หอดาราเฟยเทียน

หอดาราเฟยเทียน

{ ถนนสิบลี้ }

【 หอดาราเฟยเทียน 】
『 ภิรมย์ชมแสงจันทร์ เต็มดวงทั่วหย่อมหญ้า 』

หอสูงตั้งตระหง่านเด่นอยู่ท่ามกลางร้านรวงที่ตั้งอยู่ในระนาบเดียวกัน หอดาราแห่งนี้จัดว่าเป็นที่นัดหมายยอดนิยมของหนุ่มสาวที่ชื่นชอบในความสุนทรีอีกทั้งยังคึกคักและเปี่ยมไปด้วยแสงโคมประทีปสาดส่อง เบื้องล่างนอกจากพื้นที่นัดพบยังมีลานระบำฟ้าดินที่เปิดทำการแสดงทุกคืนจันทร์เต็มดวงเพื่อมอบความรื่นเริงให้กับชาวเมือง แต่หากท่านได้ไม่ชมชอบความวุ่นวายก็สามารถแวะขึ้นไปเยือนยอดหอสูงที่สงบเงียบราวกับผ่านประตูข้ามพิภพอย่างไรอย่างนั้น

Ximenqing ดี

วันที่ 2 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  19.00 น หอดาราเยี่ยเฟย




จอมยุทธ์หญิงเว่ย


หลังจากที่โจวจินฝึกสมาธิกับพี่หมานเสร็จโจวจินก็คิดว่าวันนี้ไหนๆ ก็ไม่มีภารกิจและอะไรให้ทำแล้ว เขาจึงออกเดินทางมายังจุดพักผ่อนเพื่อที่จำชมวิวทิวทัศน์ของเมืองฉางอัน เขาได้ยินมาว่า หอดาราเฟยเทียนนั้น ยิ่งหอสูง ขึ้นไปวิวสวย แถมเหมือนกับหอข้ามพิภพเสียนี่กระไร เขาจึงเดินทางมาที่นี่


"อ่ะ แม่นางเว่ย ท่านก็มาพักผ่อนหย่อนใจงั้นเหรอ"โจวจินที่บังเอิญมาเจอแม่นางเว่ยก็กล่าวทักทาย นี่เป็นไม่กี่ครั้งที่โจวจินได้เจอแม่นางเว่ยในเมืองไม่ใช่ยุทธภพ


"ใช่แล้วปกติข้ามาสงบจิต สงบใจในที่แห่งนี้น่ะ" แม่น่างเว่ยกล่าวตอบโจวจิน


"เจ้าล่ะ ปกติเห็นวิ่งออกลาปีศาจ ทำไมวันนี้ถึงมีเวลาว่างมาพักล่ะเนีย" แม่นางเว่ยกล่าวเเซว


"บางทีข้าก็คิดว่าข้าล่ามากเกินไปจนมีจิตสั่งหาติดตัวน่ะ ข้าเลยอยากพักผ่อนหย่อนใจ ยิ่งพอข้าล่าปีศาจมาก็ได้เจอเจ้าตัวเล็กเนี่ย" โจวจินอุ้มไก่ดำที่เดินตามโจวจินต้อยๆ ให้แม่นางเว่ยดู


"บางทีพอพวกปีศาจล่ะตบะ และ ไอแค้นได้ พวกมันก็น่ารัก เชื่อฟังคนไม่หยอก" โจวจินพูดหน้าตา


"เจ้านี่ ตลกจริงๆ คิกๆ" แม่นางเว่ยขำที่โจวจินอุ้มไก่มาโชว์


"เอาล่ะ ไหนๆ เจ้ามาครั้งแรกเดี้ยวข้าจะนำเจ้าเที่ยวที่นี่เอง เจ้าไม่ติดอะไรใช่ไหม" หญิงสาวกล่าวถามโจวจิน


"เชิญเลยขอรับแม่หญิงเว่ย" โจวจินก็เล่นด้วย รับลูกคู่


หลังจากนั้นเเม่นางเว่ยก็พาโจวจินชมหอเฟยเทียนเต็มไปด้วยลานแสดง โคมประทีป และอื่นๆ อีกมากมาย โจวจินเห็นแม่นางเว่ยนำเขาเที่ยว จึงซื้อถังหูลู่เลี้ยงแม่นางเว่ยไป ทั้งคู่ก็ได้เที่ยวจนทั่วจนมาถึงจุดๆนึงแม่นางเว่ยก็พาโจวจินขึ้นมาที่หอสูง


"ว้าวที่นี่วิวสวยจัง ขอบคุณท่านมากนะแม่นางเว่ย ที่นี่สนุกมากเลย" โจวจินยิ้มและกล่าวขอบคุณแม่นางเว่ย


"ไม่เป็นไร นานๆทีได้เที่ยวกับสหายบ้างก็ดี" แม่นางเว่ยกล่าวตอบ


ทั้งคู่ก็ยืนซึมซับบรรยากาศที่หอสูงด้วยกันซักพัก เวลาก็มืดค่ำแล้ว จึงแยกย้ายกันเพื่อกลับไปพักผ่อน


----------------------------------


-ถังหูลู่ 1 เลี้ยงแม่นางเว่ย


-โพสขอปลดล็อคความสัมพันธ์ 4 ดาว แม่นางเว่ย [NPC-06] เว่ย จื่อฟู


@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ผู้มีบุญครับ

Ximenqing ดี

วันที่ 3 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  23.00 น หอดาราเฟยเทียน



โจวจินหลังจากทำเควส ศิลาเทพได้ ก็รู้สึกเหนื่อย จึงเผลอหลับยาวหลังจากตื่น ชายหนุ่มก็นอนไม่หลับ ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจมาที่หอดาราเฟยเทียน ขึ้้นไปยังจุดสูงสุดเพื่อชมวิวที่ราวกับจะข้ามโลก โจวจินนั้นรู้สึกสับสนกับความทรงจำเเปลกๆที่ถูกยัดเยียดเข้ามา


"อ่ะ สวัสดีผู้มาใหม่... อ่ะ เจ้าเองเหรอโจวจิน" พี่หมานหันหน้ามาทักทายโจวจิน



"สวัสดีขอรับพี่หมาน วันนี้ผมแค่รู้สึกมีอะไรแปลกๆ เหมือนกับข้าไม่ใช่ตัวของตัวเอง" โจวจินพูดเสียงสั่น หลังจากรับความทรงจำเเปลกๆ โจวจินก็ดูเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง


"บางที ตอนนี้ผมแค่อยากหาที่พักผ่อนหย่อนใจน่ะขอรับ" โจวจินกล่าวเสริม


พี่หมานมองโจวจินและยิ้มรับ


"เจ้าเชื่อในชะตาชีวิตคนหรือไม่ กลุ่มดาวบนท้องฟ้าคือชะตาแต่ละคน ก่อนตงฟางซั่วจะชี้ไปยังดาวสีทองสุกสกาวบนฟากฟ้าที่อยู่เหนือกลุ่มดาวอื่น ๆ แสงสีทองระยิบระยับและเจิดจ้าสุด ยิ่งกว่าดวงจันทร์ เขาบอกนั่นคือดาวจักรพรรดิ บ่งบอกถึงยุคสมัยที่รุ่งโรจน์และจักรพรรดิเกรียงไกร ส่วนดาวของเจ้าอยู่ในกลุ่มดาวทางฟากนั้น " พี่หมานชี้ไปยังกลุ่มดาวกลุ่มนึง


"เหมือนเจ้าจะเป็นคนมาจากโลกอื่นสินะ" ตงฟางซั่วพูดขึ้นชี้ไปยังดาวแสงจาง ๆ แต่ยังพอมีแสงสีขาวนวล เพียงดาวดวงเดียวก็บอกสถานะคุณต่ออีกฝ่ายอย่างแจ่มชัด

"ผมไม่แน่ใจขอรับ วันนี้ข้าไปที่ศิลาเซียน และไปทำภารกิจจัดการปีศาจ หลังจากที่ข้ากลับมา เซียนที่อยู่ตรงนั้น ก็บอกว่าให้ข้ารับรางวัล หลังจากนั้นข้าก็เหมือนได้ความทรงจำประหลาดมา บางทีข้าอาจจะเป็นคนจากต่างโลกจริงๆก็ได้" โจวจินกล่าวระบายยาว


"แต่ข้าก็เกิดที่นี้ โตที่นี่ข้ามีพ่อมีแม่ ข้ามีพี่ชาย แต่ข้าก็มีความทรงจำประหลาด หรือข้าจะเป็นคนต่างโลกข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ข้าคือข้าโจวจินที่แค่อาจจะมีความทรงจำประหลาดจากต่างโลกเฉยๆ" โจวจินกล่าวตอบพี่หมานด้วยความแน่วแน่ราวกับว่าเขาจะตัดสินใจไปแล้ว


ตงฟางมองโจวจินนิ่งๆ


"เป็นตัวของตัวเองถูกต้องแล้วน้องชาย เอาเถอะ ข้าเข้าใจแล้ว เรามาพักผ่อนเงียบๆ มองดูดาวเถอะ มา ข้าจะสอนเจ้าดูดาว


พี่หมานใช้เวลาซักพัก สอนโจวจิน เกี่ยวกับกลุ่มดาว 12 ราศี การมองดูดามต่างๆ จนโจวจิน สงบลง


"ขอบคุณพี่หมานมากนะขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ว่าข้าจะเป็นคนจากต่างโลกหรือไม่ตอนนี้ข้าเป็นโจวจิว บุตรชายของโจวต้าจินและโจวไป๋ และข้ามีพี่ชายชื่อโจวไค่" โจวจินตัดสินใจ ต่อให้เขาได้รับความทรงจำเพิ่มเติมมาแค่ไหน แต่ชีวิตที่เขาเกิดที่นี่และใช้ชีวิตมา 16 ปี นั้นเป็นของแท้แน่นอน


หลังจากนั้นโจวจินกับพี่หมานก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน


-------------------------------------------


@Admin โพสปลดล็อคความสัมพันธ์ ตงฟางซั่ว NPC-007 เปิดใช้งานพรสวรรค์ผู้มีบุญด้วยครับ

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่หก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามซวี (20.30 น.)

     จากวังหลวงสู่ภายนอกวังที่นางไม่ทราบว่าตอนนี้ตัวนางเองอยู่ที่ใดจนกระทั่งรถม้าได้หยุดลง จ้าวหนิงเฟยที่ต้องตามประกบด้วยหน้าที่ก้าวลงไปก่อน ก่อนที่จะมีเสียงทุ้มเอ่ยตามมาแจ้งแก่นางผู้ยังรั้งรอบนรถม้าให้นางลงได้ เหลียนฮวาในไม่รอช้าลุกขึ้นเดินออกจากรถม้าเพื่อลงไปตามที่เสียงทุ่มเอ่ย ทว่าไม่ทันจะก้าวลงบันไดไม้ที่เสริมสำหรับผู้สูงศักดิ์เดินลงมาดีเท้าเจ้ากรรมก็เหยียบชายกระโปรงจนเสียสมดุลไม่อาจทรงตัวได้ ฉางซานเซียนหวางแลเห็นเช่นนี้ก็รวบกายบางให้ล้มลงมาในอ้อมแขนแกร่งเพื่อไม่ให้นางได้รับบาดเจ็บ นับว่าโชคดีนักที่เขาให้นางสวมหมวกบดบังใบหน้าเอาไว้

   “ขอบพระทัยเพคะหวางเย่—”

   ไม่ทันจะเร่งผละกายออกมายอบกายขอบพระทัย มือหนาก็ต้องกลับมาประคองกายบางเอาไว้เพราะดูเหมือนว่าตอนที่ล้มลงนี้จะเกิดข้อเท้าพลิกไม่อาจลงน้ำหนักได้จนหวิดจะหัวคว่ำไปอีกสักรอบ

   “ไม่เป็นไร เราไปกันเถิด”

   ฉางซานเซียนหวางเอ่ยก่อนที่จะประคองสตรีข้างกายแทนจ้าวหนิงเฟยที่ดูเหมือนว่าจะก้าวมาช้ากว่าความเร็วของบุรุษผู้ฝึกฝนร่างกาย เขาพานางเดินเข้าไปภายในสถานที่หนึ่งที่เมื่อลองมองลอดผ่านผ้าคลุมไหมโปร่งนี้ก็แลเห็นว่าเป็นหอดาราเฟยเทียนนั่นเอง เมื่อเดินไปแลเห็นว่าจำต้องเดินขึ้นบันไดนางก็คิดว่าใช้เวลานี้เองไปหาอะไรสักหน่อยเพื่อเสริมบรรยาการพักผ่อน

   “จ้าวกู่กู เปิ่นกงหิวเสียแล้ว ไปซื้อกระไรสักหน่อยสิ”

   “รับทราบเพคะ”

   สิ้นเสียงนางกำนัลส่วนตัวเอ่ยขานไม่ทันไร เสียงทุ้มก็เร่งเอ่ยขึ้นมาเมื่อได้ยินว่าจ้าวกู่กูได้รับคำสั่งออกไปซื้อของ เขาเอ่ยสั่งให้ซื้อผ้าพันข้อเท้าจากโรงหมอในเมืองไม่ไกลจากที่นี่นักก่อนที่จ้าวกู่กูจะเอ่ยรับเรื่องอีกคราและเดินออกไปจากหอดาราเฟยเทียน ต่อไปก็ถึงเวลาที่นางจะต้องเดินขึ้นบันไดไปข้างบนเสียแล้ว เหลียนฮวาผู้มีพระอนุชาในองค์จักรพรรดิคอยประคองค่อย ๆ ก้าวเดินทีละคั่นโดยพยายามเร่งให้ตนเองเดินขึ้นให้ไวเท่าที่จะไวได้จนถูกเอ็ดให้ช้าลงหน่อยเพื่อความปลอดภัยของตัวนางและไม่ให้เท้าบวมไปมากกว่านี้

   “กว่าหม่อมฉันจะเดินขึ้นเดินลงคงมืดค่ำเกินควรแล้วกระมังเพคะ”

   ด้วยสตรีเอ่ยตัดพ้อ ประโยคต่อมาของร่างสูงคือคำว่า “เช่นนั้นแล้วเปิ่นหวางขอเสียมารยาทแล้ว” ก่อนที่จะเปลี่ยนจากการประคองขึ้นบันไดทีละขั้นเป็นการถือวิสาสะโอบอุ้มนางขึ้นมาแล้วก้าวเดินไปยังจุดสูงสุดของหอดาราเฟยเทียนด้วยความรวดเร็ว

   เหลียนฮวาผู้ไม่คาดคิดว่าเขาจะกระทำเช่นนี้ นางเพียงตัดพ้อกับตนเองและหวังลึก ๆ ว่าเขาจะไปที่อื่นที่ไม่ต้องขึ้นบันไดจึงค่อนข้างตกใจสามส่วน ประหลาดใจหกส่วน ส่วนอีกส่วนที่เหลือกลับเป็นความวูบไหวในอกอย่างน่าประหลาดที่นางรู้สึกได้เพียงชั่วครู่ก่อนที่มันจะหายไปเมื่อนางถูกวางลงนั่งที่ตั่งนั่ง ถอดหมวกไผ่ผ้าคลุมเรียบร้อยพร้อมกับการกลับมาเพิ่มเป็นราว ๆ สามส่วนเมื่อแลเห็นเขาก้มลงตรวจสอบข้อเท้าขวาของนางว่าบวมหรือไม่โดยมีกระแสความห่วงใยปรากฎขึ้นให้แลเห็นอยู่บ้าง

   “เปิ่นหวางว่า คงต้องพันไว้ไม่ให้เท้าพระสนมขยับก่อนมันจะบวมไปมากกว่านี้ กลับตำหนักก็แช่เท่าด้วยน้ำอุ่นสั่งเหนื่อยคลายเมื่อยกับปล่อยให้เลือดลมไหลเวียนดี บวมลดลง”

   เมื่อฉางซานเซียนหวางประเมินเสร็จไม่นานจ้าวกู่กูก็เดินมาพร้อมอุปกรณ์และของกินพอแกล้มให้เข้ากับบรรยากาศก่อนที่จะขอตัวไปยืนไกลกว่าเดินเสียหน่อยให้ความเป็นส่วนตัวต่อเจ้านายทั้งสอง มือหนาหยิบผ้ามาพันข้อเท้าให้อย่างบรรจง ในช่วงเวลานี้เองนางก็หยิบถ้วยซิ่งเหรินโต้ฟูมาตักก่อนจะกะจังหวะที่อีกคนเงยใบหน้าคมคายขึ้นมาเพื่อจ่อช้อนไปที่ริมฝีปากหนา

   “ตอบแทนที่พระองค์ช่วยดูแลเพคะ”

   ฉับพลันนั้นดวงตากลมโตดุจดอกเหมยเบ่งบานงดงามอยู่ภายในกับดวงตาคมดั่งหมาป่ากลางเหมันต์พลันสบกันอย่างไม่อาจหลีกหนีได้ ในขณะที่บุรุษผู้คุกเข่าตรงหน้าจดจ้องไม่วาง ริมฝีปากหนาก็ค่อย ๆ อ้าขึ้นเพื่อเสวยเต้าหู้นิ่มกลิ่นซิ่งเหรินหอมหวานจาง ๆ ตามที่นางตักให้เขา

   “หวานดีนะ”

   น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นมาทำดวงใจน้อยสั่นไหวเกินหักห้าม ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีชาดระบายทั่วแก้มใสทันใดราวกับว่า ‘กินเต้าหู้’ ที่เขากระทำอยู่นั้นมันช่างหลากหลายความหมาย นางผลักถ้วยขนมถ้วยโปรดไปให้เขาก่อนจะหันไปหยิบถ้วยชามาให้พร้อมอย่างรีบเร่งราวกับว่าต้องการหาอย่างอื่นทำไม่ให้เขาแลเห็นสิ่งใดได้

   ซึ่งมันช่างไร้ประโยชน์เสียจริงเมื่อทุกสิ่งล้วนอยู่ในสายพระเนตรแห่งองค์หวางเย่อยู่ตลอดเวลา

   “พระองค์จะนั่งพื้นอีกนานไหมเพคะ หากผู้ใดมาแลเห็นคงคิดว่าหม่อมฉันกำลังทารุณกรรมพระองค์เป็นแน่”

   “ก็ดี เช่นนั้นแล้วเปิ่นหวางจะได้ไปฟ้องเสด็จพี่สั่งให้พระสนมรับผิดชอบ”

   “ —!?! ”

   บุรุษน่าตีให้ตายผู้นี้แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่อาจต่อปากต่อคำชนะอยู่แล้ว ยิ่งในเวลาเช่นนี้อีกก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตนเองจะพ่ายแพ้ขึ้นทุกวันจนนึกเจ็บใจอยู่ในที เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่รู้จะทำอย่างไรก็ดึงแขนแกร่งให้ลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ เสียทีก่อนที่จะเป็นไปดั่งคำกล่าวหยอกเอินจริง ๆ

   “พระองค์พาหม่อมฉันมาที่นี่เพื่ออะไรหรือเพคะ”

   “พักผ่อนอย่างไรเล่า” ฉางซานเซียนหวางเอ่ยทันทีที่นางถาม “ในเมื่อพระสนมทรงงานหนักถึงเพียงนั้นแล้วไหนเลยจะปล่อยวางได้ เปิ่นหวางเลยพามาชมดาวมองท้องฟ้าให้คลายขมับเสียหน่อย” มือหนาตักซิ่งเหรินโต้ฟูขึ้นทานเพิ่มอีกคำก่อนจะวางถ้วยขนมลง จิบชาเล็กน้อยและเริ่มกระทำในสิ่งที่เขามักจะทำอยู่บ่อย ๆ “ในช่วงคิมหันต์เช่นนั้นมักจะแลเห็นกลุ่มดาวราชสีห์ อยู่ตรงนั้น”

            มือหนาชี้ไปบนท้องฟ้าพลางลากรูปร่างต่อกันให้เป็นรูปลักษณ์ของราชสีห์งดงามบนท้องนภายามราตรี นางมองหาอยู่ไม่นานก็พบและสิ่งที่ได้เจออีกอย่างคงจะเป็นความสนุกที่นางได้แลเห็นรูปร่างมากมายจากดวงดาวกระมัง ช่วงเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ การพิศมองดวงดาราพร้อมสนทนาอย่างออกรสดำเนินไปราว ๆ เกือบชั่วยามก่อนที่ทั้งสองจะตัดสินใจกลับวัง

   ทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าจะนางจะไม่หวนรำลึกทุกครั้งเมื่อเมียงมองดวงดาว

[NPC-05] หลิว ชุ่น
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10)

@Admin

เฮ้อ รักแท้นี่มันรักแท้จริง ๆ

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่สิบสอง ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
กลางยามเหม่า (20.00 น.)

   อาศัยราตรีกาลไร้แสงกระจ่าง เพียงจันทราฉายพอทัศนะ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้รู้สึกว่าจิตใจของนางในยามนี้ช่างน่าประหลาด ไม่คล้ายว่างเปล่า ไม่คล้ายปั่นป่วน มือเรียวที่กอบกุมด้ามพู่กันตวัดคัดอักษรได้หนึ่งคำ

愛
(ความรัก)

   อักษรงามดั่งบทประพันธ์แสนหวาน ภาพของผู้กระซิบแผ่วเบา ( 欠 ) เอ่ยพร่ำแก่ดวงใจ ( 心 ) ร้องขอการโอบกอดและถนอมความรู้สึกให้มั่น เป็นการประดิษฐ์อักษรภาพที่มากล้นด้วยความหมายและความรู้สึกที่นางร่ำเรียนมาทั้งชีวิตทว่ากลับมีบางสิ่งสัมผัสแผ่วเบาขึ้นมาก็ในยามนี้ ดวงตาหวานไล่พิศพิจารณาทีละเส้น การตวัดปลายพู่กันที่ยังคงความลังเลในอักษรนี้ ทำเอานางรู้สึกได้ว่าตนเองไร้ซึ่งสติจะนั่งเทียนเขียนอักษรใด ๆ

   บัดนั้นเมื่อเปลวเทียนวูบไหว แสงจันทร์จาง ๆ ฉายลาดผ่านหน้าต่าง ใบหน้างามดาษดื่นพิศขึ้นลากสายตามองท้องฟ้าไกล หมู่ดาวหลายสิบพันมากมายประดับงดงามอยู่บนนั้น ทว่ากลับมีหนึ่งหมู่ดาวที่เพียงลากผ่านกลับแลเห็นชัดไม่จางหาย

   “เหตุใดเจ้าจึงเด่นชัดเช่นนั้นเล่า พ่อราชสีห์”

   แล้วสุดท้ายจากสตรีนั่งโต๊ะฟุ้งซ่านก็แอบออกจากตำหนักนั่งรถม้าออกมายามวิกาลเพื่อไปเยือนที่ที่หนึ่งที่นางมั่นใจว่านางจะสามารถชื่นชมหมู่ดาวพวกนี้ได้อย่างชัดเจน นั่นก็คือหอดาราเทียนเฟย สองเท้าเหยียบยืนจุดสูงสุดของหอดูดารา สองมือถอดหมวกไผ่ผ้าไหมโปร่งคลุมใบหน้าหย่อนกายลงประทับตั่งนั่งดั่งวันวาน ทิ้งให้จิตใจล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย

   ความรักคือสิ่งใด ความรู้สึกเป็นเช่นไร

   เกิดมาเป็นน้อยนับว่าต้อยต่ำหนึ่งขั้น เกิดมามิได้งามพิลาศนับว่าดาษดื่น ใช้ชีวิตอยู่กับสติปัญญาและกองม้วนตำรา ไหนเลยจะรู้จักช่วยเวลาเบ่งบานในดวงใจ สิ่งเดียวที่นางกระทำได้คือการหยิบม้วนตำรานวนิยายประโลมโลกมากางอ่านบทพรรณาความวูบไหวในอกของสตรีตัวเอกในบทประพันธ์

   “เปลี่ยนสถานที่อ่านนวนิยายหรือพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋”

   เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นข้างใบหู ลมหายใจที่ปะทะแผ่วเบาทำเอาร่างเล็กสะดุ้งโหยง ดวงหน้ากลมเร่งหันไปหวังพิศมองต้นเสียงว่าใช่บุรุษผู้นั้นหรือไม่ บัดนั้นราวกับเปลวไฟจุดประกายในอก เมื่อแก้มใสที่หันไปอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะไหวกายออกห่างทำให้เกิดแนบสัมผัสนุ่มห่างมุมริมผีปากไปเพียงไม่ถึงสองชุ่น คนตัวเล็กพลันนิ่งค้างราวกับสติหล่นหายไปเสียแล้ว ร่างสูงตั้งสติก้าวออกห่างทำให้เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นพิศพลันสบดวงเนตรคมประสานสายตาอย่างไม่อาจหักห้าม

   ราวกับบทประพันธ์ความรู้สึกของสตรีตัวเอกในนวนิยายประโลมโลกแว่วผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ดวงใจที่เงียบหายดังลั่นขึ้นอย่างไม่อาจหักห้าม ใบหน้าที่เห่อร้อนราวกับจะเป็นไข้เสียมันตอนนี้ แม้มีอาการแปลกประหลาดมากเพียงใดทว่ากลับไม่อาจละดวงตาออกไปได้

   เพราะนางที่มาชมดาวยามนี้ ได้แลเห็นประกายดวงดารางดงามผ่านนัยน์เนตรสีนิลดั่งห้วงราตรี

   “ไม่— อ่า— ใช่— เดี๋ยวก่อน ไม่ เอ่อ—... ข้าไปแล้ว”

   เมื่อไม่อาจทานทนสนทนาใด ๆ ได้อีกต่อไป การเดินออกมาจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วในยามนี้ เว่ยเจียเหลียนฮวาเร่งลุกขึ้นก้าวฉับ ๆ ออกมาโดยไม่ตรวจทานว่ามีสิ่งใดติดมือหรือเก็บคืนมาได้บ้าง ครั้นรู้ตัวก็อยู่บนรถม้าเสียแล้ว ทิ้งม้วนตำรานวนิยายประโลมโลก ถ้วยชาดอกเบญจมาศและปิ่นโตใส่ซิ่งเหรินโต้ฟูไว้เป็นของฝากกลาย ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจให้บุรุษผู้ฝากสัมผัสอุ่นไม่จางบนแก้มใสที่แต้มริ้วสีชาดไม่คลาย

   ดวงใจสั่นไหวได้เพียงพบหน้า ราวกับถานฮวาเบ่งบานชั่วข้ามคืน

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]

[NPC-05] หลิว ชุ่น
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
++20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + (+5) ชาอะไรก็ได้ 

ตอนแรกว่าจะแท็กขออีเว้นเพิ่ม  แต่ว่าตอนนี้น่าจะไม่ต้องละ 5555555555555555555
@Admin

RongXiuying ดี

วันที่ 5 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 21.30 น.

ยามไฮ่มาถึงซิ่วอิงเดินทางออกจากค่ายพยัคฆ์แต่งกายด้วยอาภรณ์แบบปกติทั่วไปมุ่งหน้าเข้าเมือง ใช้เวลาเดินทางอยู่พักใหญ่ก็มาถึงตัวเมือง นางเคยได้ยินเรื่องหอดาราแห่งนี้มาบ้างแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ย่างก้าวเข้ามา ณ ที่แห่งนี้ ด้านล่างเหมือนจะเป็นจุดนัดพบทั้งยังมีลานระบำ นางเลือกจะเดินผ่านไปเนื่องด้วยจุดหมายปลายทางคือยอดหอชั้นบนสุด

เสียงฝีเท้าของคุณหนูตระกูลหรงดังพอที่จะทำให้บุรุษผู้ยืนเอามือไขว้หลังมองดวงดาวอยู่ก่อนหน้านี้รับรู้ถึงการมาเยือนของแขก เขาหันมาตามทิศทางของเสียงจึงได้พบว่าซิ่วอิงได้ยืนอยู่เบื้องหน้าแล้ว

“มาแล้วหรือแม่นางหรง” เขาเผยรอยยิ้มบางบนใบหน้า

ซิ่วอิงพยักหน้าเบา ๆ “เหตุใดคุณชายตงฟางจึงนัดข้ามาที่นี่หรือเจ้าคะ?”

“ค่ำคืนนี้ฟ้าโปร่ง เหมาะแก่การดูดาว” คุณชายพูดพร้อมหันไปเงยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรี

ซิ่วอิงเงยหน้ามองบนฟ้าท้องฟ้าเปิดโล่งมองเห็นหมู่มวลดาราได้ชัดเจน ตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นความสวยงามของนภายามค่ำคืน ซิ่วอิงค่อย ๆ เดินมาเกาะขอบระเบียงหอดาราด้วยความตื่นเต้น 

“งามมากเลยเจ้าค่ะ” นางยังคงไม่ละสายตาจากหมู่มวลดาราบนฟากฟ้า

“แม่นางชอบหรือไม่?” คุณชายตงฟางเดินมายืนข้างนางก่อนที่จะหันมาถาม

“เจ้าค่ะ” ซิ่วอิงหันมาตอบ ก่อนจะยืนนับดาวบนท้องฟ้าอย่างสนอกสนใจ

“เห็นดาวดวงนั้นหรือไม่?” 

คุณชายตงฟางชี้ไปที่ดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้าที่ดูแปลกตายิ่งกว่าดาวดวงใด ประกายดาวส่องแสงสักพักก็เปลี่ยนเป็นริบหรี่และกลับมาส่องแสงอีกครั้งเป็นเช่นนี้สลับกันไปเรื่อย ๆ ซิ่วอิงมองดูแล้วก็ได้แต่แปลกใจ 

“ดวงดาวนั้นเดี๋ยวริบหรี่เดี๋ยวส่องแสง ช่างดูประหลาดยิ่งเจ้าค่ะ” 

“นั่นคือดาวประจำตัวของผิงหยางกงจู่” 

“วีรสตรีนักรบน่ะหรือเจ้าคะ?”

ซิ่วอิงเคยได้ยินเรื่องผิงหยางกงจู่มาบ้าง เรียกได้ว่าเป็นต้นแบบที่นางนับถือยิ่งในความเก่งกล้าสามารถ และเป็นหนึ่งในเหตุผลที่นางตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพ เนื่องจากอยากสร้างชื่อให้เป็นที่ยอมรับได้อย่างเช่นองค์หญิงใหญ่แห่งต้าฮั่นผู้นี้

“ถูกต้องแล้ว…ดูเหมือนพระองค์จะพบเจอเรื่องยุ่งยากบางอย่าง ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก”

“เรื่องไม่ดีหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ได้หนักหนามากนัก อีกไม่นานคงมีจอมยุทธ์ผู้กล้าจากต่างโลกปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเป็นกำลังให้กงจู่อีกแรง” คุณชายตงฟางยังคงแกะคำทำนายจากการมองดวงดาวนั้น

“ต่างโลก? ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ”

“จักรวาลนี้ช่างกว้างใหญ่นัก โลกที่เราอยู่หาใช่โลกใบเดียวไม่ หากแต่ยังมีอีกมากมายเกินกว่าที่มนุษย์จะหยั่งรู้ได้”

คุณชายตงฟางยังคงทำให้ซิ่วอิงรู้สึกแปลกใจได้เสมอ ความสามารถของเขาเกินกว่าที่นางจะคาดเดา ไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีปัญญาเฉียบแหลมยังเป็นคนที่เก่งรอบด้านอีกด้วย

“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณชายมีความสามารถด้านโหราศาสตร์ด้วย”

“ข้าพอมีความรู้อยู่บ้าง ไม่ได้เก่งกาจอะไร” คุณชายตงฟางตอบอย่างถ่อมตัว

“ถ้าเช่นนั้นคุณชายพอจะบอกข้าได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าดาวดวงไหนเป็นดาวประจำตัวของข้า?” 

ซิ่วอิงถามด้วยความสนใจ ความรู้ด้านการทำนายดวงดาวของคุณชายตงฟางกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของนางได้เป็นอย่างดี บางทีดวงชะตาของนางอาจจะได้ดิบได้ดีเป็นใหญ่เป็นโตในอนาคตแบบคนอื่นเขาบ้างก็ได้…คุณชายตงฟางหันไปมองบนท้องฟ้าแล้วชี้ไปที่ดาวดวงน้อยดวงหนึ่งบนนั้น

“ดวงนั้น”

“เล็กจังเลยเจ้าค่ะ” 

ซิ่วอิงมองตามทิศทางที่คุณชายชี้ไป ก่อนจะชะเง้อมองยื่นตัวออกนอกระเบียงเพื่อให้เห็นดวงดาวชัด ๆ จนคุณชายตงฟาเห็นท่าไม่ดีต้องใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบกายของนางแล้วดึงกลับเข้ามาด้านในระเบียง จากนั้นจึงรีบปล่อยมือเพื่อไม่ให้นางตกใจเช่นคราวก่อน

“ระวังด้วย เดี๋ยวตกอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเงยหน้าไปมองดาวบนฟ้าอีกครั้ง

“เจ้าค่ะ…” นางก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนคนสำนึกผิด

“ดูเหมือนแม่นางจะมีที่มาไม่ธรรมดาเลยนะ…” คุณชายตงฟางมองดาวประจำตัวซิ่วอิงแล้วเอ่ยขึ้น

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?” ซิ่วอิงหันมาถามคุณชายเมื่อเห็นเขาอ่านดวงดาวของนาง

คุณชายเพียงแค่ยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้คุณหนูแห่งตระกูลหรงได้แต่ตั้งคำถามในหัวว่าคุณชายตงฟางผู้นี้มองเห็นอะไรในดาวดวงนั้นกันแน่ อย่างน้อยนางก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดี…

อีเว้นท์ปลดล็อกหัวใจ 2 ดวง (2)

จบ

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

@@Admin 

LinYa ดี

วันที่ แปด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น.

         ยามเช้ามืดหรือยามเหม่าปรากฎตัวขึ้น ฟ้าเริ่มประกายสีทองอ่อน เริ่มเห็นเผยแสงแรกของวันอย่างเงียบงัน สีส้มหม่นเจือกลิ่นหอมของหมอกอวลละมุนในอากาศลอยคลอเคลียตัวเรือนเงางามที่เงียบงันของหอดาราเฟยเทียนที่สูงเสียดฟ้าในสายตาของคนอื่น ๆ ราวกับจะจารึกเป็นบทกวีอันเล่าขานไว้บนแผ่นฟ้าทางทิศตะวันออก..ยามนี้ยังไม่ใช่ช่วงที่มีผู้คนพลุกพล่านของตลาดโดยรอบ แต่แสงโคมไฟนั้นยังมิได้ดับสนิทในยามราตรีที่ผันผ่าน มันยังกระพริบแสงริบหรี่วูบวาบอยู่เส้นเหนือเส้นทางสายหัตถศิลป์ด้านล้าง ป้ายฟ้าสีแดงพลิ้วไหวงดงามตามสายลมช่วงเช้าท่ากลางเสียงใบไม้ร่วงเล็กน้อยจากสายลมของฤดูร้อนที่ตอนนี้ยังไม่ร้อนมาก..

         ตัวหอเฟยเทียนนั้นดูแปลกตาแต่งดงามปลูกขึ้นด้วยไม้สนที่งดงามชั้นดีหลายต่อหลายต้น ฐานหอประกอบด้วยลักษณะแปดเหลี่ยมเรียงซ้อนกันสู่ยอดแหลมที่ประดับประดาไปด้วยกระดิ่งสีทองคำงามเล็ก ๆ จนได้ยินเสียงของพวกมันกระทบกันเบา ๆ ทุกครั้งที่สายลมพัดผ่านมันอย่างงดงาม ตรงฐานมีหอลานกว้างแล้วก็ร้านค้ามากมาย ล้วนแต่เปิดให้บริการในยามเช้า แต่ตอนนี้ยังไม่ครื้นเครงและคนก็ยังไม่เยอะ… ด้านบนที่หญิงสาวคนหนึ่งอยู่ตอนนี้เงียบเชียบราวกับหลุดออกมาจากมิติลับ ลมเย็นเฉียบแต่กลับไม่เกรี้ยวหราดแต่อย่างใด ทิวทัศน์ภายนอกของเมืองฉางอันยามเช้ารุ่งสางเมื่ออาทิตย์กำลังขึ้นขอบฟ้าค่อย ๆ แย้มออกมาทีละน้อยจากม่านหนอกเบาบางงดงาม..

         หากผู้ใดมาที่นี่ในยามนี้คงจะได้สัมผัสกับความสงบไม่ต่างจากเธอที่จ้องมองมัน นี้คือการหลุดพ้นจากเสียงของความวุ่นวายในช่วงเวลาทุกครั้ง เป็นห้วงเวลาที่เหมาะสมแก่การนั่งพิจารณาดวงดาวที่พึ่งลาลัยและแสงอรุ่นรุ่งที่กำลังผลิบานในทุกครั้ง

         หลินหยา …นางอยู่ในชุดอาภรณ์สีชมพูอ่อนละมุนใหม่ ราวกับเงาของกลีบดอกไม้ดอกเหมยในยามแรกแย้มงาม เรือนผมสีดำขลับของนางถูกเกล้าขึ้นอย่างเรียบร้อย ประดับด้วยดอกไม้เล็กน้อยที่แต่งไว้อย่างปราณีตงดงาม กลีบเล็กสีขาวปนชมพูนั้นแผ่ซ่านรับกับผิวนวลเปล่งพลั่งที่แทบจะไม่ต้องพึ่งแสงตะวันให้ช่วยการเรืองรอง ดวงตาที่แสนอ่อนหวานของเธอมองสิ่งที่อยู่ในมืองของตนเอง..

         “....” หอบผ้า..

         นางอยู่ในชุดผ้าฝ้ายเนื้อบางเบาที่ปลิวไหวได้เพียงเพราะสายลมยามเช้านั้นรำไรชะโลมเลียทั้งร่างกาย เธอไม่ดูเหมือนใครเลย ไม่เหมือนสาวตระกูลขุนนาง ไม่เหมือนนักเดินทาง ไม่เหมือนนักเดินทางพเนจรที่พึ่งหนีหมาปีนต้นไม้เมื่อวันก่อน ๆ หรือที่ผ่าน ๆ มา..ตอนนี้เธอเหมือนกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ออกมาจากภาพวาด ชวนให้คิดฝันว่าหากนางหลับตาลงเพียงหนึ่งลมหายใจ นางอาจจะสลายหายไปเป็นดอกไม้ที่ถูกทอขึ้นจากเสียงของซุนหรือขลุ่ยไม้ที่ก้องกังวาล

         หอบผ้านั้นเต็มไปด้วยเหรียญตำลึงแล้วก็เสื้อผ้าและของกินบ้างส่วน..เครื่องประดับเล็ก ๆ น้อย ๆ …และขลุ่ยไม้ไผ่..ที่ท่านพ่อและท่านแม่จากกว่างโจวส่งมาให้เธอพร้อมกับกระดาษโน๊ตที่เขียนด้วยลายมือ

         ‘หยาเอ๋อร์..พ่อกับแม่ส่งของมาให้ จงอย่าลำบากมากนัก หากต้องการสิ่งใดก็ส่งจดหมายบอกเรา ใช้ชีวิตให้มีความสุข พ่อกับแม่คิดถึงลูกเสมอ’

         แม้ว่าตอนนี้จะมีเงินมากมายอยู่ในอุ้มมือของตนเอง แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าอกข้างหนึ่งของเธอมันโหวงว่างอย่างโล่งราวกับไร้ดวงใจ..เธอจ้องมองด้านบนสุดที่เป็นระเบียงชมดาวที่สร้างอย่างปราณีต ไม้เก่าถูกเคลือบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้มันเงางามท่ามกลางแสงโชม จุดชมฟ้ากว้างขวางทั่วฉางอัน…เธอหันหน้าไปทางทิศใต้ ทิศบ้านเกิดของเธอ

        กว่างโจว..

         มือบางขยับวางห่อผ้าไว้ข้างตัวเบา ๆ ก่อนที่จะยกมือแนบอกของตัวเอง ดวงตากลมใสจ้องมองไปยังดวงดาวดวงหนึ่งที่ยังคงส่องประกายท่ามกลางม่านของฟ้าก่อนถึงช่วงเวลาเช้า ตรงั้น..คงเป็นที่บ้านก็คงจะมองเห็นเหมือนกันใช่ไหม? …

         “ท่านพ่อท่านแม่..ท่านปู่..น้องเล็ก…ต้นท้อที่จวนยังอยู่ดีหรือไม่นะ? หรือต้นเหมยข้างกำแพงยังอยู่ดีใช่ไหม?...แมวที่หลังครัวโตหรือยัง?...เหล้าข้าได้ที่หรือยัง..ท่านปู่แอบเอาไปดื่มอีกแล้วหรือไม่..” นางพึมพำกับตัวเอง หลินหยาไม่ได้ร่ำไฟ้ แต่แววตานั้นเหมือนกับเปียกชื้นอย่างเงียบงัน เงาของหญิงสาวปรากฎซ้อนกับท้องฟ้ายามนี้ และดวงน้อยใหญ่ที่ยังส่องอยู่เหนือปลายหอ เธอเหมือนอยากยกมือไปบนท้องฟ้า แล้ววาดเส้นเชื่อมดวงดาวตรงนั้นเหมือนสมัยยังคงเป็นเด็ก..

         ….สายลมยามเช้าพัดผ่านมาจากทางทิศใต้..กลิ่นอ่อน ๆ ของไม้กฤษณาดังขึ้นในความทรงจำที่ชัดเจน..เสียงโคมกระดาษและกระดิ่งปลิวชนกันจนทำให้มีเสียงอยู่ภายหลัง เมืองหลวงที่เริ่มตื่น มีทั้งความฝันความวุ่นวาย และตอนนี้ ณ หอดารา..มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่ได้รำพึง ไม่ได้คร่ำคราญ..แต่ในใจของนางยังคงมีเสียงจากบ้านเกิดกระซิบอย่างแผ่วเบาเสมอมา..

         ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน ฟ้าเดียวกันก็จะมีดาวดวงนั้นเสมอ

         หอคอยดาราเฟยเทียนสูงเสียดฟ้าราวกับจะทะลุผ่านเมฆสีทองอำพันงามยามรุ่งอรุณ กลางระเบียงชมฟ้าชั้นบนสุดยังคงเปลี่ยวเปล่าและว่างเว่นราวกับโลกที่หยุดนิ่ง มีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้นที่อยู่ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านเส้นไหมของผ้าคลุมเบา ๆ หลินหยายังคงยืนเงียบราวกับรูปวาด เธอจับห่อผ้าเหมือนเดิม ดั่งกลัวว่ามันจะร่วงไปกับความคิดถึงที่ค้างคาในใจของนางถึงบ้านเกิดที่กว่างโจว ถึงดวงดาวของทิศใต้ ถึงเสียงของท่านพ่อและท่านแม่ เสียงของครอบครัวพร้อมกับความหวังที่ว่าบุตรสาวของพวกเขาจะก้าวต่อไป..

         และแล้ว…

         เสียงฝีเท้าของผู้ที่มาเยือนอีกคนก็เบาเสียจนเหมือนไม่มีอยู่จริง แต่มันก็พอที่จะทำให้หลินหยารับรู้ได้ เธอเหลือบดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวมามองเพียงนิดเดียวเท่านั้น ไม่ตั้งใจและหัวใจของเธอก็แทบสะดุดจากปลายของเศษเสี้ยวของความทรงจำ เขา..ชายผู้นั้น ที่เปรียวดั่งหิมะยามเหมันต์ที่ไร้การละลาย..ผู้หนึ่งที่เคยโผล่ขึ้นมาช่วยเหลือเธอยามไร้ทิศทางตาม้าตาเรือหน้าศาลเจ้าสัจจเทพอี้เหอ ในตอนนั้นเธอเหมือนกับเด็กวัดกลางฝุ่นดินกับความวุ่นวายของโลกภายนอกที่ไม่อาจเอาตัวรอดได้

         แต่ในวันนี้เธอคือเด็กสาวในชุดขาวชมพูสะอาดละเอียดละออ เงียบขรึมและมีแววตาในสีน้ำตาลมะพร้าวของนาง..แม้เธอจะเปลี่ยนไป แต่เขายังคงเหมือนเดิม ชายหนุ่มที่มีใบหน้าสงบนิ่ง ดวงตาเยือกเย็นไร้ระลอกคลื่น ที่ภายในนั้นมีน้ำเสียงที่เรียบยิ่งกว่าสายลมและกลิ่นอายของความเหงาที่แฝงเร้นราวกับวิญญาณที่ส่องลอยไม่ยอมจางหาย..

         เขานั่งลงใต้เสาไม้แล้วไม่หันมองนางด้วยซ้ำ ราวกับไม่มีความจำเป็น ไม่แสดงความรู้สึกใดให้มากเกินจำเป็นมือของเขาถือขยับมือหยิบจอกแล้วก็เทน้ำสีใสลงแล้วดื่มมันราวกับแค่ถือถ่วงน้ำหนักเวลา ริมฝีปากนิ่งสนิทราวกับจะแช่โลกทั้งใบไว้ให้กลายเป็นน้ำแข็ง หลินหยามองเขาผ่านหางตาของนาง ก่อนที่เมื่อเสี้ยววินาทีเท่านั้น เธอก็เบนสายตาลงไป ไม่ใช่เพราะว่าเธอกลัว แต่่เพราะเธอเรียนรู้ว่าความเงียบของใครบางคน คงจะศักดิ์สิทธิ์พอ ๆ กับเสียงของเขาในวันแรกที่พบหน้ากัน..แม้ไร้ชื่อ..

         แม้เขาจะไม่พูดอะไร แม้ดวงตาคู่นั้นจะดูเหมือนไร้ชีวิต แต่สิ่งที่สะท้อนจากแววตานั้นกลับเป็น…..คนที่กำลังอ่อนแออยู่ เขาคง เขาคงคิดว่าเธออ่อนแอเกินไป แต่ตอนนี้เธอดูเริ่มค่อย ๆ เข้มแข็งขึ้นไม่จำเป็นต้องให้ใครมายื่นมือแม้แต่น้อย

         ภายใต้แสงดาวยามย่ำรุ่ง ความเงียบและความคิดที่พัวพัน หลินหยายืนนิ่งตรงระเบียง ลมยามเช้าไล้ผ้าคลุมบางของนางเบา ๆ แม้ว่าแสงฟ้าจะเริ่มจับขอบฟ้าทางทิศตะวันออก หญิงสาวก็ยังคงไม่ได้นอนแม้แต่น้อยจากเมื่อคืนวาน..แน่นอนว่ามันเห็นได้จากขอบตาที่คล่ำลงเพียงเล็กน้อยของสตรีใบหน้าราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ความคิดถึงบ้านยังคงวนเวียนในอกตรม เสียงกระซิบของความเดียวดายยังคงแนบเนียนกับลมหายใจงาม และในช่วงเวลาที่เงียบงันเกินไป..ก็อยู่ด้านหลังของเธอ

         ชายหนุ่มที่เธอไม่อาจรู้ชื่อ และไม่เคยคิดถาม เขาอยู่ในชุดสีเข้มที่มีแววของความเหนื่อยล้าในดวงตา แม้ว่าเขาจะไร้ซึ่งการแสดงออก แต่ท่าทางที่พิงเสาและจอกในมือก็บอกแล้วว่าเขามาอยู่ด้วยตนเอง ไม่ใช่มาเฝ้าเธอ มันคือความบังเอิญพบกันอีกครั้งหลังจากเมื่อวันก่อนได้พบกันเป็นครั้งแรก ไม่มีคำใดเอ่ยทัก ไม่มีประโยคเปิดบทสนทนา มีเพียงท่านชายที่ยกถ้วยดื่มจิบเงียบ ๆ แล้วทอดสายตาของตนเองไปยังปลายฟ้าราวกับทะลุผ่านร่างของหลินหยาไปเลย

         เด็กสาวยืนนิ่งตรงนั้น ความรู้สึกแปลกประหลาดแผ่ซ่าน คนคนนี้น่ากลัวจริง น่าจะเหมือน..เหมือนอะไรก็ไม่รู้..ตอนนี้เขาดูเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่พูดไม่ได้..นางเลยกุมมือนิดหน่อยแล้วเอ่ยขึ้นเหมือนกับพูดกับลม “นอนไม่กลับเหมือนกันหรือเจ้าคะ?..” นางถามผ่านสายลมให้ส่งไปถึงเขาโดยไม่ได้หันกลับมาหรือสบตาแม้เพียงแต่น้อย เสียงนางค่อยเหมือนลมที่ปลิ้วไหว เขาไม่ตอบในทันที มีเพียงดื่มสิ่งที่อยู่ในมือ

         “ข้าหลับยากมาโดยตลอด” เขาตอบในที่สุด เป็นเสียงเย็น ดิ่ง ลึก แล้วก็ไม่แข็งกร้าวขนาดนั้น.. ส่วนหลินหยาเธอก็พยักหน้านิดหน่อยเพราะหากผ่านสายลมไป เขาจะตอบเธอ “แล้วทำไมท่านถึงขั้นมาที่นี่ล่ะเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามอีกครั้งและคิดว่าจะไม่ถามมากกว่านี้..

         “ด้านล่างมันเสียงดัง” เขาตอบกลางมองไปที่ดวงดาวหนึ่งที่กำลังจะเลือนหายไปกับแสงอรุณแห่งนี้ ส่วนเธอ เด็กสาวที่อายุน่าจะน้อยกว่าบุตรสาวของเขาเสียอีกก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับจะยื่นส่งมันให้เลือนหายไปในสายตาของนาง.. หลินหยาเหมือนคิดอะไรสักอย่างเธอเงียบไป..

       “ท่านชายรู้จักดวบดาวไหม..ถ้ามองทางทิศใต้ ตรงนั้นคือดาวบ้านเกิดของข้า..อยู่ใต้ดาวดวงนั้น”

         เขาไม่ได้พูดอะไรต่อและเธอเองก็เหมือนกัน ทำเพียงขยับดวงตามองไปก่อนที่มันจะคต่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับความคิดถึงที่ค่อย ๆ สิ้นสุดลง.. เธอเงียบจนกระทั่งหนึ่งเค่อ แล้วหลินหยาก็เหลือบมองเขาอีกครั้งเธอขยับมืออุ้มหอบผ้าไว้ “เช่นนั้นข้าขอตัวท่านชาย..ขอให้ท่านสำราญ” เธอไม่เอ่ยแนะนำตัว เขาก็ไม่เอ่ยชื่อของตนเอง มันคือความรู้จักที่ไม่สนิท ความรู้จัก ที่ไม่รู้จัก กันและกัน

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 02 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอดาราเฟยเทียน

หอดาราเฟยเทียน...ยามซวีราตรีที่ฟ้าเปิดต้อนรับเงาจันทร์เต็มวง สาดแสงสีเงินล้อมด้วยประกายดาวโรยพร่างบนฟากฟ้าดุจเส้นไหมฟ้า หลินหยาสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายบางเบาเดินตัดฝูงชนอย่างแผ่วเบา ฝ่ากลิ่นเครื่องหอมจากแผงเร่ กลิ่นยำสมุนไพรที่ลอยมาจากด้านล่างกับเสียงหัวเราะคิกคักของสาวน้อยหนุ่มน้อยที่นัดพบกันหน้าลานระบำฟ้าดิน แต่สำหรับหลินหยา...สถานที่แห่งนี้ไม่ได้ดึงดูดนางด้วยเสียงดนตรีหรือแสงสีเร้าใจ หากแต่เป็นความเงียบสงบที่สูงขึ้นไป...สูงพอจะหลีกเร้นจากเสียงหัวใจคนอื่น และปล่อยให้เสียงของตัวเองกระซิบอยู่ในอก

เธอก้าวขึ้นบันไดไม้ทีละขั้นอย่างมั่นคง ดวงตากลมหวานทอดมองบันไดเวียนที่ยาวราวจะหมุนขึ้นสวรรค์ เมื่อมาถึงชั้นบนสุด ประตูไม้เลื่อนเปิดออกสู่อากาศเย็นสบาย แสงจันทร์กระทบระเบียงหินสลัก ด้านหน้าไม่มีแม้เงาคนใด หลินหยายืนอยู่ท่ามกลางยอดหอที่เงียบสงบเหนือความวุ่นวายรอบล่าง ผมยาวเพียงไหล่ของเธอมีส่วนที่หลุดออกมาจากที่เกล้าจนปลิวไสวตามสายลม ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ทางบ้านเกิดของนาง เมืองผานอวี้ เขตเจียวจื่อ ดินแดนใต้ฝนที่เธอจากมาไกลจนแทบจดจำกลิ่นดินกลิ่นหญ้าไม่แม่นนักแล้ว

“ท่านพ่อ..หากท่านรู้ว่าข้าโดนจับเข้าวัง..โดนจับเข้าคุก โดนข่มขู่และมีพิษในร่างกาย..เดินทางตามเมืองใหญ่..ท่านคง…”  หลินหยาก้มหน้า หยาดน้ำค้างหล่นจากเปลือกไม้เหนือศีรษะ ร่วงลงบนหลังมือที่ขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดบางเบา เสียงลมหายใจสั่นพร่าอย่างคนที่ไม่อาจข่มความรู้สึกใด ๆ ไว้ได้อีกต่อไป "ข้าเป็นบุตรสาวที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ...ท่านพ่อท่านแม่..." เสียงขาดหายเมื่อจู่ ๆ รู้สึกถึงความร้อนแปลบที่ข้างจมูก...มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะปลายริมฝีปากอย่างไร้สติ และแล้วรอยสีเข้มก็ปรากฏบนปลายนิ้วนั้นเลือด...เลือดที่ไหลช้า ๆ จากจมูก

“อีกแล้วเหรอ...” นางกระซิบ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยืนนิ่ง ดั่งยอมรับมันอย่างไม่มีทางเลือก พิษในกายเริ่มแสดงอาการถี่ขึ้นจากที่เคยสัญญาณเลือนรางกลับกลายเป็นคมชัด มันกัดกินชีพจรภายในอย่างเงียบงัน บางคราวเหมือนฝันร้าย บางคราวก็เป็นแค่เลือดหยดหนึ่ง...แต่หลินหยาเองรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่แค่อีกครั้งหากแต่เป็นสัญญาณว่าครั้งต่อไปจะย่ำยีเธอมากกว่านี้ มืออีกข้างคว้าขอบระเบียงแน่น เธอยืนนิ่ง ร่างกายโอนเอนเหมือนจะทรุด ทว่ากลับยันไว้จนไม่ล้ม

เธอยังไม่ตาย ไม่ได้เจอคนที่ควรเจอ ยังไม่ได้ส่งยิ้มให้ใครบางคน ยังไม่ได้บอกว่าขอบใจ ยังไม่ได้แม้แต่บอกใครเลยว่าเธอกลัวแค่ไหน...เธอหลับตาลงช้า ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ไล้ผิวซีดของเธอเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยนหญิงสาว หลินหยาเช็ดคราบเลือดที่ริมจมูกด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างเบามือ ไม่ใช่เพราะกลัวเลอะหรือแคร์ความงาม หากแต่เป็นเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นโดยเฉพาะคนที่เธอรัก

แสงจันทร์คลี่ม่านลงบนปลายขลุ่ยไม้ไผ่ที่เธอหยิบขึ้นแนบริมฝีปาก ลมค่ำพัดผ่านพุ่มสนและยอดไม้เบื้องล่างพาเสียงขลุ่ยลอยล่องไปอย่างแผ่วเบา ท่วงทำนองช้า เรียบ เรียงราวกับบันทึกความคิดถึงละมุนละไม ความเหงาที่มิได้เศร้าหมอง แต่สุกใสเหมือนดวงตาของใครคนหนึ่งที่กำลังเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ หรงเล่อยืนอยู่ในเงาของเสาไม้แกะสลักด้านหลังหลินหยา ใบหน้าเรียบนิ่ง แสงจันทร์ต้องใบหน้างามที่สงบเย็นโดยไม่ต้องประดับรอยยิ้มใด นางฟังเงียบ ๆ โดยไม่ส่งเสียง ไม่ขัดจังหวะขลุ่ย ไม่แม้แต่จะขยับเท้าให้พื้นไม้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด จนกระทั่งเสียงขลุ่ยสุดท้ายลอยผ่านปลายโน้ตแล้วแผ่วหายไปกับลม

 

“มาอยู่ตรงนี้เอง..หลินหยา” เสียงของหรงเล่อเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมกับก้าวออกจากเงาไม้ เดินเข้าหาเพื่อนรักที่ยังยืนอยู่หน้าแนวระเบียง “ข้าเดินหาทั่วบ้านเล็กของท่านพ่อ คิดว่าเจ้ากลับไปนอนแล้วเสียอีก” หรงเล่อหยุดยืนห่างไปเพียงสองก้าว สีหน้าท่าทีไม่ได้ตำหนิ แต่ก็มีร่องรอยของความห่วงใยชัดเจนในแววตา

หลินหยาหันกลับมา ยิ้มบางคล้ายจะขอโทษ ดวงตากลมหวานทอประกายวาววับเล็กน้อย “ข้าแค่ออกมาดูดาวน่ะ คิดถึงบ้านเฉย ๆ…เลยแวะมาที่นี่ก่อน” นางเงยหน้าขึ้นก่อนจะชี้นิ้วเรียวไปยังจุดหนึ่งในฟากฟ้า ซึ่งเป็นกลุ่มดาวไม่เด่นนัก แต่กลับเปล่งแสงคงที่ท่ามกลางกลุ่มดาวที่แย่งกันระยิบระยับ “เห็นไหม? ดวงดาวดวงนั้นน่ะมันอยู่ทางทิศใต้บ้านเกิดข้า เมืองผานอวี้…บางที ท่านพ่อข้าอาจกำลังมองดวงดาวดวงนี้อยู่เช่นกัน”

หรงเล่อเงยหน้ามองตาม ท่ามกลางลมเย็นและความเงียบสงบที่รายล้อม ขณะเดียวกันเงาม่านในดวงตานางก็คล้ายจะสั่นไหว นางพยักหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ถ้าเช่นนั้น...เราจะมองดาวดวงนั้นด้วยกัน ดีหรือไม่?” หลินหยายิ้ม ดวงตาทอแววอบอุ่นจนเหมือนจะกลบความเจ็บป่วยที่เธอปกปิดไว้จากโลกทั้งใบ เธอไม่พูดอะไร เพียงเดินไปหยุดข้างหรงเล่อแล้วพิงระเบียงเบา ๆ เงียบไปครู่ใหญ่ มีเพียงลมเย็นกับแสงโคมกระดาษที่ลอยขึ้นช้า ๆ 

ใต้แสงจันทร์ที่กลั่นออกจากฟากฟ้าเยี่ยงหยดน้ำค้าง ห่อหุ้มยอดหอดาราเฟยเทียนราวกับม่านบางของห้วงฝัน หลินหยายืนอยู่ตรงนั้นไร้เสียง ไร้ท่าทีจะเอ่ยวาจาออกมา ดวงตาคู่โตทอประกายวาวเย็นสลับสั่นไหว ใบหน้าสวยที่เคยมีรอยยิ้มแฝงความขี้เล่นยามพบผู้คน ตอนนี้กลับสงบเสียจนแทบไม่หลงเหลือเงาความขบขันอยู่เลยแม้สักนิดเดียวหลินหยามองดาว...ดวงเดียว ดวงนั้นไม่ใช่ดาวที่สว่างที่สุดในฟ้า ไม่ใช่ดาวนำทางหรือดาวประจำดินแดนใด หากแต่เป็นดาวที่เธอเชื่อว่าพ่อของเธอที่เมืองผานอวี้...อาจมองขึ้นมาเจอดวงเดียวกัน

เธอสูดลมหายใจเงียบ ๆ แล้วปล่อยออกมาเชื่องช้า แต่ลมหายใจนั้นกลับสั่นเครือในช่วงท้าย น้ำตาไม่หลั่งลงมาทันที หากแต่คลอค้างอยู่ในตาอย่างดื้อรั้น...ราวกับว่าแม้แต่น้ำตาเองก็ยังไม่กล้าร่วงลงสู่แก้มของหญิงสาวผู้ไม่เคยยอมให้ใครเห็นความอ่อนแอ

หรงเล่อเห็นแล้วก็เงียบอยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะขยับเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ นางไม่พูดอะไร ไม่เอ่ยถาม ไม่ร้องเรียกชื่อ เพียงยกแขนโอบร่างของหลินหยาไว้หลวม ๆ จากด้านข้าง แล้วจึงขยับให้กลายเป็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ลมหายใจของนางแนบอยู่ใกล้ใบหูของอีกฝ่าย มือหนึ่งลูบหลังเบา ๆ อย่างสม่ำเสมอและมั่นคง "เจ้ายังตัวเล็กอยู่เลย..." หรงเล่อกระซิบอย่างอ่อนโยน เสียงนั้นเหมือนพี่สาวที่ไม่ได้พูดปลอบ แต่แค่รับรู้...และพร้อมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดหรือเงียบก็ตาม หลินหยามิใช่เด็กน้อยที่ต้องการคำปลอบใจ หรือเสียงหวานพร่ำปลุกขวัญ เธอคือคนที่ต่อให้บาดเจ็บแทบล้มตายก็ยังหยิบขนมให้คนอื่นกินก่อน คือเด็กสาวที่อดทนแบกบางอย่างไว้อย่างเงียบงันตั้งแต่วันที่นางได้พบกันแต่ต่อให้แข็งแกร่งเพียงใด หลินหยาก็ยังเด็กกว่าเธอสองปี ยังเป็นน้องน้อยของหรงเล่ออยู่ดี

"หากเจ้าคิดถึงบ้าน...ก็ไม่เป็นไรที่จะคิดถึง" เสียงของหรงเล่อค่อย ๆ ลูบความเงียบให้ราบเรียบ "หากเจ้ารู้สึกเหนื่อย...ก็ไม่เป็นไรที่จะพักคืนนี้ข้าอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน" อ้อมแขนของหรงเล่อกระชับแน่นขึ้นเพียงเล็กน้อย ลมหายใจของนางยังคงอุ่นอยู่ใกล้แก้มของหลินหยา หลินหยาไม่เอ่ยตอบคำใด ริมฝีปากของเธอสั่นน้อย ๆ ดวงตาที่มองดาวเริ่มพร่ามัวจนมองไม่เห็นขอบฟ้าอีกต่อไป เธอไม่พูด ไม่ร้องไห้เป็นสาย ไม่สะอึกสะอื้น แต่เธอซบหน้าลงกับไหล่ของหรงเล่ออย่างเงียบ ๆ และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำว่าร้องไห้ในแบบของหลินหยา

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: พบและพูดคุยกับ NPC ตัวประกอบ หลิว หรงเล่อ

รางวัล: - 

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 12.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก หอดาราเฟยเทียน

อีเว้นท์ ภารกิจ “ผูกด้ายแดงผิดคู่” ตอน สืบหาความจริง

ท้องฟ้ายามสายส่องแสงเจิดจ้าลงมาบนหอสูงของหอดาราเฟยเทียน อาคารทรงสูงทำด้วยศิลาและไม้เรียงอย่างประณีตตั้งตระหง่านกลางถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก หลินหยาเข้ามาในห้องทำการของเหล่านักปราญช์ที่ดูดาว ภายในประดับด้วยกลไกจักรกลและเครื่องมือสังเกตดาวที่งดงามราวกับงานศิลป์ เสียงฟันเฟืองขยับและลูกเหล็กหมุนเป็นจังหวะดังเบา ๆ หลินหยาก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง สายตากวาดมองรอบด้านด้วยความตื่นตา ก่อนจะเรียกหานักดาราศาสตร์ด้วยเสียงใส 

“สวัสดีเจ้าค่ะ มีผู้ใดอยู่หรือไม่ ข้ามีเรื่องรบกวนสอบถามเจ้าค่ะ”

ชายวัยกลางคนในชุดยาวสีน้ำเงินเข้มที่มีกลิ่นหมึกจาง ๆ เดินออกมาจากด้านใน เขามีเคราสั้นที่ดูเรียบร้อยและดวงตาคมที่เหมือนจะมองทะลุฟากฟ้าได้ หลินหยารีบโค้งคำนับแล้วพูดอย่างจริงจัง “ท่านนักดาราศาสตร์ ข้ามีเรื่องรบกวนสอบถาม ข้าอยากรู้เกี่ยวกับปรากฏการณ์ทางดาราศาสตร์ที่อาจส่งผลกระทบต่อ…ความรัก”

ชายผู้นั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาแฝงรอยขำจาง ๆ “ความรักรึ? แม่นางตัวน้อย ความรักมิใช่สิ่งที่จะถูกควบคุมด้วยดวงดาวได้ง่ายดายเช่นนั้นหรอก แต่…” เขาเดินไปหมุนแผงกลไกแสดงตำแหน่งดวงดาวที่หมุนรอบ ๆ โดม เสียงกลไกดังแกร๊ก ๆ จนหลินหยาต้องยืดคอมอง “หากแม่นางอยากรู้จริง ช่วงนี้มีปรากฏการณ์หนึ่งเกิดขึ้น ดาวคู่เสน่ห์ดาราคู่ที่เกี่ยวพันกับแรงดึงดูดของหัวใจมันโคจรผิดปกติ ช่วงนี้เส้นทางมันบิดเบี้ยวจากที่เคยเป็น”

  “โคจรผิดปกติ? แล้วมันส่งผลต่อสิ่งใดหรือเจ้าคะ” หลินหยาขมวดคิ้ว สายตาเปล่งประกายด้วยความสนใจ

นักดาราศาสตร์เงยหน้ามองฟากฟ้าผ่านช่องเปิดขนาดใหญ่บนเพดาน “เมื่อดาวคู่เสน่ห์ผิดตำแหน่ง พลังที่ควรจะเชื่อมความรักให้ตรงกันกลับทำให้เกิดความสับสน เส้นทางของหัวใจมนุษย์อาจไขว้กัน เกิดความเข้าใจผิด หรือความรักที่ไม่เป็นไปตามที่ควรจะเป็น” เขาหันมามองนางด้วยแววตาจริงจัง “ในช่วงเวลานี้ คู่รักบางคู่จะคลาดกัน บางคู่จะพบกันโดยไม่คาดคิด และบางคู่…จะถูกผูกไว้กับชะตาที่บิดเบี้ยว”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของหลินหยาสั่นไหว นางเม้มปากแน่น ความคิดมากมายแล่นผ่านหัว ดาวคู่เสน่ห์โคจรผิดปกติ…นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ด้ายแดงบางเส้นถูกผูกผิดคู่ในศาลเจ้าท่านเยว่เหล่า!

“ถ้าเช่นนั้น…ไม่ได้มีแค่ความผิดพลาดของมือใคร แต่เป็นฟ้าลิขิตที่กำลังสั่นคลอน?” นางพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

นักดาราศาสตร์เพียงยิ้มบาง ๆ “ฟ้าย่อมเคลื่อนไหวไปตามครรลอง แต่หัวใจมนุษย์ต่างหาก ที่จะเป็นผู้กำหนดว่าจะเดินตามฟ้าหรือฝืนมัน”

หลินหยาก้มศีรษะอย่างเคารพ “ข้าซาบซึ้งในคำสอนของท่านยิ่งนัก” ก่อนจะหันหลังเดินออกจากหอดารา ดวงตาส่องประกายมุ่งมั่นยิ่งกว่าเดิม ถ้าดาวเล่นตลกกับชะตาความรัก…ข้าจะหาทางแก้มันเอง!

เมื่อหลินหยาก้าวถึงประตูไม้แกะสลักลวดลายดาวดวง เธอกำลังจะก้าวเท้าออกไปจากหอดาราเฟยเทียน แต่แล้วเสียงเรียกนุ่มทุ้มกลับดังขึ้นจากด้านหลัง “แม่นางน้อย…” นางชะงักเล็กน้อยหันกลับไปมอง เห็นบัณฑิตนักดาราศาสตร์คนเดิมเดินออกมาจากเงามืดของเครื่องกลไก เขาถือหนังสือปกสีน้ำเงินเข้มที่มีกลิ่นหมึกจาง ๆ และร่องรอยการใช้มานานแรมปีในมือ “ตำรานี้…” เขาก้าวเข้ามาใกล้ยื่นหนังสือมาให้นาง ดวงตาสีเข้มคู่นั้นทอแสงบางอย่างราวกับแฝงความลึกลับ “เป็นตำราโหราศาสตร์เบื้องต้น แม่นางลองศึกษาไว้เถิด อาจช่วยให้เจ้ามองเห็นสิ่งที่ดวงดาวกำลังบอกได้บ้าง”

“มะ…ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่สอบถามชั่วคราวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้อง—” หลินหยาถอยหลังไปก้าวหนึ่งด้วยความประหม่า ยกมือขึ้นโบกปฏิเสธ

แต่ไม่ทันให้นางพูดจบ ชายผู้นั้นกลับก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว ยัดตำรานั้นลงในมือเล็ก ๆ ของนางอย่างเด็ดขาด รอยยิ้มมุมปากของเขาฉายแววลึกลับยิ่งกว่าเมื่อครู่ “รับไว้เถิด แม่นาง ข้าให้โดยไม่คิดสิ่งตอบแทน หากมีสิ่งใดไม่เข้าใจ…เจ้ามาหาข้าได้เสมอ”

สายตาของเขาขณะพูดแฝงความลึกล้ำ คล้ายมีอะไรซ่อนอยู่ลึกเกินกว่าจะอ่านได้ง่าย ๆ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องหลินหยาจนหัวใจนางเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ ความเย็นวาบแล่นไปตามแผ่นหลัง ขนลุกเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้ นี่เขาตาหวานใส่ข้าใช่ไหมเนี่ย? นางพยายามไม่มองสบตาตรง ๆ รีบก้มศีรษะแล้วพึมพำขอบคุณ 

“ขอบคุณท่านนักดาราศาสตร์…ข้าจะ…พยายามศึกษาเจ้าค่ะ” ชายผู้นั้นเพียงพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนพอใจ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในเงามืดของโดมอย่างเงียบเชียบ ทิ้งให้บรรยากาศรอบตัวนางคล้ายมีบางสิ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

หลินหยากอดตำราแนบอกแล้วรีบก้าวเท้าออกมาจากหอดาราอย่างรวดเร็ว เมื่อพ้นประตู นางก็พ่นลมหายใจยาวอย่างโล่งอก “โอ๊ย…ขนลุกชะมัด รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่เลย…” แต่ถึงจะพูดแบบนั้น มือของนางกลับกำตำรานั้นแน่น ราวกับรู้ดีว่าภายในเล่มนี้อาจซ่อนคำตอบของปริศนาหลายอย่างที่กำลังรอให้เธอไขมันออกมา

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  เมื่อพรสวรรค์บอกว่าคุณจะเจอคนแปลก ๆ ก็เจอซะเลย

รางวัล: ตำราโหราศาสตร์เบื้องต้น (เล็กน้อย)

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอดาราเฟยเทียน

อีเว้นท์ ภารกิจ “เคล็ดลับขนมหวานและความลับขันที: แผนการพิชิตใจจงฉางชื่อ”

หอสูงเฟยเทียนในยามบ่ายคล้อยทอดเงายาวลงบนถนนสิบลี้ที่กำลังคึกคักด้านล่าง แต่บนยอดหอแห่งนี้กลับเงียบสงบ ราวกับแยกขาดจากความวุ่นวายของโลกเบื้องล่าง หลินหยาก้าวขึ้นบันไดวนอย่างระมัดระวัง ปลายผ้าฮั่นฝูสีอ่อนสะบัดเบา ๆ ไปตามแรงลมที่พัดลอดเข้ามาจากหน้าต่างสูง เมื่อก้าวถึงชั้นบนสุด างก็เห็นร่างของเสี่ยวจ้าวจื่อยืนพิงราวไม้สีเข้ม ดวงตาของเขาเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ไกลสุดสายตา ใบหน้าสงบแต่กลับแฝงเงาเศร้าและความกังวลลึก

“เสี่ยวจ้าวจื่อ…” หลินหยาเรียกเสียงแผ่ว นางก้าวเข้าไปใกล้ก่อนเอียงหน้ามองเขาอย่างห่วงใย “เกิดอะไรขึ้นหรือ ทำไมเจ้าดูเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเช่นนี้?”

เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนาง ราวกับเพิ่งรู้สึกตัวจากภวังค์ พอหันมามองก็เห็นแววตาใสซื่อของหลินหยาที่จับจ้องมาเต็มไปด้วยความห่วงใย ใบหน้าเขาแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาอึกอักตอบ “มิ…มิได้มีสิ่งใดดอกขอรับ เพียงแค่บางครั้ง…ข้าก็นึกถึงเรื่องเก่า ๆ ในวัง เรื่องที่ข้าเองก็ไม่อาจเล่าให้ผู้ใดฟังได้ง่าย ๆ” หลินหยาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาหวานฉายแววจริงจัง นางก้าวเข้ามาใกล้จนแทบอยู่ในรัศมีเดียวกับลมหายใจ “ถ้าเจ้าลำบากใจจะเล่าก็ไม่เป็นไร…แต่ข้าเป็นห่วงเจ้านะเสี่ยวจ้าวจื่อ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงคนอื่นง่าย ๆ ข้าขี้เป็นห่วงจะให้ข้านิ่งเฉยได้อย่างไร?…ข้ามิอาจนิ่งเฉยได้หรอก”

คำพูดนั้นทำให้เสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้างเล็กน้อย เขาไม่เคยชินกับการที่ใครแสดงความห่วงใยให้กับตนเองตรง ๆ เช่นนี้ เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นจนแทบจะกลบเสียงลมพัด เขาก้มศีรษะลงหลบสายตานาง “แม่นางหลิน…ท่าน…เป็นคนแรกที่เอ่ยกับข้าเช่นนี้ นอกจากอาจารย์กับไม่กี่คนในห้องเครื่องแล้ว…ก็ไม่เคยมีผู้ใดแสดงความใส่ใจต่อข้าเช่นนี้เลยขอรับ”

หลินหยายิ้มอ่อน ดวงตาเป็นประกายอบอุ่น นางยกมือเล็ก ๆ ขึ้นแตะไหล่เขาเบา ๆ “ไม่ว่าเจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด เจ้าก็คือเสี่ยวจ้าวจื่อสหายของข้า ข้าเห็นความจริงใจและความพยายามในตัวเจ้าเสมอ ต่อให้เจ้าไม่บอกอะไรข้าก็ยังคงอยู่ตรงนี้…เพื่อเจ้านะ” คำปลอบโยนและความจริงใจนั้น ทำให้เงาเศร้าที่เกาะกุมหัวใจของเสี่ยวจ้าวจื่อค่อย ๆ คลายลงไปทีละน้อย แทนที่ด้วยความรู้สึกอุ่นวาบที่ก่อตัวขึ้นภายในอก เขาเงยหน้าขึ้นมองหลินหยาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปสายตาของคนที่เริ่มเชื่อว่าตนเองอาจจะไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป

เสี่ยวจ้าวจื่อเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาเขาเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าสีอ่อนที่ยังไม่ถึงยามค่ำ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าสืบมาได้อย่างหนึ่ง…ว่าท่านจางกงกง มักจะมาที่หอเฟยเทียนแห่งนี้ในคืนเดือนดับขอรับ เห็นว่าเขาจะขึ้นมาที่ชั้นบนสุดเพื่อชมดวงดาวเพียงลำพัง”

หลินหยาเลิกคิ้วขมวดคิ้วเข้าหากันน้อย ๆ ความประหลาดใจผุดขึ้นในใจ นางกระซิบถามเสียงเบา “จางกงกง…มาที่นี่ในคืนเดือนดับงั้นหรือ? เหตุใดเล่าจึงต้องเป็นคืนเดือนดับ? เพื่อดูดาวให้ชัดกว่าปกติหรือ?” น้ำเสียงของนางแฝงทั้งความสงสัยและความสั่นไหวเล็กน้อย เพราะนางไม่เคยรู้มาก่อนเลย

เสี่ยวจ้าวจื่อส่ายศีรษะช้า ๆ สีหน้าของเขาแฝงความเศร้าและความลังเล “ข้าเองก็ไม่แน่ใจนักขอรับ แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าคิดได้คือ…มันอาจจะเกี่ยวข้องกับอดีตของเขา” ดวงตาของเขาสั่นสะท้อนราวกับย้อนนึกถึงเรื่องราวที่สืบมาได้ “มีข่าวลือแพร่สะพัดในวังมานาน ว่าเมื่อครั้งท่านจางกงกงยังเป็นเพียงขันทีน้อย เขาเคยถูกดูถูกเหยียดหยามและทรมานอย่างน่าสมเพชจนแทบสิ้นหวัง… หากมิใช่เพราะองค์ฮ่องเต้ยุคปัจจุบันสมัยยังเป็นเพียงไท่จื่อยื่นพระหัตถ์ช่วยเหลือไว้ เขาอาจจะไม่รอดมาถึงวันนี้ก็เป็นได้ขอรับ”

หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อยแม้นางจะรู้เรื่องราวนี้มาก่อนอยู่แล้วแต่การได้ยินจากปากของเสี่ยวจ้าวจื่อกลับทำให้หัวใจของนางบีบรัดแน่นขึ้น นางเผลอกำชายเสื้อแน่นความรู้สึกบางอย่างถาโถมเข้ามา ทั้งเวทนา ทั้งโกรธแค้นแทน ทั้งปวดร้าวที่ชายผู้นั้นต้องเผชิญกับความมืดมนในอดีตมาตลอดอย่างโหดร้าย… “เขา…” หลินหยาพึมพำเสียงเบา ดวงตาหวานทอดลงต่ำราวกับกลัวว่าแม้แต่ดวงดาวบนฟ้าก็จะเห็นความอ่อนแอที่เผยออกมา “นั่นสินะ…จางกงกงถึงได้มองดาวในคืนที่มืดมิด มันอาจเป็นเพียงคืนที่เขาจะได้เห็นแสงดาวชัดที่สุด… หรืออาจเป็นคืนที่เตือนให้เขาจำได้ว่า ต่อให้มืดมิดเพียงใด สักวันก็ยังมีดาวที่ส่องสว่าง…”

เสี่ยวจ้าวจื่อมองนางสีหน้าเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจ เขาเอ่ยเสียงหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย “แม่นางหลิน…บางทีท่านอาจจะเป็นดวงดาวของเขาก็เป็นได้ขอรับ ดวงดาวที่เขามองหาในยามมืดมน” ทันทีที่ได้ยินคำนั้นหัวใจหลินหยาสะท้านไหวทันที แก้มเนียนแดงซ่านขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ คำพูดนั้นทำให้นางนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันแทงใจดำของความรู้สึกที่เก็บซ่อนมาตลอด

หลินหยากัดริมฝีปากน้อย ๆ ดวงตาหวานสั่นไหวเมื่อเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ก็…พยายามอยู่นะ แต่เขาน่ะ…หึงข้ามากจริง ๆ เป็นคนขี้หึง ขี้หวงเหลือเกิน เหมือนกลัวตลอดเวลาว่าจะเสียข้าไป…” แก้มของนางค่อย ๆ แดงก่ำขึ้นทีละน้อย ขณะสารภาพออกมาตรง ๆ โดยไม่เสแสร้งใด ๆ คำพูดและท่าทางนั้นทำให้เสี่ยวจ้าวจื่อมองนางด้วยความประหลาดใจปนอบอุ่นในใจ เขาเห็นได้ชัดว่าความรู้สึกที่แม่นางหลินหยามีต่อจางกงกงนั้นเป็นของจริงแท้ ไม่ใช่เพียงความลุ่มหลงชั่วครู่ แต่มันคือความผูกพันที่ฝังลึกแม้ชายผู้นั้นจะเป็นขันทีผู้ที่ไม่อาจมีบุตรสืบสกุลได้ แต่หญิงสาวกลับรักและมั่นในเขาโดยไม่หวั่นเกรงสายตาคนทั้งโลก

เสี่ยวจ้าวจื่อหลุบตาลง หัวใจของเขาสะท้อนวาบด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “น่าเหลือเชื่อจริง ๆ ขอรับ…” เขาพึมพำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาแฝงความหม่นเศร้า “บางที…เขาอาจมีฝันบางอย่างก็เป็นได้…ความฝันที่แม้จะเป็นขันทีก็ยังอยากมีชีวิตที่ไม่ต่างจากคนอื่น” น้ำเสียงนั้นทำให้หลินหยาหันไปมองเขา ใบหน้าน้อยฉายชัดด้วยความสงสัยและเอ็นดูในเวลาเดียวกัน เสี่ยวจ้าวจื่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเบาหากเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ข้าเอง…ก็เคยมีความฝันเหมือนกันนะขอรับ” เขายกยิ้มจาง ๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่กดทับไว้ “ตั้งแต่เด็ก…ข้าอยากเป็นนักดาราศาสตร์ อยากศึกษาดวงดาว อยากรู้ว่าบนฟากฟ้านั้นมีเรื่องราวอะไรซ่อนอยู่ แต่โชคชะตากลับเล่นตลก ข้าเข้าวังตั้งแต่อายุหกขวบ…หลังครอบครัวยากจนในชนบทตัดสินใจมอบข้าให้วังหลวงเพื่อแลกเพียงข้าวสารหนึ่งถุงกับเงินอู่จูไม่กี่เหรียญเท่านั้นเองขอรับ” เขาหัวเราะเบา ๆ แต่หัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น “ตั้งแต่นั้น ข้าก็ไม่เคยได้เงยหน้ามองดาวอย่างใครเขาอีกเลย…มีเพียงคืนที่ต้องทำงานหนักในห้องครัว ล้างหม้อ ฟืนไฟสุมอยู่ตรงหน้าแทนที่จะได้เฝ้ามองฟากฟ้า”

หลินหยานิ่งฟัง ความสงสารแล่นพล่านในใจ นางเห็นได้ชัดว่าความใฝ่ฝันในวัยเยาว์ของเสี่ยวจ้าวจื่อยังไม่เคยหายไป เพียงถูกซุกซ่อนไว้ใต้ชะตากรรมอันโหดร้ายและในแววตาอ่อนโยนที่หลงเหลืออยู่นั้น มีบางสิ่งที่ทำให้นางอยากบอกเขาว่าไม่ว่าวันนี้เขาจะเป็นใครความฝันวันวานก็มิได้สูญเปล่า

และหลังจากนั้นไม่ชั่วนาทีเสี่ยวจ้าวจื่อตกตะลึงเมื่ออยู่ ๆ หลินหยาก็ขยับเข้ามาใกล้ เขาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อมือเล็กอุ่นนุ่มนั้นเอื้อมมาจับมือเขาแน่นอย่างไม่ลังเล หญิงสาวดึงเขาเข้ามา ซบศีรษะของเขาลงบนไหล่บางของตนเอง ราวกับพี่สาวผู้โอบอุ้มปลอบโยนโลกทั้งใบให้เด็กชายที่เคยถูกทอดทิ้งมาแสนนาน “จางกงกงคงไม่ว่าหากข้าทำเช่นนี้…” หลินหยากระซิบเบา ๆ น้ำเสียงสั่นไหวแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นแห่งความจริงใจ “ข้าทำเพื่อบอกเจ้าให้รู้ว่าข้าก็จริงใจกับเจ้า…ไม่ต่างจากกับเขาเลย”

เสี่ยวจ้าวจื่อตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบเจ็บอก ความอบอุ่นที่ไม่คุ้นเคยค่อย ๆ ไหลผ่านร่างกาย เขาได้แต่ปล่อยให้ไหล่ของหญิงสาวซับความสั่นไหวในใจไว้เงียบ ๆ

หลินหยายกมือลูบเบา ๆ ที่หลังมือของเขาแล้วเอ่ยต่อด้วยถ้อยคำที่ทำให้ชายหนุ่มผู้เคยเผชิญแต่ความเดียวดายแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “อย่างน้อย….เจ้า…ก็ยังโชคดีที่ได้พบกับอาจารย์เติ้ง ที่คอยสอนเจ้าเรื่องอาหาร ได้พบเจอข้าที่พร้อมจะเป็นเพื่อนเจ้า หากเจ้าต้องการครอบครัวที่จริงใจ ข้าคนนี้…จะเป็นพี่สาวหรือน้องสาวให้เจ้าเองก็ได้” น้ำเสียงอ่อนโยนสั่นสะท้านแต่ทว่าแน่วแน่ “เจ้ามิได้อยู่ตัวคนเดียว…เดินหน้าต่อไปได้ หากเมื่อใดเหนื่อยล้าจงมาพักกับข้า ข้าจะทำอาหารหรือกระทั่งบรรเลงดนตรีเพราะ ๆ ให้เจ้าฟังเสมอ และหากวันใดเจ้าตัดสินใจจะออกจากวังหลวง…ข้าจะเก็บเงินไว้สร้างบ้าน ต้อนรับน้องชายคนนี้อย่างเต็มใจ”

เสี่ยวจ้าวจื่อเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นระริก ความอุ่นร้อนคลอหน่วยตา หัวใจที่เคยคิดว่าถูกปิดตายค่อย ๆ ถูกเปิดออกด้วยถ้อยคำและสัมผัสจากสตรีที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่อาจพูดอะไรได้ทันที นอกจากปล่อยให้น้ำตาหยดใสไหลซึมช้า ๆ ลงบนไหล่ของหลินหยา พร้อมเสียงกระซิบสั่นเครือว่า

“แม่นางหลิน…ขอบคุณจริง ๆ ขอรับ ข้า…ไม่รู้เลยว่าตลอดมาข้ารอคอยคำพูดเหล่านี้อยู่…”

สายลมอ่อนพัดไหวปลายแขนเสื้อของหลินหยาเมื่อทั้งสองผละออกจากกัน สตรีน้อยขยับมือเล็กเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มเสี่ยวจ้าวจื่ออย่างเบามือ รอยยิ้มละมุนแฝงด้วยความห่วงใยทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นในพริบตา “ข้าอยู่ตรงนี้…เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น” หลินหยากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างจริงใจ “เราจะช่วยเหลือกันเสมอ หากเจ้าต้องการสิ่งใดก็บอกมาได้เลย เถ้าแก่ร้านในตลาดตะวันออกอย่างข้า…จะสนับสนุนเจ้าเต็มที่ หากจางกงกงหึงข้ากับเจ้าอีกข้าจะไปเอ็ดเขาให้เอง เจ้าไม่ต้องกังวล”

เสี่ยวจ้าวจื่อที่ยังคงมีร่องรอยความเศร้าบนดวงหน้าเงยขึ้นมองหญิงสาว ก่อนที่มุมปากจะค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ดวงตาเขาฉายประกายดีใจและอบอุ่น ความโดดเดี่ยวที่กดทับมานานคลายลงในชั่วขณะ เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยเหมือนเกรงใจ แต่ก็ไม่อาจซ่อนความปลื้มปริ่มนั้นได้ “แม่นางหลิน…ข้าจะจดจำคำพูดนี้ไว้ให้ขึ้นใจเลยขอรับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ แววตาสั่นระริกไปด้วยความซาบซึ้ง

จากนั้นเขาเปลี่ยนท่าที ยกยิ้มบางขึ้นคล้ายจะคืนความร่าเริงกลับคืน “งั้นเราไปสถานที่ต่อไปกันดีกว่าเถอะขอรับ ข้าเชื่อว่าแม่นางหลิน…จะต้องแปลกใจกับสิ่งที่ข้าจะบอกหลังจากนี้”

หลินหยาที่ได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยทั้งความสงสัยและความตื่นเต้น เธอผงกศีรษะรับคำ ไม่ซักไซ้อะไรเพิ่มเติมในตอนนี้ ปล่อยให้เขาได้เก็บงำความลับเล็ก ๆ นั้นไว้ก่อน ทั้งสองจึงก้าวออกจากหอดาราเฟยเทียนลงสู่ถนนอีกครั้ง ท่ามกลางแสงอาทิตย์บ่ายที่ทาบเงายาวไปตามพื้นหินกรวด และก้าวเท้าตรงไปยังฝั่งตะวันตกของถนนสิบลี้ ปลายทางใหม่ที่รอคอยจะเผยความลับอันแปลกใจให้กับหลินหยาในไม่ช้า

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  ผมชอบท่อนนี้มากง่า คือหมายถึงโรลนี้ กินใจผมมาก

รางวัล: ผ้าเช็ดหน้าลายดวงดาว (ไอเท็มประกอบฉาก)