[ขบวนคหบดีลู่]

ขบวนคหบดีลู่

{ ถนนสิบลี้}

【 ขบวนคหบดีลู่ 】
『 เดินทางนับร้อยลี้เพียงเพื่อพบหน้า 』

ขบวนเดินทางของคหบดีลู่ที่มาพร้อมกับสินค้ามากมาย ถือโอกาสเข้ามาค้าขายพร้อมทั้งหาช่องทางพบปะคนรู้จักภายในเมือง ใครใคร่อยากเจรจาธุรกิจ ใครใคร่อยากซื้อข้าวของ ขอเพียงมุ่งเข้ามายามที่ล้อหยุดหมุน เมื่อนั้นแผงค้าแผงขายจะถูกเปิดออกต้อนรับผู้มีกำลังทรัพย์ทุกคน

[ขบวนคาราวานสกุลลู่]

(1) ขบวนคาราวานใหญ่ที่จะขายสินค้าให้กับพ่อค้ารายย่อยที่มี หนังสืออนุญาตการค้า

[ใบตราพ่อค้าสกุลลู่] ต้องสวมใส่ตลอดที่มาทำการค้าขายเพื่อยื่นแสดงตัวตน

2) หลังคนในคาราวานตรวจหนังสือก็จะอนุญาตให้คุณเข้าไปช้อปปิ้งเลือกสินค้าไปค้าขายได้

3) โอนเงินชำระสินค้า รวมภาษีทุกครั้ง

หมายเหตุ: หากได้รับหนังสือแนะนำจากคุณหนูสกุลลู่ (ลู่ไป๋หรั่น) ได้รับส่วนลด 5%

ดูรายการสินค้า

(คลิก)

Ximenqing ดี

วันที่ 1 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 19.00  น




การซื้อขาย


หลังจากที่โจวจินกลับเมืองเขาก็เห็นคาราวานสกุลลู่มาเปิดขายของ ชายหนุ่มจึงแวะไปเดินชมซักหน่อยของนั้นก็มีทั่วๆไป แต่ว่าโจวจินดันเหลือบไปเห็นของที่น่าจะมีรค่ามากๆอยู่ด้านนึงเขาก็เลยเดินไป


"ทางนี้ผ่านได้เฉพาะพ่อค้าที่มีตราตระกูลลู่นะขอรับ" คนคุ้มกันผ่ายมือขวางโจวจินไว้และขอดูบัตร


"ข้าเป็นพ่อค้าสกุลโจวขอรับ นี่ ใบอนุญาติ" โจวจินโชว์ใบอนุญาติ


"ขออภัยด้วยขอรับ ผ่านได้เลย" คนคุ้มกันหลีกทางให้


โจวจินเดินเข้าไปเลือกของมากมาย มีของมากมายนาๆ ชนิด แต่ที่ชายหนุ่มสนใจที่สุด คือใบชาที่ดูท่าทางสดใหม่นี่ ชายหนุ่มไม่รอช้าสั่งซื้อมาทันที


โจวจินซื้อ  ใบชาหลงจิ่ง 60 ชุด ในราคาชุด ล่ะ 30 อีแปะ


หลังจากจ่ายเงินและรับของโจวจินก็จากไปด้วยความสุข


---------------------------------------------------


ใบชาหลงจิ่ง 60 ชุด ในราคาชุด ล่ะ 30 อีแปะ ราคารวม 1800 อีแปะ ภาษี 5 % รวม โอน 1,900 อีแปะ

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 1 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 19.20  น


โจวจินนึกขึ้นได่ว่าสินค้าพวกนี้ค่อนข้าง ดีมากๆ เขาเลยคิดที่จะซื้อไปขาย เขาจดลิสรายการส่งให้พ่อค้า และรับของตามนี้


หลงจิ่ง 63 = 1890 อีแปะ
ไป๋หาวอิ๋นเจิน 36 = 1080 อีแปะ

สุราซีเฟิ่ง 2 = 40 ตำลึงทอง  



----------------------------------------------------------

ใบชาหลงจิ่ง 140/200 สต็อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 30 อีแปะ

หลงจิ่ง 63 = 1890 อีแปะ  (เหลือ 77)

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 200/200 สต็อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 30 อีแปะ

ไป๋หาวอิ๋นเจิน 36 = 1080 อีแปะ (เหลือ 164)

สุราซีเฟิ่ง 6/6 สต๊อก

มูลค่าสินค้า(ต่อไห): 20 ตำลึงทอง

สุราซีเฟิ่ง 2 = 40 ตำลึงทอง  (เหลือ 2)



รวมโจวจิน จ่าย 2970 ภาษี 5 % รวม 3150 อีแปะ
                     40 ตำลึงทอง ภาษี 5% รวม 43 ตำลึงทอง

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 1 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 19.40  น


โจวจินนึกขึ้นได่ว่าสินค้าพวกนี้ค่อนข้าง ดีมากๆ เขาเลยคิดที่จะซื้อไปขาย รอบที่ 2 เขาจดลิสรายการส่งให้พ่อค้า และรับของตามนี้


หลงจิ่ง 60 = 1800 อีแปะ
ไป๋หาวอิ๋นเจิน 60 = 1800 อีแปะ



----------------------------------------------------------

ใบชาหลงจิ่ง 77/200 สต็อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 30 อีแปะ

หลงจิ่ง 60 = 1800 อีแปะ (เหลือ 17)

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 164/200 สต็อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 30 อีแปะ

ไป๋หาวอิ๋นเจิน 60 = 1800 อีแปะ (เหลือ 104)




รวมโจวจิน จ่าย 3600 ภาษี 5 % รวม 3800 อีแปะ
                  



@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 2 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 5.00  น


โจวจินตื่นมาแต่เช้าตรู่ เพื่อที่จะมาซื้อสินค้าที่ คาราวาน โจวจินยื่นใบสั่งซื้อ


ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 60 ชุด ปริมาณ เงิน 1800 อีแปะ

ใช้เวลาไม่นานโจวจินก็ได้สินค้าจนครบ

-------------------------------------

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 104/200 สต็อก

มูลค่าสินค้า(ต่อชิ้น): 30 อีแปะ (คงเหลือ 44) -60 ชุด

โจวจินจ่ายเงิน 1900 อีแปะ รวมภาษีแล้วขอรับ

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 18 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 7.30 น




โจวจินตัดสินใจมาซื้อของที่ขบวนคหบดีหลู่อีกครั้ง


ครั้งนี้เขามาด้วยความมั่นใจและส่งใบสั่งซื้อไปดังนี้

เนื้อเป็ดอูยา 100/100 สต๊อก โจวจินซื้อ 96 ชิ้น

มูลค่าสินค้า(ต่อไห): 16 อีแปะ  รวม 1536 อีแปะ

เนื้อกวาง 100/100 สต๊อก โจวจินซื้อ 90 ชิ้น

มูลค่าสินค้า(ต่อไห): 21 อีแปะ รวม 1890 อีแปะ

หลังจากนั้นโจวจินก็จ่ายเงินพร้อมภาษีไปและรับของมา

-------------------------------------------------------

รวมราคา 3426 ภาษี 5 % เป็นราคารวม 3667 +@Admin

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

แสงแดดยามเว่ยส่องลอดร่มไม้ลงมาบนผิวถนนสิบลี้ ขบวนของคหบดีลู่ทอดยาวเต็มเส้นทาง ประดับด้วยผืนผ้าหรูหรา กลิ่นน้ำอบน้ำปรุงลอยคลุ้งในอากาศแทรกกับกลิ่นหอมของขนมจีบที่คนรับใช้ในขบวนถือเดินผ่านอย่างเร่งรีบ เสียงบ่าวไพร่สื่อสารกันเบา ๆ ด้านข้างรถลากทองประดับลวดลายฟ้าคราม ทุกอย่างดูงดงามหรูหรา

หลินหยาเดินฝ่าขบวนเหล่านั้นมาอย่างเงียบ ๆ ก้าวเท้าช้า ๆ แบบที่เรียกได้ว่าท่าทางสง่างามอยู่ แต่ดวงตาเธอกลับล่องลอยเหมือนไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความจริง ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยแววตาเจ้าเล่ห์สดใสของหญิงสาว กลับเต็มไปด้วยความเหม่อลอยแบบคนที่ยังไม่หายจาก ‘บางอย่าง’ นางกำลังคิด..คิดหนักมาก ๆ "ข้าเป็นอะไรไปกันนะ…" นางพึมพำในลำคอ พลางยกมือขึ้นเกาศีรษะเบา ๆ สีหน้าเหมือนกับแมวที่พึ่งเห็นเงาของตัวเองในน้ำแล้วไม่แน่ใจว่าเงานั่นใช่ตนหรือไม่

หลินหยาเม้มริมฝีปากน้อย ๆ สีแดงจางของนางคล้ายมีสีระเรื่อบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับนัก...แต่แก้มกลับร้อนวาบชัดเจนเสียจนนางต้องเบือนหน้าหนีแสงแดด "ฝันอะไรกันเนี่ยเมื่อคืน...ข้าฝันว่า ข้ามีอะไรกับผู้ชาย...ร้อนแรง..เสียงเตียงกระทบผนังตึก ๆ ๆ ...แถมยังมองไม่เห็นหน้าด้วยสิ!!" นางเผลอบ่นออกมาเบา ๆ พลางยกมือปิดปากเพราะกลัวจะพูดแรงเกินไป แต่เอาความจริงนะ..ไม่มีใครได้ยินหรอก กลางตลาดแถวขบวนสินค้ายาวเหยียดขนาดนี้

นางนั้นเดินเหมือนร่างวิญญาณที่ลอยออกจากร่างจริงไปแล้ว "บ้าที่สุดเลย..ทำไมต้องฝันแบบนั้นด้วยวะ แถมเป็นตอนนอนอยู่บ้านของท่านหลิวอันด้วย อยู่ข้าง ๆ หรงเล่ออีกต่างหาก!! หากวันหนึ่งนอนกับนางอีกรอบลุกมาเจอข้ากัดผ้าห่มร้องครางขึ้นมาเพราะฝันแบบนั้นจะทำยังไงเล่า!" นางมองขบวนคหบดีลู่ผ่านสายตาเหม่อลอย ชุดหรูราคาแพงและข้าวของมากมายกลับไม่มีค่าใด ๆ เท่ากับคำถามที่วนอยู่ในหัวตนเอง

“นี่ข้ากำลังเข้าสู่วัยสาวเต็มตัวแล้วหรือ...ข้า...เป็นสตรีจริง ๆ แล้วสินะ?..แตกเนื้อสาวหรอ?..เหี้ยอะไรวะเนี้ย” หลินหยาเดินหลบจากขบวนคหบดีลู่ ยกชายผ้าขึ้นเล็กน้อยขณะเดินเหมือนสติหลุด ลมพัดเอาเส้นผมบางเบาปลิวไสว ดวงตาหวานฉ่ำของหญิงสาวยังคงสะท้อนภาพความฝันลาง ๆ

ใต้เท้าเถียนเฟิงในชุดขุนนางประจำยศ เดินทอดน่องอย่างเงียบสงบริมฟุตบาทที่ทอดตัวยาวข้างถนนสิบลี้ แววตาเรียบนิ่งกวาดผ่านขบวนรถของคหบดีลู่ด้วยความสนใจในเชิงเศรษฐกิจมากกว่าการเมือง พลางถือบัญชีไม้ไผ่ที่มัดเป็นเล่มอยู่ในมือซ้าย ขณะที่พัดขนนกในมือขวากวัดแกว่งเบา ๆ ตามจังหวะลมร้อนบ่ายวันนั้น คล้ายใช้มันขับไล่ฝุ่นผงกับเสียงเจื้อยแจ้วของพ่อค้าแม่ค้าบนสองฟากถนนมากกว่าจะสร้างความเย็นใด ๆ แต่แล้ว...สายตาใต้เท้าที่คมกริบราวใบมีดกลับหยุดนิ่งที่ร่างหนึ่งซึ่งกำลังเดินสวนทางมากลางแดด

หลินหยา…วันนี้นางสวมชุดเรียบ ๆ เดินมาด้วยท่าทางซังกะตายแต่มีเอกลักษณ์แบบที่ต่อให้เขาไม่หันมองก็รู้ว่าเป็นนางแต่ท่าทางของนางตอนนี้กลับเหมือนแมวที่โดนราดน้ำตอนเช้าแล้วตอนบ่ายก็ยังไม่หายง่วงหรือสติหลุด

พอหลินหยานั้นเห็นใต้เท้าเถียนเฟิงเธอก็โบกมือให้เขาเบา ๆ  ด้วยรอยยิ้มเหนื่อย ๆ แบบคนที่ฝืนใช้ชีวิตต่อไปทั้งที่ยังเจ็บข้างใน พร้อมถามเสียงสดใสกลั้วเหนื่อยหอบเล็กน้อย “ใต้เท้า...ท่านมาทำงานหรือเจ้าคะ? ข้าไม่เคยยักกะจะเจอท่านกลางฉางอันเช่นนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ” คำพูดง่าย ๆ จากนางแฝงด้วยความจริงใจที่ยากจะต้านทานในโลกนี้ได้ เสียงนั้นไม่ได้อ่อนหวานหรือหยดย้อย แต่มันจริงอย่างน่าขัน

เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย พัดขนนกหยุดเคลื่อนไหวชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “มาเดินตรวจตลาดกลางวัน...ดูการไหลเวียนของเงินในเมือง” น้ำเสียงเขายังคงราบเรียบ แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงนั้นที่ไม่ใช่ภาระหน้าที่ของขุนนาง แต่เป็นน้ำเสียงของใครบางคนที่...ไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จักตรงนี้ และไม่คาดว่าจะรู้สึก ‘ดีใจเล็ก ๆ’ เช่นกัน เขากวาดตามองนางอย่างเงียบ ๆ แล้วเอ่ยเสริม เหมือนชี้ตำหนิแต่ก็ไม่เฉียดใกล้เกิน

“หน้าตาเจ้าเหมือนคนที่เพิ่งฝันไม่ดีมา หรือดื่มเหล้าแล้วลืมตื่น” ดวงตาคู่นั้นจ้องลึกลงมาที่นาง เหมือนอยากรู้คำตอบแต่ไม่อยากถามตรง ๆ

พอหลินหยาได้ยินเช่นนั้นเธอก็หลุดขำแห้ง ๆ แผ่ว ๆ ไม่รู้จะตอบยังไงเลยโอ้ยย “ข้า...แค่โตขึ้นมานิดเดียวเท่านั้นเองเจ้าค่ะ” นางตอบพลางยิ้มเก้อ มือลูบหน้าตัวเองเบา ๆ แก้มแดงน้อย ๆ อย่างน่าขันเพราะว่านางก็โตขึ้นจริง ๆ ไม่เคยฝันแบบนั้นเลยบ้าจริง..ไม่ได้หน้าแดงเพราะเขินใต้เท้าเถียนเฟิงนะโว้ยยย หน้าแดงเพราะเขินเรื่องความฝัน

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มองนางจากหัวจรดเท้า "โต...อย่างนั้นหรือ"

“อ้อ..ก็แบบโตพอจะฝันเรื่องที่ไม่กล้าบอกใครได้น่ะเจ้าค่ะ” นางแกล้งว่าพลางเม้มปากเบา ๆ แล้วหันมาทำเสียงสดใสกลบเกลื่อน “ใต้เท้า ท่านไม่ต้องไปทำงานดูขบวนคหบดีลู่หรือเจ้าคะ? ท่าทางคนเยอะเหลือเกิน ข้าเกรงว่าท่านจะโดนผู้คนเหยียบจนต้องไถลไปกินขนมจีบอยู่มุมถนนนะเจ้าคะ”

เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขาพัดพับพัดลงอย่างเรียบเฉียบ สบตานางราวกับวัดใจ แล้วเอ่ยช้า ๆ แต่มั่นคง “อืม..ก็ยังรู้ว่าข้าทำงานนะ” เขาบอกเช่นนั้น ส่วนหลินหยาก็ยิ้มแห้ง แบบแต่งชุดมาเต็มยศขนาดนี้ก็จะไม่ให้รู้ว่าทำงานก็ยังไงอยู่นะ แค่ผ่านทางมาเจอหน้ากันเนี้ย

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอาไปปลดดดดด 6 ดวงโว้ยยยยยย

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 30 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

เถียนเฟิงหรี่ตาลงช้า ๆ คล้ายครุ่นคิดบางอย่าง ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ทอดเงาทาบหน้าร้านขายผลไม้อยู่ใกล้ ๆ สายลมพัดแผ่วจนชายเสื้อเขาโบกไหวเบา ๆ ขณะปลายนิ้วเรียวของเขาหยุดการเคลื่อนไหวบนพัดขนนก เงียบอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยเรียบ ๆ ขึ้นราวกับพูดเรื่องไม่สำคัญนัก “ยามเว่ยพรุ่งนี้...เจ้าว่างหรือไม่?” เสียงของเขาเบา แต่แฝงน้ำหนักชวนให้หลินหยาหันขวับมามองทันที คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“หืม?..ก็ว่างเจ้าค่ะ? ท่านมีอะไรหรอ? ถ้าใช้งานข้าไม่รับนะท่านชอบใช้งานแบบให้ข้าไปเสียตัว..หรือท่านจะนัดข้าไปไหนหรอเจ้าคะ?” หลินหยาเอ่ยขึ้นท่าทางดูจะไม่ค่อยไว้วางใจกับการนัดหมายของอีตาคนนี้เอาเสียเลย..

เถียนเฟิงที่ได้ยินก็เหมือนจะอยากลอบถอนหายใจ อย่างน้อยนางก็ยังคงระแวงเขาเหมือนเคยแต่ก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น ชายหนุ่มเอ่ยตอบพลางสบตานางอย่างไม่หลบเลี่ยงอะไรบ่งบอกว่ามันคือความจริง “โรงอุปรากรซ่านเถียนเฉียวหร่ง ถนนฉางอันตะวันตก” คำตอบของเขาเรียบง่ายจนเกือบจืด แต่น้ำเสียงกลับแฝงความหมายลึกซึ้งบางอย่าง หลินหยาเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากช้า ๆ คล้ายหมั่นไส้ในความเงียบขรึมของอีกฝ่ายเสียมากกว่า

“หืม?..โรงอุปรากรหรือเจ้าคะ?” น้ำเสียงของนางสูงขึ้นเล็กน้อย “ข้านึกว่าใต้เท้าเถียนเฟิงจะชวนข้าไปถกตำรา หรืออ่านบัญชีรายได้วังหลวงเสียอีก” เถียนเฟิงถอนหายใจเบา ๆ เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าเป็นพวกพูดตรงมากเพียงใดแถมบางครั้งก็คิดอะไรแปลก ๆ “ไปดูการแสดง” เขาตอบสั้น ๆ ดวงตายังคงนิ่ง แต่มีแววอ่อนลงเมื่อเอ่ยต่อ “...ดื่มกินนิดหน่อย พักหูพักตา เจ้ามีแต่เรื่องหนักใจมาตลอด ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องการอย่างอื่นบ้าง”

หลินหยาขมวดคิ้วครุ่นคิด สีหน้าของนางดูสับสนอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วเอ่ยยิ้มกว้างอย่างจงใจ “อ้อออออ” เสียงลากยาวแบบเจ้าเล่ห์ “...ไปกินเหล้าเคล้านารีดูการแสดงน่ะเอง ทีแรกข้าก็นึกว่าท่านชวนข้าไปฟังประมูลผ้าทอหยกเสียอีก!”

เถียนเฟิงกระพริบตาแผ่ว ๆ หนึ่งที แล้วพับพัดลงอย่างสุภาพเรียบเฉียบพลัน “บางครั้งเจ้าก็ดูฉลาดเกินไป...” เขาว่าพลางเหลือบมองนาง “บางครั้งก็เหมือนไม่ฉลาดเลย” คำพูดของเขาไม่ถึงกับเหน็บแนม แต่หลินหยากลับหัวเราะออกมาอย่างสดใสเพราะว่าเขาชอบพูดว่าเธอไม่ฉลาดจนชินแล้วล่ะ พลางเอ่ยแล้วโบกมือแบบโอเค ๆ ก็ได้ ๆ

“เจ้าค่ะ ๆ งั้นเดี๋ยวข้าไปแน่นอนเจ้าค่ะ ถ้าท่านจะจ่ายค่าดูให้นะ ไปดูโรงอุปรากรกับใต้เท้าเถียนเฟิง..โห..ไปเล่าให้คนอื่นฟังใครจะเชื่อไหมล่ะเนี้ยเจ้าคะ” เธอกล่าวขณะก้าวถอยหลังไปอย่างซุกซน รอยยิ้มของนางยังคงติดบนใบหน้าท่าทางสดใสแบบคนที่เหมือนกับมองว่าอีกคนก็ไว้ใจได้พอสมควรนะเนี้ย “ท่านจะพาข้าไปดูเบื้องหลังแบบที่พวกคนใหญ่คนโตชอบทำกันไหม?...ข้าอยากดูตอนพวกเขาแต่งหน้าตากันจังเลย...แต่อาจจะรบกวนนะเนีร้ย อ้อ...แล้วก็ท่านอย่าลืมสั่งของอร่อย ๆ ให้ข้าล่ะ ข้าหิวง่าย..แต่ไม่เอาเต้าหู้เพราะท่านก็น่าจะจำได้ว่าข้ากินไม่ได้...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะใส่ชุดงาม ๆ ไปเลยเจ้าค่ะ จะได้สมกับที่เป็นการชมอุปรากรที่นั้น” หลินหยาเอ่ยอย่างสดใสแบบที่เด็กสาวชอบทำเป็นประจำ ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเพราะเป็นครั้งแรกที่มีคนชวนไปดูการแสดง

เถียนเฟิงพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปจริงหรือไม่ “เจ้า...อย่าใส่ชุดงามเกินไปนักเลย ข้าไม่อยากให้ใครมองเจ้าเกินข้า” …..ฮะ?..อะไรนะ? ฉินจ๊ะะะะ

หลินหยาเหมือนได้ยินอะไรไม่ชัด แต่พอทวนคำในหัวแล้วก็ทำหน้าอึ้งกิมกี่ใส่อีกคน..เชี้ย อีตาใต้เท้านี้มันสมองพลิกอะไรมาวะเนี้ย ทำไมมันพูดออกมาแบบนี้ละเนี้ย ส่วนเถียนเฟิงก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทว่าคิ้วเรียวเหนือดวงตาสุขุมกลับเลิกขึ้นนิดเมื่อเห็นสีหน้า ‘เหว่อจัด’ ของหลินหยา ราวกับไม่ค่อยชินกับปฏิกิริยานี้เสียเท่าไร แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร เพียงปล่อยให้หญิงสาวตรงหน้าได้โวยวายอย่างที่ใจนางต้องการ

“ท่านพูดอะไรของท่านเนี้ยยยย ขนลุกนะเจ้าคะ!” หลินหยาทำหน้าตกใจให้ใส่เขาแบบเต็มแรงเสียไม่ได้เลยทีเดียว นางกอดตัวเองแน่นพลางทำหน้าเบ้เหมือนจะขนลุกจริง ๆ ด้วย “วันนี้อ่ะข้าขนลุกตั้งแต่ตื่นแล้ว ท่านจะจะมาพูดอะไรให้ข้าขนลุกอีกหรอเจ้าคะ..ฮึยยยย เดี๋ยวข้าก็เป็นไข้เอาหรอกเจ้าค่ะ” นางว่าพลางทำท่าทางเหมือนคนหนาวสั่น แล้วถอนหายใจแรงเฮ์อก ๆ ทำท่าทางลูบแขนไปมาเหมือนจะปัดไอคำพูดโรแมนติกของใต้เท้าตรงหน้าออกไปจากผิวตัวเองซะที

“โอ้ยยย ข้าไปละ ไม่อยากตัวร้อนเป็นไข้เพราะท่านหรอกนะเจ้าคะ” หลินหยาบอกพลางทำตาเหล่ใส่อีกคน ส่วนเถียนเฟิงก็ทำเพียงกระพริบตาเล็กน้อย พยายามไม่หัวเราะกับท่าทางของหลินหยาในตอนนี้ แม้ดวงตาของเขาจะเผยความขบขันบางเบาอยู่ลึก ๆ ก็ตามที “หากเจ้าเป็นไข้เพราะคำพูดข้า...” เขากล่าวเรียบ ๆ พัดในมือขยับเบาเป็นจังหวะ “...ข้าก็มีตำราแพทย์อยู่บ้าง จะรักษาให้”

“ไม่เอาเจ้าคะ! ท่านหมอบอกข้าว่าห้ามเครียด ห้ามงานหนัก แล้วก็ต้องพักเยอะ ๆ เพราะพิษยังอยู่ในตัวข้านะเจ้าคะ ถ้าข้าไปให้ใต้เท้าเถียนเฟิงรักษา ข้าคงกลายเป็นคนไข้ที่หายยากที่สุดในประวัติศาสตร์แน่ ๆ!...น่ากลัววง่าาา” หลินหยาทำหน้าระอาใจแบบจริงจังเหมือนว่าเธอเชื่อเต็มที่ว่าอีกฝ่ายจะรักษาเธอแน่ กดจุดผิดที่ทำไงอ่ะ อีตานี้เอาแต่ชอบจับคนอื่นเป็นเบี้ย แต่มันดันจะมารักษาเธอ สมองกลับปะเนี้ย แล้วก็สะบัดหน้าเดินไปอีกทางอย่างคนงอนแบบไม่ได้งอนจริง แต่ก็ยังไม่ลืมหันกลับมาชี้นิ้วใส่เขาเบา ๆ พร้อมยิ้มตาเป็นประกาย

“ข้าไปเดินเล่นนอกเมืองก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันที่โรงอุปรากรนะเจ้าคะ ห้ามเบี้ยวนะใต้เท้าเถียนเฟิง” พูดจบก็รีบสาวเท้าเดินจากไป ทิ้งกลิ่นดอกไม้และความร่าเริงไว้เบื้องหลัง ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังนางเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงช้า ๆ และกล่าวกับลมเบา ๆ

“ข้าไม่เคยเบี้ยวนัดเจ้าเสียหน่อย...” คำพูดนั้นหล่นหายไปกับเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของหลินหยา ขณะที่เถียนเฟิงยังคงยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คนที่วุ่นวาย บนถนนสายคึกคักของฉางอัน คล้ายเขามิได้อยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่กลับอยู่ในโลกอันเงียบงัน...ที่มีแค่เสียงหัวเราะของนางก้องสะท้อนในใจ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เขาชวนหนูไปดูหนังงงงง

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 13.30 น. ณ ถนนสิบลี้ ขบวนคหบดีลู่

แดดเริ่มร้อนจัด แสงอาทิตย์บนฟากฟ้ากระทบกับเงาร่มไม้ที่ทอดลงบนถนนสิบลี้อันจอแจ ขบวนพ่อค้าคาราวานสกุลลู่ซึ่งเดินทางมาถึงฉางอันอย่างยิ่งใหญ่กำลังเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าผู้คนรอบข้าง ล้อเกวียนจอดเรียงราย พ่อค้าคนขายทยอยตั้งแผงเปิดของ ชูสินค้านำเข้าหายากจากหัวเมืองไกลหลากหลายชนิด ผ้าไหม น้ำมันเครื่องหอม เครื่องประดับ ไปจนถึงสุราเก่าเก็บ ทั้งหมดล้วนดึงดูดลูกค้าทั้งขาจรและขาประจำให้แห่กันเข้ามาไม่ขาดสาย และท่ามกลางความวุ่นวายทั้งปวง กลับมีร่างหนึ่งของสตรีในชุดผ้าฝ้ายสีขาวปักดิ้นเขียวพาดไหล่เดินผ่านฝูงชนมาอย่างเบิกบาน ผมที่สั้นกว่าเดิมยังดูนุ่มลื่นและปล่อยตามธรรมชาติ ดวงตากลมโตของหลินหยากวาดมองซ้ายขวาด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าที่เคยมีแต่ความเหนื่อยล้าในคุกหลวงค่อย ๆ กลับมามีสีสันอีกครั้ง

“อ๊ะ!” เธออุทานเบา ๆ แล้วโบกมือทันทีที่เห็นร่างคุ้นเคยอยู่ไม่ไกล ใต้เท้าเถียนเฟิงในชุดทางการสีดำเข้มมีลายปักอย่างสุขุม ยืนพินิจบัญชีรายงานการค้าอยู่กับขุนนางกรมคลังท้องถิ่นด้านข้าง ด้วยใบหน้าสงบที่ดูเหมือนไม่มีเรื่องใดในใต้หล้าทำให้เขาไขว้เขวได้ง่าย ๆ เถียนเฟิงหันตามแรงเรียก พอเห็นหลินหยา เขาก็ลดพัดขนนกในมือลงเล็กน้อย ก่อนยกมุมปากขึ้นนิดอย่างคนรู้ทัน “แม่นางหลินหยา...เจ้าไม่ได้กำลังพักฟื้นอยู่หรือ?..หรือมาแอบขโมยของหรือไง?”

“ข้าไม่ได้มาขโมยของนะเจ้าคะ..ข้ามาซื้อของเนี้ยดูสิข้าลงทะเบียนเป็นแม่ค้าแล้วนะ” นางตอบพร้อมกางผ้าม้วนเล็กในมือออก เป็นตรายืนยันตนของสมาชิกพ่อค้าคาราวานลู่ซึ่งปักลายด้วยด้ายทองคำแท้ ยื่นให้เขาดูพลางยิ้มกว้างแบบภูมิใจสุดชีวิต

เถียนเฟิงขมวดคิ้วขึ้นอย่างช้า ๆ คล้ายไม่แน่ใจว่าเขาควรดีใจหรือควรถอนใจกันแน่ ก่อนจะพูดเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนบ่นมากกว่าจะตำหนิ “ในที่สุดเจ้าก็หยุดนิ่งไม่ได้จริง ๆ...เพิ่งหลุดออกจากความวุ่นวายมาแท้ ๆ ยังไม่ทันให้หลังเจ้าแห้งดีเลยละมั้ง เหตุใดจึงเริ่มวิ่งเข้าหางานอีกแล้ว”

หลินหยาขำเบา ๆ พลางเอียงศีรษะนิดหนึ่ง ยกมือขึ้นแตะขมับตัวเองเบา ๆ เหมือนคนรู้ตัวว่าถูกจับได้ “ท่านรู้ตัวหรือไม่ว่าทุกเวงลาที่ข้าอยู่นิ่ง ๆ ข้ามักจะรู้สึกว่าโลกมันช้ากว่าข้ามากเลย...ข้าแค่หาที่ลงให้ชีวิตเฉย ๆ เองนะเจ้าคะ ไม่ได้อยากวุ่นวายสักหน่อย..มีอะไรทำก็ดีกว่าไม่มีไม่ใช่หรือเจ้าคะ?” เถียนเฟิงมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเงียบงันอยู่นาน แววตาเรียบนิ่งของเขาไล่มองเส้นผมที่สั้นลงเพราะโดนตัดแต่พยายามจะเกลาขึ้นจะได้ไม่ผิดสังเกต..นางตัดเองแท้ ๆ แต่เขาก็ไม่อะไรหรอก ผิวขาวซีดจากการป่วยแต่เริ่มมีชีวิตชีวาแต่ไม่หายขาด..ร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยที่แม้จะลดลง แต่ก็ยังไม่จางไปเสียทีเดียว แล้วสุดท้ายก็ถอนหายใจเบา ๆ

“เจ้าจะหาที่ลงให้ชีวิต หรือหาทางเดินใหม่ให้ตัวเอง ข้าก็มิคิดจะห้ามหรอก” เขาพับพัดในมืออย่างแผ่วเบา “แต่อย่าลืมว่า ชีวิตไม่จำเป็นต้องเร่งรัดให้ไปถึงจุดหมายเสมอ...บางทีเจ้าอาจแค่ต้องหยุดมองทางสักครู่ ว่าทิศไหนควรไป ทิศไหนควรปล่อยวาง แล้วค่อยเดินต่อ”

“ข้ารับรู้เจ้าค่ะ...อะโด้วว” หลินหยาเงียบไปเล็กน้อยแต่แววตาของนางกลับแน่วแน่ยิ่งขึ้นปนดื้อรั้นหน่อย ๆ จากที่ดู “แต่อย่างน้อยวันนี้ข้ารู้ว่าข้าต้องการซื้อของไม่ใช่เพื่อเงินหรอกนะเจ้าคะแต่เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าข้ายังมีอะไรให้ทำอยู่นี้เจ้าคะ..ข้าอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ท่านก็รู้ดีนี้”

เถียนเฟิงนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนลง “ในเมื่อเจ้ากล่าวเช่นนั้น ข้าคงไม่มีสิทธิ์ขัด...เพียงแต่ขอเถิด หากเหนื่อยนักก็พักบ้าง อย่าให้ถึงวันที่ไม่มีแรงจะลุกขึ้นอีก” และแม้หลินหยาจะตอบอะไรไม่ออกในคราวนี้ แต่นางก็พยักหน้าเบา ๆ อย่างซาบซึ้ง “งั้นข้าไปซื้อของแล้วนะเจ้าคะ” หลินหยาเอ่ยเสียงใสพร้อมระบายยิ้ม ขยับนิ้วโบกเบา ๆ คล้ายจะกล่าวลาแต่แววตายังทอแววขี้เล่นพลางหันหลังไปทางแผงคาราวาน นางเดินเข้าไปยังแผงสินค้าหลักของคาราวานลู่ก่อนยื่นหนังสือรับรองการลงทะเบียนแม่ค้าหน้าใหม่ออกจากอกเสื้อด้านใน ผ้าเนื้อดีถูกปักตราสัญลักษณ์ของพ่อค้าเครือสกุลลู่อย่างประณีต ร้อยเรียงคำประทับตราราชการลงอย่างงดงาม

ชายในคาราวานที่ทำหน้าที่ตรวจเอกสารรับไปพลางก้มศีรษะให้อย่างให้เกียรติเมื่อเห็นชื่อผู้ครอบครองเป็นหลินหยาเองและได้รับการรับรองโดยตรงจากผู้ดูแลสาขาฉางอัน "เชิญแม่นาง" เขากล่าวด้วยท่าทีสุภาพ ก่อนเปิดทางให้นางเข้าซื้อ

เถียนเฟิงที่ยืนดูอยู่จากระยะไม่ไกลพลางพับพัดเบา ๆ พูดพึมกับตนเองด้วยน้ำเสียงต่ำ “ซื้อของหรือเตรียมตั้งร้านค้า...หรืออาจเตรียมตั้งครัวกันแน่?” เขามองหลินหยาเดินผ่านกลุ่มลูกค้าที่แย่งกันชะโงกหน้าเลือกผ้าไหมและเครื่องหอม แล้วตรงรี่ไปยังแผงสินค้าที่ดูจะคนสนใจน้อยที่สุดใบชา..??

“เอาไป๋หาวอิ๋นเจินทั้งหมดที่เจ้ามีให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ” หลินหยาเอ่ยเสียงใส แต่สีหน้าไม่มีแววลังเลใด ๆ

“ทั้งหมดเลยหรือ?” พ่อค้าชะงัก ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นถุงเงินเต็มใบที่นางยื่นส่งให้

“เจ้าค่ะ ไม่ต้องแบ่งให้ใครหรอก ข้าชอบกลิ่นนี้ มันหอมจนทำให้นึกถึงบ้านที่ผานอวี้ได้ดีจริงเชียวเจ้าค่ะ…ทั้งหมดเลย” นางพูดพลางหอมถุงชาหอมฟอดใหญ่แล้วส่งยิ้มหวานแบบใสซื่อที่ไม่ได้ใสซื่อเลย ยังไม่พอ...เมื่อเดินข้ามไปแผงถัดมา หลินหยาก็ชี้ไปยังของสด “เอาเนื้อสัตว์ 100 ชิ้นเจ้าค่ะ” พ่อค้าทั้งสองแทบอ้าปากค้าง

เถียนเฟิงยืนมองจากระยะไกล พัดในมือเขาหยุดเคลื่อนไปครู่หนึ่ง ใบหน้าเรียบนิ่งราวไม่รู้สึกอะไร แต่ภายในกลับเอ่ยในใจเหมือนอยากถอนหายใจ “นางจะเอาไปขายหรือจะเอาไปกินเองกันแน่…” เงียบไปหนึ่งลมหายใจ เถียนเฟิงพึมพำเบา ๆ ราวกับรำพึง “อย่างหลังแน่นอน” แล้วมุมปากเขาก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ไม่ใช่ยิ้มอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กสาว แต่มันเป็นยิ้มของใครบางคนที่เฝ้าดูแมวน้อยตะกละที่พยายามทำตัวเหมือนเป็นแม่ค้าผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งที่แท้จริงกำลังเตรียมตุนของกินครึ่งเดือนไว้ใต้หมอน...เขาว่าเขาน่าจะไปเช่าเกวียนให้นางด้วยอีกคันเสียดีไหมหากจะซื้อของเยอะขนาดนั้น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน ราคา 1 ตำลึงเงิน 649 เหรียญอู่จู

จำนวน 40 ชิ้น รวม 40 ตำลึงเงิน 25960 เหรียญอู่จู

ซื้อ เนื้อสัตว์ ราคา 31 เหรียญอู่จู

จำนวน 100 ชิ้น รวม 3100 เหรียญอู่จู

ตามกฎการซื้อ ทุกครั้งที่ทำการซื้อสินค้าจะต้อง +10% ภาษีการค้าแก่ขบวนคหบดีลู่

ต้องจ่ายเงินให้แก่ขบวนคหบดีลู่ (แปลงเป็นเงินเหรียญอู่จูเพื่อความสะดวกในการคำนวณ)

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน จำนวน 40 ชิ้น ราคารวม 41960 เหรียญอู่จู

เนื้อสัตว์ จำนวน 100 ชิ้น ราคารวม 3100 เหรียญอู่จู

รวมยอดสินค้าก่อนภาษี 41960 + 3100 = 45060 เหรียญอู่จู

ภาษีการค้า 10% เท่ากับ 4,506 เหรียญอู่จู

รวมโอน 49566 เหรียญอู่จู หรือ แปลงค่าเงินคือ 123 ตำลึงเงิน 366 เหรียญอู่จู

(โอนแล้วจ้า)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม