[ตลาดตะวันออก]

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

แสงแดดยามโหย่วคลี่ตัวอ่อนแรงเคลือบท้องฟ้าด้วยสีส้มทอง ตลาดตะวันออกคลาคล่ำด้วยผู้คน ทั้งพ่อค้าแม่ขายที่ตะโกนเรียกลูกค้า เสียงต่อรองราคา และกลิ่นอาหารสดที่คลุ้งไปทั่ว หลินหยากำลังยืนเลือกปลาสดอยู่หน้าแผง แววตาจริงจังอย่างคนตั้งใจจะได้ปลาที่ดีที่สุด พอคว้าตัวที่ถูกใจก็จ่ายเงินยัดปลาลงย่ามผ้า ก่อนจะยู่หน้าเล็กน้อยเพราะกลิ่นคาวติดมือ ทันใดนั้น เสียงอ่อนโยนเรียกขึ้นจากด้านข้าง “แม่นางหลินหยา?” หลินหยาเงยหน้าขึ้น เห็นร่างผอมสูงในชุดชาววังสีหม่น เสี่ยวจ้าวจื่อกำลังยืนกอดตะกร้าวัตถุดิบแน่น ใบหน้าเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ เขาดูตกใจเล็กน้อยที่บังเอิญเจอหลินหยานอกวังบ่อยเหมือนกัน

“อ้าว เสี่ยวจ้าวจื่อ” หลินหยายิ้มออกมาทันที น้ำเสียงเป็นมิตรเหมือนเจอสหายเก่า “เจ้ามาซื้อวัตถุดิบหรอ?” เด็กหนุ่มพยักหน้ารัว “ขอรับ วันนี้หัวหน้าครัวสั่งให้ข้ามาซื้อของสดเพิ่ม…ท่านกำลังจะกลับบ้านหรือขอรับ?” เขาถามอย่างเกรงใจ หลินหยาโชว์ย่ามที่มีปลาสดโผล่หางออกมาให้ดู “อือฮึ ข้ากะว่าจะทำปลาให้มื้อเย็นหน่อยน่ะ” นางพูดพลางหัวเราะเบา ๆ แล้วก้มลงดมมือ ทำหน้าตาขำ ๆ “เฮ้อ กลิ่นคาวนี่ติดไม่ยอมหลุดเลย” เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มเจื่อน ก่อนจะเสนอเสียงแผ่ว “ถ้าแม่นางไม่รังเกียจ ข้าพอมีวิธีล้างกลิ่นคาวนะขอรับ ใช้น้ำขิงกับน้ำส้มสายชูผสมกันนิดหน่อย ล้างมือแล้วกลิ่นจะหายไป” 

หลินหยาตาโตขึ้นเล็กน้อย “อืม…เจ้ารู้เยอะนี่ คราวหน้าสอนข้าหน่อยนะ” เขาเกาศีรษะด้วยความเขิน “ข้าก็แค่เคยทำตามที่อาจารย์สอนเท่านั้นเอง…” น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแต่เต็มไปด้วยความภูมิใจที่ได้ช่วยหลินหยา พวกเขาเดินคุยกันต่อสั้น ๆ เสี่ยวจ้าวจื่อเล่าว่าวันนี้จะต้องขนวัตถุดิบจำนวนมากกลับไปโรงครัวหลวง หลินหยามองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ “เจ้าทำงานหนักจริง ๆ นะ”

เขาส่ายหน้าอย่างถ่อมตัว “ไม่หรอกขอรับ ข้า…ชอบทำอาหาร”

หลินหยาเดินช้า ๆ เคียงข้างเสี่ยวจ้าวจื่อ ดวงตานางทอดมองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่กำลังถือถุงวัตถุดิบแน่น มือเขาออกจะสั่นเพราะของหนักแต่กลับไม่บ่นสักคำ นั่นยิ่งทำให้หลินหยานิ่งครุ่นคิด ใบหน้างามเปื้อนรอยยิ้มเพียงชั่วครู่ก่อนที่เสียงของนางจะดังขึ้นอย่างจริงจัง “เจ้าฟังข้านะ เสี่ยวจ้าวจื่อ” นางหยุดก้าวและหันไปสบตาเขา ดวงตาคมหวานสั่นไหวด้วยแววกังวล “หากเจ้าโดนรังแกในโรงครัว ไม่ว่าจากใคร…อย่าลืมมาบอกข้านะถึงข้าจะช่วยอะไรเจ้าไม่ค่อยได้ก็เถอะ” เสียงนั้นมั่นคงจนเด็กหนุ่มชะงักนิ่ง

เสี่ยวจ้าวจื่อทำตาโตไม่คิดว่าหลินหยาจะพูดตรง ๆ ขนาดนี้ เขากระซิบกลับเบา ๆ “ขอรับ…แม่นางหลินหยา”

หลินหยาก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิมแต่ไม่ใกล้เกินไป กดเสียงต่ำราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน “และถ้าเจออะไรผิดปกติโดยเฉพาะคำสั่งแปลก ๆ จากจงฉางชื่อ…เจ้าต้องบอกข้าให้ได้ เข้าใจไหม” แววตาของเด็กหนุ่มฉายความตกใจน้อย ๆ เขารู้จักชื่อจงฉางชื่อนั้นดี ชื่อที่ไม่มีใครในวังไม่หวาดเกรง เสียงเขาเบาหวิว “ขะ…ข้าเข้าใจขอรับ”

หลินหยาสูดลมหายใจ เธอพยายามกลบความรู้สึกขุ่นมัวในใจ ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับจางกงกงซับซ้อนเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ และเธอจะไม่มีวันเอ่ยเรื่องนี้ให้เสี่ยวจ้าวจื่อรู้เด็ดขาด นางเพียงยื่นมือไปแตะไหล่เขาแน่นเล็กน้อยเป็นเชิงเตือนและปกป้อง “จำไว้นะ…ไม่ว่าเจ้าจะกลัวแค่ไหน ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ” เสี่ยวจ้าวจื่อกัดริมฝีปาก พยักหน้าเบา ๆ ด้วยความซาบซึ้งในถ้อยคำที่อบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งใด ใบหน้าของเขายังคงขวยเขิน แต่ก็ฉายความมุ่งมั่นแฝงอยู่ลึก ๆ ข้างในใจ

เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้าขึ้น แววตาที่หวาดระแวงกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อสบกับสายตาของหลินหยา เขายิ้มบาง ๆ แม้จะยังดูขี้กลัวอยู่บ้าง “ขอบคุณแม่นาง…ข้าจะระวังตัว” คำสัญญาเงียบ ๆ ของเด็กหนุ่มทำให้หลินหยารู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แม้ในใจนางจะยังแอบกังวลกับสายตาที่จางกงกงมองเธอเมื่อวาน แต่ตอนนี้ เธอจะปกป้องเสี่ยวจ้าวจื่อไว้ให้ได้เพราะเขาไม่ควรตกเป็นเหยื่อของความสัมพันธ์อันซับซ้อนและอันตรายระหว่างนางกับบุรุษคนนั้น…

ก่อนจะแยกกัน หลินหยายกมือโบก “งั้นดูแลตัวเองด้วยนะเสี่ยวจ้าวจื่อ คราวหน้าถ้าว่างข้ามีของอยากให้ชิมด้วย” ใบหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะหอบตะกร้าวิ่งกลับไปทางวังหลวง ส่วนหลินหยาก็หันหลังกลับ เดินไปตามถนนด้วยหัวใจที่เบาโหวงอย่างน่าประหลาด ขณะย่ามปลาสะบัดไปมาตามจังหวะก้าวเดินของนาง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดน้องงงงง

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก

อีเว้นท์ ภารกิจ “กลิ่นอายในวังหลวง” 

ตลาดตะวันออกคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เสียงเจรจาซื้อขายดังระงมตัดกับเสียงระฆังยามบ่าย ลมร้อนพัดแทรกกลิ่นเครื่องเทศและสมุนไพรอวลไปทั่ว หลินหยาคลุมผ้าบาง ๆ ปิดบังใบหน้าส่วนหนึ่ง แทรกตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างแนบเนียน ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนหวานฉายแววระแวดระวัง หญิงสาวจงใจพรมน้ำหอมกลิ่นไม้หอมปนดอกไม้ที่ไม่คุ้นชิน แม้ใครที่คุ้นกับกลิ่นกฤษณาของนางก็ไม่อาจจับได้ว่าเป็นเธอ

และแล้วนางก็เห็นร่างสูงในชุดบุรุษสวมหน้ากากครึ่งหน้าท่านชายห่าวหมิง ผู้ที่ใคร ๆ ในตลาดต่างหลบทางให้โดยไม่ต้องมีใครสั่ง เพียงรัศมีเย็นเยียบที่แผ่ออกมาก็ทำให้พ่อค้าแม่ขายหลายคนกลืนน้ำลาย นางแอบยืนพิงแผงขายผลไม้ตากลมพลางมองตาม เขาเดินอย่างสงบ แต่สายตาคมใต้หน้ากากกวาดสำรวจทุกอย่างรอบตัวราวกับนักล่าที่กำลังคัดเลือกเหยื่อ จางกงกงหยุดที่แผงขายสมุนไพรหายาก มือยกขึ้นพลิกดูรากไม้สีดำเงามัน ข้าง ๆ มีพ่อค้าแก่ที่ก้มหัวต่ำตัวสั่น นั่นคงเป็นหนึ่งในส่วนผสมของสิ่งที่เขาตามหาหรือเปล่านะ?

หลินหยากำลังคิดจะขยับตาม เงียบเชียบราวแมวที่คอยตามเหยื่อแต่นางไม่รู้เลยว่าชายคนนั้นแม้ไม่ได้หันมากลับเหมือนรู้ตัวว่ามีเงาเล็ก ๆ ตามหลัง รอยยิ้มบาง ๆ แฝงในมุมปากที่ไม่มีใครเห็น "เสี่ยวหยา...เจ้ากล้าตามข้า? น่าสนใจยิ่งนัก" แต่เขาไม่หันกลับ เพียงเดินลึกเข้าไปในตรอกด้านในของตลาด ปล่อยให้นางหลงคิดว่ายังปลอดภัย

หลินหยากัดริมฝีปากแน่นใจเต้นระรัว “ท่านกำลังจะทำอะไรอีกกันนะ…” นางก้าวตามห่าง ๆ ในใจทั้งหวาด ทั้งห่วง ทั้งโมโหในเวลาเดียวกัน โดยไม่รู้เลยว่าทุกย่างก้าวของนางนั้นอยู่ในสายตาของจงฉางชื่อมาตลอด

เสียงตลาดด้านนอกค่อย ๆ เลือนหาย กลิ่นชื้นของตรอกแคบแทรกปนกลิ่นคาวสมุนไพร หลินหยาย่องไปหลังกำแพง อกเต้นแรงราวกลองศึก ดวงตากลมจ้องภาพตรงหน้าบุรุษสวมหน้ากากครึ่งหน้า กำลังยืนคุยกับพ่อค้าหน้าตาลึกลับในชุดมอมแมม พวกเขากระซิบกระซาบราวกับโลกนี้มีเพียงสองคน จางกงกงก้มลงเล็กน้อย เสียงต่ำราวเสือขู่กระซิบ

"ข้าต้องการเห็ดดำลายเลือด...ครบจำนวนที่สั่ง อย่าให้ขาดแม้แต่หนึ่ง และห้ามปากสว่าง"

พ่อค้าหน้าซีดเผือด รีบก้มหัวส่งห่อผ้าเล็ก ๆ มีกลิ่นขมฉุน หลินหยายกมือปิดปากตัวเองแทบกลั้นหายใจ เห็ดพิษ...ท่านจะเอาไปทำอะไร...หรือว่า... ดวงตาของนางสั่นไหวทันที เสี่ยวจ้าวจื่อ! เขาอยู่โรงครัวหลวง!

หัวใจหลินหยาเหมือนโดนบีบ เธอรีบย่องถอยกลับ เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วกระซิบเรียกเจ้าหมาน้อย “เซียนเฉ่า! มานี่เร็ว!” เจ้าหมาน้อยหมาสามหัวในร่างลูกสุนัขตัวจิ๋วปรากฏตัว เงี่ยหูฟัง นางก้มลงกระซิบกระซาบรัว “ไปบอกเสี่ยวจ้าวจื่อ! บอกเขาให้ระวัง ห้ามแตะอาหารจากโรงครัวถ้าไม่ได้ทำเอง! ถ้าเป็นของที่มาจากจงฉางชื่อ ห้ามกินเด็ดขาด!” เจ้าหมาน้อยส่งเสียงครางหงิงเหมือนตอบรับ ดวงตาเล็ก ๆ วาววับ ก่อนพุ่งตัวหายไปเหมือนเงาลม หลินหยากัดฟันแน่นหันกลับมามองตรอกนั้นอีกครั้ง จางกงกงยังคงยืนอยู่ ดวงตาคมใต้หน้ากากหันมามองทางหลังกำแพงเพียงเสี้ยววินาทีเหมือนรู้ตัวว่ามีคนแอบดู รอยยิ้มบางราวกับพิษชื้นปรากฏขึ้นที่มุมปาก เจ้ากล้าหรือ...เสี่ยวหยา?

หลินหยาหัวใจหล่นวูบรีบหดตัวแนบกำแพงแทบไม่กล้าขยับ หวังเพียงว่าเขาจะปล่อยให้เธอรอดไป... แต่กับคนอย่างจางกงกง ใครจะรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในเงามืดนั้น

จางกงกงหมุนตัวช้า ๆ ราวกับผู้ล่าที่รู้ตำแหน่งเหยื่อแล้วทุกฝีก้าว สายตาใต้หน้ากากกวาดมองไปตามกำแพงเก่าอย่างจงใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปกวาดชุดเห็ดพิษในห่อผ้า แล้วโยนเหรียญตำลึงทองถุงหนึ่งลงบนโต๊ะพ่อค้าดัง ฉิ่ง! เสียงเหรียญกระทบโลหะสะท้อนก้องในตรอกเงียบ เขาเอ่ยเสียงทุ้มเย็น “ข้าเกลียดหนูที่ชอบแอบฟัง…ยิ่งหนูที่คิดว่าตนฉลาดพอจะหลบสายตาข้า” น้ำเสียงเยือกเย็นนั้นก้องในตรอกจนหลินหยาที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงเผลอกลั้นหายใจ

ชายสวมหน้ากากครึ่งหน้ายกมือขึ้น กรีดอากาศเบา ๆ มีเสียงหวีดจากมีดสั้นที่ถูกดีดให้หมุนไปปักแน่นกับไม้เก่าของกำแพง ตรงจุดที่หลินหยาแอบซ่อนเพียงคืบเดียว “จะออกมาเอง...หรือจะให้ข้าไปลากเจ้าออกมา” เสียงนั้นไม่ดังมากแต่กดดันจนหัวใจคนฟังสั่นสะท้าน

หลินหยากัดฟันแน่นใจเต้นรัวจนแทบหลุดจากอก ไอ้คนบ้า...รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่! ร่างเล็กยืนลังเลเพียงอึดใจ แต่แล้วก็ขยับตัวช้า ๆ โผล่ออกมาจากหลังกำแพง ดวงตากลมหวานแต่แข็งกร้าวจ้องเขา จางกงกงยิ้มมุมปากรอยยิ้มที่เหมือนอสรพิษเลื้อยในเงามืด “เสี่ยวหยา…เจ้ากล้าดีนักนะ” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความพอใจปนบ้าคลั่ง “ถ้ากล้าแอบตามข้า ก็จงรับผลของความกล้านี้ให้ได้”

เขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว ทีละก้าว จนระยะห่างหายไปแทบสิ้น ดวงตาคมราวกับจะกลืนกินนางทั้งตัว ความรู้สึกเหมือนโดนเหยี่ยวจ้องเหยื่อ หลินหยาก้าวถอยโดยสัญชาตญาณ แต่สุดท้ายหลังน้อยก็ชนกำแพง จางกงกงโน้มตัวลงกระซิบข้างหูด้วยเสียงที่กดต่ำพร่าชั่วร้าย “เจ้าอยากรู้นักใช่ไหม...ว่าข้าทำอะไรกับเห็ดพวกนี้? เจ้าจะได้รู้...แต่จะไม่ใช่ในแบบที่เจ้าคิด” หลินหยากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ นางรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เป็นเกมของปีศาจที่เธอเองตกลงมาโดยไม่ทันรู้ตัว

เอาวะ ด้านได้อายอด! นางสูดหายใจลึกมองคนที่เข้ามาใกล้ จับแขนแข็งแรงของเขาไว้แน่น เงยหน้าช้อนตามองด้วยท่าทีเหมือนจะไม่กลัว แต่ในอกเต้นรัว “ข้าแค่บังเอิญเฉย ๆ กำลังจะไปหาท่านอยู่แล้ว…เจอท่านพอดีเลย” น้ำเสียงออดอ้อน ชะม้อยชะม้ายชายตาใสซื่อให้เหมือนคนไร้พิษภัย จางกงกงหยุดสนิทดวงตาใต้หน้ากากวาวขึ้นราวกับเสือที่เล็งเหยื่อ กลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ออกมารอบกาย แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับบิดเบี้ยวเจือขบขัน “บังเอิญหรือ…เจ้าช่างกล้าพูด” เสียงของเขาต่ำ ลากช้าเหมือนสายพิษที่ไหลเข้าหัวใจของหลินหยา

เขาก้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาคมลึกเจาะลึกเข้าไปในนัยน์ตานางราวกับจะดูทะลุทุกคำโกหก ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มนางแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยแรงกดแฝง “เสี่ยวหยา เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นโกหกกับข้า…แต่กับเจ้ากลับต่างออกไป เพราะข้าชอบเวลาเจ้าพยายามโกหก”

หลินหยายิ้มกลืนไม่เข้าคายไม่ออกพยายามทำเสียงออดอ้อนให้เหมือนจริง “ข้าพูดจริงนะ…ข้าจะไปหาท่านอยู่แล้ว…”

จางกงกงหัวเราะในลำคอแผ่วพร่าใกล้เสียจนลมหายใจของเขาแตะผิวแก้ม “ดี…เจ้ากล้าเข้ามาหาข้าเองงั้นหรือ” เขาจับแขนของนางแน่นขึ้น ดึงเข้ามาใกล้จนร่างเล็กแทบชนอกกว้าง “จำไว้นะเสี่ยวหยา…เมื่อเจ้าเล่นเกมกับข้าแล้ว เจ้าจะไม่มีวันออกไปจากมันโดยไม่ทิ้งบางสิ่งไว้ให้ข้า” คำพูดของเขาเย็นเฉียบแต่กลับทำให้เลือดในกายหลินหยาร้อนผ่าว ทั้งหวาดกลัวทั้งใจสั่น ในตรอกแคบ ๆ ที่ไร้ผู้คน จางกงกงในคราบห่าวหมิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับผู้ล่าที่กำลังพึงพอใจในเหยื่อที่เดินเข้ากรงเล็บเอง

หลินหยาที่เห็นท่าไม่ดีแล้ว เอาว่ะเราต้องลองสักตั้ง อ้อมแขนของจางกงกงตึงเครียดเพียงชั่ววินาที ก่อนที่กล้ามเนื้อใต้ชุดคลายเล็กน้อยเมื่อแมวน้อยตรงหน้าซบอกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาคมภายใต้หน้ากากก้มลงมองนาง ราวกับจะจดจำทุกเสี้ยวอารมณ์ที่สะท้อนบนใบหน้าหวานนั้นไว้ หลินหยายังคงซบอกเขา มือเล็กกำเบา ๆ ที่ชายเสื้อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นทั้งที่แก้มยังแนบกับอกอีกคน เสียงหวานอ้อนราวกับสายฝนโปรย “ท่านอย่าคิดอะไรมากสิ…ข้าแค่ตามมาเอง โธ่…อย่าเข้าใจผิดสิ” นางไม่เคยพูดออดอ้อนแบบนี้มาก่อนและไม่เคยชิดใกล้เขาถึงเพียงนี้ด้วย

แววตาจางกงกงวาวขึ้นทันที ความพอใจผสมความมืดดำที่ปนอยู่ในส่วนลึกกำลังคุกรุ่น ใบหน้าเขาโน้มลงจนลมหายใจร้อนแล่นผ่านไรผมนาง เสียงทุ้มพร่าหลุดออกมาพร้อมรอยยิ้มบิดเบี้ยวที่มีเพียงเธอจะได้เห็น “เสี่ยวหยา…เจ้าไม่ควรทำให้ข้ารู้สึกเช่นนี้…มันจะทำให้ข้าอยากครอบครองเจ้ายิ่งกว่าเดิม” เขาใช้นิ้วเกลี่ยปลายคางนางแผ่วช้า จงใจลากสัมผัสจนหัวใจของนางสั่นระรัว “เจ้ารู้หรือไม่…ว่าเวลาที่เจ้าอ้อน ข้าเกลียดมันเหลือเกินที่อยากใจอ่อนกับเจ้า” เสียงของเขาต่ำลงอีกขั้น ก่อนจะกระซิบแนบหูด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอไปด้วยความบิดเบี้ยว 

“อันตรายเกินไปแล้วเสี่ยวหยา…เจ้าจะทำให้ข้าเสียอาการจริง ๆ” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่แขนที่โอบรอบเอวนางกลับแน่นขึ้นเล็กน้อย ดั่งกับไม่อยากให้แมวน้อยในอ้อมกอดหนีไปไหนแม้เพียงก้าวเดียว

หลินหยาใช้จังหวะนี้เหมือนจะขยับมือไปจับเอวของจางกงกงเธออยากจะขโมยเห็ดพิษจากจางกงกงเขาจะได้ไม่เอาไปทำร้ายใครอีก แต่ทว่าสายตาคมของจางกงกงหรี่ลงน้อย ๆ เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติในจังหวะที่แมวน้อยตรงหน้าขยับมืออย่างแผ่วเบาไปที่เอวของเขา แต่ยังไม่ทันจะตั้งคำถาม ริมฝีปากของหลินหยาก็แนบขึ้นมาอย่างกะทันหันกดจูบเขาตอนที่เธอยืดเท้าขึ้นสุดตัว รสจูบนั้นเต็มไปด้วยความโหยหาและแฝงความกล้าแบบที่นางไม่เคยทำมาก่อน มือเล็กของหลินหยากำชายชุดเขาไว้แน่นเหมือนคนที่ขอความอบอุ่น ขณะที่อีกมือแอบล้วงถุงผ้าเล็กที่ซ่อนเห็ดพิษออกมาโดยไม่ให้เขารู้สึกตัว นิ้วเรียวของนางสั่นน้อย ๆ แต่แน่นพอที่จะซ่อนไว้ในแขนเสื้อของตัวเอง

ดวงตาคมใต้หน้ากากครึ่งใบเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ความหวานขมกลืนกันอย่างประหลาด เขาเคลิ้มไปกับรสจูบที่หลินหยามอบให้รสจูบที่เหมือนจะบอกว่า ข้าเกลียดท่าน…แต่ก็รักท่านไปแล้ว

จางกงกงกุมท้ายทอยของนาง ตอบจูบอย่างเอาแต่ใจ รุกล้ำลึกขึ้น ราวกับจะย้ำว่านางไม่มีสิทธิ์เล่นกับไฟที่ชื่อว่าเขา แต่ในวินาทีนั้นเขากลับไม่รู้เลยว่าแมวน้อยในอ้อมแขนได้ขโมยเขี้ยวพิษของงูไปเรียบร้อยแล้ว

ลมหายใจของเขาหนักหน่วงยามผละออกเพียงชั่วครู่ ปลายนิ้วเกลี่ยริมฝีปากนางที่บวมแดงจากการจูบ แววตาทั้งหวงทั้งบ้าคลั่ง “เสี่ยวหยา…เจ้าทำอะไรเนี่ย…” เสียงพร่าทุ้มของเขาสั่นเล็กน้อย ทั้งหวาน ทั้งน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ขณะที่หลินหยาก็กอดคอเขาแน่นเพื่อลวงสายตา ไม่ให้เขารู้ว่าอะไรได้หายไปจากเอวของเขาแล้ว

หลินหยาที่เห็นอาการของจางกงกงแบบนั้นเธอก็หัวเราะเล็กน้อย จางกงกงชะงักไปนิดเมื่อเห็นแมวน้อยในอ้อมแขนหัวเราะคิกคักใส่เขา ดวงตาใต้หน้ากากแคบลงอย่างอันตราย ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มเย็นเยียบแบบที่บอกชัดว่า เจ้าเล่นกับไฟแล้ว เสี่ยวหยา เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย กระซิบเสียงต่ำพร่าใกล้หูจนหลินหยาขนลุก “เจ้ากล้าหัวเราะเยาะข้า…ที่นี่งั้นหรือ…?” ปลายนิ้วของเขาไล้ไปตามแนวกรามนางอย่างแผ่วเบา แต่กลับทำให้หัวใจเธอสั่นระรัวยิ่งกว่าเดิม 

หลินหยายังทำหน้าทะเล้นยกนิ้วจิ้มอกเขา “ก็บอกแล้วไง…ตรงนี้ไม่ได้ เดี๋ยวคนมาเห็น ห่าวหมิงผู้อันตรายจะมาจูบกับสาวธรรมดาแม่ค้าปากตลาดนี่นะหรอ? ไม่อายหรือไง?” เสียงนางแหย่ยั่วอย่างเต็มที่ จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นเย็นสั่นสะท้าน “งั้นข้าจะทำให้เจ้าจำไปเลยว่า…ตรอกแคบ ๆ นี่แหละคือที่ที่เจ้าจะต้องอายที่สุด” ว่าแล้วเขาจับข้อมือเล็กหมุนตัวหลินหยาจนแผ่นหลังแนบผนังกำแพงเย็นเฉียบ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกเฉียดกัน รอยยิ้มใต้หน้ากากช่างร้ายกาจ

“ไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาเมื่อเห็นข้าหรอก…แล้วเจ้าจะหนีไปไหนได้ เสี่ยวหยา?” เขากระซิบพร่า ก่อนจะกดจูบอย่างรุนแรง ทว่าหนักไปด้วยความครอบครองมากกว่าความหวาน หลินหยาทุบอกเขาเบา ๆ อย่างแก้เขิน แต่ก็หนีไม่พ้น อ้อมแขนแข็งแรงกักเธอไว้ราวกับจะประกาศให้กำแพงตรอกเป็นพยานว่า นางเป็นของเขาเท่านั้น

ริมฝีปากของจางกงกงบดจูบหลินหยาอย่างร้อนแรงและยาวนานจนร่างเล็กในอ้อมแขนแทบไร้เรี่ยวแรง เขาคลายจูบออกเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้นางหอบหายใจ ดวงตาคมใต้หน้ากากจ้องนางแน่วนิ่งราวกับกำลังอ่านความคิดในใจทุกประการ รอยยิ้มเย็นบางปรากฏขึ้นเมื่อเขากระซิบเสียงต่ำ “ที่สอนไป…ดูเหมือนจะเก่งขึ้นมากแล้วนะ เจ้าชอบหรือไร เสี่ยวหยา?”

หลินหยายู่หน้าทันทีดวงแก้มแดงจัด นางหันหน้าหนีแต่ก็ยังพูดสวนกลับเสียงสั่น “ท่านจูบข้าทุกวัน มันก็ต้องมีพัฒนาการบ้างไหมล่ะ!” น้ำเสียงแข็งแต่แฝงความเขินที่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกสนุกขึ้น จางกงกงหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำแฝงพิษร้าย “งั้นข้าจะให้รางวัลแก่เจ้า…ดีหรือไม่?” ดวงตาเขาเป็นประกายเย็นที่ทำให้หลินหยาขนลุกวาบ

หลินหยาถลึงตามองแล้วเชิดคางขึ้น “ข้ารับเป็นเงินเท่านั้น ไม่รับเป็นอย่างอื่น!” 

ชายสวมหน้ากากเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนยิ้มเย็นกว่าก่อน “เงินหรือ? เจ้ากล้าต่อรองกับข้าด้วยเงินงั้นหรือ…เสี่ยวหยา เจ้าช่างโลภนัก แต่ข้าก็ชอบ” เขาเอื้อมมือมาแตะปลายคางนาง ลูบเบา ๆ ราวกับกำลังเล่นกับของล้ำค่าที่อยู่ในกำมือ “แต่จงจำไว้…สิ่งที่ข้าให้ ไม่มีทางได้มาฟรี ๆ” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่เปิดทางให้เธอเถียงต่อ หลินหยาที่กำลังหน้ายู่ช้อนตาขึ้นมองอย่างขุ่นเคือง หญิงสาวเม้มปากแน่นเพราะรู้ดีว่าเถียงไปก็เท่านั้น ท่าทางเหมือนแมวน้อยที่พร้อมจะข่วนแต่ก็ถูกกักอยู่ในกรงของเขา

นางสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ ยืดคอจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเขาเพียงสัมผัสเท่านั้นแล้วถอยออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงนิด ๆ จากความขัดเขิน “พอใจหรือยัง นี่คือทั้งหมดที่ข้ายอมให้ได้ละนะ” เสียงของนางแข็งกลบความสั่นในใจ จางกงกงชะงักเล็กน้อยก่อนยิ้มมุมปากเย็นช้า ๆ “ยังไม่พอ” คำพูดเรียบง่ายแต่เหมือนคำสั่ง หลินหยาขมวดคิ้วแน่น ราวกับจะเท้าเอวใส่เขาให้ได้แต่เพราะยังถูกโอบรัดไว้แนบอกนางจึงทำได้เพียงจ้องตากลับแบบท้าทาย ก่อนจะถอนหายใจแรงแล้วขยับตัวขึ้นเล็กน้อย ก้มลงหอมแก้มเขาทีหนึ่งที่ข้างซ้ายแล้วซ้ำอีกครั้งที่ข้างขวา

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหญิงสาวทำให้บรรยากาศรอบกายอุ่นขึ้นกว่าที่ควรจะเป็น จางกงกงชะงักไปนิดเพราะหลินหยามักจะไม่ทำอะไรแบบนี้โดยไม่ถูกบังคับ ใบหน้าใต้หน้ากากเผยยิ้มบางที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ดวงตาคมวาวด้วยความพึงใจและความหลงใหลที่ซ่อนอยู่ “เจ้าช่างน่าประหลาดใจ…ทั้งหน้างอทั้งหงุดหงิด แต่ก็หอมแก้มข้าเองโดยไม่ต้องร้องขอ” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความพอใจที่กดทับจนคนฟังใจสั่น เขาล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อหยิบถุงเงินเล็ก ๆ โยนให้หลินหยาอย่างง่ายดาย “นี่…สิบตำลึงทอง”

หลินหยาที่รับถุงเงินไปด้วยตาโตอึ้ง “ให้…ให้ข้าเลยหรือ?”

“ข้ารวย” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “และข้าให้…เพราะข้าพอใจ”

หญิงสาวหน้างอหนักกว่าเดิมเล็กน้อยในขณะที่ก้มเก็บถุงเงินไว้แนบอกเหมือนกลัวจะโดนแย่งไป ดวงตานั้นยังแฝงแววตื่นเต้นอย่างห้ามไม่ได้ จางกงกงที่มองเห็นทุกอาการของนางหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นทั้งอบอุ่นทั้งน่าขนลุกในเวลาเดียวกัน เพราะมันบ่งบอกว่า…ไม่ว่านางจะทำอะไร เขาก็จะเป็นฝ่ายเหนือกว่าเสมอ

[ปักตะไคร้]

(รักชีวิตอย่าคิดสู้ว่าที่เมีย อ้อ เขาอ้อนข้อให้เรา ตีเราทีรอบละ 12000 โฮ๊กกก พี่รักหนูจริงปะเนี้ย)

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เสี่ยวจ้าวจื่อถามแล้ว ว่าอันนี้คือมาช่วยผมหรือมาพลอดรักกันครับ

รางวัล: 10 ตำลึงทอง (ได้รับแล้วจ้าไม่ต้องโอนมา) 

LinYa ดี

วันที่ 26 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ตลาดตะวันออกในยามโหย่วเต็มไปด้วยเสียงเจรจาซื้อขายและกลิ่นหอมจากอาหารนานาชนิดที่อบอวลอยู่ในอากาศ หลินหยาที่กำลังเลือกผักสดจากแผงของแม่ค้า มือเรียวพลิกใบผักพิจารณาอย่างตั้งใจ ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนรอบข้าง นางกลับแสดงออกถึงความสงบและเป็นกันเอง จู่ ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “แม่นางหลินหยา?” หลินหยาหันกลับไปทันที ก็เห็นเสี่ยวจ้าวจื่อยืนอยู่ในชุดธรรมดาที่ปกติใช้ทำงาน เขายกยิ้มอ่อนโยน มือถือถุงวัตถุดิบของโรงครัวหลวงเอาไว้แน่นเพราะกลัวทำตก นางจึงยิ้มกว้างทัก “อ้าว เสี่ยวจ้าวจื่อ! เจ้ามาซื้อของด้วยสินะ?” เสียงสดใสของนางทำให้เด็กหนุ่มดูผ่อนคลายขึ้นมาก

เมื่อได้โอกาส หลินหยาก็ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังปนห่วงใย “แล้ว...เรื่องซุปเมื่อวาน เป็นยังไงบ้าง เจ้าไม่ได้มีอาการอะไรใช่ไหม?” เสี่ยวจ้าวจื่อส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาใสแฝงร่องรอยโล่งอก “ข้าไม่ได้รู้สึกถึงพิษอะไรเลยขอรับ รสชาติ...ก็ปกติดี” เสียงของเขานุ่มนวล แต่ความระแวงเล็กน้อยในแววตาก็ไม่อาจปกปิดได้ “ข้าทำตามที่ท่านเตือนทุกอย่าง พยายามระวังตัวมากขึ้น...ขอบคุณแม่นางหลินหยาที่เป็นห่วง”

หลินหยายกมือเท้าเอว หันหน้าหน่าย ๆ แต่แฝงความอบอุ่น “ก็ดีแล้วที่เจ้าไม่เป็นอะไร...ข้าอดเป็นห่วงไม่ได้หรอกนะ” เสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้างเล็กน้อยกับคำพูดนั้น ใบหน้าแดงระเรื่อ ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะซาบซึ้งที่มีคนในโลกอันโหดร้ายนี้ใส่ใจเขามากขนาดนี้  ระหว่างนั้น เสียงผู้คนในตลาดยังคงอึกทึก แต่ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นกลับเงียบสงบราวกับโลกนี้เหลือเพียงสองคน หลินหยายื่นผักในมือให้พ่อค้าแล้วจ่ายเงิน ก่อนจะหันมาพูดกับเขาอีกครั้ง “จำไว้นะ ถ้าเจออะไรผิดปกติ รีบมาบอกข้า ห้ามเก็บไว้คนเดียว”

เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้าหงึก ๆ “ข้าสัญญาขอรับ” ดวงตาเขามีแววมั่นใจมากขึ้นกว่าที่เคยเห็น หลินหยาจึงยิ้มบาง ๆ เดินเคียงไปกับเขาในตลาดชั่วครู่

“จริงสิเจ้ารู้ไหม เมื่อวานข้าจะเริ่มอ่านตำรานี้ทันทีที่กลับบ้าน แต่ว่า…” นางหัวเราะเบา ๆ ดวงตาเปล่งประกายแบบที่ทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ “มันคงเข้าใจยากหน่อยนะ เพราะข้าไม่ค่อยได้ทำอาหารคาวมากนักหรอก ที่ข้าถนัดก็คงแค่ขนมกับของหวานง่าย ๆ” เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มขวยเขิน ยกมือเกาศีรษะตัวเองเบา ๆ “ตำรานั้นเป็นสูตรอาหารของวังหลวงขอรับที่ข้าเคยเรียนรู้มาบ้างจากประสบการณ์และอาจารย์ที่สั่งสอน เลยอาจจะดูซับซ้อนอยู่บ้าง แต่ข้าจะช่วยอธิบายให้หากท่านไม่เข้าใจ” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลจนคนฟังรู้สึกอบอุ่นราวกับไอแดดยามเช้า

หลินหยาหันกลับมามองเขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง “งั้นเจ้าห้ามหายไปไหนเชียวล่ะนะ ข้าจะตามไปถามทุกเมนูเลย” นางยักคิ้วเล่น ๆ ทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อหัวเราะเบา ๆ ออกมา ทั้งสองคุยกันต่ออีกเล็กน้อยในบรรยากาศสบาย ๆ ที่ตลาดตะวันออก พูดคุยถึงผักสดที่หลินหยาเลือกซื้อ เรื่องแมวชือฟ่านที่ชอบปีนชั้นวางของในร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ และหมาน้อยเซียนเฉ่าที่ทำตัวเหมือนราชาหรูหรามากกว่าสัตว์เลี้ยงธรรมดา ก่อนที่เสี่ยวจ้าวจื่อจะบอกว่าเขาต้องรีบกลับไปโรงครัวหลวงเพื่อส่งวัตถุดิบ

หลินหยาพยักหน้า “ไปเถอะ เดี๋ยวจะโดนดุเอา แล้วพบกันนะดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ” นางโบกมือส่งเขา ดวงตาส่งประกายระยิบเหมือนกำลังให้กำลังใจ

เสี่ยวจ้าวจื่อก้มศีรษะให้ด้วยความเคารพและขอบคุณครั้งสุดท้าย ก่อนหมุนตัวเดินหายไปในฝูงชน ทิ้งหลินหยายืนอยู่ท่ามกลางแสงยามโหย่วที่เริ่มคลี่ตัวลง พร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า และตำราที่เธอตั้งใจจะศึกษาอย่างเต็มที่ในตัว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เมื่อไรจะถึง 8 ดวงหน่อออ 

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ตลาดตะวันออกในยามโหย่วคึกคักไปด้วยเสียงผู้คนตะโกนเรียกลูกค้า กลิ่นเครื่องเทศและอาหารสดใหม่คลุ้งไปทั่วหลินหยาที่เดินทอดน่องอย่างอ่อนแรงเล็กน้อยก็ยังยิ้มบาง ๆ ให้กับบรรยากาศคุ้นเคย นางพึมพำกับตัวเอง "วันนี้จะกินอะไรดีนะ...ขี้เกียจทำจริง ๆ" สายตาของนางก็พลันไปสะดุดกับร่างของเสี่ยวจ้าวจื่อที่กำลังเลือกผักอยู่หน้าร้านแผงหนึ่ง เด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้าอย่างขะมักเขม้นจนไม่ทันสังเกตคนรอบข้าง หลินหยาจึงเดินเข้าไปทักด้วยเสียงใส "อ้าว เสี่ยวจ้าวจื่อ ออกมาซื้อวัตถุดิบอีกแล้วหรือ?"

เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนโยนตามแบบของเขา "แม่นางหลินหยา สวัสดีขอรับ...ข้าต้องมาซื้อของตามคำสั่งทุกวันน่ะขอรับ ของบางอย่างในวังหาไม่ได้ง่าย ๆ เหมือนที่ตลาด"

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พลางยืนมองของในตะกร้าที่เขาเลือกอย่างเรียบร้อย "เจ้าจัดของได้ละเอียดดีจัง ข้าล่ะเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากซื้ออะไรง่าย ๆ กินเสียมากกว่า" เสี่ยวจ้าวจื่อเกาหลังคออย่างเก้อเขิน "หากแม่นางไม่รังเกียจ ข้าอาจช่วยแนะนำร้านข้าวต้มเจ้าเก่าตรงหัวมุมได้ รสชาติไม่เลว แถมราคาไม่แพง"

"ข้าวต้มฟังดูดีนะ" หลินหยายิ้มพริ้มพลางเอ่ยแซว "เห็นเจ้าชอบแนะนำเรื่องกิน ข้าชักอยากให้เจ้ามาทำอาหารให้ทุกมื้อแล้วสิ" เด็กหนุ่มหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้ม "ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็อยากทำให้จริง ๆ ขอรับ"

หลินหยาหัวเราะคิก มองเขาด้วยสายตาเอ็นดู นางเลือกซื้อผักกับเนื้อเล็กน้อย ก่อนจะบอกเขา "งั้นข้าจะซื้ออาหารง่าย ๆ กินก่อน แล้วค่อยไปทำงานที่หอว่านหงเหรินต่อ เจ้าก็อย่าลืมระวังตัวในวังด้วยล่ะ" เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้ารับอย่างตั้งใจ "ข้าจะระวังตัวตามที่แม่นางบอก" จากนั้นทั้งคู่จึงเดินคุยกันอีกเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศตลาดที่เริ่มคลี่คลายลง ก่อนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองตามเส้นทางที่แต่ละคนต้องเดิน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาสร้างความสัมพันธ์กับคุณพ่อครัวจ้าาา

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ตลาดตะวันออก (พบ เสี่ยวจ้าวจื่อ)

ตลาดตะวันออกในยามโหย่วคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เสียงเรียกขายของดังแข่งกันไปทั่ว กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยอบอวลอยู่ในอากาศ หลินหยาที่กำลังเดินไปตามถนนหินสลับเก่าหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากภารกิจและเรื่องราวมากมายในวันนี้ก็ปรับผ้าคลุมให้กระชับขึ้น พลางพ่นลมหายใจแผ่ว ๆ บอกตัวเองว่าจะถึงร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้แล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีเสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลัง

“แม่นางหลินหยา!”

เมื่อเธอหันกลับไปก็เห็นเสี่ยวจ้าวจื่อเดินมาพร้อมตะกร้าไม้เต็มไปด้วยผักสดและเนื้อสัตว์ที่เพิ่งซื้อจากแผงค้า หน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อจากการเดินทางในตลาดที่แออัด ทว่าดวงตากลับส่องประกายอบอุ่นเมื่อเห็นเธอ หลินหยายกมือทักพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “อ้าว เสี่ยวจ้าวจื่อ สวัสดีเจ้าค่ะ ออกมาซื้อวัตถุดิบอีกแล้วหรือ?”

“ขอรับ แม่นางหลินหยา วันนี้หัวหน้าห้องเครื่องสั่งรายการเพิ่มอีกหลายอย่าง ข้าเลยต้องรีบมาซื้อให้ครบ” เขาตอบพลางยิ้มเก้อ ๆ แต่เมื่อมองเธอใกล้ ๆ เขาก็ขมวดคิ้วอย่างห่วงใย “แต่…ท่านดูเหนื่อย ๆ นะขอรับ ใบหน้าซีดไปหน่อยหรือไม่?”

หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ส่ายหน้าอย่างไม่ให้เขากังวล “ข้าไม่เป็นอะไรหรอก แค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง วันนี้เจอเรื่องวุ่นวายหลายอย่างก็เลยเพลียไปหน่อย” เสี่ยวจ้าวจื่อเม้มปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เกรงใจ เขารู้ดีว่าหลินหยามักไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับความลับของนาง “ถ้าอย่างนั้น…ท่านควรพักผ่อนให้มาก ๆ นะขอรับ แม้ข้าจะช่วยอะไรท่านไม่ได้มาก แต่ถ้ามีสิ่งใดที่ข้าทำได้ แม่นางหลินหยาเพียงบอกมา ข้าจะไม่ลังเลเลย”

คำพูดนั้นทำให้หลินหยาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนระบายยิ้มอ่อนโยน “เจ้าช่างเป็นคนดีเกินไปแล้วเสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าขอบใจเจ้านะ”

ทั้งสองยืนพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา รอยยิ้มของเสี่ยวจ้าวจื่อยังคงอ่อนโยนเช่นเดิม แต่ดวงตากลับแฝงความกังวลที่ปิดไม่มิด เขายกตะกร้าไม้ขึ้นเล็กน้อยแล้วบอก “ข้าต้องรีบกลับไปส่งวัตถุดิบแล้วล่ะขอรับ มิฉะนั้นพวกเขาจะตำหนิเอา”

หลินหยาพยักหน้ารับ “ไปเถิด เจ้าอย่าทำงานหนักจนเกินไปนักล่ะ”

“ขอรับ!” เสี่ยวจ้าวจื่อยิ้มอีกครั้งก่อนโค้งตัวเล็กน้อยแล้วรีบเดินหายไปในฝูงชน หลินหยามองตามแผ่นหลังของเขาจนลับตา ความรู้สึกอบอุ่นและห่วงใยที่ได้รับจากคนธรรมดาเช่นนี้ ทำให้หัวใจที่เหนื่อยล้าของเธอคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วก้าวต่อไปยังร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ตามที่ตั้งใจไว้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาฮิลใจก่อนไปเจอเควสเถียนเฟิง เหอออ เพื่อนสาววว

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-22] เสี่ยวจ้าวจื่อ

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.30 - 16.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ ตงฟางซั่ว)

อีเว้นท์ ภารกิจ “มิตรภาพเหนือกาลเวลา”

ตลาดตะวันออกคึกคักไปด้วยเสียงเจรจาซื้อขายและกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยคลุ้งในอากาศ ท่ามกลางฝูงชนมากมาย หลินหยากอดอกตัวเอง สูดลมหายใจยาวเพื่อเรียกความมั่นใจก่อนจะก้าวต่อไป ดวงตาของเธอสะดุดเข้ากับบุรุษในชุดสีขาวเรียบสะอาดยืนอยู่ไม่ไกลนัก ท่ามกลางความวุ่นวาย เขากลับโดดเด่นราวกับเงียบสงบของหิมะกลางพายุ บุรุษนั้นคือ ตงฟางซั่ว อุปราชเจ้าปัญญา กระเรียนขาวผู้เทียบได้ดั่งเซียน (แน่นอนว่าหลินหยาเรียกเขาว่า ซินแสตงฟาง) 

ตงฟางซั่วหันมามองเธอราวกับรู้ตัวตั้งแต่แรกว่าหลินหยาจะมา แววตาเขานิ่งสงบแต่ลึกซึ้ง ราวกับอ่านใจคนตรงหน้าได้ตั้งแต่แรกเห็น เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความคมคาย “แม่นางหลินหยา… ดูเหมือนดวงชะตาจะพาเราให้พบกันอีกครั้ง” หลินหยาเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจคลายความตื่นเต้น “ข้าก็นึกว่าท่านหายไปแล้วเสียอีกซินแสตงฟาง ข้าไม่ได้เจอท่านตั้งนาน”

ตงฟางซั่วยิ้มบาง “ข้าไม่หายไปไหน เพียงแต่เดินในเส้นทางที่คนอื่นมองไม่เห็นเท่านั้น” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างในตัวหลินหยา “คราวนี้แม่นางมาหาข้าเพราะคำถามที่หนักกว่าครั้งก่อนกระมัง?”

หญิงสาวเม้มปากนิด ๆ พลางพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ… ข้ามีเรื่องที่อยากรู้ และคงมีเพียงท่านที่ชี้ทางได้” ดวงตาของตงฟางซั่วฉายแววลึกล้ำราวกับลมรอบตัวเงียบลงในชั่วพริบตา “ถ้าอย่างนั้น บอกมาเถิด แม่นางต้องการให้ข้าไขความลับของโชคชะตาใด?” พลางผายมือไปทางกระดาษและพู่กันตรงหน้าของตนเอง

หลินหยานั่งนิ่งอยู่นาน ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะที่พู่กันในมือยังคงสั่นเล็กน้อยจากแรงที่กดลงไปบนกระดาษ เส้นหมึกดำของอักษร 真 (zhēn) ปรากฏชัดราวกับสะท้อนหัวใจทั้งหมดของนาง จริง แท้… คำเดียวที่ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจในยามนี้ นางพ่นลมหายใจยาว ยกสายตาที่หม่นเศร้าขึ้นสบกับดวงตาเฉียบลึกของตงฟางซั่ว ความกังวลที่ปกปิดไม่มิดทำให้เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วสั่น “ข้า…ไม่รู้จะถามอะไรเลยเจ้าค่ะ” นางสารภาพตรงไปตรงมา “เรื่องที่อยากให้ทำนายมันน่ากลัวนัก และมีมากมายเหลือเกิน…จนข้ากลัวคำตอบที่จะได้รับ”

ซินแสตงฟางซั่วเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาเรียบสงบของเขากลับเหมือนมองทะลุความสับสนในใจของหลินหยาได้ทั้งหมด ริมฝีปากของเขาโค้งยิ้มบาง ๆ คล้ายผู้หยั่งรู้ฟ้าดินที่มองความวุ่นวายเป็นเพียงระลอกคลื่น “มีสามอย่าง…” เขากล่าวเสียงทุ้มนุ่ม “แม่นางต้องการอะไรก็ได้ ถามสิ่งที่หัวใจเจ้าร้องเรียกออกมา ไม่ว่ามันจะมืดหม่นหรือโหดร้ายเพียงใด ข้าจะไขคำตอบนั้นให้”

ลมพัดเบา ๆ ผ่านระเบียงตลาด เสียงผู้คนค่อย ๆ เลือนหายไปจากโสตประสาท นางกำมือแน่น พยายามรวบรวมความกล้าในอก สามคำถาม… เพียงเท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่ามันยากยิ่งกว่าการปีนเขาหัวซานทั้งลูก หลินหยาก้มหน้าหลับตา พยายามค้นหาว่าสิ่งใดกันแน่ที่อยากรู้ที่สุด เสียงหัวใจเต้นแรงในอกสะท้อนกับความเงียบรอบตัว นางขบเม้มริมฝีปากแน่น ความคิดวุ่นวายตีกันระหว่าง ความรัก ความกลัว และ ความจริงที่นางไม่อยากยอมรับ

สายตาของตงฟางซั่วไม่ละไปไหน เขาเพียงรออย่างอดทน ให้สตรีตรงหน้าค่อย ๆ เลือกคำถามที่อาจเปลี่ยนชะตาชีวิตของตนเอง…

แสงแดดที่ลอดผ่านหลังคาผ้าใบของตลาดตะวันออกกระทบใบหน้าหลินหยาที่ซีดนวล นางยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าตงฟางซั่ว มือบางกำพู่กันแน่นจนปลายนิ้วซีด ข้างกายมีเพียงโต๊ะไม้เก่า ๆ และกระดาษขาวสะอาดที่บัดนี้ตัวอักษร 真 ได้ถูกวาดลงไปด้วยลายเส้นมั่นคงแม้หัวใจนางสั่นระรัว หลินหยามองใบหน้าสงบนิ่งของตงฟางซั่ว แววตานางเต็มไปด้วยความหนักใจ แต่ก็เลือกจะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ข้า…อยากถามสามเรื่องนี้ ความรัก การเปิดเผย และโชคชะตา”

ตงฟางซั่วพยักหน้าเบา ๆ เหมือนยืนยันว่าเขารับฟังทุกคำ นัยน์ตาเรียบลึกของเขามองนางราวกับจะมองทะลุถึงจิตวิญญาณ ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงเรียบสงบ “แล้วในช่วงนี้…มีเรื่องราวใดที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้หรือไม่? เรื่องราวที่ทำให้แม่นางไม่สบายใจ”

ลมอ่อนพัดปลายผมของหลินหยา นางหลุบตามองกระดาษก่อนจะเงยหน้ามองเขา สีหน้าหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย ทว่าดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าลึก “มี…เยอะมากเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงเบาราวกับรำพึง “มากจนไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง” น้ำเสียงนั้นทำให้ตงฟางซั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้เร่งรัด นั่งนิ่งราวกับกำลังรอให้ทุกคำของนางค่อย ๆ หลั่งออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ในความเงียบนั้น หลินหยาก็พ่นลมหายใจยาว สองมือสั่นเล็กน้อย นางมองฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆขาว ก่อนจะเริ่มเอื้อนเอ่ยช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนทั้งความกลัว ความเกลียด และความรักที่ปะปนจนยากแยกแยะ…

สายลมยามบ่ายพัดผมของหลินหยาที่เริ่มยาวพลิ้วไหว นางยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าตงฟางซั่ว มือบางกุมพู่กันแน่นราวกับจะใช้มันยึดตัวเองให้มั่นคงเมื่อคำพูดเริ่มพรั่งพรูออกมา เสียงของนางสั่นไหว แต่ไม่ใช่เพราะน้ำตา หากเพราะความรู้สึกมากมายที่พยายามกดทับไว้ “ก่อนหน้านี้…ข้าเคยถูกชายคนหนึ่งทำลายทุกอย่างในตัวข้า” หลินหยากล่าวช้า ๆ ราวกับชั่งน้ำหนักทุกถ้อยคำ “เขาทำให้ข้ารู้สึกเหมือนไม่ใช่มนุษย์ มองข้าเป็นเพียงหมากในกระดานที่เขาจะขยับเมื่อไรก็ได้ เป็นเพียงสิ่งของที่เขาจะใช้แล้วทิ้งตามอำเภอใจ” 

แววตาของนางฉายแสงกร้าวระคนเจ็บปวด “ข้าเกลียดเขา…เกลียดจนแทบอยากหายไปจากโลกใบนี้ แต่ข้าก็หนีมา หนีจากเงามืดของเขา ทั้งกลัว ทั้งหวาดระแวง ทัง้อ่อนแอไร้กำลัง” ตงฟางซั่วฟังอย่างเงียบสงบ เขาไม่เอ่ยแทรกแม้แต่คำเดียว ดวงตาอันลึกล้ำจ้องนางราวจะฟังทุกเศษเสี้ยวความจริงจากหัวใจของหลินหยา

“แล้วเขาก็กลับมา…” หลินหยาหยุดหายใจไปชั่วขณะ “กลับมาในคราบของคนอื่น เขาทำให้ข้าหัวเราะ ทำให้ข้าสบายใจ ทำให้ข้าตกหลุมรักเขาอย่างโง่งม โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาคือคนเดิม” นางหลับตาแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก “จนวันที่ความจริงถูกเปิดเผย…หัวใจของข้าพังอีกครั้ง แต่คราวนี้มันต่างออกไป เพราะถึงข้าจะเกลียดเขา ข้าก็รักเขาไปแล้ว” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความขมขื่น “ข้าไม่ร้องไห้อีกแล้ว…น้ำตาข้าเสียไปกับเรื่องนี้มากเกินพอ ข้าเพียงแต่…สับสน”

สายลมในตลาดตะวันออกพัดพาเอากลิ่นชาดอกไม้แผ่วเบามาเคล้าบรรยากาศอึมครึมรอบตัว หลินหยายืนอยู่ท่ามกลางเงาไม้ นัยน์ตาที่เคยสดใสกลับหม่นลงราวกับหมอกควัน นางเงยหน้ามองตงฟางซั่วด้วยแววตาที่สั่นไหวเต็มไปด้วยคำถามที่ไร้คำตอบ

“ข้าพยายามฝืนโชคชะตา พยายามต่อด้ายเส้นนี้…แม้มันจะเป็นด้ายสีแดงเลือดเข้มจนดำ ข้าก็ไม่หวั่น” เสียงของหลินหยาแผ่วสั่น ริมฝีปากคลี่ยิ้มขื่น “แต่ในใจข้า…ยังสับสนระหว่าง ‘ความเกลียดชัง’ ต่อการกระทำของบุรุษผู้นั้น และ ‘ความรัก’ ที่ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ โดยเฉพาะเมื่อข้ารับรู้ถึงความโดดเดี่ยวของเขา…เบื้องหลังที่เจ็บปวดของเขา” นางหลุบตามองมือของตนเองที่กำพู่กันแน่น “ข้าไม่รู้เลยว่าเขาคิดอย่างไรกับข้า ได้แต่พร่ำบอก…ว่าข้าเป็นของเขา ข้าไม่รู้เลยว่าเขารักข้าหรือไม่ แม้จะรู้ว่าเขาแทบไม่เคยได้รับความรักเลยด้วยซ้ำ”

สายตาหลินหยากลับมาสบตาตงฟางซั่ว ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความว้าวุ่นราวกับเด็กที่หลงทางกลางพายุ “ตอนนี้ ข้าไม่รู้แล้วว่าข้าเป็นอะไรในเกมของเขา…ของเล่น หมาก เครื่องมือในเกมอำนาจ หรือเป็นมนุษย์ในสายตาเขาบ้างไหม ข้าหวาดกลัวไปหมด…อ่อนแอ กระทั่งพิษในกายข้ายังได้รับจากเขา”

“เขาไม่ชอบที่ข้าสนิทกับสหาย ข้ามีสหายมากมาย ข้าชอบคน ข้าชอบพูดคุย ข้ารักการมีมิตรสหาย แต่เขาไม่เคยพอใจ เขาไม่ต้องการให้ข้าสนิทสนมกับเหล่าผู้คน เขาเคยทำให้เพื่อนข้าหายไป จนถึงตอนนี้เพื่อนข้าคนนั้นก็ยังคงไม่กลับมา ข้าพยายามหา ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงแล้วตอนนี้ สหายอีกคนก็พยายามให้ข้าคิดใหม่และเรียกสติของข้าไว้ ให้ข้าทบทวนว่าข้ารักเขาจริงหรือไม่ หรือมันคือสิ่งที่เขาแต่งขึ้นมาเพื่อหลอกลวงข้าเพื่อใช้ข้าเป็นเพียงสิ่งของตามความต้องการของตนเอง” หลินหยาพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งเฮือกใหญ่ “ข้า…ข้า…” นางพยายามจะพูดต่อแต่ทว่ามันกลับเป็นเพียงคำพูดสุดท้าย

คำพูดสุดท้ายหลุดออกมาพร้อมเสียงสั่นคลอ ความจริงที่ฝังลึกทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นเยียบลง ตงฟางซั่วที่เงียบฟังมาตลอด คิ้วขมวดแน่น สายตาแฝงประกายคมกล้าภายใต้ความสงบ เขามองหลินหยาราวกับกำลังมองเข้าไปในจิตวิญญาณที่แตกร้าวและยังยืนหยัดอยู่ได้ด้วยหัวใจที่ยังรักและเกลียดในเวลาเดียวกัน…

ตงฟางซั่วยังคงนั่งฟัง ท่าทางของเขาสงบแต่แฝงความเข้าใจ เขาวางมือบนโต๊ะเบื้องหน้าเอ่ยเสียงเรียบแต่ชัดเจน “แม่นางได้เล่ามากพอให้ข้าเข้าใจแล้วแม่นาง” เขาพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาคมดุจดาบจ้องไปยังตัวอักษร 真 ที่นางเขียนเมื่อครู่ “ความรัก…การเปิดเผย…และโชคชะตา สามสิ่งที่เจ้าต้องการคำตอบ มันจะไม่ง่าย แต่ข้าจะทำนายให้”

ตงฟางซั่วผ่อนลมหายใจช้า ๆ ก่อนกล่าวต่อ “ก่อนที่ข้าจะเริ่ม เจ้าต้องแน่ใจว่า พร้อมจะฟังทุกสิ่ง รับทุกอย่าง ไม่ว่ามันจะโหดร้ายเพียงใด” หลินหยามองสบสายตาเขา นางพยักหน้าเบา ๆ แม้หัวใจเต้นแรงราวจะทะลุอก นางก็เลือกจะเผชิญหน้ากับความจริง…

เหตุแห่งการขอคำพยากรณ์

อื่น ๆ : ข้าสับสน ปวดร้าวไม่รู้ว่าสิ่งใดคือความจริงแท้

มอบ ‘อักษรทำนาย’ หนึ่งตัว

真 (zhēn)

ความรู้สึกเมื่อคิดถึงอักษรนี้ : หวังว่าความจริงทุกอย่างจะปรากฎ ขอให้ความจริงปรากฎแล้วนางจะเดินต่อไปในกงล้อแห่งโชคชะตาที่นางพร้อมจะทำมัน

ข้าต้องการถามคำถามเกี่ยวกับ

ความรัก

การเปิดเผย

โชคชะตา

เรื่องราวที่เกี่ยวข้องในช่วงนี้

(อยู่ด้านบนในโรลเพลย์)

ต้องการขอคำทำนายในระดับ

ระดับอะไรก็ได้ จะมาเป็นการทำนายปกติก็ได้แต่ถ้าไม่ก็

ขอรับเป็น Heroes (เผชิญหน้ากับกงล้อแห่งโชคชะตาโดยตรง) เอาให้มันแตกกันไปข้าง

ลงชื่อผู้ขอคำทำนาย

นาม : หนาน หลินหยา

วันเวลาที่กรอก : วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

สถานะปัจจุบัน : สถานะอะไรง่ะ? โสด? งี้หรอ? 

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  เถียนเฟิงฉันเสียเงินกับเควสแกไปเยอะมากนะ ลงทุนมากเลยนะ

แต่สรุปก็คือฉันต้องไม่ผ่านเควสแกหรอ ฉันจะบ้าว่ะ

จ่ายค่าทำนาย 30 ตำลึงเงิน

รางวัล: อะไรก็เอามาเถอะจ้าาา

LinYa ตอบกลับเมื่อ 2025-7-29 18:07
วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเว่ย เวลา 14. ...

ทำนายอักษรก่อนรับภารกิจ

真 (zhēn) – ความจริงแท้

ในดวงชะตาของเจ้า
คำว่า “真” มิใช่เพียงสิ่งที่เจ้าตามหา หากคือ ประตูที่เจ้าเปิดแล้วไม่อาจหันหลังกลับ
เจ้ากำลังยืนอยู่กลางเส้นแบ่งของ
ความรักที่แฝงพิษ กับ ความจริงที่เจ็บปวด
ความผูกพันที่ปลอม กับ ความโดดเดี่ยวที่แท้จริง

หนึ่ง : ความรัก
ดวงจิตเจ้ายังถูกพันธนาการไว้ด้วยสายใยแห่งความทรงจำ
มิใช่เพราะเขาดี
แต่เพราะเขาเคยทำให้เจ้ารู้สึกว่า “เจ้ามีค่า”

แต่จงถามตนเองให้ลึก —
รักนี้ เจ้าเลือกด้วยใจจริง หรือถูกหล่อหลอมจากความกลัวจะไร้ผู้ใด?
เขารักเจ้าจริงหรือไม่ หรือเพียงต้องการควบคุมสิ่งที่เขากลัวจะสูญเสีย?

คำพยากรณ์:
ถ้าเจ้ายังเดินบนทางสายเดิม ความรักนี้จะกลายเป็นกรงทอง
แต่หากเจ้ากล้าตัด กงล้อจะหมุน — นำเจ้าพบรักที่สะอาดกว่า
แม้ไม่ใช่ทันที…แต่จะมี

สอง : การเปิดเผย
คำว่า 真 เกิดจาก “目” (ตา) และ “十” (สิ่งที่สมบูรณ์)
แปลว่าความจริงที่ มองแล้วเห็นครบทุกส่วน
เจ้าเขียนมันลงไป…แปลว่าใจเจ้าพร้อมเปิดตาแล้ว

คำพยากรณ์:
ความลับจะเปิดออก ไม่ว่าพร้อมหรือไม่
สิ่งที่เจ้ากลัวจะได้ยิน จะมา…ในคราบของความเมตตา
ผู้ที่เคยทำร้ายเจ้า จะ “สารภาพ” — ไม่ใช่ด้วยความเสียใจ
แต่เพื่อรักษาอำนาจของตนเองไว้

อย่าหลงเชื่อคำที่ทำให้เจ้าอ่อนแอเพราะสงสาร
เพราะการให้อภัยที่มาจากความสงสาร…

จะผูกเจ้ากับโชคชะตาเดิม ซ้ำอีกครั้ง

สาม : โชคชะตา
เจ้าถามว่า “ข้าเป็นอะไรในเกมของเขา?”
ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคืออะไรในเกมของเขา

แต่ข้ารู้… ว่าเขาคือ “บ่วง” ในเรื่องของเจ้า

โชคชะตาของเจ้าจะ ไม่เดินหน้า
จนกว่าเจ้าจะกล้ารับว่า เขาคือเงามืดในชีวิต
มิใช่แสงสว่าง

คำพยากรณ์:
อีกไม่นาน ด้ายแห่งวาสนา (缘) จะถูกทดสอบครั้งสุดท้าย
หากเจ้ากล้าเลือกตนเองเหนือความรักที่ทำร้าย
เจ้าจะหลุดจากวงล้อกรรมซ้ำเดิม
หากยังลังเล…จะเกิดเรื่องร้ายที่ทำให้เจ้าต้องเลือก
แม้ใจยังไม่พร้อม


ลงท้ายคำพยากรณ์
เจ้ากล้าที่จะขอคำทำนายระดับ “Heroes”
แปลว่าเจ้าคือผู้ที่มีสิทธิ์เขียนโชคชะตาใหม่ของตนเอง

อักษร “真” ไม่ได้ทำนายอนาคตของเจ้า
แต่สะท้อนว่าเจ้ามี หัวใจที่ยังแสวงหาความจริง

จงอย่ากลัว…ที่จะรู้
และจงอย่ากลัว…ที่จะ “ไม่รัก” ใครอีกต่อไป
หากความรักนั้นไม่เคยรักษาเจ้าเลย





เนื้อหาพลอตภารกิจ

เป้าหมายภารกิจ:

ตามหาบุคคลในอดีต

ตามเบาะแสจากบันทึกลับของราชสำนักที่ระบุชื่อหญิงชั้นในคนหนึ่ง — ผู้เป็น “คำตอบของคดีที่ถูกลืม” และเป็นจุดเชื่อมโยงถึง "ความจริง" ในใจหลินหยา

เดินทางสู่ดินแดนสามแห่ง

หุบเขากระเรียนหลบฟ้า (鹤隐谷) – สถานที่ลี้ลับที่ว่ากันว่าเก็บงำความทรงจำของอดีตราชสำนัก

หมู่บ้านน้ำค้างพราย (露华村) – พบหญิงชราในตำนานที่รู้จักเรื่องในวังเก่าราวกับอยู่ในนั้น

ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น (静云祠) – จุดสุดท้ายที่คำว่า "ความจริง" จะถูกเปิดเผย ท่ามกลางเสียงระฆังยามพลบ

ตัดสินใจด้วยใจตนเอง

ตลอดเส้นทาง หลินหยาจะต้องพบกับคำลวงและน้ำใจแท้ เธอจะต้อง “กล้าเลือก” แม้ว่าแต่ละการเลือกจะนำพาไปสู่ความสูญเสียหรือการก้าวข้าม

1. หุบเขากระเรียนหลบฟ้า (鹤隐谷)

คำอธิบาย: หุบเขาลี้ลับที่มีตำนานว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นทางลับของราชสำนักในการซ่อนบันทึกลับหรือผู้คนสำคัญ

หน้าผาชันและไอหมอกปกคลุมตลอดทั้งปี เสียงกระเรียนป่าดังแว่วในความเงียบ

ภูมิประเทศที่เหมาะสม: หุบเขาสูงที่เต็มไปด้วยธรรมชาติและลำธาร

ตั้งอยู่ที่: เมืองหนานหยาง (Nanyang) – เป็นเมืองทางตอนใต้ของแคว้น ซึ่งมีภูเขามากและเคยเป็นที่พักพิงของเหล่านักปราชญ์และขุนนางตกอับ

2. หมู่บ้านน้ำค้างพราย (露华村)

คำอธิบาย: หมู่บ้านริมธารที่ซ่อนตัวในหุบลึกของภูเขา หญิงชราในตำนานอาศัยอยู่ที่นี่ และมีความทรงจำเรื่องในวังเก่าอย่างน่าประหลาด ราวกับนางไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา

ภูมิประเทศที่เหมาะสม: หุบเขาระดับต่ำหรือป่าราบ มีหมอกน้ำค้างหนาปกคลุม

ตั้งอยู่ที่: เมืองซุยหยาง (Suiyang) เขตยวี่โจว (豫州) – ภูมิภาคที่เงียบสงบ มีทั้งลุ่มน้ำและที่ราบ เหมาะกับการซ่อนตัวและความลี้ลับ

3. ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น (静云祠)

คำอธิบาย: ศาลเจ้าบนเนินสูง ที่มีระฆังยามพลบดังสะท้อนอยู่เสมอ เป็นจุดที่หลินหยาจะได้พบความจริงครั้งสุดท้าย เสียงระฆังดั่งเตือนใจให้เผชิญหน้ากับชะตาตนเอง

ภูมิประเทศที่เหมาะสม: บริเวณใกล้ภูเขาหรือที่สูง มองเห็นเมืองเบื้องล่าง

ตั้งอยู่ที่: เมืองหานตาน (Handan) – ใกล้แหล่งปัญญาและราชสำนักเก่า (แถบชานเมืองหลวงเก่าสมัยชุนชิว) ทำให้เหมาะเป็นจุดเปิดเผยความจริงของประวัติศาสตร์

เส้นทางเดินทาง (เริ่มต้นจาก ฉางอัน)

ฉางอัน → เดินทางลงใต้สู่ หุบเขากระเรียนหลบฟ้า (หนานหยาง)

จากหนานหยาง → มุ่งตะวันออกเฉียงเหนือเข้าสู่ หมู่บ้านน้ำค้างพราย (ซุนหยาง)

ต่อขึ้นเหนือ → ถึง ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น (หานตาน) เป็นปลายทางสุดท้ายของการเดินทาง

(ระหว่างทางวางแผนสตอรี่ตามความเร็วม้าที่สวมใส่หากไม่มีก็ความเร็วปกติของตัวละคร)

พลอตคร่าว ๆ ให้นำไปต่อยอด

หลินหยาจะต้องออกเดินทางสู่ภารกิจโชคชะตาของเธอ ดูเหมือนคำแนะนำตงฟางซั่วให้เธอตามหาอดีตสนมที่หายตัวไปอย่างลึกลับ [พระสนมลั่วซาน]

คุณจะต้องมุ่งหน้าไปยังหนานหยาง เพื่อตามหาหุบเขากระเรียนหลบฟ้า อันเป็นจุดเริ่มต้นเบาะแสสนมลั่วซาน

เมื่อคุณถึงหุบเขาดังกล่าว คุณจะพบเจอบททดสอบ ผ่าน 4 ผู้พิทักษ์โกเลม และภายในโถงที่โกเลมพิทักษ์

คุณจะพบบันทึกลับและวัตถุโบราณที่สะท้อนความทรงจำของราชวงศ์เกี่ยวกับสนมลั่วซาน

เมื่อคุณแตะสัมผัสใบหน้าจุ่มลงอ่างน้ำกลางโถง ก่อนจะเห็นภาพบางอย่าง

(เหตุการณ์ที่คุณเห็น เป็นเมืองที่แปลกตาเหมือนในความทรงจำของคุณแต่ดูแตกต่าง ตึกรามบ้านช่องดูแปลกตา (เพราะเมืองอยู๋ในอเมริกา) เลยแตกต่างกันตอนหลินหยาปลดความทรงจำ

มีภาพหญิงสาวที่มีหางเป็นงูถือคทาห้าสี (คลิกดูภาพ)  และหญิงสาวอีกคน (ดูภาพ) กำลังร่วมมือกันหยุดยั้งหงส์เพลิงที่กำลังแผดเผาเมืองและท้องฟ้า (ดูเหตุการณ์คร่าวๆ สรุป คลิก)

ก่อนมีสตรีในอาภรณ์หรูหราปรากฎเป็นภาพโปร่งแสงข้าง ๆ โอ่ง "เจ้าเห็นแล้วหรือไม่ สิ่งเหล่านั้นคือความทรงจำของในอดีตเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว"

เธอแนะนำตัว เธอคือสนมที่หายสาบสูญของฮั่นจิ่งตี้ สนมลั่วซาน เธอเป็นคนชื่นชอบการศึกษาประวัติศาสตร์ และวันที่เธอค้นพบที่นี่

นั่นทำให้เธอสนใจมันมากและจึงหายตัวจากราชวังเพื่อศึกษา แต่ไม่คิดว่าจุดจบเเธอจะมาถึงเร็ว ตอนนี้เธอคือบันทึกความทรงจำที่ทิ้งไว้จากพลังพิเศษของโถงนี้

และเธอมีบาปที่ทำผิดต่อเด็กชายคนหนึ่งก่อนชี้ไปยังกองบันทึกอีกมุมของห้อง เอามันมาจุ่มลงน้ำและจุ่มศีรษะเธอลงไปสิ อ่างใบนี้วิเศษนัก

คุณทำตาม ก่อนเห็นเหตุการณ์คล้ายวังหลวง จางกงกงวัยเยาว์ถูกสนมลั่วซานรังแกสารพัด ด้วยความเหยียดเขาเป็นขันที

ทั้งทุบตีระบายอารมณ์ และยัดอาหารเข้าปากเด็กน้อยด้วยความสะใจ ลั่วซานที่ถูกบันไว้พูดขึ้นตามที่เจ้าตัวบันทึกถึงคนรุ่นหลัง

บางทีที่เราตายอาจเพราะเวรกรรมที่ทำกับเด็กคนนั้น และเราเป็นผู้สร้างปีศาจคนนั้นมาอีกคน เขาลำบากมาจากครอบครัวเขาแล้ว ในวังยังไร้ผู้อุ้มชู

หากเขาไม่ได้เจอรัชทายาทเกรงว่าอาจจะร้ายกาจกว่านี้อีกเท่าตัว ลั่วซานมีสีหน้าเหมือนกำลังเสียใจ)

นางบอกว่าเจ้าจงไปต่อสิ แล้วเจ้าอาจจะตัดสินใจได้ ถึงสิ่งที่ตามหา ก่อนเธอพูดครั้งสุดท้ายก่อนหายไป จงไปยังเมืองซุยหยาง และตามหาหมู่บ้านน้ำค้างพรายที่ถูกลืม

ที่นั่นคุณจะได้เจอกับสุสานของสนมลั่วซานที่ใช้ชีวิตปั้นปลายที่นี่ บนแผ่นป้ายสุสานมีความเสียใจที่นางทรมานเด็กชายคนหนึ่ง จางกงกงด้วยความสนุกส่วนตัว

และระบายความรู้สึกที่ถูกฝ่าบาทเมิน ก่อนคุณเจอบันทึกที่นางเก็บไว้ในกระท่อมทรุดโทรมหลังหนึ่ง ในบันทึกเขียนว่า

สนมลั่วซานได้รับการแนะนำจากท่านเทพองค์หนึ่ง เขามีรูปโฉมงดงาม เส้นผมสีเเงินสง่า มีผมยาวสลวย เจิดจ้าราวแสงสุริยัน

เขาได้ให้คำไบ้บางอย่างแก่นางเกี่ยวกับจางกงกง นั่นทำให้คุณรู้ว่า จางกงกงตลอดมาเขาถูกคนสารพัดรังแก ดูถูก เหยียดหยามมาตลอดแม้แต่พ่อบังเกิดเกล้า

ค่อย ๆ หล่อหลอมเขาให้เป็นเช่นทุกวันนี้ ท่านเทพองค์นั้นบอกลั่วซานถึงสิ่งที่นางกระทำ และเขาบอกว่าเด็กคนนั้นเพียงต้องการการเอาใจใส่ ความอบอุ่นจากคนรัก

เพียงแต่เขาไม่เคยได้รับมัน อีกทั้งแม้ไท่จื่อจะดีกับเขา แต่นั่นก็ทำให้เขาเข้าใจว่าที่ไท่จื่อดีกับเขาเพราะพระองค์ต้องการมีดล่าสัตว์เดรัจฉานที่ไม่ต้องถึงขั้นใช้มีดฆ่าโค

ความจริงใจที่ไท่จื่อมีต่อเขาเป็นของจริง แต่ก็มาพร้อมกับภาระ การฝากฝังในภารกิจที่ไท่จื่อปรารถนาความสมบูรณ์แบบ ไม่ใช่ความอบอุ่นเฉกเช่นคนในครอบครัว

ก่อนปรากฎแสงสุริยันสีทองตรงหน้า และปรากฎชายหนุ่มตามบันทึก แต่พร่ามัวเลือนลาง "เดินทางไปยังศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น"

ที่ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น ยามไห้ คุณจะได้พบเจอกับจางกงกง มือของเขาเปื้อนเลือด มีศพหญิงสาวชนชั้นสูงและขุนนางท้องถิ่นนอนตาย เขาหันมา สีหน้าตกใจไม่คิดว่าคุณจะมาอยู่ตรงนี้ตอนนี้

จางกงกงถามคุณมาทำอะไรที่นี่ เขารีบบอกคุณไปรอโรงเตี๊ยมห้องนี้ เขาจะจัดการศพสักครู่ คุณไปรอเขา และเขาเดินเข้ามาปิดประตูลงกลอน

เขามองหลินหยา และทำใจฆ่าปิดปากนางไม่ลงความผูกพันที่เขามีต่อนางเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยปาก เสี่ยวหยา เจ้ารับปากข้าว่าจะไม่พูดเรื่องที่เห็นในศาลเจ้านั่นออกไป

และขอให้มันหายไปวันนี้ คืนนี้ จางกงกงสีหน้าจริงจังแฝงด้วยแววตามุ่งมั่นให้นางรับปาก ก่อนเขานั่งลง ถอนหายใจ ถามเธอว่าคุณกลัวเขาหรือไม่

เขามาทำภารกิจลับให้ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงมอบหมายให้ก่อนท่านเสด็จลงใต้อย่างลับ ๆ ขุนนางคนนั้นเสแสร้งสร้างชื่อเป็นขุนนางที่ดี แต่ลับหลังแอบติดต่อกับเผ่าปีศาจ

จางกงกงบอก ฮูหยินของเขาและเด็กที่เจ้าเห็นข้าต้องสังหาร ห้ามปล่อยเสือเข้าป่า เจ้าเข้าใจข้าใช่ไหม

จางกงกงรู้สึกเหนื่อยอ่อนลงเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอ เขาขออิงแอบพักผ่อนได้ไหม (1) อนุญาต | (2) ปฏิเสธคุณไปเปิดห้องของคุณเอง (ราคาอิงโรงเตี๊ยมในฉางอัน)

-- จบบันทึก หรือจะจบบันทึกตอนเดินทางกลับฉางอันก็ได้จะได้ไม่ต้องปักสถานที่ แนะนำให้สร้างสตอรี่เดินทางกลับตามระยะทางไปถึงฉางอันร่วมกับจางกงกง

รางวัล: +100 พลังน้ำใจ, +200 ตำลึงทอง จากจางกงกง, +5 Point

- หินอัปเกรดและตีบวกอย่างละ 20 ก้อน

กระจกเงาแห่งปัญญา (หลังจากการเดินทางที่เต็มไปด้วยการค้นหาและเผชิญหน้ากับความจริงอันซับซ้อน หลินหยา จะได้รับ กระจกเงาแห่งปัญญา เป็นรางวัล สิ่งนี้มิใช่เพียงกระจกธรรมดา แต่เป็นอาวุธแห่งความจริงที่สามารถส่องลึกเข้าไปยังจิตวิญญาณของผู้คนได้ ซึ่งเปรียบเสมือนสิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากภารกิจนี้ เมื่อหลินหยารวบรวมสมาธิและมองไปยังบุคคลใด ภาพที่ปรากฏในกระจกจะไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ภายนอก แต่เป็น ภาพสะท้อนของความจริงในใจ ของบุคคลนั้น กระจกจะเผยให้เห็นความคิดที่ซ่อนเร้น ความตั้งใจที่แท้จริง อารมณ์ที่ถูกเก็บกด หรือแม้กระทั่งคำโกหกที่ถูกปกปิดไว้ รางวัลนี้จึงเป็นเครื่องมืออันล้ำค่าในการ ตัดสินใจ และ เข้าใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง | สามารถขอดูแก่นแท้ของบุคคลที่เธอต้องการได้สัปดาห์ละ 1 ครั้ง โปรดเลือกเป้าหมายในการส่อง)

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก 

อีเว้นท์ ภารกิจ “มิตรภาพเหนือกาลเวลา” - จบภารกิจ

ตงฟางซั่วเอื้อมมือไปแตะที่กระดาษที่หลินหยาเขียนตัวอักษร 真 อย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วของเขากวาดผ่านหมึกดำราวกับกำลังเชื่อมโยงกับพลังบางสิ่ง ดวงตาคมสงบของเขาปิดลงชั่วขณะ ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยคำทำนายที่เหมือนก้องกังวานไปทั่วทั้งห้วงอากาศ “ความรักของเจ้า…ดวงจิตยังถูกพันธนาการไว้ด้วยสายใยแห่งความทรงจำ” เสียงของเขานุ่มลึก แต่แฝงความเย็นเยียบราวกับสายน้ำกลางหิมะ 

“มิใช่เพราะเขาดี หากเพราะเขาเคยทำให้เจ้ารู้สึกว่า ‘เจ้ามีค่า’ ในห้วงเวลาที่เจ้าอ่อนแอที่สุด” ตงฟางซั่วลืมตาขึ้น มองลึกเข้าไปในดวงตาของหลินหยา “แต่จงถามตนเองให้ลึก…รักนี้ เจ้าเลือกด้วยใจจริง หรือเพียงเพราะเจ้าถูกหล่อหลอมจากความกลัว…กลัวจะไร้ผู้ใด?”

สายลมพัดเอากลิ่นฝุ่นคละเคล้ากลิ่นชาเจือจางผ่านใบหน้าของนาง เสียงทำนายยังดังต่อเนื่อง “เขารักเจ้าจริงหรือไม่…หรือเพียงต้องการควบคุมสิ่งที่เขากลัวจะสูญเสีย?” หยุดครู่หนึ่ง ก่อนเสียงนั้นจะแผ่วพร่าแต่หนักแน่น “…หากเจ้ายังเดินบนทางสายเดิม ความรักนี้จะกลายเป็นกรงทองที่ล่ามวิญญาณเจ้าไว้ เจ้าจะสวยงามภายนอก…แต่เจ็บปวดในจิตใจ” สายตาของตงฟางซั่วเข้มขึ้นราวกับทะลุม่านสวรรค์ “แต่หากเจ้ากล้าตัด…กงล้อจะหมุน นำเจ้าพบรักที่สะอาดกว่า แม้มันจะไม่ใช่ทันที…แต่วันหนึ่งจะมี”

หลินหยานิ่งงัน ใบหน้าเธอซีดเผือดลงเล็กน้อย หัวใจสั่นคลอนกับคำทำนายนั้น นางเม้มปากแน่น พยายามกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไปในลำคอ ราวกับถูกบังคับให้เผชิญกับความจริงที่ไม่อยากยอมรับ…

ตงฟางซั่วเอียงศีรษะเล็กน้อย สายตาคมลึกของเขาสะท้อนแววบางสิ่งที่เหมือนจะรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว เขาแตะนิ้วลงบนตัวอักษร 真 ที่ยังชุ่มหมึกบาง ๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น “ตัวอักษรนี้…เจ้าเลือกมันด้วยจิตที่สั่นคลอน แต่ก็เต็มไปด้วยความกล้า มันเกิดจาก ‘目’ ดวงตา และ ‘十’ สิ่งที่สมบูรณ์…รวมกันหมายถึง ความจริงที่มองแล้วเห็นครบทุกส่วน”

“เจ้ากำลังจะเปิดตา…ใจเจ้าพร้อมแล้วต่อสิ่งที่ซ่อนอยู่ในเงามืด” ดวงตาของตงฟางซั่วสบกับหลินหยาที่กำลังเงียบงันราวถูกดึงสู่โลกแห่งการพยากรณ์ เขาเริ่มร้อยคำด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวานไปในหัวใจของนาง “…การเปิดเผย ความลับจะเปิดออก…ไม่ว่าพร้อมหรือไม่ สิ่งที่เจ้ากลัวจะได้ยิน…กำลังเดินเข้ามาหาเจ้า มันจะมาในคราบของความเมตตา” สายลมพัดแรงขึ้น เส้นผมของหลินหยาปลิวเบา ๆ ขณะที่ตงฟางซั่วกล่าวต่อช้า ๆ 

“ผู้ที่เคยทำร้ายเจ้า…จะ ‘สารภาพ’ กับเจ้า ไม่ใช่เพราะเขาเสียใจ แต่เพราะเขาต้องการรักษาอำนาจของตนไว้” เขาขยับตัวเล็กน้อย คล้ายจะย้ำให้ชัด “อย่าหลงเชื่อคำที่ทำให้เจ้าอ่อนแอเพราะความสงสาร เพราะการให้อภัยที่มาจากความสงสาร…จะผูกเจ้ากับโชคชะตาเดิม ซ้ำอีกครั้ง” หลินหยาหลุบตาลง มือที่วางบนตักกำแน่น ดวงตาเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง ทุกคำของตงฟางซั่วเสมือนคมดาบที่เฉือนผ่านเกราะบาง ๆ ในใจนาง เธอรู้ดีว่าคำพูดนั้นคือความจริงที่ไม่อาจหลีกหนีได้…

 

ตงฟางซั่วจ้องหลินหยาด้วยสายตาลึกซึ้งราวกับมองทะลุทุกชั้นความคิดของนาง เขาวางพู่กันลงข้างตัวอักษร 真 ที่ยังคงเด่นชัดบนกระดาษขาว ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วทว่าหนักแน่นชัดเจน “คำถามสุดท้ายของเจ้า โชคชะตา” เขาหลับตาเพียงครู่ ก่อนเปิดขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมปลาบราวกับสะท้อนดวงดาวในยามค่ำคืน “เจ้าถามว่า ‘ข้าเป็นอะไรในเกมของเขา?’ ข้าจะตอบตามที่ฟ้าและดินบอกข้า ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นอะไรในเกมของเขา แต่ข้ารู้…ว่าเขาคือ ‘บ่วง’ ในเรื่องราวของเจ้า”

คำพูดนั้นกรีดลงในใจหลินหยาจนร่างสั่น เธอกัดริมฝีปากแน่นอย่างพยายามกลืนก้อนสะอื้น ตงฟางซั่วกล่าวต่อด้วยเสียงเย็นสงบแต่แฝงพลังสะกดจิต “โชคชะตาของเจ้า…จะไม่เดินหน้า จนกว่าเจ้าจะกล้ารับว่า เขาคือเงามืดในชีวิต มิใช่แสงสว่างที่เจ้าหลงมองหา”

ลมพัดผ่านราวกับแรงดลจากสวรรค์ เสียงของตงฟางซั่วดังก้องอยู่ในศาลาไม้ “คำพยากรณ์…โชคชะตา อีกไม่นาน ด้ายแห่งวาสนา (缘) ของเจ้าจะถูกทดสอบครั้งสุดท้าย หากเจ้ากล้าเลือกตนเอง…เหนือความรักที่ทำร้าย เจ้าจะหลุดจากวงล้อกรรมซ้ำเดิม แต่หากเจ้าลังเล…จะเกิดเรื่องร้ายแรง ที่จะบังคับให้เจ้าต้องเลือก แม้ใจยังไม่พร้อมก็ตาม” หลินหยานั่งนิ่ง ตัวสั่นน้อย ๆ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้คลออยู่ที่ขอบตา เสียงหัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัดในห้วงความเงียบ ตงฟางซั่วมองเธอด้วยแววตาสงสารปนเข้มแข็ง ก่อนกล่าวปิดท้ายอย่างเด็ดขาด 

“จำไว้ หลินหยา…ฟ้าให้โอกาสเพียงครั้ง หากพลาด เจ้าอาจต้องชดใช้ด้วยสิ่งที่เจ้ารักที่สุด” ตงฟางซั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับจะให้ลมและเสียงของตลาดรอบข้างกลืนเอาความสับสนในดวงตาหลินหยา 

ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงนุ่มทว่าลึกก้องในใจ “แม่นางหลินหยา…เจ้ารู้หรือไม่ การที่เจ้ากล้าลงอักษร ‘真’ นั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก” เขายื่นปลายนิ้วแตะเบา ๆ บนตัวอักษรที่เขียนบนกระดาษราวกับสื่อความหมายลึกซึ้ง “หากเจ้าพร้อมและเขียนคำนี้ นั่นแปลว่าเจ้าคือผู้ที่มีสิทธิ์เขียนโชคชะตาใหม่ของตนเอง อักษร ‘真’ ไม่ได้ทำนายอนาคตของเจ้า…แต่มันสะท้อนว่าเจ้ามีหัวใจที่ยังแสวงหาความจริง” สายตาของตงฟางซั่วอ่อนโยน แต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้หลินหยารู้สึกเหมือนถูกมองทะลุทุกความกลัว เขากล่าวต่อช้า ๆ 

“จงอย่ากลัว…ที่จะรู้ และจงอย่ากลัว…ที่จะ ‘ไม่รัก’ ใครอีกต่อไป หากความรักนั้นไม่เคยรักษาเจ้าเลย” คำพูดนั้นราวกับเสียงสะท้อนที่แทงลึกลงในใจหลินหยา นางก้มหน้าแน่นิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นทุกที

“ตามหาบุคคลในอดีต” ตงฟางซั่วหยิบม้วนบันทึกเก่าออกมาจากแขนเสื้อ วางลงต่อหน้าเธอ “ตามเบาะแสจากบันทึกลับของราชสำนัก…ซึ่งระบุชื่อหญิงชั้นในคนหนึ่ง ผู้เป็นคำตอบของคดีที่ถูกลืม และเป็นจุดเชื่อมโยงถึง ‘ความจริง’ ในใจของเจ้า”

ชายหนุ่มเอ่ยชี้ชัดถึงเส้นทางที่รออยู่เบื้องหน้า “เดินทางสู่ดินแดนสามแห่งหนึ่ง หุบเขากระเรียนหลบฟ้า (鹤隐谷) สถานที่ลี้ลับที่ว่ากันว่าเก็บงำความทรงจำของอดีตราชสำนัก สอง หมู่บ้านน้ำค้างพราย (露华村) ที่นั่นเจ้าจะพบหญิงชรา ผู้รู้เรื่องในวังเก่าราวกับเคยอยู่ในนั้น และสาม ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น (静云祠) จุดสุดท้ายที่คำว่า ‘ความจริง’ จะถูกเปิดเผย ท่ามกลางเสียงระฆังยามพลบ” เขามองหลินหยาตรง ๆ ดวงตาคมเต็มไปด้วยประกายปริศนา “ทุกแห่งที่เจ้าไป…จะต้องตัดสินใจด้วยหัวใจตนเอง เพราะแต่ละการเลือกจะนำพาไปสู่ทั้งความสูญเสียและการก้าวข้าม จง ‘กล้าเลือก’ แม้หัวใจจะสั่นไหว เพราะการเลือกครั้งนี้…จะเปลี่ยนชะตาของเจ้าไปตลอดกาล”

หลินหยามองม้วนบันทึกตรงหน้า มือของเธอสั่นเล็กน้อย แต่แววตากลับค่อย ๆ เปล่งประกาย ความกลัวและความสับสนยังคงอยู่ ทว่าลึกลงไป…กำลังถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นในหัวใจของเธอเอง

“ข้าจะไปเจ้าค่ะ…” หลินหยาพูดออกมาเรียบ ๆ 

ตงฟางซั่วพยักหน้าเล็กน้อย สายตาที่มองหลินหยาเต็มไปด้วยความเข้าใจและความสงบนิ่งราวกับรู้ว่าเส้นทางต่อไปของนางจะไม่ง่าย “ไปเถิด แม่นางหลินหยา” เขากล่าวเสียงนุ่ม “อย่าลืมว่าโชคชะตาเจ้าขึ้นอยู่กับเจ้าจะเลือกเดิน ไม่ใช่ให้ใครกำหนดแทน” หลินหยาก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ค้อมศีรษะให้เขาอย่างเคารพ ก่อนจะหันกลับไปมองตัวอักษร “真” บนกระดาษอีกครั้ง ดวงตาของนางสะท้อนทั้งความหวาดกลัวและความมุ่งมั่นในเวลาเดียวกัน รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก แม้หัวใจยังสั่นไหว แต่มันกลับเต็มไปด้วยแสงแห่งการตัดสินใจ

“ข้าจะไปเตรียมตัวเจ้าค่ะ…ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ ท่านซินแสตงฟาง” เสียงของนางเบาแต่ชัดเจน ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากตลาดตะวันออก ลมบ่ายพัดให้ชายเสื้อของนางโบกไหวราวกับส่งสัญญาณเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่

ทว่าในใจกลับร้อนรุ่มยิ่งนัก…เพราะสิ่งแรกที่นางคิดถึงคือศาลาจื่อเถิงฮวา ที่แห่งนั้นสถานที่ที่เคยมีทั้งความเจ็บปวดและความอบอุ่นปะปนกันไป ที่ที่หัวใจของนางยังไม่ยอมตัดขาดจากเขาเสียที “ทำไมหัวใจข้ายังดื้อด้าน…อยากไปที่นั่นกันนะ” หลินหยาพึมพำกับตัวเอง พลางเร่งฝีเท้า เส้นทางสู่ศาลาจื่อเถิงฮวาราวกับเรียกนางอยู่ทุกย่างก้าว โดยไม่รู้ตัวเลยว่า…เส้นด้ายสีแดงเข้มในชะตาของนาง กำลังสั่นระริกดั่งรอการทดสอบครั้งใหญ่ที่จะมาถึง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ไปหาผู้ก่อนนะคะเถียนเฟิง 5555 เดี๋ยวฉันมาปลด 10 ดวงของเธอนะ

รางวัล: รับเควสสสสส Heroes เฮอออเร่อออออ

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point 

SuYao ดี

วันที่ 1 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเหม่า (เวลา 05.00 -07.00 น.)

แสงอาทิตย์ยามเช้าทอประกายเรืองรองลอดผ่านม่านหมอกจาง ๆ บนท้องฟ้า เป็นสัญญาณว่าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ซูเหยาสวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนเรียบง่าย นางถือตะกร้าสานใบเล็กที่บรรจุซิ่งเหรินโต้ฟูสีขาวนวลเนียนและน้ำชาอุ่น ๆ เดินออกมาจากโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างแผ่วเบา

กลิ่นหอมของสมุนไพรและยาจีนลอยอบอวลตามลม แต่ซูเหยาคุ้นชินกับมันเสียแล้ว นางสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าไปเต็มปอดอย่างสดชื่น ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตลาดตะวันออกที่อยู่ไม่ไกลนัก ตลอดสองข้างทางของถนนหินโบราณ ร้านค้าต่าง ๆ เริ่มเปิดประตูเตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ บ้างก็กำลังจุดเตาไฟเพื่อทำอาหารเช้า บ้างก็กวาดหน้าร้านอย่างขยันขันแข็ง เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังระงมไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศที่คึกคักมีชีวิตชีวา

ซูเหยาเดินเรื่อย ๆ จนมาถึงกลางตลาด นางเลือกทำเลที่ร่มรื่นใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อยืนรอหลวงจีนที่จะออกบิณฑบาต นางวางตะกร้าลงบนพื้นแล้วนั่งยอง ๆ ลงรออย่างสงบและสำรวม กลิ่นหอมหวานของดอกท้อที่ปลูกอยู่ข้างทางลอยมาแตะจมูกนางอย่างแผ่วเบา ซูเหยาเหลือบมองไปยังดอกท้อสีชมพูอ่อนที่กำลังผลิบานอย่างงดงามแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข นางนึกถึงเรื่องราวดี ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้

หลังจากที่นางรออยู่ไม่นาน ท่านไต้ซือจื่อหลิงก็เดินอุ้มบาตรมาแต่ไกล ท่านสวมจีวรใหม่เอี่ยมที่ซูเหยาตั้งใจเย็บถวายอย่างประณีต ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันอาจไม่ได้พอดีเป๊ะ แต่เมื่อเห็นท่านสวมแล้วดูพอดีตัว ซูเหยาก็อดรู้สึกปลื้มใจไม่ได้

"นมัสการท่านไต้ซือเจ้าค่ะ" ซูเหยากล่าวเบา ๆ พลางน้อมตัวลงอย่างสำรวม จากนั้นจึงบรรจงวางซิ่งเหรินโต้ฟูและนน้ำชาใส่บาตรด้วยความเคารพ

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ จีวรที่เย็บถวาย สวมใส่สบายดีหรือไม่เจ้าคะ?" ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย

ท่านไต้ซือจื่อหลิงมองมาที่ซูเหยาด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ท่านยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะตอบว่า 

"รู้สึกสบายดีมาก โยมตั้งใจเย็บได้งดงามและประณีตยิ่งนัก"

คำชมของท่านไต้ซือทำให้ซูเหยารู้สึกราวกับได้น้ำทิพย์ชโลมใจ นางรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้มีส่วนทำสิ่งดี ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับผู้ที่มีเมตตาธรรมเช่นท่าน

"ดีใจที่ท่านชอบเจ้าค่ะ" ซูเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม ท่านไต้ซือจื่อหลิงรับรู้ได้ถึงความสุขใจของหญิงสาวตรงหน้า จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่จริงจังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

"โยมซู...อาตมามีเรื่องหนึ่งอยากจะปรึกษา"

ซูเหยาเงยหน้ามองท่านไต้ซือด้วยความสงสัย 

"เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?"

ท่านไต้ซือจื่อหลิงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตลาดที่เริ่มคึกคัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"ดังที่โยมทราบ ศาสนาพุทธยังไม่เป็นที่รู้จักนักในดินแดนแห่งนี้ วัดวาอารามก็ยังไม่มี อาตมาจึงมีความตั้งใจที่จะสร้างวัดขึ้นมาสักแห่งเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแก่พุทธศาสนิกชน แต่การจะสร้างวัดนั้นต้องใช้ทุนทรัพย์มากมายนัก อาตมาจึงอยากขอแรงจิตศรัทธาจากญาติโยมเพื่อร่วมบุญกุศลในครั้งนี้"

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจและน้อมรับฟัง ท่านไต้ซือมองหญิงสาวอย่างพิจารณา 

"อาตมาสังเกตเห็นว่าโยมมีฝีมือในการปรุงยาสมุนไพรและมีความคิดสร้างสรรค์ จึงอยากจะชวนโยมมาร่วมบุญในการสร้างวัดครั้งนี้"

"ร่วมบุญอย่างไรหรือเจ้าคะ?" ซูเหยาถามด้วยความสนใจ

"อาตมามีความคิดที่จะปลุกเสกวัตถุมงคลขึ้นมาเพื่อเป็นของที่ระลึกสำหรับผู้ร่วมทำบุญ รายได้ทั้งหมดจากการบูชาวัตถุมงคลนี้ก็จะนำไปสมทบทุนสร้างวัด เพื่อเป็นที่พำนักแก่ภิกษุสงฆ์และเป็นสถานที่เผยแผ่ธรรมะแก่ผู้คนสืบไป โยมซู...อาตมาอยากให้โยมมาร่วมสร้างบุญครั้งใหญ่นี้ด้วยกัน" ท่านไต้ซือจื่อหลิงกล่าว 

ซูเหยาเงียบไปชั่วขณะ นางนับถือเต๋ามาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่ได้เคร่งครัดนัก แต่ความศรัทธานั้นหยั่งรากลึกในใจ นางรู้สึกเลื่อมใสในตัวท่านไต้ซือจื่อหลิง แต่ไม่แน่ใจว่าการเข้าร่วมสร้างวัดทางพุทธจะเหมาะสมหรือไม่

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ...ขะ...ข้าน้อยนับถือเต๋า" ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและมีความกังวลฉายชัดในแววตา

ท่านไต้ซือจื่อหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่านมองซูเหยาด้วยความเข้าใจ ไม่ได้มีท่าทีตำหนิหรือกดดันแม้แต่น้อย

"ศาสนาพุทธนั้นสอนเรื่องเมตตาธรรมและการช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ได้สอนให้แบ่งแยก หรือจำกัดว่าต้องเป็นพุทธศาสนิกชนเท่านั้นถึงจะทำบุญได้" ท่านไต้ซือกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บุญกุศลนั้นอยู่ที่ใจ ขอเพียงโยมมีจิตที่บริสุทธิ์และปรารถนาจะช่วยเหลือผู้อื่น ก็ถือเป็นบุญอันยิ่งใหญ่แล้ว"

ซูเหยาฟังแล้วรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง แต่ยังคงลังเลใจอยู่ดี การร่วมสร้างวัดเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่นางจะตัดสินใจได้ในทันที

"ท่านไต้ซือเจ้าคะ ข้าขอเวลาคิดสักครู่ได้หรือไม่เจ้าคะ?"

ท่านไต้ซือพยักหน้าอย่างเห็นใจ ท่านไม่ได้เร่งรัดหรือคะยั้นคะยอ ซูเหยารู้สึกขอบคุณในความเมตตาของท่านอย่างยิ่ง

"ได้สิโยมซู ไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจ หากโยมตกลงใจได้เมื่อไหร่ เชิญมาหาอาตมาได้ที่ศาลเจ้าร้างเถียนฉิงเวย" ท่านไต้ซือกล่าว "จะได้หารือรายละเอียดเรื่องวัตถุมงคลกัน"

ซูเหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นจึงน้อมตัวลงอีกครั้งเพื่อกล่าวลา

"เช่นนั้นข้าน้อยต้องขอตัวแล้วเจ้าค่ะ"

ท่านไต้ซือจื่อหลิงรับการไหว้น้อมของซูเหยาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมเมตตา จากนั้นท่านก็เดินจากไปอย่างสงบเพื่อบิณฑบาตต่อ ซูเหยามองตามหลังท่านไปจนลับตา ความคิดเรื่องการร่วมสร้างวัดยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซูเหยา นางเข้าใจในความตั้งใจของท่านไต้ซือและรู้สึกนับถือในความมุ่งมั่นของท่าน แต่การตัดสินใจเข้าร่วมนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับหญิงสาวผู้ยึดมั่นในวิถีเต๋า การสร้างวัตถุมงคลทางพุทธสำหรับนางที่ไม่ใช่พุทธศาสนิกชนจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมหรือไม่ และนางควรจะทำอย่างไรดี?

[NPC-21] มอบ ซิ่งเหรินโต้ฟู และ ชาขาวเข็มเงิน ให้ ไต้ซือจื่อหลิง

+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ตลาดตะวันออก (พบ หลิวอัน)

ยามอาทิตย์คล้อยต่ำลอดผ่านผ้าใบที่ขึงอยู่เหนือแผงลอยในตลาดตะวันออก ผู้คนยังคงขวักไขว่ เสียงแม่ค้าร้องขายของดังคลอกับเสียงเหรียญอู่จูที่กระทบกัน หลินหยาที่สวมผ้าคลุมบางสีม่วงหม่นเดินเท้าเข้ามาในตลาด ร่างของนางดูอ่อนแรงเล็กน้อยเพราะการเดินทางไกล แต่สีหน้าเจือความสบายใจเมื่อได้เห็นฉางอันอีกครั้ง กลิ่นของขนมหมั่นโถวนึ่งจากร้านเจ้าประจำทางซ้ายมือทำให้หลินหยาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกมาเบา ๆ

นางตั้งใจจะตรงไปยังบ้านหลังเล็กของหลิวอันที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก แต่ระหว่างเดินลอดผ่านแผงผลไม้ตรงหัวมุม นัยน์ตากลมกลับพลันเห็นเงาร่างหนึ่งที่คุ้นเคยอย่างจับใจ "ท่านหลิวอัน!" หลินหยาหยุดเท้าแทบจะทันที ปากเอ่ยเสียงดังออกมาโดยไม่ทันคิด นัยน์ตาของนางเบิกเล็กน้อยเหมือนไม่คาดฝันว่าจะเจอเขาตรงนี้

ร่างสูงของบุรุษผู้สงบเยือกเย็นในอาภรณ์เรียบง่ายเฉดน้ำหมึกมืดหันมาทางนางอย่างช้า ๆ สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความแปลกใจนัก เพียงแค่นัยน์ตาคมกริบสบมองหญิงสาวที่ไม่เจอกันเกือบเดือนด้วยสายตาสงบนิ่ง แต่มีบางอย่างในแววตานั้น... เป็นประกายบางเบา ราวกับว่าการพบกันครั้งนี้เขารู้ว่าต้องเกิดขึ้น และเฝ้ารออย่างเงียบงัน

"กลับมาแล้วหรือ" เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่อบอุ่นราวกับกล่าวคำต้อนรับอันแสนลึกซึ้ง หลินหยาเดินเข้าไปหาเขาอย่างไม่ได้คิดมาก นางยิ้มกว้างแล้วเงยหน้ามองเขา "สวัสดีเจ้าค่ะท่านหลิวอัน ข้ากลับมาแล้ว ท่านยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ท่าทางไม่ตกใจเลยที่เจอข้ากระทันหัน" นางว่าพลางมองเขาอย่างหยอกล้อแต่แฝงความโล่งใจที่ได้เจอเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่คิดถึง

หลิวอันสบตานางอย่างนิ่งงันเพียงอึดใจ ก่อนจะกล่าวเรียบ ๆ ว่า "ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมาวันนี้…เร็วขนาดนี้…จึงออกมาเดินดูตลาดเสียหน่อย แต่ก็คาดว่าเร็ว ๆ นี้เจ้าคงโผล่มา"

นางกระพริบตาปริบ ๆ ตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น "ท่านเดาได้หรือเจ้าคะ?" หลิวอันไม่ได้ตอบ เขาเพียงปรายตามองนางเล็กน้อย แล้วยื่นถุงผ้าขนาดเล็กในมือออกมาอย่างเงียบ ๆ

"ของกินเล่นเจ้าชอบจากร้านตรงหัวมุม ข้ารอให้แม่ค้าทอดเสร็จพอดี" หลินหยาอึ้งไปอึดใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบัง "ท่านหลิวอัน~" น้ำเสียงของนางยานเสียงหวาน แทบจะกลายเป็นคำออดอ้อน ท่าทางประหนึ่งลูกแมวที่ได้รับขนมโปรด

เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างใจเย็น "กลับไปพักเถิดเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวข้าจะนำทางเจ้าเอง"

“อ้อ...แล้วพวกจดหมายที่ข้าฝากไว้ ท่านได้ส่งให้ครบแล้วหรือไม่เจ้าคะ?” หลินหยาเอ่ยถามขณะเดินเคียงข้าง

“อืม หรงเล่อวางแผนจะเผาให้...แต่ข้ากั้นไว้ทัน”

“หา!?” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของหลิวอันหลุดลอดออกมาอย่างหายากนัก เขาเพียงกล่าว “ข้าล้อเล่น” แล้วก้าวเดินต่อไปในยามค่ำที่แสงตะวันหลบหลัง แสงไฟจากโคมกระดาษหน้าร้านอาหารเริ่มส่องแสงละมุนทอดเงายาวบนพื้นหิน หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มประหลาดเอ่ยขึ้นในจังหวะที่สายลมยามค่ำพัดผ่าน เธอยืนนิ่ง พลางจับห่อของกินเล่นไว้แน่นในมือข้างหนึ่ง ก่อนจะหันไปสบตากับบุรุษผู้เดินเคียงข้าง

"ท่านหลิวอัน…" หลินหยาหยุดฝีเท้ากะทันหัน ใบหน้าขึ้นเงาสะท้อนจากโคมไฟที่แกว่งไกวตามลม ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้มบางก่อนเอ่ยเสียงเรียบเหมือนไม่ได้มีอะไรสำคัญในถ้อยคำนั้น "หากข้าบอกว่า ข้าจะออกจากบ้านหลังเล็กของท่าน ท่านจะว่าอะไรข้าหรือไม่เจ้าคะ?" หลิวอันหยุดเดินเช่นกัน แววตาเรียบสงบของเขาเคลื่อนมองหญิงสาวอย่างนิ่งงัน ไม่มีคำตอบหรือคำถาม ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความแปลกใจบนใบหน้าสงบนิ่งนั้น

"ตอนข้ากลับมาถึงฉางอัน ข้าได้รับจดหมายจากร้านค้าว่าได้กำไรดีมากกว่าที่คาดไว้มาก ตอนนี้ข้ามีเงินมากพอจะเช่าโรงเตี๊ยมทั้งเดือนได้ด้วยซ้ำ…หรือหากจะอยู่เป็นปีก็คงไม่เดือดร้อน" หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ แต่ในแววตานั้นกลับมิได้สดใสเช่นน้ำเสียงของนาง หากหลิวอันรู้จักหลินหยาดี ย่อมต้องเห็นความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ภายใต้ถ้อยคำอวดดีนั้น "ท่านจะอนุญาตหรือไม่เจ้าคะ?"

หลินหยาหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง นัยน์ตาดูเหมือนจะไร้พิษภัย ไร้แรงกดดัน แต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยเงาสะท้อนของความจริงบางอย่างที่นางเลือกจะไม่พูดตรง ๆ... เพราะแท้จริงแล้ว นางไม่ต้องการขออนุญาตเขาหรอก แต่นางอยากรู้ว่าเขาจะ รู้สึกอย่างไรต่างหาก กับการที่นางเลือกจะออกจากบ้านของเขา 

หลิวอันมองสบตาหลินหยาเนิ่นนาน ก่อนที่เขาจะกล่าวอย่างแผ่วเบาแต่นิ่งแน่ว "เจ้ามิได้เป็นนกในกรงที่ข้าขังไว้...จะไปที่ใด ย่อมเป็นสิทธิของเจ้า" เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่บางสิ่งในถ้อยคำนั้นคล้ายกับความว่างเปล่าที่ทอดผ่านกลางใจ หลิวอันไม่เคยห้ามนาง ไม่เคยผูกมัด หากแต่เขาแค่ปกป้องนาง...จากผู้ที่ไม่อาจไว้ใจได้ อย่างจางกงกง "แต่เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าบ้านหลังนั้นไม่ใช่แค่ที่พักพิง...มันคือที่หนึ่งที่เจ้าไม่จำเป็นต้องระวังตัว" คำพูดนั้นไม่ได้ขอให้นางอยู่ ไม่ได้รั้ง แต่มันคือการตอกย้ำว่า ‘ข้าคุ้มครองเจ้าเสมอ’ และเขาเองก็รู้ดีว่าทุกสิ่งในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว 

จางกงกงกลับมา แต่รอบนี้ไม่ได้กลับมาเป็นผู้ร้ายในสายตานาง แต่มันคือความสัมพันธ์ที่เหมือนทั้งสองตัดกันไม่ขาดต่อให้เกลียดกันในครานั้นถึงเพียงใด นั่นหมายความว่าหลินหยากำลังอยู่ในห้วงหรืออุ้มมือของจงฉางชื่อผู้นั้น...ที่เขาอาจไม่มีสิทธิ์เข้าไปแทรกอีกต่อไป

หญิงสาวยืนนิ่ง ดวงตาของนางมองเขาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย นางอยากพูดสิ่งที่แท้จริงว่าสาเหตุที่นางต้องออกจากที่พักนั้น ไม่ใช่เพราะอยากอยู่โรงเตี๊ยม ไม่ใช่เพราะอยากอวดดีว่า 'มีเงิน' แต่เพราะไม่อยากให้จางกงกงไม่สบายใจที่นางอยู่ในเขตของคนที่เขาไม่พอใจที่สุดในวัง แต่นางก็พูดไม่ได้...เพราะไม่อยากให้หลิวอันเจ็บแต่ท่านหลิวอันก็ฉลาดเกินกว่าที่หลินหยาจะโกหกได้แนบเนียนเหมือนกันเขารู้ทุกอย่างในตัวหลินหยาทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่าตัวนางเองเสียอีก

"ข้ารู้เจ้าค่ะ..." หลินหยาตอบแผ่ว ๆ "ข้าแค่ไม่อยากรบกวนท่านนานเกินไป หากท่านลำบากใจ ข้าจะอยู่ห่าง...ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจ แต่เพราะไม่อยากให้ท่านต้อง...กลายเป็นเป้าสายตาเพราะข้าอีก"

หลิวอันมองนางเงียบ ๆ ก่อนจะกล่าวเพียงว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้าไม่เคยลำบากใจเพราะเจ้าเลย...หลินหยา" หญิงสาวเบิกตานิดหนึ่ง หัวใจของนางสั่นไหวกับคำพูดเรียบง่ายนั้น นางอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกไป...แต่กลับกลืนมันลงคอแทน “เจ้าทำในสิ่งที่เจ้าคิดว่าถูกเถิด” เขากล่าวต่อ “แต่ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าโกหกตัวเองมีความสุขกับสิ่งที่เจ้าต้องการและใฝ่หา อย่าให้ผู้ใดมาพรากรอยยิ้มอันสดใสและงดงามของเจ้าอีก” ถ้อยคำของเขานั้นไม่ได้มีความโกรธหากแต่เจ็บ... เจ็บอย่างสุขุม เจ็บอย่างบุรุษที่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบงัน แต่ไม่เคยยอมให้ความจริงถูกปฏิเสธ

ยามซวีคืบคลานช้า ๆ ท่ามกลางกลิ่นอาหารรอบตลาด และแสงโคมที่พลิ้วไหว หลินหยายืนอยู่ตรงนั้น ใจหนึ่งอยากเอ่ยคำขอบคุณ อีกใจหนึ่งอยากจะกอดเขาไว้ แล้วร้องไห้เหมือนครั้งที่ถูกปกป้องในวันที่อ่อนแอที่สุด แต่นางเลือกที่จะยืนนิ่ง และยิ้มที่สะท้อนความขมขื่นบางเบาในใจ "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ..." นางกล่าวเบา ๆ "ข้าจะไปโรงเตี๊ยมแค่ชั่วคราว...หากวันหนึ่งข้าไม่มีที่ให้กลับ...ข้าขอให้บ้านหลังนั้นยังคงอยู่ที่เดิม...ได้หรือไม่เจ้าคะ?" หลิวอันสบตานาง ไม่ตอบ แต่พยักหน้าเล็กน้อย และนั่นคือคำมั่น...คำมั่นที่ไม่มีเสียง ไม่มีคำสาบาน ไม่มีสัญญาผูกพันแต่มั่นคง...ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกหล้า

หลิวอันยืนนิ่งอยู่กลางลานหินเงียบงัน เบื้องหลังเขาคือทางเดินทอดยาวในเมืองหลวงที่เริ่มคึกคักยามหัวค่ำ แต่ในแววตาของชายผู้เงียบขรึมกลับไม่มีแม้แต่น้อยของความวุ่นวายนั้นจะเข้าถึงได้ เขามองหลินหยา ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเงา แม้จะดื้อดึงเหมือนลมตะวันตก แม้จะปั่นป่วนเหมือนฝนฤดูร้อน แต่ก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่เขาเห็นว่า ‘ควรค่าแก่การปกป้อง’

“เจ้ารักเขามากเลยหรือ?” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ต่ำ นิ่ง ไม่บีบบังคับ ไม่ตัดพ้อ ทว่าหนักแน่นราวกับคำถามที่ขุดลึกจากแก่นหัวใจ “มั่นใจแล้วสินะ...เพราะข้าไม่เห็นดวงตากังวลในสายตาเจ้าอีกแล้ว” มือหนาของเขายกขึ้น ลูบศีรษะนางเบา ๆ อย่างที่เคยทำเมื่อนางร้องไห้ หวาดกลัว หรือแม้แต่หลงทาง เขาเคยเป็นเงา เป็นหลังคา เป็นกำแพง และเป็นหญ้าแห้งให้นางนอนหนุนโดยไม่ต้องระวังอะไร แต่ตอนนี้...เขากลับรู้สึกว่าบางทีเขาอาจไม่มีบทบาทในชีวิตนางอีกต่อไป

หลินหยานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แววตาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย ริมฝีปากที่เคยยิ้มกลบเกลื่อนความจริงของหัวใจ ในครั้งนี้กลับเอ่ยด้วยเสียงแผ่วที่สื่อความรู้สึกแท้จริง “เจ้าค่ะ...ข้ารักเขา ข้าขอโทษท่าน…ท่านที่คอยปกป้องข้ามาตลอด...แต่ข้ามันดื้อเอง...” น้ำเสียงนางไม่สั่น ไม่มีน้ำตา ไม่มีโอดครวญ เหมือนกับว่าทุกคำได้ตกผลึกมานานในใจแล้ว เพียงรอวันที่กล้าจะพูดมันออกมา

หลิวอันเงียบไม่ตอบไม่แม้แต่จะละมือออกจากศีรษะนาง เขาแค่พ่นลมหายใจแผ่วเบา ทอดยาวลงในยามราตรีราวกับเก็บกลืนทุกความรู้สึกไว้ในอก "ข้าไม่ได้เสียใจที่เจ้าดื้อ..." เขากล่าวหลังจากนั้นช้า ๆ ราวกับกลั่นมาจากส่วนลึกของหัวใจ "แต่ข้าคงเสียใจ...หากวันหนึ่งเจ้าต้องร้องไห้แล้วข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้" เขาถอนมือออกจากศีรษะของนาง ยืนนิ่งมองร่างเล็กในชุดธรรมดาๆ ที่ไม่หรูหรา ไม่โอ่อ่า แต่กลับสว่างสไวอย่างน่าประหลาด หากวันหนึ่งเขาทำให้เจ้าต้องหลบมาร้องไห้…กลับมาหาข้าเถิดต่อให้เจ้าไม่รักข้าเช่นชายหญิงแต่เมื่อถึงวันนั้นข้าจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น…แต่ข้าจะให้เจ้าหนุนตักเหมือนเคย” เขาไม่ห้ามนาง ไม่จับแขนรั้งไว้ไม่แสดงความอ่อนแอ...เพราะเขาคือหลิวอัน คนที่รักอย่างสงบ คนที่แม้จะไม่ได้อยู่ในหัวใจหลินหยาแบบบุรุษคนหนึ่งแต่ก็พร้อมจะปกป้องนางอย่าง ครอบครัว

เสียงผู้คนในตลาดตะวันออกเริ่มเบาบางลงเมื่อยามค่ำใกล้พ้นไป เงาสะท้อนจากแสงโคมแดงกระพริบระยับลงบนแอ่งน้ำข้างถนน ม่านหมอกเย็นบาง ๆ ปกคลุมเหนือผืนหินชื้น ร่างบางของหลินหยายืนอยู่ตรงหน้าเขา เงยหน้าขึ้นสบตาคนที่เคยเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในวันที่ทุกสิ่งพังทลาย “ข้าจะไม่มีทางทิ้งท่าน” เสียงนางมั่นคงและอ่อนหวาน สะท้อนแววตาเด็ดเดี่ยวที่ไม่อาจคลอนคลาย “ข้ารักท่านด้วยใจจริง ข้ามองท่านดั่งครอบครัวคนหนึ่ง...ครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดในฉางอันของข้า เพราะท่านให้ชีวิตใหม่กับข้า ไม่ใช่ใครอื่น”

ดวงตาของนางสั่นระริกเล็กน้อย ขณะย้ำถ้อยคำนั้นด้วยความสัตย์ซื่อ หัวใจของหลินหยาค่อย ๆ คลี่ออกเบื้องหน้าหลิวอัน ผู้ที่เคยยื่นมือมารั้งเธอไว้จากขุมนรกด้วยความเมตตา ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดแม้แต่คำขอบคุณ

“หากไม่ได้ท่าน...ข้าคงสิ้นชื่อเหลือเพียงวิญญาณและเถ้ากระดูก…ข้าคงตายไปแล้วจริง ๆ” นางก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง “ข้าจำได้แม่น ว่าเลือดไหลไม่หยุด ความเจ็บแทบทำให้ข้าขาดใจ แต่ท่านยังอยู่ตรงนั้น...ท่านยังไม่ละสายตา ไม่ละมือจากข้าปกป้องข้า”

หลิวอันยังคงยืนนิ่ง ไม่เอ่ยแทรกหรือหลบตา แม้หัวใจจะคล้ายถูกบีบแน่นในครรลองอกเมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้นจากปากนาง คำที่เขารอรับฟังมาเนิ่นนาน ไม่ใช่เพื่อตอบแทนความรัก...แต่เพื่อยืนยันว่า การอยู่ข้างนางตลอดมานั้นมีความหมาย “ข้าจะอยู่ข้างท่านเสมอ...เพราะข้ารักท่านเพราะข้าอยากให้ท่านมีความสุข” นางยื่นมือมาจับมือเขาไว้เบา ๆ อุณหภูมิปลายนิ้วช่างอบอุ่นนัก “แม้ข้าจะไม่อาจตอบรับความรักแบบบุรุษสตรีของท่านได้...แต่ข้าสาบานได้เลยว่า ความรักที่ข้ามีให้ท่านนั้นจริงแท้ และบริสุทธิ์ยิ่ง”

มือหนาของหลิวอันค่อย ๆ กระชับมือของนางกลับ เสียงของเขายามเอ่ยในตอนนี้ แผ่วเบา แต่มั่นคง “พอแล้ว...เท่านี้ ข้าก็พอแล้ว” เขาไม่ใช่คนที่จะเรียกร้อง ไม่ใช่คนที่จะไขว่คว้าสิ่งที่ไม่ใช่ของตน หลิวอันรู้ดีว่าเส้นทางของหลินหยาได้เลือกแล้ว และเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะฝืนมัน แต่เขาจะยังอยู่ตรงนี้...เสมอ แม้ไม่ใช่คนที่นางรักหรือไม่มีวันได้ยืนเคียงข้าง แต่เขายังคงอยู่ตรงนี้ในฐานะคนที่ไม่เคยทอดทิ้งนางเลย ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม 

และในยามค่ำอันเงียบสงบนั้น...สายลมเย็นพัดผ่าน เส้นผมของนางปลิวไหวเบา ๆ ขณะที่หลิวอันยกมือแตะไหล่นาง แล้วกล่าวต่อ “มาเถอะ…ข้าจะไปส่งเจ้า อย่าทำให้ข้าเป็นห่วงและอย่าทำให้เขาเป็นห่วงด้วยเช่นกัน”

ยามนั้นลมเย็นยามราตรีพัดผ่านปลายแขนเสื้อเบา ๆ หลินหยายักหน้ายิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน นัยน์ตาที่เคยแฝงด้วยความปวดร้าวกลับมีประกายแห่งชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นนั้น แม้จะเรียบง่าย หากแต่ในสายตาหลิวอันกลับงดงามนัก มันคือรอยยิ้มเดียวกับที่เขาเคยเห็นในวันที่ช่วยนางออกจากขุมนรกแห่งวังหลวง...รอยยิ้มที่เขาไม่มีวันลืม หลิวอันจ้องมองหน้านางเนิ่นนาน ก่อนจะยื่นมือขึ้นลูบศีรษะของนางเบา ๆ คล้ายบิดาผู้เอ็นดูบุตรสาวมากกว่าชายผู้ผิดหวังในรัก มือหนานั้นอบอุ่นและมั่นคงเสมอ ราวกับเป็นผนังอิฐที่นางพิงได้ทุกเมื่อยามเหนื่อยล้า

หลินหยายิ้มพลางเอนหัวเล็กน้อยเข้าหามือเขาด้วยท่าทีสบายใจ นางยังคงเป็นหลินหยาคนเดิม...แม้หัวใจจะมีเจ้าของแล้ว แต่ความรักที่มอบให้เขานั้นไม่เคยลดน้อยลงแม้สักนิด “พรุ่งนี้...ข้าจะไปหาท่านที่จวนนะเจ้าคะ” นางพูดเสียงใส รอยยิ้มสดใสประดับดวงหน้า “ข้าไปหมู่บ้านเรือวาฬที่ป๋อไหมา ได้ของฝากมาเยอะแยะเลย ข้าจะแบ่งเอาไปให้หรงเล่อด้วย!”

แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่หญิงสาวผู้หนึ่งตั้งใจจะนำของฝากมาให้ผู้ใหญ่ที่เธอรัก แต่น้ำเสียงนั้นกลับแฝงด้วยความเอื้ออาทรและความอบอุ่นเสียจนทำให้หลิวอันที่ยืนอยู่นิ่งงันไปชั่วขณะ หรงเล่อ...ลูกชายเพียงหนึ่งเดียวของเขาเองก็คงดีใจไม่น้อยที่ได้พบสตรีผู้นี้อีกครั้ง “อืม...ข้าจะรอ” เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น แต่ในใจคล้ายมีแสงอุ่นเล็ก ๆ ส่องสว่างอยู่ในซอกลึกของหัวใจ

ไม่ใช่เพราะหวังว่านางจะเปลี่ยนใจ ไม่ใช่เพราะยังยึดติดกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ แต่เพราะนางยังคงกลับมาอยู่ในชีวิตเขา...แม้เพียงในฐานะคนในครอบครัว มันก็ดีมากแล้วสำหรับหลิวอัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: สวัสดีค้าบบบ กลับมาหาลุงเต้าหู้แล้วค้าบบบบบบ

รางวัล: คุยกับหลิวอันแบบเสมอต้นเสมอปลาย [NPC-04] หลิว อัน

(อยากปลดแถวสอง อยากได้เขาเป็นพ่อ ฮือๆๆ)

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point