[บันทึกการเดินทาง] : การเดินทางตามหามุกวารี

武林志

บันทึกยุทธภพสีคราม

[การเดินทางตามหามุกวารี]

จากตั่งเตียง สู่ ภูผา
จากวังหลัง สู่ เทียนซาน
จากฉางอัน สู่ ยูนนาน
จากนิมิตร สู่ สุดสายตาจะพิศมอง



ผู้บันทึก

	ชื่อสกุล — เว่ยเจียเหลียนฮวา | 魏佳莲花 สมญานาม — พหูสูตรน้อย

ผู้ร่วมเดินทาง

โจวจิน
จ้าวหนิงเฟย

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 1
วันที่ยี่สิบหก ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามเฉิน (07.30 น.)

   แรกน้ำค้างแว่วสกุณาร้องรับสุริยัน
ณ ห้วงฝันใต้ท้องนภาไร้กำบัง

วันที่ยี่สิบหก ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ในช่วงเวลาฟ้ายังไม่สาง เมื่อสิ้นกิจวัตรคราสุดท้าย เอ่ยร่ำลากับองค์ไท่โฮ่วในการเข้าเฝ้ายามเช้า บอกลาหลานตัวดีทั้งสองในฐานะของน้าสาว บอกลาเจี่ยเจีย เหม่ยเมยที่จริงใจและกระโดดขึ้นหลังม้าเพื่อเริ่มต้นการเดินทางที่คงจะยาวนานมาก ๆ เส้นทางทอดยาวจากป่าไผ่ ม่านหมอกที่ลอยเอื่อยบังตา ทว่าเมื่อแสงตะวันทออาบไล้ทั่วทุกที่มันทำให้ดวงใจของข้าเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งชีวิตของข้านั้นอยู่ในห้อง ใต้แผ่นฝ้าคุ้มหัว ดวงตาสะท้อนเพียงน้ำหมึก เรียวนิ้วสัมผัสเพียงพู่กันและกระดาษ เช่นนั้นแล้วการออกมาสู่โลกกว้างของข้าในครานี้นั้นย่อมเป็นการแสวงปัญญาของดินแดนแห่งนี้เป็นแน่

   ด้วยความที่การเดินทางนี้มันช่างไกลแสนไกล ทั้งยังมีพระสนมเป็นหนึ่งในคณะเดินทาง ใช่ ตัวข้า เว่ยเจียเหลียนฮวา ผู้เป็นพระสนมยศเสียนอี๋…ทว่าในระหว่างการเดินทางนี้ ไร้ยศฐาบรรดาศักดิ์ หากไม่จำเป็นก็จะแทนตนเช่นอดีต ‘คุณหนูสามเว่ยเจีย’ เป็นคำเรียกขานที่น่าคิดถึงเสียจริง เพราะเช่นนี้เองฝ่าบาทเลยประทานม้าพันธุ์ดีให้แก่ข้าถึงสามตัวเพื่อลดระยะเวลาในการเดินทาง แม้ว่าจะต้องอดทนฟันฝ่าความหวาดกลัวในวัยเด็กจนแทบคลื่นไส้ ทว่ามันก็เร็วกว่าการเดินเท้าผ่านป่าเขาเช่นนี้อยู่มากโขเลย

   ในวันนี้เป็นวันที่เรียบง่าย การเดินทางในวันแรก ๆ คงเป็นเช่นนี้เสียส่วนมาก อาจเพราะยังไม่ห่างจากฉางอันมากนักด้วยเลยยังไม่มีปีศาจน่ากลัวนัก แต่สิ่งที่ตื่นเต้นเองก็มีอยู่มาก นั่งพักริมน้ำครั้งแรกเอย นอนดูดาวเคียงกองไฟเอย เป็นประสบการณ์ที่ไม่อาจลืมเลือน

   (ในช่วงท้ายของกระดาษมีร่องรอยหมึกวาดรูปม้าบิดเบี้ยวพร้อมกับตัวอักษรที่แทนความรู้สึกของผู้เขียน “ข้า เกลียด ม้า”)

   จุดเริ่มต้นของการเดินทางแม้เป็นนิมิตแลเลือนลาง ทว่ากลับรู้สึกถึงจุดหมายได้อย่างชอบกล ในสายตาผู้อื่นการเดินทางนี้อาจจะดูเลื่อนลอย ทว่าในสิ่งที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาสีน้ำตาลสุกใสนั้นคือแสงที่พาดผ่านเป็นด้ายเปล่งประกายนำทาง มีกลุ่มแสงน้อย ๆ คอยบินวนราวกับย้ำเตือนให้นางได้ก้าวสองเท้าเดินออกจากสถานที่ที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของนาง

   แม้ว่าสิ่งที่ต้องเผชิญอย่างยากลำบากอย่างการขึ้นขี่ม้าจะทำให้การเดินทางในช่วงแรก ๆ นั้นเป็นไปอย่างเชื่องช้าจนเร็วกว่าฝีเท้าปกติไม่มากนักหากเทียบกับความเร็วที่ควรจะทำได้ ทว่าช่วงยามอู่ที่พักใต้ร่มไม้ โจวจินได้บอกนางให้ลองทำความรู้จักและสร้างความสนิทสนมกับมันดูเผื่อจะกลัวลดลงบ้าง นางเลยได้ข้ามผ่านกำแพงความกลัวอันสูงใหญ่และยื่นฝางหญ้าให้มันกินดู

   เสี่ยวเฮย ม้าสีดำตัวใหญ่ทว่ากลับเชื่องและใจดีมันมีชื่อว่าเสี่ยวเฮย จริง ๆ มันมีชื่อที่ดูองอาจกว่านี้ทว่าสิ่งที่นางจดจำได้คือคำว่า สีดำ สุดท้ายแล้วจากชื่อที่องอาจที่ฝ่าบาทตรัสบอกให้เอ่ยนามของมันบ่อย ๆ ก็เหลือเพียงเจ้าสีดำตัวน้อยเสียอย่างนั้น

   การเดินทางในวันนี้เป็นการเดินทางที่เรียบง่าย เดินทางโดยที่ยังสามารขยับได้เต็มกำลังไร้สิ่งขัดขวาง เช่นนั้นแล้วจากฉางอัน บัดนี้ก้าวเข้าสู่เขตของ ป่าชิงสุ่ย ใกล้กับ หมู่บ้านซานหลิง เขตเมืองเฟิ่งเซี่ยน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 2

สองประโยคเลื่อนลอย
คอยกระซิบหวังดังใจ

  

วันที่ยี่สิบเจ็ด ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   วันนี้เป็นวันที่ข้าเดินทางออกจากจุดเดิมมาไกลพอควร ออกจากป่าเขียวขจี ลำธารไหลเย็นมาสู่ผืนทรายหยาบและแสงแดดร้อน ทว่าสิ่งที่ได้ค้นพบในวันนี้มันมากมายนัก

   ฟ้าแตกผืนโลกทลาย หนี่วาสร้างสะพานสรวง
   เลือดเนื้อกลั่นมุกสรวง หล่อดวงใจปกมวลชน
   หากมารฟื้นคืนหายนะ ต้นธารจะชี้ทางหน
   ทายาทจงฟังเสียงตน ในเงาน้ำคือชาติกำเนิด

   บทกลอนบนผ่นศิลาแม้เลือนลางทว่ากลับยังคงชัดมากพอที่จะอ่านมัน ตัวอักษรโบราณพวกนี้ต้องขอบคุณหอสมุดหลวงที่ทำให้ข้าได้เข้าไปอ่านตำรามากมายไม่ใช่น้อย ๆ บทกลอนนี้ต้องเป็นบนกลอนที่เอาไว้ย้ำเตือนสตรีผู้เป็นบุตรีแห่งหนี่วาเป็นแน่ นับว่าเป็นการค้นพบหลักฐานที่ชี้ประจักษ์ถึงนิมิตได้หรือไม่ ทั้งหมดนี้ทำให้ข้าอยากรู้เสียแล้วว่าในจุดสุดท้ายของการเดินทางมีอะไรขอพวกเราอยู่

   จุดเริ่มต้นของวันใหม่มักเริ่มต้นโดยที่ท้องฟ้ายังประดับดวงดารามากมาย ด้วยกิจวัตรในฐานะของพระสนมที่ขึ้นยศพระสนมขั้นสูงอย่างรวดเร็วเล็กน้อยตั้งแต่เข้าวังหลังไม่นานทำให้การตื่นนอนของเว่ยเจียเหลียนฮวาแปรเปลี่ยนเป็นคนที่ตื่นนอนเอาตั้งแต่ยามเหม่า (ตี 5) แน่นอนว่าจ้าวหนิงเฟยที่รับใช้นางมาตลอดเองย่อมตื่นไวกว่าผู้เป็นนายอยู่แล้ว ร่างบางลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาบริเวณริมลำน้ำเย็นใสให้สดชื่น รับผ้าชุบน้ำจากจ้าวหนิงเฟยมาเช็ดกายสักหน่อยก่อนจะผลัดเปลี่ยนอาภรณ์โดยมีผู้ช่วยเหลือตลอด และโจวจินคือคนสุดท้ายที่ตื่นขึ้นมาหลังจากพวกนางจัดการตนเองเรียบร้อย (หรืออันที่จริง เขาตื่นแล้วแต่รั้งรอให้เหล่าสตรีจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนก็ไม่อาจทราบได้)

   ในช่วงที่ฟ้าเริ่มสาง พวกนางก็เริ่มเดินทางกันต่อ เนื่องจากยังเช้าจึงเลือกที่จะจับจูงเหล่าม้าทั้งหลายให้เดินพอคลายง่วงไปบ้างจนไปเจอเข้ากับหมู่บ้านซานหลิง คณะเดินทางจึงตัดสินใจหยุดพักทานอาหารเช้ากันที่โรงเตี๊ยมและซื้อเสบียงพื้นเมืองอย่างพวกเกาลัดตากแห้ง หรือ สมุนไพรป่า มากักตุนไว้เพิ่มเติมก่อนจะเดินทางต่อโดยไม่รั้งรอให้เสียเวลานาน

   เพราะสำหรับเว่ยเจียเหลียนฮวา นางเสียเวลามาร่วมเกือบเก้าเดือนแล้ว

   ออกจากหมู่บ้านซานหลิง ครานี้ทั้งสามเลือกขึ้นขี่ม้า เหลียนฮวาแม้จะมีอาการสั่นตามกายบ้าง ทว่าเพื่อขี่สักพักก็พอจะสงบใจขึ้นมาหน่อย นับว่าเป็นการพัฒนาจากเดิมอยู่มาก เส้นทางนี้เป็นแนวป่าชิงสุ่ยชั้นนอก มีหมอกจางลอยนิ่งและบรรยากาศของป่าที่เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของม้า แม้จะดูน่ากังวลใจ ทว่าการที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งออกจากป่า

   ในช่วงยามอู่ ในช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์ขึ้นตรงกลางศีรษะ พวกนางได้เข้ามาสู่เส้นทางหุบเขาฝูเหริน — ทางแคบกลางผาหิน ในตอนแรกนั้นเหลียนฮวาคิดเพียงว่ามันเป็นเพียงทางแคบข้ามหุบเขาธรรมดา ทว่าเมื่อควบม้าเดินช้า ๆ เรื่อย ๆ ไปสักพักก็ได้พบกับสองทางของผาหินที่เต็มไปด้วยภาพแกะสลักรูปหญิงสาวถือไข่มุกอยู่เหนือสายน้ำ บอกเล่าเรื่องราวของตำนานแห่งเทพหนี่วากับชนเผ่าพื้นเมือง สามารถบ่งบอกได้ถึงหลักฐานของการมีอยู่ของตัวตนที่นางแลเห็นในนิมิตและได้ประติดประต่อเรื่องราวจนรับรู้ว่าเส้นทางนี้เป็นเส้นเกวียนโบราณที่เคยใช้เชื่อมต่อระหว่างเมืองพรมแดน

   เมื่อพ้นเส้นทางแคบนี้ไปเรียบร้อย ในช่วงเวลาที่แสงแดดร้อนจัด สายลมพัดทรายเป็นหมอกเบาบาง ทัศนียภาพที่เปิดกว้างขึ้นเผยให้เห็น ซากหอคอยอิฐโบราณที่นางจำได้ว่าเคยได้ยินในเรื่องเล่าตามม้วนวรรณกรรมที่ได้อ่าน หอคอยของโหลวหลาน

   ตอนนี้ที่พวกนางกำลังยืนอยู่ทางเข้าเมืองโหลวหลานที่ร้างแลไร้ชีวิตเป็นช่วงเวลาปลายยามเว่ย ตรงหน้าของนางที่หลุดจากป่าชื้นเป็นผืนทรายแข็งและซากอิฐโบราณ การเดินทางนี้นั้นเป็นการเดินทางไปตามสัญชาตญาณและตามการชี้นำของด้ายทองแห่งเทพเซียน เมื่อร่องรอยกระแสด้ายสีทองนำทางเข้ามาในเมืองนี้พวกนางจึงจำต้องมุ่งตรงเข้าไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาสีน้ำตาลคู่งามโผล่พ้นผ้าคลุมป้องกันทรายสอดส่องไปทั่วอาณาบริเวณ ภาพความร้างและไร้ผู้คนทำเอารู้สึกหลากหลายในอกมิใช่น้อย

   ครั้งหนึ่งในที่แห่งนี้เคยมีผู้คน ทว่าในตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว

   ณ ใจกลางเมืองโหลวหลานที่รกร้าง ในช่วงเวลาที่ท้องฟ้าแดงส้มอ่อนแสงอาทิคย์ แสงสุดท้ายตกกระทบ [ แท่นบูชาหินทราย ] ที่มีลวดลาย มังกรวารี สลักรอบราวต้องมนต์ให้พวกนางได้พิศมองและพบเจอเข้ากับวิหารที่สูงใหญ่แม้ผ่านกาลเวลาไปนับหลายร้อนพันเหมันต์

   “นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว อีกทั้งวิหารสมัยอดีตมักจะแข็งแรงทนลมฟ้ามาจนถึงยุคสมัยนี้ เช่นนั้นแล้วเราค้างแรมพักก่อนดีหรือไม่ขอรับ เจ้าม้าจะได้พักกันด้วย”

   เสียงของโจวจินผู้ที่ดูมีประสบการณ์ด้านการเดินทางไกลเช่นนี้มากที่สุดในบรรณาคณะเดินทางที่มีเพียงสามคนได้เอ่ยขึ้น เหลียนฮวาผู้ที่สวมยศฐาเป็นเพียงบุตรีตระกูลขุนนางก็พยักหน้าเบา ๆ เห็ฯด้วยกับความคิดนี้

   “หากเจ้าว่าเช่นนั้นก็ย่อมได้”

   ทั้งสามคนได้เดินตรงเข้ามายังวิหารที่เหลือโครงสร้างไว้ให้พักพิง เรื่องม้าและการพักแรมพวกนั้นเหลียนฮวาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโจวจินและจ้าวหนิงเฟย ส่วนตัวของนางที่ได้เหลือบไปแลเห็นสัญลักษณ์คุ้นตาดึงดูดความสนใจของนางไม่น้อยก็เดินถือคบเพลิงไปไปอ่านตามผนัง ดวงตางดงามกวามมองไปรอบ ๆ แลเห็นแผ่นศิลาบันทึกคำกลอน ว่าด้วยสตรีผู้ถือมุกแห่งวารี

   ฟ้าแตกผืนโลกทลาย หนี่วาสร้างสะพานสรวง
   เลือดเนื้อกลั่นมุกสรวง หล่อดวงใจปกมวลชน
   หากมารฟื้นคืนหายนะ ต้นธารจะชี้ทางหน
   ทายาทจงฟังเสียงตน ในเงาน้ำคือชาติกำเนิด

   พหูสูตรน้อยเช่นนางมือหรือจะปล่อยไปเฉย ๆ ร่างเล็กรีบอ่านและจดจำมันเอาไว้ให้มั่นก่อนจะรีบก้าวเดินกลับไปที่ค่ายพักแรมขนาดย่อมเพื่อหยิบกระดาษและพู่กันมาจดบันทึกไว้ว่าเนื้อหาพวกนี้ดูมีความสำคัญเพียงใด

   ในช่วงเวลาสุดท้ายของวัน ในช่วงเวลาที่ราตรีโอบกอด ดวงตาที่สุกใสค่อย ๆ หลับลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา ในค่ำคืนนี้ในห้วงฝันได้ปรากฎสตรีผู้งดงามนางหนึ่งกำลังก้าวเดินอยู่บนสายน้ำ รอบกายของนางผู้นั้นมีแสงเรืองรองก่อนจะได้แลเห็นว่ามันคือแสงจากไข่มุกงามลอยอยู่เบื้องหน้า ภายในห้วงฝันนี้เสียงสะท้อนประโยคที่ชัดแจ้งราวกับต้องการให้นางจดจำให้ได้แม้ยามตื่นนอนก็ตาม

   “จงมอบมันให้ทายาทแท้จริง... ผู้ถือสายเลือดจากสตรีผู้ปั้นมนุษย์...”

แบบนี้ถือว่าเป็น โรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง) ได้ใช่ไหมนะ ?

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 3
สามเสี้ยวพริบตาจดจำไม่รู้ลืม

  

วันที่ยี่สิบแปด ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   วันนี้ข้าคงขอข้ามกิจวัตรเดิม ๆ อย่างการอธิบายว่าข้าตื่นมายามไหน ทำสิ่งใดบ้าง สิ่งแรกที่น่าจดจำคงไม่พ้นการที่เกิดผืนดินสั่นไหวอยู่ ณ วิหารร้างที่พักแรมกัน ทว่าสิ่งนั้นคือการเปิดทางอุโมงค์ที่ใหญ่มากพอที่ข้าคิดว่าคงเป็ฯเส้นทางที่เหล่าสาวกเทพหวี่วาใช้งานเป็นแน่ ข้าตัดสินใจเชื่อในพลังนำทางของเซียนจึงเข้าไปในนั้น ต้องขอบคุณเลยนอกจากที่จะได้รู้เรื่องราวของเทพหนี่วาแล้ว ยังได่ร่นระยะการเดินทางจากราว ๆ สามวันเหลือเพียงวันเดียวเท่านั้น

   เมื่อสิ้นเส้นทางนี้ก็ได้พบว่ามีผู้เฒ่าเซียนที่ข้าคิดว่าเขาน่าจะเป็นเซียนเป็นแน่ สิ่งที่เขาเอ่ยบอกนั้นคือเรื่องของเซียนปกครองเป็นอาณาเขต เช่นนั้นแล้วพลังสีทองที่นำทางข้าอยู่นั้นจำต้องสิ้นพลังไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะดูเหมือนสิ้นไร้ไม้ตรอกแล้ว ทว่าผู้เฒ่าผู้นั้นได้ยกไม้เท้าหินกลวงที่น้ำหนักเบาอย่างไม่น่าเชื่อให้แก่ข้า มันสลักลายหยดน้ำทำให้ข้ารู้สึกได้ว่ามันต้องถูกสร้างมาเพื่อตามหาทายาทแห่งพลังเทพหนี่วาเป็นแน่

   สุดท้ายแล้วพวกเราทั้งสามก็มาหยุดที่แนวที่ราบฮัวซินของหุบเขาชิงหยาง ม้าที่เดินทางมาทั้งวันแล้วจำต้องหยุดเพื่อพักผ่อน และความข้าก็ต้องพักผ่อนเช่นกัน

   เริ่มต้นวันในยามเหม่าเช่นเคย ทว่าวันนนี้ยามเช้าของนางกลับมิได้แจ่มใสเช่นที่ควร ดวงตาสีน้ำตาลกลมใสกลับดูเหม่อลอยไปทางทิศตะวันออกราวกับต้องการถามลมฟ้าและดวงสุริยัน ภายในหัวของนางนั้นกลับมีภาพฝันหมุนวนพร้อมประโยคที่ดังก้องราวกับต้องการย้ำเตือนนางให้เร่งฝีเท้ามากขึ้น

   “จงมอบมันให้ทายาทแท้จริง... ผู้ถือสายเลือดจากสตรีผู้ปั้นมนุษย์...”

   “เร่งฝีเท้ากันเถิด”

   น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนในค่ายพักแรมนอกวังนี้ได้เตรียมตัวครบเรียบร้อยแล้ว การเตรียมตัวในวันนี้ค่อนข้างรวดเร็วเนื่องจากว่าไม่ได้มีแหล่งน้ำให้อาบ อาศัยผ้าชุบน้ำเช็ดกายเพื่อประหยัดทรัพยากรแทน ทางด้านของจ้าวหนิงเฟยและโจวจินต่างรับคำอย่างพร้อมเพรียง

   ในขณะที่กำลังจะตรวจทานสัมภาระเพื่อให้พร้อมต่อการเดินทาง ช่วงยามนั้นเองที่เกิดแรงสั่นสะเทือน ณ ใต้พื้นที่ที่ทั้งสามยืนอยู่ วิหารทั้งหลังสั่นไหวก่อนจะได้ยินเสียงดังสนั่นจากกำแพงสลักภาพของเทพหนี่วา ปรากฎทางลาดจากพื้นลงใต้ดินเป็นอุโมงค์ขนาดใหญ่ที่มากพอที่จะให้คนขี่ม้าขี่เข้าไปได้ ราวกับว่าเป็นเส้นทางที่ตระเตรียมไว้ให้เหล่าผู้เดินทางตามหาเส้นทางขององค์เทพหวี่วาก็ไม่ปาน ด้ายสีทองที่เคยงุนงงว่าเหตุใดมันถึงนำทางลงใต้พื้นกันนั้นบัดนี้ได้กระจ่างแจ้งแล้ว ดวงใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำด้วยอารามตกใจก่อนจะค่อย ๆ หันเมียงมองใบหน้าเหล่าสหายร่วมทางทั้งสองคนราวกับต้องการยืนยันความปลอดภัยและการตัดสินใจที่จะเดินลงไปในนั้น

   “คุณหนูสาม มันจะไม่อันตรายหรอกหรือเจ้าคะ” เสียงของจ้าวหนิงฮวาเอ่ยขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่านางนั้นใส่ใจความปลอดภัยของผู้เป็นนายเป็นที่สุด

   “ทว่า…กระแสพลังเทพเซียนผู้นั้นนำทางลงไปที่แห่งนี้…” แม้จะดูไม่มั่นใจเรื่องความปลอดภัยมากนัก ทว่าเพื่อป้องกันเรื่องเช่นนี้ นอกจากจะพาจ้าวหนิงเฟยมา นางถึงชวนโจวจินมาด้วย “ต้องลำบากเจ้าแล้วโจวจิน เราไปตามทางเส้นนี้กันเถิด”

   “ขอรับคุณหนูสาม…” ราวกับปลงตกแล้วที่การเดินทางกับสตรีผู้นี้ต้องไม่ง่าย เช่นนั้นแล้วเขาก็กระทำกระไรได้นอกจากตามหลังสตรีทั้งสองนางลงไปยังภายในอุโมงค์ใต้ดิน

   เพื่อความปลอดภัยของผู้คนทั้งสาม โดยเฉพาะสตรีผู้สูงศักดิ์ การที่เขาจะมีเศียรประดับบ่าไว้ได้นั้นจำต้องจัดตำแหน่งการเดินทางให้ดี การเดินทางของคณะเดินทางนี้นับว่ายังดีนักที่นางกำนัลอย่างจ้าวหนิงเฟยพอได้วรยุทธ์อยู่บ้างจึงให้นางเดินรั้งท้าย ทั้งคอยช่วยเหลือพระนางยามมีปัญหาและคอยระวังหลังเป็นอย่างดี ส่วนเขาผู้เยี่ยมยุทธ์ที่สุดเลือกที่จะอยู่เป็นคนแรกของขบวน ทั้งเพื่อดูลาดเลา ระวังภัยที่จะมาถึง และ สามารถปกป้องสตรีทั้งสองที่อยู่ข้างหลังได้

   เป็นบุญของเขานักที่นายผู้คุ้มกันเคยร่วมงานกันมาก่อน นางฉลาดพอจะไม่หาเรื่องใส่ตัว

   ในเมื่อตั้งสติและจัดขบวนใหม่อีกครั้งแล้วก็เริ่มเดินทาง แม้ว่าจะต้องเสียสละเศษผ้าและต้องจุดไฟขึ้นมาใหม่เพื่อเดินเข้าไปยังอุโมงค์อับแสงเช่นนี้ ทว่าก็ดีกว่าเดินทางท่ามกลางความมืด ทั้งเขาทั้งสามหาได้เดินทางเท้าไม่ พวกเขาเดินทางด้วยม้าทั้งสิ้น เช่นนั้นแล้วนอกเหนือจากความปลอดภัยนั้น จำต้องคำนึงถึงอาชาคู่ใจไม่ใช้มันสติกระเจิงจนนำมนุษย์ผู้เป็นนายไปสู่คราวสิ้นชีพเป็นแน่

   ใช้เวลาอยู่นานราว ๆ ชั่วยามเลยทีเดียวที่ต้องเดินไปเรื่อย ๆ ในอุโมงค์ใหญ่นี้ กว่าสิ่งที่ดูจะทำให้การเดินทางเข้ามาเสี่ยงภายในพื้นที่ปิดเช่นนี้ดูจะมีความหมายยิ่งขึ้นคงจะเป็นเรื่องของภาพวาดบนผนังหินทั้งหลายที่เป็นรูปของสตรีผู้เป็นมารดาแห่งปวงชนทั้งผอง ท่ามกลางผู้คนมากมายที่บูชานางผู้นั้นราวกับเทพมารดา ใจกลางที่ส่องประกายเป็นลูกกลม ๆ สีขาวขุ่นไปตามกาลเวลามราสามารถตีความได้ถึงสิ่งที่นางกำลังตามหา

   ในเมื่อสิ่งที่นางอ่านมาตลอดล้วนเล่าเรื่องราวของเทพหนี่วา เช่นนั้นแล้วใยภาพอิสตรีผู้นี้จักมิใช่เทพหนี่วาเล่า

   ในช่วงเวลาที่พหูสูตรน้อยกำลังหลงใหลกับโบราณสถานไปเรื่อย ๆ ช่วงเวลานี้เองก็เป็นดั่งการข้ามเวลามาจนพบกับปลายทางอันมีแสงส่องรำไร ทั้งสามคนต่างไม่ต้องเอ่ยถามก็ย่อมรู้แก่ใจว่าการเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ย่อมปลอดภัยยิ่งกว่าเป็นแน่

   ฉับพลันที่ก้าวออกจากอุโมงค์มืด รอบข้างพลันสว่างไสวด้วยแสงอาทิตย์ปลายยามซื่อเข้ายามอู่ สายลมร้อนพัดโบก พื้นที่ที่ยืนยังคงเป็นเนินหินกลางทะเลทราย ทัศนียภาพตรงหน้าที่แลเห็นไกลออกไปนั้นคือหุบเขาสีเขียวขจี ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกนางหาได้มีเพียงภาพสีเขียวขจีไม่ ยอดเนินหินนี้มีผู้เฒ่าผู้หนึ่งนั่งบนหินผาพร้อมถือไม้เท้าหินแลดูทั้งหนักและเบาในคราเดียวกัน

   “ถึงเนินหินกานซูแล้วสินะ”

   เสียงทุ้มแหบแสดงถึงความอวุโสราวกับเซียนเฒ่าในป่าถือสันโดษห่างจากผู้คน ท่านผู้นั้นเคาะไม้เท้าเบา ๆ แสงสีทองนำทางก็ค่อย ๆ มลายหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ สร้างความตกตะลึงให้แต่คณะเดินทางทั้งสามยิ่งนัก

   “เปิ่นเสี่ยวเจียขอเรียนถามท่านผู้อวุโส เมื่อครู่นี้ท่านกระทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยถามผู้เฒ่าผู้ยังคงนั่งถือไม้เท้าหินนั่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ในใจนั้นกำลังหวั่นวิตกด้วยเส้นด้ายนำทางเพียงอย่างเดียวของนางหายไป ต่อจากนี้พวกนางจะกระทำเช่นไร ?

   “เมื่อสิ้นอาณาเขตพิทักษ์แห่งเซียนย่อมต้องสิ้นพลังเซียนเป็นธรรมดา สถานที่ที่พวกเจ้าจะก้าวขาออกจากที่แห่งนี้นั้นจะไม่อาจใช้ด้ายเซียนของพวกเจ้าชี้นำได้อีกต่อไป” ผู้เฒ่าหินผาเอ่ย “แม่หนูผู้ได้รับนิมิตแห่งเซียนเอ๋ย จงเอาไม้เท้านี้ไป”

   สิ้นวจีทุ้มแห้งตามวัยเอ่ย ไม้เท้าหินนั้นก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของเหลียนฮวาผู้เป็น ‘แม่หนูผู้ได้รับนิมิตแห่งเซียน’ ตามที่ท่านผู้นั้นกล่าว เรียวมือสีซีดที่เดิมทีจับแต่พู่กันกับม้วนตำราก็ยกขึ้นถือไม้เท้าหินที่สูงเท่าไหล่บาง มันมีน้ำหนักเบาเกินกว่าที่นางประมาณการณ์ไว้มากนัก และเมื่อปลายไม้เท้ากระทบพื้นหินใต้เท้าของนางก็พบได้ว่า จากเสียงสั่นสะเทือนนี้ได้แสดงให้เห็นว่าไม้เท้าหินนี้เป็นหินกลวง

   “มันจะสะท้อนกระแสพลังของผู้ที่เจ้าตามหา แม่หนู ขอให้พวกเจ้าโชคดี”

   ทันใดนั้นเองกปรากฎสายลมหวนโอบล้อมกายของคนทั้งสาม ก่อนจะพบว่าผู้เฒ่าเซียนนั้นหายไปราวกับไม่เคยมีผู้ใดนั่นตรงหน้าพวกนางมากก่อน

   “คุณหนูสาม สิ่งนี้มัน…”

   “ในเมื่อแสงส่องนำทางของข้ามลายไปแล้ว หนิงเฟย เราเลือกไม่ได้นอกจากว่าต้องใช้สิ่งนี้”

   “แล้วท่านจะใช้มันอย่างไร ?”

   คำถามของโจวจินได้สร้างความตระหนักให้แก่เว่ยเจียเหลียนฮวาถึงการใช้งานสิ่งนี้ ก่อนหน้านางไม่ต้องกระทำสิ่งใดก็มีกระแสพลังนำทาง ทว่าในยามนี้ คงต้องพึ่งไหวพริบและสัญชาตญาณของนางเองเสียแล้ว มือเล็กยกไม้เท้าขึ้น คิดถึงภาพของผู้เฒ่าเคาะปลายไม้เท้าก็ริลองกระทำตาม จากนั้นรูปแกะสลักหยดน้ำที่ไม้เท้าพลันเรืองรอง ก่อให้เกินกระแสพลังคล้ายมวลคลื่นลำธารสีฟ้าใสลอยเอื่อยจาง ๆ ชี้นำทางต่อไป

   “ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว”

   แม้ไม่อยากจะเอ่ยออกมา ทว่าพวกนางก็อดขอบคุณอุโมงค์มืดนั่นไม่ได้ว่ามันทำให้พวกนางลดระยะเวลาในการเดินทางข้ามทะเลทรายจากสามวันเป็ฯเพียงแค่วันเดียง ซ้ำยังหลบหลีกภัยร้ายต่าง ๆ มากมายอีกด้วย ในยามนี้เป็นกลางยามโหย่ว ช่วงเวลาที่แสงสนธยาระบายสีส้มงดงามทั่วผืนฟ้า พวกนางได้ก้าวเข้ามาสู่พื้นที่สีเขียวเสียที

   “ไม่ผิดแน่ นี่คือหุบเขาชิงหยาง” โจวจินผู้มีประสบการณ์ของการเดินทางในอาชีพพ่อค้านั้นย่อมทราบได้อย่างรวดเร็วว่าเส้นทางของพวกนางคืบหน้าได้ไวเพียงใด “พวกท่านแลเห็นทุ่งดอกฮัวซินหรือไม่ นั่งคือจุดสังเกตเฉพาะของหุบเขาชิงหยาง หากเราเดินทางทันเวลาคงได้แวะพักแรมที่ที่แห่งนั้น ที่นั่นมีบ่อน้ำให้ใช้งานได้ด้วยขอรับ”

   และสถานที่สุดท้ายที่พวกนางได้เดินทางไปพักแรมคือแนวที่ราบฮัวซินอันอุดมด้วยทุ่งฮัวซินและมีบ่อน้ำใสตรงกลาง พร้อมกับสัญญาณจากไม้เท้าหินกลวงถึงการเข้าใกล้พลังแห่งเทพหนี่วา…

อ่านผนังหินในอุโมงค์ เรียนรู้เรื่องราวของเทพหนี่วาและไข่มุกวารี  เรียนรู้การใช้งานไม้เท้าหินกลวง  +30exp ได้ไหมนะ

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 4
สี่ก้าวสดับทัณฑ์ คลื่นวารี
สี่ราตรีก้าวสู่เทียนซาน

วันที่ยี่สิบเก้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ตอนนี้ข้าอยู่ที่เทียนซานแล้ว  ย้อนไปช่วงยามซื่อข้าได้เจอกับศาลเจ้าร้างเล็ก ๆ ถูกเถาวัลย์พันเกี่ยวจนแทบไม่เห็นสิ่งใด  ทว่าเมื่อข้าสัมผัสมันกลับแลเห็นนิมิต  สตรีนางนั้นหาใช่สตรีที่เคยเห็นในนิมิตฝันไม่  ทว่าคำกล่าวของนาง ท่าทางของนาง  คงจะเป็นทายาทเทพหนี่วารุ่นก่อนเป็นแน่  นางฝังกล่องไม้เอาไว้ใต้ศาลเจ้านั้น  มันคือ  เกล็ดมุกวารี  เป็นแน่  แสงที่กระจ่างเช่นในนิมิต  ทั้งยังมีคลื่นสีครามราวกับสายน้ำแผ่กระจาย  ข้าเลือกที่จะเก็บมันไว้เผื่อได้ใช้งานในอนาคต
          
           เพราะข้านี่แหละ สตรีผู้ได้รับนิมิต...

           เดินทางไปจนถึงสถานที่ที่ข้าคิดว่ามันคงจะอยู่แค่ในตำราหรือเป็นเพียงตำนานเล่าขาน  สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยน้ำนองประมาณข้อเท้าเสี่ยวเฮย  ทว่ามันกลับใสราวกับกระจกสะท้อนตัวตนของพวกข้า  แล้วเราก็ได้พบกับ  ทัณฑ์วนวารี  ที่ตำนานได้กล่าวเอาไว้  เส้นทางที่ผู้พิทักษ์แห่งเทพหนี่วาได้เดินทางข้ามผ่าน  ผู้ใดคิดคดต่อเทพหนี่วา  มันผู้นั้นจำต้องจมลงใต้วนวารี

          ตอนนั้นเกล็ดวารีก็เปล่งแสงออกมา  แล้วก็ช่วยนำทางให้พวกข้าได้เดินข้ามผ่านทัณฑ์วนวารีจนมาสู่เชิงเขาเทียนซานได้  นับว่าตัดสินใจถูกนักที่ข้าเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้

         วันพรุ่งนี้คงจะได้ขึ้นเขาเทียนซานจริง ๆ แล้ว  นอนเอาแรงดีกว่า

   ร่างเล็กค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นในปลายยามเหม่าเช่นเคย เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตื่นมาจากความฝันน่ากลัวของเมืองเมืองหนึ่ง และบุรุษที่อยู่ตรงนั้นคือบุคคลที่นางคุ้นเคยดี มือเล็กยกขึ้นเช็ดเหงือที่หยดลงมาบริเวณกรอบหน้าก่อนจะมองไปรอบ ๆ ที่แห่งนี้คือแนวที่ราบฮัวซิน ทุ่งบุปผางามสีครามโอนเอนตามสายลมอ่อนพัดทำให้ทราบได้เวลาว่าความฝันเมื่อคืนนี้เล่นทำเอาดวงใจของนางเต้นระส่ำจนร้อนไปหมด จ้าวหนิงเฟยที่ตื่นก่อนหน้าไม่นานเดินมาหบสตรีผู้เป็นนายก็เร่งก้าวเดินมาพร้อมอุปกรณ์ชำระล้างร่างกายให้หมดจดเสียหน่อย

   “คุณหนูสาม ที่แห่งนี้มีบ่อน้ำใส ข้าให้โจวจินช่วยตรวจสอบดูแล้วปลอบภัยดี ระดับความลึกราว ๆ บริเวณเอวของเขา คาดคะแนแล้วปลอดภัยแน่นอนเจ้าค่ะ”

   “ขอบใจมาก หนิงเฟย”

   เหลียนฮวารับคำก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวในยามรุ่งสางเช่นเดิม วันนี้เป็ฯวันที่พวกนางหมายมั่นว่าอย่างน้อยต้องได้แลเห็นเชิงเขาเทียนซาน ด้วยความที่เดิทนทางข้ามผ่านทะเลทรายได้อย่างรวดเร็วทำให้ได้แลเห็นยอดเขาเทียนซานอยู่ไม่ไกลนัก วันพรุ่งคงได้ฤกษ์หนาวเหน็บเช่นเหมันต์เป็นแน่ เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตื่นสายกว่าทุกวันเร่งแต่งเนื้อแต่งตัวให้เร็วขึ้นแล้วเดินกลับค่ายพักแรมชั่วคราว

   “คุณหนูสาม ข้ามีเรื่องจะรายงาน รอบ ๆ นี้เห็นรอยเท้าคุ้นตาคล้ายกับปีศาจปีศาจเจวี๋ยฮว่า ทางที่ดีเราควรเร่งออกเดินทางจากตรงนี้”

   “เช่นนั้นก็เร่งมือเถิด เสี่ยวเฮยกับตัวอื่นคงพักผ่อนเพียงพอแล้ว”

   จากนั้นการเดินทางในวันนี้ก็เริ่มต้นต่อจากเดิม พวกนางเดินทางตามกระแสพลังของไม้เท้าหินกลวงจนไปถึงยามซื่อ ขบวนเดินทางลัดเลาะผ่าน แนวป่าชาดหนาน (南赤林) ซึ่งเป็นป่าพื้นต่ำระหว่างทุ่งหญ้ากับเชิงเขา การเดินทางในวันนี้แลดูราบรื่นไร้เภทภัยตามที่ต้องการ ไร้ม่านหมอกบดบังสายตาจนเป็นกังวล จนกระทั่งหางต่าของนางเหลือไปเห็นที่ตั้งสถานที่คุ้นตาอันแปลกประหลาดเกินจะมาตั้งในที่แห่งนี้ มันคือศาลเจ้าเล็กๆ ถูกเถาวัลย์รัดแน่น ภายในมีรูปสลักหนี่วาเศียรมังกร ขณะเข้าใกล้ศาลเจ้า ไม้เท้าหินกลวงเรืองแสงขึ้นอย่างช้า ๆ แสดงว่ามีพลังของ ทายาทหนี่วา สะท้อนอยู่บริเวณนี้

   เหลียนฮวาผู้ที่ครอบครองไม้เท้าเรืองรองในตอนนี้ค่อย ๆ วางมือแตะศาลเจ้าตามแรงดึงดูดบางอย่าง ภาพนิมิตแวบเข้ามา — เห็นหญิงสาวในชุดสีม่วงคุกเข่าหน้าศาลนี้

   “ได้โปรด หากผู้ใดวาสนาต้องกัน ขอผู้นั้นจงหาศาลเจ้านี้พบแล้วเร่งช่วยเหลือบุตรีของข้าด้วยเถิด”

   ด้วยเสียงสั่นไหว รูปร่างและช่วงวัย ทั้งด้วยรูปประโยคของสตรีในนิมิตทำให้นางได้ทราบว่านางคงเป็นทายาทหนี่วารุ่นก่อนที่กำลังฝากฝังกล่องไม้อยู่ใต้ผืนดินที่นางกำลังเหยียบย่ำอยู่ ไม่รอช้าเหลียนฮวาหันไปหาจ้าวหนิงเฟยทันที

   “ช่วยขุดตรงที่ข้าเหยียบที”

   ไม่เพียงแค่จ้าวหนิงเฟย โจวจินก็ลงมือช่วยขุดดินในตำแหน่งหน้าศาลเจ้าเล็กร้าง ๆ จนไปเจอเข้ากับกล่องไม้เก่า ๆ เว่ยเจียเหลียนฮวายื่นมือไปรับมันมาจากมือของจ้าวหนิงเฟยก่อนจะเปิดดู — ข้างในคือ [ เกล็ดมุกวารี ] ขนาดเท่าเล็บก้อย มีแสงเรืองจาง ๆ

   “เกล็ดเช่นนี้อาจเป็น เศษหนึ่งของมุกวารีที่แตกออกเมื่อนานมาแล้วก็ได้”

   “มันคงมีความหมายกระไรสักอย่าง ข้าแลเห็นนิมิตจากศาลเจ้านี้”

   ในเมื่อรั้งรอสักพักแล้วไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งที่นางกระทำคือการเก็บเสี้ยงมุกวารีนี้ไว้แล้วเดินทางต่อ

   เมื่อถึงกลางยามเว่ย จากหุบเขาชิงหยางก็มาถึงเนินสลับสูงต่ำ เข้าสู่พื้นที่ที่เรียกขานกันว่า ทางเงาน้ำ (水影路) — มันเป็นเส้นทางธรรมชาติอันมีแอ่งน้ำสะท้อนท้องฟ้าเกือบตลอดทาง ทั้งสามคนเดินทางตามที่เหลียนฮวาเอ่ยบอกไปเรื่อย ๆ ตามเดิม ทว่าสิ่งที่ดูเหมือนจะติดใจจ้าวหนิงเฟยคงจะเป็นการที่นางสังเกตเห็นว่าว่าเงาสะท้อนของสตรีผู้เป็นนายในน้ำเรืองรองด้วยแสงสีครามล้อมรอบกายราวกับเป็นสิ่งคุ้มกันทั้งสามมิให้ถูกฝูงกาฝูงนกปีศาจที่บินวนไม่ไกลนัก ซึ่งเมื่อนางเงยหน้ามามองสตรีตรงหน้าแล้วกลับไม่มีสิ่งใดแตกต่างไปจากเดิมแม้แต่น้อย

   จ้าวหนิงเฟยเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ คาดคิดว่าคงเป็นแสงของไม้เท้าที่กำลังเปล่งพลังอย่างที่นายของตนนั้นได้แลเห็นมาตลอด หรือไม่ก็แสงของเกล็ดมุกวารีที่ผู้เป็นนายของตนเก็บเอาไว้ ส่วนของคุณหนูสาสกุลเว่ยเจียเองก็ไม่ได้สังเกตสิ่งใดนอกจากการเพ่งบอกกระแสพลังนำทาง เป็นเช่นนี้จนโจวจินที่อยู่ข้างหน้าหยุดลงและยกมือขึ้นมาเป็นสัญญาของการหยุดขบวน

   “มีกระไรหรือ”

   “ทัณฑ์วนวารีขอรับ…”

   ระหว่างทางนั้นมีฝูงนกดำบินวนอยู่เหนือเส้นทางทว่าเมื่อเข้าสู่อาณาบริเวณที่โจวจินเอ่ยแล้วพวกมันกลับสลายไปทันทีที่พ้นแนว รอยหินโค้งคล้ายประตูสวรรค์ โจวจิน เตือนให้ระวังเพราะ เส้นทางนี้เป็นทางโบราณซึ่งเคยเป็นเส้นทางของพวกผู้พิทักษ์เทพีหนี่วา หากผู้มีเจตนาไม่บริสุทธิ์ผ่านไป อาจถูก ทัณฑ์วนวารี กลืนกิน

   บัดนั้นเมื่อขาของเสี่ยวเฮยย่ำก้าวไปข้างหน้า คลื่นน้ำวนที่ส่งกระทบมาถึงพวกนางพลันสงบ ดวงตาของนางแลเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ก็ลองให้เสี่ยวเฮยเดินนำหน้าไปเพิ่มอีกหน่อย แล้วก็เป็นดังที่นางคาดไว้ ราวกับก่อเป็นเส้นทางน้ำสงบเป็นเส้นทางเดียวที่นางก้าวเดิน ขณะนั้นเองเกล็ดมุกวารีพลังเปล่งแสงกระจ่างจนนางต้องหยิบขึ้นมาถือในมือ

   “ตามข้ามาให้ดี”

   สตรีผู้สูงศักดิ์รับรู้ได้ในทันทีว่าการนำทางที่สตรีในนิมิตเอ่ยคือสิ่งใด สิ่งนี้จะนำทางให้นางได้ก้าวผ่านทัณฑ์วนวารีได้เป็นแน่ นางบังคับเสี่ยวเฮยให้ขยับนำขบวน และนางก็ได้เดินทางข้ามผ่านเขตทางเงาน้ำเข้าสู่ เชิงเขาเทียนซานด้านใต้

   ในช่วงที่ผ่านพ้นเขตอันตราย สายลมเย็นได้พัดโบกจนสั่นไปทั่วทั้งกาย เกล็ดหิมะที่โปรยปรายเบาบางทำให้ได้รับรู้ว่าบัดนี้ภูผาสูงชันได้อยู่ตรงหน้าพวกนางเดียบร้อยแล้ว

   “นี่ก็คงจะราว ๆ ยามซวีแล้ว เราหาถ้ำแล้วก่อไฟพักแรมดีหรือไม่ ภูเขาหิมะยามราตรีหาได้ปลอดภัย”

   โจวจินเอ่ยแสดงความเห็น สตรีทั้งสองก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินทางด้วยพลังกายเฮือกสุดท้ายในการตามหาที่พักพิง พวกนางควบม้าไปเรื่อย ๆ ก็ได้พบกับถ้ำหินน้อย ๆ ไม่ได้ลึกกระไรมาก ทว่ากลับมีพื้นที่ให้ได้ก่อไฟเอนกายพักผ่อน

   แล้วในค่ำคืนที่ย่างกรายเข้าสู่เขตขุนเขาเทียนซานนี้เอง เว่ยเจียเหลียนฮซาก็ได้นิมิตฝันถึงสตรีที่อยู่ท่ามกลางปีศาจน่าหวาดกลัว…

[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 5
ห้าราตรีเพื่อพานพบ
ห้ามารคีรีที่ต้องกำจัด

  

วันที่สามสิบ ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ไม่มีบันทึก เนื่องจากสถานการณ์ในวันนี้ค่อนข้างหนักหน่วงจนเหลียนฮวาเอนกายก็หลับปุ๋ยเลย

   เสียงกรีดร้องของสตรีหวีดดังภายในฝันราวกับหลอกหลอนให้ห้วงฝันนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหล ภาพของสตรีที่ถูกปีศาจตัวมหึมาน่าหวาดหวั่นโอบล้อม มีผู้ปกป้องนางเพียงหนึ่งเท่านั้น ทว่าสิ่งที่สายตาของสตรีผู้นั้นสบเข้าคือสายตาของนาง ราวกับว่าแหวกกระแสความวุ่นวายจับจ้องผู้เป็นพยานในห้วงฝัน

   “ช่วยด้วย…”

   “...สาม …หนูสาม …คุณหนูสาม !!!”

   ฉับพลันนั้นร่างบางที่ตื่นจากความฝันอันเลวร้ายก็สะดุ้งโหยงตามเสียงเพรียกของจ้าวหนิงเฟย แลเห็นกระแสความห่วงใยที่ส่งผ่านคิ้วขมวดของสตรีผู้เป็นนางกำนัลส่วนพระองค์ เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตั้งสติให้มั่น พบว่าตอนนี้ก็เข้าช่วงปลายยามเหม่าเสียแล้ว

   “แค่…ฝันร้าย ไม่เป็นไรหนิงเฟย”

   โจวจินที่ตื่นไวที่สุดเนื่องจากเขารู้สึกไม่สบายใจกับพื้นที่โดยรอบเท่าไหร่ก็ออกไปตรวจดูพื้นที่ พบว่าหิมะถูก เหยียบย่ำอย่างรุนแรง จากกลุ่มที่ขึ้นเขาไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ รอยเท้าใหญ่ผิดมนุษย์ ห้าเส้น กลิ่นกำยานเน่าโชยมาตามลม – โจวจินยืนยันว่าเป็นกลิ่นเดียวกับที่ เคยพบในป่าที่เจวี๋ยฮว่าเคยปรากฏ

   “คุณหนูสาม ข้าพบร่องรอยปีศาจ”

   ไม่ทันไรที่จะรายงานสถานการณ์ก็ได้ยินเสียงของเหล็กกระทบและเสียงกรีดร้องดังไกล ๆ จากทิศทางที่โจวจินสังเกตว่ารอยเท้าพวกนั้นมุ่งหน้าไปทิศนั่น

   “โจวจิน รีบไปเร็ว”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเร่งให้ทุกคนรีบโยนอุปกรณ์ขึ้นหลังม้าแล้วมุ่งหน้าไปตามเสียงกรีดร้องนั่นทันที ท่ามกลางหิมะสีขาว ปรากฎกลุ่มปีศาจห้าตัวล้อมรอบหนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษเช่นในความฝันทำเอานางต้องหยุดชะงักค้าง

   “โจวจิน ไปช่วยเร็ว”

   “ขอรับ !!”

   นับว่าดียิ่งนักที่มีโจวจินร่วมทาง สตรีทั้งสองที่ไร้วรยุทธ์(ไม่ว่าจะในแง่ของไม่มีอยู่แล้ว หรือคิดว่าตนเองไม่มีก็ตาม)ก็รับหน้าที่ขี่ม้าเอาพวกมันไปไกล ๆ เพื่อกันลูกหลงและผูกเชือกไว้ก็หินยักษ์ก่อนจะเร่งไปดูสถานการณ์ ณ ตอนนั้น

   ดูเหมือนพวกนางจะมาช้าไปหนึ่งก้าว ในอ้อมกอดของสตรีบางที่นางแลเห็นในความฝัน มีบุรุษที่สวมชุดราวกับผู้เยี่ยมยุทธท่านหนึ่ง

   “จื่อเซวียนกงจู่… กระหม่อมไม่อาจร่วมทางกับพระองค์ได้แล้วขอรับ…”

   “ไม่ เจ้าต้องอยู่กับข้าสิ ไหนว่าเจ้าจะอยู่กับข้าอย่างไรเล่า!!!”

   “เสี่ยวกงจู่ของกระหม่อม…ตามหามุกวารี…ปกป้องหนานจ้าว…อึก–...มีเพียงพระองค์เท่านั้น…”

   และสุดท้ายก็เหลือเพียงหนึ่งสตรีที่สูญเสียกับร่างที่แน่นิ่งของบุรุษผู้กระทำหน้าที่อย่างองอาจ ส่วนผู้ที่มาทีหนังอย่างเว่ยเจียเหลียนฮวา จ้าวหนิงเฟยและโจวจินต่างก็เลือกที่จะให้เวลาดรุณีน้อยนางนี้ได้หลั่งน้ำตาแห่งความสูญเสียสักพัก

   เมื่อร่างเล็กของสตรีที่ดูอ่อนเยาว์กว่านางไม่มากตั้งสติขึ้นมาได้ก็ค่อย ๆ วางร่างของบุรุษที่น่าจะเป็นคนใกล้ชิดลงก่อนจะค่อย ๆ หันมาหาพวกนาง

   “ข้า… แซ่ จื่อเซวียน นาม ชิงหลี กงจู่แห่งหนานจ้าว ขอบพระคุณผู้มีพระคุณทั้งสามมาก ข้าขอทราบนามพวกท่านได้หรือไม่ ?”

   “เรียนหนานจ้างกงจู่ หม่อมฉันมีนามว่า จ้าวหนิงเฟย เป็นหญิงรับใช้ของคุณหนูสาม เว่ยเจียเหลียนฮวา บุตรีเจ้ากรมโยธาแห่งต้าฮั่น ส่วนทางนั้น โจวจิน จอมยุทธ์ที่ร่วมทางเพคะ” จ้าวหนิงเฟยผู้รู้งานเอ่ยแนะนำนายหญิงของนางโดยไม่ต้องให้เหลียนฮวาต้องแนะนำตนเอง

   “...เอ่อ คือว่าก่อนจะสนทนากันต่อ ขอข้าจัดการเจ้าถิ่นได้หรือไม่?”

   ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเรียกให้เจ้าถิ่นอย่างปีศาจหมาป่าสีเงินมุ่งมาทางนี้ โจวจินเร่งป้องกันสตรีทั้งสามและให้จ้าวหนิงเฟยที่พกกระบี่ช่วยต่อสู้ด้วย ส่วนเว่ยเจียเหลียนฮวาก็คอยปกป้องจื่อเซวียนเท่าที่จะทำได้ ทว่าไม่การต่อสู้ที่ดุเดือดนี้จะจบลงที่หมาป่าสีเงินแลเห็นว่าสตรีสองคนข้างหลังอ่อนแอเท่าใดจึงกระโจนเข้าใส่ในเฮือกสุดท้าย ราวกับว่าหากมันต้องตายก็จะขอเอามนุษย์พวกนี้ไปตายด้วยกัน

   เว่ยเจียเหลียนฮวารีบหยิบกระบี่ที่หล่นอยู่ของบุรุษที่สิ้นลมแล้วขึ้นมาถือให้มั่นก่อนจะทิ่มแทงเข้าไปที่ลำคอของปีศาจที่อ่อนแรงนั่นซะ ไม่อาจทราบได้เลยว่าเพราะมันใกล้ตายอยู่แล้วหรือเพราะว่านางคือสตรีผู้ข้ามผ่านโลกมาเยือน ณ ที่แห่งนี้จึงดูเหมือนจะแทงเข้าเนื้อเต็มที่ทีเดียว ในช่วงเวลานั้นเองที่มีแสงเรืองรองออกจากกาย นางที่ทั้งชีวิตไม่เคยจะคร่าชีวิตด้วยมือสองข้างตรง ๆ เลยจึงรู้สึกผิดจนอดไม่ได้ที่จะลูบขนนุ่มของมันที่เปรอะโลหิตสีแดงฉานและเกล็ดหิมะแข็ง

   ฉับพลันนั้นละอองแสงพวกนั้นกลับค่อย ๆ ดูดซึนเข้าร่างของนางแทน ก่อเกิดเป็นเม็ดตบะก้อนกลมบนมือเรียวบาง

   “เรา…เปลี่ยนที่กันเถิด”

   ทุกคนล้วนเห็นด้วยที่จะเปลี่ยนที่เพื่อไม่ให้มีเจ้าถิ่นแถวไหนมาทำร้ายอีก เว่ยเจียเหลียนฮวาก็เริ่มซักถามองค์หญิงแห่งหนานจ้าวถึงที่มาที่ไปพร้อมกับแจกเสี่ยวหลงเปาให้ทุกคนกินพร้อมชาดอกเบญจมาศที่จ้าวหนิงเฟยภาคภูมิใจ ก่อนที่ตลอดทั้งวันนี้จะกลายเป็นการเดินทางเพื่อลงจากเขาเทียนซานและตรงไปที่ฉางซานแทน

   เพื่อร่วมเดินทางไปกับทายาทแห่งหนานจ้าว และไขวิกฤตแห่งเมืองฉางซานเสีย

[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+15 ความสัมพันธ์อาหารเกรดน้ำเงิน + ชา/สุราเกรดน้ำเงิน (+10)


[NPC-14] จื่อเซวียน ชิงหลี
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+15 ความสัมพันธ์อาหารเกรดน้ำเงิน + ชา/สุราเกรดน้ำเงิน (+10)


ดูดซับพลังวิญญาณปีศาจหมาป่าขาว:
(เอฟเฟคผู้มีบุญไม่ x2 เพราะไม่ใช่ทรัพยากร)
+30 ตบะฝึกฝน
+1 เศษเสี้ยววิญญาณหมาป่าขาว
+แพรจันทร์หนาว (เลขไบต์หลักสุดท้าย) ชิ้น

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 6
หกสหายในการเดินทางอันยาวนาน

  

วันที่หนึ่ง อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   วันนี้เป็นวันที่ข้าดีใจที่สุดที่ได้กินอิ่ม ๆ ท้องอุ่น ๆ เสียที หลังจากที่ต้องนอนบนเขาเทียนซานจนจะแข็งตายในสามวันเจ็ดคืน แน่นอนว่าการผูกมิตรที่ดีที่สุดล้วนเป็นการผูกมิตรในขณะที่ร่วมโต๊ะอาหาร นับว่าได้พูดคุยกับทายาทหนี่วาที่ในที่สุดก็ได้เจอเสียทีอย่าง จื่อเซวียนชิงหลี หนานจ้าวกงจู่ หากว่ากันตามยศฐา นางอยู่สูงกว่าข้านัก ทว่าในการเดินทางนี้ข้าไม่ได้แนะนำตนเช่นพระสนม ข้าแนะนำตนเป็นคุณหนูท่านหนึ่ง และกงจู่เองก็ปรารถนาที่จะสนทนาเช่นมิตรสหายไร้ความเหินห่างทางยศฐา พวกข้าจึงไม่ได้ใช้ราชาศัพท์แม้แต่น้อย (ยกเว้นที่ยังคงเรียกนางว่า จื่อเซวียนกงจู่น่ะนะ)

   ในวันนี้ข้าก็ได้นินทาเจี่ยเจียคนดีของข้าไปเสียยกใหญ่เชียว มันคงจะไม่ลอยไปเข้าหูคนงามว่าที่หวงโฮ่วหรอกกระมัง ?

   อีกอย่างในการเดินทางนี้ดูเหมือนว่าข้าจะได้สหายใหม่ เว่ยซาน หมาป่าที่เจอบนเขาเทียนซาน คาดว่ามันน่าจะตามลงมาจากเขาเพราะเห็นข้าเป็นจ่าฝูงตัวใหม่กระมัง ถึงจะรู้สึกแปลก ๆ พิกล ทว่าการที่มันช่วยไม่ให้ข้าต้องนอนตายเสียก่อนก็ถือว่าเป็นความดีที่มากพอที่จะรับเลี้ยงมัน

   เว่ยซาน เจ้านี่ตาแหลมใช้ได้

   “ฮัดชิ่ว !”

   วันนี้ในยามเฉินเป็นช่วงเวลาเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ดูจากเส้นทางแล้วพวกนางคงจะเริ่มใกล้สู่เชิงเขามากขึ้น หลังจากที่เมื่อคืนนี้จู่ ๆ ก็มีพายุโหมจนต้องหยุดพักอยู่บนเขาทั้งอย่างนั้นเสียได้ เว่ยเจียเหลียนฮวาเริ่มรู้สึกว่าความหนาวที่ขาวโพลนนี้แม้งดงามเพียงใด ทว่ากลับแฝงความน่ากลัวไว้เช่นกัน และในยามนี้เองนางก็เริ่มรู้สึกแสบผิว แสบจมูกจนแดงเป็นผลอิงเถา

   ในช่วงเวลานั้นเองที่กำลังเดินทางย่ำหิมะปุยขาว ฉับพลัลนั้นได้ยินเสียงขู่ร้องของสัตว์สี่เท้าขนปุยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ทั้งสิ้นราว ๆ สี่ตัวได้ โจวจินที่เป็นผู้เยี่ยมยุทธร่วมกับจ้าวหนิงเฟยหยิบกระบี่คู่ที่พกมาเพื่อช่วยเหลือโจวจินอีกแรง ส่วนของเว่ยเจียเหลียนฮวาเลือกที่จะให้กระบี่ขององครักษ์กับจื่อเซวียนกงจู่ ส่วนของนางหยิบธนูไม้จันทน์ขึ้นมาเป็นฝ่ายสนับสนุนจากข้างหลังและช่วยปกป้องจื่อเซวียนกงจู่ที่นอกจากถือกระบี่ไว้กับตัวให้มั่นก็ดูจะหวาดกลัวเกินจะต่อกรกับพวกมัน

   ไม่นาน เหตุการณ์ทั้งหลายนก็จบลงที่มีศพของหมาป่าทั้งสี่ตัวนอนเกลื่อนก่อนที่จะมีอีกหนึ่งตัวที่ดูเหมือนว่าจะแอบอยู่หลังหินใหญ่

   “ตอนนี้ถ้าจำไม่ผิด…เนื้อของเราน่าจะพร่องไปราว ๆ แปดส่วนแล้วกระมัง”

   สายตาของเว่ยเจียเหลียนฮวาพลันมืดมนลงทันตา เจ้าสตรีผู้รักเนื้อนั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้มีเนื้อตกถึงท้องจึงอ้อนจ้าวหนิงเฟยให้ทำอาหารที่มีเนื้อให้ทานจนมันร่อยหรออย่างรวดเร็ว

   “เจ้ากินเยอะนี่นาโจวจิน”

   “คุณหนูสามอย่าโบ้ยความผิดสิเจ้าคะ”

   “เงียบปากน่า จะแล่เนื้ออะไรก็ทำ”

   “แล้วอีกตัวนึงเล่าขอรับ”

   “หากมันไม่กระโจนรนหาวันตายก็ปล่อยให้มันได้สืบพันธุ์ต่อไปเถิด”

   จากคำเอ่ยของสตรีผู้นำคณะเดินทางก็จบลงที่ให้โจวจินแล่เนื้อหมาป่าในส่วนที่น่าจะกินได้เก็บไว้ แล้วก็เดินทางกันต่อโดยมีเจ้าสี่เท้าขนปุยคอยติดตามไม่ห่างราวกับว่าพยายามตามไม่ให้พวกนางได้รับรู้

   ใช้เวลาราว ๆ สองชั่วยามได้คณะเดินทางสามสตรีหนึ่งบุรุษก็เดินทางมาจนถึงตีนเขาอันมีโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ตั้งอยู่ เรียกว่าเป็นบุญนักเพราะยามนี้นางโหยหาน้ำแกงร้อน ๆ อย่างหาที่สุดมิได้

   “หม้อไฟแปดเซียน ไก่ขอทาน เกี๊ยวทอด สุราเบญจมาศ!”

   ว่ากันว่าเพื่อให้พ้นผ่านความหนาวอันโหดร้ายจึงต้องดื่มสุราเพื่อความอบอุ่นของร่างกาย นางจึงไม่ลังเลที่จะสั่งชุดใหญ่เต็มโต๊ะราวกับว่างดข้าวปลาร่วมสิบคืนวัน เถ้าแก่ที่ดูแลโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ นี้ก็หน้าบานนักที่ได้รับลูกค้ากระเป๋าหนักตำลึงทอง ทั้งสี่คนต่างร่วมโต๊ะกันอย่างอบอุ่น ถือเป็นการทำความรู้จักกับจื่อเซวียนกงจู่ให้มากขึ้น โดยภายในใจของเว่ยเจียเหลียนฮวานั้นหวังว่าการเดินทางนี้จะราบรื่น แม้จะทำได้เพียงแค่หวังก็ตาม

   “คุณหนูเว่ยเจีย ข้าอยากทราบว่าในเมืองหลวงมีอะไรน่าสนใจบ้าง ?”

   “อืม…”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาที่กำลังเคี้ยวไก่ขอทานอยู่ก็กลืนลงคอก่อนจะนึกออกแล้วว่าจะเล่าเรื่องใดดี ดวงตาที่มักจะแสดงความอ่อนหวานปนเฉื่อยชาเสมอบัดนี้กลับส่งแววประกายมองซ้ายมองขวาแลเห็นว่ามีผู้คนอยู่บ้างก็กระแอมไอนึกสนุกอยากนินทาผู้สูงศักดิ์เล่นสักเล่นน้อย

   เจี่ยเจียเจ้าขา เจี่ยเจียคงไม่โทษเหมยเหม่ยผู้น่ารักของเจี่ยเจียกระมัง จะเป็นหวงโฮ่วก็ต้องมีข่าวลือพิเศษเสียหน่อย

   “ว่ากันว่า ในวังหลังนั้นมีเทพธิดาสถิตอยู่…” นางทำท่าทางจะลดเสียง ทว่ากลับยังดังชัดเจนให้ผู้คนได้ยิน “นางเป็นเทพธิดาที่ลงมาเยือนพื้นพิภพ ทว่านางกลับถูกตาต้องใจของโอรสสวรรค์จนไม่อาจกลับสวรรค์ไปได้ นางถูกคัดเลือกให้เป็นพระสนมที่มังกรตกภวังค์ในรักทันทีที่ได้สบตาเชียว ใช้เวลาไม่นานเท่านั้นความโปรดปรานก็เป็นที่ประจักษ์ จากยศต่ำสู่ผู้สูงสุดในวังหลัง จากเหม่ยเหริน สู่ กุ้ยเฟย แถมยังมีพยานรักที่ในยามคลอดมีปรากฎการณ์พิเศษราวกับท้องนภาเป็นสักขีพยานถึงการกำเนิดเทพธิดาตัวน้อยเชียว !!!!”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเล่าอย่างออกรส นางถึงกับตบโต๊ะเสียงดังทำท่าทางแสดงถึงความใหญ่โตของอภินิหารที่บังเกิดในช่วงเวลาที่หลานตัวน้อยของนางกำเนิด

   แม้ว่าทุกอย่างจะได้ยินจากปากนางกำนัลในเรือนอีกทีก็ตาม…

   ไม่นานนักการสนทนาก็จบลง ในระหว่างที่รอจ้าวหนิงเฟยจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย พหูสูตรน้อยที่ไปขอซื้อม้วนตำราที่ดูเหมือนว่าจะเป็นของที่บัณฑิตเมื่อนานมาแล้วลืมทิ้งไว้ที่แห่งนี้ก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมหมายมั่นว่าจะมาเปิดอ่านระหว่างที่รั้งรอ ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาเสียก่อนกลับเป็นหางฟู ๆ ที่วิ่งไปไกล ๆ ราวกับว่ามันเพิ่งวิ่งออกจากอาณาบริเวณนี้ทันทีที่รู้ว่านางเดินออกมา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานสบเข้ากับดวงตาสีทองของนักล่าตัวใหญ่ก่อนจะเห็นมันที่ทำท่าเหมือนจะดูเชิงพวกนาง

   “เอาไปสิ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวามองซ้าย มองขวาก่อนจะฉีกเนื้อไก่ขอทานที่เหลือจากมื้ออาหารเมื่อครู่นี้ให้เจ้าหมาป่าไป มันก็รีบรับไก่ไปกินอย่างหิวโหย นางได้เห็นว่าไก่เหลือที่เก็บได้ไม่นานเท่าไหร่มีประโยชน์ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

   คณะเดินทางค่อย ๆ เดินทางต่อไปตามทางที่เถ้าแก่แนะนำ คราวนี้ไม่มีไม้เท้าหินกลวงคอยนำทางเนื่องจากมันได้แตกสลายไปในตอนที่ช่วยเหลือทายาทหนี่วาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยังดีที่การเดินทางครานี้มิใช่การเดินทางโดยใช้การนำทางแห่งเซียน ทว่าเป็นการเดินทางโดยตั้งจุดหมาย ณ เมืองฉางซาน เช่นนั้นแล้วการเดินทางครานี้ย่อมดูมีจุดหมายยิ่งนัก ผู้นำทางจึงมิใช่นางเช่นเดิม ทว่ากลายเป็นโจวจินที่ดูจะชำนาญด้านการเดินทางเพราะด้วยมีประสบการณ์ในการท่องยุทธภพออกเกวียนค้าขาย ในส่วนของคุณหนูสามแห่งสกุลเว่ยเจียก็ใช้ความสามารถพิเศษที่สั่งสมมาตั้งแต่เด็กที่นั่งเกวียนเดินทางจากไคเฟิงมาฉางอันบ่อยครั้งในการอ่านตำราไปด้วยขี่ม้าไปด้วย

   เพราะว่านางเลือกที่จะเสียสละม้าให้จื่อเซวียน และตนเองซ้อนเจ้าหนิงเฟยแทนอย่างไรเล่า ช่างมีเมตตาเสียจริง!

   พวกทางเดินทางออกมาจากบริเวณเขาเทียนซาน แม้จะยังคงหนาวอยู่บ้าง ทว่ามันก็อบอุ่นขึ้นมาเมื่อเทียบกับอุณหภูมิอันหนาวจบแสบจมูกข้างบนนั้น ด้วยความที่เดินทางมาจนเสี่ยวเฮยและเพื่อน ๆ ดูจะเหนื่อยกันแล้วก็หาที่ทางใกล้แหล่งน้ำเพื่อพักพิงในต้นยามโหย่ว ในระหว่างที่กำลังตั้งค่ายพักแรมขนาดย่อม ๆ นี้เอง เหลียนฮซาเลือกที่จะเดินไปหาที่นั่งใต้ต้นไม้เพื่ออ่านม้วนตำราตามประสาสตรีในห้องหอผู้เอาแต่อ่านตำราเช่นบัณฑิต ทว่าอ่านได้ไม่ถึงเค่อนักก็ได้ยินเสียงประหลาดจากบนต้นไม้

   “ฟ่อ…”

   “กรี๊ดดด”

   “โฮ่ง !!!!”

   ไม่รู้นางจะตกใจสิ่งใดก่อนระหว่างต้นไม้ที่นางนั่งดันมีงูอยู่ กับหมาป่าตัวหนึ่งกระโจนมากัดงูจนจมเขี้ยว เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตกอกตกใจก็ทำให้จ้าวหนิงเฟย โจวจินและจื่อเซวียนเร่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่

   “คุณหนูเจ้าคะ ท่านคงมิได้แอบเลี้ยงมันหรอกใช่หรือไม่ ?”

   “ข้าแอบเจ้าได้ที่ไหน อย่าบอกนะว่าจากโรงเตี๊ยมนั่นเจ้าก็ตามพวกข้ามาตลอดเลย”

   เจ้าหมาป่าดูเหมือนว่าจะมีความคิดว่าพวกนางฆ่าจ่าฟูงได้ ผู้อยู่จุดสูงสุดคือจ่าฝูง และ ณ ตอนนั้นผู้ที่อยู่บนหลังม้าและแสดงท่าทีองอาจที่สุดดันเป็นเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ใช้ธนูเสียได้ เช่นนั้นแล้วบัดนี้นางจึงกลายเป็นจ่าฝูงในสายตาของเจ้าหมาป่าที่เหลือตัวสุดท้ายในฝูงนั้น

   ด้วยความรู้สึกผิดจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วก็ลองพยายามยื่นมือที่ถือเนื้อแดดเดียวให้มัน และพยายามเข้าหาอย่างเป็นมิตร

   “ข้ามีนามว่าเว่ยเจียเหลียนฮวา ทางนั้นโจวจิน จ้าวหนิงเฟย จื่อเซวียน ดีใจที่ได้รู้จักเจ้านะ…” นางเอ่ยก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่า…นางต้องตั้งชื่อใช่หรือไม่ ? “เอ่อ…อ่า…ได้ นับตั้งแต่นี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเว่ยซาน มาจากนามสกุลข้า แล้วก็เทียนซานก็แล้วกัน”

   แล้วในวันนั้นก็จบวันด้วยการที่นางได้รับสมาชิกใหม่หนึ่งตัว…

[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)


[NPC-14] จื่อเซวียน ชิงหลี
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)


ไอเท็มดรอป(ใช้เอฟเฟคผ่านประลองระบบ): เนื้อสัตว์
(เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนเนื้อที่ได้)

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):
เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้)
หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้)


- สามารถเผยแพร่ข่าวลือในฉางอันเพื่อปั่นทอนชื่อเสียงเป้าหมายได้ ( Username เป้าหมาย = @LuBairan ) เป้าหมายจะสูญเสียค่าคุณธรรม-100 ทันที (+1 Point แก่โรลเพลย์สร้างข่าวลือ - สัปดาห์ละครั้ง ครั้งต่อไป +30 EXP )

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

โรลเพลย์อุปการะปีศาจหมาป่าเร่ร่อน จะได้รับ 15 Point สำหรับ Level 1

กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 7
เจ็ดคืนวันและการเดินทางอันยาวนานยังคงดำเนินต่อไป

   นับว่าการที่มันเป็นหมาป่านั้นทำให้รู้สึกเหมือนนางได้รับสหายที่ไว้ใจได้มาเพิ่มหนึ่งตัว ในการเดินทางลงจากเทียนซานสู่ฉางซานนี้นางค่อย ๆ เดินทางไปเรื่อย ๆ ออกจากริมลำธารมาเรื่อย ๆ ตลอดทางนั้นมิได้มีอภินิหารกระไรนักเพราะว่าบัดนี้นางมิได้ใช้การนำทางแห่งเซียนแล้วกระมัง ทว่าตลอดการเดินทางนั้นนางได้เจอเข้ากับปีศาจเจี๋ยฮว่า

   พวกมันเข้ามาโจมตีคณะเดินทางโดยที่เห็นได้ชัดว่าเพ่งเล็งจื่อเซวียนกงจู่เป็นคนแรกเสมอ ด้วยเหตุนี้เองจึงต้องรบกวนโจวจินและคู่หูใหม่อย่าง เว่ยซาน อยู่พอควรทีเดียว เว่ยเจียเหลียนฮวาเลือกที่จะดูดซับตบะเอาไว้ คงเป็นเพราะว่าไม่ต้องการจะแบกของหนักอะไร ทั้งยังต้องการปลดปล่อยผู้คนด้วยกระมังนางจึงได้รับคำขอบคุณพอควรทีเดียว

   ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วนางทำเพียงแค่ไม่อยากจะให้เสี่ยวเฮยแบ่งของหนัก ทั้งยังไม่อยากจะต้องมาแลเห็นภาพติดตาเช่นตอนที่แล่หมาป่าอีก

   การเดินทางนี้ทำให้โรคกลัวม้าของเว่ยเจียเหลียนฮวาดีขึ้นมาก นางตอนนี้ไม่ได้กลัวจนจะเป็นลมไปทุกครั้ง แม้จะมีหวาดผวาบ้างในยามที่มันพ่นลมหายใจใส่ตอนมันหิวก็ตาม ทว่านางก็อ่านอารมณ์พวกมันได้มากขึ้น และสนิทกับพวกมันมากขึ้นโดยเฉพาะเสี่ยวเฮยที่นางให้จ้าวหนิงเฟยมาขี่ม้ากับนาง

   ในวันนี้การเดินทางนั้นช่างเรียบง่าย ใช้เวลาทั้งวันกับการอยู่บนหลังม้าและผืนป่า จนกระทั่งปลายยามเซินก็มาถึงเมืองหมิงโจว ทำให้คืนนี้ของพวกนางได้นอนพักบนเตียงสบาย ๆ ในรอบเจ็ดคืน

ดูดซับปราณแท้จากปีศาจเจวี๋ยฮว่า: +20 ตบะ / +50 คุณธรรม
และ มุกไอปีศาจ (มุกที่กักเก็บไอปีศาจไว้ภายใน) 1 เม็ด

กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 8
แปดคืนในพงไพรสู่แปดก้วนซื้อความสุขใจในวันนี้

  

วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ในที่สุึดก็ได้หลับเต็มอิ่มเสียที ต้องขอบคุณโจวจินที่มีแผนที่แผ่นดินคร่าว ๆ จึงทำให้ได้ดูเส้นทางและตัดสินใจเรื่องการเดินทาง เสว้นทางพวกนี้ทำให้เห็นได้ชัดว่าเส้นทางการค้านั้นอยู่ไปในทางเดียวกันกับพวกเราพอดี อย่างน้อยก็จนถึงลั่วหยาง เช่นนั้นแล้วเราจะบุกป่าฝ่าดงไปทำไม ก็ติดกองคาราวานสักกอง ไม่ก็จ้างเหมาจ้างเกวียนสักเล่มพร้อมม้าเทียมคงจะได้กระมัง

   จริงสิ ข้าลืมถามโจวจินเลยว่าเขาขับเกวียนได้หรือไม่ คงได้กระมัง เป็นพ่อค้านี่

   ด้วยประการฉะนี้แล้ว แทนที่จะมานอนอุตุในหมิงโจว ข้าเลือกที่จะกลับฉางอันอย่ารวดเร็วแทน เพื่อที่จะได้มานอนพักในสถานที่ที่สบายตัวสบายใจที่สุดและได้พาจื่อเซวียนกงจู่ไปเที่ยวฉางอันตามที่เคยได้เล่าเอาไว้

   อย่างไรก็ตาม หากต้องใช้เกวียนจะให้พวกเสี่ยวเฮยไปเทียมลากเช่นนี้ ถึงแม้ว่าพวกมันจะทำได้จริงทว่าข้าไม่อยากจะให้มันต้องมาลำบากกับเรื่องเช่นนี้ เช่นนั้นแล้วก็ไปซื้อเกวียนอื่นก็คงจะดีกว่า เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาในฉางอัน ข้าคงต้องพาเหล่าม้ากลับวังเสียแล้ว

   “เราจะพักในนี้สักวันดีหรือไม่”

   เป็นคำถามแรกของวันที่เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยถามสหายทั้งหลายในวงโต๊ะอาหารเช้า ณ โรงเตี๊ยมประจำหมิงโจว ทว่าเพื่อประกอบการตัดสินใจนั้นโจวจินที่มีแผนที่คร่าว ๆ ก็แนะนำว่าเดี๋ยวไปรวมตัวกันที่ห้องของใครสักคนแล้วมาปรึกษากันดีกว่า สุดท้ายจึงได้มารวมหัวกันในยามซื่อ

   “ข้ามีแผนให้พวกเจ้า 2 ทาง หากยังไม่อยากกลับฉางอันก็ต้องไปทางเว่ยโจว แต่ถ้าเอาสบายขึ้นมาหน่อยคงจะเป็นทางฉางอัน ฮัวโจว ลั่วหยาง อันยาง แล้วก็ตรงไปฉางซาน”

   “จริง ๆ เราจะเดินทางวันนี้แล้วไปนอนสบาย ๆ ที่ฉางอันก็ไม่แย่นะเจ้าคะ จะได้พาจื่อเซวียนเที่ยวฉางอันด้วย”

   “จ้าวหนิงเฟย ข้าวไม่ต้องกลับ…เอ่อ…ไปเยี่ยมหลานก็ได้ใช่หรือไม่ ?”

   “ถ้าท่านมิประสงค์จะเยี่ยมเยียนผู้ใดก็ย่อมได้...เจ้าค่ะ”

   “ช่างมันเถิด เอาเป็นว่าข้าอยากสบายบ้างในครานี้ ไปเส้นกลับฉางอันแล้วตรงไปตามเส้นทางสายไหมก็ไม่แย่นัก เอาตามนี้เลยเถิด วันนี้ออกเดินทางก่อนแล้วค่อยไปพักที่ฉางอัน”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาในครานี้หมายมั่นว่าจะเดินทางโดยเกวียนเดินทางไปตามเส้นทางที่ได้รับการบุกเบิกแล้วอย่างเส้นทางสายไหม เช่นนั้นแล้วด้วยสมาชิกที่มากขึ้นคงจะทำให้การเดินทางโดยการขับขี่ม้ามันยากขึ้น หรือไม่ก็ติดตามคาราวานสักกองขอเดินทางไปด้วย

   ในเมื่อตัดสินใจเช่นนนี้แล้วด้วยระยะทางที่ไกลหน่อยคงจะถึงฉางอันเอาช่วงปลายยามซวีเชียว คณะเดินทางทั้งหลายจึงแยกย้ายซื้อของที่จำเป็น เนื้อแดดเดียวเอย ธัญพืชเอย ม้วนตำราเอย(?) สุดท้ายก็มารวมตัวกัน ณ โรงเตี๊ยมหมิงโจวก่อนจะออกเดินทางออกจากหมิงโจวในยามอู่

   ออกจากเมืองส่วนใหญ่ล้วนเป็นเส้นทางเลียบป่า หรือบ้างก็เข้าป่าบ้าง ด้วยความที่ตัดสินใจแล้วว่าหลังจากนี้จะเดินทางอย่างสบายที่สุด จึงทำให้เส้นทางที่ใช้ส่วนมากจะเป็นเส้นทางที่ทำเป็นถนนให้เกวียนผ่านโดยแท้

   “กลับฉางอันแล้วข้าจะไปจ้างเกวียนดี ๆ สักเล่มแล้ว ส่วนพวกม้าคงต้องเอาไปคืนวังก่อนกระมัง”

   “สุดท้ายก็กลับวังสินะเพคะพระสนม”

   “ก็ทำไงได้ ถ้าจะต้องแยกจากเสี่ยวเฮย แต่หลังจากนี้ข้าจะใช้เกวียน จะให้เสี่ยวเฮยมาลากเกวียนได้อย่างไรกัน”

   บทสนทนานี้เป็นบทสนทนาเบา ๆ ที่สองสตรีขับขี่อาชาสูงตัวเดียวกัน เช่นนั้นแล้วสหายที่ขี่ม้าตัวอื่นย่อมไม่ได้ยินที่พวกนางสนทนากันเท่าใดนัก สี่คนหนึ่งตัวได้เดินทางโดยแวะพักบ้างให้เหล่าอาชาได้พักหายใจ กินน้ำกินหญ้า ก่อนจะเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ จนกลับหวนคืนสู่ฉางอันในต้นยามจื่อแทน…

   แน่นอนว่าในวันนี้นางได้อ่านตำราว่าด้วยเรื่องของการเลี้ยงหมาป่าจนจบเล่มเชียว

[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

[NPC-14] จื่อเซวียน ชิงหลี
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)



กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม

@Admin

WeijiaLianhua ดี

บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 9
ก้าวอีกครา หวนคืนสู่ฉางอัน

  

วันที่สี่ อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   จดหมายถึงองค์หวงตี้

   เรียนฝ่าบาทที่เคารพ หม่อมฉันได้เดินทางตามที่ได้ทูลไปก่อนหน้าที่จะออกจากฉางอัน บัดนี้หม่อมฉันได้แลเห็นว่าเส้นทางของการเดินทางครานี้ได้มีโอกาสกลับฉางอัน เช่นนั้นแล้วหม่อมฉันจะกลับไปเข้าเฝ้าพระองค์เพื่อรายงานผลการเดินทาง ขออภัยเป็นอย่างสูงที่จดหมายที่ส่งถึงพระองค์นี้ช่างกระทันหันและมากด้วยความเอาแต่ใจของหม่อมฉัน

   ทว่า…หม่อมฉันมิได้อยู่ฉางอันนานนัก พระองค์คงไม่ถือสาหรอกกระมัง ?

   จาก เหลียนฮวา


   จดหมายถึงองค์ไท่โฮ่ว

   ด้วยการเดินทางเพื่อช่วยเหลือปวงประชาตามคำสั่งขององค์หวงตี้ หม่อมฉันเสียใจมากที่มิได้เข้าเฝ้าพระองค์ ด้วยความเคารพที่หม่อมฉันมีให้พระองค์นั้น แม้ว่าช่วงเวลาที่ได้มีโอกาสกลับคืนสู่ฉางอันนั้นสั้นเพียงพริบตา ทว่าหม่อมฉันให้คำมั่นว่าจะไปเข้าเฝ้าพระองค์เพคะ

   จาก เว่ยเจียเสียนอี๋


   จดหมายถึงพระสนมลู่กุ้ยเฟย

   เจี่ยเจียเป็นอย่างไรบ้างในช่วงเวลาที่มิได้พบหน้ากัน เหม่ยเมยรู้สึกเสียใจยิ่งในวังหลังแห่งนี้ช่างพรากความสดใสของสตรีทั้งหลายจนสิ้น ในช่วงเวลาที่อยู่ก็มิได้ออกจากตำหนักเกือบแรมปี ช่วงเวลาที่ได้ออกมาพบเจี่ยเจีย หม่อมฉันก็ต้องรีบเตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง เหม่ยเมยนั้นช่างน่าอดสูยิ่ง หนึ่งครามิได้ดูแลยามพระครรภ์ สองครามิได้เยี่ยมเยียนในคราวประสูติพระราชโอรส ครานี้มิทันจะได้ช่วยเลี้ยงหลานตัวน้อยจำต้องจากไปแดนไกล
   ทว่า…ในการเดินทางครานี้มีโอกาหวนคืนสู่ฉางอันราว ๆ สองวันได้ เช่นนั้นแล้วเหม่ยเมยสัญญาว่าจะไปหาเจี่ยเจียแน่นอน

   จาก เสี่ยวเหลียนฮวา

   ตื่นเช้าขึ้นมาในยามหยินเป็นช่วงเวลาที่นางต้องกลับมาตื่นเช้าเช่นเดิมด้วยเหตุที่ว่านางต้องการเข้าวัง และเมื่อนางต้องเข้าวัง วันนี้ของนางควรจักปฏิบัติตนเฉกเช่นพระสนมเอกสมควรกระทำ จ้าวหนิงเฟยปลุกเว่ยเจียเหลียนฮวาขึ้นมาเพื่อแต่งกายเพียงคร่าว ๆ อาศัยช่วงเวลาที่ผู้คนยังคงอยู่ในห้วงนิทราเดินทางเข้าวังไปยังตำหนักเถียนเซี่ยเพื่ออาบน้ำขัดผิวกายให้สะอาด เป็นการกลับมาอาบน้ำครั้งใหญ่ในรอบเจ็ดแปดวันที่ทำให้นางรู้สึกเนื้อตัวสะอาดที่สุดก็ว่าได้ ครั้นชำระกายเรียบร้อยก็เข้าสู่กระบวนการแต่งอาภรณ์งดงามด้วยอาภรณ์ประจำตำแหน่งพระสนมเอก

   “สุดท้ายนกน้อยย่อมต้องกลับกรงทองงั้นหรือ”

   ในช่วงเวลาที่ขบวนเสด็จของพระสนมตั้งขึ้นหน้าตำหนัก ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยสดใสก่อนหน้านี้พลันเฉยชาขึ้นมา เป็นแววตาเช่นเดิมที่นางมักจะทอดมองทุกสรรพสิ่งภายในรั้ววังหลัง สวนบุปผาต้องพิษ ขาเรียวสวมรองเท้าไหมปักงดงามก้าวเดินขึ้นเกี้ยวเพื่อออกจากตำหนักตรงไปยังตำหนักเซวียนเต๋อ

   “พระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋!”

   เสียงขานยศฐาของหนึ่งในพระสนมเอกได้ดังขึ้น เว่ยเจียเหลียนฮวาก้าวเข้าภายในโถงใหญ่เพื่อเดินไปยอบกายถวายความเคารพแด่องค์ไท่โฮ่ว

   “ถวายพระพรไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”

   “เจ้ากลับมาแล้ว เสียนอี๋”

   “แม้เพียงระยะสั้นก่อนเดินทางต่อ ทว่า…กลับมาแล้วเพคะองค์ไท่โฮ่” ใบหน้าเพียงพิศไม่แสลงตานั้นยามแต่งองค์ทรงเครื่องล้วนดูมองไม่หน่าย ซ้ำเมื่อแย้มสรวลออกมาแลสดใสขึ้นบ้าง เหลียนฮวาที่ได้ฤกษ์ดีมาถวายพระพรเช่นนี้ก็ไม่ลืมที่จะยกขนมจากต่างแดนมาถวาย “ขนมบัวหิมะที่ซื้อมาจากเมืองแถบเทียนซาน ว่ากันว่ารสชาติดั้งเดิมแลงดงามไม่น้อย หม่อมฉันพิศมองแล้วคิดถึงพระองค์เลยซื้อมาถวายเพคะ”

   “เจ้าช่างใส่ใจอ้ายเจียนัก ขอบใจมาก”

   แล้วการถวายพระพรช่วงเช้าก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย เมื่อเสร็จสิ้นแล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เดินตรงเข้าไปหาลู่กุ้ยเฟยผู้เป็นเจี่ยเจียและสหายคนสนิทของตนเอง

   “ลู่เจี่ยเจีย เหม่ยเมยก็มีของฝากจากเทียนซานให้ หากเจี่ยเจียไม่ว่ากระไรขอเยี่ยมเยียนเจี่ยเจียที่ตำหนักได้หรือไม่เพคะ ?”

   แน่นอนว่าจุดหมายหลังจากนี้ย่อมเป็นตำหนักตงเฉิน นางมาสนทนากับพระสนมกุ้ยเฟยผู้มีบุตรธิดาตัวน้อยวิ่งเล่นในตำหนัก ได้หยอกหลาน ชวนสตรีผู้งดงามของนางมาเล่นหมากล้อม จิบชา ทานขนมที่ซื้อมาฝากก่อนจะเดินทางออกจากตำหนักตงเฉินในอีกหนึ่งชั่วยามต่อมา

   เข้าปลายยามเหม่า ได้เวลาที่องค์จักรพรรดิแห่งต้าฮั่นจะเข้าห้องทรงพระอักษรเพื่อทรงราชกิจ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ซื้อบัวหิมะมาอย่างมมากมายนั้นย่อมต้องมีให้องค์หวงตี้ด้วยเช่นกัน นางเดินไปตำหนักเว่ยหยางเพื่อขอเข้าเฝ้า

   “มาแล้วหรือ เหลียนฮวา”

   “ถวายพระพรองค์หวงตี้ ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

   “ตามสบาย”

   “ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท ก่อนจะรายงานเรื่องการเดินทางในครานี้ หม่อมฉันขอถวายขนมบัวหิมะเขตเทียนซานให้พระองค์ลิ้มลองเพคะ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยอย่างฉะฉาน ครานี้นางดูสดใสและเฉยชาขึ้นในคราวเดียวกัน คงเป็นเพราะสถานะระหว่างบุรุษผู้สูงศักดิ์และตัวนางนั้นชัดเจนขึ้นมากเพียงใด

   บุรุษผู้หนึ่งมากรักด้วยอำนาจ สตรีนางหนึ่งไร้ใจในหน้าที่

   เช่นนั้นแล้ว ในเมื่อสามารถก้าวเดินคนละครึ่งทางได้ ใยมิเจรจาต่อรองดวงใจทั้งสองเล่า สุดทายแล้วบุรุษผู้นั้นก็เป็นเพียงเกอเกอผู้หนึ่ง ไม่ก็บิดาคุ้มหัวในสวนบุปผชาติมากพิษ ส่วนนางก็เป็นสตรีเสริมอำนาจและกระทำตนเยี่ยงเหม่ยเมยมห้เขาปวดหัวไปวัน ๆ

   “หากข้าไม่ได้รับจดหมายของเจ้า เจ้ากับขนมแสนเอาแต่ใจนี้จะได้มาถึงห้องทรงอักษรของข้าหรือไม่ ?”

   “ก็ถึงมือแล้วนี่เพคะ อย่าตริตรองสิ่งเล็กน้อยให้ปวดพระเศียรเลย ถือเสียว่าผ่อนปรนให้พระสนมที่กลับมาเยี่ยมพระองค์ในเวลาสั้น ๆ” สตรีร่างเล็กเอ่ยจ้อไม่สนใจสิ่งใดพร้อมกับจัดวางขนมบัวหิมะพร้อมรินชาไป๋หาวอิ๋นเจินอย่างเรียบร้อย ทว่าในวินาทีถัดมากลับทำท่าจะยกจานขนมหนีเสียอย่างนั้น “หรือฝ่าบาทมิประสงค์จะทอดพระเนตรใบหน้าของหม่อมฉัน เช่นนั้นแล้วแม้แต่บัวหิมะที่อุตส่าห์ตั้งใจมาถวายพระองค์ ค น เ ดี ย ว คงจะต้องเก็บไว้ทานเองแล้วเพคะ”

   “คนเดียวที่หมายถึงส่วนนี้ของข้าคนเดียว แล้วมีส่วนขององค์ไท่โฮ่วกับกุ้ยเฟยคนเดียวน่ะหรือ ?”

   “ข้าล่ะเกลียดคนรู้มากจริง ๆ”

   กลายเป็นว่าคำว่า คนเดียว ที่นางอุตส่าห์แกล้งย้ำไปกลับมีคนรู้มากทราบดีอยู่แล้วว่าคนเดียวของนางมีตั้งสามส่วน…ที่จริง ห้าส่วนต่างหาก อีกสองส่วนคือของตัวนางเองคนเดียว

   “อะแฮ่ม มันอร่อยมากนะเพคะ” พระสนมเสียนอี๋ที่ถูกดักทางได้ก็ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเริ่มเอ่ยธุระของนางเสียที “การเดินทางของหม่อมฉันนั้นจุดสิ้นสุดของการชี้นำคือเขาเทียนซานเพคะ หม่อมฉันได้พบกับสตรีผู้เป็นหนานจ้าวกงจู่ นาม จื่อเซวียนชิงหลี เป็นสตรีผู้อยู่ในนิมิตรที่ว่า…”

   “ทายาทหนี่วา ?”

   “เพคะ ทายาทหนี่วา แล้วสิ่งที่นางผู้นั้นต้องกระทำคือไปยังฉางซานเพื่อตามหามุกวารีและช่วยเหลือผู้คน เช่นนั้นแหละหม่อมฉันกำลังเป็นห่วงว่าอาจจะกำลังเกิดเภทภัย ณ แว่นแคว้นนั้น เพราะสิ่งที่ทำร้ายทายาทหนี่วาคือปีศาจเจี๋ยฮว่าเพคะ”

   “เช่นนั้นเองรึ”

   แล้วทั้งสองก็เอ่ยสนทนาเกี่ยวกับหนทางที่จะแก้ไขปัญหาใดได้บ้างทว่าสิ่งที่เหลียนฮวารู้สึกนั้นไม่อาจใช้เป็นหลักฐานได้ ในเมื่อมันคือนิมิตและปาฎิหารย์คงต้องทำได้แค่สั่งไพร่พลเตรียมกำลังให้พร้อม ตื่นตัวตลอดเวลา และ ส่งผู้คนไปตามสัญญาณขอกำลังเสริมให้ไวที่สุด

   “เช่นนั้นที่ข้าทำได้คือการสะสมกำลังพล ณ แว่นแคว้นใกล้เคียงแทน”

   “เป็นพระมหากรุณาธิคุณมากเพคะ”

   “แล้วเจ้าจะเดินทางต่อเมื่อใด”

   “ราว ๆ รุ่งสางเพคะ หม่อมฉันเลยมาคืนพวกเสี่ยวเฮย…”

   “เสี่ยวเฮย?”

   “หมายถึง อาชาที่พระองค์พระราชทานให้ใช้ก่อนหน้านี้ หม่อมฉันคิดว่าจะเดินทางด้วยเกวียนผ่านเส้นทางสายไหม เช่นนั้นแล้วไม่บังอาจนำยอดอาชาไปเทียมเกวียนได้หรอกเพคะ”

   “ได้ เช่นนั้นก็ไปเบิกตำลึงกับจางกงกง เอาไปซื้อเกวียนเดินทางต่อเสีย”

   “ขอบพระทัยเพคะ ฝ่าบาท”

   ในเมื่อได้กระทำตามที่ต้องการทั้งยังได้รับของกำนัลเพิ่มอีกต่างหาก นางจึงถอนสายบัวเคารพอีกฝ่ายอย่างอ่อนหวานที่สุดแล้วก็เดินออกจากห้องทรงอักษรเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนจะไปชวนจื่อเซวียนเที่ยวช่วงใกล้ยามอู่และหาโรงม้าเพื่อซื้อเกวียนพร้อมม้าเทียมเกวียนด้วยเสีย

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง +  ชาเกรดทอง (+10)


[NPC-02] เซียวจื่อไท่โฮ่ว
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง


ถวายพระพร x2
- รางวัลงาน: ค่าบารมีจากการถวายพระพรไท่โฮ่ว 15x2
+100 พลังใจ

กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม

@Admin