[ยอดเขาหัวซาน] ลานกระบี่เหินมรรคา

『 ยอดเขาหัวซาน 』

ลานกระบี่เหินมรรคา

เหินบินสู่โลกที่พ้นทุกข์

พื้นหินอ่อนขัดเรียบเป็นวงกลมได้ทรงสวย พร้อมด้วยเรือนตรวจการและขอบประตูแห่งการลืมเลือน ปราการอันแข็งขันของกลุ่มนักพรตในอดีตที่ร่วมกันรับมือเผ่ามารในพันปีก่อน อย่าง 'ลานกระบี่เหินมรรคา' ที่ถูกสร้างขึ้นในการฝึกฝนผู้ที่เกิดมาพร้อมปราณกระบี่ที่ยังไม่บรรลุแก่นแท้ของปราณกระบี่จนได้รับการขนานนามว่า 'ดินแดนแห่งการลืมทุกข์' ในทุก ๆ ร้อยปีมักจะมีผู้มีพรสวรรค์เกิดมาพร้อมกับปราณกระบี่

และมาฝึกฝนยังที่แห่งนี้เพื่อบรรลุแก่นแท้ของปราณกระบี่ในร่างกาย

จนถูกยุทธจักรขนานนามพวกเขาว่า 'เซียนกระบี่' 

แต่พวกเขาก็มิใช่เซียนจริง ๆ เป็นเพียงผู้ใช้ปราณที่หาได้ยาก

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง (วันละครั้ง)

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

Ximenqing ดี

วันที่ 11 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  16.00




ในที่สุดข้าก็ถือกระบี่ได้แล้ว เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะเดินไปทางป่าและตั้งจิตเพื่อที่จะมายังสถานที่ฝึกกระบี่ของเขา


ใช่เเล้วสถานที่เเห่งนี้เป็นสถานที่ที่เขาเอาไว้ฝึกกระบี่ ถึงแม้บางครั้งเขาจะไม่ได้มาที่นี่แต่เขาก็ยังคิดถึงที่นี่ในใจเสมอ


"เจ้าหมา เจ้ารออยู่ที่นี่นะ หรือเจ้าจะมาฝึกกับข้า" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา


"โฮ๋งๆ " เจ้าหมาส่ายหน้า ก่อนที่จะเดินเต๊าะแตะๆ ไปเกาะขาเด็กหนุ่ม


"ฮะ ฮะ เจ้าก็อยากเเข็งแกร่งขึ้นใช่ไหมล่ะ งั้นเรามาฝึกกันเถอะ" เด็กหนุ่มยิ้มและลูบหัวเจ้าหมา


เจ้าหมาหลับตาพริ้มดีใจ


"แต่เจ้าก็ห้ามฝืนตัวเองรู้ไหม เจ้านั้นบาดเจ็บอยู่ เจ้าฝึกใช้ข้าหน้าตะปบ และกัดละกันนะ" เด็กหนุ่มลูบหัวเจ้าหมาและกล่าว


เจ้าหมาครางเสียง ฮืดๆ เป็นเชิงรับรู้


หลังจากนั้น ซีเหมินก็ดูเจ้าหมาฝึก


ตะปบลม ฉึับ ฉวับ


กัด เเง่งๆ


เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็สบายใจและไปฝึกของตัวเอง


เขาเริ่มจากการฝึกร่างกาย วิ่งรอบ สนามฝึก เป็นการวอร์มร่างกาย


ฮุ่ย เล่ ฮุ่ย เด็กหนุ่มพยายามวิ่งเข้าจังหวะ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ เพื่อที่จะทำให้ร่างกายของเขาเคยชินที่้สุด


ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีเด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อย


"ข้าอาจจะออกกำลังกายน้อยไป" เด็กหนุ่มพึมพัมกับตัวเอง


จากนั้นเด็กหนุ่มก็หยิบกระบี่ขึ้นมา ตั้งจิต และแทงกระบี่ออก และฟาดกระบี่ไปข้างหน้า เป็นการฟัน และ แทงอยู่จุดเดิมซ้ำๆ โดยเด็กหนุ่มพยายามควบคุมแรงให้เท่าเดิมเสมอในทุกครั้ง เพื่อฝึกความสม่ำเสมอในการควบคุมแรง


1-100 ครั้งแรก เเทงเบา
101-300 แทงแรง
301-600 แทงด้วยความแรงสุดชีวิตล
ุ601-1000 แทงแบบเบา


"ฟู่ๆ" เด็กหนุ่มปาดเหงื่อและการ คูลดาวน์ร่างกาย


หลังจากคลูดาวน์เสร็จเด็กหนุ่มก็เดินไปหาเจ้าหมา ถ้าเจ้าฝึกร่างกายเสร็จแล้วนั้นไซร้ อย่าลืมที่จะฝึกสมาธิ และทบทวนสิ่งที่เจ้าได้ฝึกมา นั่นจะมีคุณค่ามากๆ


ซีเหมินสอนเจ้าหมาก่อนที่จะลงไปนั่งสมาธิเพื่อทบทวนการฝึกในวันนี้


ใช้เวลาอยู่กับสมาธิซักพัก ซีเหมินก็ย่อยสิ่งที่ฝึกในวันนี้ได้สำเร็จ และมองไปที่ฟ้ารอที่จะได้รับของขวัญจากสวรรค์ ก่อนที่จะเดินออกไปกับเจ้าหมาเพื่อกลับไปพักผ่อนที่เมือง


-----------------------------

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 12 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  10.00




หลังจากที่ล่าไก่เสร็จ เด็กหนุ่มเห็นว่าตัวเขาเองนั้นก็ยังอ่อนแอจึงกลับมาที่ลานกระบี่อีกครั้งเพื่อฝึกฝนพร้อมกับเจ้าหมา


"เจ้ารู้ไหมพวกเรานั้นยังช่างอ่อนแอ พวกเรานั้นต้องฝึกฝนเพิ่มเติม" เด็กหนุ่มพูดปลุกใจเจ้าหมา


"โฮ่ง" เจ้าหมาเห่าตอบรับ พลางทำท่าขู่แง่งๆ ประนึงพร้อมฝึกแล้ว


"เอาล่ะ ลุย เจ้าหมา วิ่งกระโจนงับ ปฎิบัติ ฝึกแกะรอยด้วยนะ" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาด้วยท่าทางไฟแรง


"โฮ่ง" เจ้าหมาพยักหน้า ก่อนที่จะฝึก ย่อตัวแล้วพุงกระโจนขย้ำ


หลังจากที่เด็กหนุ่มเห็นเจ้าหมาฝึกฝนเขาจึงมาฝึกฝนต่อเอง


'ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ข้าคงล่าได้แต่สัตว์ป่า หึ เจ้าคนไหนไปถล่มวังบาดาลกันนะ พวกปีศาจปลา ปีศาจทะเลทั้งหลายก็แตกกระเจิง ปริมาณที่ล่าได้ต่อวันก็ลดน้อยลง' เด็กหนุ่มคิดในใจ


'เอาเถอะ ฝึกกระบี่ต่อ' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยกกระบี่ขึ้นมาเตรียมฝึกแทง


ยก ย่อ แทง สะบัด


เด็กหนุ่มฝึกท่ากระบี่ฟันพื้นฐานด้วยความไม่ย่อท้อ


ทุกครั้งที่ฝึกเด็กหนุ่มมักจะใช้หลักการฟาดจนกว่าจะเหนื่อย ฟาดจนกว่าจะไม่ไหว


'เหนื่อยจัง' เวลาผ่านไปได้ราว 1 ชม เด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อยแต่เขาก็ยังฟาดกระบี่ต่อไป


2 ชม ผ่าน เด็กหนุ่มก็ทรุดลงกับพื้น


"หงิงๆ" เจ้าหมาเห็นเจ้านายล้มลงกับพื้นก็เดินเข้ามาคลอเคลียเลี้ยหน้าเพื่อเรียกสติ


"ข้าไม่เป็นไรแค่เหนื่อย อาจจะต้องพักซักหน่อย" เด็กหนุ่มกล่าว


"ขอบคุณเจ้ามาก" เด็กหนุ่มพอเริ่มหายเหนื่อยก็ลูบหัวเจ้าหมา


"โฮ่ง" เจ้าหมายิ้ม


"มาๆ สุดท้ายแล้วมานั่งสมาธกำหนดจิต รับรู้ถึงสิ่งที่เราได้ในวันนี้" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาและนั่งสมาธิ


"ความต่อเนื่อง ร่างกายที่อ่อนแอ พละกำลังที่ไม่เพียงพอ เชิงกระบี่ที่พอใช้ได้ต้องฝึกเพิ่ม" เด็กหนุ่มนั่งคิดทบทวนอยู่ในสมาธิ


เวลาผ่านไปเด็กหนุ่มก็ตื่นจากสมาธิ


ก็พบกับเจ้าหมาที่นั่งจ้องชายหนุ่มตาแป่ว


"เจ้าคงเบื่อล่ะสิ เอาเถอะ ไปหาอะไรทำกันดีกว่า" เด็กหนุ่มขยี้หัวเจ้าหมา และก็มีกล่องเงินที่ดูคุ้นตาปรากฏขึ้น


'ขอบคุณท่านเซียนสำหรับการสนับสนุนนี้' เด็กหนุ่มรู้ดีว่าการสนับสนุนที่เขาได้รับในครั้งนี้คงไม่ใช่การให้เปล่า อาจจะต้องมีภารกิจที่เขาต้องไปทำ ท่านเซียนเลยสนับสนุนเป็นทั้งทรัพยากร และสถานที่ฝึกฝนที่ดีเช่นนี้ เขาจึงตั้งใจเตรียมตัวและฝึกฝนทุกวันสำหรับการทำภารกิจที่อาจจะได้ทำในอนาคตนั้นเอง


หลังจากที่เขารับเงินแล้วเขากับเจ้าหมาก็ออกเดินทางต่อ


-------------------------------
@Admin ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

Ximenqing ดี

วันที่ 13 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00 - 20.00




หลังจากที่ล่าปีศาจปลาสำเร็จเป็นครั้งแรก เด็กหนุ่มเห็นว่าตัวเขาเองนั้นเริ่มมีความผยองและทะนงตง จึงกลับมาที่ลานกระบี่อีกครั้งเพื่อฝึกฝนพร้อมกับเจ้าหมา


"เจ้ารู้ไหมพวกเรานั้นแม้จะล่าปีศาจได้ แต่พวกเราก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น พวกเรานั้นต้องฝึกฝนเพิ่มเติม" เด็กหนุ่มพูดปลุกใจเจ้าหมา


"โฮ่ง" เจ้าหมาเห่าตอบรับ พลางทำท่าขู่แง่งๆ ประนึงพร้อมฝึกแล้ว


"เอาล่ะ ลุย เจ้าหมา วิ่งกระโจนงับ ฝึกแกะรอย เจ้าต้องจำกลิ่นปลานั้นนะ ครั้งหน้าเราจะได้ล่าได้" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาด้วยท่าทางไฟแรง


"โฮ่ง" เจ้าหมาพยักหน้า ก่อนที่จะฝึก ย่อตัวแล้วพุงกระโจนขย้ำ


หลังจากที่เด็กหนุ่มเห็นเจ้าหมาฝึกฝนเขาจึงมาฝึกฝนต่อเอง


'ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ข้าคงล่าได้แต่สัตว์ป่า หึ เจ้าคนไหนไปถล่มวังบาดาลกันนะ พวกปีศาจปลา ปีศาจทะเลทั้งหลายก็แตกกระเจิง ปริมาณที่ล่าได้ต่อวันก็ลดน้อยลง' เด็กหนุ่มคิดในใจ


'เอาเถอะ ฝึกกระบี่ต่อ' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยกกระบี่ขึ้นมาเตรียมฝึกแทง


ยก ย่อ แทง สะบัด


เด็กหนุ่มฝึกท่ากระบี่ฟันพื้นฐานด้วยความไม่ย่อท้อ


ทุกครั้งที่ฝึกเด็กหนุ่มมักจะใช้หลักการฟาดจนกว่าจะเหนื่อย ฟาดจนกว่าจะไม่ไหว


'เหนื่อยจัง' เวลาผ่านไปได้ราว 1 ชม เด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อยแต่เขาก็ยังฟาดกระบี่ต่อไป


ครั้งนี้ชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเริ่มเหนื่อย เขาตัดสินใจฝึกฝนกระบวนท่าต่างๆที่ใช้สู้กับคนที่รูปร่างๆพอๆกัน


กลิ้งหลบแล้วแทง กระโจนข้าง เปิดตัวด้วยการกระโดดถีบแล้วเอากระบี่เเทงสวนก็ยังได้


ฟู้ๆ ครั้งนี้เด็กหนุ่มตั้งใจมาฝึกโดยเฉพาะ โดยไม่ได้ไปทำงานอะไรมาเลย


เข้าทุ่มตัวและทุ่มใจเต็มที่ จนเวลาผ่านไป หลายชั่วยามแม้กระทั่งเจ้าหมาก็ยังมายืนมองและนั่งจ้องเด็กหนุ่ม


"วันนี้ข้าท็อปฟอร์มจริงๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะเลิกฝึก


"ป่ะเจ้าหมา ทำสมาธิกัน" แม้จะซ้อมจนเหนื่อยแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะฝึกสมาธิ เขานั้นถูกสอนมาว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า เพราะงั้น ถ้าจะรักษาอารมณ์ตัวเองไม่ให้โกรธ ไม่ให้บ้า ก็ต้องเป็นการทำสมาธิ


เด็กหนุ่มปล่อยจิตตัวเองให้นิ่ง แล้วทบทวนสิ่งที่ได้ทำมาในวันนี้ ฝุึกกระบี่ต่อสู้กับปีศาจปลาครั้งแรก


'สงบใจนี่มันดีจริงๆ ถ้าข้าพลาดสติแตกตอนสู้กับเจ้าปีศาจนั้น ข้าคงเเย่เเน่ๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยืนรอรับหีบจากสวรรค์


หลังจากรับหีบเสร็จเด็กหนุ่มก็เตรียมกลับไปพักผ่อน และออกล่าใหม่ในวันพรุ่งนี้พร้อมกับเจ้าหมา


--------------------------------------------
@Admin ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

Ximenqing ดี

วันที่ 14 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  10.00-21.00




หลังจากที่จัดการปีศาจปลาตัวที่สอง เขารู้สึกว่าเขานั้นติดเล่นเเละติดประมาทมาก เขาควรที่จะทำสมาธิได้ดีกว่านี้จึงมากฝึกต่อ


"เอาล่ะ ลุย เจ้าหมา วิ่งกระโจนงับ ฝึกแกะรอย เจ้าต้องจำกลิ่นปลานั้นนะ ครั้งหน้าเราจะได้ล่าได้" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมาด้วยท่าทางไฟแรง


"โฮ่ง" เจ้าหมาพยักหน้า ก่อนที่จะฝึก ย่อตัวแล้วพุงกระโจนขย้ำ


หลังจากที่เด็กหนุ่มเห็นเจ้าหมาฝึกฝนเขาจึงมาฝึกฝนต่อเอง


'ปีศาจปลาทั้งหลายพวกเจ้าเสร็จข้าเเน่' เด็กหนุ่มคิดในใจ


'เอาเถอะ ฝึกกระบี่ต่อ' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยกกระบี่ขึ้นมาเตรียมฝึกแทง


ยก ย่อ แทง สะบัด


เด็กหนุ่มฝึกท่ากระบี่ฟันพื้นฐานด้วยความไม่ย่อท้อ


ทุกครั้งที่ฝึกเด็กหนุ่มมักจะใช้หลักการฟาดจนกว่าจะเหนื่อย ฟาดจนกว่าจะไม่ไหว


'เหนื่อยจัง' เวลาผ่านไปได้ราว 1 ชม เด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อยแต่เขาก็ยังฟาดกระบี่ต่อไป


ครั้งนี้ชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเริ่มเหนื่อย เขาตัดสินใจฝึกฝนกระบวนท่าต่างๆที่ใช้สู้กับคนที่รูปร่างๆพอๆกัน


กลิ้งหลบแล้วแทง กระโจนข้าง เปิดตัวด้วยการกระโดดถีบแล้วเอากระบี่เเทงสวนก็ยังได้


ฟู้ๆ ครั้งนี้เด็กหนุ่มตั้งใจมาฝึกโดยเฉพาะ โดยไม่ได้ไปทำงานอะไรมาเลย


เข้าทุ่มตัวและทุ่มใจเต็มที่ จนเวลาผ่านไป หลายชั่วยามแม้กระทั่งเจ้าหมาก็ยังมายืนมองและนั่งจ้องเด็กหนุ่ม


"วันนี้ข้าท็อปฟอร์มจริงๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะเลิกฝึก


"ป่ะเจ้าหมา ทำสมาธิกัน" แม้จะซ้อมจนเหนื่อยแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะฝึกสมาธิ เขานั้นถูกสอนมาว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า เพราะงั้น ถ้าจะรักษาอารมณ์ตัวเองไม่ให้โกรธ ไม่ให้บ้า ก็ต้องเป็นการทำสมาธิ


เด็กหนุ่มปล่อยจิตตัวเองให้นิ่ง แล้วทบทวนสิ่งที่ได้ทำมาในวันนี้ ฝุึกกระบี่ต่อสู้กับปีศาจปลาครั้งแรก


'สงบใจนี่มันดีจริงๆ ถ้าข้าพลาดสติแตกตอนสู้กับเจ้าปีศาจนั้น ข้าคงเเย่เเน่ๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยืนรอรับหีบจากสวรรค์


หลังจากรับหีบเสร็จเด็กหนุ่มก็เตรียมกลับไปพักผ่อน และออกล่าใหม่ในวันพรุ่งนี้พร้อมกับเจ้าหมา


--------------------------------------------
@Admin ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

Ximenqing ดี

วันที่ 15 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  10.00-19.00




หลังจากสู้กับมนุษย์ปลาเด็กหนุ่มกับเจ้าหมาก็กลับมาฝึกที่ยอดเขาอีกครั้ง


เขาเห็นเจ้าหมารู้งานฝึกด้วยตัวเองแบบไม่ต้องสั่ง


เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็สบายใจและไปฝึกของตัวเอง


เขาเริ่มจากการฝึกร่างกาย วิ่งรอบ สนามฝึก เป็นการวอร์มร่างกาย


ฮุ่ย เล่ ฮุ่ย เด็กหนุ่มพยายามวิ่งเข้าจังหวะ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ เพื่อที่จะทำให้ร่างกายของเขาเคยชินที่้สุด


ใช้เวลาประมาณ 2 ชมเด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อย


"ข้าอาจจะออกกำลังกายน้อยไป" เด็กหนุ่มพึมพัมกับตัวเอง


จากนั้นเด็กหนุ่มก็หยิบกระบี่ขึ้นมา ตั้งจิต และแทงกระบี่ออก และฟาดกระบี่ไปข้างหน้า เป็นการฟัน และ แทงอยู่จุดเดิมซ้ำๆ โดยเด็กหนุ่มพยายามควบคุมแรงให้เท่าเดิมเสมอในทุกครั้ง เพื่อฝึกความสม่ำเสมอในการควบคุมแรง เด็กหนุ่มฝึกแบบนี้ประมาณ 4 5 รอบ


1-100 ครั้งแรก เเทงเบา
101-300 แทงแรง
301-600 แทงด้วยความแรงสุดชีวิตล
ุ601-1000 แทงแบบเบา


"ฟู่ๆ" เด็กหนุ่มปาดเหงื่อและการ คูลดาวน์ร่างกาย


หลังจากคลูดาวน์เสร็จเด็กหนุ่มก็เดินไปหาเจ้าหมา ถ้าเจ้าฝึกร่างกายเสร็จแล้วนั้นไซร้ อย่าลืมที่จะฝึกสมาธิ และทบทวนสิ่งที่เจ้าได้ฝึกมา นั่นจะมีคุณค่ามากๆ


ซีเหมินสอนเจ้าหมาก่อนที่จะลงไปนั่งสมาธิเพื่อทบทวนการฝึกในวันนี้


ใช้เวลาอยู่กับสมาธิซักพัก ซีเหมินก็ย่อยสิ่งที่ฝึกในวันนี้ได้สำเร็จ และมองไปที่ฟ้ารอที่จะได้รับของขวัญจากสวรรค์ ก่อนที่จะเดินออกไปกับเจ้าหมาเพื่อกลับไปพักผ่อนที่เมือง


-----------------------------

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 16 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  10.00-19.00




หลังจากที่จัดการปีศาจปลาไป เขารู้สึกว่า ตอนนี้ความหยิ่งผยองกำลังกัดกินตัวเขา เขาควรที่จะทำสมาธิได้ดีกว่านี้จึงมากฝึกต่อ


"เอาล่ะ ลุย เจ้าหมา วิ่งกระโจนงับ ฝึกแกะรอย และเจ้าต้องไม่ลืมที่จะฝึกวิ่ง" เด็กหนุ่มกล่าวกับเจ้าหมา


"โฮ่ง" เจ้าหมาพยักหน้า ก่อนที่จะฝึก ย่อตัวแล้วพุงกระโจนขย้ำ


หลังจากที่เด็กหนุ่มเห็นเจ้าหมาฝึกฝนเขาจึงมาฝึกฝนต่อเอง


'ปีศาจปลาทั้งหลายพวกเจ้าเสร็จข้าเเน่' เด็กหนุ่มคิดในใจ


'เอาเถอะ ฝึกกระบี่ต่อ' เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยกกระบี่ขึ้นมาเตรียมฝึกแทง


ยก ย่อ แทง สะบัด


เด็กหนุ่มฝึกท่ากระบี่ฟันพื้นฐานด้วยความไม่ย่อท้อ


ทุกครั้งที่ฝึกเด็กหนุ่มมักจะใช้หลักการฟาดจนกว่าจะเหนื่อย ฟาดจนกว่าจะไม่ไหว


'เหนื่อยจัง' เวลาผ่านไปได้ราว 5 ชม เด็กหนุ่มก็เริ่มเหนื่อยแต่เขาก็ยังฟาดกระบี่ต่อไป


ครั้งนี้ชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเริ่มเหนื่อย เขาตัดสินใจฝึกฝนกระบวนท่าต่างๆที่ใช้สู้กับคนที่รูปร่างๆพอๆกัน


กลิ้งหลบแล้วแทง กระโจนข้าง เปิดตัวด้วยการกระโดดถีบแล้วเอากระบี่เเทงสวนก็ยังได้


ฟู้ๆ ครั้งนี้เด็กหนุ่มตั้งใจมาฝึกโดยเฉพาะ


เข้าทุ่มตัวและทุ่มใจเต็มที่ จนเวลาผ่านไป หลายชั่วยามแม้กระทั่งเจ้าหมาก็ยังมายืนมองและนั่งจ้องเด็กหนุ่ม


"วันนี้ข้าท็อปฟอร์มจริงๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะเลิกฝึก


"ป่ะเจ้าหมา ทำสมาธิกัน" แม้จะซ้อมจนเหนื่อยแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะฝึกสมาธิ จิตวิญญาณที่สมบูรณ์ย่อมอยู่ในร่างกายที่สมบูรณ์ และจิตใจที่สมบูรณ์


เด็กหนุ่มปล่อยจิตตัวเองให้นิ่ง แล้วทบทวนสิ่งที่ได้ทำมาในวันนี้ ฝุึกกระบี่ต่อสู้กับปีศาจปลาครั้งแรก


'สงบใจนี่มันดีจริงๆ ถ้าข้าพลาดสติแตกตอนสู้กับเจ้าปีศาจนั้น ข้าคงเเย่เเน่ๆ" เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนที่จะยืนรอรับหีบจากสวรรค์


หลังจากรับหีบเสร็จเด็กหนุ่มก็เตรียมกลับไปพักผ่อน และออกล่าใหม่ในวันพรุ่งนี้พร้อมกับเจ้าหมา
-----------------------------

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+10 ตบะ (5000-9999 ไบต์)

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ)

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

สุ่มรับของขวัญจากสวรรค์ปรากฎตรงหน้าเป็นหีบให้เปิดเก็บของ

(ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย)

@Admin

RongXiuying ดี

วันที่ 5 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 16.00 น.

ซิ่วอิงได้ฝึกฝนทักษะทางการทหารนับตั้งแต่ได้ย้ายมาอาศัยอยู่ที่ค่ายพยัคฆ์ นางพบว่าทหารบางคนมีทักษะการใช้กระบี่ที่ยอดเยี่ยมอย่างหาตัวจับยากจึงสงสัยใคร่รู้ นางลองถามทหารเหล่านั้นพวกเขาต่างพูดถึงลานกระบี่เหินมรรคา สถานที่ฝึกฝนบำเบ็ญเพียรเพื่อบรรลุแก่นแท้ของปราณกระบี่…นางเคยได้ยินมาบ้างว่าผู้ที่จะมีปราณนี้ได้นั้นหายากนัก ด้วยความที่อยากจะรู้ว่าเขาฝึกกันเยี่ยงไรถึงได้แก่กล้าในเชิงกระบี่เช่นนี้จึงได้ลองเดินทางมายังสถานที่ดังกล่าวเพื่อมาดูให้เห็นกับตา เผื่อนางจะลองฝึกฝนดูบ้าง

“มีที่แบบนี้จริงด้วยสินะ…”

บรรยากาศเงียบสงบเสียจนตัวซิ่วอิงไม่กล้าแม้แต่จะพูดเสียงดังหรือเดินเสียงดัง ผิดกับที่คาดไว้เล็กน้อยตรงที่นางจินตนาการไว้ว่าจะมีเซียนกระบี่มากมายกำลังฝึกเพลงกระบี่ ฟันแทงอากาศกันโช้งเช้ง โช้งเช้งเสียอีก แต่มันกลับเงียบ…ผู้คนหายไปไหนกันหมด…เห็นจะมีก็เพียงคนเดียวที่กำลังสมาธิกลางลานหินอ่อนกลมนั้น คนที่แม้เห็นแค่ด้านหลังนางก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร

“คุณชา–”

ไม่ดีกว่า…

ซิ่วอิงเลือกที่จะไม่ทักออกไปเพราะไม่ต้องการทำลายการนั่งสมาธิของคุณชายตงฟาง บางทีการที่เขาปลีกตัวมานั่งสมาธิที่นี่แทนที่จะเป็นเทือกเขาฉินหลิงอย่างทุกครั้งอาจเป็นเพราะรำคาญก็ได้ และคนที่มักจะไปรบกวนการนั่งสมาธิของคุณชายทุกครั้งจะเป็นใครได้อีกนอกจาก…คนที่ตัวของซิ่วอิงเองก็รู้ว่าใคร…ตัวนางเอง!

คุณหนูแห่งตระกูลหรงเลือกที่จะกลับหลังหันเตรียมจะเดินออกจากลาน แต่ขาก็หยุดชะงักลง…

แวะไปดูเสียหน่อยจะดีไหม…

นางหันกลับมายังลานหินอ่อนแล้วใช้การย่องเดินเข้าไปแบบเงียบเชียบที่สุด มาหยุดตรงหน้าของคุณชายตงฟางแล้วค่อย ๆ ย่อตัวลงวางห่อผ้าเสบียงไว้ข้างกายแล้วนั่งยองใช้มือทั้งสองเท้าคางมองดูการนั่งสมาธิของเขา

นิ่งมาก…

ซิ่วอิงลองใช้มือข้างหนึ่งโบกไปมาผ่านหน้าของเขา แต่เขาก็ยังคงนิ่งสงบไม่ไหวติงต่อสิ่งใดรอบข้าง

สงสัยจะเข้าเข้าฌานลึกจริง ๆ…

นางกลับมาเอามือเท้าคางจ้องมองอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ตัว ปกติแล้วสำหรับซิ่วอิงการนั่งสมาธิเช่นนี้เปรียบเหมือนยาขม นางไม่เคยทำได้นานก็สมาธิแตกซ่าน ยุกยิกไปมาไม่หยุด พอมาเห็นแบบนี้เลยรู้สึก…'จ้องมองเพลินอย่างบอกไม่ถูก'…ซิ่วอิงไม่รู้ว่าตัวเองนั่งจ้องมองคุณชายทำสมาธิอยู่นานแค่ไหนแต่ก็นานพอที่การทำสมาธิของคนตรงหน้าจบลง

ดวงตาอันคมกริบลืมขึ้นมาจากการทำสมาธิปะทะสบตากับดวงตาของคุณหนูตระกูลหรงพอดี นางตกใจสะดุ้งโหยงกระเด้งตัวไปด้านหลังจนลืมตัวไปเสียสนิทว่านั่งยองอยู่เลยเสียหลักหงายท้องล้มตึงก้นกระแทกไปบนพื้นหินอ่อน

“แม่นางเป็นอะไรหรือไม่!” คุณชายตงฟางลุกขึ้นมาดูอาการของซิ่วอิงที่สภาพตอนนี้นอนหงายอยู่บนพื้น

“ขะ..ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…” ซิ่วอิงรู้สึกอยากแหวกแผ่นดินหนีเสียตอนนี้เลย

“ลุกขึ้นก่อนเถิด” เขายื่นมือมาให้หมายจะช่วยฉุดให้ลุกขึ้น

“มะ…ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าลุกเองดีกว่า” นางปฏิเสธที่จะจับมือนั้นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วสายตาเลิ่กลั่กไปมาเอาแต่ก้มมองพื้น

“เหตุใดแม่นางถึงอยู่ที่นี่?”

“ขะ…ข้าตั้งใจจะมาดูการฝึกกระบี่เจ้าค่ะ” นางตอบออกไปตามจริงที่เคยได้ตั้งใจไว้

“ด้วยการมานั่งจ้องมองหน้าข้างั้นหรือ?” คุณชายเอามือทั้งสองไขว้หลังแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้นางจ้องมองด้วยสายตาจับผิด

“ปะ…เปล่า…เปล่าเลยเจ้าคะ…ขะ…ข้า…ไม่ได้ตั้งใจจะมองท่านจริง ๆ” เสียงพูดของซิ่วอิงติด ๆ ขัด ๆ เสียจนดูไม่เป็นธรรมชาติ แล้วก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ เพื่อเว้นระยะห่าง

“แล้วเหตุใดเมื่อข้าลืมตา แม่นางถึงได้กำลังจ้องมองข้าอยู่ใกล้ขนาดนั้น” พอเห็นซิ่วอิงก้าวถอยหลัง คุณชายตงฟางก็ก้าวหน้าเดินตามทีละก้าวเหมือนกำลังไล่บี้

“ขะ…ข้า…กำลังนั่งสมาธิ…ใช่! นั่งสมาธิตรงข้ามท่านพอดีเลย” นางยังคงก้าวถอยหนีทีละก้าวช้า ๆ

“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าแม่นางกับข้าช่างบังเอิญเจอกันบ่อยเช่นนี้…บังเอิญจริงหรือไม่?…หรือว่า…ที่จริงแล้วมีใครส่งเจ้ามาสอดแนมข้า?” คิ้วของเขาหมวดเป็นปม

“สอดแนม?...ข้าจะสอดแนมท่านไปเพื่ออะไร?” ซิ่วอิงไม่เข้าใจว่าวกเข้ามาคำถามนี้ได้อย่างไร

“เพื่อล้วงข้อมูลบางอย่างจากข้า”

“ท่านจะมีข้อมูลอะไรที่ข้าอยากล้วง ท่านเป็นปราชญ์พเนจรไม่ใช่หรือ?”

คุณชายตงฟางหยุดชะงักลง เขารู้สึกว่าแม่นางหรงผู้นี้คงจะยังคงไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขา และคงไม่ใช่สายสืบจากสำนักใดด้วย พอคุณชายหยุดเดินซิ่วอิงก็หยุดด้วยโดยไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่าง 

น่ากลัว…คือสิ่งที่นางคิด หัวใจนางเต้นแรงเพราะความกลัวที่โดนเค้นเช่นนั้น ใจแทบหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม นางทุบอกตัวเองเบา ๆ สองสามทีเพื่อปลอบขวัญตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ข้าขออภัยที่เข้าใจแม่นางผิด”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจด้วยเหตุการณ์ความบังเอิญหลายครั้งหลายครา ไม่แปลกที่ท่านอาจเข้าใจผิดได้ แต่ข้าขอสาบานว่าข้าไม่ใช่สายสืบ สอดแนมอะไรทั้งสิ้น”

“ถ้าเช่นนั้นเรื่องที่นั่งจ้องหน้า—” 

“อ๊าาาาาาาา…คุณชายเราไม่พูดเรื่องนี้กันจะได้หรือไม่…แวแวแวแวแวแว" นางส่งเสียงดังแบบฟังไม่รู้ความกลบเกลื่อนเสียงของคุณชายตงฟาง หลับตาปี๋เอามือทั้งสองข้างปิดหูไม่ต้องการฟังและอยากเลี่ยงคำถามนี้ไปเสีย มันช่างน่าขายหน้าแม้จะรู้ว่ากิริยาที่ทำอยู่ตอนนี้จะดูไม่งามเหมือนเป็นเด็กน้อยที่ไม่ได้รับการอบรมก็ตาม ซิ่วอิงถอยหลังเว้นระยะห่างออกมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งก้าวพลาดในครั้งสุดท้าย

“แม่นางระวัง!”

ด้วยความไม่ดูตาม้าตาเรือให้ดีจึงไม่รู้จะนางถอยหลังมาจนถึงสุดขอบลาน เท้าข้างหนึ่งจึงพลัดตกลงไปจากลานกระบี่ทำให้เสียการทรงตัวจนจะร่วงลงไป

หมับ!

แขนของคุณชายตงฟางคว้าเอวของนางไว้ได้ก่อนที่จะหงาบเงินลงไปด้านล่าง เขารีบดึงนางเข้ามาประชิดตัว ซิ่วอิงรอดตายหวุดหวิด...

“ขะ…ขอบคุณ คุณชายที่ช่วยข้าไว้…” ซิ่วอิงยังคงตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจที่เกือบจะร่วงลงไปตาย

“ข้าไม่ปล่อยให้ผู้ใดร่วงลงไปต่อหน้าข้าหรอก” คุณชายตอบ

“คุณชายช่างมีน้ำใจยิ่ง แม้แต่คนแปลกหน้าอย่างข้าก็ยังยื่นมือเข้าช่วย”

“สำหรับข้าแม่นางน่าจะถือเป็นคนรู้จักแล้ว หาใช่คนแปลกหน้า” 

ก็จริง…

เจอกันหลายครั้งไม่น่าจะใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว ซิ่วอิงพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป 

แต่เดี๋ยว…

นางเพิ่งรู้สึกได้ถึงอะไรแปลก ๆ…

ใกล้…อยู่ใกล้เกินไป…

เมื่อก้มดูที่เอวตัวเองแขนของคุณชายยังคงโอบอยู่รอบเอว พอเงยหน้ามามองหน้าคุณชายซิ่วอิงก็ถึงกับได้สติ ใบหน้าของนางร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ค้างไว้ท่านี้ไม่ดีแน่!

“เย้ยยยยย! อยู่ไม่ได้แล้วโว้ยยยยย…” ขืนอยู่ต่อคงไม่ไหว มันน่าอายเกินไปแล้ว!

นางดึงมือคุณชายออกจากเอวแล้วกระเด้งตัวผละออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากลานกระบี่แบบไม่คิดชีวิต

“แม่นางลืมของ…” คุณชายตงฟางหันไปเห็นห่อผ้าที่วางอยู่ที่พื้นจึงหยิบขึ้นมาแล้วเรียกไล่หลัง

“ของเขิงข้าไม่เอาแล้ว ท่านเอาไปกินเองก็แล้วกัน!” 

นางตะโกนตอบแบบไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำแล้ววิ่งหายไปในที่สุด ปล่อยให้คุณชายยืนงงปนขำในท่าทีสุดล่กของนาง…ในหัวก็พลางคิดว่าแม่นางผู้นี้เป็นอะไร นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปอยู่เรื่อย

“แปลกคนเสียจริง…”

ปลดล็อกหัวใจตงฟาง ซั่ว

[NPC-07] มอบขนมไหมฟ้า และ ชาเบญจมาศให้ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + (+5) ชาอะไรก็ได้

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

พรสวรรค์: คนกำยำ

- ฝึกฝนยุทธ์ (สกิลที่จะใช้งานเพื่อพัฒนาทักษะของตัวเอง +2 Point) 

LV.20 และ LV.21 รวมเป็น +4 Point

@@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 8 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 15.30 น.

ซิ่วอิงเดินทางมายังลานกระบี่เหินมรรคาเป็นครั้งที่สอง แม้จะได้ได้เป็นสถานที่ที่นางสนใจเป็นพิเศษสักเท่าไหร่เพราะนางไม่ใช่สตรีสายบำเพ็ญเพียร หากแต่สถานที่แห่งนี้กลับเป็นที่เดียวที่จะสามารถหาตัวบุคคลหนึ่งพบได้

“นึกแล้วว่าต้องเป็นแม่นางหรง”

ซิ่วอิงที่กำลังเดินเข้ามาถึงกับหยุดฝีเท้าลงอย่างกระทันหัน เขารู้ได้อย่างไรกัน?...ในหัวของนางได้แต่คิด สายตาของนางมองไปที่บริเวณกลางลานเห็นร่างของบุรุษนามว่าตงฟางหมานเฉียนยังคงนั่งอยู่ในท่าสมาธิ ไม่นานนักเขาก็ลุกขึ้นก่อนที่จะหันหน้ามาแล้วเดินตรงมาหา

“ลมอะไรหอบแม่นางมาถึงที่นี่หรือ?”

“เอ่อ…พอดีว่าข้าบังเอิญผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาดูเสียหน่อย”

“บังเอิญผ่านมาถึงเขาหัวซานเชียวหรือ?”

ซิ่วอิงชะงักเล็กน้อยก่อนจะมองซ้ายมองขวาไปรอบ ๆ นางลืมคิดไปเสียสนิทว่าสถานที่ที่เดินทางขึ้นมาลำบากเช่นนี้ไม่น่าจะมีใครเขาบังเอิญผ่านมาได้ 

“คือ…ข้า…ข้า…” ซิ่วอิงไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาให้เหตุผลประกอบได้นางรู้ว่าอย่างไรมันก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

“ไม่ว่าจะบังเอิญหรือไม่ที่แห่งนี้ก็หาใช่ที่ส่วนตัวของข้า แม่นางเชิญตามสบายเถิด”

นางพยักหน้ารับในมือกำถุงผ้าที่เตรียมมาไว้แน่น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความมั่นใจให้กลับมาแล้วยื่นมันให้กับคุณชายตงฟางไป

“ให้ข้าหรือ?”

“ใช่เจ้าค่ะ ขอโทษสำหรับเมื่อวันก่อนที่พี่ข้าเสียมารยาทกับท่าน” นางคิดแล้วก็อยากจะเขกหัวพี่ชายตัวเอง ตลอดการรับประทานอาหารในวันนี้สายตาของหรงป๋อเหวินมีแต่จะจ้องจับผิดนางกับคุณชายอยู่ตลอดทั้งที่จริงแล้วมันไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ทั้งสิ้น

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าหรอก ข้าเข้าใจดีคุณชายหรงก็เพียงแค่ห่วงน้องสาว คงกลัวว่าข้าจะมีใจให้แม่นางกระมัง”

คำพูดนี้ทำเอาซิ่วอิงนิ่งไปสักพัก ก่อนที่ตัวเองจะได้สติแล้วรีบพูดแก้ตัวให้พี่ชายในทันที

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ! ไม่แน่นอน พี่รองคงไม่ได้คิดเช่นนั้นในเมื่อคุณชายกับข้าก็เป็นแค่เพียงคนรู้จักกัน แต่อย่างไรข้าก็รู้สึกผิดอยู่ดี ท่านโปรดรับไว้เถอะเจ้าค่ะ”

“ก็ได้ ข้าจะรับไว้” คุณชายตงฟางรับเอาห่อผ้านั้นไว้

“แล้วก็…” ซิ่วอิงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

“มีอะไรหรือ?” 

“วันนั้นที่ไปหอดาราดวงดาวของข้าบอกอะไรท่านหรือเจ้าคะ?” นางยังคงสงสัยเรื่องนี้ไม่หายจนกระทั่งถึงตอนนี้

“เป็นความลับของสวรรค์” คุณชายตงฟางกระตุกยิ้ม เขาไม่แม้แต่จะปริปากพูดเรื่องนี้กับนาง

“ดวงดาวประจำตัวข้า เหตุใดข้าถึงไม่สามารถรู้ได้ล่ะเจ้าคะ?” 

“เมื่อถึงเวลาอันสมควรแม่นางก็จะรู้ได้ด้วยตัวเอง”

เมื่อได้ยินประโยคนั้นซิ่วอิงก็ไม่กล้าถามอะไรต่ออีก…เวลาอันสมควร…แล้วเมื่อใดจึงจะเรียกว่าสมควร…คิดไปก็ปวดหัว ถึงเวลานั้นนางก็คงก็รู้เองว่าสิ่งที่คุณชายตงฟางท่านนี้มิยอมปริปากบอกนั้นเป็นเรื่องอะไรกันแน่

[NPC-07] มอบล่าจื่อลู่ และ สุรานารีแดงให้ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + ชา/สุราเกรดแดง (+20)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

@@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 15 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 16.00 น.

“ข้ามารบกวนหรือไม่?”

ซิ่วอิงเดินทางมายังลานกระบี่เหินมรรคาอีกครั้งในรอบหลายวันหลังจากไม่ได้มาที่นี่นานเหลือเกิน ส่วนหนึ่งอาจเพราะการเดินทางมายังเขาหัวซานช่างยากลำบาก หากไม่ได้ตั้งใจมาจริงคงไม่สามารถมาถึงที่แห่งนี้ได้แน่นอน เมื่อเดินมาถึงภาพที่เริ่มชินตาก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า คุณชายตงฟางยังคงนั่งเจริญสมาธิอย่างเช่นทุกครั้งที่แวะเวียนมา แต่ทันทีที่นางได้เอ่ยวาจาทักออกไปเขาก็ออกจากสมาธิและหันมาตามเสียงเรียกอย่างช้า ๆ

“แม่นางหรง…”

“ข้าทำให้ท่านเสียสมาธิหรือไม่…” นางแอบรู้สึกผิดที่ทักออกไป

“ข้านั่งสมาธิเสร็จพอดีแม่นางไม่ต้องกังวล” คุณชายคงฟางลุกขึ้นจากบริเวณที่นั่งสมาธิก่อนที่จะเดินตรงมาหาซิ่วอิงที่ยืนถือห่อถุงผ้าที่บรรจุอาหารและสุราเอาไว้ ฝีเท้าของเขาหยุดลงพร้อมใบหน้าฉงนเมื่อเห็นรอยช้ำบริเวณมุมปากของอีกฝ่าย

“แม่นาง…บาดเจ็บหรือ…ผู้ใดกันเป็นคนทำ?”

“อ๋อ…วันนี้ข้าฝึกกระบวนท่าการต่อสู้เผลอพลาดพลั้งจึงได้แผลมานิดหน่อย คุณชายอย่าได้ห่วงข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ”

สายตาของเขาเลื่อนลงมองที่ชุดของนางที่ดูแปลกตากว่าที่เคย มันคือชุดเครื่องแบบของทหาร ตลอดเวลาที่ผ่านมาซิ่วอิงเลือกที่จะไม่บอกคุณชายตงฟางเพราะนางไม่แน่ใจว่าจะผ่านการทดสอบเข้ากองทัพหรือไม่ แต่ตอนนี้นางได้รับการบรรจุโดยสมบูรณ์จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

“ชุดทหาร…งานที่แม่นางหรงเคยบอกข้าคือทหารงั้นหรือ?”

“ตอนแรกข้าก็อยากจะบอกท่านแต่ผลการคัดเลือกไม่ประกาศเสียที ข้าก็เลยรอจนได้บรรจุ ตอนนี้ข้าได้เป็นทหารเต็มตัวแล้วเลยอยากให้ท่านได้เห็นว่าข้าทำได้แล้ว!” น้ำเสียงของซิ่วอิงเต็มไปด้วยความสุขแม้มุมมากจะปกช้ำแต่ก็มิอาจปกปิดรอยยิ้มที่สดใสของนางได้

“สมกับที่เป็นแม่นางหรง เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจได้เสมอ” 

“คราแรกข้าตั้งใจว่าจะไปฉลองกับพี่รอง แต่ข้าก็นึกขึ้นได้ว่าหากข้าไปพบพี่รองในสภาพนี้ เขาต้องโกรธจนบอกให้ข้าออกจากกองทัพเป็นแน่”

“ข้าพอจินตนาการออก” คุณชายตงฟางไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น 

“ฉะนั้นวันนี้ข้าเลยเตรียมอาหารกับสุรามาเพื่อฉลองที่ได้บรรจุทหาร หากคุณชายไม่รังเกียจข้าขอฉลองกับท่านได้หรือไม่?”

“แม่นางหรงเดินทางมาถึงเขาหัวซาน หากข้าปฏิเสธก็คงดูใจจืดใจดำ”

เมื่อได้ยินดังนั้นซิ่วอิงก็ยิ้มกว้างนางรีบถือของเดินไปนั่งกลางลาน โดยมีคุณชายตงฟางเดินตามมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ขณะที่นางกำลังสนใจกับการแกะห่อผ้าอยู่ สัมผัสนุ่มลื่นของผ้าไหมก็ถูกประทับลงที่มุมปากเมื่อเหลียวไปมองก็พบว่าเป็นคุณชายตงฟางที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขามาซับประคบที่ปากของนาง ในทีแรกซิ่วอิงจะเบือนหน้าหนีแต่ก็โดนเจ้าตัวพูดดักไว้เสียก่อน

“อยู่นิ่ง ๆ เจ้าปากแตก” 

“สงสัยข้าคงพูดมากเกินไปหน่อยแผลที่มุมปากก็เลยเปิดอีกรอบ ปากแตกนิดเดียวซับเลือดเดี๋ยวก็หาย งั้น…ข้าทำเองดีกว่า—” ซิ่วอิงเสนอขึ้นแต่ก็โดนพูดสวนกลับมาทันควัน

“ไม่ต้อง” คุณชายตงฟางยืนกรานที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาซับเลือดที่มุมปากให้นางต่อ ซิ่วอิงได้แต่นั่งนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายดำเนินการทำแผล “เจอแม่นางทีไรก็ต้องมีเรื่องเจ็บตัวแทบทุกครั้ง หัวรั้นสมคำร่ำลือเจ้าควรระวังให้มากกว่านี้ เห็นทีคราวหน้าข้าคงต้องพกยาติดตัวไว้บ้างเสียแล้ว”

“ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้ท่านเทศนาหรอกนะเจ้าคะ…โอ๊ย!” นางถึงกับสะดุ้งเมื่อผ้าเช็ดหน้าสัมผัสเข้ากับแผลอย่างจัง

“เจ็บหรือ!?” คุณชายชะงักไปเล็กน้อยและหยุดมือ

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”  

เมื่อได้ยินดังนั้นคุณชายตงฟางก็ทำแผลต่อจนเสร็จ แม้จะไม่ได้ใส่ยาแต่เลือดก็หยุดไหลเป็นที่เรียบร้อย

“เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณชายเชิญทานอาหาร วันนี้ข้ามีเป็ดเป่ยจิงกับสุรานารีแดง”

ซิ่วอิงทำการรินสุราใส่จอกให้กับคุณชาย ก่อนจะหันมารินให้กับตนเอง หลังจากเหนื่อยกับการฝึกซ้อมทหารมาทั้งวัน ได้สุราสักจอกสองจอกคงจะสดชื่นไม่น้อย พอนางทำท่าจะยกจอกขึ้นดื่ม มือของคุณชายก็ดันมาห้ามไว้

“สุราจะทำให้แผลเจ้าหายช้า”

“แค่จอกสองจอกคงไม่เป็นไรหรอกมั้งเจ้าคะ” คนที่ชื่นชอบสุราเป็นชีวิตจิตใจอย่างซิ่วอิงพอรู้ว่ากำลังจะโดนห้ามไม่ให้ดื่มก็รีบต่อรองในทันที

“หากไม่ฟังกันเห็นทีข้าคงต้องโยนไหสุรานี้ลงจากเขาเสีย”

“ยะ…ยะ…อย่านะเจ้าคะ! สุรานี้เป็นสุรานารีแดงชั้นเลิศ หากท่านโยนทิ้งคงจะน่าเสียดายแย่” ซิ่วอิงจับชายชุดของคุณชายตงฟางเพื่อรั้งไว้ “ข้าไม่ดื่มแล้วก็ได้…” นางเบะปากเล็กน้อยก่อนหันมองไหสุราตาละห้อย

“ข้าจะเก็บมันไว้ให้เอง เมื่อใดที่แม่นางหายดีจึงจะอนุญาตให้ดื่มได้”

“...”

ซิ่วอิงได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อแม้ในใจจะแอบค้านเพียงใดก็ตาม คำว่า ‘หายดี’ กับอาชีพทหารดูจะเป็นอะไรที่ขัดกันเกินไปเสียหน่อย การที่ต้องฝึกซ้อมหนักทุกวันย่อมต้องเกิดบาดแผลเป็นธรรมดา ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังซิ่วอิงคนนี้คงได้เลิกสุราตลอดชีวิตเป็นแน่ แค่คิดนางก็หมดอาลัยตายอยากแล้ว!

[NPC-07] มอบเป็ดเป่ยจิง และ สุรานารีแดงให้ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + ชา/สุราเกรดแดง (+20)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

@@Admin