[ป่าทิศตะวันตก] ป่าไผ่ซีเฟิง

WeijiaLianhua ดี

<style>
        #LianH01 {
            border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
        #LianH02 {
            border: 0px solid;
            width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
            border: 0px solid;
            padding: 0px 50px;
            width: 75%;}
#LianH04 {
            border: 0px solid;
            padding: 30px;
            width: 300px;
            box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
                background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

  </style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#ffffff">
<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #000000 5px 5px 10px"><font size="6"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด<br> ต้นยามเฉิน (07.30 น.)</font></span></b><br><br>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="LianH03">
    <div align="left">

   <font size="5"> “ยังไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรี  เจ้าก็รุดหน้ามาเอ่ยขอกับเจิ้นแล้วหรือ”
<br><br>
   “อีกเพียงเจ็ดราตรีเท่านั้นเพคะฝ่าบาท  อีกทั้งร่างกายของหม่อมฉันก็ใช่ว่าจะไร้เรี่ยวแรง  แพทย์หลวงของพระองค์มากฝีมือเช่นนี้ทั้งยังไปช่วยเจี่ยเจียเลี้ยงหลานทุกเมื่อเชื่อวัน  ไยหม่อมฉันจะไม่แข็งแรง”
<br><br>
   “เสียนอี๋  สิ่งที่เจ้าขอกับเจิ้นมันใช่การออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเช่นกาลก่อนหรือไม่ หากเจ้าเป็นสตรีที่ปราดเปรื่องดั่งที่ผู้คนยกยอไยเจ้ามิสู้เขียนบันทึกส่งมอบให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งไปแทนเล่า”
        <br><br>
   “ฝ่าบาทเพคะ  คราก่อนหม่อมฉันก็ทูลพระองค์ไปแล้วว่านิมิตเทพเซียนเช่นนี้ มิอ่านให้ผู้ใดไปแทนได้…ถือเสียว่าหม่อมฉันกำลังกระทำคุณงามความดีเพื่อพระองค์  สัญญาว่ากลับมาแล้วจะมาก่อนพิธีสวมกวานหลานเพคะ”
<br><br>
   “...”
</font>
<br><br>
   เสียงสนทนายังคงดังแว่วในความทรงจำ ภาพที่โต้ตอบเพื่อร้องขอความปราถนาจากโอรสสวรรค์นั้น  หากนางมิได้เป็นสตรีที่โปรดปรานนางหนึ่งในกาลก่อนคงไม่อาจหาญถึงเพียงนี้เป็นแน่  เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นใช้เวลารักษากายร่วมเจ็ดสิบเจ็ดราตรีตามการรักษาของหมอหลวง  ช่วงสามสิบวันแรกที่นอนเป็นผักจนอึดอัดก็เริ่มเดินเหินได้  เมื่อเดินเล่นได้แล้วก็เริ่มหาอะไรทำเสียก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกนาน  ได้ยินว่าระหว่างที่นางหลับไหลไม่ฟื้นสักที  เจี่ยเจียคนงามก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงจนไม่เหงาเลยสักวัน  พอแข็งแรงดีแล้วแม้ว่ายังจะไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรีเท่าใดก็ต้องเร่งตระเตรียมตัวให้พร้อม
<br><br>
   เมื่อนิมิตฝันปรากฎให้เห็นทุกคืนวัน  เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งรอได้อย่างไร  พระสนมเสียนอี๋ติดต่อกับพ่อค้าที่มีนามว่า โจวจิน เพื่อให้เขาช่วยทั้งเป็นดาบและโล่ให้แก่นาง  เรียกว่าเป็นการให้เขาได้ใช้หนี้นางเป็นการตอบแทนที่เขาลากนางไปเจอกับปลาเฮงซวยพวกนั้นก็ว่าได้  ดังนั้นแล้วเมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้าเดือนส%E

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบห้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามเฉิน (07.30 น.)

   “ยังไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรี เจ้าก็รุดหน้ามาเอ่ยขอกับเจิ้นแล้วหรือ”

   “อีกเพียงเจ็ดราตรีเท่านั้นเพคะฝ่าบาท อีกทั้งร่างกายของหม่อมฉันก็ใช่ว่าจะไร้เรี่ยวแรง แพทย์หลวงของพระองค์มากฝีมือเช่นนี้ทั้งยังไปช่วยเจี่ยเจียเลี้ยงหลานทุกเมื่อเชื่อวัน ไยหม่อมฉันจะไม่แข็งแรง”

   “เสียนอี๋ สิ่งที่เจ้าขอกับเจิ้นมันใช่การออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเช่นกาลก่อนหรือไม่ หากเจ้าเป็นสตรีที่ปราดเปรื่องดั่งที่ผู้คนยกยอไยเจ้ามิสู้เขียนบันทึกส่งมอบให้แก่ผู้ที่แข็งแกร่งไปแทนเล่า”

   “ฝ่าบาทเพคะ คราก่อนหม่อมฉันก็ทูลพระองค์ไปแล้วว่านิมิตเทพเซียนเช่นนี้ มิอ่านให้ผู้ใดไปแทนได้…ถือเสียว่าหม่อมฉันกำลังกระทำคุณงามความดีเพื่อพระองค์ สัญญาว่ากลับมาแล้วจะมาก่อนพิธีสวมกวานหลานเพคะ”

   “...”

   เสียงสนทนายังคงดังแว่วในความทรงจำ ภาพที่โต้ตอบเพื่อร้องขอความปราถนาจากโอรสสวรรค์นั้น หากนางมิได้เป็นสตรีที่โปรดปรานนางหนึ่งในกาลก่อนคงไม่อาจหาญถึงเพียงนี้เป็นแน่ เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นใช้เวลารักษากายร่วมเจ็ดสิบเจ็ดราตรีตามการรักษาของหมอหลวง ช่วงสามสิบวันแรกที่นอนเป็นผักจนอึดอัดก็เริ่มเดินเหินได้ เมื่อเดินเล่นได้แล้วก็เริ่มหาอะไรทำเสียก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกนาน ได้ยินว่าระหว่างที่นางหลับไหลไม่ฟื้นสักที เจี่ยเจียคนงามก็มีหลานชายมาให้ช่วยเลี้ยงจนไม่เหงาเลยสักวัน พอแข็งแรงดีแล้วแม้ว่ายังจะไม่ครบเจ็ดสิบเจ็ดราตรีเท่าใดก็ต้องเร่งตระเตรียมตัวให้พร้อม

   เมื่อนิมิตฝันปรากฎให้เห็นทุกคืนวัน เช่นนั้นแล้วนางจะรั้งรอได้อย่างไร พระสนมเสียนอี๋ติดต่อกับพ่อค้าที่มีนามว่า โจวจิน เพื่อให้เขาช่วยทั้งเป็นดาบและโล่ให้แก่นาง เรียกว่าเป็นการให้เขาได้ใช้หนี้นางเป็นการตอบแทนที่เขาลากนางไปเจอกับปลาเฮงซวยพวกนั้นก็ว่าได้ ดังนั้นแล้วเมื่อมาถึงวันที่ยี่สิบห้าเดือนสี่ก็นัดหมายมารวมพล ณ ชายป่าไผ่ทางทิศพายัพ

   “แม้ว่าการเดินทางนี้จะยาวนานและยากลำบากเพียงใด ทว่าเปิ่นกงขอบใจเจ้าที่ยอมใช้หนี้ด้วยการมากับเปิ่นกง โจวจิน”

   “พระสนมเสียนอี๋ตรัสเช่นนี้แล้ว กระหม่อมจะไปปฏิเสธได้อย่างไร…”

   “ก็จริง นับจากนี้หากเปิ่นกงใช้ยศฐาเป็นบุตรีแห่งสกุลเว่ยเจียเท่านั้น พวกเจ้าทั้งสองเองก็สวมบทเป็นผู้ติดตามจากจวนสกุลเว่ยเจียแทน” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง “เรียกข้าว่าคุณหนูก็พอ ไม่มีพระสนมเสียนอี๋ เข้าใจหรือไม่ โจวจิน หนิงเฟย”

   “เพคะ/ขอรับ พระสนม”

   “เมื่อครู่เปิ่นเสี่ยวเจี่ยว่าอย่างไรนะ ?”

   “เจ้าค่ะ/ขอรับ คุณหนู”

   เมื่อได้ตระเตรียมและนัดแนะให้เรียบร้อยแล้ว แสงนำทางที่ส่องประกายดั่งเส้นด้ายแห่งโชคชะตาได้ชี้ทางไปยังทิศพายัพเพื่อมุ่งหน้าสู่ภูเขาเทียนซาน

   โปรดติดตามบันทึกการเดินทางได้ที่นี่

@Admin

LiangQingru -

ตระกูลเลี่ยง เลี่ยง ชิงหรู นางต้องหนี! หนีไปให้ไกล ให้พ้นจากสายตาของฮ่องเต้! นั่นคือความคิดของเลี่ยง ชิงหรูขณะนั่งอยู่บนรถม้ายามราตรี หอบสิ่งของมีค่ามากมายออกจากลั่วหยาง ทั่งทรัพย์สิน ผ้าไหม ตำรา ของทุกอย่างที่ตนหามาได้ หากให้ทิ้งไว้ก็น่าเสียได้ ทันทีที่ได้รับสารจากพระราชวังประกาศให้ตนเข้าวังเมื่อยามสาย เหงื่อไคลไหลเป็นสายพลางคำนับนอบน้อมต่อขับทีผู้ประกาศสารจากผู้มีศักดิ์สูงสุด เลี่ยง ชิงหรู กัดเล็บนิ้วโป้งตัวเองจนถลอกเดินวนไปมาอยู่ในเรือนในขณะที่ภายนอกกำลังจัดเตรียมอย่างอึกทึก ธิดาเพียงผู้เดียวของตระกูลจะเข้าวังไหนเลยจะไม่มีใครไม่กังวล เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันใดพร้อมกับเลี่ยง ชิงหรูที่สีหน้าเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา คุณหนู ฮูหยินเจ้าคะ เสียงสาวใช้ข้างกายชิงหรู หวันเลี่ยงกล่าวกับนางอย่างนอบน้อม สีหน้าจากกังวลใจแปรเปลี่ยนถูกทับด้วยรอยยิ้มงามหยดราวกับไร้ความกังวลใดๆ พยักหน้าคงกริยางามให้หวันเลี่ยงเชิงให้ฮูหยินเลี่ยงเข้ามา ประตูไม้ถูกเลื่อนออกพร้อมกับร่างอรชรที่ดูไม่แก่ชราตามอายุเลยของเลี่ยง เหม่ยเยว่สตรีงามสะพรั่ง แม้นางจะเลยวัยปักปิ่นมาถึงสามปีแล้วแต่มารดาของนางกลับราวกับธิดาของตระกูลอีกคนไม่มีผิด "หรูเอ้อร์" ฮูหยินเลี่ยงตรงดิ่งมาหานางพร้อมกับมือที่ยื่นมาประสานจับในทันใด สีหน้าของมารดากังวลใจยิ่งกว่านางเมื่อครู่เสียอีก "แม่ไม่อยากให้เจ้าเข้าวังเลย" นางรู้อยู่แล้วว่าผู้ที่เข้าใจนางมีเพียงมารดา บิดานางผู้ได้แต่เพียงแต่กล่าวตอบรับสารอย่างขันแข็ง รวมถึงพี่ชายทั้งสองที่มีแต่รอยยิ้มปรากฏตรงหน้าเมื่อนึกถึงชื่อเสียงที่จะเข้ามาเป็นกอบเป็นกำแต่มันจะเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ แต่เป็นชั่วขณะที่ชิงหรูรู้สึกแย่เหลือเกิน เมื่อรับรู้ว่าคนในครอบครัวที่นางรักไม่ห่วงใยนางเลย แต่ให้ทำเช่นไรได้ ผู้ใดมิอาจฝืนบรรชาจากสวรรค์ สารจากฮ่องเต้คือคำสั่งสูงสุด ชิงหรูทำได้เพียงฝืนยิ้มรับปลอบใจมารดาผู้เป็นที่รัก "ข้ายอมรับมันท่านแม่"นางกล่าวทั้งที่ในใจอยากปฏิเสธยิ่งนัก มือเล็กอ่อนนุ่มของนางสั่นระเรือ ฮูหยินเลี่ยงรู้ดีว่าบุตรสาวของนางโกหก มือที่หยาบกร้านกว่าเล็กน้อยได้แต่เพียงกุมมือที่เล็กกว่าแน่นขึ้น รับฟังบุตรสาวตัวน้อยของนาง"ข้าจะยอมรับมัน..." . ยอมรับได้ก็แย่สิ!! นางแทบเป็นบ้า ความวิตกกังวลก่อเกิดจนความกลัวครอบงำเผลอคิดสั้นไม่นึกถึงบิดามารดาเลย ถุงผ้าในมือถูกกระชับแน่นขึ้นเมื่อนางคิดได้ขณะที่รถม้าสั่นไหว หากนางหนีไปพ่อแม่นางจะเป็นเช่นไร กิจการของนางล่ะ น้องชายเพียงผู้เดียวของนางที่ออกท่องยุทธภพเล่าจะถูกตามล่าหรือไม่! เป็นเช่นนี้มิได้! ภาพครอบครัวตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันหวนคืนย้อนกลับเข้ามาในหัวเลี่ยง ชิงหรูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากโดนกัดจนเลือดซิบ โลหิตไหลหยดเนินอกนุ่มจนอาภรณ์ตัวงามเปรอะเปื้อนสีแดงฉานสุดท้ายแววตาที่สั่นกลัวถูกแทนที่ด้วยความมาดมั่น "กลับ!" คนขับรถม้าทันทีที่ได้ยินถอดหายใจโล่งอกหลังจากพยายามกล่องคุณหนูน้อยแห่งตระกูลเลี่ยงมาตลอดทาง "กลับตระกูลเลี่ยง!" แต่นางกล่าวผิดจังหวะไปเสียหน่อย ภายนอกฝนตกหนัก ฟ้าร้องฟ้าผ่าราวกับเป็นสัญญาณว่าที่นางตัดสินใจออกมาในครั้งนี้คือสิ่งที่ผิด สะพานไม้ที่โคลงเคลงโดนฟ้าผ่าลงกระทันหัน ม้าตกใจวิ่งกระเจิงตรงไปอย่างไม่รีรอผู้ใด รถม้าโคลงเคลง จนเสียหลักไม่นานนักมันก็พลิกคว่ำ! เสียงหวีดร้องดังออกมาจากภายในรถม้า ชิงหรูตะโกนอย่างตกใจเมื่อหัวของนางโขกกับเพดานไม้พร้อมกับในชั่วพริบตาที่น้ำทะลักเข้ามาจนหายใจไม่ออก เสียงคนขับรถม้าตะโกนฝ่าฝนมาไกลๆ หรือนี่เป็นบทลงทันฑ์จากสวรรค์ เพราะนางฝืนลิขิตฟ้า ชิงหรูหลับตาน้อมรับชะตากรรมก่อนที่ไม่นานภาพทุกอย่างจะค่อยๆมืดลง เมื่อนางหายใจรับน้ำเข้าไปทุกทีๆ ท่านแม่ ท่านพ่อ....ข้าขอโทษ . แสงสว่างวาบเข้ามาในขณะที่ชิงหรูนั้นฝันบางอย่างที่งดงามเกินกว่าที่นางจะเข้าใจ ชั่วขณะที่กำลังเหม่อลอยคิดทบทวน เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเลี่ยงฮูหยินที่อยู่ด้านนอกกลับลอยเข้ามา ชิงหรูตัดสินใจที่จะทำบางสิ่ง "คุณหนู!" เสียงสาวใช้ในห้องต่างเรียกบุตรธิดาของตระกูลเลี่ยงอย่างตกใจ จนผู้ที่อยู่นอกประตูไม้ต้องเปิดเข้ามา ภาพที่ฮูหยินเลี่ยงเห็นนั้นทำให้แทบยืนไม่ติด เดินไปคว้าบุตรสาวทันที "หรูเอ้อร์!" นางยื่นมือไปประคองบุตรสาวที่คลานอยู่ข้างล่างเตียงไม้ ผ้าคลุมเตียงปลิวไสว "ทำอะไรลูก ลุกขึ้นมา!" "ข้าผิดเองเจ้าคะ!" นางกล่าวเสียงดัง มอบกราบไปกับพื้นประสานมือโขกศรีษะจนดังลั่น "ข้าไม่น่าหนีไป ทำให้พวกท่านต้องลำบากเพราะข้า! เลือดทุกหยดในกายข้าเป็นเพราะท่านพ่อกับท่านแม่ให้กำเนิดมาข้าไม่น่าเอาแต่ใจตนเอง! ข้า....ข้าจะเข้าวังเจ้าคะ!" "เจ้า!"เลี่ยง จวิ้นหรง บิดาของชิงหรูตวาดลั่นจนเหล่าผู้คนในจวนต้องคุกเข่า เขาตะโกนดังลั่นแต่ชิงหรูยังคงไม่ลุกขึ้นตะโกนเอ่ยเหตุผลลั่น "ข้าผิดเองที่หนีไป หากข้าหนีไปท่านพ่อกับท่านแม่อาจจะถูกตัดหัว ไม่เหลือรอด เรามิใช่ขุนนาง เราเป็นเพียงตระกูลพ่อค้า ถูกเรียกเข้าวังถือว่าเป็นบุญคุณยิ่งนัก! ข้ามิควร! มิควรหนีเลย! ดังนั้นข้าจะเข้าวังเจ้าคะ!"มือของผู้นำตระกูลเลี่ยงกำหมัดแน่นเขาไรคำจะกล่าว ฮูหยินเลี่ยงทำได้เพียงวิ่งไปประคองลูบแขนของสามีให้ใจเย็นลง เลี่ยง จวิ้นหรงทำได้เพียงสะบัดหน้าหนีไปไร้คำกล่าว เลี่ยงเหม่ยเยว่จึงทำได้เพียงปล่อยสามีไป คราบน้ำตายังคงอยู่บนใบหน้างาม ริมฝีปากเม้มมองบุตรสาวที่ยังคงโขกศรีษะสุดท้ายจึงได้แต่เพียงถอนใจ เพราะบรรชาสวรรค์มิอาจขัดขืนสุดท้ายจึงต้องจำยอม . ไม่นานนักชิงหรูก็ต้องขึ้นขบวนรถม้าไปสู่ฉางอันพร้อมกับคำกล่าวลาของครอบครัวอย่างเศร้าสลด การเดินทางดำเนินอยู่หลายวันตลอดทางผ่านทั้งบ้านเมืองที่ครึกครื้น หมู่บ้าน ท้องนา กระทั่งป่ารก การเดินทางช่วยให้ชิงหรูสงบจิตสงบใจได้บ้าง ความสงบเดินทางได้ไม่นานชิงหรูกลับต้องตาเบิกกว้างเมื่อลูกะนูที่แหวกผ่านผ้าม่านมาปักกลางอกหวันเลี่ยง สาวใช้ที่เติบโตมากับนางถูกเคลือบด้วยสีแดงฉาน รถม้าโคลงเคลงอีกครั้งพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้น เสียงดังหวี๊ดดังขึ้นในหัวของชิงหรู ภาพทุกอย่างเรือนรางไปพร้อมกับร่างนางที่กระเด็นไปกับรถม้าไม้ ภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือทหารในชุดเกราะถือดาบตรงมาฟาดฟันกับผู้คุ้มกันของตระกูล