[โรงหมอเจิ้งเทียน]

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ ถนนสิบลี้ โรงหมอเจิ้งเทียน

เสียงฝีเท้าของเว่ยจื่อฟูเร่งรีบดังสะท้อนบนถนนสิบลี้พร่างพรูด้วยไอเลือดที่ซึมจากร่างของหญิงสาวในอ้อมแขน นางผลักบานประตูไม้เก่าแก่ของโรงหมอเจิ้งเทียนออก เสียงไม้เสียดสีกันดังครืดสะเทือนความเงียบสงบของย่านนั้นจนเด็กสาวที่ช่วยงานในโรงหมอเงยหน้าขึ้นทันที “ท่านหมอ! มีคนเจ็บหนัก!” เว่ยจื่อฟูเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะอุ้มร่างซีดเซียวของหลินหยาวางลงบนเตียงไม้เรียบในห้องรักษา รอยแผลลึกกับเลือดที่ไหลไม่หยุดและลมหายใจอ่อนแรงจนแทบจับไม่ได้ ทำให้คนดูแลในโรงหมอต่างลนลาน

เจิ้งเซียวเฉินหมอใหญ่ผู้เฉยชาสุดขั้วเดินเข้ามา สีหน้าสงบนิ่งแม้เห็นภาพอันโหดร้าย เขาไม่ถามความมากความเพียงก้าวเข้ามานั่งข้างเตียง จับชีพจรที่ข้อมือขาวซีดของหลินหยาก่อนขมวดคิ้วแน่นเมื่อรับรู้กระแสปราณอสรพิษในกาย “พิษมังกรกำเริบ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ คล้ายกับตอกย้ำสิ่งที่เว่ยจื่อฟูเองก็ตรวจพบแล้ว

เว่ยจื่อฟูเอ่ยทันควัน “นางถูกปีศาจเป็ดโจมตีบาดเจ็บสาหัส หากเป็นแค่แผลยังไม่หนักใจเท่านี้ แต่พิษนี้…มันกัดกร่อนเลือดเนื้อในกายไปทุกลมหายใจ ข้าพยายามประคับประคองด้วยปราณแต่ก็ได้แค่นั้น” ดวงตาหมอเจิ้งวูบไหวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่หนักแน่น “พิษชนิดนี้…มิใช่สิ่งที่ยาจะถอนง่าย ๆ หรอก ท่านจอมยุทธ์ชุดขาว”

หลินหยาที่นอนอยู่ แม้ใบหน้าซีดขาว แต่ดวงตาเล็กน้อยยังเปิดอยู่เลือนราง เธอพยายามจะยกมือขึ้นแต่แรงไม่พอเสียงแหบพร่าเปล่งออกมาเพียงกระซิบ “ท่านหมอ…แม่นาง…ข้า…คงสร้างความลำบากให้ท่านอีกแล้วสินะ…” เจิ้งเซียวเฉินมองเธอเงียบ ๆ ความเฉยชาของเขาถูกปนด้วยเงาเศร้าลึก ๆ ที่ยากจะมองเห็น เขาวางมือบนชีพจรหญิงสาวแล้วกล่าวช้า ๆ “เจ้าเป็นคนเช่นนี้เรื่อยมา หากวันนี้เจ้าล้มลงที่นี่ข้าจะไม่อาจให้อภัยตนเองได้”

เจิ้งเซียวเฉินวางมือที่กุมชีพจรของหลินหยาลงถอนหายใจแผ่วเบา ริมฝีปากเอ่ยช้า ๆ ดุจประกาศความจริงที่ไม่มีใครอยากฟัง “พิษนี้…มันอยู่ในกายนางมานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งได้รับในวันนี้ ยากนักที่จะถอน หากไม่ใช่หมอเทวดาที่ฝีมือสูงล้ำหรือผู้ที่มีปราณอสรพิษในกาย ก็ไม่มีทางรักษาให้สิ้นซากได้ ข้า…แม้จะได้รับความไว้วางใจให้เปิดโรงหมอแต่ก็ห่างไกลนักจากขั้นนั้น”

เว่ยจื่อฟูที่ยืนเงียบมาตลอดกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาแสดงความกังวลจนแทบกลายเป็นความโกรธที่ช่วยอะไรไม่ได้ “เช่นนั้น…” นางเอ่ยเสียงสั่นพร่า “…แม่นางน้อยผู้นี้จะต้องทนอยู่กับพิษนี้ตลอดไปหรือ?”

เจิ้งเซียวเฉินเงยหน้าขึ้นสบตานางสายตาเยือกเย็นแต่แฝงความหนักแน่น “มิใช่ตลอดไป แต่ตราบใดที่ยังไม่มีหมอเทวดาหรือผู้มีปราณอสรพิษเข้ามาเกี่ยวข้อง นางต้องอาศัยเพียงการประคองอาการเท่านั้น ดื่มยา บำรุงร่าง พิษจะสงบแต่จะไม่หายสิ้น ทว่าอย่าห่วงบาดแผลที่เห็น…ข้ารักษาได้เพียงหายช้ากว่าผู้คนทั่วไปก็เท่านั้น”

เว่ยจื่อฟูกำหมัดแน่นขึ้นไปอีกแต่แววตาเริ่มสงบลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำยืนยันนั้นเวทนาในโชคชะตาของแม่นางน้อยตรงหน้าอย่างสุดใจ “เช่นนั้น…ก็ยังพอมีหวัง” นางพึมพำก่อนมองไปยังหลินหยาที่นอนหอบหายใจแรงราวกับจะดับไปทุกลมหายใจ

เจิ้งเซียวเฉินหันไปเรียกเสียงเรียบ “ซูเหยา…จัดการทำความสะอาดบาดแผลให้นาง แล้วเตรียมยาต้ม ข้าจะเตรียมตำรับยาให้” เจิ้งเอ่ยเรียบง่ายแต่แฝงคำสั่งชัดเจน “หลังนางดื่มเข้าไป พิษจะสงบลงชั่วครู่หนึ่ง”

@SuYao (หมอบอกว่าเดี๋ยวมารักษา) 

เว่ยจื่อฟูมองภาพนั้นแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอบคุณท่านหมอและท่านหมอหญิง…ที่ช่วยนางหากมิใช่ท่านข้าคงไม่รู้จะทำเช่นไร” เจิ้งเซียวเฉินไม่ตอบ เพียงยืนนิ่ง สายตาจับจ้องหลินหยาที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงแผ่วเบาเหมือนกำลังจะสลายไปทุกเมื่อ ราวกับในใจเขากำลังคิดถึงความสูญเสียที่เคยผ่านมาด้วยเช่นกัน…

หลินหยาที่ได้ยินแว่ว ๆ พยายามจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แม้เสียงแผ่วเบาแทบขาดหายแต่ยังพอจับได้ “ข้า…จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม…ขออภัยที่…อึก! เป็นภาระพวกท่าน” เว่ยจื่อฟูรีบกุมมือเย็นเฉียบของนางแน่นตอบกลับเสียงเด็ดขาด “เจ้าไม่เป็นอะไรเด็กน้อยไม่มีใครปล่อยให้เจ้าตายง่าย ๆ หรอก” เสียงสมุนไพรที่เริ่มเดือดพล่านดังสอดประสานกับถ้อยคำหนักแน่นนั้น ทำให้บรรยากาศในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาและเลือดคละคลุ้ง กลับอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยอย่างน่าแปลกใจ…

@SuYao (หมอบอกว่าเดี๋ยวมารักษา) 

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มารักษา มาให้หมอรักษาจะได้อัพขั้นได้ 55555

(สำหรับไอ้คนที่แค่คุยกับผู้ชายแล้วหึง ถ้าเรื่องนี้แกไม่รู้ไม่มาเยี่ยมหลินหยาจะโกรธแกจริงด้วย)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-06] เว่ย จื่อฟู 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 03 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน ณ ถนนสิบลี้ โรงหมอเจิ้งเทียน (รักษาวันที่ 1/7) 

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าแก่ของโรงหมอเจิ้งเทียน ละอองฝุ่นเล็กน้อยลอยละลิ่วไปตามลมอุ่นยามสาย ในห้องพักแยกที่เงียบสงบ ร่างบางของหลินหยานอนอยู่บนฟูกสะอาดที่ปูด้วยผ้าฝ้ายสีขาว กลิ่นยาสมุนไพรอวลฟุ้งอยู่ทั่วห้อง ร่องรอยแผลตามแขนขาของนางถูกพันด้วยผ้าขาวใหม่เอี่ยม ส่วนบริเวณที่โดนพิษก็ทาด้วยน้ำยาสมุนไพรสีเข้มที่ส่งกลิ่นขมแต่นุ่มจาง ๆ

@SuYao 

บางครั้งหลินหยาลืมตาขึ้นเพียงครู่เดียว ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนที่เคยสดใสกลับพร่ามัวด้วยพิษและความเพลีย นางกระซิบเสียงแผ่วจนแทบฟังไม่ออก “น้ำ…ข้าขอน้ำหน่อยเจ้าค่ะ…” 

@SuYao 

พอน้ำแตะลำคอนางก็ปรือตาปิดลงอีกครั้งราวกับหลับลึกไปอย่างไม่รู้สึกตัว ตลอดทั้งวัน เสียงเคลื่อนไหวเดียวที่ดังแทรกความเงียบคือเสียงเคี่ยวสมุนไพรในหม้อดินด้านข้าง กับเสียงปากกาของเจิ้งเซียวเฉินที่นั่งเขียนตำรายาอย่างเงียบงัน หันมาดูนางเป็นระยะ เขาไม่พูดอะไร แต่แววตาที่ทอดมองกลับมีความหมายลึกซึ้งกว่าถ้อยคำ

หลินหยาหลับอย่างสงบในห้องพักนั้น บางคราวริมฝีปากนางกระตุกเล็กน้อยคล้ายกำลังฝัน บางคราวมือเรียวสั่นเหมือนจะไขว่คว้าหาใครสักคน แต่สุดท้ายก็สงบนิ่งอีกครั้ง ในห้องนี้แม้จะมีกลิ่นยาและร่องรอยความเจ็บปวดกลับอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับเป็นรังเล็ก ๆ ที่ปกป้องให้แม่นางน้อยผู้ดื้อรั้นได้พักพิงชั่วครู่จากโลกอันโหดร้าย

@SuYao  (หมอเอาข้าวต้มมาให้)

ยามตะวันคล้อยต่ำแสงอาทิตย์ย้อมท้องฟ้าเป็นสีส้มอ่อนลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักเงียบสงบ กลิ่นยาจางลงแทนที่ด้วยกลิ่นหอมอุ่นของข้าวต้มอ่อนที่ซูเหยาเพิ่งยกเข้ามาวางบนโต๊ะข้างฟูก เสียงฝีเท้าเบานั้นปลุกหลินหยาให้ลืมตาขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเพลียสะท้อนแสงสลัวอ่อน ๆ หลินหยากะพริบตาปรือ ๆ มองถ้วยข้าวต้มสีขาวซีด กลิ่นเรียบง่ายนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าหวานเล็กน้อยเหยเกเหมือนเด็กน้อยที่โดนบังคับกินยา นางส่ายหัวเบา ๆ แล้วเสียงแผ่วก็เล็ดลอดออกมา “ข้าไม่อยากกินเจ้าค่ะ…ตอนนี้ไม่รู้สึกหิวเลยเจ้าค่ะ” เสียงออดอ้อนปนน้อยใจดังขึ้นราวกับแรงยังเหลือไว้แค่พอเถียงหมอ

@SuYao 

หญิงสาวเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมเปิดปากช้อนน้ำใส ๆ บนถ้วยที่มีเพียงนิดเท่านั้น กลืนลงคอไปแบบขัดใจแล้วก็วางมือเล็กทาบลงบนอกตัวเอง กระซิบเบาราวกับงอน “ข้าจะลองกินก็ได้เจ้าค่ะ” หลังจากนั้นก็ขยับมือตักเพียง 4-5 ช้อนเล็ก ๆ พอให้คอชื้นก็หันหน้าหนีไปข้างหมอน หลับตาลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เสียงหายใจแผ่วค่อย ๆ สม่ำเสมอ ซูเหยามองภาพนั้นแล้วได้แต่ถอนหายใจอย่างจนใจ ปล่อยให้นางหลับต่อไป ข้าวต้มยังคงอุ่นอยู่ในถ้วยแต่แม่นางหลินก็เลือกความดื้อรั้นที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเองเช่นเคย

@SuYao 

@Watcher 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 555555 เขิน

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 09.00 น. ณ ถนนสิบลี้ โรงหมอเจิ้งเทียน (รักษาวันที่ 2/7) 

แสงเช้าสีทองอ่อนลอดผ่านหน้าต่างกระทบผ้าขาวสะอาดในห้องพักคนไข้ โรงหมอเจิ้งเทียนยังคงเงียบสงบ กลิ่นสมุนไพรต้มคละคลุ้งเบา ๆ แต่บรรยากาศกลับเปลี่ยนทันทีเมื่อเสียงกีบม้าหนักแน่นหยุดลงหน้าประตู เสียงรถม้าหรูหราทอดจอด ผู้คนหน้าประตูโรงหมอหันมามองอย่างตกใจเมื่อบุรุษหนุ่มในชุดงามสง่า สวมหน้ากากครึ่งใบ ก้าวลงมา ออร่าของอำนาจและบารมีพวยพุ่งจนไม่มีผู้ใดกล้าขวางกั้น เขาคือท่านชายห่าวหมิงผู้มีดวงตาคมดั่งอสรพิษกวาดไปรอบห้องอย่างเย็นชา ก่อนจะสะบัดชายแขนเสื้อพลิ้ว แหวกผู้คนที่พยายามทักท้วงแล้วตรงดิ่งเข้าไปยังห้องพักแยก เสียงฝีเท้าของผู้ติดตาม 2-3 คนดังตามมาติด ๆ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าออกปากเอ่ยห้ามแม้สักคำ

@SuYao 

เมื่อก้าวพ้นประตูบานไม้เข้าไปสิ่งที่สะท้อนเข้าตาเขาคือร่างของหลินหยา หญิงสาวผู้เป็นทั้งความอ่อนแอและความโหดร้ายที่สุดในใจเขา นางนอนนิ่งบนฟูก ใบหน้าซีดเซียวราวกระดาษ ขนตายาวสั่นไหวเพียงเล็กน้อย ผ้าพันแผลหลายชั้นโอบรัดตามแขน ขา และลำตัว กลิ่นยาสมุนไพรคลุ้งรอบกาย หัวใจของชายที่ซ่อนเร้นความรู้สึกอันบิดเบี้ยวแทบสะดุดเต้น เขาก้าวเข้ามาเงียบ ๆ จนยืนชิดข้างเตียง สายตาคมกริบกดลึกลงบนใบหน้าซีดนั้น นิ้วเรียวเย็นเฉียบค่อย ๆ ยกขึ้น ลูบผ่านแก้มที่ขาวซีดราวหิมะ ร่องรอยบาดเจ็บที่เห็นยิ่งกว่าดาบแทงหัวใจ

“เสี่ยวหยา…เจ้าเล่นอะไรของเจ้าอีก ทำไมถึงได้ซนจนเกือบสิ้นชีพเช่นนี้” น้ำเสียงทุ้มต่ำลอดผ่านริมฝีปากคล้ายกระซิบ แต่เต็มไปด้วยโทสะที่ถูกกดทับด้วยความห่วงใยอันบ้าคลั่ง

เขาโน้มตัวลงใกล้ ใบหน้าลึกลับภายใต้หน้ากากครึ่งซ่อนรอยแสยะยิ้มขื่น ดวงตาวาวโรจน์ฉายชัดถึงความหวาดหวั่นที่เขาจะไม่ยอมให้ใครพรากหญิงสาวผู้นี้ไป แม้แต่โชคชะตาเองก็ตาม นิ้วมือที่แตะผิวแก้มพลันออกแรงบีบเบา ๆ ราวลงโทษเงียบ ๆ “เจ้าคิดจะหนีไปตายโดยไม่ขออนุญาตข้าสักคำหรืออย่างไร…หึ ต่อให้ต้องรักษาเจ้าด้วยวิธีโสมมเพียงใด ข้าก็ไม่ยอมให้เจ้านอนอยู่อย่างนี้ตลอดไป”

แม้นางยังหลับสนิทไม่อาจได้ยินคำเหล่านี้ แต่จางกงกงหรือท่านชายห่าวหมิงในยามนี้ กลับโน้มลงใกล้ใบหู กระซิบคำขู่แผ่วเย็นราวกับคำสาบานที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจ

“หากเจ้าจะรอดหรือไม่รอด…ขึ้นอยู่กับข้าเพียงผู้เดียว แมวน้อยของข้า”

เมื่อพูดจบเสียงฟูกเบา ๆ ยวบลงร่างสูงในชุดดำแดงนั่งลงข้างเตียง รัศมีของชายตรงหน้ากดดันเสียจนแม้แต่แสงเช้าที่ลอดหน้าต่างเข้ามาก็พลันหม่นลง ดวงตาคมใต้หน้ากากครึ่งใบกวาดมองหญิงสาวอย่างล้ำลึก แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไร ดวงตาคู่หวานซีดเซียวก็สั่นไหวแล้วลืมขึ้นอย่างช้า ๆ “ท่าน…” เสียงแผ่วคล้ายสายลม หลินหยาที่นอนซบหมอนยังคงอ่อนแรง แต่เมื่อสายตาโฟกัสเห็นหน้าคนตรงหน้า ใบหน้าเล็กก็พลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบาง “ข้าขอโทษ…ที่ไม่ได้ไปหาท่านที่ศาลาจื่อเถิงฮวาเจ้าค่ะ…แต่ตอนนี้ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”

ถ้อยคำอ่อนโยนนั้นเหมือนจะปลอบโยน แต่สำหรับจางกงกงกลับยิ่งเหมือนคมมีดกรีดลึกในอก เขากัดฟันข่มอารมณ์ ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมมาประคองปลายคางบอบบางให้หันขึ้นสบตา ดวงตาของเขาวาวโรจน์แฝงโทสะ “ไม่เป็นอะไรแล้วงั้นหรือ? ดูสภาพเจ้าสิ เสี่ยวหยา เจ้ากำลังโกหกข้าหรือ” เขาโน้มลงต่ำจนลมหายใจเย็นเยียบเฉียดแก้มซีดของนาง ริมฝีปากคลี่ยิ้มเย็นเยียบ “เจ้ากล้าเอาชีวิตไปเสี่ยงกับปีศาจเป็ด…ทั้งที่รู้ดีว่าพิษในกายของเจ้ายังไม่ถอน ช่างซนดื้อรั้นเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ข้าควรจะหักปีกเจ้าไว้เสียบ้างจะได้ไม่คิดบินหนีไปตายที่ไหนอีก”

แต่ถึงน้ำเสียงจะร้ายกาจแต่ปลายนิ้วของเขาที่ลูบแก้มกลับสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับข่มความโล่งใจที่แท้จริงไม่ให้เล็ดรอดออกมา สายตาคมนั้นจับจ้องไปยังหญิงสาวบนเตียง ไม่ปล่อยให้คลาดสายตาแม้เสี้ยวลมหายใจเดียว

ริมฝีปากของหลินหยาคลี่ยิ้มบางเมื่อได้ยิน ราวกับจะซ่อนความเจ็บไว้ใต้ท่าทางซุกซน “รู้ด้วยหรือเจ้าคะ…ว่าข้าไปสู้กับอะไรมา” เสียงแผ่วเบากับแววตาที่พร่ามัวพอทำให้คนตรงหน้ากระตุกคิ้ว เธอพ่นลมหายใจยาว กดอกเจ็บแผลจนร่างบอบบางสั่นไหวเล็กน้อย 

จางกงกงโน้มลงใกล้ ดวงตาคมเข้มราวเหล็กกล้าจับจ้องนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากจะเอื้อนเอ่ยเสียงต่ำ “พอแล้ว…เจ้าหลับเสีย ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง” น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบจนไม่อาจปฏิเสธได้ คล้ายเป็นทั้งคำสั่งและคำสัญญา ตอนที่ได้ยินหลินหยากะพริบตาช้า ๆ ความเหนื่อยอ่อนและความเจ็บรุมเร้าจนในที่สุดดวงตาคู่หวานค่อย ๆ ปิดลง ร่างกายเล็กสั่นเบา ๆ ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราให้จางกงกงนั่งเฝ้านางอย่างเงียบงัน

เมื่อแน่ใจว่านางหลับสนิทแล้วชายหนุ่มจึงขยับกายเงียบเชียบ แขนแกร่งสอดใต้แผ่นหลังบางอีกข้างประคองใต้หัวเข่า เขายกนางขึ้นราวกับนางเป็นเพียงแมวน้อยป่วยไข้ในครอบครอง ความอ่อนโยนในทุกจังหวะการอุ้มตัดกับแรงกดดันที่แผ่ซ่านรอบกายอย่างสิ้นเชิง เขาก้าวออกจากห้องพักสายตาเย็นยะเยือกปักลงที่หมอใหญ่และบรรดาผู้ช่วยที่อยู่ตรงโถงในโรงหมอ เสียงของเขาแผ่วต่ำแต่หนักแน่นก้องสะท้อนทั่วห้องโถง 

“ผู้ใด…คือคนที่รักษานาง” ดวงตาคมวาวโรจน์ ราวกับหากได้คำตอบที่ไม่ถูกใจ แม้แต่โรงหมอทั้งหลังนี้ก็พร้อมจะแหลกสลายไปพร้อมกับความโกรธของเขา

แต่เพราะยังไม่มีผู้ใดตอบเสียงเยียบเย็นของบุรุษผู้สวมหน้ากากครึ่งใบยังคงก้องสะท้อนในโถงโรงหมอ “ใคร…ดูแลนาง”

@SuYao 

จางกงกงเหลือบตาลงมองเธอราวกับเธอไม่ใช่มนุษย์ หากเป็นเพียงเครื่องมือที่จะต้องทำหน้าที่ให้สมบูรณ์เพื่อความปลอดภัยของหลินหยา ดวงตาคมกริบสะท้อนเงาสีโลหิตในยามเช้า คล้ายจะกลืนกินทุกสิ่งที่ไม่เป็นไปตามใจ ริมฝีปากหยักเอื้อนถ้อยถ้อยสุภาพอ่อนหวาน ราวกับคำเชื้อเชิญของผู้ดี 

“เช่นนั้น…หมอหญิง ข้าจะจ้างเจ้าชั่วคราว เจ้าจะติดตามไปดูแลนางในที่ของข้า ตลอดเวลาจนกว่านางจะหายดี” ถ้อยคำฟังคล้ายคำขอ แต่ในน้ำเสียงกลับไร้ทางเลือกใด ๆ จะขัดได้ ความกดดันหนาวเย็นซึมเข้าสู่ทุกเส้นลมหายใจ ราวกับอีกฝ่ายเป็นอสรพิษมหึมาเลื้อยอยู่กลางโถง พร้อมจะกลืนกินเหยื่อที่ปฏิเสธ

@SuYao 

เมื่อได้ยินคำตอบเพียงพริบตาเดียว รัศมีแห่งสุภาพบุรุษห่าวหมิงกลับคืนสู่ใบหน้าอีกครั้ง เขาประคองร่างซีดเซียวของหลินหยาที่หลับใหลไว้ในอ้อมแขน ดวงตาอ่อนลงเพียงเมื่อมองเธอ “ไป” คำสั่งสั้นชัด หลุดจากริมฝีปากที่ไม่เคยอ่อนข้อให้ใครนอกจากสตรีน้อยในอ้อมแขนนี้เพียงผู้เดียวดังขึ้น เขาเดินตรงออกไปจากโรงหมอด้านหน้าคือรถม้าสีดำสนิทเคลือบเงาดุจหยกดำจอดรออยู่หน้าประตูโรงหมอ กลิ่นเครื่องหอมจาง ๆ ลอยกรุ่นออกมาจากภายใน ประดับด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเข้มปักลายอสรพิษพันดวงจันทร์

จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงก้าวผ่านทุกสายตาที่จับจ้อง เขาไม่เหลียวมองใครแม้แต่น้อย แผ่นอกกว้างยังคงโอบร่างของหลินหยาที่หมดแรงเอาไว้อย่างมั่นคง แววตาคมปลายหางโค้งยามก้มลงมองนางอ่อนโยนยิ่งกว่าน้ำค้าง แต่เพียงแหงนหน้าสบตาคนอื่นกลับเป็นดั่งคมดาบไร้ปรานี

เขาก้าวขึ้นรถม้าไปอย่างสง่างามโดยไม่สนใจเสียงกระซิบซาบจากเหล่าคนของโรงหมอ เพียงยกมือออกคำสั่งสั้น ๆ “หมอหญิง…ขึ้นรถม้า” เสียงกังวานแต่เย็นยะเยือกก่อนที่ผู้ติดตามสองสามนายจะเคลื่อนตัวไปประกบท่านหมอหญิง นำทางให้นางก้าวขึ้นตามหลังไปโดยไร้สิทธิ์ปฏิเสธ

@SuYao 

เพียงพริบตา ประตูรถม้าปิดลงสนิท เงาสีดำเข้มสะท้อนบนผิวไม้เนื้อหอมขัดจนมันวาว ม้าศึกสี่ตัวกระทืบกีบอย่างพร้อมเพรียง เสียงสั่งบังคับสั้น ๆ ทำให้ขบวนรถม้าของหอว่านหงเหรินเคลื่อนออกจากโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างเงียบสง่าและน่าเกรงขาม ทุกผู้คนที่เห็นต่างรีบเบือนหน้าหลบสายตา ราวกับรู้ว่าไม่มีใครควรยืนขวางเส้นทางของอสูรในคราบบุรุษรูปงามผู้นี้ได้

ในอ้อมแขนเขาหลินหยายังนอนแนบอก ซ่อนเร้นในกลิ่นกายอุ่นหอมปนเย็นของจางกงกง เส้นผมดำเงาของนางหล่นปกแก้มซีด ใบหน้าบอบบางแนบอกเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในรถม้า จางกงกงก้มลงมองนางอีกครั้งแต่หน้าหมอหญิง นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นผมที่เปื้อนเหงื่อและฝุ่นออกเบา ๆ แววตาของเขามีเพียงความอ่อนโยนลึกซึ้งที่เขาไม่เคยเผยให้ผู้ใดเห็น นอกจากนางคนนี้เพียงผู้เดียว

@SuYao  (ตามใจชอบจะส่งของให้จางกงกงหรือยังไงกะได้จ้า เชิญคุยกับคนที่คุณต้องต่อโจยให้ในอนาคต) 

@Watcher 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: :v พยายาม...โรลแล้วครับ ได้เท่านี้ (ไหว้)

รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-11] จางกงกง

SuYao ดี

วันที่ 29 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามอู่ (เวลา 11.00 - 13.00 น.)

หลังจากได้รับข้อมูลสำคัญจากเถ้าแก่เนี้ยเหวิน ซูเหยาก็รีบเดินทางกลับโรงหมอเจิ้งเทียนทันที นางก้าวเข้ามาในโรงหมอที่คุ้นเคยพร้อมกับห่อผ้าอันล้ำค่าในมือ ทว่าความเงียบสงบในยามอู่ถูกแทนที่ด้วยเสียงพูดคุยที่แผ่วเบาของบุรุษสองคน ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงก็เห็นว่าหนึ่งในนั้นคือหมอเจิ้ง ส่วนอีกคนเป็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง สวมเสื้อคลุมยาวสีเทาอ่อนสะอาดตา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขุมและสง่างาม

ทันทีที่หมอเจิ้งเห็นซูเหยา เขาก็คลี่ยิ้มกว้างพร้อมกวักมือเรียก 

“อาเหยา! กลับมาได้จังหวะพอดี มานี่สิ”

ซูเหยารีบเดินเข้าไปหา โค้งคำนับชายวัยกลางคนผู้นั้นอย่างนอบน้อม หมอเจิ้งแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน 

“อาเหยา ท่านผู้นี้คือเจิ้งไท่หยี สหายและญาติห่าง ๆ ของข้า เขาเป็นหมอหลวงผู้มีฝีมือและเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรอย่างยิ่ง โดยเฉพาะสมุนไพรที่ใช้ย้อมผ้า และไท่หยี นี่คือซูเหยา เป็นหมอฝึกหัดที่ข้าเพิ่งรับมาไม่นาน แต่นางมีความรู้ความสามารถเป็นที่น่าทึ่งมาก”

เจิ้งไท่หยีมองซูเหยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเมตตาและรอยยิ้มที่อบอุ่น ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา 

“ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามาบ้างแล้ว เซียวเฉินชมเจ้าให้ข้าฟังไม่ขาดปาก ยินดีที่ได้รู้จัก”

ซูเหยาโค้งคำนับอีกครั้งด้วยความประหลาดใจ นางไม่เคยคิดเลยว่าตนเองจะเป็นที่รู้จักของหมอหลวงมาก่อน นางจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตน 

“ท่านหมอหลวงเจิ้งยกย่องเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้ายังต้องเรียนรู้อีกมากนัก”

ทันทีที่หมอเจิ้งพูดถึงความเชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรที่ใช้ย้อมผ้าของท่านหมอหลวง ซูเหยาก็พลันนึกถึงผ้าคลุมไหล่ในห่อผ้าของตนเองขึ้นมาทันที ความหวังที่จะไขปริศนาขององค์ไท่โฮ่วสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง หมอหลวงผู้นี้อาจเป็นกุญแจสำคัญในการไขข้อสงสัย นางตัดสินใจที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่นางพบเจอมาทั้งหมดให้เขาฟัง

ในขณะที่ซูเหยาค่อย ๆ คลี่ผ้าห่อหุ้มออกจากผ้าคลุมไหล่ที่อยู่ในมืออย่างช้าๆ หมอเจิ้งก็ลอบมองสหายของตนด้วยแววตาเป็นห่วง พลางคิดในใจว่าเรื่องนี้จะสร้างความลำบากใจให้เจิ้งไท่หยีหรือไม่ แต่เมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมด้วยความหวังของซูเหยา เขาก็ไม่ได้เอ่ยขัด

ผ้าคลุมไหล่ลายดอกโบตั๋นอันล้ำค่าที่เคยประดับกายองค์ไท่โฮ่วก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของคนทั้งสาม แสงแดดยามอู่ที่สาดส่องเข้ามาในโรงหมอกระทบกับเส้นไหมที่ส่องประกายระยิบระยับทำให้มันดูงามยิ่งกว่าเดิม ซูเหยาชี้ให้หมอหลวงเจิ้งไท่หยีดูจุดที่สีของไหมซีดจางลงไป 

“ท่านหมอหลวงเจิ้ง ข้ามีเรื่องจะรบกวนท่านช่วยพิจารณาให้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

เจิ้งไท่หยีทอดสายตาพินิจดูผ้าคลุมไหล่ในมือของซูเหยาอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขุมและเคร่งขรึมกว่ายามแรกที่ได้พบกัน ริมฝีปากที่เคยคลี่ยิ้มบัดนี้เม้มแน่นขณะไล่นิ้วชี้ไปตามลวดลายของดอกโบตั๋นอันงดงามที่ทอด้วยเส้นไหมชั้นยอดจากซูโจว ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมโรงหมอเจิ้งเทียนอีกครา กลิ่นหอมของสมุนไพรนานาชนิดในหม้อยาที่ยังคงความอบอุ่นลอยปะปนกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผ้าไหมอันวิจิตรบรรจงนั้น บรรยากาศรอบกายพลันเปลี่ยนไปราวกับทั้งสองกำลังอยู่ในห้องทำงานของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เจิ้งไท่หยียังคงพินิจผ้าไหมผืนนั้นอย่างพิถีพิถัน ดวงตาที่ส่องประกายแห่งความเฉียบคมราวกับเหยี่ยวผู้มองเห็นสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น เขายื่นมือออกไปสัมผัสเนื้อผ้าอย่างแผ่วเบา โดยไม่ปล่อยให้ปลายนิ้วสัมผัสกับผ้าโดยตรงราวกับกลัวว่าความร้อนจากปลายนิ้วจะสร้างความเสียหายให้กับมัน ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเขาก็หยุดลงตรงบริเวณที่ซูเหยาชี้ให้ดู

"เจ้าพูดถูก" เจิ้งไท่หยีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่หนักแน่น ก้มลงมองให้ใกล้เข้าไปอีก "เส้นไหมเหล่านี้ไม่ได้ถูกกัดกร่อนด้วยกรดหรือสารพิษ แต่เป็นเพราะปฏิกิริยาของสมุนไพรที่ใช้ย้อมมัน เส้นไหมถูกย้อมด้วยสีที่เกิดจากการผสมผสานของหญ้าดอกคำฝอยและไม้คราม อันเป็นที่นิยมอย่างยิ่งในหมู่ชนชั้นสูงเมื่อหลายปีก่อน ทว่าสิ่งที่ผิดปกติคือเฉดสีที่ดูหม่นหมองกว่าปกติเล็กน้อย หากมองผ่าน ๆ อาจดูเหมือนเป็นโทนสีที่สวยงาม แต่หากพินิจให้ละเอียดจะเห็นว่าสีมีความขุ่นมัวจนน่าประหลาดใจ"

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

"สมุนไพรทั้งสองชนิดนี้เมื่อใช้ในการย้อมผ้ามักจะไม่มีผลกระทบใดต่อสุขภาพของผู้สวมใส่ แต่ในบางครั้ง...เมื่อยามที่สมุนไพรหายากขาดแคลน ช่างย้อมผ้าบางคนอาจนำสมุนไพรที่คล้ายคลึงกันมาทดแทนเพื่อรักษาคุณภาพของสีเอาไว้ แต่ความรู้ของช่างย้อมนั้นมุ่งไปที่เรื่องของสีสันและความทนทานเป็นหลัก พวกเขาไม่ได้ศึกษาเรื่องสรรพคุณทางยาอย่างละเอียดเหมือนพวกเรา"

เจิ้งไท่หยีเงยหน้าขึ้นมองซูเหยา สายตาเต็มไปด้วยความเข้าใจ 

"สมุนไพรย้อมผ้าที่ถูกนำมาใช้ทดแทนในกรณีเช่นนี้...ข้าเดาว่าน่าจะเป็น หวงจิง ซึ่งมีสารบางอย่างที่คล้ายกับดอกคำฝอย แต่ในทางกลับกันแล้วมันกลับมีผลข้างเคียงที่อันตรายกว่ามากนัก หากสัมผัสกับผิวหนังเป็นเวลานาน สารประกอบในหวงจิงสามารถซึมซาบเข้าสู่ร่างกายได้ และส่งผลกระทบโดยตรงต่อพลังปราณในเส้นลมปราณทำให้การไหลเวียนติดขัด ส่งผลให้ร่างกายอ่อนแรง จิตใจหดหู่ และหากใช้เป็นเวลานานอาจนำไปสู่อาการซึมเศร้าได้ในที่สุด"

หมอเจิ้งที่ยืนเงียบฟังมาตลอดถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาเองก็กังวลว่าเรื่องนี้จะนำภัยมาสู่สหายของตน แต่เมื่อได้ยินคำอธิบายของเจิ้งไท่หยีแล้วก็อดชื่นชมความรอบรู้ของเขาไม่ได้ เขารู้ดีว่าความรู้เรื่องสมุนไพรย้อมผ้านั้นเป็นศาสตร์เฉพาะทางที่หาได้ยากยิ่งในยุคนี้

"ข้าไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า...สมุนไพรที่ใช้ย้อมผ้าจะส่งผลกระทบต่อจิตใจได้ถึงเพียงนี้" ซูเหยาพึมพำออกมาอย่างตกตะลึง ในใจของนางรู้สึกเหมือนว่าชิ้นส่วนสุดท้ายได้ถูกเติมเต็มลงในภาพปริศนาที่กำลังก่อร่างขึ้น นางกล่าวขอบคุณเจิ้งไท่หยีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมและจริงใจ "ขอบพระคุณท่านหมอหลวงเจิ้งที่ช่วยให้ความกระจ่างแก่ข้าเจ้าค่ะ"

เจิ้งไท่หยีคลี่ยิ้มอบอุ่นอย่างเมตตาอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา 

"เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดที่อาจเกิดจากความไม่รอบรู้ของช่างย้อมก็เป็นได้ หากจะแก้ไขคงต้องบอกให้องค์ไท่โฮ่วเลิกใช้ผ้าผืนนี้โดยเด็ดขาด หรือไม่ก็เปลี่ยนเส้นไหมส่วนที่ย้อมด้วยสมุนไพรที่ผิดเพี้ยนเหล่านี้ออกทั้งหมด และย้อมใหม่ด้วยสมุนไพรที่ถูกต้อง นั่นก็น่าจะเพียงพอที่จะหยุดผลกระทบต่อพระองค์ได้"

หลังจากได้ยินคำอธิบายของเจิ้งไท่หยี ซูเหยาก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก นางพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น 

"ขอบคุณท่านหมอหลวงเจิ้งเจ้าค่ะ ข้าจะนำข้อสรุปนี้ไปให้องค์ไท่โฮ่วรับทราบโดยเร็วที่สุด"

ซูเหยาห่อผ้าคลุมไหล่ผืนนั้นอย่างระมัดระวัง นางรู้แล้วว่าสิ่งที่ต้องทำต่อไปคืออะไร ไม่ว่าจะยากเย็นเพียงใด...นางก็ต้องหาทางเข้าไปในวังเพื่อนำความจริงนี้ไปกราบทูลให้ได้…

เควสปลดหัวใจ : ปริศนาลายปักแห่งตำหนักฉือหนิง (3)

เลือกตัวเลือก: ถามถึงสมุนไพร

SuYao ดี

วันที่ 2 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน (เวลา 15.00 - 16.00 น.)

กลิ่นสมุนไพรแห้งกรุ่นลอยอวลไปทั่วทั้งห้องรักษา กลิ่นฉุนของพืชตากแห้งผสมปนเปกับกลิ่นดินและเครื่องหอมจาง ๆ เป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่บ่งบอกถึงโรงหมอเจิ้งเทียนแห่งนี้ แสงตะวันในยามเซินสาดส่องลอดบานหน้าต่างไม้เก่าผ่านม่านผ้าป่านเนื้อบางสีขาวที่ปลิวไหวตามลมรำเพยลงมาอาบไล้พื้นไม้สนขัดเงาจนแห้งกรัง สะท้อนประกายเหลืองนวลอ่อน ๆ ดูสงบงาม

ซูเหยาในชุดเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา ปลายแขนเสื้อกว้างขยับเบา ๆ ขณะจัดเก็บหวงฉีที่เพิ่งตากแห้งหมาด ๆ ออกทีละชิ้นอย่างแผ่วเบาและบรรจง จัดเรียงลงในกล่องยาอย่างประณีตราวกับกำลังสัมผัสงานศิลปะชั้นสูง นิ้วเรียวเล็กขยับอย่างนุ่มนวลทุกอิริยาบถ ไม่มีเสียงใดรบกวนความเงียบงันในโรงหมอแห่งนี้ แม้เพียงลมเบา ๆ ที่พัดผ่านเข้ามาก็ดูคล้ายมิกล้ากวนจังหวะที่นางกำลังทำงาน

บรรยากาศภายนอกเงียบสงบยิ่งกว่า ด้านนอกโรงหมอมีเพียงเสียงใบไม้จากต้นหลิวหน้าประตูไหวตัวเบา ๆ นางกำลังคัดรากหวงฉีที่เพิ่งตากแห้งเสร็จ หยิบขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียดทีละชิ้น ตรวจสอบความสมบูรณ์และคุณภาพก่อนเก็บเข้ากล่องยาไม้แกะสลักเล็ก ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเงียบงัน ใบหน้าของนางสงบเรียบปราศจากอารมณ์ใด ๆ ริมฝีปากบางที่มิเคยแต้มสีใดยังคงประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ตามธรรมชาติที่ดูอ่อนโยนจนใคร ๆ ต่างรู้สึกสบายใจเมื่อได้เห็น

ทว่าความสงบเช้านี้หาได้ยืนยาวไม่ เสียงฝีเท้าดังกระแทกพื้นอย่างเร่งรีบแล่นมาตามถนนด้านนอก ก่อนจะหยุดลงพร้อมเสียงประตูไม้ถูกผลักเปิดออกด้วยแรงมหาศาล สะเทือนไปทั่วทั้งโรงหมอ เงาร่างในชุดคลุมสีขาวของสตรีผู้หนึ่งพุ่งพรวดเข้ามาในห้องรักษาอย่างรวดเร็ว ในอ้อมแขนของนางนั้นมีร่างหนึ่งที่เปียกชุ่มไปด้วยโลหิตสด

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาที่กำลังหยิบรากหวงฉีหยุดชะงัก หันขวับตามเสียงที่ทำลายความเงียบสงบลงในพริบตา ดวงหน้าอ่อนโยนพลันเปลี่ยนเป็นตกตะลึง ดวงตากลมโตเบิกขึ้นกว้างด้วยความประหลาดใจและตกใจในคราเดียวกัน แต่นางยังมิทันจะได้เอ่ยสิ่งใด ร่างของผู้บาดเจ็บก็ถูกสตรีในชุดขาวอุ้มผ่านเข้าไปยังห้องรักษาทันที นางยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มือบางที่กำลังจะจัดเก็บสมุนไพรหยุดค้างอยู่กลางอากาศ

กลิ่นโลหิตสดคาวและฉุนจัดไหลไม่หยุด แผ่กระจายไปทั่วห้อง แทรกซึมเข้าในทุกอณูของอากาศที่เคยบริสุทธิ์และเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพร เป็นกลิ่นที่ร่างกายของนางแทบไม่เคยชิน ความร้อนรุ่มแล่นริ้วขึ้นมาถึงอกด้วยความกังวล แต่หัวใจที่อ่อนโยนของนางกลับไม่อาจนิ่งเฉยต่อความเจ็บปวดที่กำลังดำเนินอยู่ได้

“มีคนเจ็บ...” นางพึมพำเบา ๆ กับตนเอง ก่อนจะรีบหมุนตัวคว้าผ้าสะอาดและกล่องเครื่องมือสำหรับล้างแผลติดมือแล้วเดินตามเข้าไปในห้อง

เมื่อเข้าสู่ห้องรักษา นางเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้ ร่างนั้นเต็มไปด้วยรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าจนแดงฉานไปหมด แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนล่องลอยฝ้าฟางเปิดเพียงครึ่ง ดวงหน้าซีดขาวราวกระดาษบาง ความเจ็บปวดฉายชัดในทุกลมหายใจที่แผ่วเบาเสียจนนางแทบมิกล้าแม้แต่จะกะพริบตา

จากนั้นคำสั่งจากเจิ้งเซียวเฉินผู้เป็นหมอใหญ่ก็ดังขึ้นเรียบ ๆ ให้นางล้างแผล

“เจ้าค่ะท่านหมอเจิ้ง” ซูเหยาพยักหน้ารับทันทีโดยไม่อิดออด นางเดินไปยังข้างเตียง ก้มลงอย่างเงียบเชียบ มือค่อย ๆ วางอุปกรณ์ลงทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวเสียงจะรบกวนคนเจ็บ

นางเช็ดเลือดที่แห้งกรังรอบบาดแผลด้วยความเบาที่สุด ผ้าสะอาดสีขาวบริสุทธิ์ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเข้มข้น แต่มือของซูเหยาไม่สั่นแม้แต่น้อย นางมีสายตานิ่งสงบ มุ่งมั่น และอ่อนโยนไปพร้อมกัน

“แม่นาง...หากเจ็บ โปรดอดทนสักหน่อยนะเจ้าคะ...” เสียงของนางเบาและอ่อนโยนดุจเสียงลมฤดูใบไม้ผลิ กระซิบผ่านบรรยากาศอึมครึมของห้องรักษา นางล้างแผลอย่างอดทนและเอาใจใส่ที่สุด เมื่อจัดการบาดแผลเสร็จ นางลุกขึ้นยืนตรงอย่างสงบค้อมตัวเล็กน้อยให้กับทุกคน แล้วรีบเดินไปยังห้องต้มยา

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ณ ห้องต้มยาไฟในเตาเคี่ยวเริ่มลุกโชน สมุนไพรหลายชนิดถูกหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่แม่นยำ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความชำนาญ ขณะที่มือกำลังเคลื่อนสมุนไพรลงในหม้อทีละกำ ซูเหยาก็ไปมองทางทิศของห้องรักษาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ นางสูดลมหายใจแผ่วเบาในลำคอ สายตาเต็มไปด้วยความเวทนา นางไม่รู้จักแม่นางผู้นั้นเป็นการส่วนตัว ทว่ากลับรู้สึกสงสารเมื่อนึกถึงร่างที่นอนแน่นิ่งนั้นในหัว

ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น...หากยังมีชีวิต แม้เพียงหนึ่งลมหายใจ...ก็ยังมีหวังเสมอ

เสียงฟืนในเตาที่แตกร้าวเป็นครั้งคราวเมื่อถูกความร้อนแผดเผา ทำให้เกิดเสียงเปรี๊ยะดังขึ้นสลับกับเสียงน้ำยาที่กำลังเดือดปุด ๆ อยู่ในหม้อต้ม ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองเปลวไฟที่เต้นระบำอยู่ในเตาอย่างใจเย็น นางใช้พัดไม้ไผ่ที่ปลายไหม้ดำไปครึ่งหนึ่งพัดเบา ๆ เพื่อให้เปลวไฟแรงขึ้น กลิ่นหอมของสมุนไพรที่กำลังเคี่ยวรวมกันลอยตลบอบอวลไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่อาจกลบกลิ่นคาวเลือดที่ติดปลายจมูกของนางไปได้หมด

นางใช้ทัพพีตักน้ำยาในหม้อขึ้นมาดมเล็กน้อย พยักหน้ากับตัวเองอย่างพอใจก่อนจะลใช้ผ้าหนาที่ปลายขาดวิ่นหุ้มจับหูหม้อดินเผาใบใหญ่เพื่อยกมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แม้จะร้อนจนไอสมุนไพรพุ่งออกมากระทบใบหน้าจนรู้สึกแสบเล็กน้อยแต่นางก็ไม่แสดงอาการใด ๆ ซูเหยาเดินออกจากห้องต้มยา ตรงไปยังห้องรักษาด้วยความตั้งใจ สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดเอาไว้ ทำให้กลิ่นหอมเย็นของสมุนไพรและกลิ่นฉุนเล็กน้อยของเลือดผสมผสานกันเป็นกลิ่นแปลกประหลาด

เมื่อเข้ามาในห้องรักษา ซูเหยาก็เห็นแม่นางชุดขาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ ซูเหยาเดินเข้าไปหาอย่างเงียบ ๆ วางหม้อยาลงบนโต๊ะข้างเตียงเบา ๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่านางกลับมาแล้ว แม่นางชุดขาวหันมามองซูเหยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและกังวล ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยให้นางคลายความกังวลแล้วเอียงตัวไปข้าง ๆ เพื่อดูอาการของผู้ป่วย

ใบหน้าของผู้ป่วยซีดเซียวจนแทบจะกลืนไปกับสีของผ้าห่มที่ห่มคลุมร่างอันบอบบางเอาไว้ แผลยังคงมีเลือดซึมออกมาอยู่บ้างแต่ไม่มากแล้ว ซูเหยาใช้มือที่ยังคงอุ่นจากหม้อยาแตะที่ชีพจรของแม่นางผู้บาดเจ็บ นางใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งรู้สึกถึงชีพจรที่เต้นอ่อนแรงแต่ยังคงสม่ำเสมอ แล้วจึงเอื้อมมือไปจับใบหน้าของแม่นางผู้บาดเจ็บให้หงายขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่นางจะได้ป้อนยา

“แม่นาง” ซูเหยาเรียกด้วยเสียงที่แผ่วเบาเพื่อให้นางรู้สึกตัว “ท่านคงจะเจ็บมาก...อดทนหน่อยนะเจ้าคะ ยานี้จะทำให้ท่านดีขึ้น”

ซูเหยาค่อย ๆ ใช้ช้อนตักน้ำยาขึ้นมาทีละช้อนแล้วป้อนให้กับแม่นางผู้บาดเจ็บอย่างระมัดระวัง ยาที่ต้มมาอย่างเข้มข้นมีกลิ่นที่ฉุนและรสชาติที่ขมมาก ทำให้แม่นางผู้บาดเจ็บเผลอขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ นางพยายามที่จะเบือนหน้าหนี แต่ซูเหยากลับจับใบหน้าของนางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ซูเหยาใช้เสียงอันอ่อนโยนเกลี้ยกล่อมนาง

“กลืนมันลงไปเจ้าคะ อย่าฝืนเลย หากอยากรอดก็ต้องยอมรับความขมนี้ให้ได้...”

หลังจากที่พยายามอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางผู้บาดเจ็บก็ยอมกลืนยาที่ขมปี๋นั้นลงไปอย่างเชื่องช้า น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาของนาง อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดหรืออาจจะเป็นเพราะความขมของยา ซูเหยาเช็ดน้ำตาให้นางอย่างแผ่วเบาด้วยความสงสาร นางลุกขึ้นยืนตรงเมื่อเห็นว่าแม่นางผู้บาดเจ็บกลืนยาลงไปจนหมดแล้วหันหน้าไปทางแม่นางชุดขาวที่ยืนมองเหตุการณ์นี้ทั้งหมด

“ท่านจอมยุทธ์” ซูเหยาเอ่ยขึ้น “นางกลืนยาไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอดูอาการ นางคงต้องใช้เวลาพักฟื้นพอสมควร แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปเจ้าค่ะ” ซูเหยายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะผายมือไปทางประตู “ท่านกลับไปพักเถิดเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ค่อยกลับมาใหม่”

นางมองดูแผ่นหลังของแม่นางชุดขาวที่กำลังเดินจากไป ก่อนจะปิดประตูโรงหมอและกลับเข้าไปในห้องรักษาเพื่อเฝ้าดูอาการของแม่นางผู้บาดเจ็บด้วยความหวังที่เปี่ยมล้น

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10
(รักษาผู้เล่นนับไหม? ขอแนบไว้ก่อนแล้วกัน)


ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 200 เหรียญอู่จู - 5 EXP (รายวัน)

SuYao ดี

วันที่ 3 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ตลอดทั้งวัน

แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้เข้ามาในห้องพักคนไข้ยังคงทอประกายอบอุ่น แต่มันกลับไม่สามารถขับไล่ความเงียบสงบที่ปกคลุมอยู่ได้ หมอเจิ้งใช้ปลายนิ้วเลื่อนตำราแพทย์ที่ทำจากแผ่นไม้ไผ่ที่ถูกร้อยเข้าด้วยกันอย่างประณีตไปบนโต๊ะที่ทำจากไม้จันทน์หอมที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะหันมามองซูเหยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา

"อาเหยา ลำบากเจ้าแล้ว เจ้าช่วยข้านำตำรับยานี้ไปต้มให้ที" หมอเจิ้งกล่าวเสียงแผ่ว พลางยื่นม้วนตำราที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ให้กับซูเหยา "ไม่ต้องไปที่โรงต้มยา ข้าให้คนเตรียมหม้อดินและเตาไฟเล็ก ๆ ไว้ให้ที่มุมห้องแล้ว"

หมอเจิ้งพูดไปพลาง ชี้ไปยังมุมห้องที่ถูกจัดไว้สำหรับต้มยาโดยเฉพาะ ซูเหยาเดินไปยังมุมนั้น สายตาของเธอหยุดอยู่ที่หม้อดินขนาดเล็กสีดำขลับที่ตั้งอยู่บนเตาไฟขนาดพอเหมาะข้าง ๆ กันนั้น มีถาดไม้บรรจุสมุนไพรแห้งชนิดต่าง ๆ วางเรียงอย่างเป็นระเบียบตามตำรับยาที่หมอเจิ้งเพิ่งมอบให้

"เจ้าต้มยาไปพร้อมกับเฝ้าอาการของนางไปด้วยก็แล้วกัน" หมอเจิ้งกำชับ "ในยามนี้ อากาศเริ่มแปรเปลี่ยน โรคภัยเริ่มระบาด ทำให้คนไข้ในโรงหมอแห่งนี้แน่นขนัดยิ่งกว่าทุกครา ข้าเองก็มีงานต้องสะสางอีกมากมาย"

ขณะที่ซูเหยากำลังก้มลงจุดไฟเพื่อต้มยา หมอเจิ้งก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าตัวใหญ่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วห้องอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหันกลับมามองหน้าซูเหยาอีกครั้ง "หากมีสิ่งใดที่ผิดปกติก็รีบมาแจ้งข้าได้ทันที ไม่ต้องเกรงใจ"

น้ำเสียงของหมอเจิ้งยังคงสงบและหนักแน่นดุจสายน้ำที่ไหลเรื่อยในลำธาร ซูเหยาโค้งคำนับให้เขาเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจการต้มยาต่อ เปลวไฟสีแดงส้มค่อย ๆ ลุกโชนขึ้นภายในเตา ขณะที่ควันสีขาวบางเบาเริ่มลอยออกมาจากหม้อดิน ภาพของหมอใหญ่ที่ก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะและหญิงสาวที่กำลังนั่งต้มยาอย่างตั้งใจ ช่างเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสงบเงียบและเต็มไปด้วยความหวัง ราวกับเป็นภาพวาดในห้วงฝันที่กำลังมีชีวิตขึ้นมา

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa  

ซูเหยาเดินเข้าไปหาแม่นางหนานที่กระซิบขอความช่วยเหลือเบา ๆ อย่างระมัดระวัง นางประคองร่างบอบบางให้เอนกายขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน ราวกับประคองถ้วยน้ำชาที่บอบบางและเต็มไปด้วยของเหลวอันล้ำค่า จากนั้นจึงค่อย ๆ ใช้ช้อนเงินตักน้ำอุ่นที่ผสมสมุนไพรเพียงเล็กน้อยขึ้นมา ช้อนน้ำค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ริมฝีปากที่แห้งผากของแม่นางหนาน ซูเหยาเป่าลมเบา ๆ ให้ไอน้ำระเหยออกไปเล็กน้อยเพื่อให้ไม่ร้อนจนเกินไปแล้วจึงค่อย ๆ ป้อนให้นางอย่างใจเย็น

"จิบช้า ๆ นะเจ้าคะ แม่นางหนาน" ซูเหยาเอ่ยเสียงแผ่วเบาด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นคนไข้ทำท่าจะหลับลงอีกครั้งก่อนที่น้ำจะถึงปาก นางก็รีบเอ่ยเสริม "ดื่มให้หมดก่อนเถอะเจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นร่างกายจะขาดน้ำ" นางมองดูริมฝีปากที่ขยับเม้มช้า ๆ ขณะดื่มน้ำด้วยความโล่งใจ จากนั้นจึงค่อย ๆ เช็ดน้ำที่เลอะอยู่ตรงมุมปากให้คนไข้อย่างเบามือ ก่อนจะกลับไปเคี่ยวยาต่อ

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยามองการเคี่ยวสมุนไพรในหม้อดินที่ตั้งอยู่บนเตาอย่างเงียบเชียบ กลิ่นสมุนไพรหอมฉุนคลุ้งทั่วบริเวณ นางใช้ทัพพีไม้ค่อย ๆ คนยาอย่างใจเย็น นางตั้งใจจะเคี่ยวให้ได้ยาที่ดีที่สุดเพื่อคนที่กำลังนอนอยู่ในห้อง ไม่นานยาในหม้อก็ถูกยกลงจากเตาและถูกแบ่งใส่ถ้วยเล็ก ๆ เตรียมไว้เพื่อเตรียมให้ตามเวลาที่หนด

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยามองแม่นางหนานด้วยความรู้สึกหลากหลาย เสียงออดอ้อนปนน้อยใจของนางทำให้ซูเหยาอดนึกถึงคนไข้เด็ก ๆ ที่บ้านเกิดไม่ได้ที่เวลาโดนบังคับให้กินยาก็ทำสีหน้าเช่นนี้เหมือนกัน

"แม่นางหนาน ข้าวต้มนี้อ่อนนุ่มและย่อยง่าย" ซูเหยาเอ่ยอย่างใจเย็นและนุ่มนวล "อีกทั้งยังมีสรรพคุณช่วยฟื้นฟูกำลัง" นางค่อย ๆ ตักข้าวต้มขึ้นมาด้วยช้อนเล็ก ๆ ช้า ๆ แล้วยื่นไปใกล้ ๆ คนป่วยอย่างอ่อนโยน "หากไม่กินแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปรักษาตัวเล่าเจ้าคะ" นางพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยนไม่ต่างจากมารดาที่ปลอบบุตรของตนเอง ซูเหยามองข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมอวล ๆ ซึ่งคงไม่ถูกปากแม่นางหนานเท่าใดนักเมื่อเห็นสีหน้านั้นของนาง ซูเหยาตัดสินใจวางช้อนและถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างช้า ๆ "ถ้าไม่ถูกปาก ข้าจะไปทำอย่างอื่นให้กินก็ได้เจ้าค่ะ แต่ไม่รับประกันนะเจ้าคะว่าจะไม่ใช่ของขม ๆ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงประนีประนอมราวกับกำลังต่อรองกับเด็กน้อย

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa

ซูเหยาถอนหายใจยาวอย่างแผ่วเบา นางไม่ได้มีสีหน้าโมโหหรือน้อยใจแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกเห็นใจและเข้าใจในตัวแม่นางหนานมากกว่า

"เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ" ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเป็นที่สุด "พักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ" นางไม่ได้เอ่ยถามหรือบังคับให้กินอีกต่อไป นางนั่งลงข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ รอให้แม่นางหนานหลับอย่างสนิทเสียก่อนแล้วจึงจะจัดการข้าวต้มที่เหลืออย่างเรียบร้อยและห่มผ้าให้แม่นางหนานอย่างเบามือ จากนั้นจึงออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ห้องนั้นมีเพียงความอบอุ่นและกลิ่นหอมของสมุนไพรที่ยังคงหลงเหลืออยู่ โดยที่ประตูห้องนั้นเปิดแง้มไว้เล็กน้อยเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก และหากเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นซูเหยาก็จะได้เข้ามาดูอาการของนางได้ทันท่วงที

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10
(รักษาผู้เล่นนับไหม? ขอแนบไว้ก่อนแล้วกัน)


ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน
ค่าจ้าง: 200 เหรียญอู่จู - 5 EXP (รายวัน)

SuYao ดี

วันที่ 4 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่าถึงยามเฉิน (เวลา 06.00 - 09.00 น.)

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa  

ทันทีที่บุรุษลึกลับผู้สวมหน้ากากก้าวลงจากรถม้า ซูเหยาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่แผ่ซ่านออกมาจนอากาศในโรงหมอแห่งนี้พลันหนักอึ้ง ทั้งลมหายใจและการเต้นของหัวใจพลันช้าลงโดยไม่รู้ตัว นางเพิ่งจะถอยห่างจากคนไข้ที่เพิ่งรักษาเสร็จไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก สายตาพลันปะทะเข้ากับดวงตาคมกริบคู่นั้นที่กวาดมองไปรอบห้องอย่างเย็นชา แม้จะมีหน้ากากปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง แต่ซูเหยาไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารัศมีของอำนาจที่บุรุษผู้นี้แผ่ออกมานั้นน่าพรั่นพรึงเพียงใด นางรีบก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา ซูเหยาพยายามบอกตัวเองว่าไม่มีเหตุผลใดที่บุรุษผู้สูงศักดิ์เช่นนี้จะสังเกตหรือสนใจหมอหญิงฝึกหัดต่ำต้อยอย่างนาง ทว่าความรู้สึกตื่นตระหนกที่แผ่ไปทั่วร่างก็ไม่จางหายไปเลย

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa 

เมื่อร่างสูงก้าวออกมาพร้อมกับแม่นานหนานในอ้อมแขนที่ดูบอบบางไร้เรี่ยวแรง ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ ทันทีที่เห็นแววตาของบุรุษผู้นั้นที่หันมามอง...มันไม่ได้มองมาที่ตัวตนของนางเลยแม้แต่น้อย มันคือสายตาที่ใช้มองสิ่งของหรือเครื่องมือที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ ดวงตาคมกริบราวโลหิตเย็นเฉียบที่สะท้อนเงาของนางอยู่นั้น ทำให้ความรู้สึกหวาดกลัวที่พยายามซ่อนไว้ปะทุขึ้นอีกครั้ง ซูเหยาเม้มปากแน่น พยายามบังคับให้ร่างกายที่สั่นเทิ้มหยุดนิ่งเพื่อแสดงความสุภาพ 

“เรียนคุณชาย...ข้าน้อย...ซูเหยาเจ้าค่ะ เป็นหมอฝึกหัดที่ทำงานให้ท่านหมอเจิ้งและดูแลอาการของแม่นางหนาน...” คำพูดของนางขาดห้วงและฟังดูเบาหวิวราวกับจะถูกกลืนหายไปในความเงียบสงัดของโถงโรงหมอที่จู่ ๆ ก็ดูคับแคบลงถนัดตา

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa  

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นสบตาบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก ท่าทีของเขายามที่พูดประโยคที่ฟังดูสุภาพอ่อนหวานราวกับจะเชื้อเชิญนั้น ช่างแตกต่างจากดวงตาและลมหายใจที่เย็นชาที่นางรู้สึกได้โดยสิ้นเชิง มันคือความรู้สึกเหมือนถูกคุกคามโดยอสรพิษที่พร้อมจะฉกกัดได้ทุกเมื่อ หากแต่นางตัดสินใจตอบปฏิเสธไป ซูเหยาได้แต่ก้มหน้าลงต่ำเพื่อซ่อนแววตาหวาดหวั่นไว้ภายใต้ขนตาที่สั่นไหวเล็กน้อย 

“เรียนคุณชาย ข้าน้อยเข้าใจดีว่าท่านเป็นห่วงอาการของแม่นางหนาน ทางเราจะรักษาสุดความสามารถ แต่ยังมีชาวบ้านอีกมากที่ต้องได้รับการรักษาเช่นนั้น เช่นนั้นข้าน้อยว่า—” แต่ก่อนที่จะได้พูดจบ ซูเหยาก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เย็นเฉียบราวกับจะกรีดลงบนผิวของนาง นางรู้สึกเหมือนกับว่าเพียงแค่ขยับปากพูดปฏิเสธอีกครั้ง ลำคอของนางก็อาจจะถูกบิดหักในพริบตา ความรู้สึกหวาดกลัวนั้นแรงกล้าเสียจนนางไม่อาจแม้แต่จะพูดปฏิเสธออกไปได้เลย

ดวงตาของซูเหยาพลันวูบไหว นางเหลือบมองไปยังร่างของท่านหมอเจิ้งที่ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของหมอเจิ้งดูเคร่งเครียดเหงื่อกาฬผุดพรายเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขานั้นแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความกังวล หมอเจิ้งกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง พลางส่งสายตาปลอบประโลมให้ซูเหยา สายตาคู่นั้นดูนิ่งและจริงจังแต่ก็แฝงความหวาดกลัวเอาไว้ เขาพยักหน้าให้ซูเหยาอย่างเชื่องช้าเป็นการบ่งบอกว่าให้นางยอมทำตามคำสั่งของบุรุษลึกลับผู้นี้ไปเถิด ตัวเขาเองก็ไม่อาจทำอะไรได้ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาทำได้เพียงส่งสายตาที่สื่อความหมายว่า ‘เจ้าไปเถอะซูเหยา ทางนี้ข้าจะจัดการเอง’ พร้อมกับพยักหน้าย้ำเตือนให้นางยอมรับชะตากรรมเพื่อเอาชีวิตรอดไว้ก่อน

ซูเหยารับรู้ได้ถึงความหมายนั้นทันที หัวใจของนางกระตุกวูบด้วยความขมขื่น ก่อนที่นางจะยอมแพ้ต่อแรงกดดันที่มองไม่เห็นอย่างสิ้นเชิง ประโยคสุดท้ายหลุดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นเทาของนางอย่างแผ่วเบา

“ข้าน้อย…ไปก็ได้เจ้าค่ะ…” เสียงนั้นเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่มันก็ดังพอให้บุรุษลึกลับผู้นั้นพอใจในคำตอบของนางแล้ว

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa  

คำสั่งสั้น ๆ ที่เต็มไปด้วยอำนาจและความกดดันนั้นทำให้ซูเหยาถึงกับสะดุ้งเฮือก ร่างของนางถูกผลักนำทางให้ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไร้ทางเลือกราวกับหุ่นเชิด เสียงฝีเท้าของซูเหยาที่ก้าวตามหลังกลุ่มชายผู้ติดตามอย่างไม่เต็มใจนั้นดูเบาหวิว นางรู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังมืดมิดลงอย่างช้า ๆ เมื่อบานประตูรถม้าหรูหราที่อยู่ตรงหน้าถูกเปิดออก กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยออกมาจากภายในไม่ทำให้ความรู้สึกพรั่นพรึงของนางเบาบางลงเลย นางได้แต่ฝืนยิ้มที่มุมปากอย่างเจื่อน ๆ เพื่อทำใจดีสู้เสือ ก่อนจะตัดสินใจก้าวขึ้นไปบนรถม้าอย่างช้า ๆ โดยที่ในใจก็ไม่อาจหลีกหนีความกลัวที่ประดังเข้ามาได้

โปรดติดตามที่โรลเพลย์ @LinYa  

ในที่สุดเมื่อประตูรถม้าปิดลง ความเงียบสงัดภายในนั้นทำให้ซูเหยารู้สึกราวกับกำลังถูกขังอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น นางได้แต่นั่งนิ่งเงียบอยู่บนเบาะกำมะหยี่ที่นุ่มสบายแต่กลับสร้างความอึดอัดใจให้นางออย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่านางจะพยายามกลั้นหายใจหรือสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพียงใด อากาศภายในรถม้าก็ยังคงหนักอึ้งไปด้วยความกดดันจากบุรุษผู้สวมหน้ากาก ซูเหยาพยายามไม่มองไปยังร่างของคุณชายห่าวหมิงที่โอบกอดแม่นางหนานที่กำลังหลับใหลอยู่ แต่ทว่าสายตาก็อดที่จะมองเห็นแผ่นหลังกว้างและใบหน้าเสี้ยวหนึ่งของชายผู้นี้ที่ก้มลงมองหญิงสาวในอ้อมแขนไม่ได้

แววตาคมกริบที่เคยเต็มไปด้วยความเย็นชาเมื่อครู่ กลับอ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาด ราวกับเป็นคนละคน ซูเหยาได้แต่มองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบงันในความสับสนและหวาดหวั่นใจ ทุกอากัปกิริยาของชายผู้นี้เป็นดั่งปริศนาที่นางไม่อาจเข้าใจได้ การกระทำที่โหดเหี้ยมและแววตาที่ดุดันเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น กลับกลายเป็นความอ่อนโยนที่แสนลึกซึ้งเมื่ออยู่ใกล้หญิงสาวในอ้อมแขน เขายกมือขึ้นลูบเรือนผมของนางอย่างแผ่วเบา เกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างใส่ใจ และเพียงแค่นั้นก็ทำให้ซูเหยาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจของบุรุษผู้นี้...ความผูกพันที่ดำมืดและลึกซึ้งเกินกว่าที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้ พลันเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นในความเงียบงัน 

“หน้าที่ของเจ้า มีเพียงอย่างเดียว” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความนัยที่ซ่อนเร้นจนซูเหยาไม่อาจเข้าใจได้ หัวใจของนางกระตุกวูบด้วยความตกใจ หญิงสาวได้แต่ตอบไปตามความจริง 

“ขะ…ข้าน้อยเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าเข้าใจว่าอะไร?” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ความเย็นชาแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจนจนซูเหยาต้องเม้มปากแน่น นางทำได้เพียงก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตา 

“ขะ…ข้าน้อยเข้าใจว่าข้าน้อยมีหน้าที่ต้องดูแลแม่นางหนานจนกว่านางจะหายดีเจ้าค่ะ”

คุณชายห่าวหมิงหัวเราะในลำคออย่างเหยียดหยาม “หึ! ดี...ที่เข้าใจง่าย” เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อประคองหญิงสาวในอ้อมแขน ก่อนที่จะหันมาสบตากับซูเหยาด้วยสายตาที่เฉียบคมและไร้ความปรานี “หากนางมีอันใดเป็นไป...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม โรงหมอของเจ้าจะถูกลบออกไปจากเมืองนี้...และชีวิตของเจ้าก็เช่นกัน” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยคำสั่งที่ไร้ซึ่งทางเลือกใดๆ 

ซูเหยาได้แต่พยักหน้าอย่างเชื่องช้า “ขะ…ข้าน้อยรับทราบแล้วเจ้าค่ะ”

คำตอบของนางทำให้คุณชายห่าวหมิงกลับไปสนใจหญิงสาวในอ้อมแขนอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบที่กลับคืนมาอีกครั้ง ซูเหยาได้แต่หลับตาลงอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลมความรู้สึกหวาดกลัวในใจ แล้วภาวนาให้รถม้าคันนี้ไปถึงจุดหมายปลายทางเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะทุกวินาทีที่ต้องอยู่ใกล้บุรุษผู้นี้และรับรู้ถึงความลับที่เขาปกปิดไว้ข้างในจิตใจ...มันทำให้ความรู้สึกปลอดภัยของนางค่อย ๆ สลายหายไปจนหมดสิ้น

[NPC-11] จางกงกง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 19 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามจื่อ (เวลา 23.30 น.)

ในที่สุดซูเหยาก็กลับมาถึงโรงหมอเจิ้งเทียนพร้อมกับถาดไม้ในมือที่วางถ้วยซุปสองใบเอาไว้ตลอดทางที่เดินกลับมาในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด นางเดินราวกับคนไร้วิญญาณ ไร้ซึ่งความคิดใด ๆ นอกจากการไตร่ตรองถึงปริศนาที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความสับสนและหวาดกลัว

เมื่อมาถึงห้องครัวเพื่ออุ่นซุปให้ร้อน นางก็วางถาดไม้ลงบนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง พลางก้มลงมองซุปสองถ้วยอย่างพิจารณา คุณชายห่าวหมิงคิดจะทำอะไรกันแน่? แล้วเหตุใดต้องเป็นท่านหมอเจิ้งผู้มีพระคุณ? ชีวิตของซูเหยาหลังจากสูญเสียท่านตาและต้องระหกระเหินจากเฉิงตูมาถึงฉางอัน ก็มีเพียงท่านหมอเจิ้งนี่แหละที่ให้ที่พักพิง ให้งานหมอ และสอนวิชาเพิ่มเติมให้นาง นางจะทำร้ายผู้มีพระคุณได้อย่างไร?

ซุปถ้วยนี้มีส่วนผสมของพิษอะไรนั้นยังคงเป็นปริศนาที่นางค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องมีพิษ ซูเหยาค่อย ๆ หยิบถาดไม้ขึ้นมาถืออีกครั้งหลังจากอุ่นซุปเสร็จ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของท่านหมอเจิ้งในยามที่ดึกสงัด

เมื่อเปิดประตูเข้าไป นางก็เห็นท่านหมอเจิ้งกำลังนั่งอ่านตำราทางการแพทย์อยู่ใต้แสงไฟจากตะเกียงน้ำมัน ท่านเงยหน้าขึ้นมามองนางด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"อ้าว...อาเหยา ยังไม่นอนอีกหรือ?"

ซูเหยาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาท่านหมอเจิ้ง พร้อมกับวางถาดที่มีซุปสองถ้วยลงบนโต๊ะทำงานของเขาด้วยใบหน้าที่ยังคงซีดเผือด

"เห็นว่าท่านหมอทำงานหนัก ก็เลยนำซุปบำรุงร่างกายมาให้เจ้าค่ะ"

ท่านหมอเจิ้งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ซูเหยา

"ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ" ว่าแล้วก็ยื่นมือออกไปหมายจะหยิบถ้วยซุปที่ส่งกลิ่นหอมพิเศษขึ้นมา แต่แล้วซูเหยาก็ขัดขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดึงถาดกลับมาหาตนเอง

"ถ้วยนั้นของข้าเจ้าค่ะ..." เสียงของนางสั่นพร่าอย่างควบคุมไม่ได้ "พอดีว่าข้าเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับ เลยผสมสมุนไพรช่วยนอนหลับลงไป...ท่านหมอเจิ้งทานอีกถ้วยเถิดเจ้าค่ะ"

ท่านหมอเจิ้งยิ้มเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูในความช่างเอาใจของนาง ไม่ได้สงสัยในคำพูดนั้นแม้แต่น้อย ก่อนจะหยิบซุปถ้วยที่สองที่มีความใสและกลิ่นหอมน้อยกว่าไปกิน

"ขอบใจนะ"

น้ำตาของซูเหยาเอ่อคลอเบ้าอย่างรวดเร็ว แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลลงมา ท่านหมอเจิ้งเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"มา เจ้าก็กินซะนะ แล้วไปนอนพักผ่อนเถิด เดี๋ยวซุปจะเย็นหมด"

สิ้นคำ...ซูเหยาก็ทรุดกายลงคุกเข่าคำนับท่านหมอเจิ้งอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้ ท่านหมอเจิ้งถึงกับงงในท่าทีของนาง

"อาเหยา...เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดถึงทำเช่นนั้น?"

เสียงของซูเหยาสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้

"ขอบพระคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านหมอเจิ้งให้ความเมตตาแก่ข้า...พระคุณนี้ ข้าจะไม่ลืมเลยเจ้าค่ะ"

ท่านหมอเจิ้งแม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดซูเหยาถึงพูดราวกับจะไปที่ไหนไกล แต่ก็รับคำขอบคุณนั้นไว้ด้วยความเอ็นดู แววตาของนางที่มองมาในยามนี้ช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความรัก ความเคารพ และความอาลัยราวกับกำลังสั่งเสียก่อนตาย จากนั้นนางก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ถือถาดที่มีซุปเพียงถ้วยเดียวเดินกลับไปยังเรือนนอนของตนเอง ทิ้งให้ท่านหมอเจิ้งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพร้อมกับซุปอีกถ้วยและคำถามมากมายที่วนเวียนอยู่ในใจ

ซูเหยากลับมาถึงเรือนนอนของตนเองด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและสับสน นางวางถาดไม้ลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วจ้องมองซุปดอกหอมหมื่นลี้ถ้วยนั้นด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ หากนางไม่ยอมดื่มซุปถ้วยนี้ลงไปจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน ใครจะรู้ว่าที่นอกหน้าต่างของเรือนพักจะมีคนของคุณชายห่าวหมิงแอบเฝ้ามองนางอยู่หรือไม่?

นางนั่งร้องไห้อย่างเงียบงันเป็นเวลานานจนกระทั่งเปลือกตาเริ่มบวมช้ำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากดื่มซุปถ้วยนั้นไปแล้วนางจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่ แต่นี่คือสิ่งที่นางเลือกแล้ว... นางไม่สามารถทำร้ายท่านหมอเจิ้งผู้มีพระคุณได้ตามความประสงค์อันน่าสงสัยของคุณชายห่าวหมิงได้ แม้จะกึ่งขัดคำสั่งของคุณชายห่าวหมิงอยู่เล็กน้อยที่นางไม่ยอมเอาซุปถ้วยแรกให้ท่านหมอเจิ้ง แต่หากท่านหมอเจิ้งเป็นอะไรไป นางคงไม่มีหน้าจะกลับไปมองท่านอีกเลย

นางเอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบถ้วยซุปนั้นขึ้นมา น้ำตาของนางค่อย ๆ เอ่อขึ้นจนปริ่มรินขอบตาทั้งสองข้างอีกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าอันอ่อนโยนของท่านหมอเจิ้ง พระคุณที่เขามีต่อนางตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามันมากมายเกินกว่าที่จะตอบแทนได้จนหมดสิ้น แต่แล้วนางก็ต้องมาทำเรื่องเช่นนี้...เรื่องที่ต้องนำพาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงอันตรายเพื่อรักษาชีวิตของผู้มีพระคุณเอาไว้ นางเป็นหมอ...หน้าที่ของนางคือการรักษาชีวิตคน ไม่ใช่การพรากชีวิตของใคร แต่ในยามนี้...นางกลับต้องยอมรับชะตากรรมที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยการดื่มยาพิษที่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะส่งผลร้ายแรงต่อชีวิตของนางมากแค่ไหน นางพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบาด้วยความรู้สึกที่ขมขื่น

“วาสนาของข้าช่างน้อยนัก…” ก่อนจะพึมพำถึงท่านตาของนางที่จากไปแล้วว่า “ท่านตา…หากหลังจากดื่มซุปถ้วยนี้แล้วข้าไม่รอด ข้าจะไปอยู่กับท่าน”

นางค่อย ๆ ยกถ้วยซุปนั้นขึ้นจรดริมฝีปาก พลางภาวนาขอให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน...ความฝันที่ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นดังเดิม

กลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ค่อย ๆ โชยเข้าสู่ปลายจมูก สัมผัสถึงความร้อนที่ลวกริมฝีปากแต่ซูเหยาไม่ได้สนใจ นางค่อย ๆ กลืนซุปนั้นลงไปอย่างช้า ๆ ราวกับไม่ต้องการให้มันจบลงอย่างรวดเร็ว...รสชาติของมันช่างหอมหวานจนนางรู้สึกขมขื่นใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อกลืนลงไปแล้ว กลับมีความขมฝาดอันเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วลำคอและลำไส้ในทันที...ราวกับความหอมที่รื่นรมย์ในตอนแรกเป็นเพียงภาพลวงตาที่ซ่อนความตายอันโหดร้ายเอาไว้ภายใน ซูเหยาปล่อยให้ถ้วยซุปหลุดจากมือจนเกิดเสียงดังโครมครามไปทั่วทั้งห้อง...นางค่อยๆ ทรุดกายลงกับพื้นอย่างช้า ๆ น้ำตาเอ่อล้นเต็มตา ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง...ดวงตาของนางค่อย ๆ พร่าเลือนจนมองเห็นภาพต่าง ๆ เบลอไปหมด ก่อนที่สติของนางจะดับวูบลงไปในที่สุดพร้อมกับความมืดมิดที่เข้าปกคลุมโดยไม่รู้ว่าชะตากรรมต่อไปของนางจะเป็นเช่นไร...

เลือกซุปถ้วยแรก (ซุปพิเศษ)ให้ตัวเอง

เลือกซุปถ้วยที่สอง (ปลอดภัย) ให้หมอเจิ้ง

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 19 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามจื่อ (เวลา 23.50 น.)

ขณะที่ร่างของซูเหยาล้มลงสู่พื้น สติสัมปชัญญะที่กำลังจะดับวูบลงในห้วงแห่งความมืดมิดพลันถูกฉุดกระชากกลับมาอย่างรุนแรงจากรสชาติที่ขมฝาดของบางสิ่งบางอย่างที่ถูกกรอกลงสู่ลำคออย่างไม่ปรานี จมูกของนางสัมผัสได้ถึงกลิ่นฉุนกึกของยาบางชนิด ก่อนที่นางจะสำลักเอาของเหลวสีขุ่นคลักที่ปนเปื้อนด้วยกลิ่นคาวเลือดออกมาจนหมดสิ้นจนทั่วทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอียน

ดวงตาที่พร่าเลือนค่อย ๆ ปรับโฟกัสได้ชัดเจนขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือรองเท้าหนังแกะสีดำคู่หนึ่งที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้า นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองตามลำตัวของเจ้าของรองเท้าคู่นั้นไปจนกระทั่งพบกับใบหน้าของบุรุษสวมหน้ากากครึ่งซีกที่สลักเสลาอย่างประณีตราวจับจ้องมาที่นางด้วยแววตาที่เยือกเย็นก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา แต่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจของงูอสรพิษร้ายที่จ้องตะครุบเหยื่อ

"หมากตัวนี้จะยังตายไม่ได้...จนกว่าข้าจะสั่งให้มันตาย"

ซูเหยาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล พลางจ้องมองไปยังบุรุษสวมหน้ากากเบื้องหน้าด้วยสายตาอันสับสน ก่อนที่ความหวาดกลัวจะเข้าครอบงำเมื่อเห็นชายชุดดำสองคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังบุรุษผู้นั้น พวกเขามีรูปร่างสูงใหญ่ล่ำสัน สวมชุดผ้าไหมสีดำสนิทที่คลุมไปจนถึงศีรษะ ปล่อยให้เห็นเพียงแค่ดวงตาที่แข็งกร้าวราวกับนักฆ่าผู้เชี่ยวชาญการสังหาร ซูเหยาถึงกับหวาดหวั่นจนเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะถูกชายชุดดำสองคนนั้นเข้าคว้าแขนทั้งสองข้างเอาไว้แน่นราวกับคีมเหล็กแล้วฉุดกระชากลากไปข้างหน้าอย่างรุนแรง

นางถูกพาไปยังห้องทำงานของท่านหมอเจิ้งอย่างเร่งรีบ เมื่อเปิดประตูเข้าไปภาพที่เห็นทำให้นางถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ซีดเผือดอยู่แล้วกลับยิ่งซีดเซียวลงไปอีกเมื่อเห็นท่านหมอเจิ้งกำลังนั่งทรุดอยู่กับพื้น กุมท้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน กายที่เคยตั้งตรงราวกับสนป่าบัดนี้กลับงอโค้งราวกับต้นหลิวที่พ่ายแพ้ต่อพายุ ดวงตาของท่านหมอเจิ้งมองมาที่นางอย่างเหนื่อยล้า ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปกุมท้องต่ออย่างทรมาน

"ปะ...เป็นไปไม่ได้...ท่านหมอเจิ้ง..."

เสียงของซูเหยาสั่นพร่าด้วยความเจ็บปวดจนแทบจะควบคุมไม่ได้

"ข้าไม่ได้ให้ท่านดื่มถ้วยที่มีพิษ เหตุใดกัน..."

สิ้นเสียงของซูเหยา บุรุษสวมหน้ากากพลันปรบมือเสียงดังสนั่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

"ข้าก็คิดไว้แล้วว่าเจ้าจะต้องทำเช่นนี้...ช่างเป็นหมากตัวที่เล่นสนุกเสียจริง"

เขาค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับซูเหยาอย่างเต็มตัว

"ฉะนั้น...ถ้วยที่ไม่มีพิษ...ข้าก็ได้ทำการเคลือบยาพิษไว้ที่ถ้วยแล้วอยู่ดี"

เขาก้าวเข้าไปใกล้ท่านหมอเจิ้ง พลางจับคางของเขาให้เงยขึ้นมามองด้วยแววตาที่โหดเหี้ยม

"ไม่ว่าเจ้าจะเลือกถ้วยไหน...มันก็มีพิษอยู่ดี"

เขาปล่อยคางของท่านหมอเจิ้งให้ตกลงไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะหันมามองซูเหยาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"ดูสิ...ตอนนี้เจิ้งเซียวเฉินถูกพิษแล้ว ด้วยซุปดอกหอมหมื่นลี้ที่เจ้าเอาให้เขาดื่ม"

ดวงตาของซูเหยาแดงก่ำไปด้วยน้ำตา นางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ไม่...ไม่นะ...เหตุใดท่านต้องทำเช่นนี้กับข้า!"

"ทำไมรึ?" บุรุษสวมหน้ากากหัวเราะอย่างเยือกเย็น "ก็เพราะว่าเจ้าเป็นหมากของข้า...หมากก็ต้องทำตามคำสั่งของคนเล่นหมากไงเล่า"

ท่านหมอเจิ้งค่อย ๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

"อา...เหยา...ข้าไม่โกรธเจ้า...ข้า...หวังว่าเจ้าจะช่วยข้าสืบสานปณิธานหมอรักษาผู้คนด้วยจิตใจของหมอต่อไป...แม้คนยากไร้..."

ลมหายใจของท่านหมอเจิ้งเริ่มโรยรินลงเต็มที ซูเหยาร้องไห้ไม่หยุดแต่นางยังคงโดนชายชุดดำจับแขนไว้แน่นทั้งสองข้างจนไม่สามารถเข้าไปหาท่านหมอเจิ้งได้ บุรุษสวมหน้ากาก นั่งลงข้าง ๆ ท่านหมอเจิ้ง พลางจับจ้องไปยังใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาด้วยความเย็นชา

"ท่านน่ะ...ดีเกินไปนะเจิ้งเซียวเฉิน"

เขาค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกลงมาบนใบหน้าของท่านหมอเจิ้งออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา

"แต่ท่านยื่นมือไปยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง...สองปีก่อนท่านจำคนต่างแดนผู้หนึ่งได้ไหม?...เขาคือมือสังหารลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท...แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ข้าจะไม่รายงานฝ่าบาท"

รอยยิ้มอันเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นบนใบหน้าภายใต้หน้ากาก

"ข้าจะป้ายสีพวกขุนนางชั่วในจินเฉิงว่าเขาให้ที่ซ่อนช่วยเหลือมือสังหารจี้อันชื่อ"

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลางก้มลงมองท่านหมอเจิ้งที่กำลังมองเขาด้วยแววตาอันไร้เรี่ยวแรง

"เพื่อเห็นแก่ท่านที่ช่วยรักษาหลินหยา"

บุรุษสวมหน้ากากยิ้มเยาะให้กับความไร้เดียงสาของท่านหมอเจิ้ง ก่อนจะหยิบมืออีกฝ่ายมาแต้มสีและประทับลงหนังสือโอนกรรมสิทธิ์ที่ถูกเตรียมไว้แล้วอย่างรวดเร็ว

"โรงหมอแห่งนี้ข้าจะช่วยท่านดูแลนะ...ถือเป็นของตอบแทนที่ข้าช่วยท่านปิดบังเรื่องมือสังหารที่ท่านช่วยเหลือเมื่อสองปีก่อน...เรื่องนั้นจะตายไปพร้อมกับท่าน...ข้าสัญญา"

ท่านหมอเจิ้งมองหน้าเขาก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่เขาด้วยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย

"เจ้า...เจ้า..."

สิ้นคำ...ร่างของท่านหมอเจิ้งก็ทรุดลงสู่พื้นอย่างหมดแรง ลมหายใจสุดท้ายถูกปล่อยออกมาอย่างช้า ๆ...ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเงียบสงบลงในที่สุด ราวกับแสงตะเกียงที่ถูกลมพัดดับลงไปในชั่วพริบตา บุรุษสวมหน้ากากหันมามองซูเหยาที่ยังคงถูกตรึงเอาไว้กับชายชุดดำสองคน

"จากนี้เจ้าก็เป็นหมอประจำการที่นี่"

เขาค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าหาซูเหยาอย่างช้า ๆ ใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวยิ่งกว่าใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใด ๆ

"ที่นี่ข้าคงต้องฝากฝังเจ้าดูแลล่ะนะ"

เขาค่อย ๆ ยื่นมือมาสัมผัสที่ใบหน้าของซูเหยาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น

"อีกอย่างที่เจ้าจะต้องจำไว้...อย่าลืมเก็บข้อมูลทุกอย่าง จดจำไว้...และรายงานข้าทุกวัน"

ซูเหยาปากสั่นไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ดวงตาของนางมองไปยังบุรุษสวมหน้ากากด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด จนกระทั่งเขาขึ้นเสียงอีกครั้ง

"ว่าไง!..."

"จะ...เจ้าค่ะ"

เสียงของนางสั่นเครือจนแทบจะจับใจความไม่ได้ ร่างของนางสั่นกลัวจนควบคุมไม่ได้ เขาเห็นดังนั้นจึงหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะหันไปสั่งชายชุดดำทั้งสองคน

"กลับ!"

ชายชุดดำทั้งสองปล่อยแขนของซูเหยาให้หลุดออกจากพันธนาการอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเจ้านายของพวกเขาที่ถือม้วนกรรมสิทธิ์โรงหมอเจิ้งเทียนเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ซูเหยาอยู่ตามลำพังกับร่างอันไร้วิญญาณของท่านหมอเจิ้ง

ร่างของซูเหยาถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ปรานี นางรีบคลานไปหาร่างอันไร้วิญญาณของท่านหมอเจิ้งอย่างทุลักทุเล ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักกอดศพท่านหมอเจิ้งที่เปรียบเหมือนบิดาอีกคนของนางเอาไว้แนบแน่น ราวกับว่าหากนางกอดไว้ให้แน่นพอ...ท่านก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

"ท่านหมอ...ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษเจ้าค่ะ..."

เสียงร่ำไห้ของนางดังไปทั่วทั้งห้องทำงานที่เคยเต็มไปด้วยตำราทางการแพทย์บัดนี้กลับเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง นางกอดศพท่านหมอเจิ้งเอาไว้แน่นพลางร่ำไห้ราวกับจะขาดใจตายตามไปในทันที นางพร่ำพูดคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาราวกับต้องการจะลบล้างความผิดที่ได้ก่อไว้ในค่ำคืนนี้ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่น้ำตาของนางก็ไม่หยุดไหลลงมาเลยแม้แต่น้อย

R.I.P หมอเจิ้ง

ฮืออออออออออออออออออออออ T[]T

จางกงกงนี่มันชั่วจริง ๆ!

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 26 - 27 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามโหย่ว ถึง ยามเฉิน (เวลา 17.00 - 07.00 น.)

ตะวันยามเย็นคล้อยต่ำเหนือท้องฟ้าสีหม่นของนครฉางอัน แสงสีส้มแดงฉาบไล้โรงหม เจิ้งเทียนที่เงียบงัน กลิ่นอับของสมุนไพรแห้งภายในอาคารอบอวลในอากาศ บรรยากาศเงียบเหงาราวกับโรงหมอแห่งนี้ถูกทอดทิ้งมานาน ความหม่นหมองในใจของซูเหยาแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เมื่อนางกวาดสายตาผ่านลานหน้าโรงหมอที่ไร้ผู้คน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยเมตตาของเจ้าของโรงหมอคนก่อนยังคงฉายชัดในห้วงความคิด ขณะที่เรื่องราวของคุณชายห่าวหมิงและภารกิจอันคลุมเครือยังคงรบกวนจิตใจไม่รู้จบ สองมือของนางยกขึ้นลูบไล้โต๊ะทำงานของหมอใหญ่อย่างเหม่อลอย ตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ดูเหมือนจะไร้ค่า เมื่อผู้คนยังคงเจ็บป่วยและโรงหมอยังคงปิดประตูตายเช่นนี้

ทันใดนั้นเสียงทุบประตูดังลั่นพร้อมเสียงโหยหวนปานจะขาดใจของสตรีนางหนึ่งที่ร้องขอความช่วยเหลือทำลายความเงียบลงอย่างสิ้นเชิง ซูเหยารีบตรงไปเปิดประตู สองสามีภรรยาชาวบ้านในชุดผ้าป่านขาดวิ่นยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าเปื้อนฝุ่นและน้ำตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ชายผู้เป็นสามีอุ้มเด็กชายตัวน้อยอายุราวห้าหกขวบไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยในชุดเปื้อนโคลนตัวสั่นเทิ้ม ดวงตาเบิกโพลงมองไปยังจุดที่ว่างเปล่าราวกับเห็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง

“ท่านหมอ! ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย” เสียงของผู้เป็นพ่อสั่นเครือ “ลูกข้าไข้ขึ้นสูงมาสามวันแล้ว ทั้งละเมอเพ้อพก เห็นสิ่งที่ไม่มีจริง และพูดจาไม่รู้เรื่อง…”

หัวใจของซูเหยาบีบรัดด้วยความสงสาร นางพยักหน้าให้ทั้งสองพาเด็กน้อยเข้ามาในโรงหมอ นางชี้ไปยังเตียงคนไข้ที่ตั้งอยู่กลางห้องโถงกว้าง ซึ่งมีเพียงเตียงนั้นเท่านั้นที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับการรักษา แม้จะยังไม่เปิดทำการแต่ด้วยหัวใจของหมอจะปล่อยให้คนป่วยทนทรมานไม่ได้ ซูเหยารีบเดินไปยังตู้ยาไม้โบราณที่สลักลวดลายเมฆมงคล หยิบเอาเข็มเงินสำหรับฝังเข็มออกมาล้างด้วยน้ำเดือด ก่อนจะกลับมานั่งลงข้างเตียง ตรวจชีพจรของเด็กน้อยอย่างละเอียด

นิ้วเรียวยาวของนางกดลงบนข้อมือเล็ก ๆ นานสองนาน จังหวะการเต้นของชีพจรนั้นแผ่วเบาไม่สม่ำเสมอ ผิวหนังที่เคยอวบอิ่มซีดเซียวราวกับกระดาษ ในขณะที่อุณหภูมิร่างกายกลับร้อนระอุจนน่าตกใจ ดวงตากลมโตของเด็กน้อยยังคงเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เด็กน้อยพยายามดึงมือของมารดาที่เกาะกุมอยู่ออก พลางชี้ไปที่มุมห้องที่ไม่มีสิ่งใดตั้งอยู่

ซูเหยาถอนหายใจออกมาแผ่วเบา นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นกดเบา ๆ ลงบนจุดกวนหยวน บริเวณใต้สะดือ จากนั้นใช้นิ้วชี้แตะลงบนจุดอิ้นถัง บริเวณระหว่างคิ้วอย่างช้า ๆ มืออีกข้างยกเข็มเงินที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วขึ้นมาอย่างระมัดระวัง จรดปลายเข็มลงบนจุดต้าจุยที่คอและจุดอาซื่อที่เท้า ก่อนจะค่อย ๆ สอดเข็มลงไปลึกกว่าหนึ่งชุ่น เข็มเงินทั้งสองเล่มตั้งตรงอยู่บนผิวหนังของเด็กน้อยราวกับรูปสลัก

“ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยปลอบใจบิดามารดาของเด็ก “ข้ากำลังถ่ายเทความร้อนออกจากตัวเขา และกระตุ้นการไหลเวียนของโลหิตและพลังลมปราณเจ้าค่ะ”

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ซูเหยาตรวจชีพจรของเด็กน้อยอีกครั้ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความไม่สบายใจ ความร้อนในกายของเด็กชายลดลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ดวงตาที่เคยเบิกกว้างกลับหรี่ลง พร้อมด้วยอาการเพ้อพกที่ยังคงไม่หยุดหย่อน พลันเด็กน้อยก็ดิ้นรนอย่างแรง ราวกับจะหลบหนีจากบางสิ่งที่ตามมาหลอกหลอนเขาไม่ห่าง เสียงเล็ก ๆ ที่แตกพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

“ไม่…อย่าเข้ามา…ไปให้พ้น!”

“ลูกของข้าเป็นอะไรไป!” ผู้เป็นแม่ร้องไห้โฮ พุ่งเข้ากอดลูกชายไว้แน่นขณะที่เขายังคงดิ้นรนขัดขืนอย่างรุนแรงจนนางต้องออกแรงรั้งไว้ “ทำไมเขาถึงยังคงเห็นภาพหลอนอยู่”

ความสิ้นหวังฉายชัดในแววตาของผู้เป็นพ่อ เขามองไปที่ซูเหยาที่ยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาฉายแววไม่เชื่อมั่น

“หมอใหญ่…แม้แต่ท่านก็ยังทำอะไรไม่ได้มากหรือ?”

“นี่คงไม่ใช่เรื่องของโรคภัยไข้เจ็บธรรมดาแล้วกระมัง” เขากล่าวเสียงเครือ “หรือว่าจะมีพลังงานชั่วร้ายติดตามลูกของข้ามา ข้าจะไปตามไต้ซือจื่อหลิง มาขับไล่สิ่งชั่วร้ายนี้!”

ยังไม่ทันที่ซูเหยาจะได้เอ่ยสิ่งใดเพื่อทัดทาน ผู้เป็นพ่อก็หันหลังวิ่งออกจากโรงหมอไปทันที เหลือไว้เพียงซูเหยากับเด็กน้อยที่ยังคงมีอาการไข้สูงและเห็นภาพหลอนอย่างไม่หยุดหย่อน นางมองไปยังดวงตาสองข้างที่กลิ้งกลอกไปมาอย่างหวาดกลัวในอ้อมกอดของมารดา ก่อนที่นางจะยื่นมือออกไปประคองร่างเล็กที่เริ่มจะอ่อนแรงกว่าเดิมเข้าสู่ห้วงการรักษาเพื่อประคับประคองอาการอีกครั้งอย่างแผ่วเบา แต่ก็ยังคงความหนักแน่นไว้ในมือของนางอย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อถึงยามซวีพ่อของเด็กก็รีบกลับมาถึงโรงหมออย่างรวดเร็วพร้อมกับไต้ซือจื่อหลิงที่ติดตามมาด้วย ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความกระวนกระวายและเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ซูเหยารีบลุกขึ้นนมัสการท่านไต้ซือจื่อหลิงด้วยความเคารพ

“ท่านไต้ซือ…” ซูเหยากล่าว

ไต้ซือจื่อหลิงในชุดสีหม่นพยักหน้ารับอย่างสงบ

"โยมซู ไม่ได้พบกันเสียนาน"

แต่การสนทนาไม่ได้ดำเนินไปมากนัก เนื่องจากผู้เป็นพ่อรีบรุดกล่าวขึ้นว่า

“ท่านไต้ซือโปรดเมตตาไปดูลูกของข้าน้อยก่อนเถิดขอรับ”

ไต้ซือจื่อหลิงมิได้รีรอ ท่านเดินตามเข้าไปในห้องอย่างสง่างาม สายตาเปี่ยมด้วยเมตตาธรรมจับจ้องไปที่เด็กน้อยที่กำลังนอนซมอยู่บนเตียง ท่านยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กเบา ๆ ก่อนจะหันมามองพ่อแม่เด็กและซูเหยาด้วยสีหน้าจริงจัง

“อาตมามิอาจกล่าวได้ว่าจะช่วยเหลืออาการป่วยทางกายได้มากเท่าไหร่นัก” ท่านกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม "แต่เพื่อความสบายใจของโยมและเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายที่อาจแฝงเร้นอยู่ อาตมาจะช่วยสวดมนต์แผ่เมตตาให้เด็กน้อยอีกแรงหนึ่ง"

จากนั้นไต้ซือก็เข้าไปนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยอย่างสงบ ก่อนจะเริ่มสวดมนต์ด้วยเสียงที่นุ่มทุ้มแต่เปี่ยมด้วยพลังแห่งศรัทธา บทสวดมนต์ศักดิ์สิทธิ์ดังกังวานอยู่ในห้องราวกับเป็นเกราะป้องกันวิญญาณ ขณะที่ซูเหยาเองก็ไม่รอช้า นางใช้วิชาแพทย์ทั้งหมดที่มีอย่างเต็มความสามารถ ทั้งการตรวจชีพจร การจัดยา การฝังเข็ม และการประคบร้อนเย็น ทำงานผสานกันเป็นทีมอย่างรวดเร็วและเป็นระบบ เรียกได้ว่าทั้งห้องมีแต่ความเคร่งเครียดและความมุ่งมั่นที่จะช่วยชีวิตเด็กน้อยผู้นี้ให้ได้

พวกเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันทั้งคืน เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งถึงยามเฉินซึ่งเป็นเวลาที่แสงอาทิตย์เริ่มทอประกาย ไต้ซือจื่อหลิงยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ห่างจากเตียงผู้ป่วย ร่างกายของท่านนิ่งสงบอยู่ในสมาธิราวกับรูปปั้นหิน บทสวดมนต์จบลงไปนานแล้ว แต่พลังแห่งการภาวนายังคงแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจน

ซูเหยาที่ยังไม่ได้พักผ่อนเลยเช่นกันเห็นว่าทุกคนเริ่มอ่อนล้าเต็มที จึงปลีกตัวออกจากห้องไปจัดการทำอาหารเช้าอย่างเร่งด่วน นางกลับมาพร้อมกับสำรับสำหรับสามีภรรยาคู่นั้นและถวายภัตตาหารแด่ไต้ซือ

“ข้าวอบหอมหมื่นลี้กับชาขาวเข็มเงินเจ้าค่ะ” ซูเหยาจัดวางถ้วยชามอย่างเรียบร้อย “พวกท่านก็กินเถิดนะเจ้าคะ มิเช่นนั้นหากร่างกายอ่อนแอลงไปอีก ท่านก็จะทรุดตามลูกของท่านไปได้”

ไต้ซือจื่อหลิงลืมตาขึ้นจากสมาธิ ท่านรับอาหารที่ถวายด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

"ขอบใจโยมซู"

พ่อแม่เด็กมองหน้ากันด้วยความซาบซึ้ง พวกเขาก้มคำนับขอบคุณซูเหยา ก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังความหิว เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว ทุกคนก็ยังคงกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อไปอย่างไม่มีใครย่อท้อ พลังแห่งการต่อสู้เพื่อชีวิตยังคงลุกโชนอยู่ในห้องนั้น โดยมีแสงแดดยามเช้าค่อย ๆ สาดส่องเข้ามาเป็นพยาน…

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

[NPC-21] มอบ ข้าวอบหอมหมื่นลี้ และ ชาขาวเข็มเงิน ให้ ไต้ซือจื่อหลิง
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + ชา/สุราเกรดทอง (+15)
อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5
โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม
หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

ปล.เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์ปูเรื่องไปเควสปลดใจของลุงจีเทียนเต้า ไต้ซือเลยต้องมานอกตารางเวลา

@Watcher