ตำหนักเถียนเซี่ย | 恬夏宫

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่สิบห้า ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามเว่ย (13.00 น.)

   บ่ายที่แสนเรียบง่ายกับการนั่งอ่านม้วนตำราบางอย่างที่นางหยิบซักม้วนมาอ่านคลายเบื่อความจริงแล้วนั้นหากเป็นนางก่อนหน้านี้สักสัปดาห์คงไม่พ้นเดินไปเข้าครัวตั้งแต่ต้นอาทิตย์เพื่อทำอะไรสักอย่างที่ชมชอบลงท้องและแบ่งปันมันให้แก่ใครสักคนที่ก็คงไม่พ้นเหล่านางกำนัลที่นางพบเห็นและการยกถวายหวงตี้ ทว่าเมื่อเกิดความรู้สึกประหลาดที่ตีขึ้นมาเมื่อต้นสัปดาห์ เกิดเหตุการณ์ประหลาดอันส่งผลกระทบต่ออารมณ์ความรู้สึกของนาง การกักตนไว้แต่ในตำหนักเพื่ออ่านม้วนตำราหาข้อมูลอธิบายตัวนางเองจึงเป็นสิ่งที่นางกระทำตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา

   หรือไม่นางก็หาข้ออ้างไม่พบปะกับผู้ใด โดยเฉพาะบุคคลที่มีแนวโน้มทำให้นางเกิดกระแสอารมณ์ปั่นป่วนเกินกว่านี้

   เหลียนฮวาเป็นสตรีที่มักจะยึดมั่นในสิ่งที่นางสามารถคิดคำนวณได้ การต้องเจอสิ่งที่ยากคำนวณอย่างเรื่องของจิตใจคือสิ่งที่นางไม่เคยรับมือและหลีกเลี่ยงที่จะต้องรับมือมาตลอด ในยามปกตินางมักจะศึกษาจิตใจเพื่อควบคุมให้ได้มาซึ่งผลลัพธ์ที่ต้องการ บัดนี้แม้จิตใจของตนเองก็ไม่อาจควบคุมได้แล่ว ไหนเลยจะกลับไปเป็นพหูสูตรน้อยจอมเสแสร้งเช่นเดิมได้

   “น่าปวดหัวนัก”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยบ่นอุบบนตั่งนั่งที่นางเอกขเนกอย่างไร้ซึ่งมาดของสตรีผู้เป็นพระสนมเอกเสียนอี๋ หากผู้อื่นที่ไม่เคยรู้จักนางมาก่อนคงคิดว่าพระสนมเสียนอี๋คงทุกข์พระทัยเมื่อความโปรดปรานแปรเปลี่ยนไปหาใช่สิ่งที่นางได้รับเสมอไม่ ทว่าแท้จริงแล้วหากมาอ่านชื่อม้วนตำราที่เขียนว่า ‘รักแท้รักคืออะไร ?’ บางที่ความคิดเหล่านั้นคงจะแปรเปลี่ยนไปก็เป็นได้

   ไม่สิ คงไม่พ้นข่าวลือบอกว่าพระสนมเสียนอี๋ตกหลุมรักฝ่าบาทจนต้องศึกษาความรักเพื่อความมั่นใจในความรู้สึกของตนเองเป็นแน่ จะแบบไหนก็น่ารำคาญไม่แพ้กัน

   “มีจดหมายมาเพคะ”

   นางรับใช้เข้ามาพร้อมกับจ้าวหนิงเฟยที่ยกชามาให้นาง ดวงตากลมหวานละสายตาจากม้วนตำราประโลมโลกอธิบายวกไปวนมาในมือยามเข้าในลงบนตักเล็ก มือเรียวยื่นมือไรรับจดหมายมาเกิดอ่านเพื่อแลดูว่านี่คือสานส์จากผู้ใดกัน

   ด้วยที่ว่าเปิ่นหวางไม่อาจทราบได้ว่าท่านจะว่างหรือไม่ จึงถือวิสาสะส่งสานส์ถึงพระสนม เปิ่นหวางอยากจะเชิญท่านไปลิ้มรสอาหารเลิศรสที่ยิ่งกว่าโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง เปิ่นหวางได้จองโต๊ะไว้แล้วโรงเตี๊ยมชื่อดังนอกเมืองฉางอัน ในคืนวันพรุ่งนี้ยามโหย่ว หากท่านไม่รังเกียจไปร่วมทานอาหารสักมื้อได้หรือไม่

   จาก ฉางซานเชียงหวาง

  

   ครั้นเมื่อทราบว่าจดหมายฉบับนี้คือสานส์ที่ส่งจากผู้ใดถึงนางก็ถึงกับละทิ้งซึ่งท่าทีเอกขเนกเกียจคร้าน ลุกขึ้นนั่งหลังตรงงดงามด้วยความเคยชินและตั้งใจอ่านให้ดีอีกรอบ ทันใดนั้นเมื่อมั่นใจแล้วว่านี่คือการเชื้อเชิญก็ปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาทันควัน นางเป็นพระสนมในองค์จักรพรรดิ ไหนเลยจะไปนั่งเสวยอาหารร่วมกันบุรุษอื่นใดได้ หากอยู่ภายในวังยังพอชักแม่น้ำทั้งห้าได้ ทว่านี่คือการออกนอกวังไปร่วมโต๊ะเพียงสองคน ยิ่งอีกฝ่ายเป็นถึงพระอนุชาแล้วนั้นไม่ต่างกับการอาจหาญสวมหมวกเขียวให้ฝ่าบาทหรอกหรือ

   เว่ยเจียเหลียนฮวานั่งคิดอยู่ราว ๆ หนึ่งก้านธูปได้ก่อนที่นางจะตัดสินใจเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องไปให้ได้ แม้นั่นจะหมายถึงว่าต่อให้ต้องเอาจ้าวหนิงเฟยไว้ที่ตำหนักก็ตาม เหลียนฮวาเอ่ยบอกให้นางกำนัลไปหยิบกระดาษและพู่กันมาให้ก่อนที่จะจรดน้ำหมึกตวัดเส้นตอบกลับไปว่านางจะไปตามคำเชื้อเชิญ

   ต่อให้นี่จะเป็นการสวมหมวกเขียวกลาย ๆ ทว่าเมื่อดวงใจที่เต้นระรัวนี้ไร้ซึ่งคำตอบให้แก่มัน นางคงไม่อาจอยู่นิ่งเฉยได้เป็นแน่—

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]



@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่สิบเก้า ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

   “เปิ่นกงอยากทานหลี่โตวเกา”

   เสียงหวานของสตรีผู้เป็นเจ้าของตำหนักเถียนเซี่ยดังมาตั้งแต่หัวมุมก่อนถึงหน้าตำหนัก เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นเดินมาจากตำหนักเซวียนเต๋อหลังจากที่นางได้เสร็จสิ้นการถวายพระพรรายงานตัวยามเช้าตามหน้าที่ของพระสนมยศสูง นางที่ต้องตื่นนอนตั้งแต่ยามอิ๋นบัดนี้หิวจนไม่อาจจะรั้งรอมื้ออาหารยามอู่เสียแล้ว ใบหน้าสวยที่ไม่ค่อยจะสนใจผู้ใดงอหงิกบ่นร้องหาขนมถั่วเขียวกะทิก้อนหอม ๆ คู่ชาอะไรก็ได้สักกาตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวเข้าตำหนักด้วยซ้ำไป

   “ทูลเสียนอี๋เหนียงเนียง ฉางซานเซียนหวางขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”

   ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวพ้นธรณีประตูหน้าตำหนักก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของกงกงผู้น้อยเร่งเท้าก้าวมาทูลแจ้งโดยมีร่างสูงเจ้าของสานส์ที่ทูลนั้นอยู่ข้างหลังไม่ห่าง ดวงตากลมสบดวงตาคมของเขาด้วย ความรู้สึกสงสัยยิ่งว่าเหตุในบุรุษผู้ที่มักจะเจอะเจอนางยามวิกาลราวกับไม่ต้องการให้ผู้ใดรับทราบถึงความสัมพันธ์อันสนิทสนมไปมาหาสู่เช่น— สหาย ? …มาอยู่ตรงหน้าของนางในเวลากลสงวันแสก ๆ เช่นนี้ แลเหมือนว่าเจ้าตัวจะรับทราบคำถามที่ปรากฎบนใบหน้างามพอดีก็แย้มสรวลออกมาราวกับว่าพอใจที่ทำให้นางประหลาดใจได้ มือหนายกขึ้นผสานทำความเคารพพระสนมเสียนอี๋ก่อนจะเอ่ยธุระของตน

   “แลเหมือนว่าวันนี้ทั้งวันเปิ่นหวางต้องขอยืมตัวพระสนมเสียนอี๋มากับเปิ่นหวางเสียหน่อย พอจะได้หรือไม่ ?”

   ยืมตัว ? ทั้งวัน ???

   ยืมตัวไม่ว่า ทว่าทั้งวันคืออย่างไร ที่ตรงนี้คือวังหลังหาใช่โรงเตี๊ยมหรือหอบัณฑิตให้แอบลอบพบปะ ทั้งยังเอ่ยออกมาอย่างเป็นทางการเช่นนี้นางจะต้องทำเช่นไร ? ฉางซานเซียนหวางรู้แจ้งแก่ใจดีว่าสตรีตรงหน้าย่อมคิดถึงผลกระทบที่จะตามมาแน่ ๆ ทั้งเขา ทั้งนาง ทั้งผู้อื่นที่พ่วงถึงพวกเขา

   “ไม่ต้องกังวลไปพระสนม เปิ่นหวางได้รับพระราชทานพระราชานุญาตจากองค์หวงตี้แล้วเรียบร้อย”

   “พวกเจ้าไปทำหน้าที่ตามที่ควรเสีย ไว้เปิ่นกงกลับมาเมื่อไหร่ค่อยตระเตรียมน้ำท่า ไม่ต้องทำไว้รอ”

   ราวกับเป็นการตอบรับกลาย ๆ นางโบกมือให้นางกำนัลทั้งหลายกลับเข้าตำหนักให้เรียบร้อย ทิ้งไว้เพียงจ้าวกู่กูที่คอยรับใช้ไม่ห่างตามนางไปยังประตูวังเพื่อขึ้นรถม้าตามที่องค์ชายแห่งต้าฮั่นขอตัวนางทั้งวันโดยไม่ผิดต่อองค์หวงตี้

   หรือเปล่า ?

[NPC-05] หลิว ชุ่น
UNLOCK 6 HEART of LIU SHUN  1/2



@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบสี่ ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามเว่ย (13.00 น.)

   นับจากวันนั้นวันที่เธอไปที่เทือกเขาฉินหลิง เว่ยเจียเหลียนฮวาก็ไม่ออกจากวังหลวงอีกเลย ด้วยทั้งได้รับคำจากองค์หวงตี้ให้ระมัดระวังตนเองให้ดี ทั้งยังไม่รู้ว่านางจะต้องออกไปเพราะเหตุใดอีกนางก็เอาแต่สิงตัวอยู่กับตำหนักของตนเอง ออกจากตำหนักก็แค่ตอนเช้าตรู่แสงอาทิตย์ยังไม่ทันจะส่องดีเพื่อไปถวายพระพรรายงานตัวกับองค์ไท่โฮ่ก็แค่นั้น ไม่มีเวรปรนนิบัติ

   “นี่ก็บ่ายแล้ว พระสนมสนใจไปเข้าครัวหน่อยดีหรือไม่เพคะ?”

   “ไว้ค่อยทำวันอื่นก็แล้วกัน”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยก่อนจะเอนหลังอ่านม้วนตำราว่าด้วยเรื่องของศาสนาให้จบ นางกลับมาสู่สถานะตัวเกียจคร้านอีกคราจนนางกำนัลภายในตำหนักที่เป็นห่วงนางต่างชักชวนทำนู่นนี่ไม่ห่าง สุดท้ายนางก็ทำเพียงยื่นม้วนตำราให้พวกนางอ่านเป็นเพื่อนตัวเองถึงแม้ว่าคนที่อ่านได้จะมีเพียงจ้าวหนิงเฟยก็ตาม

   แล้วนางก็ไม่คิดจะสอนด้วย อย่าได้หวังว่าจะให้นางสอนเชียว

   ด้วยพื่งพ้นช่วงเที่ยงวันมา อาหารในท้องน้อย ๆ ก็ทำพิษ เธอที่เอนหลังอยู่ค่อย ๆ เคลิ้มไปกับสายลมของคิมหันต์และลมจากพัดที่นางกำนัลพัดโบกให้ ก่อนม้วนตำราจะตกลงบนตัวนาง เข้าสู่การหลับไหลอย่างเกียจคร้านเมื่อนางอ่านตำราได้เพียงสองบทเท่านั้น

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]

ขออีเว้นได้ไหม ชีวิตติดคอนเท้นเวอร์
#ขอนมิตการเดินทางตามหามุกวารี

@Admin

WeijiaLianhua ตอบกลับเมื่อ 2024-8-25 19:29 #LianH01 { border: 0px solid; border-radius: 10px;

【นิมิต】

ลางนิมิต

เมื่อคุณเข้าสู่นิทรา คุณยืนอยู่เบื้องหน้าภูเขาหิมะสูงตะหง่าน ยอดเขาที่งดงามดั่งตำรา

เทียนซาน เหมันตร์ผนึกธารา อากาศหนาวเหน็บสุดระทวย ก่อนคุณเห็นหญิงสาวนางหนึ่ง

กำลังตกในภวังค์ของเหล่ามนุษย์มาร (ปีศาจเจวี๋ยฮว่า) ก่อนภาพจะตัดไปไปยังเมืองต้าหลี่

บ้านเรือนลุกเป็นไฟ โหมกระหน่ำ ผู้คนระส่ำระส่ายวิ่งหนีเหล่ามนุษย์มารที่บ้าคลั่ง

ก่อนภาพจะตัดไปที่นิมิต ฝูงผีดิบเดินอย่างเฉื่อยชาเต็มเมือง ๆ หนึ่ง  (หากคุณเกิดฉางซานจะจำชื่อป้ายโรงเตี๊ยมได้)

ก่อนภาพตัดไปที่คุณเห็นความมืดมิด ก่อนมีผีดิบโผล่พรวดขึ้นมาเต็มสายตาคุณ (ตัวอย่างปรากฎคล้ายๆแบบนี้ คลิก) 

ใบหน้าละม้ายกับฉางซานเชียงหวาง

ก่อนภาพตัดไปที่มุกส่องแสงสว่างไสวสีฟ้ากลางถ้ำ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากมุก

เมื่อคุณยื่นมือไปหามุกสีฟ้าดังกล่าวก่อนเห็นภาพบางอย่างในมุก สตรีผู้มีท่อนล่างเป็นงูกำลังใช้มุกเม็ดนั้น

เผชิญหน้ากับมารปีศาจปลา (หากเคยปราบจ้าวปีศาจปลาจะรู้สึกคุ้นเคย แต่อีกฝ่ายกลับมีไอรังสีสีดำรอบตัวหนาแน่น)

ก่อนภาพนิมิตตัดไปที่ใบหน้าของ มารไป๋ชิงเสวียน หัวเราะก้องในหัวคุณและตื่นจากฝัน

- สร้างหัวข้อ ความฝันของคุณเกี่ยวกับนิมิตตามหามุกวารี ในโลกความฝัน

- จากนั้นเริ่มฟอร์มทีมและดำเนินการจัดวางสตอรี่ตามพลอต [ข้อมูลภารกิจ คลิก]

หมายเหตุ: บางบทอาจมีบทเสริมแทรกบทหลักที่คุณจัดสรร 

ทำให้บทหลักเรื่องราวต่อไปของคุณจะต้องปรับเปลี่ยนตามส่วนเสริมที่แทรกเข้ามา

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่สี่ เอ้อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามซื่อ (09.30 น.)

   “พระสนม…”

   แว่วเสียงแผ่วเบาดังเอ่ยราวกับตรึงในจิต เสียงทุ้มที่แหบพร่าแสนคุ้นเคยแทรกซึมเข้าใจความมืดมิดอันแสนสงบ ความเบาหวิวทีหนักอึ้ง ความแปลกประหลาดที่คุ้นเคย ความนุ่มนวลที่แทงลึกเข้าในอกราวกับกำลังรบกวนความฝันแสนหวานของสตรีร่างบางที่ขดตัวในห้วงอนธการ

   ผู้ใดกัน…

   เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต้องการพักผ่อนในห้วงราตรีอันยาวนานได้ขยับกายเบา ๆ เป็นคราแรกในรอบกี่ราตรีไม่อาจรับรู้ ดวงตาที่ทอดมองความมืดมิดไร้แววชีวาจนไม่อาจสัมผัสถึงชีวิตใดได้ นางที่จมในความมืดเช่นนี้มาตลอดค่อย ๆ มองหาว่าเจ้าของเสียงที่ก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในอกนั้นอยู่แห่งหนใดกัน

   บัดนั้นเองที่มืิหนาของผู้หนึ่งตรงเข้ามาจับบ่าเล็กจากข้างหลังโดยที่ไม่ทันได้ตั้งสติ ใบหน้าจิ้มลิ้มรีบผินมองไปตามแขนแกร่งเพื่อทอดพิจใบหน้านั้น ความงดงามที่นางเพิ่งตระหนักถึง ความคมคายที่เพิ่งคำนึงหา พักตร์เปื้อนดินเปื้อนเลือดจดจ้องประสานดวงตาราวกับต้องการเรียกสติของนาง

   “ได้โปรด…ตื่นเถิด…”

   ฉับพลันนั้นภาพนิมิตรที่หายไปโหมกระหน่ำจนแทบคลื่นไส้ ภาพไข่มุกงามที่ส่องประกายเรียกแสงสว่างโอบล้อมร่างบางจนจำไม่ได้เลยว่าความมืดเป็นเช่นไร ทันใดนั้นเองร่างที่เคยเบาหวิวพลันหนักอึ้งและเจ็บปวดในลำคอ อกและช่องท้อง

   ณ สถานที่ที่ความมืดปกคลุมนั้น แท้จริงคือบนตั่งเตียงในตำหนักของนางเอง

   “พระสนมเพคะ!?!”

   เสียงหวีดร้องแรกที่ได้ยินหาใช่เจ้าของเสียงทุ้มไม่ ทว่ามันคือเสียงแหลมของนางกำนัลประจำตำหนักเถียนเซี่ยที่ตกใจกับการขยับกายของประมุขแห่งตำหนักนี้

   ไม่อาจรับรู้ได้ว่าหลังจากนี้พวกนางเอ่ยอันใด สิ่งที่นางรับทราบคือร่างของนางกำนัลคนหนึ่งที่วิ่งออกจากห้องไปอย่างรีบร้อนด้วยคำสั่งของนางกำนัลที่ิอยู่ข้างเตียงของพระสนม คงไปตามหมอหลวงกระมัง—

   “น้ำ…”

   น้ำเสียงที่ออกมาจากลำคอที่เจ็บแสบนั้นแสนแห้งผาก มือเรียวของสตรีข้างกายรีบรินน้ำจากเหยือกทองเหลืองใส่จอกน้ำทองเหลืองยื่นให้สตรีสูงศักดิ์ผู้หลับไหลนานแสนนานจวบจนผ่านไปหนึ่งเหมันต์ได้

   ราวกับแผ่นดินแตกระแหงได้พบเจอสายพิรุณเย็น ลำคอที่แห้งผากก็ดูจะชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ตั้งสติและมองรอบกาย ทบทวนว่าเหตุใดกันนางถึงมานอนเป็นผักเช่นนี้กัน สิ่งสุดท้ายที่นางจดจำได้คือนางกำลังตระเตรียมเดินทางออกไปตามนิมิตรของเทพเซียน ภาพห้วงฝันอันเลือนลางค่อย ๆ สะท้อนขึ้นมาในห้วงความคิดจนทำให้นางจดจำได้ถึงสิ่งที่นางต้องกระทำต่อจากนี้
   ไม่รั้งรอ ไม่ทบทวรสังขาร เว่ยเจียเหลียนฮวาฝืนการรีบขยับเพื่อหวังจะไปนั่งข้างตั่งเตียงเตรียมออกเดินด้วยสองเท้า ทว่าไม่ทันจะตะแคงข้างหันกายเพื่อหยัดร่างขึ้นนั่งก็ต้องเผชิญกับความปวดร้าวทั่วร่างแทนจนทำให้นางกำนับหวีดร้องตกใจกับท่าทีเช่นนี้

   เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งก้าวเข้ามาในตำหนักตรงดิ่งมาถึงห้องของพระสนมผู้ตื่นจากบรรทมแสนยาวนานเอาเข้ายามต้นวสันต์ฤดู เจ้าของฝีเท้ามากมายนั้นประกอบไปด้วยแพทย์หลวง ลูกศิษย์ นางกำนัลที่ไปตามแพทย์หลวงเป็นหกฝีเท้า หลังจากนั้นตำหนักที่แสนเงียบเหงาก็ดูจะวุ่นวายขึ้นมาทันตาเห็น

   ใช้เวลาราว ๆ เค่อได้กว่าจะเข้าสู่ความสงบดังเดิม ให้เวลาแพทย์หลวงได้ซักถามอาการตรวจร่างกาย แพทย์หลวงวางนิ้วบนข้อมือบาง ตรวจชีพจรที่เพิ่งขยับออกจากขอบสะพานไน่เหอ ชีพจรช้าแต่มั่นคง

   "เหลือเชื่อ..." เขาพึมพำ “...ชีพจรของพระสนม...อ่อนลึกและสับสน ตำแหน่งอิน (阴) ถูกบดบัง ตำแหน่งหยาง (阳) เหลือเพียงเสี้ยวหนึ่ง ราวกับดวงจันทร์ในคืนดับแสง…”

   “ข้า…ต้องพิษหรือ?”

   “ทูลพระสนม... เป็นเช่นนั้นพะยะค่ะ พระองค์ต้องพิษ ‘ไป่เมิ่งซวี’—พิษฝันขาวที่มิได้ฆ่าให้สิ้นชีพทันที แต่จะซึมลึกเข้าสู่ตันเถียน ปิดเส้นลมปราณใหญ่ ทำให้ร่างเข้าสู่สภาวะเหมือนตาย จิตถูกขังอยู่ในภวังค์ฝันอันไร้กาลเวลา” แพทย์หลวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง “พยานและหลักฐานในวันนั้นแสดงว่าพระองค์ทรงได้รับพิษจากถ้วยชาขาวในวันที่ห้า ปาเยว่ ช่วงต้นสารทฤดู ก่อนจะหมดสติไปในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม หลังจากนั้นชีพจรลดต่ำจนแทบหาไม่พบ บางตำหนักเข้าใจว่าทรงสิ้นแล้ว…”
   “ทว่าข้ากระหม่อมกับหมอหลวงลี่พบสัญญาณปราณเย็นตกค้างที่จุด ‘ซานอินเจียว’ และ ‘หยินเหยา’ จึงรู้ว่าพระองค์ยังมีจิตคงอยู่ในห้วงหลับ จึงเร่งรักษาด้วย ชิงฮวาเยว่หลู่ ขับพิษทุกสามวัน และ ฝังเข็มเปิดจุดชีพจร เดือนละครั้งตลอดหกเดือนสิบเจ็ดวัน” แพทย์หลวงหันไปพยักหน้าให้ลูกศิษย์ของตนเองส่งสัญญาณให้เอาเทียบยาที่เตรียมไว้ยื่นให้แก่นางกำนัลเพื่อให้นางพวกนั้นนำไปต้มยาถวายแด่พระสนมเสียนอี๋ “ตลอดเวลานั้น พระองค์ต้องพึ่งยาบำรุง เสวียนเจิ้งหยิน เพื่อประคองตับและปอดไม่ให้เสื่อม นางกำนัลผลัดเปลี่ยนดูแลไม่ให้เส้นปราณแห้งตาย ต้องขอพระราชทานอนุญาตแตะต้องวรกายเพื่อเคลื่อนลมปราณพระองค์ รักษาอุณหภูมิร่างกายตลอดเวลาพะยะค่ะ…”
   “เมื่อครู่ที่พระองค์ทรงฟื้น นับว่าเป็นสัญญาณว่าจิตได้คืนกลับแล้ว แต่…พิษยังตกค้างในเส้นลมปราณ ทรงอาจรู้สึกร้อนใน เจ็บคอ คอแห้ง อ่อนแรง และแน่นอกอีกระยะหนึ่ง ข้ากระหม่อมขอกราบเรียนว่า… หลังจากนี้ ต้องพักฟื้นอย่างน้อย เจ็ดสิบเจ็ดวัน ให้ครบหนึ่งรอบจันทรา เพื่อปรับลมปราณให้คืนสู่สมดุล หากฝืนเดินหรือตรัสมากเกิน จะทำให้พลังหยางแปรปรวน อาจทรุดหนักกว่าเดิม ตลอดเวลานั้น หม่อมฉันจะจัดให้พระองค์ดื่มยาเย็นวันเว้นวัน ยาบำรุงวันละหนึ่ง และเปิดจุดลมปราณทุกเจ็ดวันจนพลังกลับคืน หากไม่เร่งเร้าหรือถูกกระทบซ้ำ… อีก สามเดือนนับจากนี้ พระองค์จะทรงฟื้นกำลังได้เต็มที่พะยะค่ะ”

   เมื่อได้ยลยินเช่นนั้นแล้ว สตรีผู้เป็นผู้ต้องพิษเช่นนางจำต้องยินยอมนอนพักกายไปอีกคราแม้ว่านิมิตฝันจะรบกวนใจนางมากเท่าใดก็ตาม ทว่าการที่นางจะไปตามนิมิตนั้นย่อมต้องหมายถึงการที่นางต้องไปช่วยผู้คน หากร่างกายของนางเป็นเช่นนี้แล้วจะไปกระทำการใดได้ เช่นนั้นแล้วนางจึงหมายมั่นจะรักษากายให้เร็วที่สุดเพื่อไปทูลขอฝ่าบาทออกจากเมืองอีกครา…

   เชิงอรรถศัพท์ทางการแพทย์จีนโบราณ
   1.ซานอินเจียว (三陰交 / Sān Yīn Jiāo)
   ➤ จุดฝังเข็มสำคัญอยู่ด้านในของขา บริเวณเหนือข้อเท้า ใช้เปิดการไหลเวียนของเส้นลมปราณหยิน ช่วยบำรุงตับ ม้าม ไต (อวัยวะเกี่ยวกับพลังพื้นฐาน)

   2.หยินเหยา (阴腰 / Yīn Yāo)
   ➤ จุดฝังเข็มในแนวเอว ด้านหลังร่างกาย เชื่อมโยงกับเส้นหยินเว่ย และสัมพันธ์กับปราณของไตและตับ

   3. ฝังเข็มเปิดจุดชีพจร (開穴行氣 / Kāi Xué Xíng Qì)
   ➤ เทคนิคฝังเข็มเพื่อเปิด “จุดชีพจร” (Xué = จุด / ช่องพลัง) ให้ลมปราณไหลเวียนได้ ช่วยฟื้นฟูหลังพิษหรืออาการอุดตัน

   4. ชิงฮวาเยว่หลู่ (清花月露 / Qīng Huā Yuè Lù)
   ➤ ยาสมุนไพรสมมุติในเรื่อง ทำจากกลีบดอกไม้ฤทธิ์เย็น 9 ชนิด ต้มกับน้ำค้าง 7 คืน ใช้ขับพิษร้อนในแบบไม่เร่งรัด

   5. เสวียนเจิ้งหยิน (玄正饮 / Xuán Zhèng Yǐn)
   ➤ ยาน้ำตำรับเก่า บำรุงหยินและหยางอย่างสมดุล ใช้หลังร่างกายฟื้นจากอาการช็อกหรือพิษหนัก

   6. หยางหาย (阳虚 / Yáng Xū)
   ➤ ภาวะพลังหยางลดต่ำ ส่งผลให้ร่างกายเย็น อ่อนแรง หายใจช้า เลือดไหลช้า

   7. ไฟลมปราณสะสม (火郁气滞 / Huǒ Yù Qì Zhì)
   ➤ ภาวะที่ปราณหยินสะสมมากเกิน ทำให้เกิดความร้อนใน จุดระเบิดเมื่อฟื้นคืนสติ กลายเป็นอาการแน่นอก ร้อนคอ เจ็บในอก

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบห้าอู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
กลางยามเซิน ( 16.00 น. )

   จากนกกระเรียนเหินท่องท้องนภา สู่นกกระจอกในกรงทอง

   ครั้นรถม้ามาถึงหน้าประตูวัง ดวงหน้าของสตรีผู้เคยแย้วสรวลสดใสหม่นแสงเรียบนิ่ง บ่าเล็กยกตรึง ยึดอกผายมือกุมเสมอท้องสงวนกิริยา แม้อาภรณ์จะมิได้งดงามสูงค่าเช่นในวัง ทว่ากิริยานี้แสดงถึงความงามอันเป็นเอกของสติปัญญาและมารยาทที่พระสนมพึงมี สตรีช่างจ้อในบัดนี้ไม่เอื้อนเอ่ยแม้เพียงครึ่งคำ เรียวหัตถ์เล็กหยิบพัดขึ้นกางเป็นการส่งสัญญาณถึงจ้าวหนิงเฟยให้ยื่นสิ่งที่ต้องส่งมอบให้ จางสู่

   “สิ่งนี้คือถุงตำลึงเงินที่พระสนมของข้าตั้งใจมอบให้เป็นทั้งค่าแรงที่เจ้าอุตส่าห์เดินทางมาส่งและเป็นน้ำใจอันหวังให้เจ้าได้หยิบใช้ ไม่ว่าเจ้าจะกลับหนานเจ้าหรือตั้งรกรากเช่นชนต้าฮั่น ก็จงรับไว้เพื่อที่จะได้ตั้งตัวอย่างเข้มแข็ง”

   จ้าวหนิงเฟยเอ่ยอย่างขึงขังราวกับเอ่ยราชโองการก็ว่าได้ จางสู่ ผู้นอบน้อมรับด้วยความเต็มใจก่อนที่จะเดินทางออกจากอาณาบริเวณของวังหลวง พัดในมือถูกรวบเก็บพร้อมกับเดินไปอุ้มเสี่ยวเฮยจากพื้นเพื่อเป็นการแสดงให้ผู้คนเห็นว่าพระสนมเสียนอี๋โปรดมากเพียงใด ส่วนเว่ยซานนั้นเดินตามไม่ห่างราวกับเป็นคู่หูของจ้าวหนิงเฟยอีกที

   เสียงรอบกายเอะอะขึ้นมาชั่วขณะที่เรียวเท้าเล็กก้าวเข้าสู่อาณาบริเวณวังหลัง ทั้งผู้คนที่ตระหนักได้ถึงการกลับมาของพระสนมเสียนอี๋และผุ้คนที่ตื่นตระหนกกับหมาป่าผู้องอาจเดินตามไม่ห่างกายสตรีสูงศักดิ์ราวกับฌพธิสัตว์ผู้โอบอ้อมสัตว์ร้าย ทว่าหากตริตรองให้ดีนั้นจะแลเห็นว่านางช่างอาจหาญชาญชัยนักที่กล้ารับสัตว์ทรงเลี้ยงเข้าวังหลัง มิใช่เพียงหนึ่ง แต่ถึงสองตัว

   “ถวายความเคารพพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋เพคะ”

   ยามที่กายบางประทับ ณ ตำหนักเถียนเซี่ย ราวกับย่างก้าวบุษบงกระทบผืนน้ำกำเนิดระลอกคลื่นไปสู่ผู้คนทั้งตำหนัก บ่าวใช้นางกำนัลต่างเร่งออกมาถวายความเคารพเป็นอย่างดี ดวงตาสีเกาลัดกวาดตายลพินิจเรือนของตน ครั้นแลเห็นว่ามันได้รับการดูแลอย่างดีก็ถือว่าพวกบ่าวใช้พวกนี้รู้ความ

   “พระสนมเพคะ มีจดหมายสองฉบับถึงพระสนม”

ถึง—เสี่ยวเหลียนฮวา

   เด็กดีของเจี่ยเจีย,

   ยามลมเปลี่ยนทิศ ย่อมมีผู้เคลื่อนไหว

   แม้ใจจะปรารถนาต้อนรับการกลับมาของเจ้าด้วยตนเอง แต่ฤดูกาลในซูโจวมิอาจนิ่งนอนใจ — ฝั่งฟ้ายังพร่ามัว เจี่ยเจียจำต้องตามเงาผู้แทนโองการฟ้า บัดนี้หากพบคนผู้หนึ่งในคราบมังกร จงจำไว้ว่าเขาเป็นผู้ครองบทบาทที่ถูกกลั่นจากความจำเป็น เส้นด้ายถูกขึงไว้แล้ว เจี่ยเจียได้แต่ฝากฝังเจ้าร่วมแสดงละครฉากนี้ร่วมกันกับเขา อย่าให้ผู้ใดแลเห็นเงื่อมสายก่อนเวลา และเมื่อม่านปิดลง เจี่ยเจียจะรีบกลับไปยืนเคียงเจ้า

—ลู่เจี่ยเจีย

   ตัวอักษรงดงามที่นางได้เพียรอ่านทุกเมื่อยามศึกษาในสำนักศึกษา ณ ลั่วหยางได้ปรากฎตรงหน้า เนื้อความที่เต็มไปด้วยความลับแห่งบัลลังก์ทุกเส้นตวัดสื่อได้ถึงความจริงใจที่ต้องการให้นางช่วยเหลือ หากสตรีผู้เป็นดั่งปราชญ์แห่งยุคยอมรับในคราบมังกรทองบนบัลลังก์ขณะนี้ว่าเป็นโอรสสวรรค์ เช่นนั้นใต้หล้าก็หาได้มีผู้ใดตระหนักสังเกต นับว่าสมแล้วที่เป็ยเจี่ยเจียผู้มองกาลไกล ในสักวันที่คงเร็ว ๆ นี้ หากได้สนทนาเพียงชั่วขณะใยนางจะจดจำมิได้

   อย่างน้อยเขาก็เป็นสามีของนางเช่นกัน

   รูปร่าง น้ำเสียง ท่าทาง การตรัสคำเอื้อนวจี ดวงเนตรแห่งมังกรที่ทอดมองผู้คน ขึ้นชื่อว่าพระสนมเอกผู้เคยได้รับความโปรดปรานย่อมสามารถจดจำทุกสิ่งได้

   ร่างที่ยืนอ่านอักษรสื่อสาร จับใจความจนแน่นิ่งไม่ไหวติงค่อย ๆ ก้าวเดินตรงมายังเชินเทียนจุดงดงามก่อนจะบรรจงยกจดหมายรนไฟให้วอดจนเหลือเพียงเถ้าธุลี สารที่ได้รับนี้ไม่ควรตกไปถึงมือผู้ใดในใต้หล้าทั้งนั้น แม้จะก่อให้เกิดความลือที่แลเห็นเป็นความบาดหมางกับเทพธิดาจำแลง ทว่านางที่ต้องปกป้องสตรีผู้นั้นใยจะต้องสนคำคน

   เพื่อซีหวางหมู่ของนาง จำต้องเด็ดขาดและเยือกเย็น

   “อีกหนึ่งฉบับเล่า”

   “นี่เพคะ”

   บ่าวเอ่ยพร้อมมอบถวายจดหมายอีกหนึ่งฉบับให้แก่พระสนม หัตถ์เรียวที่ดูจะคล้ำขึ้นเล็กน้อยจากการเดินทางมาตลอดสองเดือนเต็ม ๆ ยกขึ้นมารับจดหมายมาพิจมอง ตัวอักษรที่ตวัดเขียนนามผู้ส่งถึงนั้นครานี้เองก็เป็นลายฝีพู่กันที่คุ้ยเคยทั้งยังเป็นอักษรที่นางไปบรรจงลากเขียนตามมาทั้งชีวิตสิบสองปีในจวนสกุลเว่ยเจีย

   “เรียนพระสนม เจ้ากรมโยธาเว่ยเจียฟูหยางขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”

   “เห็นทีคงไม่ต้องแกะอ่านแล้วกระมัง” สตรีผู้เป็นใหญ่ในตำหนักคิมหันต์เช่นฤดูกาลในครานี้ค่อย ๆ ก้าวเดินไปนั่งตั่งบัลลังก์ของผู้เป็นเจ้าของตำหนัก ณ โถงกลาง “ให้เข้ามา”

   สิ้นวจีหวานขันทีผู้ส่งสารก็เร่งยอบกายขอตัวเพื่อไปเชิญแขกที่ส่งสารมาล่วงหน้าเพียงชั่วครู่เท่านั้น บัดนี้นางแอบรู้สึกเข้าใจฝ่าบาทขึ้นมาทันทีว่าเขาคงจะรู้สึกเช่นไรกับจดหมายแสนเอาแต่ใจของนาง

   เช่นนั้นแล้วหากให้เอ่ยกับสถานการณ์ตรงหน้านี้คงจะเป็น

   “หากว่าเปิ่นกงไม่แลเห็นสิ่งนี้ การขอเข้าเฝ้าแสนเอาแต่ใจของท่านจะจบเช่นไรกัน ท่านพ่อ”

   ทันทีที่ย่างก้าวของบุรุษผู้คมคายก้าวเข้ามายังอาณาเขตแห่งแดนคิมหันต์ วจีหวานก็เอ่ยขึ้นราวกับว่าต้องการเอ่ยกับเขามานานแสนนานทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเข้ามาคราแรกเท่านั้น นี่เป็นการแสดงอำนาจของบุตรีที่มิได้เป็นลูกรักของจวนยอดบัณฑิต

   “คาราวะพระสนมเสียนอี๋ กระหม่อมต้องขออภัยยิ่งนักที่เรียนแจ้งเข้าเฝ้าอย่างกระทันหันนี้” เขาน้อมตัวถวายความเคารพแก่สตรีตรงหน้า “ทว่า…เรื่องนี้เร่งด่วนนัก จำต้องขอปรึกษาพระสนมเป็นการส่วนพระองค์พะยะค่ะ”

   คำว่าส่วนพระองค์ที่เขาเอ่ยทำให้นางจำต้องตวัดมือเป็นสัญญาให้บ่าวทุกคนออกจากอาณาบริเวณนี้ เหลือเพียงนาง จ้าวหนิงเฟย และเว่ยเจียฟูหยาง พระสนมเสียนอี๋ค่อย ๆ ลุกจากตั่งนั่งเพื่อเดินนำไปยังห้องทรงงานส่วนพระองค์ของประมุขตำหนักเถียนเซี่ย สร้างคำว่า ส่วนพระองค์ ให้เหมาะสมตามที่บิดาต้องการ ร่างเล็กค่อย ๆ หย่อนกายนั่งบนเก้าอี้ไม้เนื้อดี ยื่นเฮยเฉวียนให้จ้าวหนิงเฟยอุ้มเอาไว้เสียก่อน

   “เจ้าพาเว่ยซานกับเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวซานไปเดินเล่นในสวนก่อน หากเปิ่นกงเสร็จธุระจะตามไป”

   จ้าวหนิงเฟยผู้รับคำของพระสนมก็โอบอุ้มเฮยเฉวียนเอาไว้ก่อนจะบอกให้เว่ยซานเดินตามออกจากข้างนอก พร้อมกันนั้นที่ห้องนี้เหลือเพียงบิดาและบุตรสาว นางก็ผายมือเชื้อเชิญให้บิดานั่งให้เรียบร้อยก่อนเริ่มสนทนา

   “มีธุระอันใดที่จำต้องคุยส่วนตัวเช่นนี้หรือท่านพ่อ”

   “ฝ่าบาทตรัสกับพ่อว่าพระองค์มีพระประสงค์จะรับเจ้าเข้าเป็นอี้หนี่ว์ (พระราชธิดาบุญธรรม)”

   “งั้นหรือ ?”

   “งั้นหรือ ? เจ้ามีสิ่งที่ต้องการเอ่ยเพียงเท่านี้น่ะหรือ”

   “แล้วจะให้ข้าเอ่ยสิ่งใด ในเมื่อเรื่องนี้แม้แต่ข้าที่ต้องถูกแต่งตั้งยังไม่รู้ความใด ๆ ทั้งนั้น”

   การเอ่ยถามเพียงสองคำพลันบังเกิดอารมณ์ในอก ลมายใจที่ลึกขึ้นเป็นการตอบสนองที่นางกำลังอดทนไม่กะทำสิ่งใดอันเป็นการไม่ไว้หน้าเขาผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้า เว่ยเจียฟูหยางได้ยินเช่นนี้พลันเข้าใจสถานการณ์โดยรวม ฝ่าบาทกำลังกระทำบางสิ่งโดยไม่อาจคาดเดาได้

   “แล้วเจ้าต้องการเป็นอี้หนี่ว์หรือไม่”

   “ถ้าหากว่าอยากแล้วท่านจะว่าอย่างไร”

   “นี่มิใช่เรื่องล้อเล่นให้เจ้าประชดประชันข้าได้เช่นในจวน นี่คือสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตของเจ้าจนตราบสิ้นลม แม้เกิดร่วมจวนทว่าแตกดับห่างไกล แม้เพียงช่วงชีวิตสุดท้ายสถานที่ที่เจ้าจะได้หลับไหลคือหลุมศพของราชสกุลหลิว”

   “แล้วคุณงามความดีก็จะไม่ตกทอดถึงท่าน เช่นฐานะพระสนมใช่หรือไม่ ?”

   “อย่าได้ยึดโยงในสิ่งที่ก่อความบาดหมางได้หรือไม่ พ่อมาอย่างสันติ” เว่ยเจียฟูหยางถอนหายใจเบา ๆ เขาที่ห่วงบุตรีคนนี้อยู่ห่าง ๆ ได้แต่นึกโทษตนที่ไม่เคยอยู่ใกล้ชิดนางแม้เพียงคราเดียว “หากว่ากันตามเนื้อผ้า การเป็นพระสนม แม้จะตำแหน่งเสียนอี๋เช่นนี้ย่อมสุขสบายยิ่งกว่า ตำหนักส่วนพระองค์โอ่อ่า บ่าวใช้หลายสิบชีวิต เบี้ยหวัดไม่ขาดมือ มีอำนาจในมือเจ้า กลับมาครานี้มิใช่จักได้เลื่อนขั้นหรอกหรือ เจ้าที่เคยเป็นถึงสตรีผู้ได้รับการโปรดปรานจนเลื่อนขั้นมาจนถึงเพียงนี้ ไยเจ้าจะเทกระจาดทิ้งราวกับโยนหีบไหลงก้นแม่น้ำฮวงเหอ”

   “ท่านสาธยายถึงเพียงนี้แล้วท่านต้องการเพียงแค่ให้ข้าเอ่ยว่าอย่างไร ‘ปฏิเสธฝ่าบาทไปเสียสิเจ้าคะ’ ท่านกำลังภาวนาให้ข้ารู้คุณเอ่ยเช่นนี้ใช่หรือไม่”

   “ข้าเพียงอยากให้เจ้าสุขสบาย เจ้าก็รู้ดีว่าสตรีที่เป็นบุตรีจากฟูเหรินรองมิได้มีโอกาสเป็นสตรีสูงศักดิ์เช่นนี้ การส่งเจ้าเข้าวังเป็นวิถีทางที่ดีต่อทุกฝ่าย”

   “ดีต่อข้า หรือดีต่อท่านกันแน่ เจ้ากรมโยธาธิการ”

   “แล้ววาสนาพระสนมไม่ดีอย่างไร ใยเจ้าถึงไม่ไขว่คว้าโอกาส ในเมื่อเคยเป็นที่โปรดปราน จะเป็นอีกสักรอบให้ขึ้นเป็นขั้นเฟยคงไม่เกินมือเจ้า”

   น่าขันสิ้นดี ต่อให้ขึ้นชื่อว่ายอดอัจฉริยะแห่งยุคหรือว่าที่จอมปราชญ์แห่งปัญญา สิ่งที่นางดูจะเป็นประโยชน์ต่อวงตระกูลได้มีเพียงการเป็นพระสนมไต่เต้าขึ้นเป็นพระสนมที่มองว่านางมีศักยภาพพอจะไขว่คว้าอำนาจในฝ่ายในได้

   “ท่านไม่คิดว่าใต้หล้านี้สิ่งที่ข้าต้องการเพียงแค่อยู่ใต้ฟ้ากว้างโดยอิสระหรอกหรือ…”

   “เหลียนเอ๋อร์…อิสระเป็นสุขเพียงชั่วครู สุดท้ายความมั่งคั่งจะช่วยให้เจ้าได้สุขสบายในบั้นปลายชีพชีวัน ข้าเพียงอยากได้หลักประกันเมื่อตาแก่เช่นข้าลงโลง เจ้าไม่ต้องทุกข์ยากลำบากตรากตรำ”

   ภายในหัวน้อย ๆ ช่างสับสนยิ่งนัก สายเลือดข้นกว้าน้ำเป็นเช่นไร ขึ้นชื่อว่าบิดาผู้มอบสายเลือดย่อมมีผลต่อดวงจิตมากเท่านั้น นางที่ได้แต่อดทนในจวนร้างบิดาผู้มารับราชการในเมืองหลวง พบหน้าเพียงเดือนเดียวจำต้องจาก ครั้นเกิดสิ่งใดก็ไม่อาจฟ้องร้องหรือได้สิ่งใดมาโดยง่าย ชีวิตที่นางได้รับจากเขาคือการอดทนต่อแรงกระทำแล้วรอรับรางวัลของผู้จำยอมก็เท่านั้น

   แล้วเมื่อไหร่กันที่นางจะไม่จำต้องทนอีกต่อไป

   “แต่ข้าไม่อยากเป็นเช่นท่านแม่ ท่านเข้าใจที่ข้าต้องการใช่หรือไม่ ข้าไม่อยากเป็นเพียงสนม ไม่ว่าจะเฟย หรือ กุ้ยเฟย ต่อให้ผืนดินถล่มโลกแตกดับข้าก็เป็นได้เพียงฟูเหรินรองอยู่วันยังค่ำ”

   เพราะนางตระหนักรู้ถึงใจของโอรสสวรรค์ และนางตระหนักรู้ถึงใจที่มิอ่านผูกติดต่อผู้นั่งบัลลังก์ตั่งทองนี้ได้ เช่นนั้นแล้วไซร้สตรีผู้ไม่เคยได้ร่วมเรรียงเคียงหมอนจะเป็นสิ่งในในสายตาของบุรุษที่จับจ้องเพียงภรรยาข้างกายและก้อนแป้งพยานรัก นางเป็นเพียงกาฝากร่วมอาศัยในนามของสนม ไม่ต่างจากเมียน้อยที่กินหรูอยู่สบาย

   ก็เป็นเช่นมารดา เพียงแค่ไม่ต้องทุกข์ระทมในรัก เพราะดวงใจของนางนั้นช่างแห้งเหือดเหลือเกิน

   การกล่าวถึงสตรีผู้เป็นรักหนึ่งเดียวในดวงใจของผู้เป็นพ่อทำให้เว่ยเจียฟูหยางผู้ยึดถือความเท่าเทียมภายในการครองเรือนนั้นปวดหนึบ มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าเขาทำให้คนที่เขารักเจ็บปวดมากเพียงใด ปากบอกไม่อาจขาดนางได้ทว่าบัดนี้ยามที่นางยอมสละความรุ่งโรจน์ในสกุลเสวี่ยผู้เดินทางค้าขายทั่วใต้หล้า จำต้องอยู่ในกรงจวนสกลุเว่ยเจียที่หนานหยาง

   แต่ความตั้งใจของเขายังคงเป้นเช่นเดิม ในช่วงขณะที่ใต้หล้าถูกปีศาจรุกราน บ้านเมืองยังไม่สงบดีนัก การอยู่ในรั้ววังด้วยสติปัญญาของบุตรีแห่งเขา ผู้ที่ได้รับการขนานนามเป็นถึงยอดบัณฑิตในมวลพธูเช่นนั้นแล้วเขาเชื่อมั่นในการเอาตัวรอดของนาง แต่กับปีศาจมากมายที่พร้อมจะปลิดชีพเพียงพริบตา…เขาไม่อาจวางใจให้ออกห่างจากจุดศูนย์กลางแสงสุริยัน

   แม้ใกล้ชิดจนร้อนระอุ ทว่านี่ทำให้เขามั่นใจได้มากพอว่ามวลมารย่อมถูกแผดเผาจนมลายสิ้น

   “ข้าจะเมินคำถามนี้ของฝ่าบาทไปเสียก่อน ทว่าหากฝ่าบาทตรัสถามอีกครา บิดาจักปฏิเสธเพื่อตัวเจ้า”

   เว่ยเจียฟูหยางเอ่ยก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกขึ้นราวกับว่าการปรึกษานี้ได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต่อให้หลักแหลมเพียงใดกลับไม่อาจทำให้บิดาวางใจได้เลย ดั่งใบหลิวลู่ลม โอนอ่อนไหวเอนต่อพายุโหม ทว่ากลับอ่อนแอต่อคมกระบี่จนปลิดปลิว

   “ข้าขอไม่ส่ง”

   วจีหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบาราวกับสายลมอ่อนพัดผ่านเท่านั้น ครั้นเมื่อร่างของเว่ยเจียฟูหยางหายไปจากลานสายตาของสตรีผู้ที่แม้จะเป็นพระสนมยิ่งใหญ่เพียงใด นางก็เป็นเพียงบุตรสาวในสายตาของบิดา กายบางค่อย ๆ เอนไปข้างหนัง ทิ้งกายลงกับโต๊ะไม้เนื้อเย็นเฉียบ บุตรสาวผู้ไม่อาจสืบสกุลได้ บุตรสาวผู้ที่จำต้องหวังพึ่งสวนงดงามเพื่อหยั่งรากและได้รับการดูแลที่ดี

   ผ่านไปร่วมหนึ่งก้านธูปได้ที่นางนั่งเหม่ออยู่เช่นนั้น เนื้อตัวยังคงมอมแมมจากการเดินทางครั้นอยากอาบน้ำชำระกายทว่ากลับอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ก่อน กายบางค่อย ๆ หยัดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินไปยังสวนกลางเรือนอันเต็มไปด้วยบุปผางามและน้ำตกจำลองส่งเสียงธารน้ำไหลหลั่งรินชวนจิตใจสงบ

   “นายหญิง นายหญิง!”

   ราวกับหากกันเนิ่นนานแม้เพียงชั่วครู่เท่านั้น เฮยเฉวียนเห่าบ้อกแบ้กน่าชังให้ได้ยินมาแต่ไกล ร่างก้อนขนสีดำโดดลงมาจากอ้อมแขนของจ้าวหนิงเฟยแล้ววิ่งเข้ามาอ้อนถูไถขาเรียวทันที เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นนางรู้สึกเอ็นดูในภาพตรงหน้านักจึงอุ้มเฮยเฉวียนขึ้นมาก่อนจะเดินไปลูบหัวเว่ยซานข้างกายจ้าวหนิงเฟยเพื่อไม่ให้มันน้อยใจไป

   “เจ้ากรมโยธากลับแล้วหรือเพคะ”

   “อือ หมดธุระก็กลับไปแล้ว”

   ณ ชั่วขณะที่ได้ยินน้ำเสียงของสตรีตรงหน้า จ้าวหนิงเฟยพลันทราบได้ในทันทีว่าบัดนี้สิ่งที่พระสนมของนางต้องการมีเพียงการอยู่เงียบ ๆ ให้รอบกายโอบล้อมตัวนางเอง จ้าวหนิงเฟยผายมือไปยังศาลากลางสวนเล็ก ๆ เพื่อบ่งบอกว่านางนั้นตระเตรียมชาและขนมหวานให้พรักพร้อมเรียบร้อย

   “ขอบใจ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยออกมาจากใจ ยามนี้สหายข้างกายต่างแยกย้าย ในรั้ววังที่ไม่อาจไปมาหาสู่กันได้นอกจากฝากตัวอักษร ส่งรอยฝีพู่กัน สื่อความกันและกันราวกับอยู่ห่างแสนไกล— แม้ความจริงยามนี้จะหากไกลจริง ๆ ก็ตาม ร่างบางก้าวเดินไปที่ศาลา ทว่าแทนที่จะนั่งที่ตั่งบุนวมให้ดีนางกลับหย่อนกายลงกับขึ้นบันไดเพื่อให้พื้นที่ข้างกายเติมเต็มด้วยเว่ยซานและบนตักเป็นเสี่ยวเฮย จ้าวหนิงเฟยแลเห็นเช่นนี้ก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเรียงสถานที่ใหม่โดยยกจานขนมและแก้วชามาไว้อีกข้างกายที่ยังคงว่างแทน

   จากนั้นก็ปล่อยให้พระสนมได้พักกายจากการเดินทางแสนยาวนาน พักใจจากเรื่องราวมากมายที่ต้องเผชิญ ให้นางได้เป็นเพียงดอกบัวงามเหนือน้ำนิ่งกลางบึงเล็ก ทิ้งความปวดหัวทั้งตัวชั่วครู่ ฟื้นกำลังกายและใจเพราะนางรู้ดีว่าในฐานะของสตรีในวังย่อมต้องมีที่ที่ต้องไปในวันรุ่งขึ้น

   เรื่องเข้าเฝ้าคราบมังกรทองนั้นให้เป็นเรื่องของตัวนางในวันพรุ่งนี้จัดการก็แล้วกัน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบห้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามไห่ ( 21.00 น. )

   ครั้นยามได้ฤกษ์เอนกายเตียงนุ่ม จ้าวหนิงเฟยก็เดินเข้ามาพร้อมถือถาดจดหมายฉบับหนึ่ง วงคิ้วขนงใบหลิวเลิกขึ้น มือเล็กหยัดกายกับเตียงไว้เพื่อยันไม่ให้ล้มลงนอนในทันที ลมหายใจเล็ก ๆ ถอนออกมาเบา ๆ ด้วยความหน่ายระคนสนเท่ห์ว่าเจ้าของจดหมายนี้เป็นของผู้ใดกัน

   “ของผู้ใดกัน”

   “ไม่ระบุเพคะ”

   ในเมื่อเป็นเช่นนี้การระบุตัวตนผู้ส่งสารคงจะเป็นการอ่านข้อความที่ส่งสารให้เท่านั้นกระมัง มือเรียวยื่นไปหยิบจดหมายจากถาดทองเหลืองมาแกะอ่าน ลายอักษรฝีพู่กันคุ้นเคยอีกคนปรากฎสะท้อนในดวงเนตรกลมหวานดั่งดอกท้อที่ไล่อ่านอย่างบรรจงราวกับตกอยู่ในห้วงพวังค์ สารที่สื่อมาถึงนางมีเพียงไม่ถึงสองประโยคดี ทว่ากลับดึงดูดไว้แสนนานจนไม่อาจตระหนักได้ว่าตนเองอ่านมันไปนานเท่าใดกัน

ถึง พหูสูตรปทุมมาลี


   但逢六月初阳照，微风近小暑拂身回，吾誓不负与汝之约。

   เพียงสุริยันฉายในวันแรกของเดือนหก ยามสายลมใกล้เสี่ยวสู่พัดวนรอบกาย ข้าจะไม่ผิดต่อสัญญาที่ให้แก่เจ้า

   รอบกายพลันมืดดับสงัดเสียงยามราตรี เรียวนิ้วที่ถูกขัดจนขาวซีดอีกคราค่อย ๆ ไล่ขีดเบา ๆ ตามรอยเส้นฝีพู่กันราวกับค่อย ๆ สัมผัสทุกความรู้สึกที่ผู้สื่อต้องการส่งมาถึงภายในลายตวัดคมนี้ ดวงใจที่เย็นเหยียบราวกับได้รับพลังชีวิตที่จะเต้นขึ้นมาอีกตราดังเป็นจังหวะในอก ไหล่มนที่เด็ดเดี่ยวเสมอมาค่อย ๆ สั่นเทาราวกับความอ่อนแอทั้งหมดได้แสดงออกมา ณ วันนี้ ดวงตากลมวาวด้วยหยาดน้ำที่เอ่อท้นเป็นหยดกลั่นกรองจากดวงจิตแห่งความคะนึงหา ลมหายใจถี่กระชั้นโดยไม่อาจหักห้ามได้ปานกำลังใช้เฮือกสุดท้ายจดจำกระดาษส่งสารตรงหน้า

   เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ลุกขึ้นไปนั่งโต๊ะเขียนอักษรของตนเอง ทาบศิลาทับกระดาษกับโต๊ะตรึงให้เรียบ ฝนหมึกสีเข้มจุ่มพู่กันค่อย ๆ ตวัดคัดตัวอักษรในจดหมายนี้ ค่อย ๆ จินตนาถึงภาพของบุรุษผู้หนึ่งกำลังร้อยเรียงคำเอ่ยสั้น ๆ เหล่านี้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นไรกัน ทุกข์หรือสุข ยินดีหรือโศกา แย้มสรวลหรือกรรแสง นางไม่อาจรับรู้ได้เลยนอกจากวงใสที่หยดลงกับกระดาษจนปลายอักษรเปื้อนเป็นดวง

   「吾」
   ข้า

   อักษรที่หมึกยังไม่แห้งดีถูกหยาดน้ำตาหลังกระทบปลายหาง คำว่า ข้า ที่แสดงถึงตัวเขาทำให้นางยิ่งทวีความหวัง ความสุข ความคะนึงหาและความสบสันหวาดกลัว

   ไยเส้นด้ายวาสนาถึงยุ่งเหยิงปานนี้

   เขาว่ากันว่าเมื่อมีรัก ทั้งเป็นยาบำรุงให้แข็งแกร่งเกินทัดเทียม ทั้งเป็นยาพิษให้ทุกข์ทนเกินผู้ใด

   แต่ใยความรักของนางช่างราวกับยาขมที่มีน้ำผึ้งเพียงก้อนเดียวต่อลมหายใจ

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบหก อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
กลางยามโหย่ว ( 18.00 น. )

   ในยามแดดร่มลมตก ช่วงเวลาที่พระสนมเสียนอี๋เลือกเปิดหน้าต่างเรือนนั่งอ่านตำราพร้อมมือจับพู่กันขีดตวัดตัวอักษรตลอดหลายชั่วยามนับตั้งแต่กลับจากตำหนักเว่ยหยาง ราวกับว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้นางผ่านวันคืนไปได้โดยไม่ปล่อยดวงจิตล่อยลองไปยังที่ไกลแสนไกล

   แม้ว่านางจะออกตำรามาร่วมสามม้วน ทว่าการพัฒนาย่อมต้องอ้างอิงอยู่เสมอ ดวงตากลมสลับอ่านตำราเพื่อเป็นแนวทางและปรับปรุงให้ตำราของนางให้ดียิ่งขึ้นกว่าที่ตำราเคยมี ตำราบัณฑิตส่วนมากนั้นมักจะเต็มไปด้วยตำราอ่านยากยิ่งนัก เนื้อหาลึกซึ้งทว่ากลับไม่ได้หวนมานึกคิดถึงพื้นฐานอย่างเรื่องของภาษาที่ผู้คนใช้ การเรียบเรียงเกี่ยวกับภาษานี้เองทำให้นางได้เรียนรู้และตระหนักในความถูกต้องของการใช้ภาษามากขึ้นยิ่งนัก

   ครั้นช่วงเวลาล่วงเลยมายามโหย่ว จันทราเริ่มฉายชัดไร้แสงสนธยา มือเล็กก็ได้ฤกษ์วางพู่กันลงเสียที

   สองเท้าค่อย ๆ เดินออกจากห้องตำราอันเต็มไปด้วยม้วนอักษรมากมายตามประสาที่นางไล่เรียบเรียงม้วนทั้งหลายที่ได้ซื้อในช่วงตลอดการเดินทางนับพันลี้ที่ผ่านมา อาจเพราะในช่วงเวลาที่นางเขียนตำรามักจะจดจ่อจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยกระมัง ภาพที่นางเห็นเฮยเฉวียนและเว่ยซานเล่นกันโดยมีจ้าวหนิงเฟยคอยดูแลไม่ห่างจึงเป็นภาพที่พอจะเดาสาเหตุของมันได้ว่านางกำนัลข้างกายคอยช่วยเหลือเพื่อเกื้อหนุนสมาธิของนาง

   “พระสนม พระองค์เขียนตำราเสร็จแล้วหรือเพคะ”

   “อือ ขอชาหน่อยสิ”

   จ้าวหนิงเฟยขานรับก่อนจะเร่งเดินไปยังห้องชาของตำหนักเถียนเซี่ย ในตอนนี้เองที่ผุ้ปกครองอีกคนหายไป เหล่าสัตว์น่ารักพวกนี้พลันวิ่งมาหานางทันที เฮยเฉวียนและเว่ยซานวิ่งมาวนรอบกายก่อนจะหยุดตรงหน้า เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่รั้งรอที่จะย่อกายลงเพื่อลูบหัวของพวกมันด้วยความเอ็นดู

   “จริงสิ เฮยเฉวียนกับเว่ยซาน วันนี้เรามาฝึกกันต่อเถิด”

   “ขอรับ!”

   “เหมือนเดิม ข้าจะสอนแล้วให้เสี่ยวเฮยทำเป็นตัวอย่าง แล้วก็ให้เสี่ยวซานทำตามอีกที”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินพาทั้งสองตัวไปฝึกเกี่ยวกับการทำตามคำสั่ง ทบทวนคำสั่งนั่งและหมอบของคราก่อน และฝึกวิ่งและหยุดตามคำสั่งที่เอ่ยออกมา ใช้เวลาผ่านไปไม่นานจ้าวหนิงเฟยก็กลับมาพร้อมกับถาดน้ำชาและ…จดหมายถึงฉบับ

   “พระสนมเพคะ มีจดหมายส่งถึงพระองค์”

   ร่างเล็กผู้ถูกขายเรียกว่าพระสนมได้ยินเช่นนี้ก็เดินกลับไปยังศาลากลางสวนริมน้ำตกจำลองเย็นสบาย มือสีซีดรับจดหมายมาพินิจก็พบว่านี่คือจดหมายจากกระดาษประเภทเดิม สีเดิมลวดลายเดิม ทั้งยังไม่ระบุนามผู้ส่งเช่นเดิม ครั้นเมื่อค่อย ๆ กางออกก็พบว่าเป็นฝีพู่กันของเขาอีกครา ทว่ารอบนี้ตัวอักษรตวัดรวมประโยคยามขึ้นมาก พร้อมทั้งลงชื่อในจดหมายชัดเจนว่ามาจากผู้ใดกัน

ถึง พหูสูตรปทุมมาลี


   ในกลางคิมหันต์ระอุกายเช่นนี้ ข้าหวังว่าเจ้าที่กลับตำหนักแล้วจะอยู่ดี เรือนด้านทิศใต้ที่เคยมีเสียงขลุ่ยลอยแผ่วมา ยามนี้กลับเงียบกว่าทุกครั้ง ข้า… นึกเป็นห่วงอยู่บ้าง ในหลายรอบโคจรจันทราที่ผ่านมา หาได้มีสิ่งใดตามใจดั่งปรารถนามากนัก ไม่รู้ว่าเจ้าจะเป็นเช่นกันหรือไม่ ในยามที่หวนกลับมาลิ้มชาหอมกลับรู้สึกขม ยามสดับถ้อยคำคนกลับเหนื่อยหน่ายเสียยิ่งกว่าการเดินทางพันลี้ แม้เรื่องนี้มิใช่สิ่งที่ข้าจะเอ่ยกระไรถึงฝ่ายในได้…ทว่าข้าเพียงอยากให้เจ้ารับรู้ ความเงียบมิใช่การเมินเฉย เพียงแต่เป็นความจดจ่อและสดับฟัง

   ในยามโหย่วที่สายลมเย็นขึ้น แสงสนธยาย้อมเมฆาครามเป็นสีอำพัน ข้าหวนนึกถึงอัญมณีคู่หนึ่งที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้พิจมองใกล้ ๆ ยามบัวบานเหนือน้ำพลันหนึ่งถึงผู้ที่เข้มแข็งเกินใครจนน่านับถือ ทว่าครั้นกลีบร่วงหล่นกลับหวนนึกถึงไหล่ที่สั่นเทาอย่างโดดเดี่ยวจนในอกพลันเบาหวิว

   จดหมายฉบับนี้หาได้ต้องการคำตอบกลับไม่ ข้าเพียงตวัดเขียนห้วงความคิดที่ไม่อาจสลัดหลุดไปได้เลย

   ข้าเพียงอยากให้เจ้าจะรับรู้...หากลมในตำหนักพัดเฉื่อยเย็นเมื่อใด ให้เข้าได้หวนนึกได้ว่าเป็นความรำลึกอย่างเงียบงันของคนผู้หนึ่ง— ท่ามกลางวันยาวคืนเย็นเช่นนี้

ด้วยความเคารพอย่างไม่อาจเอื้อนเอ่ย
หลิวชุ่น

   น้ำผึ้งหวานล้ำถูกหยดลงในยาขมอีกครา

   ราวกับประโยคภายในสื่อสารห้วงอารมณ์ผ่านสายลมที่โอบไล้จนเรือนผมปลิวไหวเบา ๆ แม้ว่าจะเย็นสบายหรือหนาวเหน็บเพียงใด ทว่าในยามนี้กลับรู้สึกได้ถึงความคำนึงของผู้ใดสักคน

พรสวรรค์ อัจฉริยะ
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง)

- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน



@Admin