฬยืนมองเหตุการณ์ด้วยดวงเนตรลุ่มลึก

   “กุมตัวพวกมันไปห้องลับใต้ดิน อย่าให้ข่าวเล็ดลอดแม้แต่ลมหายใจ” พระสุรเสียงเอ่ยเฉียบเย็น “เรื่องนี้…ไม่จำเป็นต้องเผยแพร่”

   หลิวเช่อ—? ตวัดสายตามองเหล่าขันทีและนางกำนัลที่อยู่ใกล้

   “รวมถึงเจ้า...หลิวชุ่น อย่าแพร่งพรายแม้แต่ครึ่งคำ”

   จากนั้นพระองค์ส่งสัญญาณเรียกหมอหลวงให้เข้ามาตรวจอาการของเว่ยเจียเหลียนฮวาซึ่งมีรอยแผลถลอกบางแห่ง และหลิวชุ่นที่ยังมีเลือดซึมจากบาดแผลที่สีข้าง แม้เขาจะพยายามกลบเกลื่อนว่าไม่สาหัส แต่สีก็ซีดไปถนัด

   ด้วยบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ นางก็ทำเพียงใส่ยาไม่ให้เกิดรอยแผลเป็นเพียงเท่านั้น ในขณะหมอหลวงกำลังปฐมพยาบาล ฝ่าบาทภายใต้หมวกไผ่ใบลึกและผ้าคลุมดำ ย่างเท้าอย่างเงียบงันไปหยุดยืนตรงหน้าสตรีผู้ถือกระบี่บางเฉียบร่างกายมีผ้าพลันแผลประปราย ร่างสูงก้มลงเล็กน้อย คล้ายต้องการเอ่ยสิ่งที่เป็นความลับต่อผู้อื่นรอบกาย

   “เจ้ารู้หรือไม่...ฝ่าบาทน่ะเตรียมของขวัญบางอย่างไว้ให้เจ้า” เสียงกระซิบเจือยิ้มบาง “หากเจ้าอยากให้ข้านำออกมา—หลังข้าออกไปแล้ว อย่าเล่าถึงเรื่องนี้ให้ใครฟัง…แม้แต่อาชุ่น”

   เขาผละออกทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ ยกยิ้มมุมปากก่อนหมุนตัวกลับไปยังวังหวังหลังกำแพงสีชาด ผิวปากเป็นทำนองเบา ๆ ราวกำลังเดินเล่นริมลำธารในยามปลายคิมหันต์ฤดู เป็นภาพทัศน์ที่นางรู้สึกอยากลองริอ่านวิ่งเข้าไปฟาดกระหม่อมคราบมังกรสักรอบให้หมวกหลุดผู้คนรู้ไปเสียเลยว่าคนตรงหน้ามิใช่โอรสสวรรค์

   ขณะนั้นเอง หลิวชุ่นซึ่งเพิ่งถูกพันแผลเสร็จ ก็พยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เขาเดินกระย่องกระแย่งมาทางหญิงสาว หยุดยืนข้างนางพลางจ้องใบหน้านิ่งสงบของเว่ยเจียเหลียนฮวา

   “เมื่อครู่...ฝ่าบาทพูดอะไรกับเจ้าหรือ?” เขาถามเบา เสียงคล้ายกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างเชื่อใจกับความลังเล

   “หลังจากนั้น ข้าไม่เห็นพระพักตร์พระองค์ แต่รู้สึกได้เลยว่า...เขาอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่ได้ตอบในทันที นางเพียงเหลือบมองไปยังเงาดำที่ลับลานหินไปแล้ว ริมฝีปากขยับเพียงเล็กน้อยเหมือนถอนหายใจเงียบ ๆ

   “เพียงตรัสว่าหากจบเรื่องแล้วก็ให้เข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วย—...” นางเอ่ยก่อนจะหันกลับมามองสิ่งที่ดูจะน่าอภิรมณ์ต่อสายตามากกว่าข้างกาย “ท่านเล่า ไหนให้วางใจได้อย่างนั้นอย่างนี้ ไยท่านถึงได้แผลกัน เปลืองสมุนไพรนัก”

   ดวงตามองสำรวจสีข้างร่างกายแกร่งแล้วก็นึกได้เพียงแต่คำบ่นแสงเบาหวิวให้รู้กันเพียงสองคน มือเล็กยกขึ้นทำท่าจะตีเข้าที่แขนแกร่งทว่าจำต้องค่อย ๆ ยกลงไปเพราะว่านางไม่ต้องการให้เขาเจ็บเนื้อตัวไปมากกว่า

   มือทั้งสองที่ออกห่างกายพลันกลับมากอบกุมเหนือหน้าท้องอย่างสำรวม ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรงราวกับพยายามสะกดกลั้นดวงใจของตนเองให้มากที่สุด มีเพียงดวงตาเมล็ดซิ่งเท่านั้นที่สบดวงตารัตติกาลด้วยความห่วงหาเพียงใด

   หลิวชุ่นที่มือกุมบริเวณบาดแผลนั้นใจต้องการรวบนางมากอดนัก ทว่า ณ ที่ทั้งสองยืนอยู่ไม่อาจแสดงกิริยาใด ๆ ได้เลยแม้แต่น้อย

   “เจ้— พระสนมกลับวังเถิด ตรงนี้คงไม่ปลอดภัยเท่าใดนัก” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยออกมา “เปิ่นหวางอยากให้เจ้าพักผ่อนเสียมาก ๆ ยามอิ๋นเช่นนี้ยังเหลือเวลาให้ท่านได้หลับพักก่อนไปถวายพระพรเสด็จแม่ยามเช้า เปิ่นหวางเองจัดการตรงนี้เรียบร้อยก็คงเข้าเฝ้าฝ่าบาทตามกำหนดการเดิม”

   “เช่นนั้น…ของหวางเย่ทรงรักษาพระวรกายให้ดีเพคะ”

   “ขอบคุณพระสนมที่เป็นห่วง”

   บัดนั้นที่ดวงตาทั้งสองเอ่ยความจริงแทนลมปากเรียบร้อยทั้งสองจำต้องแยกจาก

   หนึ่งต้องสะสางเรื่องตรงหน้า

   อีกหนึ่งจำต้องหันกลับมาก้าวเดินเข้ารั้วสีชาด

@Admin