[ตลาดตะวันออก]

ตลาดตะวันออก

ตลาดตะวันออก

ตลาดตะวันออกในฉางอานสมัยราชวงศ์ฮั่นเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญ โดยมีขนาด 780 x 700 เมตร  ตลาดแห่งนี้ทำหน้าที่เป็นจุดสิ้นสุดทางเศรษฐกิจด้านตะวันออกของเส้นทางสายไหม  ซึ่งเป็นเครือข่ายการค้าทางไกลที่เชื่อมต่อฮั่น

กับแว่นแคว้นในซีอวี้หลากหลายชนเผ่ากลุ่มน้อยมากมาย

ตลาดตะวันออกเป็นส่วนหนึ่งของตลาดเก้าแห่งนครฉางอาน ซึ่งเป็นศูนย์กลางที่มีชีวิตชีวาสำหรับการค้าทั้งในประเทศและระหว่างประเทศ  ตลาดเหล่านี้ดึงดูดพ่อค้าจากทั่วฮั่นและตามเส้นทางสายไหมต่างๆ  ทำให้เกิดการแลกเปลี่ยนสินค้าฟุ่มเฟือย เช่น วัตถุทองคำและเงิน อัญมณี เครื่องแก้ว เครื่องเทศ 

ผ้าไหม และเครื่องลายคราม    

นอกเหนือจากบทบาททางเศรษฐกิจแล้ว ตลาดเหล่านี้ยังเป็นแหล่งหลอมรวมทางวัฒนธรรมที่สำคัญ  การมีอยู่ของชุมชนต่างชาติในฉางอาน ซึ่งรวมถึงผู้คนจากซอกเดียนา และภูมิภาคอื่นๆ ตามเส้นทางสายไหม ได้นำมาซึ่งองค์ประกอบทางวัฒนธรรมที่หลากหลาย ทำให้ฉางอานกลายเป็นมหานครระดับโลกและศูนย์กลางที่มีชีวิตชีวาสำหรับการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม 

Ximenqing ดี

"อ่ะ เมืองใหญ่นี่มันช่างคึกคักจริงๆ นะ อาอี้ อาเอ้อร์" โจวจิน หลังจากที่ได้ออกจากบ้างก็ทำตัว ลั๊นล๊า เดินไปนู้นนี่ นั่น

"อ่ะ พี่สาว ขายอะไรเหรอ อ่อ ซาลาเปาเหรอ จัดมา 3 เข่งเลยพี่สาว" โจวจิน กล่าวทักทายพลางซื้อสินค้า (อิงจากราคาตลาด 9 อีแปะต่อเข่ง 27 อีเเปะ)


"อาอี้ อาเอ้อร์ เดินทางมาเหนื่อยๆกินซาลาเปาไส้เเน่นที่พี่สาวคนสวยทำขึ้นมาซิ" โจวจิน ยื่นเข่งซาลาเปาให้ทางอาอี้ กับ อาเอ้อร์ที่วิ่งตามมา

"นายน้อยขอรับ อยากวิ่งซิขอรับ พวกผมลากรถมาตามมานะ ไม่ทัน อ่ะ ซาลาเปาเหรอครับ งั่มๆ" อาอี้กับ อาเอ้อร์ที่วิ่งตามมาก็ รับซาลาเปาไปกิน

"ว่าไปพี่สาวชื่ออะไรเหรอ" โจวจินกล่าวถาม

"เจียง หวั่งจุน จ้าพ่อหนุ่ม ถ้าเจ้าหิวมาได้่เสมอเลยนะเจ้านี่ปากหวานจริงๆ" แม่ค้าสาว กล่าวตอบพ่อหนุ่มโจว

"ข้าโจวจิน บุคคลที่จะเป็นพ่อค้าใหญ่ ยินดีที่ได้รู้จักนะขอรับ แม่นางหวัง" โจวจินกล่าวตอบ

"นะ นายน้อยครับบ" อาอี้กับอาเอ้อร์ หน้าซีด ในขณะที่แม่นางหวังมองหน้าพ่อหนุ่มโจวแปลกๆ

ในขณะนั้นเอง

"พ่อหนุ่มการเรียกชื่อคนอื่นแบบนั้นมันเสียมารยาทนะ ถ้ายังเป็นคนที่ไม่รู้จัก" บุรุษผมขาวยาวสลวยมีกระบี่ห้อยที่เอว ค่อยๆเดินเข้ามาเตือน

"เจ้ามาใหม่ซินะข้าไม่เคยเห็นหน้าเลย ข้า โหรว ซางเมิ่ง ขอเตือนเจ้าควรศึกษาบางเรื่องมากกว่านี้" ชายหนุ่มกล่าวเตือนโจวจินด้วยสีหน้ายิ้มๆ

โจวจินสังเกตุไปที่หน้าตาของชายหนุ่มสังเกตุเห็นว่าผู้มาไม่ได้มีเจตนาร้ายแค่มาเตือนเฉยๆ

"พี่โหรว แม่นางเจียง ข้าขออภัยในความผิดพลาด แม่นางเจียงข้าขอลงโทษด้วยการซื้อซาลาเปาเพิ่มอีก 1 เข่ง พี่โหรว ข้าขอขอบคุณที่ท่านมาเตือนข้า ตอนนี้เที่ยงวันแล้ว ท่านน่าจะหิวข้าขอเป็นประธานเลี้ยงซาลาเปาท่านมื้อนึงละกันขอรับ" โจวจิน กลายขอโทษแม่นางและ พี่ผมขาว

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ มาอุดหนุนร้่านข้าบ่อยๆก็พอ" แม่นางเจียงกล่าวตอบ

"ไม่เป็นไรพ่อหนุ่ม ระวังไว้หน่อยละกัน บางคนก็ไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตาหรอกนะ" ชายหนุ่มเสยผม พลางรับซาลาเปามากิน

"ว่าไปถ้าพี่โหรวมีเวลาว่างรบกวนช่วยแนะนำสิ่งทื่ข้าควรรู้หน่อยได้ไหมขอรับ" โจวจินเห็นชายหนุ่มท่าทางเป็นขาใหญ่ในเมืองนี้จึงขอคำแนะนำจากชายหนุ่ม

"หือ เจ้านี่ทำดีหวังผลจริงๆ แต่เอาเถอะถือเป็นค่าซาลาเปา ข้าจะแนะนำเจ้าเอง " พี่โหรว กินซาลาเปาได้ลูกนึงก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มก่อนที่จะเล่ายาว

"อันดับแรกเรื่องชื่อ

ชื่อรอง ใช้เรียกกันอย่างกว้างขวาง
ชื่อทางการ เป็นชื่อที่ใช้ในงานทางการ งานพิธี เอกสาร บันทึก ในมุมข้า ชื่อทางการเรียกตอนสนิทก็ไม่นับว่าเเปลก
ที่สำคัญ เราไม่ควรเรียกชื่อคนที่เจอครั้งแรกถูกไหม เจ้าควรแทนตัวด้วยสกุลเขามากกว่า เช่น แม่นางเจียงที่เจ้าเรียกถูกแล้ว

" พี่โหรวกล่าวยาว

"ข้าพูดยาวขนาดนี้ขอเริ่มแห้งแล้วเนี่ย" พี่โหรวพูดเปรยๆ

"ถ้ามีโอกาสข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารพี่โหรว ซักมื้อ" โจวจินพอจับจังหวะได้เลยพูดสวนกลับไป (คิดในใจ ร้านบะหมี่น่าสนใจอยู่นะ)

"เจ้านี่เป็นงานจริงๆ" พี่โหรวตบเข่าและหัวเราะ

"ได้งั้นข้าจะแนะนำต่อ แม่นางเจียงข้าขอใช้เตาเจ้าหน่อยนะ คุณชายโจวโปรดลองรับนี่ไป" พี่โหรวส่งข้าวสาลีให้

"เจ้่าลองไปหุงข้าวดูซิ จำไว้นะ เจ้าจะหุงข้าวได้ เจ้าต้องมีเตาไฟ มีน้ำ มีหม้อเข้าใจนะ" พี่โหรวกล่าวสำทับ

"ข้าพอเข้าใจน่า ข้าหุงข้าวเป็น" โจวจินกล่าวก่อนที่จะรับข้าวไปหุง (Craft suscess full เถอะ!)

"ดีมาก เจ้าทำได้ดี ถ้ามีอะไรสงสัยอีก ก็ถามมาได้ตอนนี้ข้าว่าง แต่หลังจากนี้ข้าไม่รับประกันความว่างนะ" พี๋โหรวกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนที่จะเตรียมเดินจากไป

"ขอบคุณมากครับ อ่ะ ข้าขอปรึกษากระเป๋าข้าตอนนี้ใบเล็กเกินไปข้าอยากได้ของที่ใหญ่กว่านี้ท่านพอจะแนะนำได้ไหม" โจวจินกล่าวถามต่อ

"เจ้าถามถูกคนแล้ว

นี่กระเป๋าสำหรับพ่อค้า บรรทุกหนัก บรรทุกได้ทุกอย่าง สนนราคาตามขนาด!

กระเป๋าขนาดเล็ก ใบล่ะ 8 ตำลึงทอง
กระเป๋าขนาดกลาง ใบล่ะ 12 ตำลึงทอง
กระเป๋าขนาดใหญ่ ใบล่ะ 20 ตำลึงทอง

เจ้าสนใจไหมล่ะ" พี่โหรวกล่าวยาวพลางขายกระเป๋า

"สนใจมากๆเลย ข้าขอซื้อกระเป๋าขนาดใหญ่ 20 ตำลึงทอง ส่วนที่กระเป๋าส่วนที่เหลือ.... ถ้าข้ามีเงินมากกว่านี้ข้าจะมาซื้อ" โจวจินดีดลูกคิดในหัว พลางคำนวน ตอนนี้เขามี กระเป๋าเล็ก 1 กลาง 1 ถ้าซื้อใหญ่ 1 ก็สามารถจัดสัดส่วนสินค้าได้แล้ว

"ได้เลยน้องชาย" ชายหนุ่ม ยื่นกระเป๋าให้่โจวจินพลางรับเงิน

"ไว้เจอกันใหม่" ชายหนุ่มโบกมือลาก่อนที่จะเดินจากไป

-------------------------------------
สนนราคา
กระเป๋า 20 รวม ภาษี 1 = 21 ตำลึงทอง
ซาลาเปา 4 เข่ง 9 อีเเป๊ะ = 36 ภาษี 1.8 ปัดขึ้นรวม 38 อีเเปะ
รวมโอนให้แอด 2 รอบ

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

@Admin แจ้งเปิดใช้่พรสวรรค์ ลาภลอย มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

  หากแต่เดิมทีสถานที่ที่ควรเป็นจุดหมายอย่างแรกของเว่ยเจียเหลียนฮวาควรเป็นวังหลวง บัดนี้สถานที่ที่นางเอ่ยบอกให้รั้งรอไว้และหยุดรถม้าลงคือภายในตัวเมืองอย่างจัตุรัสอันมีผู้คนมากมาย สตรีในอาภรณ์ไหมงามชั้นดีสีกลีบเหลียนฮวาคลุมทับด้วยไหมสีขาวโปร่งเบาบางปักลายเหลียนฮวาสีหวานปะปนกับดิ้นเงินสะท้อนแสงคิมหันต์ฤดูยามซื่อ ปิ่นปักผมระย้าสีทองประดับทับทิมลายกิ่งเหมยเอนไหลกระทบกันส่งเสียงดูน่ารัก มันทั้งสวยงามและตลกร้ายสำหรับนางในเวลาเดียวกัน รองเท้าผ้าปักใหม่เอี่ยมปักดิ้นเงินงดงาม ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่นางล้วนได้รับมาก่อนที่จะถูกส่งออกเรือนมาเข้าวังทั้งสิ้น

  เหอะ หากนางมิได้ออกเรือนเห็นทีคงจะได้สวมไหมดาษดื่นต่อไป

  เมื่อสถานที่แห่งนี้คือโลกภายนอก ว่าที่สตรีแห่งองค์หวงตี้ไหนเลยจะสามารถเดินเหินเปลือยหน้าสบายใจเช่นวันวาน ก่อนเคลื่อนกายลงจากรถม้า เสี่ยวหมิงผู้ต้องการติดตามนางไปส่งเข้าวังยื่นหมวกไผ่ผ้าคลุมอันใช้ผ้าเป็นไหมโปร่งมาให้ มือเรียวไม่รอช้ารับมาสวมและก้าวเท้าออกจากรถม้าทันที แม้วิสัยที่แลเห็นจะถูกบดบางเรือนราง ทว่าความมีชีวิตชีวาของผู้คนต่างส่งตรงมาในดวงใจของนาง สตรีผู้แอบออกจากเรือนบ้างแม้ขัดใจกับองครักษ์ที่บิดาส่งมาให้แต่ก็ต้องน้อมรับและปล่อยให้พวกเขาได้กระทำตามหน้าที่ แม้ว่านางจะแอบรู้สึกได้ว่าพวกเขาจะกลายเป็นคนของมารดาใหญ่ที่ถูกส่งมาเป็นพยานว่านางไม่ตกหล่นข้างทางก็ตาม…

   “คุณหนูรองขอรับ หากท่านเดินเล่นเช่นนี้ พวกข้าน้อยเกรงว่า…”

   “เหลือเวลาตั้งมากก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ไหนเลยจะต้องรีบร้อน ไปเดินเที่ยวเสียสิ”

   แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่แยกย้ายเที่ยวเล่นตามที่นางเอ่ย ทว่าเหลียนฮวาหาได้สนใจไม่ นางเดินเล่นไปเรื่อยจนพบขบวนทูตต่างแดนที่มีผู้นำทางคอยสอนการประพฤติตนในต้าฮั่นแห่งนี้

   “ภายในต้าฮั่นมีการเอ่ยเรียกนามหลากหลายนัก หากพวกท่านพบผู้คนแปลกหน้าไม่ทราบนามพวกเขาพวกท่านสามารถเรียก ท่านชาย หรือ แม่นาง ได้ ทว่าหากทราบนามแล้ว การเรียกขานแสนมากมายนามเหล่านั้นย่อมมีหลักการ ครั้นเมื่อผู้คนเกิดมาจะได้รับการตั้งชื่อ นามนั้นเป็นชื่อจริงที่ใช้ภายในครอบครัว สำหรับสตรีคงมีเท่านี้ ทว่าสำหรับบุรุษ เมื่อพวกเขาเติบใหญ่สักพัก ผู้อวุโสที่น่านับถือในเรือนจะมอบนามให้อีกหนึ่ง คือ ชื่อรอง นามนี้จะกลายเป็นเสมือนนามที่เอ่ยเรียกของผู้คนทั่วไป”

   “แล้วหากต้องทำเอกสารเล่า ต้องใช้ชื่อใดหรือ ?”

   “เป็นคำถามที่ยอดเยี่ยม หากต้องลงนามในเอกสารสำคัญย่อมต้องใช้นามแท้แต่กำเนิด”

   “เช่นนั้นข้าได้ยินสตรีนางหนึ่งเรียกหลานของนางว่า อวี้เอ๋อห์ นางมีนามว่าอวี้เอ๋อห์ใช่หรือไม่ ?”

   “นั่นเป็นคำพิเศษสำหรับต้าฮั่น ท่านทูต หากท่านมีน้องน้อยบุตรหลานที่เอ็นดูให้ท่านเรียกนามเกิดและลงท้ายด้วย เอ๋อห์ จะเป็นการเรียกขานอย่างรักใคร่เอ็นดู”

   ไม่นานนักขบวนทูตต่างแดนก็เหมือนจะไปเรียนรู้ทักษะการทำอาหารของต้าฮั่น การทัศนศึกษานี้อยู่ในสายตาของเหลียนฮวาตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งชีวิตนางหากได้เจอชาวต่างแดนไม่จึงพิศมองด้วยความสนใจ สงสัย และประหลาดใจ เมื่อได้ร่วมฟังสิ่งที่ทราบอยู่แล้วกลาย ๆ อยู่นานสองนานนางก็ได้ยลยินสิ่งที่น่าสนใจอย่างเรื่องของกระเป๋าสัมภาระอันน่าอัศจรรย์

   “ท่านผู้นำทาง หากเปิ่นเสี่ยวเจียต้องการกระเป๋าสักสองสามใบจะขอซื้อท่าได้หรือไม่ ?”

   “ย่อมได้เสี่ยวกูเหนียง กระเป๋าที่ข้าค้าขายนั้นมากด้วยคุณภาพ หากแต่มีที่จัดเก็บจำกัดนัก หากมีวาสนาได้ครอบครอง แหวนดาราจรัส ชีวิตนี้คงสบายมิใช่น้อย แหวนนั้นจะทำให้ท่านมีพื้นที่ของตนเองจัดเก็บสัมภาระมากมายเชียว”

   “นั่นวิเศษยิ่งนัก ทว่าในตอนนี้เห็นทีคงจะต้องซื้อเพียงกระเป๋าแล้ว”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาทำการค้าแลกเปลี่ยนเรียบร้อยก็เดินต่อไปอีกสักหน่อยจึงได้ยลยินข่าวลือเกี่ยวกับสตรีตำแหน่งเหม่ยเหรินผู้ชำนาญศาสตร์ดนตรีทั้งยังงดงามสะกดดวงใจโอรสสวรรค์จนได้รับการตกรางวัลทันทีที่พบหน้า เห็นว่าสนมผู้นั้นจะเรียกกันว่า ‘ลู่เหม่ยเหริน’

   “ลู่เหม่ยเหริน…”

   วงคิ้วขมวดด้วยสะกิดใจ หากได้ยลยินเพียงนามคงไม่เป็นเช่นนี้ หากแต่สตรีสกุลลู่ผู้งามและมากด้วยศาสตร์ดนตรีแลคุ้นตาคุ้นหูคุ้นใจนัก ท่าทางเห็นทีนางคงต้องเร่งเข้าวังเสียแล้ว เว่ยเจียเหลียฮวาเร่งฝีเท้ากลับขึ้นรถม้าก่อนจะให่ขับเคลื่อนต่อไปจนถึงพระราชวัง

ซื้อ

กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง 2 ใบ

กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง 1 ใบ

กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง 1 ใบ

รวมทั้งหมด 48 ตำลึงทอง

ได้ฟังข่าวลือลู่เหม่ยเหริน +15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

@Admin 

LuBairan ดี

คนพเนจร

ยามเช้าตรู่ในพื้นที่นอกวังหลวง ปรากฏร่างนงคราญก้าวย่างไปตามกำแพงวัง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่นางจะฝากฝังนางกำนัลให้ไปหาลู่ทางสำหรับออกจากวังโดยไม่ต้องวิ่งร่อนไปจนถึงตำหนักจงฉางชื่อตามกฏดั้งเดิมที่กำหนด โชคยังดีที่แม้แต่ในรั้ววัง สิ่งที่เรียกว่า ‘เงินตรา’ ก็สามารถใช้เพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้ได้เป็นอย่างดี

ลู่ไป๋หรั่นแอบออกมาจากวังอย่างเงียบ ๆ โดยกำชับคนในเรือนเมิ่งเหยาว่าควรเหยียบข่าวการออกมาให้มิด ถึงแม้ว่าตัวนางเองจะไม่ได้คาดหวังในคนเหล่านั้นก็ตาม.. ไป๋หรั่นเกิดในครอบครัวพ่อค้า นางเคยชินกับวิถีชีวิตที่มีอิสระ มีปากและเสียงในการเจรจา แต่เมื่อกลายมาเป็นหญิงงามในตำหนักอันเหน็บหนาว อิสระเหล่านั้นก็จางหายกลายมาเป็นสัตว์น้อยในกรงทองที่ถูกความอึดอัดบีบคั้นในทุกเวลา

นางไม่ชอบความวุ่นวาย และไม่ถูกจริตกับการต้องรอใคร

เพื่อให้ทั้งหมดพร้อมเสร็จภายในระยะเวลาที่นางรับได้

การไปคนเดียวย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

สิ่งที่อยู่บนตัวยามนี้ไม่ใช่อาภรณ์ประจำขั้นเหม่ยเหรินอีกต่อไป แต่เป็นอาภรณ์ชั้นยอดซึ่งนิยมในหมู่คนมีเงินทั่วเมืองหลวง ประจวบเหมาะกับการที่นางมีหมวกไผ่ผ้าคลุมใบหนึ่ง เมื่อสวมแล้ว จากนงคราญคนดังที่ลือลั่นไปทั่วลั่วหยางก็กลายมาเป็นคุณหนูธรรมดา ๆ ที่หาได้ตามท้องถนน ทว่าสำหรับนางแล้ว ฉางอันในตอนนี้เปลี่ยนไปมาก มีเพียงไม่กี่ส่วนที่พอคุ้นตา ยกตัวอย่างเช่นจตุรัสฉือจิ่งชานที่อยู่มานับสิบปี หรือไม่ก็โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงที่คงอยู่มาไม่รู้กี่ยุคกี่สมัย ดังนั้นที่แรกที่นางจะไป จึงไม่พ้นจตุรัสกลางเมืองเพื่อเริ่มต้นสอบถามเส้นทาง

จากวังหลวงมาจนถึงจตุรัสที่คนพลุกพล่านถือว่าใช้เวลาไปไม่น้อย โชคดีที่นางเคยชินกับการอาศัยสองเท้าเดินทางไกล ทำให้ไม่เกิดปัญหาติดขัดระหว่างเดินไปด้านหน้าเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ไป๋หรั่นต้องการที่จะพาตัวเองออกมาใช้เวลานอกวังเพื่อครุ่นคิดบางอย่าง เดิมทีนางหมายตาจะหาพื้นที่สงบ ๆ สักจุด แต่ใครกันจะไปนึก…

“ โอ๊ย พ่อหนุ่ม ไม่ซื้อก็อย่าพังแผง อย่า ๆ โอ่ยย ”

เสียงโครมครามเคล้าแววกรีดร้องชาวบ้านดังขึ้นอยู่ไม่ไกล โฉมงามใต้หมวกผ้าแพรชำเลืองตามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เงียบ ๆ รอจนเหล่าชาวบ้านต่างก็ถือไม้กวาดถือไม้เขี่ยฟืนไล่ตีตัวปัญหาจากไป นางจึงเดินเข้าไปช่วยประคองชายผมขาวที่ถือแส้ขนจามรีให้ลุกขึ้น

“ เห้อ หนุ่มสาวสมัยนี้นี่จริง ๆ เล๊ย ” ผู้ร่อนเร่พเนจรอย่าง ‘โหรวซางเมิ่ง’ ถอนหายใจพรวด ทันทีที่ลุกขึ้นยืนได้อย่างมั่นคง “ แม่นางเจ้าเห็นเด็กนั่นใช่ไหม ? ข้าแค่แนะนำเขานิดหน่อย ๆ ก็ทำเป็นโวยวาย ไอหยา ๆ ไม่ไหวเลย ไม่ไหวเลย ”

สองมือของเขาปัดไปมาพร้อมด้วยสีหน้าหน่ายใจ ลู่ไป๋หรั่นที่หลบซ่อนโฉมอยู่ใต้ผ้าแพรหาได้กล่าวสิ่งใดเป็นการตอบรับ ทำเพียงก้มลงเก็บของบนแผงที่กระจัดกระจายพลางฟังอีกฝ่ายบ่นไปพลาง ๆ

“ ข้าบอกเขาว่านามรองกับนามทางการสำคัญอย่างไรก็ไม่ฟัง เห็นกันอยู่ว่าสองสิ่งนี้สำคัญนัก นามรองมีไว้สำหรับคนใกล้ชิด ส่วนนามทางการก็สมควรใช้กับสิ่งที่เป็นทางการอย่างงามพิธีหรือเอกสารสำคัญ ” แส้ขนจามรีสะบัดไปมาภายใต้การควบคุมของเขา สีหน้าท่าทางยังดูอัดอั้นตันใจ ไม่คล้ายคนที่สามารถสอนผู้อื่นได้อย่างใจเย็นแม้แต่นิดเดียว “ ข้าเรียกเขาด้วยหนิงเอ๋อห์ด้วยความเอ็นดู ก็ยังหาว่าข้าดูถูกเขา !! ”

“ เขาเป็นชายอกสามศอก ” คนที่เงียบฟังมานานในที่สุดก็เปิดปากโต้แย้ง ดรุณีหยกวางหนังสือรวมกวีที่ตกจากแผงให้กลับขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งเดิม “ ท่านพบเขากี่ครั้ง? รู้จักนานเท่าใด? นอกจากผมสีขาว.. ตัวท่านก็หาได้ดูเหมือนผู้อาวุโส หากอีกฝ่ายขุ่นเคืองขึ้นมา ข้าก็ไม่เห็นว่าจะเป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจแต่อย่างใด ”

“ เจ้าเด็กนั่นทำตัวเองต่างหาก ทีแรกข้าเรียกเขาคุณชายตามมารยาททุกคำกลับบอกห่างเหินไป แล้วพอข้าใส่ใจหน่อยก็ว่าข้าไร้มารยาท ” โหรวซางเมิ่งส่ายหน้าด้วยความจนใจผิดกับคนฟังที่ก้มลงหัวเราะเบา ๆ ไป๋หรั่นผินหน้ามองสารพัดข้าวของบนแฝงด้วยแววตาอธิบายยาก

“ ท่านขายอะไรกันแน่ ? ”

“ ความรู้? กระเป๋า? .. ทั้งหมดนั่นแหละ ” ผู้พเนจรปรายตามองคนถามอย่างสนใจ ชายเกศาขาวโน้มกายลงมาพิจารณาดูท่าทางภายนอกของคู่สนทนาก่อนที่จะกล่าวขึ้นว่า “ ยุคสมัยนี้ข้าวยากหมากแพงนัก แม่นางน้อย ให้ข้าสอนเจ้าทำอาหารกับแนะนำเรื่องการเก็บของสักหน่อยก็แล้วกัน ”

ชายปริศนาผู้นี้มอบข้าวสาลีให้นางถือ ก่อนจะชี้ไปตรงเตาที่มุมแผงพร้อมบอกวิธีการหุงแบบคร่าว ๆ อีกฝ่ายดูเป็นคนโผงผางเอาแต่ใจไม่น้อย ถึงจะช่วยแนะนำในสิ่งที่มีประโยชน์แต่ก็น่าเสียดายที่สิ่งเหล่านี้ดันเป็นความสามารถพื้นฐานที่นางมีอยู่แล้ว นางไม่ใช่สุดยอดคนครัวที่มีฝีมือเลิศล้ำ แต่ก็เป็นคนเรียนรู้ไวที่เคยศึกษาวิธีการทำอาหารมาก่อน ของที่ปกติแล้วยากลำบากในสายตาของลูกผู้ดีทั้งหลายเมื่อมาอยู่ในมือนาง เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น

ระหว่างที่นางกำลังสาวข้าวในน้ำแรก ด้านหลังก็ยังมีเสียงของโหรวซางเมิ่งบ่นเบา ๆ

“ พวกเจ้าน่ะนะ ประมาทเกินไปแล้ว คิดว่ามีสาวใช้มีข้าทาสจนไม่ทันระวังเรื่องพื้นที่เก็บของ จะบอกอะไรให้นะ บนโลกนี้น่ะมีแหวนดาราจรัส ขอเพียงได้มันมาครอบครองไม่ว่าจะของมากมายแค่ไหนก็สามารถเก็บไว้ในนั้นได้ ” นัยน์ตาของโหรวซางเมิ่งพลันฉายแวววาวโรจน์อย่างลี้ลับไปครู่หนึ่ง มุมปากหยักยกขึ้นคล้ายคนจงใจ “ คนไหนที่ฟังส่วนมากก็หาว่าข้าบ้า ทั้ง ๆ ที่ขอแค่ซื้อกระเป๋าที่ข้าขาย ข้าก็จะมีทุนไปตามหาแหวนนั่นแล้วเอามาบอกเจ้าพวกคนซื้อแท้ ๆ ”

“ กระเป๋าอะไรนั่นของท่านขายกี่ใบล่ะ ข้าจะรับไปเอง ”

“ ว่าแล้วว่าเจ้าก็คงพูดแบบพวกเข—- อะไรนะ ? เจ้า??? จะซื้อเรอะ ! ”

“ หรือว่าไม่ขายแล้ว? ”

“ ขาย ๆ ข้าขาย โอ้ ฟ้ามาโปรด หลังจากนี้หากมีข่าวของแหวนดาราจรัส ข้าจะนำมาบอกเจ้าเป็นคนแรก ๆ เลย ”

…

ของแบบนั้น.. มันจะไปมีจริงได้ยังไงกัน

เหมาเป๋าหมดตาราง : 48 ตำลึง - โอนแล้ว
รับรางวัลเควส : +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ

Longyue ดี

LONGYUE

‘ทู่ทู่’ คือ ชื่อเล่นของข้า

ท่านอาสือจิ้ง เสนาธิการทางการทหารของท่านพ่อ กล่าวว่าชื่อ หลงเยวี่ย เรียกยากเกินไปอีกทั้งไม่ชินปาก ใคร่จะหาชื่อธรรมดารับขวัญหลานสาวสักนาม เขาเป็นผู้มีความรู้เคยเข้าร่วมการสอบคัดเลือกขุนนาง ซ้ำยังเป็นบัณฑิตมีอาจารย์ ใครเลยจะคาดคิดว่าเขาจะเรียกข้า ทู่ทู่ (กระต่ายน้อย) ช่างดูมีสง่าราศียิ่งนัก

ข้าเป็น กระต่ายน้อย จวบจนอายุเจ็ดขวบ

จนเมื่อข้าเริ่มจับกระบี่ ฝึกวิชายุทธ์ เฉกเช่นเด็กหนุ่มรุ่นเยาว์ในสกุล ยอมรับกฎของสกุลฝั่งบุรุษ ยินดีให้ลงโทษข้าด้วยโทษเดียวกับกฎกองทัพ ด้วยความมุ่งมั่นของข้า ผู้คนก็เลิกเรียกขานข้าเช่นเดิม

ท่านอาสือจิ้งที่รอดจากสงครามในวัยโรยรา กลับมาเยี่ยมข้าในฤดูใบไม้ร่วงปีที่ข้าครบสิบสองปี ดวงตาของข้ามิได้ใสกระจ่างด้วยความสุขดังเก่า ร่างกายที่เคยบอบบางบัดนี้กลับมีเค้าโครงที่เหมาะกับเสื้อเกราะมากกว่าผ้าต่วนอันเปราะบาง

เวลานั้นเขามิอาจกล่าวคำว่า ทู่ทู่ ออกมาได้

ท่านอาสือจิ้งมีดวงตาร้าวราน “ข้ากล่าวผิดไป บุตรของพยัคฆ์จะกลายเป็นกระต่ายได้อย่างไร”

กระต่ายและพยัคฆ์แท้จริงต่างกันเพียงอักษรตัวเดียว

นับแต่นั้น ทู่ทู่ ที่มาจาก อวี้ทู่ (กระต่ายหยก) ของข้า ก็กลายเป็น หวูถู (เทพเจ้าเสือ)

‘ถูถู่’ คือ ชื่อเล่นของข้า

—----

CHAPTER 2

วันที่สิบหกเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

เมฆสีขาวส่องประกายระยิบระยับราวกับไข่มุกส่องแสงกลางมหานทีสีคราม รถม้าคันงามสลักลวดลายเมฆมงคลวิ่งตัดผ่านป่าเขียวครึ้มแล้วตัดเข้าสู่ท้องนายาวไกลสุดลูกหูลูกตา ปลายทางของถนนตัดผ่านเรือกสวนไร่นาเหล่านี้คือประตูเมืองสีดินดาน กำแพงสูงสีขาวขุ่นทอดยาวไกลออกไปด้านข้างแบ่งแยกด้านในและนอกเมืองอย่างชัดเจน

หลงเยวี่ยกึ่งนั่งกึ่งเอนอยู่ในรถม้ามาตลอดหลายวัน พาลเบื่อหน่ายยากจะหักห้ามใจ

ม้าอ้วนตัวพ่วงพีแล่นผ่านประตูเมืองอย่างเชื่องช้า “เร่งให้เร็วกว่านี้หน่อย” แว่วเสียงหวานดังมาจากข้างใน คนฟังทราบในทันทีว่า หญิงผู้นี้พร้อมจะกระโดดออกมากุมบังเหียน หากบ่าวรับใช้มิสนองดั่งใจนาง เพียงแต่เวลานี้ในตัวเมืองฉางอันอุ่นหนาฟ้าคั่งไปด้วยผู้คน รถม้าคันใหญ่ย่อมไม่สะดวกแก่การเดินทาง

“เรียนนายหญิงด้านหน้ามีขบวนคาราวานจากต่างแดนขอรับ”

คำว่า ต่างแดน เรียกความสนใจจากนางได้มากทีเดียว

หลงเยวี่ยลูบไล้จี้ไม้สลักอักษรมงคลล้อมรอบด้วยหมู่ดาวของลัทธิเต๋า สิ่งนี้คือเครื่องรางมงคล… หลงเยวี่ยนับถือเต๋าเพียงผิวเผินหากนางอ่อนไหวกับความงดงามของจี้ชิ้นนี้ยิ่งนัก นัยน์ตาเรียวงามยกขึ้นเล็กน้อย

“นำรถไปฝากไว้ที่โรงเตี๊ยม ข้าจะลองไปชมคาราวานเสียหน่อย”

กล่าวจบบริวารก็ตระเตรียมสถานที่ประคองนางลงจากรถม้า อันที่จริงความสูงระดับนี้สำหรับผู้ฝึกไม่ใช่ปัญหา เพียงแต่เหม่ยเหรินผู้หนึ่งเช่นนางจะเก่งกล้าสามารถถึงเพียงนั้นได้อย่างไร หญิงรับใช้นาม จือซิน ประคองมือเนียนผ่องลงจากรถม้า

ทว่ายามสัมผัสลงบนฝ่ามือบาง กลับรู้สึกได้ถึงปุ่มไตแข็งๆ และริ้วรอยบาดแผลที่ซ่อนอยู่

เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากทางด้านหนึ่ง บริเวณนั้นมีชายหนุ่มเส้นผมสีขาวยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มคน แม้เส้นเกศาจะกลายเป็นสีขาว หากแต่ใบหน้ากลับอ่อนเยาว์ ดูแล้วอายุเพียงยี่สิบห้ายี่สิบหกปีเท่านั้น

“ในแผ่นดินต้าฮั่นแต่ไรมาใส่ใจเรื่องมารยาทเป็นที่สุด…ขอควรจดจำหลักเมื่อครั้งแรกพบมีไม่มาก”

“ข้อแรก ชื่อรอง คือชื่อสำหรับบุรุษเมื่อก้าวเข้าสู่วัยหนุ่ม ในแวดวงสังคมหากผู้ใดมีชื่อรองตามมารยาทแล้ว ควรเรียกขานคนผู้นั้นด้วยชื่อรอง…”

จือซินเหลือบสายตามองขบวนนักเดินทางโดยผิวเผินก็เอ่ยด้วยเสียงไม่ดังมาก “เป็นเพียงขบวนนักเดินทางต่างแดนธรรมดาเจ้าค่ะ ผู้ที่อยู่ด้านหน้าขบวนนักเดินทางคือ ผู้สอน ขนบธรรมเนียบของชาวฮั่น”

หลงเยวี่ยขมวดคิ้ว “หากสั่งสอนชาวฮั่นด้วยกันก็คงจะแปลกตาแล้ว”

“ข้อสอง ชื่อทางการ คือนามที่มงคลที่ตั้งเมื่อแรกเกิด ยามลงบันทึกจด จดงานพิธีการจะใช้ชื่อทางการบันทึกลงไป หากนามเรียกขานและนามบันทึกระบุไม่ตรงกันก็อย่าได้ตระหนกตกใจไป หากสงสัยก็เพียงสอบถามให้แน่ชัด”

“ข้อสาม -เอ๋อห์ คือนามเรียกขานผู้เยาว์ด้วยความเอ็นดู อย่างเช่น…แม่นางผู้นั้น…ไม่ทราบว่าเจ้ามีนามว่าอย่างไร” บุรุษผู้นั้นผายมือมาที่หลงเยวี่ย นัยน์ตาดำขำมองไปรอบด้าน นึกชมชอบวิธีการสั่งสอนรูปแบบให้ทดลองทำนี้อยู่บ้าง หากพูดไปเปล่าบุรุษหัวขาวผู้นี้หันหลังก็คงลืมสิ้นแล้ว

เมื่อใจสนับสนุนริมฝีปากจึงเอ่ยบอกไปโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ “ตวนเยวี่ย”

“ท่านผู้อาวุโส โปรดลองเรียกชื่อนางตามที่ข้าสอนเมื่อสักครู่”

“ตวนเอ๋อห์…?” เสียงแหบพร่าฟังดูน่าขัดหูเหลือเกิน

“ผิดแล้ว ตวนคือแซ่ของนาง…ท่านควรเรียกนางว่าเยวี่ยเอ๋อร์ แม้ตามหลักการแล้วท่านใช้คำว่า -เอ๋อห์ เรียกผู้เยาว์ที่ท่านเอ็นดูได้ หากแต่ยามที่พบกันครั้งแรกไม่ควรเรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆ ไม่ควรก็ไม่ควรเรียกขานเช่นนั้น ฉะนั้นเวลานี้ คำเรียกที่ถูกต้องคือ ‘แม่นางตวน’”

ชายหนุ่มโค้งศีรษะลงเล็กน้อย “หากเป็นชายเยี่ยงข้า ก็เรียก ‘คุณชายโหรว’ เป็นดังนี้จึงเรียกว่าให้เกียรติกัน”

“ชาวฉางอันมีธรรมเนียมนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ข้างกลับตอบขึ้นมาแทน

“ตั้งแต่มีการประกาศคัดเลือกหญิงงามเข้าวังนั่นแหละ พอมีหญิงงามเข้าเมืองหลวงคนสัญจรก็พลอยมากขึ้นไปด้วย จะซื้อก็ง่ายจะขายก็ดี บ้านเมืองสุขสำราญมีเงินทองอู่ฟู่เช่นนี้ พ่อค้าต่างแดนคนสัญจรที่ไหนก็ชอบ พอมีคนมากเข้าก็เกิดเรื่องทะเลาะวิวาท ไอ้จะเขม่นกันเรื่องใหญ่โตก็ไม่มีใครจะตะขิดตะขวงใจหรอก ดันมาทะเลาะกันเพราะเรียกขานชื่อตัวผิด ดีที่ท่านโหรวซางเมิ่งมีสายตามองการณ์ไกล อบรมสั่งสอนคนสัญจรไปมาที่นี่ นอกจากจะสั่งสอนวิธีเรียกขานแล้ว ยังไมีการแสดงวิธีหุงข้าวด้วย เจ้าลองไปดูสิ หากทำแล้วยังมีกระเป๋าเก็บสัมภาระรูปแบบใหม่ที่จัดขายอยู่ ท่านโหรวมีน้ำใจ แม่นางก็อุดหนุนสักหน่อยเถอะนะ…ไปเร็ว”

กล่าวแล้วนางก็เร่งไปที่แถวด้านหน้า

“ท่านโหรวผู้นี้มีหัวใจที่น่าเคารพจริงๆ”

เอ่ยพลางขยับร่างแบบบางไปที่เตาด้านหนึ่งของบริเวณแผงนั้น โหรวซางเมิ่งแนะนำวิธีการหุงข้าวจากข้าวสาลี ในแผงมีจุดวางเมล็ดข้าวและเตาที่กำลังแดงฉาน

แม้จะไม่น่าอภิรมย์นักนางก็ยินดีเข้าร่วม “เข้าร่วมก็ไม่เสียหาย”

หลงเยวี่ยหุงข้าวอย่างงกเงิ่น เห็นถึงความไม่ชำนาญการ คิ้วเรียวบางขมวดมุ่น “เหตุใดสตรีเช่นข้าไยต้องมาทำงานเช่นนี้”

—----

แผงการค้าของโหรวเมิ่งซางดุจดั่งห้วงบุปผชาติอันน่าอัศจรรย์ ชายผมขาวสอนธรรมเนียมฮั่นแล้วได้รับการชื่นชมอย่างล้นหลาม อีกทั้งในแผงยังมีการสอนหุงหาอาหารรวมถึงกระเป๋าพิเศษ ในความลึกล้ำดำมืดของโลกใบนี้ใช่ว่านางจะไม่เคยได้ยิน ปีศาจสารพันที่น่าหวั่นเกรง ความแปลกประหลาดต่างๆ หนึ่งในนั้นคงจะเป็นเรื่องของ กระเป๋าสัมภาระ กระมัง

แผงกลางตลาดห้างร้านธรรมดาเช่นนี้กลับมีขายด้วยหรือ?

“น่าเสียดายที่รอบนี้ไม่ใช่ แหวนดาราจรัส นะ หากเป็นแหวนนั่นละก็อย่าว่าแต่สัมภาระกระจ้อยร่อยเหล่านี้เลย มีแต่สิ่งมีชีวิตเท่านั้ยแหละที่เก็บไม่ได้”

“กล่าวเรื่องเกินจริงไม่รู้ความ เมืองหลวงเต็มไปด้วยเรื่องเหลวไหลละเมอเพ้อพกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮ้อ…แหวนดาราจรัสอันใดกัน”

จือซินก้มหน้าต่ำ สีหน้าไม่เชื่อเช่นกัน “แหวนดาราจรัสเพียงปรากฏในบันทึกเก่าแก่ จะมีในท้องตลาดเช่นนี้ก็แปลกจริงๆ เพียงแต่โลกนี้เรื่องที่น่าแปลกใจก็ใช่จะไม่มีนะเจ้าคะ”

“หรือเจ้าก็คิดว่าโหรวซางเมิ่งเป็นเซียนน่ะ?”

หลงเยวี่ยหมายใจจะสนับสนุนสินค้าเพื่อเป็นกำลังใจให้โหรวซางเมิ่ง นางเอ่ยกับจือซิน “ซื้อมาให้หมดนั่นล่ะ”

—----

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

ซื้อกระเป๋า: กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 2 ใบ
กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ
กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ
รวม 48 ตำลึงทอง - จ่ายแล้วค้าบบบบ @Admin

FuMi ดี

พานพบอีกคราท่ามกลางผู้คน
-4-

 

           “ ซานเฉาเจี่ย(คุณหนูสาม) ร้านอาภรณ์อยู่ทางด้านนี้เจ้าค่ะ!! ”

           “ เฉียวฮุ่ยรอข้าด้วย อยู่กลางถนนอย่าได้วิ่งวุ่นวายจะเผลอชนผู้คนเข้า ”

           สิ่งที่ผู้เอ่ยคำไม่ทันคาดคิดนั่นคือประโยคเตือนสาวใช้นั้นไร้ผลกับตัวนาง จะทางซ้ายรึขวาด้วยเหตุผลบางประการมีแต่คนเดินเข้ามาจะชนนางอยู่เรื่อย!! ท้องถนนกลางย่านการค้านครหลวงกองคาราวานและร้านรวงดึงดูดมวลชน เสียงประชันขันต่อรองราคา กลิ่นของขนมแป้งทอดขึ้นจากน้ำมันใหม่ๆ ชาวบ้านพาลูกเด็กเล็กแดงไปซื้อซานจาเชื่อมทิศซ้ายทิศขวาแน่นขนันจนแทบไม่มีที่ให้หยั่งขาเดิน

           ในรถม้ามีร่างดรุณีสวมหน้ากากทองฝูมี่ตลอดหนึ่งปีเก็บตัวอยู่แต่ในจวนซ่างกวน ออกมาพบกองทัพคนเช่นนี้ค่อนข้างหน้ามืดตาลายอยุ่บ้าง ช่วงที่ยืนรออยู่นั้นผู้คุ้มกันคนสนิทของท่านแม่ ‘เยี่ยชิงถี’ ก็ตรงเข้ามาหาพวกนางสองนายบ่าว 

           “ ด้านหน้ามีคณะละครเร่เปิดการแสดงเดินเส้นทางหลักเกรงจะล่าช้า คุณหนูเชิญท่านทางนี้ ”

           อดีตองค์รักษ์หนุ่มได้รับคำสั่งโดยตรงจากซ่างกวนฟูเหรินเร่งเดินทางจากลั่วหยางตามทั้งสองมาที่ฉางอัน เบื้องต้นเขาบอกกล่าวต่อคุณชายใหญ่ว่าตนอาสาคุ้มกันภัยให้ผู้ที่มิได้ฝึกยุทธอย่างคุณหนูสาม แม่จุดประสงค์แท้จริงคือคำสั่งลับคอยจับตาดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิด สานส์จากฟูเหรินถูกส่งมอบด้านในนั้นมีทั้งคำสั่งรวมถึงคำกับชับส่งต่อธิดาคนเล็ก ไม่ว่าอย่างไรต้องส่งนางเข้าวังโดยสวัสดิภาพ

           ฝั่งคุณชายใหญ่กลับไม่เห็นด้วย ทางนั้นต้องการยื้อเวลาส่งมอบคนให้นานที่สุด

           คราวนี้ก็ยกขึ้นมาว่ามีของบางชนิดต้องเตรียมพร้อม ให้ผู้เป็นน้องได้เลือกเครื่องใช้ส่วนตัวติดไปด้วยจะได้ลดความลำบาก เป็นเหตุให้รถม้าตรักูลซ่างกวนค้างเติ่งอยู่ท่ามกลางคลื่นมวลชนมาสักพักใหญ่ๆ

            

           เยี่ยชิงถีพื้นเพเป็นชาวฉางอันรู้ลู่ทางเป็นอย่างดีเสมือนเส้นบนฝ่ามือตน เขาพาคุณหนูลัดทางไปด้านหลังผ่านถนนสายรอง ตัดเข้าร้านอาภรณ์ขึ้นชื่อในย่านถนนสิบลี้หลังสั่งตัดชุดลำลองคุณภาพดี ฝูมี่ปรายสายตามอง เครื่องประดับเรียบๆ คุณภาพดีพกพาสะดวกจำนวนหนึ่ง รวมไปจนถึงเครื่องแป้งประทินโฉมชุดใหม่อีกหลายตลับ.. ทั้งหมดนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อตัวนางใช้เอง

           ‘บิดาเจ้าเถรตรงเกินไป.. เจ้าต้องรู้จักเป็นฝ่ายผูกมิตรกับผู้ที่ทำงานในวัง อย่าได้เพิกเฉยเหล่าหนี่ว์กวน ในคราวคับขันจวนตัวอาจมีสักคนที่หยิบยื่นฟืนในคืนหนาว’ ทั้งหมดถูกเตรียมการตามคำกำชับของมารดา อนาคตจะได้ใช้รึไม่อย่างไรมีของไว้ย่อมอุ่นใจกว่า

           สตรีอาภรณ์สีมุกพลิ้วกายจากร้านรวงมีชื่อทั้งสามฝั่งถนนยามนางขยับกายแว่วเสียงหยกพกกระทบกันเป็นทำนองรื่นหู ด้วยบรรยากาศมีชีวิตชีวาเฉพาะตัวต่อให้ซ่อนใบหน้าอยู่ใต้หมวกไผ่ผ้าคลุมไม่ว่าไปที่ใดผู้คนสามในสี่ล้วนเหลียวมองอย่างสนอกสนใจ 

           ตามคำแนะนำของพี่ชายใหญ่ฝูมี่ไปที่ร้านหลอมทองใช้ทุนรอนที่มีแตกออกเป็นใบไม้ทองคำเล็กๆ จำนวนหนึ่งพกใส่ถุงแพรติดตัวเอาไว้ เงินตำลึงก้อนใหญ่นอกจากใช้ยากแล้วยังล่อตาผู้ละโมบ นางคุ้นชินกับการใช้สิ่งนี้ตกรางวัลบ่าวในจวนอยู่แล้วจึงทำจนเป็นวิสัย

           “ ทุกท่านเบื่อหน่ายรึไม่? จะไปไหนแต่ละหนต้องคอยหอบข้าวของพะรุงพะรัง? จะหยิบจับใช้จ่ายต้องรื้อหาไม่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยในชีวิต วันนี้เพื่อเติมเต็มความต้องการของเหล่านักเดินทางและผู้รักในชีวิตแสนสะดวกสะบาย กิจการของเราขอแนะนำกระเป๋าเดินทาง!! ” 

           ระหว่างทางออกจากร้านทองเฉียวฮุ่ยได้ยินเสียงโฆษณาชวนเชื่อก็รีบสะกิดคุณหนูของนาง ผู้คนเริ่มเข้าไปมุงอยุ่ที่แผงของพ่อค้าคาราวานผมขาวทีละสามสี่กลุ่ม เจ้าของเนตรกวางคู่หวานเห็นว่าตนหมดธุระแล้วผ่อนคลายบ้างก็ไม่แย่จึงโดนกึ่งดึงกึ่งดันเข้าไปยืนอยุ่แถวหน้าฟังการนำเสนอสินค้าด้วย

           “ สิ่งใดคือกระเป๋าเดินทาง? อะฮ้า!! แม่นางน้อยท่านเข้ามาดูใหล้ๆ นี่คือช่องเก็บของที่สามารถบรรจุปิ่นได้นับสิบโดยไม่กินพื้นที่กล่องเก็บเครื่องประดับ ระหว่างนั้นเจ้านี่ยังพกพาอาภรณ์ตัวโปรดไว้เปลี่ยนระหว่างทอ่งเที่ยวได้ด้วยนะ พูดแล้วคงไม่เห็นภาพเแน่ๆ เอาล่ะข้าจะสาธิตให้ดูว่ามันทำงานยังไง… ”

           พ่อค้าหนุ่มทว่าผมหงอกก่อนวัยอันควรเริ่มหยิบข้าวของบนโต๊ะนับร้อยชิ้นเรียงเข้าไปด้านในกระเป่า น่าอัศจรรย์ที่มันดูเป็นแค่กระเป๋าหนังธรรมดาแต่กลับสามารถเก็บเอาวัสดุอุปกรณ์น้อยใหญ่เข้าไปได้จนหมด ร่างเน่งน้อยยกมือแตะแก้มตนเองพอลองคิดว่าจะนำสิ่งนี้พกยาสมุนไพรนับร้อยของตนเข้าวัง… เอาล่ะ คราวนี้นางเริ่มสนใจขึ้นมาแล้ว

           “ ท่านพ่อค้ามีใบที่ใหญ่กว่านี้อีกรึไม่ ข้าต้องการกระเป๋ากันความร้อนและความชื้น.. หากความจุมากยิ่งดี” 

           ฝูมี่มองป้ายตัวโตพาดเหนือแฝง ‘คาราวานสกุลโหรว’ พ่อค้าเสนอขายได้อย่างมีอรรถรสเชื่อว่าอนาคตใกลแน่นอน นางวางถุงแพรที่มีเสียงหนักอึ้งลงไปบ่งบอกให้รู้ว่าหากมีของถูกใจตนตนจ่ายไหว

           “ คุณหนูท่านตาแหลมนัก! กระเป่าต้นแบบของพวกเราสามารถกันน้ำกันชิ้นได้ แม้ไม่ถึงกับต้านไฟทว่าสามารถทนความร้อนของแสงตะวันได้แน่นอน ทางนี้คือตัวอย่างของกระเป๋าสัมภาระ ใหญ่ กลาง เล็ก.. หากว่าท่านต้องการความจุที่มากกว่านี้เกรงว่าคงมีแต่… ”

           “ แหวนดาราจรัส ” เงาร่างสูงใหญ่เคลื่อนกายมาอยุ่ด้านข้างสตรีชุดขาวแต่เมื่อใดก็สุดทราบ เสียงนั้นคลับคล้ายเคยได้ยินมาก่อน 

           “ ใต้เท้าท่านนี้กล่าวได้ถูกแล้ว แหวนดาราจรัสหนึ่งในตำนานวัตถุเทียบเคียงกับถุงแพรจักรวาลของเทพีหนี่วา.. วงเดียวกักเก็บได้ทั้งสมบัติภัสตราภรณ์แม้ข้าวของทั้งคฤหาสน์ น่าเสียดายแหวนนั้นเลือกนาย มีทรัพย์แต่ไร้วาสนาก็ยากจะพบเจอ ”

           คำของพ่อค้าจุดประกายความเห็นจากผู้คนโดยรอบระหว่างเรื่องเล่าแหวนสิ่งประดิษฐ์แต่โบราณได้รับความสนใจ ดรุณีน้อยเพียงจ่ายอัฐซื้อหาในสิ่งที่ีไม่ต้องขวนขวายให้มากความ ถึงอย่างนั้นก็อดหันผินใบหน้ามารำพึงกับเจ้าของเสียงด้านข้างมิได้

           “ ...เป็นแหวนที่น่าสนใจนักไม่เพียงเครื่องประดับยังสารพัดประโยชน์อีกด้วย ดูเหมือนท่านเว่ยจะรอบรู้เรื่องสมบัติหายากไม่น้อย ”

           “ เพียงบังเอิญได้ยินมาบ้างไม่นับว่าเชี่ยวชาญ แม่นางม่านเหยาได้พบกันอีกครั้งแล้ว ”

           บุรุษในชุดลำลองเยี่ยงชาวยุทธ์สวมผ้าคาดศีรษะดำลวดลายเมฆา เมื่ออยู่ใต้แสงตะวันฝูมี่ค่อยมีโอกาสมองเขาให้ชัดเจน เค้าโครงหน้าเข้มคิ้วกระบี่นัยน์ตาพยัคฆ์ดูคมเข้มหุนหัน ทว่ารอยยิ้มสุขุมประดับมุมปากผ่านการทักทายเมื่อครู่บ่งบอกว่าเขามิใช่คนอารมณ์ร้อนฉุนเฉียวง่ายดั่งหน้าตา

           เดิมทีเยี่ยชิงถีเห็นชายแปลกหน้าเข้าใกล้คุณหนูสามเตรียมชักกระบี่ขึ้นปัดป้องหาไม้ว่าอีกฝ่ายปรายตามาปราม ทั้งยังปฎิบัติต่อดรุณีอาภรณ์ขาวด้วยความให้เกียรติตนคงไม่มีหน้ากลับไปรายงานคุณชายใหญ่ 

           “ แม่นางมาเดินเล่นหรือกำลังมองหาสิ่งใด ? จำได้ว่าเจ้าพึ่งมาเยือนนครหลวงหากว่าต้องการความช่วยเหลือเรื่องหนทาง สามารถบอกต่อข้าได้ ” 

           “ ตอนนี้หรือ? ผู้น้อยกำลังสงสัยว่าร้านแป้งทอดชื่อดังของฉางอันอยู่ทิศใดกันแน่.. หากท่านเว่ยไม่ติดธุระ.. ” 

           ก่อนสวมหน้ากากทองอำพรางภูตผีเดิมทีฝูมี่เป็นเด็กสาวมนุษย์สัมพันธ์ติดบวกนางคุ้นชินดีกับการเข้าสังคม อย่างเช่นตอนนี้ที่สนทนาพาทีไปเรื่อยพร้อมมิตรสหาย อาจเพราะเหงาหงอยมานานปีประกอบกับอยุ่ต่างถิ่นไม่ได้พบสหายใหม่มานานแล้ว เมื่อเว่ยจ้งชิงหยิบยื่นไมตรีโดยสุภาพก็มิได้คิดปฎิเสธ ซ้ำอีกฝ่ายยังเคยช่วยเหลือตนจากอันตรายเมื่อคืนก่อน

           แน่นอน.. ฝูมี่ไม่ถามถึง ‘จิ่วเกอ’ นางเชื่อว่าการที่ ‘นายท่าน’ ของบุรุษเช่นท่านเว่ยไม่ปรากฎตัวต้องมีเหตุผลแน่

           ทั้งสองสนทนาอยู่ครู่หนึ่งผู้แซ่เว่ยตามหาร้านขนมแป้งทอดขึ้นชื่อให้พวกนางจนเจอ เด็กสาวลิ้มลองขนมร้านดังของนครหลวงทีละคำสองคำ ด้านหนึ่งก็ปันของหวานแบ่งผู้นำทางไปด้วย จวบจนเยี่ยชิงถีกระแอมไอในลำคอรอบที่สิบนั่นล่ะถึงได้กล่าวอำลาพร้อมคำขอบคุณ

           “ วันนี้หากไม่ได้ท่านเว่ยช่วยนำทางพวกเราคงอดทานขนมอร่อยๆ เช่นนี้แน่ ขอบคุณท่านมาก.. ”

           “ เรื่องเล็กน้อย.. สองสามวันนี้ข้ายังคงว่างอยู่หากแม่นางม่านเหยาสนใจจะท่องเที่ยวในฉางอันก็สามารถติดต่อมาได้เสมอ ”

           เป็นคำชวนที่เมตตาและดึงดูดนัก หากเสียดาย.. พรุ่งนี้นางต้องเข้าวังแล้วจึงรับไว้เพียงน้ำใจ

ฝูมี่ประสานมือยอบกายอ่อนช้อยขณะอำลารอยยิ้มลางเลือนยังคงอยู่ใต้ม่านผู้คลุม

           “ รบกวนเวลาท่านเสียนาน ม่านเหยาขอตัวก่อน ท่านเว่ยถนอมรักษาตัวหากมีวาสนาคงได้พบกันใหม่ ”

ส่งขนมเฉียวกั่วให้ เว่ยจ้งชิง [NPC-10] ทั้งตัวมีแค่นิ้!! + 5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน

เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

:: ภารกิจมือใหม่ ::

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

ซื้อกระเป๋า: กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 2 ใบ

กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ

กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบ

รวม 48 ตำลึงทอง 

@Admin 

Ximenqing ดี

โจวจินได้ตัดสินใจในสิ่งที่เขาควรจะทำมานานแล้วเขาตัดสินใจ กลับมาที่จตุรัสนี้เพื่อมาหาพี่โหรวเขาเห็นพี่โหรวเดินเตร็ดเตร่หาคนมาใหม่อยู่จึงเดินเข้าไปทักทาย


"สวัสดีขอรับพี่โหรว" โจวจินกล่าวทักทาย


"ว่าไงน้องชาย มีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ" ชายหนุ่มยิ้มกล่าวตอบ ดั่งลูกค้าเข้าร้าน


"ไม่หรอกขอรับ ตอนนี้ของในตัวข้าค่อนข้างเยอะ ข้าต้องการกระเป๋าเพิ่ม รบกวนขอซื้อกระเป๋ากลาง 12 ตำลึงทอง 1 ใบขอรับ" โจวจินกล่าวจุดประสงค์ตรง


"เอ้านี่ น้องชาย กระเป๋า" พี่โหรวยื่นกระเป๋าให้โจวจิน


"นี่เงินขอรับพี่ชาย" โจวจินยื่น เงิน ให้ 12 ตำลึงทองสอดไส้1ตำลึงทอง(ภาษี)ไป


"เจ้านี่ รู้งาน ฮ่ะ ฮะ อ่ะ ทะ ท่านรา..." พี่โหรวทำหน้าตกใจ ก่อนที่จะเหลือบไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังโจวจินที่กำลังทำท่าจุๆ ปากอยู่


"สวัสดียามเย็นขอรับ ท่านหมานเฉียน" พี่โหรวกล่าวคารวะด้วยท่าทางนอบน้อม


"อืม ดวงดาววันนี้ช่างเปล่งประกาศ เหมือนข้าจะได้พบ บุคคลที่มีจิตใจสงบนิ่งดุจธรรมชาติ" ชายผู้นั้นกล่าวประโยคแปลกๆขึ้นมา


"พี่โหรวท่านตกใจอะไรกันนี่ อ่ะ สวัสดีครับคุณชาย ท่านเป็นนักเดินทางที่พึ่งมาใหม่ใช่ไหมขอรับ มาๆ วันนี้ข้าจะทำหน้าที่แทนพี่โหรวเอง"โจวจินทำหน้างง ก่อนที่จะตบไหล่พี่โหรวบอกเดี้ยวเขาทำหน้าที่เอง


พี่โหรวที่ทำหน้างงกว่าจะห้ามก็ไม่ทันซะแล้ว


"พี่ชายข้า โจวจิน ท่านเป็นผู้มาใหม่ใช่หรือไม่ ข้าจะแนะนำสิ่งที่ท่านควรรู้ให้ ท่านนี่โชคดีมากเลยนะที่เจอข้ากับพี่โหรว" โจวจินกล่าวแนะนำตัวพล่างอาสาช่วยเหลือแนะนำเมือง


ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มๆ ทำหน้าคิดนิดนึงก่อนจะกล่าวถาม


"เอาสิ แต่เจ้าไม่รู้จักข้าซินะ เรียกข้าว่า คุณชายตงฟางก็ได้ หรือจะเรียกท่านหมานเฉียนเหมือนเขาก็ได้" ตงฟาง(?) กล่าวเสริม


โจวจินหน้ายิ้ม
ตงฟางทำหน้าเหมือนมีเรื่องน่าสนุก
พี่โหรว หน้าซีดเป็นไข่ต้ม


"ข้าก็พึ่งมาเมืองนี้ได้แค่ไม่กี่วัน ไม่ค่อยรู้เรืองจวน หรือผู้ใหญ่อะไรหรอกครับ มีแค่ขุนนางจากตระกูลซ่างกวนมาซื้อเหล้าข้าแค่นั้นเอง" โจวจินกล่าวตอบ


หลังจากนั้น โจวจินก็อธิบายพึงประโยชน์ของกระเป๋า มารยาทขั้นพื้นฐาน ชื่อรอง ชื่อหลัก การเรียกสาวน้อยว่าเอ้อร์ คือการจีบ และ สุดท้าย พาท่านราชครูไปหุงข้าว


"เป็นไงบ้างครับ พี่ตงฟาง " หลังจากที่เริ่มใช้เวลาไปซักพักแล้ว โจวจินก็เอาคุณชายออก แล้วใส่สรรพนามว่าพี่แทน


"ก็ดีนะ ได้สงบจิตเป็นการกระทำที่ดีจริงๆการหุงข้าว แต่ก็ยังเทียบดูดาวไม่ได้หรอก" หมานเฉียนกล่าว


"ถ้างั้นวันนี้ก่อนจบหลักสูตร ข้าวที่ท่านหุงจริงๆ สามารถใช้ทำขนมได้นะ ข้ารู้สึกถูกชะตากับท่านยังไงไม่รู้แหะ (ลาภลอย)(คนมีปราณกระเรียน) ข้าให้เป็นของขวัญจบหลักสูตรเมือง


บัวลอย ★★★★
คำอธิบาย: อาหารปรุง


ท่านสามารถแกะสูตรทำอาหารได้ ถ้าการหุงข้าวทำให้มีสมาธิที่ดี การทำอาหารนี่ล่ะ อีกระดับของการทำสมาธิ การจดจ่ออยู่กับไฟ การควบคุมกะทะ จังหวะการใส่เครื่องปรุง ล้วนต้องทำเป็นระบบเพราะงั้น สมาธิในระหว่างการทำอาหารคือสิ่งสำคัญ ฮ่ะ ฮะ" โจวจินกล่าวยาว


"ฮ่ะ ฮะ เจ้านี่ น่าจะไปเป็นพ่อครัวมากกว่า พ่อค้านะ" พี่ตงฟางรู้สึกขบขับก่อนที่จะหันไปทาง โหรว ซางเมิ่งและทำปากจุๆ ก่อนจะเดินจากไป


"ห่ะ"โจวจินทำหน้าตกใจ แต่ในขณะที่เขากำลังจะกล่าวถามนั้่นเอง เขาก็ไม่เห็น ตงฟางแล้ว


"เจ้านี่มันสุุดยอดจริงๆ ขอให้เจ้าเป็นคนที่โชคดีนะ ถ้าเจ้าไม่ใช่คนโชคดีเจ้าไม่รอดแน่" โหรว ซางเมิ่งตบไหล่เขา ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไป


"นี่ข้าทำอะไรผิดเนี่ย" โจวจินเกาหัว


-------------------------------------------
1 ซื้อกระเป๋ากลาง 12 ตำลึง ยอดโอน 13 ตำลึงทอง Admin


รวมค่าความสัมพันธ์
[NPC-07] ตงฟาง ซั่ว + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
[NPC-07] ตงฟาง ซั่ว + 15+5 ความสัมพันธ์มอบบัวลอยเกรดม่วง และ อาหารปรุง
[NPC-07] ตงฟาง ซั่ว + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี



@Admin แบบนี้ถูกใช่ไหมครับ แล้วก็โอน ตังค์เข้าเเอดมิน + ขนมเลยเนอะ

Ximenqing ดี

วันที่ 30 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 10.10 น ณ [จัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่งชาน]




โจวจิน หลังจากเขาเริ่มเก็บตังค์พอได้นั้น เขาคิดถึงกระเป๋าของพี่โหรว ทันที เขาตัดสินใจเดินมาหาพี่โหรวที่จัตุรัสกลางเมือง


"พี่โหรวขอรับ ข้าโจวจินเองนะขอรับ ข้าขอซื้อกระเป๋าใบเล็ก 2 ใบ นี่ขอรับ 16 ตำลึงทอง" โจวจิน ไปหาพี่โหรวที่ร้านกระเป๋าและยื่นเงินเพื่อขอซื้อกระเป๋า


"ได้เลยน้องชาย พี่จัดให้" พี่โหรวยิ้มรับ เงินและส่งกระเป๋าให้โจวจิน


หลังจากนั้น พี่โหรวก็เดินเข้าไปที่ด้านหลัง และหยิบกระเป๋าเล็กให้โจวจิน 2 ใบ


"ใช้ระวังๆ อย่าเอากระเป๋าไปทุบหัวใครล่ะ" พี่โหรวยกนิ้ว


โจวจินพยักหน้าและเดินจากไป แต่ทันใดนั้นเองเขาก็เจอพี่หมานอีกครั้ง


"ไงน้องชาย" พี่หมานกล่าวทักทาย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พี่หมานกล่าวทักทายเขาก่อน


"สวัสดีครับพี่หมาน วันนี้ท่านออกเดินลาดตระเวนแต่เช้าเลย ช่วงนี้งานไม่ยุ่งเหรอพี่" โจวจินกล่าวถาม


"ข้างานก็มาเรื่อยๆ เหมือนดวงดาว และธรรมชาติ เดี้ยวก็มา แต่พอเสร็จงานเดี้ยวก็ไป" พี่หมานกล่าวตอบ


"เจ้าล่ะไปทำอะไรมา เเววตาดูเด็ดเดียวขึ้น รังสี และท่าทางเจ้าก็ดูแข็งแกร่งขึ้นนะ เหมือนเจ้าจะเป็นคนที่มีดวงนะเนี่ย" พี่หมายสังเกตุชายหนุ่ม เขาคิดว่าเจ้าหนุ่มนี่พัฒนาเร็วมากๆ จักต้องมีประโยชน์ในอนาคตเป็นแน่แท้


"ข้าแค่ตัดสินใจเรื่องอนาคตของข้าได้น่ะขอรับ ข้าเลยมีเป้าหมายเลยดูมุ่งมั่นกระมั่งครับ และสิ่งที่พี่ชายแนะนำ การนั่งสงบจิตทำให้คนเรามีสมาธิ จากการที่ข้าทำตามที่ท่านแนะนำข้าได้พี่กระบวนนยุทธ์เป็นของตัวเองแล้วนะขอรับ ถึงจะแค่ท่าเดียวก็เถอะ" โจวจินกล่าวและ ขอบคุณพี่หมาน และอวดเพลงกระบี่ทื่ตัวเองคิดขึ้นมา


"โอ้ น่าสนใจ ข้าว่างพอดีเจ้าช่วยแสดงให้ข้าดูได้หรือไม่" พี่หมานลูบคาง


"ได้ซิขอรับ" โจวจินกล่าวรับคำ


หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปหาที่ว่างๆ โจวจินก็ แสดง กระบวนยุทธ์จิน กระบี่ฟาดฟันให้พี่หมานดู พี่หมานก็แนะนำโจวจินว่าเขาผิดพลาดตรงไหนควรเพิ่มเติมอะไรไป เหตุไฉนจากคนที่ถูกชะตา กลับเหมือนจะกลายเป็นศิษย์ อาจารย์กันล่ะนี่

----------------------------------

โพสปลดล้อคความสัมพันธ์


[NPC-07] ตงฟาง ซั่ว + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน (ไม่ได้ค่าความสัมพันธ์ เพราะเต็ม 2 ดาว)
[NPC-07] ตงฟาง ซั่ว + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี (ไม่ได้ค่าความสัมพันธ์ เพราะเต็ม 2 ดาว)

โจวจิน -17ตำลึงทอง 16 ตำลึง กระเป๋าเล้ก 2 ใบ หมด โควต้ากระเป๋าแล้ว 1 ตำลึงทองภาษี


@Admin



คนแข็งแรง (ไม้)(+5) > ผู้มีบุญ (น้ำเงิน)(+10)
เงื่อนไขพัฒนาคลาส:

- Level 15 เป็นต้นไป (เช็ค)

- สเตตัส LUK 20 ขึ้นไป (เช็ค)

Ximenqing ดี

วันที่ 11 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.30




หลังจากที่โจวจินตื่นเมื่อวานเขาโดน เสวียนเต๋อกล่าวว่า หม้อไฟแปดเซียนนั้นอร่อยด้วยวัตถุดิบ ถ้าอยากให้เขาเชื่อในฝีมือทำอาหารให้ลองทำเมนูธรรมดามาอีกที


โจวจินตื่นเช้ามานวดแป้งทำเสี่ยวหลงเปาไม่นานก็เสร็จ


ชายหนุ่มเดินมาที่จัตุรัส เพื่อตามหาร้านน้ำเต้าหู้


"พี่เสวียนเต๋อ วันนี้ข้ามาพิสูจน์แล้ว นี่เสี่ยวหลงเปาขอรับ" โจวจินมาหาพี่แกแต่เช้าและส่งเสี่ยวหลงไป


เสวียนเต๋อมองหน้า โจวจินเหมือนกับจะบอกว่า เอาจริงดิ


แต่ชายหนุ่มก็ชิม


"รสชาติพอใช้ได้ ไม่ทำให้เต้าหู้ข้าเสียหาย แต่ถ้าเจ้าอยากจะสั่งทำเต้าหู้พิเศษเจ้าต้องเจ๋งกว่านี้" เขากล่าว


"ได้เลยขอรับ" โจวจินได้ฟังก็พยักหน้า่จากนั้นเขาก็เดินกลับไปรอที่โรงเตี๊ยมเพื่อที่จะรอออกไปทำภารกิจ ถล่มวังบาดาล


------------------
NPC 004 หลิวอัน +5 สนทนาประจำวัน
NPC 004 หลิวอัน +20 หัวดี

NPC 004 หลิวอัน +20 ผู้มีบุญ

NPC 004 หลิวอัน +20 เสี่ยวหลงเปาเกรดฟ้าและ อาหารปรุง



@Admin ผูัมีบุญ + เมื่อวานส่งเสี่ยวหลงเปาไปแล้วนะงับ โพสนี้ยังไม่เพิ่มค่าความสัมพันธ์นะครับเมื่อวาน

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 9 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 10.00 น.

“สวัสดีคุณชาย ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลย ไม่ใช่คนแถวนี้ล่ะสิท่า”

หลงเสวียนหันตามเสียงทักทายดังกล่าว เป็นบุรุษหน้าหยกยิ้มกว้าง เกิดความระแวงขึ้นเล็กน้อยที่จู่ ๆมีคนมาทัก 

“ข้าไม่ใช่คนไม่ดีเสียหน่อย” ทูตหนุ่มแนะนำตัวหวังคลายความกังวลของอีกฝ่าย “ข้าโหรว ซางเมิ่ง ทูตผู้ดูแลนักเดินทางใหม่”

“ข้าเสวี่ยตง”

“ยินดีที่ได้รู้จัก ก่อนอื่นท่านเคยเรียนรู้มารยาทการเรียกขานชื่อหรือไม่ เช่น ชื่อรองจะถูกเรียกใช้ในหมู่แวดวงสังคมกว้างขวาง”

“หากเป็นเรื่องมารยาททางสังคมข้ามิจำเป็นต้องให้เจ้าสอน” หลงเสวียนร่ำเรียนวิชาการมาตั้งแต่เด็กยันเติบใหญ่ สำหรับท่านพ่อและท่านแม่แล้ว พวกท่านต้องการให้เขาเติบโตมาเป็นบุรุษที่สมบูรณ์แบบ

สืบทอดตำแหน่งประมุขตระกูลกงจื่อ อย่างไม่มีรอยด่างพร้อย ชื่อเสียงขาวสะอาด

โหรวซางเมิ่งที่โดนขัด เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงก่อนเอ่ยต่อ “แล้วเรื่องทำอาหารล่ะ”

“ดูเหมือนเจ้าอยากรู้เรื่องของข้านักหนา”

“เพราะข้าเป็นทูตผู้ดูแลนักเดินทางใหม่ ย่อมต้องอยากสั่งสอนคนใหม่ ๆ เช่นพวกท่าน” ชายหนุ่มมัดมือชกยื่นถุงข้าวสาลี “คุณชายเชิญท่านไปฝึกทำข้าวสวย ใช้เตาและถ่านตรงมุมของแผง ตรงนั้น”

หลงเสวียนรู้สึกเหมือนโดนท้าทาย และมันทำให้เขาอยากเอาชนะ 

ใช้เวลากว่าสักพักในการหุงข้าวสวยร้อน ๆ อาภรณ์สีขาวยังคงขาวเช่นเดิม ไม่มีเปื้อนเขม่าควันจากเตาถ่าน 

“ข้าเชื่อแล้ว คุณชายท่านทำอาหารเป็น”

“.....”

“จริงสิ ! ท่านกำลังมีปัญหาเรื่องสัมภาระอยู่หรือเปล่า พกเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอต่อสิ่งของ ดังนั้นข้าขอนำเสนอกระเป๋าขนาดเล็ก กระเป๋าขนาดกลาง และกระเป๋าขนาดใหญ่ ทุกขนาดทุกไซส์ไม่ฟรีนะขอบอกไว้ก่อน”

กระเป๋าเป็นสิ่งจำเป็น หลงเสวียนยอมจ่ายเงินตำลึงทองแลกกับความสะดวกสบายในภายภาคหน้า “กระเป๋าขนาดกลาง กระเป๋าขนาดใหญ่ ข้าต้องการซื้อ 2 ใบนี้ กี่ตำลึงทอง”

“32 ตำลึงทองขอรับ”

รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP

กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)

ซื้อกระเป๋า

◇ กระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง - โควตาคนละ 1 ใบ

◇ กระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - โควตาคนละ 1 ใบ

รวมราคา 32 ตำลึงทอง